หัวข้อ: Violet K!ss : A Journey Of Love ~* << กว่าจะมาเป็นรัก >> ลงบทสุดท้ายแล้วคัฟ

[broke-back]

ไม่อยากจะคิดว่า
อ๊อฟมีเบื้องลึก เบื้องหลัง
อะไรเหรอเปล่า
ถึงมาขอมิกเป็นแฟน
 


 :กอด1:ขอบคุณคับ ไรท์เตอร์

[Tongfangpupai]

ให้กำลังใจไรเตอร์ค่ะ

[MachiKo]

แง่ะ...ทมายโพสของผมหลุดไปหน้า 2 เลยอ่าาาา เหอๆ
เสียใจอ่าาา แง้ๆ  
เง้อๆๆ ช่างเถอะๆ...มาต่อบทที่ 5 ให้แร้วนะคัฟ

บทที่ 5 : My Brother~*
   
ช่วงเวลาสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่ผมกับอ๊อฟคบกัน ตอนนี้เพื่อนๆในห้องรู้กันหมดแล้วคับ ทั้งกลุ่มของเค้า และกลุ่มของผมด้วย ทั้งเซฟ ปอ เหลียง และบ๋อมก้อรู้ ทั้งหมดนี้ไม่ได้เป็นเพราะผมนะคับที่เป็นคนบอก ตัวเค้าเองนั่นแล่ะคับที่ประกาศ ( ก้อพี่แกเล่นเขียนว่า มิกแฟนกุ!! ตัวเบ้อเร่ออยู่บนกระดาน )
สำหรับเค้าน่ะ...ไม่เท่าไรหรอกคับ แต่ตัวผมนี่สิอายมาก ( ก้อเค้าเป็นคนเขียนนี่ )ผมเลยโดนพวกเพื่อนๆล้อเสียยกใหญ่เลย
" มิก!! วันนี้ไปกินข้าวที่โต๊ะเรานะ " เค้าพูดขึ้น ขณะที่ผมนั่งคุยกับปอ และเซฟอยู่
( เอ้อใช่!!! สังเกตได้อีกอย่างหนึ่ง คือเค้าดูเปลี่ยนไป จากมาดซาตานโหดๆ เย็นชา...แต่ตอนนี้ยังกะเทวดาผู้ใจดี )
" อือ...เอาดิ " ผมตอบเค้า หลังจากนั้น เค้าก้อเดินกลับไปที่กลุ่มเพื่อนเค้าต่อ…
" นี่มิก!! ตั้งแต่เธอคบกับอ๊อฟนี่ เธอเคยมีอะไรกับเค้ายังเนี่ย ? " ปอถาม
" บ้า!!! ยังนะ เรายัง Virgin อยู่นะ " ผมบอกปอ ( ~.~ )
" อ่านะ..เชื่อก้อดะ " ปอพูด ( แต่แอบทำท่าผิดหวังเล็กน้อย )
" เออนี่มิก..เราเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเรามีของมาให้นาย " เซฟพูดขึ้น
" อะไรเหรอ ? " ผมถาม
" นี่ XJB!!! น่ารักๆทั้งนั้นเลย นายเห็นแล้วต้องชอบแน่ " เค้าพูดพร้อมกับหยิบเจ้าสิ่งนั้นออกมาจากกระเป๋า สิ่งที่เค้าถืออยู่นั้นเป็นแผ่นซีดี...
" เหวอ!!!!!! นี่มันหนังโป๊นี่นา นายดูด้วยเหรอ...หนังเกย์อ้ะ ? " ผมรีบถามเค้าทันที
" แหม!!! ก้อเอาไว้ศึกษานิดๆหน่อยๆอ่ะ " เค้าบอก
" นี่เซฟ..นายก้อเป็นแบบเรากะปอเหมือนกันเหรอเนี่ย ? " ผมถามเค้าอีก
" ถ้าไม่เป็นก้อคงไม่มาอยู่กลุ่มนี้หรอก..." เค้าบอกอย่างหน้าตาเฉย
" โห!!! เซฟ เราไม่คิดเลยนะว่า เธอจะเลิกสนใจซ้อมเปียโน มาสนใจเรื่องพวกนี้แทน เอามาแบ่งกันมั่งเลย ทีมิกล่ะให้เชียว " ปอเหน็บเซฟ
" ไม่ต้องมาพูดมากเลย!! นายเอาของเราไปกี่แผ่นแล้วปอ และเคยคิดที่จะเอามาคืนมั้ย...ไม่เคย!! " เซฟพูด แล้วทั้งสองคนก้อเริ่มถกเถียงกัน...( เป็นปกติคับ )
ส่วนผมก้อไม่ได้สนใจอะไรพวกเค้าหรอกคับ ( ชินละ ) ก้อได้แต่นั่งพลิกแผ่นไปมา อืมมม..ก้อน่าดูเหมือนกันแฮะ เอาใส่กระเป๋ากลับบ้านไปดูดีกว่า ( ^ v ^ )…
   วันนี้ก่อนพักเที่ยงผมเรียนวิชาวิทยาศาสตร์คับ อาจารย์เค้าให้พวกเราทำแบบทดสอบ ใครทำเสร็จแล้วให้ออกไปทานข้าวได้ ซึ่งผมก้อทำเสร็จก่อนอ๊อฟนะคับ
แต่ผมก้อต้องรอเค้าทำให้เสร็จเหมือนกัน ( ก้อนัดกันไว้นี่... ) ผมจึงยืนรอเค้าอยู่หน้าห้อง ส่วนปอ กะเซฟได้เดินไปก่อนแล้ว เพราะผมบอกว่า จะรออ๊อฟ
ขณะที่ผมยืนรออ๊อฟอยู่นั้น มือถือของผมก้อดังขึ้น ( มือถือผมซ่อมเสร็จแล้วคับ ) อ๊ะ!!..ท็อปโทร.มา
" ฮัลโหล!!! " ผมรับสาย
" พี่มิก..พี่มิกเหรอคับ ? นี่ท็อปนะ!! ทำอะไรอยู่ ? " เค้าถาม
" ก้อ...กำลังจะไปกินข้าวอ่ะ มีอะไรเหรอ ? " ผมถามกลับ
" วันเสาร์ว่างป่าวคับ...ไปดูหนังกันนะ และผมก้อมีเรื่องจะคุยกับพี่ด้วย " เค้าชวน
" อือ...ก้อได้ ว่าแต่ไปไหนดีอ่ะ ? ที่สยามละกันนะ โอเคป้ะ ? " ผมถาม
" ได้คับๆ " เค้าพูด
" อือ...แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะ " ผมบอก
" คับๆ แล้วเจอกัน " เค้าพูดจบ แล้ววางสายไป
ผมวางสาย แล้วหันไปมองอ๊อฟในห้อง เค้ายังคงนั่งทำต่อไป แต่เหลียงกับบ๋อม ได้ออกมายืนข้างๆผมแล้ว ( โผล่มาตั้งแต่เมื่อไรก้อไม่รู้... )
" อ้าว!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ? " ผมถามเค้าทั้งคู่
" ก้อมาตอนที่นายคุยโทรศัพท์เสร็จพอดีอ่ะ.. " บ๋อมตอบ
" อ่านะ!! " ผมพูดขึ้น
" แล้วนี่..นายจะรอไปกินข้าวพร้อมกับอ๊อฟเหรอ ? " เหลียงถาม
" อือ..ก้อนัดกันไว้นี่!! " ผมตอบ
" รู้สึกว่า นายสองคนนี่รักกันดีนะ..อ๊อฟคงจะบอกรักนายบ่อยล่ะสิ ? " บ๋อมถามขึ้น
" น่าอิจฉาคู่เค้าเนอะ...เมื่อไรกุจะมีแฟนกะเค้าสักทีวะ ? " เหลียงพึมพำถามตัวเอง
ไม่นะ...จะว่าไป อ๊อฟเค้าก้อไม่เคยบอกรักผมเลยสักครั้ง แต่ไอ้การที่เราจับมือ กอด จูบ แล้วไหนจะอะไรต่อมิอะไรที่ทำด้วยกันในช่วงสองอาทิตย์ที่คบกัน นั่นก้อน่าจะพิสูจน์ได้แล้วนะ ว่าเค้าน่ะ รักผมจริง..ตัวผมเอง ก้ออย่าไปคิดอะไรมากเลย..ไม่ๆๆๆๆต้องไม่คิด ( เอ...จะว่าไปแล้ว ตอนที่ไปบ้านกันครั้งแรก เค้าก้อไม่ได้บอกรักกุนี่หว่า บอกแค่ว่า ชอบเฉยๆ >.< )…
" อ้าว!! รอกุอยู่เหรอ ? ขอโทษนะว้อยที่ทำให้รอ...ขอโทษนะมิก ป่ะ!! ไปกินข้าวกัน " อ๊อฟพูดขณะที่เค้าเดินออกมาพอดี พวกเราทั้งสี่คนเลยเดินไปกินข้าวด้วยกัน ผมกับอ๊อฟเดินจูงมือกันไปเรื่อยๆ ( นี่น่ะเหรอ ? ที่เค้าจะไม่รักเรา..ไม่มีทาง!! )
   ขณะที่ทานข้าวกันอยู่นั้น บ๋อมก้อพูดขึ้น " เฮ้ย!! วันเสาร์นี้ไปกินหมูกะทะ กันดีป่าววะ ? เดี๋ยวกุเลี้ยงเอง "
" ไปที่ไหนอ่ะ ? " เหลียงถาม
" ไม่ปิ่นเกล้า ก้อสยามอ่ะ " บ๋อมบอก
" ไปปิ่นเกล้าดีกว่า ใกล้บ้านกุ..มิกไปด้วยกันนะ " อ๊อฟชวนผม
" วันเสาร์เหรอ ?....ไม่ว่างอ่ะ เรานัดเจอเพื่อนโรงเรียนเก่า พวกอ๊อฟไปกันเถอะ " ผมบอกปฏิเสธไป
" เพื่อนโรงเรียนเก่าเหรอ ? " เค้าถาม
" อือ!! " ผมตอบ
" กี่คน ? " เค้าถามอีก ( จะบอกคนเดียวก้อกะไรอยู่  )
" สาม-สี่คนน่ะ " ผมโกหก
" ชาย/หญิง " เค้าถามต่อ
" หญิง " โกหกอีกแล้ว
" อ่านะ..." เค้าพูด ( เพื่อความสบายใจของเค้า เราต้องโกหก..ไม่งั้นมีเรื่องแน่ )
" ไม่ไปแน่เหรอ ? " เค้าถามอีก
" ไม่อ้ะ...ไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอก " ผมพูด
" งั้นก้อตามใจ..ไงก้อดูแลตัวเองด้วยนะ " เค้าพูด ( รู้สึกผิดว่ะ.. - -' )
เค้ามองหน้าผมแล้วก้อยิ้มให้ ผมก้อยิ้มตอบ เราสองคนมองหน้ากันแล้วก้อยิ้มให้กัน
( หน้าแดงเลยกุ ^ v ^ )
นี่ล่ะมั้ง..ที่เค้าเรียกว่า ภาษากาย ไม่ต้องพูดคำว่ารัก แค่มองตากัน แค่แสดงออกว่าเรารักกัน ก้อรู้กันอยู่แล้ว
" แหม่!! ทำไมวะบ๋อม ? วันนี้ก๊วยเตี๋ยวกุว๊านหวาน ทั้งๆที่กุใส่แต่น้ำปลา " เหลียงพูดขึ้น
" จะไม่ให้หวานได้ไง เมิงก้อดูเอาเองเด้ะ...มดแทบจะแห่มาทำรังแล้ว " บ๋อมพูด แล้วก้อมองมาทางผมกะอ๊อฟ
อ่านะ!!! ก้อเราสองคนกำลังอยู่ในช่วงข้าวใหม่ปลามัน ยามรัก น้ำต้มผักที่ว่าขมยังชมว่าหวาน จะเอาอะไรมาก....
ซาตานในตอนนั้น ไม่ได้มีหลงเหลืออยู่ในตัวอ๊อฟแล้ว ให้ตายเถอะ...ผมเปลี่ยนนิสัยเค้าได้ ( เก่งวะกุ!! )..
   …และแล้ววันเสาร์ก้อมาถึง วันนั้นผมกับท็อปนัดกันมาดูหนัง หลังจากที่ผมออกจากโรงเรียนเก่าตั้งแต่ตอนนั้น ผมก้อไม่ได้เจอเค้าอีกเลย ( โทร.คุยกันตลอด )
" เฮ้!!! พี่มิก...พี่มิกหวัดดีคับ " ผมหันไปมองเสียงที่ร้องทักผม ทำให้ผมได้เห็นเด็ก ม. ต้นคนหนึ่งที่ผิวสีคล้ำนิดๆ ตรงปรี่เข้ามาหาผม ท็อปยังคงเหมือนเดิม ไม่ได้ต่างอะไรไปจากที่ผมพบเมื่อครั้งล่าสุดตอนปิดเทอมเลย
" อืม...หวัดดี " ผมทักตอบ " ม. 3 แล้วสินะเรา ไม่ได้เจอกันนาน เป็นไง สบายดีมะ ? " ผมถามเค้า
" ตอนแรกก้อไม่ค่อยดีหรอก แต่พอเจอพี่แล้ว ต่อให้อยู่โรง'บาล ก้อต้องบอกว่า สบายดีอยู่แล้ว!! " เค้าบอกผมแล้วยิ้มให้
" เอาเถอะ!! ทำเป็นพูดไป แล้วที่บอกว่านัดมา มีเรื่องอะไรเหรอ ? " ผมถาม
" อือ...เอาไว้บอกตอนดูหนังเสร็จแล้วกัน ได้ป่าวคับ ? " เค้าถามต่อ
" ตามใจ!! งั้นไปจองตั๋วกัน " ผมบอก
" ค้าบบบบบบบ!! " เค้าพูด ( คึกจริงๆว่ะไอ้นี่!!! )
   สามชั่วโมงต่อมาผมกับท็อปเดินออกมาจากโรงหนัง ( หนุกจัง!! เรื่องนี้พระเอกหล่อดีด้วย )
" พี่มิกหิวยังคับ ? จะกินอะไรมั้ย ? ...ตอนนี้ผมหิวแล้วอ่ะ " ท็อปฟูดขึ้น
" เหรอ ? งั้นกินราเม็งละกันนะ ? พี่อยากกินพอดี " ผมถามเค้า
" แล้วแต่คับ...ไปก้อไป " เค้าบอก ผมจึงพาเค้าไปที่ร้านราเม็ง...
   ภายในร้านราเม็ง ขณะที่ผมกำลังกินราเม็งอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ท็อปก้อพูดขึ้น
" อร่อยมั้ยคับ ? " ผมหันไปมองเค้า แล้วพยักหน้า (หงึก! ) แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ
" เหรอ ? งั้นผมเลี้ยงนะ ? " เค้าพูดอีก ผมพยักหน้าต่อ ( หงึกๆ!! )
" เอ้อ! แล้วที่บอกมีเรื่องจะคุยง่ะ...มีอะไรเหรอ ? " ผมถาม
" ก..ก้อ " เค้าเริ่มเปิดประเด็น " ตั้งแต่ที่ผมเข้ามาอยู่โรงเรียนใหม่ตอน ม. 1 อ่ะ ผมเอง...ก้อยังไม่รู้จักใครเลย ก้อได้พี่นั่นแล่ะคับ ที่รู้จักเป็นคนแรก...ถ..ถึงแม้พี่จะอยู่คนละชั้นเรียนกับผม ผมว่า ผมก้อสนิทกับพี่ที่สุดนะ จนตอนหลังผมก้อสนิทกับเพื่อนห้องผม ทำให้ผมห่างๆพี่ไป " ( เออ!!แล้วไง )
" แล้วตอนที่พี่ย้ายโรงเรียน ผมก้อเพิ่งรู้เมื่อปิดเทอมได้ไม่นาน ในตอนแรก..ผมก้อรู้สึกเฉยๆนะ แต่พอเปิดเทอมมาแล้วไม่เจอพี่ ผมรู้สึกเหงาๆอย่างบอกไม่ถูก " เค้าพูด แล้วเงียบไป ผมมองหน้าเค้า…
" ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมว่า ถ้าผมขาดไปพี่ไปจริงๆ ผมคงอยู่ไม่ได้หรอก!! เพราะฉะนั้น... " เค้าเอื้อมมือมาจับมือผมที่วางอยู่บนโต๊ะ
" พี่เป็นแฟนกับผมนะ " เค้าพูด ผมนิ่ง..อึ้ง..ไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้ม ( อย่างงงๆ )
" ถึงแม้เราจะอยู่คนละโรงเรียนกัน แต่เราก้อเป็นแฟนกันได้นี่คับ นะ... " เค้าอ้อน
ผมนิ่ง และอึ้งอยู่สักพัก หลังจากนั้น ก้อค่อยๆพูดขึ้น " จ..จะเล่นตลกอะไรอีกล่ะ..ก้อเราน่ะเป็น..."
" ผมไม่สนคับ!!! " เค้าตัดบท " ผมจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อพี่มิก ผมรักพี่มิกนะคับ หรือพี่
มิกรังเกียจผม ? " เค้าพูด แล้วถามผม
" ป่าว!!! ไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่ว่าพี่... " ผมค่อยๆพูด ( จะพูดยังไงดีล่ะวะ ? )
" ถ้าพี่มิกไม่รังเกียจผม ก้อคบกับผมสิคับ หรือว่า พี่มีแฟนแล้วใช่มั๊ยล่ะคับ ? " เค้าถามอย่างคาดคั้น ผมได้แต่เงียบ ไม่พูดอะไร แต่..หลังจากที่ผมครุ่นคิดดูแล้ว ผมจึงค่อยๆพยักหน้ายอมรับ " ใช่...พี่มีแฟนแล้ว " ผมกล่าวขึ้น…
   หลังจากสิ้นเสียงของผม ดูเหมือนว่า บรรยากาศรอบข้างในตอนนั้นกลับเงียบลง ไปโดยอัตโนมัติ ท็อปมองหน้าผม ใบหน้าของเค้าดูซีดลงอย่างบอกไม่ถูก
" ง...งั้นเหรอคับ ? ข..ขอโทษคับ " เสียงเค้าเบาลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหมือนกับครั้งแรกที่เค้าพูด หลังจากนั้น เค้าก้อค่อยๆปล่อยมือผมออก แล้วนิ่งเงียบไป
ผมมองหน้า แล้วค่อยๆยื่นมือเพื่อจับมือเค้าไว้เช่นเดิม ( รู้สึกผิดจังว่ะ!! )
ผมมองหน้าเค้า แล้วค่อยๆยิ้มออกมา ( อย่างเกรงใจเล็กๆ )  หลังจากนั้นจึงพูดว่า
" ถึงยังไง..เราก้อยังเป็นน้องของพี่เหมือนเดิมนะ " เค้าเงยหน้าขึ้นมา แล้วยิ้มให้...แต่รอยยิ้มของเค้าก้อดูไม่ร่าเริง แจ่มใส เหมือนดั่งครั้งแรกที่พบกัน...


เด่วไว้มาลงตอนต่อให้นะคร้าฟฟ

[Oo๐FosfoggY๐oO]

หวังว่าคงไม่มีปรากฎการณ์งานเข้าต่อจากนี้น้า

[MachiKo]

ลงแล้วนะคัฟ ลงแล้วๆๆๆๆๆๆ

5555+

หวังว่า คราวนี้คงไม่โดนอุ้มน้าาาา
 

[mecon]

น้องท๊อปมาในวันที่สายไปจริงๆลูก
ทำใจนะลูก ทางนี้เค้าโดนซิวไปแล้ว หึหึ
เจ้าอ๊อฟทำหวานเกิ๊น ชิส์หมั่นไส้
+1 จ้า

[broke-back]

ทฤษฎีโลกกลม

จะทำให้อ๊อฟมาเจอ

มิก อยู่กะ ท็อป เหรอปล่าวว

หึหึ ตอนหน้ารู้กัน

  +1 คับ ไรท์เตอร์

[BeeRY]

เห็นด้วยกะรีบนอ่า...ถ้าอ๊อฟมาเห็น งานก็เข้าสิจ๊ะมิก T^T
จากเทวดา เดี๋ยวกลับมาเป็นซาตานอีกแน่เลย
+1 ขอบคุณค่ะไรเตอร์ มาต่อบ่อยๆน๊า ชอบนู๋มิก >///<

[MachiKo]

อ่ะๆๆ มาต่อแร้วค้าฟฟฟ แหงะ!! ทมายยไปอยุ่หน้า 2 แล้วอ่า

มาเม้นกัลให้กะลังจัยผมกัลเยอะๆนะคร้าฟฟ

บทที่ 6 : He's Changing~*

หลังจากวันนั้น ท็อปก้อยังโทร.หาผมอยู่เช่นเคย เหมือนกับว่า มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเค้า แต่กับผมน่ะสิคับ...มีแน่นอน!! เรื่องมันได้เริ่มขึ้น เมื่อมาถึงวันจันทร์….
" อ๊อฟ!!...การบ้านภาษาไทยเสร็จยังอ่ะ ? เรายังไม่เสร็จเลย..ขอลอกหน่อยดิ " ผมขอเค้าลอกการบ้านทันที หลังจากที่ผมเพิ่งขึ้นมาถึงห้อง ( เรียนวิชาแรกด้วยง่ะ > o < )
เค้าหันมามองผม แล้วก้อหันกลับไป พร้อมกับพูดกระแทกเสียงใส่ผมว่า
 " อยู่ในกระเป๋า..หยิบเอาเอง!!!"
ผมงงนิดหน่อย...แต่ก้อไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่พยักหน้า แล้วจึงหยิบการบ้านในกระเป๋าเค้าออกมาลอก ( ท่าทางเค้าคงอารมณ์เสียอยู่แหงๆ )
" อ๊อฟเป็นอะไรก้อไม่รู้อ่ะปอ...อารมณ์เสียใส่เราเฉยเลย ตอนที่เราไปขอยืมการบ้านมาลอกน่ะ " ผมพูดกับปอ
" เราเห็นแล้วล่ะ!! สงสัยมีเรื่องกะใครมามั้งเมื่อเช้า " ปอว่า
" เหรอ ? งั้น..ตอนกลางวัน เค้าก้อคงหายแล้วล่ะ( มั้ง ? ) " ผมพูดเป็นเชิงว่า ไม่ได้สนใจอะไร หลังจากนั้นก้อก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านโดยทันที
   ตอนพักกลางวันผมเดินไปหาอ๊อฟ เพื่อชวนไปกินข้าวด้วยกัน
" อ๊อฟ..หิวข้าวยังอ่ะ ? ไปกินข้าวกัน " ผมชวน
" ไม่อ้ะ!! มิกไปเหอะ เราขี้เกียจกิน " เค้ามองผม แล้วพูดขึ้น ในมือของเค้าถือมือถือเอาไว้ เหมือนกำลังรอมีคนโทร.เข้าอยู่
" งั้น..เราไปกินกับปอ กะเซฟก่อนนะ " ผมพูด แล้วเดินไปกับเพื่อนทั้งสอง
แต่ระหว่างนั้น ผมก้อหันหลังมองเค้า เค้ากำลังกดรับสายมือถือพอดี แล้วก้อคุยกับคนๆนั้น ที่โทร.เข้ามา...ใครน่ะ ?...ใครที่โทร.ไปหาเค้า ? อยากรู้...เราอยากรู้จัง
   ตอนเย็นระหว่างรอรถที่ป้ายรถเมล์กับเค้า ผมเขยิบไปใกล้ๆเค้า แล้วค่อยๆเอื้อมมือเพื่อที่จะไปจับมือเค้า ผมหันไปมองเค้าแล้วยิ้ม เค้ามองผม แล้วค่อยๆปล่อยมือออก ผมสงสัย..จึงถามว่า " ไม่อยากจับมือเหรอ ? " ( เป็น’ไรอีกวะ ?? )
" เปล่า!! แต่..." มือถือของเค้าดังขึ้นพอดี เค้าค่อยๆเดินห่างผมออกไป แล้วจึงกดรับสาย..อะไรเนี่ย!!! เค้าเป็นอะไรไป นี่ตั้งแต่เช้าแล้วนะ..( แลหงุดหงิดเฟ้ยยย!! )
ดีหน่อยที่ขึ้นรถเมล์ เค้ายังนั่งคุยกับผมบ้าง เค้ามองผมด้วยสายตาแปลกๆนะ        ( ไม่ใช่ทั้งเย็นชา หรือพิศวาส...แต่มันดูเหมือนหวาดระแวงมากกว่า  > < )
" เป็นอะไรรึป่าว...? วันนี้อ่ะ เห็นท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีตั้งแต่เช้าแล้ว.. " ผมถามเค้า
" เปล่า!! " เค้าพูดตัดบทดื้อๆ แล้วหันหน้าไปทางอื่น ( ไม่สิ!!!...มันต้องมี ไม่งั้นเค้าคงไม่เป็นอยางนี้หรอก!! ) ผมจึงตัดสินใจที่จะเสี่ยงอันตราย โดยขอยืมโทรศัพท์มือถือจากเค้า..
" เอาไปทำอะไร ? " เค้าถาม
" ก้อถ่ายรูป ดูรูปเล่นอ่ะ...ได้ป่ะ ? " ผมถาม เค้ามองผมด้วยสายตาแปลกๆ แล้วจึงค่อยส่งมือถือให้ หลังจากที่ลังเลอยู่สักพัก
" อ่ะ...นี่ " เค้าพูดพร้อมกับยื่นมือถือให้
เมื่อผมได้มือถือมา ผมไม่รีบรอช้า ผมเข้าไปดูในรายการโทร.เข้าทันทีว่าใครโทร.มา อ๋า!!!...มีเหลียงที่โทร.มาล่าสุดนี่ แล้วทำไมเค้าต้องหลบไปคุยไกลๆด้วย ไม่เข้าใจ ส่วนอีกคนหนึ่ง คือ กิ๊ฟ..ใครอ่ะ ?!! ข้อมูลบอกว่า โทร.มาหาเค้าตอน เที่ยงห้านาที ประมาณดูแล้วก้อน่าจะตอนพักกลางวัน แสดงว่า คนที่ชื่อ กิ๊ฟ นี่แล่ะ ที่โทร.เข้ามาตอนนั้น ผมต้องเคลียร์กับเค้าให้รู้เรื่องแล้วล่ะ...ว่าแต่เคลียร์ที่ไหนดีล่ะ อ๊ะ!! ที่นี่ละกัน
" อ๊อฟ..วันนี้ไปบ้านเรามั๊ย ? " ผมถาม
" ไม่อ้ะ!! ขี้เกียจ " เค้าบอก ( ง่ะ!! )
ผมนั่งนิ่งไป แล้วคิดแผนใหม่ แต่ถึงยังไงก้อไม่กล้าคุยอยู่ดี ( กลัวเค้าว้ากใส่!! )
" นี่มิก!! " เค้าเรียกผม
" ห๊าาาาาาาา!!!!!!!!! อะไรเหรอ ? " ผมสะดุ้ง แล้วถามเค้า
" พรุ่งนี้กลับเองนะ เราจะไม่ไปโรงเรียนอ่ะ.. " เค้าบอก
" ทำไมอ่ะ ? มีอะไรเหรอ ? " ผมถามเค้า
" ป่าว....พรุ่งนี้จะไปธุระนิดหน่อย มีอะไรต้องทำ " เค้าพูด ( ธุระ...ธุระอะไร ? )
" อะไรล่ะ ? ธุระที่ต้องทำน่ะ ? " ผมถามอีก ( ก้อกุอยากรู้นี่ )
" โอ๊ย!! ถามอยู่นั่นน่ะ..รำคาญ!! ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ป่ะ ? ห้ามถามอีกนะ " เค้าตะคอก
( องค์ลงเรอะ.. )
ผมนิ่งไปสักพัก พลางหันไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ ( ‘ไรวะ แค่นี้ต้องดุด้วย - - )
   เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน ก้อได้นั่งครุ่นคิดเรื่องของเค้า แล้วไตร่ตรองอย่างละเอียด ไม่สิ!! มันต้องมีที่มาที่ไป อยู่ๆไม่ใช่ว่าเค้าจะอารมณ์เสีย ผมต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องอะไร  
( ต่อมอยากรู้แตกอีกแล้ว!! ) ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทร.หาเพื่อนของเค้า ใครดีล่ะ ? โทร.หาเหลียง..อย่าเลย!! เดี๋ยวเค้าก้อต้องปิดกัน เพราะเค้าโทร.หาอ๊อฟเองนี่...
รู้ล่ะ!! โทร.หาบ๋อมดีกว่า…
" ตู๊ด...ตู๊ด" ( แม่ง!! ตอกย้ำกุ )
" ฮัลโหล!! ว่าไงมิก ? " บ๋อมพูดขึ้น
" บ๋อมเหรอ ?...เออ!! วันนี้อ๊อฟเค้าเป็นอะไรง่ะ ? เห็นอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าแล้ว " ผมถาม
" ไอ้อ๊อฟเหรอ...? ไม่รู้สิ เออนี่!! ไอ้อ๊อฟบอกมิกยังว่า ตอนที่เราไปกินหมูกะทะกันน่ะ เราเจอแฟนเก่ามันด้วย " บ๋อมว่า
" ฟ...แฟนเก่าเหรอ ? " ผมถาม
" อือใช่!! เค้าเดินเข้ามาทักมันอ่ะ..เราเห็นแล้ว น่ารักดี! เห็นบอกว่าชื่อ กิ๊ฟ " เค้าพูด
" ก..กิ๊ฟเหรอ ? แฟนเก่าอ๊อฟ " ผมถาม ( ตายล่ะ!! งั้นชื่อในมือถือก้อ... )
" อือใช่..เฮ้ย!! เป็นอะไรไปเนี่ยมิก เราไม่ได้ยุให้นายกะมันทะเลาะกันนะ " เค้าพูดต่อ
" โอ๊ะ!! ป่าวๆ แล้วไงต่อ " ผมถาม
" ก้อไม่มีอะไรนี่..ก้อแค่นั้น " เค้าพูด
" เหรอ ? อย่าปิดเรานะบ๋อม เรากังวลเรื่องอ๊อฟมาก เพราะพรุ่งนี้เค้าบอกเราว่า เค้าจะไม่มาโรงเรียน เราถามเค้า เค้าก้อไม่บอกว่าไปไหน " ผมบอก
" เอ๋!!! ไม่ไปโรงเรียนด้วยเหรอ ? แล้วมันจะไปไหนของมันนะ " บ๋อมพูดขึ้น
" นั่นเราก้อไม่รู้..นายคิดหน่อยสิ " ผมถาม
" โอเคๆ จะบอกก้อได้ เห็นแก่ว่านายเป็นแฟนมันนะ คือ..เรื่องมันก้อไม่เกี่ยวอะไรกับที่อ๊อฟจะไปไหนพรุ่งนี้หรอก เพราะเราเองก้อไม่รู้อะไรมากเหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่ามันกับกิ๊ฟเดินด้วยกัน แล้วจู่ๆกิ๊ฟก้อเดินไป..เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันพูดอะไรกันบ้าง " บ๋อมพูด   เมื่อได้ยินดังนั้น ผมก้อนิ่งไปสักพัก…
" เหรอ...?? " ผมถาม
" อือ!!! " เค้าตอบ
" ถ้างั้น..ก้อไม่มีอะไรแล้วล่ะ...ขอบใจมาก แค่นี้นะ " ผมพูด
" อือ...มีอะไรก้อถามเราได้นะ " เค้ากล่าวทิ้งท้าย
" อือๆบาย!! " ผมวางสาย แล้วมานั่งครุ่นคิดเรื่องเค้าต่อ แฟนเก่าเหรอ ???  ( ชักยังไงๆซะแล้วแฮะ!! )
ทั้งเรื่องของวันนี้...การโดดเรียน...โทรศัพท์...จะเป็นไปได้มั๊ยว่า พรุ่งนี้เค้าจะโดดเรียนเพื่อไปหากิ๊ฟ แล้วที่กิ๊ฟโทร.มาตอนกลางวันนั่น ก้อเพราะนัดเค้าไปเจอ!! ไม่..ไม่นะ เค้ากำลังจะนอกใจเราเหรอ ? ต้องโทร.ไปหาเค้า เพื่อเคลียร์กันให้รู้เรื่อง
แต่...เดี๋ยวก่อนสิ ถ้าโทร.ไปถามเค้าแล้ว เค้าก้อต้องอารมณ์เสียใส่เราอีก แล้วจะยิ่งพูดกันไม่รู้เรื่อง จะพาลทำให้ทะเลาะกันได้ ไม่..ต้องไม่โทร...ไม่โทร.ไปหาเค้า ทำไงดีๆ...โทร.หาเพื่อน..ใช่!! ต้องโทร.หาเพื่อน โทร.หาบ๋อมอีกดีกว่า...แต่ก้อไม่ได้นะ ถ้าเค้ารู้ เค้าต้องพาลเลิกคบบ๋อมแน่ ไม่ได้ๆ เหลียงยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย เซฟ!! เซฟไง..โทร.หาเซฟดีกว่า...
" ฮัลโหล!! เซฟเหรอ ? เรามีเรื่องจะปรึกษาอ้ะ.." ผมพูดทันที เมื่อเค้ารับสาย
" หืม!!! เรื่องอะไรล่ะมิก ? " เค้าถาม
" ก้อเรื่องอ๊อฟอ่ะดิ..เมื่อกี้เราโทร.ไปหาบ๋อม เค้าบอกว่า วันที่ไปกินหมูกะทะ อ๊อฟเค้าไปเจอแฟนเก่าอ้ะ " ผมพูด
" เหรอ..แล้วไง ? " เซฟถาม
" ก้อพรุ่งนี้ อ๊อฟจะโดดเรียนไปหาแฟนเก่าอ้ะดิ!!! " ผมพูด
" หือ!!! จริงอ้ะ ? แล้วนายรู้ได้ยังไง ? " เค้าถาม
" เรา..เราคิดไปเองอ้ะ แต่..เราปะติดปะต่อเรื่องกัน แล้วได้ความว่าอย่างนี้ เพราะวันนี้ เราไปแอบดูมือถือเค้ามา มีเบอร์แฟนเก่าโทร.หาเค้าตั้งหลายรอบ เรา..เรา.." ผมตะกุกตะกัก
" เฮ้ย!! ไม่มีอะไรหรอก ? คิดมาก..ถ้าอย่างนั้น ก้อโทร.ไปหาเค้าซะเลยสิ จะได้รู้เรื่องกัน ไปเลย เคลียร์ๆกันไปเลยดีกว่า " เค้าพูด
" ไม่!!!..เราไม่กล้าโทร.ไป เพราะวันนี้เค้าก้ออารมณ์เสียใส่เราไปทีแล้ว เพราะเราถามเค้านี่ล่ะ!! " ผมบอก
" งั้นเหรอ!?..เอาน่า..ไม่ต้องคิดมากหรอก อาจไม่ใช่อย่างที่นายคิดก้อได้ นายอย่าคิดไปเองสิ..." เซฟพูด
" อือๆ ก้อได้ ไม่คิดมาก เราจะไม่คิดมาก " ผมพูด ( ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก!!!..นั่นแฟนกุนะว้อย!! )
" ใจเย็นๆ เข้าไว้แล้วกัน เออ!! แล้วหนังเราล่ะ ดูยัง..หนุกมะ ? " เค้าถาม
( XJB อ่ะเหรอ ? )
" อ่า..ยังอ่ะ!! ยังไม่มีเวลาเลย " ผมบอก
" อ่าเหรอ ? ดูเสร็จแล้วก้อเอามาคืนก้อแล้วกัน เฮ้ย!! น้องนิคโทร.มา แค่นี้ก่อนนะ " เค้าพูด แล้วรีบวางสายไป
" อ้า.................!!!!!!!!!!!!!! " ผมนิ่งไป ( วางซะงั้น!! ) แต่ช่างเถอะ!! เซฟก้อบอกไม่ต้องคิดมาก เราต้องไม่คิด..เราต้องไม่คิด...ทำยากจังแฮะ!!
   ตอนเช้าที่โรงเรียน เค้าก้อไม่ได้มาโรงเรียนจริงๆอ่ะคับ แต่เอ๊ะ!! เหลียงก้อไม่ได้มานี่..เค้าไปด้วยกันชัวร์!!!
" นั่งด้วยดิมิก...เพื่อนเราไม่มาทั้งสองคนเลยอ่ะ " บ๋อมพูด
" อ้าว! แล้วเหลียงง่ะ ? " ผมถาม
" ไม่รู้เหมือนกันน่ะ...เราโทร.ไป มันก้อปิดเครื่องว่ะ " เค้าพูด
" อ่านะ!! แล้วเครื่องของอ๊อฟล่ะ โทร.ยัง ? " ผมถาม
" นั่นก้อปิดเหมือนกัน " เค้าพูด " แล้วนาย ทำไมไม่โทร.ไปหาเค้าล่ะ ? " เค้าถามต่อ
" ไม่อ่ะ..กลัวเค้าจะอารมณ์เสีย " ผมบอก บ๋อมก้อไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่พยักหน้า...
ทั้งช่วงเช้าของวันนั้น ผมไม่เป็นอันเรียนเลยคับ เค้าไปไหนของเค้า อาจจะไปกับเหลียงด้วยรึเปล่า ไปหายัยกิ๊ฟนั่น...ผมงงไปหมดแล้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย!!! ไม่..ต้องไม่คิดไปเอง..แต่ทว่า ในขณะที่ผมกำลังตอบคำถามที่กำลังรบกวนในหัวใจอยู่นั้น..
" เฮ้มิก!! เหลียงโทร.มา.." บ๋อมพูดขึ้น ผมเลยหันไปทางเค้า ( อ๋า!!จริงเหรอ ?? )
" รับดิ..รีบๆรับ เผื่ออ๊อฟอยู่ด้วย " ผมพูด เค้าพยักหน้า แล้วกดรับสาย
" ฮัลโหล!! เหลียง..เมิงอยู่ไหนวะ ? " บ๋อมถามคนในสาย
" ห๊า!!!!! อยู่โรง'บาล พวกเมิงไปทำอะไรกันที่นั่น ? " เค้าถามเหลียง ( โรง'บาล!!!...ไปทำไมวะ.. - -' )
" อะไรนะ ?!? ไอ้อ๊อฟอยู่โรง'บาล โดนซ้อมจนสลบ " เค้าตะโกนใส่มือถือ ( ห๊า!!!!!!!!!โดนซ้อม... ) เสียงของเค้าทำให้เซฟ กะปอหันมา
" เออๆ กุจะรีบโดดไปเดี๋ยวเนี้ย เมิงรออยู่ที่นั่นแล่ะ " เค้าพูดแล้ววางสายไป อ๊อฟโดนซ้อม..ทำไมอ่ะ ??? ผม..ผมต้องไปกะบ๋อม ไปโรง'บาล ไปหาอ๊อฟ!!!
" บ๋อม!! เราไปด้วย เราจะไปหาอ๊อฟ " ผมพูด แล้วจับแขนเค้าไว้
เค้ามองหน้าผมแล้วพยักหน้า อ๊อฟจะเป็นอะไรมากมั๊ย ? แล้ว..ทำไมเค้าถึงต้องโดนซ้อมล่ะ.....

เด่วไว้มาต่อให้นะคร้าฟฟฟ รักทุกโคนนนนนน

[BeeRY]

เดาว่าอ๊อฟไปเคลียร์อะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับมิก 55+
แต่คงจะหนักเอาการ ถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลกันเลยทีเดียว T^T
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ    และ

[mecon]

  เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...งอนไม่พูดไม่จา
แถมมีค.ลับอีก หงะพฤติกรรมน่าสงสัย 

+1 จ้า

[broke-back]

 
ทำไมมีแต่เรื่องไม่เคลียร์ เยอะแยะเต็มไปหมดล่ะคร้าบบ มิก
สรุปแล้วอะไรเป็นอะไร  สับสนแล้วคับ


งั้นนนนน รอตอนหน้าดีกว่า
เผื่อว่าจะมีอะไรๆ โผล่มาเฉลยบ้างอะไรบ้าง


  อย่าปล่อยให้รอนานน่ะคับ มิก

[Tongfangpupai]

มาต่อไว ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[MachiKo]

มาต่อแร้วค้าฟฟฟ

บทที่ 7 : The Wounded!!~*
   
อ๊อฟจะเป็นอะไรมากรึเปล่า..? เค้าทำอะไรมาถึงโดนซ้อม ? แล้วเหลียงเกี่ยวอะไรด้วย..แสดงว่า เค้าสองคนต้องไปด้วยกันแน่ สับสน..สับสน มันเรื่องอะไรกันแน่วะ !?!
" บ๋อม!! เหลียงบอกรึเปล่า..ว่าเกิดอะไรขึ้น ? " ผมถามบ๋อม ขณะที่ผมกับเค้ากำลังออกจากรถแท็กซี่ เพื่อเข้าไปข้างในโรง'บาล
" ไม่นี่!!..เดี๋ยวไปถึงที่ห้องก้อคงรู้เองอ่ะ.. " เค้าพูด
" แล้วที่นั่นอ้ะ มีใครอยู่มั่ง ? " ผมถามอีก
" เดี๋ยวพ่อ กะแม่อ๊อฟก้อคงจะมาแล่ะ แต่ตอนนี้ก้อมีเหลียง กะกิ๊ฟที่เฝ้าอยู่ " บ๋อมตอบ กิ๊ฟ...กิ๊ฟอีกแล้ว ( สะเหร่อแม่งทุกงาน!! ) ถ้างั้น..แสดงว่า อ๊อฟต้องไปหากิ๊ฟจริงๆ...
แน่ๆเลย แล้วเค้าต้องโกรธแน่ที่จู่ๆจะมีคนทำอะไรกิ๊ฟ..ใช่..ใช่ชัวร์!!!
" ห้องสอง...ศูนย์...สี่..อ่ะ!! ห้องนี้ไง " บ๋อมชี้ห้องที่อ๊อฟได้พักรักษาตัวอยู่ หลังจากที่ผมและเค้าเดินไล่เลขห้องกันมาได้สักพัก
" เข้าไปกันเถอะ " ผมพูด แล้วเปิดประตูเข้าไป
   ภายในห้องนั้น มีเหลียงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียง และผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่บนหัวเตียงของอ๊อฟ ซึ่งอ๊อฟกำลังนอนไม่ได้สติอยู่ในขณะนั้น ( อีนี่ต้องเป็นกิ๊ฟแน่..กระแดะถักหางเปียอย่างกับพจมานเลย หืมม!! มันน่านัก..แต่ดูๆก้อไปน่ารักดีนะ!! > < )
เค้าทั้งสองหันมามองผมกับบ๋อม ผมสังเกตได้ว่า กิ๊ฟกำลังร้องไห้อยู่ เพราะมีคราบน้ำตาไหลติดอยู่ที่แก้ม ทางด้านเหลียงมีรอยฟกช้ำที่แก้มแล้วก้อตรงมุมปาก
ตอนนี้ เค้าไม่ได้สวมแว่นอยู่ ( สงสัยคงหล่นแตกไปแล้วมั้ง!! ) แต่ผมว่า ดูแล้วเค้าเท่ห์กว่าเดิมนะ เมื่อเวลาไม่สวมแว่น..ตาเค้าโตจัง!! ดูไม่มีคราบอาแปะเหลืออยู่เลย..
ไม่ๆๆๆๆๆ...ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดถึงเรื่องอย่างนี้อยู่นะ ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาอ๊อฟ สภาพของเค้าตอนนี้สาหัสมาก ใบหน้าของเค้ามีแต่รอยฟกช้ำทั้งนั้นเลย...เค้ายังคงแน่นิ่งหมดสติไป ยังไม่ฟื้นอีก อ๊อฟ...อ๊อฟ นายต้องไม่เป็นอะไรนะ!! ( น้ำตาผมเริ่มไหลแล้วตอนนี้ T-T )
" อ๊อฟยังไม่ฟื้นเลยค่ะ..นี่ก้อประมาณสามชั่วโมงแล้วที่อ๊อฟสลบไป " กิ๊ฟเดินเข้ามาข้างๆผม แล้วพูดขึ้น
ผมหันไปมองกิ๊ฟ แล้วไม่พูดอะไร ( ยังมีหน้ามาพูดอีก!!...เพราะเธอไม่ใช่เหรอ ? อ๊อฟถึงเป็นแบบนี้ )
" คนเห็นแก่ตัว " เหลียงพูดขึ้น ผมตกใจมาก จึงหันไปทางเค้า เค้าหันมามองผมด้วยสายตาที่ดุดัน
" ห...เห็นแก่ตัวเหรอ ? น..นายหมายถึงใคร ? " ผมถามเค้า
" ใครน่ะเหรอ..ก้อนายไงล่ะมิก นายมันเห็นแก่ตัว!! " เค้าพูด แล้วลุกขึ้นมาจับแขนผม เพื่อดึงผมออกไปข้างนอก
" เรามีเรื่องต้องคุยกัน..มิก!! " เค้าจับผมลากออกมาข้างนอก ทำให้ทั้งกิ๊ฟ และบ๋อมได้แต่ยืนงง แล้วมองตามผมออกไป
เหลียงลากผมออกมายังนอกห้อง แล้วผลักผมออกไปชนกับผนัง ( โอ๊ยยย!! จับข้อมือกุซะเจ็บเลย!! )
" โอ๊ย!!..เจ็บนะว้อย " ผมร้อง
" แค่นี้มันยังเจ็บไม่พอกะที่นายทำเพื่อนของเราหรอกนะมิก!! " เค้าตวาดใส่
" ท..ทำ...ทำอะไร เราไปทำอะไรให้อ๊อฟ ? " ผมถาม
" อย่ามาพูดเลย รู้อยู่แก่ใจ!!..วันเสาร์ไปทำอะไรมา ถึงทำให้เพื่อนเราเสียใจ " เค้าย้อนถาม
" ว..วันเสาร์ เราก้อไปเที่ยวกะเพื่อนโรงเรียนเก่าไง " ผมค่อยๆตอบ
" โกหก!!! นายมันโกหก " เค้าตะโกน " นายมันชั่วร้าย...ทำให้อ๊อฟต้องเจ็บตัว!! เป็นเพราะนาย " เค้าว่าต่อ
" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราล่ะ ? " ผมตะโกนถาม
" ถ้าไม่ได้เป็นเพราะนาย พวกโรงเรียนเก่านายมันคงไม่มารุมอ๊อฟแบบหมาหมู่อย่างนี้หรอก!!! " เค้าตะโกนใส่ผมกลับ
   ถ้อยคำนี้ ทำให้ผมนิ่งอึ้งไป ผม..เป็นเพราะผมเหรอ ??? เพราะผมเหรอที่ทำให้อ๊อฟโดนซ้อม ม..ไม่นะ ไม่!!
ผมค่อยๆทรุดลงกับพื้น ตอนนี้ในหัวของผมมันตื้อไปหมดแล้ว ที่แท้...ที่แท้ก้อ
ตัวเราเองเหรอ..ที่ทำให้อ๊อฟเป็นอย่างนี้ ม..ไม่ใช่กิ๊ฟ..ข..ขอโทษอ๊อฟ " ร..เราขอโทษ!!! " ผมค่อยๆร้องออกมา แล้วเอามือกุมหน้าไว้พร้อมกับร้องไห้!!
ผมผิดเอง..ผิดหมดทุกอย่าง ผิดหมดเลย!! ผมเสียใจนะ..เสียใจมากด้วย ความรู้สึกเจ็บปวด มันบีบรัดหัวใจให้รู้สึกแน่น..แน่น..มันแน่นไปหมด ผมเริ่มหายใจติดๆขัดๆ แน่นหน้าอก..ไม่ไหว..อาการเก่ามันกำเริบอีกแล้ว...
ผมค่อยๆหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ แต่เสียงที่ผมหายใจ มันรุนแรง...แรงจนน่ากลัว ผมหายใจไม่ออก อากาศ..ต้องการอากาศ!!
" ฮึ...ฮึ.." นั่นเสียงผมหายใจ แรงมาก..ผมหายใจไม่ออกแล้ว
" มิก..มิก..นายเป็นอะไร ? " เหลียงถามผม น้ำเสียงเค้าดูตกใจมาก
" ห..หายใจไม่ออก " ผมค่อยๆพูด ไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว.........
   ผมรู้...ผมรู้ได้ถึงความผิดที่เกิดขึ้นมันยากที่จะให้อภัย มันเป็นความผิดที่ใครคนหนึ่งก่อขึ้น แล้วทำให้ใครอีกคนหนึ่งได้รับความเจ็บปวด ทั้งๆที่คนก่อกลับไม่สนใจ ได้แต่โทษคนอื่น
หากมีใครสักคนคิดที่จะแก้ไขความผิดนั้น คนๆนั้นควรจะเป็นผม คนที่ก่อเรื่อง เรื่องที่ทำให้อ๊อฟต้องเสียใจ ผมเอง...ที่เป็นปีศาจ!!
   ผมค่อยๆรู้สึกตัวขึ้น..ดวงตาของผมมันยังคงพร่ามัวอยู่ เหมือนมันปรับภาพยังไม่ค่อยจะได้ ผม...ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย ? ดูจากสภาพแล้ว ที่นี่น่าจะเป็นโรง'บาล จำได้ล่ะ!! ตอนนั้น..ตอนที่ผมรู้..รู้ตัวว่าผิด ที่ทำให้อ๊อฟเป็นอย่างนี้…
ผมหลับไปนานแค่ไหนนะ ? รู้สึกเพลียจัง...
" ฟื้นแล้วเหรอ..มิก " เสียงคนๆหนึ่งพูดขึ้นข้างๆหูผม ผมหันไปมองเค้า..เหลียงนั่นเอง
" นายหลับไปได้ราวครึ่งชั่วโมงอ้ะ ดีนะ!!..ที่พยาบาลมาช่วยไว้ทัน ลำพังเราคนเดียวคงไม่.." เค้าพูดต่อ
" อ๊อฟ..อ๊อฟแล้วอ๊อฟล่ะ ?!!! " ผมพูดตัดบท ( ตอนนี้เรื่องที่ผมคิดได้ มีเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น )
" เอาตัวนายให้รอดก่อนเถอะ...แล้วค่อยห่วงคนอื่น!! " เค้าตำหนิผม พลางจ้องมองดูด้วยสายตาที่สมเพช
ผมมองเค้า แล้วไม่กล้าที่จะพูดต่อ ผมรู้สึกผิดนะ เลยค่อยๆหลบสายตาเค้า เค้าจึงค่อยๆพูดขึ้น " ตอนนี้ไอ้อ๊อฟมันฟื้นแล้ว!! คงอยู่กับพ่อแม่มันล่ะ ส่วนบ๋อมกับกิ๊ฟก้อ
กลับไปแล้ว เราก้อต้องมาเฝ้านายเนี่ย เฝ้าตั้งแต่นายสลบไป จนถึงตอนเนี้ย " เค้าพูด
ผมได้แต่นั่งนิ่ง ก้มหน้ารับฟังเค้า..
" เออ!! เราโทร.บอกพ่อแม่นายแล้วนะ สักพักก้อคงมา " เค้าพูดต่อ ผมหันไปทางเค้า..
ผมค่อยๆพยักหน้า แล้วจึงพูดขึ้น
" ขอบใจนายมากเลยนะเหลียง..เรานี่มันแย่มากนะ ที่ทำตัวเป็นภาระ เรามันเป็นตัวปัญหา เรามัน..." ผมเริ่มที่จะร้องไห้ ยิ่งคิดที่จะตอกย้ำตัวเองเท่าไร ยิ่งรู้สึกผิดเท่านั้น…
" เอาเถอะๆนายอย่าเอาแต่โทษตัวเองอย่างนั้นสิ ที่จริงอ๊อฟต่างหาก ที่เป็นฝ่ายไปท้าเค้าก่อน..เราก้อห้ามแล้วนะ แต่...นิสัยมัน ก้อรู้อยู่...เอาล่ะ...เอาเป็นว่า..นายนอนพักไปดีกว่า รอจนกว่าพ่อหรือแม่ของนายจะมา เดี๋ยวตอนนี้เราจะอยู่เป็นเพื่อนก่อน " เค้าบอก
ผมได้แต่ยิ้ม แล้วพยักหน้าให้เค้า เค้าเป็นคนดีจริงๆที่ไม่คิดจะทิ้งเพื่อน ถึงแม้..ผมกับเค้าจะยังไม่สนิทกันมาก แต่ก้อรู้สึกได้ ถึงความรูสึกดีๆในตัวเค้า…
   " มิก..มิกเป็นไงบ้าง ? " เสียงที่ดังขึ้นนี้ผมรู้สึกคุ้นหูจัง เป็นเสียงผู้หญิง ใช่!! เสียงพี่เมย์ พี่สาวผมนี่
ผมและเหลียงค่อยๆหันไปทางเค้า เค้าพรวดพราดเข้ามา แล้วยืนที่ข้างๆเตียง
ผมสังเกตเห็นว่า เค้ายังคงใส่ชุดนักศึกษาอยู่ แสดงว่า เพิ่งมาจากมหา’ลัยแน่ๆ แถมวันนี้ผมของเค้ายังเหยียดตรงเป็นพิเศษอีกตะหาก ทั้งๆที่เค้าผมหยิกเป็นลอนๆเหมือนกับบะหมี่เลย นี่แสดงว่า เพิ่งไปไดร์มาแหงๆ สงสัยคงนัดหนุ่มไว้ชัวร์ๆ ( - -‘ )
 " เป็นอะไรมากรึป่าวเนี่ย ? โรคหัวใจกำเริบเหรอ ? รู้มั้ย..ว่าพี่เป็นห่วงนะ ? " เค้าถาม แล้วมองหน้าผม ผมค่อยๆพยักหน้า แล้วพูดขึ้น
" ก้อไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะ...แค่สลบไป แต่ก้อดีนะที่เพื่อนผมช่วยไว้ทัน " ผมบอก
เค้าหันหน้าไปทางเหลียง ซึ่งเหลียงก้อยิ้มตอบให้ พี่เมย์จึงเดินไปหาเค้า แล้วพูดขึ้น
" ขอบคุณมากนะคะน้อง ที่ช่วยมิกไว้ทัน แล้ว..น้องชื่อ..." พี่เมย์ถาม
" เหลียงคับ!! " เค้าตอบ
" อ๋อค่ะ!! น้องเหลียง พี่ชื่อ พี่เมย์นะคะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยมิก " พี่เมย์พูด แล้วยิ้ม
" อ่า..คับๆ ไม่เป็นไรคับ ก้อเป็นเพื่อนกันนี่..แล้วมิกเค้าเป็นอะไรเหรอคับ ? " เค้าถาม
" ก้อโรคหัวใจน่ะค่ะ..เค้าเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว สงสัยคงเครียด โรคเลยกำเริบน่ะค่ะ " พี่เมย์อธิบาย
" อ๋อ!! คับ " เหลียงพูด
" แล้วน้องจะทานอะไรมั้ยคะ ? เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้เป็นการขอบคุณ " พี่เมย์ถาม
" เอ่อ...ไม่เป็นไรคับ ผมก้อกำลังจะกลับแล้ว งั้นผมไปก่อนนะคับ..ไปก่อนนะมิก "
เหลียงกล่าวลา
" อ้ะค่ะ../อืมม " ผม และพี่เมย์พูดพร้อมกัน เค้าพยักหน้าให้เชิงลา แล้วเดินออกไป
" ว้า..ไปซะละ " พี่เมย์พูดอย่างอาลัยอาวรณ์ ( เสียดายล่ะสิ... - - ) แล้วมองมาที่ผม เค้าเลยเขกหัวผมไปทีนึง
" โอ๊ย!! เขกหัวผมทำไมอ้ะ ? ไอ้พี่บ้า!! " ผมถามเค้า แล้วมองด้วยสายตางงๆ ( เจ็บนะว้อย!! )
" ก้อเพราะเรานั่นแล่ะ!! เกิดป่วยบ้าอะไรตอนนี้ พี่เลยอดไปเที่ยวกะพี่โอมเลย " พี่เมย์พูดอย่างหงุดหงิด ( ว่าแล้ว!!..ต้องนัดผู้ชายไว้ )
" พี่โอม...ใช่คนที่พี่พามาบ้านครั้งนั้นป้ะ ? ตายล่ะ!! หน้าตายังกะถังขยะ ถามหน่อยดิ จีบมาหรือจับฉลากได้ ? " ผมถาม
" นี่!! อย่ามาว่าพี่โอมเค้านะ เค้าก้อไม่ได้น่าเกลียดอย่างที่เราพูดซะหน่อย นิสัยเค้าก้อออกจะดี " พี่เมย์เถียง
" โห!!! พูดมาได้ อย่างพี่น่ะเหรอ...ถ้าหน้าตาไม่ดี ก้อคงจะเอาที่กระเป๋าหนักมากกว่านิสัยล่ะมั้ง ? ” ผมพูด
" เงียบไปเลย!! พี่อุตส่าห์มาเยี่ยมนะ ยังจะพูดอย่างนี้อีก " เค้าว่า
" ที่จริงพี่ก้อไม่อยากจะมาหรอกใช่มะล่ะ ? รู้อยู่..ว่าแม่สั่งน่ะสิ เลยขัดไม่ได้ " ผมย้อน
" เอาเถอะๆ ยังไงพี่ก้อมาแล้ว..เออ!! เพื่อนเราเมื่อกี้ น่ารักดีนะ..เหลียงน่ะ " พี่เมย์พูด ผมได้แต่พยักหน้า ( หงึก! )
" แล้วไง..จะจีบเหรอ ? " ผมถาม
" ป่าวย่ะ!!..ว่าแต่..ที่หน้าเค้า ดูเหมือนโดนชกมานะ เค้าไปมีเรื่องกับใครมาเหรอ ? " พี่เมย์ถาม
" ไม่รู้ดิ..เค้าก้อไม่ได้บอกผมนี่ " ผมบอก
" อ่ะเหรอ ? " พี่เมย์พูดขึ้น
   อันที่จริง ผมก้อยังไม่รู้เรื่องแน่ชัดเหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่า อ๊อฟไปท้าเด็กโรงเรียนเก่าผม แล้วเหลียงไปช่วย คงจะโดนลูกหลงมา แล้ว..ท็อปทำได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ?...ไม่ม้างงง..ลำพังท็อปคนเดียวคงไม่หรอก แล้วอีกอย่าง ท็อปเค้าก้อไม่ได้มีนิสัยอย่างนั้นนะ เอ้อ!! แล้วกิ๊ฟเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ...งงไปหมดแล้วนะ ผมว่า ที่จริงเรื่องทั้งหมดต้องมีมากกว่านี้แน่ เอาไว้ค่อยถามเหลียงดีกว่า ว่าแต่..ตอนนี้อ๊อฟเค้าฟื้นแล้ว จะเป็นไงบ้างก้อไม่รู้ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมเค้าที่ห้องละกัน ( ท่าทางเค้าคงต้องอยู่อีกนาน...ดูจากสภาพแล้วนะ ผมก้อด้วยล่ะ คงต้องรออยู่ดูอาการที่นี่เหมือนกัน )
" มิก!!..เราจะกินอะไรมั้ย ? เดี๋ยวพี่จะลงไปซื้อให้ " พี่เมย์ถาม
" ไม่อ้ะ..ยังไม่หิว เอ้อ!! พี่ แล้วพ่อกับแม่จะมากี่โมงอ้ะ ? " ผมถาม
" คงจะเย็นๆน่ะ เดี๋ยวก้อมาแล่ะ " เค้าพูด ผมก้อได้แต่พยักหน้า แล้วเงียบๆไป..ในใจได้แต่ครุ่นคิดว่า เรื่องทั้งหมด..เราต้องรู้ให้ได้


เริ่มเข้าสู่เนื้อเรื่องละ..หลังจากที่ร่ายยาวมา 6 บท อิอิ เด่วมาลงอีกคัฟ Love ผู้อ่านทุกคน

[broke-back]

อืมม์..นั่นซินะ
แล้วกิ๊ฟเข้าไปเกี่ยวอะไรด้วย
มันต้องมีอะไรที่มากกว่านี้

อ๊อฟหึงมิก
หรือหึงกิ๊ฟกันแน่


  มิก  +1 เรียกตอนต่อไป คิคิ

[MachiKo]

มาแร้วคัฟ..บทที่ 8 ๆ ( แง่ะ!! แอบน้อยใจอ่าาา สงสัยเรื่องของผมคงแป้กซะแระ แต่ไม่เปนไรคัฟ จาพยายามมาลงให้จบคับ ถ้าไม่ถอดใจซะก่อน  )

บทที่ 8 : Divorce~*
   
วันนี้ ผมก้อได้อยู่ที่โรง'บาลเป็นวันที่สองแล้ว เมื่อคืนพี่เมย์เค้านอนเฝ้าผมคับ แต่ตอนนี้เค้าไม่อยู่หรอก เค้าออกไปเรียนตั้งแต่เช้า เดี๋ยวบ่ายๆก้อคงมา ( พี่สาวผม เค้าเรียนมหา'ลัยคับ ) ส่วนพ่อกับแม่ผมก้อมาเมื่อวานตอนเย็น กับตอนเช้า แม่ผมเค้าคุยกับหมอแล้ว เค้าบอกว่า ให้ผมพักอยู่ที่นี่เพื่อรอดูอาการไปก่อน ถ้าไม่มีอะไร วันศุกร์ก้อได้กลับแล้ว ( วันนี้วันพุธคับ )
หลังจากที่พยาบาลเข้ามาตรวจผม แล้วออกไปตอนประมาณสิบโมง ก้อเหลือผมอยู่คนเดียว ผมรอจังหวะสักพักก้อลุกจากเตียง แล้วลากเสาน้ำเกลือออกไปนอกห้อง เพื่อไปหาอ๊อฟที่ชั้นสอง ( ห้องผมอยู่ชั้นสามคับ )
   ในที่สุดผมก้อมาถึง ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปที่ห้องของอ๊อฟ ภาพที่ผมเห็นคือ เค้ากำลังนั่งอยู่บนเตียง พลางมองจ้องออกไปด้านนอกหน้าต่าง ที่อยู่ข้างเตียงของเค้า
" อ..อ๊อฟ เป็นไงมั่ง ? นั่งทำอะไรอยู่เหรอ ? " ผมถามเค้า แล้วค่อยๆลากเสาน้ำเกลือตามเข้ามา เค้าหันมามองผม ที่แก้มของเค้ามีพลาสเตอร์ติดอยู่ แล้วเค้าก้อพูดขึ้น
" มาทำไม...อยากตายนักเหรอ !!? " สายตาเค้าเย็นชา น่ากลัวมาก
ผมนิ่งๆไป แล้วค่อยๆพูดขึ้น " ท..ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ หรืออ๊อฟไม่อยากให้เรามาเยี่ยมล่ะ..โกรธอะไรเราเหรอ ? " ผมถาม
" กลับไปที่ห้องไป!! เราอยากอยู่คนเดียว " เค้าพูดตัดบท
" ทำไมอ้ะ ? เราเป็นห่วงนะ..ที่อ๊อฟน่ะ ไปท้าตีท้าต่อยกับคนอื่นเค้า " ผมพูด
เค้ามองผมด้วยสายตาที่โกรธ แล้วก้อตะโกนขึ้น " แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะ ? ไม่ใช่เพราะเมิงเหรอ..ทื่โกหกกุ ที่ไปหาไอ้นั่น ถ้าวันนั้นกุไม่ไปเห็นกับตา กุก้อคงเป็นควายตัวนึงที่ให้เมิงสวมเขาแล้ว!!! " เค้าตะโกน ท่าทางเค้าคงโกรธมาก
" อ๊อฟเอาอะไรมาพูดอ้ะ..เราไม่ได้คิดนอกใจอ๊อฟเลยนะ!! " ผมรีบพูดอธิบาย แต่..เดี๋ยวก่อนนะ!! เค้าเห็นได้ยังไงว่า เราไปหาท็อปมา จะถามเค้าดีมั้ย ?
" จะไม่ให้กุพูดได้ไง ก้อพวกเมิงสองคนจับมือกัน ยิ้มให้กันอย่างนั้น ถ้าไม่เรียกว่า แฟนกัน แล้วจะเรียกว่าอะไร ?...แล้วตอนที่กุถามว่าไปกับใคร ทำไมเมิงต้องโกหกกุด้วย...ห๊า!!! " คราวนี้เค้าลุกขึ้นจากเตียง มากระชากแขนผม เค้าบีบมือผมอย่างแรง ดวงตาเค้าแข็งกร้าวด้วยความโกรธ เค้ามองมาที่ผม ตัวผมสั่นไปหมดแล้ว
" เรา..เราไม่ได้โกหกนะ แต่เพื่อให้อ๊อฟสบายใจ เราเลยต้องบอกไปอย่างนั้น " ผมรีบพูด
" แล้วมันไม่ใช่โกหกเหรอ ? สิ่งที่เมิงพูด กับสิ่งที่กุเห็น มันไม่เหมือนกันเลยนะ เป็นใครเค้าก้อต้องคิดกันทั้งนั้นแล่ะ ว่าเมิง..นอกใจกุ!!! " เค้าตะคอก แล้วจับแขนผมไว้แน่น ดวงตาเค้าไม่ใช่เย็นชาแล้ว มันเป็นครั้งแรก ที่ผมได้เห็นดวงตาที่ดูอำมหิตดวงนั้น ดูน่ากลัว...มาก
" แล้วทีอ๊อฟล่ะ ยังคิดจะมาคืนดีกับกิ๊ฟเลยไม่ใช่เหรอ ? " ผมย้อนถาม
" เมิงอย่ามารู้ดีน่า!!!...เมิงแน่ใจได้ยังไง ? " เค้าถามพลางเปลี่ยนจากการจับแขน มาเขย่าที่ตัวผมแทน
ตอนนี้ มันเหมือนมีอะไรมากดดันอยู่ในใจ ใช่!! เราแน่ใจได้ยังไง ทั้งๆที่ไม่มีมูล เราคิดไปเองอีกแล้ว ไม่ได้นะ...ไม่ได้
" เมิงบอกกุมาสิ..ว่าทำไมเมิงถึงมั่นใจนัก บอกมา!! " เค้าตะคอกใส่ผม ( ตอนนี้..น้ำตาของผมมันไหลออกมาแล้ว Y-Y )
" ม..ไม่รู้ เราไม่รู้ เราไม่รู้!! " ผมบอกเค้า " ปล่อยเรา..เราจะไป แล้วเราจะไม่มาให้นายเห็นอีก!!! เราจบกันแค่นี้อ๊อฟ " ผมสะบัดมือเค้าออก ทำให้มือของเค้าไปกระแทกกับขอบเตียง
ผมไม่สนใจแล้ว ผม..ผมพูดคำนั้นออกไป ผมพูดออกไป..
ผมค่อยๆหันสายน้ำเกลือกลับ เพื่อออกจากห้องของเค้าไป ในเมื่อเค้าไม่ต้องการให้ผมอยู่ ผมก้อจะไม่อยู่ มันคงไม่มีเหตุผลอะไรแล้วล่ะ ถ้าเราจะเลิกกัน ทั้งผม และเค้า ก้อคงไม่แปลกอะไร เพราะขืนอยู่ต่อไปก้อฝืนความรู้สึกกันเปล่าๆ...
" ไปเลย...ไปอยู่กับมันเลย ใช่สิ!! กุมันเลวนี่ กุไม่ดีเท่ามัน " เค้าตะโกนไล่หลัง ไม่..ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
   ขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูออกไปนั้น ประตูก้อได้เปิดเข้ามาพอดี คนที่เข้ามาคือ กิ๊ฟนั่นเอง ( อีนี่มาแต่เช้าเชียว..วันๆมันเรียนอะไรบ้างป่าววะ ?? )
เค้ามองผมด้วยสีหน้างงๆ ผมจึงหันไปมองอ๊อฟ แล้วพูดขึ้น " นี่ใช่มั้ย ?...คงเป็นเหตุผลที่อยากให้เราออกไป ทีหลังไม่ต้องไล่หรอกนะ บอกมาแค่นี้ก้อจบแล้ว!! "
เค้ายังคงมองผมด้วยสายตาเย็นชา ผมหันหลังกลับ แล้วค่อยๆลากเสาน้ำเกลือออกไป อย่างไม่สนใจ ความรู้สึกในตอนนี้ มันชาไปหมดทั้งตัวแล้ว…
นี่ล่ะมั้ง..?? คงเป็นสาเหตุที่เค้าอยากเลิกกับผม เพื่อไปหากิ๊ฟ สาเหตุที่ว่านี้ คือการหาว่าผมนอกใจ เพื่อที่จะบีบให้ผมบอกเลิกกับเค้า มันเป็นความผิดที่รุนแรงยากเกินที่จะให้อภัย หากใครสักคนได้เจอกับมัน ก้อคงเจ็บปวดจนไม่สามารถลืมมันได้..
   ในที่สุดผมก้อมาถึงที่ห้องของผม ผมค่อยๆเดินไปที่เตียง จัดเสาน้ำเกลือ ล้มตัวลงนอน แล้วร้องไห้...ไม่นึกเลยนะ แค่วันนั้นวันเดียวที่จะทำให้เกิดเรื่องราวมากมายขนาดนี้
ทั้งเรื่องที่ทำให้อ๊อฟ กับเหลียงต้องเจ็บตัว เรื่องที่กิ๊ฟมาขออ๊อฟคืนดี เรื่องที่ผมต้องนอนป่วยอยู่ที่โรง'บาล เรื่องที่อ๊อฟเข้าใจผมผิด และเรื่องที่ผมกับอ๊อฟต้องเลิกกัน..
อย่างที่เค้าพูดกันไว้ก้อถูกนะ ของสิ่งไหนที่ได้มาง่ายๆ มักจะไปง่ายๆ เพราะเค้าเองก้อจะเบื่อเร็ว!!..มันทำให้เค้ายิ่งไม่รู้ค่า เหมือนกับการที่ผมกะเค้าคบกันอย่างรวดเร็วโดยรู้จักกันไม่ถึงสองวัน มันก้อยิ่งทำให้เค้าเบื่อแล้วล่ะ...
   สำหรับตัวผมนั้นการที่ได้พบเค้า เห็นเค้า ความรักที่ผมมอบให้เค้า มันก้อมากขึ้นทุกวันๆ ส่วนความรักที่เค้าให้ผมมานั้น เริ่มน้อยลงๆทุกที จนความรักของผมกลายเป็นความรักที่ให้เค้าอยู่ฝ่ายเดียว ผมรู้สึกท้อใจ..ท้อใจที่เราสองคนไม่อาจจะกลับไปรักกัน
เหมือนเดิมได้ เชือกของผมกับเค้าที่ผูกกันไว้ ได้ถูกตัดออกแล้ว..จบกันแล้ว..มันไม่สามารถต่อติดได้เหมือนเดิมแล้ว…
   ผมนอนร้องไห้อยู่บนเตียง จนเวลาค่อยๆล่วงเลยไป นานขึ้นๆ ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้วตอนนี้ ไม่อยากรู้แม้กระทั่งเรื่องของเค้า เรื่องของผม...แม้กระทั่งเวลา ผมก้อไม่อยากรู้ ไม่อยากสนใจ ผมยังคงนอนต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
" มิก!! พี่มาแล้ว..นอนอยู่เหรอ ? หมอมาตรวจแน่ะ " เสียงพี่เมย์ดังขึ้น เค้ากลับมาแล้วนี่!! แล้วก้อหมอ..หมอมาด้วยเหรอ ?
ผมค่อยๆเช็ดน้ำตาออก แล้วลุกขึ้นมองดูนาฬิกา อ๋าาาาาาา...นี่จะบ่ายแล้วนี่ ผมนอนร้องไห้นานขนาดนี้เลยเหรอ ?
" เป็นอะไรไป ? หลับเหรอ ? " พี่เมย์ถาม ผมได้แต่พยักหน้าตอบ ( เรื่อง'ไรจะบอกว่า ร้องไห้อยู่ล่ะ )
สักพัก หมอก้อตรวจเสร็จ เค้าบอกว่า ผมไข้ขึ้น ควรนอนพักให้มากๆ ถ้าอาการกำเริบอีก อาจจะแย่กว่านี้
" ไหนบอกว่า จะมาบ่ายๆไง ทำไมกลับเร็วจัง ? " ผมถามพี่เมย์
" ก้อที่จริงวันนี้แค่ไปสอบน่ะ สิบเอ็ดโมงก้อเสร็จแล้ว กะจะไปเที่ยวกับพี่โอมต่อ แต่ขี้เกียจไปอ้ะ!! เลยมาที่นี่ดีกว่า " พี่เมย์บอก
" ขี้เกียจ หรือว่าโดนทิ้งมาอ้ะ ? " ผมถาม ( เอ๊ะ!! หรือไปไดร์ผมไม่ทันมากกว่า ?? )
" บ้า!!! เค้าน่ะเหรอจะทิ้งพี่..ปากเสีย!! " พี่เมย์พูด...โดนทิ้ง นั่นมันตัวผมตะหาก ที่โดนทิ้ง ไม่ๆ...ต้องไม่คิด เดี๋ยวเกิดร้องไห้ขึ้นมา พี่เมย์จะสงสัยเอา...
" แล้วกินข้าวยังเนี่ย ? เห็นเค้าเอามาวางไว้ให้ตั้งนานแล้ว " พี่เมย์พูดขึ้น พลางมองมาที่ถาดอาหาร ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
ผมหันไปมองที่ถาดนั่น ( เอามาให้ตอนไหนวะ ?? ) ที่ถาดนั้นก้อมีแต่ข้าวต้มเหลวๆ กับผักกาดดอง ( อี๋!! )
" ไม่อ้ะ..ไม่หิว " ผมบอกพี่เมย์
" แล้วจะกินอะไรล่ะ ? เดี๋ยวจะลงไปซื้อให้ " เค้าถาม
" ช่างเถอะ!! มันเรื่องของผมน่ะ " ผมบอก
" ตามใจ!!! " เค้าว่า แล้วทั้งผม และพี่เมย์ก้อเงียบไป
   ตอนนี้..ผมไม่มีใจจะทำอะไรแล้ว ทุกอย่างในตัวผมมันไม่รู้สึกอะไรแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดมันหายไป เหลือไว้แต่ความว่างเปล่า ไม่ใช่เพราะผมละทิ้งหมดทุกอย่างนะ เพียงแต่ผมไม่อยากสนใจสิ่งรอบข้างตะหาก ชีวิตผมตอนนี้จะเป็นยังไง มันไม่สำคัญหรอก สำคัญแต่ว่าเค้า...หมดรักผมแล้วหรือ ??
" มิก!!..เพื่อนมาเยี่ยมน่ะ " พี่เมย์พูดขึ้น ผมจึงหันไปมองที่ประตู ปอ กะเซฟนั่นเอง
" มิก...เป็นไงบ้าง ? " ปอถามผมทันที ที่เจอผม
" ก้อไม่เป็นไรแล้วล่ะ แค่ไข้ขึ้นนิดหน่อย แล้วมากันยังไงเนี่ย ? " ผมถาม
" มากับบ๋อม กะเหลียงน่ะ เราเพิ่งรู้เรื่องเมื่อเช้าเอง " ปอบอก
" ก้อนายอ่ะ..ไหนบอกว่า จะมาเยี่ยมอ๊อฟ แล้วทำไมกลับเป็นซะเองล่ะ ? " เซฟถาม
" เอาไว้ค่อยบอกได้มะ...พี่เราอยู่ " ผมค่อยๆหรี่เสียงลง ( เดี๋ยวอีพี่เมย์ได้ยิน )
" พี่เธอ...หน้าคล้ายเธอเลยนะ เพียงแต่ว่าเค้าดูขาวกว่า แล้วก้อตาเล็กกว่า ส่วนเธออ้ะตาโต " ปอพูดพลางหันไปมองพี่เมย์
" แล้วสรุปเอาไงเนี่ย ? พี่เมย์หน้าเมือนผู้ชาย หรือเราหน้าเหมือนผู้หญิง ? " ผมถาม
" นายอ้ะที่เหมือน!! เราว่า ถ้านายใส่วิกดู คงจะ...เหมือนผู้หญิงเลยล่ะ!!" เซฟพูด
" ร..เหรอ ? " ผมพูดเบาๆ อาจเป็นไปได้นะ เพราะตอนที่อ๊อฟจ้องมองผมนานๆน่ะ...
( คิดแล้วเขิน ^ v ^ )
แต่ว่าตอนนี้ มันก้อผ่านไปแล้วล่ะ ในเมื่อ ผมกับเค้าได้เลิกกันแล้ว มันจบแล้ว...ผมเงียบไป ได้แต่ครุ่นคิด
" มิก!! อยู่กับเพื่อนไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อของข้างล่างแป๊บนึง " พี่เมย์พูดขึ้น
" เดี๋ยวพี่มานะคะ " เค้าหันมาบอกเซฟ กะปอ
" คับ " ปอ กะเซฟพูดพร้อมกัน แล้วพี่เมย์จึงเดินออกไป
" เอ้า!! เล่ามาสิ " ปอรีบพูดทันที เมื่อพี่เมย์ออกไป
" ก้อ..ก้อ เรากะอ๊อฟ..." ผมค่อยๆพูด แต่ก้อพูดไม่ออกนะ เหมือนมีอะไรติดอยู่ ที่จะพูดคำนั้นออกไป ยิ่งคิด..มันก้อ..ยิ่ง..เสียใจ
" ว่ามาสิ!! นายกะอ๊อฟทำไม ? เวิร์คกันนอกสถานที่เหรอ ? อิๆ " เซฟพูดติดตลก ( - -' )
" น่าเกลียด!! เซฟพูดงี้ได้ไง..กี่รอบล่ะมิก ? " ปอซ้ำอีก ( - -" )
" ป่าว!!! ที่เราจะพูดคือ เรากะอ๊อฟ..เลิก..เลิกกันแล้ว เลิกกันแล้วตะหาก!! " ผมพูด แล้วมองหน้าเค้าทั้งสองคน คำนี้..ผมพูดคำนี้ออกไปแล้ว
เค้าทั้งสองคนนิ่งไป แล้วมองหน้ากัน
" ล้อเล่น...ใช่มั้ย ? " เซฟถาม แต่ผมค่อยๆส่ายหน้า
" นายเล่ามาซิ ว่าเกิดอะไรขึ้น ? " เซฟถามอีก
" ก้อคือ..วันนั้น.." ผมเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงค่อยๆพูดต่อ " วันที่เราไปเที่ยวกะท็อป เด็กโรงเรียนเก่าเราอ้ะ.."
ผมเริ่มเล่าเรื่องตั้งแต่วันที่ผมกับท็อปนัดกัน วันที่อ๊อฟเริ่มทำตัวเหินห่างจากผม แล้วยังเรื่องที่บ๋อมเล่าให้ฟังว่าเจอกิ๊ฟ เรื่องที่อ๊อฟโดนซ้อม รวมถึงเรื่องเมื่อเช้าที่ผมกับอ๊อฟเลิกกัน...
" เค้าก้อไม่ได้ทำท่าว่า อยากจะเลิกกับเธอนี่มิก " ปอบอกผม
" นายอ้ะ!! ชอบคิดไปเองอีกแล้วนะมิก..ใจเย็นๆสิ " เซฟพูด
" แต่..ถ้าเค้ารักเราจริง แล้วทำไม ?..อีชะนีนั่น เค้าถึงให้เข้าไปหาล่ะ..แต่กับเราไล่ยังกะหมูกะหมา.." ผมว่า
" แล้วไม่อธิบายไปล่ะ ? " เซฟถาม
" พยายามอยู่ แต่เค้าไม่ฟังท่าเดียวเลย เราเลยตัดสินใจบอกเลิกเค้าเอง จะได้จบกันทั้งสองฝ่าย " ผมพูด
" อ๊อฟมันก้ออารมณ์ร้อนอย่างนี้ล่ะ..เออ!! แล้วที่มันบอกว่า เห็นเธอกะท็อป แล้วมันเห็นได้ยังไง ? " ปอถามอีก
" นั่นดิ...เรื่องนั้นเราก้อไม่รู้เหมือนกัน เค้าไม่ได้บอกอะไรเราเลย เราไปถึง เค้าก้อใส่เอาๆ เรายังไม่ทันจะได้โต้ตอบอะไรเค้าเลย " ผมบอก
“ โหวว!! ใส่เอาๆเลยเหรอ ?? แลดุเดือดดีนะ..อิๆ ” เซฟพูดขึ้น ( - -‘ )
“ เซฟ!!! ขอร้อง...ช่วยเป็นงาน เป็นการหน่อย ” ปอดุ
" อ่ะนะ..ล้อเล่นๆ..แต่ว่า มันต้องมีที่มาที่ไปสิ ไม่ใช่ว่า อ๊อฟมันเล่นของนะ " เซฟพูดขึ้น
" บ้าน่า!! เอ้อ!..แล้ววันนั้น อ๊อฟมันอยู่ที่ไหนล่ะ ? " ปอถามผม
" ถ้าจำไม่ผิด..เค้าน่าจะอยู่ที่ปิ่นเกล้านะ เห็นบอกว่า ไปกินหมูกะทะกัน " ผมพูดขึ้น
" ถ้างั้นเค้าจะเห็นได้ไง..ปิ่นเกล้า กะสยาม คนละโยชน์เลยนะ " เซฟพูด
" ก้อนั่นสิ!! " ผมพูด แล้วเงียบไป เป็นไปได้ว่า...เค้าเปลี่ยนที่กินเหรอ หรือว่า..เค้าไปแค่เพื่อ จับผิดผม ถ้างั้น!! เค้ารู้ได้ไงล่ะว่า ผมอยู่ที่สยาม...

เด่วมาต่อนะคัฟ

[mecon]

รุนแรงแหะ โดนแฟนโกดแบบตัดรอนตัวเองยังป่วยอีก
โรคหัวใจหมอรักษาได้ แต่โรคปวดใจเนี่ย..เมื่อไหร่เจ้าอ๊อฟจะหายโกดแล้ว
หันมาคุยกันดีๆนะหรือจะปล่อยให้อดีตแฟนงงงวยว่าเกิดอะไรขึ้น
  สายสืบแยะนะเจ้าอ๊อฟอ่ะ
+1 จ้า

[NUKWUN]

มันต้องมีต้นเหตุอยู่ที่ใครสักคนนี่เเหละ

มาเร็วนะ

[BeeRY]

ไม่อยากให้เลิกกัน คืนดีกันเร็วๆน๊า
เดี๋ยวน้องนีกิ๊ฟก็กลับมาคืนดีกับอ๊อฟหรอก
+1 เป็นกำลังใจให้นะคะไรเตอร์ มาต่ออีกเน่อ

[broke-back]

  กอดปลอบใจ ไรท์เตอร์
ยังตามอ่านอยู่ทุกตอน +1 เป็นกำลังใจ

ไม่มีใครยอมฟังใคร
ทั้งมิกและอ๊อฟ
ก็เลยไม่เข้าใจกันซักที
 

ส่วนกิ๊ฟ..ไม่น่าจะใช่
เป็นเพื่อนกันซะมากกว่า(มั้ง)

[LalaBam]

เฮ่ย

ไรเนี่ย
 

[MachiKo]

มาต่อแล้วคัฟฟฟ อ่านกันได้เลยย

บทที่ 9 : Gossip~*
   
เรื่องทุกอย่างยังดูคลุมเครืออยู่มากยังไม่มีที่มาที่ไปที่แน่ชัด จุดๆนั้นคือ ผมอยากจะรู้ว่า อ๊อฟเค้าไปเห็นผมกับท็อปได้ยังไง ?
ขณะที่ผมกำลังปะติดปะต่อเรื่องราวอยู่นั้น เสียงประตูก้อเปิดขึ้น ( สงสัยพี่เมย์มาแล้วมั้ง ? ) แต่ไม่ใช่คับ คนที่เข้ามากลับเป็นท็อปต่างหาก
" พี่มิก!!! เป็นไงบ้างคับ ? " ท็อปพูดขึ้น ขณะกำลังเดินเข้ามาหาผมที่เตียง
" ท..ท็อป มาไงเนี่ย ? " ผมค่อยๆพูดขึ้น ทั้งปอ และเซฟหันมามองหน้ากันด้วยความตะลึง
" ก้อเลิกเรียนเสร็จ ผมก้อรีบมาเยี่ยมพี่เลยอ้ะคับ " เค้าบอก ( !!!?? )
" คือ..เมื่อวาน ผมโทร.เข้าบ้านพี่อ้ะคับ แล้วเผอิญคุณแม่พี่รับสาย ท่านบอกว่า พี่อยู่ที่ โรง'บาล ผมก้อเลยมาเยี่ยมพี่วันนี้ไง " เค้าเล่า
" อ่านะ!! " ผมพูดแล้วเงียบไป
" แล้วพี่มิกเป็นไงบ้างคับ ? อาการดีขึ้นมั้ย ? แล้วเมื่อไรจะออกจากโรง'บาลอ่ะคับ ? " เค้าถาม ผมอ้าปากค้าง เซฟเลยพูดขึ้นแทน
" โห!!! ทำไมถึงถามเยอะจัง ? ใครจะไปตอบหมดเนี่ยน้อง...เอาทีละคำถามดิ " เซฟบอก
ท็อปหันไปมองหน้าเซฟแล้วยิ้ม ก่อนที่จะพูดขึ้น " แหม!! ก้อผมดีใจนี่คับ ที่ได้เจอพี่มิก ผมเลยตื่นเต้นไปหน่อย...แล้วพี่ชื่ออะไรอ่ะคับ ? ผมชื่อ ท็อปคับ..แล้วพี่คนนี้ด้วย ชื่ออะไรเหรอ ? " ท็อปแนะนำตัวเอง แล้วถามปอ กะเซฟ
" พี่ชื่อเซฟ ส่วนนี่เพื่อนพี่ชื่อปอ " เซฟพูดแล้วชี้ไปที่ปอ ปอยิ้มให้
" อ่าคับ!! พี่เซฟ พี่ปอนี่เอง..พี่มิกชอบพูดถึงให้ฟังบ่อยๆอ่ะคับ ตอนพี่เค้าเข้าโรงเรียนใหม่ ผมโทร.ไปหาเค้า เค้าก้อเล่าเรื่องของพวกพี่ให้ผมฟังเยอะแยะเลย..ขอบคุณนะคับที่ดูแลพี่มิกให้ " ท็อปพูดแล้วยิ้ม ทำให้ปอ และเซฟมองหน้ากัน
" นี่เหรอท็อป.." เซฟกระซิบปอ " ..ที่มิกเล่าให้ฟัง ดูบ๊องส์ๆไงไม่รู้อ้ะ " ( อ่านะ..ผมดันได้ยินอีก!! )
" เราก้อว่างั้นอ้ะ ดูไม่มีทีท่าว่า จะสามารถกระทืบไอ้อ๊อฟได้เลย " ปอกระซิบตอบ
" มีอะไรเหรอคับ ? ซุบซิบกันใหญ่เลย " ท็อปถามขึ้น
" อ้อ!! ปะ..ป่าวจ้า คือว่า..พี่..คุยเรื่องงานกันอยู่น่ะ " ปอโกหก
" ใช่ๆ " เซฟกล่าวเสริม
" อ่าคับ!!..ให้ผมช่วยก้อได้นะ งานอะไรเหรอ ? " ท็อปถาม
" โอ้!! ไม่มีอะไร ไม่ยากหรอก พี่ทำกันเองได้ " ปอปฏิเสธต่อ ท็อปจึงพยักหน้า เป็นเชิงเข้าใจ
" เอ้อ..ใช่!! พี่มิกคับ ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง น่ากลัวมากเลย!! " ท็อปพูดขึ้น ใบหน้าเค้าดูตื่นเต้นมาก
" หือ!! เรื่องอะไรอ่ะ ? หวังว่า คงไม่ใช่เรื่องโป๊ะๆของเราอีกนะ " ผมพูดขึ้น เพราะทุกครั้งที่ท็อปจะเล่าเรื่องอะไร มักจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ หรือไม่น่าสนใจมาก ถึงแม้เค้าจะบอกว่า ตลกอย่างนั้น อย่างนี้ แต่สุดท้ายก็จะเป็นเรื่องที่เป็นตลกฝืดเสียมากกว่า
" คือ..มีคนจะมาทำร้ายผมคับ แต่ผมก้อรอดมาได้..เก่งมะ ? " เค้าบอก ( แล้วไงอ้ะ ? )
" แค่นี้เหรอ ? " ผมถามเค้า เค้ายิ้ม แล้วก้อพยักหน้า
" โธ่เอ๊ย!! เรื่องแค่นี้..จะเล่าทำไม ? " ผมบอก
" ไม่ใช่คับ!! ผมจะบอกว่า..คนที่จะมาทำร้ายผมเนี่ย เค้าเป็นเด็กโรงเรียนพี่คับ เค้าชื่อ...อ๊อฟ!! " ท็อปพูดขึ้น
" ห๊า!!! อ๊อฟเหรอ ? เล่ามาซิ!! " ผมร้องขึ้น ปอ กะเซฟก้อตกใจเช่นกัน
" อ..อะไรเหรอคับ ? พี่รู้จักเหรอ ? " เค้าถาม
" เออน่า!! เล่ามาเหอะ " ผมเร่ง
" ทำไมอ่ะคับ ? จะไปจัดการเค้าให้ผมเหรอ...ไม่ต้องหรอกคับ!!..ผมอ้ะ.." เค้ายืดเยื้อ
" เฮ้ย!! เล่ามาซักทีเด้ะ!! " ผมตะโกนตัดบท
" อ่า!!..คับๆ ใจเย็นๆดิ " เค้าบอก " ก้อคือ เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาอ้ะ..หลังจากที่ผมกับพี่แยกกันแล้ว ก้อมีผู้ชายคนนึงเค้ามาขอเบอร์ผมคับ ผมนึกว่า เค้ามาจีบผม ผมก้อเลยให้เบอร์เค้าไป แต่เค้าก้อไม่ได้โทร.หาผมนะ..ผมนึกว่า เค้าคงเปลี่ยนใจแล้วล่ะ " เค้าพูดต่อ
" แล้วทำไมไม่เห็นบอกพี่เลยล่ะ ? " ผมถามเค้า ( หลังจากวันนั้น เราก้อโทร.คุยกันมาตลอดนี่นา ทำไมมันเล่าให้ฟังวะ ? )
" แหม!! ก้อผมไม่อยากนอกใจพี่นี่คับ..ขืนเล่าให้ฟัง เดี๋ยวพี่ก้อหึงผมหรอก!!! " เค้าพูดแล้วยิ้ม ( - -' )
" แหวะ!! " ปอ กะเซฟพูดพร้อมกัน
" อ..อะไรคับ ? " ท็อปถามอย่างงงๆ
" ป..ป่าวคับ เผอิญพี่ได้กลิ่นเน่าๆแถวนี้..ล..เล่าต่อเถอะ!! " เซฟพูด( ~ v ~ )
" อ่าคับๆก้อ..เค้าก้อไม่ได้โทร.หาผมเลย จนกระทั่งวันจันทร์ตอนเย็น ก้อมีคนโทร.มาหาผม เค้าบอกว่า เค้าชื่อ อ๊อฟคับ เค้าบอกว่า เค้าจะมาหาผมที่หลังโรงเรียนตอนวันอังคาร เค้าให้ผมลงไปเจอ แต่ผมกลัวว่า เค้าจะทำอะไรผม..วันนั้นผมเลยไม่กล้าลงไป เลยให้เพื่อนผมลงไปแทน เพื่อนผมเค้าหายไปนานมากเลยคับ จนกระทั่งเพื่อนผมคนนั้นเค้าก้อขึ้นมา เค้าบอกว่า คนชื่ออ๊อฟจะมาทำร้ายผม แต่เพื่อนผมไม่ให้เค้ามาเจอผม เค้าเลยลุยเพื่อนผมแทน และเพื่อนๆของเพื่อนผมก้อเลยรุมอ๊อฟซ้ำ!! ผมฟังแค่นี้ก้อสยองแล้วอ่ะคับ..ดีนะที่ผมไม่ได้ลงไป " เค้าพูดจบ แล้วยิ้ม ( !! )
" แล้วน้องรู้หรือเปล่า ว่าทำไมเค้าถึงอยากทำร้ายน้อง ? " เซฟถามขึ้น
" ก้อเห็นเพื่อนบอกว่า ที่เค้าจะมาทำร้ายผม เพราะผมไปแย่งแฟนของเค้า..ผมก้องงนะ!! สงสัยเค้าคงจำผิดคนแล้วล่ะ.. " ท็อปพูด เซฟ กับปอหันมามองผมทันที….
ไม่..ไม่นะท็อป..อ๊อฟเค้าไม่ได้จำผิดคนหรอก แต่เค้าไม่รู้เรื่องที่แท้จริงต่างหาก ที่เค้าต้องเป็นอย่างนี้เพราะความเข้าใจผิดเหรอ..เป็นเพราะผม เป็นเพราะผมที่โกหกเค้า
ผมสงสารเค้ามากเลยคับ ที่เค้าต้องมาเจ็บตัวเพราะผม ผมมันแย่มาก..แย่จริงๆ...
" พี่มิกเป็นอะไรไปคับ ?..ร้องไห้ทำไม ? " ท็อปเขย่าที่แขนผมเบาๆ แล้วพูด
" ป่าว..ไม่ได้ร้องซะหน่อย " ผมรีบเช็ดน้ำตา เซฟเลยตบไหล่ผมเบาๆ
" แต่ก้อน่าแปลกนะ..ที่เค้ามาขอเบอร์น่ะ เราว่าคนอย่างอ๊อฟ เค้าไม่ใจเย็นขนาดนั้นแน่
มีโอกาสแล้วเค้าก้อน่าจะจัดการเลยนะ ไม่ปล่อยไว้อย่างนี้หรอก!! " ปอพูดขึ้น
ใช่!! ปอพูดถูก คนอย่างอ๊อฟไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปแน่ถ้าเป็นเค้าจริงๆ งั้นแสดงว่า คนที่มาขอเบอร์ท็อปต้องไม่ใช่เค้า..แล้วใครล่ะ ?
" อ่า..เหรอคับ ? ผมก้อว่างั้นนะ เพราะเสียงเค้าไม่เหมือนกันเลย ตอนที่เข้ามาขอเค้าก้อพูดดี๊ดี แต่ตอนโทร.มายังกะคนละคน " ท็อปพูดขึ้น
ใช่..ใช่ชัวร์ ไม่ใช่อ๊อฟแน่ แล้ว...ใครเข้ามาขอล่ะ ?
" อุ๊ย!! ขอโทษนะจ๊ะที่พี่ออกไปนาน.." เสียงพี่เมย์ดังขึ้น สงสัยกลับมาแล้ว " พี่แวะร้านหนังสือนานไปหน่อยน่ะ " เค้าค่อยๆเดินเข้ามา
" อ๋า!! พี่เมย์ หวัดดีคับ " ท็อปหันไปยิ้ม และทักทายพี่เมย์
" อ้าว!! ท็อป..มาได้ไงเนี่ย ? ไม่ได้เจอกันนานนะ สบายดีมั้ย ? " พี่เมย์ถามท็อป
" ก้อสบายดีอ้ะคับ!! แล้วพี่เมย์อ้ะ..เรียนจบไปก้อไม่ได้เจอกันเลยนะคับ " ท็อปพูด
" อ่าจ้ะ..พี่ก้อสบายดีอ้ะ!! ไง..มาเยี่ยมมิกเหรอ ? " พี่เมย์ถาม
" อ่อคับ!! " ท็อปตอบ
" ตามสบายนะ..พี่ไม่กวนแล้ว..อ๊ะ!! ตายล่ะ พี่ลืมของไว้ที่ร้านหนังสือ เดี๋ยวลงไปเอาก่อนนะ!!! " พี่เมย์พูดจบ แล้วก้อรีบออกจากห้องไป
" อะไรของเค้า ? " ผมพูดขึ้น ( - - )
" พี่เมย์ไม่เปลี่ยนเลยนะคับ " ท็อปบอก
ปอมองท็อปด้วยสายตาเป็นห่วง แล้วเอียงหน้ามากระซิบผม " เราว่า..ถ้าอ๊อฟหรือเหลียงมาเห็นท็อปนะ...เกิดเรื่องแน่!! "
" ใช่ๆ..อันตรายมากด้วย " เซฟยื่นหน้ามากระซิบอีกคน
" พวกนายหมายความว่า ถ้าพวกเค้ามาเห็นท็อปตอนนี้ อาจเกิดเรื่องขึ้นได้ใช่มั้ย ? " ผมถามปอ กับเซฟ
" ใช่!! แล้ววันนี้ตอนที่เรามา เหลียงบอกว่า จะมาเยี่ยมเธอด้วย เพราะตอนนี้เค้าไปเยี่ยมอ๊อฟอยู่ ถ้าหากว่า จู่ๆ..เค้าเปิดประตูเข้ามา เธอว่า..จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ ? " ปอถามผม แล้วเงียบไป OH!!ไม่..ผมไม่อยากคิด
" ถ้างั้น!! เราว่า..พวกนายสองคน รีบพาท็อปออกไปส่งข้างนอกดีกว่า เราไม่อยากมีเรื่องกัน " ผมพูดขึ้น
" ได้ๆเดี๋ยวเราจะพาท็อปไปส่งเอง ปอ!! นายอยู่กับมิกนะ " เซฟหันมาบอกปอ
" อือๆได้ๆ " ปอรับปาก เซฟจึงหันไปทางท็อปแล้วเรียก
" น้องท็อปคับ คือ..วันนี้น้องท็อปต้องกลับไปก่อนนะคับ คือ พี่สามคนมีเรื่องต้องคุยกัน ประมาณว่า เป็นทางการแบบลับๆน่ะคับ " เซฟพูด ( เยอะไปมั๊ย ?? - -‘ )
" อะไรอ่า..ผมเพิ่งมาเองนะ ให้รีบกลับซะล่ะ " ท็อปพูดขึ้น
" ท็อป..อย่าดื้อดิ กลับไปก่อนนะ พี่มีเรื่องสำคัญจริงๆ " ผมค่อยๆพูดกับท็อป
" แต่..ผม " เค้าเริ่มดื้อ
" ท็อป!! " ผมพูด แล้วมองหน้าเค้าด้วยสีหน้าที่จริงจัง
" ก้อ..ก้อได้คับ งั้นวันหลังผมมาใหม่นะ บายคับพี่มิก พี่ปอ " เค้ากล่าวลา ผมกับปอได้แต่พยักหน้าให้
เซฟเปิดประตูเพื่อพาท็อปออกไปส่งข้างนอก ก่อนที่เหลียงจะเข้ามา จะให้เค้ารู้ไม่ได้นะว่า ท็อปมา ไม่งั้น..แย่แน่
โชคดี!! ที่เซฟออกไปส่งท็อปทันเวลา เพราะไม่กี่อึดใจ เหลียง และบ๋อมก้อเข้ามาที่ห้องของผม
" หวัดดีมิก!! " บ๋อมทักทาย
" อือ..ดี " ผมพูดขึ้น
" เป็น'ไรมากมั้ย ??..วันนี้ " เค้าถามผม
" หืม!! เป็นอะไรเหรอ ? " ผมถาม
" อ้าว!!! ก้อที่นายไปบอกเลิกอ๊อฟอ้ะ ? ไม่เสียใจเหรอ ? " บ๋อมถาม
ผมนิ่งไป แล้วค่อยๆพูดขึ้น " ก้อ..เสียใจอ้ะ แต่ในเมื่อเค้าไม่ฟังเหตุผลเราเลย เราก้อไม่รู้จะทำยังไงดี..แล้วอีกอย่างนึง เค้าก้อมีกิ๊ฟเข้ามาดูแทนอยู่แล้วนี่ ก้อปล่อยเค้าไปเถอะ!! " ผมบอก บ๋อมมองหน้าผม แล้วนิ่งไป
" เอาเถอะ!!..ช่างมันๆ ถึงยังไงนายสองคนก้อยังเป็นเพื่อนกันได้นี่ เอ้อ!! แล้วอีกอย่าง อ๊อฟเค้าก้อไม่ได้บอกนะว่า เค้าจะตกลงกลับไปคบกิ๊ฟเหมือนเดิม " เหลียงพูดขึ้น
" เรื่องนั้นน่ะ!!..เราไม่สนใจหรอกว่า เค้าจะคบกับใคร..แต่เรากับเค้า คงไม่มีทางเป็นเพื่อนกันได้หรอก คิดดูนะ ตอนนี้มันเหลือแต่ความบาดหมางกันแล้ว ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมฟังเหตุผลกัน..ไม่มีทางหรอก!! " ผมบอก เหลียงมองมาทางผมแล้วเงียบไปอีกคน...
บรรยากาศในตอนนี้ ถูกครอบคลุมไปด้วยความเงียบ ทั้งบ๋อม เหลียง ปอ และผม ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น สิ้นสุดกันแค่นี้..ให้มันจบกันแค่นี้...

เด่วไว้มาต่อนะคร้าฟฟฟฟ

[BeeRY]

ท็อปโดนไล่ น่าสงสารอ่ะ T^T
แต่ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็ยังไม่กระจ่างซักทีเนอะ
เป็นเพื่อนกันไม่ได้ จะกลับไปเป็นแฟนกันเหมือนเดิมใช่มั้ยล่ะ อิอิ
แบกทิฐิไว้มันหนักนะมิก ทิ้งมันไปเห๊อะ จะได้จู๋จี๋ดู๋ดี๋กะอ๊อฟเหมือนเดิม
+1 ขอบคณค่ะไรเตอร์ เป็นกำลังใจให้น๊า

[broke-back]

เรื่องเข้าใจผิด
เพราะทั้งมิกและอ๊อฟ
ต่างก็ระแวงคนรัก คิดกันไปเอง

ความระแวงเป็นยาพิษของความรัก
น่ะครับ

ขอบคุณคับ

[MachiKo]

แง่มๆๆๆ มาต่อแร้ววคัฟ ขอโทดทีที่ช้าไปหน่อย 

บทที่ 10 : The Liar~*

   " แล้ว..นายสองคนคิดจะกลับมาคืนดีกันมั้ย ? " จู่ๆท่ามกลางความเงียบ เหลียงก้อโพล่งถามขึ้น ทำให้ผมหันไปมองเค้า ( ไม่รู้สินะ...คงไม่มีทางหรอก )
" ไม่!! เราคิดไม่ออกเลยว่า ใครจะมาเป็นฝ่ายขอคืนดี ถ้าเป็นตัวเค้า คงไม่มีทางแน่!! " ผมบอก ( ขนาดเพื่อน...ผมยังไม่รู้เลยว่า จะเป็นได้หรือป่าว ? )
" ตราบใดที่เค้ายังปักใจเชื่อว่า เรานอกใจเค้า ทางตัวเราเอง ก้อไม่กล้าพูดหรอก!! " ผมพูดต่อ แล้วก้มหน้าลงไป
" เอาเถอะ!! เราเอาใจช่วยนะ " เหลียงพูดขึ้น..ผมเงียบ แล้วค่อยๆยิ้มให้เค้าเป็นเชิงขอบใจ เค้าก้อมองผมตอบเป็นเชิงว่า ไม่เป็นไร!!
ดวงตาของเค้าดูสดใสดีนะ ตอนที่เค้าไม่ใส่แว่น ทำให้ผมเห็นความรู้สึกทางแววตาเค้าออก ตาเค้าโตจัง...
" แล้วนายไม่ใส่แว่นแล้วเหรอเหลียง ? " ผมถาม
" ไม่อ้ะ..ไม่ใส่แล้ว แว่นเรามันแตกไปตั้งแต่ตอนนั้น เราว่า กะจะใส่เลนส์แทน " เค้าบอก
" เออ!! แล้วเซฟไปไหนล่ะ เหลือแต่ปอ กะนายอยู่กันสองคน ? " บ๋อมถามขึ้น ทำให้ปอและผมมองหน้ากัน
" อ๋อ!! เค้าไปซื้อของข้างล่างอ้ะ เห็นบ่นว่าหิว " ปอพูดขึ้น
" อ่านะ!!..แล้วหมอเค้าบอกนายหรือป่าวว่า ให้กลับได้วันไหน ? " บ๋อมถามอีก
" ก้อ..วันศุกร์น่ะ ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ " ผมบอก
" อือ..หายเร็วๆนะ " เค้าพูด
" อ่านะ ขอบคุณมาก!! แล้วอ๊อฟล่ะ หมอบอกให้เค้ากลับวันไหนเหรอ ? " ผมถาม
" ก้อน่าจะวันอังคารหน้าน่ะ..เพราะเห็นวันนี้ หมอเข้าเฝือกให้มันที่มือซ้าย เค้าบอกว่า กระดูกมันร้าวน่ะ " บ๋อมบอก
กระดูกร้าวเหรอ ?..สงสัยจะเป็นตอนเมื่อเช้าที่เราสะบัดให้เค้าปล่อยเราแน่เลย ตอนนั้นสะบัดแรงไปหน่อยก้อเลย...ไปโดนขอบเตียง...นี่เราผิดอีกแล้วเหรอ ??? ( - -‘ )
" เอาล่ะ..งั้นเดี๋ยวเรากะบ๋อมกลับก่อนนะไว้วันพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมนายใหม่ แล้วปอล่ะ..กลับยังไง ? " เหลียงบอกผม แล้วหันมาถามปอ
" เดี๋ยวเรากลับพร้อมเซฟน่ะ รอมันก่อน " ปอบอก
" อือ!! งั้นเราไปก่อนนะ บายมิก บายปอ " เหลียงลา
" บายทุกคน " บ๋อมพูด
" อือ..บาย/บาย " ผม และปอพูดขึ้นพร้อมกัน
   ขณะที่เค้าทั้งสองกำลังจะเดินออกไป พี่เมย์ก้อเข้ามาพอดี
" อ้าว! เหลียง จะกลับแล้วเหรอจ๊ะ ? มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ? " พี่เมย์ถาม
" ก้อมาได้สักพัก แล้วอ่ะคับ...งั้นผมไปก่อนนะคับ " เหลียงพูด แล้วออกไปกับบ๋อม
" อ้ะจ้ะๆ " พี่เมย์พูด แล้วโบกมือให้ตามหลัง
" ว้า!! ไปซะล่ะ..ยังไม่ได้คุยกันเลย " พี่เมย์พึมพำ
" อ้าว! มิก แล้วท็อปกับเพื่อนของนายอีกคน ไปไหนแล้วล่ะ ? " พี่เมย์ถาม
" ท็อปกลับไปแล้วอ้ะ..ส่วนเพื่อนผมลงไปซื้อของ " ผมบอกพี่เมย์  ( โกหกอ่ะ - -' )
" อ่ะเหรอ ? " พี่เมย์พูด แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่สนใจ..
ปอหันมามองผมแล้วพูดขึ้น " เออมิก!!...เซฟมันไปส่งท็อปถึงไหนเนี่ย ? นานจัง.."
" เราก้อไม่รู้เหมือนกัน ถ้าเกิดเค้า กับท็อปบังเอิญไปเจอเหลียง กับบ๋อมล่ะ ? " ผมพูด แล้วเงียบไป…
" ไม่หรอก!!! เธออย่าพูดอย่างนั้นสิ " ปอพูดขึ้น…
" เออ!!..จะถามว่า แน่ใจเหรอ ? ที่ท็อปบอกว่า เค้าขอเธอเป็นแฟนน่ะ..จริงเหรอ ? " เค้าถามต่อ
" ก้อจริงอ่ะ!! " ผมพูดพลางพยักหน้า " ทำไมเหรอ ? " ผมถามต่อ
" เราว่า..ท็อปมันก้อสาวแบบเราอ่ะ แต่มันดูแอ็บเว่อร์ " ปอพูด ( โธ่!!..นึกว่าเรื่องอะไร )
" ก้อใช่ไง...ท็อปเป็นสาวน้อยแบบเรา กะนาย " ผมพูด
" แล้วทำไม ? เค้าถึงขอเธอเป็นแฟนล่ะ ? เราว่า..มันก้อน่าจะรู้นะว่า เธอก้อเป็นพวกเดียวกัน " ปอถาม
" ก้อเค้าบอกเราว่า จะเปลี่ยนแปลงตัวเองง่ะ...คงกลัวเสียเปรียบมั้ง ? " ผมพูด ( ^ v ^ )
" อ่านะ..จะเป็นสาวเสียบซะงั้น!! " ปอพูดขึ้น
" แล้วเซฟล่ะ..เป็นแบบพวกเราป้ะ ? จะว่าไป..เค้าก้อไม่ได้ออกสาวนี่.. " ผมถามปอ
" ป่าว!! ไอ้เซฟมันเป็นโบทต่างหาก!! " ปอบอก
" อ่าเหรอ ?..แล้วน้องนิคอะไรของมันนี่เป็นแบบไหนอ้ะ ? เรายังไม่เคยเห็นหน้าเลย " ผมถามต่อ
" อีน้องนิคของมันน่ะเหรอ ? ไม่รู้ว่า เป็นเพศอะไรเห็นมันบอกว่า เป็นโบทเหมือนมันแล่ะ เราก้อไม่เคยเห็นหน้าหรอกนะ แบบว่า...อยู่กันคนละโรงเรียนอ้ะ " ปอเล่า
" อ่อนะ!! " ผมพูดขึ้น
" แล้วนี่นายจะอยู่ถึงกี่โมงล่ะ ? " ผมถามปอ
" ก้อ...ไม่รู้สิ อยู่จนเซฟจะมามั้ง แล้วค่อยกลับ " ปอบอก
" แล้วเมื่อไรเซฟมันจะมาล่ะ ? ตั้งนานแล้วนะ.. " ผมพูดขึ้น
" ถ้าไม่ไปเจอบ๋อม กะเหลียงกลางทาง ก้อจีบท็อปอยู่มั้ง ? " ปอว่า
" ถ้างั้นก้อขอให้เป็นอย่างหลังก้อละกัน ดีกว่าไปเจอสองคนนั่น " ผมบอก
   ขณะที่ผมกับปอคุยกันอยู่นั้น พี่เมย์ก้ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเรียกผมกะปอ
" อ้าว..ทั้งสองคนน่ะ กินโดนัทมั้ย พี่แวะซื้อมา หรือจะกินลูกชิ้นปิ้ง " พี่เมย์ถาม
" เอ่อ..ไม่เป็นไรคับ เกรงใจ!! " ปอบอก
" เฮ้ย!! ไม่ต้องเกรงใจหรอก กินไปเถอะ พี่ซื้อมาเยอะ " พี่เมย์ชวน
" งั้น..เอาไว้รอเพื่อนกลับมาก่อนละกันคับ จะได้กินพร้อมกัน " ปอบอกอีก
" อือๆ..ตามใจจ้ะ..ว่าแต่น้องชื่ออะไรเหรอ ? ลืมถามน่ะ...พี่ชื่อ พี่เมย์จ้ะ " พี่เมย์ถาม
" ป..ปอคับ " ปอพูดขึ้น ( รู้สึกว่า มันจะดูขัดๆอยู่สักนิดนะ เวลาที่ปอพูดว่า “ คับ ” เนี่ย!!)
" อ่านะ..น้องปอ เอ้อ!! แล้วเมื่อกี้ คุยอะไรกันอยู่เหรอ ? ขอคุยด้วยคนสิ อิๆ " พี่เมย์เสนอตัว ( ตายล่ะ!! นอออกแล้วพี่ )
ในขณะที่พี่เมย์กำลังเสนอตัวเข้าร่วมวง ( เม้าท์ ) นั้น...
" ♪ ฉันฝันถึงเธอคนที่อยู่ไกลแสนไกล... ♫ " เสียงมือถือพี่เมย์ก้อดังขึ้น
" อุ๊ย!!โทรศัพท์ สงสัยพี่โอมโทร.มา " พี่เมย์พูด แล้วไปหยิบมือถือในกระเป๋าออกมา แล้วกดรับ
" ฮัลโหล!! ว่าไงคะพี่โอม ? ...ค่ะ..ว่างค่ะ... " พี่เมย์พูดกับคนในมือถือนั้น สักพักเค้าก้อเปิดประตูออกไปโทร.ข้างนอก ( เหอะ!! พี่กุ..เอาเข้าไป )
" อ่านะ!!..หมดมารผจญแล้ว " ปอพูดขึ้น
" แล้วเมื่อไหร่เซฟมันจะมาเนี่ย ? " ผมถาม
   สักพัก ประตูห้องก้อเปิดออก คนที่เดินเข้ามานั้นคือ เซฟ ท่าทางเค้าดูกระหืดกระหอบมาก เหมือนหนีอะไรมา
" เป็นอะไรไปน่ะ..? " ปอถามเซฟ
" ก้อ..ก้อ..หนีไอ้เหลียง กะไอ้บ๋อมมาอ้ะดิ " เค้าพูดขึ้น
" แล้วไปส่งท็อปมายัง ? " ผมถาม
" ส่ง..ส่งไปแล้ว ขึ้นแท็กซี่ไป " เซฟบอก
" อ้าว!! แล้วไปเจอเหลียง กะบ๋อมตรงไหนน่ะ ? " ผมถามต่อ
" ก้อเจอตอนที่เรากำลังส่งท็อปขึ้นรถแท็กซี่อ้ะดิ..เหลียงกะบ๋อมมันก้อเดินมาพอดี แล้วทีนี้รถแท็กซี่ก้อวิ่งตัดหน้าพวกมันไป มันก้อหันไปมอง แล้วเดินมาถามเราว่า..คนในรถแท็กซี่นั่นใคร... " เซฟเล่า
" แล้วเธอตอบไปว่าไงอ้ะ ? " ปอถาม
" ก้อบอกไปว่า...เพื่อนเราอ้ะ " เซฟพูด
" แล้วมันไม่ถามกันเหรอว่าชื่ออะไร ? "ผมถามต่อ
" ป่าวๆ..ไม่ได้ถาม แล้วเราก้อรีบขึ้นมาเนี่ยแล่ะ เหนื่อยแทบตาย กลัวมันเรียกไปถามอ่ะ " เซฟพูดพลางทำท่าเหนื่อยหอบ
" อ่านะ!!โชคดีไป " ปอพูด แล้วถอนหายใจ
" เอ้อใช่!! มีอีกเรื่องนึง จะเล่าให้ฟัง ก้อตอนที่ไปส่งท็อปอ่ะ.. " เซฟพูดขึ้น
" หืม....อะไรเหรอ ? " ผมถาม แล้วมองไปที่เซฟ
" ก้อตอนที่เรากำลังไปส่งท็อปอ้ะ!! เราก้อสงสัยว่า คนที่ไปขอเบอร์ท็อปน่ะ คงไม่ใช่อ๊อฟหรอก เพราะนิสัยมันน่ะ ถ้ามีโอกาสไม่ปล่อยแน่...ใช่มั้ยล่ะ ? " เซฟพูด
" อือ..แล้วไง " ปอพูด แล้วพยักหน้าเพื่อให้เล่าต่อ
" เราก้อหยิบรูปกลุ่มอ๊อฟมันขึ้นมา แล้วชี้ไปที่อ๊อฟ เพื่อให้ท็อปดูว่า ใช่คนนี้หรือป่าว ? " เซฟพูดพร้อมหยิบรูปขึ้นมาให้ดูประกอบ มันเป็นภาพเดียวกันกับ ที่อ๊อฟเคยให้ผมเลย ในรูปนั้นก้อมีเค้า เหลียง และบ๋อม
" ท็อปบอกว่า ไม่ใช่คนนี้...ไม่ใช่อ๊อฟ!! " เซฟพูดต่อ
" อ้าว!! ถ้าไม่ใช่อ๊อฟ แล้วใครอ่ะ ? เหลียงเหรอ ? เราว่าเหลียงนะ เพราะวันนั้น เค้าไปด้วยกันนี่ " ผมพูด
" ป่าว!! ไม่ใช่เหลียง แต่เป็นบ๋อมตะหาก เพราะท็อปบอกว่า คนที่มาขอเบอร์ เป็นคนผิวคล้ำๆ แล้วก้อตัวเล็กๆผอมๆ ในกลุ่มนั้นจะมีใครได้นอกจากบ๋อม ส่วนเหลียงตัวเล็กก้อจริง แต่เค้าใส่แว่นนะ ส่วนอ๊อฟก้อตัวใหญ่...ก้อมีบ๋อมคนเดียวล่ะ...เราก้อเลยชี้รูปบ๋อมให้ท็อปดู เค้าก้อพยักหน้า แล้วบอกว่าใช่!! " เซฟพูดจบ แล้วชี้รูปบ๋อมให้ดู
" บ๋อม...บ๋อมเหรอ ?..ก้อตอนนั้น เค้าบอกเราเองนี่ว่า ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ แล้วจะเป็นเค้าไปได้ไง..ไม่มีทางอ้ะ..." ผมพูด ตอนนี้ความกังวลของผมมันเริ่มมากขึ้นๆ ถ้าเป็นบ๋อมจริงๆ แล้วทำไมเค้าต้องโกหกผมล่ะ..เค้าทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร..
" คิดดูนะมิก..พวกเดียวกัน ถ้าเค้าไม่ช่วยเพื่อน แล้วจะช่วยใคร.. " ปอพูด
ไม่..ไม่นะ นี่ผมโดนหลอกมาตลอด ตลอดเลย.....

เด่วมาต่อให้นะคร้าฟฟฟ

[broke-back]

  อ๊ากกกกก
อย่าบอกน่ะว่าบ๋อม
เป็นเพื่อนสนิท..คิดไม่ซื่ออ่ะ

คิดอะไรเกินกว่าเพื่อนกับอ๊อฟอ่ะเปล่า
เด๋วตอนหน้าก็คงจะรู้

  +1 คับ มิก

[BeeRY]

ทำไมทำอย่างนี้อ่าบ๋อม...บอกเหตุผลดีๆมาซักสิบข้อซิ...ไม่งั้น
ขอบคุณที่มาต่อค่า รออ่านตอนต่อไปเน่อ
ปอลอ. แอบช็อก น้องท็อปเป็นสาวน้อยซะงั้น

[igaga]

ฉงฉัยบ๋อมชอบอ๊อปแน่ๆเลย

แต่
ฉงฉานมิกกับอ็อปจางเยย
 

[mecon]

ซับซ้อนซ่อนเงื่อนต้องให้นกต่อไปคุยกับเจ้าท๊อปด้วยแหะ
แต่ไหนโดนเจ้าท๊อปรุมสะกรรมล่ะ เหอะๆ
แบบนี้จะสงสารใครดี ไม่ถามให้แน่ๆก่อนแล้วไปรุมแล้วแต่ตัวเองก็เจ็บหนักแบบนี้อ่ะห๊ะ

+1 คะ

[MachiKo]

มาต่อบทใหม่แร้วคร้าฟฟฟ ขอบคุลนะคัฟสำหรับทุกๆคอมเม้น 

บทที่ 11 : Real...Divorce!!~*
   
จริงเหรอ ?..ที่เค้าทำอย่างนั้น เค้าหลอกผมมาตลอดว่า เค้าไม่ได้รู้เรื่อง..ทำไมอ้ะ ? เค้าทำอย่างนั้นทำไม ?
ความสับสนเหล่านี้ มันทำให้ผมนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เพื่อครุ่นคิดถึง อ๊อฟ เหลียง บ๋อม ทุกคน...ทุกคนเลย
" เอาน่า..มิก เราเข้าใจนะ คนที่เธอไว้วางใจ กลับมาทำอย่างนี้ เป็นเพื่อนกันก้อต้องเข้าข้างกันเป็นธรรมดาแล่ะ " ปอพูด
" แต่..แต่ทำไมเค้าต้องโกหกเราด้วยล่ะ ? ทั้งๆที่เราก้อไว้ใจเค้านะ " ผมถาม
" ก้อเหมือนนายแล่ะ..ที่โกหกอ๊อฟเหมือนกันว่า นายไปหาเพื่อนเก่าที่เป็นผู้หญิง " เซฟพูดขึ้น
" อันนั้นเราจำเป็นนี่ เราไม่อยากให้เค้าคิดมาก " ผมบอก
" บ๋อมมันก้ออาจจำเป็นเหมือนกันล่ะ...มันก้อคงไม่อยากขัดใจไอ้อ๊อฟมันหรอก และในเวลาเดียวกัน มันก้อคงไม่อยากให้นายกังวลมั้ง ?...ทุกคนมันก้อมีความจำเป็นเหมือนกันหมดแล่ะ คิดมากอีกแล้วนะ!! " เซฟพูด
มันก้อจริงแล่ะ..ผมชอบคิดมากไปเอง คิดจนปวดหัว...มันก้อช่วยไม่ได้ล่ะนะ ก้อมันเป็นนิสัยส่วนตัวนี่ อาจจะเป็นเพราะความขี้ระแวงของผมก้อได้ ที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น
" เออมิก!! เดี๋ยวเรากะปอกลับก่อนนะ นี่ก้อเย็นมากแล้วด้วย " เซฟพูดขึ้น
" อ่านะ..จะหกโมงแล้วนี่!! เดี๋ยวเรากลับก่อนนะมิก พรุ่งนี้เราจะมาเยี่ยมนะ " ปอพูด
" อือ!! แล้วเจอกันนะ บาย!! " ผมกล่าวลา
" หายไวๆล่ะ " ปอพูดอีก หลังจากนั้น เค้าสองคนก้อเปิดประตู แล้วเดินออกไป....
   ใช่สินะ!! ทุกคนเองมันก้อมีเหตุผลบางอย่าง ที่จำเป็นเหมือนกันแล่ะ ผมเองก้อด้วย..เพียงแต่ว่า ความจำเป็นนั้น จะมีผลกระทบต่อคนอื่นหรือเปล่า อย่างเช่นผม ที่ความจำเป็นของผมนั้นได้ทำร้ายใครบางคนไป......
   วันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมา พี่เมย์ยังคงนอนเฝ้าผมอยู่ที่โซฟา ผมมองดูนาฬิกา...อะไรเนี่ย ??? เพิ่งจะเจ็ดโมงเองเหรอ ?
ผมมองดูพี่เมย์ เค้ายังคงหลับอยู่ เมื่อวานพ่อกับแม่ก้อบอกว่า ตอนเช้าพวกเค้ามีธุระ จึงต้องรีบไป เค้าจะไม่มาเยี่ยม พี่เมย์เลยต้องอยู่กับผมแทน ผมเห็นว่า เค้ายังหลับอยู่ ก้อเลยลุกจากห้องออกไปเดินเล่น ( Sheขี้เซาเว่อร์อ้ะ!! )
เหตุที่ผมเกิดอยากออกไปเดินเล่นตอนเช้านั้น เพราะว่าคนน้อยดี แล้วอีกอย่างผมจะได้อยู่กับตัวเองเพื่อคิดเรื่องนั้น เรื่องนี้นานๆ
ผมเปิดประตูห้อง แล้วเดินไปที่หน้าลิฟท์เพื่อจะลงไปข้างล่าง แต่ปรากฏว่า ทันทีที่ลิฟท์เปิดขึ้น...
" อ..อ๊อฟ!! " ผมร้องขึ้น เค้าเพิ่งเดินออกมาจากลิฟท์ ตอนนี้เค้ากำลังประจันหน้ากับผมแล้ว เอ๊ะ!! ที่มือเค้าเข้าเฝือกนี่..คงเป็นตอนนั้นมั้ง ตอนที่ผมสะบัดแขนเพื่อให้เค้าปล่อย แต่ปรากฏว่า มือเค้าดันไปกระแทกกับขอบเตียงซะนี่!!
เค้ามองผมด้วยสายตาเย็นชา ผมได้แต่ก้มหน้าทำเป็นไม่สนใจ ผมรีบเดินเข้าไปในลิฟท์ โดยทำทีว่า ไม่รู้จักเค้า แต่...เค้าได้จับมือผมไว้ แล้วดึงผมออกมาจากลิฟท์..
" ปล่อย..ปล่อยนะว้อย!!! " ผมหันมาพูดกับเค้า " จับทำไม ปล่อยนะ!! " ผมบอก
" นายอย่าโวยวายดิ ฟังเราก่อน " อ๊อฟพูดขึ้น น้ำเสียงของเค้าดูใจเย็นมาก ผมหยุดโวยวาย แล้วหันไปมองเค้า เค้าได้ทีจึงดึงผมเข้าหาตัวแล้วสวมกอดไว้...
ความรู้สึกนี้..ความรู้สึกที่ว่า เรามีเค้าอยู่ข้างๆมันกลับมาแล้ว
" กลับมา..กลับมาคบกับเราเหมือนเดิมนะ " เค้าพูดขึ้น ขณะที่เค้ากอดผมอยู่ น้ำตาผมมันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ กับคำนี้..คำที่เราอยากฟัง ผมได้ยินแล้ว!!
" เรา..เรารักอ๊อฟนะ " ผมบอกเค้า ใบหน้าของผมในตอนนี้ได้ซุกอยู่ที่อกของเค้า ไออุ่นที่หายไป ผมได้กลับคืนมา..
ผมหลับตา..แล้วยิ้ม มันเป็นความสุขที่ยากจะลืมได้ แต่อย่างนึงที่ผมรู้สึกเสียใจ นั่นคือ..ความรู้สึกนี้ มันเป็นเพียงแค่ความฝัน...ความฝันที่ผมคิดอยากให้เค้ากับผมคืนดีกัน ความรู้สึกนี้มันได้หายไป เมื่อผมลืมตาขึ้น เสียดาย..เสียดายนะ!!
   ผมลุกขึ้นจากเตียง แล้วมองมาที่พี่เมย์ แล้วมองดูนาฬิกา นี่ใกล้จะสิบโมงแล้วนี่!!!( ทำไมในฝัน แค่เจ็ดโมงเองวะ ? - - ) เค้ายังคงนอนหลับอยู่ ผมจึงลุกมาเข้าห้องน้ำ
ขณะนั้น ผมได้ครุ่นคิดถึงความฝัน และอยากให้ความฝันนั้นของผมเป็นจริง..แต่ถ้าผมมัวอยู่เฉยอย่างนี้ คงไม่ได้แน่ ผมคงต้องไปหาเค้า เพื่อไปบอกเค้าว่า ผมอยากจะคืนดีกับเค้า เพราะผมคิดดูแล้ว ผมก้อไม่อยากเสียเค้าไปจริงๆหรอก ผมจะไปบอกเค้าให้รู้เรื่อง อธิบายทุกอย่างให้เค้าฟัง เพื่อเค้าจะได้เข้าใจเสียที...คิดดังนั้น ผมเลยรีบออกไปจากห้อง เพื่อไปหาเค้า เพื่อไปบอกเค้าว่า ผมรักเค้ามาก ผมไม่อยากเสียเค้าไป..
   ผมรีบลงลิฟท์เพื่อไปหาเค้า ในที่สุดผมก้อมาถึง เอาล่ะ!! ผมจะเข้าไปแล้วนะ..ผมเปิดประตูเข้าไป..
แต่ทว่า ภาพข้างในนั้น ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าผม มันแทบทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ความคิดที่อยากจะคืนดีกับเค้า..ได้หายไป เพราะภาพที่ผมเห็นนั้น คือ เค้ากับ กิ๊ฟกำลังสวมกอดกัน ผมแทบจะทรุดอยู่ตรงนั้น ความฝันผมพังทลายลงแล้ว..
" อ๊ะ!!! มิก..มิก " อ๊อฟเรียกผม ผมจึงรีบหันหน้าหนีกลับออกไป จบ..จบสิ้นกันแล้ว!!
ผมวิ่งขึ้นข้างบนไป แล้วก้อเข้าไปในห้อง เสียงที่ผมปิดประตู ทำให้พี่เมย์ออกมาจากห้องน้ำเพื่อมาดู ( ตื่นตั้งแต่เมื่อไรวะ ? )
" อะไรอ่ะมิก ? " พี่เมย์ถาม
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่เดินขึ้นเตียง แล้วก้อคลุมโปง นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น เสียใจมากเลย ที่เค้าทำกับผมอย่างนี้ เลิกกับผมไม่ทันไร เค้าก้อไปมีใหม่ซะแล้ว..
มันเจ็บใจ..เจ็บใจมากๆด้วย
" มิก!! เป็นอะไรไป ? " พี่เมย์เขย่าตัวผมแล้วถาม
" อย่ามายุ่ง!! อย่ามายุ่งกับผมนะ...ผมอยากอยู่คนเดียว!! " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นใต้ผ้าห่ม
" เอ๋!!! เราร้องไห้นี่..เป็นอะไร ? บอกพี่สิ " พี่เมย์ถามอีก
" ไม่ๆๆ!! ผมอยากอยู่คนเดียว...มันจบแล้ว!!..อย่ามายุ่งกับผม " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว
ตอนนี้ผมไม่ต้องการให้ใครมายุ่งกับผม เพราะแค่นี้ผมอยากจะตายๆให้พ้นๆไป อย่าเลยนะ...ขอร้อง อย่าให้ผมต้องทำถึงขนาดนั้น..
" ถ้าเราไม่บอก แล้วพี่จะรู้มั้ยมิก!! บอกมาสิเผื่อพี่จะช่วยได้ " พี่เมย์พูดโน้มน้าว จะว่าไป..ถ้าผมเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ คนเดียว มันก้อต้องทรมาน ผมต้องพูด..ต้องพูดออกไป…
" ผมเพิ่งอกหักคับ..ผมเพิ่งอกหักมา!! พอใจยัง ??!! " ผมตะโกนบอกพี่เมย์
" อกหัก!! เราอ้ะนะ ? กับใคร ? " เค้ายังคงถามอยู่ ( รำคาญว้อย!! )
" กับอ๊อฟ..แฟนผมคับ " ผมบอก
" ผ..ผู้ชายเหรอ ? " เค้าถามอีก ( อึ้งเหรอ ? )
ผมค่อยๆพยักหน้า แล้วไม่พูดอะไร น้ำตาผมไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างเลย
" อ่ะนะ!! น้องชายฉัน.." พี่เมย์พูดแล้วทำท่าเหลือเชื่อ
   เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมเล่าให้พี่เมย์ฟังหมดแล้วคับ เค้ายังคงมองผมด้วยความอึ้ง แล้วพูดขึ้น " พี่ก้อว่าแล้ว..ว่าสักวัน เราต้องยอมรับว่า เราอ้ะเป็น..." พี่เมย์พูด
" อ่านะ!! ถึงยังไง สักวันผมก้อต้องบอกอยู่ดี ผมคงไม่ปิดไปจนตายหรอก!! " ผมบอก
" เอาเถอะ!! นั่นมันเรื่องของเรา ส่วนเรื่องแฟนเราน่ะพี่ก้อเข้าใจนะ ความเข้าใจผิดมักเกิดขึ้นได้ง่าย โดยเฉพาะกับคนขี้ระแวงอย่างเรา...แล้ว...เราแน่ใจได้ยังไงว่า เค้ากลับไปคบกับแฟนเก่า เพราะลืมเราแล้ว " เค้าถามต่อ
" แน่ใจสิ!! เค้าคงปักใจเชื่อ ที่ผมบอกเลิกเค้าไป เพราะจะไปคบกับท็อปจริงๆ ต่อให้ไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เค้าก้อต้องหาเรื่องเลิกกับผมอยู่ดี..เหลียงบอกว่า อ๊อฟยังไม่ได้ตัดสินใจคบกับกิ๊ฟเลย แต่วันนี้ผมก้อได้เห็นกับตาว่า สองคนนั้นน่ะ..." ผมยังไม่ทันพูดจบเลย น้ำตาก้อเริ่มไหลออกมา
ยิ่งผมนึกถึงภาพที่เค้าสองคนกอดกัน ผมก้อยิ่งเสียใจ..ผมผิดเองที่คิดจะไปคืนดีกับเค้า แทนที่จะได้อยู่ในอ้อมกอดเค้าอย่างในฝัน กลับต้องมากอดตัวเอง แล้วร้องไห้อย่างนี้...
" ช่างมันเถอะ!! เรื่องมันก้อผ่านไปแล้ว คิดไปก้อเปลืองสมองเปล่าๆ พี่ว่า เราควรจะลืมเค้า แล้วดูแลตัวเองดีกว่า คิดดูนะ ถ้าคนเราไม่รู้จักรักตัวเองก่อน แล้วจะไปรักคนอื่นได้ยังไง ขนาดตัวเองยังไม่รักเลย อย่าทุ่มเทให้คนอื่นเกินไปสิ คิดถึงตัวเองบ้างว่า ตัวเราน่ะ..ไหวหรือเปล่า " พี่เมย์พูด
ก้อจริงนะ..อย่างที่เค้าพูด ผมต้องรักตัวเองให้มากๆ เพราะสภาพของผมตอนนี้ ก้อมีสภาพไม่ต่างจากอ๊อฟเท่าไรนัก ที่ตัวเค้าไม่รักตัวเอง แล้วไปท้าตีท้าต่อยกับคนอื่นเค้า และเพราะตัวผมที่มาอยู่โรง'บาลก้อเพราะเค้า แล้วเค้าเคยมาดูดำดูดีผมมั้ย..ไม่เคย แต่ผมกลับไปหาเค้า ทั้งๆที่รู้ว่า ไปแล้วต้องเจอกับอะไร ก้อยังฝืนไปให้ทรมานจิตใจเปล่าๆ ผมต้องรักตัวเองมากขึ้น..เพื่อจะได้อยู่ต่อไปกับใครสักคนที่เค้ารักผมจริงๆ เช่น พ่อ แม่ พี่เมย์ ปอ เซฟ และทุกๆคน...
" พี่ว่าวันนี้ พี่ไม่ออกไปไหนดีกว่า อยู่เป็นเพื่อนเราที่นี่แล่ะ " พี่เมย์พูด
" อ่านะ..ตามใจ แต่ตัวเองก้อเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วนี่!! " ผมพูด
" เอาเถอะ!! ช่างมัน " เค้าบอก
   สักพัก พยาบาลก้อเข้ามาตรวจผม เค้าบอกว่าไข้ผมยังไม่ลดเลย ต้องพักผ่อนให้มากๆ แล้วก้อพยายามอย่าเครียด ( ซึ่งผมก้อทำไม่ค่อยได้หรอกนะ - -' )
เมื่อพยาบาลตรวจเสร็จแล้ว เค้าก้อออกไป สักพัก ผมก้อได้ยินเสียงประตูดังขึ้นอีก.. ( สงสัยคงลืมของมั้ง ? ) แต่คนที่เดินเข้ามากลับไม่ใช่พยาบาล แต่เป็นเหลียง..เค้าเดินเข้ามาในห้องของผม
" อ้าวเหลียง!! ไม่ได้ไปเรียนเหรอจ๊ะ ? " พี่เมย์ทักขึ้น
" อือ!! ป่าวคับ คือผมโดดน่ะ วันนี้ผมไม่อยากเข้าเรียนวิทย์ ก้อเลยโดดมากะบ๋อม "
เหลียงบอก
" แล้วบ๋อมไปไหนล่ะ ? " ผมถามเค้า
" อ๋อ!! มันอยู่ในห้องไอ้อ๊อฟน่ะ เราก้อไปหาอ๊อฟมันแล้ว เลยมาเยี่ยมนายต่อไง " เค้าบอก
" อ่านะ..แล้วปอ กะเซฟล่ะ ? " ผมถามต่อ
" สองคนนั่นบอกว่า เลิกเรียนแล้วจะมาน่ะ " เหลียงบอก ผมพยักหน้าเชิงเค้าใจ ( หงึก! )
   สักพักหนึ่ง เสียงมือถือพี่เมย์ก้อดังขึ้น พี่เมย์รับสายแล้วพูดคุยสักพัก แล้วหันมาบอกผม " เออ..ขอโทษทีนะมิก พี่ลืมไปเลยว่า วันนี้พี่มีธุระด่วนกับไอ้ฤทธิ์มัน เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ เหลียงฝากดูมิกด้วยนะจ๊ะ..พี่ไปก่อนล่ะ " พี่เมย์พูดจบ แล้วเดินออกจากห้องไป อ่านะ...พี่เมย์ทิ้งภาระให้เหลียงมันซะแล้ว...


ไว้เด่วมาลงบทต่อไป วันเสาร์-อาทิตย์ นะคัฟ