- Eternal Sunshine 8 -โรงสีข้าวขนาดเล็ก ลักษณะเป็นโรงเรือนสูงโปร่ง มีเครื่องสีข้าวกลางเก่ากลางใหม่ติดตั้งอยู่ภายใน ภายนอกเป็นลานโล่งแจ้งมีกองข้าวเปลือกรอให้คนงานโกยใส่กระสอบ และจุดชั่งน้ำหนักผลผลิต
ทิเบตเห็นรถหกล้อคันหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวอย่างช้าๆเพื่อเข้าไปชั่งน้ำหนัก ก่อนหน้านั้นคนงานใช้เหล็กกลวงแทงกระสอบตรวจสอบสิ่งปนเปื้อนในข้าวเปลือก เมื่อจดน้ำหนักแล้วจึงขนลง จากนั้นให้รถวนมาชั่งน้ำหนักอีกครั้ง เพื่อคำนวณหาน้ำหนักผลผลิตสุทธิ
กลิ่นหอมของข้าวเปลือกผสมกลิ่นดินทรายจางๆ ทำให้คนเมืองกรุงเผลอสูดดมโดยไม่รู้ตัว เจ้าสุนัขทั้งสองตัวทำเหมือนรู้หน้าที่ ไม่เดินไปย้ำบนกองข้าว หากวนเวียนใกล้เจ้าของไม่ห่าง
ร่างสูงเดินตามข้าวหอมไปหาชายวัยกลางคนคุ้นหน้า
“ลุงหาญวันนี้ซื้อไปเยอะมั้ย”
“อ้าว ไอ้หอม” ลุงหาญหันมาทัก ขณะสั่งคนงานต่างด้าวโกยข้าวเปลือกใส่กระสอบ
“เอ๊ะ!นั่นพาผัวมาด้วยเรอะ”
คำทักของเพื่อนสนิทบิดาซึ่งทำงานให้กันมานานทำเอาข้าวหอมหน้าตึง
“ลุง! ถ้ายังรักกันอยู่อย่าทักแบบนี้ได้ปะ ฉันไม่ชอบ”
“อ๊ะไอ้นี่ ก็เอ็งแต่งงานแล้วจะให้ข้าทักแบบไหนรึไอ้หอม”
“ก็...ก็ฉันไม่ชอบนี่”
“เอ็งนี่ ทำพ่อเอ็งปวดหัวไปคนหนึ่งแล้ว ยังจะมาทำให้ข้าปวดหัวไปกับเอ็งอีกรึ หรือเอ็งจะให้ข้าทักว่าพาเมียมาด้วยรึไง”
“ลุง!”
เด็กหนุ่มประท้วงเสียงหลง ทำไมบทจะเข้าใจ ยอมรับกันง่ายๆ ก็ง่ายเสียจนเขางง ไม่ตะขิดตะข่วงใจกันบ้างหรือไง
“เอาล่ะๆข้าขี้เกียจจะเถียงกะเอ็ง ว่าแต่มาทำไมล่ะ ข้าเพิ่งไปรดน้ำเอ็งมาเมื่อวาน วันรุ่งก็มาทำงานเสียแล้ว ช่วงนี้ไม่ได้ยุ่งอะไรเสียหน่อย ”
แว่วเสียงหัวเราะลงคอ คนตัวเล็กหน้าชาวูบ
ลุงหาญที่ทำให้หลานชายเสียหน้าโดยไม่รู้ตัวขมวดคิ้วเมื่อเห็นข้าวหอมอึกๆอักๆ
“ก็กลัวว่าจะยุ่ง เลยมาดูไง ลุงอย่าถามมากสิ ฉันก็มาของฉันบ่อยๆอยู่แล้วนี่นา”
ลุงหาญส่ายหน้ากับท่าทางพิลึกพิลั่นของเด็กหนุ่มหน้าสวย ยังคิดว่าถ้ามีเมียจะสวยได้เท่ามันมั้ย แล้วก็ได้เรื่องเลย มันกลับมีผัวหล่อเป็นถึงมดถึงหมอเสียนี่!
ธรรมชาติไม่เคยลำเอียงจริงๆ สวยกับสวยมันจะมาคู่กันได้ยังไง ถึงได้จับให้มาคู่กับผู้ชายด้วยกันแบบนี้ ลุงหาญมองข้ามไหล่เล็กไปยังชายหนุ่มสูงโปร่งขาวสะอาดสะอ้าน ด้วยนึกนิยมในบุคลิกภูมิฐานน่าเชื่อถือ แค่เห็นครั้งแรกก็ให้ความรู้สึกไว้วางใจน่าคบค้าด้วย
อย่างน้อยกำนันสิงห์เพื่อนรักก็ไม่ได้โชคร้ายไปซะทีเดียวหรอก
“หมอมาดูโรงสีหรือ” ลุงหาญรับไหว้ชายหนุ่ม
“ตามหอมเขามา รบกวนหรือเปล่าครับ”
“ไม่เลย โรงสีเล็กๆมันไม่ค่อยยุ่งเท่าไรหรอกหมอ”
“ลุง!” เสียงตะโกนเรียกขัดการสนทนาทำให้ลุงหาญเหลียวมอง “ลุงๆ ไปจ่ายตัง”
คนงานหน้าคล้ำแดดยกมือป้องปากเรียก ชายสูงวัยจึงพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันกลับมาหาคู่สนทนา
“มีคนมาขายข้าว ฉันไปก่อนนะ อยากรู้อะไรก็ถามเจ้าหอมมันได้ มันรู้ทุกอย่างล่ะ เว้นเสียแต่ไม่อยากตอบมันก็ตีรวนไปเรื่อย” ท้ายประโยคลุงหาญดักคอเด็กคราวลูกจอมแสบอย่างรู้ทัน
ข้าวหอมมองตามแผ่นหลังคุ้นเคยเดินจากไป รู้สึกเหมือนเสียพรรคพวกไปอีกหนึ่ง ทำไมใครๆก็เข้าข้างไอ้หมอภูเขาคนนี้กันหมด! คิดไปพาลไปก่อนจะเหลือบมองทิเบตซึ่งกำลังกลั้นยิ้มสุดกำลังแล้วให้ยิ่งฉุนหนัก
“มีอะไรน่าขำนักหนาฮะ!”
ร่างสูงมองสีหน้าเอาเรื่องของภรรยาในนาม ชวนน่าส่ายหัวระอากับการหาเรื่องระรานคนอื่นได้ทุกโอกาสทุกสถานที่ ถ้ายอมวันนี้ต่อไปคงเป็นลูกไร่เจ้าตัวเล็กนี่ไปตลอดชาติแหงๆ
ทิเบตเดินเข้าไปประจันหน้าอีกฝ่าย
“ขำคนมุสาแล้วต้องมาหาข้อแก้ตัวทีหลัง” รอยยิ้มรู้เท่าทันทำให้เส้นเลือดในสมองเล็กๆเดือดปุดๆ
“จำไว้ วันหลังไม่ต้องลำบากลำบนโกหกหรอก บอกตรงๆว่าไม่อยากให้มาด้วยฉันก็ไม่ตามมาหรอก”
ร่างสูงพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปยังรถยนต์เพื่อรอเวลากลับบ้าน ไม่ต้องการอยู่กวนประสาทอีกฝ่ายต่อไป หากต้องสะดุ้งโหยงรู้สึกเจ็บๆคันๆเบื้องหลัง กับเศษฝุ่นผงคลุ้งรอบตัว หันกลับไปดูก็เห็นร่างเล็กกำลังเตะกองข้าวเปลือกตรงหน้าใส่อีกหลายครั้งจนต้องยกแขนขึ้นบัง
“ทำอะไรน่ะ!”
“คนโกหกน่ะมันนายต่างหาก แล้วที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ก็เพราะนาย นายมันตัวซวย!กลับบ้านนายไปเลยไป ฉันไม่ได้อยากให้นายอยู่ซักหน่อย นี่ไง ฉันไล่แล้วก็กลับไปซะสิ”
“หยุดนะ! ทำอะไรเป็นเด็กไปได้”
ทิเบตร้องบอกขณะปัดป้อง หากคำพูดแค่นี้ไม่ทำให้ทโมนแห่งบ้านไร่หยุดได้ ยังคงตะบี้ตะบันทั้งเตะทั้งกอบข้าวเปลือกขว้างปาใส่ร่างสูงไม่ยั้ง
“ไอ้เด็กนี่! บอกให้หยุดไง มันเข้าตาแล้วนะ” ทิเบตตะเบ็งเสียงใส่
ข้าวหอมซึ่งหวังจะเห็นทิเบตวิ่งหนีหางจุกตูดกลับบ้าน กลับตกใจเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดหนี ทั้งยังวิ่งตรงเข้าใส่จนต้องถอยหลังไปตั้งหลัง ทว่าไม่ทัน ร่างสูงกระโจนเข้าใส่จนล้มลงบนกองข้าวเปลือกให้คนงานใกล้ๆยืนมองดูอย่างงุนงง ไม่กล้าเข้ามาใกล้ผู้เป็นนาย
ไอ้ขันยืนตะลึงพรึงเพริดกับพฤติกรรมไม่อายชาวบ้านของลูกพี่ ก่อนจะได้สติอ้าปากร้องห้ามแต่ไม่มีใครฟัง
ด้วยร่างโปร่งบางตัวเล็กกว่าทำให้ทิเบตพลิกตัวนั่งทับอีกฝ่ายได้ไม่ยาก ข้าวหอมดิ้นพล่านทั้งต่อยทั้งตีเป็นพัลวัน เพราะแววตาวาวๆของคนนั่งทับคมกล้าน่าหวั่นใจ
ทิเบตมองคนใต้ร่างพยายามดิ้นรนไม่ยอมแพ้ให้นึกหงุดหงิด
“อะไรมันจะดื้อด้านขนาดนี้”
เสียงพึมพำสบถทำให้ข้าวหอมฮึด ออกแรงผลักร่างสูงให้พ้นตัว ทิเบตเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพลิกร่างบางคว่ำหน้าแล้วนั่งทับบั้นเอวแน่นตึงนั้นทันที
“โอ๊ยหนักจะตายอยู่แล้ว!”
“ดี ให้มันตายไปเลย พูดอะไรไม่ค่อยฟังก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ”
“ไอ้ทุเรศ ลุกไปเลยนะ ถ้าฉันลุกไปได้นายเจอดีแน่”
คำหมายมาดยิ่งทำให้ดวงตาคมกล้าเป็นประกายอยากลองดี
“งั้นตอนนี้ฉันต้องเอาคืนไว้ก่อนสินะ”
“...!” ข้าวหอมสะอึกเหลียวมองคนนั่งทับคอแทบหัก แววตาคู่อ่อนโยนแอบซุกซ่อนความดุดันไว้มิดชิด หากตอนนี้กลับแสดงออกให้ร่างเล็กเห็นจนผวาสันหลังวาบ เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังกอบข้าวเปลือกขึ้นเต็มไม้เต็มมือ กับรอยยิ้มหมายมาด
“ปล่อย!ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ”
ความรู้สึกแสบๆคันๆเหมือนปลาไหลถูกรูดด้วยใบข่อย ด้วยไอ้เจ้ายักษ์หน้าหล่อกำลังเอาข้าวเปลือกใส่เข้าไปในเสื้อและรูดถูไปตามแขนขา ทำให้ระคายผิวคันคะเยอไปทั้งตัว
และเพราะเห็นท่าไม่ดี ไม่มีทางจะสู้แรงอีกฝ่ายได้ จึงร้องตะโกนหาผู้ช่วย
“โก๊ะ! โก๊ะมานี่เร็ว ไอ้โก๊ะ!มากัดไอ้หมอบ้านี่เร็ว” ข้าวหอมพยายามผงกศีรษะเหลียวหาสุนัขตัวโปรด
“เฮ้ย!”
ทิเบตชะงักเมื่อได้ยินชื่อ พลางหันมองรอบตัวก็เห็นเจ้าสัตว์หน้าขนสีดำขลับกำลังวิ่งมาตามคำเรียกร้องของเจ้านายอย่างไม่คิดชีวิต ชายหนุ่มถลึงตาใส่คนใต้ร่างทันที
“ขี้โกงเล่นพวกนี่!”
“นายนั่นล่ะขี้โกง ตัวใหญ่กว่าฉันตั้งเยอะยังจะมาทับกันอีก ก็เจอเขี้ยวไอ้โก๊ะไปล่ะกัน”
ยิ้มเจ้าเล่ห์วูบหนึ่งทำให้ทิเบตรู้สึกว่ากำลังตกเป็นรอง และก็จริงดังคิดเมื่อมือเล็กที่เคยผลักไสกลับยึดจับแขนกำยำไว้แน่นแล้วเขย่าเหมือนกำลังจะบอกเจ้าสัตว์คู่ใจว่า กัดไอ้คนนี้ล่ะ!
ทิเบตรีบสะบัดตัวถอยห่างออกมายืนหอบ มองไอ้โก๊ะวิ่งเข้ามายืนจังก้าหน้าเจ้าของพลางขู่กรรโชกเขาเสียงดัง
“เฮ้ยๆโก๊ะ ใจเย็นๆ”
ทิเบตเสียวขาตัวเอง มองดวงตาสีทองเป็นประกายดุดันอย่างหวาดๆ
แต่ก่อนจะได้เจอเขี้ยวไอ้โก๊ะ เสียงตวาดของลุงหาญก็ดังขึ้นด้านหลัง ให้ชายหนุ่มหายใจได้ทั่วท้อง
“ไอ้โก๊ะ!หยุดนะ เป็นอะไรกันฮึ ทำไมข้าวเปลือกมันกระจัดกระจายแบบนี้ล่ะ”
ข้าวหอมลุกขึ้นสะบัดเนื้อตัวพลางเขม่นมองร่างสูงอย่างโมโห เพราะคันแสบผิวไปทั้งตัว
“ว่าไง ทำอะไรกันฮึ” ลุงหาญขึ้นเสียงดุ
ข้าวหอมหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเข็มงวดของลุงหาญ ด้วยตัวเองเป็นฝ่ายก่อเรื่องเอาข้าวเปลือกแสนสำคัญขว้างปาใส่อีกฝ่าย ซึ่งลุงหาญถือนักถือหนา
บาปกรรม!
ทิเบตมองท่าทางอึกอักของอีกฝ่ายขึ้นเอ่ยตอบแทน
“คือ...เราทะเลาะกันนิดหน่อยน่ะครับ เดี๋ยวข้าวเปลือกที่กระจัดกระจายพวกนี้ผมเก็บให้เอง ขอโทษด้วยครับ”
ทิเบตออกตัวยอมรับ มองแววตาดุๆของลุงหาญกำลังตำหนิติเตียนคนตัวเล็กอย่างรู้จักนิสัยใจคอกันดี ก่อนจะหันมาทางเขา
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้คนงานมากวาด หมอกับไอ้หอมไปอาบน้ำเสียเถอะ เดี๋ยวได้คันเกาเป็นลิงก็คราวนี้หละ”
ลุงหาญหันไปมองลูกเพื่อนสนิทอย่างระอาอีกรอบ
ไม่ทันไรก็ตีกันซะแล้ว ผัวเมียคู่นี้นี่!
ข้าวหอมสะบัดหน้าเรียกไอ้โก๊ะเดินกลับไปยังรถยนต์ โดยมีหมอหนุ่มเดินตามไปไม่ห่าง แต่ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก เมื่อเห็นข้าวสารขับมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดข้างรถกระบะ หัวเป็นกระเซิง
“ยังไม่กลับอีกเรอะ”
พอเจอหน้าหมอหนุ่ม ข้าวสารก็เอ่ยทักหน้าตาไม่สบอารมณ์
‘เอาแล้วไง’
ทิเบตนึกเหนื่อยใจกับพี่น้องคู่นี้ เมื่อเจอคำทักทายไม่รื่นหู แถมหน้าตาท่าทางหวงน้องอย่างโจ่งแจ้ง เห็นเขาเป็นเหมือนแมลงร้ายมาไต่ตอมให้มีราคี ทั้งๆที่เขาเพิ่งแต่งงานกันแท้ๆ
ไม่รู้ว่าน้องติดพี่ หรือพี่ติดน้องกันแน่?!
“นั่นสิ ไม่รู้จะอยู่ทำไม” คนตัวเล็กปลายตามองทิเบตอย่างโมโห พลางเกาเนื้อตัวเป็นระวิง
‘เล่นรุมกันเลยนะ!’
คิ้วได้รูปเลิกขึ้นข้างหนึ่ง แล้วพรางพรูลมหายใจยาว ในเมื่อพูดกันดีๆไม่เข้าใจก็ต้องทำให้เห็นชัดๆจะได้เข้าใจว่าตอนนี้เขาอยู่ในฐานะอะไร!
ไม่อยากเป็นเพื่อนเองนะ!
“กำลังข้าวใหม่ปลามัน จะรีบกลับไปไหนล่ะครับ” ทิเบตแค่นยิ้มให้คนทั้งคู่หน้าเหวอไปตามๆกัน ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งรอในรถยนต์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ข้าวหอมซึ่งไม่คิดว่าทิเบตจะกล้าประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของถึงกับแค้นฝั่งหุ่น มองพี่ชายตะลึงจนตาค้าง แล้วจึงหันมาสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าให้เขาร้อนวูบไปทั้งหน้า
“ไอ้...ไอ้หอม เอ็ง...”
ข้าวสารยกนิ้วสั่นระริกชี้หน้าน้องชาย เมื่อตีความว่าน้องชายตัวเองถูกกินไปเรียบร้อยแล้ว
“เอ็งยอมมันไปแล้วเรอะ หมดกันๆ” คนเป็นพี่ขยี้หัวตัวเองแรงๆอย่างขัดใจ
“พี่! ฉันไม่ได้...ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นนะ อย่าไปเชื่อ”
ข้าวหอมร้องปฏิเสธเสียงหลง หากสีหน้าสีตาพี่ชายดูไม่รับรู้รับทราบทำเอาหงุดหงิดหัวใจ สะบัดหน้ามองคนนั่งในรถแล้วจ้ำเดินเข้าหาอย่างอาฆาตหมาดร้ายเต็มพิกัด
“รู้จักไอ้หอมน้อยไปซะแล้ว จะไล่ส่งทิ้งทวนให้ไม่อยากมาเหยียบที่นี่อีกเลยไอ้หมอ!”
คนตัวเล็กหมายมั่นปั้นมือ ข่มอารมณ์อยากบีบคอคนพร้อมอาการคันคะเยอเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ชายตามองคนข้างๆทำหน้าตาอารมณ์ดี จึงกระชากตัวออกรถจนอีกฝ่ายหัวทิ่มหัวตำ
มีความสุขไปเถอะ!
- TBC -
มาต่อสั้นๆ
ปล. คู่นี้ไม่รักกันง่ายๆใช่มั้ย หา~~~~
อยากให้หอมยอมรับหมอเร็วๆ ทุกคนช่วยกันสั่งสอนหน่อยจิ ให้หมอได้ไปต่อเถอะนะ
(ที่สำคัญเชิญพี่สารกลับเรือนป้อนข้าวลูกไปเลย ปายย
)
+ 1 ให้เเล้วจ้า สำหรับเเฟนคลับหมอทิ กรี๊ดดด
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ
เจอกันวันพุธจ้า
หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56) (อ่าน 716257 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก