เรื่อง ลบลายคาสโนว่า
ภาค....เจ้าชู้ดีนัก..หลอกให้รักซะ
(ฟินิกส์)
ตอนที่ 10
“เฮ้ยมาไมว่ะ”โดมตกใจเมื่อเปิดประห้องแล้วพบกับอาร์มที่มายืนรออยู่หนาประตู
“มารับ”อาร์มตอบสั้นๆหน้าตาเรียบเฉย
“กูไม่ไป...รถกูก็มี.....ไม่จำเป็นว่ะ”โดมตอบหันตอบก่อนจะหันไปล็อคห้อง
“แต่กูไม่คิดอย่างงั้น”อาร์มพูดเบาๆ
“มึงว่าไงนะ”โดมหันไปถามอาร์มเพราะได้ยินอาร์มพูดไม่ชัด
“เปล่า”อาร์มปฎิเสธ แล้วเงยหน้าสบตา
“เออ....แล้วไป....งั้นบายว่ะ”โดมหันหลังโบกมือลา แล้วเดินออกไปโดยไม่เห็นว่าอาร์มกำลังยืนยิ้มมองตัวเองอยู่
“อ่าว...ทำไมยังไม่ไปอีกเหรอ....หรือเปลี่ยนใจจะไปกับกูแล้วว่ะ”อาร์มยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ
“ใครบอกมึง”โดมนิ่งแต่สายตายังมองอยู่ที่ยางรถที่แบนติดพื้นของตนเอง
“อ๋อ...ที่แท้ก็ยางแบนนี่เอง...ว้า...แล้วนี่จะไปมหาลัยยังไงล่ะ...น่าสงสารจริงจริ้งงง.... เอางื้มั้ยกูจะยอมสละเวลาอันมี
ค่าของกูไปส่งมึงที่คณะให้ก็ได้”อาร์มพูดขึ้น โดยไม่ได้มองเลยว่าตอนนี้โดมเดินออกไปกำลังจะถึงรถแท็กซี่อยู่แล้ว
“เฮ้ยๆ...จะไปไหน”อาร์มวิ่งมาดึงแขนโดมไว้ทันก่อนที่โดมจะเปิดประตูแท็กซี่
“ไปเลยพี่”อาร์มยื่นแบ้งค์ร้อยให้แท็กซี่ก่อนจะลากโดมมาที่รถของตังเอง
“กูจะไปแท็กซี่”โดมพยายามปัดมืออาร์มที่ดึงแขนอยู่ออก
“ทำไม”อาร์มถามแล้วหันไปจ้องตาโดมเขม็ง
“กูไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร...โดยเฉพาะกับมึง”โดมตอบอย่างไม่กลัว
“ทำไมกูมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ…ทั้งๆที่กูพยายามทำดีกับมึงนะเหรอ”น้ำเสียงตัดพ้อของอาร์มทำให้โดมอดหันมามองหน้าอาร์มไม่ได้
“ถ้ามันลำบาก...มึงก็ไม่จำเป็นต้องทำ เพราะกูไม่เคยขอร้อง”โดมพูดแล้วหันหน้าไปทางอื่น
“กูไม่ลำบาก...กูเต็มใจ…ให้กูไปส่งนะ”อาร์มพูดขอร้อง
“อืม...ก็ได้ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น”โดมเดินไปนั่งในรถอาร์มทันที สามสิบนาทีบนรถไม่มีคำพูดออกมาเลยซักคำ จนรถมาจอดที่หน้าคณะของโดม
“Thank กูไปหล่ะ”โดมพูดจบเดินจากไปโดยไม่รอให้อาร์มพูดคำใดๆต่อ
“ไงไอ้โดม...ไมวันนี้มากับไอ้อาร์มสุดหล่อแห่งวิศวะคอมได้ว่ะ...อย่าบอกนะว่าพวกมึงได้เสียเป็นผัวเมียกันไปแล้ว...แม่งซุ่มว่ะ”วิทย์แซวเพื่อนที่กำลังเดินมาโต๊ะที่นั่งประจำระหว่างรอคาบเรียน
“ป้าบ ซุ่มใช่มั้ย...เฮี่ยวิทย์”โดมตบหัววิทย์ด้วยหนังสือที่ถือมาทันทีที่วิทย์พูดจบ
“โอ้ยแม่ง...ตบหัวกูไม”วิทย์โวยวาย
“โทษฐานปากหมาสัดดด”โดมตอบก่อนจะนั่งลงข้างๆวิทย์
“แล้วไปไงมาไงมากับมันได้ว่ะ…ได้ข่าวไม่ถูกกัน”เหมถามบ้าง
“รถกูยางแบนว่ะ”โดมตอบแล้วหันไปกินขนมที่วางอยู่บนโต๊ะ ไม่ยอมพูดต่อ
“ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี...ว่า...เมื่อมึงกับมันไม่ได้อยู่ด้วยกัน...แล้วไงมึงมากับมันได้”เมื่อคำตอบไม่เป็นที่พอใจวิทย์ก็รุกต่อ
“มันมารับกู...พอใจพวกมึงหรือยัง...แล้วห้ามถามต่อกูขี้เกียจตอบ...เอาไว้มึงเจอมันก็ถามมันเองแล้วกัน”โดมพูดแล้ว
เดินไปยังตึกเรียนโดยไม่รอ เพื่อนสนิททั้งสองที่นั่งนั่งงงเป็นไก่ตาแตกไม่หาย
“กูว่ามันชักยังไงๆแล้วว่ะไอ้เหม”วิทย์หันไปพูดกับเหม
“กูก็ว่างั้น...แต่ตอนนี้ลุกเลยมึง...วันนี้วิชาพ่อมึงด้วยเดี๋ยวก็โดนเล่นเหมือนครั้งที่แล้วหรอก”เหมพูดขึ้น
“เอ่อว่ะ กูยังสยองไม่หายเลยป่ะ”วิทย์หยิบหนังสือแล้วเดินตามเหมไปทันที
คาบเช้าจบลงทั้งสามหนุ่มชวนกันไปกินข้าวที่ร้านอาหารหลังมอ
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”โดมเงยหน้ามองคนมารยาทดีที่ยืนยิ้มอยู่อย่างหน้าหมั่นไส้
“กูห้ามได้ไหมล่ะ”โดมตอบกวนๆ
“ไม่ได้ แต่กูก็อยากรู้ว่ามึงอยากให้กูนั่งด้วยมั้ย”อาร์มพูดแล้วนั่งลงตรงข้ามกับโดม
“เอาจริงๆนะ.....ไม่ว่ะ...กูไม่อยากเห็นหน้ามึง”โดมตอบเสร็จก้มหน้าตั้งหน้สตั้งตากินโดยไม่สนใจคนตรงข้าม
“แปลกนะ...ผิดกับกูที่อยากเห็นหน้ามึงทุกวันเลย”อาร์มพูดจบเป็นเวลาเดียวกับที่โดมที่เงยหน้ามามองอย่างไม่สบอารมณ์
“ไงไอ้อาร์มลมอะไรหอบมานี่ว่ะ”วิทย์ทักหลังจากกลับออกมาจากห้องน้ำ แล้วซักพักเหมก็เดินตามมา
“ลมแห่งความคิดถึงว่ะ”อาร์มหันไปตอบคำถามวิทย์
“คิดถึงใครว่ะ...อย่าบอกนะว่า”วิทย์ละไว้แล้วก้มมองที่โดม
“ตามนั้นแหละ”อาร์มตอบเสียงเรียบเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“คุยกันอยู่ได้คนจะกินข้าวรำาคาญซิบ”แล้วโดมก็เดินออกไป
“เฮ้ยไปไหน”เหมมถาม
“ไปสั่งน้ำเอาไรเปล่า”โดมหันไปถามเพื่อน
“ขอโค้กพี่บิ๊กแก้ว”แทนที่จะเป็นเสียงของวิทย์หรือเหมแต่กลับเป็นเสียงของอาร์ม
“มีตีนเดินไปสั่งเอง...กูไม่ได้เป็นขี้ข้ามึง”โดมพูดแล้วเดินออกไปทันที
“ไอ้วิทย์เพื่อนมึงนี่หน้าตาดี...แต่ใจร้ายว่ะ”อาร์มหันไปบ่นกับวิทย์
“เออ นั่นหน่ะสโลแกนของมัน”เหมตอบแทน
“จริง วิทย์คอนเฟริ์ม”วิทย์สนับสนุนคำพูดของเหม
“เฮ้ยไอ้อาร์ม กูถามจริง...นี่มึงกำลังจะจีบไอ้โดมหรือว่ะ”วิทย์ถามตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม
“ไม่ได้เหรอว่ะ”อาร์มหันไปมองหน้าวิทย์
“เปล่า...ไอ้ได้หน่ะมันได้ แค่กูสงสัยว่าทำไม... ก็ในเมื่อก่อนหน้านี้ มึงสองตัวเจอกันที่ไหนก็ลุยใส่กันที่นั่น
แล้วไงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ว่ะ”วิทย์เกาหัวป้อยๆอย่างงงๆ
“คงเพราะกูติดใจจูบหวานๆของเพื่อนมึงมั้ง”อาร์มตอบยิ้มๆ
“เฮ้ย...นี่พวกมึงแรกลิ้นกันแล้วหรือว่ะ”เหมถามบ้างอย่างอยากรู้ กับความรู้ใหม่ที่ได้รู้
“เปล่ากูขโมยจูบมัน”อาร์มตอบได้อย่างกับเป็นเรื่องปกติ
“แล้วงี้ไอ้โดมมันยอมมึงเหรอว่ะ”วิทย์ถาม
“ยอมก็ดีดิ...อัดซะหน้าหล่อๆกูซ้ำหมด...ได้เป็นเมียกูเมื่อไหร่กูจะคิดทบต้นทบดอกเลยคอยดู”อาร์มยิ้มเพราะอดนึกถึงวันนั้นไม่ได้
“ไอ้โดมมันคงจะยอมเป็นเมียมึงหรอกนะไอ้อาร์ม...ไอ้นั่นมันก็คาสโนว่าพอๆกับมึงนะหล่ะ”วิทย์พูดเรื่องจริงที่อาร์มเองก็ลืมไปเสียสนิท
“จริงว่ะ...แต่ไม่เป็นไรว่ะ ความรักของกูจะทำให้มันเป็นของกูคนเดียว”อาร์มพูดอย่างมุ่งมั่น
“ถ้ามึงไม่ตายเพราะตีนมันเสียก่อน”เป็นความจริงอีกเรื่องที่อาร์มไม่อาจเถียงได้อีกข้อ
“เอางี้...มึงเอาแน่ใช่ไหม”วิทย์หันไปถามอาร์ม
“อืม...จริงที่สุด แบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน”อาร์มตอบ
“สัดดดตอบอย่างกับขายผ้าอนามัย”เหมแซว
“ได้เดี๋ยวกูช่วย...แต่กูขอเตือนมึงไว้อย่าง... ถ้าวันไหนมึงทำให้เพื่อนกูซ้ำใจล่ะก็”วิทย์พูด
“มึงไม่ได้ตายดีแน่”เหมเสริมตามด้วยแววตาที่ดุดัน จนอาร์มเสียวสันหลังอยู่ไม่น้อย
“อืม...กูรักจริงหวังแต่งว่ะ”อาร์มแบบหนักแน่นเพื่อให้ทั้งเหมและวิทย์ได้เห็นความมุ่งมั่นและจริงใจของตน
“กูหล่ะสงสารสาวจริงๆเลยว่ะ....นี่ถ้ารู้ว่าสุดหล่ออย่างมึงกับไอ้โดมจะเล่นกันเองล่ะก็...คงซ้ำใจตายกันเป็นแถวๆ5555”วิทย์หัวเราะแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นโดมเดินกลับมา
“เอาไป...จ่ายตั้งด้วยร้อยนึง”โดมวางแก้วอย่างแรงจนน้ำทะลัก
“โห น้ำไรว่ะแก้วล่ะร้อย...ค้ากำไรเกินควรเดี๋ยวแจ้ง สคบ.เลย”อาร์มพูดยิ้มๆ
“หรือไม่เอา”โดมถามเสียงดัง จนโต๊ะอื่นเริ่มหันมามอง
“เอาครับ แก้วละพันกูก็ยอมจ่ายครับ”อาร์มตอบแล้วยักคิ้วให้
“งั้นเอามาพันนึง”โดมแบมือ แสยะยิ้มหันไปมองทางอาร์ม
“นี่ เอาไป”อาร์มวางแบ้งค์บนมือของโดม แต่จับมือโดมไม่ยอมปล่อย
“เฮ้ย...ทำเฮี่ยไร”โดมโวยวาย
“มือมึงนี่นิ่ม...และหอมชื่นใจเหมือนกลิ่นมาดามเลยว่ะ”อาร์มพูดจบแล้วยกมือตัวเองขึ้นดม
“เหรอว่ะ...เอ่อไอ้วิทย์กูนึกออกแล้วว่ากูลืมอะไร”โดมพูดกับวิทย์ที่ตอนนี้กำลังนั่งงงอยู่
“ลืมไรว่ะ”วิทย์ถามเพื่อนทันทีเพราะเค้าเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนของเค้าจะเล่นไม้ไหน
“ก็เมื่อกี้กูไปเยี่ยวมาแล้วลืมล้างมือว่ะ”โดมพูดแล้วหันไปยิ้มเย้ยให้อาร์ม
“ถึงว่า...ทำไมหอมกว่าปกติ...แบบนี้นี่เอง...นี่ขนาดดมผ่านมือยังหอมขนาดนี้...แล้วของจริงจะหอมขนาดไหน”แล้วหันมายิ้มให้โดมอย่างท้าทาย
“สัดด...ไอ้โรคจิต”โดมกำหมัดพุ่งหมัดเข้าชกที่ตอนนี้นั่งอยู่
“เฮ้ย”เสียงโดมอุทานเพราะเสียหลักสะดุดขาของอาร์มแล้วถลาเข้าไปกอดอาร์มอย่างเต็มที่ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะชกให้หน้า
หงายไมกลับกลายเป็นว่าตัวเองต้องมานั่งอายมันกับคนในร้านอีกเป็นสิบอย่างนี้นะ
“ทำใจร้อนไปได้นะมึง...ทำอะไรประเจิดประเจ้อ...รอให้ถึงห้องก่อนก็ไม่ได้นะครับที่รัก...จุ๊บ”อาร์มพูดเสียงดังจน
สาวแท้และสาววายที่นั่งกินข้าวกันอยู่กรี๊ดสลบที่อยู่ดีๆหนุ่มหล่อสองคนอันเป็นที่หมายปองของสาวๆกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างไม่อายใคร (รู้สึกว่าจะเป็นอาร์มคนเดียวที่ไม่อาย ส่วนโดมแทบจะมุดแผ่นดินหนี)
“ปล่อยกูได้แล้ว...ไม่งั้นมึงตาย”โดมพูดขู่เบาๆ
“ว่าที่แฟนกูนี่ดุจริงๆ...สงสัยถ้ามีลูกจะดุเหมือนแม่”อาร์มไม่สะทกสะท้านใด แต่ก็ยอมปล่อยโดมแต่โดยดี
“เรียนเสร็จกี่โมง”อาร์มหยุดเล่นแล้วหันไปถามโดมที่นั่งหน้าเป็นยักษ์อย่างจริงจัง
“เสือก”โดมตอบอย่างหงุดหงิด
“ไม่ใช่คำตอบ เอาใหม่”อาร์มถามเสียงเข้ม
“สามครึ่ง...ถามเพื่อ”โดมถามอย่างสงสัย
“เดี๋ยวมารับ”อาร์มพูดก่อนจะหันไปสบตา
“ไม่ไป....เดี๋ยวกูให้ไอ้วิทย์ไปส่ง”แต่โดมคงคิดไม่ถึงว่าเพื่อนของตนตอนได้แปรพักไปเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนอาร์มแล้ว
“เฮ้ยคงไม่ได้ว่ะเดี๋ยวกูต้องไปหาป๊ากูที่โรงงานงานว่ะ...ท่โรงงานมีปัญหาป๊าให้ไปช่วย”วิทย์หันมาตอบเพื่อน
“งั้นกูให้ไอ้เหมไปส่งก็ได้”โดมหันไปมองเหมตัวช่วยสุดท้าย แต่แล้วความหวังของโดมก็ต้องพังทลาย
“ไม่ได้เหมือนกันว่ะ กูก็ต้องไปหาแม่กูที่บริษัทเหมือนกัน...เห็นว่าจะตกแต่งใหม่เลยให้กูไปช่วยดู”เหมพูดจบก็หันไปคุยกับวิทย์ปล่อยให้โดมเผชิญชะตากรรมเพียงลำพัง (ไม่ช่วยกูเลยไอ้เพื่อนเลว)
“งั้นกูไปแท็กซี่ก็ได้ไม่เห็นต้องง้อใคร กูมีตังค์”โดมสรุปแล้วจะเดินจากไป แต่อาร์มก็คว้าแขนเอาไว้ก่อน
“ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงว่ะ...ว่ากูจะไปส่ง”อาร์มเริ่มเสียงดัง
“แล้วมึงล่ะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงว่ะ...ก็กูบอกว่าจะไปแท็กซี่”โดมจ้องหน้าอาร์มอยากไม่ยอม
“ก็ให้มันรู้ไปว่ามึงจะไม่ให้กูไปส่ง...เอ่อ พอดีเลยกูไม่มีเรียนล่ะ...เดี๋ยวไปนั่งเรียนกับมึงดีกว่า...แล้วอย่าตุกติกเพราะกูไม่รับประกันความปลอดภัย”อาร์มพูดขู่
“อย่างมึงจะทำไรกูได้”โดมท้าทาย
“ก็ทำอย่างที่เคยทำทุกครั้ง”อาร์มตอบสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมมือลูบที่ปากของตัวเองเบาๆ โดมได้แต่แค้นในใจที่ทำอไรอาร์มไม่ได้
ในห้องเรียน...วิชาเรียนรวม
“แกๆอาร์มสุดหล่อวิศวะคอมมานั่งเรียนกับพวกเราด้วยหล่ะแก”เสียงพูดของสาวสวยคนหนึ่งพูดกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไหนๆ...จริงด้วยแก ดูสิหล่ออย่างกับเทพบุตร...ฉันหล่ะไม่เข้าใจเลยไงมาพิศวาสไอ้โดมมันได้ว่ะ…ถึงมันจะหล่อเทพ แต่ไหนกับชอบกันเองว่ะ ทำไมสวยๆอย่างฉันถึงไม่หันมามองกันบ้างค่ะ”หญิงสาวอีกคนพูดอย่างหัวเสีย
“แต่ฉันว่าสมกับดีออกแก หล่อกับหล่ออยู่ด้วยกัน ฉันหล่ะไม่อยากจะคิด”สาวอวบระยะสุดท้ายพูดทำท่าขนลุก
“นี่แกเป็นสาววายเหรอย่ะ”
“ใช่แล้ว ฉันสนับสนุนให้ผู้ชายได้กัน ฮ่าฮ่าฮ่า.... ประชากรจะได้ไม่ล้นโลก”สาววายอวบระยะสุดท้ายตอบ
“แต่แกว่าสองคนนี้ใครรุกใครรับว่ะ”
“ฉันว่าอาร์มรุกว่ะเพราะอาร์มหล่อเข้มกว่าไอ้โดม...ส่วนไอ้โดมมันหล่อใสว่ะ”
“เออ จริงด้วย...ใช่แน่ๆ”เมื่อทั้งสามสาวสรุปกันเองเสร็จสรรพก็หันมามองโดมกับอาร์มแล้วหันไปสนใจเรียนตามเดิม
“ยิ้มห่าไร”โดมถามเพราะหมั่นไส้รอยยิ้มของคนที่นั่งข้างๆ
“อ่าว ไม่ได้ยินที่สาวๆเค้าพูดกันครับเมียจ๋า”อาร์มไม่พูดแล้วหันไปมองตาโดมอย่างหวานเยิ้ม
“สัดด กูจะเรียนห้ามกวน”โดมทำได้แค่ขู่เท่านั้น นั่งเรียนไปอย่างเงียบไม่ต่อล้อต่อเถียงกับคนข้างๆหันไปมองอีกทีไอ้
ตัวกวนฟุ้บหลับไปซะแล้ว โดมก็ปล่อยให้อาร์มหลับไปจนหมดคาบเรียบ
“ป้าบ”
“โอย ตีทำไม”อาร์มโวยวาย
“งั้นมึงก็นอนต่อไปแล้วกัน”พูดจบโดมเดินออกจากห้องไปทันที อาร์มตื่นเต็มที่ก็รีบวิ่งตามโดมไปทันที
“เดี๋ยวก่อน”มือของอาร์มคว้าแขนของโดมไว้
“จะไปไหน”อาร์มถาม
“ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีมึง”โดมหันหลังไปตอบจ้องตาอาร์มอย่างไม่ยอม
“กูคงไม่ยอมว่ะ…รถกูจอดอยู่ทางนี้ตามมาสิ”อาร์มเดินไปแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นว่าโดมไม่มีทีท่าว่าจะเดินตามมาแต่อย่างใด
“จะตามมาดีๆหรือต้องให้กูทำอะไรที่มึงไม่ชอบก่อนถึงจะตามา...หรือมึงชอบให้กูทำถึงดื้ออย่างนี้...งั้นก็ได้”อาร์มเริ่มเดินมาที่ที่โดมยืนอยู่ แต่แล้ว
“ไปแล้วๆ โว้ยไอ้บ้า”โดมโวยวายเสียงดัง
“ก็แค่เนี่ยะ ดื้อไม่เข้าเรื่อง”อาร์มพูดแล้วยิ้มให้กับความดื้อน่ารักของโดม
“สัดด”โดมหันไปด่า
“ขอบคุณ”แล้วอาร์มก็ประจำตำแหน่งคนขับ
ณ ร้านอาหารแห่งนึงแถวลาดพร้าว
“มาที่นี่ทำไม”โดมถามทันทีที่รถจอด
“เห็นมั้ยว่าที่ไหน”อาร์มหันไปถาม
“ร้านอาหาร”โดมตอบ
“แล้วเค้ามีไว้ทำอะไร…ไปได้แล้วอย่าดื้อ”อาร์มพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินเข้าไปในร้านอย่างอารมณ์ดี ต่างกับโดมอย่างสิ้นเชิง............ อาหารหลายอย่างถูกลำเลียงมาเสริ์ฟบนโต๊ะอย่างน่ากิน
“มองอย่างเดียวแล้วมันจะอิ่มไหม”อาร์มหันไปถามกวนๆ
“เออกินก็ได้ว่ะ แม่งกวนตีนอยู่ได้”โดมพูดอย่างโมโหก็เลยตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียวไม่มีคำพูดใดๆ จนอาหารที่อยู่บนโต๊ะไม่มีเหลือ
ณ เมเจอร์รัชโยธิน
“พากูมานี่ทำไม”ถามทันทีที่รถจอด
“อยากดูหนัง”อาร์มตอบหน้าตาเฉย
“แต่กูไม่อยากดู”โดมพูดก่อนจะทำท่าก้าวเดินออกไป
“วันนี้คนเยอะนะมึงว่ามั้ย...ถ้าจะทำอะไรๆก็คงจะดังน่าดู...อย่างเช่นจูบโชว์”อาร์มพูดขึ้นมาลอยๆ
“เออ ก็ได้ว่ะ แต่หนังจบไปส่งกูบ้านทันที เพราะถ้าหากมึงยังมีลูกเล่นอีกล่ะก็..เจอ”โดมยกเท้าให้ดูก่อนจะเดินเข้าไป
“แกล้งมึงนี่สนุกจริงๆว่ะ”อาร์มมองตามหลังโดมอย่างขำๆ
“เฮ้ย”โดมร้องอย่างตกใจ ที่อยู่ดีๆผีในหนังก็โผล่มาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ถึงเค้าจะเป็นผู้ชาย แต่ก็เป็นผู้ชายที่กลัวผีเป็นที่สุด สองมือโดมคว้าแขนของอาร์มเกาะไว้อย่างแน่นหนา โดยไม่ได้ดูเลยว่าอาร์มกำลังมองตัวเองอย่างขันๆ
‘ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้โดมกลัวผี อย่างนี้ก็เข้าล็อคพอดี’อาร์มคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วสองชั่วโมงอันน่าสะพรึงของโดมผ่านไป
“เฮ้ยจบแล้ว จะเกาะกูอีกนานมั้ยเนี่ยะ...ผู้ชายอะไรว่ะกลัวผี”อาร์มพูดขณะที่ทั่วทั้งโรงหนังเปิดไฟสว่างไปทั้งห้อง
“ใครกลัว...ไหนใครกลัวผี... ไม่มี... มีที่ไหน...ง่วงเลยหลับ”โดมแก้ตัวน้ำขุ่น
“อ๋อเหร๋อ…ไม่ค่อยกลัวเลยเนอะเกาะแขนกูอย่างกับตุ๊กแก”อาร์มยิ้มเย้ยอย่างชอบใจ
“พูดมากกลับได้แล้วกูง่วง”โดมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะขายหน้าไอ้บ้าหน้าหล่อไปมากกว่านี้
“กลับไปได้แล้ว”ทันทีที่ลงจากรถโดมรีบไล่อาร์มทันที
“โฮ่ ไรว่ะปวดฉี่จะราดอยู่แล้วขอเข้าห้องน้ำหน่อย”อาร์มทำท่าหนีบขาแล้วปั้นหน้าปวดฉี่อย่างสุดๆ
“เออก็ได้... มึงนี่อะไรนักหนาว่ะเรื่องมากชิบ”โดมพูดแล้วเดินนำเข้าลิฟท์ไป
ณ ห้องรับแขกในคอนโดของโดม
“ค่อยสบายตัวหน่อย”อาร์มพูดอย่างสบายอารมณ์
“เสร็จแล้วก็ออกไปจากห้องกูได้แล้ว”โดมรีบไล่ทันที
“พูดจริงเหรอว่ะ มึงไม่กลัวเหรออยู่คนเดียวแบบนี้”อาร์มพูดด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก
“มึงจำหนังผีที่เพิ่งดูไปไม่ได้หรือว่ะ มีอยู่ตอนหนึ่งนางเอกนอนอยู่ที่เตียงแล้วรู้สึกว่าเหมือนมีใครมาเล่นผมอยู่…แต่
พอลืมตาขึ้นดูเท่านั้น...ก็เจอ...เจอผีกำลังเล่นผมของเธอ”อาร์มเล่าอย่างระทึก
“ปั้ง”เสียงประตูห้องถูกปิดเสียงดัง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าดังมาจากที่ไหน
“เฮ้ย”โดมรีบวิ่งเข้าไปเกาะแขนอาร์มโดยอัตโนมัติ
“โดม มึงรู้อะไรหรือเปล่า”อาร์มถาม
“ไม่รู้ไม่อยากรู้อะไรแล้ว”โดมพูดเสียงสั่น
“กูมีสัมผัสที่หกว่ะ...กูสามารถมองเห็นวิญญาณได้”อาร์มพูดหน้าน้ำเสียงจริงจัง
“อย่ามาอำกู”โดมพูดแล้วเกาะแขนอาร์มแน่นขึ้น
“เปล่ากูไม่ได้อำ”อาร์มพูดต่อ
“แล้วมึงรู้ไหมว่ากูเห็นอะไร”อาร์มไม่รอฟังคำตอบจากโดมรีบพูดต่อทันที
“กูเห็นวิญญาณผู้หญิงคนนึงกำลังนั่งมองมึงอยู่...ตรงนั้น”อาร์มชี้ไปที่โซฟาหน้าทีวี
“เฮ้ย...อย่ามาอำกู”โดมพูดอย่างหวาดๆ
“งั้นก็ตามใจ งั้นกูกลับล่ะ”อาร์มพูดจบรีบสะบัดแขนที่โดมเกาะอยู่ออกทันทีทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่
“เฮ้ย อย่าพึ่งไปได้มั้ย”อาร์มวิ่งมาเกาะแขนโดมแล้วเงยหน้ามองอาร์มด้วยสายตาอ้อนวอนแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“อืมก็ได้...งั้นมึงเข้าไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวกูคุยให้ว่าเค้าต้องอะไรจากมึง”อาร์มพูดไม่ทันจบโดมก็รีบวิ่งเข้าห้องนอน
ทันที แล้วไม่นานโดมก็ออกมาจากห้องน้ำเห็นอาร์มนั่งอยู่บนเตียง ทันทีที่เห็นโดมรีบวิ่งเข้าไปเกาะแขนอาร์มทันที
โดยไม่ได้รู้สึกเลยว่าตอนนี้ตัวเองมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอวอยู่ ผิวขาวใสเผยให้อาร์มเห็นจนอดที่จะมองไม่ได้ แต่
เหมือนโดมจะลืมไปหมดสนใจเพียง
“ว่าไง...เค้าว่าไง”อาร์มถามหน้าตาบ่งบอกว่ากลัวสุดขีด
“เค้าบอกว่าเค้าต้องการให้มึงทำบุญให้เค้าเก้าวัด...แล้วเค้าอโหสิให้มึง”อาร์มพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“แล้วตอนนี้เค้าอยู่หนว่ะ”โดมถาม
“นั่งอยู่ที่เดิม”อาร์มตอบ
“แล้วเค้าจะเค้ามาในห้องนี้ได้มั้ย”โดมถาม
“ได้”อาร์มตอบ
“เฮ้ย”โดมอุทานเสียงดัง เกาะอาร์มแน่นยิ่งกว่าเดิม
“ไม่ต้องกลัวหลอกกูขอร้องไว้แล้ว...ว่าอย่าเข้ามาในห้องนี้... แล้วพรุ่งนี้จะพามึงไปทำบุญเก้าวัดอุทิศส่วนบุญให้เค้า”อาร์มพูด
“งั้นกูกลับหล่ะรับรองเค้าไม่เข้ามามาหรอก”อาร์มพูดแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องนอนไป
“เฮ้ยอาร์ม...เอ่อ...นอนที่นี่ได้มั้ย”โดมพูดเสียงอ่อย
“อะไรนะไม่ได้ยิน”อาร์มแกล้งทั้งที่ได้ยินเต็มสองหู
“ค้างที่นี่ได้ไหม...อีกอย่างพรุ่งนี้จะได้พากูไปทำบุญด้วย”คำพูดกับสายตาที่วิงวอนจนอาร์มใจอ่อน (ทั้งๆที่จริงก็ไม่คิดจะกลับอยู่แล้ว)
“เอางั้นเหรอว่ะ”อาร์มทำท่าคิดหนัก
“นะ นะ ได้โปรด”โดมอ้อนวอนอีกครั้ง
“เอางั้นก็ได้”อาร์มตอบ (ในใจเค้าตอนนี้สุดแสนดีใจ)
“งั้นเตรียมเสื้อผ้าให้ด้วยนะเหนียวตัวเป็นบ้าขออาบน้ำก่อนแล้วกัน”อาร์มบอกแล้วเดินหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมเข้าห้องน้ำ
“อืมเดี๋ยวหาให้”โดมก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างกล้าๆกลัว
“ว่าแต่มึงอยู่ข้างนอกนี้คนเดียวได้นะ”อาร์มให้ไปถามโดม
“ได้ ได้”โดมตอบอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
ทันทีที่ปิดประตูห้องน้ำ...อาร์มปิดบอกตัวเองหัวเราะจนน้ำตาใหล ไม่คิดว่ามุขนี้จะใช้ผล แถมใช้ดีซะด้วย
“แกร้ง แกร้ง”เสียงอาร์มทำอะไรตก ทำให้โดมสะดุ้งสุดตัว
“ไอ้อาร์ม ไอ้อาร์ม เปิดที ขอกูเข้าไปด้วย”โดมเคาะประตูห้องน้ำอย่างไม่กลัวจะพัง
“อะไรว่ะ”อาร์มโวยวายแล้วเปิดประตูห้องน้ำ...ทันทีที่ประตูห้องน้ำเปิดออก โดมรีบแทรกตัวเข้าไปแล้วปิดประตู...
แล้วก็ต้องหน้าแดง...เมื่อตอนนี้โดมกำลังเผชิญหน้าอยู่กับอาร์มที่เนื้อตัวตอนนี้ล่อนจ้อนไม่มีสิ่งใดปกปิดอยู่แม้แต่ชิ้น
เดียว เผยให้เห้นรูปร่างสมชายสมส่วนกล้ามเนื้อสวยแต่พองามไม่ใหญ่โตจนน่าเกลียด สายตาไล่มาจนถึงกลางลำตัว
ที่เผยให้เห็นอาร์มไม่น้อยที่นอนสงบห้อยหัวลงอยู่
“เฮ้ย จะมองอีกนานมั้ย กูก็อายเป็นนะมึง”อาร์มพูดล้อ
“ใครมองมึง ไม่ได้มองของกูก็มีจะมองของมึงทำไม”โดมด่าหน้าแดงหูรีบหันหลังให้ผีเปรตที่กำลังอาบน้ำอยู่ทันที
“เสร็จแล้ว”อาร์มพูดหน้าของอาร์มสอดผ่านตรงไหล่ไปกระซิบที่หูโดม...จนโดมอดขนลุกไม่ได้ กลิ่นสบู่หอมจนโดมอดสุดกลิ่นเข้าไปไม่ได้
“ออกไปกันเถอะ”อาร์มพูดอีกครั้ง
“อืม”โดมพูดได้แค่นั้นก่อนจะเปิดประตูออกไป แต่ก็รอให้อาร์มออกไปก่อน แล้วก็เกาะแขนอาร์มไว้ทันที
“ออกไปก่อนได้ไหมครับ เพื่อนผมกลัวจะแย่อยู่แล้ว”อยู่ดีๆอาร์มพูดขึ้นมาทำให้โดมยิ่งแนบชิดจนแทบจะกอดอาร์มอยู่แล้ว
“ไม่ต้องกลัวสัญญาต้องเป็นสัญญา พรุ่งนี้พวกผมจะรีบไปทำบุญใหตั้งแต่เช้า”พูดเสร็จอาร์มก็เดินตรงไปยังเตียวที่มี
เสื้อผ้าที่โดมเตรียมไว้ให้วางอยู่
“ปล่อยก่อนได้ไหมจะใส่เสื้อผ้า เค้าออกไปแล้ว”อาร์มพูด
“อืม”โดมปล่อยแต่ก็ยังไม่ยอมห่างจากอาร์ม
“เสร็จแล้ว”พออาร์มพูดจบปุ๊บโดมก็เกาะอาร์มเหมือนเดิม
“นอนเลยมั้ย”อาร์มหันไปถามโดม
“อืมนอนเลยดึกแล้ว”โดมตอบแล้วเดินตามอาร์มขึ้นเตียงนอน
“มึงไปนอนด้านใน... เดี๋ยวกูนอนกันให้”อาร์มพูด
“อืม มึงอย่าทิ้งกูนะ กูกลัว”โดมบอกอาร์ม อาร์มลุกจะเดินไปปิดไฟ
“ไปไหน”โดมรีบฉุดมืออาร์มไว้ทันที
“ไม่ได้ไปไหนแค่จะปิดไฟ”แล้วอาร์มก็เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง
“มึงกลัวมากเลยเหรอ”อาร์มถามโดมในความมืดที่พอยังมีแสงไฟรางพอให้มองเห็น โดมไม่ตอบได้แต่เพียงพยักหน้า
อาร์มจับมือโดมแล้วดึงโดมเข้ามาจนชิด โดมหนุนแขนอาร์มหน้าแนบอยู่กับอก...กลิ่นสบู่อ่อนกระทบจมูก...สองแขน
อาร์มกระชับกอดโดมอย่างเต็มตัว ส่วนโดมก็กอดอาร์มเช่นกัน
“ไม่ต้องกลัวนะกูจะดูแลมึงเอง”อาร์มค่อยก้มลงจูบที่หน้าผากโดมเบาๆ แล้วทั้งสองหนุ่มหล่อก็หลับไปในอ้อมแขนที่
อบอุ่นของกันและกันตลอดคืน
หัวข้อ: ลบลาย...นายคาสโนว่า ภาค.เจ้าชู้ดีนัก..รักซะให้เข็ด ตอนที่ 26 จบภาคแรก 27/8/53 (อ่าน 202216 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก