หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56)

[clubza]

      
     ขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวได้มะ

[jeaby@_@]

:call:ช่างคิดจริง

เสียดายพรุ่งนี้มีเรียนแต่เก้าโมง

ยังไงก็..ติดตามจ้า

กรี๊ดดดดด เดี๋ยวมาเล่าให้ฟัง เรียนก่อนเลยค่ะ ติดตามที่กระทู้ ห้าๆๆๆๆๆ

:z2:ไปด้วยคนค่า.....
เดี๋ยวขอโทรไปลางานก่อนนะค่ะ....
เจอกันพรุ่งนี้....ค่า

เจอกันค่ะ

     
ขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวได้มะ

ฝ่ายไหนละเนี่ย เอิ่มมม ฝ่ายหมอใช่มะ ห้าๆๆ เเต่งตัวให้เริ่ดเลยคร้า

[dekchin]

:call:ช่างคิดจริง

เสียดายพรุ่งนี้มีเรียนแต่เก้าโมง

ยังไงก็..ติดตามจ้า

กรี๊ดดดดด เดี๋ยวมาเล่าให้ฟัง เรียนก่อนเลยค่ะ ติดตามที่กระทู้ ห้าๆๆๆๆๆ

โอ๊...ซึ้งจริงๆ   

[JJHJJH]

ลงชื่อเข้างานด้วยคน โหะๆๆๆๆ เรือนหอจะลุกเป็นไฟรึเป่าเนี่ย อิอิ

[pattybluet]

รับทราบค่ะ หุหุ  

[posshiza]

มาลงชื่อเข้าร่วมงานด้วยคน ๕๕๕
เจอกันพรุ่งนี้คะ

[TONG]

มาลงชื่อกินข้าวฟรีค่ะ อิอิ

[j4c9y]

ขอการ์ดเชิญด้วยคร้าบบบ

ใส่ชุดไรดี

อืมมม

ใส่ชุดเจ้าบ่าวด้วยคนสิครับ

อยากแต่งกับข้าวหอมด้วยยย

[♠DekDoy♠]

ไปไม่ได้อ่ะมีประชุม เด๋วฝากซองไปแทนนะ 

[Phelyra]

เค้าขอเป็นเพื่อนเจ้าสาวข้าวหอม รับหน้าที่กั้นประตูเงินประตูทองเองละกันเจ้าค่ะ

[ayata]

ขอเข้างานช้าหน่อยได้ไหมคะ
9.09 น. พรุ่งนี้คงต้องนั่งจดยิกๆอยู่ในห้องแลกเชอร์แล้ว 

แต่ถ้ามางานแต่งไม่ทัน สัญญาว่าจะมาแอบดูตอนเข้าหอให้ทันแทนค่ะ!!
(ต้องมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นแน่เลย 5555)

[Ayame]

ขอเป็นเพื่อนเจ้าสาวด้วยคน  

[kazhiki]

เตรียมมางานจ้า

[prawy]

 :L2:เอาช่อดอกไม้มาสดงความยินดีจ้า

[Little Devil]

มารอแล้ว 

[PEENAT1972]

อีป้าแก่ๆ ก็มารอดู คู่บ่าว สาว ที่ Hot  ที่สุด ของ วันนี้เลยคะ

[~l3aml3ery~]

มากั้นประตูเงินประตูทองจ้า

ขอเงินใส่ซองเยอะๆนะเจ้าบ่าว

[silverspoon]

อ่านคอมเม้นท์ทุกคนแล้วเผลออิน เหมือนมีงานแต่งจริงๆแน่ะ 

[PEENAT1972]

ใกล้ถึงเวลาแล้ว ล้้นลา รอต่อไป  จุดประทัดรอ

[winndy]

ยกมือไปงานด้วยค่ะ

[jeaby@_@]

- Eternal Sunshine 6 -


ฤกษ์แต่งงานที่กำนันสิงห์ได้มาคืออีกเจ็ดวันให้หลัง ทุกอย่างจึงฉุกละหุกไปหมดทุกอย่าง แถมดวงที่กำนันสิงห์เอาไปให้หลวงพ่อดูกลับสมพงศ์กันจนทั้งพระทั้งโยมหัวเราะกันไปคนละความหมาย ด้วยรูปหนึ่งหัวเราะเพราะยินดีไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ หากอีกคนหัวเราะเพราะประหลาดใจ!

และเมื่อวันงานมาถึงกับความตั้งใจจะจัดกันเพียงภายในไม่เอิกเกริก กลับมีผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งบ้านใกล้เรือนเคียงที่อาสามาช่วยงานด้วยใจบริสุทธิ์ กับพวกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นจากการโพทะนาของยุพา แต่ก็ไม่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของผู้รับตำแหน่งเจ้าสาวเท่าใดนัก

ของแปลกใครเล่าไม่อยากดู!

ข้าวหอมโผล่หน้าออกจากช่องหน้าต่างมองบริเวณลานหน้าบ้านซึ่งถูกปรับเปลี่ยนเป็นสถานที่รองรับแขกเหลื่อด้วยบิดาไม่ชอบจัดงานตามโรงแรม ก็มีแต่ต้องทำใจเพิ่มความหนาของหน้าเป็นสองเท่า ร่างโปร่งในเสื้อสูทคอตั้งแขนกระบอกสีขาวนวลกับโจงกระเบนยกลายไทยสีแดงเข้มดูแปลกตาในความรู้สึกเจ้าตัว

ก็กว่าจะเลือกชุดได้ทั้งเขาทั้งบิดาต่างอิหลักอิเหลื่อไปตามๆกัน

จนถึงวันนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมบิดาถึงตัดสินใจบังคับให้เขาแต่งงาน ทั้งที่รู้ว่าจะต้องอับอายขายขี้หน้าประชาชี หากปล่อยเรื่องนี้ให้จบเสียแต่คืนนั้น คำนินทาของชาวบ้านก็คงไม่ต่างจากควันที่ค่อยๆจางหายเมื่อเวลาผ่านไป แล้วทำไม? คำถามนี้ข้าวหอมเฝ้าถามตัวเองมาตลอด และขบคิดจนหัวแทบแตกก็ไม่ได้คำตอบ

พ่อคิดอะไรอยู่กันแน่?

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้านวลเหม่อมองไปยังทางเข้าบ้านซึ่งอีกไม่นานไอ้คนที่ได้ตำแหน่งเจ้าบ่าวไปครองคงมาถึง

ใบหน้าทิเบตลอยเข้ามาในหัว คนตัวเล็กนึกเจ็บใจที่ทำให้ต้องมีวันนี้

หึ ไว้จบงานนี้ก่อนเถอะ จะเอาคืนให้กระอักเลือดเลย

คิดไปคิดมาข้าวหอมก็โยนความผิดให้ทิเบตรับไปคนเดียวตามแบบฉบับลูกคนเล็กถูกตามใจ

“พี่หอมๆ”

ไอ้ขันก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาภายในห้อง หน้าทะเล้นแกมตื่นเต้นให้คนคอยฤกษ์หันมอง ขมวดคิ้วสงสัย

“อะไรของแกอีกล่ะไอ้ขัน หรือไอ้หมอภูเขามันรถคว่ำตายอยู่หน้าบ้านเรอะ!”

