หัวข้อ: Violet K!ss : A Journey Of Love ~* << กว่าจะมาเป็นรัก >> ลงบทสุดท้ายแล้วคัฟ

[BeeRY]

คิกหื่นอ่ะ ไม่ไหวๆ::
ลงบทสุดท้ายตอนหน้า จะจบแล้วเหรอคะ ไมจบเร็วจังอ่ะ
+1 เป้นกำลังใจให้นะคะ 

[broke-back]

ถ้าจะให้เปรียบเทียบกันตัวต่อตัว

อ๊อฟ กะ คิก

  ผมเลือกคิกอ่ะ


 :กอด1:เป็นกำลังใจให้มิกน่ะครับ +1 ให้ด้วย

[MachiKo]

ลงบทสุดท้ายแร้วค้าฟฟฟฟ...เศร้าจังเลยง่ะ

บทที่ 20 : In The End~*
   
สักพักปอก้อเข้ามาที่ห้อง วันนี้เค้าดูยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นพิเศษ..เค้าเดินยิ้มคนเดียวมาตั้งแต่หน้าห้อง จนเข้ามานั่งที่โต๊ะ...ผมก้อไม่ทราบว่า เค้าเป็นอะไร เค้าหันหลังไปมองคิก แล้วก้อหันกลับมานั่งยิ้มคนเดียว
" เป็นอะไรอ่ะปอ ? " ผมถาม
" ป่าว..." เค้าบอก
" แล้วทำไมถึงนั่งยิ้มคนเดียวอย่างนี้ล่ะ ?!! " เซฟถาม
 " ...แปลกๆแฮะ!! นับวันยิ่งทำตัว... " เค้าพูดต่อ
" มันเรื่องของเราน่ะเซฟ...เธอไม่ต้องมายุ่งได้ป้ะ!! ขัดอารมณ์..." ปอพูดขึ้น แล้วนั่งยิ้มต่อ( บ้าป่าว...!! )
" ตามใจ!! ไม่ยุ่งก้อได้ " เซฟพูด
" อ่ะๆ..บอกก้อได้ " ปอรีบพูดขึ้นทันที ที่เห็นเซฟทำท่าไม่สนใจ ( อะไรของเค้า ?... )
" ก้อเมื่อคืนเราฝันถึงคิกน่ะ เค้า...น่ารัก...มากเลย " ปอพูด แล้วยิ้มต่อ
" เอาเฮอะ!! " ผม และเซฟพูดขึ้นพร้อมกัน มันเป็นเรื่องปกติของปอไปซะแล้ว สำหรับเรื่องนี้!!
   ว่าแต่...ถ้าผมบอกปอไปว่า คิกมาขอคบกับผม ปอจะเป็นยังไงนะ...คงชักดิ้นชักงอ แล้วเลิกยุ่งกับผม หรือว่า เค้าจะไม่ว่าอะไร แล้วเห็นดีด้วย ผมว่า อย่างหลังคงเป็นไปไม่ได้แน่ เอาเป็นว่า...อย่าให้เค้ารู้เรื่องดีกว่า แล้วผมก้อจะไม่เอาเรื่องนี้ขึ้นมาคิดอีก เพราะถึงยังไง ผมก้อไม่ได้ชอบคิก อย่างมากเราสองคนก้อเป็นได้แค่เพื่อนกัน...คิดแล้ว ก้อสบายใจ!!
   ตอนพักกลางวัน ผม ปอ และเซฟก้อไปนั่งกินข้าวกลางวันที่โรงอาหาร เซฟบอกผมว่า วันนี้เค้ากินข้าวเสร็จแล้ว จะรีบขึ้นไปทำบัญชีของห้องให้มาดามต่อ ส่วนปอก้อต้องไปประชุมหัวหน้าห้องกับบ๋อม เพราะวันนี้ ผอ.นัดประชุม
   ส่วนผมน่ะเรอะ ? คงต้องทำหน้าที่เก็บจานให้พวกเค้าสองคนแทนล่ะ..จากนั้นก้อขึ้นไปเรียน ผมคงไม่ช่วยเซฟทำบัญชีหรอก...ถ้าเรื่องเลขผมขอบายดีกว่า..ปวดสมอง!!
เมื่อกินข้าวเสร็จ เซฟก้อไปห้องพักครู ส่วนปอก้อไปห้องประชุม ส่วนผมก้อเก็บจานให้พวกเค้า แล้วเอาไปคืน
ขณะที่ผมกำลังยืนรอคิวเก็บจานนั้น ผมก้อเห็น อ๊อฟ กับเหลียงกำลังคืนจานอยู่ ดูท่าทางอ๊อฟกำลังโมโหเหลียง เค้าวางจานเสร็จ แล้วรีบเข้าห้องน้ำไป เหลียงรีบคืนจาน แล้วตามอ๊อฟไปเช่นกัน เสียงของเหลียงที่ตะโกนเรียกอ๊อฟนั้นดังมาก ผมสงสัยจังว่า เค้าทะเลาะอะไรกัน...ไอ้บ๋อมคงปั่นหัวพวกเค้าให้เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ?
ถ้าผมแอบฟัง...คงไม่เสียมารยาทนะ ผมจึงรีบคืนจาน แล้วตามพวกเค้าสองคนไปที่ห้องน้ำอย่างไม่รอช้า...แต่ว่า..เค้าหายไปไหนกันแล้วล่ะ...หายไปเร็วมาก..ผมว่า ผมคงต้องเดินหาซะแล้ว
   ผมเดินสำรวจห้องน้ำอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้พวกเค้าเห็น จนกระทั่ง...
" เมิงอย่ามางี่เง่าน่ะอ๊อฟ!!! " เสียงเหลียงพูดขึ้น ดังมาจากทางด้านหลังของห้องน้ำ
ผมรีบตามเสียงนั้นไป จนกระทั่งเห็นพวกเค้าสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่ ผมรีบหลบเข้าทางห้องส้วมที่ติดกับทางด้านที่พวกเค้าอยู่ แล้วค่อยๆแอบฟัง...
" แล้วเมิงมายุ่งอะไรกะกุล่ะ ?!! " อ๊อฟว่า ( เสียงของเค้าดังมาก!! )
" กุก้อไม่อยากจะยุ่งเรื่องของเมิงนักหรอกนะ..แต่เมิงน่ะ กำลังหนีปัญหา!! " เหลียงบอก
" เรื่องนั้น..มันจบไปแล้วว้อย!! มีแต่เมิงที่ยังไม่จบ " อ๊อฟตวาด
" แล้วเมิงแน่ใจนักเรอะ ว่ามันจบจริงๆน่ะ...ความจริงเป็นยังไงเมิงยังไม่รู้เลย!! " เหลียงพูด
" กุไม่สน!! กุรู้ ในสิ่งที่กุรู้...เป็นพอ!!..เมิงอย่ามายุ่งเรื่องของกุน่า!! " อ๊อฟบอก
ความจริงที่เค้าว่า มันเป็นเรื่องอะไรเหรอ ? เรื่องของผมหรือเปล่า ?..
" เมิงก้อชอบอย่างเนี้ย...หูเบา...เข้าใจไปเอง แล้วก้อใช้อารมณ์ เมิงมันงี่เง่า!! " เหลียงว่า
" กุไม่ได้งี่เง่า!!..เมิงเค้าใจมั้ย ? กุแค่ไม่อยากเข้าไปยุ่ง!! " อ๊อฟบอก
" นี่ขนาดเมิงไม่อยากยุ่งนะ...เมิงยังต้องเข้าโรง'บาลตั้งห้าวันเลย!!...อย่างนี้เหรอที่ไม่อยากยุ่ง ? " เหลียงถาม
มันเป็นเรื่องของผมจริงๆด้วย ที่อ๊อฟว่า เค้าไม่อยากยุ่งเรื่องของผม ทำไมอ้ะ ? เพราะอะไร ? ผมไม่เข้าใจ
" เออ!! กุยอมรับ ว่าตอนนั้นกุผิด ผิดที่กุไปคบกับมัน..!!! " อ๊อฟว่า น้ำเสียงเค้าดูเกรี้ยวกราดมาก ( O๐O!! )
" ความจริงแล้ว ถ้ากุไม่เอามันเป็นแฟน กุก้อคงไม่เดือดร้อนอย่างนี้หรอก..." อ๊อฟพูดต่อ
" เมิงบ้าป่าวอ๊อฟ!! เมิงเป็นฝ่ายเข้าไปหาเค้าเอง แล้วทำไมเมิงถึงพูดอย่างนี้ล่ะ ? " เหลียงถาม
" ก้อตอนนั้นกุมันโง่..กุหลงผิดไป ที่จริงกุไม่เคยจะรัก หรือชอบมันเลย..กุเคยพยายามแล้ว แต่กุก้อ...ลืม...กิ๊ฟไม่ได้!! " อ๊อฟบอก น้ำเสียงของเค้าดูเศร้าลง
   คำๆนี้ ที่ผมได้ยินเค้าพูดออกมาจากปาก มันเป็นคำที่รุนแรง..ที่ทำให้ผมเสียใจที่สุด น้ำตาของผม มันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ทุกสิ่งที่เค้าเคยทำ ทุกสิ่งที่เค้าเคยพูด มันก้อเป็นแค่ลมที่พัดมา ทำให้ผมรู้สึกดี แต่พอลมนั้นพัดไป มันก้อกลับพัดพาเอาความรู้สึกดีๆเหล่านั้นออกไปด้วย...
" งั้นเมิงก้อแค่คบกับเค้าไว้เพื่อแก้เหงา เพื่อทดแทนสิ่งที่หายไปล่ะสิ!!..แต่เมิงเคยคิดถึงจิตใจของอีกฝ่ายมั่งมั้ย ? ว่าเค้าคิดยังไงกับเมิงมั่ง..." เหลียงถาม
อ๊อฟเงียบไป..ดูท่าทางเค้าจะไม่ได้พูดอะไร..
" แล้วทำไมตอนนั้น เมิงถึงจะไปต่อยไอ้นั่นมันล่ะ ? ถ้าเมิงไม่ได้รักเค้าจริง..เมิงอย่ามาโกหกกุเลย !! " เหลียงถามเค้าต่อ เกี่ยวกับเรื่องท็อป
" กุก้อแค่...ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับของๆกุ.." อ๊อฟพูดขึ้น ( ตอนนี้ ผมรู้สึกได้ว่า เค้าเริ่มเหมือนบ๋อมมากขึ้นละ!! )
" ...กุยอมรับ ว่าตอนนั้นกุหวงมันมาก หวงจนไม่อยากให้ใครมายุ่ง..แต่ตอนนี้ เพียงกุเห็นหน้ามัน ได้ยินชื่อมัน...กุก้ออยากจะฆ่ามันให้ตายๆไปซะ กุเกลียดมัน!!...เมิงรู้มั้ย ?!! "
อ๊อฟบอก
ตอนนี้ ผมแทบจะลงไปทรุดกับพื้น ผมร้องไห้ออกมา..เสียใจ..เสียใจมาก
ยิ่งได้ยินเค้าพูด มันก้อยิ่งอยากจะตายไปซะให้พ้นๆ ไม่มีใครรักผมจริงๆเหรอ..ไม่มีเลย
" รู้มะ ?...กิ๊ฟบอกกุว่าไง เค้าบอกว่า เค้าจะไปอยู่อเมริกา เค้าอยากให้กุกับมันคืนดีกัน แต่กุทำไม่ได้ กุต้องการกิ๊ฟ...เมิงเข้าใจกุมั้ย...ว่ากุต้องการกิ๊ฟ!! " อ๊อฟบอก
" เมิงเลยจะไปอยู่ที่นู่นกับกิ๊ฟ...ส่วนมิก เมิงจะทิ้งเค้าไว้เหรอ ? " เหลียงถาม
" ใช่!! กุเกลียดมัน!! " อ๊อฟบอก
" กุอยากให้มันอยู่ห่างๆกุ...กุไม่อยากเจอมัน!! " เค้าพูดต่อ
   ผมเสียใจมากเลยนะ ที่เค้าพูดอย่างนี้ ทำไม...ทำไมอ้ะ ? เค้าเกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ...ผมทำอะไรผิด ผมไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจ
" มิกมันก้อไม่ได้ทำอะไรให้เมิงเลยนะ...แล้วทำไม เมิงถึง..." เหลียงพูด
" เมิงอย่าพูดชื่อมันให้กุได้ยินอีกเข้าใจมั้ย ?!! ถ้าเมิงพูดชื่อมันให้กุได้ยินอีก...กุเอาเมิงตายแน่!! " อ๊อฟพูด
หลังจากนั้นเสียงของพวกเค้าก้อค่อยๆเบาลง จนกระทั่ง ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเค้าก้าวเดินออกไป เดินออกไป...เค้าออกไปจากชีวิตผมแล้ว อ๊อฟเดินออกไปแล้ว จบสิ้นกันที...
   ตอนนี้ เหลือแต่ตัวผมที่ยังคงนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว คิดๆดูแล้วมันก้อเสียดายนะ ที่ผมเสียน้ำตาให้กับคนที่เค้าไม่ได้รักผมจริง กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ที่ผมร้องไห้เพื่อเค้า และผลสุดท้าย ผมกับเค้าต่างก้อเลิกกัน และลงเอยกันด้วยความเกลียดชัง...
   ผมเดินออกจากห้องส้วมไปเพื่อที่จะล้างหน้า แล้วจะขึ้นไปเรียนต่อ เพราะตอนนี้ บรรดานักเรียนต่างก้อพากันเข้าชั้นเรียนเกือบหมดแล้ว ผมคงต้องรีบขึ้นห้องไปเพื่อนั่งเรียน...คนเดียว
สภาพผมในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการถูกทิ้ง ที่บ๋อมมันว่าไว้ คงจะเป็นจริง ใครๆต่างก้อพากันรังเกียจ และไม่อยากยุ่งกับผม ซึ่งคำพูดเหล่านี้มันทำให้ผมอึดอัดใจ อึดอัด...อึดอัดจนแน่น...แน่น..แน่นไปหมด..อาการอย่างนี้มันเป็นอีกแล้ว...ผมเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว...
   ความอ้างว้าง เดียวดาย ของการที่ถูกทิ้ง ผมมักจะได้พบเจออยู่บ่อยๆ ครั้งนี้ก้อเช่นกัน การที่สลบล้มลงอยู่ข้างทาง โดยไม่มีผู้ใดรู้หรือพบเห็น...มันคงเป็นเพราะตัวผม
นี่อาจเป็นวาระสุดท้ายแล้ว ที่ผมจะต้องไป...ในเมื่อในโลกนี้ไม่มีใครต้องการ ดวงตาของผมค่อยๆ..มันค่อยๆหรี่ลงทีละนิด เหมือนกับมันปิดเองโดยอัตโนมัติ จนผมไม่สามารถรับรู้ หรือรู้สึกอะไรได้เลย…..
   ผมค่อยๆลืมตาขึ้น หลังจากนั้นความรู้สึกตัวก้อค่อยๆเริ่มกลับมา ที่นี่ที่ไหนอ้ะ ? ...นรก หรือสวรรค์..ดูจากสภาพแล้ว ที่นี่เหมือนโลกเลย ผมตายไปยังเนี่ย...ตายแล้ว...หรือยัง ??
" ครั้งที่สองแล้วนะ ที่เราเป็นคนช่วย!! " เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆผม
ผมหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น " เหลียง!! " ผมพูดขึ้น
เค้าไปเจอผมได้ไงอ้ะ...แล้วนี่...ห้องพยาบาลนี่นา..
" นายเป็นอะไรไปอีกเนี่ย ? แล้วปอ กะเซฟไปไหนซะล่ะ ? เค้าไม่ได้อยู่กับนายเหรอ ? " เหลียงถาม
ผมมองเค้า แล้วส่ายหน้า เค้ามองผม แล้วถอนหายใจ...
" เฮ่อ!! นายนี่น๊า..." เค้าพูด
" นายไปเจอเราได้ยังไงอ้ะ ? " ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วถามเค้า
" ก้อพอดีไอ้อ๊อฟมันจะโดดเรียนอ้ะ...เราเลยไปส่งมันข้างรั้ว แล้วเราจะขึ้นไปเรียนต่อ พอดีก้อเจอนายสลบอยู่ข้างทาง...ไม่รู้สลบนานแค่ไหนแล้ว แถวนั้นก้อไม่มีคน..เราเลยพานายมาที่นี่อ้ะ!! " เค้าอธิบาย ( - -' )
" เราขอโทษนะ...ที่สร้างเรื่องให้นาย...ขอโทษนะ " ผมรีบกล่าวคำขอโทษทันที
" อือ...ช่างเถอะ!! " เค้าพูด
ผมมองหน้าเค้า..ทำไมเค้าช่างดีกับผมจังนะ แม้จะเป็นแค่เพื่อนที่ไม่สนิทอะไรมากมาย แต่เค้าก้อช่วยผมหลายต่อหลายครั้งแล้ว...บางที ถ้าผมถามเค้าถึงเรื่องอ๊อฟล่ะ..เค้าจะว่ายังไง...เค้าจะช่วยตอบผมได้มั้ย ? ว่าทำไม..อ๊อฟถึงเกลียดผม...
" เหลียง..ทำไมอ๊อฟถึงเกลียดเราอ้ะ ? " ผมถาม
เค้ามองหน้าผม สายตาเค้าดูสงสัย
" นาย...ได้ยินที่เราคุยกับอ๊อฟเหรอ ? " เค้าถามกลับ ( OoO" )
" ป่าวๆๆๆ...ป่าวนะ!! " ผมรีบบอกพลางส่ายหน้า
" เอาเถอะ!!...เรื่องนั้นน่ะ เราก้อไม่รู้หรอก..ว่าทำไมจู่ๆมันถึงพูดอย่างนั้น นายอย่าไปคิดมากเลย..อย่าไปใส่ใจ ปล่อยให้มันเป็นไปตามทางของมันดีกว่า " เค้าบอก แล้วยิ้มให้
   คำพูดนี้ ทำให้ผมรู้สึกตื้นตัน...ว่าอย่างน้อย ยังมีคนที่เป็นห่วงผมอยู่ น้ำตาผมมันเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว แต่ครั้งนี้..มันไม่ใช่น้ำตาของการเสียใจ..แต่มันเป็นน้ำตาของความปลื้มใจมากกว่า...
" เรานึกว่า จะมีแต่คนเกลียดเราซะอีก!!.." ผมค่อยๆพูดขึ้น
" ทำไมนายคิดอย่างนั้นล่ะ...ไม่มีใครเค้าเกลียดนายหรอก!! " เหลียงบอก
" ทำไมน่ะเหรอ..ก้อเพราะที่ผ่านมา เราเหมือนเราอยู่คนเดียว...ไม่มีใครสนใจ เราไม่รู้ว่า พวกเค้าเกลียดเราหรือเปล่า..แล้วนาย..เกลียดเรามั้ย ?..เหลียง " ผมถามเค้าทั้งน้ำตา
" ไม่...ไม่หรอก!! " เค้าพูด แล้วเอามือจับไหล่ผม
   จู่ๆผมก้อสวมกอดเค้า...แล้วร้องไห้ออกมา มันมีความรู้สึกเหมือนว่า ผมได้รับความอบอุ่นอีกครั้ง ไออุ่นที่หายไป ค่อยๆได้กลับคืนมา ทางด้านเค้า เค้าก้อยินดีที่ให้ผมกอดอย่างไม่รังเกียจ..
" อย่าทิ้งเราไปนะ.." ผมพูดกับเค้า
" อือ...ไม่ทิ้งหรอก!! " เค้าให้สัญญากับผม แล้วเอามือขึ้นมาโอบไหล่ผมไว้..
   ในทุกๆจุดจบ มักจะพบกับจุดเริ่มต้นเสมอ ผมดีใจจังที่อย่างน้อย เค้าก้อเป็นคนหนึ่ง ที่คอยช่วยเหลือ และอยู่ข้างผมมาตลอด...
และสุดท้าย ถ้าผมคิดจะเลือกใครสักคน เป็นคนที่ผมอยากจะอยู่เคียงข้างด้วย คนๆนั้น ก้อคงไม่พ้นที่จะเป็น..เค้า

The End.


ไว้ว่างๆเด่วผมมาลงภาคต่อละกัล ไงคืนนี้ก้อฝันดีฮัฟ

[broke-back]

 
มันยังมีเรื่องที่ไม่เคลียร์อะไรๆ
ตั้งหลายอย่างน่ะ..มิก
แล้วจะมาจบแบบนี้ ได้ไงอ่ะ
ม่ายยยยยย ยอมมมมมมมม
 

เอาภาคต่อ มาลงเลย
มาทำให้ค้างคา แบบนี้ ไม่เอาอ่ะ มิก


  +1 ยังเป็นกำลังใจให้มิก ซำเหมอน๊า

[BeeRY]

เหอะ...ไอ้อ๊อฟ...เชียร์มาตั้งนาน สรุปแกเลวสุดอ่ะ
ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะจบไปทั้งแบบนี้ ยังไม่ได้อ่านเอ็นซี เอ๊ยย มิกยังไม่มีใครมาดูแลจริงจังเลยอ่ะ
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าา

[bvan]

 :fire:TO BE CONTINUE QUICKLYYYYYYYYYYYYY

[seaz]

จบแล้วจริงๆ ใช่หรือเปล่าครับ?
แต่ความรู้สึกมันยังค้างๆ อยู่เลย

[MrTeddy]

งงกับบทสรุป(?)จัง
 

[Kinuii]

 

[mascot]

 

[Nus@nT@R@]

จบแบบค้างๆ

[i_lost in..]

  จบแบบงงงง   

[Still_14OC]

ว๊ากกกกกก อย่าจบแบบนี้

[ขนมสัมปันนี]

 

[karn49]

บอกตรง ๆ อ่านจบแล้วปวดฉี่ = =

[name]

ค้างมากๆ ถึงมากที่สุด

[yotsaput]

นายเอกแบ๊วไปนิด เป็นฉันอีบ๋อมตายแน่

[kamikame]

มันค้างงงงงงงงงงงนะ
ไปอ่านตอนต่อไปดีกว่า อิอิ

[maykiz]

มันพลิกมากอะ อ๊อฟเลวจัง บ๋อมเลวกว่า เหลียงดีสุดละ หุหุ แต่ก็ค้างๆนะ เราจะตามไปอ่านภาคสองละ // สนุกมากๆๆ ขอบคุณนะคะ