อันนี้คนโพสต์จ้า....
จบภาคปืนวุ้น.....
มีภาคเก่งแสนครับ อีกสามตอน หุๆ ไม่อยากเชื่อเนาะ ว่าจะจบเร็วขนาดนี้ ลงวันละตอนนะเนี่ย.. รู้สึกเหมือนๆ กับแป๊บๆ ยังไงไม่รู้อ่ะครับ
----------------------------------------
ผู้แต่งครับ
---------------------
ในที่สุดก็มาถึงตอนจบแล้วนะครับ..ไม่เคยเขียนเรื่องที่ยาวๆ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
บางท่านอาจจะโวยว่า..แล้วคู่ แสน-เก่งล่ะ..จะเป็นไง เอาเป็นว่ากระผมจะปั่นออกมาให้ครับ(ถ้ายังไม่เบื่อกัน)
สุดท้ายขอบคุณทุกทั่นที่เข้ามาอ่านเรื่องที่ผมแต่งครับ..ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
**************************************
พรุ่งนี้แล้วสินะที่ทั้งเขาและแสนเพื่อนรักจะต้องพากันเดินทางกลับกทม.แล้ว..คิดแล้ววุ้นก็ต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่นะ ..เซลล์ในสมองตายเกือบหมดแล้วล่ะมั้ง..แสนดีก็อยู่ในอาการไม่ต่างกันนักกับเพื่อนของตน..
" เฮ้อ......" ทั้งคู่ต่างถอนหายใจออกมาพร้อมกัน และต่างคนก็มองหน้ากันพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา..
" ไม่อยากกลับไปเลยเนอะแสน..." วุ้นเอ่ยออกมา..แสนดีพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยกับเพื่อนรัก..
" อืม...เราชอบที่นี่นะเป็นธรรมชาติดี..ต้องกลับไปผจญกับความวุ่นวายอีก ก็อดใจหายไม่ได้..."
" วุ้นว่าไม่ใช่แค่นั้นล่ะมั้ง..." คนน่ารักทำตามีเลศนัย..ทำให้แสนดีเริ่มทำหน้าไม่ถูกเหมือนกับเด็ก..ที่โดนจับโกหกได้ยังไงอย่างนั้น
แต่ก็พยายามพูดออกไปเหมือนไม่มีอะไรทั้งนั้น...
" จะมีอะไรอีกล่ะวุ้นก็ ..ไม่เหมือนตัวเองซะหน่อย..กังวลที่ต้องห่างพี่ปืนใช่มั้ยล่ะ.."
" ก็แน่ล่ะ..แล้วแสนไม่กังวลเหรอที่ต้องห่างพี่เก่งเหมือนกันน่ะ.." วุ้นยิ้มรับหน้าชื่น ..ก็เขาไม่อยากจากพี่ปืนจริงนี่นา..
ยิ่งเนื้อหอมอยู่ไม่รู้ว่าช่วงที่เขาไม่อยู่จะมีสาวๆมารุมตอมเยอะแค่ไหน... ดูสิแค่คิดก็หงุดหงิดไม่ชอบใจแล้ว อะไรที่เป็นของเขา ..
ไม่ยอมให้ใครมายุ่งด้วยหรอก..
" บ้าเหรอ...มันไม่เหมือนกันนี่ ..วุ้นกับพี่ปืนเป็นแฟนกัน.. แต่เรากับสารวัตรเป็นแค่..เอ่อ.." แสนดีร้องออกมากับคำพูดของวุ้น
แต่ก็ไม่รู้จะหาคำอธิบายอะไรเพิ่ม.. เพราะถึงไม่ใช่แฟน..แต่ก็ไปรับรักเขาแล้ว.. หน้าสวยเริ่มจางไปด้วยสีแดง
" แค่คนที่กำลังดูใจกันว่างั้นเถอะ.. แหม... มันก็คล้ายๆกันนั่นแหละ.." วุ้นเอ่ยอย่างเห็นขำกับเพื่อนรัก
" อืม...แล้ววันนี้วุ้นไม่แวะไปหาพี่ปืนเหรอ..." แสนดีเปลี่ยนเรื่องมาถามอีกฝ่ายที่ยังคงนั่งยิ้มอย่างรู้ทัน...
" ไม่ล่ะ เห็นพี่ปืนว่าจะเข้าไปจัดการงานในฟาร์ม...แล้วเดี๋ยวช่วงเย็นจะแวะมาหาน่ะ..แล้วแสนล่ะ..ทำไมพี่เก่งยังไม่โผล่มาอีกน้อ..
ทุกทีจะเห็นหน้าหล่อๆ แล้วนี่นา..ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีกล่ะ.."
" ช่างเขาสิ...ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลยนี่ เขาก็ต้องทำงานจะมาทำตัวลอยไปลอยมาก็ใช่ที่ซะเมื่อไหร่.." พูดเหมือนไม่สนใจ..
แต่ลึก ๆ ก็อดคิดถึงใบหน้ากวนๆนั้นไม่ได้..เหมือนกับว่าทุกวันนี้ชายหนุ่ม ได้เข้ามาแทรกแซงในความรู้สึกของเขามากขึ้น..
" แหม...ได้ฟังแล้วน้อยใจจังเลย..ไอ้เรารึออกจะคิดถึงแสน.. ยุ่งแค่ไหนถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับคนที่เรารักล่ะก็
ปลีกตัวมาได้เสมอแหละครับ..." เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นข้างหู ทำให้แสนดีต้องสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย..เมื่อคนที่เพิ่งเอ่ยถึงนั้นโผล่มาพอดี
วุ้นหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่... เขาเห็นว่าเก่งเดินเข้ามาเงียบๆตั้งแต่แรกแล้ว.. แต่ก็อยากลองแกล้งเพื่อนรักดู...
" พี่เก่ง..แวะมาหาแสนเหรอครับ..งั้นเดี๋ยววุ้นปลีกตัวให้แล้วกันนะ..." ร่างบางไม่รอช้ารีบเปิดโอกาสให้กับเก่งทันทีเหมือนรู้หน้าที่..
พร้อมกับหันไปยิ้มทะเล้นกับเพื่อนรุ่นพี่..ที่ต้องส่ายหน้าให้กับความเหลือเกินของอีกฝ่าย
" วะ...วุ้น เดี๋ยวก่อนสิ....วุ้น..." แสนดีร้องเรียกเพื่อนรักที่ดูเหมือนว่าไม่เป็นผลนัก..เนื่องจากวุ้นนั้นได้เดินหายวับไปแล้ว
วุ้นนะวุ้นทำกันได้ ..อยู่ๆก็มาทิ้งกันเฉยเลย.. แสนดีนั่งหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอามณ์..ทำให้เก่งอดยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้
" อ้าว...ทำหน้าย่นจนยับยู่ยี่แล้ว ..เดี๋ยวก็หมดสวยกันพอดี...." เก่งเอ่ยแซวอย่างเช่นเคย
" ช่างสิ...ผมจะเป็นยังไงก็เรื่องของผม..." แสนดีออกอาการแง่งอน.. จะบอกว่าถ้าเขาไม่สวยไม่ดูดี ก็จะไม่รักกันแล้วใช่มั้ยล่ะ
ดีไปหาคนอื่นเลยไม่ต้องมายุ่งกับเขาแล้ว... แสนดีคิดอย่างเด็กๆ..
" งอน...แค่นี้งอน แหม..ถึงจะยังไงผมก็รักแหละน่า..ดูสิยิ่งทำอย่างนี้ยิ่งน่ารักใหญ่เลย.." เก่งหยอกด้วยคำพูดตรงๆ..
ทำให้แสนต้องหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา อย่างห้ามไม่อยู่...รู้สึกหมั่นไส้คนตรงหน้าที่ขยันทำให้เขาได้อายเสียเหลือเกิน..
" บ้า....พูดอะไรบ้าๆอีกแล้ว..ว่างมากหรือไง ..งานการไม่ทำเที่ยวมายั่วประสาทชาวบ้านอยู่ได้..." แสนดีพูดแขวะออกไป
แต่เก่งก็ยังยิ้มระรื่นรับไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น ..
" ว่างแล้วคร๊าบ...สะสางเรียบร้อยแล้ว.. ก็รีบแจ้นมาหานี่แหละคิดถึ๊งคิดถึง.." เก่งส่งสายตาหวานมาให้..ทำให้แสนดีอายจนไม่รู้
จะทำหน้ายังไงแล้ว ..สุดท้ายก็จำต้องก้มหน้าซ่อนมันเอาไว้..ไม่อยากพูดด้วยแล้ว ยิ่งพูดก็ยิ่งจนมุม
" อืม...ผมมารับออกไปข้างนอก ..ไปด้วยกันนะ.." อยู่ๆเก่งก็พูดออกมา..
" จะมารับผมไปไหนเหรอ...?? " เงยหน้ามาถามอย่างสงสัยทันที ..แต่เก่งก็ไม่ยอมบอกลุกขึ้น พร้อมกับฉุดให้คนร่างเพรียวลุกตามมาด้วย
" ไปด้วยกันแล้วก็รู้เองแหละ..." หันมาบอก.อีกครั้ง..ก่อนที่จะจัดแจงให้ทั้งแสนและตนเองขึ้นรถเป็นอันเรียบร้อย...
เก่งก็ขับรถออกไปในทันที..โดยมีสายตาของวุ้นที่มองตามไปอย่างชอบใจ ..
แสนเอ๋ย ..ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอกนะ ..พี่เก่งน่ะคงไม่ปล่อยมือง่ายๆหรอก.. วุ้นยิ้มออกมาก่อนที่จะฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ...
รอเวลาที่ชายคนรักจะมาหาตนเช่นกัน..ในช่วงเย็นนี้..
รถแล่นเข้ามจอดบริเวณบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นบ้านไม้สองชั้น...อีกทั้งรอบบ้านก็มีต้นไม้ปลูกไว้เยอะแยะเหมือนกับบ้านของวุ้น..
รวมทั้งดอกไม้อีกหลายชนิดที่แข่งกัน ส่งกลิ่นหอมและสีสันสวยงามออกมา..
แสนดีลงมาจากรถและมองไปทั่วๆด้วยสายตาชื่นชม... เก่งแอบยิ้มกับพฤติกรรมของร่างเพรียว..เขาอยากพาแสนมานี่ตั้งนานแล้ว
แต่ก็ไม่สบโอกาสซักที ..ตอนนี้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะไปจากที่นี่เขาเลยตัดสินใจพามา..
ร่างเพรียวเดินชื่นชมกับสภาพที่เป็นธรรมชาติอย่างเพลิดเพลิน.. รอยยิ้มหวานเผยออกมาอย่างไม่รู้ตัว.. ทำให้เก่งนั้นแทบอดใจไม่ไหว
อยากเข้าไปกอด ไปจูบแทบขาดใจ.. แต่ทำได้ตอนนี้คือข่มอารมณ์เอาไว้ก่อน..
" เป็นไงบ้างแสน...ชอบที่นี่มั้ย.." เก่งเอ่ยถามความเห็นของแสนดี.. ที่ไม่ต้องบอกก็น่าจะเดาออก ดูสิตาเป็นประกายเหมือนเด็กๆเชียว
" อื้อ...ชอบครับ.. บ้านใครเหรอแล้วเราเข้ามาอย่างนี้เจ้าของเขาไม่ว่าเหรอ.."
" ไม่ว่าหรอก...ก็นี่มันบ้านผมเอง.." เก่งบอกยิ้มๆ ทำให้แสนดีถึงกับชะงักเท้าที่เดิน..พร้อมกับหันมาทางร่างสูงอย่างสงสัย
" เอ๊ะ...งั้นคุณพาผมมาทำไมล่ะ.."
" ก็...อยากพามา..อยากรู้ว่าคิดยังไงกับที่นี่บ้าง... ชอบไม่ชอบยังไงจะได้ปรับเปลี่ยนให้ถูกใจไง.." เก่งอธิบายด้วยน้ำเสียงเนิบๆ
พร้อมกับมองหน้าสวยอย่างมีความหมาย..ทำให้แสนต้องเบือนหน้าหนี..พร้อมกับเส มองโน่นนี่ไปอีกเช่นเคย...
ไม่กล้าสบตาคม.. เขาเกิดอาการแบบนี้ทุกทีเมื่ออยู่ใกล้กับชายหนุ่ม
" อ้าว....นี่มันบ้านของคุณนะ..ผมจะชอบหรือไม่ชอบไม่เห็นเกี่ยวกันเลยนี่...." แสนร้องออกมาทันที
" เกี่ยวสิ...บอกแล้วไงว่าถ้าเรียนจบแล้วจะไปรับมาอยู่ด้วยกัน...อ๊ะ..อย่าถามเชียวนะว่าจะมาอยู่ได้ไง หรือฐานะอะไร.."
เก่งออกปากขัดก่อนทันที่เมื่อเห็นว่าแสนดีกำลังอ้าปากค้าน.. ทำให้คนหน้าสวยต้องหุบปากฉับลงทันที..
" ก็จริงนี่อะ....นี่มันที่ของคุณ.. ส่วนผมไม่ใช่หรอก..." แสนเอ่ยแสียงเบาๆออกมา หน้าหมองลงอีก...
เมื่อนึกถึงว่าที่สำหรับเขานั้นไม่มีหรอก..ทุกวันนี้เขาก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด....
เก่งยึดมือบางเอาไว้พร้อมกับรั้งร่างเพรียวเข้ามาในอ้อมแขนอย่างอดไม่ได้... รู้สึกถึงว่าอีกฝ่ายเหมือนเด็กน้อยที่ขาดทุกอย่าง
เขาไม่ได้คิดสงสาร แต่อยากจะเป็นที่พักพิงให้กับคนคนนี้จริงๆ..อ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้แสนดีไม่อาจปฏิเสธได้ ...
เป็นแบบนี้ทุกทีเลย..ทุกอย่างที่เขาขาดชายคนนี้มักเข้ามาเติมเต็มให้เสมอ ทำไมนะ..
" เคยบอกไปแล้วไงว่าผมจะเป็นที่ให้แสนกลับมา.. เป็นที่พักพิงให้.. ลืมไปแล้วเหรอ.." เก่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง..
ขณะที่ดันร่างบางให้มองตน.. ความอ่อนโยน และจริงใจที่อีกฝ่ายมีให้นั้นทำให้แสนรู้สึกตื้นตั้น ซึ้งใจ...
" ขอบคุณครับ..." แสนเอ่ยออกมาจากใจ ...พร้อมกับรอยยิ้มหวานเกือบจะครั้งแรกก็ว่าได้..ที่รอยยิ้มนี้ส่งมายังเก่ง
ทำให้เขาทนอีกต่อไปไม่ไหว.. ต้องดึงร่างเพรียวเข้ามาหาอีกครั้ง พร้อมกับจรดริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากเรียวบาง
จูบครั้งนี้ต่างกับคราวก่อน..มันทั้งเต็มไปด้วยความอ่อนหวาน เร่าร้อน..แสนดีอึ้งอย่างตกใจแต่ก็ไม่ได้ดิ้หนี..อีกทั้งเผยอริมฝีปากของตน
ให้เก่งล้วงล้ำเข้ามาควานหาความหอมหวานได้อย่างถนัด... ปลายลิ้นร้อนซอกซอนไปทั่วและเกาะเกี่ยวปลายลิ้นของร่างเพรียวเอาไว้
แสนดีแทบยืนไม่อยู่ดีที่ร่างแกร่งของเก่งนั้นได้โอบกอดตนเอาไว้... ไม่อย่างนั้นคงได้ไปนั่งกองที่พื้นแน่นอน...
เสียงหวานครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่.. ยิ่งทำให้เก่งแทบขาดสติ
แต่ยังเร็วไปเขาไม่อยากฉวยโอกาสกับความอ่อนแอของอีกฝ่าย ...ถอนหน้าออกมามองหน้าสวยนิ่งที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำ..
ดวงตาหวานเยิ้มเย้ายวน.. ช่างทรมานเขาได้จริงๆเลยรู้ตัวบ้างมั้ยนี่..
" แสนยังไม่รับผมเป็นแฟน...ขอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ.. แต่ถ้ารับเป็นแฟนเมื่อไหร่ จะขอมากกว่านี้แล้วกัน.."
พูดเสร็จก็หอมแก้มเนียนอีกครั้งอย่างหมั่นเขี้ยว.. แสนเขินอายกับความลืมตัวของตนเอง..แต่ไม่รู้จะทำไงได้แต่ก้มหน้าพึมพัม
ว่าอีกฝ่ายเสียงเบา ...เก่งหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ...ก่อนที่จะจูงมือของแสนดีให้ก้าวตาม เพื่อที่จะพาเดินดูรอบบ้านให้ทั่ว ...
แสนดีเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข...
ทางด้านของวุ้นที่กำลังนั่งเพลินกับหนังสืออ่านเล่น..ต้องสะดุ้งเมื่อมีลมหายใจอุ่นๆมากระทบกับแก้มเนียน..หันไปมองก็เห็นคนรัก
ส่งยิ้มหวานมาให้ พร้อมกับทรุดลงนั่งข้างอีกฝ่ายทันที..
" อ้าว.. พี่ปืนไหนว่าจะแวะมาช่วงเย็นไงครับ นี่เพิ่งบ่ายเองนะ..."
" คิดถึงวุ้น...ทนไม่ไหวเลยมาก่อนเวลา.." ไม่พูดเปล่า ร่างสูงก็รั้งอีกฝ่ายมาอยู่ในอ้อมแขนเรียบร้อยแล้ว ...
อีกทั้งหอมแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยวหลายต่อหลายครั้ง...เหมือนแกล้งทำให้วุ้นต้องร้องออกมา...
" โอ๊ย...พี่ปืน.. พอเลยเดี๋ยวแก้มวุ้นก็ช้ำหมดกันพอดี.." เสียงหวานท้วงออกมาพร้อมกับคลำแก้มทั้งสองปรอยๆ คนบ้าอะไรนี่
ชอบเล่นแรงๆ ไม่อยากถนอมกันเลยหรือไงนะ..คนน่ารักเริ่มทำหน้าง้ำอย่างแสนงอนออกมา..
ทำให้ปืนอดขำไม่ได้ อืม น่ารักชะมัด ชอบเห้นหน้าแบบนี้อะ เหมือนเด็กๆดี..
" แหม.....ก็วุ้นอยากน่ารัก..น่าฟัดทำไมล่ะ พี่ก็อดใจไม่ไหวน่ะสิ...." นั่นประโยคฮิตติดปากเขาล่ะ..จะช้ำในตายสักวันแน่เรา วุ้นคิดอย่างปลงๆ..
" อืม...แล้วแสนไปไหนเสียล่ะ..วุ้นถึงมานั่งคนเดียวอย่างนี้อะ.." ถามออกมาเมื่อไม่เห็นคนหน้าสวยอีกคน..
