ตอนที่ 11
นับวันความรู้สึกของแบ้งค์ที่มีต่อออมยิ่งมากและมากขึ้น...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...ว่าทำไมความรู้สึกที่มีต่อน้องชายเพื่อนถึงได้มากมายขนาดนี้
แทบจะเรียกได้ว่าไม่ยอมให้คลาดสายตาเลยก็ไม่เกินไป...ว่าง...ไม่เรียนเมื่อไหร่จำต้องมาด่อมๆมองๆแถวคณะสถาปัตถ์จนเป็นที่ชินตาของสาวๆ
ที่จะเห็นหนุ่มหล่อมานั่งหน้าหล่อชะเง้อชะแง้เหมือนกำลังมองหาใครสักคน
"อ่าว พี่แบ้งค์ มาได้ไงครับ"เสียงของคนที่มาน่งคอเคล็ดตลอดบ่ายถามขึ้น
"พอดี ไอ้อาร์มมันไม่ว่างมารับออมหน่ะครับ เลยให้พี่มารับออมกลับบ้านด้วยกัน...แล้วนี่ออมหมดเรียนหรือยังครับ"แบ้งค์ส่งยิ้มไปให้ออมเสร็จก็กลับบึ้ง
เมื่อเห็นว่ามีบุคคลที่ไม่เป็นที่ปรารถนายืนอยู่ด้วย
"อ่าว ว่าไงน้องสัน...(ขวานหรือสันดารดีว่ะ)มาด้วยหรือครับ โทษทีพี่ไม่ทันมอง"แล้วกลับมาสนใจคนตรงหน้าแทน
"มีเรียนอีกคาบครับพี่แบ้งค์ แต่พี่แบ้งค์ไม่ต้องรอก็ได้ เดี๋ยวออมให้ไอ้สันมันไปส่งก็ได้ครับ"คำตอบของออมทำเอาแบ้งค์เกิดอาการน้อยใจขึ้นมากระทันหันแบบไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน
"แต่ไอ้อาร์มมันให้พี่มารับ"แบ้งค์พูดเสียงแข็ง
"แต่"
"ไม่มีแต่ เดี๋ยวมาเจอพี่ที่นี่"โดยไม่รอฟังคำตอบใดจากออมแบ้งค์เดินหันหลังออกมาทันที เพราะไม่อยากได้ยินคำปฎิเสธของออมเพราะมันอาจทำให้เค้าทนไม่ได้
"ทำไมอยากให้ไอ้สันขวานนั่นไปส่งมากหรือไงว่ะ"แบ้งค์สบถออกมาเบาๆอย่างอารมณ์เสียขับรถออกมาทันที แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ขับไปไหน เพราะขับวนอยู่ในมหาลัยนั่นเอง
"ออ มึงอยู่ไหน"แบ้งค์ต่อสายถึงอาร์ม
"อยู่แถวๆนี้แหละ ไมว่ะ"อาร์มถามกลับ
"กูจะโทรมาบอกมึงว่า วันนี้มึงไม่ต้องมารับออมนะ"แบ้งค์บอกความต้องการ
"ทำไมว่ะ มีปัญหาอะไรถ้ากูจะไปรับน้องกู"อาร์มถามกลับกวนๆ
"กูขอวันนึงเถอะว่ะ กู"เสียงจริงังของแบ้งค์ทำให้อาร์มที่ฟังอยู่รู้สึกเป็นห่วง
"มีอะไรหรือเปล่าว่ะ ฟังดูเครียด ไอ้ออมมันทำไร...มึงอยู่ไหนเดี๋ยวกูไปหา"อาร์มบอกเพื่อนรัก
"งั้นเจอกันที่สวนแล้วกัน....เออ"แบ้งค์บอกอาร์ม
"ไหนมีไรว่ามา"อาร์มมาถึงก็ถามทันที
"กูว่ากูกำลังจะบ้าว่ะ"แบ้งค์พูด
"เออ กูเห็นด้วย แล้วเรื่องไรว่ะ"อาร์มถามอย่างไม่เข้าใจแล้วตามอารมณืของเพื่อนรักคนนี้ไม่ทัน เพราะมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีอะไรจะมาทำให้ไอ้หน้าหล่อเพื่อนเค้าคนนี้
เป็นได้ขนาดที่ต้องพูดว่า...กำลังจะบ้า...มันทำให้อาร์มยิ่งอยากรู้มากกว่าเดิมว่าอะไรทำให้เพื่อนรักของเค้าเป็นไปได้ขนาดนี้
"น้องมึง"แบ้งค์ตอบเสียงแข็ง
"ไอ้ออมมันทำไม"อาร์มถามอย่างสงสัย เมื่อรู้ว่าคนที่ทำให้ไอ้แบ้งค์กำลังจะบ้าอยู่ตอนนี้คือน้องชายของเค้าเอง
"น้องมึงทำให้กูหลง หวง และหึง อย่างที่กูไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน"แบงค์ตอบเพื่อนเสียงอ่อย
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้ออมมันเก่งว่ะ ทำให้คาสโนว่าอย่างมึงเป็นถึงขนาดนี้"เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกับแบ้งค์มา ก็ไม่เคยเห็นเพื่อนต้องมาหนักใจเพราะเรื่องแบบนี้มาก่อน
"กูขอน้องมึงได้ไหมว่ะ"แบ้งค์หันไปถามอาร์มโดยไม่กลัวว่าจะถูกเพื่อนต่อยหน้าคว่ำ
"มึงกล้ามากที่มาขอกูตรงๆแบบนี้...คิดดีแล้วเหรอว่ะ"อาร์มเปลี่ยนเป็นจริงจังไม่เล่นเหมือนก่อน
"อืม...ไม่เคยคิดอะไรมากเท่าเรื่องนี้มาก่อน...กูคิดมาหลายอาทิตย์แล้วเรื่องนี้"แบ้งค์ตอบ
"กล้าขอ กูก็กล้าให้ แต่ก่อนที่กูจะยกให้ มึงต้องทำให้น้องกูบอกรักมึงต่อหน้าให้ได้ก่อน...แล้วต่อจากนั้นมึงจะทำอะไรมันกูจะไม่ยุ่ง"อาร์มมองหน้าเพื่อนรัก ที่ว่าน้องเขย
เค้ารู้ว่าเพื่อนเค้าคนนี้จริงจังกับน้องชายของเค้า แต่เค้าก็อยากจะแน่ใจเสียก่อนว่าน้องชายของเค้าก็รักเพื่อนของเค้าคนนี้เหมือนกัน
"ได้ กูจะให้ให้ออมบอกรักกูต่อหน้ามึงให้ได้"แบ้งค์รับปากด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"แล้วกูจะรอฟัง"อาร์มพูดแล้วตบบ่าให้กำลังใจเพื่อนรัก
"ว่าไง เรียนเสร็จแล้วใช่ไหม"หลังจากคุยกับอาร์มจบ แบ้งค์ก็กลับมารอออมที่โต๊ะใต้คณะทันที
"เออ ขอโทษนะค่ะ ขอนั่งด้วยได้ไหมค่ะ"เสียงหญิงสาวสวยคนหนึ่งพูดขึ้น
"เออ ครับเชิญครับ"แบ้งค์ตอบอย่างสุภาพ
"เห็นมานั่งที่นี่บ่อยๆมารอใครเหรอค่ะ"หญิงสาวถาม
"มารับน้องนะครับ"จะบอกว่ามารอว่าที่แฟน ก็กลัวจะทำให้ออมเสียหาย
"เหรอค่ะนึกว่ามารอสาวๆซะอีก"สาวสวยพูดอย่างโล่งอก
"ว่าแต่ชื่อพี่แบ้งค์ใช่ไหมค่ะ"หญิงสาวถาม
"ครับ ผมแบ้งค์"แบ้งค์อดสงสัยไม่ได้ว่าหญิงสาวรู้ชื่อเค้าได้ยังไง
"ส่วนหนูชื่อ มายา ค่ะ เรียกมา เฉยๆก็ได้ค่ะ"หญิงสาวพูดตามองบอกความหมาย ซึ่งแบ้งค์ก็พอจะรู้วถึงความหมายของสายตาคู่นั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนแบ้งค์คงไม่ลังเลที่จะสานต่อ
เพราะดูๆไปหล่อนก็ถือได้ว่าสเป๊กของเค้าเหมือนกันถ้าเป็นเมื่อก่อน แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว สเป๊กของเค้าตอนนี้คือ หน้าขาวๆอกแบน ตาโตๆ ขี้อ้อนแบบสุดๆ แบบนั้นต่างหาก
"เออ น้องมาครับ..พี่ขอตัวก่อนนะครับน้องพี่มาแล้ว"แบ้งค์พูดอย่างสุภาพแล้วหันไปมองออมที่เดินมาพร้อมกับไอ้สันขวานทันที
"น้องชายของพี่แบ้งค์น่ารักจังค่ะ...งั้นไว้เจอกันนะค่ะ"หญิงสาวพูดจบแล้วปลายตาให้แบ้งค์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป
"ว่าไงกลับกันเลยมั้ย"แบ้งค์ยิงคำถามโดยไม่รอให้ออมได้ตั้งตัว
"คือว่าออม"ว่าที่แฟนทำท่าอึกอัก
"อะไรเหรอครับออม"แบ้งค์ถามอย่างสงสัย
"คือ ออมต้องไปซื้อของกับไอ้สันก่อนนะครับ"ออมตอบ
"ซื้ออะไร"แบ้งค์ถามเสียงแข็ง
"ของทำงานส่งจารย์นะครับพี่แบ้งค์...ส่งวันจันทร์คือผมกับไอ้สันอยู่กลุ่มเดียวกันครับ"ออมตอบ
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง"แบ้งค์ตอบเลยหันไปสบตาสันอย่างไม่สบอารมณ์
"เดี๋ยวผมไปกัยไอ้สันก็ได้ครับ ไอ้สันมันเอารถมา"ออมบอก
"ไม่ได้ ไอ้อาร์มให้พี่มารับ ถ้ามันถามพี่จะตอบมันยังไง"แบ้งค์เอาชื่ออาร์มมาอ้าง
"งั้นเอางี้ ออมก็ให้เพื่อนของออมชื่อไรน่ะ.....อ๋อสันขับรถตามไป"แบ้งค์พูด
"แต่"ออมกำลังจะพูดแต่
"เอางั้นก็ได้ครับพี่แบ้งค์"สันพูดเพราะไม่อยากขัด เพราะตัวเค้าเองก็พอจะดูออกว่า เพื่อนพี่ชายของเพื่อนไม่คอยจะชอบหน้าเค้าเท่าไหร่
"ไปเจอกันที่ร้านXXXเลยแล้วกัน"สันหันไปบอกออม
"เอางั้นก็ได้"ออมตอบแล้วเดินตามแบ้งค์ไป
"เอ่อ พี่แบ้งค์ครับสาวสวยๆเมื่อกี้มันพี่มาดาวปี3นี่ครับ"ออมหันไปถาม
"อืมแล้วไง"แบ้งค์ถามอย่างสงสัย
"โห่ พี่แบ้งค์ไม่แนะนำให้ออมรู้จักเลย รู้ไหมพี่มาหน่ะฮ็อตจะตาย"ออมตอบเสียงตื่นเต้น
"แล้วไง"แบ้งค์ถามต่อ
"แล้วไงได้ไง ใครๆเค้าก็รู้ว่าพี่แบ้งค์คาสโนว่าเรียกพี่"ออมหันไปล้อ แต่มันไม่ได้ทำให้แบ้งค์รู้สึกภูมิใจเลยซักนิด ตรงกันข้าม
มันกลับทำให้แบ้งค์รู้สึกหนักใจเพราะในสายตาของออมตอนนี้มองเค้าว่าเป็น คาสโนว่า หรือผู้ชายเจ้าชู้ แล้วอย่างนี้ถ้าหากเค้าบอกว่าชอบน้อง
แล้วน้องจะเชื่อไหมยิ่งคิดยิ่งหนักใจ
"นั้นมันเมื่อก่อน แต่ถ้าหากเราเจอใครสักคนที่ใช่...มันก็จะหยุดได้ และรักคนๆนั้นคนเดียว"แบ้งค์พูด
"เหรอครับ แล้วพี่แบ้งค์ใครคนนั้นหรือยังครับ"ออมถาม
"ครับเจอแล้ว แต่เค้ายังไม่รู้"แบ้งค์ตอบแล้วหันไปมองออม
"ครับเจอแล้ว แต่เค้ายังไม่รู้"แบ้งค์พูด
"อ่าว แล้วงี้ทำไงล่ะครับ"ออมถาม
"กำลังพยายามจะทำให้เค้ารู้อยู่ว่าพี่รักเค้า"แบ้งค์ตอบเสียงดูมีความสุข
"ไงออมเอาใจช่วยนะครับ"ออมยื่นมือตีที่มือแบ้งค์เบาเหมือนให้กำลังใจ
"ครับขอบคุณครับ แต่ออมได้ช่วยพี่แน่(ช่วยรับรักพี่ไงรอก่อนนะเด็กน้อย)"แบ้งค์มองออมยิ้มๆแล้วหันไปขับรถต่ออย่างมีความสุข แต่แล้ว
"เออ ว่าไงถึงแล้ว มึงอยู่ไหน"จากที่อารมณ์ดีอยู่ เมื่อเห็นคนข้างๆกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ หน้าที่ยิ้มอยู่ก็เปลี่ยนเป็นขมวดทันที
"แล้วจะไปทำงานกันที่ไหน"แบ้งค์ออม
"พรุ่งนี้ที่คอนโด"ออมตอบ
"อืม"แบ้งค์ตอบได้แค่นั้นทั้งที่ใจอยากจะห้าม แต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่มีสิทธิ์ ตลอดเวลาแบ้ง๕เดินตามออมและสันไม่ห่างจากสายตาจนได้ของที่ต้องการครบ
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้ไอ้ออม"สันหันไปบอกเพื่อน
"อืทเจอกันไอ้สัน"ออมตอบกลับ
"แล้วเจอกันไอ้สันขวาน"เป็นพูดที่อยู่ในใจของแบ้งค์ตอนนี้
"หึงโว้ย"
หัวข้อ: ลบลาย...นายคาสโนว่า ภาค.เจ้าชู้ดีนัก..รักซะให้เข็ด ตอนที่ 26 จบภาคแรก 27/8/53 (อ่าน 202426 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก