-
:mc4: ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ o13
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
:call:
นิยายเรื่องนี้ผมเขียนมาตั้งแต่สมัย ม.5 แล้วคัฟ (ตอนนี้่ผมอยุ่ปี 3 แระ) เคยลงครั้งนึงในเว็บปาล์ม แล้วลงไม่จบ เพราะช่วงนั้นสอบแอดคัฟเลยไม่มีเวลา...5 ปีต่อมา ผมเอากลับมาอ่าน แก้ไข ตลอดจนปรับปรุงใหม่อีกครั้งตามยุคสมัย แต่ก้อยังคงเนื้อเรื่องเดิมอยุ่คัฟ ฝากคอมเม้น ติชม กันด้วยนะคัฟ นิยายเรื่องแรกของผมคัฟ ^^
บทที่ 1 : My New School~*
หวัดดีคับผมชื่อ มิก ผมเป็นเด็กนักเรียนใหม่ของโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ ซึ่งผมเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อตอนต้นเทอมของ ม.4 นี่เอง ซึ่งชื่อ และที่อยู่ของโรงเรียนผมขอสงวนไว้นะคับ
ส่วนสาเหตุที่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่อ่ะเหรอ ? ก้อเพราะพ่อของผมน่ะสิ!!..ได้จัดแจงให้ผมย้ายโรงเรียนมา เพราะที่โรงเรียนเก่าของผมอ่ะเป็นโรงเรียนสหศึกษา ซึ่งผมก้อมักจะอยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงมากกว่า พ่อของผมเค้าก้อเลยกลัวว่า ผมจะเบี่ยงเบนทางเพศไปซะงั้น เค้าก้อเลยให้ผมมาอยู่ที่นี่ เพื่อที่จะได้ให้ผมเป็นแมนเต็มตัวซะที แต่จะทำไงได้อ่ะคับ ก้อผมน่ะเป็นอย่างที่เค้าคิดนี่นา ผมก้อเลยต้องเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจ โดยไม่ยอมเอ่ยปากบอกให้ใครรู้ นอกจากบรรดาเพื่อนสาวของผมที่โรงเรียนเก่า ( ก้อมันเป็นไปแล้วนี่นา…จะให้เปลี่ยนยังไงล่ะวุ้ย!!! )
ตอนนี้ ผมก้อได้มาอยู่ที่โรงเรียนใหม่แล้ว รอบด้านของผมก้อมีแต่เด็กผู้ชายทั้งนั้นเลย ผมไม่รู้จักใครเลยอ่ะคับ แต่ด้วยความที่เป็นคนมีมิตรสัมพันธ์ดี ( มั้ง ) ผมจึงต้องหาเพื่อนในห้องก่อนเป็นอันดับแรก…และผมก้อเจอเข้าจนได้ เหยื่อรายแรกของผม ที่สามนาฬิกา ผมไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปทักทายเค้าก่อนเลย
“ หวัดดี….เราชื่อมิก นายชื่ออะไรอ่ะ ? ” ผมเดินเข้าไปทักนักเรียนชายคนหนึ่ง เค้าตัวขาวๆ เล็กๆ ออกจะน่ารักเหมือนกระต่ายด้วยซ้ำ
“ อืม..เราชื่อ เซฟ ว่าแต่นายเพิ่งย้ายมาเหรอ ? เราไม่เคยเห็นหน้านายเลยอ่ะ ” เค้าถามผมอย่างสงสัย
“ อ่ะ..ใช่ๆ ” ผมพยักหน้า แล้วเหลือบมองไปที่ที่นั่งว่าง ข้างที่นั่งของเค้า “ เราขอ...นั่งด้วยคนได้มะ ? เราไม่รู้จักใครเลยอ่ะ ” ผมถามเค้า
“ ได้ดิ…เชิญเลย ” เค้าพยักหน้าตกลงด้วยไมตรี ผมขอบคุณเค้า แล้วก้อนั่งลงไป
เราสองคนพูดคุยกันอยู่สักพัก ผมจึงสังเกตได้ว่า เค้าดูท่าทางมีมิตรสัมพันธ์ดี แถมหน้าตาเค้าก้อน่ารักด้วย ผมสงสัยว่า เค้าจะมีแฟนรึยังนะ คงจะมีแล้วล่ะ…น่ารักอย่างนี้
“ เซฟ..ฟ..ฟ มาถึงแล้วเหรอ ?….แล้วนั่นใครอ่ะ ? ” เสียงนักเรียนชาย ( ท่าทางออกสาว )คนหนึ่งทักขึ้น เค้าเพิ่งเดินเข้ามาในห้อง แล้วมานั่งลงอีกที่หนึ่งข้างๆเซฟ ( นั่นแฟนเซฟเหรอ ? น่ารักจังอ่ะ ^^ )
เพื่อนนักเรียนคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆ ทำให้ผมสังเกตได้ว่า เค้าค่อนข้างอวบนิดๆ แต่ก้อไม่ได้ดูอ้วน หนำซ้ำผิวยังขาวมาก ขาวกว่าเซฟเสียอีก แถมเวลายิ้ม รอยยิ้มของเค้าก้อดูหวานเหมือนผู้หญิงเลย ดูเป็นคนใจดี และอบอุ่นมาก
“ อ๋อ!!! นี่นักเรียนใหม่อ่ะ เค้าชื่อมิก ” เซฟแนะนำให้ผมรู้จักกับเค้า
“ DDD เราชื่อ ปอนะ ” เค้าพูดขึ้น “ เธอเพิ่งย้ายมาเหรอ ? ” เค้าถาม
“ อืม..ใช่! เพิ่งย้ายมา ” ผมตอบ แต่ก้อแอบสงสัยในตัวเค้าสองคน จึงเผลอถามไปว่า
“ …นายสองคนเหมาะสมกันดีนะ น่ารักดี เป็นแฟนกันหรือเปล่าอ่ะ ?? ” ผมถามออกไป
เค้าสองคนมองหน้ากัน แล้วหัวเราะ ทำให้ผมงงไปเล็กน้อย หลังจากนั้นปอก้อตอบกลับมาว่า “ ป่าวๆ เราเป็นแค่เพื่อนกันตะหาก คนส่วนใหญ่เค้าก้อมักจะเข้าใจผิดกันเรื่อยแล่ะ ”
“ อ่านะ!! ” ผมพูดขึ้น
“ เออ…แล้ววันนี้นายจะกินข้าวกลางวันกับใครอ่ะ ? ถ้ายังไม่มีเพื่อนไป ก้อมากินกับพวกเราก้อได้นะ ” เซฟชวน
“ จริงเหรอ ? งั้นเราไปกินด้วยละกัน ” ผมรีบตกลงโดยทันที...
ตอนพักเที่ยง ผม เซฟ ปอ นั่งทานด้วยข้าวกันอยู่ที่โรงอาหาร พวกเค้านิสัยดีกับผมมากนอกจากนี้ยังแนะนำผมทั้งในเรื่องของโรงเรียนใหม่ แล้วพวกเพื่อนๆคนอื่นๆของเค้า
ซึ่งทำให้ผมรู้จักเพื่อนๆทั้งในห้อง และนอกห้องมากขึ้น
เมื่อทานข้าวเสร็จ พวกผมทั้งสามคนก้อขึ้นห้องเรียนเพื่อเข้าเรียนในตอนบ่ายต่อ ซึ่งเป็นวิชา คณิตศาสตร์คับ อาจารย์ก้อดีไง สั่งงานเอาไว้แล้วก้อออกไปประชุม โดยเค้าได้จับคู่นักเรียนในห้องให้ เพื่อช่วยกันทำแบบฝึกหัด
แต่เมื่อทำการจับคู่แล้ว แทนที่ผมจะได้คู่กับเซฟ หรือปอ ผมต้องไปคู่กับเพื่อนร่วมห้องอีกคนหนึ่ง เขาดูท่าทางนักเลงๆ แล้วออกแนวกวนๆ ยิ่งใบหน้าของเค้าที่ดูตี๋ๆออกทะเล้นๆ แถมมีไรหนวดขึ้นเข้มเหมือนโจรนั้น ทำให้ผมรู้สึกตะขิดตะขวงใจมากเลย ที่ได้มาคู่กับไอ้หมอนี่…
“ อ้าว!!! เด็กใหม่ ไปหยิบชีทมาดิ๊ จะปล่อยให้มันลอยมาเองเรอะ ? ” เค้าพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆชวนหาเรื่อง ผมจึงลุกขึ้นไปหยิบให้เค้าโดยไม่พูดอะไร ( กลัว teen มันกะแทกหน้าง่ะ - -‘ )
“ อ้ะนี่…” ผมพูดพร้อมกับยื่นชีทให้เค้า ซึ่งชีทที่อาจารย์ให้มาหยิบนี้ เป็นบททดสอบก่อนเรียนคับ
“ เอามาให้กุทำไม ?….เมิงทำไปเด้ะ กุทำไม่เป็น ” เค้าพูดด้วยถ้อยคำหยาบคาย แล้ววางมาดใส่ผม ( เวรเอ๊ย!! ทำไมกุต้องมาทำให้มันวะ ? กุก้อไม่รู้เรื่องเลขเหมือนกัน..จะทำได้มะ?!!! )
“ เราไม่ค่อยเก่งเลขอ่ะ…แต่ก้อจะพยายามนะ นายอย่าเพิ่งอารมณ์เสียล่ะ ” ผมรีบพูด
“ เป็นหรือไม่เป็นก้อทำไปเหอะ เขียนชื่อกุลงไปด้วยล่ะ…เสร็จแล้วก้อเอาไปส่ง ” เค้าบอก ด้วยสีหน้ากวนๆเล็กน้อย
“ เออๆ..ก้อได้ ” ผมรับคำ ( แม่ง!! กวน teen ชิบหาย ทำไมกุต้องมาคู่กับมันวะ ? )
ขณะที่ผมทำไปเรื่อยๆ ผมก้อต้องเสียวสันหลังทุกครั้งเวลาที่เค้าเอาหน้ายื่นเข้ามาดู แล้วหลังจากนั้น เค้าก้อหันไปคุยกับเพื่อนของเค้า สักพักหนึ่งเค้าก้อหันหน้ามาทางผมอีก ทำอย่างนี้อยู่เรื่อยๆ..( เวรกรรมอะไรของกุเนี่ย ?? )
“ เอ้อ! แล้วเมิงชื่ออะไรวะ ? กุชื่อ อ๊อฟ ” เค้าพูด
“ ม…ม…มิก ” ผมตอบ
“ มิก 555+ มิกกี้ เมาส์ 555+ ” เค้าพูด แล้วหัวเราะ ( สาระแนอะไรกะกุล่ะ…ไอ้นี่!!! )
เค้าหัวเราะล้อเลียนผมอยู่สักพัก หลังจากนั้น เค้าก้อหันไปคุยกับเพื่อนของเค้าอีกสองคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง ผมก้อแอบนั่งเสียวอยู่เหมือนกันล่ะว่า เค้าจะมาไม้ไหนอีก
สักพักหนึ่งเค้าก้อหันหน้ามามองผม ครั้งนี้นานมากจนผมไม่กล้าหันไปมองเค้าเลย...
“ มิก!!! ” จนกระทั่งเค้าก้อเรียกผม
“ หือ…มีอะไร ? ” ผมถามเค้า แต่ผมก้อไม่ได้หันหน้าไปมองหรอกนะ เพราะผมทำงานอยู่ ( ที่จริงก้อไม่อยากมองมันหรอก )
“ ‘ไม!!!…ทำไมไม่มองหน้ากุวะ ? โกรธเหรอ ? แค่นี้โกรธ ทำเป็นงอนๆ ” เค้าตะคอกแล้วเอามือตีไหล่ผมแรงๆเพื่อเรียก
“ ไม่ได้โกรธว้อย !!!!!!!!!! ” ผมตะโกนใส่เค้าด้วยความรำคาญ ทำให้ทุกคนหันมามอง
เค้านั่งนิ่งไป แต่สายตาของเค้ายังจ้องมาที่ผมด้วยความเย็นชา ( เอาแล้วกุ…ซวยแล้ว!!! วันแรกก้อมีเรื่องกะนักเลง )
ผมก้อมองเค้ากลับด้วยสายตาที่เอาเรื่องเช่นกัน ( กุไม่ให้เมิงวีนกุฝ่ายเดียวหรอก…เข้ามาเล้ย!!! )
เค้าค่อยๆลุกขึ้น แล้วมองมาที่ผม เค้าชี้ผมแล้วหัวเราะ หลังจากนั้นก้อพูดว่า
“ ดูเด้ะ!!! แม่งโกรธยังกะผู้หญิงเลย 555+ ” เพื่อนๆของเค้าก้อช่วยหัวเราะใส่ผมด้วย
( แม่งปัญญาอ่อนป่าววะ ?….นักเลงต๊อง )
“ เฮ้ย!!! ไอ้มิก กุถามไรหน่อยดิ เมิงเป็นตุ๊ดป่าววะ ? ” เค้าถาม ( เวร!!!’ไมแม่งพูดงี้วะ..รู้ด้วย!!! )
“ ตอบกุมาดิ ” เค้าคาดคั้น
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ...ผมพูดอะไรไม่ถูกแล้ว จนกระทั่ง...
“ เฮ้ย!! เมิงอ่ะ พอเถอะ กุรำคาญว่ะ กุจะทำงาน ” เซฟตะโกนขึ้นใส่อ๊อฟ
“ แล้วเมิงยุ่งอะไรด้วยวะ ? ” อ๊อฟถามกลับ
“ ไม่ได้อยากยุ่งหรอก แต่กุรำคาญ มิกมันก้อเพิ่งเข้ามาใหม่ เมิงก้ออย่าไปแกล้งมันเด้ะ เดี๋ยวมันจะพูดเอาได้ว่า ที่นี่มันเป็นเมืองคนเถื่อน...เถื่อนเหมือนเมิงน่ะ!! ” เซฟตะคอกใส่อ๊อฟ ทำให้ทุกคนยิ่งหันมามองกันมากขึ้น
“ แล้วเมิงจะเอายังไงกะกุล่ะ…ห๊า!!!!! ” อ๊อฟพูดจบก้อกระโจนเข้าใส่เซฟ ทำให้เพื่อนๆช่วยกันห้าม
ทันใดนั้น..ปอก้อเข้ามากระชากเซฟไว้ แล้วตะโกนว่า “ พวกเมิงหยุดตีกันได้แล้ว…เดี๋ยวก้อได้เข้าห้องปกครองกันหรอก ” ทำให้ทุกคนหันมองมาที่ปอ
“ อยากมีเรื่องก้อต่อยตีกันเลยสิ…เอาเล้ย !!!!..ก้อรู้ๆกันอยู่นิว่า ถ้าเข้าห้องปกครองแล้วมันจะเป็นยังไง ” เค้าพูดต่อด้วยท่าทางอารมณ์เสีย
ทำให้ทั้งสองคนเลิกทะเลาะกันในที่สุด
อ๊อฟยืนนิ่งจ้องหน้าเซฟด้วยความเคียดแค้น แต่เค้าก้อไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะท่าทางปอดูเอาจริงมาก ทำให้เค้านั่งลงหันกลับไปคุยกับเพื่อนด้วยความคับแค้นใจ
ผมรีบเดินเข้าไปหาเซฟทันทีด้วยความเป็นห่วง ซึ่งปอก้อทำหน้าที่ดูแลเค้าก่อนแล้ว
“ เซฟ..เป็นไงบ้าง…เจ็บตรงไหนรึป่าว ? ” ปอถามเซฟ
“ ไม่เป็นไรหรอก แต่ก้อเกือบแล้ว...มิกล่ะ!!เป็นไงบ้าง ? ” เซฟตอบ..แล้วหันมาถามผม
“ เราไม่เป็นไรหรอก แต่ก้อขอบคุณนายนะที่ช่วย ไม่งั้นเราคง…”
“ เฮ้ย!!ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกันก้อต้องช่วยกันอยู่แล้ว ” เซฟตัดบท
“ แต่เราอ่ะ…เพิ่งมาวันแรกนะ เรา..” ผมรู้สึกผิดเลยอยากจะขอโทษ
“ เอาเถอะน่า!!!! เรื่องมันแล้วไปแล้ว เราก้อไม่ค่อยชอบไอ้อ๊อฟมันเท่าไรหรอก ดีซะอีกถือเป็นการระบายไปในตัว ” เซฟบอก ( แต่ดูเหมือนเซฟจะขาดทุนยังไงไม่รู้นะ - -' )
เอาล่ะ!!!! ยังไงซะ ผมก้อรู้สึกผิดอยู่ดีที่เป็นตัวต้นเหตุ ที่ทำให้ทั้งเซฟและอ๊อฟทะเลาะกัน ( ยังกะรักสามเส้าแน่ะวุ้ย ) แต่นี่แค่วันแรกนะ ผมทำได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ
ยิ่งคิดก้อยิ่งรู้สึกผิด ที่จริง..ผมน่าจะระงับอารมณ์ให้มากกว่านี้ เฮ่อ!!! คิดแล้วกลุ้ม ทำงานต่อดีกว่า เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น
ผมเดินกลับมานั่งที่ของผม แต่ก้อต้องหยุดชะงักเพราะนึกขึ้นได้ว่า อาจารย์ได้ทำการจับคู่ไว้ให้ผม ซึ่งคู่ของผมก้อคือ..ไอ้อ๊อฟนั่นเอง!!!!...แย่แล้ววว!!! ลืมไปซะสนิทเลยว่า ผมคู่กับมัน!!
ผมว่า ตอนนี้มันคงอยากจะซัดหน้าผมให้หงายไปแล้วมั้ง ( กลัวอ่ะ…กลัวๆ >o< )
“ มิก!…ไอ้มิก!!…ไอ้มิกโว้ยยยยยยยย!!! ” อ๊อฟตะโกน
“ อ..อะไร ? ” ผมหันไปหาเค้า เค้าดูท่าทางอารมณ์ไม่ดี ( แย่แล้ว!!..เค้าจ้องผมใหญ่เลย )
“ มาทำต่อเด้ะ!! กุบอกแล้วใช่มั้ย ว่ากุทำไม่เป็น ” เค้าพูด
“ อ๋อ…ก้อได้ๆไปเดี๋ยวเนี้ย ” ผมพูดแล้วก้อรีบไปนั่งกับเค้า ( เอ๊ะ!! เค้าก้อดูท่าทางไม่เอาเรื่องเรานี่หว่า…เราคงคิดไปเองล่ะมั้ง )
“ บ้านเมิงอยู่ที่ไหนอ่ะ…ไอ้มิก ? ” เค้ายื่นหน้าเข้ามาหาผม ทำให้ผมตกใจ ( เหวอ!!!!!!! )
“ ปิ่นเกล้า ” ผมตอบ
“ โห!!! อยู่ตั้งไกล แล้วทำไมมาเรียนถึงนี่วะ ? ” เค้าถาม
“ ไม่รู้ดิ! ก้อพ่อสั่งอ่ะ ” ผมตอบ
“ เมิงกวนกุเหรอ ? ” เค้าตะคอกถาม
“ ป่าวๆ พ่อสั่งจริงๆ โกหกได้ตังค์ป่ะล่ะ ? ” ผมอธิบาย
“ เอาเถอะ..เรื่องของเมิง ” เค้าทำเป็นไม่สนใจ แต่เขายังคงมองผมด้วยสายตาที่เย็นชา และดูหมิ่น ( คนอะไรวะ ? )
“ นี่!!..มองหน้าเราทำไมอ่ะ ? ” ผมถามเค้า
“ ป่าว!! หน้าเมิงตลกดี..กุถึงมอง ” เค้าตอบ ( แม่ง…ปากดี!!! )..
ผมนั่งทำเลขไปเรื่อยๆโดยมีไอ้อ๊อฟเป็นคนคุม จนกระทั่งผมทำเสร็จ เค้าสั่งให้ผมเขียนชื่อเค้าลงไป ( เค้าบังคับว่า ให้เขียนชื่อเค้าเป็นคนแสดงวิธีทำด้วย ) ซึ่งตอนแรกผมก้อกะว่าจะแย้งนะ แต่ถ้าเค้าไม่ทำตาดุใส่ผม ผมก้อต้องจำยอมเขียนไปแต่โดยดี Y-Y
( แม่ง!!!โคดชั่วเลย!! )
“ เอาไปส่งเด้ะ!!! ชักช้า…เดี๋ยวปั๊ด ” เขาขู่ตะคอก
“ เออๆ ” ผมรับคำ ( ใช้กุยังกะทาส!! )
ผมลุกขึ้น และกำลังจะไปส่ง....
“ มิก!!! ” แต่เค้าก้อได้เรียกผมพอดี ทำให้ผมหันกลับไป
“ หืมม…มีอะไรเหรอ ? ” ผมถาม
“ เย็นนี้เมิงกลับกะกุนะ…รอกุด้วย ” เค้าพูด แต่ด้วยคำพูดของเค้า ทำให้ผมนิ่งไป แต่แล้วผมก้อต้องรีบพยักหน้ารับ ( เพราะกลัว Y-Y )
ลงไปละตอนนึง เด่วไว้มาต่อให้นะค้าฟฟฟ :bye2:
-
:mc4: รับเรื่องใหม่
+1 เป็นกำลังใจ
-
:mc4: เจิมเรื่องใหม่ด้วยคน^^
-
เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ :z2:
-
เป็นกำลังใจเรื่องใหม่ค่ะ :oni1:
-
อ่ะโด่!!!!แอบหลงน้องมิกเเล้วดิ :-[
-
:mc4: เรื่องนี้น่าจะสนุก
ยังไง...มิกก็เสร็จอ๊อฟ
หุหุ
+1 ฉลองเรื่องใหม่
-
มาต่อแล้วคับ...ขอบคุลสำหรับทุกคอมเม้นนะคร้าฟฟ ^^ :impress2:
บทที่ 2 : On The Bus~*
“ ตายล่ะ!! เธอต้องกลับกะไอ้อ๊อฟเหรอมิก ? ” ปอแสดงอาการสาวแตกออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ อือ…เราว่าเราตายแน่เลยอ่ะ แม่ง…ซวยโคตร!! ” ผมพูด
“ เอาเถอะน่า!! ไม่เป็นไรหรอก…ถ้ามีชีวิตรอดถึงพรุ่งนี้ก้อถือว่าดีแล้ว ” เซฟพูดหยอก
“ เฮ้ย!!ไม่เอานะ เรายังไม่อยากตายตอนนี้อ่ะ ” ผมเริ่มกลัวขึ้นมาตะหงิดๆแล้วล่ะ
“ เอาเหอะ!! ตายไม่ตายเดี๋ยวก้อรู้ นั่น..มันเดินมาโน่นแล้ว ” ปอพูดเสร็จจึงชี้อ๊อฟให้ผมดู
“ อ๋า!!!!! มันมาแล้วทำไงดี เซฟดูเด๊ะมันเห็นเรามั๊ย ? ” ผมรีบหลบหลังปอ
“ ไม่…ไม่เห็นหรอก แต่มันเดินมาแล้วล่ะ ” เซฟบอก ( เหวอ!!! อย่าเข้ามานะว้อย )
“ มิก!!! ไปทำอะไรอยู่หลังปอวะ ออกมานี่!!! ” อ๊อฟตะโกนเรียก ( *o* )
“ ป่าวๆ หาของอยู่อ่ะ….” ผมรีบแก้ตัว
“ เออ!! กุจะกลับแล้ว..มานี่เร็ว!! ” เค้าพูดต่อ
“ เออ..แป๊บนึง " ผมตอบรับเค้า...
" งั้น...เซฟ ปอ เราไปก่อนนะ สวดมนต์ช่วยให้เรากลับถึงบ้านได้อย่างปลอดภัยด้วยอ่ะ ” ผมบอกเพื่อนๆด้วยเสียงสั่นๆ พลางส่งสายตาอ้อนวอนพวกเค้าให้ช่วยผมด้วย
“ เร็วๆเด้!!! ” เค้าตะโกนเรียกอีกแล้ว ( เวร..กุกำลังบิวท์อารมณ์เลย )
“ เออ…ไปแล้ว!!! ไปก่อนนะ ” ผมโบกมือให้ปอกับเซฟ แล้วจึงวิ่งไปหาเค้า
ผมรีบเดิมไปกับกลุ่มของพวกอ๊อฟ ซึ่งเค้ามีเพื่อนสองคนที่เดินไปด้วย
“ เอ้อ..นี่กลับด้วยกันหมดเลยเหรอ ? ” ผมถามอ๊อฟ ( มันจะให้เพื่อนรุมกุป่าววะ ? )
“ ป๊าว!!! เหลียงกะบ๋อมไปคนละทาง ส่วนเมิงอ่ะ..กลับกะกุ ” เค้าตอบ ( เยะเปะ!! หนักกว่าเดิมอีก )
“ เออ…ดูแลเพื่อนเราดีๆนะเว้ย อย่าให้เป็นอะไรล่ะ ” เหลียงพูด ( กุตะหากที่จะเป็น )
“ งั้นกุกะบ๋อมไปก่อนนะอ๊อฟ…โชคดีเว้ย!!..แล้วเจอกัน ” เค้ากล่าวลา แล้วจากไป
“ เออๆโชคดี ” อ๊อฟบอกลาเพื่อนของเค้า “ เฮ้ย!!กลับได้แล้ว...เมิงอ่ะ” เค้าเรียกผมให้ตามเค้าไป
จะว่าไปแล้วในกลุ่มของอ๊อฟนั้น มีแต่อ๊อฟคนเดียวเท่านั้นที่ดูเป็นนักเลงที่สุด ถึงแม้ว่า เหลียงจะเป็นคนกวนๆเช่นกัน แต่ภาพลักษณ์ที่ใส่แว่นดูเป็นอาแปะแก่ๆนั้น ทำให้เค้าดูเรียบร้อยไปทันใด ส่วนบ๋อมนั้นออกจะตัวเล็กๆ ผอมๆ ดูเรียบร้อยๆ และซื่อมาก แถมเค้าก้อดูเงียบๆอยู่แล้ว บางที อาจจะเป็นคนยังไงก้อได้เลยด้วยซ้ำ ผมจึงคิดว่า อ๊อฟนั่นแล่ะ ที่เป็นหัวโจกที่สุดในกลุ่ม!!! ( ท่าจะเป็นถึงระดับโรงเรียนเลยด้วยนะเนี่ยย แบบประมาณว่า โดนทางโรงเรียนหมายหัวไว้เลย..ยังไง ยังงั้น - -‘ )…
“ มิก!! เมิงออกค่ารถเมล์ให้กุด้วย กุไม่อยากแตกแบงค์ ” เค้าสั่งผมทันทีที่ได้นั่งบนรถเมล์ แต่ผมก้อแอบโมโหนะ ทั้งๆที่ในกระเป๋าสตางค์ของเค้ามีแต่เสียงเหรียญทั้งนั้น
“ แล้วทำไมนายไม่แตกซะเลยล่ะ ? …อีกอย่าง เหรียญนายก้อมีไม่ใช่เหรอ ? ” ผมถาม
“ ก้อกุไม่อยากแตกอ่ะ…เมิงจะทำไม นี่มันเงินกุนะ ” เค้าว่า ( อะไรวะ!!! นี่ก้อเงินของกุเหมือนกันนะ )
“ เอ้อ!! จ่ายให้ก้อได้วะแม่ง ” ผมพึมพำ
“ 'ไรๆบ่น'ไร…เดี๋ยวปั๊ด!!! ” เค้าขู่ ( ได้ยินอีก - -' )
ผมนั่งรถเมล์ไปได้สักพัก เค้าก้อพูดต่อ..
“ มิก…เมิงลงป้ายไหนวะ ? ” เค้าถาม
“ เลยไปอีกอ่ะ…ข้ามสะพานไปก่อน แต่เราก้อลงก่อนถึงห้างฯนะ ” ผมตอบเค้า
“ เหรอ ? บ้านกุเลยไปอีกว่ะ ” เค้าพูด ( กุอยากรู้ตายแล่ะ!! )
ผมก้อทำเป็นพยักหน้า แต่..ไม่ได้พูดอะไร
“ งั้นเอาเบอร์เมิงมา…เบอร์มือถืออ่ะ ” เค้ากล่าวขึ้น
“ เฮ้ย!! จะเอาไปทำไม ? ” ผมถาม
“ เมิงจะให้กุมั้ย ? หรืออยากมีเรื่อง ? ” เค้าขู่
“ เออๆก้อได้ เอาไป 086-xxx-xxxx ” ผมบอกเบอร์ ( มั่ว )ให้เค้าไป ซึ่งเค้าก้อกดเบอร์ แล้วโทร.ออกทันที…
“ นั่นๆนายทำอะไรอ่ะ ? ” ผมถาม
“ โทร.เข้ามือถือเมิงอ่ะ ” เค้าตอบ ( ซวยแล้วกุ!!! )
“ ทำไมเครื่องเมิงไม่ดังอ่ะ…เอามาดูเด๊ะ ” เค้าพูดพลางยื่นมือมา
“ เออ..เราเปิดระบบสั่นอ้ะ ” ผมว่า
“ เอามา!!!! ” เค้าคำราม
“ เออ!!..ก้อได้ ” ผมพูด แล้วยื่นมือถือให้เค้า
เค้ามองดูแล้วก้อเอามือถือโขกหัวผม “ เมิงหลอกกุเหรอ ? ” เค้าถาม
“ โอ๊ย!! เจ็บนะ แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง โกรธแล้ว…’ไรวะ ? ” ผมพูด แล้วเอามือกุมหัว
“ เดี๋ยวกุเอามือถือเมิงโทร.เข้าเครื่องกุเอง ” ว่าแล้วเค้าก้อกดเบอร์ โทร.เข้าเครื่องเค้า
“ อ้า..ได้ล่ะ ” เค้าพูด
“ได้แล้วก้อกดวางเด่ะ ” ผมสั่งเค้า
“ กุจะกดรับสาย..เมิงจะทำไม ?? ” เค้าท้า
“ เฮ้ย!!..เปลืองตังค์ ” ผมร้อง
“ 555+…อ่ะ!!! กดรับพอดี เอาคืนไป ” เค้าพูดพร้อมยื่นเครื่องให้ผม ( สันดาน!!! )
“ ง่ะ!!! เสียเงินไปฟรีเลยอ่ะ…แม่ง ” ผมอารมณ์เสีย
“ ช่วยไม่ได้..เมิงเสือกเล่นมุขกะกุก่อนนี่ ” เค้าพูดแบบไม่สนเลยว่า ผมจะรู้สึกยังไง
( กุเสียตังค์ไปฟรีๆนะเฟ้ย!!! )
ผมหงุดหงิด แล้วก้อขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเค้าด้วย ผมเลยหันออกไปมองข้าง
นอกหน้าต่าง ดูวิวแทนดีกว่า แต่ผมก้อต้องชะงัก เฮ้ย!! นี่ใกล้ถึงบ้านผมแล้วนี่ ผมต้องเตรียมตัวลงแล้วล่ะ!!!
“ ถอยหน่อยดิ…จะลงแล้ว ” ผมพูดให้เค้าหลบ
“ หูว!!! ยังไม่ถึงไม่ใช่เหรอ ? จะรีบลงทำไม ? ” เค้าถาม
“ แต่ป้ายนี้คนลงเยอะอ่ะ…เราเลยต้องรีบลง หลบดิเฮ้ย!!! ” ผมบอก
“ ไม่หลบ!!! ” เค้ากล่าวอย่างท้าทาย พร้อมกับลุกขึ้นยืนขวาง
“ โธ่ว้อย!!! ” ผมเริ่มฉุนขึ้นมาแล้วล่ะ แต่จะทำไงได้ จะลงไปยังไง เพราะไอ้บ้านี่มันมาขวางผมไว้ แต่ทันใดนั้น...รถเมล์เกิดเบรกกะทันหัน ทำให้เขาเสียหลักล้มลงไป ผมได้ทีจึงรีบลงรถเมล์ไปทันที...
เฮ่อ…โชคดีจังว่ะ ที่รอดมาจากซาตานได้ ( คนบ้าอะไรวะ…กวนกุได้ทุกช็อต )
ถึงยังไงซะ วันนี้ผมก้อกลับถึงบ้านได้โดยสวัสดิภาพ แม้จะมีมารมาผจญก้อตามที
ขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปในซอยบ้านอยู่นั้น...
“ ♪ Love Love My Baby...♫ ” เสียงมือถือผมดังขึ้น ( ใครโทร.มาวะ ? )
“ ฮัลโหล!!!…. ” ผมรับสาย
“ ลงไปได้นะเมิง…ทำไมรับช้าจังวะ ? ” ( O _ O' )
“ อ…อ๊อฟเหรอ ? ” ผมถาม
“ เออ!!! กุเอง เมิงอยู่ไหนแล้วเนี่ย ? ” เค้าถามกลับ
“ กำลังเดินเข้าบ้านอ่ะ..มีอะไร ? ” ผมถามเค้า
“ ป่าว…แค่โทร.มาเช็คดูว่าเมิงยังมีชีวิตอยู่มั๊ย ” เค้าพูด ( กุจะตายก้อเพราะเมิงแล่ะ!! )
“ ก้อยังอยู่สุขสบายกว่าบนรถเมล์กับนายละกัน ” ผมตอบโดยไม่สนใจ
“ เออ…ปากดีไปละกัน พรุ่งนี้เมิงโดนกุแน่ ” เค้าบอก ( ผมก้อชักเริ่มกลัวซะแล้วสิ… )
“ ทำไม…จะทำอะไรเรา ? ” ผมท้ากลับ
“ เออ!! เดี๋ยวเมิงก้อรู้..กลับบ้านดีๆล่ะคนสวย บาย!! ” เค้าพูดแล้ววางสายไป ( เวรเอ๊ย!! )
ผมไม่คิดที่จะเมมเบอร์เค้าไว้ในเครื่องหรอกนะ เบอร์มรณะอย่างนั้นน่ะ ผมหวังว่าเค้าคงไม่โทร.มาอีกแล้วล่ะ อาจจะ..เป็นเพราะ ผมเป็นเด็กใหม่ด้วยมั้ง เลยแกล้งได้แกล้งเอา อยู่ๆไปเค้าก้อคงเบื่อไปเองล่ะ…ผมว่านะ ( - - )
ตอนเช้าวันใหม่ ผมมาถึงโรงเรียนก้อเกือบเข้าแถวล่ะ ก้อบ้านผมอยู่ไกลนี่นา….ทำไงได้อ่ะ แต่ที่โรงเรียนใหม่ผมนี่ดีนะ เค้าให้เข้าแถวบนห้องกัน ผมเลยไม่ต้องไปตากแดดให้ดำกว่าเดิม ( ตอนอยู่ที่โรงเรียนเก่าอ่ะ ผมดำมากเลยนะ ประมาณน้องๆถ่านเลยก้อว่าได้ แต่พอย้ายมาอยู่ที่นี่ สีผิวค่อยดีขึ้นหน่อย ) อ้อ! ตอนนี้ผมกำลังเดินขึ้นห้องของผม ที่อยู่บนยอดดอย ( ประมาณว่าอยู่ชั้น 6 เลยก้อว่าได้ )
“ มิกๆ รอด้วย ” เสียงใครเรียกผมน่ะ ผมจึงหันไป…อ้าว! ปอนั่นเอง
“ เพิ่งมาเหรอ ? เข้าห้องพร้อมกันนะ เราไม่อยากโป๊ะเข้าห้องคนเดียวอ่ะ ” เค้าพูด
“ อือๆได้ ” ผมบอก
“ แล้วเมื่อวานเป็นไงบ้าง อ๊อฟมันทำอะไรเธอป่ะ ? ” เค้าถาม
“ ป่าวนี่!! แต่ก้อเกือบละ ” ผมพูด
“ ก้อยังดี…ที่แค่เกือบนะ ” ปอพูดอีก
ผมและปอเดินเข้ามาในห้องด้วยกัน เซฟได้นั่งอยู่ก่อนแล้ว อ๊อฟกับเพื่อนของเค้าก้อมาแล้ว คงมีผมกะปอเท่านั้นแล่ะ ที่มาสายกันอยู่สองคน
OH!! ไอ้อ๊อฟมันมองผมใหญ่เลย..
“ เมื่อกี้โทร.ไป ทำไมไม่รับสายวะ ?!! ” เอาแล้วไง ไอ้อ๊อฟตะคอกใส่ผมแล้ว ( ว่าแต่..มันโทร.มาตอนไหนวะ ? )
ผมจึงหยิบมือถือขึ้นมาดู ตายแล้ววว!!! Missed Calls ตั้ง 5 สายแน่ะ แล้วนี่คงเป็นเบอร์มันแน่เลย เพราะผมไม่ได้เมมเบอร์มันไว้
“ ไหน! เอามือถือมาเด๊ะ ” เค้าตะคอก “ เอามา!!!! ”
เซฟและปอหันมามองที่อ๊อฟ ผมคิดในใจว่า เดี๋ยวคงต้องมีเรื่องกันอีกแน่ ผมจึงยอมให้มือถืออ๊อฟมันไป เพื่อจะได้จบๆกัน
“ อ้ะ…เอาไป บอกไว้ก่อนที่เราไม่ได้รับ เพราะเราไม่ได้ยินนะ ” ผมพูด
“ นี่เมิงไม่ได้เมมเบอร์กุไว้เหรอ ? ” เค้าเริ่มใส่อารมณ์กับผมแล้ว ( ตอนนี้ผมเริ่มยัวะละ >.< )
“ ก้อกุไม่อยากเมมเบอร์เมิงไว้นี่ ทำไมล่ะ ?..คนอย่างเมิง กุไม่อยากจดจำนักหรอก ” ผมตะโกนด่า
“ เมิงว่าเมิงแน่เหรอ ? ที่ไม่อยากจำกุอ่ะ…งั้นมือถือนี่เมิงก้ออย่าเอาคืนเลย ไม่ต้องใช้แม่งแล้ว!!!! ” เค้าพูดจบ แล้วก้อปามือถือผมลงกับพื้น ผมยืนอึ้ง ทั้งตกใจ เสียใจ และเสียดาย
โมโห..ผมโมโหมากๆ ผมคิดอยู่ในใจแล้วเชียวว่า สักวันหนึ่ง ผมต้องมีเรื่องกับไอ้บ้านี่…แต่ก้อไม่นึกว่าจะเร็วขนาดนี้
“ ไอ้เวรเอ๊ย!!! ” ผมตะโกนด่า แล้วก้อกระโจนใส่ แต่เค้ากลับจับผมไว้แน่น แรงของเค้าที่จับผมมันเยอะมาก จนผมดิ้นไม่หลุด ทำให้ผมยิ่งโกรธจัดเข้าไปใหญ่
เพื่อนๆทุกคนหันมามองกันหมด เซฟ และปอวิ่งมาช่วยจับผมแยก เหลียง กับบ๋อมก้อช่วยห้ามด้วยเช่นกัน
“ เมิงลองดีกับกุก่อนนะ ” เค้าพูดใส่หน้าผม ดวงตาของเค้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม
“ กุไม่มีวันยอมเมิงหรอก…เมิงจะเอายังไงกับกุก้อว่ามา ” ผมตะคอก ( เอาวะ!! ตายเป็นตาย... )
“ กุก้อจะจัดการเมิงอ้ะ…เมิงเตรียมตัวโดนได้เลย ” เค้าพูดจบก้อผลักผมล้มลง และด้วยแรงผลักของเค้าทำให้ทั้งปอ และเซฟก้อล้มลงเช่นกัน….
เด๋วไว้มาลงต่อนะคัฟฟฟ ไงก้อฝากนิยายผมด้วยอ่าาา คอมเม้น ติชมกัลเยอะๆได้คร้าฟฟฟ :bye2:
-
:z13: จิ้มก่อนอ่าน
-
ลุ้นๆ
-
:sad4: :sad4: ผะจายใจร้ายใช้กำลัง
ปากแข็งใจร้อนน่า :z6: ทำของเค้าเสียหายยังจะมาูขู่กันอีกเฮ้อเด็กน้อยเอ้ย
+1 จ้า
-
มาเป็นกำลังใจให้คะ
รออ่านตอนต่อไป
-
โห้ ... คนใจร้ายอะ
โทรศัพท์เครื่องนึงหลายตังค์อยู่นะ
ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
-
ไร้เหตุผลและสมองเป็นที่สุด :z6:
-
ไร้เหตุผลและสมองเป็นที่สุด :z6:
ถูกต้องที่สุดค่าาาาา
-
หนุกกัลป่าวคัฟ ลงไป 2 ตอนแล้ววอ่าาา เหอๆ :serius2:
บทที่ 3 : Kiss~*
มันน่าอายมากเลยนะคับที่ผมโดนผลักล้มลงอย่างนี้ ทั้งเจ็บ ทั้งอาย แต่ผมก้อไม่รู้จะทำไงดี สู้แรงเค้าก้อไม่ไหวหรอก แต่จะให้ผมลุกขึ้นเพื่อสู้กับเค้าเหรอ ??..ผมทำไม่ได้หรอกนะ แต่..สายตาของทุกคนที่มองผมนี่สิ มันเหมือนกับว่า ผมเป็นคนขี้แพ้..ขี้แพ้ยังไงยังงั้น ผมทนไม่ได้หรอก!! ดังนั้นแล้ว ผมจึงลุกขึ้นวิ่งหนีความอับอายที่ผมประสบนั้นเข้าห้องน้ำไป...
ความเจ็บปวดที่ผมได้รับ มันเริ่มรุนแรงขึ้น เจ็บ...มันเจ็บนะ เค้าจับผมซะแน่น เป็นรอยแดงไปหมด จะทำไงดีล่ะ...ไม่กล้า ไม่กล้ากลับเข้าไปในห้องเลย ผมอายไปหมดแล้ว ( แม่งเอ๊ย!!! )
“ เมิงมาหลบอยู่นี่เอง เมิงคิดว่าจะหนีกุพ้นเหรอ ? ” เค้าตามมา อ๊อฟ...ซาตานมันตามผมมา...ทำไงดี!!
“ เมิงฆ่ากุเลยสิ...เมิงฆ่ากุเลยย เมิงจะทำอะไรกุก้อเชิญเลย!!! ” ผมตะโกนใส่เค้าอย่างท้าทาย ทำไมผมต้องยอมด้วยล่ะ..ในเมื่อมันไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่
“ เมิงแน่ใช่มั๊ย...เมิงแน่นักใช่มั๊ย!!! ” เค้าพูดจบ แล้วก้อเข้ามารัดตัวผมไว้แน่น...มันเจ็บ..เจ็บกว่าครั้งแรกที่เค้าทำอีก
“ เมิงอยากลองดีกับกุเองนะ..คิดจะต่อต้านกุ ต่อต้านกุใช่มั๊ย ? ” เค้าพูดอย่างเย็นชาใส่หูผม เสียงของเค้า ทำให้ผมตัวแข็งกร้าวไปทั้งตัว เค้ายิ่งรัดตัวผมเข้ากับตัวเค้าไว้แน่น
ผมสั่นระริกไปทั้งตัวแล้ว...สายตาของเค้ามองมาที่ผม มันทำให้ผมกลัว ผมอยากจะร้องไห้ออกมา เสียงของผมเริ่มสั่นระรัวในลำคอ จนผมรู้ว่า เค้าต้องได้ยินแน่ๆเลย เค้าค่อยๆก้มหน้าลงมา จนแทบจะชนกับหัวของผม ( ใช่สิ!! เค้าคงอยากจะดูน้ำหน้าขี้แพ้ของผมแน่ ) แต่...กลับไม่ใช่คับ มันไม่ใช่เลย...
ผมรูสึกว่าเค้าค่อยๆบรรจงจูบมาที่หน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา...
ไม่นะ!! นั่นเค้าทำอะไร เค้าจูบผมอยู่..แล้วเค้าก้อค่อยๆเลื่อนหน้าต่ำลงมา...เค้าเอามือมาจับที่แก้มของผมทั้งสองข้าง แต่รอยยิ้มของเค้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม ราวกับว่า...ตอนนี้เค้าได้รับชัยชนะแล้ว
ผมมองเค้าด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลออยู่เต็ม ตอนนี้มันแทบจะไหลออกมาแล้ว
“ ท้าทายนักใช่มั๊ย ?...ลองดีนักใช่มั๊ย ? ” ผมนึกสิ่งที่เค้าพูดอยู่ในใจ ถึงแม้ว่า เค้าจะไม่ได้พูดก้อตามที แต่เสียงนั้นมันก้อชัดเจนมากจนผมสัมผัสได้
หลังจากนั้น เค้าก้อเลื่อนหน้าของเค้าเข้ามาใกล้หน้าผม จนจมูกเราสองคนสัมผัสกัน และเราก้อได้รู้รสริมฝีบากของกันและกัน ผมรู้สึกอ่อนระทวยไปทั่วหมดแล้ว ความกลัวในตัวผมมันค่อยๆหายไป เหลือไว้แต่ไออุ่นที่ได้รับ และรู้สึกจากตัวเค้า มือของเค้าค่อยๆเปลี่ยนจากบีบรัดมาเป็นสวมกอดตัวผมไว้ หน้าของผมร้อนผ่าวไปหมด อายนะ...อายมากด้วย มือของผมมันชา แล้วนิ้วก้อสั่นระรัว...
รสจูบของซาตาน...เราขายวิญญาณให้ซาตานไปแล้วเหรอ ?!?
“ ปล่อยนะว้อย!!! ” ผมพูดแล้วผลักเค้าออกไปจากตัว แล้วเอามือป้ายปาก ( รังเกียจ!! )
“ อย่าคิดนะว่า กุจะยอมเมิงไปซะหมด ” ผมตะโกนว่าเค้า แล้วก้อรีบวิ่งออกไป เค้ายังคงมองผมด้วยสายตาเย็นชาเช่นเคย ไม่นึกนะ...ว่าเค้าจะทำ ไม่นึกเลยจริงๆ แล้วนี่..เพื่อนเค้าจะรู้มั้ยว่า เค้าเป็น...
ผมเดินเข้าห้องเรียน ทุกคนหันมามองผม เสียงเพื่อนๆในห้องดังเซ็งแซ่ไปหมด แต่ผมก้อพอจับใจความได้ว่า สิ่งที่ทุกคนพูดนั้น มันเหมือนกันก็คือ “ มันไปทำอะไรกันมาวะ ?!? ”
อย่านะ...อย่าคิดในเชิงอย่างว่านะ ถ้าทุกคนรู้ล่ะก้อ...แย่แน่!!
“ มิก..รอดมาได้ไงวะ ? ” เหลียงตะโกนถามผม แต่ผมก้มหน้าไม่ตอบเค้า ผมได้แต่รีบเดินไปที่โต๊ะของผม
“ มิกเป็นไงบ้าง ? ไอ้อ๊อฟมันทำอะไรเธอรึป่าว ? ” ปอถามผมทันทีที่ผมนั่ง
“ ไม่ๆ มันหาเราไม่เจอน่ะ...เราหลบอยู่ในห้องน้ำ ” ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้า
“ นายร้องไห้เหรอ ? ตานายแดงๆอ่ะ ” เซฟพูดขึ้นขณะที่เค้ามองหน้าผม
“ ป่าวนี่!! เราคงโมโหมันมากไปมั้ง เลยตาแดง ” ผมพูด แล้วได้แต่ก้มหน้านิ่ง ไม่สบตากับใคร ทั้งเซฟ และปอมองหน้ากัน เค้าคงไม่ปักใจเชื่อเรื่องที่ผมพูดหรอก ห้ามให้ใครรู้...ห้ามเลย
สักพักหนึ่งอ๊อฟก้อเดินเข้ามาในห้อง เค้าไม่ได้มองผมเลย มาถึงเค้าก้อไปนั่งที่ ทั้งเหลียง และบ๋อมก้อถามเค้าว่า เกิดอะไรขึ้น ซึ่งเค้าก้อไม่ได้พูดอะไร...ซึ่งนั่นก้อดีแล้ว!!!
