หัวข้อ: ผมไม่ใช่เด็กขายน้ำโว้ย!!! By Sorrow

[No_ProMises]

 


เส้าเหลือเกิน 

สงสารต้น กริช จังเลย อ๊ากกกก

มาต่อเร็วๆ นะค้าบ

 

[anTon]

เรื่องราวจะเปนอย่างไร

ต้นกับกริชจะคืนดีกันหรือมั่ย?

แล้ววิงจะเปนยังไง?

....โปรดติดตามตอนต่อปัย

จะHBD :a13:ย้อนหลังทันมั้ยนิ

[~prince™~]

............สู้ๆเค้านะนายต้น........

[Junrai_Hyper™]

:m3:มาต่อ  มาต่อ  มาต่อ 
ถ้ามาช้าจะแก้ผ้าประท้วง 

งั้นก็แกเลยละกันครับ

จะรอดู ของแปลก

 

[gobgab]

...........ความรักคงยังไม่หายไปไหน.........

[pueng1111]

 

ยังไงก็รีบมาลงต่อน๊า~~
 
อยากให้กริชกะต้นเข้าใจกันเร็วๆ สงสารอ่า

[creamBboy]

หนึ่ง .....
ฉอง.....
ฉาม....
.....ถ้าไม่มาจะถอดแร้วน้า......

[Sorrow]

หนึ่ง .....
ฉอง.....
ฉาม....
.....ถ้าไม่มาจะถอดแร้วน้า......

 

[Pa Pao]

ตามมาดู Sorrow ถ่ายคลิปโป๊ creambBoy  กร๊ากกกกกกกก

[dokebi]

  ขอให้มาทันกริช ด้วยหุหุ  ขอบคุณคุณ Sorrow

[Junrai_Hyper™]

ตอนจบ
"นพ เอาไงดีวะ?"
พี่โจ้หน้าเครียดพลางจ้องดูกระดานคะแนนสลับกับสนามบาสที่แข่งขันชุลมุนแย่งบอลล้มลุกคลุกคลานจนกลายเป็นลูกยึดซะหลายครั้ง ครึ่งหลังนี่แผนเริ่มจะไม่เป็นแผนแล้ว ถึงคะแนนจะตามอยู่แค่ 8 แต้มแต่ตอนนี้เปลี่ยนตัวกันจนเหนื่อยทั้งตัวจริงตัวสำรองทั้งสองฝ่ายเลย 
"สงสัยต้องเล่นไม้ตายแล้วโจ้" พี่โจ้พยักหน้าให้สัญญาณนำอาวุธสุดท้ายมาใช้
"วันนี้ชนะเลี้ยงเอ็มเคแล้วตบด้วยสเวนเซ่นส์นะน้องๆ!!!" ....ไม่ได้ช่วยอะไรเล้ย! แต่ก็เข้าใจ พี่เขาอยู่ฝ่ายอุปกรณ์กับเหรัญญิกพ่วงอีกตำแหน่งนี่หว่า

พี่ม.5 กับเจ้าเม้งที่เปลี่ยนตัวออกไปเพิ่งกลับเข้ามาเล่นต่อ ฝ่ายโน้นก็เริ่มเหนื่อยจนชู๊ตไม่ลงซะหลายครั้ง แดดร้อนขึ้นทุกทีแล้ว ดีนะที่ได้ลูก 3 คะแนนจากเม้งกับพี่ม.5 ติดกันสองลูกให้พอใจชื้นบ้าง แต่อีกแปบเดียวฝ่ายโน้นก็ชู๊ตลงให้คะแนนทิ้งห่างไปอีก ชักจะไม่ไหวแล้ว จะเปลี่ยนตัวก็.....คนที่นั่งอยู่ริมสนามยังหน้าซีดโบกมือหยอยๆ บอกน้อยจะไปชายแดนอยู่เลย..... ตอนนี้ก็ได้แต่ส่งบอลให้พี่ๆ ไปจัดการต่อ
"เฮ้ย! หมดแรงแล้วเหรอต้น?"
"คร้าบพี่โย่ง จาม่ายหวายแล้ว"

มารยาไปงั้นแหละ พอเผลอไม่มีคนประกบผมก็เข้าเลย์อัพใต้แป้นเอา 2 แต้มบ้าง พี่โย่งชี้หน้าแล้วหัวเราะใหญ่ แต่เล่นมุขนี้อีกทีพี่ท่านเริ่มไม่ขำแล้ว พอบอลเข้ามือผมอีกคราวนี้พี่โย่งยืนดักเลย ง่ายไปมั้งพี่! คิดว่าผมชู๊ตสามแต้มไม่ได้แน่ๆ เลยจะรอบล็อคเลย์อัพรึไง?! ก้าวซ้าย- ขวาแล้วกระโดดขึ้นด้วยบอลในมือขวา พี่โย่งกับสีเหลืองอีกคนก็โดดขึ้นบังทันที ผมรีบเปลี่ยนบอลมามือซ้ายแล้วส่งลูกลอยขึ้นข้างห่วง

มันเหมือนภาพสโลว์โมชั่น.....พี่สองคนเสียหลักกลางอากาศ ลูกบอลกลิ้งลงห่วงไปอย่างช้าๆ คะแนนเท่ากันแล้ว!
พอผมลงแตะพื้นก็รีบขยับออกแต่พี่สองคนที่ล้มตามลงมา.....หัวเข่าใครสักคนกระแทกลงที่........

กร๊อบ!!!!

"อ๊ากกกกกก!!!!!!!"

"เฮ้ย! ต้น!!"

พี่สองคนรีบลุกขึ้นจากขาผม.....ขา.....ขาผม........
บนพื้นปูนที่ร้อนจนแสบผิว แต่ความเจ็บมันมากกว่า .....ความเจ็บที่แล่นตั้งแต่ข้อเท้าขวามาถึงต้นขา....
ได้ยินเสียงพี่โจ้วิ่งเข้ามาดู มันเจ็บจนหมดแรงซะดื้อๆ ได้แต่นอนตัวงอดูคนมากมายที่มุงเข้ามา เห็นเม้ง วิง แล้วก็ใครอีกเยอะแยะแต่เจ็บจนลืมตาแทบไม่ขึ้น
"ต้น เป็นอะไรมากมั๊ย!!?"
"ไม่....ไม่เป็นไร"
"เจ็บตรงไหนต้น? ขยับขาได้มั๊ย?!"
....พูดไม่ออก....พยายามลุกขึ้นยืนแต่มันเสียวแปลบไปทั้งขา....บ้าน่า! ต้องไม่ใช่แบบนี้!
"ผมยังไหวครับพี่ ขอนั่งพักแปบเดียว"
"ไม่ได้หรอก! ขอพี่ดูขาก่อน" พี่โจ้กดนิ้วเบาๆ ไล่จากน่อง พอถึงเหนือข้อเท้ามันก็เจ็บจนสะดุ้ง
"อาการเป็นไงครับพี่โจ้? ไอ้ต้นมันเป็นยังไงแน่?"
"ส....สงสัยกระดูกร้าวว่ะ เห็นแวบๆ ว่าฝ่ายโน้นเอาเข่าลงแถวนี้"

"พี่โจ้ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ น้องต้นลองถอดรองเท้าออกดูซิ"
ฝ่ายโน้นหน้าสลดไม่แพ้กันพยายามเข้ามาช่วยแกะเชือกรองเท้าแต่ยิ่งกระเทือนมันยิ่งเจ็บ.....มรึงจะช่วยหรือมรึงจะฆ่าตรู!? ตาพร่าจนมองหน้าไม่ชัดเลยไม่งั้นตรูจะเอาคืนแน่ไอ้คนหวังดีที่โลกไม่ได้รอ
อะไรๆ มันชุลมุนไปหมด แล้วใครก็ไม่รู้มาหามผมไปข้างสนาม.....ผมถูกเปลี่ยนตัวออกแล้วเหรอเนี่ย?....ไม่จริง....
"ต้น! ขาหักเหรอ?"
"ไม่หักโว้ย! ช้ำนิดหน่อยแค่นั้นแหละวิง"
"พี่โจ้ ผมว่าเรียกรถพยาบาลเถอะครับ"
"เอางั้นเหรอเม้ง! เออ! ก็คงดีมั้ง? พี่ทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย!"
"ไม่ได้นะครับพี่โจ้! ผมแข่งไหวจริงๆ ผมยังแข่งได้นะครับ ขอผ้ายืดมารัดขาก็พอครับ"
"อ....เอางั้นเหรอต้น? แน่ใจนะ?"

ผมนอนแหมบกลั้นใจตอนที่พี่โจ้ถอดรองเท้าถุงเท้าออกแล้วรัดผ้ายืดตั้งแต่เหนือข้อเท้าไล่ลงไป แค่ช้ำเท่านั้นแหละ ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ผมต้องแข่งต่อได้สิ.....วันนี้คือวันแรกที่ผมจะสู้เพื่อเขา! จะจบแบบนี้ไม่ได้!
"ต้น! ท่าจะไม่ไหวนะ! เจ็บแบบนี้คงกระดูกร้าวแหงๆ ดีไม่ดีหนักกว่านั้นอีก"
"ต้องไหว....ต้องไหวสิ เขารออยู่....เขารอเหรียญทองอยู่.....เจ็บนิดเดียวเอง"
"ต้น.....อย่าฝืนเลยนะ ทำแบบนี้พี่เขาไม่ดีใจหรอก"
"เรายังไหวน่าวิง....แค่ไล่เตะนายไม่ได้แค่นั้นแหละ ฮะๆ"
"ต้น พี่ว่าไปโรงพยาบาลเถอะ พี่รับผิดชอบไม่ไหวนะถ้าน้องอะไรไป ยังไงเจ็บแบบนี้พี่ก็ให้ลงต่อไม่ได้แล้ว"
"ข...ขอผมนั่งเป็นตัวสำรองก็ได้ครับพี่.....ขอผมอยู่เถอะนะ.....แข่งจบแล้วค่อยไปหาหมอ"

อุตส่าห์ตีเสมอได้แล้ว อีกไม่นานก็จะจบแล้ว อย่างน้อยอยู่เป็นตัวสำรองถ้าใครเหนื่อยผมยังลงแทนได้.....ต้องชนะสิ....ต้องชนะ......ผมขยับผ้าให้ยิ่งรัดแน่นขึ้น รัดแน่นๆ ให้ลืมเจ็บไปเลย แต่พอลองลงน้ำหนักที่เท้ามันก็ยังเสียวแปลบนิดๆ ถึงโคนขา
.....แค่อย่างเดียวที่ผมจะทำเพื่อเขาได้ แต่ผมก็ยังทำมันพัง.....
.....ทุกอย่างพังหมดแล้ว....ไม่เหลืออะไรแล้ว.....

"โจ้! นายทำอะไรน่ะ?" เสียงใครเดินเข้ามา....ทำไม.....ไม่นะ! ต้องไม่ใช่เวลานี้!!!

"น้องเขาโดนล้มกระแทกแถวข้อเท้าน่ะพี่กริช"
"แล้วทำไมเอาผ้ารัดแบบนั้นล่ะ?"
"ก็....ก็น้องเขาอยากให้ทำแบบนี้น่ะ"
เขาก้มลงข้างๆ มือแข็งแรงที่คุ้นเคยแตะลงที่ข้อเท้าแล้วค่อยๆ แก้ผ้าที่รัดออกก่อนจะกดเบาๆ ไปทั่ว
"เจ็บตรงไหนบ้าง?"

.....เขาอยู่ตรงนี้จริงๆ.....เขากลับมาแล้ว.....แต่ทำไมต้องเป็นตอนนี้.....นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากมอบให้เขา เขาควรได้เห็นเหรียญทองที่ฝันมานานต่างหาก ความฝันที่ผมทำพังถึงสองครั้ง......
"นอนลงซะ โจ้หาอะไรมาหนุนขาน้องต้นไว้ ขอถุงน้ำแข็งมาประคบแล้วโทรเรียกรถพยาบาลด้วยนะ"
ถึงจะอยู่ข้างสนามที่กำลังแข่ง แต่รอบข้างในตอนนี้กลับเงียบเหมือนมีแค่ผมกับกริช เงียบจนได้ยินแค่เสียงสะอื้นของตัวเองกับเสียงลมหายใจของเขา
"ทำแบบนี้ทำไม?"
"......เรา......" ผมจะคุยกับเขาไม่ได้ เรื่องของผมกับกริชจบไปแล้ว ต้องทำเหมือนไม่รู้จักเขา จะไม่ทำให้เขาเดือดร้อนอีกแล้ว
"ถามว่าทำแบบนี้ทำไม? อยากพิการรึไง?" เขายังโกรธอยู่จริงๆ ด้วย......เขายังโกรธผมอยู่.....
อยากจะห้ามน้ำตาแต่มันไหลมาไม่หยุดได้แค่เบือนหน้าหนี ไม่ใช่เพราะเจ็บขา แต่มันเจ็บที่ใจ
เรื่องเดียวที่ผมพอจะทำให้เขาได้ แต่ตอนนี้มันพังหมดแล้ว.....ตอนนี้ผมเป็นแค่คนโกหกที่ไม่มีอะไรจะให้เขายกโทษได้

เสียงรถพยาบาลแว่วมา แล้วผมก็ถูกอุ้มขึ้นรถ.....ดีเหมือนกัน พาผมไปจากตรงนี้ทีผมสู้หน้ากริชไม่ได้.....ไม่อยากให้เขาเห็นผมในสภาพนี้อีกแล้ว
"ไปด้วยครับ" กริชก้าวตามขึ้นมาแล้วประตูรถก็ปิด ....โว้ย!! พูดอยู่หยกๆ ว่าไม่อยากให้เห็นก็ยังจะตามมาอีก
"กริช.....เราขอโทษ" กริชนั่งจ้องหน้าผมไม่พูดอะไรเลย
"ไม่ต้องพูดแล้ว"
"เราขอโทษ.....ขอโทษนะกริช......ขอโทษจริงๆ"
"................"
"วิงเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วยนะครับกริช วิงเขาไม่รู้เรื่อง เราไม่ได้เล่าเรื่องของพี่--"
"ไม่ต้องพูดแล้ว นอนไปเถอะจะถึงโรงพยาบาลแล้ว"

รถหยุดนิ่ง บุรุษพยาบาลเข้ามาเข็นผมเข้าห้องฉุกเฉิน ภาพสุดท้ายที่เห็นคือกริชยืนนิ่งไม่เดินตามมา นั่นสินะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่นา ทั้งที่รู้ดีแต่ทำไมมันหัวใจมันเจ็บเหลือเกิน.....เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว....คำขอโทษของผมเขาก็ไม่อยากฟัง.....เขาไม่รู้จักผมอีกแล้ว......
...
...
...
...
พยาบาลจับผมตรวจโน่นนี่ แล้วเข็นไปห้องเอ็กซเรย์ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรบ้าง ในหัวเห็นแต่ภาพกริช.....
ภาพที่เคยอยู่ด้วยกัน....ทุกคำพูด......ทุกสิ่งทุกอย่าง.....รวมทั้งภาพสุดท้ายที่เขายืนมองผมไกลๆ.....สิ่งที่พอเรียกสติกลับมาได้ก็คือความเจ็บเมื่อคุณหมอขยับเท้าผมให้เข้าที่ก่อนจะเริ่มพันผ้าปูนพลาสเตอร์เปียกๆ เข้ารูปเฝือก
"กระดูกร้าวนะ ไม่ถึงกับหักแต่ก็พยายามอย่าใช้ขาช่วงนี้ล่ะ"
"ครับ"
"ใส่เฝือกเดือนนึงแล้วมาเอ็กซเรย์ดูอีกทีแต่คิดว่าเดือนเดียวคงหายดีแล้วล่ะ"
ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจ....แวบนึงคิดว่าน่าจะเจ็บแรงกว่านี้เผื่อบางทีเขาอาจจะอยู่กับผมนานขึ้น.....คิดอะไรบ้าๆ.....กริชเกลียดผมขนาดนั้น....

นาฬิกาบนผนังบอกเวลาบ่ายโมงกว่าๆ ....ตอนนี้การแข่งจบไปแล้ว.....ถึงไม่รู้ผลแต่......ถ้าชนะป่านนี้คงมีใครสักคนมาหาแล้วล่ะ.....ทุกอย่างพังหมดแล้ว สิ่งสุดท้ายที่จะทำเพื่อเขาแต่ผมก็ยังพลาด แล้วไอ้เป๋อย่างผมจะทำอะไรได้อีก ก็ได้แต่ยอมรับความจริงเท่านั้น ผมยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอและพี่บุรุษพยาบาลที่เข็นรถให้ผมนั่ง ประตูห้องตรวจค่อยๆ เปิดออก ทั้งที่รู้.....แต่ลึกๆ ก็ยังหวังว่าคนที่ยืนรออยู่หน้าห้องจะเป็น......มีแค่ความว่างเปล่าเท่านั้น......
จะมัวสำออยไปถึงไหนฟระไอ้โง่! ชีวิตเราต้องจัดการเองได้สิ! บอกตัวเองไว้ว่าไม่มีกริชอีกแล้ว!

"เอ่อ....พี่พยาบาลครับ ผมไม่ได้เอากระเป๋าเงินมา ขอโทรไปหาคนที่บ้านหน่อยได้มั๊ยครับ?"
"พี่ชายของน้องจ่ายให้หมดแล้วล่ะครับ" ....พี่ชาย? ใครโทรบอกพี่ต่อพี่ต้อมรึไง?
"นั่นไงครับ"
ไม่ใช่พี่ต่อหรือพี่ต้อม.....คนที่ยืนสะพายเป้ถือไม้ค้ำกับถุงยาอยู่ข้างหน้า......
"คุณหมอนัดอีกหนึ่งเดือนให้มาเอ็กซเรย์อีกครั้ง ระวังอย่าโดนน้ำด้วยนะครับ อันนี้บัตรคนไข้ครับ"
"ขอบคุณครับ"
แล้วเขาก็เปลี่ยนมาเข็นรถให้ผมช้าๆ ออกมานอกโรงพยาบาล ไม่มีคำพูดอะไรทั้งนั้น....มีแต่ความเงียบ
..
..
..
TBC.

[stayingpower]

   แอ๊กก ไม่เห็นจาจบเรยยยยยย ฮือๆๆ

[zandwizz]

 

อ่าไร จบแบบนี้ได้ไงอ่า

ไม่เห็นรู้เรื่องเลย     

มาต่อด่วนเลย

 

[pupper]

  จบดีนะครับ แต่เสียดายต้องคิดเอาเอง หน้าจะมีกอีกสักตอนนะครับ เพื่อบอกบทสรุปของแต่ละคน

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เหอะๆ ตอนจบแต่คนโพสไม่ได้บอกว่าจบนี่ครับ
 

คนเราก็ผิดพลาดกันได้ เพียงแต่จะรู้จักแก้ไขและปรับปรุงตัวหรือปล่าว

ถ้าเขาทำแล้วเรายังทิฐิก็  ช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ

 

[THIP]

ตอนจบแต่ยังไม่จบ       

[pueng1111]

แง๊ๆๆ

อยากได้ตอนจบของจริงง่า

ลุ้นอยุเง้ออ

[nartch]

 
ตกลงจบป่าวววว ถึงจะจบ happy แต่เล่นจบดื้อ ๆ แบบนี้ไม่ดีเลย อุตส่าห์เขียนมาตั้งยาววววว
กลายเป็นไร้อารมณ์ไปเลยยยย
ถ้าจบจริงก็ขอบคุณนะครับบบที่สละเวลามา post ให้อ่านเห็นว่าตั้ง 1 ปีเลยยยย ขอบคุณมากครับบบ
เรื่องของคุณสนุกมากกกก ถึงเพิ่งจะเข้ามาติดตาม แต่ก็ตามติดมาตลอดดดด ตั้งแต่ได้อ่านน 
เอาเป็นว่าจะคอยติดตามผลงานต่อ ๆ ไปนะครับบบบ โชคดีคับ รักษาสุขภาพด้วยยยย
 

[→Yakuza★]

 

แบบนี้ไม่แฟร์เลยน่ะครับ มาทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ บาปน่ะคร๊าบบบบบ =[]=!!!!!!


ค้างงงงงง ค้างงงง มาก มาก มาก มาก  รักกริชรักต้นครับ อะ ฮิฮิฮิ

[aisen]

จบแบบ happy ending นะงับ
ไม่งั้นทำใจม่ายด้ายอ่า ฮือฮือ
 

[Poes]

แอ่ะ ยังมะจบสุดๆเรยอะ รออ่านต่อนะหมูพูห์   

[chonrapee]

ว้ากกกกกก  ทามมายมานไม่จบละคับพี่น้อง   

ผมรออ่านนะคับ รีบมาอัพต่อเร็วๆนะคับ    

จะขาดใจตายแล้วค้าบบบบ  มานบีบหัวใจเหลือเกิน

[creamBboy]

จบจิงเรอะ
รู้สึกมันด้วนๆยังไงมะรู้แฮะ - -''
แอบกิ๊กแอบกั๊กป่าวหว่า   
เอามาต่ออีกกกกกกก   มะง้านจะเอาคลิปโป้คุณมู๋พูห์มาแฉ

[ninaprake]

ผมว่าเค้าหมายถึงนี่เป็นตอนจบไงครับ Episode สุดท้าย แต่ตอนนี้มันมันขึ้น "อ่านต่อฉบับหน้า" เท่านั้นเองไง     แบบว่า เดี๋ยวจะมาต่ออีกทีอ่ะ (เหมือนเรื่องย่อหนังในหนังสือพิมพ์ไงอ่ะ อิอิ)

ดีจังๆๆๆ กริชก็รู้สึกใช่มะหล่ะ ว่าที่ต้นทำมา ความรู้สึกที่มีให้มันไม่ใช่เรื่องโกหก .... เหลือก็แค่เคลียร์แหละ ว่าโกหกทำไม .... สู้ๆนะ ....   

โอ๋ๆๆ วิงมานี่มะ ครงนี้มีคนคอยเป็นห่วงอยู่นะ อิอิ 

[Sorrow]

ขอโทษแฟนนิยายทุกท่านด้วยนะครับ คือตอนจบยาวมากเลยบอกคุณพูห์ให้แบ่งลง
น้อมรับผิดทุกประการคร้าบ เร็วๆ นี้คุณพูห์จะลงให้จนจบแน่นอนครับ

[Red_Chocobo]

แอบเห็น ตอนท้ายเขียนว่า TBC นี่มานคงหมายถึง To Be Continue แห๋งเรย 


แอบสปอย เดาว่า กริช คงเคลีย์ค่ารักษาให้หมดแล้วแหละ แระก้อแอบเดาอีกว่า วิง คงไปคุยกะกริช แล้ว (มั๊ง)

[Abracadabra]

หวังว่า คุณ Sorrow คงจะมาเขียนภาคต่อนะครับ   น่ารักดี

อ่านกี่ทีก็ชอบครับ

[Keisuke]

ไม่ได้เข้ามาซะนาน พอมาถึงก็อ่านรวดเดียวหลายตอนเลย 

ครบ 1 ปีแล้วเหรอครับ นานมากเลย ขอบคุณคนเขียนมากนะครับ อุตส่าห์เพียรพยายามให้เราได้อ่านเรื่องดี ๆ อย่างนี้

แต่อย่าเพิ่งหนีไปไหนนา อยากอ่านจนจบมากมาย รักต้น กริช วิงและเจ้าเมร้งมั่กมาก

วันเกิดผมเพิ่งผ่านไปเลยอยากให้ทุกคนมีความสุขรวมทั้งผู้เขียนด้วยนะคร้าบบบบบบบ

[anTon]

รอตอนจบๆ

[Junrai_Hyper™]

....
....
....
....
"พี่กริชไม่กลับเพชรบุรีแล้วเหรอครับ?"
"เรียกกริชเฉยๆ ก็ได้"
....
....
....
....
"ต้น ทำแบบนี้ทำไม?"
".....เราขอโทษนะกริช"
"เลิกพูดขอโทษได้แล้ว บอกผมทีว่าทำแบบนี้ทำไม ไม่รู้ตัวรึไงว่าเจ็บหนักแค่ไหน ถ้าฝืนต่อจะเป็นมากกว่านี้นะ"
".....แต่ยังแข่งไม่จบ......"
"จะฝืนไปทำไม?"  กริชเบาเสียงแล้วนั่งลงตรงหน้า ".....แค่เดินยังไม่ไหวเลย"
"เรา...อยากเอาเหรียญทองมาให้กริช.....เหรียญทองบาส.....ขอโทษนะเราทำให้กริชผิดหวัง"
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ นั่นมันความฝันของสิงห์ ต้นก็รู้"

.....เรื่องนั้นช่างมันเถอะ.....พูดแบบนี้แสดงว่าสีเราแพ้แล้วจริงๆ.......
"อะไรที่กริชอยากได้...ฮึกๆ....เราจะทำให้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้ทีมสีเรา...ฮึกๆ ...."
"กีฬาต้องมีแพ้มีชนะ มันเรื่องปกติน่ะ"
"เราไม่ได้ตั้งใจจะให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เลยนะ...ฮึกๆ...คืนนั้นเรา....เราแค่อยากกินเหล้าฟรี.....ตอนแรกตั้งใจจะ..."
"จะมอมเหล้าผมแล้วทิ้งไว้ที่ร้านงั้นเหรอ?"
ภาพวันเก่าๆ คืนแรกที่ได้เจอกัน จุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด จุดเริ่มต้นที่ให้เรื่องเลยเถิดมาถึงขั้นนี้

"ตอนเห็นชุดนักเรียนในตู้ ทำไมต้นไม่บอกผมล่ะ?"
"เรา...เรากลัว....ฮึกๆ....เรากลัวกริชบอกโรงเรียน ....ฮึกๆ.....กลัวถูกไล่ออก...."
"แล้วหลังจากนั้นล่ะ? มีเวลาตั้งนานทำไมต้นถึงไม่บอก?"
"เราผิดเองแหละ เรากลัว....ฮึกๆ....กลัวไปทุกอย่าง"
...
...
"ต้นกลัวจะกระทบการเรียนของผมใช่มั๊ย? ต้นรอให้ผมสอบกลางภาค สอบโควต้าเสร็จก่อนใช่มั๊ย? คืนนั้นที่สวน......ต้นพูดว่านายเป็นรุ่นน้องแต่พอผมเล่าเรื่องสอบโควต้านายก็เปลี่ยนใจไม่ยอมพูด"
...
...
"ต้น.....เป็นความผิดของผมเอง เพราะผมอ่อนแอ ต้นถึงต้องรอมาตลอดใช่มั๊ย? ต้นรอผมสอบเสร็จก่อนแล้วถึงจะพูดใช่มั๊ย?"
"เรากลัวบอกไปแล้วกริชจะโกรธจนไม่มีสมาธิทำข้อสอบ.......ม...ไม่ใช่หรอก เรามันโง่เอง เรามันขี้ขลาด....กลัวว่าบอกความจริงแล้วจะเสียนายไป....เรากลัวกริชจะเกลียดเรา แต่ยิ่งหลอกนายนานเข้าเราก็.....เราไม่รู้จะทำยังไงดี"

"ขอโทษนะต้น....เป็นความผิดผมเอง ผมมันอ่อนแอ...ทำให้นายต้องคอยหลบมาตลอดสามเดือน"
"ดูต้นตอนนี้สิ....เจ็บขนาดนี้....." กริชลูบมือลูบแขนที่แผลเพิ่งตกสะเก็ดและเฝือกที่ยังไม่แห้งดี เสียงเขาสั่นเครือ
"ขอโทษนะที่เมื่อคืนผมพูดแรงแบบนั้นกับต้น ผมเสียใจจริงๆ ต้นไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมสักอย่างแต่ผมกลับคิดกับนายแบบนั้น"
"ไม่เป็นไรหรอก เราควรโดนยังงั้นแล้วล่ะ ขอโทษนะกริช"

เขากอดผมไว้ เป็นท่าที่ทุลักทุเลแถมยังต้องเบี่ยงตัวไม่ให้โดนเฝือกอีก
"ผมว่าเราเลิกพูดคำว่าขอโทษกันดีกว่านะ ไม่งั้นพูดกันอีกสามวันก็ไม่จบซะที"
"แล้วกริชยังโกรธเราอยู่มั๊ย?"
"ไม่แล้วล่ะ ผมเองก็ผิดเหมือนกัน"
"ไม่โกรธแน่นะ?" กริชพยักหน้าทั้งน้ำตา
"งั้นเราก็มีอีกเรื่องจะบอก.....คือ...." มาถึงขั้นนี้แล้วสารภาพให้หมดไปเลย จะตายก็ตายทีเดียวนี่ล่ะ

"เราเป็นคนโทรเข้ามือถือนายตอนที่อยู่หน้าห้องปกครอง คือตอนนั้นเราอยากรู้ชื่อจริงของกริชจะได้หลบถูกน่ะ" (ความผิดพิเศษกระทงที่ 1)
"งั้นเหรอ.....ก็ไม่เป็นไรร้อก! ไม่ได้โดนตีซะหน่อย" (ศาลยกฟ้อง)

"แล้วเรา...เอ่อ....ก็เป็นคนบอกพ่อแม่กริชเองแหละว่านายทำกีฬาสี" (ความผิดพิเศษกระทงที่ 2)
"ไปบอกกันตอนไหน? ต้นเจอพ่อแม่ผมได้ยังไง?" (ท่าตรูจะไม่รอด ไหนๆ จะตายแน่ขอบอกให้หมดจะได้ตายตาหลับ)

"เจอที่หน้าบ้านของกริช .....เรา.....วันนั้นเราขโมยกุญแจของกริชไปปั๊ม" (ความผิดพิเศษกระทงที่ 3)

"แล้วก็แอบเข้าบ้านของกริช......" (และความผิดพิเศษกระทงที่ 4)

"ไปค้นของของพี่สิงห์ด้วย" (ความผิดพิเศษกระทงที่ 5 ตามมาติดๆ .....หมดรึยังเนี่ย?)

กริชจ้องหน้าเขม็งเลย..... อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะ จะปิดบังไม่ได้อีกแล้ว
"ผมไม่โกรธหรอก จริงๆ แล้วก็ไม่คิดว่าจะปิดพ่อแม่เรื่องกีฬาสีได้นานนักหรอกนะ"
"แล้วที่เราขโมยกุญแจของกริชล่ะ? ที่ค้นของของพี่สิงห์อีก กริชโกรธก็เราบอกมาตรงๆ เถอะนะ"
"บอกแล้วไงว่าไม่โกรธก็ไม่เชื่อ อยากให้โกรธก็ได้นะ เอ้านี่!" โป๊ก! ว่าแล้วก็โดนมะเหงกหนึ่งที 
"มะเหงกนี้สำหรับการปากหนัก คิดมาก ไม่เชื่อใจผม"

"แล้วก็มะเหงกที่สอง.....โทษฐานที่ไปกอดคนอื่นต่อหน้าผม บอกมาซิน้องวิงเป็นใครเป็นอะไรกับนาย?"
"ก...กริช วิงเป็นเพื่อนเรา"
"กอดกันแบบนั้นน่ะนะ! อยากให้ผมเชื่อแบบนั้นน่ะเหรอ?"
"วิง....เป็นเพื่อนสนิทของเราจริงๆ นะครับ"
"จะบอกดีๆ หรือเอามะเหงกอีก?"
ผมได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ จะพูดอะไรให้วิงเสียหายไม่ได้หรอกเขาเจ็บช้ำขนาดนั้นเพราะผม ถ้ากริชไม่เชื่อใจผมก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

"มะเหงกที่สามนี่ โทษฐานที่ไม่บอกผมว่าจูบแรกของต้นน่ะให้คนอื่นไปแล้ว"
"กริชรู้ได้ยังไง?"
"น้องวิงบอกผมหมดแล้ว เขามาที่โรงพยาบาลตอนที่ต้นยังอยู่ในห้องตรวจ แต่ตอนนี้กลับไปแล้วล่ะ"
...
...
".......ขอโทษนะกริช"
"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องนี้ต้นคงลำบากใจ ......น้องวิงเขาก็น่าสงสารนะ"
"....ครับ...."
"เป็นเด็กซื่อๆ แต่ใจกล้าน่าดู น่าเสียดายโดนต้นปล้ำซะได้"
"โว้ย! ไม่ได้ปล้ำนะ!"
"เล่นถอดเสื้อกอดเขาแล้วจูบที่หน้าผากแบบเนี่ยไม่เรียกปล้ำเหรอ?" ....วิงมันกล้าเล่าลงลึกทุกรายละเอียดเลยเหรอเนี่ย? เป็นคนเปิดเผยจริงๆ

กริชหัวเราะเบาๆ แล้วนั่งยองๆ หันหลังให้ผม
"ทำอะไรน่ะ? อย่าบอกว่าจะให้เรารุกที่นี่นะ"
"เดี๋ยวเถอะไอ้น้องจอมหื่น! อยากโดนมะเหงกอีกรึไง? จะพาไปส่งขึ้นแท๊กซี่ต่างหาก"
แผ่นหลังของเขาอบอุ่นเหลือเกิน ดีกว่ามอเตอร์ไซค์ในฝันหลายเท่า.....ดีที่สุดเลย......ผมกอดคอกริช ซบหน้าลง.....ไม่ได้ฝันไป.....
"กระเทือนแผลเหรอต้น? ทำไมร้องไห้?"
"เปล่า.....เรา....เรานึกว่ากริชจะโกรธเราไปตลอดชีวิตแล้วซะอีก"
"เราสองคนสัญญากันแล้วนี่นาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"

"กริชครับ.....อย่าโกรธวิงนะครับ....วิงเป็นเพื่อนเรา"
"ไม่โกรธหรอกน่า เขาเป็นเพื่อนนายแล้วก็เป็นรุ่นน้องผมด้วยนี่นา"
"เขาน่าสงสารนะครับ"
"อืม แต่สักวันนะ.....สักวันเขาคงเจอรักแท้ครั้งใหม่..........เหมือนที่ผมได้เจอ"

คำสุดท้ายของกริชแผ่วเบาจนเด็กหนุ่มที่ขี่หลังอยู่คงไม่ได้ยิน....และไม่ได้เห็นน้ำตาของคนที่แบกเขาไว้
.....เป็นไรวะสิงห์ เปียกฝนแล้วดันมายืนหน้าบ้าน กรูนึกว่าผี.....
....กรูทำกุญแจหาย.....
......เราขโมยกุญแจของกริชไปปั๊ม......

เขาเจอแล้ว.....กุญแจที่หายไป.....กุญแจที่เคยคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีใครดีเท่าความรักครั้งแรกที่แสนเจ็บปวดนั้น ....แต่วันนี้....เขาหันไปดูเด็กหนุ่มที่อยู่บนหลัง.....สิ่งต่างๆ ที่ต้นทุ่มเททำเพื่อเขามาตลอด......
"ผมจะอยู่กับต้นตลอดไปนะ"
"กริชว่าอะไรนะครับ?"
"ป....เปล่า...."

"กริชครับ.....เรายังไม่อยากกลับบ้าน"
"งั้นจะ...จะไปไหนล่ะ....หรืออยากไปจู๋จี๋กันที่บ้านผม"
"โหย! ขาเพิ่งเข้าเฝือกอยู่นะ"
"งั้นจะไปไหนล่ะคร้าบท่านน้องชายสุดที่ร้าก?"
"ไปอีกที่นึงนะครับ"
"ไม่เอา! ไกลอะ! ตัวนายก็หนักยังกะควาย"
"ฮะๆ นะครับ นะๆๆ พี่ชายสุดที่รัก นะๆๆ น้าาาาาาา"

กริชไม่ตอบแต่ก็แบกผมไปตามฟุตบาทเรื่อยๆ .....ไม่ต้องบอกว่าไปที่ไหนแต่หัวใจสองดวงต่างรู้คำตอบของอีกฝ่าย เป็นภาพที่แปลกตา กลางแดดร้อนเปรี้ยง เด็กหนุ่มสองคนขี่หลังกันเดินไปตามถนน คนบนหลังแต่งชุดนักบาสสีแดงสะพายเป้แบกไม้ค้ำพะรุงพะรัง ขาก็เข้าเฝือกสีเดียวกันเหมือนจงใจ

......บาสแพ้ไปแล้ว.....ขาก็ใส่เฝือก.....การสอบก็ยังต้องรอฟังผล.......ไม่มีเหรียญทอง.......ไม่มีมอเตอร์ไซค์.......
หนทางของชีวิตไม่ได้สวยงามเป็นไปตามที่คาดหวังเสียทุกครั้ง แต่หากยังไม่ปล่อยมืออีกมือที่เกาะกุม
หากยังไม่หมดหวัง หากยังเชื่อใจ ยังสู้เพื่อตัวเองและคนอีกคนที่อยู่เคียงข้าง ชีวิตก็ยังมีพลังให้ก้าวต่อไป
.......ตอนนี้เหมือนโลกมีแค่เขาสองคน.....คนสองคนที่พร้อมจะเป็นโลกทั้งใบให้กันและกัน......



================= THE END =================