เล้าเป็ดก็ติดละครหลังข่าวกันแฮะ...
ฮิฮิ
------------------------------
" อ้าว...มาแล้วเหรอวะไอ้ปืน.." แวนเงยหน้าขึ้นมาเห็นเพื่อนรักที่เดินเข้ามาหาพอดี.. ปืนทรุดดลงนั่งเก้าอี้อีกตัวใกล้กับชายหนุ่ม
" เออ...เพิ่งแวะไปดูวุ้นมาน่ะ.. แล้วก็เลยมาหามึง.."
" แหม..อะไรมันจะห่วงกันนอกหน้านอกตาอย่างนั้นวะ.." แวนอดแซวปืนด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้..เห็นแกล้งกันไปแกล้งกันมาแต่เด็ก ไหงมาห่วงกันนอกหน้านอกตาอย่างนี้ได้ล่ะ..
" น้องมึงทั้งคนไม่ห่วงบ้างหรือไงวะ...เป็นพี่บ้าอะไร.."
" ไอ้ปืน ..น้องกูแค่ข้อเท้าแพลงนะ.. ไม่ได้โดนรถชนอาการปางตาย วุ้ย ..มึงนี่วิตกจริตชะมัด.."
แวนถึงกับหัวเราะออกมา..กับอาการห่วงเกินเหตุของเพื่อนรัก.. เป็นเอามาแฮะไอ้ปืน..
" ปากเหรอนั่นที่พูดไม่สร้างสรรเลย..แช่งน้องตัวเองได้ไง.." ปืนนิ่วหน้าทันทีเมื่อเห็นว่าไอ้เพื่อนตัวแสบ เอ่ยอะไรออกมาอย่างไม่เป็นมงคล..โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวกับร่างบางด้วยแล้ว..
" ไอ้ปืน.. กูกับมึงก็เป็นเพื่อนกันมานานมาก.. ถามจริงเถอะ.. คิดยังไงกับน้องกูกันวะ บอกให้กูแน่ใจหน่อย.." แวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาทันที
" ก็ถ้ากูบอกว่า ไม่ได้คิดเล่นๆ กับวุ้นน่ะ มึงจะว่าไรหรือป่าว.." มองหน้าเพื่อนรักด้วยสายตาจริงจัง ไม่มีแววว่าจะล้อเล่น .. แวนถอนหายใจออกมาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
" เอ้อ..กูอาจจะเป็นพี่ที่แปลกก็ได้ว่ะที่ยอมให้เพื่อนเข้ามายุ่งกับน้องตัวเอง ยิ่งเพื่อนอย่างมึงแล้วด้วย.."
" กูจริงใจกับวุ้นจริงๆ ว่ะ.. เชื่อกูเถอะ.." ปืนยืนยันความมั่นคงอีกครั้ง แวนตบบ่าเพื่อนรักอย่างเชื่อใจเพราะรู้ว่า ถ้าไม่จริงจังแล้ว ปืนไม่มีทางออกปากอย่างนี้แน่นอน..
" เออ...กูก็ไม่ได้ว่าอะไร.. ยังไงก็จำคำของมึงที่บอกกูไว้แล้วกัน.." ถ้ามึงทำให้วุ้นเสียใจล่ะก็ เพื่อนรักก็เถอะ กูเอาตาย หึหึหึ..
" แล้วมึงมีเรื่องไรหรือป่าววะ..ที่จะคุยกับกูนอกจากเรื่องของน้องมึงน่ะ"
" อ้อ..กูจะถามว่ารู้เรื่องสารวัตรที่ย้ายมาใหม่หรือยัง.." แวนเอ่ยออกมาเมื่อนึกขึ้นได้..
" รู้..ว่ามีย้ายมาแต่ไม่รู้ว่าใครว่ะ.." ปืนทำสีหน้าสงสัยเพราะว่าเขาไม่ได้ติดตามข่าวสารสักเท่าไรนัก..
" จะใครก็ไอ้เก่ง ไงล่ะ ..เพื่อนซี้ของเราน่ะ.." แวนบอกออกมาพร้อมรอยยิ้ม.. ปืนได้ยินชื่อเพื่อนรักอีกคนที่คุ้นหู.. ก็ร้องออกมาอย่างเหลือเชื่อทันที..
" เฮ้ย.. จริงอ่ะ งั้นก็ดีสิวะ..คิดถึงมันชะมัดเลยไม่ได้เจอกันตั้งนาน.." ปืนนึกถึงเพื่อนรักอีกคนที่ไปเป็นสารวัตรอยู่ที่อื่น และตอนนี้กำลังจะย้ายกลับมา เพื่อนเขาคนนี้ค่อนข้างเป็นคนตรง..และไม่ยอมก้มหัวให้กับผู้มีอิทธิพลหรือเห็นแก่เม็ดเงิน จากที่ย้ายไปก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกัน.. ปืนนึกดีใจที่เพื่อนกลุ่มเดียวกันจะรวมตัวกันได้อีกครั้ง..
" กูก็เหมือนกันแหละ.. ว่าจะชวนมาดื่มซะหน่อย นานที.." แวนเอ่ยบอกกับปืนและก็ได้รับการสนับสนุนเต็มที่..จากชายหนุ่ม
" เออ..เอาไงก็ได้กูพร้อมเสมอแหละ....."
" แล้วเดี๋ยวมึงจะไปไหนต่อหรือป่าววะไอ้ปืน.."แวนถามอีกฝ่ายที่เริ่มสนใจกับกองหนังสือในตู้..
" ไม่อ่ะ...วันนี้ขอพัก เดี๋ยวตอนเย็นจะเข้าไปหาวุ้นอีกที.. ตอนนี้กูขอสิงที่นี่แล้วกันว่ะ.." ปืนบอกอีกฝ่ายให้เข้าใจ พร้อมกับก้มหน้าอ่านหนังสือในมืออย่างสนใจ.. เป็นอันจบการสนทนาเพียงเท่านั้น..
แวนส่ายหน้าน้อยๆ ท่าจะเป็นเอามากไอ้ปืน ..จะรู้ตัวมั้ยนี่ว่าตัวเองเปลี่ยนไปขนาดไหน คิดแล้วขำว่ะ.. คนที่มีผู้หญิงข้างกายไม่ขาด จะต้องมาตายน้ำตื้นกับหนุ่มหน้าหวาน..ผู้เป็นน้องชายของเขา เอ ..แล้วแม่ วดีที่เกาะติดหนึบเป็นปลิงล่ะ .. ป่านนี้ไม่เต้นแล้วเหรอไง ..คิดแค่นั้นแวนก็หันไปสะสางงานบนโต๊ะที่ทำค้างต่อให้เสร็จ
-----------------------------------------
เสียงหัวเราะเฮฮาครื้นเครงดังขึ้นบริเวณแคร่หน้าบ้านของแวน ..เมื่อเพื่อนสามคนมารวมตัวกันได้ ไอ้เก่งเพื่อนซี้อีกคนในกลุ่ม หัวเราะร่วนเมื่อเพื่อนรักทังสองต่างแย่งกันเล่าเรื่องโจ๊ก ..
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน.. เพื่อนทั้งสองก็ยังคงเหมือนเดิม ทำให้เขารู้สึกดีและอบอุ่นใจ..เมื่อได้กลับมาบ้านเกิดของตนอีกครั้ง.. ภรรยาสุดที่รักของแวนยกเครื่องเคียงกับแกล้มออกมาให้ทั้งสามหนุ่ม. บริการอย่างดี..แวนกุลีกุจอแย่งรับไม่อยากให้ภรรยา มาเหนื่อยกับความสนุกของเขา..
" พิณ...ทำไมยกออกมาเองล่ะ เหนื่อยป่าว ๆ..เดี๋ยวพี่ทำเอง.."
" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ.. นานๆที เรื่องแค่นี้เอง.." เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนมาทางสามีที่ขี้ห่วงเกินเหตุ
" โห...อะไรมันจะหวานกันไม่สร่างอย่างนี้วะไอ้แวน.." เก่งเอ่ยแซวอย่างอดไม่ได้..อะไรมันจะหวานกันขนาดนั้นฟะ.. อิจฉาโว๊ย
" ถ้าพวกมึงอิจฉาล่ะก็..หาให้ได้อย่างกูดิ แล้วจะรู้ว่าความสุขเป็นไง.." แวนพูดเกทัพ ไอ้เพื่อนทั้งสองคนที่เป็นลูกคู่กันดีนัก .. อายุก็ใช่น้อยกันแล้ว..แต่ไม่เห็นพวกมันจะคิดเป็นฝั่งเป็นฝาสักทีเลย..
" เอา เถอะว่ะ..กูยังสนุกอยู่อีกอย่างไม่อยากให้เอาคนอื่นมาลำบากด้วย.."
" แล้ววุ้นล่ะพิณไปไหนเหรอ.." หันไปถามภรรยาเมื่อไม่เห็นหน้าน้องรักตั้งแต่เริ่มตั้งวงกันนี่แหละ..
" อยู่ในครัว.. เดี๋ยวก็คงออกมาค่ะ.. งั้นตามสบายแล้วกันนะพิณขอตัวแล้วกัน.."พิณบอกออกไปพร้อมกับเอ่ยขอตัว.. ปล่อยให้พวกคนหนุ่ม..ทั้งโสดและไม่โสดสนุกกันเต็มที่ไม่อยากเข้าไปขัด..
" เดินระวังนะ ..ง่วงก็นอนก่อนได้เลยนะพิณ.." แวนสั่งกำชับอีกครั้ง จนทั้งปืนและเก่งสายหน้ากับเพื่อนรักคนนี้
ครู่หนึ่งเสียงหวานใสก็ดังขึ้นมา.. วุ้นพาตัวเองเข้ามาหาพี่ชายพร้อมกับจานกับแกล้มที่เหลือ ..ตอนนี้อาการเจ็บที่ข้อเท้าหายดีเป็นปกติแล้ว ..จึงเดินเหินคล่องเหมือนได้อย่างเคย
" พี่แวนได้แล้วครับ..."
" ไงวุ้น..สบายดีมั้ย จำพี่ได้หรือป่าว..." เก่งเป็นคนเอ่ยถามออกมา.. วุ้นยิ้มหวานรับทำไมเขาจะจำไม่ได้ล่ะ ก็พี่เก่งน่ะใจดีกับเขามาก.. ไม่เคยแกล้งเขาเลย..อีกทั้งคอยดูแลเขามาเหมือนกับพี่ชายคนหนึ่ง..ไม่เหมือนกับพี่ปืน ที่ชอบแกล้งเขา..
" สวัสดีครับพี่เก่ง..ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับนี่.." เอ่ยทักอย่างสนิทสนม ..ทำให้ปืนนั้นเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมา ไม่รู้สิไม่ชอบให้วุ้นไปทำหน้าน่ารักใส่ใคร.. แล้วเสียงหวานๆนี่อีก ไม่พอใจเฟ้ย ..กระดกเหล้าลงคอด้วยอารมณ์ที่เริ่มขุ่น..
" ไม่เจอกันนานโตขนาดนี้แล้ว.. ว่าตอนเด็กน่ารักแล้วนะ ตอนนี้น่ารักกว่าเดิมเยอะเลยว่ะ.." เก่งชมอีกฝ่ายซึ่งๆหน้า .. เขารู้สึกเอ็นดูน้องเพื่อนคนนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว..เนื่องจากเขาเป็นคนที่ไม่มีพี่น้อง ..เป็นลูกโทนคนเดียว .. จึงค่อนข้างใส่ใจวุ้นเป็นพิเศษ..ตามประสาคนอยากมีน้อง..
" พี่เก่ง.. อย่ามายอวุ้นเลย ตัวเองก็ยังหล่อเหมือนเดิมเลยน้า.." วุ้นหัวเราะออกมา ก่อนที่จะชมอีกฝ่ายกลับเช่นกัน.. ทำให้เก่งถึงกับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ.. เอื้อมมือไปขยี้ศีรษะร่างบางเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวไม่ได้
ปืนมองเพื่อนตาเขียวปั๊ด ..ไอ้เก่งมึงจะมากไปแล้วกูยังไม่เคยทำสนิทขนาดนี้เลย ..ไม่รู้ว่าปืนกระดกน้ำสีเหลืองอำพันลงคอไปกี่แก้วแล้ว แวนลอบมองเพื่อนรักอย่างขำๆ ..ท่าจะหึงจัดเลยไอ้ปืน ..ดูซิว่ามึงจะทำไงต่อไป ..ไอ้เก่งเอ๊ย.. พายุจะลงมึงแล้วไม่รู้ตัวเลย
" แหม..ไอ้น้องคนนี้มันพูดถูกใจโว๊ย.." ไอ้เก่งหัวเราะร่วน ไม่ได้ดูปฏิกิริยาของเพื่อนรักอีกคน ที่นั่งกินเหล้าเงียบๆ .. ไม่พูดไม่จาอะไรออกมานานแล้ว..ทั้งที่เมื่อกี้ออกจะเฮฮาหนุกหนานกัน..
แต่วุ้นสังเกตุเห็นว่าปืนแปลกไป.. เอ..เป็นอะไรนะ.. ทุกทีต้องกัดเขาทุกทีแต่นี่..อะไรกินเหล้ายังกับน้ำแหนะ .. แล้วหน้าตาบูดบึ้งที่แสดงออกมาอีก.. ใครไปทำอะไรให้อีกล่ะ ดูสิ ..ไม่มองมาทางเขาด้วย เอ๊ะ.. แล้วทำไมเราต้องไปแคร์ด้วยล่ะนี่ วุ้นเริ่มคืนสติกลับมาเมื่อรู้ตัวว่าใส่ใจอีกฝ่ายมากไป...
" เอ้ย.. ไอ้ปืนมึงจะเอาให้เมาเลยหรือไงวะ ชงไปกี่แก้วแล้วนี่.." แวนเอ่ยท้วงออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักดื่มหนักไปแล้ว
" แค่นี้เองเรื่องเล็กโว๊ย..กูคอทองแดงอยู่แล้วอย่าห่วงเลย.." ใบหน้าเข้มเริ่มแดงขึ้นมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
" เดี๋ยวคืนนี้ก็ขับรถกลับไม่ไหวหรอกมึง..."
" จะยากอะไร ก็ค้างกับมึงไง เช้าค่อยว่ากันอีกที..แต่ ถ้ามีคนไม่อยากให้กูค้างกูก็คงต้องกลับล่ะนะ.." ปรายตาไปมองร่างบาง ที่นั่งมองเขาอยู่ตาไม่กระพริบ ..ไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มเป็นอะไรไป
" มึงก็บ้า...ใครจะคิดงั้นวะ..เอ้าพอได้แล้วโว๊ย.." แวนยึดแก้วเหล้ามาจากมือเพื่อนเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นไม่มีทีท่าจะหยุดกิน.. เก่งมองเพื่อนอย่างเริ่มไม่เข้าใจเหมือนกัน.. มันเป็นบ้าอะไรวะ ..เหมือนคนกำลังจะอกหักแล้วกินประชดชีวิตงั้นแหละ .. เมื่อกี้ก็ดีๆอยู่นี่หว่า.. งง โว๊ย.. มองนาฬิกาข้อมือของตนเองก็เห็นว่าถึงเวลา..ที่ตนน่าจะกลับได้แล้วเนื่องจากพรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก..
" เฮ้ย...กูเห็นทีต้องขอตัวกลับแล้วว่ะ ..พรุ่งนี้มีงานอีกเยอะ.." เอ่ยปากบอกกับเพื่อนรักทั้งสอง
" เออ ๆ..กูเข้าใจว่ะ ไว้ค่อยเจอกันใหม่วันหลัง.." แวนตอบกลับ พร้อมกับปืนที่พยักหน้ารับเช่นกัน เก่งหันไปทางร่างบาง.. พร้อมกับเอ่ยลาเช่นกัน..
" วุ้นพี่ไปก่อนนะ.. ไว้จะแวะมาคุยด้วยใหม่.."
" ครับพี่เก่ง.. วุ้นเดินไปส่งแล้วกัน.." จากนั้นวุ้นก็เดินคู่ออกไปพร้อมกับเพื่อนรักของพี่ชาย ..โดยมีสายตาคมมองตามไปอย่างน้อยใจ ทีกับเขาไม่เห็นว่าจะใส่ใจอย่างนี้เลย.. แวนมองอาการของเพื่อนรักออก เอื้อมมือมาแตะบ่าเบาๆ..