มันจะได้เลิกยุ่งกับผมซะที แต่...ที่น่าเสียดายคือ มือถือผมอ่ะ...ป่านนี้คงมีใครเอาไปทิ้งแล้วมั้ง ? ( ‘เค็งเอ๊ย!!! )
ตอนเลิกเรียน ผม ปอ และเซฟเดินออกไปทานข้าวที่ร้านอาหารนอกโรงเรียนด้วยกัน เพราะที่นั่นบรรยากาศดีผมจึงตกลงที่จะไป ( ที่จริงมันก้อไม่มีอะไรทำด้วยล่ะ...ว่างจัด )
“ น่าเสียดายมือถืออ่ะแม่ง!!..ใช้มาตั้งนาน ” ผมพูดขึ้น
“ เอาน่า..ไม่เป็นไรหรอก รุ่นเก่าแล้ว ถือซะว่า เปลี่ยนใหม่เอาฤกษ์ละกัน ” เซฟแนะนำ
“ เอารุ่นใหม่กว่านี้อีกหน่อยละกัน เราว่า..รุ่นเธอเป็นเครื่องจอสีรุ่นแรกๆเลยนะ...กล้องก้อไม่มี ” ปอพูด
“ งั้นเหรอ ? แต่ตังค์อ่ะดิ เราไม่มีหรอกว่ะ... ” ผมพูด ( บ้านกุจนนี่ )
“ ไว้ก่อนก้อได้ ไม่ได้รีบใช้ไม่ใช่เหรอ ? ” ปอถาม
“ อ่านะ..ก้อคงใช่ล่ะ ” ผมพึมพำ ( จะว่าไปก้อดีนะ เปลี่ยนเครื่องใหม่ล้างซวย..ในนั้นมีเบอร์มรณะด้วย!!! )...
ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ผมออกมาจากร้านนั้น แล้วแยกย้ายกับเซฟ และปอเพื่อกลับบ้าน ผมเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอรถ
ขณะที่ผมยืนรอรถอยู่นั้นผมก้อได้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จะว่าไปวันนี้ทั้งวันผมก้อไม่ได้คุยกับอ๊อฟมันเลย ผมว่ามันคงไม่อยากคุยกับผมแล้วล่ะ ?...ผมว่านะ
“ เฮ้ย!! อ่ะนี่ มือถือกุ...กุให้ ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ผมจึงหันไปมอง...ไอ้อ๊อฟ!!
“ อ..อะไรเนี่ย ? เอามาให้เราทำไม ? ” ผมถามเค้า ตอนนี้ผมทั้งงง ทั้งสงสัย ทั้งอยากรู้ โกรธ หายโกรธ หลายอารมณ์สารพัดที่มีในร่างกายกำลังออกมาเดินอยู่ภายในตัวผมแล้ว
“ เออ..กุให้เมิง เอาไปเถอะ ” เค้ายื่นมือถือให้ พร้อมกับมองหน้า
“ เอาไปใช้..ก่อนที่เครื่องเมิงจะซ่อมเสร็จ ” เค้าพูดต่อ
“ หือ!! เอาไปซ่อมเหรอ ? ช่างมันเถอะ..ไม่ต้องซ่อมหรอก ” ผมบอก
“ งั้นเมิงเอามือถือไป..กุให้ ” เค้าคะยั้นคะยอที่จะให้
“ เฮ้ย!!! ไม่เอา นายจะมาให้ทำไม ? ” ผมปฏิเสธที่จะรับ
“ เมิงจะเอาไม่เอา!!!???? ” เค้าขู่ผม ( อีกแล้วอ้า.. )
“ เออ! เอาก้อได้วะ...แล้วนายจะใช้อะไรอ่ะ ? ” ผมถาม
“ กุมีอีกเครื่องที่บ้านน่ะ..เอาไปเถอะ ” เค้าพูดพร้อมยื่นมือถือให้ ผมรับมา แล้วเอามาดู
“ กุใส่ซิมส์เมิงลงไปในเครื่องแล้ว ” เค้าบอก
ผมไม่ได้พูดอะไร แต่พยักหน้ารับ ( หงึก )
“ เออ...วันนี้กุขอโทษนะว้อยที่ผลักเมิง แล้วก้อ..จูบเมิงอ่ะ” เค้าพูดแต่ไม่ได้มองหน้าผม
“ ช่างมันเถอะ...เรื่องมันผ่านไปแล้ว ” ผมบอกเค้า เค้าหันมายิ้มให้ ( เย็นชา )
“ มิก!! กุถามเมิงหน่อยเด้ะ ว่าเมิงอ่ะเป็น...อย่างที่กุคิดป่ะ ? ” เค้าถามผม
“ เป็น..เป็นอะไรเหรอ ? ” ผมถามเค้าคืนอย่างงงๆ
“ ก้อเป็น..เกย์ไง!! ” เค้าพูด ( O.O’’ )
“ ไม่รู้..ไม่บอก รถมาแล้ว ไม่ขึ้นก้อตามใจ ” ผมบ่ายเบี่ยง แล้วรีบขึ้นรถทันที
“ เฮ้ย!!! รอกุด้วย ” เค้ารีบขึ้นตามผมมา
ผมรีบขึ้นรถทันที แล้วรีบหาที่นั่งก่อนเลย อ๊ะ!! ว่างอยู่ที่นึง ผมรีบอาศัยความเร็ว และจังหวะ รีบเข้าไปนั่งเลยคับ แล้วอ๊อฟมันก้อเพิ่งขึ้นมา...ตอนนี้มันมองหาผมอยู่ เอ๋!!มันเห็นผมแล้ว ตอนนี้มันกำลังเดินมาแล้วคับ...
“ แม่ง!!! ไม่รอกุเลย..โห!!’ไรวะ ? ได้นั่งด้วย ” เค้าพูดใส่ผม เสียงเค้าดังมาก จนคนบนรถหันมามอง ( อายคน!! )
“ งั้นเอากระเป๋ามาดิ...เราถือให้ ” ผมหันไปยิ้มให้เค้า แล้วแบมือเพื่อขอกระเป๋า
เค้ามองแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพูดว่า “ ไม่ให้!! เมิงเถิบไป กุจะนั่งด้วย ”
เค้าพูดจบ แล้วเอามือผลักผมเพื่อให้ผมกระเถิบไป ( ที่นั่งที่เดียวเนี่ยนะ )
“ เฮ้ย!!ได้ไง...ที่มันเต็ม ” ผมบอก
“ เถิบไป... ” เค้าว่า แล้วผลักผมให้ชิดกับผนังรถ
“ เหวอ!!! ” ผมร้องเสียงหลงเลย
ตอนนี้อยากจะบอกว่า ตัวผมนั่งติดหน้าต่างแล้ว..
“ แม่ง!! นั่งดีๆดิ อย่ากินที่ ” ผมพูดเพื่อให้เค้ากระเถิบออก ตอนนี้หน้าผมแทบจะออกไปนอกหน้าต่างแล้วคับ ผมเลยได้ที มองดูวิวซะเลย ( วิวดีกว่าเยอะว่ะ!! )
“ เนี่ย!! ร้านเนี้ย ” เค้าพูดขัดจังหวะผม แล้วเอามือชี้ไปที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ( ง่ะ..!!!กุจะดูวิว )
“ กุเคยมากินด้วย ตอนวันเกิด อร่อยดี....แต่พนักงานแม่งแย่ว่ะ ” เค้าพูดต่อ( แม่งเบียดกุ )
ที่จริงผมไม่สนใจในสิ่งที่เค้าพูดหรอก เกลียดนัก พวกชอบอวดตัวเอง ( กุอยากจะล้วงคออ้วกว่ะ!! )
“ 'ไม!!..เมิงไม่ฟังกุเหรอ ? ” เค้าถาม
“ เปล่าๆ ฟังอยู่ ” ผมพูด แล้วจึงมองดูวิวต่อ
สักพักหนึ่งผมก้อรู้สึกว่ามีอะไรมากระแทกที่แก้มผม อ๋า!! เค้าหอมแก้มผมนี่
“ เฮ้ย!! ” ผมร้อง
“ หมั่นไส้ว่ะ อยากไม่ฟังกุ ” เค้าพูด
ผมทำเป็นไม่สนใจเค้า แล้วก้อนั่งลูบแก้มตัวเอง แต่เค้าก้อเอามือมาโอบไหล่ผมไว้ แล้วก้อพูดว่า “ เวลาเมิงงอนแล้วน่ารักดีนะ...มาเป็นแฟนกุเหอะ!!! ” เค้าบอก
หือ!!! ผมหันหน้าไปมองเค้า อึ้งคับ...บอกได้คำเดียวว่าอึ้ง ( O-O” )
“ นายเป็นไรมากป่ะอ๊อฟ...บ้าป่าวเนี่ย ? ” ผมถามเค้า
“ กุไม่บ้าว้อย...สติยังมีครบถ้วน ” เค้าว่า
“ งั้นสตินายก้อไม่เต็มล่ะ...เพี้ยนเอ๊ย!! ” ผมค่อยๆหรี่เสียงลงเบาๆ
“ ‘ไร!! จะบอกว่า เมิงมีแฟนแล้วอ่ะดิ..ไอ้เซฟอ่ะเหรอ ? ” เค้าถาม
“ ใช่ซะที่ไหนเล่า!!! ” ผมพูดแล้วมองหน้าเค้า เค้าก้อยิ้มตอบ แปลกนะ....รอยยิ้มของเค้าครั้งนี้ไม่เหมือนทุกๆครั้ง เค้าดูน่ารักดี...เวลายิ้มแบบนี้ ทั้งๆที่เค้าก้อมีหนวดเคราขึ้นอยู่หร๋อมแหร๋มที่คาง ( ตอนนี้หน้าผมแดงแล้วอ่าคับ ^^ )
“ มิก..วันนี้กุไปบ้านเมิงได้ป่ะ ? ” เค้าพูดอย่างเอาจริงเอาจัง
“ เฮ้ย!!! ไปทำไม ? ” ผมถาม
“ ก้อกุจะไปส่งแฟนกุที่บ้านอ่ะดิ...กุไปนะ!! ” 'ไรวะ เค้าพูดเองเออเองเลยนี่
“ เฮ้ย!!! จะถึงบ้านเมิงแล้ว เตรียมตัวลงเร็ว ” เค้าลุกขึ้น แล้วดึงผมให้ลุกตาม เพื่อที่จะให้ผมพาไปบ้าน...
มาลงให้แล้วคัฟ ตอนที่ 3 เด่วดึกๆจามาลงให้อีกตอนนึง เปนกะลังใจให้ผมด้วยนะคร้าฟฟฟ :o8:
-
:z13: :z13:
หนูมิกเอ้ย
หนีไม่พ้นอีตาอ๊อฟจนได้
รอตอนต่อไปคะ
-
:เฮ้อ:
-
โห้ ... ขอเป็นแฟนดื้อ ๆ งี้เลยเหรอ
คนขอเป็นแฟน ก่อนหน้านั่นไปทำโทรศัพท์เค้าพัง
ไปผลักเพื่อนล้ม ... ไปจูบเค้าในห้องน้ำ
ก๊ากกก ...
-
เรื่องใหม่ ท่าทางน่าสนุก หนูมิกกับน้องอ๊อฟ
มาให้กำลังใจ ไรเตอร์นะจ้ะ :L2:
-
:m21:
มัดมือชก
เลยเหรอเจ้าอ๊อฟ
มิกอย่าเผลอ
ไปมัดใจอ๊อฟเข้าก็แล้วกัน
ฮิ้ววววววววว
:m11:
:3123:ขอบคุณ ไรท์เตอร์ +1 คับ
-
ตามมาให้กำลังใจเรื่องใหม่ค่ะ
จิ้มบวกให้เป็นรางวัลขยันของคนเขียนนะคะ
-
โหหหหหหหห ถ้าทำแบบอ๊อฟแล้วไปขอเค้าเป็นแฟนบ้าง ตรูจะโดน :z6: กลับมาป่ะว่ะเนี่ย
-
เหมือนนายเอกเราใจง่ายเยี่ยงไรมิทราบได้
อะไรว้าโดนอ๊อฟมันทำซะขนาดนี้โกรธหน่อยเดียวอ่ะ ขัดจิต :z3:
-
อ่ะๆๆๆ มาต่อค้าฟฟฟ ขอบคุลสำหรับทุกคอมเม้่นนะคร้าฟฟ
Ps. คุล Oo๐FosfoggY๐oO คัฟ น้องมิกไม่ได้ใจง่ายนะ แต่น้องมิกแค่โกดใครไม่เป็น :-[
บทที่ 4 : The Begin~*
จะทำไงได้ล่ะคับ ตอนนี้ราวกับว่า ผมตกอยู่ในสถานการณ์เป็นตัวประกันยังไงยังงั้น มือของเค้าตอนนี้ได้โอบเอวผมไว้ แต่ผมมีความรู้สึกเหมือนกับว่า เค้าเอาปืนจ่อหลังผมไว้อยู่ หากขัดขืน เค้าก้อพร้อมจะลั่นไกได้ทุกเมื่อ...เพราะฉะนั้นผมคงต้องยอมพาเค้าไปบ้านแต่โดยดีล่ะคับ
“ เฮ้ย!! ทำไมต้องเอามือเกาะเอวเราตลอดเลยอ่ะ ? เราเดินไม่สะดวกนะ ” ผมถามเค้า
“ ทำไม..อายเหรอ ? ” เค้าถาม
“ ป๊าว!!! แค่รู้สึกแปลกๆน่ะ ” ผมบอก
“ เมื่อไรจะถึงบ้านเมิงวะ..แม่งโคตรไกลเลย ” เค้าเริ่มที่จะโวยวายอีกแล้วคับ
“ อะไรอ่ะ..นายพูดเองนะ ว่าจะมาส่งเรา แล้วยังจะโวยวายไรอีก ? ถ้าเบื่อนักล่ะก้อ ส่งเราแค่นี้ก้อได้นะ เราเดินต่อไปเองได้ ” ผมบอก
“ ไม่ต้องพูดเลย...พากุไปเลยเมิง มีหน้าที่ไปก้อไป!! ” เค้าว่า
ตอนนี้ ผมเริ่มฉุนอีกแล้วล่ะ...แต่ก้อต้องอดทนนะไม่งั้นอาจระเบิดใส่กันกลางซอยได้ ผมจึงเงียบไม่พูดอะไร แล้วรีบพาเค้าไปที่บ้านตามที่เค้าต้องการ
“ นี่!! ถึงแล้วบ้านเรา ขอบใจนะที่มาส่ง ” ผมพูดแล้วจึงบอกลาเค้า
“ อะไรกัน!! กุเดินมาเหนื่อยๆ จะไม่ให้กุข้าไปกินน้ำกินท่าเลยเรอะ ? ” เค้าพูด ( ชิชะ!!บ้านกุนะว้อย )
“ เออ!! ก้อได้ๆ เข้ามาๆ ” ผมพูดอย่างอารมณ์เสีย..
ภายในบ้านของผมตอนนี้ ตัวเค้าได้เข้ามานั่งสบายอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาแล้วล่ะ ส่วนผมน่ะเหรอ ? ก้อกำลังไปเอาน้ำมาให้แขกคนสำคัญไงคับ ( ทำไมกุต้องมาทำให้แม่งวะ ?!!! )
“ อ่ะนี่!! ” ผมพูดขึ้น พร้อมกับยื่นแก้วน้ำที่รินน้ำจนเต็มปรี่ส่งให้เค้า
“ เอาวางไว้ตรงนั้นล่ะ เดี๋ยวกินเอง ” เค้าพูด
ผมจึงวางแก้วน้ำไว้ที่โต๊ะ แล้วกำลังจะไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างไม้ ล้างมือ แต่เค้ากลับเรียกผมพอดี
“ มิก!! นั่นเมิงจะไปไหนอ่ะ ? ” เค้าถาม
“ ไปห้องน้ำ ” ผมตอบ
“ งั้นเมิงพากุไปที่ห้องเมิงก่อนเด๊ะ...ห้องนอนเมิงอ่ะ!!! ” เค้าพูด แล้วมองตาผม
( อีกแล้ว!! สายตาเย็นชานั่น )
“ มันจะมากไปหน่อยแล้วมั้ง...นี่บ้านเรานะ ” ผมตวาดกลับ
“ หรือเมิงจะให้กุหาเอง ? ” เค้าย้อน ( เหวอ!!! อย่านะ นี่บ้านกุนะ กุไม่อยากเสี่ยง )
“ ก้อได้วะ!!!...ตามมา ” ผมพูด ( ดีนะ..ที่วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน )
และแล้วผมก้อพาเค้ามาที่ห้องนอนผมจนได้...
“ อ่ะนี่!!! พอใจยัง ? ” ผมถามเค้า
“ ถอยดิ!! จะไปเข้าห้องน้ำ ” ผมบอกให้เค้าหลีก เพราะเค้ายืนขวางประตูอยู่
“ เรื่องอะไรอ่ะ ? ” เค้าปิดประตู แล้วล๊อคทันที
“ นายจะทำอะไรอ่ะ ? ” ผมถามเค้า ( เฮ้ย!! มันจะทำอะไรกุวะ ?!! )
“ ก้อทำตามที่ใจกุอยากจะทำไง ” เค้าพูดเสร็จแล้วเค้าก้อคว้าตัวผมขึ้นมาจูบอีกแล้ว!!
ผมสั่นไปหมดทั้งตัวอีกแล้วคับ หน้าผมร้อนแล้วนะตอนนี้ แต่มันไม่พอแค่นั้นสิคับ
เค้าเอาลิ้นเข้ามาล่วงล้ำในปากผมด้วย ยิ่งทำให้ผมสั่นสะท้านมากขึ้นอีก มือผมที่ตอนแรกจับตัวเค้าไว้แน่น เริ่มที่จะไม่มีแรงแล้ว รู้สึกว่า นิ้วมือมันอ่อนไปหมด
ตอนนี้ ตัวของผมแทบจะละลายด้วยรสจูบของเค้าแล้ว...ขาผมอ่อนมาก ทำให้ผมและเค้าทิ้งตัวลงบนเตียง เค้าจึงได้โอกาสนอนทับตัวผมไว้ มันสั่น..สั่นไปหมดทั้งตัวเลย
“ อ..อ...อ๊อฟ เรา ส..ส..สั่นอ่ะ ” ผมกระซิบใส่หูเค้าอย่างแผ่วเบา
“ ร..เรา..ก..ก้อ..สั่นเหมือนกัน ” เค้าตอบผมด้วยเสียงที่สั่นสะท้านเช่นกัน
“ ม...มือถือ มันสั่นอ่ะ...น..นายช่วยลุกไปก่อนดิ๊ ” ผมบอกให้เค้าลุกออกไป เพราะมีคนโทร.เข้ามา ( มือถือมันอยู่มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงผมง่ะ...มันสั่นยังกะรัวกลอง )
“ 'ไรวะ!!! ขัดจังหวะจริงๆ ” เค้าพูดอย่างอารมณ์เสีย แล้วลุกขึ้นมาจากตัวผม
ผมล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันขึ้นชื่อคนโทร.เข้ามาว่า ท็อป ดีนะที่ผมเมมชื่อไว้ในซิมส์ด้วย..ไม่งั้นผมคงไปนั่งไล่ขอเบอร์เพื่อนๆกันอีกที
“ ฮัลโหล!!! ” ผมรับสาย
“ ฮ..ฮัลโหล พี่มิกเหรอคับ ? จำผมได้ป่าว ? ผมท็อปไงคับ!! ” เสียงในสายพูด
“ จำได้ดิ...มีอะไรเหรอ ? ” ผมถาม
“ ก้อไม่มีอะไรอ่ะคับ...แค่โทร.มาถามว่า พี่สบายดีมั๊ย ? แล้วโรงเรียนใหม่เป็นยังไงบ้าง ? แค่นั้นแล่ะคับ ” เค้าพูด
“ โรงเรียนใหม่เหรอ...ก้อดีอ่ะ เพื่อนๆก้อนิสัยดี ” ผมพูดแล้วเงยหน้ามองอ๊อฟ ตอนนี้เค้ามองผมอย่างอารมณ์เสียแล้ว
“ ร..เหรอคับ ? ” ท็อปถาม
“ อือ!! ” ผมตอบ
“ แล้วตอนนี้พี่มิกว่างคุยกะท็อปป่าวคับ ? ” เค้าถามผมอีก
“ อ..เอ้อ!! ” จะให้ผมพูดยังไงดีล่ะคับ ที่จริงผมก้ออยากคุยด้วยล่ะนะ แต่บังเอิญมีปีศาจนั่งจ้องหน้าผมอยู่ จะให้ผมทำยังไงอ่ะ ? ผมก้อเลย...
“ คือตอนนี้..พี่มีรายงานต้องทำอ่ะท็อป เด็กม.ปลาย ก้องี้ล่ะ เปิดเทอมมาก้อต้องมีงานให้ส่งแล้ว ” ผมรีบบอกปัดไปทันที โดยอ้างเรื่องอื่นขึ้นบังหน้า
“ อ่า..คับๆ ไม่เป็นไร งั้นผมไม่กวนพี่มิกแล้ว..เดี๋ยวว่างๆจะโทร.ไปหานะคับ หวัดดีคับ ”เค้าพูดแล้ววางสายไป...
ผมวางสายแล้วก้อมองหน้าอ๊อฟ เค้ามองผมแล้วโน้มตัวมาข้างหน้า แล้วพูดว่า
“ เริ่มเลยละกันนะ...” ( ??? )
เริ่ม...เริ่มอะไรล่ะ ? งงนะวุ้ย!!...ถ้าจะหมายถึงเรื่องอย่างว่าล่ะก้อ มันคงเร็วเกินไปนะ ถ้ามาคิดดูแล้ว ตอนเช้าเราเพิ่งทะเลาะกันอยู่เลย แล้วตอนเย็น ยังจะมามีอะไรกันอีก มันดูยังไงๆอยู่นะ...
แต่ขณะนั้น อ๊อฟก้อค่อยๆเอามือมาจับที่หน้าผมข้างหนึ่ง แล้วยื่นหน้าเข้ามาจูบ...
ผมยังเกร็งๆอยู่นะตอนนี้ เค้าบรรจงจูบที่ปากผมอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกนั้นเหมือนเค้าเอาไออุ่นมาให้ผมเลย
ตอนนี้ ในตัวผมมีความร้อนแผ่ซ่านอยู่ทั่วร่างกายแล้วคับ..
“ มิกคิดยังไงกับเราอ่ะ ?? ” เค้าถามผม ( ตาเค้าแป๋วจัง!! ตอนเค้าทำหน้าอย่างนี้ *-* )
ผมตกใจทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ ได้แต่มองหน้าเค้า แล้วไม่ได้พูดอะไร มันพูดไม่ออกอ่ะ..
" บอกหน่อยสิ..นะ!! " เค้าเซ้าซี้ แต่ผมก้อยังไม่ตอบอยู่ดี ( กุไม่รู้จะตอบไงนี่หว่า... )
เสียงของเค้าอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่กระโชกโฮกฮาก หรือคำรามเหมือนครั้งแรก
( แถมเปลี่ยนสรรพนามการเรียกด้วย )
“ เราชอบมิกนะ!! ” เค้าพูดตัดบททันที ตอนนี้หน้าของผมแดงไปหมดแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยจะเป็นคำพูดของอ๊อฟที่พูดกับผม
" ท..ทำไม นายพูดอย่างนั้นล่ะ ?? " ผมถามเค้าอย่างสงสัย
" ไม่รู้สิ..ว่าทำไม แต่ครั้งแรกที่เจอกัน มันก้อทำให้อยากอยู่ใกล้ด้วยตลอด " เค้าอธิบาย
" ร..เราไม่รู้สิ..เราตั้งตัวไม่ถูกง่ะ..มันเร็วเกินไปมั้ย ?? " ผมถามเค้า
" ไม่หรอก..ไม่เร็วไปหรอก มิกลองคบกับเราดูนะ..นะ " เค้าอ้อนวอน
ผมครุ่นคิดอยู่สักพัก ในใจของผมอ่ะ..อยากจะปฎิเสธออกไปว่า " ไม่!! " แต่ทำไม ปากมันถึงไม่บอกให้พูดออกไปนะ ทั้งที่ผ่านมา เค้าร้ายกับผมมาตลอด...หรือจะเป็นเพราะ..แววตาครั้งนี้ ที่ไม่เหมือนทุกๆครั้งของเค้านะ...
ผมมองหน้าเค้าแล้วค่อยๆพยักหน้า แต่ก้อไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป
เค้ามองหน้าผม แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะจูบผมอย่างแผ่วเบาอีกครั้งหนึ่ง..
ความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่อบอุ่น ผมไม่เคยได้รับมาก่อนเลย จนกระทั่งเค้าเป็นผู้ที่มอบให้...
" นาย.. " อ๊อฟรีบเอานิ้วแตะที่ปากผมทันที ที่ผมพูดขึ้น
" เรียกชื่อเราได้ไหม ?? " เค้าขอร้อง
ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า เค้าจึงเอานิ้วเลื่อนออกไป
“ อ๊อฟ..จะกลับรึยังอ่ะ ? ” ผมถามเค้า
“ ไปส่งเรามั๊ยล่ะ ? ” เค้าถามกลับ
“ ไปก้อได้..ไปสิ ” ผมบอก
หลังจากนั้น เค้าก้อยื่นมือมาให้ผมจับ เพื่อให้ผมลุกขึ้นจากเตียง แล้วออกไปส่งเค้าที่ปากซอย
ขณะที่เดิน เค้าขอผมจับมือ ซึ่งผมก้อไม่ได้ว่าอะไร เราสองคนเดินจูงมือกันไป จนถึงป้ายรถเมล์ ผมรอส่งเค้าจนกระทั่งรถเมล์มา...
“ บายนะ..” ผมพูด
“ อือ..พรุ่งนี้เจอกัน ” เค้าตอบ แล้วยิ้มให้ รอยยิ้มนั้น..ที่ไม่เหมือนก่อน ผมเห็นแล้ว…
อ่าา..ในที่สุด น้องมิกของเราก้อใจง่าย (อย่างเค้าว่าจิงๆ) แต่เรื่องมันไม่จบแค่นี้คับ...ไงก้อขอฝากเรื่องนี้ไว้ให้่คุลผู้อ่านอีกสักเรื่องนะคัฟ ไว้เด่วมาลงใหม่คัฟ :bye2:
-
:z13:
ไม่ใจง่ายก็ได้จ้า
ว่าแต่เจ้าอ๊อฟท่าทางจะขี้หึงเนอะ
-
โห อ็อฟโหดมาตั้งนาน ทำไมถึงมาขอคบกับมิกได้ล่ะเนี่ย :laugh:
-
โล่งอก :เฮ้อ: :เฮ้อ: อิป้าคนอ่านนึกว่า
ขอเป็นแฟน แล้วจะขอ :oo1: ด้วยเป็นขอแถม
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เด็กวัยนี่ฮอร์โมนเพ่นพล่านไม่ควรอยู่ในที่ลับตานะเคอะ ไฟสปาร์คกันง่ายเด๋วโทต๊องนะลูก กร๊าก
เช้้าทะเลาะ ตบตีอาละวาด ไปจูบปลอบในห้องน้ำ
เย็นมาขอโทษ ขอเป็นแฟน และดิพคิส กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เจอกันไม่ถึง24 ชั่วโมง กรรมๆ เจ้าอ๊อฟมันยิ่งร้อนแรงด้วยหนูจะรอดป่ะคะเนี่ย
คุณแฟนป้ายแดง
รสจูบของซาตาน...เราขายวิญญาณให้ซาตานไปแล้ว เหรอ ?!?
>>เจอซาตานร่ายเวทมนต์ดื่มน้ำลายซาตานไป กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกหมดกันลูก
+1 คะ
-
เป็นแฟนกันแล้ว มิก กับ อ๊อฟ รวดเร็วจริงๆน้อ :o8:
แต่รวดเร็วไป ไม่ดีนะหนูมิก เด๋วมันจะช้ำทีหลัง ใจเย็นๆค่อยเรียนรู้กันไปหน่อยก็ดีนา พี่เป็นห่วง
กลัวรักง่ายหน่ายเร็ว อ่ะ
-
:-[ เขินจัง เป็นแฟนกันซะแล้ววว
เสือสิ้นลายเลย (รืเปล่า?)
ระวัง ๆ ไว้หน่อยก็ดีนะคับน้องมิก อย่าเพิ่งเทใจให้หมดหล่ะ
ให้ใช้เวลาเรียนรู้กันมากกว่านี้ก่อน
:กอด1:
-
ไม่อยากจะคิดว่า
อ๊อฟมีเบื้องลึก เบื้องหลัง
อะไรเหรอเปล่า
ถึงมาขอมิกเป็นแฟน
:sad4:
:กอด1:ขอบคุณคับ ไรท์เตอร์
-
ให้กำลังใจไรเตอร์ค่ะ o13
-
แง่ะ...ทมายโพสของผมหลุดไปหน้า 2 เลยอ่าาาา เหอๆ
เสียใจอ่าาา แง้ๆ :sad4:
เง้อๆๆ ช่างเถอะๆ...มาต่อบทที่ 5 ให้แร้วนะคัฟ
บทที่ 5 : My Brother~*
ช่วงเวลาสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่ผมกับอ๊อฟคบกัน ตอนนี้เพื่อนๆในห้องรู้กันหมดแล้วคับ ทั้งกลุ่มของเค้า และกลุ่มของผมด้วย ทั้งเซฟ ปอ เหลียง และบ๋อมก้อรู้ ทั้งหมดนี้ไม่ได้เป็นเพราะผมนะคับที่เป็นคนบอก ตัวเค้าเองนั่นแล่ะคับที่ประกาศ ( ก้อพี่แกเล่นเขียนว่า มิกแฟนกุ!! ตัวเบ้อเร่ออยู่บนกระดาน )
สำหรับเค้าน่ะ...ไม่เท่าไรหรอกคับ แต่ตัวผมนี่สิอายมาก ( ก้อเค้าเป็นคนเขียนนี่ )ผมเลยโดนพวกเพื่อนๆล้อเสียยกใหญ่เลย
" มิก!! วันนี้ไปกินข้าวที่โต๊ะเรานะ " เค้าพูดขึ้น ขณะที่ผมนั่งคุยกับปอ และเซฟอยู่
( เอ้อใช่!!! สังเกตได้อีกอย่างหนึ่ง คือเค้าดูเปลี่ยนไป จากมาดซาตานโหดๆ เย็นชา...แต่ตอนนี้ยังกะเทวดาผู้ใจดี )
" อือ...เอาดิ " ผมตอบเค้า หลังจากนั้น เค้าก้อเดินกลับไปที่กลุ่มเพื่อนเค้าต่อ…
" นี่มิก!! ตั้งแต่เธอคบกับอ๊อฟนี่ เธอเคยมีอะไรกับเค้ายังเนี่ย ? " ปอถาม
" บ้า!!! ยังนะ เรายัง Virgin อยู่นะ " ผมบอกปอ ( ~.~ )
" อ่านะ..เชื่อก้อดะ " ปอพูด ( แต่แอบทำท่าผิดหวังเล็กน้อย )
" เออนี่มิก..เราเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเรามีของมาให้นาย " เซฟพูดขึ้น
" อะไรเหรอ ? " ผมถาม
" นี่ XJB!!! น่ารักๆทั้งนั้นเลย นายเห็นแล้วต้องชอบแน่ " เค้าพูดพร้อมกับหยิบเจ้าสิ่งนั้นออกมาจากกระเป๋า สิ่งที่เค้าถืออยู่นั้นเป็นแผ่นซีดี...
" เหวอ!!!!!! นี่มันหนังโป๊นี่นา นายดูด้วยเหรอ...หนังเกย์อ้ะ ? " ผมรีบถามเค้าทันที
" แหม!!! ก้อเอาไว้ศึกษานิดๆหน่อยๆอ่ะ " เค้าบอก
" นี่เซฟ..นายก้อเป็นแบบเรากะปอเหมือนกันเหรอเนี่ย ? " ผมถามเค้าอีก
" ถ้าไม่เป็นก้อคงไม่มาอยู่กลุ่มนี้หรอก..." เค้าบอกอย่างหน้าตาเฉย
" โห!!! เซฟ เราไม่คิดเลยนะว่า เธอจะเลิกสนใจซ้อมเปียโน มาสนใจเรื่องพวกนี้แทน เอามาแบ่งกันมั่งเลย ทีมิกล่ะให้เชียว " ปอเหน็บเซฟ
" ไม่ต้องมาพูดมากเลย!! นายเอาของเราไปกี่แผ่นแล้วปอ และเคยคิดที่จะเอามาคืนมั้ย...ไม่เคย!! " เซฟพูด แล้วทั้งสองคนก้อเริ่มถกเถียงกัน...( เป็นปกติคับ )
ส่วนผมก้อไม่ได้สนใจอะไรพวกเค้าหรอกคับ ( ชินละ ) ก้อได้แต่นั่งพลิกแผ่นไปมา อืมมม..ก้อน่าดูเหมือนกันแฮะ เอาใส่กระเป๋ากลับบ้านไปดูดีกว่า ( ^ v ^ )…
วันนี้ก่อนพักเที่ยงผมเรียนวิชาวิทยาศาสตร์คับ อาจารย์เค้าให้พวกเราทำแบบทดสอบ ใครทำเสร็จแล้วให้ออกไปทานข้าวได้ ซึ่งผมก้อทำเสร็จก่อนอ๊อฟนะคับ
แต่ผมก้อต้องรอเค้าทำให้เสร็จเหมือนกัน ( ก้อนัดกันไว้นี่... ) ผมจึงยืนรอเค้าอยู่หน้าห้อง ส่วนปอ กะเซฟได้เดินไปก่อนแล้ว เพราะผมบอกว่า จะรออ๊อฟ
ขณะที่ผมยืนรออ๊อฟอยู่นั้น มือถือของผมก้อดังขึ้น ( มือถือผมซ่อมเสร็จแล้วคับ ) อ๊ะ!!..ท็อปโทร.มา
" ฮัลโหล!!! " ผมรับสาย
" พี่มิก..พี่มิกเหรอคับ ? นี่ท็อปนะ!! ทำอะไรอยู่ ? " เค้าถาม
" ก้อ...กำลังจะไปกินข้าวอ่ะ มีอะไรเหรอ ? " ผมถามกลับ
" วันเสาร์ว่างป่าวคับ...ไปดูหนังกันนะ และผมก้อมีเรื่องจะคุยกับพี่ด้วย " เค้าชวน
" อือ...ก้อได้ ว่าแต่ไปไหนดีอ่ะ ? ที่สยามละกันนะ โอเคป้ะ ? " ผมถาม
" ได้คับๆ " เค้าพูด
" อือ...แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะ " ผมบอก
" คับๆ แล้วเจอกัน " เค้าพูดจบ แล้ววางสายไป
ผมวางสาย แล้วหันไปมองอ๊อฟในห้อง เค้ายังคงนั่งทำต่อไป แต่เหลียงกับบ๋อม ได้ออกมายืนข้างๆผมแล้ว ( โผล่มาตั้งแต่เมื่อไรก้อไม่รู้... )
" อ้าว!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ? " ผมถามเค้าทั้งคู่
" ก้อมาตอนที่นายคุยโทรศัพท์เสร็จพอดีอ่ะ.. " บ๋อมตอบ
" อ่านะ!! " ผมพูดขึ้น
" แล้วนี่..นายจะรอไปกินข้าวพร้อมกับอ๊อฟเหรอ ? " เหลียงถาม
" อือ..ก้อนัดกันไว้นี่!! " ผมตอบ
" รู้สึกว่า นายสองคนนี่รักกันดีนะ..อ๊อฟคงจะบอกรักนายบ่อยล่ะสิ ? " บ๋อมถามขึ้น
" น่าอิจฉาคู่เค้าเนอะ...เมื่อไรกุจะมีแฟนกะเค้าสักทีวะ ? " เหลียงพึมพำถามตัวเอง
ไม่นะ...จะว่าไป อ๊อฟเค้าก้อไม่เคยบอกรักผมเลยสักครั้ง แต่ไอ้การที่เราจับมือ กอด จูบ แล้วไหนจะอะไรต่อมิอะไรที่ทำด้วยกันในช่วงสองอาทิตย์ที่คบกัน นั่นก้อน่าจะพิสูจน์ได้แล้วนะ ว่าเค้าน่ะ รักผมจริง..ตัวผมเอง ก้ออย่าไปคิดอะไรมากเลย..ไม่ๆๆๆๆต้องไม่คิด ( เอ...จะว่าไปแล้ว ตอนที่ไปบ้านกันครั้งแรก เค้าก้อไม่ได้บอกรักกุนี่หว่า บอกแค่ว่า ชอบเฉยๆ >.< )…
" อ้าว!! รอกุอยู่เหรอ ? ขอโทษนะว้อยที่ทำให้รอ...ขอโทษนะมิก ป่ะ!! ไปกินข้าวกัน " อ๊อฟพูดขณะที่เค้าเดินออกมาพอดี พวกเราทั้งสี่คนเลยเดินไปกินข้าวด้วยกัน ผมกับอ๊อฟเดินจูงมือกันไปเรื่อยๆ ( นี่น่ะเหรอ ? ที่เค้าจะไม่รักเรา..ไม่มีทาง!! )
ขณะที่ทานข้าวกันอยู่นั้น บ๋อมก้อพูดขึ้น " เฮ้ย!! วันเสาร์นี้ไปกินหมูกะทะ กันดีป่าววะ ? เดี๋ยวกุเลี้ยงเอง "
" ไปที่ไหนอ่ะ ? " เหลียงถาม
" ไม่ปิ่นเกล้า ก้อสยามอ่ะ " บ๋อมบอก
" ไปปิ่นเกล้าดีกว่า ใกล้บ้านกุ..มิกไปด้วยกันนะ " อ๊อฟชวนผม
" วันเสาร์เหรอ ?....ไม่ว่างอ่ะ เรานัดเจอเพื่อนโรงเรียนเก่า พวกอ๊อฟไปกันเถอะ " ผมบอกปฏิเสธไป
" เพื่อนโรงเรียนเก่าเหรอ ? " เค้าถาม
" อือ!! " ผมตอบ
" กี่คน ? " เค้าถามอีก ( จะบอกคนเดียวก้อกะไรอยู่ )
" สาม-สี่คนน่ะ " ผมโกหก
" ชาย/หญิง " เค้าถามต่อ
" หญิง " โกหกอีกแล้ว
" อ่านะ..." เค้าพูด ( เพื่อความสบายใจของเค้า เราต้องโกหก..ไม่งั้นมีเรื่องแน่ )
" ไม่ไปแน่เหรอ ? " เค้าถามอีก
" ไม่อ้ะ...ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก " ผมพูด
" งั้นก้อตามใจ..ไงก้อดูแลตัวเองด้วยนะ " เค้าพูด ( รู้สึกผิดว่ะ.. - -' )
เค้ามองหน้าผมแล้วก้อยิ้มให้ ผมก้อยิ้มตอบ เราสองคนมองหน้ากันแล้วก้อยิ้มให้กัน
( หน้าแดงเลยกุ ^ v ^ )
นี่ล่ะมั้ง..ที่เค้าเรียกว่า ภาษากาย ไม่ต้องพูดคำว่ารัก แค่มองตากัน แค่แสดงออกว่าเรารักกัน ก้อรู้กันอยู่แล้ว
" แหม่!! ทำไมวะบ๋อม ? วันนี้ก๊วยเตี๋ยวกุว๊านหวาน ทั้งๆที่กุใส่แต่น้ำปลา " เหลียงพูดขึ้น
" จะไม่ให้หวานได้ไง เมิงก้อดูเอาเองเด้ะ...มดแทบจะแห่มาทำรังแล้ว " บ๋อมพูด แล้วก้อมองมาทางผมกะอ๊อฟ
อ่านะ!!! ก้อเราสองคนกำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน ยามรัก น้ำต้มผักที่ว่าขมยังชมว่าหวาน จะเอาอะไรมาก....
ซาตานในตอนนั้น ไม่ได้มีหลงเหลืออยู่ในตัวอ๊อฟแล้ว ให้ตายเถอะ...ผมเปลี่ยนนิสัยเค้าได้ ( เก่งวะกุ!! )..
…และแล้ววันเสาร์ก้อมาถึง วันนั้นผมกับท็อปนัดกันมาดูหนัง หลังจากที่ผมออกจากโรงเรียนเก่าตั้งแต่ตอนนั้น ผมก้อไม่ได้เจอเค้าอีกเลย ( โทร.คุยกันตลอด )
" เฮ้!!! พี่มิก...พี่มิกหวัดดีคับ " ผมหันไปมองเสียงที่ร้องทักผม ทำให้ผมได้เห็นเด็ก ม. ต้นคนหนึ่งที่ผิวสีคล้ำนิดๆ ตรงปรี่เข้ามาหาผม ท็อปยังคงเหมือนเดิม ไม่ได้ต่างอะไรไปจากที่ผมพบเมื่อครั้งล่าสุดตอนปิดเทอมเลย
" อืม...หวัดดี " ผมทักตอบ " ม. 3 แล้วสินะเรา ไม่ได้เจอกันนาน เป็นไง สบายดีมะ ? " ผมถามเค้า
" ตอนแรกก้อไม่ค่อยดีหรอก แต่พอเจอพี่แล้ว ต่อให้อยู่โรง'บาล ก้อต้องบอกว่า สบายดีอยู่แล้ว!! " เค้าบอกผมแล้วยิ้มให้
" เอาเถอะ!! ทำเป็นพูดไป แล้วที่บอกว่านัดมา มีเรื่องอะไรเหรอ ? " ผมถาม
" อือ...เอาไว้บอกตอนดูหนังเสร็จแล้วกัน ได้ป่าวคับ ? " เค้าถามต่อ
" ตามใจ!! งั้นไปจองตั๋วกัน " ผมบอก
" ค้าบบบบบบบ!! " เค้าพูด ( คึกจริงๆว่ะไอ้นี่!!! )
สามชั่วโมงต่อมาผมกับท็อปเดินออกมาจากโรงหนัง ( หนุกจัง!! เรื่องนี้พระเอกหล่อดีด้วย )
" พี่มิกหิวยังคับ ? จะกินอะไรมั้ย ? ...ตอนนี้ผมหิวแล้วอ่ะ " ท็อปฟูดขึ้น
" เหรอ ? งั้นกินราเม็งละกันนะ ? พี่อยากกินพอดี " ผมถามเค้า
" แล้วแต่คับ...ไปก้อไป " เค้าบอก ผมจึงพาเค้าไปที่ร้านราเม็ง...
ภายในร้านราเม็ง ขณะที่ผมกำลังกินราเม็งอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ท็อปก้อพูดขึ้น
" อร่อยมั้ยคับ ? " ผมหันไปมองเค้า แล้วพยักหน้า (หงึก! ) แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ
" เหรอ ? งั้นผมเลี้ยงนะ ? " เค้าพูดอีก ผมพยักหน้าต่อ ( หงึกๆ!! )
" เอ้อ! แล้วที่บอกมีเรื่องจะคุยง่ะ...มีอะไรเหรอ ? " ผมถาม
" ก..ก้อ " เค้าเริ่มเปิดประเด็น " ตั้งแต่ที่ผมเข้ามาอยู่โรงเรียนใหม่ตอน ม. 1 อ่ะ ผมเอง...ก้อยังไม่รู้จักใครเลย ก้อได้พี่นั่นแล่ะคับ ที่รู้จักเป็นคนแรก...ถ..ถึงแม้พี่จะอยู่คนละชั้นเรียนกับผม ผมว่า ผมก้อสนิทกับพี่ที่สุดนะ จนตอนหลังผมก้อสนิทกับเพื่อนห้องผม ทำให้ผมห่างๆพี่ไป " ( เออ!!แล้วไง )
" แล้วตอนที่พี่ย้ายโรงเรียน ผมก้อเพิ่งรู้เมื่อปิดเทอมได้ไม่นาน ในตอนแรก..ผมก้อรู้สึกเฉยๆนะ แต่พอเปิดเทอมมาแล้วไม่เจอพี่ ผมรู้สึกเหงาๆอย่างบอกไม่ถูก " เค้าพูด แล้วเงียบไป ผมมองหน้าเค้า…
" ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมว่า ถ้าผมขาดไปพี่ไปจริงๆ ผมคงอยู่ไม่ได้หรอก!! เพราะฉะนั้น... " เค้าเอื้อมมือมาจับมือผมที่วางอยู่บนโต๊ะ
" พี่เป็นแฟนกับผมนะ " เค้าพูด ผมนิ่ง..อึ้ง..ไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้ม ( อย่างงงๆ )
" ถึงแม้เราจะอยู่คนละโรงเรียนกัน แต่เราก้อเป็นแฟนกันได้นี่คับ นะ... " เค้าอ้อน
ผมนิ่ง และอึ้งอยู่สักพัก หลังจากนั้น ก้อค่อยๆพูดขึ้น " จ..จะเล่นตลกอะไรอีกล่ะ..ก้อเราน่ะเป็น..."
" ผมไม่สนคับ!!! " เค้าตัดบท " ผมจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อพี่มิก ผมรักพี่มิกนะคับ หรือพี่
มิกรังเกียจผม ? " เค้าพูด แล้วถามผม
" ป่าว!!! ไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่ว่าพี่... " ผมค่อยๆพูด ( จะพูดยังไงดีล่ะวะ ? )
" ถ้าพี่มิกไม่รังเกียจผม ก้อคบกับผมสิคับ หรือว่า พี่มีแฟนแล้วใช่มั๊ยล่ะคับ ? " เค้าถามอย่างคาดคั้น ผมได้แต่เงียบ ไม่พูดอะไร แต่..หลังจากที่ผมครุ่นคิดดูแล้ว ผมจึงค่อยๆพยักหน้ายอมรับ " ใช่...พี่มีแฟนแล้ว " ผมกล่าวขึ้น…
หลังจากสิ้นเสียงของผม ดูเหมือนว่า บรรยากาศรอบข้างในตอนนั้นกลับเงียบลง ไปโดยอัตโนมัติ ท็อปมองหน้าผม ใบหน้าของเค้าดูซีดลงอย่างบอกไม่ถูก
" ง...งั้นเหรอคับ ? ข..ขอโทษคับ " เสียงเค้าเบาลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหมือนกับครั้งแรกที่เค้าพูด หลังจากนั้น เค้าก้อค่อยๆปล่อยมือผมออก แล้วนิ่งเงียบไป
ผมมองหน้า แล้วค่อยๆยื่นมือเพื่อจับมือเค้าไว้เช่นเดิม ( รู้สึกผิดจังว่ะ!! )
ผมมองหน้าเค้า แล้วค่อยๆยิ้มออกมา ( อย่างเกรงใจเล็กๆ ) หลังจากนั้นจึงพูดว่า
" ถึงยังไง..เราก้อยังเป็นน้องของพี่เหมือนเดิมนะ " เค้าเงยหน้าขึ้นมา แล้วยิ้มให้...แต่รอยยิ้มของเค้าก้อดูไม่ร่าเริง แจ่มใส เหมือนดั่งครั้งแรกที่พบกัน...
เด่วไว้มาลงตอนต่อให้นะคร้าฟฟ :bye2:
-
หวังว่าคงไม่มีปรากฎการณ์งานเข้าต่อจากนี้น้า :amen:
-
ลงแล้วนะคัฟ ลงแล้วๆๆๆๆๆๆ
5555+
หวังว่า คราวนี้คงไม่โดนอุ้มน้าาาา
:call:
-
น้องท๊อปมาในวันที่สายไปจริงๆลูก
ทำใจนะลูก ทางนี้เค้าโดนซิวไปแล้ว หึหึ
เจ้าอ๊อฟทำหวานเกิ๊น ชิส์หมั่นไส้
+1 จ้า
-
ทฤษฎีโลกกลม
จะทำให้อ๊อฟมาเจอ
มิก อยู่กะ ท็อป เหรอปล่าวว
หึหึ ตอนหน้ารู้กัน
:3123: +1 คับ ไรท์เตอร์
-
เห็นด้วยกะรีบนอ่า...ถ้าอ๊อฟมาเห็น งานก็เข้าสิจ๊ะมิก T^T
จากเทวดา เดี๋ยวกลับมาเป็นซาตานอีกแน่เลย
+1 ขอบคุณค่ะไรเตอร์ มาต่อบ่อยๆน๊า ชอบนู๋มิก >///<
-
อ่ะๆๆ มาต่อแร้วค้าฟฟฟ แหงะ!! ทมายยไปอยุ่หน้า 2 แล้วอ่า
มาเม้นกัลให้กะลังจัยผมกัลเยอะๆนะคร้าฟฟ o22
บทที่ 6 : He's Changing~*
หลังจากวันนั้น ท็อปก้อยังโทร.หาผมอยู่เช่นเคย เหมือนกับว่า มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเค้า แต่กับผมน่ะสิคับ...มีแน่นอน!! เรื่องมันได้เริ่มขึ้น เมื่อมาถึงวันจันทร์….
" อ๊อฟ!!...การบ้านภาษาไทยเสร็จยังอ่ะ ? เรายังไม่เสร็จเลย..ขอลอกหน่อยดิ " ผมขอเค้าลอกการบ้านทันที หลังจากที่ผมเพิ่งขึ้นมาถึงห้อง ( เรียนวิชาแรกด้วยง่ะ > o < )
เค้าหันมามองผม แล้วก้อหันกลับไป พร้อมกับพูดกระแทกเสียงใส่ผมว่า
" อยู่ในกระเป๋า..หยิบเอาเอง!!!"
ผมงงนิดหน่อย...แต่ก้อไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่พยักหน้า แล้วจึงหยิบการบ้านในกระเป๋าเค้าออกมาลอก ( ท่าทางเค้าคงอารมณ์เสียอยู่แหงๆ )
" อ๊อฟเป็นอะไรก้อไม่รู้อ่ะปอ...อารมณ์เสียใส่เราเฉยเลย ตอนที่เราไปขอยืมการบ้านมาลอกน่ะ " ผมพูดกับปอ
" เราเห็นแล้วล่ะ!! สงสัยมีเรื่องกะใครมามั้งเมื่อเช้า " ปอว่า
" เหรอ ? งั้น..ตอนกลางวัน เค้าก้อคงหายแล้วล่ะ( มั้ง ? ) " ผมพูดเป็นเชิงว่า ไม่ได้สนใจอะไร หลังจากนั้นก้อก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านโดยทันที
ตอนพักกลางวันผมเดินไปหาอ๊อฟ เพื่อชวนไปกินข้าวด้วยกัน
" อ๊อฟ..หิวข้าวยังอ่ะ ? ไปกินข้าวกัน " ผมชวน
" ไม่อ้ะ!! มิกไปเหอะ เราขี้เกียจกิน " เค้ามองผม แล้วพูดขึ้น ในมือของเค้าถือมือถือเอาไว้ เหมือนกำลังรอมีคนโทร.เข้าอยู่
" งั้น..เราไปกินกับปอ กะเซฟก่อนนะ " ผมพูด แล้วเดินไปกับเพื่อนทั้งสอง
แต่ระหว่างนั้น ผมก้อหันหลังมองเค้า เค้ากำลังกดรับสายมือถือพอดี แล้วก้อคุยกับคนๆนั้น ที่โทร.เข้ามา...ใครน่ะ ?...ใครที่โทร.ไปหาเค้า ? อยากรู้...เราอยากรู้จัง
ตอนเย็นระหว่างรอรถที่ป้ายรถเมล์กับเค้า ผมเขยิบไปใกล้ๆเค้า แล้วค่อยๆเอื้อมมือเพื่อที่จะไปจับมือเค้า ผมหันไปมองเค้าแล้วยิ้ม เค้ามองผม แล้วค่อยๆปล่อยมือออก ผมสงสัย..จึงถามว่า " ไม่อยากจับมือเหรอ ? " ( เป็น’ไรอีกวะ ?? )
" เปล่า!! แต่..." มือถือของเค้าดังขึ้นพอดี เค้าค่อยๆเดินห่างผมออกไป แล้วจึงกดรับสาย..อะไรเนี่ย!!! เค้าเป็นอะไรไป นี่ตั้งแต่เช้าแล้วนะ..( แลหงุดหงิดเฟ้ยยย!! )
ดีหน่อยที่ขึ้นรถเมล์ เค้ายังนั่งคุยกับผมบ้าง เค้ามองผมด้วยสายตาแปลกๆนะ ( ไม่ใช่ทั้งเย็นชา หรือพิศวาส...แต่มันดูเหมือนหวาดระแวงมากกว่า > < )
" เป็นอะไรรึป่าว...? วันนี้อ่ะ เห็นท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีตั้งแต่เช้าแล้ว.. " ผมถามเค้า
" เปล่า!! " เค้าพูดตัดบทดื้อๆ แล้วหันหน้าไปทางอื่น ( ไม่สิ!!!...มันต้องมี ไม่งั้นเค้าคงไม่เป็นอยางนี้หรอก!! ) ผมจึงตัดสินใจที่จะเสี่ยงอันตราย โดยขอยืมโทรศัพท์มือถือจากเค้า..
" เอาไปทำอะไร ? " เค้าถาม
" ก้อถ่ายรูป ดูรูปเล่นอ่ะ...ได้ป่ะ ? " ผมถาม เค้ามองผมด้วยสายตาแปลกๆ แล้วจึงค่อยส่งมือถือให้ หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก
" อ่ะ...นี่ " เค้าพูดพร้อมกับยื่นมือถือให้
เมื่อผมได้มือถือมา ผมไม่รีบรอช้า ผมเข้าไปดูในรายการโทร.เข้าทันทีว่าใครโทร.มา อ๋า!!!...มีเหลียงที่โทร.มาล่าสุดนี่ แล้วทำไมเค้าต้องหลบไปคุยไกลๆด้วย ไม่เข้าใจ ส่วนอีกคนหนึ่ง คือ กิ๊ฟ..ใครอ่ะ ?!! ข้อมูลบอกว่า โทร.มาหาเค้าตอน เที่ยงห้านาที ประมาณดูแล้วก้อน่าจะตอนพักกลางวัน แสดงว่า คนที่ชื่อ กิ๊ฟ นี่แล่ะ ที่โทร.เข้ามาตอนนั้น ผมต้องเคลียร์กับเค้าให้รู้เรื่องแล้วล่ะ...ว่าแต่เคลียร์ที่ไหนดีล่ะ อ๊ะ!! ที่นี่ละกัน
" อ๊อฟ..วันนี้ไปบ้านเรามั๊ย ? " ผมถาม
" ไม่อ้ะ!! ขี้เกียจ " เค้าบอก ( ง่ะ!! )
ผมนั่งนิ่งไป แล้วคิดแผนใหม่ แต่ถึงยังไงก้อไม่กล้าคุยอยู่ดี ( กลัวเค้าว้ากใส่!! )
" นี่มิก!! " เค้าเรียกผม
" ห๊าาาาาาาา!!!!!!!!! อะไรเหรอ ? " ผมสะดุ้ง แล้วถามเค้า
" พรุ่งนี้กลับเองนะ เราจะไม่ไปโรงเรียนอ่ะ.. " เค้าบอก
" ทำไมอ่ะ ? มีอะไรเหรอ ? " ผมถามเค้า
" ป่าว....พรุ่งนี้จะไปธุระนิดหน่อย มีอะไรต้องทำ " เค้าพูด ( ธุระ...ธุระอะไร ? )
" อะไรล่ะ ? ธุระที่ต้องทำน่ะ ? " ผมถามอีก ( ก้อกุอยากรู้นี่ )
" โอ๊ย!! ถามอยู่นั่นน่ะ..รำคาญ!! ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ป่ะ ? ห้ามถามอีกนะ " เค้าตะคอก
( องค์ลงเรอะ.. )
ผมนิ่งไปสักพัก พลางหันไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ ( ‘ไรวะ แค่นี้ต้องดุด้วย - - )
เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน ก้อได้นั่งครุ่นคิดเรื่องของเค้า แล้วไตร่ตรองอย่างละเอียด ไม่สิ!! มันต้องมีที่มาที่ไป อยู่ๆไม่ใช่ว่าเค้าจะอารมณ์เสีย ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องอะไร
( ต่อมอยากรู้แตกอีกแล้ว!! ) ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทร.หาเพื่อนของเค้า ใครดีล่ะ ? โทร.หาเหลียง..อย่าเลย!! เดี๋ยวเค้าก้อต้องปิดกัน เพราะเค้าโทร.หาอ๊อฟเองนี่...
รู้ล่ะ!! โทร.หาบ๋อมดีกว่า…
" ตู๊ด...ตู๊ด" ( แม่ง!! ตอกย้ำกุ )
" ฮัลโหล!! ว่าไงมิก ? " บ๋อมพูดขึ้น
" บ๋อมเหรอ ?...เออ!! วันนี้อ๊อฟเค้าเป็นอะไรง่ะ ? เห็นอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าแล้ว " ผมถาม
" ไอ้อ๊อฟเหรอ...? ไม่รู้สิ เออนี่!! ไอ้อ๊อฟบอกมิกยังว่า ตอนที่เราไปกินหมูกะทะกันน่ะ เราเจอแฟนเก่ามันด้วย " บ๋อมว่า
" ฟ...แฟนเก่าเหรอ ? " ผมถาม
" อือใช่!! เค้าเดินเข้ามาทักมันอ่ะ..เราเห็นแล้ว น่ารักดี! เห็นบอกว่าชื่อ กิ๊ฟ " เค้าพูด
" ก..กิ๊ฟเหรอ ? แฟนเก่าอ๊อฟ " ผมถาม ( ตายล่ะ!! งั้นชื่อในมือถือก้อ... )
" อือใช่..เฮ้ย!! เป็นอะไรไปเนี่ยมิก เราไม่ได้ยุให้นายกะมันทะเลาะกันนะ " เค้าพูดต่อ
" โอ๊ะ!! ป่าวๆ แล้วไงต่อ " ผมถาม
" ก้อไม่มีอะไรนี่..ก้อแค่นั้น " เค้าพูด
" เหรอ ? อย่าปิดเรานะบ๋อม เรากังวลเรื่องอ๊อฟมาก เพราะพรุ่งนี้เค้าบอกเราว่า เค้าจะไม่มาโรงเรียน เราถามเค้า เค้าก้อไม่บอกว่าไปไหน " ผมบอก
" เอ๋!!! ไม่ไปโรงเรียนด้วยเหรอ ? แล้วมันจะไปไหนของมันนะ " บ๋อมพูดขึ้น
" นั่นเราก้อไม่รู้..นายคิดหน่อยสิ " ผมถาม
" โอเคๆ จะบอกก้อได้ เห็นแก่ว่านายเป็นแฟนมันนะ คือ..เรื่องมันก้อไม่เกี่ยวอะไรกับที่อ๊อฟจะไปไหนพรุ่งนี้หรอก เพราะเราเองก้อไม่รู้อะไรมากเหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่ามันกับกิ๊ฟเดินด้วยกัน แล้วจู่ๆกิ๊ฟก้อเดินไป..เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันพูดอะไรกันบ้าง " บ๋อมพูด เมื่อได้ยินดังนั้น ผมก้อนิ่งไปสักพัก…
" เหรอ...?? " ผมถาม
" อือ!!! " เค้าตอบ
" ถ้างั้น..ก้อไม่มีอะไรแล้วล่ะ...ขอบใจมาก แค่นี้นะ " ผมพูด
" อือ...มีอะไรก้อถามเราได้นะ " เค้ากล่าวทิ้งท้าย
" อือๆบาย!! " ผมวางสาย แล้วมานั่งครุ่นคิดเรื่องเค้าต่อ แฟนเก่าเหรอ ??? ( ชักยังไงๆซะแล้วแฮะ!! )
ทั้งเรื่องของวันนี้...การโดดเรียน...โทรศัพท์...จะเป็นไปได้มั๊ยว่า พรุ่งนี้เค้าจะโดดเรียนเพื่อไปหากิ๊ฟ แล้วที่กิ๊ฟโทร.มาตอนกลางวันนั่น ก้อเพราะนัดเค้าไปเจอ!! ไม่..ไม่นะ เค้ากำลังจะนอกใจเราเหรอ ? ต้องโทร.ไปหาเค้า เพื่อเคลียร์กันให้รู้เรื่อง
แต่...เดี๋ยวก่อนสิ ถ้าโทร.ไปถามเค้าแล้ว เค้าก้อต้องอารมณ์เสียใส่เราอีก แล้วจะยิ่งพูดกันไม่รู้เรื่อง จะพาลทำให้ทะเลาะกันได้ ไม่..ต้องไม่โทร...ไม่โทร.ไปหาเค้า ทำไงดีๆ...โทร.หาเพื่อน..ใช่!! ต้องโทร.หาเพื่อน โทร.หาบ๋อมอีกดีกว่า...แต่ก้อไม่ได้นะ ถ้าเค้ารู้ เค้าต้องพาลเลิกคบบ๋อมแน่ ไม่ได้ๆ เหลียงยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย เซฟ!! เซฟไง..โทร.หาเซฟดีกว่า...
" ฮัลโหล!! เซฟเหรอ ? เรามีเรื่องจะปรึกษาอ้ะ.." ผมพูดทันที เมื่อเค้ารับสาย
" หืม!!! เรื่องอะไรล่ะมิก ? " เค้าถาม
" ก้อเรื่องอ๊อฟอ่ะดิ..เมื่อกี้เราโทร.ไปหาบ๋อม เค้าบอกว่า วันที่ไปกินหมูกะทะ อ๊อฟเค้าไปเจอแฟนเก่าอ้ะ " ผมพูด
" เหรอ..แล้วไง ? " เซฟถาม
" ก้อพรุ่งนี้ อ๊อฟจะโดดเรียนไปหาแฟนเก่าอ้ะดิ!!! " ผมพูด
" หือ!!! จริงอ้ะ ? แล้วนายรู้ได้ยังไง ? " เค้าถาม
" เรา..เราคิดไปเองอ้ะ แต่..เราปะติดปะต่อเรื่องกัน แล้วได้ความว่าอย่างนี้ เพราะวันนี้ เราไปแอบดูมือถือเค้ามา มีเบอร์แฟนเก่าโทร.หาเค้าตั้งหลายรอบ เรา..เรา.." ผมตะกุกตะกัก
" เฮ้ย!! ไม่มีอะไรหรอก ? คิดมาก..ถ้าอย่างนั้น ก้อโทร.ไปหาเค้าซะเลยสิ จะได้รู้เรื่องกัน ไปเลย เคลียร์ๆกันไปเลยดีกว่า " เค้าพูด
" ไม่!!!..เราไม่กล้าโทร.ไป เพราะวันนี้เค้าก้ออารมณ์เสียใส่เราไปทีแล้ว เพราะเราถามเค้านี่ล่ะ!! " ผมบอก
" งั้นเหรอ!?..เอาน่า..ไม่ต้องคิดมากหรอก อาจไม่ใช่อย่างที่นายคิดก้อได้ นายอย่าคิดไปเองสิ..." เซฟพูด
" อือๆ ก้อได้ ไม่คิดมาก เราจะไม่คิดมาก " ผมพูด ( ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก!!!..นั่นแฟนกุนะว้อย!! )
" ใจเย็นๆ เข้าไว้แล้วกัน เออ!! แล้วหนังเราล่ะ ดูยัง..หนุกมะ ? " เค้าถาม
( XJB อ่ะเหรอ ? )
" อ่า..ยังอ่ะ!! ยังไม่มีเวลาเลย " ผมบอก
" อ่าเหรอ ? ดูเสร็จแล้วก้อเอามาคืนก้อแล้วกัน เฮ้ย!! น้องนิคโทร.มา แค่นี้ก่อนนะ " เค้าพูด แล้วรีบวางสายไป
" อ้า.................!!!!!!!!!!!!!! " ผมนิ่งไป ( วางซะงั้น!! ) แต่ช่างเถอะ!! เซฟก้อบอกไม่ต้องคิดมาก เราต้องไม่คิด..เราต้องไม่คิด...ทำยากจังแฮะ!!
ตอนเช้าที่โรงเรียน เค้าก้อไม่ได้มาโรงเรียนจริงๆอ่ะคับ แต่เอ๊ะ!! เหลียงก้อไม่ได้มานี่..เค้าไปด้วยกันชัวร์!!!
" นั่งด้วยดิมิก...เพื่อนเราไม่มาทั้งสองคนเลยอ่ะ " บ๋อมพูด
" อ้าว! แล้วเหลียงง่ะ ? " ผมถาม
" ไม่รู้เหมือนกันน่ะ...เราโทร.ไป มันก้อปิดเครื่องว่ะ " เค้าพูด
" อ่านะ!! แล้วเครื่องของอ๊อฟล่ะ โทร.ยัง ? " ผมถาม
" นั่นก้อปิดเหมือนกัน " เค้าพูด " แล้วนาย ทำไมไม่โทร.ไปหาเค้าล่ะ ? " เค้าถามต่อ
" ไม่อ่ะ..กลัวเค้าจะอารมณ์เสีย " ผมบอก บ๋อมก้อไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่พยักหน้า...
ทั้งช่วงเช้าของวันนั้น ผมไม่เป็นอันเรียนเลยคับ เค้าไปไหนของเค้า อาจจะไปกับเหลียงด้วยรึเปล่า ไปหายัยกิ๊ฟนั่น...ผมงงไปหมดแล้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย!!! ไม่..ต้องไม่คิดไปเอง..แต่ทว่า ในขณะที่ผมกำลังตอบคำถามที่กำลังรบกวนในหัวใจอยู่นั้น..
" เฮ้มิก!! เหลียงโทร.มา.." บ๋อมพูดขึ้น ผมเลยหันไปทางเค้า ( อ๋า!!จริงเหรอ ?? )
" รับดิ..รีบๆรับ เผื่ออ๊อฟอยู่ด้วย " ผมพูด เค้าพยักหน้า แล้วกดรับสาย
" ฮัลโหล!! เหลียง..เมิงอยู่ไหนวะ ? " บ๋อมถามคนในสาย
" ห๊า!!!!! อยู่โรง'บาล พวกเมิงไปทำอะไรกันที่นั่น ? " เค้าถามเหลียง ( โรง'บาล!!!...ไปทำไมวะ.. - -' )
" อะไรนะ ?!? ไอ้อ๊อฟอยู่โรง'บาล โดนซ้อมจนสลบ " เค้าตะโกนใส่มือถือ ( ห๊า!!!!!!!!!โดนซ้อม... ) เสียงของเค้าทำให้เซฟ กะปอหันมา
" เออๆ กุจะรีบโดดไปเดี๋ยวเนี้ย เมิงรออยู่ที่นั่นแล่ะ " เค้าพูดแล้ววางสายไป อ๊อฟโดนซ้อม..ทำไมอ่ะ ??? ผม..ผมต้องไปกะบ๋อม ไปโรง'บาล ไปหาอ๊อฟ!!!
" บ๋อม!! เราไปด้วย เราจะไปหาอ๊อฟ " ผมพูด แล้วจับแขนเค้าไว้
เค้ามองหน้าผมแล้วพยักหน้า อ๊อฟจะเป็นอะไรมากมั๊ย ? แล้ว..ทำไมเค้าถึงต้องโดนซ้อมล่ะ.....
เด่วไว้มาต่อให้นะคร้าฟฟฟ รักทุกโคนนนนนน :bye2:
-
เดาว่าอ๊อฟไปเคลียร์อะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับมิก 55+
แต่คงจะหนักเอาการ ถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลกันเลยทีเดียว T^T
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ :L2: และ :กอด1:
-
:sad4: เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...งอนไม่พูดไม่จา
แถมมีค.ลับอีก หงะพฤติกรรมน่าสงสัย :z6:
+1 จ้า
-
:m31:
ทำไมมีแต่เรื่องไม่เคลียร์ เยอะแยะเต็มไปหมดล่ะคร้าบบ มิก
สรุปแล้วอะไรเป็นอะไร สับสนแล้วคับ
งั้นนนนน รอตอนหน้าดีกว่า
เผื่อว่าจะมีอะไรๆ โผล่มาเฉลยบ้างอะไรบ้าง
:call: อย่าปล่อยให้รอนานน่ะคับ มิก
-
มาต่อไว ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :o8:
-
มาต่อแร้วค้าฟฟฟ :jul3:
บทที่ 7 : The Wounded!!~*
อ๊อฟจะเป็นอะไรมากรึเปล่า..? เค้าทำอะไรมาถึงโดนซ้อม ? แล้วเหลียงเกี่ยวอะไรด้วย..แสดงว่า เค้าสองคนต้องไปด้วยกันแน่ สับสน..สับสน มันเรื่องอะไรกันแน่วะ !?!
" บ๋อม!! เหลียงบอกรึเปล่า..ว่าเกิดอะไรขึ้น ? " ผมถามบ๋อม ขณะที่ผมกับเค้ากำลังออกจากรถแท็กซี่ เพื่อเข้าไปข้างในโรง'บาล
" ไม่นี่!!..เดี๋ยวไปถึงที่ห้องก้อคงรู้เองอ่ะ.. " เค้าพูด
" แล้วที่นั่นอ้ะ มีใครอยู่มั่ง ? " ผมถามอีก
" เดี๋ยวพ่อ กะแม่อ๊อฟก้อคงจะมาแล่ะ แต่ตอนนี้ก้อมีเหลียง กะกิ๊ฟที่เฝ้าอยู่ " บ๋อมตอบ กิ๊ฟ...กิ๊ฟอีกแล้ว ( สะเหร่อแม่งทุกงาน!! ) ถ้างั้น..แสดงว่า อ๊อฟต้องไปหากิ๊ฟจริงๆ...
แน่ๆเลย แล้วเค้าต้องโกรธแน่ที่จู่ๆจะมีคนทำอะไรกิ๊ฟ..ใช่..ใช่ชัวร์!!!
" ห้องสอง...ศูนย์...สี่..อ่ะ!! ห้องนี้ไง " บ๋อมชี้ห้องที่อ๊อฟได้พักรักษาตัวอยู่ หลังจากที่ผมและเค้าเดินไล่เลขห้องกันมาได้สักพัก
" เข้าไปกันเถอะ " ผมพูด แล้วเปิดประตูเข้าไป
ภายในห้องนั้น มีเหลียงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียง และผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่บนหัวเตียงของอ๊อฟ ซึ่งอ๊อฟกำลังนอนไม่ได้สติอยู่ในขณะนั้น ( อีนี่ต้องเป็นกิ๊ฟแน่..กระแดะถักหางเปียอย่างกับพจมานเลย หืมม!! มันน่านัก..แต่ดูๆก้อไปน่ารักดีนะ!! > < )
เค้าทั้งสองหันมามองผมกับบ๋อม ผมสังเกตได้ว่า กิ๊ฟกำลังร้องไห้อยู่ เพราะมีคราบน้ำตาไหลติดอยู่ที่แก้ม ทางด้านเหลียงมีรอยฟกช้ำที่แก้มแล้วก้อตรงมุมปาก
ตอนนี้ เค้าไม่ได้สวมแว่นอยู่ ( สงสัยคงหล่นแตกไปแล้วมั้ง!! ) แต่ผมว่า ดูแล้วเค้าเท่ห์กว่าเดิมนะ เมื่อเวลาไม่สวมแว่น..ตาเค้าโตจัง!! ดูไม่มีคราบอาแปะเหลืออยู่เลย..
ไม่ๆๆๆๆๆ...ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดถึงเรื่องอย่างนี้อยู่นะ ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาอ๊อฟ สภาพของเค้าตอนนี้สาหัสมาก ใบหน้าของเค้ามีแต่รอยฟกช้ำทั้งนั้นเลย...เค้ายังคงแน่นิ่งหมดสติไป ยังไม่ฟื้นอีก อ๊อฟ...อ๊อฟ นายต้องไม่เป็นอะไรนะ!! ( น้ำตาผมเริ่มไหลแล้วตอนนี้ T-T )
" อ๊อฟยังไม่ฟื้นเลยค่ะ..นี่ก้อประมาณสามชั่วโมงแล้วที่อ๊อฟสลบไป " กิ๊ฟเดินเข้ามาข้างๆผม แล้วพูดขึ้น
ผมหันไปมองกิ๊ฟ แล้วไม่พูดอะไร ( ยังมีหน้ามาพูดอีก!!...เพราะเธอไม่ใช่เหรอ ? อ๊อฟถึงเป็นแบบนี้ )
" คนเห็นแก่ตัว " เหลียงพูดขึ้น ผมตกใจมาก จึงหันไปทางเค้า เค้าหันมามองผมด้วยสายตาที่ดุดัน
" ห...เห็นแก่ตัวเหรอ ? น..นายหมายถึงใคร ? " ผมถามเค้า
" ใครน่ะเหรอ..ก้อนายไงล่ะมิก นายมันเห็นแก่ตัว!! " เค้าพูด แล้วลุกขึ้นมาจับแขนผม เพื่อดึงผมออกไปข้างนอก
" เรามีเรื่องต้องคุยกัน..มิก!! " เค้าจับผมลากออกมาข้างนอก ทำให้ทั้งกิ๊ฟ และบ๋อมได้แต่ยืนงง แล้วมองตามผมออกไป
เหลียงลากผมออกมายังนอกห้อง แล้วผลักผมออกไปชนกับผนัง ( โอ๊ยยย!! จับข้อมือกุซะเจ็บเลย!! )
" โอ๊ย!!..เจ็บนะว้อย " ผมร้อง
" แค่นี้มันยังเจ็บไม่พอกะที่นายทำเพื่อนของเราหรอกนะมิก!! " เค้าตวาดใส่
" ท..ทำ...ทำอะไร เราไปทำอะไรให้อ๊อฟ ? " ผมถาม
" อย่ามาพูดเลย รู้อยู่แก่ใจ!!..วันเสาร์ไปทำอะไรมา ถึงทำให้เพื่อนเราเสียใจ " เค้าย้อนถาม
" ว..วันเสาร์ เราก้อไปเที่ยวกะเพื่อนโรงเรียนเก่าไง " ผมค่อยๆตอบ
" โกหก!!! นายมันโกหก " เค้าตะโกน " นายมันชั่วร้าย...ทำให้อ๊อฟต้องเจ็บตัว!! เป็นเพราะนาย " เค้าว่าต่อ
" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราล่ะ ? " ผมตะโกนถาม
" ถ้าไม่ได้เป็นเพราะนาย พวกโรงเรียนเก่านายมันคงไม่มารุมอ๊อฟแบบหมาหมู่อย่างนี้หรอก!!! " เค้าตะโกนใส่ผมกลับ
ถ้อยคำนี้ ทำให้ผมนิ่งอึ้งไป ผม..เป็นเพราะผมเหรอ ??? เพราะผมเหรอที่ทำให้อ๊อฟโดนซ้อม ม..ไม่นะ ไม่!!
ผมค่อยๆทรุดลงกับพื้น ตอนนี้ในหัวของผมมันตื้อไปหมดแล้ว ที่แท้...ที่แท้ก้อ
ตัวเราเองเหรอ..ที่ทำให้อ๊อฟเป็นอย่างนี้ ม..ไม่ใช่กิ๊ฟ..ข..ขอโทษอ๊อฟ " ร..เราขอโทษ!!! " ผมค่อยๆร้องออกมา แล้วเอามือกุมหน้าไว้พร้อมกับร้องไห้!!
ผมผิดเอง..ผิดหมดทุกอย่าง ผิดหมดเลย!! ผมเสียใจนะ..เสียใจมากด้วย ความรู้สึกเจ็บปวด มันบีบรัดหัวใจให้รู้สึกแน่น..แน่น..มันแน่นไปหมด ผมเริ่มหายใจติดๆขัดๆ แน่นหน้าอก..ไม่ไหว..อาการเก่ามันกำเริบอีกแล้ว...
ผมค่อยๆหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ แต่เสียงที่ผมหายใจ มันรุนแรง...แรงจนน่ากลัว ผมหายใจไม่ออก อากาศ..ต้องการอากาศ!!
" ฮึ...ฮึ.." นั่นเสียงผมหายใจ แรงมาก..ผมหายใจไม่ออกแล้ว
" มิก..มิก..นายเป็นอะไร ? " เหลียงถามผม น้ำเสียงเค้าดูตกใจมาก
" ห..หายใจไม่ออก " ผมค่อยๆพูด ไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว.........
ผมรู้...ผมรู้ได้ถึงความผิดที่เกิดขึ้นมันยากที่จะให้อภัย มันเป็นความผิดที่ใครคนหนึ่งก่อขึ้น แล้วทำให้ใครอีกคนหนึ่งได้รับความเจ็บปวด ทั้งๆที่คนก่อกลับไม่สนใจ ได้แต่โทษคนอื่น
หากมีใครสักคนคิดที่จะแก้ไขความผิดนั้น คนๆนั้นควรจะเป็นผม คนที่ก่อเรื่อง เรื่องที่ทำให้อ๊อฟต้องเสียใจ ผมเอง...ที่เป็นปีศาจ!!
ผมค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น..ดวงตาของผมมันยังคงพร่ามัวอยู่ เหมือนมันปรับภาพยังไม่ค่อยจะได้ ผม...ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย ? ดูจากสภาพแล้ว ที่นี่น่าจะเป็นโรง'บาล จำได้ล่ะ!! ตอนนั้น..ตอนที่ผมรู้..รู้ตัวว่าผิด ที่ทำให้อ๊อฟเป็นอย่างนี้…
ผมหลับไปนานแค่ไหนนะ ? รู้สึกเพลียจัง...
" ฟื้นแล้วเหรอ..มิก " เสียงคนๆหนึ่งพูดขึ้นข้างๆหูผม ผมหันไปมองเค้า..เหลียงนั่นเอง
" นายหลับไปได้ราวครึ่งชั่วโมงอ้ะ ดีนะ!!..ที่พยาบาลมาช่วยไว้ทัน ลำพังเราคนเดียวคงไม่.." เค้าพูดต่อ
" อ๊อฟ..อ๊อฟแล้วอ๊อฟล่ะ ?!!! " ผมพูดตัดบท ( ตอนนี้เรื่องที่ผมคิดได้ มีเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น )
" เอาตัวนายให้รอดก่อนเถอะ...แล้วค่อยห่วงคนอื่น!! " เค้าตำหนิผม พลางจ้องมองดูด้วยสายตาที่สมเพช
ผมมองเค้า แล้วไม่กล้าที่จะพูดต่อ ผมรู้สึกผิดนะ เลยค่อยๆหลบสายตาเค้า เค้าจึงค่อยๆพูดขึ้น " ตอนนี้ไอ้อ๊อฟมันฟื้นแล้ว!! คงอยู่กับพ่อแม่มันล่ะ ส่วนบ๋อมกับกิ๊ฟก้อ
กลับไปแล้ว เราก้อต้องมาเฝ้านายเนี่ย เฝ้าตั้งแต่นายสลบไป จนถึงตอนเนี้ย " เค้าพูด
ผมได้แต่นั่งนิ่ง ก้มหน้ารับฟังเค้า..
" เออ!! เราโทร.บอกพ่อแม่นายแล้วนะ สักพักก้อคงมา " เค้าพูดต่อ ผมหันไปทางเค้า..
ผมค่อยๆพยักหน้า แล้วจึงพูดขึ้น
" ขอบใจนายมากเลยนะเหลียง..เรานี่มันแย่มากนะ ที่ทำตัวเป็นภาระ เรามันเป็นตัวปัญหา เรามัน..." ผมเริ่มที่จะร้องไห้ ยิ่งคิดที่จะตอกย้ำตัวเองเท่าไร ยิ่งรู้สึกผิดเท่านั้น…
" เอาเถอะๆนายอย่าเอาแต่โทษตัวเองอย่างนั้นสิ ที่จริงอ๊อฟต่างหาก ที่เป็นฝ่ายไปท้าเค้าก่อน..เราก้อห้ามแล้วนะ แต่...นิสัยมัน ก้อรู้อยู่...เอาล่ะ...เอาเป็นว่า..นายนอนพักไปดีกว่า รอจนกว่าพ่อหรือแม่ของนายจะมา เดี๋ยวตอนนี้เราจะอยู่เป็นเพื่อนก่อน " เค้าบอก
ผมได้แต่ยิ้ม แล้วพยักหน้าให้เค้า เค้าเป็นคนดีจริงๆที่ไม่คิดจะทิ้งเพื่อน ถึงแม้..ผมกับเค้าจะยังไม่สนิทกันมาก แต่ก้อรู้สึกได้ ถึงความรูสึกดีๆในตัวเค้า…
" มิก..มิกเป็นไงบ้าง ? " เสียงที่ดังขึ้นนี้ผมรู้สึกคุ้นหูจัง เป็นเสียงผู้หญิง ใช่!! เสียงพี่เมย์ พี่สาวผมนี่
ผมและเหลียงค่อยๆหันไปทางเค้า เค้าพรวดพราดเข้ามา แล้วยืนที่ข้างๆเตียง
ผมสังเกตเห็นว่า เค้ายังคงใส่ชุดนักศึกษาอยู่ แสดงว่า เพิ่งมาจากมหา’ลัยแน่ๆ แถมวันนี้ผมของเค้ายังเหยียดตรงเป็นพิเศษอีกตะหาก ทั้งๆที่เค้าผมหยิกเป็นลอนๆเหมือนกับบะหมี่เลย นี่แสดงว่า เพิ่งไปไดร์มาแหงๆ สงสัยคงนัดหนุ่มไว้ชัวร์ๆ ( - -‘ )
" เป็นอะไรมากรึป่าวเนี่ย ? โรคหัวใจกำเริบเหรอ ? รู้มั้ย..ว่าพี่เป็นห่วงนะ ? " เค้าถาม แล้วมองหน้าผม ผมค่อยๆพยักหน้า แล้วพูดขึ้น
" ก้อไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ...แค่สลบไป แต่ก้อดีนะที่เพื่อนผมช่วยไว้ทัน " ผมบอก
เค้าหันหน้าไปทางเหลียง ซึ่งเหลียงก้อยิ้มตอบให้ พี่เมย์จึงเดินไปหาเค้า แล้วพูดขึ้น
" ขอบคุณมากนะคะน้อง ที่ช่วยมิกไว้ทัน แล้ว..น้องชื่อ..." พี่เมย์ถาม
" เหลียงคับ!! " เค้าตอบ
" อ๋อค่ะ!! น้องเหลียง พี่ชื่อ พี่เมย์นะคะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยมิก " พี่เมย์พูด แล้วยิ้ม
" อ่า..คับๆ ไม่เป็นไรคับ ก้อเป็นเพื่อนกันนี่..แล้วมิกเค้าเป็นอะไรเหรอคับ ? " เค้าถาม
" ก้อโรคหัวใจน่ะค่ะ..เค้าเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว สงสัยคงเครียด โรคเลยกำเริบน่ะค่ะ " พี่เมย์อธิบาย
" อ๋อ!! คับ " เหลียงพูด
" แล้วน้องจะทานอะไรมั้ยคะ ? เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้เป็นการขอบคุณ " พี่เมย์ถาม
" เอ่อ...ไม่เป็นไรคับ ผมก้อกำลังจะกลับแล้ว งั้นผมไปก่อนนะคับ..ไปก่อนนะมิก "
เหลียงกล่าวลา
" อ้ะค่ะ../อืมม " ผม และพี่เมย์พูดพร้อมกัน เค้าพยักหน้าให้เชิงลา แล้วเดินออกไป
" ว้า..ไปซะละ " พี่เมย์พูดอย่างอาลัยอาวรณ์ ( เสียดายล่ะสิ... - - ) แล้วมองมาที่ผม เค้าเลยเขกหัวผมไปทีนึง
" โอ๊ย!! เขกหัวผมทำไมอ้ะ ? ไอ้พี่บ้า!! " ผมถามเค้า แล้วมองด้วยสายตางงๆ ( เจ็บนะว้อย!! )
" ก้อเพราะเรานั่นแล่ะ!! เกิดป่วยบ้าอะไรตอนนี้ พี่เลยอดไปเที่ยวกะพี่โอมเลย " พี่เมย์พูดอย่างหงุดหงิด ( ว่าแล้ว!!..ต้องนัดผู้ชายไว้ )
" พี่โอม...ใช่คนที่พี่พามาบ้านครั้งนั้นป้ะ ? ตายล่ะ!! หน้าตายังกะถังขยะ ถามหน่อยดิ จีบมาหรือจับฉลากได้ ? " ผมถาม
" นี่!! อย่ามาว่าพี่โอมเค้านะ เค้าก้อไม่ได้น่าเกลียดอย่างที่เราพูดซะหน่อย นิสัยเค้าก้อออกจะดี " พี่เมย์เถียง
" โห!!! พูดมาได้ อย่างพี่น่ะเหรอ...ถ้าหน้าตาไม่ดี ก้อคงจะเอาที่กระเป๋าหนักมากกว่านิสัยล่ะมั้ง ? ” ผมพูด
" เงียบไปเลย!! พี่อุตส่าห์มาเยี่ยมนะ ยังจะพูดอย่างนี้อีก " เค้าว่า
" ที่จริงพี่ก้อไม่อยากจะมาหรอกใช่มะล่ะ ? รู้อยู่..ว่าแม่สั่งน่ะสิ เลยขัดไม่ได้ " ผมย้อน
" เอาเถอะๆ ยังไงพี่ก้อมาแล้ว..เออ!! เพื่อนเราเมื่อกี้ น่ารักดีนะ..เหลียงน่ะ " พี่เมย์พูด ผมได้แต่พยักหน้า ( หงึก! )
" แล้วไง..จะจีบเหรอ ? " ผมถาม
" ป่าวย่ะ!!..ว่าแต่..ที่หน้าเค้า ดูเหมือนโดนชกมานะ เค้าไปมีเรื่องกับใครมาเหรอ ? " พี่เมย์ถาม
" ไม่รู้ดิ..เค้าก้อไม่ได้บอกผมนี่ " ผมบอก
" อ่ะเหรอ ? " พี่เมย์พูดขึ้น
อันที่จริง ผมก้อยังไม่รู้เรื่องแน่ชัดเหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่า อ๊อฟไปท้าเด็กโรงเรียนเก่าผม แล้วเหลียงไปช่วย คงจะโดนลูกหลงมา แล้ว..ท็อปทำได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ?...ไม่ม้างงง..ลำพังท็อปคนเดียวคงไม่หรอก แล้วอีกอย่าง ท็อปเค้าก้อไม่ได้มีนิสัยอย่างนั้นนะ เอ้อ!! แล้วกิ๊ฟเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ...งงไปหมดแล้วนะ ผมว่า ที่จริงเรื่องทั้งหมดต้องมีมากกว่านี้แน่ เอาไว้ค่อยถามเหลียงดีกว่า ว่าแต่..ตอนนี้อ๊อฟเค้าฟื้นแล้ว จะเป็นไงบ้างก้อไม่รู้ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมเค้าที่ห้องละกัน ( ท่าทางเค้าคงต้องอยู่อีกนาน...ดูจากสภาพแล้วนะ ผมก้อด้วยล่ะ คงต้องรออยู่ดูอาการที่นี่เหมือนกัน )
" มิก!!..เราจะกินอะไรมั้ย ? เดี๋ยวพี่จะลงไปซื้อให้ " พี่เมย์ถาม
" ไม่อ้ะ..ยังไม่หิว เอ้อ!! พี่ แล้วพ่อกับแม่จะมากี่โมงอ้ะ ? " ผมถาม
" คงจะเย็นๆน่ะ เดี๋ยวก้อมาแล่ะ " เค้าพูด ผมก้อได้แต่พยักหน้า แล้วเงียบๆไป..ในใจได้แต่ครุ่นคิดว่า เรื่องทั้งหมด..เราต้องรู้ให้ได้
เริ่มเข้าสู่เนื้อเรื่องละ..หลังจากที่ร่ายยาวมา 6 บท อิอิ เด่วมาลงอีกคัฟ Love ผู้อ่านทุกคน :bye2:
-
อืมม์..นั่นซินะ
แล้วกิ๊ฟเข้าไปเกี่ยวอะไรด้วย
มันต้องมีอะไรที่มากกว่านี้
อ๊อฟหึงมิก
หรือหึงกิ๊ฟกันแน่
:pig4: มิก +1 เรียกตอนต่อไป คิคิ
-
มาแร้วคัฟ..บทที่ 8 ๆ ( แง่ะ!! แอบน้อยใจอ่าาา สงสัยเรื่องของผมคงแป้กซะแระ แต่ไม่เปนไรคัฟ จาพยายามมาลงให้จบคับ ถ้าไม่ถอดใจซะก่อน :เฮ้อ: )
บทที่ 8 : Divorce~*
วันนี้ ผมก้อได้อยู่ที่โรง'บาลเป็นวันที่สองแล้ว เมื่อคืนพี่เมย์เค้านอนเฝ้าผมคับ แต่ตอนนี้เค้าไม่อยู่หรอก เค้าออกไปเรียนตั้งแต่เช้า เดี๋ยวบ่ายๆก้อคงมา ( พี่สาวผม เค้าเรียนมหา'ลัยคับ ) ส่วนพ่อกับแม่ผมก้อมาเมื่อวานตอนเย็น กับตอนเช้า แม่ผมเค้าคุยกับหมอแล้ว เค้าบอกว่า ให้ผมพักอยู่ที่นี่เพื่อรอดูอาการไปก่อน ถ้าไม่มีอะไร วันศุกร์ก้อได้กลับแล้ว ( วันนี้วันพุธคับ )
หลังจากที่พยาบาลเข้ามาตรวจผม แล้วออกไปตอนประมาณสิบโมง ก้อเหลือผมอยู่คนเดียว ผมรอจังหวะสักพักก้อลุกจากเตียง แล้วลากเสาน้ำเกลือออกไปนอกห้อง เพื่อไปหาอ๊อฟที่ชั้นสอง ( ห้องผมอยู่ชั้นสามคับ )
ในที่สุดผมก้อมาถึง ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปที่ห้องของอ๊อฟ ภาพที่ผมเห็นคือ เค้ากำลังนั่งอยู่บนเตียง พลางมองจ้องออกไปด้านนอกหน้าต่าง ที่อยู่ข้างเตียงของเค้า
" อ..อ๊อฟ เป็นไงมั่ง ? นั่งทำอะไรอยู่เหรอ ? " ผมถามเค้า แล้วค่อยๆลากเสาน้ำเกลือตามเข้ามา เค้าหันมามองผม ที่แก้มของเค้ามีพลาสเตอร์ติดอยู่ แล้วเค้าก้อพูดขึ้น
" มาทำไม...อยากตายนักเหรอ !!? " สายตาเค้าเย็นชา น่ากลัวมาก
ผมนิ่งๆไป แล้วค่อยๆพูดขึ้น " ท..ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ หรืออ๊อฟไม่อยากให้เรามาเยี่ยมล่ะ..โกรธอะไรเราเหรอ ? " ผมถาม
" กลับไปที่ห้องไป!! เราอยากอยู่คนเดียว " เค้าพูดตัดบท
" ทำไมอ้ะ ? เราเป็นห่วงนะ..ที่อ๊อฟน่ะ ไปท้าตีท้าต่อยกับคนอื่นเค้า " ผมพูด
เค้ามองผมด้วยสายตาที่โกรธ แล้วก้อตะโกนขึ้น " แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะ ? ไม่ใช่เพราะเมิงเหรอ..ทื่โกหกกุ ที่ไปหาไอ้นั่น ถ้าวันนั้นกุไม่ไปเห็นกับตา กุก้อคงเป็นควายตัวนึงที่ให้เมิงสวมเขาแล้ว!!! " เค้าตะโกน ท่าทางเค้าคงโกรธมาก
" อ๊อฟเอาอะไรมาพูดอ้ะ..เราไม่ได้คิดนอกใจอ๊อฟเลยนะ!! " ผมรีบพูดอธิบาย แต่..เดี๋ยวก่อนนะ!! เค้าเห็นได้ยังไงว่า เราไปหาท็อปมา จะถามเค้าดีมั้ย ?
" จะไม่ให้กุพูดได้ไง ก้อพวกเมิงสองคนจับมือกัน ยิ้มให้กันอย่างนั้น ถ้าไม่เรียกว่า แฟนกัน แล้วจะเรียกว่าอะไร ?...แล้วตอนที่กุถามว่าไปกับใคร ทำไมเมิงต้องโกหกกุด้วย...ห๊า!!! " คราวนี้เค้าลุกขึ้นจากเตียง มากระชากแขนผม เค้าบีบมือผมอย่างแรง ดวงตาเค้าแข็งกร้าวด้วยความโกรธ เค้ามองมาที่ผม ตัวผมสั่นไปหมดแล้ว
" เรา..เราไม่ได้โกหกนะ แต่เพื่อให้อ๊อฟสบายใจ เราเลยต้องบอกไปอย่างนั้น " ผมรีบพูด
" แล้วมันไม่ใช่โกหกเหรอ ? สิ่งที่เมิงพูด กับสิ่งที่กุเห็น มันไม่เหมือนกันเลยนะ เป็นใครเค้าก้อต้องคิดกันทั้งนั้นแล่ะ ว่าเมิง..นอกใจกุ!!! " เค้าตะคอก แล้วจับแขนผมไว้แน่น ดวงตาเค้าไม่ใช่เย็นชาแล้ว มันเป็นครั้งแรก ที่ผมได้เห็นดวงตาที่ดูอำมหิตดวงนั้น ดูน่ากลัว...มาก
" แล้วทีอ๊อฟล่ะ ยังคิดจะมาคืนดีกับกิ๊ฟเลยไม่ใช่เหรอ ? " ผมย้อนถาม
" เมิงอย่ามารู้ดีน่า!!!...เมิงแน่ใจได้ยังไง ? " เค้าถามพลางเปลี่ยนจากการจับแขน มาเขย่าที่ตัวผมแทน
ตอนนี้ มันเหมือนมีอะไรมากดดันอยู่ในใจ ใช่!! เราแน่ใจได้ยังไง ทั้งๆที่ไม่มีมูล เราคิดไปเองอีกแล้ว ไม่ได้นะ...ไม่ได้
" เมิงบอกกุมาสิ..ว่าทำไมเมิงถึงมั่นใจนัก บอกมา!! " เค้าตะคอกใส่ผม ( ตอนนี้..น้ำตาของผมมันไหลออกมาแล้ว Y-Y )
" ม..ไม่รู้ เราไม่รู้ เราไม่รู้!! " ผมบอกเค้า " ปล่อยเรา..เราจะไป แล้วเราจะไม่มาให้นายเห็นอีก!!! เราจบกันแค่นี้อ๊อฟ " ผมสะบัดมือเค้าออก ทำให้มือของเค้าไปกระแทกกับขอบเตียง
ผมไม่สนใจแล้ว ผม..ผมพูดคำนั้นออกไป ผมพูดออกไป..
ผมค่อยๆหันสายน้ำเกลือกลับ เพื่อออกจากห้องของเค้าไป ในเมื่อเค้าไม่ต้องการให้ผมอยู่ ผมก้อจะไม่อยู่ มันคงไม่มีเหตุผลอะไรแล้วล่ะ ถ้าเราจะเลิกกัน ทั้งผม และเค้า ก้อคงไม่แปลกอะไร เพราะขืนอยู่ต่อไปก้อฝืนความรู้สึกกันเปล่าๆ...
" ไปเลย...ไปอยู่กับมันเลย ใช่สิ!! กุมันเลวนี่ กุไม่ดีเท่ามัน " เค้าตะโกนไล่หลัง ไม่..ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูออกไปนั้น ประตูก้อได้เปิดเข้ามาพอดี คนที่เข้ามาคือ กิ๊ฟนั่นเอง ( อีนี่มาแต่เช้าเชียว..วันๆมันเรียนอะไรบ้างป่าววะ ?? )
เค้ามองผมด้วยสีหน้างงๆ ผมจึงหันไปมองอ๊อฟ แล้วพูดขึ้น " นี่ใช่มั้ย ?...คงเป็นเหตุผลที่อยากให้เราออกไป ทีหลังไม่ต้องไล่หรอกนะ บอกมาแค่นี้ก้อจบแล้ว!! "
เค้ายังคงมองผมด้วยสายตาเย็นชา ผมหันหลังกลับ แล้วค่อยๆลากเสาน้ำเกลือออกไป อย่างไม่สนใจ ความรู้สึกในตอนนี้ มันชาไปหมดทั้งตัวแล้ว…
นี่ล่ะมั้ง..?? คงเป็นสาเหตุที่เค้าอยากเลิกกับผม เพื่อไปหากิ๊ฟ สาเหตุที่ว่านี้ คือการหาว่าผมนอกใจ เพื่อที่จะบีบให้ผมบอกเลิกกับเค้า มันเป็นความผิดที่รุนแรงยากเกินที่จะให้อภัย หากใครสักคนได้เจอกับมัน ก้อคงเจ็บปวดจนไม่สามารถลืมมันได้..
ในที่สุดผมก้อมาถึงที่ห้องของผม ผมค่อยๆเดินไปที่เตียง จัดเสาน้ำเกลือ ล้มตัวลงนอน แล้วร้องไห้...ไม่นึกเลยนะ แค่วันนั้นวันเดียวที่จะทำให้เกิดเรื่องราวมากมายขนาดนี้
ทั้งเรื่องที่ทำให้อ๊อฟ กับเหลียงต้องเจ็บตัว เรื่องที่กิ๊ฟมาขออ๊อฟคืนดี เรื่องที่ผมต้องนอนป่วยอยู่ที่โรง'บาล เรื่องที่อ๊อฟเข้าใจผมผิด และเรื่องที่ผมกับอ๊อฟต้องเลิกกัน..
อย่างที่เค้าพูดกันไว้ก้อถูกนะ ของสิ่งไหนที่ได้มาง่ายๆ มักจะไปง่ายๆ เพราะเค้าเองก้อจะเบื่อเร็ว!!..มันทำให้เค้ายิ่งไม่รู้ค่า เหมือนกับการที่ผมกะเค้าคบกันอย่างรวดเร็วโดยรู้จักกันไม่ถึงสองวัน มันก้อยิ่งทำให้เค้าเบื่อแล้วล่ะ...
สำหรับตัวผมนั้นการที่ได้พบเค้า เห็นเค้า ความรักที่ผมมอบให้เค้า มันก้อมากขึ้นทุกวันๆ ส่วนความรักที่เค้าให้ผมมานั้น เริ่มน้อยลงๆทุกที จนความรักของผมกลายเป็นความรักที่ให้เค้าอยู่ฝ่ายเดียว ผมรู้สึกท้อใจ..ท้อใจที่เราสองคนไม่อาจจะกลับไปรักกัน
เหมือนเดิมได้ เชือกของผมกับเค้าที่ผูกกันไว้ ได้ถูกตัดออกแล้ว..จบกันแล้ว..มันไม่สามารถต่อติดได้เหมือนเดิมแล้ว…
ผมนอนร้องไห้อยู่บนเตียง จนเวลาค่อยๆล่วงเลยไป นานขึ้นๆ ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้วตอนนี้ ไม่อยากรู้แม้กระทั่งเรื่องของเค้า เรื่องของผม...แม้กระทั่งเวลา ผมก้อไม่อยากรู้ ไม่อยากสนใจ ผมยังคงนอนต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
" มิก!! พี่มาแล้ว..นอนอยู่เหรอ ? หมอมาตรวจแน่ะ " เสียงพี่เมย์ดังขึ้น เค้ากลับมาแล้วนี่!! แล้วก้อหมอ..หมอมาด้วยเหรอ ?
ผมค่อยๆเช็ดน้ำตาออก แล้วลุกขึ้นมองดูนาฬิกา อ๋าาาาาาา...นี่จะบ่ายแล้วนี่ ผมนอนร้องไห้นานขนาดนี้เลยเหรอ ?
" เป็นอะไรไป ? หลับเหรอ ? " พี่เมย์ถาม ผมได้แต่พยักหน้าตอบ ( เรื่อง'ไรจะบอกว่า ร้องไห้อยู่ล่ะ )
สักพัก หมอก้อตรวจเสร็จ เค้าบอกว่า ผมไข้ขึ้น ควรนอนพักให้มากๆ ถ้าอาการกำเริบอีก อาจจะแย่กว่านี้
" ไหนบอกว่า จะมาบ่ายๆไง ทำไมกลับเร็วจัง ? " ผมถามพี่เมย์
" ก้อที่จริงวันนี้แค่ไปสอบน่ะ สิบเอ็ดโมงก้อเสร็จแล้ว กะจะไปเที่ยวกับพี่โอมต่อ แต่ขี้เกียจไปอ้ะ!! เลยมาที่นี่ดีกว่า " พี่เมย์บอก
" ขี้เกียจ หรือว่าโดนทิ้งมาอ้ะ ? " ผมถาม ( เอ๊ะ!! หรือไปไดร์ผมไม่ทันมากกว่า ?? )
" บ้า!!! เค้าน่ะเหรอจะทิ้งพี่..ปากเสีย!! " พี่เมย์พูด...โดนทิ้ง นั่นมันตัวผมตะหาก ที่โดนทิ้ง ไม่ๆ...ต้องไม่คิด เดี๋ยวเกิดร้องไห้ขึ้นมา พี่เมย์จะสงสัยเอา...
" แล้วกินข้าวยังเนี่ย ? เห็นเค้าเอามาวางไว้ให้ตั้งนานแล้ว " พี่เมย์พูดขึ้น พลางมองมาที่ถาดอาหาร ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
ผมหันไปมองที่ถาดนั่น ( เอามาให้ตอนไหนวะ ?? ) ที่ถาดนั้นก้อมีแต่ข้าวต้มเหลวๆ กับผักกาดดอง ( อี๋!! )
" ไม่อ้ะ..ไม่หิว " ผมบอกพี่เมย์
" แล้วจะกินอะไรล่ะ ? เดี๋ยวจะลงไปซื้อให้ " เค้าถาม
" ช่างเถอะ!! มันเรื่องของผมน่ะ " ผมบอก
" ตามใจ!!! " เค้าว่า แล้วทั้งผม และพี่เมย์ก้อเงียบไป
ตอนนี้..ผมไม่มีใจจะทำอะไรแล้ว ทุกอย่างในตัวผมมันไม่รู้สึกอะไรแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดมันหายไป เหลือไว้แต่ความว่างเปล่า ไม่ใช่เพราะผมละทิ้งหมดทุกอย่างนะ เพียงแต่ผมไม่อยากสนใจสิ่งรอบข้างตะหาก ชีวิตผมตอนนี้จะเป็นยังไง มันไม่สำคัญหรอก สำคัญแต่ว่าเค้า...หมดรักผมแล้วหรือ ??
" มิก!!..เพื่อนมาเยี่ยมน่ะ " พี่เมย์พูดขึ้น ผมจึงหันไปมองที่ประตู ปอ กะเซฟนั่นเอง
" มิก...เป็นไงบ้าง ? " ปอถามผมทันที ที่เจอผม
" ก้อไม่เป็นไรแล้วล่ะ แค่ไข้ขึ้นนิดหน่อย แล้วมากันยังไงเนี่ย ? " ผมถาม
" มากับบ๋อม กะเหลียงน่ะ เราเพิ่งรู้เรื่องเมื่อเช้าเอง " ปอบอก
" ก้อนายอ่ะ..ไหนบอกว่า จะมาเยี่ยมอ๊อฟ แล้วทำไมกลับเป็นซะเองล่ะ ? " เซฟถาม
" เอาไว้ค่อยบอกได้มะ...พี่เราอยู่ " ผมค่อยๆหรี่เสียงลง ( เดี๋ยวอีพี่เมย์ได้ยิน )
" พี่เธอ...หน้าคล้ายเธอเลยนะ เพียงแต่ว่าเค้าดูขาวกว่า แล้วก้อตาเล็กกว่า ส่วนเธออ้ะตาโต " ปอพูดพลางหันไปมองพี่เมย์
" แล้วสรุปเอาไงเนี่ย ? พี่เมย์หน้าเมือนผู้ชาย หรือเราหน้าเหมือนผู้หญิง ? " ผมถาม
" นายอ้ะที่เหมือน!! เราว่า ถ้านายใส่วิกดู คงจะ...เหมือนผู้หญิงเลยล่ะ!!" เซฟพูด
" ร..เหรอ ? " ผมพูดเบาๆ อาจเป็นไปได้นะ เพราะตอนที่อ๊อฟจ้องมองผมนานๆน่ะ...
( คิดแล้วเขิน ^ v ^ )
แต่ว่าตอนนี้ มันก้อผ่านไปแล้วล่ะ ในเมื่อ ผมกับเค้าได้เลิกกันแล้ว มันจบแล้ว...ผมเงียบไป ได้แต่ครุ่นคิด
" มิก!! อยู่กับเพื่อนไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อของข้างล่างแป๊บนึง " พี่เมย์พูดขึ้น
" เดี๋ยวพี่มานะคะ " เค้าหันมาบอกเซฟ กะปอ
" คับ " ปอ กะเซฟพูดพร้อมกัน แล้วพี่เมย์จึงเดินออกไป
" เอ้า!! เล่ามาสิ " ปอรีบพูดทันที เมื่อพี่เมย์ออกไป
" ก้อ..ก้อ เรากะอ๊อฟ..." ผมค่อยๆพูด แต่ก้อพูดไม่ออกนะ เหมือนมีอะไรติดอยู่ ที่จะพูดคำนั้นออกไป ยิ่งคิด..มันก้อ..ยิ่ง..เสียใจ
" ว่ามาสิ!! นายกะอ๊อฟทำไม ? เวิร์คกันนอกสถานที่เหรอ ? อิๆ " เซฟพูดติดตลก ( - -' )
" น่าเกลียด!! เซฟพูดงี้ได้ไง..กี่รอบล่ะมิก ? " ปอซ้ำอีก ( - -" )
" ป่าว!!! ที่เราจะพูดคือ เรากะอ๊อฟ..เลิก..เลิกกันแล้ว เลิกกันแล้วตะหาก!! " ผมพูด แล้วมองหน้าเค้าทั้งสองคน คำนี้..ผมพูดคำนี้ออกไปแล้ว
เค้าทั้งสองคนนิ่งไป แล้วมองหน้ากัน
" ล้อเล่น...ใช่มั้ย ? " เซฟถาม แต่ผมค่อยๆส่ายหน้า
" นายเล่ามาซิ ว่าเกิดอะไรขึ้น ? " เซฟถามอีก
" ก้อคือ..วันนั้น.." ผมเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อยๆพูดต่อ " วันที่เราไปเที่ยวกะท็อป เด็กโรงเรียนเก่าเราอ้ะ.."
ผมเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่วันที่ผมกับท็อปนัดกัน วันที่อ๊อฟเริ่มทำตัวเหินห่างจากผม แล้วยังเรื่องที่บ๋อมเล่าให้ฟังว่าเจอกิ๊ฟ เรื่องที่อ๊อฟโดนซ้อม รวมถึงเรื่องเมื่อเช้าที่ผมกับอ๊อฟเลิกกัน...
" เค้าก้อไม่ได้ทำท่าว่า อยากจะเลิกกับเธอนี่มิก " ปอบอกผม
" นายอ้ะ!! ชอบคิดไปเองอีกแล้วนะมิก..ใจเย็นๆสิ " เซฟพูด
" แต่..ถ้าเค้ารักเราจริง แล้วทำไม ?..อีชะนีนั่น เค้าถึงให้เข้าไปหาล่ะ..แต่กับเราไล่ยังกะหมูกะหมา.." ผมว่า
" แล้วไม่อธิบายไปล่ะ ? " เซฟถาม
" พยายามอยู่ แต่เค้าไม่ฟังท่าเดียวเลย เราเลยตัดสินใจบอกเลิกเค้าเอง จะได้จบกันทั้งสองฝ่าย " ผมพูด
" อ๊อฟมันก้ออารมณ์ร้อนอย่างนี้ล่ะ..เออ!! แล้วที่มันบอกว่า เห็นเธอกะท็อป แล้วมันเห็นได้ยังไง ? " ปอถามอีก
" นั่นดิ...เรื่องนั้นเราก้อไม่รู้เหมือนกัน เค้าไม่ได้บอกอะไรเราเลย เราไปถึง เค้าก้อใส่เอาๆ เรายังไม่ทันจะได้โต้ตอบอะไรเค้าเลย " ผมบอก
“ โหวว!! ใส่เอาๆเลยเหรอ ?? แลดุเดือดดีนะ..อิๆ ” เซฟพูดขึ้น ( - -‘ )
“ เซฟ!!! ขอร้อง...ช่วยเป็นงาน เป็นการหน่อย ” ปอดุ
" อ่ะนะ..ล้อเล่นๆ..แต่ว่า มันต้องมีที่มาที่ไปสิ ไม่ใช่ว่า อ๊อฟมันเล่นของนะ " เซฟพูดขึ้น
" บ้าน่า!! เอ้อ!..แล้ววันนั้น อ๊อฟมันอยู่ที่ไหนล่ะ ? " ปอถามผม
" ถ้าจำไม่ผิด..เค้าน่าจะอยู่ที่ปิ่นเกล้านะ เห็นบอกว่า ไปกินหมูกะทะกัน " ผมพูดขึ้น
" ถ้างั้นเค้าจะเห็นได้ไง..ปิ่นเกล้า กะสยาม คนละโยชน์เลยนะ " เซฟพูด
" ก้อนั่นสิ!! " ผมพูด แล้วเงียบไป เป็นไปได้ว่า...เค้าเปลี่ยนที่กินเหรอ หรือว่า..เค้าไปแค่เพื่อ จับผิดผม ถ้างั้น!! เค้ารู้ได้ไงล่ะว่า ผมอยู่ที่สยาม...
เด่วมาต่อนะคัฟ :bye2:
-
รุนแรงแหะ โดนแฟนโกดแบบตัดรอนตัวเองยังป่วยอีก
โรคหัวใจหมอรักษาได้ แต่โรคปวดใจเนี่ย..เมื่อไหร่เจ้าอ๊อฟจะหายโกดแล้ว
หันมาคุยกันดีๆนะหรือจะปล่อยให้อดีตแฟนงงงวยว่าเกิดอะไรขึ้น
:m15: o18 สายสืบแยะนะเจ้าอ๊อฟอ่ะ
+1 จ้า
-
มันต้องมีต้นเหตุอยู่ที่ใครสักคนนี่เเหละ
มาเร็วนะ
-
ไม่อยากให้เลิกกัน คืนดีกันเร็วๆน๊า
เดี๋ยวน้องนีกิ๊ฟก็กลับมาคืนดีกับอ๊อฟหรอก :serius2:
+1 เป็นกำลังใจให้นะคะไรเตอร์ มาต่ออีกเน่อ :กอด1:
-
:กอด1: กอดปลอบใจ ไรท์เตอร์
ยังตามอ่านอยู่ทุกตอน +1 เป็นกำลังใจ
ไม่มีใครยอมฟังใคร
ทั้งมิกและอ๊อฟ
ก็เลยไม่เข้าใจกันซักที
:เฮ้อ:
ส่วนกิ๊ฟ..ไม่น่าจะใช่
เป็นเพื่อนกันซะมากกว่า(มั้ง)
-
เฮ่ย
ไรเนี่ย
:seng2ped:
-
:pig2:มาต่อแล้วคัฟฟฟ อ่านกันได้เลยย :pig2:
บทที่ 9 : Gossip~*
เรื่องทุกอย่างยังดูคลุมเครืออยู่มากยังไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัด จุดๆนั้นคือ ผมอยากจะรู้ว่า อ๊อฟเค้าไปเห็นผมกับท็อปได้ยังไง ?
ขณะที่ผมกำลังปะติดปะต่อเรื่องราวอยู่นั้น เสียงประตูก้อเปิดขึ้น ( สงสัยพี่เมย์มาแล้วมั้ง ? ) แต่ไม่ใช่คับ คนที่เข้ามากลับเป็นท็อปต่างหาก
" พี่มิก!!! เป็นไงบ้างคับ ? " ท็อปพูดขึ้น ขณะกำลังเดินเข้ามาหาผมที่เตียง
" ท..ท็อป มาไงเนี่ย ? " ผมค่อยๆพูดขึ้น ทั้งปอ และเซฟหันมามองหน้ากันด้วยความตะลึง
" ก้อเลิกเรียนเสร็จ ผมก้อรีบมาเยี่ยมพี่เลยอ้ะคับ " เค้าบอก ( !!!?? )
" คือ..เมื่อวาน ผมโทร.เข้าบ้านพี่อ้ะคับ แล้วเผอิญคุณแม่พี่รับสาย ท่านบอกว่า พี่อยู่ที่ โรง'บาล ผมก้อเลยมาเยี่ยมพี่วันนี้ไง " เค้าเล่า
" อ่านะ!! " ผมพูดแล้วเงียบไป
" แล้วพี่มิกเป็นไงบ้างคับ ? อาการดีขึ้นมั้ย ? แล้วเมื่อไรจะออกจากโรง'บาลอ่ะคับ ? " เค้าถาม ผมอ้าปากค้าง เซฟเลยพูดขึ้นแทน
" โห!!! ทำไมถึงถามเยอะจัง ? ใครจะไปตอบหมดเนี่ยน้อง...เอาทีละคำถามดิ " เซฟบอก
ท็อปหันไปมองหน้าเซฟแล้วยิ้ม ก่อนที่จะพูดขึ้น " แหม!! ก้อผมดีใจนี่คับ ที่ได้เจอพี่มิก ผมเลยตื่นเต้นไปหน่อย...แล้วพี่ชื่ออะไรอ่ะคับ ? ผมชื่อ ท็อปคับ..แล้วพี่คนนี้ด้วย ชื่ออะไรเหรอ ? " ท็อปแนะนำตัวเอง แล้วถามปอ กะเซฟ
" พี่ชื่อเซฟ ส่วนนี่เพื่อนพี่ชื่อปอ " เซฟพูดแล้วชี้ไปที่ปอ ปอยิ้มให้
" อ่าคับ!! พี่เซฟ พี่ปอนี่เอง..พี่มิกชอบพูดถึงให้ฟังบ่อยๆอ่ะคับ ตอนพี่เค้าเข้าโรงเรียนใหม่ ผมโทร.ไปหาเค้า เค้าก้อเล่าเรื่องของพวกพี่ให้ผมฟังเยอะแยะเลย..ขอบคุณนะคับที่ดูแลพี่มิกให้ " ท็อปพูดแล้วยิ้ม ทำให้ปอ และเซฟมองหน้ากัน
" นี่เหรอท็อป.." เซฟกระซิบปอ " ..ที่มิกเล่าให้ฟัง ดูบ๊องส์ๆไงไม่รู้อ้ะ " ( อ่านะ..ผมดันได้ยินอีก!! )
" เราก้อว่างั้นอ้ะ ดูไม่มีทีท่าว่า จะสามารถกระทืบไอ้อ๊อฟได้เลย " ปอกระซิบตอบ
" มีอะไรเหรอคับ ? ซุบซิบกันใหญ่เลย " ท็อปถามขึ้น
" อ้อ!! ปะ..ป่าวจ้า คือว่า..พี่..คุยเรื่องงานกันอยู่น่ะ " ปอโกหก
" ใช่ๆ " เซฟกล่าวเสริม
" อ่าคับ!!..ให้ผมช่วยก้อได้นะ งานอะไรเหรอ ? " ท็อปถาม
" โอ้!! ไม่มีอะไร ไม่ยากหรอก พี่ทำกันเองได้ " ปอปฏิเสธต่อ ท็อปจึงพยักหน้า เป็นเชิงเข้าใจ
" เอ้อ..ใช่!! พี่มิกคับ ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง น่ากลัวมากเลย!! " ท็อปพูดขึ้น ใบหน้าเค้าดูตื่นเต้นมาก
" หือ!! เรื่องอะไรอ่ะ ? หวังว่า คงไม่ใช่เรื่องโป๊ะๆของเราอีกนะ " ผมพูดขึ้น เพราะทุกครั้งที่ท็อปจะเล่าเรื่องอะไร มักจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ หรือไม่น่าสนใจมาก ถึงแม้เค้าจะบอกว่า ตลกอย่างนั้น อย่างนี้ แต่สุดท้ายก็จะเป็นเรื่องที่เป็นตลกฝืดเสียมากกว่า
" คือ..มีคนจะมาทำร้ายผมคับ แต่ผมก้อรอดมาได้..เก่งมะ ? " เค้าบอก ( แล้วไงอ้ะ ? )
" แค่นี้เหรอ ? " ผมถามเค้า เค้ายิ้ม แล้วก้อพยักหน้า
" โธ่เอ๊ย!! เรื่องแค่นี้..จะเล่าทำไม ? " ผมบอก
" ไม่ใช่คับ!! ผมจะบอกว่า..คนที่จะมาทำร้ายผมเนี่ย เค้าเป็นเด็กโรงเรียนพี่คับ เค้าชื่อ...อ๊อฟ!! " ท็อปพูดขึ้น
" ห๊า!!! อ๊อฟเหรอ ? เล่ามาซิ!! " ผมร้องขึ้น ปอ กะเซฟก้อตกใจเช่นกัน
" อ..อะไรเหรอคับ ? พี่รู้จักเหรอ ? " เค้าถาม
" เออน่า!! เล่ามาเหอะ " ผมเร่ง
" ทำไมอ่ะคับ ? จะไปจัดการเค้าให้ผมเหรอ...ไม่ต้องหรอกคับ!!..ผมอ้ะ.." เค้ายืดเยื้อ
" เฮ้ย!! เล่ามาซักทีเด้ะ!! " ผมตะโกนตัดบท
" อ่า!!..คับๆ ใจเย็นๆดิ " เค้าบอก " ก้อคือ เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาอ้ะ..หลังจากที่ผมกับพี่แยกกันแล้ว ก้อมีผู้ชายคนนึงเค้ามาขอเบอร์ผมคับ ผมนึกว่า เค้ามาจีบผม ผมก้อเลยให้เบอร์เค้าไป แต่เค้าก้อไม่ได้โทร.หาผมนะ..ผมนึกว่า เค้าคงเปลี่ยนใจแล้วล่ะ " เค้าพูดต่อ
" แล้วทำไมไม่เห็นบอกพี่เลยล่ะ ? " ผมถามเค้า ( หลังจากวันนั้น เราก้อโทร.คุยกันมาตลอดนี่นา ทำไมมันเล่าให้ฟังวะ ? )
" แหม!! ก้อผมไม่อยากนอกใจพี่นี่คับ..ขืนเล่าให้ฟัง เดี๋ยวพี่ก้อหึงผมหรอก!!! " เค้าพูดแล้วยิ้ม ( - -' )
" แหวะ!! " ปอ กะเซฟพูดพร้อมกัน
" อ..อะไรคับ ? " ท็อปถามอย่างงงๆ
" ป..ป่าวคับ เผอิญพี่ได้กลิ่นเน่าๆแถวนี้..ล..เล่าต่อเถอะ!! " เซฟพูด( ~ v ~ )
" อ่าคับๆก้อ..เค้าก้อไม่ได้โทร.หาผมเลย จนกระทั่งวันจันทร์ตอนเย็น ก้อมีคนโทร.มาหาผม เค้าบอกว่า เค้าชื่อ อ๊อฟคับ เค้าบอกว่า เค้าจะมาหาผมที่หลังโรงเรียนตอนวันอังคาร เค้าให้ผมลงไปเจอ แต่ผมกลัวว่า เค้าจะทำอะไรผม..วันนั้นผมเลยไม่กล้าลงไป เลยให้เพื่อนผมลงไปแทน เพื่อนผมเค้าหายไปนานมากเลยคับ จนกระทั่งเพื่อนผมคนนั้นเค้าก้อขึ้นมา เค้าบอกว่า คนชื่ออ๊อฟจะมาทำร้ายผม แต่เพื่อนผมไม่ให้เค้ามาเจอผม เค้าเลยลุยเพื่อนผมแทน และเพื่อนๆของเพื่อนผมก้อเลยรุมอ๊อฟซ้ำ!! ผมฟังแค่นี้ก้อสยองแล้วอ่ะคับ..ดีนะที่ผมไม่ได้ลงไป " เค้าพูดจบ แล้วยิ้ม ( !! )
" แล้วน้องรู้หรือเปล่า ว่าทำไมเค้าถึงอยากทำร้ายน้อง ? " เซฟถามขึ้น
" ก้อเห็นเพื่อนบอกว่า ที่เค้าจะมาทำร้ายผม เพราะผมไปแย่งแฟนของเค้า..ผมก้องงนะ!! สงสัยเค้าคงจำผิดคนแล้วล่ะ.. " ท็อปพูด เซฟ กับปอหันมามองผมทันที….
ไม่..ไม่นะท็อป..อ๊อฟเค้าไม่ได้จำผิดคนหรอก แต่เค้าไม่รู้เรื่องที่แท้จริงต่างหาก ที่เค้าต้องเป็นอย่างนี้เพราะความเข้าใจผิดเหรอ..เป็นเพราะผม เป็นเพราะผมที่โกหกเค้า
ผมสงสารเค้ามากเลยคับ ที่เค้าต้องมาเจ็บตัวเพราะผม ผมมันแย่มาก..แย่จริงๆ...
" พี่มิกเป็นอะไรไปคับ ?..ร้องไห้ทำไม ? " ท็อปเขย่าที่แขนผมเบาๆ แล้วพูด
" ป่าว..ไม่ได้ร้องซะหน่อย " ผมรีบเช็ดน้ำตา เซฟเลยตบไหล่ผมเบาๆ
" แต่ก้อน่าแปลกนะ..ที่เค้ามาขอเบอร์น่ะ เราว่าคนอย่างอ๊อฟ เค้าไม่ใจเย็นขนาดนั้นแน่
มีโอกาสแล้วเค้าก้อน่าจะจัดการเลยนะ ไม่ปล่อยไว้อย่างนี้หรอก!! " ปอพูดขึ้น
ใช่!! ปอพูดถูก คนอย่างอ๊อฟไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปแน่ถ้าเป็นเค้าจริงๆ งั้นแสดงว่า คนที่มาขอเบอร์ท็อปต้องไม่ใช่เค้า..แล้วใครล่ะ ?
" อ่า..เหรอคับ ? ผมก้อว่างั้นนะ เพราะเสียงเค้าไม่เหมือนกันเลย ตอนที่เข้ามาขอเค้าก้อพูดดี๊ดี แต่ตอนโทร.มายังกะคนละคน " ท็อปพูดขึ้น
ใช่..ใช่ชัวร์ ไม่ใช่อ๊อฟแน่ แล้ว...ใครเข้ามาขอล่ะ ?
" อุ๊ย!! ขอโทษนะจ๊ะที่พี่ออกไปนาน.." เสียงพี่เมย์ดังขึ้น สงสัยกลับมาแล้ว " พี่แวะร้านหนังสือนานไปหน่อยน่ะ " เค้าค่อยๆเดินเข้ามา
" อ๋า!! พี่เมย์ หวัดดีคับ " ท็อปหันไปยิ้ม และทักทายพี่เมย์
" อ้าว!! ท็อป..มาได้ไงเนี่ย ? ไม่ได้เจอกันนานนะ สบายดีมั้ย ? " พี่เมย์ถามท็อป
" ก้อสบายดีอ้ะคับ!! แล้วพี่เมย์อ้ะ..เรียนจบไปก้อไม่ได้เจอกันเลยนะคับ " ท็อปพูด
" อ่าจ้ะ..พี่ก้อสบายดีอ้ะ!! ไง..มาเยี่ยมมิกเหรอ ? " พี่เมย์ถาม
" อ่อคับ!! " ท็อปตอบ
" ตามสบายนะ..พี่ไม่กวนแล้ว..อ๊ะ!! ตายล่ะ พี่ลืมของไว้ที่ร้านหนังสือ เดี๋ยวลงไปเอาก่อนนะ!!! " พี่เมย์พูดจบ แล้วก้อรีบออกจากห้องไป
" อะไรของเค้า ? " ผมพูดขึ้น ( - - )
" พี่เมย์ไม่เปลี่ยนเลยนะคับ " ท็อปบอก
ปอมองท็อปด้วยสายตาเป็นห่วง แล้วเอียงหน้ามากระซิบผม " เราว่า..ถ้าอ๊อฟหรือเหลียงมาเห็นท็อปนะ...เกิดเรื่องแน่!! "
" ใช่ๆ..อันตรายมากด้วย " เซฟยื่นหน้ามากระซิบอีกคน
" พวกนายหมายความว่า ถ้าพวกเค้ามาเห็นท็อปตอนนี้ อาจเกิดเรื่องขึ้นได้ใช่มั้ย ? " ผมถามปอ กับเซฟ
" ใช่!! แล้ววันนี้ตอนที่เรามา เหลียงบอกว่า จะมาเยี่ยมเธอด้วย เพราะตอนนี้เค้าไปเยี่ยมอ๊อฟอยู่ ถ้าหากว่า จู่ๆ..เค้าเปิดประตูเข้ามา เธอว่า..จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ? " ปอถามผม แล้วเงียบไป OH!!ไม่..ผมไม่อยากคิด
" ถ้างั้น!! เราว่า..พวกนายสองคน รีบพาท็อปออกไปส่งข้างนอกดีกว่า เราไม่อยากมีเรื่องกัน " ผมพูดขึ้น
" ได้ๆเดี๋ยวเราจะพาท็อปไปส่งเอง ปอ!! นายอยู่กับมิกนะ " เซฟหันมาบอกปอ
" อือๆได้ๆ " ปอรับปาก เซฟจึงหันไปทางท็อปแล้วเรียก
" น้องท็อปคับ คือ..วันนี้น้องท็อปต้องกลับไปก่อนนะคับ คือ พี่สามคนมีเรื่องต้องคุยกัน ประมาณว่า เป็นทางการแบบลับๆน่ะคับ " เซฟพูด ( เยอะไปมั๊ย ?? - -‘ )
" อะไรอ่า..ผมเพิ่งมาเองนะ ให้รีบกลับซะล่ะ " ท็อปพูดขึ้น
" ท็อป..อย่าดื้อดิ กลับไปก่อนนะ พี่มีเรื่องสำคัญจริงๆ " ผมค่อยๆพูดกับท็อป
" แต่..ผม " เค้าเริ่มดื้อ
" ท็อป!! " ผมพูด แล้วมองหน้าเค้าด้วยสีหน้าที่จริงจัง
" ก้อ..ก้อได้คับ งั้นวันหลังผมมาใหม่นะ บายคับพี่มิก พี่ปอ " เค้ากล่าวลา ผมกับปอได้แต่พยักหน้าให้
เซฟเปิดประตูเพื่อพาท็อปออกไปส่งข้างนอก ก่อนที่เหลียงจะเข้ามา จะให้เค้ารู้ไม่ได้นะว่า ท็อปมา ไม่งั้น..แย่แน่
โชคดี!! ที่เซฟออกไปส่งท็อปทันเวลา เพราะไม่กี่อึดใจ เหลียง และบ๋อมก้อเข้ามาที่ห้องของผม
" หวัดดีมิก!! " บ๋อมทักทาย
" อือ..ดี " ผมพูดขึ้น
" เป็น'ไรมากมั้ย ??..วันนี้ " เค้าถามผม
" หืม!! เป็นอะไรเหรอ ? " ผมถาม
" อ้าว!!! ก้อที่นายไปบอกเลิกอ๊อฟอ้ะ ? ไม่เสียใจเหรอ ? " บ๋อมถาม
ผมนิ่งไป แล้วค่อยๆพูดขึ้น " ก้อ..เสียใจอ้ะ แต่ในเมื่อเค้าไม่ฟังเหตุผลเราเลย เราก้อไม่รู้จะทำยังไงดี..แล้วอีกอย่างนึง เค้าก้อมีกิ๊ฟเข้ามาดูแทนอยู่แล้วนี่ ก้อปล่อยเค้าไปเถอะ!! " ผมบอก บ๋อมมองหน้าผม แล้วนิ่งไป
" เอาเถอะ!!..ช่างมันๆ ถึงยังไงนายสองคนก้อยังเป็นเพื่อนกันได้นี่ เอ้อ!! แล้วอีกอย่าง อ๊อฟเค้าก้อไม่ได้บอกนะว่า เค้าจะตกลงกลับไปคบกิ๊ฟเหมือนเดิม " เหลียงพูดขึ้น
" เรื่องนั้นน่ะ!!..เราไม่สนใจหรอกว่า เค้าจะคบกับใคร..แต่เรากับเค้า คงไม่มีทางเป็นเพื่อนกันได้หรอก คิดดูนะ ตอนนี้มันเหลือแต่ความบาดหมางกันแล้ว ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมฟังเหตุผลกัน..ไม่มีทางหรอก!! " ผมบอก เหลียงมองมาทางผมแล้วเงียบไปอีกคน...
บรรยากาศในตอนนี้ ถูกครอบคลุมไปด้วยความเงียบ ทั้งบ๋อม เหลียง ปอ และผม ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น สิ้นสุดกันแค่นี้..ให้มันจบกันแค่นี้...
เด่วไว้มาต่อนะคร้าฟฟฟฟ :bye2:
-
ท็อปโดนไล่ น่าสงสารอ่ะ T^T
แต่ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็ยังไม่กระจ่างซักทีเนอะ
เป็นเพื่อนกันไม่ได้ จะกลับไปเป็นแฟนกันเหมือนเดิมใช่มั้ยล่ะ อิอิ
แบกทิฐิไว้มันหนักนะมิก ทิ้งมันไปเห๊อะ จะได้จู๋จี๋ดู๋ดี๋กะอ๊อฟเหมือนเดิม :z1:
+1 ขอบคณค่ะไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้น๊า :กอด1:
-
เรื่องเข้าใจผิด
เพราะทั้งมิกและอ๊อฟ
ต่างก็ระแวงคนรัก คิดกันไปเอง
ความระแวงเป็นยาพิษของความรัก
น่ะครับ
ขอบคุณคับ
-
แง่มๆๆๆ มาต่อแร้ววคัฟ ขอโทดทีที่ช้าไปหน่อย :jul1:
บทที่ 10 : The Liar~*
" แล้ว..นายสองคนคิดจะกลับมาคืนดีกันมั้ย ? " จู่ๆท่ามกลางความเงียบ เหลียงก้อโพล่งถามขึ้น ทำให้ผมหันไปมองเค้า ( ไม่รู้สินะ...คงไม่มีทางหรอก )
" ไม่!! เราคิดไม่ออกเลยว่า ใครจะมาเป็นฝ่ายขอคืนดี ถ้าเป็นตัวเค้า คงไม่มีทางแน่!! " ผมบอก ( ขนาดเพื่อน...ผมยังไม่รู้เลยว่า จะเป็นได้หรือป่าว ? )
" ตราบใดที่เค้ายังปักใจเชื่อว่า เรานอกใจเค้า ทางตัวเราเอง ก้อไม่กล้าพูดหรอก!! " ผมพูดต่อ แล้วก้มหน้าลงไป
" เอาเถอะ!! เราเอาใจช่วยนะ " เหลียงพูดขึ้น..ผมเงียบ แล้วค่อยๆยิ้มให้เค้าเป็นเชิงขอบใจ เค้าก้อมองผมตอบเป็นเชิงว่า ไม่เป็นไร!!
ดวงตาของเค้าดูสดใสดีนะ ตอนที่เค้าไม่ใส่แว่น ทำให้ผมเห็นความรู้สึกทางแววตาเค้าออก ตาเค้าโตจัง...
" แล้วนายไม่ใส่แว่นแล้วเหรอเหลียง ? " ผมถาม
" ไม่อ้ะ..ไม่ใส่แล้ว แว่นเรามันแตกไปตั้งแต่ตอนนั้น เราว่า กะจะใส่เลนส์แทน " เค้าบอก
" เออ!! แล้วเซฟไปไหนล่ะ เหลือแต่ปอ กะนายอยู่กันสองคน ? " บ๋อมถามขึ้น ทำให้ปอและผมมองหน้ากัน
" อ๋อ!! เค้าไปซื้อของข้างล่างอ้ะ เห็นบ่นว่าหิว " ปอพูดขึ้น
" อ่านะ!!..แล้วหมอเค้าบอกนายหรือป่าวว่า ให้กลับได้วันไหน ? " บ๋อมถามอีก
" ก้อ..วันศุกร์น่ะ ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ " ผมบอก
" อือ..หายเร็วๆนะ " เค้าพูด
" อ่านะ ขอบคุณมาก!! แล้วอ๊อฟล่ะ หมอบอกให้เค้ากลับวันไหนเหรอ ? " ผมถาม
" ก้อน่าจะวันอังคารหน้าน่ะ..เพราะเห็นวันนี้ หมอเข้าเฝือกให้มันที่มือซ้าย เค้าบอกว่า กระดูกมันร้าวน่ะ " บ๋อมบอก
กระดูกร้าวเหรอ ?..สงสัยจะเป็นตอนเมื่อเช้าที่เราสะบัดให้เค้าปล่อยเราแน่เลย ตอนนั้นสะบัดแรงไปหน่อยก้อเลย...ไปโดนขอบเตียง...นี่เราผิดอีกแล้วเหรอ ??? ( - -‘ )
" เอาล่ะ..งั้นเดี๋ยวเรากะบ๋อมกลับก่อนนะไว้วันพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมนายใหม่ แล้วปอล่ะ..กลับยังไง ? " เหลียงบอกผม แล้วหันมาถามปอ
" เดี๋ยวเรากลับพร้อมเซฟน่ะ รอมันก่อน " ปอบอก
" อือ!! งั้นเราไปก่อนนะ บายมิก บายปอ " เหลียงลา
" บายทุกคน " บ๋อมพูด
" อือ..บาย/บาย " ผม และปอพูดขึ้นพร้อมกัน
ขณะที่เค้าทั้งสองกำลังจะเดินออกไป พี่เมย์ก้อเข้ามาพอดี
" อ้าว! เหลียง จะกลับแล้วเหรอจ๊ะ ? มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ? " พี่เมย์ถาม
" ก้อมาได้สักพัก แล้วอ่ะคับ...งั้นผมไปก่อนนะคับ " เหลียงพูด แล้วออกไปกับบ๋อม
" อ้ะจ้ะๆ " พี่เมย์พูด แล้วโบกมือให้ตามหลัง
" ว้า!! ไปซะล่ะ..ยังไม่ได้คุยกันเลย " พี่เมย์พึมพำ
" อ้าว! มิก แล้วท็อปกับเพื่อนของนายอีกคน ไปไหนแล้วล่ะ ? " พี่เมย์ถาม
" ท็อปกลับไปแล้วอ้ะ..ส่วนเพื่อนผมลงไปซื้อของ " ผมบอกพี่เมย์ ( โกหกอ่ะ - -' )
" อ่ะเหรอ ? " พี่เมย์พูด แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่สนใจ..
ปอหันมามองผมแล้วพูดขึ้น " เออมิก!!...เซฟมันไปส่งท็อปถึงไหนเนี่ย ? นานจัง.."
" เราก้อไม่รู้เหมือนกัน ถ้าเกิดเค้า กับท็อปบังเอิญไปเจอเหลียง กับบ๋อมล่ะ ? " ผมพูด แล้วเงียบไป…
" ไม่หรอก!!! เธออย่าพูดอย่างนั้นสิ " ปอพูดขึ้น…
" เออ!!..จะถามว่า แน่ใจเหรอ ? ที่ท็อปบอกว่า เค้าขอเธอเป็นแฟนน่ะ..จริงเหรอ ? " เค้าถามต่อ
" ก้อจริงอ่ะ!! " ผมพูดพลางพยักหน้า " ทำไมเหรอ ? " ผมถามต่อ
" เราว่า..ท็อปมันก้อสาวแบบเราอ่ะ แต่มันดูแอ็บเว่อร์ " ปอพูด ( โธ่!!..นึกว่าเรื่องอะไร )
" ก้อใช่ไง...ท็อปเป็นสาวน้อยแบบเรา กะนาย " ผมพูด
" แล้วทำไม ? เค้าถึงขอเธอเป็นแฟนล่ะ ? เราว่า..มันก้อน่าจะรู้นะว่า เธอก้อเป็นพวกเดียวกัน " ปอถาม
" ก้อเค้าบอกเราว่า จะเปลี่ยนแปลงตัวเองง่ะ...คงกลัวเสียเปรียบมั้ง ? " ผมพูด ( ^ v ^ )
" อ่านะ..จะเป็นสาวเสียบซะงั้น!! " ปอพูดขึ้น
" แล้วเซฟล่ะ..เป็นแบบพวกเราป้ะ ? จะว่าไป..เค้าก้อไม่ได้ออกสาวนี่.. " ผมถามปอ
" ป่าว!! ไอ้เซฟมันเป็นโบทต่างหาก!! " ปอบอก
" อ่าเหรอ ?..แล้วน้องนิคอะไรของมันนี่เป็นแบบไหนอ้ะ ? เรายังไม่เคยเห็นหน้าเลย " ผมถามต่อ
" อีน้องนิคของมันน่ะเหรอ ? ไม่รู้ว่า เป็นเพศอะไรเห็นมันบอกว่า เป็นโบทเหมือนมันแล่ะ เราก้อไม่เคยเห็นหน้าหรอกนะ แบบว่า...อยู่กันคนละโรงเรียนอ้ะ " ปอเล่า
" อ่อนะ!! " ผมพูดขึ้น
" แล้วนี่นายจะอยู่ถึงกี่โมงล่ะ ? " ผมถามปอ
" ก้อ...ไม่รู้สิ อยู่จนเซฟจะมามั้ง แล้วค่อยกลับ " ปอบอก
" แล้วเมื่อไรเซฟมันจะมาล่ะ ? ตั้งนานแล้วนะ.. " ผมพูดขึ้น
" ถ้าไม่ไปเจอบ๋อม กะเหลียงกลางทาง ก้อจีบท็อปอยู่มั้ง ? " ปอว่า
" ถ้างั้นก้อขอให้เป็นอย่างหลังก้อละกัน ดีกว่าไปเจอสองคนนั่น " ผมบอก
ขณะที่ผมกับปอคุยกันอยู่นั้น พี่เมย์ก้ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเรียกผมกะปอ
" อ้าว..ทั้งสองคนน่ะ กินโดนัทมั้ย พี่แวะซื้อมา หรือจะกินลูกชิ้นปิ้ง " พี่เมย์ถาม
" เอ่อ..ไม่เป็นไรคับ เกรงใจ!! " ปอบอก
" เฮ้ย!! ไม่ต้องเกรงใจหรอก กินไปเถอะ พี่ซื้อมาเยอะ " พี่เมย์ชวน
" งั้น..เอาไว้รอเพื่อนกลับมาก่อนละกันคับ จะได้กินพร้อมกัน " ปอบอกอีก
" อือๆ..ตามใจจ้ะ..ว่าแต่น้องชื่ออะไรเหรอ ? ลืมถามน่ะ...พี่ชื่อ พี่เมย์จ้ะ " พี่เมย์ถาม
" ป..ปอคับ " ปอพูดขึ้น ( รู้สึกว่า มันจะดูขัดๆอยู่สักนิดนะ เวลาที่ปอพูดว่า “ คับ ” เนี่ย!!)
" อ่านะ..น้องปอ เอ้อ!! แล้วเมื่อกี้ คุยอะไรกันอยู่เหรอ ? ขอคุยด้วยคนสิ อิๆ " พี่เมย์เสนอตัว ( ตายล่ะ!! นอออกแล้วพี่ )
ในขณะที่พี่เมย์กำลังเสนอตัวเข้าร่วมวง ( เม้าท์ ) นั้น...
" ♪ ฉันฝันถึงเธอคนที่อยู่ไกลแสนไกล... ♫ " เสียงมือถือพี่เมย์ก้อดังขึ้น
" อุ๊ย!!โทรศัพท์ สงสัยพี่โอมโทร.มา " พี่เมย์พูด แล้วไปหยิบมือถือในกระเป๋าออกมา แล้วกดรับ
" ฮัลโหล!! ว่าไงคะพี่โอม ? ...ค่ะ..ว่างค่ะ... " พี่เมย์พูดกับคนในมือถือนั้น สักพักเค้าก้อเปิดประตูออกไปโทร.ข้างนอก ( เหอะ!! พี่กุ..เอาเข้าไป )
" อ่านะ!!..หมดมารผจญแล้ว " ปอพูดขึ้น
" แล้วเมื่อไหร่เซฟมันจะมาเนี่ย ? " ผมถาม
สักพัก ประตูห้องก้อเปิดออก คนที่เดินเข้ามานั้นคือ เซฟ ท่าทางเค้าดูกระหืดกระหอบมาก เหมือนหนีอะไรมา
" เป็นอะไรไปน่ะ..? " ปอถามเซฟ
" ก้อ..ก้อ..หนีไอ้เหลียง กะไอ้บ๋อมมาอ้ะดิ " เค้าพูดขึ้น
" แล้วไปส่งท็อปมายัง ? " ผมถาม
" ส่ง..ส่งไปแล้ว ขึ้นแท็กซี่ไป " เซฟบอก
" อ้าว!! แล้วไปเจอเหลียง กะบ๋อมตรงไหนน่ะ ? " ผมถามต่อ
" ก้อเจอตอนที่เรากำลังส่งท็อปขึ้นรถแท็กซี่อ้ะดิ..เหลียงกะบ๋อมมันก้อเดินมาพอดี แล้วทีนี้รถแท็กซี่ก้อวิ่งตัดหน้าพวกมันไป มันก้อหันไปมอง แล้วเดินมาถามเราว่า..คนในรถแท็กซี่นั่นใคร... " เซฟเล่า
" แล้วเธอตอบไปว่าไงอ้ะ ? " ปอถาม
" ก้อบอกไปว่า...เพื่อนเราอ้ะ " เซฟพูด
" แล้วมันไม่ถามกันเหรอว่าชื่ออะไร ? "ผมถามต่อ
" ป่าวๆ..ไม่ได้ถาม แล้วเราก้อรีบขึ้นมาเนี่ยแล่ะ เหนื่อยแทบตาย กลัวมันเรียกไปถามอ่ะ " เซฟพูดพลางทำท่าเหนื่อยหอบ
" อ่านะ!!โชคดีไป " ปอพูด แล้วถอนหายใจ
" เอ้อใช่!! มีอีกเรื่องนึง จะเล่าให้ฟัง ก้อตอนที่ไปส่งท็อปอ่ะ.. " เซฟพูดขึ้น
" หืม....อะไรเหรอ ? " ผมถาม แล้วมองไปที่เซฟ
" ก้อตอนที่เรากำลังไปส่งท็อปอ้ะ!! เราก้อสงสัยว่า คนที่ไปขอเบอร์ท็อปน่ะ คงไม่ใช่อ๊อฟหรอก เพราะนิสัยมันน่ะ ถ้ามีโอกาสไม่ปล่อยแน่...ใช่มั้ยล่ะ ? " เซฟพูด
" อือ..แล้วไง " ปอพูด แล้วพยักหน้าเพื่อให้เล่าต่อ
" เราก้อหยิบรูปกลุ่มอ๊อฟมันขึ้นมา แล้วชี้ไปที่อ๊อฟ เพื่อให้ท็อปดูว่า ใช่คนนี้หรือป่าว ? " เซฟพูดพร้อมหยิบรูปขึ้นมาให้ดูประกอบ มันเป็นภาพเดียวกันกับ ที่อ๊อฟเคยให้ผมเลย ในรูปนั้นก้อมีเค้า เหลียง และบ๋อม
" ท็อปบอกว่า ไม่ใช่คนนี้...ไม่ใช่อ๊อฟ!! " เซฟพูดต่อ
" อ้าว!! ถ้าไม่ใช่อ๊อฟ แล้วใครอ่ะ ? เหลียงเหรอ ? เราว่าเหลียงนะ เพราะวันนั้น เค้าไปด้วยกันนี่ " ผมพูด
" ป่าว!! ไม่ใช่เหลียง แต่เป็นบ๋อมตะหาก เพราะท็อปบอกว่า คนที่มาขอเบอร์ เป็นคนผิวคล้ำๆ แล้วก้อตัวเล็กๆผอมๆ ในกลุ่มนั้นจะมีใครได้นอกจากบ๋อม ส่วนเหลียงตัวเล็กก้อจริง แต่เค้าใส่แว่นนะ ส่วนอ๊อฟก้อตัวใหญ่...ก้อมีบ๋อมคนเดียวล่ะ...เราก้อเลยชี้รูปบ๋อมให้ท็อปดู เค้าก้อพยักหน้า แล้วบอกว่าใช่!! " เซฟพูดจบ แล้วชี้รูปบ๋อมให้ดู
" บ๋อม...บ๋อมเหรอ ?..ก้อตอนนั้น เค้าบอกเราเองนี่ว่า ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ แล้วจะเป็นเค้าไปได้ไง..ไม่มีทางอ้ะ..." ผมพูด ตอนนี้ความกังวลของผมมันเริ่มมากขึ้นๆ ถ้าเป็นบ๋อมจริงๆ แล้วทำไมเค้าต้องโกหกผมล่ะ..เค้าทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร..
" คิดดูนะมิก..พวกเดียวกัน ถ้าเค้าไม่ช่วยเพื่อน แล้วจะช่วยใคร.. " ปอพูด
ไม่..ไม่นะ นี่ผมโดนหลอกมาตลอด ตลอดเลย.....
เด่วมาต่อให้นะคร้าฟฟฟ :bye2:
-
:z3: อ๊ากกกกก
อย่าบอกน่ะว่าบ๋อม
เป็นเพื่อนสนิท..คิดไม่ซื่ออ่ะ
คิดอะไรเกินกว่าเพื่อนกับอ๊อฟอ่ะเปล่า
เด๋วตอนหน้าก็คงจะรู้
:กอด1: +1 คับ มิก
-
ทำไมทำอย่างนี้อ่าบ๋อม...บอกเหตุผลดีๆมาซักสิบข้อซิ...ไม่งั้น :z6:
ขอบคุณที่มาต่อค่า รออ่านตอนต่อไปเน่อ
ปอลอ. แอบช็อก น้องท็อปเป็นสาวน้อยซะงั้น o22
-
ฉงฉัยบ๋อมชอบอ๊อปแน่ๆเลย :z1: :z1:
แต่
ฉงฉานมิกกับอ็อปจางเยย :sad4: :sad4:
o7 o7
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนต้องให้นกต่อไปคุยกับเจ้าท๊อปด้วยแหะ
แต่ไหนโดนเจ้าท๊อปรุมสะกรรมล่ะ เหอะๆ
แบบนี้จะสงสารใครดี ไม่ถามให้แน่ๆก่อนแล้วไปรุมแล้วแต่ตัวเองก็เจ็บหนักแบบนี้อ่ะห๊ะ
+1 คะ
-
มาต่อบทใหม่แร้วคร้าฟฟฟ ขอบคุลนะคัฟสำหรับทุกๆคอมเม้น :กอด1:
บทที่ 11 : Real...Divorce!!~*
จริงเหรอ ?..ที่เค้าทำอย่างนั้น เค้าหลอกผมมาตลอดว่า เค้าไม่ได้รู้เรื่อง..ทำไมอ้ะ ? เค้าทำอย่างนั้นทำไม ?
ความสับสนเหล่านี้ มันทำให้ผมนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เพื่อครุ่นคิดถึง อ๊อฟ เหลียง บ๋อม ทุกคน...ทุกคนเลย
" เอาน่า..มิก เราเข้าใจนะ คนที่เธอไว้วางใจ กลับมาทำอย่างนี้ เป็นเพื่อนกันก้อต้องเข้าข้างกันเป็นธรรมดาแล่ะ " ปอพูด
" แต่..แต่ทำไมเค้าต้องโกหกเราด้วยล่ะ ? ทั้งๆที่เราก้อไว้ใจเค้านะ " ผมถาม
" ก้อเหมือนนายแล่ะ..ที่โกหกอ๊อฟเหมือนกันว่า นายไปหาเพื่อนเก่าที่เป็นผู้หญิง " เซฟพูดขึ้น
" อันนั้นเราจำเป็นนี่ เราไม่อยากให้เค้าคิดมาก " ผมบอก
" บ๋อมมันก้ออาจจำเป็นเหมือนกันล่ะ...มันก้อคงไม่อยากขัดใจไอ้อ๊อฟมันหรอก และในเวลาเดียวกัน มันก้อคงไม่อยากให้นายกังวลมั้ง ?...ทุกคนมันก้อมีความจำเป็นเหมือนกันหมดแล่ะ คิดมากอีกแล้วนะ!! " เซฟพูด
มันก้อจริงแล่ะ..ผมชอบคิดมากไปเอง คิดจนปวดหัว...มันก้อช่วยไม่ได้ล่ะนะ ก้อมันเป็นนิสัยส่วนตัวนี่ อาจจะเป็นเพราะความขี้ระแวงของผมก้อได้ ที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น
" เออมิก!! เดี๋ยวเรากะปอกลับก่อนนะ นี่ก้อเย็นมากแล้วด้วย " เซฟพูดขึ้น
" อ่านะ..จะหกโมงแล้วนี่!! เดี๋ยวเรากลับก่อนนะมิก พรุ่งนี้เราจะมาเยี่ยมนะ " ปอพูด
" อือ!! แล้วเจอกันนะ บาย!! " ผมกล่าวลา
" หายไวๆล่ะ " ปอพูดอีก หลังจากนั้น เค้าสองคนก้อเปิดประตู แล้วเดินออกไป....
ใช่สินะ!! ทุกคนเองมันก้อมีเหตุผลบางอย่าง ที่จำเป็นเหมือนกันแล่ะ ผมเองก้อด้วย..เพียงแต่ว่า ความจำเป็นนั้น จะมีผลกระทบต่อคนอื่นหรือเปล่า อย่างเช่นผม ที่ความจำเป็นของผมนั้นได้ทำร้ายใครบางคนไป......
วันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมา พี่เมย์ยังคงนอนเฝ้าผมอยู่ที่โซฟา ผมมองดูนาฬิกา...อะไรเนี่ย ??? เพิ่งจะเจ็ดโมงเองเหรอ ?
ผมมองดูพี่เมย์ เค้ายังคงหลับอยู่ เมื่อวานพ่อกับแม่ก้อบอกว่า ตอนเช้าพวกเค้ามีธุระ จึงต้องรีบไป เค้าจะไม่มาเยี่ยม พี่เมย์เลยต้องอยู่กับผมแทน ผมเห็นว่า เค้ายังหลับอยู่ ก้อเลยลุกจากห้องออกไปเดินเล่น ( Sheขี้เซาเว่อร์อ้ะ!! )
เหตุที่ผมเกิดอยากออกไปเดินเล่นตอนเช้านั้น เพราะว่าคนน้อยดี แล้วอีกอย่างผมจะได้อยู่กับตัวเองเพื่อคิดเรื่องนั้น เรื่องนี้นานๆ
ผมเปิดประตูห้อง แล้วเดินไปที่หน้าลิฟท์เพื่อจะลงไปข้างล่าง แต่ปรากฏว่า ทันทีที่ลิฟท์เปิดขึ้น...
" อ..อ๊อฟ!! " ผมร้องขึ้น เค้าเพิ่งเดินออกมาจากลิฟท์ ตอนนี้เค้ากำลังประจันหน้ากับผมแล้ว เอ๊ะ!! ที่มือเค้าเข้าเฝือกนี่..คงเป็นตอนนั้นมั้ง ตอนที่ผมสะบัดแขนเพื่อให้เค้าปล่อย แต่ปรากฏว่า มือเค้าดันไปกระแทกกับขอบเตียงซะนี่!!
เค้ามองผมด้วยสายตาเย็นชา ผมได้แต่ก้มหน้าทำเป็นไม่สนใจ ผมรีบเดินเข้าไปในลิฟท์ โดยทำทีว่า ไม่รู้จักเค้า แต่...เค้าได้จับมือผมไว้ แล้วดึงผมออกมาจากลิฟท์..
" ปล่อย..ปล่อยนะว้อย!!! " ผมหันมาพูดกับเค้า " จับทำไม ปล่อยนะ!! " ผมบอก
" นายอย่าโวยวายดิ ฟังเราก่อน " อ๊อฟพูดขึ้น น้ำเสียงของเค้าดูใจเย็นมาก ผมหยุดโวยวาย แล้วหันไปมองเค้า เค้าได้ทีจึงดึงผมเข้าหาตัวแล้วสวมกอดไว้...
ความรู้สึกนี้..ความรู้สึกที่ว่า เรามีเค้าอยู่ข้างๆมันกลับมาแล้ว
" กลับมา..กลับมาคบกับเราเหมือนเดิมนะ " เค้าพูดขึ้น ขณะที่เค้ากอดผมอยู่ น้ำตาผมมันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ กับคำนี้..คำที่เราอยากฟัง ผมได้ยินแล้ว!!
" เรา..เรารักอ๊อฟนะ " ผมบอกเค้า ใบหน้าของผมในตอนนี้ได้ซุกอยู่ที่อกของเค้า ไออุ่นที่หายไป ผมได้กลับคืนมา..
ผมหลับตา..แล้วยิ้ม มันเป็นความสุขที่ยากจะลืมได้ แต่อย่างนึงที่ผมรู้สึกเสียใจ นั่นคือ..ความรู้สึกนี้ มันเป็นเพียงแค่ความฝัน...ความฝันที่ผมคิดอยากให้เค้ากับผมคืนดีกัน ความรู้สึกนี้มันได้หายไป เมื่อผมลืมตาขึ้น เสียดาย..เสียดายนะ!!
ผมลุกขึ้นจากเตียง แล้วมองมาที่พี่เมย์ แล้วมองดูนาฬิกา นี่ใกล้จะสิบโมงแล้วนี่!!!( ทำไมในฝัน แค่เจ็ดโมงเองวะ ? - - ) เค้ายังคงนอนหลับอยู่ ผมจึงลุกมาเข้าห้องน้ำ
ขณะนั้น ผมได้ครุ่นคิดถึงความฝัน และอยากให้ความฝันนั้นของผมเป็นจริง..แต่ถ้าผมมัวอยู่เฉยอย่างนี้ คงไม่ได้แน่ ผมคงต้องไปหาเค้า เพื่อไปบอกเค้าว่า ผมอยากจะคืนดีกับเค้า เพราะผมคิดดูแล้ว ผมก้อไม่อยากเสียเค้าไปจริงๆหรอก ผมจะไปบอกเค้าให้รู้เรื่อง อธิบายทุกอย่างให้เค้าฟัง เพื่อเค้าจะได้เข้าใจเสียที...คิดดังนั้น ผมเลยรีบออกไปจากห้อง เพื่อไปหาเค้า เพื่อไปบอกเค้าว่า ผมรักเค้ามาก ผมไม่อยากเสียเค้าไป..
ผมรีบลงลิฟท์เพื่อไปหาเค้า ในที่สุดผมก้อมาถึง เอาล่ะ!! ผมจะเข้าไปแล้วนะ..ผมเปิดประตูเข้าไป..
แต่ทว่า ภาพข้างในนั้น ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าผม มันแทบทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ความคิดที่อยากจะคืนดีกับเค้า..ได้หายไป เพราะภาพที่ผมเห็นนั้น คือ เค้ากับ กิ๊ฟกำลังสวมกอดกัน ผมแทบจะทรุดอยู่ตรงนั้น ความฝันผมพังทลายลงแล้ว..
" อ๊ะ!!! มิก..มิก " อ๊อฟเรียกผม ผมจึงรีบหันหน้าหนีกลับออกไป จบ..จบสิ้นกันแล้ว!!
ผมวิ่งขึ้นข้างบนไป แล้วก้อเข้าไปในห้อง เสียงที่ผมปิดประตู ทำให้พี่เมย์ออกมาจากห้องน้ำเพื่อมาดู ( ตื่นตั้งแต่เมื่อไรวะ ? )
" อะไรอ่ะมิก ? " พี่เมย์ถาม
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่เดินขึ้นเตียง แล้วก้อคลุมโปง นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น เสียใจมากเลย ที่เค้าทำกับผมอย่างนี้ เลิกกับผมไม่ทันไร เค้าก้อไปมีใหม่ซะแล้ว..
มันเจ็บใจ..เจ็บใจมากๆด้วย
" มิก!! เป็นอะไรไป ? " พี่เมย์เขย่าตัวผมแล้วถาม
" อย่ามายุ่ง!! อย่ามายุ่งกับผมนะ...ผมอยากอยู่คนเดียว!! " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นใต้ผ้าห่ม
" เอ๋!!! เราร้องไห้นี่..เป็นอะไร ? บอกพี่สิ " พี่เมย์ถามอีก
" ไม่ๆๆ!! ผมอยากอยู่คนเดียว...มันจบแล้ว!!..อย่ามายุ่งกับผม " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว
ตอนนี้ผมไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกับผม เพราะแค่นี้ผมอยากจะตายๆให้พ้นๆไป อย่าเลยนะ...ขอร้อง อย่าให้ผมต้องทำถึงขนาดนั้น..
" ถ้าเราไม่บอก แล้วพี่จะรู้มั้ยมิก!! บอกมาสิเผื่อพี่จะช่วยได้ " พี่เมย์พูดโน้มน้าว จะว่าไป..ถ้าผมเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ คนเดียว มันก้อต้องทรมาน ผมต้องพูด..ต้องพูดออกไป…
" ผมเพิ่งอกหักคับ..ผมเพิ่งอกหักมา!! พอใจยัง ??!! " ผมตะโกนบอกพี่เมย์
" อกหัก!! เราอ้ะนะ ? กับใคร ? " เค้ายังคงถามอยู่ ( รำคาญว้อย!! )
" กับอ๊อฟ..แฟนผมคับ " ผมบอก
" ผ..ผู้ชายเหรอ ? " เค้าถามอีก ( อึ้งเหรอ ? )
ผมค่อยๆพยักหน้า แล้วไม่พูดอะไร น้ำตาผมไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างเลย
" อ่ะนะ!! น้องชายฉัน.." พี่เมย์พูดแล้วทำท่าเหลือเชื่อ
เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมเล่าให้พี่เมย์ฟังหมดแล้วคับ เค้ายังคงมองผมด้วยความอึ้ง แล้วพูดขึ้น " พี่ก้อว่าแล้ว..ว่าสักวัน เราต้องยอมรับว่า เราอ้ะเป็น..." พี่เมย์พูด
" อ่านะ!! ถึงยังไง สักวันผมก้อต้องบอกอยู่ดี ผมคงไม่ปิดไปจนตายหรอก!! " ผมบอก
" เอาเถอะ!! นั่นมันเรื่องของเรา ส่วนเรื่องแฟนเราน่ะพี่ก้อเข้าใจนะ ความเข้าใจผิดมักเกิดขึ้นได้ง่าย โดยเฉพาะกับคนขี้ระแวงอย่างเรา...แล้ว...เราแน่ใจได้ยังไงว่า เค้ากลับไปคบกับแฟนเก่า เพราะลืมเราแล้ว " เค้าถามต่อ
" แน่ใจสิ!! เค้าคงปักใจเชื่อ ที่ผมบอกเลิกเค้าไป เพราะจะไปคบกับท็อปจริงๆ ต่อให้ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เค้าก้อต้องหาเรื่องเลิกกับผมอยู่ดี..เหลียงบอกว่า อ๊อฟยังไม่ได้ตัดสินใจคบกับกิ๊ฟเลย แต่วันนี้ผมก้อได้เห็นกับตาว่า สองคนนั้นน่ะ..." ผมยังไม่ทันพูดจบเลย น้ำตาก้อเริ่มไหลออกมา
ยิ่งผมนึกถึงภาพที่เค้าสองคนกอดกัน ผมก้อยิ่งเสียใจ..ผมผิดเองที่คิดจะไปคืนดีกับเค้า แทนที่จะได้อยู่ในอ้อมกอดเค้าอย่างในฝัน กลับต้องมากอดตัวเอง แล้วร้องไห้อย่างนี้...
" ช่างมันเถอะ!! เรื่องมันก้อผ่านไปแล้ว คิดไปก้อเปลืองสมองเปล่าๆ พี่ว่า เราควรจะลืมเค้า แล้วดูแลตัวเองดีกว่า คิดดูนะ ถ้าคนเราไม่รู้จักรักตัวเองก่อน แล้วจะไปรักคนอื่นได้ยังไง ขนาดตัวเองยังไม่รักเลย อย่าทุ่มเทให้คนอื่นเกินไปสิ คิดถึงตัวเองบ้างว่า ตัวเราน่ะ..ไหวหรือเปล่า " พี่เมย์พูด
ก้อจริงนะ..อย่างที่เค้าพูด ผมต้องรักตัวเองให้มากๆ เพราะสภาพของผมตอนนี้ ก้อมีสภาพไม่ต่างจากอ๊อฟเท่าไรนัก ที่ตัวเค้าไม่รักตัวเอง แล้วไปท้าตีท้าต่อยกับคนอื่นเค้า และเพราะตัวผมที่มาอยู่โรง'บาลก้อเพราะเค้า แล้วเค้าเคยมาดูดำดูดีผมมั้ย..ไม่เคย แต่ผมกลับไปหาเค้า ทั้งๆที่รู้ว่า ไปแล้วต้องเจอกับอะไร ก้อยังฝืนไปให้ทรมานจิตใจเปล่าๆ ผมต้องรักตัวเองมากขึ้น..เพื่อจะได้อยู่ต่อไปกับใครสักคนที่เค้ารักผมจริงๆ เช่น พ่อ แม่ พี่เมย์ ปอ เซฟ และทุกๆคน...
" พี่ว่าวันนี้ พี่ไม่ออกไปไหนดีกว่า อยู่เป็นเพื่อนเราที่นี่แล่ะ " พี่เมย์พูด
" อ่านะ..ตามใจ แต่ตัวเองก้อเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วนี่!! " ผมพูด
" เอาเถอะ!! ช่างมัน " เค้าบอก
สักพัก พยาบาลก้อเข้ามาตรวจผม เค้าบอกว่าไข้ผมยังไม่ลดเลย ต้องพักผ่อนให้มากๆ แล้วก้อพยายามอย่าเครียด ( ซึ่งผมก้อทำไม่ค่อยได้หรอกนะ - -' )
เมื่อพยาบาลตรวจเสร็จแล้ว เค้าก้อออกไป สักพัก ผมก้อได้ยินเสียงประตูดังขึ้นอีก.. ( สงสัยคงลืมของมั้ง ? ) แต่คนที่เดินเข้ามากลับไม่ใช่พยาบาล แต่เป็นเหลียง..เค้าเดินเข้ามาในห้องของผม
" อ้าวเหลียง!! ไม่ได้ไปเรียนเหรอจ๊ะ ? " พี่เมย์ทักขึ้น
" อือ!! ป่าวคับ คือผมโดดน่ะ วันนี้ผมไม่อยากเข้าเรียนวิทย์ ก้อเลยโดดมากะบ๋อม "
เหลียงบอก
" แล้วบ๋อมไปไหนล่ะ ? " ผมถามเค้า
" อ๋อ!! มันอยู่ในห้องไอ้อ๊อฟน่ะ เราก้อไปหาอ๊อฟมันแล้ว เลยมาเยี่ยมนายต่อไง " เค้าบอก
" อ่านะ..แล้วปอ กะเซฟล่ะ ? " ผมถามต่อ
" สองคนนั่นบอกว่า เลิกเรียนแล้วจะมาน่ะ " เหลียงบอก ผมพยักหน้าเชิงเค้าใจ ( หงึก! )
สักพักหนึ่ง เสียงมือถือพี่เมย์ก้อดังขึ้น พี่เมย์รับสายแล้วพูดคุยสักพัก แล้วหันมาบอกผม " เออ..ขอโทษทีนะมิก พี่ลืมไปเลยว่า วันนี้พี่มีธุระด่วนกับไอ้ฤทธิ์มัน เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ เหลียงฝากดูมิกด้วยนะจ๊ะ..พี่ไปก่อนล่ะ " พี่เมย์พูดจบ แล้วเดินออกจากห้องไป อ่านะ...พี่เมย์ทิ้งภาระให้เหลียงมันซะแล้ว...
ไว้เด่วมาลงบทต่อไป วันเสาร์-อาทิตย์ นะคัฟ :bye2:
-
มีเหตุการณ์ให้ลุ้น
ตลอดเลยน่ะ..มิก
คราวหน้าจะอะไรอีก
เฮ้อออออ เหนื่อยใจแทน เจรงเจรง
+1 ให้นะ..ไอ่มิกขี้งอน ฮ่าฮ่า
-
เหลียงนี่ยังไงหว่า...หึหึ (หัวเราะแบบมีเลศนัย)
แต่อ๊อฟ แกจะกลับไปคบกิ๊ฟจริงเหรอ งี้มิกก็เสียใจแย่ดิ...
ขอบคุณที่มาต่อค่า รออ่านตอนต่อไปน๊า :bye2:
-
บ๋อมจะกล้าสู้หน้ามิกมะ หึหึ แต่ละคนทำเพื่อเพื่อนทั้งนั้น
ไอ่สิ่งที่มิกเหนอยากจะไม่ได้อธิบายอะไรทั้งหมดอ่ะนะ
แต่ถ้ามันไม่ยอมพูดก็อย่าได้่แคร์ :a14: ไหนว่าเป็ฯแฟนกันไหนว่ารัก
นอนก็อยู่ใกล้ๆกันคิดจะโผล่หัวมาดูแฟนตัวเองมะนั่น ไ่อคนบ้า :angry2: :serius2:
-
ตกลงนี้มันอะไรยังไงกันเนี้ย
รีบมาต่อนะ ^^
-
มาต่อแล้วคัฟๆๆๆๆ :z10:
บทที่ 12 : Walking..~*
ผมมองหน้าเหลียงแล้วยิ้ม " นายไม่ต้องเฝ้าเราก้อได้นะ เดี๋ยวจะเบื่อเปล่าๆ " ผมกล่าวขึ้น เพราะดูท่าทางแล้วตัวเค้าก้อมีเพื่อนที่จะต้องไปดูแลอีก
" ไม่เป็นไรหรอก!! แล้วนายจะอยู่คนเดียวเหรอไง ? ที่ห้องอ๊อฟก้อมีทั้งบ๋อมทั้งกิ๊ฟอยู่แล้ว " เหลียงบอก
ผมองหน้าเค้า แล้วพยักหน้า เค้าช่างดีกับผมจัง..ถ้าอ๊อฟได้ครึ่งนึงของเค้า..ก้อคงจะดี
" นายอยู่แต่ในห้องนี้ไม่เบื่อเหรอ ? ถ้าเป็นเราคงออกไปเดินเล่นแล้วล่ะ " เค้าพูดขึ้น
" ก้ออยากไปอยู่อ่ะ..แต่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี!! " ผมบอก
" งั้นไปที่สวนหย่อมข้างล่างก้อได้ ไปยืดเส้นยืดสายหน่อยจะได้ไม่เบื่อ..เดี๋ยวเราพาไปเอง " เค้าพูด แล้วยื่นมือออกมา
ผมมองหน้าเค้า..แลลังเลอยู่พักนึง ( เอาวะ!! ไปหน่อยก้อดี จะได้ทำอะไรที่ลืมๆอ๊อฟมัน ) แล้วผมก้อส่งมือให้เค้าฉุดผมลุกขึ้น..
เหลียงพาผมลงไปเดินเล่นที่สวนหย่อมข้างล่าง ผมจำไม่ได้แล้วว่า ได้เห็นดอกไม้สวยๆ แล้วได้สัมผัสแสงแดดอุ่นๆครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หลังจากที่ได้อยู่แต่ในห้องที่มีแต่กลิ่นยา และถุงมือยางของโรง'บาล
บรรยากาศรอบๆตัวผมในตอนนี้ มีแต่ความสงบร่มรื่น ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ..มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นยังไงก้อไม่รู้...
" อยากออกจากโรง'บาลเร็วๆจัง จะได้กลับไปเจอเพื่อนๆต่อ " ผมพูดขึ้น
" พรุ่งนี้ก้อได้กลับแล้วนี่..อีกวันเดียวเอง " เหลียงบอก
" อือใช่...พรุ่งนี้แล้ว ดีใจจัง!! " ผมพูด
" แต่ถึงยังไง..เราก้อต้องมาเยี่ยมไอ้อ๊อฟมันอีกอยู่ดี กว่ามันจะออก ก้อตั้งวันอังคารแน่ะ " เค้าพูด แล้วมองหน้าผม…
" เรา..คงจะไม่มาเยี่ยมเค้าหรอก.." ผมพูดขึ้น
" อ้าว!! ทำไมล่ะ ? หรือว่านายหมดรักไอ้อ๊อฟมันแล้ว.." เค้าถาม
" อาจเป็นได้..ทีเค้ายังลืมเราได้เร็วขนาดนี้ แล้วเราจะลืมเค้ามั่งไม่ได้เหรอ ? "ผมถามกลับ
" นายรู้ได้ไงว่า ไอ้อ๊อฟมันลืมนายแล้ว ? " เหลียงถามผม
" ก้อวันนี้เรายังเห็นเค้ากอดกับกิ๊ฟอยู่ในห้องเลย..อย่างนี้จะไม่ให้เราคิดเหรอ ? " ผมบอก ( ยิ่งพูดยิ่งเจ็บใจว่ะ!!! )
" ง..งั้นเหรอ ? " เหลียงมองหน้าผม แล้วนิ่งไป
บางที..ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก้อได้ ที่ผมพูดถึงเค้า ยิ่งพูดถึงเค้า มันก้อยิ่งทำให้ผมลืมเค้าช้าลง ผมไม่อยากที่จะกลับไปจำเค้าอีก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับผมและเค้า ทุกสิ่ง...ทุกอย่าง..แต่ยังมีบางอย่าง ที่ยังคาใจเราอยู่ เรื่องนั้น...
" เหลียง!! " ผมหันไปเรียกเค้า
" หือ..อะไรเหรอ ? " เค้ามองผม แล้วถามกลับ
" เล่าเรื่องวันที่นายไปเจอเราให้ฟังหน่อยสิ เราอยากรู้.." ผมพูดขึ้น
เค้ามองผม แล้วถาม " นายยังอยากจะรู้อะไรอีกล่ะ...ก้อนายกับไอ้นั่นอยู่ด้วยกัน แล้วเราไปเห็นเข้า ยังจะอะไรอีกล่ะ ? "
" ไม่!! นายไปเห็นได้ไง ทั้งๆที่วันนั้น นายไปกินหมูกะทะกันที่ปิ่นเกล้าไม่ใช่เหรอ ? " ผมถาม
" ก้อเราเกิดเปลี่ยนใจไปที่สยามกัน..ทำไมเหรอ ? " เค้าถาม
" แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนใจล่ะ..เราว่า คงไม่ใช่ทั้งสามคนเกิดเปลี่ยนใจกันโดยไม่ได้นัดหมายหรอกนะ!! " ผมบอก
เค้านิ่งไป แล้วค่อยๆพูดขึ้น " บ๋อม!!..บ๋อมเป็นคนแรกที่เปลี่ยนใจ "
อะไรนะ ?!!! บ๋อม..บ๋อมอีกแล้วเหรอ ? อะไรกัน ? คนๆนี้ มันชักจะยังไงๆแล้วนะ
" แสดงว่า..วันนั้นนอกจากนาย กับอ๊อฟแล้ว ยังมีบ๋อมเห็นด้วยเหรอ ? แล้วทำไม..ตอนนั้นเค้าไม่บอกเรานะ " ผมพูดขึ้น
" แล้ว..ใครเป็นคนมาขอเบอร์ท็อป..ม..หมายถึง คนที่พวกนายคิดว่า เราคบกับเค้าน่ะ!! บ๋อมหรือป่าว ? " ผมถามเหลียง
" เอ้อ!! เรารู้ชื่อมันแล้วน่ะ..ว่าแต่..นายรู้ได้ไงว่ามีคนไปขอเบอร์ ? " เหลียงถามกลับ อย่างสงสัย
" ก..ก้อ เออน่า..บอกมาเถอะ!! " ผมตัดบท แล้วถามเค้าต่อ
" ก้อบอกเรามาก่อนสิ นายบอกเรา เราก้อจะได้บอก..แลกกัน!! " เค้าพูด
" โธ่ว้อย!! สัญญานะ ว่าจะไม่บอกอ๊อฟ บ๋อม หรือว่าใครทั้งนั้น " ผมพูด
" เออน่า ก้อบอกมาดิ " เค้าสัญญา ( เวร!! )
" ก้อเมื่อวาน..ท็อปเค้ามาหาเราที่โรง'บาลอ้ะ แล้วเค้าก้อเล่าให้ฟัง " ผมบอก
" 55+ กะแล้วเชียว ว่าต้องเป็นคนที่ไอ้เซฟไปส่งขึ้นแท็กซี่เมื่อวาน พวกนายนี่น๊า..." เค้าพูด
" เออ!! รู้แล้วก้อบอกมาสิ " ผมพูดต่อ
" ไม่บอก!! " เค้าพูดอย่างกวนๆ ( สันดาน!! )
" ไหนสัญญาแล้วไงว่า พูดแล้วจะบอก ก้อบอกมาดิ..อย่าทำนิสัยอย่างนี้น่า!! " ผมพูด
" 555+ ใจเย็นๆดิ ล้อเล่นแค่นี้เอง..ก้อคนที่เข้าไปขอเบอร์ก้อบ๋อมนั่นแล่ะ แต่เราหรืออ๊อฟไม่ได้ขอร้องเค้านะ เค้าเข้าไปขอเอง " เหลียงอธิบาย
" ข..เข้าไปขอเองเหรอ ? " ผมถาม ตอนนี้ผมถึงกับอึ้งมาก อึ้งกันเลยทีเดียว...
" ใช่!! แล้วเค้าก้อเอาเบอร์มาให้อ๊อฟ หลังจากนั้นอ๊อฟก้อโทร.ไป เราก้อห้ามแล้วนะ แต่มันไม่ยอมฟัง เราเลยไปโรงเรียนกับมันวันนั้นด้วย " เค้าบอก
" แล้วกิ๊ฟล่ะ ?..เกี่ยวอะไรด้วย ? " ผมถาม
" ก้อวันนั้นไปเจอกิ๊ฟด้วยไง เห็นว่า วันนั้นเค้ามาเดินกับแฟน แล้วมาเจออ๊อฟพอดี เลยพูดคุยกันนิดหน่อย " เหลียงพูด
" แล้วกิ๊ฟเป็นอะไรกับอ๊อฟอ้ะ ? " ผมถาม
" แฟนเก่าน่ะ " เค้าบอก
" แล้วทำไม...วันอังคารที่เกิดเรื่อง กิ๊ฟอยู่ด้วยกันกับนาย กับอ๊อฟล่ะ ? " ผมถาม
" ก้อวันนั้นเค้าโทร.หาอ๊อฟพอดี ตอนที่ไอ้อ๊อฟมันโดนรุมแล้ว...เราเป็นคนรับสายเลยเล่าให้เค้าฟัง เค้าก้อเลยรีบมาที่โรง'บาล " เหลียงเล่า
" อ่านะ!! แสดงว่า กิ๊ฟก้อไม่ได้ไปกับพวกนายวันที่เกิดเรื่องอ้ะสิ ? " ผมถาม
" อือ!! เค้ามาทีหลังน่ะ " เค้าบอก
สรุปแล้ว..เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะบ๋อมเหรอ ? หรือว่า..ที่ท็อปโทร.หาผมคราวนั้น ที่นัดกันไปดูหนัง ผมว่า บ๋อมคงได้ยิน เลยทำเป็นนัดกับอ๊อฟ และเหลียงว่า จะไปกินหมูกะทะกัน โดยโกหกว่าจะไปกินที่ปิ่นเกล้า แต่ที่จริงแล้ว..เค้ากลับพาอ๊อฟไปที่สยามเพื่อจับผิดผม..ทุกอย่าง..ทุกอย่างเป็นฝีมือของเค้า แถมยังปั้นเรื่องกิ๊ฟโกหกผมอีก ให้ผมเข้าใจผิดไปใหญ่ โห!!! แม่งโคดชั่วเลย..!!
" อ้าว!!..เป็นอะไรไป ? อยู่ๆก้อเงียบ " เหลียงถามขึ้น
" ป่าว!! แค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ.." ผมบอก
" อ่าเหรอ..นี่ๆ!!ไปเดินเล่นตรงนู้นกัน.. " เค้าพูด แล้วชี้ไปตรงซุ้มดอกไม้ของสวนหย่อม
ผมเลยพยักหน้า แล้วเดินตามเค้าไป
ตอนนี้ ผมเริ่มรู้สึกว่า อุณหภูมิรอบๆตัวผมสูงขึ้น พระอาทิตย์เริ่มส่องแสงแรงขึ้นแดดเริ่มมาแล้ว ตอนนี้อุณหภูมิในตัวผมก้อเริ่มสูงยิ่งขึ้น…
ตอนนี้หัวผมค่อยๆเริ่มปวดแล้วคับ ปวดจนสายตาผมเริ่มมองไม่ค่อยชัดแล้ว ภาพมันดูเลือนลางไปหมด จนผม..เกิดทรงตัวไม่อยู่
" อ๊ะ!! มิก..เดินดีๆสิ นายน่ะ " เหลียงรับผมไว้ แล้วพูดขึ้น
ผมหันไปที่เค้า เค้ากำลังประคองผมอยู่ แล้วมองหน้าผม ( ทั้งๆที่ผมเห็นไม่ค่อยชัดหรอกนะ!! ) " เดินดีๆสิ เป็นอะไรไปน่ะ ? " เค้าถามต่อ
" เราว่า..เราเดินไม่ไหวแล้วล่ะ..ปวดหัวไปหมดแล้ว " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงอิดโรย
" งั้นเราว่า กลับห้องดีกว่า ...แดดก้อเริ่มแรงแล้วด้วย..เดี๋ยวไม่สบายเอา " เค้าพูด
" ต..แต่เราไม่มีแรงเดินแล้ว " ผมบอก
" งั้น!! เดี๋ยวเราไปเอารถเข็นให้นะ!! " เค้าพูด แล้วมองซ้ายมองขวา
" พยาบาลอยู่ไหนกันหมดวะเนี่ย ?!!.. " เค้าพูดขึ้น " งั้นมิก!! นายขี่หลังเรานะ " เค้าบอก
" ร..เราตัวหนักนะ จะไหวเหรอ ?.." ผมบอก
" เอาเถอะน่า!!..ถึงนายจะตัวโตกว่าเราหน่อยนึง เราก้อแบกนายไหวน่า " เค้าพูด แล้วจับผมขึ้นขี่หลัง
" น...หนักมั้ย ? " ผมถาม
" ไม่นี่!! เบากว่าที่เราคิดอีก " เค้าพูด แล้วก้อเดินแบกผมไป ตาผมค่อยๆปิดลง แต่มือก้อยังคงเกาะเค้าไว้แน่น..อบอุ่นจัง ไออุ่นนี้ ถึงไม่ได้รับจากเค้าคนนั้น แต่เรา..ก้อมีความสุข
ผมลืมตาขึ้นมา ก้อพบว่าตัวเองอยู่ในห้องแล้ว ถึงหัวผมหายปวด แต่ก้อยังมึนๆอยู่นิดหน่อย ภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือ พยาบาลที่เพิ่งวัดไข้ผมเสร็จ แล้วก้อเหลียงที่ยืนอยู่ข้างๆผม
" เป็นไงบ้าง ? " เค้าถาม
" ก้อดีขึ้นแล้วล่ะ..เออ!! นายแบกเรามาถึงบนห้องเลยเหรอ ? " ผมถามกลับ
" ป่าวๆ เผอิญมีพยาบาลมาพบเข้า เค้าเลยพานายนั่งรถเข็นขึ้นมาน่ะ ไม่อย่างนั้น เราก้อคงหลังหักกันพอดี " เค้าพูด ( ตายล่ะ!! นั่งอยู่บนรถเข็น ทั้งๆที่ไม่ได้สติ น่าอายเว่อร์ ~ _ ~ )
" เราขอโทษนะ..ที่พานายลงไปข้างล่าง " เค้าพูด
" เฮ้ย!! ไม่เป็นไรหรอก เราก้อผิดด้วย ที่ไม่ได้บอกนายก่อนว่ามีไข้ " ผมพูด แล้วยิ้ม
" เอาเถอะ..ถึงยังไง พี่นายอุตส่าห์ฝากนายให้เราดูแล แต่เรากลับ..." เค้าพูดอีก
" ช่างเถอะ!! เดี๋ยวเราพูดให้เองว่า เราขอร้องให้นายพาลงไป " ผมพูดตัดบท แล้วยิ้มให้เค้า เพื่อให้เค้าสบายใจ ซึ่งเค้าก้อยิ้มตอบกลับมาโดยไมตรี…
น่าแปลกนะ..ทั้งๆที่เมื่อเช้า เรากลับเศร้าใจ แต่ตอนนี้เรากลับมีความสุข เหมือนได้บางอย่างมาทดแทนส่วนที่หายไป...
" มิก!! หวัดดี " จู่ๆ...เสียงๆหนึ่งก้อพูดขึ้น ขณะที่กำลังก้าวเดินเข้ามาในห้องผม เสียงนี้...เป็นเสียงของซาตาน..ซาตานตัวจริง....
เด่วพรุ่งนี้จามาลงเพิ่มนะคร้าฟฟฟ :bye2:
-
:z6: ไอ่บ๋อม
เลวววววจริงๆๆๆๆ
ยังงี้ยังจะเรียกว่าเพื่อน
อีกเหรอมึง
" มิก!! หวัดดี " จู่ๆ...เสียงๆหนึ่งก้อพูดขึ้น ขณะที่กำลังก้าวเดินเข้ามาในห้องผม เสียงนี้...เป็นเสียงของซาตาน..ซาตานตัวจริง....
ไอ่บ๋อมแน่ๆ
มันจะมาหามิกอีกทำไม
ไอ่เพื่อนเชรี้ยยยยย
:กอด1:ขอบคุณคับ +1 มิก
-
อิบ๋อม นิสัย :angry2:
ทำแบบนี้ทำไมฮะ!!! โอ๊ย เคืองงง :fire:
แต่ว่าเหลียงแปลกๆจริงๆนะฮะ แล้วมิกก็แอบหวั่นไหว(รึเปล่า?)ด้วยอ่ะ T^T
ขอบคุณที่มาต่อและรออ่านตอนต่อไปจร้า :bye2:
-
น่าติดตามๆๆ
ดูรักกันดีนะ
555555555
-
อิบ๋อมเลว :fire: :m31:
ส่วนเหลี่ยงนี้ยังไงๆอยู่น๊า แอบชอบมิกหรือเปล่า ??
มาต่อๆๆไวๆ :bye2: :mc4:
-
มาต่อแร้วววค้าฟฟฟฟ :man1:
บทที่ 13 : The Devil~*
" บ๋อมมาน่ะ!! " เหลียงพูดขึ้น แล้วหันไปมองที่บ๋อม ผมเองก้อทำทีหันไปเช่นกัน ( ไม่อยากมองหน้ามันเลยว่ะ!! )
" ไงบ๋อม...วันนี้โดดเรียนซะงั้น!! " ผมพูดแล้ว ( ฝืน ) ยิ้มให้เค้า
" อือ..ก้อกะจะมาเยี่ยมนายกะอ๊อฟน่ะ เป็นไงบ้าง ? ...พรุ่งนี้ก้อจะได้ออกจากโรง'บาลแล้วอ่ะดิ ? " เค้าพูด
" ใช่!! แต่ก้อดีแล้ว ที่จะได้ออกไปเจอเพื่อนๆ...เพื่อนที่ดีของเรา " ผมค่อยๆหรี่เสียงลง
" อ่านะ..ก้อดีแล้วแล่ะ " เค้าบอก
" เออ!!..บ๋อม อ๊อฟเป็นไงบ้างวะ ? " เหลียงถาม
" ก้อสบายดีน่ะ...เห็นอ๊อฟบอกว่า วันอาทิตย์ก้อกลับได้แล้ว " บ๋อมพูด
" อ้าว!! ไหนบอกว่า กลับวันอังคารไง ? " เหลียงถามอีก
" ก้อวันนี้ หมอเค้ามาตรวจมัน เค้าบอกว่า อาการมันดีขึ้นมาก เลยเลื่อนวันกลับเป็นวันอาทิตย์แทน..สงสัยคงได้กำลังใจดี " บ๋อมบอก ( กำลังใจ...อะไรอ่ะ ? ~ ~ )
" แล้วตอนนี้ใครเฝ้ามันวะ ? " เหลียงถาม
" ก้ออยู่กับกิ๊ฟที่ห้องนั่นแล่ะ แต่กุไม่อยากเป็น กขค. ก้อเลยมาเยี่ยมมิกที่นี่ เมิงเองก้อยังไม่ได้ไปหามันไม่ใช่เหรอ ? ก้อไปซะสิ...เดี๋ยวกุเฝ้ามิกเอง " บ๋อมพูด
" งั้นก้อตามใจ..กุไปหาอ๊อฟมันก่อนดีกว่า เดี๋ยวมานะมิก!! " เหลียงพูด แล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ผมอยู่กับบ๋อมตามลำพัง
บ๋อมเดินเข้ามาใกล้ๆผม ผมนั่งก้มหน้าแล้วนิ่งเงียบ สายตาของเค้าจับจ้องมาที่ผม..จนผมรู้สึกได้
" วันนี้อ๊อฟเค้าดูสดใสดีนะ..นายกับเค้าคืนดีกันแล้วเหรอ ? " เค้าพูดขึ้น
" ก้อป่าวอ้ะ! " ผมพูดพลางส่ายหน้า
" อ้าว!! นึกว่าคืนดีกันแล้วซะอีก..แล้วทำไมวันนี้เค้าดูสดใสจังล่ะ..เค้าคงยังไม่ลืมนายหรอกใช่มั้ย ? " เค้าถามผม ผมนิ่งเงียบอีก
จะว่าไป เรื่องแบบนี้ คงไม่มีทางที่จะลืมกันได้ง่ายแน่ๆ มันก้อเป็นความสุขๆหนึ่งที่ยากจะลืมได้ ความทุกข์ก้อด้วย หากมันเป็นเรื่องร้ายแรง เป็นพายุร้ายที่เคยได้โหมอยู่ในจิตใจ ก้อไม่มีทางที่จะลืมได้เช่นกัน....
" ไม่!!..เราไม่ลืมหรอก ความรักของเรากับเค้าน่ะ เราไม่มีทางลืมมันได้หรอก.. " ผมก้มหน้าพูด แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเค้า
" ....รวมทั้งเรื่องของนายด้วย..บ๋อม ที่นายโกหกเรา " ผมบอก
" โกหก!! เราโกหกอะไรนาย ? " เค้าถาม พลางทำหน้างงๆ
" ก้อโกหกเราว่า นายไม่รู้เรื่องอะไรเลยไง..ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดนายเป็นคนก่อไว้ แล้วนายก้อโยนความผิดให้กิ๊ฟ เพื่อให้เราเกลียดเค้า...นายมันชั่วจริงๆ!! " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงเย็นชา…
" นาย...นายเข้าใจเราผิดแล้วนะมิก เรา..เราไม่ได้ทำ " เค้าเถียงผม
" ไม่ได้ทำเหรอ ?!! งั้นนายก้อบอกมาสิ ว่าใครพาอ๊อฟไปจับผิดเรา...ใครเป็นคนไปขอเบอร์ท็อป..ใครให้อ๊อฟไปบุกโรงเรียนเก่าเรา แล้วใคร..เป็นคนบอกเราว่า กิ๊ฟ กับอ๊อฟจะคืนดีกัน...ถ้าไม่ใช่นาย!! " ผมตะคอกใส่เค้าอย่างไม่ลดละ
เค้ายังคงมองผมอยู่..แต่สายตาของเค้ากลับเปลี่ยนไป กลายเป็นเย็นชา และดูโกรธแค้น มันเป็นสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนจากตัวของเค้า มันเป็นครั้งแรก...มันเหมือนมีบางสิ่งที่น่ากลัวอยู่ในดวงตานั่น...ดวงตาของปีศาจ
" นายรู้มั้ย ? นายทำให้เราโมโหแล้วนะมิก นาย..มัน..แย่กว่าที่เราคิด " เค้าพูดจบ แล้วเดินเข้ามาหาผม เค้าจับคอเสื้อผม แล้วดึงขึ้น เค้ากำลังทำให้ผมกลัวแล้วนะตอนนี้...แต่ผมยังคงทำใจดีสู้เสือไว้ ตอนนี้ เค้าเป็นเสือร้ายที่ซ่อนลายเอาไว้ แต่เมื่อใดที่เค้าโกรธ เค้าก้อพร้อมที่จะตะปบได้ทุกเมื่อ...
" อย่ามาเล่นตลกกับเรานะ...ไอ้น่ารังเกียจ " เค้าพูด
" ถามหน่อยสิ...นายรักอ๊อฟหรือปล่า ? " เค้าถามต่อ ดวงตาของเค้าจ้องมาที่ผม..ดวงตาที่น่ากลัว..
" รัก...รักสิ รักมากด้วย!! " ผมบอกเค้า ดวงตาของผมก้อจ้องไปที่เค้าเช่นกัน ผมทำดวงตาให้ดุดัน เพื่อให้เค้ารู้ว่า ผมไม่กลัวเค้าเลย ทั้งที่ความจริงแล้ว ความกลัวของผม อยู่ใกล้แค่ลมหายใจเค้า..
" นายมันโกหก!! นายมันไม่ได้รักเค้า " เค้าพูด
" นายรู้ได้ไง...ว่าเราไม่ได้รักอ๊อฟ ? " ผมถาม
" งั้นขอถามหน่อยสิ..อ๊อฟชอบอะไร และเกลียดอะไรที่สุด ? " เค้าถามต่อ
คำถามนี้ทำให้ผมนิ่งไป อ๊อฟชอบ...เกลียด...อะไรอ่ะ ?
" ม..ไม่รู้ เราไม่รู้ " ผมบอกเค้า ( น่าแปลกนะ..ทั้งที่เราเป็นแฟนกัน เรายังไม่รู้เลยว่า เค้าชอบอะไรเกลียดอะไร )
" เห็นมั้ย!! เนี่ยอ่ะเหรอ...ที่บอกว่ารัก แค่นี้นายยังไม่รู้เลย " เค้าพูด
" จะบอกให้เอาบุญนะ...ว่าเค้าชอบการเอาใจใส่ และเกลียดการโกหกเป็นที่สุด คนที่โกหกเค้า..เหมือนนาย เค้าเกลียดที่สุดเลยยยย!!!! " บ๋อมพูด แล้วผลักผมล้มลงบนเตียง
" เค้าเกลียดนายมาก รู้มั้ยมิก ?...ตอนนี้ นายมันก้อแค่หมาหัวเน่า ที่เค้าไม่สนใจแล้วตัวนึง เป็นสิ่งที่เค้าต้องการสลัดไปให้พ้นๆ ที่เค้าเล่นจนพอใจแล้ว ก้อแค่นั้น " เค้าบอก
จริงๆด้วย!! เค้าคงเกลียดผม ที่ผมโกหกเค้า ตอนนี้...ผมกลายเป็นคนที่เค้ารังเกียจแล้วเหรอ ? ...
" นาย..นายต้องการอะไร ? " ผมหันไปถามบ๋อม
" ออกไปจากชีวิตอ๊อฟ!! ไปให้พ้นๆเค้า " เค้าพูด
" นายมันบ้า..บ๋อม สักวัน..คนอย่างนายจะไม่มีใครคบ!! " ผมตะโกนใส่เค้า
" นายนั่นแล่ะจะไม่มีใครคบ!! อ๊อฟเค้าก้อไม่เอานายแล้ว อีกหน่อยก้อจะเป็นปอ กะเซฟ เพื่อนของนาย แล้วนายจะไม่เหลือใคร..." เค้าพูด
" ...อ้อ!! แล้วอีกอย่าง นายกับเหลียงน่ะ..นายคิดจะจับเหลียงอีกคนใช่มะ ? เราเห็นนะ..วันนี้ " ผมนิ่งเงียบไป เค้ารู้เรื่อง รู้ทุกอย่างที่ผมทำ ( แต่ผมไม่ได้จะเอาเหลียงนะ เค้าเข้าใจผิด!! )
" ขอเตือนนะ..ทั้งอ๊อฟและเหลียง นายอย่าคิดที่จะมาแตะต้องกับเค้าสองคนนะ " เค้าพูด
" ท..ทำไมล่ะ..ทำไม ?!! " ผมถามเค้า
" ก้อเค้าทั้งสองคน เป็นของๆเราน่ะสิ " บ๋อมพูดออกมา ( O-O )
ข...ของ..ของๆเค้าเหรอ ? เค้าพูดว่า อ๊อฟ กับเหลียงเป็นของๆเค้า อ..อะไรกัน ?
" นายมันบ้า..นายมันโรคจิต!! " ผมว่า " นายไม่มีสิทธิ์ที่จะกำหนดใครต่อใคร ให้เป็นของๆนายได้หรอกนะ " ผมพูดต่อ
" นายมันก้อเหมือนกับกิ๊ฟแล่ะ...สันดานโจร!! " เค้าพูด
" ย..อย่าบอกนะว่า ที่อ๊อฟ กับกิ๊ฟ เคยเลิกกัน..เป็นเพราะ..นาย!! " ผมค่อยๆพูด
เค้ายิ้มตอบ นัยน์ตาของเค้าดูน่ากลัวมาก เค้าเดินมาใกล้ๆผม ใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา จนใบหน้าของผมกับเค้า แทบจะสัมผัสกัน เค้าเริ่มพูดเบาๆช้าๆ..
" คิดดูนะ..ถ้าไม่มีนาย เราคงมีความสุขมากกว่านี้ แต่พอนายเข้ามา..ทุกอย่างก้อพัง แถมยังมีกิ๊ฟกลับเข้ามาอีก..นายมันตัวซวย!! " เค้าพูด
" หน้าด้าน!! " ผมตะโกน " เค้าเอาเมิงเหรอ ? ยังไงเค้าก้อไม่เอาเมิงหรอก น้ำหน้าอย่างเมิงน่ะ!! " ผมตะโกนด่า
" ปากดี!! " เค้าพูดจบแล้วตบหน้าผม ( เพียะ!! )
น้ำตาผมมันไหลออกมา เพราะความเจ็บ…
เค้าจับหน้าผมขึ้นมา แล้วหันมาทางเค้า " นายมันตัวซวย...เป็นที่น่ารังเกียจ อยู่กับใครเค้าไม่ได้หรอก!! " เค้าพูดจบแล้วเอาเล็บจิกที่หน้าผม แล้วค่อยๆลากลงมาที่แก้ม
ทำให้แก้มผมเป็นรอยถลอก เพราะโดนข่วน รอยแผลนี้...มันเจ็บปวดมาก แต่ก้อไม่เท่ากับเจ็บใจที่โดนว่า..เป็นที่น่ารังเกียจงั้นเหรอ ? ตัวผมน่ะ..
" น่าสงสารจังนะ!! นายน่ะ...ที่ไม่มีใครมาสนใจ ถ้าเป็นเรา เราจะลาออกจากโรงเรียนดีกว่า ไม่อยู่ให้เค้ารังเกียจหรอก!! " เค้าพูดจบ แล้วก้อเดินออกไป ปล่อยให้ผมนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
แสบจัง...เวลาที่น้ำตาไหลมาที่แก้ม ไม่นึกเลยนะ..ว่าเค้าจะร้ายขนาดนี้ ที่ทำให้ผมเจ็บทั้งตัว และหัวใจ คำพูดของเค้าที่ออกมาแต่ละคำ มันเหมือนกับมีดที่คอยกรีดแทงผม ที่ทำให้ผมรู้สึกผิด และเจ็บปวดที่มันมาคอยตอกย้ำผม..ผมเป็นอย่างที่เค้าพูดเหรอ ? ...
" มิก...มิกเป็นอะไรน่ะ ? นายร้องไห้เหรอ ? " เหลียงเดินเข้ามาในห้อง แล้วถามผม ผมมองหน้าเค้า แล้วรีบเช็ดน้ำตาออก " เปล่านะ!!..เราแสบตานิดหน่อย " ผมบอก
" แล้วที่แก้มไปโดนอะไรข่วนมาน่ะ ? " เค้าถามอีก พลางชี้ไปที่แก้มของตัวเอง
" อ..อ๋อ!! ก้อเล็บเราเผลอไปโดนน่ะ ช่างมันเถอะ!! " ผมบอก
" แล้ว..ไปหาอ๊อฟมาเป็นไงบ้าง ? เค้าน่ะ!! " ผมถามต่อ
" มันก้อสบายดีนี่!! ก้อพูดคุยกะเราปกติ เอ้อ!!! เมื่อกี้บ๋อมเดินสวนกับเรา มันบอกเราว่า มันจะกลับแล้ว..ทำไมมันรีบกลับล่ะ ? " เหลียงถาม
" ไม่รู้สิ!!..ไม่รู้เหมือนกัน " ผมพูด พลางส่ายหน้า
" เอาเถอะ..ช่างมัน!! ว่าแต่..ที่แก้มนายน่ะ.." เค้าพูด แล้วชี้มาที่แก้มผม
" เดี๋ยวเราทำแผลให้ดีกว่า ในลิ้นชักน่าจะมีพลาสเตอร์นะ " เค้าพูด แล้วก้มลงไปที่ตู้ข้างเตียง เพื่อหาพลาสเตอร์
" อ่ะ!! เจอแล้ว " เค้าพูด แล้วหยิบห่อพลาสเตอร์ขึ้นมา แล้วทำแผลให้ผม..
ผมมองหน้าเค้า ขณะที่เค้ากำลังทำแผลให้ ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เวลาที่อยู่ใกล้เค้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ ที่ผมรู้สึกอย่างนี้..กับเค้าแล้ว ความรู้สึกในตอนนี้ มันอาจจะเกินเพื่อนเสียด้วยซ้ำ
" อ่ะ..เสร็จแล้ว!!! เล็บนายท่าทางจะคมเหมือนกันนะ " เค้าพูดขึ้น ( ใช่เล็บกุซะที่ไหนล่ะ..ติดเชื้อบ้ารึป่าวก้อไม่รู้ )
" แล้วปอ กะเซฟยังไม่มาอีกเหรอ ?.. " เค้าถามต่อ ผมเลยส่ายหน้า
เค้ามองผมค้างอยู่อย่างนั้น ( แถมจ้องตาผมด้วยนะ ) หลังจากนั้น จึงพูดขึ้น
"...เราไม่แปลกใจเลยนะ ว่าทำไมอ๊อฟถึงชอบนาย ไม่แปลกใจเลยจริงๆ "
" ทำไมเหรอ ? " ผมถามเค้าอย่างสงสัย
เค้าค่อยๆเอามือยื่นเข้ามา แล้วจับที่แก้มผม แล้วใช้นิ้วโป้งลูบไล้ไปบริเวณรอบดวงตาผมเบาๆ " เค้าชอบคนตาโต ตาหวานๆ...อย่างนายน่ะ.." เค้าพูด
ผมมองเค้า สังเกตได้ว่า เค้ายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน…
" เรา...ก้อชอบนะ คนตาโต " เค้าพูดต่อ แล้วมองหน้าผม
ถ้อยคำที่เค้าพูดครั้งนี้ ทำให้ผมลืมเรื่องที่บ๋อมพูดไปหมดสิ้น ที่เค้าบอกว่า มีแต่คนรังเกียจผม คำๆนั้นมันไม่เป็นจริงเลย เพียงแต่เค้ากุเรื่อง หลอกผมให้ตายใจเท่านั้น ทั้งที่ความจริงแล้ว มันไม่ใช่เลย...
แล้วความจิงก้อเปิดเผย เหอๆๆๆ เด่วไว้ผมมาต่อให้อีกนะคัฟ :bye2:
-
อิบ๋อมนิสัยไม่ดีจริงๆด้วย :beat:
เหลียง!!!~ ชอบมิกก็บอกมา แต่ช่วงนี้อ๊อฟหายไปเลย 55+
อยากให้คืนดีกันเร็วๆจัง :กอด1:
-
ช่วยพาบ๋อมไปบำบัดเหอะ
คนแบบนี้เป็นโรคจิตง่ะ
ใครอยู่ใกล้..น่ากลัวว่ะ
+1 ให้คับ มิก สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
:o10: เจ้ามิกอ่านทางออกนิดนึงล่ะ ใช้ได้ๆ
เราจะได้รู้ทันความคิดคนปองร้ายเรา รู้เขารู้เราชนะโลด
ส่วนเจ้าเหลียงจะคิดยังไงอะไรก็นะ ปล่อยไปก่อนดีกว่าจัดการเจ้าอ๊อฟให้รู้แล้วรู้รอด
เอาให้รู้เรื่องจะดีกว่านะ ถ้าจะเลิกกันก็ต้องเคลียร์เรื่องเก่าๆด้วยอ่ะเนอะ
+1 จ้า
-
:pig2:มาต่อแล้วคัฟๆๆๆๆๆ :pig2:
บทที่ 14 : Mr. Charming~*
วันนี้ เป็นวันจันทร์คับ เป็นวันที่ผมได้ไปโรงเรียนเป็นวันแรก ( ในที่สุด..ผมก้อได้ออกจากโรง'บาลซะที!! ) ผมเดินเข้าโรงเรียนอย่างไม่ค่อยสบายใจเท่าไร ทั้งนี้มีเหตุผลอยู่สองประการคือ ประการที่หนึ่ง แผลที่แก้มผมยังไม่ค่อยหายเลย ผมยังต้องปิดพลาสเตอร์มาโรงเรียน และประการที่สอง ผมคงต้องกระอักกระอ่วนใจอยู่ไม่น้อย ที่ต้องมาเจอกับอ๊อฟ และบ๋อม!!
หลังจากวันที่บ๋อมได้เปิดเผยธาตุแท้ของตัวเองให้ผมรู้ จากนั้นผมก้อไม่ได้บอกใคร ทั้งเหลียง ปอ และก้อเซฟ ผมก้อไม่ได้บอกพวกเค้า เหตุที่เป็นแบบนี้ เพราะผมกลัวว่า เค้าจะไม่เชื่อ จะให้ผมพูดออกไปก้อไม่ได้ เพราะพวกเค้ารู้จักกันมาก่อน ก่อนที่ผมจะมาเรียนที่นี่ซะอีก
" ไงมิก!! หายดีแล้วเหรอ ? " เซฟทักทายผมทันที ที่ผมนั่งเก้าอี้
" อือ!! ก้อไม่เป็นไรแล้วนี่ " ผมบอก
" นายไม่ได้มาเรียนตั้งหลายวัน มีการบ้านตั้งเยอะที่นายต้องสะสาง " เค้าพูด พร้อมกับหยิบชีทงานที่เค้าเก็บไว้มาให้
" โห!! เยอะจัง มีตั้งหลายวิชาแน่ะ!! " ผมร้องขึ้น พลางหยิบชีทพลิกดูไปมา
" ทั้งหมดนี้ส่งอาทิตย์นี้นะ เราว่า เพื่อประหยัดเวลา นายเอาของเราไปลอกดีกว่า " เค้าพูด แล้วหยิบชีทของเค้าขึ้นมา
" เออ!! นึกว่าจะไม่มีให้ซะแระ ขอบคุณมากนะ!! " ผมพูด แล้วยิ้มให้เค้า ( ^ ^ )
" แล้ว..ที่แก้มของนาย ยังไม่หายอีกเหรอ ? " เค้าถาม แล้วทำเป็นจิ้มๆที่แก้มของตัวเอง
" อือ!! " ผมบอก
" อ่านะ!! นายนี่ซุ่มซ่ามจัง " เค้าพูดขึ้น ( ผมก้อโกหกเค้า กะปอเหมือนกันว่า โดนเล็บตัวเอง!! )
" มิก!! มาแล้วเหรอ ? อาการเป็นไงบ้าง ? " ปอเดินเข้ามาทัก ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
" อือ!! ก้อดีขึ้น " ผมหันไปบอกเค้า แล้วยิ้มให้ เค้าก้อยิ้มตอบแล้วมานั่งข้างๆผม
ผม และเพื่อนทั้งสองนั่งคุยบ้าง นั่งลอกงานบ้าง อย่างสบายใจ บางครั้งมันก้อทำให้ผมรู้ว่า ไม่มีใครดีเท่าเพื่อนของเราอีกแล้ว เพราะอย่างน้อย พวกเค้าสองคนก็ไม่เคยทำให้ผมทุกข์ใจ จนกระทั่ง…
" เฮ้ย!! เป็นเด็กใหม่..มาเรียนไม่เท่าไหร่ ก้อโดดซะแล้ว..." เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างหลังผม ผมจึงหันไปมอง ปรากฎว่า เป็นเสียงของคิก...ไอ้หล่อห้องผมคับ!!
" ว้าย!! คิก.." ปอแอบกระซิบผม ( ปอคลั่งไคล้เค้ามากคับ...ไอ้ขี้เก๊กคนนี้!! )
คิกกำลังเดินเข้ามาหาผม หุ่นที่ดูผอม สูงเหมือนนักกีฬาบาสฯ หนำซ้ำผิวที่ขาว และหน้าตาที่ดูดีของเค้า ดึงดูดให้ใครๆหลายคนเข้าหา และอยากรู้จัก แถมเวลาที่ได้พูดคุยกับเค้า หากลองสังเกตดีๆ จะเห็นได้ว่า นัยน์ตาของเค้ายังออกเป็นสีน้ำตาลชวนให้ใครหลายๆคนเพ้อฝัน และปากสีชมพูระเรื่อของเค้า ก้อทำให้ใครหลายๆคนอยากลิ้มรสสัมผัสของมัน
คิกเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก้อยิ่งทำให้ปอหน้าแดง แล้วบิดตัวเขินอายไปมา จนเซฟต้องถองสีข้างปอ เพื่อให้เค้าเก็บอาการงาม ( หน้า ) เกินหญิงของเค้าเอาไว้
" ได้ข่าวว่า นายเข้าโรง'บาลตามอ๊อฟไปนี่...'ไมอ่ะ ? ถึงกับป่วยตามเลยเหรอ ? " คิกถามขึ้น
" ป่าว!! " ผมบอกเค้า
" อ้าวเหรอ ??…เราก้อนึกว่านายลงแดง เพราะขาดไอ้อ๊อฟมันซะอีก 555+ " เค้าพูดแล้วหัวเราะ ( ตลกตรงไหนวะ ?? )
" แล้วที่เค้าบอกกันอีกว่า นายกับไอ้อ๊อฟเลิกกันแล้วน่ะ..จริงรึป่าว? " เค้าถามผมต่อ ( ข่าวเร็วจังว่ะ!! - -' )
ผมนิ่งเงียบไป มองหน้าปอ กะเซฟ แล้วพูดขึ้น " ข่าว...ก้อเป็นข่าวนะ "
" เหรอ ? " เค้าถาม ดวงตาเค้าหรี่ลง ดูท่าทางสงสัย
" แล้วนายได้ยินมาจากไหนอ้ะ ? " เซฟถามคิก
คิกทำหน้าเหมือนไม่สนใจ แล้วเอานิ้วจุ๊ปาก ทำทีเป็นว่า บอกไม่ได้
" ...ความลับ... " เค้าพูดขึ้นเบาๆ แล้วเดินจากไป...
แสดงว่า...ต้องมีคนปล่อยข่าวแน่ๆเลย ใครล่ะ ? ...ใครที่สนิทกับอ๊อฟที่สุด ตอนนี้ คนที่ผมหมายหัวไว้ ก้อคือ...ไอ้บ๋อม!!
" คิกน่ารักจังเลยอ้ะมิก!! " ปอพูดขึ้น ผมจึงหันไปมองเค้า
" กวน teen ด้วย " ผมบอกปอ
" ถึงยังไงก้อน่ารัก!! " เค้าพูดต่อด้วยท่าทางเคลิ้มๆ
" ปอเป็นอะไรมากป่าวเนี่ยเซฟ " ผมหันไปทางเซฟ แล้วชี้มาที่ปอ
" ปกติน่ะ..." เซฟพูดขึ้น " ...ไอ้คิกมันเป็นเดือนโรงเรียนอยู่แล้ว พวกสาวๆโรงเรียนเราส่วนมากก้อคลั่งมัน " เซฟพูด
" สาวๆในโรงเรียนชายล้วนเนี่ยนะ ? หุๆ " ผมพูดแล้วยิ้ม
" อือ..อย่างปอเป็นต้น " เซฟพูดอีก แล้วมองมาที่ปอ เค้ายังคงมองคิกอย่างเคลิ้มๆอยู่อย่างไม่วางตา
จะว่าไปมันก้อจริงนะคับ ที่ไอ้คิกมันเป็นขวัญใจของสาวๆโรงเรียนผม ก้อมันทั้งขาว ทั้งสูง ทั้งหน้าตาดีอย่างนี้ บางครั้ง ผมก้อแอบมองมันอยู่เหมือนกันนะ แต่ก้อคงไม่ขนาดปอหรอก เพราะว่า ถ้าหากคิดจะตั้งชมรมคนรักคิกแล้วล่ะก้อ...ปอคงเป็นประธานชมรม...ชัวร์!! ( รองจากชมรมการแสดงนะ )
สักพักหนึ่ง อ๊อฟ เหลียง และบ๋อมก้อเดินเข้ามาที่ห้อง อ๊อฟดูแจ่มใสขึ้น หลังจากที่ออกมาจากโรง'บาลได้ไม่นาน เหลียงยังคงดูปกติ ท่าทางขี้เล่นของเค้ายังคงเหมือนเดิม ( ตอนนี้เค้าไม่ใส่แว่นแล้วด้วย ) และคนที่ผมไม่อยากมองหน้ามันที่สุดคือ ไอ้บ๋อม!!
วันนี้มันดูสดใสร่าเริงกว่าปกติ ผมว่า มันคงดีใจที่อ๊อฟออกมาจากโรง'บาลแล้ว หรือไม่ก้อ...เพราะผม ที่มันได้เห็นผมกับอ๊อฟได้เลิกกันสำเร็จ!!
อ๊อฟนั่งที่ แล้วหันมามองผม จากนั้นเค้าก้อหลบสายตาไป ผมก้อไม่กล้ามองเค้าเช่นกัน ส่วนเหลียงก้อยิ้มให้ผม ผมก้อยิ้มตอบ บ๋อมก้อยิ้มให้เช่นกัน แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูเย็นชา รอยยิ้มนั้นทำให้ผมเสียวสันหลังทันทีที่ได้เห็น
" ดูเหมือนไอ้อ๊อฟไม่อยากมองหน้านายเลยนะมิก " เซฟพูดขึ้น
" ช่างเค้าสิ...เรื่องของเค้า " ผมบอก
" นายก้อลองเข้าไปทักๆ คุยๆ กะเค้าหน่อยสิ " ปอพูดบ้าง ( หายเคลิ้มแล้วเรอะ ?!! )
" อย่าบ้าน่า...เราไม่เอาด้วยหรอก " ผมพูด แล้วนิ่งไป ทำทีเป็นไม่สนใจ ใช่!! ผมต้องไม่สน...ต้องไม่สน เค้าเลิกกับผมแล้ว...ตอนนี้เค้าก้อมีกิ๊ฟที่ช่วยเยียวยารักษา ตั้งแต่ตอนเค้าอยู่โรง'บาลแล้ว แต่ผมอ้ะดิ..ต้องอยู่ที่โรง'บาลโดยไม่มีเค้ามาดูแล...เศร้าใจว่ะ ( - -‘ )
" เฮ้ย!! ดูเด้ะพวกเรา เค้าบอกไม่ได้เลิกกัน...แต่ทำไมไม่คุยกันเลยวะ..เป็นแฟนกันภาษาอะไร ?? " จู่ๆคิกก้อตะโกนขึ้นมา ผม ปอ และเซฟหันไปทางเค้า…
ตอนนี้พวกเพื่อนๆในห้อง ต่างกำลังมุงดูเค้าอยู่
" มันทำบ้าอะไรของมันวะ!! " เซฟพูดขึ้น
ผมแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วคับตอนนี้...ที่จริงผมอยากให้ เรื่องมันจบๆไป ต่างคนต่างอยู่ ไม่อยากจะขุดคุ้ย ไม่อย่างให้โจ่งแจ้ง แต่เค้ากลับ...เฮ้อ!! ( ผมถอนใจ - - )
" เมิงอย่ามายุ่งได้มั้ยวะ ?!! " อ๊อฟลุกขึ้นตะโกนใส่คิก ท่าทางเค้าดูอารมณ์เสียมาก
( ไอ้คิกตายแน่!! )
" อ้าว!! ก้อไหนมิกบอกเองว่า..ไม่ได้เลิกกับเมิงนี่ แล้วทำไมเมิงไม่คุยกันล่ะ ทำไม ? จะแก้ข่าวเหรอ ? " เค้าพูดกวนๆ
" ไอ้เวรเอ๊ย!! " เค้าลุกขึ้น แล้วผลักคิกไปชนกับกำแพง แล้วบีบคอ เพื่อนๆในห้องต่างพากันร่วมเชียร์เช่นเคย ( รักกันจริงๆ )
" เมิงจะเลิกพูดได้รึยัง ?!! " อ๊อฟตะคอกใส่
" อ๊ะๆ..ทำไม ? เลิกกันแล้วก้อบอกว่า เลิกสิ..แน่จริงเมิงอย่าปิดข่าว " คิกพูดอีก
" เมิง...!! " อ๊อฟง้างหมัดจะต่อยคิก พวกเพื่อนๆต่างลุ้นกันจนตัวโก่ง ผมก้อด้วย
" เฮ้ย!! ไอ้อ๊อฟ ไม่เอาน่า " เหลียงพูดขึ้น โชคดีที่เค้าดึงกำปั้นของอ๊อฟไว้ทัน ไม่งั้น ผมว่าปอต้องเสียใจแน่ เพราะหน้าหล่อๆของคิกจะเละ
" เมิงก้อฟังมันพูดสิ..กวนส้น teen " อ๊อฟหันไปบอกเหลียง ทั้งๆที่มืออีกข้างยังคงบีบคอคิกอยู่
" แล้วมันจริงป่าวล่ะ ?!!..เมิงกับมิกน่ะ ? " คิกยังคงไม่หยุดพูด
" ไอ้นี่หนิ..กุบอกให้หยุด!! " อ๊อฟจะต่อยคิกต่อ เค้ายังคงโมโหอยู่แน่ๆ ส่วนเพื่อนๆเองก้อช่วยกันลุ้นต่อ ( แทบช๊อค!! )
" เฮ้ย!! อย่าๆ...เมิงเพิ่งออกจากโรง'บาลมานะอ๊อฟ " คราวนี้บ๋อมเข้าไปขวางไว้
" คิก!! เมิงก้อหยุดพล่ามได้แล้วนะ..ถ้าไอ้อ๊อฟโมโหขึ้นมากกว่านี้ กุก้อช่วยไม่ได้นะว้อย!! " บ๋อมพูดต่อ ( ชิ!! ทำมาเป็นพ่อพระ..เมิงอ้ะซาตาน!! )
อ๊อฟจึงค่อยๆปล่อยมือออกจากคอคิก แล้วลดกำปั้นลง
" ล้อเล่นแค่นี้ ยังจะโมโห พูดกันดีๆก้อได้ " คิกพูด แล้วจัดคอเสื้อให้ตัวเอง
" เมิงก้อน่าจะรู้นี่ว่า อะไรเป็นอะไร ไอ้อ๊อฟมันก้อเสียใจเป็นนะว้อย!! " เหลียงบอกคิก
" เสียใจ...สรุปมันกับมิกก้อเลิกกันแล้วใช่มั้ยล่ะ...555+ " คิกพูดเสร็จแล้วหัวเราะ
" กุบอกให้เมิงหยุด!! " อ๊อฟหันกลับมาแล้วต่อยคิกไปหนึ่งหมัด แล้วกำลังจะต่อยต่อ
" อย่าๆอ๊อฟ!!! " เหลียง กับบ๋อมช่วยกันห้ามอ๊อฟ เพราะท่าทางคราวนี้อ๊อฟเอาจริงแน่
" นายก้อเลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้วน่าอ๊อฟ!! ลืมมันไปซะ!! " บ๋อมพูดกับอ๊อฟ " ใจเย็นๆอย่าโมโห " เค้าพูดต่อ
" โธ่ว้อย!! " อ๊อฟตะโกน แล้วกระทืบเท้าออกจากห้องไปด้วยความโมโห เค้าถีบประตูให้เปิดออก เสียงประตูกระแทกดังมาก...
ผมอ้าปากค้าง ยังคงตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เหตุการณ์ที่เค้า กับคิกทะเลาะกัน คิกมันก้อไม่น่าไปกวนอ๊อฟก่อนเลย ส่วนอ๊อฟเค้าก้ออยากจะลืมผมแล้วจริงๆ ก้อเหมือนผมล่ะ..ที่อยากจะลืมเค้า ไม่อยากจะพูดถึงเค้าอีก ไม่อยากเลย...
" อ๊อฟ!! รอด้วย " เหลียงวิ่งตามอ๊อฟออกไป ส่วนบ๋อมหันมาทางผม แล้วยิ้มให้ มันเป็นรอยยิ้มที่ดูกระแทกแดกดัน และเหยียดหยามมาก เค้าคงจะสะใจที่อ๊อฟกับผมเลิกกันได้อย่างเป็นทางการซะที...
" คิกจะเป็นอะไรหรือป่าวเนี่ย ? " ปอพูดขึ้น
" สมน้ำหน้า อยากปากดีนัก " เซฟพูด
" นายอย่าว่าคิกเค้าสิเซฟ ดูดิ...น่าสงสารออก เห็นทีเราต้องไปดูซะแล้ว คิกกก.............." ปอพูด แล้วรีบถลาเข้าไปหาคิก
" ซะงั้นน่ะ " ผมพูดเบาๆ แล้วมองหน้าเซฟ
มันเป็นอะไรที่น่ากลัวมากกับเหตุการณ์เมื่อกี้ อ๊อฟดูท่าทางโมโหมาก ที่เค้าได้ต่อยคิกไปหนึ่งหมัดอย่างจังๆ ทำให้ปากคิกแตกไปนิดนึง แต่ก้อไม่น่าจะเป็นอะไรมาก เพราะคิกยังคงยืนเก๊ก และทำให้ปอไม่เลิกคลั่งไคล้ได้ ก้อถือว่า สุดยอดแล้ว แต่อ๊อฟ..
ผมว่า เค้าคงโดนบ๋อมพูดอะไรไปซักอย่าง เห็นเค้าดูเชื่อที่บ๋อมพูดจัง อาจจะบอกว่า ผมไม่ดีอย่างโน้น ไม่ดีอย่างนี้ก้อเป็นได้ กับอีกหลายๆคนที่โดนบ๋อมเป่าหูใส่ คนต่อไปอาจเป็นเหลียง หรือไม่ก้อ เซฟ กับปอ...
ไว้เด่วมาต่อนะคร้าฟฟฟฟ ขอบคุลผู้อ่านที่รักทุกคนที่ติดตามนะคัฟ :call:
-
:seng2ped:
ก็ถ้าไอ่อ๊อฟ มันจะไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง
ไอ่บ๋อมจะพูดอะไร มันก็เชื่อไปหมด
ปล่อยมันไปเห๊อะ..มิก
คิกน่าสนใจกว่าเยอะ..ว่าม่ะ
:m25:
:กอด1:มิก +1 คับ
-
คิกทำไมกวนโอ๊ยเยี่ยงนี้ แต่หล่อให้อภัย 55+
อ๊อฟก็ไม่พูดซักคำเนอะว่าเลิกกับมิกแล้ว สงสัยว่าจริงๆก็ยังรักมิกอยู่อ่าแหละ
รักกันเถอะ หมั่นไส้อิบ๋อม นิสัยไม่ดี โกรธมัน ชิส์ :m16:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ
และเข้ามาตามอ่านเรื่องด้วย
-
มาต่อแล้วคัฟ...บทที่ 15 กับความบ้าของบ๋อมที่เพิ่มขึ้น!!! :m15:
บทที่ 15 : Head Room Selection~*
ตอนพักกลางวัน ผมนั่งทานข้าว กับปอ และเซฟ ปอยังคงไม่เลิกคลั่งไคล้คิกมันเลยคับ...ตั้งแต่เช้าแล้ว ( รำคาญ!! )
" วันนี้คิกน่ารักจังเลยอ้ะ...เค้ายิ้มให้เราด้วย ยิ่งตอนที่ปากมีแผลนะ..ยิ่งเท่ห์!! " ปอพูดขึ้น
" นายพูดคำนี้มาสิบกว่ารอบแล้วนะปอ..ตั้งแต่เช้าแล้วนะ " เซฟบอก ( - -' )
" ก้อเค้าน่ารักนี่..." ปอพูดซ้ำอีกครั้ง
" นี่..พวกเรา เมื่อเช้ามาดาม ( อาจารย์ประจำชั้นห้องผม เป็นอาจารย์สอนฝรั่งเศสคับ ) บอกว่า จะเลือกหัวหน้าห้องคนใหม่น่ะ...พวกนายจะเลือกใครเหรอ ? " ผมถามขึ้น ทั้งปอ และเซฟมองหน้ากัน
เหตุที่ผมถามขึ้น ก้อเพราะตอนบ่ายจะมีการเลือกหัวหน้าห้องคนใหม่ที่ห้องผม เนื่องจากเปิดเทอมมาครบหนึ่งเดือน แล้วหัวหน้าคนเก่าก้อทำหน้าที่ไม่ดีพอ มาดามจึงทำการเลือกหัวหน้าห้องคนใหม่ ( ทำยังกะเรื่องการเมือง!! )
" ไม่รู้สิ..เรายังไม่ได้คิดน่ะ " เซฟบอก
" ส่วนเรา...เราจะเลือกคิก " ปอพูดขึ้น
" ทั้งปีอ้ะ...นายน่ะ " เซฟบอก " แล้วนายล่ะมิก...จะเลือกใคร ? " เค้าถามต่อ
" เราเหรอ ? ...เราว่า เราจะเลือกนายน่ะเซฟ ดูท่าทางนายจะคุมเพื่อนในห้องได้ ตอนแรก...เรากะจะเลือกปอ เพราะปอมีความเป็นผู้นำดี แต่..ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว!! " ผมบอก
" อ๋า!!..เธอว่าอะไรเราน่ะมิก ? เดี๋ยวจะโดน!! " ปอพูดอย่างงอนๆ
พวกเรานั่งทานข้าวเสร็จแล้ว ก้อรีบขึ้นห้อง เพราะอีกสิบนาทีก้อจะหมดเวลาแล้ว ตอนนี้ ที่บนห้องก้อมีคนอยู่พอประมาณ รวมทั้งอ๊อฟ เหลียง แล้วก้อบ๋อมด้วย
ดูท่าทางอ๊อฟยังไม่เลิกหัวเสียกับเมื่อเช้า แต่ก้อยังดีที่มีเหลียงนั่งอยู่ข้างๆ แล้วก้อไอ้บ๋อม ที่กำลังนั่งจดงานให้อ๊อฟอยู่ ( เพราะช่วงเช้าอ๊อฟไม่ได้เข้าเรียนเลย!! )
จะว่าไปแล้ว ผมว่า บ๋อมมันก้อคงอยากจะทำอะไรให้อ๊อฟ เพื่อที่จะให้เค้าได้เห็นคุณค่าในตัวมัน และสนใจมันมากขึ้น แค่นี้มันก้อคงมีความสุขแล้วล่ะ ( ทุ่มทุนว่ะ!! )
น่าเห็นใจมันเหมือนกันนะ!! ( แต่ก้อช่วยไม่ได้นะ ในเมื่อเค้าทำกับผมอย่างนี้แล้ว...ก้อสมควรที่จะให้ผมเกลียด )
" อ๊อฟมันกลับมาแล้วนี่มิก!!..มันไปไหนของมันมานะ ? " ปอพูดขึ้น แล้วหันไปมองอ๊อฟ
" ไม่รู้เค้าเหมือนกัน...ช่างเค้าเถอะ " ผมบอก แล้วหันไปมองทางอื่น ปอมองผมอย่างสงสัย
" เราว่านะ...เธอคงอยากลืมเค้าเร็วๆใช่มั้ยล่ะ ? " ปอถามขึ้น
" ก้อคงงั้น!! " ผมบอก
" จะบอกอะไรให้นะ ยิ่งคิดที่จะลืมเค้า กลับยิ่งทำให้ตอกย้ำตัวเองมากขึ้น เราว่า เธอปล่อยให้มันไปเรื่อยๆของมันดีกว่านะ หาอะไรทำ อยู่กับเพื่อนๆเดี๋ยวก้อลืมเองอ่ะ " ปอบอก
ก้อจริงอย่างที่ปอพูดล่ะ...คนเรา ถ้าคิดที่จะลืมบางสิ่งบางอย่างหากขืนดึงดันที่จะรีบๆลืมมัน มันจะยิ่งกลับจำ แล้วมันจะยิ่งทำให้เจ็บใจมากขึ้น กลายเป็นเครียด หากเราเอาเวลาที่จะลืมเรื่องนั้น แล้วหันมาทำอะไรอย่างอื่น เช่น ไปเที่ยวให้สนุก หรืออยู่กับเพื่อนๆ จิตใจเราอาจแจ่มใสขึ้น เพราะความสนุกนั้น จะทำให้เราลืมมันได้...ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่า แล้วเวลาจะช่วยรักษาจิตใจเราเอง..
สักพัก มาดามก้อเดินเข้ามาในห้อง เธอเป็นหญิงสูงอายุที่รู้จักการแต่งตัวให้ดูดีอยู่เสมอ วันนี้เธอรวบผมตึง และก้อใส่แว่นทรงปีกผีเสื้อเหมือนอย่างเคย ทุกคนนั่งนิ่งทันทีเมื่อมาดามเดินเข้ามาในห้อง ( เป็นไปเองโดยอัตโนมัติ ราวกับมีอำนาจสั่งคนได้ ) เพื่อทำหน้าที่เลือกหัวหน้าห้องคนใหม่..โดยการให้นักเรียนในห้องทุกคน เขียนชื่อเพื่อนที่ต้องการจะให้เป็นหัวหน้าใส่กระดาษ แล้วไปหย่อนในกล่องหน้าห้อง แล้วเพื่อนในห้องเขียนชื่อใครเยอะสุด คนๆนั้นก้อจะได้เป็นหัวหน้า...
ผมเขียนชื่อเซฟลงไปในกระดาษคับ ทางด้านปอ ผมว่าเค้าต้องเขียนชื่อคิกแน่ๆเลย ส่วนเซฟ...ผมก้อไม่รู้เหมือนกัน ว่าเค้าเขียนใคร ?!!
ในที่สุด นักเรียนในห้องก้อเขียนชื่อเสร็จ แล้วออกมาใส่ในกล่องหน้าห้อง
" นายเลือกใครอ้ะเซฟ ? " ผมถาม
" ก้อ.." ขณะที่เค้ากำลังจะพูด จู่ๆปอก้อโพล่งออกมา
" ตื่นเต้นจังเลยอ้ะ!! ว่าใครจะได้เป็นหัวหน้าห้องคนใหม่ ลองทายดิว่า เราเลือกใคร ? " ปอถามให้พวกเราทาย
" ก้อคิกไง!! " ผมกับเซฟพูดพร้อมกัน
" อ๋า!!! รู้ได้ไงเนี่ย ? " ปอถามต่อ
" ก้อนายเพิ่งบอกเราเมื่อตอนพักน่ะสิ " ผมพูด
" อ่าเหรอ ? ...ลืม " เค้าพูด แล้วยิ้มอย่างอายๆ
ทุกคนกลับไปนั่งประจำที่ของตัวเอง เพื่อรอให้มาดามทำการนับคะแนน
" เอาล่ะค่ะ...นักเรียน ในเมื่อนักเรียนเขียนชื่อเพื่อนลงไปในกระดาษเรียบร้อยแล้ว ครูก้อจะเริ่มทำการนับคะแนนแล้วนะคะ อ่ะ...ภควัฒน์มาช่วยเขียนคะแนนให้ครูบนกระดานหน่อย !! " มาดามเรียกปอ เค้าลุกจากเก้าอี้มาที่กระดาน เพื่อเตรียมตัวเขียน
" ครูจะเริ่มหยิบกระดาษแล้วนะคะ เธอเตียมตัวเขียนนะ " มาดามหันมาบอกปอ
" ค..คับ " ปอรับคำ
มาดามสุ่มหยิบกระดาษในกล่องขึ้นมา...ได้มาแล้วหนึ่งใบ
" อ่ะ...คนแรก ภควัฒน์ " มาดามพูดขึ้น นั่นชื่อปอนี่...ปอได้ไปหนึ่งคะแนน สงสัยเซฟเขียนมั้ง ปอทำการจดชื่อลงบนกระดาน
" คนต่อไป...ศิราวุธ " อ๊ะ...ชื่อเซฟนี่ ผมเขียนลงไปด้วย มาดามคงจับขึ้นมาได้
" คนต่อไป...ภควฒน์ " ชื่อปออีกแล้ว สงสัยมีคนเขียนอีก
" คนต่อไป..กฤศพงศ์ " ชื่อไอ้คิก...รู้ล่ะใครเลือก ( ปอเขียนชื่อไอ้คิก แล้ววาดหัวใจลงไป Present สุดๆ!! )
" คนต่อไป..บารมี " อ๋า...ชื่อไอ้บ๋อมนี่ มีคนเลือกมันด้วยเหรอ ? สงสัยเขียนให้ตัวเองแน่ๆเลย!!!
" คนต่อไป..บารมี " เฮ้ย!! ทำไมมีคนเลือกอ้ะ..มันไม่ได้เขียนเองนี่!!
" คนต่อไป...ภควัฒน์ "
" คนต่อไป..บารมี ".....
มาดามยังคงจับฉลากต่อไป ทั้งชื่อของปอ และบ๋อมสูสีคู่คี่กันมากคับ แสดงว่า..ก้อมีคนชอบบ๋อมเยอะเหมือนกันนะนี่...ถึงเลือกกันเยอะ ( ยกเว้นผม )
ในที่สุด ทั้งคะแนนของปอ และบ๋อมก้อเท่ากัน และก้อยังมีกระดาษเหลืออยู่ใบสุดท้ายด้วย ถ้าเกิดเปิดได้ชื่อใครคนใดคนหนึ่ง คนๆนั้นก้อได้เป็นหัวหน้าห้องไป..
ผมเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วล่ะ ถ้าบ๋อมมันได้เป็นหัวหน้าห้องนะ..ทุกคนในห้องคงต้องรุมเกลียดผมแน่ๆ ผมไม่อยาก...ไม่อยากให้มันได้ ถ้าปอได้เป็นก้อคงดี ( ห้องจะได้ไม่ต้องถูกปกครอง ด้วยอิทธิพลมืด!! )
" ครูหยิบขึ้นมาแล้วนะคะ...ไหนดูซิว่าใคร ? " มาดามพูด แล้วคลี่กระดาษออกเพื่อดู
" อืม..ครูบอกได้เลยว่า ตอนนี้เราได้หัวหน้าห้องแล้วนะคะ.." มาดามพูดต่อเพื่อให้ผมลุ้น ใคร..ใครอ้ะ ? ปอ หรือบ๋อม...บ๋อม..หรือปอ ???
" บารมี!! " มาดามพูด...
...ไม่...ไม่นะ ทำไมมันได้ล่ะ ? ไอ้บ๋อม...มันได้...มันได้เป็นหัวหน้าห้อง
ในที่สุดเรื่องที่ผมกลัว ก้อได้เกิดขึ้น บ๋อมได้เป็นหัวหน้าห้อง...ต่อไปนี้ผมคงต้องอยู่ตัวคนเดียวแน่...ทำไงดี ทำไงดีล่ะ ( มันซื้อเสียงป่าววะ ?!! )
" คะแนนเป็นเอกฉันท์แล้วนะคะ หัวหน้าห้องคนใหม่ของเราก้อคือ บารมี ส่วนรองหัวหน้าก้อคือ ภควัฒน์นะคะ " มาดามประกาศ
เอาวะ!!..ไม่เป็นไร ถึงมันได้เป็นหัวหน้าห้อง ปอก้อยังเป็นรองฯ ผมว่า เค้าคงมีวิจารณญาณพอ ว่าอะไรเป็นอะไร..เค้าคงไม่เชื่อใครง่ายๆหรอก ไม่แน่...ไม่แน่ใจ...
ผมค่อยๆเหลือบไปที่บ๋อม ตอนนี้ เค้ามองผมอยู่ เค้ายิ้มให้ผม รอยยิ้มเค้าดูน่ากลัว เหมือนกำลังแอบสะใจอยู่ ผมรีบหันหลังกลับไป เสียวสันหลังวาบเลย!!
ตอนเย็น ผม ปอ และเซฟออกมาจากห้องด้วยกัน ขณะที่กำลังจะเดินลงบันได จู่ๆเซฟก้อพูดขึ้น " เราปวดท้องอ้ะ...พวกนายไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ!! " เซฟพูด พลางกุมท้องไปด้วย
" อือ..ไปดิ เราจะได้ไปชิ้งฉ่องด้วย " ผมบอก ( อั้นมาได้สักพักล่ะ - - )
" งั้น..พวกเธอสองคนไปเถอะ เราจะรีบกลับน่ะ ไปเฝ้าบ้าน...วันนี้แม่ไม่อยู่ " ปอบอก
" อือๆ ตามใจ " ผมพูด พลางพยักหน้าไปมา
" เราไปก่อนนะ บาย...บาย " ปอโบกมือให้ แล้วเดินลงบันไดไป ส่วนผม กับเซฟก้อเดินเข้าห้องน้ำ เซฟเข้าไปในห้องส้วม แล้วปิดประตู
" รอด้วยนะมิก!! " เค้าตะโกนบอก
" อือ!! " ผมพูด แล้วเดินเข้าห้องส้วมอีกห้องหนึ่ง เพื่อไปชิ้งฉ่อง...
ผมทำธุระเสร็จก่อนเซฟคับ แล้วผมก้ออกมาจากห้องส้วม เพื่อมาล้างมือข้างนอก เมื่อผมล้างมือเสร็จแล้ว ก้อเงยหน้าขึ้นมองกระจก ปรากฎว่า...
" บ๋อม!! " ผมพูดขึ้น เค้ากำลังยืนมองผม จากเงาสะท้อนในกระจก ผมหันไปมองเค้า แล้วก้อกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ…
" ทำไม ? จะรีบไปไหนล่ะ ? " เค้ารีบดึงผมไว้
" ปล่อย!!! ปล่อยนะว้อย!! " ผมร้องบอก
" ทำไม ? ไม่พอใจเหรอ ? ต่อไปนี้อย่ามาขึ้นเสียงกะเรานะ..ให้มันรู้ซะมั่งว่า เราเป็นใคร และนายอ่ะ เป็นใคร " เค้าบอก ( หน็อย!! เอาความเป็นหัวหน้าห้องมาข่ม )
" นายอย่ามาบ้าน่า...คิดเหรอ ว่าได้เป็นหัวหน้าแค่นี้ แล้วจะทำอะไรเราได้ ?? " ผมถามเค้า ( สารเลว!! )
" ทำได้หรือไม่ได้ เดี๋ยวนายก้อรู้ " เค้าพูด แล้วค่อยๆยื่นหน้ามาทางผม
" จำไม่ได้เหรอ..ว่ารอยแผลที่หน้าน่ะ เป็นเพราะใคร ? " เค้าถามผมด้วยน้ำเสียงที่เบา แต่น่ากลัว
" นายอย่าลืมสิ..ว่าไม่มีใครเค้าเชื่อที่นายพูดหรอก แม้แต่เพื่อนนาย " เค้าพูดต่อ แล้วสะบัดมือผมออก หลังจากนั้นก้อเดินจากไป
ผมมองตามเค้าออกไป..น่ากลัวจัง ถ้าเค้าทำขึ้นมาจริงๆ ผมคงแย่แน่..
ผมหันกลับไปมองทางห้องส้วมที่เซฟเข้าอยู่...เค้าจะได้ยินหรือเปล่านะว่า ข้างนอกได้เกิดอะไรขึ้นบ้าง
ไว้แล้วผมจามาลงต่อนะคร้าฟฟฟ :bye2:
-
ไอ่บ๋อมมันเป็นโรคจิตจริงๆด้วย
แล้วที่มันยังอาฆาตมาดร้ายมิก
มันคงรู้ว่าอ๊อฟยังรักมิกอยู่
และยังไม่ได้เปลี่ยนใจจากมิก
:L2: +1 เป็นกำลังใจให้มิก
-
น่าจัีบไอ่โรคจิตบ้าอำนาตยัดส้วมนัก :z6:
ส่วนนุ้งปอ ฮามวกจะพร่ำเพร้อไปไหนคะลูก 555 หลงแบบนี้
น่าจะเปิดตัวจีบคิกเลยนะ แต่กลัวใจคิก ล่ะสิ จะทำให้อ๊อฟมันคลั่งทำไม
สู้จีบมิกไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าทำแบบนั้นนะให้ไอ่อ๊อฟบ้าน้ำลายฟูมปากไปเลยสะใจกว่า
+1จ้า
-
:pig2:มาลงแล้วคัฟ๐๐๐เชิญอ่านๆๆๆๆ :pig2:
บทที่ 16 : Talk With Her~*
ผมนิ่งไป..ขณะที่มองไปยังห้องส้วมที่เซฟเข้าอยู่ เค้าจะได้ยินไหมนะ เสียงเมื่อกี้ เสียงที่บ๋อมว่าผม ผมอยากให้เค้าได้ยินจัง เพราะเค้าจะได้รู้ซะทีว่า ไอ้บ๋อมน่ะ มันเป็นคนยังไง..
" แกร๊ก!!! " เสียงกลอนประตูห้องส้วมเปิด ผมสะดุ้ง!!
เซฟเดินออกมาจากห้องส้วม แล้วมาล้างมือ เค้าทำราวกับว่า เค้าไม่รู้ ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น...
" เซฟ..." ผมพูดขึ้น
" หืมมม..อะไรเหรอ ? " เค้าถาม แล้วมองผม เค้า...เค้าไม่รู้จริงๆด้วย
" อ้อ!! ป..ป่าวน่ะ แค่จะให้รีบ..รีบๆกลับ " ผมบอก ( บ่ายเบี่ยงซะงั้น - - )
" อือ..ไปดิ " เค้าพูด แล้วพยักหน้า พลางสะบัดมือที่เปียกน้ำไปมา
ในขณะที่ผมกับเค้าเดินลงบันไดไปด้วยกัน ผมอ่ะ...อยากจะรู้นักว่า เค้าได้ยินอะไรหรือป่าว หรือเค้าได้ยินแล้วไม่พูด ตัวผมเองก้อไม่กล้าถามเค้าตรงๆหรอกนะ เดี๋ยวจะคิดว่า ผมน่ะ..ขี้ฟ้อง หรือไม่ก้อปั้นเรื่อง เออใช่!! ผมยังไม่รู้เลยว่า เซฟเลือกใครเป็นหัวหน้าตอนนั้น...
" เซฟ...เซฟ " ผมหันไปเรียกเค้า เค้าสะดุ้ง แล้วรีบหันมามองผม
" อ..อะไร ?!! " เค้าถามอย่างลนลาน
" เป็นอะไร ? เห็นเงียบๆไป " ผมถาม
" อ๋อ!! ป..ป่าวน่ะ แล้วเมื่อกี้ เรียกเราทำไมเหรอ ? " เค้าถาม
" อ่านะ...ก้อจะถามว่า วันนี้ตอนเลือกหัวหน้าห้องอ้ะ นายเลือกใครเหรอ ? " ผมถาม
" อ่อ..เราเหรอ ? เราเลือกบ๋อมมันน่ะ!! " เค้าบอก ( ห๊า!!!!!!!!! O๐O )
ผมอึ้งมากคับ ตอนนี้..ทำไมเซฟถึงเลือกบ๋อมอ่ะ ? เค้า...เค้าไม่เคยพูดถึง หรือชื่นชมบ๋อมให้ผมฟังเลย แม้สักครั้งเดียวก้อเถอะ!! แต่ทำไมจู่ๆเค้าถึงอยากให้บ๋อมเป็นหัว หน้าล่ะ ไม่..ไม่จริงนะ ถ้าผมคิดว่า บ๋อมเค้ารู้ว่า เซฟเข้าข้างเค้าขนาดนี้ มีเหรอ..ที่บ๋อมจะปล่อยเซฟไป..
" แล้ว..ทำไม นายถึงเลือกบ๋อมล่ะ ? " ผมถาม
" ก้อ..ไม่รู้สิ เราว่า บ๋อมเข้ากับเพื่อนๆในห้องได้ทุกคนนะ กับนายก้อด้วย เราเห็นว่า ตอนนั้นนายก้อยังโทร.ไปหาบ๋อมเรื่องอ๊อฟอยู่ไม่ใช่เหรอ ? " เซฟว่า
" ก...ก้อใช่ " ผมพูด จริงด้วย...ตอนนั้นผมยังโง่อยู่เลย ที่ให้เค้าหลอกได้ถึงขนาดนี้ แต่...ตอนนี้ผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว และผมก้อไม่มีวันให้เค้ามาทำลายผมอีกแน่!! ไม่มีทาง
" เซฟ!!.." ผมเรียกเค้า แล้วนิ่งเงียบไป จะบอกเค้าดีมั้ย หรือไม่บอกดี บอกดี หรือไม่บอกดี..ตอนนี้ ผมสับสนไปหมดแล้ว
" หือ..อะไรเหรอ ? " เค้าถาม แล้วมองหน้าผม ผมอ้ำอึ้งไม่กล้าพูด
" มีอะไร ? " เค้าถามต่อ ผมนิ่งไป...เอาวะ!! บอกก้อบอก
" บ..บ๋อม บ๋อมมันลวงโลก!! " ผมบอกเค้า
เซฟมองผมแล้วนิ่งไป ดวงตาเค้าดูสงสัยยังไงก้อไม่รู้ ผมว่า เค้าคงแปลกใจ...แปลกใจที่ผมพูดอย่างนั้นออกไป
" อะไรนะ..นายว่าใครลวงโลก ? " เค้าถาม
" บ๋อม!!ไอ้บ๋อมมันลวงโลก " ผมบอก
" มันแกล้งทำดีเพื่อหลอกให้ทุกคนตายใจ มันหลอกทุกคน!! " ผมพูด
เซฟมองผม สายตาเค้าดูอึ้งๆไป เหมือนกับว่า เค้าไม่ได้ยินเรื่องที่ผมพูดมาก่อน แน่นอนล่ะ...นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูด
" นายรู้ได้ยังไง..? " เค้าถามผม " ...นายคิดไปเองอีกละสิ " เค้าพูดย้ำอีกครั้ง
" เราไม่ได้คิดไปเองนะ!!! นี่ไง...หลักฐาน!! ที่เค้าทำกับเรา " ผมพูด แล้วชี้ไปที่แก้มของผมที่โดนข่วน
" ไอ้บ๋อมมันเป็นคนทำเรานะ...รอยนี้!! " ผมบอก เซฟนิ่งไป ดวงตาเค้าดูตะลึง
" ก้อนายบอกเราเองไม่ใช่เหรอ..ว่ามือเผลอไปโดน ?!! " เค้าถาม
" ก้อ..ตอนนั้น เรากลัวว่า จะไม่มีใครเชื่อเราพูดนี่ " ผมค่อยๆพูด
" แล้วทำไมเค้าถึงต้องทำกับนายอย่างนั้นล่ะ ? " เซฟถาม
" เพราะมันต้องการให้เรากับอ๊อฟเลิกกันไงล่ะ !! " ผมบอก..
ตอนนี้หน้าของเซฟดูนิ่งๆ ราวกับว่า เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จนผมต้องรีบอธิบายต่อ
" มันกุเรื่องทุกอย่าง หลอกเรา หลอกอ๊อฟ ให้เรากับอ๊อฟทะเลาะกัน เพื่อมันจะได้เอาอ๊อฟไปเป็นของมันไง " ผมบอก
เซฟมองหน้าผม ดูเหมือนเค้าไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้เท่าไร ( อะไรวะ!!! )
" บ๋อมเนี่ยนะ..จะเอาอ๊อฟ ?? " เค้าถาม
" ใช่!! ไม่ใช่แค่อ๊อฟนะ เหลียงด้วย.. " ผมบอก
" เอ๋!! สองคนเลยเหรอ ?..บ้าน่า " เค้าพูด
" นายไม่เชื่อเราเหรอ ? " ผมถามเค้า
เค้านิ่ง แล้วมองผม ดวงตาเค้าพยายามจับสังเกตที่ตัวผม..แล้วส่ายหน้า ( ง่ะ!! - -' )
" ท..ทำไมล่ะ ? " ผมถาม
" บ้าแล้ว!! บ๋อมน่ะเป็นคนดีจะตาย เค้าไม่ทำอย่างนี้หรอก..นายอย่าพูดเล่นอย่างนี้สิ ถ้าคนอื่นมาได้ยิน เค้าคงคิดว่า นายอิจฉาบ๋อมแน่ " เซฟพูด
" อิจฉาเรอะ..เราเนี่ยนะอิจฉาบ๋อม!!! เรื่องอะไรอ้ะ ? " ผมถาม
" เราจะไปรู้นายเรอะ ขนาดนายยังไม่รู้เลย!! " เซฟบอก
" รู้สิ!! รู้ว่าเราเกลียดมัน เกลียดที่มันทำให้เรา กะอ๊อฟต้องเลิกกัน!!! " ผมบอกอย่างโมโห
" แล้วนายรู้ได้ไง ? " เซฟถาม
" ก้อ..เค้า บอกเราน่ะ " ผมค่อยๆพูด ใครจะเชื่อล่ะว่า จู่ๆบ๋อมจะพูดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา คงไม่มีใครประจานตัวเองให้คนอื่นรู้หรอก ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้วคับ ทุกอย่างมันตันไปหมด ไม่รู้ว่า จะเริ่มจากตรงไหนดี เซฟค่อยๆมองผม แล้วยิ้มให้
" เลิกระแวง..แล้วก้อเลิกคิดไปเองได้แล้ว นายน่ะ!! " เค้าพูด แล้วตบไหล่ผมเบาๆ
จริงอย่างที่บ๋อมมันว่า ไม่มีใครเชื่อผมหรอก แม้แต่เพื่อนผมเอง ผมก้อเพิ่งรู้วันนี้...ผมอยากจะร้องไห้ อยากจะปล่อยโฮออกมา แต่ผมก้อไม่กล้า เพราะกลัวว่า เซฟจะคิดว่าผมเป็นอะไร…
" มิก!! " เสียงเซฟเรียกผม ขณะที่เราเดินออกมานอกโรงเรียนแล้ว
" หือ!! มีอะไร ? " ผมหันไปถามเค้า
" ตอนที่อยู่ในห้องน้ำ นายคุยกะใครเหรอ ? " เค้าถาม ( อ๊ะ!!ได้ยินเหรอ ? )
" เรา..คุย...กะ...บ๋อม " ผมบอก
" บ๋อม ? " เค้าพูด แล้วมองผม ผมพยักหน้ารับ
" เอาอีกแล้วนะ นายน่ะ..." เค้าเริ่มพูด
" โธ่!! ฟังเราหน่อยสิเซฟ เราจะโกหกทำไม ? บ๋อมมันตัวลวงโลกจริงๆนายเชื่อเราสิ " ผมบอก
" เราว่า เราเลิกพูดเรื่องนี้กันได้แล้วนะ " เค้าบอก
" เรายังไม่เลิก จนกว่านายจะฟังเรา " ผมพูด เค้าถอนหายใจอย่างเบื่อๆ ( - -' )
" อ้ะ!! ว่ามา " เค้าพูด ผมยิ้มให้เค้า ( โอกาสมาแล้ว 555+ ) หลังจากนั้น ผมก้อเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้เค้าฟัง ตั้งแต่วันที่ท็อปนัดผม จนถึงเรื่องที่เค้าเปิดเผยร่างที่แท้จริงออกมารวมทั้งแผนการร้ายของเค้าที่จะให้ทุกคนเกลียดผม...
" อ๋า..นี่เรื่องจริงเหรอ ? " เค้าถาม น้ำเสียงเค้าดูตะลึงงัน
" อือ.." ผมบอกพลางพยักหน้า
" แล้วทำไมนายไม่บอกเราล่ะ!! " เค้าถาม
" ก้อบอกอยู่นี่ไง..แล้วนายเชื่อเราซะที่ไหนล่ะ!! " ผมพูด
" อ่านะ..เราขอโทษที่ไม่ได้เชื่อตั้งแต่แรก ถ้านายเล่าเรื่องมันให้เราฟัง เราก้อคงไม่เลือกมันหรอก " เค้าพูด
จริงด้วย เพียงแค่กระดาษแผ่นเดียว ก้อทำให้ทั้งห้อง ตกอยู่ในกำมือของบ๋อมมัน น่าเสียดายจริงๆ..แต่ว่า ถ้าผมมัวแต่เสียดายอะไรอยู่อย่างนี้ ก้อคงไม่ได้แน่ ผมก้อคงต้องหาทางแก้ไขว่า จะเอายังไงต่อ อย่างนี้สิ ถึงจะถูกต้อง...
" ช่างเถอะ..นายก้อไม่ได้ผิดซะหน่อย มันก้อแล้วแต่ความคิดของนายแล่ะ..." ผมบอก เพื่อให้เค้าสบายใจในตัวผม
" อือ...งั้นเราไปก่อนนะ กลับบ้านดีๆล่ะ " เค้ากล่าวลา
" อืมมม..บายๆ " ผมโบกมือให้
ผมเดินข้ามสะพานลอยจากหน้าโรงเรียน เพื่อไปรอรถเมล์ที่ป้ายฝั่งตรงข้าม มันรู้สึกเหงาๆนะที่ต้องมายืนคนเดียว ทั้งๆที่ปกติจะมีอ๊อฟมายืนอยู่ข้างๆ ไม่รู้นะ...ว่าตอนนี้เค้าจะกลับบ้านยังไง หรือเค้าอาจไปไหนกับเพื่อนเค้าก่อนละมั้ง แล้วค่อยกลับ...ยิ่งคิดก้อยิ่งคิดถึงเค้า ผมว่า ผมคงลืมเค้ายากซะแล้ว
" ♪ Love Love My Baby... ♫ " อ๊ะ!! เสียงมือถือผมดังขึ้น ผมรีบหยิบมือถือในกระเป๋าผมขึ้นมา หวังแค่ว่า คนที่โทร.มานี้ ขอให้เป็นอ๊อฟ..ขอให้เค้าโทร.หาผม
" เอ๊ะ!! เบอร์ใครหว่า ? " ผมกล่าวลอยๆ แล้วกดรับสาย ( เผื่ออ๊อฟใช้เบอร์ใครโทร.มา )
" ฮัลโหล.." ผมรับสาย
" เอ่อ...นั่นมิกใช่มั้ยคะ ? " เสียงในนั้นพูดขึ้น เสียงผู้หญิง...เสียงไม่คุ้นเลย
" อ้ะ!! ใช่คับ แล้วนั่นใครอ้ะ ? " ผมถาม
" อ๋อ!! นี่กิ๊ฟค่ะ " เค้าพูดขึ้น ( หือ!! กิ๊ฟโทร.มา )
" ตอนนี้มิกอยู่ที่โรงเรียนป่าวอ้ะ ? พอมีเวลาที่จะเจอกิ๊ฟได้มั้ย ? " เค้าถาม
" อ่า...ได้ๆที่หน้าประตูโรงเรียนละกันนะ " ผมบอก
" อือๆ เดี๋ยวกิ๊ฟจะรีบไปนะ...หวัดดี!! " เค้าพูด แล้ววางสายไป
กิ๊ฟ...กิ๊ฟจะมาหาเราเหรอ ? ทำไมอ้ะ ? มีอะไรหรือป่าว ? ผมว่า ผมคงต้องเดินข้ามสะพานลอยกลับไปที่โรงเรียนแล้วล่ะ เพื่อจะได้ไปพบกิ๊ฟเค้า
หลังจากที่ผมเดินกลับไปที่โรงเรียนแล้วยืนรอกิ๊ฟที่หน้าประตูโรงเรียนสักพัก เค้าก้อเดินมา หลังจากที่ผมพบเค้าที่โรง'บาลได้สองสามครั้ง แต่ก้อไม่ได้คุยอะไรกัน คราวนี้ ทำให้ผมเห็นเค้า ชนิดที่เรียกว่า จะๆ เค้าดูน่ารักมาก ตาก้อโตประมาณผม แถมบุคลิกท่าทาง ก้อดูเรียบร้อยอีกด้วย ( She ถักเปียอีกแล้ว!! ) อ๊ะ!! ว่าแต่...เค้าไม่ได้ไปโรงเรียนเหรอ ผมไม่เคยเห็นเค้าใส่ชุดนักเรียนสักครั้งเลยตั้งแต่เจอกัน...
" ขอโทษนะมิก...รอกิ๊ฟนานมั้ย ? " เค้าถามผม ผมส่ายหน้า
" กิ๊ฟว่า เราไปนั่งคุยกันที่ม้านั่งข้างสนามเถอะ กิ๊ฟมีเรื่องจะคุยกับมิกเยอะแยะเลย " เค้าพูด แล้วยิ้มให้
" อือ..ไปสิ " ผมบอก แล้วพาเค้าเดินไปในโรงเรียน ดูเหมือนว่า เค้ารู้จักเส้นทางในโรงเรียนดีกว่าผมซะอีก แหงล่ะ...ก้อเค้าเป็นแฟนเก่าอ๊อฟนี่ อ๊อฟก้อคงเคยพาเค้ามาที่นี่หลายครั้งอยู่แล้ว
สักพักหนึ่ง เราก้อเดินมาถึงม้านั่ง..กิ๊ฟนั่งลง มองดูผมที่นั่งอยู่ตรงข้าม แล้วยิ้มให้ เค้าดูท่าทางเป็นมิตรดีจัง..ไม่เหมือนอย่างที่ผมเคยคิดไว้สักนิดเลย แต่..ถ้าเค้าเป็นอย่างบ๋อมล่ะ ไม่ได้การ..ผมต้องระวังตัว คนสมัยนี้ รู้หน้า ไม่รู้ใจ
" มิก...อ๊อฟเป็นยังไงบ้าง ตอนที่อ๊อฟคบกับมิกอ้ะ ? " กิ๊ฟเริ่มถามผม
" เค้า...ก้อดีอ้ะ ตอนแรกๆ เค้าดูเหมือนชอบหาเรื่องเราไปหน่อย " ผมตอบ
" อ๊อฟก้ออย่างนี้แล่ะ...แล้วมิก กับอ๊อฟเคยทะเลาะกันบ้างมั้ย ? " เค้าถามต่อ
" ไม่หนิ..ก้อไม่ค่อยอ้ะ ก้อมีแต่เรื่องนี้ที่ทำให้เรากับเค้าทะเลาะกันหนัก " ผมบอก
" อ่านะ...กิ๊ฟเข้าใจแล้ว อาจจะเป็นเพราะใครไปยุอ๊อฟเค้ามากกว่า เราว่า มิกคงไม่ทำถึงขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย ? " เค้าถาม
ผมมองหน้าเค้า ผมว่าเค้ารู้นะ ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะใคร เค้ารู้อยู่แล้วแน่...
" ถึงยังไง...ตอนที่กิ๊ฟ กับอ๊อฟเลิกกัน มันก้อเลิกเพราะเรื่องแบบนี้แล่ะ...เข้าใจผิด ก้อรู้อยู่ว่า นิสัยอ๊อฟน่ะ ใครพูดอะไรเข้าหน่อยไม่ได้หรอก ตอนนั้น...เท่าที่กิ๊ฟจำได้ กิ๊ฟเลยตัดสินใจเลิกกับเค้าซะ...พอกิ๊ฟมารู้ตัวทีหลัง ก้อสายไปแล้วล่ะ มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ ยิ่งคิด กิ๊ฟก้อยิ่งเสียดายเค้านะ…กิ๊ฟ..ไม่อยากจะเลิกกับอ๊อฟหรอก!! " เค้าพูด
สิ่งที่ผมได้เห็นในตอนนี้ คือ แววตาเศร้าๆของเค้าที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา " เราก้อเหมือนกัน..เราก้อไม่อยากเลิกกับเค้าหรอก เค้าไม่เคยคิดที่จะฟังเราพูดเลย…เราก้อไม่รู้จะทำยังไง..เค้าเอาแต่เชื่อเพื่อน.." ผมพูดต่อ เพื่อน..เพื่อนของเค้า...บ๋อม!! กิ๊ฟรู้เรื่องบ๋อมหรือยังนะ..หรือว่า รู้แล้ว
" กิ๊ฟรู้จักคนที่ชื่อ บ๋อมมั้ย ? " ผมถาม เค้ามองผม แล้วค่อยๆพูด
" รู้...รู้สิ เค้าเป็นเพื่อนของอ๊อฟ ทำไมเหรอ ? " เค้าถาม
" ก้อไอ้บ๋อมน่ะ..มันเป็นตัวต้นเหตุทุกอย่าง..." ผมบอก ( แฉมันซะ!! )
" ต้นเหตุ..แล้วมิกแน่ใจได้ยังไงอ้ะ ? " เค้าถามต่อ
" ก้อคือ..." ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้กิ๊ฟฟัง ทุกๆเรื่องเลย ที่มันเคยทำไว้ทั้งกับกิ๊ฟ แล้วก้อผม
" บ๋อมเหรอ ?? ที่เป็นตัวการ " เค้าถาม
ผมจึงรีบพยักหน้าทันที...เผื่อหาแนวร่วมได้
" ช่างเถอะ!! ถึงยังไงเรื่องมันก้อผ่านไปแล้ว กิ๊ฟก้อไม่อยากคิดอะไรกับมันอีก ถือว่า อโหสิกรรมให้บ๋อมไปซะ " เค้าพูด
" อ่านะ..ไม่เป็นไร เราก้อแค่อยากให้กิ๊ฟรู้ไว้เท่านั้น " ผมบอก
" อือ...ถึงยังไงซะ กิ๊ฟก้อได้รู้ความจริง แต่ที่กิ๊ฟมาหามิกวันนี้ มันไม่ใช่เรื่องบ๋อมหรอก " เค้าบอก
" แล้วเรื่องอะไรอ้ะ ? " ผมถาม
" กิ๊ฟจะมาบอกว่า วันนั้นที่มิกเข้าไปเห็น กิ๊ฟกอดกับอ๊อฟน่ะ กิ๊ฟขอโทษนะที่ทำให้มิกเข้าใจผิด " เค้าพูด
" อ่อ..เรื่องนั้น ช่างมันเถอะ เราไม่คิดอะไรหรอก!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า
" คือวันนั้น กิ๊ฟเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบอยู่น่ะ อ๊อฟเค้าก้อเลยปลอบกิ๊ฟ ทำให้กิ๊ฟรู้สึกดีใจขึ้นมาบ้าง ว่าอย่างน้อย ถึงเราเลิกกันไป เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ " เค้าพูด
ผมพยักหน้า แล้วยิ้ม ( ^^ )
" แต่หลังจากวันนั้น กิ๊ฟก้อรู้สึกว่า กิ๊ฟอยากไปอยู่กับเค้า อยากคบกับเค้าเหมือนเดิม กิ๊ฟ อยากจะบอกมิกว่า กิ๊ฟอยากขออ๊อฟคืนได้มั้ย ? ขอร้องล่ะ... " เค้าพูด
" อ่า!!!!!!!!.... " ผมนิ่งไป
สิ่งที่เค้าพูดตอนนี้ มันเป็นความจริงเหรอ ? ผมจะต้องเสียอ๊อฟไปจริงๆแล้วเหรอ ในเมื่อเจ้าของๆเค้า มาเอาของๆเค้าคืน ผมคง..จะต้องคืนเค้าแล้วสิ
ไว้เด่วจามาลงต่อนะคัฟ :mc2:
-
:a5: มาเจรจาของแฟนคืนกันง่ายแบบสิ่งของเลยแหะ
ถ้าใจคนกลางมันอยากไป ไม่จำเป็นต้องมาขอมิกหรอก เหอะๆ
ส่วนเจ้าเซฟก็จงหูเบาต่อไป อาเมน
+1 จ้า
-
มาขออ๊อฟคืนจากมิก แล้วถามอ๊อฟแล้วรึ ว่าอยากกลับไปหาเธออ๊ะป่าว
ป่านนี้อาจจะร่าเริงอยู่กะอิบ๋อมแล้วก็ได้ :m16:
ทำไมเพื่อนๆไม่ค่อยจะเชื่อมิกเรื่องบ๋อมเลยอ่ะ น่าสงสาร :monkeysad:
+1 ขอบคุณจ้า รออ่านตอนต่อไปน้าา
-
เอามาลงแล้วคัฟ:pig4:
บทที่ 17 : Talk With Him~*
ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ความฝัน ไม่ว่าจะเป็นฝันดี หรือฝันร้าย ผมก้อสมควรที่จะต้องตื่นจากความฝันเหล่านั้น ตื่น..ตื่นสักที กลับสู่โลกของความเป็นจริงได้แล้ว..
" แล้วแต่กิ๊ฟสิ...เพราะถึงยังไง เรากับอ๊อฟก้อเลิกกันแล้ว " ผมพูด
" แต่กิ๊ฟว่า มิกยังคงตัดใจจากอ๊อฟไม่ได้นะ " เค้าบอก
" ก้อในเมื่อ..เค้ายินดีที่จะลืมเรา แล้วเราจะยื้อเค้าไว้ทำไมล่ะ ?? " ผมอธิบาย
กิ๊ฟนิ่งเงียบไป มองหน้าผม แล้วพยักหน้า " กิ๊ฟเข้าใจล่ะ!! ทั้งกิ๊ฟและมิก ต่างก้อตัดใจจากอ๊อฟไม่ได้เหมือนกัน ถึงแม้...ที่มิกพูดเมื่อกี้นั้น จะเป็นคำพูดที่ขัดกับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองก้อจริง กิ๊ฟก้อเข้าใจ...ในเมื่อมิกเต็มใจให้กิ๊ฟ แต่ถ้าอ๊อฟเค้าไม่เลือกกิ๊ฟล่ะ มันก้อไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก.." เค้าพูด แล้วมองหน้าผม
" ...ขอโทษนะ!!! ที่กิ๊ฟแสดงท่าทีเห็นแก่ตัวออกไป กิ๊ฟก้อแค่อยากจะบอกมิกว่า กิ๊ฟยังรักอ๊อฟอยู่นะ ถึงแม้เรื่องกิ๊ฟกับเค้า มันจะผ่านมาตั้งนานแล้ว แต่กิ๊ฟก้อยังรักเค้าไม่เปลี่ยนนะ...อีกไม่กี่วัน กิ๊ฟก้อจะไปอเมริกาแล้ว กิ๊ฟก้อคงไม่ได้เจอเค้าอีก อยากให้เหลือไว้แต่ความรู้สึกดีๆของกิ๊ฟและเค้า..เท่านั้นเอง " เค้าพูดต่อ ผมมองหน้าเค้า แล้วเงียบไป
เรื่องบางเรื่อง มันอาจจะไม่ถูกลืมไปได้ง่ายๆ มันยังคงเป็นความทรงจำที่ยังถูกเก็บไว้อยู่ คนทุกคนต่างก้อมีอดีตทั้งนั้น..อดีตที่ยากจะลืม
ถึงแม้...หลังจากที่กิ๊ฟเลิกกับอ๊อฟไป แล้วกิ๊ฟก้อไปมีคนอื่น แต่หัวใจของกิ๊ฟยังคงฝากไว้ที่อ๊อฟจนทุกวันนี้ และเฝ้าหวังเพียงแค่ว่า เค้าทั้งคู่ จะกลับไปเริ่มต้นกันใหม่...
" กิ๊ฟจะไปอเมริกาเหรอ ? " ผมถาม
" ใช่!! กิ๊ฟเพิ่งลาออกจากโรงเรียนเมื่อเปิดเทอมนี่เอง กิ๊ฟจะไปตอนต้นเดือนหน้านี้แล้ว " เค้าบอก ( มิน่าล่ะ..ผมไม่เคยเห็นเค้าใส่ชุดนักเรียนเลย - - )
" อ่านะ...แล้วอ๊อฟรู้รึยังง่ะ ? " ผมถาม เค้าก้อพยักหน้ากลับ
" เราหวังว่า มิกคงเข้าใจกิ๊ฟนะ..กิ๊ฟต้องกลับแล้วล่ะ อ้อ!! แล้วอย่าบอกใครนะ ว่ากิ๊ฟมาหา " เค้าพูดกับผม แล้วยิ้ม
" ได้เลย!! " ผมบอกเค้า แล้วยิ้มให้
เราสองคนเดินไปด้วยกัน จนถึงหน้าโรงเรียน ผมโบกมือลาเค้า แล้วเดินข้ามสะพานลอย เพื่อไปรอรถเมล์ตามเดิม
ความทรงจำที่ดีๆ ที่ใครสักคนได้มอบให้ มันเป็นความสุขที่ยากจะลืม ผมกลัวว่า ถ้าหากผมลืมอ๊อฟไม่ได้ล่ะ...ผมก้อคงรู้สึกเสียใจอยู่มั้ง ? นอกจากว่า ผมจะมีแฟนใหม่ แล้วจะทำให้ลืมคนเก่า แต่ถ้าหากว่า คนใหม่ไม่ประทับใจกว่าคนเก่าล่ะ...ไม่รู้สิ!!
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่า อย่าลืมล่ะ...ว่าเวลาจะช่วยรักษาใจ...
เช้าวันใหม่ ( วันนี้เรียนพละด้วย!! ) ผมมาถึงโรงเรียนแต่เช้าเลยคับ เช้ากว่าเซฟซะอีก..เหตุที่มาตั้งแต่เช้าเนี่ย เพราะพ่อกับแม่ของผมจะไปทำธุระที่ต่างจังหวัด ก้อเลยต้องรีบมาส่งผมซะงั้น ข้าวปลาก้อยังไม่ได้กิน..หิวง่ะ!! แต่ก้อโชคดีที่โรงเรียนผมมีอาหารขายตอนเช้า ผมเลยไปซื้อโจ๊กมากิน...คงพออิ่มนะ!!
ตอนนี้ นักเรียนเริ่มทยอยกันมาบ้างแล้ว ตอนนี้โต๊ะที่โรงอาหารแทบเต็มทุกโต๊ะเลยคับ...ดีนะ ที่ผมมาซะเช้าเลย ไม่งั้นคงอดกินแน่ๆ ( - -' )
" เฮ้!! มิก นั่งด้วยคนดิ..เราไม่มีที่นั่งง่ะ!! " เสียงๆหนึ่งเรียกขึ้นข้างหลังผม ขณะที่ผมกำลังนั่งกินโจ๊กอยู่ ผมหันไป...ไอ้คิกนี่!! มาเช้าเหมือนกันนะ
" อือ..ก้อนั่งสิ!! " ผมพูด แล้วเขยิบที่ให้เค้านั่ง เค้าลงมานั่งข้างๆผม
" นายมาเช้าอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอ ? " ผมถามคิก ( ที่ปากเค้ายังมีรอยช้ำอยู่นิดนึง..คงเจ็บนะเนี่ย!! )
" หึ!! บางวันน่ะ ให้เรามาเช้ายังงี้ทุกวัน ก้อแย่ดิ " เค้าพูดพลางส่ายหน้า
ผมมองเค้า แล้วชี้ที่ปากตัวเอง " เจ็บมั้ย...ตรงเนี้ย ? " ผมถาม
" เจ็บดิ!! แฟนนายเล่นแรงชะมัดเลย เราแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง " เค้าพูด ( ง่ะ!! )
" ช่วยไม่ได้นี่...ก้อนายอยากวอนหาเรื่องเอง " ผมบอก แล้วก้มหน้าก้มตากินโจ๊กต่อ
" แล้ว...นายกะอ๊อฟเลิกกันเพราะอะไรอ้ะ ? " เค้าถาม
ผมมองหน้าเค้า แล้วพูด " เข้าใจผิด...เลิกเพราะเข้าใจผิดกัน " ผมบอก
เค้ามองผม สายตาของเค้าดูสงสัยจังเนาะ!!..จะสงสัยอะไรนักหนาเนี่ยยย ?
" พูดเป็นเล่น!! เห็นรักกันดีไม่ใช่เหรอ ? " เค้าบอก
" เอาน่า...ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว นายก้ออย่าขุดคุ้ยมาให้เราอารมณ์เสียดิ..ดีไม่ดี นายอาจจะปากแตกอีกรอบได้นะ " ผมพูดเตือนเค้า ( ~ . ~ )
" อ้ะ..เอาเลยๆ " เค้าพูด พร้อมกับยื่นหน้าให้ผม
ผมรีบง้างมือทันที อย่างไม่รอช้า..
" เฮ้ย!! เอาจริงเรอะ ล้อเล่นน่ะ..ล้อเล่น " เค้าพูดอย่างกวนๆ แล้วยิ้มให้
ผมมองเค้า แล้วส่ายหน้า แล้วนั่งกินโจ๊กของผมต่อจนหมด ( อิ่มจัง ^ v ^ )
" โห!! กินเสร็จแล้วเหรอ...เร็วจัง ?!! " เค้าถามขึ้น
" อือ..เดี๋ยวเราเอาจานไปเก็บก่อนนะ " ผมบอก แล้วลุกขึ้น
" เฮ้ย!! รอเราด้วยสิ " เค้ารีบพูด เพื่อให้ผมรอ พอดีกับที่ผมเหลือบไปเห็นข้าวที่จานเค้า...
" หูว!! นายยังเหลือตั้งเยอะอ้ะ!! " ผมบอก
" เราอิ่มแล้ว...จริงๆนะ " เค้าพูด
" บ้าน่า...ไม่เป็นไร เรารอได้.." ผมบอกเค้า แล้วนั่งลงต่อ เพื่อรอ...
" ไม่เป็นไรหรอก..เราอิ่มแล้วจริงๆ ไปกันเถอะ!! " เค้าพูด แล้วลุกขึ้น พลางดึงแขนผมให้ลุกตาม ผมลุกขึ้น ตามเค้าไปเก็บจาน
OH!! คนต่อคิวคืนจานเยอะมากคับ แทบจะเบียดกันเลย...เอาวะ!! ผมเดินเข้าไปต่อแถวก่อน คิกถือจานอยู่ข้างหลังผม แถวเริ่มค่อยๆลดลง ผมก้อขยับเข้าไปๆมากขึ้น จนกระทั่งใกล้ถึงหัวแถว แล้วจู่ๆ เด็กนักเรียนคนล่าสุดก้อวิ่งออกมา แล้วเหยียบเชือกรองเท้าผม ทำให้เชือกรองเท้าของผมหลุดออก ( ฮ่วย!! )
ผมหันไปหาคิก แล้วฝากชามโจ๊กของผมให้เค้าถือ เค้าก้อรับมา ตอนนี้มือทั้งสองข้างเค้า เต็มไปด้วยจาน...
ผมก้มไปผูกเชือกรองเท้า แล้วลุกขึ้น ปรากฎว่า หัวของผมไปชนกับจานของเค้าที่มีข้าวอยู่เต็ม หกใส่เค้าจนเลอะไปหมด..ผมตกใจมาก ( เหวอ!!! )
ตอนนี้..ชุดของเค้าเลอะไปหมดแล้ว ทั้งข้าว ทั้งแกง เต็มไปหมด
" ข...ขอโทษนะคิก!! " ผมพูด แล้วมองเค้า ( ซุ่มซ่ามจังว่ะกุ!! )
" โห!! เลอะหมดเลย ดูดิ!! " เค้าพูดพลางมองผม ( เค้าดูหงุดหงิดแล้ว.. )
" โทษ..ขอโทษนะ!! เดี๋ยวเราเก็บจานให้ละกัน นายไปล้างตัวก่อนไป " ผมบอกเค้า เค้ายื่นจานให้ผม แล้วรีบไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างตัว...
ถึงคิวผมเก็บจานพอดี ผมรีบวางจาน แล้วรีบเดินตามเค้า เข้าห้องน้ำไป ( หาเรื่องอีกแล้วกุ!! )
ที่ห้องน้ำ ผมเห็นเค้ากำลังเอาน้ำเช็ดเสื้ออยู่ ตอนนี้ทั้งข้าว คราบแกงหายไปหมดแล้ว แต่กลายเป็นว่า เสื้อนักเรียนเค้ากลับเปียกแทน
" คิก...เสื้อนายเปียกหมดแล้ว!! " ผมบอก
" อือใช่!! เปลี่ยนเป็นชุดพละแทนดีกว่า ถึงยังไงก้อเรียนตอนเช้าอยู่แล้ว มิก...ฝากถือกระเป๋าหน่อยดิ " เค้าพูด แล้วยื่นกระเป๋าให้ผม
เค้าเปิดกระเป๋า เพื่อหยิบชุดพละ เค้าถอดชุดนักเรียนของเค้าออก ทำให้ผมเห็นหุ่นของเค้าอย่างเต็มตา ข้างในขาวมากเลย รูปร่างเค้าก้อดีมาก ที่หน้าท้องมีซิกส์แพ็คเป็นลูกๆเลยคับ กล้ามหน้าอกก้อมี แถมหัวนมของเค้าก้อสีชมพูอีก...โอ๊ยยยย ไม่ไหวแล้ว!! (*o*)
ผมหันหน้าไปทางอื่น เพราะกลัวเค้าหาว่า เป็นพวกโรคจิตที่ชอบแอบมองคนอื่นตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า ( หน้าแดงไปหมดแล้ว!! )
" มิก!! " เค้าเรียกผม ผมสะดุ้ง แล้วหันไป
" หือ..อะไร ? " ผมถามพลางจ้องหน้าเค้า( ^ ^ )
" แกะกระดุมคอเสื้อพละให้เราหน่อยดิ...ด้ายมันพันอยู่ เราแกะไม่ออกอ้ะ!! " เค้าพูด แล้วยื่นเสื้อให้ผม
" อือๆๆ " ผมรับเสื้อมา แล้วก้มหน้าก้มตาแกะด้ายออก ทำให้ผมได้เห็นซิกส์แพ็คที่หน้าท้องเค้าถนัดตา
" อ้ะนี่!! " ผมยื่นเสื้อให้เค้า
" อือ..ขอบใจ " เค้าพูด แล้วรับมาใส่
สักพัก ผมกับเค้าก้อเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินขึ้นห้องไปด้วยกันสองคน
ขณะที่เดินอยู่ เค้าก้อพูดขึ้น " มิก...ถามอะไรหน่อยดิ "
" หืม...อะไรเหรอ ? " ผมถาม แล้วมองหน้าเค้า
" คือ.." เค้าค่อยๆพูด " ...ตั้งแต่นายเลิกกะอ๊อฟเนี่ย ตอนนี้ นายคบกะใครอยู่เหรอ ? " เค้าถามผม
" ป่าว...ป่าวหนิ " ผมบอก
" เหรอ ? งั้นคบกับเราเอามั้ย ? " เค้าพูด
ผมหันไปมองเค้า ( อึ้งคับ!! )
" อะไรๆ..มาทำเป็นมอง ล้อเล่นแค่นี้ จริงจังเรอะ ? " เค้าพูดอย่างกวนๆ
" อ่านะ...ก้อดี เดี๋ยวปอก้อได้มาแหวกอกเราหรอก!! " ผมบอก
" ช่วยไม่ได้นะ...ก้อคนมันหล่อนี่ " เค้าพูด
" แหวะ!! " ผมทำท่าอยากจะอ้วก เพราะคำพูดของเค้า
เค้าจึงเอื้อมมือมาตบหัวผมเบาๆ ผมหันไปมอง แต่เค้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้...
ผมกับเค้าเดินขึ้นห้องไปด้วยกัน รู้สึกดีจังนะ...บรรยากาศอย่างนี้ ฟ้าหลังฝน..ย่อมดีเสมอ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปดีกว่า แล้วเวลาจะรักษาใจเรา...
เด่วไว้เอามาลงต่อนะคัฟ :really2:
-
อ้าวว...กะอ๊อฟเลิกแล้วเลิกเลย ไม่มีรีเทิร์นรึนี่ :z3:
ความจริงคิกก้น่ารักน้าาา...เชียร์ดีมั้ย 55+
แต่อย่าเลย เดี๋ยวจะผิดใจกับเพื่อนเนอะๆ
:กอด1: ไรเตอร์ รออ่านตอนต่อไปนะจ๊า
-
:a2: เชียร์..คิก
ส่วนไอ่อ๊อฟ
ไอ่บ๋อมมันอยากได้นัก
เอาไปเลย..ห่วยแตกกกก
:กอด1: มิก +1 เป็นกำลังใจคับ
-
:mc4:มาต่อแล้วจร้าาาา มาต่อแล้ววววว
บทที่ 18 : My Guest!!~*
" ♪ Love Love My Baby... ♫ " เสียงมือถือผมดังขึ้น ( ใครโทร.มาวะ ? )
" ฮัลโหล!! " ผมกดรับสาย
" ฮัลโหล มิกเหรอ ?...นี่เราเอง!! " เสียงผู้ชายในสายพูดขึ้น ( ใครวะ ? - -' )
" ใครอ้ะ ? " ผมถาม
" ก้อเราไง...นี่จำเราไม่ได้เหรอ ? " เค้าพูดต่อ
" ที่ว่าเราน่ะ..ใคร ? " ผมถามต่อ
" ทายดิ!! " เค้าบอก ( ฮ่วย!! )
" ไม่รู้อ้ะ...ไม่ทายๆ " ผมบอก
" น่านะ...นิดนึง " เค้าพูดอ้อนวอน ผมชักเริ่มรำคาญแล้ว
" ไม่อยากทายอ้ะ...ถ้านายไม่บอก เราจะวางแล้วนะ!! " ผมพูด
" โอเคๆ ล้อเล่นๆ..นี่เราคิกไง..จำไม่ได้เหรอ ? " เค้าบอก
" อ่านะ...โทร.มามีอะไร ? " ผมถาม
" ป่าวอ้ะ...ก้อแค่..คิดถึงมั้ง " เค้าพูด
" มั้งเหรอ ? ว่างมากนักรึไง...งั้นแค่นี้ละกัน เรายุ่งอยู่!! " ผมบอกเค้า เพราะตอนนี้ผมกำลังนั่งทำงานศิลปะอยู่ที่บ้าน
" เอ้ย!!...ไม่ใช่ๆ ก้อแค่อยากคุยด้วยอ้ะ " เค้าบอก
" อือ...ว่ามา " ผมพูด แล้วหยุดทำงานสักพัก
" ก้อ...ไม่รู้จะคุยอะไรดีอ้ะ.." เค้าบอก ( !!? )
" ...แต่เราก้ออยากจะคุยด้วยนี่!! " เค้าพูดต่อ
" งั้นเราขอทำงานก่อนละกัน...งานศิลปะน่ะ...นายทำรึยัง ? " ผมถามเค้า
" อ๋อ!! อันนั้นน่ะ..เสร็จตั้งนานแล้ว ของกล้วยๆ " เค้าบอก
" เหรอ..งั้นช่วยเราหน่อยเด้ะ!! " ผมพูด
" อือ..ให้ช่วยอะไรอ้ะ ? " เค้าถาม
" ช่วยไปไกลๆเราหน่อย!! " ผมบอก ( ^ v ^ )
" ง่ะ!! อย่าไล่เราดิ " เค้าพูด
" ไม่ได้ไล่...แค่ขอร้อง " ผมบอก
" อย่างนั้นก้อถือว่า ไล่แล้ว...แต่ก้อได้ ถือว่า นายขอร้องนะ ไปก่อนล่ะ เดี๋ยวเย็นๆโทร.มาใหม่นะ บาย!! " เค้าพูด แล้วรีบวางสายไป
" เฮ้ย!!.. " ผมร้อง ( ไม่ทันซะละ ) ผมจะบอกให้เค้าไม่ต้องโทร.มาแล้ว แต่ก้อช่วยไม่ได้นะ ในเมื่อเค้าบอกว่าจะโทร.มา จะทำไงได้ ( ไม่น่าให้เบอร์มันเลย.. ) นอกจากปิดเครื่องหนี...ไม่ได้ๆถ้าทำอย่างนั้น มันรุนแรงเกินไป เดี๋ยวเค้าจะหาว่า เรารังเกียจ..เอาเป็นว่า จะคอยรับสายมันละกัน...
วันนี้เป็นวันเสาร์คับ ผมแกะพลาสเตอร์ที่แก้มออกดูเมื่อเช้า แผลหายแล้ว..ดีจัง วันนี้ ผมอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหน เพราะต้องทำการบ้านวิชา ศิลปะ พ่อกับแม่ผม ก้อไม่อยู่ พี่เมย์ก้อออกไปเที่ยวกะพี่โอมแฟนเค้า ผมก้อต้องอยู่เฝ้าบ้าน..แล้วแถมดันมีงานวิชาศิลปะอีก ผมเลยอดไปเที่ยวกะปอ กะเซฟเลย...( - -' )
เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา หลังจากที่ผม กับคิกขึ้นห้องมาได้สักพัก เซฟก้อมาถึงห้องพอดี เค้าบอกผมว่า เมื่อคืนบ๋อมโทร.หาเค้า เค้าบอกว่า ฝากบอกผมด้วยว่า อ๊อฟ กับกิ๊ฟจะไปอเมริกาด้วยกัน แล้วเค้าก้อฝากบอกอีกว่า ให้ตัดใจจากอ๊อฟได้แล้ว ( ดูสันดานแม่งดิ ) เซฟก้อเลยบอกเค้าไปว่า ให้เค้ามาบอกกับตัวผมเอง แต่บ๋อมกลับปฏิเสธไปว่า กลัวผมเสียใจ..อ่านะ เสียใจ ที่ผมจะเสียใจก้อเพราะมันแล่ะ...แต่เซฟก้อไม่อยากให้ผมคิดอะไรมาก ยังดีที่เค้าอยู่ข้างผม แต่ผมก้อไม่รู้ว่า ปอจะอยู่ข้างผมด้วยหรือเปล่า เพราะผมก้อไม่ได้มีโอกาสจะเล่าเรื่องนั้นให้เค้าฟังเลย เพราะพักนี้ เค้าทำตัวยุ่งๆไม่ว่างสักวัน กลับบ้านก้อเร็ว เหมือนมีภาระอะไรที่ต้องกลับไปทำ...ส่วนตัวผมเอง วันนี้ก้อยุ่งเช่นกัน โต๊ะผมเต็มไปด้วยขวดสีโปสเตอร์ และก้อเลอะเทอะไปด้วยสี อ๋า!! มือผมก้อเลอะสีด้วย สงสัยว่า ทำงานเสร็จแล้ว คงต้องเช็ดโต๊ะแน่ๆเลย โอ๊ย!! งานเยอะแยะ ไม่มีใครมาช่วยเล้ย!!! เซ็ง...!!!
" ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก " เสียงคนมาเคาะประตูที่หน้าบ้านผม ( อะไรกันนักหนาวะ!! )
ผมรีบวิ่งออกไปเปิดประตูหน้าบ้าน ใครมานะ...? สงสัยพี่เมย์กลับมาแล้ว...ดี!! จะได้ช่วยผมทำงาน ( ^ v ^ )
ผมเปิดประตูออกไป ปรากฎว่า...ผู้ที่เคาะประตูกลับไม่ใช่พี่เมย์ แต่เป็น...คิก!! ( เฮ้ย!! มาได้ไงวะ ? )
" อ๋า!! นายมาได้ไงเนี่ย ? " ผมถามเค้าอย่างตะลึง
" อือ...โทร.ถามเซฟน่ะ!! " เค้าพูดพลางชูมือถือให้ผมดู
" อ่านะ..." ผมพูด แล้วมองหน้าเค้า ( - -' )
" แล้วนี่จะไม่ให้เราเข้าไปเหรอ ?..อุตส่าห์มาแล้วนะ!! " เค้าพูด ( โห!! มักง่าย..เหมือนอ๊อฟเลย!! )
" อ้ะๆ..เข้ามาๆ..." ผมเรียกเค้า เค้าเดินเข้าไปในบ้าน พลางสำรวจนู่นนี่
" แล้วพ่อแม่นายอ้ะ ? " เค้าถาม
" ไม่อยู่...เราอยู่คนเดียว " ผมบอก
" อ่านะ...แล้วไหนงานนายอ้ะ ? เดี๋ยวเราช่วยทำ..." เค้าพูดขึ้น ( WoW!! )
" อยู่ในห้องอ้ะ...นี่ไง!! " ผมพูด แล้วพาเค้าไปที่ห้องทำงาน พร้อมกับชี้งานให้เค้าดู
" เนี่ยเหรอ ? เหอๆฝีมือยังกะเด็กประถมเลย!! " เค้าพูด แล้วหยิบงานผมขึ้นมาดู
" นี่!! ขอร้อง อย่าวิจารณ์ แล้วนายจะช่วยเรามั้ยเนี่ย ? " ผมถาม
" ช่วยดิ!! ไหนๆก้อมาแล้ว " เค้าพูด แล้วหยิบพู่กันขึ้นมา แล้วเริ่มลงมือระบายสี...
" นั่น!! นายทำอะไรอ้ะ ? " ผมถามขึ้น เพราะเห็นจากสภาพแล้ว ดูเหมือนเค้ากำลังเล่น มากกว่าช่วยอีก
" ก้อช่วยนายทำงานไง " เค้าบอก
" แล้วทำไม ทำอย่างนั้นล่ะ...ลงสีเหลืองทั้งหมดอย่างนั้นไม่ได้นะ..แล้วเราจะระบายสีอื่นยังไง ? " ผมถามเค้าอย่างหงุดหงิด ( แกล้งกุป่าวว่ะ ?? )
" เออน่า...คอยดูละกัน!! " เค้าบอก แล้วหยิบสีเขียวขึ้นมา แล้วทำเป็นลายต่างๆ หลังจากนั้นก้อเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน แดง..
" เอ้อ!! สวยดีๆ..ให้เราทำมั่งดิ " ผมบอก
" อ่ะ...ลองดู " เค้าพูดพร้อมกับยื่นพู่กันให้ผม " แต่ต้องทำให้ตรงกับขอบที่ร่างไว้นะ เดี๋ยวมันจะเละ!! " เค้าพูดต่อ
" อือๆ " ผมพูด แล้วเริ่มวาดลาย...เหวอ!!! เบี้ยวซะแล้ว ( -.- )
" ง่ะ!! เบี้ยวอ้ะ..คิก!! นายทำให้เราหน่อยเด้ะ!! " ผมหันไปบอกเค้า
" เหอๆไม่ทันไรเลย...เละซะแล้ว..มานี่มา!!.. " เค้าพูด แล้วก้มลงไปจับมือให้ผมเขียนตาม ขณะนี้ตัวของเค้ากำลังยืนคร่อมหลังของผมไว้...
" นี่..ต้องวาดอย่างนี้!! " เค้าอธิบาย แล้วค่อยๆจับมือผมวาดตาม ตอนนี้แก้มผม กับแก้มเค้าชนกันแล้ว คือ...ถ้าผมหันไปทางเค้า ผมก้อหอมแก้มเค้าได้เลย ใจผมเต้นไปหมด จนแทบไม่รู้เรื่องที่เค้าพูดเลยมั้ง...
" อ่ะ!! เข้าใจป่าวเนี่ย ? " ค่อยพูดพลางปล่อยมือออกจากผม ( เฮ่อ!! )
" เข้า..เข้าใจ " ผมบอกเค้า ทั้งที่ความจริง แทบจะไม่รู้เรื่องเลย
" อ่า...ไหนลองดูซิ!! " เค้าบอกผม โดยให้ผมลองทำเอง
ผมจึงค่อยๆลองทำดู แต่...วึดอีกแล้ว!! ( - -' )
" เฮ่อ!! นายนี่นะ สอนไม่รู้จักจำ " เค้าพูดพลางทำหน้าเบื่อๆ
" ก้อเราไม่เก่งเหมือนนายนี่ นายทำให้เราละกัน...เดี๋ยวเราจะจัดโต๊ะ " ผมบอกเค้า
" อือๆ..ก้อได้ๆ " เค้าบอก ผมกับเค้าจึงสลับที่กัน เค้านั่งทำงานให้ผมไป ส่วนผมก้อจัดโต๊ะไป จะได้ไม่เสียเวลา..
ขณะที่ผมกำลังเอาผ้ามาเช็ดโต๊ะอยู่นั้น ก้อเหลือบไปมองงาน อ๋า!!! ใกล้เสร็จแล้วนี่!! เค้าทำเร็วจัง!!
ผมมองดูเค้าทำงาน ส่วนมือก้อเช็ดโต๊ะไปเรื่อยๆจนทำให้มือกระแทกไปโดนชั้นวางซีดี ทำให้ซีดีหล่นลงมาตกใส่คิก
" อ๊ะ!! " เค้าร้อง แล้วพลางหยิบแผ่นซีดีขึ้นมา แล้วมอง ( อ๋า!!! นี่มัน XJB ของเซฟนี่ !! )
" X...J...B หนังโป๊นี่นา...ของนายเหรอ ? " เค้าถาม แล้วมองหน้าผม
" ป่าว...ของเซฟ เซฟฝากไว้ " ผมพูด
" เหรอ ? ...งั้นไปเปิดดูกัน!! " เค้าพูดขึ้น ดวงตาเค้าส่องประกายเจ้าเล่ห์ออกมาทันที
" หึ!! ไม่ นายทำงานต่อไปเถอะ เอาซีดีมานี่..." ผมพูด แล้วคว้าซีดีจากมือเค้า แต่เค้าเอามือหลบไปเสียก่อน
" ไม่ให้!! " เค้าพูดอย่างกวนๆ " เอาไปเปิดดูดีกว่า..." เค้าพูดจบ แล้ววิ่งออกนอกห้อง ไปยังหน้าทีวี แล้วกดเปิดเครื่องซีดีที่อยู่ข้างล่าง แล้วใส่แผ่นไป...
เค้ากด Play แล้วเปิดทีวีช่องวีดีโอ..ปรากฎให้เห็นเป็นเด็กหนุ่มญี่ปุ่นสองคน หน้าตาน่ารักมาก อายุราวสิบเจ็ด สิบแปดปี กำลังจูบกันอยู่ ( โอ๋วว..นัวเนียกันน่าดู 0o0 )
" อ๋า..." ผมอ้าปากค้าง ตายังคงจ้องทีวีอยู่อย่างไม่กระพริบ
" อืม..ท่าทางคงสนุกน่าดูเลยนะ " คิกพูดพลางพยักหน้าไปมา
ผมหันไปมองเค้า แล้วกำลังจะเดินเข้าห้อง แต่จู่ๆเค้าก้อฉุดแขนผมไว้
" ไปไหนอ้ะ ? " เค้าถาม
ผมมองหน้าเค้า ตอนนี้หน้าผมร้อนไปหมดแล้ว..
" จะไปทำงานต่อ..นายก้อดูไปดิ " ผมบอก
" ดูคนเดียวมันไม่หนุกง่ะ...มาดูด้วยกันดิ!! " เค้าพูด แล้วลากผมไปที่โซฟา เพื่อไปนั่งดู XJB กะเค้า...
เด่วไว้มาต่อคัฟ :really2:
-
ดูคนอื่นเล่นไม่สนุกหรอก เล่นเองเลย กร๊ากๆๆ :haun4:
แต่ว่าคิกใจดีเน้อ ช่วยทำงานด้วยอ่ะ :z1:
-
ตกลงคิกเป็นพระเอกตัวจริงของมิกใช่ม่ะ
ดี..ดี เชียร์ถูกคนด้วยวุ้ย ฮ่าฮ่า
ไอ่อ๊อฟ..มึงจะไปไหน กับใคร ก็ไปเหอะ
ไอ่ห่วยยยยยย แตกกกกก
:กอด1: มิก +1 คับ
-
:really2:มาต่อแล้วค้าฟๆๆๆๆๆ :really2:
บทที่ 19 : Are You Kidding ??~*
" เหวอ!!! " ผมถูกดึงให้ลงไปนั่งตักกับเค้า ( ทำไมต้องให้นั่งตักด้วยอ้ะ ? - -' )
" คิก!! นาย..นายเถิบไปหน่อย..ได้มั้ย ? " ผมพูดพลางผลักเค้าให้เขยิบห่างออกไป
" ไม่ต้องเถิบไปไหนหรอก...อยู่นี่แล่ะ " เค้าพูด แล้วจับผมไว้แน่น
ผมก้อคงต้องนั่งตักเค้าอยู่อย่างนั้น ลุกไปไหนไม่ได้แล้วนี่...
ตอนนี้ที่ทีวี เด็กญี่ปุ่นคนนึงกำลังพยายามทำบางสิ่งบางอย่างกับเด็กอีกคนหนึ่งที่หนอนหงายอยู่
( หูววว!! เอาเข้าไปได้ไงวะ ?? ) โดยเด็กคนที่หนอนหงายก้อแสดงสีหน้า แล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด...สงสัยคงจะเจ็บ ( อึ๊ย!!!..เสียวง่ะ... )
ผมค่อยๆหันไปมองคิก ดวงตาของเค้ายังคงจับจ้องภาพในทีวีนั้นอย่างใจจดใจจ่อ ( ทำไมผมรู้สึกถึงอะไรแข็งๆแถวก้นของผมด้วย หรือว่าจะเป็น... )
คิกค่อยๆยื่นหน้ามาที่ข้างๆหูผม แล้วกระซิบอย่างแผ่วเบา " ท่าทางคงเสียวน่าดู..."
( อึ๊ย!! ผมนี่แหละจะเสียว..)
ตอนนี้เด็กญี่ปุ่นในทีวีกำลังงัดกลยุทธ์ของแต่ละฝ่ายขึ้นมาใช้กันอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน หน้าของแต่ละคนนี่..เค้าเสียวได้ใจจัง!!
ผมมีความรู้สึกว่า มือของคิกเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว มันเหมือนค่อยๆคืบคลานมาเรื่อยๆ แล้วก้อหยุดตรงใต้ท้องน้อยของผม จนผมเสียวสันหลังวาบไปหมด
หลังจากนั้นเค้าก้อค่อยๆเอาคางมาเกยที่ไหล่ผม แล้วยื่นมือมาสวมกอดผมไว้
" ...ขอนะมิก!! " เค้าพูดเบาๆใส่ผม ( ?!! )
ผมหันมามองเค้า แล้วทำหน้างงๆ เค้าเหลือบมามองผม " ได้มั้ย ? " เค้าถาม
( ขออะไรวะ ? )
" XJB อ้ะเหรอ ? ของเซฟมัน ไปขอที่เซฟดิ มาขออะไรเราอ้ะ!! " ผมบอก
" ไม่ใช่ XJB แต่เป็นมิกอ้ะ...เราขอทำยังงั้นกับมิกนะ.." เค้าค่อยๆพูดขึ้น
ผมมองเค้า แล้วทำท่าตกใจ นั่นเค้าพูดจริงเหรอ ? หรือล้อเล่นกันแน่ แต่จากสภาพอย่างนี้..สายตาหื่นๆอย่างนี้ มือของเค้าที่โอบผมอยู่อย่างนี้ และหลักฐานที่แข็งอยู่ข้างหลังผมนี่...
ยืนยันได้เลยว่า เค้าเอาจริงชัวร์!! ( 'ไรวะ ? แฟนก้อไม่ใช่!! )
" นาย...อย่า..มา..กาม..น่า!! " ผมค่อยๆพูดใส่เค้า
เค้าจ้องผม สายตาเค้าส่องประกายความหื่นออกมา " ห้ามเราได้เหรอ ? " เค้าพูดเสร็จ แล้วจับผมพลิกตัวนอนหงาย แล้วเค้าก้อขึ้นไปนอนทับผมไว้
อ๋า...เค้าจะปล้ำผมแล้ว!! ผมพยายามขัดขืนแต่ก้อไม่สำเร็จ เพราะถึงเค้าจะตัวเล็ก แต่แรงเค้าก้อเยอะหน้าดู...ไม่ไหวแล้ว ( ~ ~ )
เค้าเริ่มเอาหน้าเข้ามาซุกไซ้ที่ต้นคอของผมอย่างบ้าคลั่ง แล้วก้อไล่มาที่ปากผมเพื่อจะจูบ...ผมหายใจไม่ออก..อึดอัด..เหม็น..เหม็นเหมือนกลิ่นบุหรี่ จนผมจะอ้วก!!
" ฮึ!! อึ้ก.." ผมหันหน้าหลบเค้า
" เป็นอะไร ? " เค้าถาม
" เหม็นบุหรี่...นายสูบมาเหรอ ? " ผมถาม
" อือ..ใช่!! เหม็นมากเลยเหรอ ? " เค้าถามต่อ
" ใช่!! เหม็นมาก " ผมบอก แล้วใช้จังหวะนี้ผลักเค้าให้ลุกขึ้น แต่ตัวของเค้าไม่ขยับเลย..
" งั้นเราไม่จูบก้อได้ ไซ้คอแทนอย่างเดียวละกัน!! " เค้าบอก แล้วเริ่มไซ้คอผมต่อ (นั่น..ไม่ฟัง )
เค้าไซ้คอผมจนผมเริ่มอ่อนแรง ตอนนี้มือผมหมดแรงที่จะดันเค้าไว้แล้ว นอกจากนี้..มือของเค้าก้อค่อยๆเริ่มลูบไล้มายังที่ต้นขาผม แล้วกำลังค่อยๆล้วงล้ำเข้าไปในดินแดนอธิปไตยนั้น ม..มันไม่ไหวแล้วนะ ผมจะทำยังไงดี..ม..ไม่มี..ร..แรง..ล..แล้ว..
" ก๊อก..ก๊อก...ก๊อก " เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น ทั้งผม และคิกสะดุ้งสุดตัว ( เกือบไปแล้ว!! )
" มิก!!ทำอะไรอยู่..เปิดประตูให้พี่หน่อย!! " เสียงพี่เมย์เรียก..เค้ากลับมาแล้ว เฮ่อ!! ระฆังช่วยไว้ ( -.- )
" ใครอ่ะมิก ? " คิกถามผม
" พี่เราอ้ะ!! สงสัยกลับมาแล้ว นายลุกขึ้นเด๊ะ!! " ผมหันไปบอกเค้า เค้าหลบให้ ผมลุกขึ้นเดินไปปิดเครื่องเล่นซีดี ( เดี๋ยว she มาเห็นก้อได้ช็อคหรอก!! ) แล้วจึงออกไปเปิดประตูให้เค้า…
" มัวทำอะไรอยู่ ?!! พี่เรียกตั้งนานแล้วนะ " เค้าบอก..
" ก้อ..เพื่อนมาบ้านอ้ะ...เลยไม่ได้ยิน " ผมบอก ( เกี่ยวกันมั้ย ? )
" เอาเถอะๆ แล้วใครมาอ้ะ...เซฟ ปอ ท็อป หรือน้องเหลียง ? " เค้าถาม
" อ่อ...คิกน่ะ!! " ผมบอก
" คิก ? " เค้าถามอย่างสงสัย เพราะเค้าไม่เคยพบกับเพื่อนผมคนนี้
ผมมองเค้า พลางพยักหน้าอย่างไม่สนใจอะไร...
พี่เมย์เดินเข้ามาในบ้าน ก้อเห็นคิกกำลังนั่งทำงานให้ผมต่อ คิกหันมามองพี่เมย์ แล้วยิ้มให้ " หวัดดีคับ!! " เค้าพูดขึ้น
" อ่า....หวัดดีจ้ะ มาช่วยมิกทำงานเหรอ ? " พี่เมย์ถาม
" อ้ะ..ใช่คับ!! " คิกบอก แล้วก้มหน้าทำงานต่อ พี่เมย์หันมามองผม
" ใช้เพื่อนนะเรา..นิสัยไม่ดี " เค้าดุผมแบบแหย่ๆ แล้วเดินไป ( ขอร้องมันเรอะ ?!! )
แต่ก้อยังดี..ดีกว่าที่เค้าเข้ามา แล้วเห็นผมกับเค้าจะทำอะไรกัน ( - -' )
ไม่นานนัก คิกก้อทำงานให้ผมเสร็จ เค้าบอกให้ผมไปส่งเค้าข้างนอก ซึ่งผมก้อจำใจออกไปส่งให้
" เดี๋ยวเย็นนี้เราโทร.หานะ " เค้าบอก
" จะโทร.มาทำไม ?!! " ผมถาม
" ก้อ..อยากคุยด้วยอ้ะ " เค้าพูด
" ก้อคุยตรงนี้เลยสิ " ผมบอก
" ไม่เอาอ้ะ...มันไม่ได้อารมณ์ " เค้าพูด ( หือ!! )
" อารมณ์ ??..จะเล่น Sex Phone เหรอ ? " ผมถาม
" ป่าว..ทำไมคิดแต่เรื่องยังงี้อ้ะ ? " เค้าถาม
" ก้อนายมันหื่น.." ผมบอก
" ง่ะ!! " เค้าพูด แล้วก้อทำหน้าเหวอๆไป
ผมยิ้มให้เค้า ซึ่งเค้าก้อยิ้มตอบ สักพัก รถเมล์ก้อมาถึง เค้าโบกมือให้ผม แล้วขึ้นไป..
เย็นวันนั้น เค้าก้อโทร.มาหาผมจริงๆ เค้าบอกผมว่า เค้าขอโทษเรื่องเมื่อตอนบ่าย ที่เค้าทำอย่างนั้นก้อเพราะ เค้าเกิดอารมณ์ขึ้นมา แล้วบวกกับว่า เค้า..ชอบผมด้วย ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ผมคิดหนักนิดหน่อย!!..
" ชอบ..นายชอบเราเหรอ ? " ผมถาม เสียงผมออกตะลึง!!
" อือ!! ก้อชอบอ้ะ..ทำไมเหรอ ? " เค้าถามกลับ
" ป่าว...ก้อแค่ตกใจน่ะ นึกว่า...นายจะเป็นพวกถือโอกาส " ผมพูด
" ถ้าถือโอกาส เราจะจูบนายทำไมอ้ะ!! " เค้าบอก ( นั่นแล่ะ..เค้าเรียกว่าถือโอกาส - -' )
" ช่างเถอะ..เรื่องนั้นน่ะ เราไม่เก็บมาคิดหรอก เราคิดซะว่า..นิสัยนายน่ะกะล่อน ได้แล้วก้อทิ้ง!! " ผมพูดขึ้น
" ทำไมคิดว่า เราเป็นยังงั้นอ้ะ ? " เค้าถาม
" ไม่รู้!! ท่าทางนายมันฟ้องนี่ " ผมบอก
" ป่าวน๊า..เราไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นซะหน่อย..แล้วตกลง นายจะคบกับเราป่าวเนี่ย ? " เค้าถามผม
ผมนิ่งไป...เค้าขอผมอย่างนี้เลยเรอะ ? ช่างกล้าเนาะ!! ผมว่า สถานการณ์ผมตอนนี้ เหมือนตอนที่ผมคบกับอ๊อฟใหม่ๆเลย
ตอนนี้..ผมไม่อยากด่วนตัดสินใจอะไรทั้งนั้น ผมยังรู้จักนิสัยเค้าไม่มากพอเลยนะผมกลัว..กลัวว่า จะต้องกลับไปเจอกับเหตุการณ์อย่างนั้น เหตุการณ์ที่โหดร้ายที่เหมือน กับตอนที่ผม และอ๊อฟทะเลาะกัน..
" เราว่า...เรากับนายเป็นเพื่อนอย่างนี้ต่อไปดีกว่า " ผมบอกเค้า
" อ้าว!! ทำไมอ้ะ ? " เค้าถาม
" ไม่รู้สิ..เรายังไม่อยากคบกับใครตอนนี้อ้ะ!! " ผมบอก
" ทำไมอ้ะ ? หรือนายยังตัดใจจากอ๊อฟไม่ได้ " เค้าถาม
" ม..ไม่ใช่ซะหน่อย!! " ผมบอก
" หึ!! โกหกอ้ะสิ เรารู้นะ!! " เค้าพูด
" รู้ได้ไง..ฮิโธ่!! รู้ดี " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
" เออน่า...รู้ละกัน แต่ถึงยังไงเราก้อยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ..เราจะต้องจีบนายให้สำเร็จให้ได้ คอยดูสิ!! " เค้าบอก
" โห!! ความมุ่งมั่น..ตามใจๆ เดี๋ยวเราไปกินข้าวก่อนนะ หิวแล้ว แค่นี้ก่อนนะ บาย!! " ผมบอก แล้ววางสายไป
ดูดิ!!..คนเรา จู่ๆก้อเข้ามาบอกว่าชอบ แต่เค้าก้อดีนะ ที่ยังมีความรับผิดชอบ ถึงแม้ว่ามันยังไม่ได้เสียหายอะไร แต่เค้าก้อยินดี ที่จะรับมือกับปัญหานั้น ไม่เหมือนกับผม ที่หลีกหนีปัญหา..ไม่รู้จักแก้ไข จนปล่อยให้มันล่วงเลยมา จนยากที่จะกลับไปแก้ไขได้..จะมีมั้ย ? สักวันหนึ่ง...ที่อ๊อฟจะรู้ความจริง ความจริงที่ว่า เราไม่ได้นอกใจเค้า เรายังรักเค้าอยู่..และความจริงเกี่ยวกับเรื่อง เพื่อนสนิทของเค้า...
เช้าวันจันทร์ ผมมาถึงโรงเรียนแต่เช้า มาพร้อมๆกับเซฟเลยล่ะ!! ( ผมเอา XJB มาคืนเซฟด้วย ก่อนที่มันจะทำให้ผมได้รับบทเด่น แสดงเหมือนในหนัง )
เซฟถามผมว่า เมื่อวันเสาร์ คิกไปบ้านผมทำไม ผมเลยตอบไปว่า มาช่วยผมทำงานศิลปะ ( ขืนตอบอะไรไปมากกว่านั้น อาจจะมีเรื่องกับปอได้ ) แต่ถึงยังไงก้อเถอะ ผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร..แต่คิกเค้าก้อเป็นฝ่ายที่เข้ามาเกาะแกะผมเอง ไม่ใช่เพราะผมรังเกียจ หรือผมอายอะไรหรอกนะ แต่ผมยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกะเค้าต่างหาก..
" ทำไมพักนี้คิกมันชอบมายุ่งกับนายจังวะมิก ? " เซฟถาม
" หืม..ไม่รู้ดิ สงสัยอยากอยู่ใกล้ๆปอมั้ง แต่ไม่กล้า...เลยทำเป็นมายุ่งกับคนอื่น " ผมบอก
" ใช่เร้อ!!!...นายสองคนมีความลับอะไรปิดบังเราหรือเปล่า ? ตั้งแต่เมื่อวันเสาร์นั่น..." เซฟถาม
" ป่าว!!ไม่มีจริงๆ " ผมบอก ( ไม่..ต้องไม่บอก )
เซฟมองผมอย่างสงสัย แต่ก้อไม่พูดอะไร เอาเถอะ!! ถึงยังไงก้อแล้วแต่..ผมก้อไม่ได้ชอบคิกมันซะหน่อย....
ไว้เด่วมาลงบทสุดท้ายแล้วค้าฟ :bye2:
-
คิกหื่นอ่ะ ไม่ไหวๆ:o8:
ลงบทสุดท้ายตอนหน้า จะจบแล้วเหรอคะ ไมจบเร็วจังอ่ะ :monkeysad:
+1 เป้นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
ถ้าจะให้เปรียบเทียบกันตัวต่อตัว
อ๊อฟ กะ คิก
:3123: ผมเลือกคิกอ่ะ
:กอด1:เป็นกำลังใจให้มิกน่ะครับ +1 ให้ด้วย
-
ลงบทสุดท้ายแร้วค้าฟฟฟฟ...เศร้าจังเลยง่ะ:m15:
บทที่ 20 : In The End~*
สักพักปอก้อเข้ามาที่ห้อง วันนี้เค้าดูยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นพิเศษ..เค้าเดินยิ้มคนเดียวมาตั้งแต่หน้าห้อง จนเข้ามานั่งที่โต๊ะ...ผมก้อไม่ทราบว่า เค้าเป็นอะไร เค้าหันหลังไปมองคิก แล้วก้อหันกลับมานั่งยิ้มคนเดียว
" เป็นอะไรอ่ะปอ ? " ผมถาม
" ป่าว..." เค้าบอก
" แล้วทำไมถึงนั่งยิ้มคนเดียวอย่างนี้ล่ะ ?!! " เซฟถาม
" ...แปลกๆแฮะ!! นับวันยิ่งทำตัว... " เค้าพูดต่อ
" มันเรื่องของเราน่ะเซฟ...เธอไม่ต้องมายุ่งได้ป้ะ!! ขัดอารมณ์..." ปอพูดขึ้น แล้วนั่งยิ้มต่อ( บ้าป่าว...!! )
" ตามใจ!! ไม่ยุ่งก้อได้ " เซฟพูด
" อ่ะๆ..บอกก้อได้ " ปอรีบพูดขึ้นทันที ที่เห็นเซฟทำท่าไม่สนใจ ( อะไรของเค้า ?... )
" ก้อเมื่อคืนเราฝันถึงคิกน่ะ เค้า...น่ารัก...มากเลย " ปอพูด แล้วยิ้มต่อ
" เอาเฮอะ!! " ผม และเซฟพูดขึ้นพร้อมกัน มันเป็นเรื่องปกติของปอไปซะแล้ว สำหรับเรื่องนี้!!
ว่าแต่...ถ้าผมบอกปอไปว่า คิกมาขอคบกับผม ปอจะเป็นยังไงนะ...คงชักดิ้นชักงอ แล้วเลิกยุ่งกับผม หรือว่า เค้าจะไม่ว่าอะไร แล้วเห็นดีด้วย ผมว่า อย่างหลังคงเป็นไปไม่ได้แน่ เอาเป็นว่า...อย่าให้เค้ารู้เรื่องดีกว่า แล้วผมก้อจะไม่เอาเรื่องนี้ขึ้นมาคิดอีก เพราะถึงยังไง ผมก้อไม่ได้ชอบคิก อย่างมากเราสองคนก้อเป็นได้แค่เพื่อนกัน...คิดแล้ว ก้อสบายใจ!!
ตอนพักกลางวัน ผม ปอ และเซฟก้อไปนั่งกินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร เซฟบอกผมว่า วันนี้เค้ากินข้าวเสร็จแล้ว จะรีบขึ้นไปทำบัญชีของห้องให้มาดามต่อ ส่วนปอก้อต้องไปประชุมหัวหน้าห้องกับบ๋อม เพราะวันนี้ ผอ.นัดประชุม
ส่วนผมน่ะเรอะ ? คงต้องทำหน้าที่เก็บจานให้พวกเค้าสองคนแทนล่ะ..จากนั้นก้อขึ้นไปเรียน ผมคงไม่ช่วยเซฟทำบัญชีหรอก...ถ้าเรื่องเลขผมขอบายดีกว่า..ปวดสมอง!!
เมื่อกินข้าวเสร็จ เซฟก้อไปห้องพักครู ส่วนปอก้อไปห้องประชุม ส่วนผมก้อเก็บจานให้พวกเค้า แล้วเอาไปคืน
ขณะที่ผมกำลังยืนรอคิวเก็บจานนั้น ผมก้อเห็น อ๊อฟ กับเหลียงกำลังคืนจานอยู่ ดูท่าทางอ๊อฟกำลังโมโหเหลียง เค้าวางจานเสร็จ แล้วรีบเข้าห้องน้ำไป เหลียงรีบคืนจาน แล้วตามอ๊อฟไปเช่นกัน เสียงของเหลียงที่ตะโกนเรียกอ๊อฟนั้นดังมาก ผมสงสัยจังว่า เค้าทะเลาะอะไรกัน...ไอ้บ๋อมคงปั่นหัวพวกเค้าให้เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ?
ถ้าผมแอบฟัง...คงไม่เสียมารยาทนะ ผมจึงรีบคืนจาน แล้วตามพวกเค้าสองคนไปที่ห้องน้ำอย่างไม่รอช้า...แต่ว่า..เค้าหายไปไหนกันแล้วล่ะ...หายไปเร็วมาก..ผมว่า ผมคงต้องเดินหาซะแล้ว
ผมเดินสำรวจห้องน้ำอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้พวกเค้าเห็น จนกระทั่ง...
" เมิงอย่ามางี่เง่าน่ะอ๊อฟ!!! " เสียงเหลียงพูดขึ้น ดังมาจากทางด้านหลังของห้องน้ำ
ผมรีบตามเสียงนั้นไป จนกระทั่งเห็นพวกเค้าสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่ ผมรีบหลบเข้าทางห้องส้วมที่ติดกับทางด้านที่พวกเค้าอยู่ แล้วค่อยๆแอบฟัง...
" แล้วเมิงมายุ่งอะไรกะกุล่ะ ?!! " อ๊อฟว่า ( เสียงของเค้าดังมาก!! )
" กุก้อไม่อยากจะยุ่งเรื่องของเมิงนักหรอกนะ..แต่เมิงน่ะ กำลังหนีปัญหา!! " เหลียงบอก
" เรื่องนั้น..มันจบไปแล้วว้อย!! มีแต่เมิงที่ยังไม่จบ " อ๊อฟตวาด
" แล้วเมิงแน่ใจนักเรอะ ว่ามันจบจริงๆน่ะ...ความจริงเป็นยังไงเมิงยังไม่รู้เลย!! " เหลียงพูด
" กุไม่สน!! กุรู้ ในสิ่งที่กุรู้...เป็นพอ!!..เมิงอย่ามายุ่งเรื่องของกุน่า!! " อ๊อฟบอก
ความจริงที่เค้าว่า มันเป็นเรื่องอะไรเหรอ ? เรื่องของผมหรือเปล่า ?..
" เมิงก้อชอบอย่างเนี้ย...หูเบา...เข้าใจไปเอง แล้วก้อใช้อารมณ์ เมิงมันงี่เง่า!! " เหลียงว่า
" กุไม่ได้งี่เง่า!!..เมิงเค้าใจมั้ย ? กุแค่ไม่อยากเข้าไปยุ่ง!! " อ๊อฟบอก
" นี่ขนาดเมิงไม่อยากยุ่งนะ...เมิงยังต้องเข้าโรง'บาลตั้งห้าวันเลย!!...อย่างนี้เหรอที่ไม่อยากยุ่ง ? " เหลียงถาม
มันเป็นเรื่องของผมจริงๆด้วย ที่อ๊อฟว่า เค้าไม่อยากยุ่งเรื่องของผม ทำไมอ้ะ ? เพราะอะไร ? ผมไม่เข้าใจ
" เออ!! กุยอมรับ ว่าตอนนั้นกุผิด ผิดที่กุไปคบกับมัน..!!! " อ๊อฟว่า น้ำเสียงเค้าดูเกรี้ยวกราดมาก ( O๐O!! )
" ความจริงแล้ว ถ้ากุไม่เอามันเป็นแฟน กุก้อคงไม่เดือดร้อนอย่างนี้หรอก..." อ๊อฟพูดต่อ
" เมิงบ้าป่าวอ๊อฟ!! เมิงเป็นฝ่ายเข้าไปหาเค้าเอง แล้วทำไมเมิงถึงพูดอย่างนี้ล่ะ ? " เหลียงถาม
" ก้อตอนนั้นกุมันโง่..กุหลงผิดไป ที่จริงกุไม่เคยจะรัก หรือชอบมันเลย..กุเคยพยายามแล้ว แต่กุก้อ...ลืม...กิ๊ฟไม่ได้!! " อ๊อฟบอก น้ำเสียงของเค้าดูเศร้าลง
คำๆนี้ ที่ผมได้ยินเค้าพูดออกมาจากปาก มันเป็นคำที่รุนแรง..ที่ทำให้ผมเสียใจที่สุด น้ำตาของผม มันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ทุกสิ่งที่เค้าเคยทำ ทุกสิ่งที่เค้าเคยพูด มันก้อเป็นแค่ลมที่พัดมา ทำให้ผมรู้สึกดี แต่พอลมนั้นพัดไป มันก้อกลับพัดพาเอาความรู้สึกดีๆเหล่านั้นออกไปด้วย...
" งั้นเมิงก้อแค่คบกับเค้าไว้เพื่อแก้เหงา เพื่อทดแทนสิ่งที่หายไปล่ะสิ!!..แต่เมิงเคยคิดถึงจิตใจของอีกฝ่ายมั่งมั้ย ? ว่าเค้าคิดยังไงกับเมิงมั่ง..." เหลียงถาม
อ๊อฟเงียบไป..ดูท่าทางเค้าจะไม่ได้พูดอะไร..
" แล้วทำไมตอนนั้น เมิงถึงจะไปต่อยไอ้นั่นมันล่ะ ? ถ้าเมิงไม่ได้รักเค้าจริง..เมิงอย่ามาโกหกกุเลย !! " เหลียงถามเค้าต่อ เกี่ยวกับเรื่องท็อป
" กุก้อแค่...ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับของๆกุ.." อ๊อฟพูดขึ้น ( ตอนนี้ ผมรู้สึกได้ว่า เค้าเริ่มเหมือนบ๋อมมากขึ้นละ!! )
" ...กุยอมรับ ว่าตอนนั้นกุหวงมันมาก หวงจนไม่อยากให้ใครมายุ่ง..แต่ตอนนี้ เพียงกุเห็นหน้ามัน ได้ยินชื่อมัน...กุก้ออยากจะฆ่ามันให้ตายๆไปซะ กุเกลียดมัน!!...เมิงรู้มั้ย ?!! "
อ๊อฟบอก
ตอนนี้ ผมแทบจะลงไปทรุดกับพื้น ผมร้องไห้ออกมา..เสียใจ..เสียใจมาก
ยิ่งได้ยินเค้าพูด มันก้อยิ่งอยากจะตายไปซะให้พ้นๆ ไม่มีใครรักผมจริงๆเหรอ..ไม่มีเลย
" รู้มะ ?...กิ๊ฟบอกกุว่าไง เค้าบอกว่า เค้าจะไปอยู่อเมริกา เค้าอยากให้กุกับมันคืนดีกัน แต่กุทำไม่ได้ กุต้องการกิ๊ฟ...เมิงเข้าใจกุมั้ย...ว่ากุต้องการกิ๊ฟ!! " อ๊อฟบอก
" เมิงเลยจะไปอยู่ที่นู่นกับกิ๊ฟ...ส่วนมิก เมิงจะทิ้งเค้าไว้เหรอ ? " เหลียงถาม
" ใช่!! กุเกลียดมัน!! " อ๊อฟบอก
" กุอยากให้มันอยู่ห่างๆกุ...กุไม่อยากเจอมัน!! " เค้าพูดต่อ
ผมเสียใจมากเลยนะ ที่เค้าพูดอย่างนี้ ทำไม...ทำไมอ้ะ ? เค้าเกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ...ผมทำอะไรผิด ผมไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจ
" มิกมันก้อไม่ได้ทำอะไรให้เมิงเลยนะ...แล้วทำไม เมิงถึง..." เหลียงพูด
" เมิงอย่าพูดชื่อมันให้กุได้ยินอีกเข้าใจมั้ย ?!! ถ้าเมิงพูดชื่อมันให้กุได้ยินอีก...กุเอาเมิงตายแน่!! " อ๊อฟพูด
หลังจากนั้นเสียงของพวกเค้าก้อค่อยๆเบาลง จนกระทั่ง ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเค้าก้าวเดินออกไป เดินออกไป...เค้าออกไปจากชีวิตผมแล้ว อ๊อฟเดินออกไปแล้ว จบสิ้นกันที...
ตอนนี้ เหลือแต่ตัวผมที่ยังคงนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว คิดๆดูแล้วมันก้อเสียดายนะ ที่ผมเสียน้ำตาให้กับคนที่เค้าไม่ได้รักผมจริง กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ที่ผมร้องไห้เพื่อเค้า และผลสุดท้าย ผมกับเค้าต่างก้อเลิกกัน และลงเอยกันด้วยความเกลียดชัง...
ผมเดินออกจากห้องส้วมไปเพื่อที่จะล้างหน้า แล้วจะขึ้นไปเรียนต่อ เพราะตอนนี้ บรรดานักเรียนต่างก้อพากันเข้าชั้นเรียนเกือบหมดแล้ว ผมคงต้องรีบขึ้นห้องไปเพื่อนั่งเรียน...คนเดียว
สภาพผมในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการถูกทิ้ง ที่บ๋อมมันว่าไว้ คงจะเป็นจริง ใครๆต่างก้อพากันรังเกียจ และไม่อยากยุ่งกับผม ซึ่งคำพูดเหล่านี้มันทำให้ผมอึดอัดใจ อึดอัด...อึดอัดจนแน่น...แน่น..แน่นไปหมด..อาการอย่างนี้มันเป็นอีกแล้ว...ผมเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว...
ความอ้างว้าง เดียวดาย ของการที่ถูกทิ้ง ผมมักจะได้พบเจออยู่บ่อยๆ ครั้งนี้ก้อเช่นกัน การที่สลบล้มลงอยู่ข้างทาง โดยไม่มีผู้ใดรู้หรือพบเห็น...มันคงเป็นเพราะตัวผม
นี่อาจเป็นวาระสุดท้ายแล้ว ที่ผมจะต้องไป...ในเมื่อในโลกนี้ไม่มีใครต้องการ ดวงตาของผมค่อยๆ..มันค่อยๆหรี่ลงทีละนิด เหมือนกับมันปิดเองโดยอัตโนมัติ จนผมไม่สามารถรับรู้ หรือรู้สึกอะไรได้เลย…..
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น หลังจากนั้นความรู้สึกตัวก้อค่อยๆเริ่มกลับมา ที่นี่ที่ไหนอ้ะ ? ...นรก หรือสวรรค์..ดูจากสภาพแล้ว ที่นี่เหมือนโลกเลย ผมตายไปยังเนี่ย...ตายแล้ว...หรือยัง ??
" ครั้งที่สองแล้วนะ ที่เราเป็นคนช่วย!! " เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆผม
ผมหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น " เหลียง!! " ผมพูดขึ้น
เค้าไปเจอผมได้ไงอ้ะ...แล้วนี่...ห้องพยาบาลนี่นา..
" นายเป็นอะไรไปอีกเนี่ย ? แล้วปอ กะเซฟไปไหนซะล่ะ ? เค้าไม่ได้อยู่กับนายเหรอ ? " เหลียงถาม
ผมมองเค้า แล้วส่ายหน้า เค้ามองผม แล้วถอนหายใจ...
" เฮ่อ!! นายนี่น๊า..." เค้าพูด
" นายไปเจอเราได้ยังไงอ้ะ ? " ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วถามเค้า
" ก้อพอดีไอ้อ๊อฟมันจะโดดเรียนอ้ะ...เราเลยไปส่งมันข้างรั้ว แล้วเราจะขึ้นไปเรียนต่อ พอดีก้อเจอนายสลบอยู่ข้างทาง...ไม่รู้สลบนานแค่ไหนแล้ว แถวนั้นก้อไม่มีคน..เราเลยพานายมาที่นี่อ้ะ!! " เค้าอธิบาย ( - -' )
" เราขอโทษนะ...ที่สร้างเรื่องให้นาย...ขอโทษนะ " ผมรีบกล่าวคำขอโทษทันที
" อือ...ช่างเถอะ!! " เค้าพูด
ผมมองหน้าเค้า..ทำไมเค้าช่างดีกับผมจังนะ แม้จะเป็นแค่เพื่อนที่ไม่สนิทอะไรมากมาย แต่เค้าก้อช่วยผมหลายต่อหลายครั้งแล้ว...บางที ถ้าผมถามเค้าถึงเรื่องอ๊อฟล่ะ..เค้าจะว่ายังไง...เค้าจะช่วยตอบผมได้มั้ย ? ว่าทำไม..อ๊อฟถึงเกลียดผม...
" เหลียง..ทำไมอ๊อฟถึงเกลียดเราอ้ะ ? " ผมถาม
เค้ามองหน้าผม สายตาเค้าดูสงสัย
" นาย...ได้ยินที่เราคุยกับอ๊อฟเหรอ ? " เค้าถามกลับ ( OoO" )
" ป่าวๆๆๆ...ป่าวนะ!! " ผมรีบบอกพลางส่ายหน้า
" เอาเถอะ!!...เรื่องนั้นน่ะ เราก้อไม่รู้หรอก..ว่าทำไมจู่ๆมันถึงพูดอย่างนั้น นายอย่าไปคิดมากเลย..อย่าไปใส่ใจ ปล่อยให้มันเป็นไปตามทางของมันดีกว่า " เค้าบอก แล้วยิ้มให้
คำพูดนี้ ทำให้ผมรู้สึกตื้นตัน...ว่าอย่างน้อย ยังมีคนที่เป็นห่วงผมอยู่ น้ำตาผมมันเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้..มันไม่ใช่น้ำตาของการเสียใจ..แต่มันเป็นน้ำตาของความปลื้มใจมากกว่า...
" เรานึกว่า จะมีแต่คนเกลียดเราซะอีก!!.." ผมค่อยๆพูดขึ้น
" ทำไมนายคิดอย่างนั้นล่ะ...ไม่มีใครเค้าเกลียดนายหรอก!! " เหลียงบอก
" ทำไมน่ะเหรอ..ก้อเพราะที่ผ่านมา เราเหมือนเราอยู่คนเดียว...ไม่มีใครสนใจ เราไม่รู้ว่า พวกเค้าเกลียดเราหรือเปล่า..แล้วนาย..เกลียดเรามั้ย ?..เหลียง " ผมถามเค้าทั้งน้ำตา
" ไม่...ไม่หรอก!! " เค้าพูด แล้วเอามือจับไหล่ผม
จู่ๆผมก้อสวมกอดเค้า...แล้วร้องไห้ออกมา มันมีความรู้สึกเหมือนว่า ผมได้รับความอบอุ่นอีกครั้ง ไออุ่นที่หายไป ค่อยๆได้กลับคืนมา ทางด้านเค้า เค้าก้อยินดีที่ให้ผมกอดอย่างไม่รังเกียจ..
" อย่าทิ้งเราไปนะ.." ผมพูดกับเค้า
" อือ...ไม่ทิ้งหรอก!! " เค้าให้สัญญากับผม แล้วเอามือขึ้นมาโอบไหล่ผมไว้..
ในทุกๆจุดจบ มักจะพบกับจุดเริ่มต้นเสมอ ผมดีใจจังที่อย่างน้อย เค้าก้อเป็นคนหนึ่ง ที่คอยช่วยเหลือ และอยู่ข้างผมมาตลอด...
และสุดท้าย ถ้าผมคิดจะเลือกใครสักคน เป็นคนที่ผมอยากจะอยู่เคียงข้างด้วย คนๆนั้น ก้อคงไม่พ้นที่จะเป็น..เค้า
The End.
ไว้ว่างๆเด่วผมมาลงภาคต่อละกัล ไงคืนนี้ก้อฝันดีฮัฟ :bye2:
-
:m31:
มันยังมีเรื่องที่ไม่เคลียร์อะไรๆ
ตั้งหลายอย่างน่ะ..มิก
แล้วจะมาจบแบบนี้ ได้ไงอ่ะ
ม่ายยยยยย ยอมมมมมมมม
o9
เอาภาคต่อ มาลงเลย
มาทำให้ค้างคา แบบนี้ ไม่เอาอ่ะ มิก
:3123: +1 ยังเป็นกำลังใจให้มิก ซำเหมอน๊า
-
เหอะ...ไอ้อ๊อฟ...เชียร์มาตั้งนาน สรุปแกเลวสุดอ่ะ :beat: :beat:
ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะจบไปทั้งแบบนี้ ยังไม่ได้อ่านเอ็นซี เอ๊ยย มิกยังไม่มีใครมาดูแลจริงจังเลยอ่ะ :z1:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าา
-
:fire:TO BE CONTINUE QUICKLYYYYYYYYYYYYY :m31:
-
จบแล้วจริงๆ ใช่หรือเปล่าครับ?
แต่ความรู้สึกมันยังค้างๆ อยู่เลย
-
งงกับบทสรุป(?)จัง
:really2:
-
:z3: :z3:
-
:m28:
-
จบแบบค้างๆ
-
:serius2: จบแบบงงงง :z3:
-
ว๊ากกกกกก อย่าจบแบบนี้
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
บอกตรง ๆ อ่านจบแล้วปวดฉี่ = =
-
ค้างมากๆ ถึงมากที่สุด
-
นายเอกแบ๊วไปนิด เป็นฉันอีบ๋อมตายแน่
-
มันค้างงงงงงงงงงงนะ
ไปอ่านตอนต่อไปดีกว่า อิอิ
-
มันพลิกมากอะ อ๊อฟเลวจัง บ๋อมเลวกว่า เหลียงดีสุดละ หุหุ แต่ก็ค้างๆนะ เราจะตามไปอ่านภาคสองละ // สนุกมากๆๆ ขอบคุณนะคะ