คำพูดเสียดสีทำให้ไอ้ขันหุบยิ้มทันควัน

ด้วยกำหนดการมีแต่การรับสินสอดทองหมั้นแล้วตักบาตรเลี้ยงพระเพล นี่ก็ใกล้แปดโมง ทางฝ่ายเจ้าบ่าวคงเดินทางมาถึงเพื่อเตรียมการแล้ว

“พี่! เขาห้ามพูดจาอัปมงคลในวันงานนะพี่หอม”

ไอ้ขันทำตาโตมองลูกพี่แสดงกิริยาถึงความไม่ยี่หระ ใบหน้าสีเข้มพอกแป้งซะขาวจั๊วกับเสื้อเชิ้ตสีแดงสดลายดอกชบายังกับจะไปทะเล หากเป็นชุดเก่งที่อีกฝ่ายชอบใส่ไปรำหน้ากลองยาวเถิดเถิงเวลามีงานบุญหรืองานแต่งเพื่อนบ้าน ทำให้ข้าวหอมสงสัย ในเมื่องานวันนี้มีแค่เลี้ยงพระอย่างเดียว การแห่ขันหมากกับพิธีรดน้ำคู่บ่าวสาวตัดทิ้ง เพราะให้ตายเขาก็ไม่เอาด้วยหรอก

“แล้วนี่เอ็งจะไปรำหน้ากลองยาวที่ไหนกัน”

“ก็นี่ไง ฉันกำลังจะมาบอกพี่ว่าทางโน้นเขามาแล้ว แล้วกำลังจัดขบวนแห่ขันหมากเข้ามา นี่ป้ายุพากำลังหาสร้อยทองมากั้นเป็นประตูเงินประตูทองอยู่เลย”

คำบอกเล่าของไอ้ขันทำเอาข้าวหอมสะดุ้งโหยง

“เอ็งว่าอะไรนะไอ้ขัน! มันจะไปมีขันหมากได้ยังไง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะโว้ย มันมีได้ยังไงกันในเมื่อไม่ได้ตกลงกันไว้น่ะ”

ข้าวหอมตะเบ็งเสียงถามอย่างเหลืออดกับเรื่องไม่คาดฝันที่รับกันแทบไม่หวาดไม่ไหว

“จริงพี่ ก็ลุงมีแกมาช่วยงานแต่เช้า พอเห็นฝ่ายเจ้าบ่าวมาแบบเงียบๆแกกลัวไม่สมฐานะพ่อกำนัน เลยรีบบึ่งมอเตอร์ไซด์ไปหากลองยาวมาให้แบบชุดใหญ่ ให้ฟรีๆเลยนะพี่หอม ป้าๆแถวนี้เขาเตรียมรำหน้ากลองกันใหญ่ แถมยังพูดกันให้แซดว่าเจ้าบ่าวหล่อมากอีกต่างหาก”

“ไอ้ขัน!”

ข้าวหอมถลึงตาใส่จนลูกสมุนอันดับหนึ่งหน้าสลด

“ฉันแค่เล่าให้พี่ฟัง” ไอ้ขันบ่นอุบ

เสียงกลองยาวตีลองจังหวะก่อนจะเริ่มบรรเลงดังแว่วมาให้ข้าวหอมตัวสั่น แค่นี้มันยังอายไม่พอรึไงกัน แล้วหันหน้ามองลูกสมุน

“ถ้าเอ็งอยากไปก็ไปเลย”

เสียงสั่นพร่าเอ่ยตัดรอนแล้วหันหลังเดินไปนั่งจุมปุ๊กบนเตียง ไอ้ขันเห็นดังนั้นจึงตะลีตะลานเข้าไปเกาะแข้งเกาะขา

“ฉันจะอยู่กับพี่...พี่หอม”

เพราะน้ำตาเม็ดเป้งไหลหล่นจากหางตาทำเอาคนโตมาด้วยกันสะท้านในหัวอก

“พี่...พี่หอมอย่าร้องไห้ ฉันไม่ไปแล้ว ฉันไม่เอาซองกั้นประตูแล้วก็ได้ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนพี่นะ”

ซองกั้นประตู?

ข้าวหอมหันขวับหรี่ตามองไอ้ขันทั้งน้ำตานองหน้า นี่เขาควรจะเสียใจหรือเตะไอ้ขันก่อนดี แล้วปกติเขาให้ผู้ชายกั้นประตูเงินประตูทองด้วยเรอะ ร่างโปร่งคิดก่อนเหยียดยิ้ม

ก็ของเขามันไม่ปกตินี่!

เสียงกลองยาวดังใกล้เข้ามา หากข้าวหอมไม่คิดจะลุกไปดู และไอ้คนที่บอกจะอยู่เป็นเพื่อนก็ผุดลุกผุดนั่งจนสุดท้ายอดทนไม่ไหว ทำเลี่ยงโผล่หน้าดูที่หน้าต่าง

“เห็นลุงมีให้เริ่มแห่ขบวนเข้ามาตอนแปดโมงเก้านาที แกว่าฤกษ์ดี แล้วจะได้พอดีกับฤกษ์หมั้นเลยด้วย”

ไอ้ขันคอยืดคอยาวชะเง้อดู ปากก็บรรยายไปด้วย

“เห็นหมอทิแล้วพี่ หน้าขาวมาแต่ไกลเลย”

“นี่ ถ้าเอ็งไม่อยากถูกไล่ตะเพิดไปนอกห้องก็ดูเฉยๆไม่ต้องบรรยายให้ข้าแสลงหูจะได้มั้ย”

ข้าวหอมที่น้ำตาแห้งเหือดมองลูกสมุนหน้าบานเหมือนขบขันอะไรซักอย่าง

“เอ็งขำอะไรของเอ็งไอ้ขัน”

คนปิดปากหัวเราะไม่ตอบหากกวักมือเรียกให้ร่างโปร่งลุกขึ้นไปดูด้วยท่าทางน่าสงสัย จนคนไม่อยากมองอดไม่ได้ ลุกขึ้นไปชะโงกหน้าดูลานหน้าบ้านซึ่งขณะนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่เข้ามาออเพื่อจะได้เห็นหน้าเจ้าบ่าว สีหน้าสีตาสงสัยใคร่รู้ไม่ต่างกับตอนเข้าไปดูงูมีนมตามงานวัดก็ไม่ปาน และในความรู้สึกของร่างโปร่งตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน ด้วยขบวนขันหมากที่เห็นทำเอาคนยืนมองอยากจะสลบไม่รู้เรื่องรู้ราว เพราะมันดูอลังการยาวเหยียดจนลมแทบจับ

ไหนว่าจะจัดกันเงียบๆไง!

ขบวนแห่ขันหมากซึ่งมีกลองยาวนำหน้าและตามด้วยเด็กผู้หญิงเด็กผู้ชายถือต้นกล้วยต้นอ้อย ต่อจากนั้นจึงเป็นขันหมากเอกซึ่งบรรจุหมากพลู ผ้าไหว้บรรพบุรุษบิดามารดา ขันหมากโทบรรจุวัตถุมงคลจำพวกข้าวเปลือกถั่วงา ใบเงินใบทอง ดอกรัก ดอกบานไม่รู้โรย เป็นสัญลักษณ์ของการเจริญงอกงาม

หากในความรู้สึกของข้าวหอมตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับการถูกจองจำ สายตาคู่แดงช้ำมองเลยไปยังขบวนขันของหมั้น ซึ่งถูกห่อด้วยผ้าโปร่งสีทองจำนวนหลายใบ

แต่ที่ไอ้ขันมันขำได้ขำดีคงเป็นเพราะสาวน้อยและสาวเหลือน้อยต่างไปออเบียดเสียดอยู่ที่เจ้าบ่าวหน้ามนจนแทบเดินไม่ได้

ร่างสูงโปร่งของทิเบตสวมใส่อาภรณ์แบบเดียวกับฝ่ายเจ้าสาว หากผ้านุ่งเป็นสีน้ำเงินเข้ม รอยยิ้มประดับบนใบหน้าไม่มีร่องรอยของความกังวล กอปรกับอากัปกิริยามั่นใจทุกย่างก้าวทำให้ผู้พบเห็นเก็บความสงสัยไว้ในใจ เหลือแต่เสียงพึมพำอื้ออึงบ่นเสียดาย

เพราะทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวล้วนหน้าตาคมคายหล่อเหลา แถมฐานะดีกันทั้งคู่!

ก่อนจะถึงประตูเงินประตูทองที่มีผู้หวังดีคิดจัดขึ้น ข้าวหอมเห็นร่างสูงซึ่งไม่ได้เตรียมซองไว้เพราะจัดขบวนกันฉุกละหุกควักธนบัตรใบแดงๆม่วงๆขอผ่านประตูจนเกลี้ยงกระเป๋า กว่าจะถึงประตูเงินประตูทองจริงๆก็ต้องหันไปหาน้องชายเพื่อนำเงินมาเพิ่ม

เสียงโห่ร้องของป้ายุพาดังขึ้นหลังจากปลดสร้อยกันประตูออกให้เจ้าบ่าวผ่านไปยังประตูสุดท้าย มีป้าณียิ้มน้อยๆรับการไหว้ของร่างสูง ข้าวหอมเห็นไอ้ขันทำตาละห้อยแล้วอยากจะตบกะโหลกมันซักที

มันห่วงเงินมากว่าห่วงลูกพี่ที่กำลังทุกข์ทรมานเหมือนรอขึ้นเขียงยังไงยังงั้น!

“หอม...ออกไปรอได้แล้ว”

กำนันสิงห์เดินเข้ามาหาบุตรชายที่ไม่มีหน้าเหลือมองใคร

“พ่อ...ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ” เสียงพร่าร้องอุทธรณ์กับบิดาทันที จากขบวนแห่ขันหมากที่เห็น “ไหนว่าแค่ทำบุญเลี้ยงพระรับสินสอดเฉยๆไงล่ะพ่อ”

กำนันสิงห์เห็นบุตรชายร้อนรนหน้าซีดก็ให้ใจกระตุก หากทำได้เพียงยิ้มปลอบประโลม

“ก็ตามีเขามาบอกว่าไหนๆก็แต่งแล้ว ก็น่าจะจัดให้ครบถ้วนตามพิธีจะได้เป็นสิริมงคลกับชีวิต พ่อก็เห็นว่าดีเลยไม่คิดขัดศรัทรา ไหนๆเขาก็มาด้วยใจแล้ว”

“พ่อ! แล้ว...พ่อไม่อายเขาหรือ”

ร่างโปร่งที่คิดจะขึ้นเสียงใส่อารมณ์กับบิดากลับอ่อนลงในตอนท้าย ด้วยสำนึกว่าเรื่องของเรื่องเขาคือคนก่อ

“มาถึงวันนี้แล้ว พ่อจะอยู่ข้างลูกนะ”

กำนันสิงห์มองตาบุตรชายแน่วแน่ คนเป็นลูกจึงโผเข้าสู่อ้อมอกของบิดาสะอื้นหนัก

“ขอโทษพ่อ หอมขอโทษ”

“หอม...ไม่ต้องขอโทษ ชีวิตของลูก ลูกไม่ต้องอายแล้วนะ พ่อจะอยู่ข้างๆเสมอ มีอะไรบอกพ่อนะลูก” มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กเบาๆ “เช็ดหน้าซะ จะได้ออกไปรับหมอทิกัน”

กำนันสิงห์จับจูงมือบุตรชายให้เดินตามออกไป หากอาการขืนตัวน้อยๆทำให้คิ้วสีดอกเลาขมวด มองริมฝีปากเล็กขบเม้มข่มอาการสั่น

ความตั้งใจของตนครั้งนี้หนักเกินกว่าไหล่เล็กๆนี้จะรับไหวหรือเปล่า กำนันสิงห์คิดพลางสลัดความลังเลออกจากสมองแล้วมองใบหน้าบุตรชาย

“มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดหรอกนะลูก”

ข้าวหอมเงยหน้ามองบิดา เขารู้ว่าบิดาต้องการจะบอกอะไร คนที่มางานวันนี้ล้วนต่างจิตต่างใจ หากในจำนวนนี้ยังมีคนที่มาด้วยจิตใจบริสุทธิ์แล้วทำไมเราถึงจะเลือกฟังแต่คำพูดในทางลบล่ะ?

และคนที่น่าจะอับอายมากที่สุดน่าจะเป็นพ่อซึ่งเป็นถึงกำนัน มีคนนับหน้าถือตามากมาย แต่ตอนนี้กลับไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนหลบสายตาใครแม้แต่น้อย ไม่ต่างอะไรกับคนตัวสูงซึ่งยืนยืดอกรับคำวิจารณ์อยู่ด้านล่างด้วยกริยาสบายๆจนผู้คนหลงลืมไปชั่ววูบว่าทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างเป็นผู้ชาย

ข้าวหอมสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ กล้าเผชิญหน้าเสียแต่วันนี้ แล้ววันที่ข้ามไปได้จะรู้ว่าสิ่งที่ก้าวข้ามมานั้นไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด

กำนันสิงห์มองบุตรชายพยักหน้ารับน้อยๆแล้วจึงจูงมือกันออกไปด้านนอก

การเผชิญหน้าครั้งนี้ดูจะทำให้ผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายเจ้าบ่าวและเจ้าสาวอิหลักอิเหลื่อกับพิธีการพอสมควร รวมถึงหน้าตาไม่รับแขกของเจ้าสาวซึ่งทำใจข่มความอายออกมานั่งแปะกลางวงล้อม

ข้าวหอมเหลือบมองไปรอบๆตัว เห็นผู้คนต่างชะเง้อมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น บางก็อมยิ้มบางก็กระซิบกระซาบชี้ชวนมองมายังพระเอกนางเอกของงานตลอดเวลา และยิ่งเวลามองมาทางคนรับบทเจ้าสาวแล้วปิดปากหัวเราะกันคิกคัก ยิ่งทำให้สติของร่างโปร่งแทบหลุดลอย

ฮึ! รับบทเป็นเจ้าสาวมันน่าอายอย่างนี้นี่เอง! ข้าวหอมเหงื่อซึมจากการจับจ้องของผู้คน มองตาก็รู้ว่าพวกนั้นคิดไปถึงไหนต่อไป

ก็เขาต้องรับบทเป็นเมีย! แล้วเป็นผู้ชายแบบนี้มันเสียเชิงยังไงบอกไม่ถูก

แววตาขวางโลกเหลือบมองเจ้าบ่าว หูไม่ได้ฟังผู้หลักผู้ใหญ่กำลังตรวจนับสินสอดทองหมั้นซึ่งเรียกเสียงฮือฮาได้นานพอดู ก็ศัตรูตรงหน้ามันบาดตาบาดใจเกินกว่าจะสนใจเรื่องอื่น

ทิเบตมองร่างเล็กหน้าบูดก็อยากจะแอบกระซิบบอกว่า ไหนๆมาถึงขั้นนี้แล้วก็ปลงซะเถอะ เพราะตั้งแต่เช้าเขาก็อายจนเลิกอายไปแล้ว ตอนนี้ทำได้เพียงเชิดหน้ายิ้มรับและตอบทุกคำถามด้วยรอยยิ้ม เหมือนที่พ่อพูดไว้ไม่มีผิด แค่ตอบว่าผมเป็นเกย์ทุกอย่างก็จบโดยไร้ซึ่งคำถามต่อไป แถมยังได้เห็นหน้าเหวอๆของคนถามก็ตลกไปอีกแบบ

คิดในแง่ดีล่ะนะ

ถึงเวลาสวมแหวนหมั้นต่อหน้าธารกำนัล ทิเบตแอบเห็นข้าวหอมกระตุกก่อนจะยื่นมือส่งๆมาให้สวมแหวน และเมื่อถึงเวลาต้องสวมให้เขา อีกฝ่ายก็ยัดใส่นิ้วให้แบบไม่บันยะบันยังจนต้องยิ้มแห้งๆมองกำนันสิงห์ด้วยเจ็บไม่น้อย

กำนันสิงห์ติงบุตรชายเบาๆ จึงทำให้กริยาท่าทางดีขึ้นมานิดหนึ่ง นิดหนึ่งจริงๆ ทิเบตมองสายตาแวววาวเหลือบมาค้อนเขาครั้งหนึ่งแล้วต้องถอนหายใจกับคนหัวรั้นชนฝา เหมือนใครก็ไม่รู้!

เมื่อเสร็จพิธีตักบาตรเลี้ยงพระเพลทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวจึงได้มีเวลาหายใจหายคอ ข้าวหอมยกมือไหว้ผู้ใหญ่แล้วรีบรี้กายหายเข้าไปในห้องนอน

อีกนิดเดียวก็จบแล้วไอ้หอม ร่างโปร่งพึมพำเตือนสติตัวเองไม่ให้หลุดแล้วเดินท้อแท้ไปนั่งบนเตียงนอน ยกมือขึ้นกุมหน้าผากตัวเอง ตั้งใจว่าช่วงเลี้ยงแขกหลังจากนี้จะไม่ออกไปอีกแล้ว เพราะแค่นี้เขาก็รู้สึกเหนื่อยยังกับแบกกระสอบข้าวสารไว้บนบ่าตลอดเวลา

ไม่รู้ว่านอนนิ่งไปนานแค่ไหน แต่ในหูแว่วได้ยินเสียงอื้ออึงกุกกักเป็นระยะๆ จนกระทั่งไอ้ขันเปิดประตูเข้ามาตามให้ออกไปอีกครั้ง ดวงตาเหนื่อยล้าจึงเขม่นมองคนมาตามอย่างไม่พอใจ

“เหลือแค่เลี้ยงแขกแล้วไม่ใช่รึไง”

ข้าวหอมถาม แล้วต้องเลิกคิ้วกับท่าทีอักอักของลูกสมุน

“เป็นอะไร ทำหน้ายังกับถูกเตะมางั้นล่ะ”

ก็กำลังจะถูกอยู่นี่ล่ะ! ไอ้ขันเกาหัวแกรกๆ แล้วก้มหน้าบอกไม่เต็มเสียง

“พ่อกำนันให้มาตามพี่ไปรดน้ำ”

“รดน้ำ! รดหัวแกน่ะสิไอ้ขัน!”

ร่างโปร่งรีบปรี่เข้าไปหา ไอ้ขันผวากระโดดถอยหลังไปยืนข้างประตูทันควัน

“ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนะพี่ พี่ไปถามเอากับพ่อกำนันเองสิ”

ข้าวหอมยืนหน้าถมึงทึงดวงตาวาวโรจน์ ความคับข้องใจทำให้คนรับบทเจ้าสาวยกเท้าถีบตู้หนังสือใกล้ๆดังโครมใหญ่ ไอ้ขันซึ่งเห็นท่าไม่ดีเตรียมตัวถอยหลังเปิดประตู และจังหวะนี้เองที่กำนันสิงห์ผลักประตูเข้ามายืนมองบุตรชายนิ่ง

“ทำอะไรกัน เสียงดังไปถึงข้างนอก แล้วหอม...ทำไมไม่เตรียมตัว ดูสิ ผมเผ้ายุ่งเหยิงหมดแล้ว”

กำนันสิงห์แม้รู้ว่าบรรยากาศรอบกายกำลังร้อนระอุ หากทำใจนิ่งฟังบุตรชาย

“พ่อ...” เสียงอุทธรณ์ร้องตัดพ้อบิดา “พ่อจะให้ฉันออกไปรดน้ำสังข์จริงๆเหรอ มันไม่เหมือนตอนที่คุยกันไว้นี่”

“ก็จบพิธีรดน้ำก็จบแล้ว ออกไปเถอะ แล้วทำหน้าให้มันดีๆด้วยนะ”

กำนันสิงห์มองดวงตาสุกใสเริ่มแดงก่ำแวววาวก้มหน้าลง

“พ่อ...ฉันทำไม่ได้”

กำนันสิงห์ขมวดคิ้วนึกปวดใจไม่น้อยกับสภาพท้อแท้ของบุตรชายขณะนี้ แต่หากตัดสินใจไปแล้วก็ต้องเดินหน้าให้ถึงที่สุดเท่านั้น อีกอย่างพิธีรดน้ำนี้ก็ถือเป็นสิริมงคลแก่คู่บ่าวสาว ไหนๆก็ทำมาถึงขนาดนี้แล้วก็ทำให้ครบพิธีไปเลยตามคำลุงมีและผู้คนที่สนิทชิดเชื้อบอกด้วยหวังดี

“ก็ถ้าเอ็งไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน ก็ไม่ต้องออกไป!”

พูดจบผู้เป็นบิดาจึงเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้บุตรชายยกมือปาดน้ำตาลวกๆ

ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในใจขณะนี้ ร่างโปร่งอยากเอาศีรษะโขกกับฝาเรือนให้รู้แล้วรู้รอดไป เพราะแม้จะชอบเพศเดียวกันแต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาป่าวประกาศให้ชาวบ้านรับรู้มากมายขนาดนี้

“โธ่เว้ย! พรุ่งนี้ได้เดินเอาปี๊บคลุมหัวกันบ้างหรอก”

มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าลูบตาตัวเองแรงๆ ในใจกระหวัดนึกไปถึงร่างสูงขาวอยู่ภายนอกด้วยความเจ็บแค้น

ไม่เป็นฝ่ายเจ้าสาวบ้างก็แล้วไป จะได้รู้ว่ามันเหมือนตัวตลกขนาดไหน ถ้าวันหน้าเขาไม่ได้ชำระหนี้ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ไอ้หอมแล้ว!

ข้าวหอมก้าวออกจากห้องโดยไม่มองหน้าใคร รวมทั้งหน้าเจ้าบ่าวด้วย ร่างโปร่งนั่งทำตัวไม่ต่างเสาอิฐเสาปูน

ทิเบตเหลือบมองคล้ายอยากจะพูดด้วย หากต้องตัดใจซะหลายครั้ง

คำอวยพรพร้อมสายน้ำเย็นระรื่นรินรดมือไม่ช่วยดับความร้อนรุ่มในอกคนตัวเล็กลงได้ มีแต่ทวีคูณสะสมให้นึกอยากกระชากสายมงคลออกจากศีรษะโดยเร็ว หากก็ได้แต่คิด แล้วก้มหน้าหลับหูหลับตาให้พิธีนี้จบลงเร็วๆ

“ลุงขอให้มีความสุขนะหอม ในเมื่อเริ่มต้นดีชีวิตก็จะดีไปด้วย ที่ลุงวิ่งหาช่วยจัดงานให้ครบสมบูรณ์ทุกพิธีก็เพราะอยากให้เราเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยความเป็นสิริมงคล แล้วก็ลดความเฮี้ยวความทโมนลงบ้างนา ต่อไปนี้เราน่ะมีผัวแล้ว”

เสียงลุงมีดึงสติข้าวหอมให้กลับมาอยู่ที่สายน้ำเย็นตรงหน้า เงยมองใบหน้าเหี่ยวย่นยิ้มเห็นฟันดำ และคำอวยพรสะดุดหูทำเอาร่างที่นั่งรอรดน้ำขบฟันแน่น ตัวสั่นเทิ้ม

“แล้วถ้าอยากเล่นไก่ชนบอกลุงนะ ลุงจะอาบน้ำไอ้ขุนศรีรอไว้เลย”

ลุงมีหัวเราะอารมณ์ดี เสร็จเรียบร้อยจึงหันหลังเดินกลับไปนั่งโต๊ะดังเดิมท่ามกลางสายตาอาฆาตของร่างโปร่ง

ก็ระวังไอ้ขุนศรีบ้านลุงมันจะมาอยู่ในหม้อต้มยำบ้านฉันก็แล้วกัน! สายตาตวัดกลับไปมองแถวรอรดน้ำคู่บ่าวสาวยาวเหยียด แต่สายตาคู่หนึ่งทำเอาใจร่างโปร่งตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“เทพ”

ข้าวหอมคราง เห็นใบหน้าคมเข้มของเพื่อนซีดเผือกแล้วให้นึกถึงวันที่ตนเองได้สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าวันนี้จะไม่เกิดขึ้นแน่นอน แต่วันนี้ก็เกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาเองยังตั้งตัวไม่ทัน แล้วเพื่อนจะรับกับสถานะที่เปลี่ยนไปของเขาได้หรือ?

มือใหญ่สีเข้มรดน้ำเจ้าบ่าวพอเป็นพิธีแล้วอ้อยอิ่งปล่อยสายน้ำจากสังข์ระรินรดมือน้อยขาวนวลด้วยความเจ็บปวดอยู่ในใจลึกๆ หากสะท้อนออกมาทางแววตาให้เพื่อนสนิทรีบก้มหน้าหลบสายตานั้นอย่างรู้สึกกระดากที่ผิดคำพูด

“หอม...”

เสียงเรียกแผ่วเบาสะกดให้ร่างเล็กนิ่งฟัง

“วันนี้เทพมาอวยพรให้เพื่อนมีความสุข แม้เทพจะไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากวันนั้นก็ตาม”

สุเทพยิ้มขื่นหัวใจเต้นรัว เหมือนโลกทั้งใบไร้ที่ให้ยืน เพราะจากคำพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่แต่งงานในวันนั้นทำให้เขาสบายใจ เก็บความหวานชื่นเล็กๆไว้ในอกรอวันผลิบาน แล้วไปธุระต่างจังหวัดด้วยความชะล่าใจ กลับมาเช้าวันนี้ก็ได้รับข่าวร้ายจากเพื่อนบ้านที่กำลังคุยกันอย่างสนุกปากพอดี

V
V
V

[Phelyra]

เค้ามาทันด้วย ดีใจ Yeah! Yeah!

[jeaby@_@]

“เทพ”

ข้าวหอมเอ่ยชื่อเพื่อนเหมือนมีอะไรมาจุกคอพูดต่อไม่ได้ และจากการอ้อยอิ่งของสุเทพทำให้ทิเบตหันมองด้วยความสนใจ

“ตอนนี้เทพอยากคุยกับหอมตามลำพังมากที่สุด”

สุเทพบอกคนจมูกเริ่มแดงเรื่อพยักหน้ารับแรงๆแล้วตัดใจผละออกห่างก่อนจะทนไม่ได้ ฉุดร่างโปร่งบางวิ่งหนีไปจากงานและผู้คนทั้งหลาย

สันกรามนูนเป็นสันจากการขบฟันแน่น สะดุดตาคนนั่งเคียงข้างนักหนา พร้อมเก็บความสงสัยไว้ในท่าทีสุขุมหากลึกลับซับซ้อนซ่อนโฉมหน้า ซึ่งผู้คนทั่วไปมักไม่ได้เห็นนอกจากคนในครอบครัว ว่าน้ำนิ่งนี้ไหลแรงและลึกสุดหยั่งถึงขนาดไหน

ทิเบตรักษาท่าทีจนถึงพิธีสุดท้าย

การส่งตัวเข้าห้องหอ!

สายตาคู่อ่อนโยนเป็นนิจลอบมองร่างเล็กข้างๆทำหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่สบอารมณ์เหมือนจิ๊กโก๋ปากซอยแล้วอยากจะตีซักทีสองที ถึงจะเข้าใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ไม่พึงประสงค์ หากร่วมก่อมาด้วยกัน ความรับผิดชอบจึงเป็นของคนทั้งคู่ ไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเอามาเป็นข้ออ้างแสดงออกถึงความไม่พอใจหรือรังเกียจอีกฝ่ายเพียงผู้เดียว

เพราะเท่ากับโยนความผิดให้อีกฝ่ายรับไปคนเดียว และเขาก็ไม่คิดจะให้ใครมาเอาเปรียบนานนักหรอก เข้าที่เข้าทางเมื่อไรเป็นได้เห็นดีกัน ไอ้อาการคันคะเยอเพราะเชื้อเจ้าคิดเจ้าแค้นมันฝั่งแน่นในหัวนั่นน่ะ เขาจะรักษาเอง!

บ่าวสาวเข้ามานั่งคุกเข่าบนพื้นห้องหอ โดยมีพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายนั่งบนเตียงขาวสะอาด จะเพราะกระดากกันหรือไร ทั้งสองฝ่ายจึงทำอย่างรวดเร็วพอเป็นพิธีแล้วปล่อยให้บ่าวสาวอยู่กันตามลำพัง หากก่อนไปกำนันสิงห์ได้พูดกับทิเบตด้วยท่าทางหนักแน่น แม้แต่ข้าวหอมยังต้องสนใจฟัง

“ฝากลูกฉันด้วยนะ”

คำพูดชัดเจนดังก้องกังวานไปถึงใจคนฟังให้สำนึกถึงความตั้งใจจริงผู้สูงวัยตรงหน้า และไม่รู้อะไรดลใจให้ทิเบตยกมือขึ้นไหว้ รับภาระที่ตนเองคาดไม่ถึงในภายหน้าไว้กับตัว กำนันสิงห์พยักหน้ารับแล้วเหลือบมองบุตรชายก่อนเดินตามนิภาออกไป

“กำนัน!”

นิภาร้องเรียกหลังออกมายืนคอยที่ชานเรือน ภายนอกเริ่มเก็บกวาดสถานที่กันแล้ว จึงมีเพียงเสียงพูดคุยกันประปราย ส่วนแขกเหรื่อนั้นกลับกันเกือบหมดแล้วยกเว้นที่สนิทสนมก็ยึดโคนต้นมะม่วงเป็นที่ตั้งวงนั่งดื่มเหล้าเคล้าเสียงหัวเราะเป็นระลอก

ด้วยความคับอกคับใจซึ่งเก็บไว้แต่เช้า พิธีที่พูดคุยกันไว้ว่าจะจัดกันอย่างเงียบๆกลับตาลปัตรเป็นคึกโครมจนเธอเองก็ขวางไว้ไม่อยู่ ได้แต่ปล่อยให้ผู้หวังดีจัดการทั้งหน้าซื่อๆ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นเดิม

หากกำนันสิงห์ไม่หยุดหันมองไปทางนิภาแม้แต่น้อย ได้แต่โบกมือปฏิเสธพลางหันหลังเดินกลับเข้าห้องตัวเองไปอย่างเงียบเชียบ ท่าทางผิดไปจากทุกทีทำให้นิภาต้องทอดถอนใจ ด้วยจะพูดไปก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว

สู้ทำใจรับกับวันพรุ่งนี้ดีกว่า...

วิวัฒน์เห็นภรรยาทำหน้าปลงชีวิตแล้วให้นึกเห็นใจ ทั้งที่เตือนแล้วเตือนอีกก็ยังตั้งความหวังว่าทุกอย่างจะต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ แล้วพอผิดไปจากที่คิดก็มานั่งกลุ้มใจอีก ผู้เป็นสามีจึงตบไหล่เล็กเบาๆพลางหัวเราะลงคอทำให้อีกฝ่ายหันมาค้อนวงโต

“พ่อบอกแล้ว แม่ก็เห็นว่าผู้คนที่มาช่วยงานเขาหวังดีกันจริงๆ ออกจะแปลกใจพิลึกพิลั่นกันบ้าง ก็ตามประสาคนไม่เคยไม่คุ้น แต่พวกเขาก็ทำด้วยความรู้สึกบริสุทธิ์ใจ แล้วแม่จะไปใส่ใจกับคนอื่นที่คิดไม่ดีกับเราทำไม”

“แม่กลัวว่าลูกเราจะเป็นตัวตลกให้เขาเอาไปล้อกันนี่”

“คิดเอาเองอีกแล้ว อย่าไปคิดแทนเขาสิแม่ แม่คิดแต่ในแง่ลบแบบนี้แม่ก็เครียดกันพอดี ไม่ได้ยินเหรอ เขาพูดกันว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวหล่อ” วิวัฒน์ยิ้มเมื่อเห็นภรรยาค้อนให้อีกรอบ “พ่อถึงบอกให้แม่เปิดใจแล้วรับแต่สิ่งดีๆ แม่ก็จะรู้สึกดีขึ้น” ผู้เป็นสามีมองภรรยาแล้วอมยิ้ม “แต่วันนี้แม่ทำได้ดีเลยล่ะ”

คำชมของผู้เป็นสามีทำให้ริมฝีปากเหยียดตรงคลี่ยิ้มออก

“ก็ทำใจมาแล้วนี่” นิภามองสามีแววตาหวั่นไหว “แล้วจากวันนี้ไป...”

“ก็ต้องดีขึ้นสิ คิดมากจริงเมียฉัน ปะ...เข้าห้องไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

วิวัฒน์ยิ้มตัดบท จับจูงภรรยาแสนคิดมากเข้าห้อง ก่อนหันไปตะโกนบอกลูกบอกหลานซึ่งยังคงจับกลุ่มนั่งพูดคุยกันที่เรือนรับรองหลังน้อย

ถัดไปยังหัวบันได ยังมีร่างสูงใหญ่ของข้าวสารจับจ้องมองตรงไปยังประตูห้องน้องชายซึ่งรับบทเป็นเจ้าสาว ตอนนี้ก็ล่วงเลยเวลาส่งตัวไปแล้ว แล้วมันจะเป็นยังไงต่อ ในเมื่อผู้ชายเหมือนกัน!

ข้าวสารยกมือเกาศีรษะแกรกๆอย่างคิดไม่ตก ที่มายืนอยู่ตรงนี้ก็หวังว่าจะเห็นน้องชายเปิดประตูห้องออกมา แต่ผ่านไปได้ซักพัก ประตูห้องยังคงปิดสนิทสร้างความหงุดหงิดในอารมณ์คนเป็นพี่นักหนา

“ออกมาสิวะ”

“เป็นอะไรพี่สาร”

ข้าวสวยหลังจากช่วยเก็บข้าวของเสร็จจึงกลับขึ้นเรือน ก็เห็นพี่ชายเดินเป็นหนูติดจั่นหน้าบันได เดาได้เลยว่าเป็นเพราะอะไร พลางถอนใจแล้วพูดดักคออีกฝ่าย

“ถ้าคิดจะรอไอ้หอมออกจากห้องก็คงเช้าล่ะพี่สาร คืนส่งตัวเขาห้ามออกจากห้อง”

ข้าวสารตวัดสายตาคับแค้นใจมองน้องสาว

“วันนี้ฟ้าไม่ผ่ากลางแดดเปรี้ยงๆก็บุญแค่ไหนแล้ว ชาวบ้านเขามาช่วยงานไปเงยมองฟ้าไป แกไม่เห็นเรอะ แล้วไปให้มันนอนด้วยกันเดี๋ยวฟ้าได้ผ่ากลางเรือนกันพอดี”

“ก็ให้มันผ่าก่อนสิพี่แล้วค่อยว่ากัน เขาแต่งกันแล้วน่า อย่าไปยุ่งกะเขาเลย ไปนอนเถอะ”

ข้าวสวยพยายามดันไหล่พี่ชายให้เดิน หากอีกฝ่ายขืนตัวไว้ทำให้ข้าวสวยทิ้งมือลงด้วยความรำคาญใจกับความเจ้ากี้เจ้าการของพี่ชาย

“ตามใจ! อยากคอยก็คอยไปคนเดียวเถอะ ฉันไปนอนล่ะ ถูกยุงหามก็ไม่ต้องมาเคาะประตูขอยาฉันเลยนะ”

พูดจบข้าวสวยก็สะบัดหน้าเดินเข้าห้อง ทิ้งให้พี่ชายยืนลุกลี้ลุกลน

“นี่แกไม่ห่วงน้องมันเลยรึไงนังสวย!” ข้าวสารเกาศีรษะเดินตาม

“ตอนนี้ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ตาฉันมันจะปิดอยู่แล้วพี่!”

ข้าวสวยเปิดประตูเข้าไปยืนในห้องแล้วหันหน้ามาประจันพี่ชาย ที่ยังทำหน้าหงุดหงิดไม่คลาย ก่อนปิดประตูใส่จนอีกฝ่ายถอยหลังแทบไม่ทัน

“นังสวย!”

ข้าวสารนึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน สะบัดหน้าไปทางห้องน้องชายอีกครั้ง และเพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี จึงเดินตึงๆเข้าห้องตัวเองด้วยความโมโห


บุคคลภายในห้องซึ่งตกเป็นหัวข้อสนทนามากที่สุดต่างยืนดูเชิงกันเป็นนานสองนาน ในที่สุดทิเบตจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน ด้วยคงเอาแต่ดูเชิงกันแบบนี้ไปถึงเช้าไปไหวหรอก ตอนนี้เขาเพลียจะแย่ เสื้อผ้าก็ไม่ได้เตรียมไว้เลย อย่าว่าจะออกปากหยิบยืมเลย แค่ยืนใกล้กันก็ลำบากแล้ว

ก็ดูอีกฝ่ายสิ ตาแข็งปากยื่นเสียขนาดนี้ ใครดูไม่ออกคงสมองทึบ มุมปากได้รูปยกสูงขึ้นเล็กน้อยอย่างระทดระท้อใจ จะไปกันรอดมั้ยเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

“ฉันออกไปนอนข้างนอกนะ”

ร่างสูงมองปฏิกิริยาเฉยเมย ก็ได้แต่นึกทอดถอนใจกับความดื้อแพ่งไม่ฟังเหตุผลของอีกฝ่าย ใบหน้าขาวคมคายส่ายหน้าน้อยๆแล้วเดินไปผลักประตู หากหางตาเห็นคนตัวเล็กผุดลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินไปอีกทางเช่นกัน

“อะ!”

ทิเบตอุทาน เมื่อเปิดประตูก็พบขันยืนกอดกระเป๋าเสื้อผ้าเขาแน่น ยิ้มหน้าเหวอ มือข้างหนึ่งยังคงค้างอยู่กลางอากาศคล้ายกำลังจะเคาะประตู

“คุณ...พี่ชายคุณให้เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาให้”

ไอ้ขันฉีกยิ้มยื่นกระเป๋าให้สามีลูกพี่ ท่าทางเต็มอกเต็มใจนั้นทำให้ทิเบตอึกอัก

“คือ...ขอบใจ แต่ฉันว่าจะไปนอนกับพี่ชายนะ”

ทิเบตรับกระเป๋ามาถือ มองไอ้ขันทำตาโตลิ้นจุกปาก รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ

“เขาถือนะคุณ คืนแรกเขาไม่ให้ออกจากห้องหอกันหรอก”

“นั้นมันผู้หญิงกับผู้ชาย” ทิเบตตอบเสียงเย็น

“แต่กำนันสั่งให้ฉันมานอนเฝ้าหน้าหอคอยดูแล แล้วถ้าคุณไม่อยู่กำนันเอาไอ้ขันตายแน่”

“ขันก็เฝ้าเจ้านายขันไปเถอะ ฉันจะไปนอนแล้ว”

ทิเบตไม่คิดต่อความยาวสาวความยืดกับเด็กหนุ่มตาซื่อตาใส ดันอีกฝ่ายให้หลบทาง หากไอ้ขันกลับยันอกชายหนุ่มไว้

“เดี๋ยวๆงั้นให้ฉันไปถามพ่อกำนันก่อนนะ”

ไอ้ขันเสนอทางออกซึ่งคิดว่าดีที่สุดให้ชายหนุ่มหน้าตึง

ไปถามก็ถูกว่ากันยกกระบิน่ะสิ!

ทิเบตหลับตาข่มความรู้สึกอยากเขกกะโหลกเด็กหนุ่ม แล้วตัดใจยิ้มแยกเขี้ยวให้อีกฝ่าย

“เอาล่ะๆตกลง ไม่ออกก็ไม่ออก ขอบใจสำหรับกระเป๋า”

ไม่รอเด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ทิเบตถอยกลับเข้าห้องแล้วปิดประตูหนัก

ภายในห้องกว้างขวางมีเตียงใหญ่สี่เสา ผ้าลูกไม้สีขาวสำหรับกันยุงรวบเรียบร้อยไว้ที่ต้นเสาทั้งสี่ด้าน ชายหนุ่มเลือกพื้นที่ข้างโต๊ะเครื่องแป้งวางกระเป๋าแล้วค้นหาของใช้ที่จำเป็นออกมาวาง สายตากวาดมองเห็นเครื่องประทินโฉมของร่างโปร่งแล้วต้องแอบอมยิ้ม มีพอๆกับผู้หญิงเลย

ใกล้ๆมีบรรจุภัณฑ์ขององค์การเภสัชกรรมแตะตา ร่างสูงจึงหยิบขึ้นมาดู

“ครีมทาแก้แพ้แมลงสัตว์กัดต่อย ท่าจะเป็นบ่อยถึงได้มีติดห้องไว้”

ทิเบตพึมพำ ความคิดหยุดลงเมื่อเสียงสายน้ำจากประตูห้องด้านข้างเงียบลง ซักพักร่างโปร่งบางผมเปียกชุ่มจึงเดินออกมาพลางใช้ผ้าซับหยาดน้ำบนศีรษะแรงๆ เมื่อเงยหน้าเห็นร่างสูงรื้อของออกจากกระเป๋าตั้งท่าอยู่ถาวร ปากเล็กแต่จัดจ้านจึงแหวออกมาทันที

“ไหนนายว่าจะไปนอนข้างนอกไง”

เสียงดังคับห้องทำให้ทิเบตนิ่วหน้าติงอีกฝ่าย

“จะตะโกนให้ขันได้ยินก็ตามใจนะ กำนันจะได้มาเองไม่ต้องส่งขันมาเฝ้าหน้าห้อง”

ทิเบตเอาชุดสำหรับผลัดเปลี่ยนผาดไหล่มองภรรยาหมาดๆตาค้างปากอ้า

“อะไรนะ! พ่อให้ไอ้ขันมาเฝ้าหน้าห้อง เฝ้าทำไม?”

“คงรู้ล่ะมั้ง เลยมาคอยเฝ้าไม่ให้ออกไปจากห้องคืนวันส่งตัว โบราณเขาถือ!”

ข้าวหอมอยากจะทึ้งผมตัวเองแรงๆ กับความคิดสุดโต่งของบิดา สายตามองสามีสดๆร้อนๆอย่างจงเกลียดจงชังแต่ทำอะไรไม่ได้ให้หงุดหงิดหัวใจ

ทิเบตมองคนขี้โมโหเดินเหมือนเสือติดจั่นแล้วอยากขำ หากเวลานี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะหาเรื่องใส่ตัว จึงบอกอีกฝ่ายอย่างใจเย็นแทน

“นอนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยพูดกัน”

“นอน! จะนอนยังไงในเมื่อมีเตียงเดียว”

ข้าวหอมสะดุ้ง ในหัวเริ่มคิดถึงเรื่องหลังจากนี้ต้องนอนด้วยกันกับชายหนุ่ม ในใจเต้นระทึก

เขาจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก ไม่ยอมเด็ดขาด!

“แล้วจะให้นอนตรงไหนล่ะ หรือจะต้องให้กำนันมาหาที่นอนให้ฉัน”

ทิเบตซึ่งเริ่มหมดความอดทนขึ้นเสียงใส่ ด้วยอีกฝ่ายดูจะไม่ยอมเข้าใจสถานะของเขา หรือพวกเขาเลย

“ก็...” พอเอาพ่อมาขู่ข้าวหอมจึงคอหด “งั้นนายนอนที่พื้นไปก็แล้วกัน”

ร่างโปร่งเชิดคอขาวอย่างถือดี ทำเอาทิเบตส่ายหน้าเดินหนีเข้าห้องน้ำอย่างสุดระอา

ข้าวหอมมองแผ่นหลังกว้างหายลับไปในห้องน้ำแล้วจึงทิ้งตัวนั่งบนเตียงกำปั้นเล็กทุบลงบนที่นอนด้วยขัดใจ ก่อนหันกลับไปมองประตูห้องน้ำราวกับจะฝากฝังรอยแค้น จากนั้นจึงล้มตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะปิดการรับรู้ทุกอย่าง

เมื่อทิเบตอาบน้ำเสร็จออกมา สายตากวาดมองไปรอบๆห้องไร้ซึ่งเครื่องนอนวางกองไว้ตรงไหนซักแห่ง ร่างสูงจึงเดินไปหยุดข้างเตียงส่งเสียงเรียกคนนอนคลุมโปง

“นี่ ที่นอนฉันละ” ร่างบนเตียงยังคงนิ่งไม่ไหวติ่ง “หอม...”

ทิเบตยื่นมือไปสะกิด อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่ง ร่างสูงถอยหลังไปยืนมองคนบนเตียงพลางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเข้าไปทรุดนั่งบนเตียงแล้วล้มตัวนอนเคียงข้างคนแกล้งหลับ

“เฮ้ย!” ร่างเล็กเด้งตัวลุกขึ้นมองอีกฝ่ายเขม็ง “ที่ของนายอยู่บนพื้นโน้น”

ร่างสูงจ้องใบหน้ากรุ่นโกรธนิ่ง

“ถ้าไม่หาที่นอนหมอนมุ้งให้ ฉันก็จะนอนบนนี้ล่ะ”

ทิเบตยียวนไม่สนใจอาการฮึดฮัดของข้าวหอม ก็เขาเหนื่อยอยากนอนเหมือนกันนะ

ฟันขาวขบกัดริมฝีปากตัวเองแน่น มองอีกฝ่ายอย่างชิงชัง หากทิเบตไม่มีท่าทีถอยแม้แต่น้อย ทำให้คนตัวเล็กจำยอมลุกขึ้นไปเปิดตู้หยิบที่นอนกับผ้าห่มออกมากองข้างเตียงอย่างบึ้งตึง

“มุ้งไม่มีหรอกนะ”

พูดจบก็สะบัดหน้าก้าวขึ้นเตียง ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ต่อหน้าต่อตา ปล่อยให้ร่างสูงจัดการต่อเอง

“แล้วหมอนล่ะ”

เสียงทวงแทรกโสตประสาทกระทบเนื้อในสมองให้ปวดจี๊ด ลืมตาขึ้นพลัน พลางจับหมอนใบข้างๆเหวี่ยงส่งๆเดชๆให้ชายหนุ่มรับได้หวุดหวิด

ทิเบตตบหมอนในมือเบาๆ คนตรงหน้าเขานี้ช่างหาเรื่องให้รู้สึกหงุดหงิดเก่งดีแท้ ท่าทางจะมีพรสวรรค์

ร่างสูงจัดที่หลับที่นอนแล้วล้มตัวลงบนฟูกบาง เปลือกตาค่อยๆปิดลงหากใจนั้นยังคงตื่น เพราะความตั้งใจจะคุยเพื่อปรับความเข้าใจหลังเสร็จพิธีดูจะล้มเหลวไม่เป็นท่า อีกฝ่ายไม่เปิดช่องว่างให้เขาได้เอื้อนเอ่ยออกมาเลยซักนิด

รู้สึกเหนื่อยใจพิกล ด้วยไม่รู้จะเจออีกฝ่ายแผลงฤทธิ์ใส่เมื่อไร ผิดกับตอนเจอกันครั้งแรกลิบลับจนไม่อยากจะเชื่อว่าคือคนๆเดียวกัน

คิดแล้วร่างสูงจึงถอนหายใจยาว คนบนเตียงลืมตาขึ้นมาในความมืด ฟังเสียงลมหายใจอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเงียบงันจากก้นบึ้งของหัวใจ


- TBC -

ใส่ซองให้ด้วยนะ
ใครเข้างานรับไปเลย + 1

หมองานเข้าเเน่ๆ

[Ayame]

นี่มันแค่เริ่มต้นค่าคุณหมอ หลังจากนี้คงจะมีอีกเยอะ ชิมิจ๊ะน้องหอม 

แต่ขำจริงๆ งานเงียบๆกลายเป็นเอิกเกริกใหญ่โต แต่งานแต่งลูกคนโปรดของกำนัน จะธรรมดาก็กระไรอยู่เนอะ 

ลืมเตรียมซองมาให้ค่า เอาเป็นดอกไม้ช่วยงานแทนได้มั้ยเอ่ย 

[silverspoon]

สนุกมากกกก แอบสงสารเทพ

[Phelyra]

ตายแหล่ะ เค้าดัน Reply มาคั้นกลางตอนหรอเนี่ย กราบขออภัยทุกท่านด้วยนะเจ้าค่ะ

[posshiza]

๕๕๕ ไม่ได้ใส่ซองแต่ได้ไป ๕๐๐ จากประตูเงินประตูทอง อิอิ

สู้ ๆ นะหมอทิ ระวังฤทธิ์น้องข้าวหอมไว้ดี ๆ

รอตอนต่อไปคะ

[~l3aml3ery~]

+1ใส่ซองให้เจ้าภาพจ้า
(ยิ้มก่อนอ่าน.. ตาหวานก่อนเปิด.. น้า ไม่งั้นชั้นจะไม่ยอม555+)

หมอทิสู้ๆจ้า
 

[jira]

อยู่ท้ายขบวนขันหมากอ่ะ...สวมโคทถึงเข่าสีครีมของชาแนล  แว่นตากันแดดของกุชชี่  ผ้าโพกผมของELLE พร้อมกล้องความละเอียดสูงแถมซูมได้ร้อยเท่า(แต่ใช้ไม่เป็น55555)คอยสังเกตุการณ์เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวและ....คุณป้ายุพา!!!!!
อีป้านี่มันถ่อยสุดตรีนจริงจริงค่ะ  สร้างสีสันให้นิยายมาก    น้องเทพคะ  ซักวันน้องเทพต้องเจอคนที่เกิดมาเพื่อน้องเทพค่ะ  น้องหอมเค้าเป็นของพี่หมอทิค่ะ  ทำใจเถอะ!!!!
รอดูงานเข้าพี่หมอ(ขอชุดใหญ่ค่ะ)...ขอบคุณค่ะคุณเจี้ยบ

[kunkai]

พี่หมอคงต้องพยายามอีกนาน
 :pig4:ค้าบ
รอตอนต่อนะค้าบ
แถมซอง+1