หัวข้อ: Violet K!ss : A Journey Of Love ~* << กว่าจะมาเป็นรัก >> ลงบทสุดท้ายแล้วคัฟ

[MachiKo]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

นิยายเรื่องนี้ผมเขียนมาตั้งแต่สมัย ม.5 แล้วคัฟ (ตอนนี้่ผมอยุ่ปี 3 แระ) เคยลงครั้งนึงในเว็บปาล์ม แล้วลงไม่จบ เพราะช่วงนั้นสอบแอดคัฟเลยไม่มีเวลา...5 ปีต่อมา ผมเอากลับมาอ่าน แก้ไข ตลอดจนปรับปรุงใหม่อีกครั้งตามยุคสมัย แต่ก้อยังคงเนื้อเรื่องเดิมอยุ่คัฟ ฝากคอมเม้น ติชม กันด้วยนะคัฟ นิยายเรื่องแรกของผมคัฟ ^^

บทที่ 1 : My New School~*
   
หวัดดีคับผมชื่อ มิก ผมเป็นเด็กนักเรียนใหม่ของโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ ซึ่งผมเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อตอนต้นเทอมของ ม.4 นี่เอง ซึ่งชื่อ และที่อยู่ของโรงเรียนผมขอสงวนไว้นะคับ
ส่วนสาเหตุที่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่อ่ะเหรอ ? ก้อเพราะพ่อของผมน่ะสิ!!..ได้จัดแจงให้ผมย้ายโรงเรียนมา เพราะที่โรงเรียนเก่าของผมอ่ะเป็นโรงเรียนสหศึกษา ซึ่งผมก้อมักจะอยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงมากกว่า พ่อของผมเค้าก้อเลยกลัวว่า ผมจะเบี่ยงเบนทางเพศไปซะงั้น เค้าก้อเลยให้ผมมาอยู่ที่นี่ เพื่อที่จะได้ให้ผมเป็นแมนเต็มตัวซะที แต่จะทำไงได้อ่ะคับ ก้อผมน่ะเป็นอย่างที่เค้าคิดนี่นา ผมก้อเลยต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจ โดยไม่ยอมเอ่ยปากบอกให้ใครรู้ นอกจากบรรดาเพื่อนสาวของผมที่โรงเรียนเก่า ( ก้อมันเป็นไปแล้วนี่นา…จะให้เปลี่ยนยังไงล่ะวุ้ย!!! )
   ตอนนี้ ผมก้อได้มาอยู่ที่โรงเรียนใหม่แล้ว รอบด้านของผมก้อมีแต่เด็กผู้ชายทั้งนั้นเลย ผมไม่รู้จักใครเลยอ่ะคับ แต่ด้วยความที่เป็นคนมีมิตรสัมพันธ์ดี ( มั้ง ) ผมจึงต้องหาเพื่อนในห้องก่อนเป็นอันดับแรก…และผมก้อเจอเข้าจนได้ เหยื่อรายแรกของผม ที่สามนาฬิกา ผมไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปทักทายเค้าก่อนเลย
“ หวัดดี….เราชื่อมิก นายชื่ออะไรอ่ะ ? ” ผมเดินเข้าไปทักนักเรียนชายคนหนึ่ง เค้าตัวขาวๆ เล็กๆ ออกจะน่ารักเหมือนกระต่ายด้วยซ้ำ
“ อืม..เราชื่อ เซฟ ว่าแต่นายเพิ่งย้ายมาเหรอ ? เราไม่เคยเห็นหน้านายเลยอ่ะ ” เค้าถามผมอย่างสงสัย
“ อ่ะ..ใช่ๆ ” ผมพยักหน้า แล้วเหลือบมองไปที่ที่นั่งว่าง ข้างที่นั่งของเค้า “ เราขอ...นั่งด้วยคนได้มะ ? เราไม่รู้จักใครเลยอ่ะ  ” ผมถามเค้า
“ ได้ดิ…เชิญเลย ” เค้าพยักหน้าตกลงด้วยไมตรี ผมขอบคุณเค้า แล้วก้อนั่งลงไป
   เราสองคนพูดคุยกันอยู่สักพัก ผมจึงสังเกตได้ว่า เค้าดูท่าทางมีมิตรสัมพันธ์ดี แถมหน้าตาเค้าก้อน่ารักด้วย ผมสงสัยว่า เค้าจะมีแฟนรึยังนะ คงจะมีแล้วล่ะ…น่ารักอย่างนี้
“ เซฟ..ฟ..ฟ มาถึงแล้วเหรอ ?….แล้วนั่นใครอ่ะ ? ” เสียงนักเรียนชาย ( ท่าทางออกสาว )คนหนึ่งทักขึ้น เค้าเพิ่งเดินเข้ามาในห้อง แล้วมานั่งลงอีกที่หนึ่งข้างๆเซฟ ( นั่นแฟนเซฟเหรอ ? น่ารักจังอ่ะ ^^ )
เพื่อนนักเรียนคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆ ทำให้ผมสังเกตได้ว่า เค้าค่อนข้างอวบนิดๆ แต่ก้อไม่ได้ดูอ้วน หนำซ้ำผิวยังขาวมาก ขาวกว่าเซฟเสียอีก แถมเวลายิ้ม รอยยิ้มของเค้าก้อดูหวานเหมือนผู้หญิงเลย ดูเป็นคนใจดี และอบอุ่นมาก
 “ อ๋อ!!! นี่นักเรียนใหม่อ่ะ เค้าชื่อมิก ” เซฟแนะนำให้ผมรู้จักกับเค้า
“ DDD เราชื่อ ปอนะ ” เค้าพูดขึ้น “ เธอเพิ่งย้ายมาเหรอ ? ” เค้าถาม
“ อืม..ใช่! เพิ่งย้ายมา ” ผมตอบ แต่ก้อแอบสงสัยในตัวเค้าสองคน จึงเผลอถามไปว่า
“ …นายสองคนเหมาะสมกันดีนะ น่ารักดี เป็นแฟนกันหรือเปล่าอ่ะ ??  ” ผมถามออกไป
เค้าสองคนมองหน้ากัน แล้วหัวเราะ ทำให้ผมงงไปเล็กน้อย หลังจากนั้นปอก้อตอบกลับมาว่า “ ป่าวๆ เราเป็นแค่เพื่อนกันตะหาก คนส่วนใหญ่เค้าก้อมักจะเข้าใจผิดกันเรื่อยแล่ะ ”
“ อ่านะ!! ” ผมพูดขึ้น
“ เออ…แล้ววันนี้นายจะกินข้าวกลางวันกับใครอ่ะ ? ถ้ายังไม่มีเพื่อนไป ก้อมากินกับพวกเราก้อได้นะ ” เซฟชวน
“ จริงเหรอ ? งั้นเราไปกินด้วยละกัน ” ผมรีบตกลงโดยทันที...
   ตอนพักเที่ยง ผม เซฟ ปอ นั่งทานด้วยข้าวกันอยู่ที่โรงอาหาร พวกเค้านิสัยดีกับผมมากนอกจากนี้ยังแนะนำผมทั้งในเรื่องของโรงเรียนใหม่ แล้วพวกเพื่อนๆคนอื่นๆของเค้า
 ซึ่งทำให้ผมรู้จักเพื่อนๆทั้งในห้อง และนอกห้องมากขึ้น
   เมื่อทานข้าวเสร็จ พวกผมทั้งสามคนก้อขึ้นห้องเรียนเพื่อเข้าเรียนในตอนบ่ายต่อ ซึ่งเป็นวิชา คณิตศาสตร์คับ อาจารย์ก้อดีไง สั่งงานเอาไว้แล้วก้อออกไปประชุม โดยเค้าได้จับคู่นักเรียนในห้องให้ เพื่อช่วยกันทำแบบฝึกหัด
แต่เมื่อทำการจับคู่แล้ว แทนที่ผมจะได้คู่กับเซฟ หรือปอ ผมต้องไปคู่กับเพื่อนร่วมห้องอีกคนหนึ่ง เขาดูท่าทางนักเลงๆ แล้วออกแนวกวนๆ ยิ่งใบหน้าของเค้าที่ดูตี๋ๆออกทะเล้นๆ แถมมีไรหนวดขึ้นเข้มเหมือนโจรนั้น ทำให้ผมรู้สึกตะขิดตะขวงใจมากเลย ที่ได้มาคู่กับไอ้หมอนี่…
“ อ้าว!!! เด็กใหม่ ไปหยิบชีทมาดิ๊ จะปล่อยให้มันลอยมาเองเรอะ ? ” เค้าพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆชวนหาเรื่อง ผมจึงลุกขึ้นไปหยิบให้เค้าโดยไม่พูดอะไร ( กลัว teen มันกะแทกหน้าง่ะ - -‘ )
“ อ้ะนี่…” ผมพูดพร้อมกับยื่นชีทให้เค้า ซึ่งชีทที่อาจารย์ให้มาหยิบนี้ เป็นบททดสอบก่อนเรียนคับ
“ เอามาให้กุทำไม ?….เมิงทำไปเด้ะ กุทำไม่เป็น ” เค้าพูดด้วยถ้อยคำหยาบคาย แล้ววางมาดใส่ผม ( เวรเอ๊ย!! ทำไมกุต้องมาทำให้มันวะ ? กุก้อไม่รู้เรื่องเลขเหมือนกัน..จะทำได้มะ?!!! )
“ เราไม่ค่อยเก่งเลขอ่ะ…แต่ก้อจะพยายามนะ นายอย่าเพิ่งอารมณ์เสียล่ะ ” ผมรีบพูด
“ เป็นหรือไม่เป็นก้อทำไปเหอะ เขียนชื่อกุลงไปด้วยล่ะ…เสร็จแล้วก้อเอาไปส่ง ” เค้าบอก ด้วยสีหน้ากวนๆเล็กน้อย
“ เออๆ..ก้อได้ ” ผมรับคำ ( แม่ง!! กวน teen ชิบหาย ทำไมกุต้องมาคู่กับมันวะ ? )
   ขณะที่ผมทำไปเรื่อยๆ ผมก้อต้องเสียวสันหลังทุกครั้งเวลาที่เค้าเอาหน้ายื่นเข้ามาดู แล้วหลังจากนั้น เค้าก้อหันไปคุยกับเพื่อนของเค้า สักพักหนึ่งเค้าก้อหันหน้ามาทางผมอีก ทำอย่างนี้อยู่เรื่อยๆ..( เวรกรรมอะไรของกุเนี่ย ?? )
“ เอ้อ! แล้วเมิงชื่ออะไรวะ ? กุชื่อ อ๊อฟ ” เค้าพูด
“ ม…ม…มิก ” ผมตอบ
“ มิก 555+ มิกกี้ เมาส์ 555+ ” เค้าพูด แล้วหัวเราะ ( สาระแนอะไรกะกุล่ะ…ไอ้นี่!!!  )
เค้าหัวเราะล้อเลียนผมอยู่สักพัก หลังจากนั้น เค้าก้อหันไปคุยกับเพื่อนของเค้าอีกสองคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง ผมก้อแอบนั่งเสียวอยู่เหมือนกันล่ะว่า เค้าจะมาไม้ไหนอีก
   สักพักหนึ่งเค้าก้อหันหน้ามามองผม ครั้งนี้นานมากจนผมไม่กล้าหันไปมองเค้าเลย...
“ มิก!!! ” จนกระทั่งเค้าก้อเรียกผม
“ หือ…มีอะไร ? ” ผมถามเค้า แต่ผมก้อไม่ได้หันหน้าไปมองหรอกนะ เพราะผมทำงานอยู่ ( ที่จริงก้อไม่อยากมองมันหรอก )
“ ‘ไม!!!…ทำไมไม่มองหน้ากุวะ ? โกรธเหรอ ? แค่นี้โกรธ ทำเป็นงอนๆ ” เค้าตะคอกแล้วเอามือตีไหล่ผมแรงๆเพื่อเรียก
“ ไม่ได้โกรธว้อย !!!!!!!!!! ” ผมตะโกนใส่เค้าด้วยความรำคาญ ทำให้ทุกคนหันมามอง
เค้านั่งนิ่งไป แต่สายตาของเค้ายังจ้องมาที่ผมด้วยความเย็นชา ( เอาแล้วกุ…ซวยแล้ว!!! วันแรกก้อมีเรื่องกะนักเลง )
ผมก้อมองเค้ากลับด้วยสายตาที่เอาเรื่องเช่นกัน ( กุไม่ให้เมิงวีนกุฝ่ายเดียวหรอก…เข้ามาเล้ย!!! )
เค้าค่อยๆลุกขึ้น แล้วมองมาที่ผม เค้าชี้ผมแล้วหัวเราะ หลังจากนั้นก้อพูดว่า
“ ดูเด้ะ!!! แม่งโกรธยังกะผู้หญิงเลย 555+ ” เพื่อนๆของเค้าก้อช่วยหัวเราะใส่ผมด้วย
( แม่งปัญญาอ่อนป่าววะ ?….นักเลงต๊อง )
“ เฮ้ย!!! ไอ้มิก กุถามไรหน่อยดิ เมิงเป็นตุ๊ดป่าววะ ? ” เค้าถาม ( เวร!!!’ไมแม่งพูดงี้วะ..รู้ด้วย!!! )
“ ตอบกุมาดิ ” เค้าคาดคั้น
 ผมไม่พูดอะไร ได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ...ผมพูดอะไรไม่ถูกแล้ว จนกระทั่ง...
“ เฮ้ย!! เมิงอ่ะ พอเถอะ กุรำคาญว่ะ กุจะทำงาน ” เซฟตะโกนขึ้นใส่อ๊อฟ
“ แล้วเมิงยุ่งอะไรด้วยวะ ? ” อ๊อฟถามกลับ
“ ไม่ได้อยากยุ่งหรอก แต่กุรำคาญ มิกมันก้อเพิ่งเข้ามาใหม่ เมิงก้ออย่าไปแกล้งมันเด้ะ เดี๋ยวมันจะพูดเอาได้ว่า ที่นี่มันเป็นเมืองคนเถื่อน...เถื่อนเหมือนเมิงน่ะ!! ” เซฟตะคอกใส่อ๊อฟ ทำให้ทุกคนยิ่งหันมามองกันมากขึ้น
“ แล้วเมิงจะเอายังไงกะกุล่ะ…ห๊า!!!!! ” อ๊อฟพูดจบก้อกระโจนเข้าใส่เซฟ ทำให้เพื่อนๆช่วยกันห้าม
ทันใดนั้น..ปอก้อเข้ามากระชากเซฟไว้ แล้วตะโกนว่า “ พวกเมิงหยุดตีกันได้แล้ว…เดี๋ยวก้อได้เข้าห้องปกครองกันหรอก ” ทำให้ทุกคนหันมองมาที่ปอ
“ อยากมีเรื่องก้อต่อยตีกันเลยสิ…เอาเล้ย !!!!..ก้อรู้ๆกันอยู่นิว่า ถ้าเข้าห้องปกครองแล้วมันจะเป็นยังไง ” เค้าพูดต่อด้วยท่าทางอารมณ์เสีย
ทำให้ทั้งสองคนเลิกทะเลาะกันในที่สุด
   อ๊อฟยืนนิ่งจ้องหน้าเซฟด้วยความเคียดแค้น แต่เค้าก้อไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะท่าทางปอดูเอาจริงมาก ทำให้เค้านั่งลงหันกลับไปคุยกับเพื่อนด้วยความคับแค้นใจ
ผมรีบเดินเข้าไปหาเซฟทันทีด้วยความเป็นห่วง  ซึ่งปอก้อทำหน้าที่ดูแลเค้าก่อนแล้ว
“ เซฟ..เป็นไงบ้าง…เจ็บตรงไหนรึป่าว ? ” ปอถามเซฟ
“ ไม่เป็นไรหรอก แต่ก้อเกือบแล้ว...มิกล่ะ!!เป็นไงบ้าง ? ” เซฟตอบ..แล้วหันมาถามผม
“ เราไม่เป็นไรหรอก แต่ก้อขอบคุณนายนะที่ช่วย ไม่งั้นเราคง…”
“ เฮ้ย!!ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกันก้อต้องช่วยกันอยู่แล้ว ” เซฟตัดบท
“ แต่เราอ่ะ…เพิ่งมาวันแรกนะ เรา..” ผมรู้สึกผิดเลยอยากจะขอโทษ
“ เอาเถอะน่า!!!! เรื่องมันแล้วไปแล้ว เราก้อไม่ค่อยชอบไอ้อ๊อฟมันเท่าไรหรอก ดีซะอีกถือเป็นการระบายไปในตัว ” เซฟบอก ( แต่ดูเหมือนเซฟจะขาดทุนยังไงไม่รู้นะ - -' )
   เอาล่ะ!!!! ยังไงซะ ผมก้อรู้สึกผิดอยู่ดีที่เป็นตัวต้นเหตุ ที่ทำให้ทั้งเซฟและอ๊อฟทะเลาะกัน ( ยังกะรักสามเส้าแน่ะวุ้ย ) แต่นี่แค่วันแรกนะ ผมทำได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
ยิ่งคิดก้อยิ่งรู้สึกผิด ที่จริง..ผมน่าจะระงับอารมณ์ให้มากกว่านี้ เฮ่อ!!! คิดแล้วกลุ้ม ทำงานต่อดีกว่า เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น
   ผมเดินกลับมานั่งที่ของผม แต่ก้อต้องหยุดชะงักเพราะนึกขึ้นได้ว่า อาจารย์ได้ทำการจับคู่ไว้ให้ผม ซึ่งคู่ของผมก้อคือ..ไอ้อ๊อฟนั่นเอง!!!!...แย่แล้ววว!!! ลืมไปซะสนิทเลยว่า ผมคู่กับมัน!!
ผมว่า ตอนนี้มันคงอยากจะซัดหน้าผมให้หงายไปแล้วมั้ง ( กลัวอ่ะ…กลัวๆ >o< )
“ มิก!…ไอ้มิก!!…ไอ้มิกโว้ยยยยยยยย!!! ” อ๊อฟตะโกน
“ อ..อะไร ? ” ผมหันไปหาเค้า เค้าดูท่าทางอารมณ์ไม่ดี ( แย่แล้ว!!..เค้าจ้องผมใหญ่เลย )
“ มาทำต่อเด้ะ!! กุบอกแล้วใช่มั้ย ว่ากุทำไม่เป็น ” เค้าพูด
“ อ๋อ…ก้อได้ๆไปเดี๋ยวเนี้ย ” ผมพูดแล้วก้อรีบไปนั่งกับเค้า ( เอ๊ะ!! เค้าก้อดูท่าทางไม่เอาเรื่องเรานี่หว่า…เราคงคิดไปเองล่ะมั้ง )
“ บ้านเมิงอยู่ที่ไหนอ่ะ…ไอ้มิก ? ” เค้ายื่นหน้าเข้ามาหาผม ทำให้ผมตกใจ ( เหวอ!!!!!!! )
“ ปิ่นเกล้า ” ผมตอบ
“ โห!!! อยู่ตั้งไกล แล้วทำไมมาเรียนถึงนี่วะ ? ” เค้าถาม
“ ไม่รู้ดิ! ก้อพ่อสั่งอ่ะ ” ผมตอบ
“ เมิงกวนกุเหรอ ? ” เค้าตะคอกถาม
“ ป่าวๆ พ่อสั่งจริงๆ โกหกได้ตังค์ป่ะล่ะ ? ” ผมอธิบาย
“ เอาเถอะ..เรื่องของเมิง ” เค้าทำเป็นไม่สนใจ แต่เขายังคงมองผมด้วยสายตาที่เย็นชา และดูหมิ่น ( คนอะไรวะ ? )
“ นี่!!..มองหน้าเราทำไมอ่ะ ? ” ผมถามเค้า
“ ป่าว!! หน้าเมิงตลกดี..กุถึงมอง ” เค้าตอบ ( แม่ง…ปากดี!!! )..
   ผมนั่งทำเลขไปเรื่อยๆโดยมีไอ้อ๊อฟเป็นคนคุม จนกระทั่งผมทำเสร็จ เค้าสั่งให้ผมเขียนชื่อเค้าลงไป ( เค้าบังคับว่า ให้เขียนชื่อเค้าเป็นคนแสดงวิธีทำด้วย ) ซึ่งตอนแรกผมก้อกะว่าจะแย้งนะ แต่ถ้าเค้าไม่ทำตาดุใส่ผม ผมก้อต้องจำยอมเขียนไปแต่โดยดี Y-Y
( แม่ง!!!โคดชั่วเลย!! )
“ เอาไปส่งเด้ะ!!! ชักช้า…เดี๋ยวปั๊ด ” เขาขู่ตะคอก
“ เออๆ ” ผมรับคำ ( ใช้กุยังกะทาส!! )
ผมลุกขึ้น และกำลังจะไปส่ง....
“ มิก!!! ” แต่เค้าก้อได้เรียกผมพอดี ทำให้ผมหันกลับไป
“ หืมม…มีอะไรเหรอ ? ” ผมถาม
“ เย็นนี้เมิงกลับกะกุนะ…รอกุด้วย ” เค้าพูด แต่ด้วยคำพูดของเค้า ทำให้ผมนิ่งไป แต่แล้วผมก้อต้องรีบพยักหน้ารับ ( เพราะกลัว Y-Y )


ลงไปละตอนนึง เด่วไว้มาต่อให้นะค้าฟฟฟ  

[Little Devil]

  รับเรื่องใหม่
+1 เป็นกำลังใจ

[Oo๐FosfoggY๐oO]

  เจิมเรื่องใหม่ด้วยคน^^

[WEERACHOT]

เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ 

[Tongfangpupai]

เป็นกำลังใจเรื่องใหม่ค่ะ 

[♠DekDoy♠]

อ่ะโด่!!!!แอบหลงน้องมิกเเล้วดิ 

[broke-back]

  เรื่องนี้น่าจะสนุก

ยังไง...มิกก็เสร็จอ๊อฟ

หุหุ


+1 ฉลองเรื่องใหม่

[MachiKo]

มาต่อแล้วคับ...ขอบคุลสำหรับทุกคอมเม้นนะคร้าฟฟ ^^


บทที่ 2 : On The Bus~*
   
“ ตายล่ะ!! เธอต้องกลับกะไอ้อ๊อฟเหรอมิก ? ” ปอแสดงอาการสาวแตกออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ อือ…เราว่าเราตายแน่เลยอ่ะ แม่ง…ซวยโคตร!! ” ผมพูด
“ เอาเถอะน่า!! ไม่เป็นไรหรอก…ถ้ามีชีวิตรอดถึงพรุ่งนี้ก้อถือว่าดีแล้ว ” เซฟพูดหยอก
“ เฮ้ย!!ไม่เอานะ เรายังไม่อยากตายตอนนี้อ่ะ ” ผมเริ่มกลัวขึ้นมาตะหงิดๆแล้วล่ะ
“ เอาเหอะ!! ตายไม่ตายเดี๋ยวก้อรู้ นั่น..มันเดินมาโน่นแล้ว ” ปอพูดเสร็จจึงชี้อ๊อฟให้ผมดู
“ อ๋า!!!!! มันมาแล้วทำไงดี เซฟดูเด๊ะมันเห็นเรามั๊ย ? ” ผมรีบหลบหลังปอ
“ ไม่…ไม่เห็นหรอก แต่มันเดินมาแล้วล่ะ ” เซฟบอก ( เหวอ!!! อย่าเข้ามานะว้อย )
“ มิก!!! ไปทำอะไรอยู่หลังปอวะ ออกมานี่!!! ” อ๊อฟตะโกนเรียก ( *o* )
“ ป่าวๆ หาของอยู่อ่ะ….” ผมรีบแก้ตัว
“ เออ!! กุจะกลับแล้ว..มานี่เร็ว!! ” เค้าพูดต่อ
“ เออ..แป๊บนึง " ผมตอบรับเค้า...
" งั้น...เซฟ ปอ เราไปก่อนนะ สวดมนต์ช่วยให้เรากลับถึงบ้านได้อย่างปลอดภัยด้วยอ่ะ ” ผมบอกเพื่อนๆด้วยเสียงสั่นๆ พลางส่งสายตาอ้อนวอนพวกเค้าให้ช่วยผมด้วย
“ เร็วๆเด้!!! ” เค้าตะโกนเรียกอีกแล้ว ( เวร..กุกำลังบิวท์อารมณ์เลย )
“ เออ…ไปแล้ว!!! ไปก่อนนะ ” ผมโบกมือให้ปอกับเซฟ แล้วจึงวิ่งไปหาเค้า
   ผมรีบเดิมไปกับกลุ่มของพวกอ๊อฟ ซึ่งเค้ามีเพื่อนสองคนที่เดินไปด้วย
“ เอ้อ..นี่กลับด้วยกันหมดเลยเหรอ ? ” ผมถามอ๊อฟ ( มันจะให้เพื่อนรุมกุป่าววะ ? )
“ ป๊าว!!! เหลียงกะบ๋อมไปคนละทาง ส่วนเมิงอ่ะ..กลับกะกุ ” เค้าตอบ ( เยะเปะ!! หนักกว่าเดิมอีก )
“ เออ…ดูแลเพื่อนเราดีๆนะเว้ย อย่าให้เป็นอะไรล่ะ ” เหลียงพูด ( กุตะหากที่จะเป็น )
“ งั้นกุกะบ๋อมไปก่อนนะอ๊อฟ…โชคดีเว้ย!!..แล้วเจอกัน ” เค้ากล่าวลา แล้วจากไป
“ เออๆโชคดี ” อ๊อฟบอกลาเพื่อนของเค้า “ เฮ้ย!!กลับได้แล้ว...เมิงอ่ะ” เค้าเรียกผมให้ตามเค้าไป
   จะว่าไปแล้วในกลุ่มของอ๊อฟนั้น มีแต่อ๊อฟคนเดียวเท่านั้นที่ดูเป็นนักเลงที่สุด ถึงแม้ว่า เหลียงจะเป็นคนกวนๆเช่นกัน แต่ภาพลักษณ์ที่ใส่แว่นดูเป็นอาแปะแก่ๆนั้น ทำให้เค้าดูเรียบร้อยไปทันใด ส่วนบ๋อมนั้นออกจะตัวเล็กๆ ผอมๆ ดูเรียบร้อยๆ และซื่อมาก แถมเค้าก้อดูเงียบๆอยู่แล้ว บางที อาจจะเป็นคนยังไงก้อได้เลยด้วยซ้ำ ผมจึงคิดว่า อ๊อฟนั่นแล่ะ ที่เป็นหัวโจกที่สุดในกลุ่ม!!! ( ท่าจะเป็นถึงระดับโรงเรียนเลยด้วยนะเนี่ยย แบบประมาณว่า โดนทางโรงเรียนหมายหัวไว้เลย..ยังไง ยังงั้น - -‘ )…
“ มิก!! เมิงออกค่ารถเมล์ให้กุด้วย กุไม่อยากแตกแบงค์ ” เค้าสั่งผมทันทีที่ได้นั่งบนรถเมล์ แต่ผมก้อแอบโมโหนะ ทั้งๆที่ในกระเป๋าสตางค์ของเค้ามีแต่เสียงเหรียญทั้งนั้น
“ แล้วทำไมนายไม่แตกซะเลยล่ะ ? …อีกอย่าง เหรียญนายก้อมีไม่ใช่เหรอ ? ” ผมถาม
“ ก้อกุไม่อยากแตกอ่ะ…เมิงจะทำไม นี่มันเงินกุนะ ” เค้าว่า ( อะไรวะ!!! นี่ก้อเงินของกุเหมือนกันนะ )
“ เอ้อ!! จ่ายให้ก้อได้วะแม่ง ” ผมพึมพำ
“ 'ไรๆบ่น'ไร…เดี๋ยวปั๊ด!!! ” เค้าขู่ ( ได้ยินอีก - -' )
   ผมนั่งรถเมล์ไปได้สักพัก เค้าก้อพูดต่อ..
“ มิก…เมิงลงป้ายไหนวะ ? ” เค้าถาม
“ เลยไปอีกอ่ะ…ข้ามสะพานไปก่อน แต่เราก้อลงก่อนถึงห้างฯนะ ” ผมตอบเค้า
“ เหรอ ? บ้านกุเลยไปอีกว่ะ ” เค้าพูด ( กุอยากรู้ตายแล่ะ!! )
ผมก้อทำเป็นพยักหน้า แต่..ไม่ได้พูดอะไร
“ งั้นเอาเบอร์เมิงมา…เบอร์มือถืออ่ะ ” เค้ากล่าวขึ้น
“ เฮ้ย!! จะเอาไปทำไม ? ” ผมถาม
“ เมิงจะให้กุมั้ย ? หรืออยากมีเรื่อง ? ” เค้าขู่
“ เออๆก้อได้ เอาไป 086-xxx-xxxx ” ผมบอกเบอร์ ( มั่ว )ให้เค้าไป ซึ่งเค้าก้อกดเบอร์ แล้วโทร.ออกทันที…
“ นั่นๆนายทำอะไรอ่ะ ? ” ผมถาม
“ โทร.เข้ามือถือเมิงอ่ะ ” เค้าตอบ ( ซวยแล้วกุ!!! )
“ ทำไมเครื่องเมิงไม่ดังอ่ะ…เอามาดูเด๊ะ ” เค้าพูดพลางยื่นมือมา
“ เออ..เราเปิดระบบสั่นอ้ะ ” ผมว่า
“ เอามา!!!! ” เค้าคำราม
“ เออ!!..ก้อได้ ” ผมพูด แล้วยื่นมือถือให้เค้า
เค้ามองดูแล้วก้อเอามือถือโขกหัวผม “ เมิงหลอกกุเหรอ ? ” เค้าถาม
“ โอ๊ย!! เจ็บนะ แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง โกรธแล้ว…’ไรวะ ? ” ผมพูด แล้วเอามือกุมหัว
“ เดี๋ยวกุเอามือถือเมิงโทร.เข้าเครื่องกุเอง ” ว่าแล้วเค้าก้อกดเบอร์ โทร.เข้าเครื่องเค้า
“ อ้า..ได้ล่ะ ” เค้าพูด
“ได้แล้วก้อกดวางเด่ะ ” ผมสั่งเค้า
“ กุจะกดรับสาย..เมิงจะทำไม ?? ” เค้าท้า
“ เฮ้ย!!..เปลืองตังค์ ” ผมร้อง
“ 555+…อ่ะ!!! กดรับพอดี เอาคืนไป ” เค้าพูดพร้อมยื่นเครื่องให้ผม ( สันดาน!!! )
“ ง่ะ!!! เสียเงินไปฟรีเลยอ่ะ…แม่ง ” ผมอารมณ์เสีย
“ ช่วยไม่ได้..เมิงเสือกเล่นมุขกะกุก่อนนี่ ” เค้าพูดแบบไม่สนเลยว่า ผมจะรู้สึกยังไง
( กุเสียตังค์ไปฟรีๆนะเฟ้ย!!! )
   ผมหงุดหงิด แล้วก้อขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเค้าด้วย ผมเลยหันออกไปมองข้าง
นอกหน้าต่าง ดูวิวแทนดีกว่า แต่ผมก้อต้องชะงัก เฮ้ย!! นี่ใกล้ถึงบ้านผมแล้วนี่ ผมต้องเตรียมตัวลงแล้วล่ะ!!!
“ ถอยหน่อยดิ…จะลงแล้ว ” ผมพูดให้เค้าหลบ
“ หูว!!! ยังไม่ถึงไม่ใช่เหรอ ? จะรีบลงทำไม ? ” เค้าถาม
“ แต่ป้ายนี้คนลงเยอะอ่ะ…เราเลยต้องรีบลง หลบดิเฮ้ย!!! ” ผมบอก
“ ไม่หลบ!!! ” เค้ากล่าวอย่างท้าทาย พร้อมกับลุกขึ้นยืนขวาง
“ โธ่ว้อย!!! ” ผมเริ่มฉุนขึ้นมาแล้วล่ะ แต่จะทำไงได้ จะลงไปยังไง เพราะไอ้บ้านี่มันมาขวางผมไว้ แต่ทันใดนั้น...รถเมล์เกิดเบรกกะทันหัน ทำให้เขาเสียหลักล้มลงไป ผมได้ทีจึงรีบลงรถเมล์ไปทันที...
   เฮ่อ…โชคดีจังว่ะ ที่รอดมาจากซาตานได้ ( คนบ้าอะไรวะ…กวนกุได้ทุกช็อต )
ถึงยังไงซะ วันนี้ผมก้อกลับถึงบ้านได้โดยสวัสดิภาพ แม้จะมีมารมาผจญก้อตามที
   ขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปในซอยบ้านอยู่นั้น...
“ ♪ Love Love My Baby...♫ ” เสียงมือถือผมดังขึ้น ( ใครโทร.มาวะ ? )
“ ฮัลโหล!!!…. ” ผมรับสาย
“ ลงไปได้นะเมิง…ทำไมรับช้าจังวะ ? ” ( O _ O' )
“ อ…อ๊อฟเหรอ ? ” ผมถาม
“ เออ!!! กุเอง เมิงอยู่ไหนแล้วเนี่ย ? ” เค้าถามกลับ
“ กำลังเดินเข้าบ้านอ่ะ..มีอะไร ? ” ผมถามเค้า
“ ป่าว…แค่โทร.มาเช็คดูว่าเมิงยังมีชีวิตอยู่มั๊ย ” เค้าพูด ( กุจะตายก้อเพราะเมิงแล่ะ!! )
“ ก้อยังอยู่สุขสบายกว่าบนรถเมล์กับนายละกัน ” ผมตอบโดยไม่สนใจ
“ เออ…ปากดีไปละกัน พรุ่งนี้เมิงโดนกุแน่ ” เค้าบอก ( ผมก้อชักเริ่มกลัวซะแล้วสิ… )
“ ทำไม…จะทำอะไรเรา ? ” ผมท้ากลับ
“ เออ!! เดี๋ยวเมิงก้อรู้..กลับบ้านดีๆล่ะคนสวย บาย!! ” เค้าพูดแล้ววางสายไป ( เวรเอ๊ย!! )
   ผมไม่คิดที่จะเมมเบอร์เค้าไว้ในเครื่องหรอกนะ เบอร์มรณะอย่างนั้นน่ะ ผมหวังว่าเค้าคงไม่โทร.มาอีกแล้วล่ะ อาจจะ..เป็นเพราะ ผมเป็นเด็กใหม่ด้วยมั้ง เลยแกล้งได้แกล้งเอา อยู่ๆไปเค้าก้อคงเบื่อไปเองล่ะ…ผมว่านะ ( - - )
   ตอนเช้าวันใหม่ ผมมาถึงโรงเรียนก้อเกือบเข้าแถวล่ะ ก้อบ้านผมอยู่ไกลนี่นา….ทำไงได้อ่ะ แต่ที่โรงเรียนใหม่ผมนี่ดีนะ เค้าให้เข้าแถวบนห้องกัน ผมเลยไม่ต้องไปตากแดดให้ดำกว่าเดิม ( ตอนอยู่ที่โรงเรียนเก่าอ่ะ ผมดำมากเลยนะ ประมาณน้องๆถ่านเลยก้อว่าได้ แต่พอย้ายมาอยู่ที่นี่ สีผิวค่อยดีขึ้นหน่อย ) อ้อ! ตอนนี้ผมกำลังเดินขึ้นห้องของผม ที่อยู่บนยอดดอย ( ประมาณว่าอยู่ชั้น 6 เลยก้อว่าได้ )
“ มิกๆ รอด้วย ” เสียงใครเรียกผมน่ะ ผมจึงหันไป…อ้าว! ปอนั่นเอง
“ เพิ่งมาเหรอ ? เข้าห้องพร้อมกันนะ เราไม่อยากโป๊ะเข้าห้องคนเดียวอ่ะ ” เค้าพูด
“ อือๆได้ ” ผมบอก
“ แล้วเมื่อวานเป็นไงบ้าง อ๊อฟมันทำอะไรเธอป่ะ ? ” เค้าถาม
“ ป่าวนี่!! แต่ก้อเกือบละ ” ผมพูด
“ ก้อยังดี…ที่แค่เกือบนะ ” ปอพูดอีก
   ผมและปอเดินเข้ามาในห้องด้วยกัน เซฟได้นั่งอยู่ก่อนแล้ว อ๊อฟกับเพื่อนของเค้าก้อมาแล้ว คงมีผมกะปอเท่านั้นแล่ะ ที่มาสายกันอยู่สองคน
OH!! ไอ้อ๊อฟมันมองผมใหญ่เลย..
“ เมื่อกี้โทร.ไป ทำไมไม่รับสายวะ ?!! ” เอาแล้วไง ไอ้อ๊อฟตะคอกใส่ผมแล้ว ( ว่าแต่..มันโทร.มาตอนไหนวะ ? )
ผมจึงหยิบมือถือขึ้นมาดู ตายแล้ววว!!! Missed Calls ตั้ง 5 สายแน่ะ แล้วนี่คงเป็นเบอร์มันแน่เลย เพราะผมไม่ได้เมมเบอร์มันไว้
“ ไหน! เอามือถือมาเด๊ะ ” เค้าตะคอก “ เอามา!!!! ”
เซฟและปอหันมามองที่อ๊อฟ ผมคิดในใจว่า เดี๋ยวคงต้องมีเรื่องกันอีกแน่ ผมจึงยอมให้มือถืออ๊อฟมันไป เพื่อจะได้จบๆกัน
“ อ้ะ…เอาไป บอกไว้ก่อนที่เราไม่ได้รับ เพราะเราไม่ได้ยินนะ ” ผมพูด
“ นี่เมิงไม่ได้เมมเบอร์กุไว้เหรอ ? ” เค้าเริ่มใส่อารมณ์กับผมแล้ว ( ตอนนี้ผมเริ่มยัวะละ >.< )
“ ก้อกุไม่อยากเมมเบอร์เมิงไว้นี่ ทำไมล่ะ ?..คนอย่างเมิง กุไม่อยากจดจำนักหรอก ” ผมตะโกนด่า
“ เมิงว่าเมิงแน่เหรอ ? ที่ไม่อยากจำกุอ่ะ…งั้นมือถือนี่เมิงก้ออย่าเอาคืนเลย ไม่ต้องใช้แม่งแล้ว!!!! ” เค้าพูดจบ แล้วก้อปามือถือผมลงกับพื้น ผมยืนอึ้ง ทั้งตกใจ เสียใจ และเสียดาย
โมโห..ผมโมโหมากๆ ผมคิดอยู่ในใจแล้วเชียวว่า สักวันหนึ่ง ผมต้องมีเรื่องกับไอ้บ้านี่…แต่ก้อไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้
“ ไอ้เวรเอ๊ย!!! ” ผมตะโกนด่า แล้วก้อกระโจนใส่ แต่เค้ากลับจับผมไว้แน่น แรงของเค้าที่จับผมมันเยอะมาก จนผมดิ้นไม่หลุด ทำให้ผมยิ่งโกรธจัดเข้าไปใหญ่
เพื่อนๆทุกคนหันมามองกันหมด เซฟ และปอวิ่งมาช่วยจับผมแยก เหลียง กับบ๋อมก้อช่วยห้ามด้วยเช่นกัน
“ เมิงลองดีกับกุก่อนนะ ” เค้าพูดใส่หน้าผม ดวงตาของเค้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม
“ กุไม่มีวันยอมเมิงหรอก…เมิงจะเอายังไงกับกุก้อว่ามา ” ผมตะคอก ( เอาวะ!! ตายเป็นตาย... )
“ กุก้อจะจัดการเมิงอ้ะ…เมิงเตรียมตัวโดนได้เลย ” เค้าพูดจบก้อผลักผมล้มลง และด้วยแรงผลักของเค้าทำให้ทั้งปอ และเซฟก้อล้มลงเช่นกัน….

เด๋วไว้มาลงต่อนะคัฟฟฟ ไงก้อฝากนิยายผมด้วยอ่าาา คอมเม้น ติชมกัลเยอะๆได้คร้าฟฟฟ  

[♠DekDoy♠]

  จิ้มก่อนอ่าน

[ronlbb]

ลุ้นๆ

[mecon]

  ผะจายใจร้ายใช้กำลัง
ปากแข็งใจร้อนน่า ทำของเค้าเสียหายยังจะมาูขู่กันอีกเฮ้อเด็กน้อยเอ้ย
+1 จ้า

[posshiza]

มาเป็นกำลังใจให้คะ
รออ่านตอนต่อไป

[bakanishi1]

โห้ ... คนใจร้ายอะ

โทรศัพท์เครื่องนึงหลายตังค์อยู่นะ

ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

[Oo๐FosfoggY๐oO]

ไร้เหตุผลและสมองเป็นที่สุด

[Simply Blue]

ไร้เหตุผลและสมองเป็นที่สุด

ถูกต้องที่สุดค่าาาาา

[MachiKo]

หนุกกัลป่าวคัฟ ลงไป 2 ตอนแล้ววอ่าาา เหอๆ 


บทที่ 3 : Kiss~*
   
มันน่าอายมากเลยนะคับที่ผมโดนผลักล้มลงอย่างนี้ ทั้งเจ็บ ทั้งอาย แต่ผมก้อไม่รู้จะทำไงดี สู้แรงเค้าก้อไม่ไหวหรอก แต่จะให้ผมลุกขึ้นเพื่อสู้กับเค้าเหรอ ??..ผมทำไม่ได้หรอกนะ แต่..สายตาของทุกคนที่มองผมนี่สิ มันเหมือนกับว่า ผมเป็นคนขี้แพ้..ขี้แพ้ยังไงยังงั้น ผมทนไม่ได้หรอก!! ดังนั้นแล้ว ผมจึงลุกขึ้นวิ่งหนีความอับอายที่ผมประสบนั้นเข้าห้องน้ำไป...
ความเจ็บปวดที่ผมได้รับ มันเริ่มรุนแรงขึ้น เจ็บ...มันเจ็บนะ เค้าจับผมซะแน่น เป็นรอยแดงไปหมด จะทำไงดีล่ะ...ไม่กล้า ไม่กล้ากลับเข้าไปในห้องเลย ผมอายไปหมดแล้ว ( แม่งเอ๊ย!!! )
“ เมิงมาหลบอยู่นี่เอง เมิงคิดว่าจะหนีกุพ้นเหรอ ? ” เค้าตามมา อ๊อฟ...ซาตานมันตามผมมา...ทำไงดี!!
“ เมิงฆ่ากุเลยสิ...เมิงฆ่ากุเลยย เมิงจะทำอะไรกุก้อเชิญเลย!!! ” ผมตะโกนใส่เค้าอย่างท้าทาย ทำไมผมต้องยอมด้วยล่ะ..ในเมื่อมันไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่
“ เมิงแน่ใช่มั๊ย...เมิงแน่นักใช่มั๊ย!!! ” เค้าพูดจบ แล้วก้อเข้ามารัดตัวผมไว้แน่น...มันเจ็บ..เจ็บกว่าครั้งแรกที่เค้าทำอีก
“ เมิงอยากลองดีกับกุเองนะ..คิดจะต่อต้านกุ ต่อต้านกุใช่มั๊ย ? ” เค้าพูดอย่างเย็นชาใส่หูผม เสียงของเค้า ทำให้ผมตัวแข็งกร้าวไปทั้งตัว เค้ายิ่งรัดตัวผมเข้ากับตัวเค้าไว้แน่น
ผมสั่นระริกไปทั้งตัวแล้ว...สายตาของเค้ามองมาที่ผม มันทำให้ผมกลัว ผมอยากจะร้องไห้ออกมา เสียงของผมเริ่มสั่นระรัวในลำคอ จนผมรู้ว่า เค้าต้องได้ยินแน่ๆเลย เค้าค่อยๆก้มหน้าลงมา จนแทบจะชนกับหัวของผม ( ใช่สิ!! เค้าคงอยากจะดูน้ำหน้าขี้แพ้ของผมแน่ ) แต่...กลับไม่ใช่คับ มันไม่ใช่เลย...
ผมรูสึกว่าเค้าค่อยๆบรรจงจูบมาที่หน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา...
ไม่นะ!! นั่นเค้าทำอะไร เค้าจูบผมอยู่..แล้วเค้าก้อค่อยๆเลื่อนหน้าต่ำลงมา...เค้าเอามือมาจับที่แก้มของผมทั้งสองข้าง แต่รอยยิ้มของเค้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม ราวกับว่า...ตอนนี้เค้าได้รับชัยชนะแล้ว
ผมมองเค้าด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลออยู่เต็ม ตอนนี้มันแทบจะไหลออกมาแล้ว
“ ท้าทายนักใช่มั๊ย ?...ลองดีนักใช่มั๊ย ? ” ผมนึกสิ่งที่เค้าพูดอยู่ในใจ ถึงแม้ว่า เค้าจะไม่ได้พูดก้อตามที แต่เสียงนั้นมันก้อชัดเจนมากจนผมสัมผัสได้
หลังจากนั้น เค้าก้อเลื่อนหน้าของเค้าเข้ามาใกล้หน้าผม จนจมูกเราสองคนสัมผัสกัน และเราก้อได้รู้รสริมฝีบากของกันและกัน ผมรู้สึกอ่อนระทวยไปทั่วหมดแล้ว ความกลัวในตัวผมมันค่อยๆหายไป เหลือไว้แต่ไออุ่นที่ได้รับ และรู้สึกจากตัวเค้า มือของเค้าค่อยๆเปลี่ยนจากบีบรัดมาเป็นสวมกอดตัวผมไว้ หน้าของผมร้อนผ่าวไปหมด อายนะ...อายมากด้วย มือของผมมันชา แล้วนิ้วก้อสั่นระรัว...
รสจูบของซาตาน...เราขายวิญญาณให้ซาตานไปแล้วเหรอ ?!?
“ ปล่อยนะว้อย!!! ” ผมพูดแล้วผลักเค้าออกไปจากตัว แล้วเอามือป้ายปาก ( รังเกียจ!! )
“ อย่าคิดนะว่า กุจะยอมเมิงไปซะหมด ” ผมตะโกนว่าเค้า แล้วก้อรีบวิ่งออกไป เค้ายังคงมองผมด้วยสายตาเย็นชาเช่นเคย ไม่นึกนะ...ว่าเค้าจะทำ ไม่นึกเลยจริงๆ แล้วนี่..เพื่อนเค้าจะรู้มั้ยว่า เค้าเป็น...
   ผมเดินเข้าห้องเรียน ทุกคนหันมามองผม เสียงเพื่อนๆในห้องดังเซ็งแซ่ไปหมด แต่ผมก้อพอจับใจความได้ว่า สิ่งที่ทุกคนพูดนั้น มันเหมือนกันก็คือ “ มันไปทำอะไรกันมาวะ ?!? ”
อย่านะ...อย่าคิดในเชิงอย่างว่านะ ถ้าทุกคนรู้ล่ะก้อ...แย่แน่!!
“ มิก..รอดมาได้ไงวะ ? ” เหลียงตะโกนถามผม แต่ผมก้มหน้าไม่ตอบเค้า ผมได้แต่รีบเดินไปที่โต๊ะของผม
“ มิกเป็นไงบ้าง ? ไอ้อ๊อฟมันทำอะไรเธอรึป่าว ? ” ปอถามผมทันทีที่ผมนั่ง
“ ไม่ๆ มันหาเราไม่เจอน่ะ...เราหลบอยู่ในห้องน้ำ ” ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้า
“ นายร้องไห้เหรอ ? ตานายแดงๆอ่ะ ” เซฟพูดขึ้นขณะที่เค้ามองหน้าผม
“ ป่าวนี่!! เราคงโมโหมันมากไปมั้ง เลยตาแดง ” ผมพูด แล้วได้แต่ก้มหน้านิ่ง ไม่สบตากับใคร ทั้งเซฟ และปอมองหน้ากัน เค้าคงไม่ปักใจเชื่อเรื่องที่ผมพูดหรอก ห้ามให้ใครรู้...ห้ามเลย
   สักพักหนึ่งอ๊อฟก้อเดินเข้ามาในห้อง เค้าไม่ได้มองผมเลย มาถึงเค้าก้อไปนั่งที่ ทั้งเหลียง และบ๋อมก้อถามเค้าว่า เกิดอะไรขึ้น ซึ่งเค้าก้อไม่ได้พูดอะไร...ซึ่งนั่นก้อดีแล้ว!!!
มันจะได้เลิกยุ่งกับผมซะที แต่...ที่น่าเสียดายคือ มือถือผมอ่ะ...ป่านนี้คงมีใครเอาไปทิ้งแล้วมั้ง ? ( ‘เค็งเอ๊ย!!! )
   ตอนเลิกเรียน ผม ปอ และเซฟเดินออกไปทานข้าวที่ร้านอาหารนอกโรงเรียนด้วยกัน เพราะที่นั่นบรรยากาศดีผมจึงตกลงที่จะไป ( ที่จริงมันก้อไม่มีอะไรทำด้วยล่ะ...ว่างจัด )
“ น่าเสียดายมือถืออ่ะแม่ง!!..ใช้มาตั้งนาน ” ผมพูดขึ้น
“ เอาน่า..ไม่เป็นไรหรอก รุ่นเก่าแล้ว ถือซะว่า เปลี่ยนใหม่เอาฤกษ์ละกัน ” เซฟแนะนำ
“ เอารุ่นใหม่กว่านี้อีกหน่อยละกัน เราว่า..รุ่นเธอเป็นเครื่องจอสีรุ่นแรกๆเลยนะ...กล้องก้อไม่มี ” ปอพูด
“ งั้นเหรอ ? แต่ตังค์อ่ะดิ เราไม่มีหรอกว่ะ... ” ผมพูด ( บ้านกุจนนี่ )
“ ไว้ก่อนก้อได้ ไม่ได้รีบใช้ไม่ใช่เหรอ ? ” ปอถาม
“ อ่านะ..ก้อคงใช่ล่ะ ” ผมพึมพำ ( จะว่าไปก้อดีนะ เปลี่ยนเครื่องใหม่ล้างซวย..ในนั้นมีเบอร์มรณะด้วย!!! )...
   ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ผมออกมาจากร้านนั้น แล้วแยกย้ายกับเซฟ และปอเพื่อกลับบ้าน ผมเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอรถ
ขณะที่ผมยืนรอรถอยู่นั้นผมก้อได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จะว่าไปวันนี้ทั้งวันผมก้อไม่ได้คุยกับอ๊อฟมันเลย ผมว่ามันคงไม่อยากคุยกับผมแล้วล่ะ ?...ผมว่านะ
“ เฮ้ย!! อ่ะนี่ มือถือกุ...กุให้ ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ผมจึงหันไปมอง...ไอ้อ๊อฟ!!
“ อ..อะไรเนี่ย ? เอามาให้เราทำไม ? ” ผมถามเค้า ตอนนี้ผมทั้งงง ทั้งสงสัย ทั้งอยากรู้ โกรธ หายโกรธ หลายอารมณ์สารพัดที่มีในร่างกายกำลังออกมาเดินอยู่ภายในตัวผมแล้ว
“ เออ..กุให้เมิง เอาไปเถอะ ” เค้ายื่นมือถือให้ พร้อมกับมองหน้า
“ เอาไปใช้..ก่อนที่เครื่องเมิงจะซ่อมเสร็จ ” เค้าพูดต่อ
“ หือ!! เอาไปซ่อมเหรอ ? ช่างมันเถอะ..ไม่ต้องซ่อมหรอก ” ผมบอก
“ งั้นเมิงเอามือถือไป..กุให้ ” เค้าคะยั้นคะยอที่จะให้
“ เฮ้ย!!! ไม่เอา นายจะมาให้ทำไม ? ” ผมปฏิเสธที่จะรับ
“ เมิงจะเอาไม่เอา!!!???? ” เค้าขู่ผม ( อีกแล้วอ้า.. )
“ เออ! เอาก้อได้วะ...แล้วนายจะใช้อะไรอ่ะ ? ” ผมถาม
“ กุมีอีกเครื่องที่บ้านน่ะ..เอาไปเถอะ ” เค้าพูดพร้อมยื่นมือถือให้ ผมรับมา แล้วเอามาดู
“ กุใส่ซิมส์เมิงลงไปในเครื่องแล้ว ” เค้าบอก
ผมไม่ได้พูดอะไร แต่พยักหน้ารับ ( หงึก )
“ เออ...วันนี้กุขอโทษนะว้อยที่ผลักเมิง แล้วก้อ..จูบเมิงอ่ะ” เค้าพูดแต่ไม่ได้มองหน้าผม
“ ช่างมันเถอะ...เรื่องมันผ่านไปแล้ว ” ผมบอกเค้า เค้าหันมายิ้มให้ ( เย็นชา )
“ มิก!! กุถามเมิงหน่อยเด้ะ ว่าเมิงอ่ะเป็น...อย่างที่กุคิดป่ะ ? ” เค้าถามผม
“ เป็น..เป็นอะไรเหรอ ? ” ผมถามเค้าคืนอย่างงงๆ
“ ก้อเป็น..เกย์ไง!! ” เค้าพูด ( O.O’’ )
“ ไม่รู้..ไม่บอก รถมาแล้ว ไม่ขึ้นก้อตามใจ ” ผมบ่ายเบี่ยง แล้วรีบขึ้นรถทันที
“ เฮ้ย!!! รอกุด้วย ” เค้ารีบขึ้นตามผมมา
   ผมรีบขึ้นรถทันที แล้วรีบหาที่นั่งก่อนเลย อ๊ะ!! ว่างอยู่ที่นึง ผมรีบอาศัยความเร็ว และจังหวะ รีบเข้าไปนั่งเลยคับ แล้วอ๊อฟมันก้อเพิ่งขึ้นมา...ตอนนี้มันมองหาผมอยู่ เอ๋!!มันเห็นผมแล้ว ตอนนี้มันกำลังเดินมาแล้วคับ...
“ แม่ง!!! ไม่รอกุเลย..โห!!’ไรวะ ? ได้นั่งด้วย ” เค้าพูดใส่ผม เสียงเค้าดังมาก จนคนบนรถหันมามอง ( อายคน!! )
“ งั้นเอากระเป๋ามาดิ...เราถือให้ ” ผมหันไปยิ้มให้เค้า แล้วแบมือเพื่อขอกระเป๋า
เค้ามองแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดว่า “ ไม่ให้!! เมิงเถิบไป กุจะนั่งด้วย ”
เค้าพูดจบ แล้วเอามือผลักผมเพื่อให้ผมกระเถิบไป ( ที่นั่งที่เดียวเนี่ยนะ )
“ เฮ้ย!!ได้ไง...ที่มันเต็ม ” ผมบอก
“ เถิบไป... ” เค้าว่า แล้วผลักผมให้ชิดกับผนังรถ
“ เหวอ!!! ” ผมร้องเสียงหลงเลย
ตอนนี้อยากจะบอกว่า ตัวผมนั่งติดหน้าต่างแล้ว..
“ แม่ง!! นั่งดีๆดิ อย่ากินที่ ” ผมพูดเพื่อให้เค้ากระเถิบออก ตอนนี้หน้าผมแทบจะออกไปนอกหน้าต่างแล้วคับ ผมเลยได้ที มองดูวิวซะเลย ( วิวดีกว่าเยอะว่ะ!! )
“ เนี่ย!! ร้านเนี้ย ” เค้าพูดขัดจังหวะผม แล้วเอามือชี้ไปที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ( ง่ะ..!!!กุจะดูวิว )
“ กุเคยมากินด้วย ตอนวันเกิด อร่อยดี....แต่พนักงานแม่งแย่ว่ะ ” เค้าพูดต่อ( แม่งเบียดกุ )
ที่จริงผมไม่สนใจในสิ่งที่เค้าพูดหรอก เกลียดนัก พวกชอบอวดตัวเอง ( กุอยากจะล้วงคออ้วกว่ะ!! )
“ 'ไม!!..เมิงไม่ฟังกุเหรอ ? ” เค้าถาม
“ เปล่าๆ ฟังอยู่ ” ผมพูด แล้วจึงมองดูวิวต่อ
สักพักหนึ่งผมก้อรู้สึกว่ามีอะไรมากระแทกที่แก้มผม อ๋า!! เค้าหอมแก้มผมนี่
“ เฮ้ย!! ” ผมร้อง
“ หมั่นไส้ว่ะ อยากไม่ฟังกุ ” เค้าพูด
ผมทำเป็นไม่สนใจเค้า แล้วก้อนั่งลูบแก้มตัวเอง แต่เค้าก้อเอามือมาโอบไหล่ผมไว้ แล้วก้อพูดว่า “ เวลาเมิงงอนแล้วน่ารักดีนะ...มาเป็นแฟนกุเหอะ!!! ” เค้าบอก
หือ!!! ผมหันหน้าไปมองเค้า อึ้งคับ...บอกได้คำเดียวว่าอึ้ง ( O-O” )
“ นายเป็นไรมากป่ะอ๊อฟ...บ้าป่าวเนี่ย ? ” ผมถามเค้า
“ กุไม่บ้าว้อย...สติยังมีครบถ้วน ” เค้าว่า
“ งั้นสตินายก้อไม่เต็มล่ะ...เพี้ยนเอ๊ย!! ” ผมค่อยๆหรี่เสียงลงเบาๆ
“ ‘ไร!! จะบอกว่า เมิงมีแฟนแล้วอ่ะดิ..ไอ้เซฟอ่ะเหรอ ? ” เค้าถาม
“ ใช่ซะที่ไหนเล่า!!! ” ผมพูดแล้วมองหน้าเค้า เค้าก้อยิ้มตอบ แปลกนะ....รอยยิ้มของเค้าครั้งนี้ไม่เหมือนทุกๆครั้ง เค้าดูน่ารักดี...เวลายิ้มแบบนี้ ทั้งๆที่เค้าก้อมีหนวดเคราขึ้นอยู่หร๋อมแหร๋มที่คาง ( ตอนนี้หน้าผมแดงแล้วอ่าคับ ^^ )
“ มิก..วันนี้กุไปบ้านเมิงได้ป่ะ ? ” เค้าพูดอย่างเอาจริงเอาจัง
“ เฮ้ย!!! ไปทำไม ? ” ผมถาม
“ ก้อกุจะไปส่งแฟนกุที่บ้านอ่ะดิ...กุไปนะ!! ” 'ไรวะ เค้าพูดเองเออเองเลยนี่
“ เฮ้ย!!! จะถึงบ้านเมิงแล้ว เตรียมตัวลงเร็ว ” เค้าลุกขึ้น แล้วดึงผมให้ลุกตาม เพื่อที่จะให้ผมพาไปบ้าน...


มาลงให้แล้วคัฟ ตอนที่ 3 เด่วดึกๆจามาลงให้อีกตอนนึง เปนกะลังใจให้ผมด้วยนะคร้าฟฟฟ

[posshiza]

 
หนูมิกเอ้ย
หนีไม่พ้นอีตาอ๊อฟจนได้
รอตอนต่อไปคะ

[Little Devil]

 

[bakanishi1]

โห้ ... ขอเป็นแฟนดื้อ ๆ งี้เลยเหรอ

คนขอเป็นแฟน ก่อนหน้านั่นไปทำโทรศัพท์เค้าพัง

ไปผลักเพื่อนล้ม  ... ไปจูบเค้าในห้องน้ำ

ก๊ากกก ...

[Jesale]

เรื่องใหม่ ท่าทางน่าสนุก หนูมิกกับน้องอ๊อฟ  
มาให้กำลังใจ ไรเตอร์นะจ้ะ  

[broke-back]

 
มัดมือชก
เลยเหรอเจ้าอ๊อฟ

มิกอย่าเผลอ
ไปมัดใจอ๊อฟเข้าก็แล้วกัน
ฮิ้ววววววววว
 

 :3123:ขอบคุณ ไรท์เตอร์ +1 คับ

[kittyfun]

ตามมาให้กำลังใจเรื่องใหม่ค่ะ

จิ้มบวกให้เป็นรางวัลขยันของคนเขียนนะคะ

[♠DekDoy♠]

โหหหหหหหห ถ้าทำแบบอ๊อฟแล้วไปขอเค้าเป็นแฟนบ้าง ตรูจะโดน  กลับมาป่ะว่ะเนี่ย

[Oo๐FosfoggY๐oO]

เหมือนนายเอกเราใจง่ายเยี่ยงไรมิทราบได้

อะไรว้าโดนอ๊อฟมันทำซะขนาดนี้โกรธหน่อยเดียวอ่ะ ขัดจิต

[MachiKo]

อ่ะๆๆๆ มาต่อค้าฟฟฟ ขอบคุลสำหรับทุกคอมเม้่นนะคร้าฟฟ
 Ps. คุล Oo๐FosfoggY๐oO คัฟ น้องมิกไม่ได้ใจง่ายนะ แต่น้องมิกแค่โกดใครไม่เป็น 


บทที่ 4 : The Begin~*
   
จะทำไงได้ล่ะคับ ตอนนี้ราวกับว่า ผมตกอยู่ในสถานการณ์เป็นตัวประกันยังไงยังงั้น มือของเค้าตอนนี้ได้โอบเอวผมไว้ แต่ผมมีความรู้สึกเหมือนกับว่า เค้าเอาปืนจ่อหลังผมไว้อยู่ หากขัดขืน เค้าก้อพร้อมจะลั่นไกได้ทุกเมื่อ...เพราะฉะนั้นผมคงต้องยอมพาเค้าไปบ้านแต่โดยดีล่ะคับ
“ เฮ้ย!! ทำไมต้องเอามือเกาะเอวเราตลอดเลยอ่ะ ? เราเดินไม่สะดวกนะ ” ผมถามเค้า
“ ทำไม..อายเหรอ ? ” เค้าถาม
“ ป๊าว!!! แค่รู้สึกแปลกๆน่ะ ” ผมบอก
“ เมื่อไรจะถึงบ้านเมิงวะ..แม่งโคตรไกลเลย ” เค้าเริ่มที่จะโวยวายอีกแล้วคับ
“ อะไรอ่ะ..นายพูดเองนะ ว่าจะมาส่งเรา แล้วยังจะโวยวายไรอีก ? ถ้าเบื่อนักล่ะก้อ ส่งเราแค่นี้ก้อได้นะ เราเดินต่อไปเองได้ ” ผมบอก
“ ไม่ต้องพูดเลย...พากุไปเลยเมิง มีหน้าที่ไปก้อไป!! ” เค้าว่า
ตอนนี้ ผมเริ่มฉุนอีกแล้วล่ะ...แต่ก้อต้องอดทนนะไม่งั้นอาจระเบิดใส่กันกลางซอยได้ ผมจึงเงียบไม่พูดอะไร แล้วรีบพาเค้าไปที่บ้านตามที่เค้าต้องการ
“ นี่!! ถึงแล้วบ้านเรา ขอบใจนะที่มาส่ง ” ผมพูดแล้วจึงบอกลาเค้า
“ อะไรกัน!! กุเดินมาเหนื่อยๆ จะไม่ให้กุข้าไปกินน้ำกินท่าเลยเรอะ ? ” เค้าพูด ( ชิชะ!!บ้านกุนะว้อย )
“ เออ!! ก้อได้ๆ เข้ามาๆ ” ผมพูดอย่างอารมณ์เสีย..
   ภายในบ้านของผมตอนนี้ ตัวเค้าได้เข้ามานั่งสบายอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาแล้วล่ะ ส่วนผมน่ะเหรอ ? ก้อกำลังไปเอาน้ำมาให้แขกคนสำคัญไงคับ ( ทำไมกุต้องมาทำให้แม่งวะ ?!!! )
“ อ่ะนี่!! ” ผมพูดขึ้น พร้อมกับยื่นแก้วน้ำที่รินน้ำจนเต็มปรี่ส่งให้เค้า
“ เอาวางไว้ตรงนั้นล่ะ เดี๋ยวกินเอง ” เค้าพูด
ผมจึงวางแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะ แล้วกำลังจะไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างไม้ ล้างมือ แต่เค้ากลับเรียกผมพอดี
“ มิก!! นั่นเมิงจะไปไหนอ่ะ ? ” เค้าถาม
“ ไปห้องน้ำ ” ผมตอบ
“ งั้นเมิงพากุไปที่ห้องเมิงก่อนเด๊ะ...ห้องนอนเมิงอ่ะ!!! ” เค้าพูด แล้วมองตาผม
( อีกแล้ว!! สายตาเย็นชานั่น )
“ มันจะมากไปหน่อยแล้วมั้ง...นี่บ้านเรานะ ” ผมตวาดกลับ
“ หรือเมิงจะให้กุหาเอง ? ” เค้าย้อน ( เหวอ!!! อย่านะ นี่บ้านกุนะ กุไม่อยากเสี่ยง )
“ ก้อได้วะ!!!...ตามมา ” ผมพูด ( ดีนะ..ที่วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน )
และแล้วผมก้อพาเค้ามาที่ห้องนอนผมจนได้...
“ อ่ะนี่!!! พอใจยัง ? ” ผมถามเค้า
“ ถอยดิ!! จะไปเข้าห้องน้ำ ” ผมบอกให้เค้าหลีก เพราะเค้ายืนขวางประตูอยู่
“ เรื่องอะไรอ่ะ ? ” เค้าปิดประตู แล้วล๊อคทันที
“ นายจะทำอะไรอ่ะ ? ” ผมถามเค้า ( เฮ้ย!! มันจะทำอะไรกุวะ ?!! )
“ ก้อทำตามที่ใจกุอยากจะทำไง ” เค้าพูดเสร็จแล้วเค้าก้อคว้าตัวผมขึ้นมาจูบอีกแล้ว!!
ผมสั่นไปหมดทั้งตัวอีกแล้วคับ หน้าผมร้อนแล้วนะตอนนี้ แต่มันไม่พอแค่นั้นสิคับ
เค้าเอาลิ้นเข้ามาล่วงล้ำในปากผมด้วย ยิ่งทำให้ผมสั่นสะท้านมากขึ้นอีก มือผมที่ตอนแรกจับตัวเค้าไว้แน่น เริ่มที่จะไม่มีแรงแล้ว รู้สึกว่า นิ้วมือมันอ่อนไปหมด
ตอนนี้ ตัวของผมแทบจะละลายด้วยรสจูบของเค้าแล้ว...ขาผมอ่อนมาก ทำให้ผมและเค้าทิ้งตัวลงบนเตียง เค้าจึงได้โอกาสนอนทับตัวผมไว้ มันสั่น..สั่นไปหมดทั้งตัวเลย
“ อ..อ...อ๊อฟ เรา ส..ส..สั่นอ่ะ ” ผมกระซิบใส่หูเค้าอย่างแผ่วเบา
“ ร..เรา..ก..ก้อ..สั่นเหมือนกัน ” เค้าตอบผมด้วยเสียงที่สั่นสะท้านเช่นกัน
“ ม...มือถือ มันสั่นอ่ะ...น..นายช่วยลุกไปก่อนดิ๊ ” ผมบอกให้เค้าลุกออกไป เพราะมีคนโทร.เข้ามา ( มือถือมันอยู่มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงผมง่ะ...มันสั่นยังกะรัวกลอง )
“ 'ไรวะ!!! ขัดจังหวะจริงๆ ” เค้าพูดอย่างอารมณ์เสีย แล้วลุกขึ้นมาจากตัวผม
ผมล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันขึ้นชื่อคนโทร.เข้ามาว่า ท็อป ดีนะที่ผมเมมชื่อไว้ในซิมส์ด้วย..ไม่งั้นผมคงไปนั่งไล่ขอเบอร์เพื่อนๆกันอีกที
“ ฮัลโหล!!! ” ผมรับสาย
“ ฮ..ฮัลโหล พี่มิกเหรอคับ ? จำผมได้ป่าว ? ผมท็อปไงคับ!! ” เสียงในสายพูด
“ จำได้ดิ...มีอะไรเหรอ ? ” ผมถาม
“ ก้อไม่มีอะไรอ่ะคับ...แค่โทร.มาถามว่า พี่สบายดีมั๊ย ? แล้วโรงเรียนใหม่เป็นยังไงบ้าง ? แค่นั้นแล่ะคับ ” เค้าพูด
“ โรงเรียนใหม่เหรอ...ก้อดีอ่ะ เพื่อนๆก้อนิสัยดี ” ผมพูดแล้วเงยหน้ามองอ๊อฟ ตอนนี้เค้ามองผมอย่างอารมณ์เสียแล้ว
“ ร..เหรอคับ ? ” ท็อปถาม
“ อือ!! ” ผมตอบ
“ แล้วตอนนี้พี่มิกว่างคุยกะท็อปป่าวคับ ? ” เค้าถามผมอีก
“ อ..เอ้อ!! ” จะให้ผมพูดยังไงดีล่ะคับ ที่จริงผมก้ออยากคุยด้วยล่ะนะ แต่บังเอิญมีปีศาจนั่งจ้องหน้าผมอยู่ จะให้ผมทำยังไงอ่ะ ? ผมก้อเลย...
“ คือตอนนี้..พี่มีรายงานต้องทำอ่ะท็อป เด็กม.ปลาย ก้องี้ล่ะ เปิดเทอมมาก้อต้องมีงานให้ส่งแล้ว ” ผมรีบบอกปัดไปทันที โดยอ้างเรื่องอื่นขึ้นบังหน้า
“ อ่า..คับๆ ไม่เป็นไร งั้นผมไม่กวนพี่มิกแล้ว..เดี๋ยวว่างๆจะโทร.ไปหานะคับ หวัดดีคับ ”เค้าพูดแล้ววางสายไป...
ผมวางสายแล้วก้อมองหน้าอ๊อฟ เค้ามองผมแล้วโน้มตัวมาข้างหน้า แล้วพูดว่า
“ เริ่มเลยละกันนะ...” ( ??? )
เริ่ม...เริ่มอะไรล่ะ ? งงนะวุ้ย!!...ถ้าจะหมายถึงเรื่องอย่างว่าล่ะก้อ มันคงเร็วเกินไปนะ ถ้ามาคิดดูแล้ว ตอนเช้าเราเพิ่งทะเลาะกันอยู่เลย แล้วตอนเย็น ยังจะมามีอะไรกันอีก มันดูยังไงๆอยู่นะ...
   แต่ขณะนั้น อ๊อฟก้อค่อยๆเอามือมาจับที่หน้าผมข้างหนึ่ง แล้วยื่นหน้าเข้ามาจูบ...
ผมยังเกร็งๆอยู่นะตอนนี้ เค้าบรรจงจูบที่ปากผมอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกนั้นเหมือนเค้าเอาไออุ่นมาให้ผมเลย
ตอนนี้ ในตัวผมมีความร้อนแผ่ซ่านอยู่ทั่วร่างกายแล้วคับ..
“ มิกคิดยังไงกับเราอ่ะ ?? ” เค้าถามผม ( ตาเค้าแป๋วจัง!! ตอนเค้าทำหน้าอย่างนี้ *-* )
ผมตกใจทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ ได้แต่มองหน้าเค้า แล้วไม่ได้พูดอะไร มันพูดไม่ออกอ่ะ..
" บอกหน่อยสิ..นะ!! " เค้าเซ้าซี้ แต่ผมก้อยังไม่ตอบอยู่ดี ( กุไม่รู้จะตอบไงนี่หว่า... )
เสียงของเค้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่กระโชกโฮกฮาก หรือคำรามเหมือนครั้งแรก
( แถมเปลี่ยนสรรพนามการเรียกด้วย )
“ เราชอบมิกนะ!! ” เค้าพูดตัดบททันที ตอนนี้หน้าของผมแดงไปหมดแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยจะเป็นคำพูดของอ๊อฟที่พูดกับผม
" ท..ทำไม นายพูดอย่างนั้นล่ะ ?? " ผมถามเค้าอย่างสงสัย
" ไม่รู้สิ..ว่าทำไม แต่ครั้งแรกที่เจอกัน มันก้อทำให้อยากอยู่ใกล้ด้วยตลอด " เค้าอธิบาย
" ร..เราไม่รู้สิ..เราตั้งตัวไม่ถูกง่ะ..มันเร็วเกินไปมั้ย ?? " ผมถามเค้า
" ไม่หรอก..ไม่เร็วไปหรอก มิกลองคบกับเราดูนะ..นะ " เค้าอ้อนวอน
ผมครุ่นคิดอยู่สักพัก ในใจของผมอ่ะ..อยากจะปฎิเสธออกไปว่า " ไม่!! " แต่ทำไม ปากมันถึงไม่บอกให้พูดออกไปนะ ทั้งที่ผ่านมา เค้าร้ายกับผมมาตลอด...หรือจะเป็นเพราะ..แววตาครั้งนี้ ที่ไม่เหมือนทุกๆครั้งของเค้านะ...
   ผมมองหน้าเค้าแล้วค่อยๆพยักหน้า แต่ก้อไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป
เค้ามองหน้าผม แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะจูบผมอย่างแผ่วเบาอีกครั้งหนึ่ง..
ความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่อบอุ่น ผมไม่เคยได้รับมาก่อนเลย จนกระทั่งเค้าเป็นผู้ที่มอบให้...
" นาย.. " อ๊อฟรีบเอานิ้วแตะที่ปากผมทันที ที่ผมพูดขึ้น
" เรียกชื่อเราได้ไหม ?? " เค้าขอร้อง
ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า เค้าจึงเอานิ้วเลื่อนออกไป
“ อ๊อฟ..จะกลับรึยังอ่ะ ? ” ผมถามเค้า
“ ไปส่งเรามั๊ยล่ะ ? ” เค้าถามกลับ
“ ไปก้อได้..ไปสิ ” ผมบอก
หลังจากนั้น เค้าก้อยื่นมือมาให้ผมจับ เพื่อให้ผมลุกขึ้นจากเตียง แล้วออกไปส่งเค้าที่ปากซอย
   ขณะที่เดิน เค้าขอผมจับมือ ซึ่งผมก้อไม่ได้ว่าอะไร เราสองคนเดินจูงมือกันไป จนถึงป้ายรถเมล์ ผมรอส่งเค้าจนกระทั่งรถเมล์มา...
“ บายนะ..” ผมพูด
“ อือ..พรุ่งนี้เจอกัน ” เค้าตอบ แล้วยิ้มให้ รอยยิ้มนั้น..ที่ไม่เหมือนก่อน ผมเห็นแล้ว…


อ่าา..ในที่สุด น้องมิกของเราก้อใจง่าย (อย่างเค้าว่าจิงๆ) แต่เรื่องมันไม่จบแค่นี้คับ...ไงก้อขอฝากเรื่องนี้ไว้ให้่คุลผู้อ่านอีกสักเรื่องนะคัฟ ไว้เด่วมาลงใหม่คัฟ

[Oo๐FosfoggY๐oO]

 

ไม่ใจง่ายก็ได้จ้า

ว่าแต่เจ้าอ๊อฟท่าทางจะขี้หึงเนอะ

[NUKWUN]

โห อ็อฟโหดมาตั้งนาน ทำไมถึงมาขอคบกับมิกได้ล่ะเนี่ย 

[mecon]

โล่งอก  อิป้าคนอ่านนึกว่า
ขอเป็นแฟน แล้วจะขอ ด้วยเป็นขอแถม
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เด็กวัยนี่ฮอร์โมนเพ่นพล่านไม่ควรอยู่ในที่ลับตานะเคอะ ไฟสปาร์คกันง่ายเด๋วโทต๊องนะลูก กร๊าก
เช้้าทะเลาะ ตบตีอาละวาด ไปจูบปลอบในห้องน้ำ
เย็นมาขอโทษ ขอเป็นแฟน และดิพคิส กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เจอกันไม่ถึง24 ชั่วโมง กรรมๆ เจ้าอ๊อฟมันยิ่งร้อนแรงด้วยหนูจะรอดป่ะคะเนี่ย
คุณแฟนป้ายแดง

รสจูบของซาตาน...เราขายวิญญาณให้ซาตานไปแล้ว เหรอ ?!?
>>เจอซาตานร่ายเวทมนต์ดื่มน้ำลายซาตานไป กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกหมดกันลูก
+1 คะ

[Jesale]

เป็นแฟนกันแล้ว มิก กับ อ๊อฟ รวดเร็วจริงๆน้อ   
แต่รวดเร็วไป ไม่ดีนะหนูมิก เด๋วมันจะช้ำทีหลัง ใจเย็นๆค่อยเรียนรู้กันไปหน่อยก็ดีนา พี่เป็นห่วง
กลัวรักง่ายหน่ายเร็ว อ่ะ

[diedfoxx]

  เขินจัง เป็นแฟนกันซะแล้ววว
เสือสิ้นลายเลย (รืเปล่า?)
ระวัง ๆ ไว้หน่อยก็ดีนะคับน้องมิก อย่าเพิ่งเทใจให้หมดหล่ะ
ให้ใช้เวลาเรียนรู้กันมากกว่านี้ก่อน