" อ๋อ...รายนั้นไม่อยู่หรอกพี่ปืน ..พี่เก่งเขามารับไปตั้งแต่ตอนสายๆแล้วล่ะ..."
" อย่างนั้นเหรอ..หวังว่าคู่นั้นคงมีความสุขอย่างคู่เราเนอะ.."
" แน่อยู่แล้วล่ะ..พี่เก่งเขาออกจะน่ารัก.. นิสัยดี อบอุ่นอ่อนโยน..ถึงขี้แกล้งไปบ้าง ..แต่วุ้นว่าเขาต้องดูแลแสนได้ดีอย่างแน่นอน.."
วุ้นบอกให้อีกคนฟังเป็นฉากๆ .เพราะสำหรับวุ้นแล้วเก่งก็เหมือนพี่ชายอีกคน..ที่คอยดูแลเขามาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน ..
เขาทั้งรักและเคารพไม่ต่างไปจากพี่แวนเลยที่เดียว.. โดยลืมถึงปืนที่กำลังทำหน้าบึ้งเมื่อได้ฟัง.
" โห... ..ชมแต่ไอ้เก่งแล้วพี่ล่ะ ไม่ดีเลยใช้มั้ยล่ะ หึ..." นั่นออกอาการงอนอย่างเห็นได้ชัดเลย.. ก็แน่ล่ะเขามันคนขี้แกล้งนี่..
มักทำให้วุ้นร้องไห้มาตั้งแต่เด็กแล้ว.. ไม่แปลกหรอกที่ร่างบางจะไม่ชมเขา น้อยใจเฟ้ย..
ท่าทางที่เหมือนเด็กของปืนนั้นทำให้วุ้นต้องหัวเราะออกมา.. อะไรกันนัก ขนาดว่าเป็นแฟนแล้วนะยังมาทำอย่างนี้อีก ...
ดูสิปากจะยื่นไปเป็นกิโลแล้ว... ก่อนคบกันไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลยพี่ปืนเอ๊ย..วุ้นเข้ามากอดอีกฝ่ายเอาไว้อย่างง้องอน
" โอ๋ๆ...น้อยใจเหรอ..พี่ปืนก็น่ารักในแบบพี่ปืนไง.."
" พี่มันไม่น่ารักหรอก..อย่าฝืนชมเลย.." คนตัวโตยังไม่ยอม
" แล้วที่รักมากอยู่ทุกวันนี้ล่ะจะว่ายังไง... พี่ปืนคนดี๊คนดีอย่างอนน้า ..ดูสิเดี๋ยวไม่หล่อไม่รู้ด้วย ยิ้มหน่อยซิ...ยิ้มมมม..."
วุ้นพูดหยอก..พร้อมกับหอมแก้มสากของอีกฝ่ายอย่างเอาใจเต็มที่.. รู้หรอกว่าปืนใจแข็งไม่ได้นานหรอก ...แล้วก็จริงอย่างที่วุ้นคิด
ครู่เดียวหน้าเข้มก็ยิ้มออกมาได้จริงๆ..แล้วก็เป็นฝ่ายกอดร่างบางเอาไว้เอง
" จริงนะ...รักพี่จริงนะ.." ถามบ้าอะไรอีกนี่พี่ปืน เวรกรรม..ไม่รักจะยอมกันขนาดนี้เหรอ..
" จริงครับ ..แล้วอย่าให้รู้นะว่าช่วงที่ห่างกัน..พี่ปืนไปวอแวกับใคร ถ้าวุ้นรู้ล่ะก็เอาตายแน่....." ร่างบางเอ่ยออกมาอย่างคาดโทษ..
อีกทั้งส่งสายตาคมมายังร่างสูง ที่ยิ้มแหยๆ..
" ไม่มีหรอก...พี่รักวุ้นคนเดียวและก็จะมีวุ้นคนเดียวด้วยครับ..." ปืนอ้อนอีกฝ่ายเหมือนลูกแมว..ให้มันจริงเถอะนะพี่ปืน ..
ไม่อย่างนั้นอย่ามาหาว่าวุ้นโหดแล้วกัน..แล้วจะหาว่าไม่เตือน..จากนั้นคู่รักก็พูดคุยหยอกล้อกันกระหนุงกระหนิง ..เพื่อที่จะตักตวง
ความสุขเอาไว้ก่อนการลาจากจะมาถึง..
---------------------------------
และแล้วก็มาถึงวันที่วุ้นและแสนต้องกลับไปเรียนตามเดิม...ในทีแรกนั้นปืนจะอาสาขับรถไปส่งแต่ว่าก็ได้รับการปฏิเสธจากวุ้น
เพราะไม่อยากให้เหนื่อยกับการเดินทาง.. อีกอย่างงานในฟาร์มก็กำลังยุ่งได้ที่ด้วย.. ปืนเลยทำได้แค่มาส่งที่ท่ารถเพียงเท่านั้น
ทั้งที่ทำใจมาหลายวันแล้วแต่พอเอาเข้าจริงแล้วใจหายมากเลย ..รู้ทั้งรู้ว่าเดี๋ยววุ้นก็ต้องกลับมาบ้านอยู่ดีแต่ทำใจไม่ได้อะ..เมียทั้งคน
ไม่ห่วงก็บ้าแล้ว..ที่โน่นไม่รู้ว่าจะมีใครมาเกาะแกะหรือป่าว...ไม่ชอบเลยถ้าเป็นอย่างนั้น..
" วุ้น...ถ้าไปถึงต้องโทรมาหาพี่เลยนะ..อย่าลืมล่ะ.." ปืนสั่งอีกฝ่ายไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว..จนวุ้นอดขำไม่ได้
" รู้แล้วน้าพี่ปืน...ย้ำกี่รอบแล้วนี่.."
" โหย....ไม่อยากให้ไปเลย ..พี่ต้องคิดถึงวุ้นมากแน่เลย.." ถ้าลงไปดิ้นเร่าๆ แบบเด็กได้ปืนคงทำแล้วล่ะ..
วุ้นพอได้ฟังอย่างนี้น้ำตาก็เริ่มคลอเหมือนกัน.. เพราะว่าเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากชายหนุ่มนักหรอก..
แสนดีที่มองทั้งคู่ก็อดอิจฉาไม่ได้...ดีจังนะมีคนที่รักและห่วงเรามากถึงขนาดนี้ ..คนหน้าหวานพยายามสอดส่ายสายตาหาอีกคน
แต่ก็ไม่เห็นมีวี่แวว ...รถใกล้ออกแล้วสงสัยคงไม่มาส่งเราหรอกมั้ง... คิดแล้วก็หน้าเศร้าลงอีกจนได้..
ครู่หนึ่งเก่งก็วิ่งกระหืดกระหอบมาหา..เหงื่อไหลท่วมตัวไปหมด.. ต้องมายื่นหายใจหอบพักใหญ่ถึงจะเอ่ยพูดออกมาได้..แสนดีนั้น
เผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ..อย่างเก็บไม่อยู่
" อย่าเพิ่งถามอะไรไอ้ปืน.. กูขอคุยกับแสนก่อน ...นึกว่าจะมาส่งไม่ทันแล้วนะนี่.." เก่งเอ่ยห้ามเพื่อนรัก...พร้อมกับหันมาพูด
กับคนหน้าสวยที่ยืนมองนิ่งอยู่...
" ถ้าคุณยุ่งมากความจริง ไม่ต้องมาส่งผมก็ได้นี่..." แสนเอ่ยออกไปอย่างเกรงใจ..
" เรื่องสิ....ไม่มาได้ไง ..พอดีผมต้องไปเร่งของที่สั่งทำไว้นะเสร็จทันพอดีเลย.." เก่งหยิบของที่ว่าออกมา.. เป็นแหวนทองคำขาว
สลักลายแบบเรียบๆ ...ด้านในของแหวนนั้นสลักชื่อเขาเอาไว้... สวมให้กับนิ้วเรียวยาวทันที...ขนาดพอดีเนื่องจากเขาเคยแอบวัดมาแล้ว
ตอนที่ได้จับมือกัน แสนมองสิ่งที่อยู่บนนิ้วอย่าง งง ...งง
" ผมขอจองไว้ก่อนแล้วกันนะ...คือว่า... กลัวจะมีคนมาแย่งน่ะ.. แสนยิ่งสวยอยู่ด้วย.." เก่งพูดออกมาอย่างเขินๆ....
ทำให้ทั้งวุ้นและปืนที่มองอยู่นั้นต่างอมยิ้มออกมา...
แสนนั้นหน้าแดงขึ้นมาทันที..เมื่อสติคืนกลับคืนมาแล้ว ..คนบ้านี่ทำอะไรโจ่งแจ้งอีกแล้ว ...ดูสิต่อหน้าวุ้นกับพี่ปืนด้วย
มีสักครั้งมั้ยนี่..ที่ฝ่ายนั้นจะไม่ทำให้เขาได้อายน่ะ...
" จะไม่พูดอะไรซักคำเลยเหรอแสน..จะต้องจากกันแล้วนะ.." เก่งเอ่ยปากกับร่างเพรียวอีกครั้ง...เมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นยังเฉยอยู่
หรือว่าไม่พอใจที่เขาทำอย่างนี้.. ก็เขารักนี่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับแสนเลย.. ยอมรับว่ากลัวจะมีคนเข้ามาจีบคนหน้าสวยนี้
แสนยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไป..เสียงประกาศเตือนให้ผู้โดยสารขึ้นประจำที่ก็ดังขึ้นมา.. นั่นหมายความว่าต้องลาจากกันจริงๆแล้วนั่นแหละ..
วุ้นและปืนพูดได้พูดกันอีกไม่กี่ประโยค.. จากนั้นวุ้นก็เอ่ยเตือนเพื่อนรักให้รีบไปขึ้นรถ...
เก่งมองแสนดีนิ่ง เหมือนจะซึบซับภาพของคนที่เขารักเอาไว้ให้ได้มากที่สุด...รอยยิ้มเศร้าๆฉายออกมา.. ไม่เคยเลยที่เขาจะเคยเป็นอย่างนี้
เพิ่งมาเป็นกับแสนนี่แหละ..เมื่อวุ้นเร่งอีกครั้งแสนจึงจำเป็นต้องก้าวตามเพื่อนรักไป..
" ขอบคุณนะพี่เก่งสำหรับแหวน...ถ้าถึงที่โน่นแล้วแสนจะโทรมาหานะ..." คนหน้าสวยเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มหวาน...
ก่อนที่จะเดินตามเพื่อนรักไปอย่างรวดเร็ว..เก่งยืนอึ้งนึกถึงถ้อยคำที่เพิ่งได้ยินเมื่อกี้นี้ ..
พี่เก่ง ..พี่เก่ง แสนดีเรียกเขาอย่างนี้ก็หมายความว่า.....
" ไชโย...!! ดีใจจังเลย..แสนรับว่าเป็นแฟนกับเราแล้ว ..." เก่งร้องตะโกนออกมา..พร้อมกับกระโดดกอดปืนเพื่อนรัก
อย่างยับยั้งความดีใจไม่อยู่.. เหมือนเด็กที่ได้ของเล่นถูกใจ.. ปืนถึงกับหัวเราะกับอาการบ้าของเพื่อนคนนี้ ..
เออ ....เป็นไปได้นะนี่ ..ทั้งเขาและเก่งต้องมาสิ้นลายให้กับเด็กน้อยทั้งสองซะแล้ว...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