" ไอ้ปืน..มึงอย่าคิดมากเลยว่ะ ก็รู้อยู่ว่าไอ้เก่งมันไม่ได้คิดอะไรกับน้องกูหรอก .."
" เออ...กูรู้..ก็แค่น้อยใจวุ้นนิดหน่อยทีกูไม่เห็นเป็นงี้บ้างเลยวะ.." ปลายเสียงตัดพ้ออย่างเห็นได้ชัด แวนอดขำไม่ได้ อะไรวะตัวก็ออกโต..ไหงช่างคิดเล็กคิดน้อยอย่างนี้..
" ก็ปากมึงแหละ ..ขยันกัดขยันจิกเหลือเกินนี่ ต้องใช้เวลาหน่อยล่ะมึง.." ไม่รู้จะทำไงได้แต่พูดปลอบใจเท่านั้น..
" รู้แล้ว...ทำไงได้รักไปแล้วนี่หว่า.." ปืนพูดออกมาอย่างปลงๆ..
" ไป...ขึ้นบ้าน คืนนี้ค้างมันที่นี่แหละ.. กูไม่ปล่อยให้มึงกลับหรอก.." แวนดึงเพื่อนให้ลุกตาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มไม่ไหว นั่งโงนเงน..อีกทั้งตาปรือแทบจะหลับให้ได้แล้วตอนนี้ เฮ้อ..พอเหล้าเข้าปาก มีอะไรก็พูดออกมาหมดเลยนะ ถ้าวุ้นมันมาได้ยิน จะทำหน้ายังไงนะ อยากรู้จริงเลย..จากนั้นแวนก็พยุงเพื่อนรักให้ขึ้นเรือนไปอย่างทุลักทุเล
อยากรู้เหรอว่าวุ้นจะทำหน้ายังไง ก็ทำหน้าเหวอนะสิ..วุ้นเดินไปส่งเก่ง และได้ทันกลับมาได้ยินประโยคเด็ดจากปากของชายหนุ่ม คู่กัดของตนเอง.. เท้าบางที่จะก้าวชะงักลงทันทีจากนั้นก็เสียมารยาทแอบฟังผู้เป็นพี่และเพื่อนคุยกันเรื่องของตัวเขาเอง
หัวใจที่เต้นปกติตอนนี้เต้นแรง..เหมือนกับว่าจะกระเด็นออกมาจากอกเสียให้ได้ ..มือไม้แข้งขาสั่นไปหมด..และก็ต้องทรุดลง นั่งกับพื้นอย่างที่ไม่มีเรี่ยวแรง..
เป็นไปได้ยังไงกันล่ะ.. ก็เห็นชอบแกล้งชอบแหย่ ..ไม่นึกว่าชายหนุ่มนั้นจะรู้สึกกับตนเองเกินกว่าความเป็นพี่ .. วุ้นคิดทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา..ทั้งความเป็นห่วงเป็นใย ความเอาใจใส่ที่มากกว่าแต่ก่อน..เป็นเพราะว่ารักเขางั้นเหรอนี่..
ที่ทำเพราะชายหนุ่มนั้นรักเขาเพิ่งเข้าใจในตอนนี้นี่เอง.. ริมฝีปากเรียวบางเผยรอยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ อีกทั้งความร้อน ที่เพิ่มขึ้นบนใบหน้านั่นอีก..บ่งบอกว่าเจ้าตัวรู้สึกดีแค่ไหน
แล้วตัวเขาละรู้สึกยังไงกับชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนรักพี่ชายคนนี้.. ยังตอบไม่ได้.. แต่บอกได้เพียงว่าไม่รู้สึกรังเกียจ กลับรู้สึกหัวใจพองโตอีกต่างหาก.. อบอุ่นและมีความสุข
อาการอย่างนี้แปลว่าเขาจะรู้สึกตรงกับชายหนุ่มใช่หรือป่าวนะ.. อืม..ก็เขายังเด็กกับเรื่องแบบนี้ ยังไงก็มาทำให้เขารู้ตัวเร็วๆ .. ก็แล้วกันนะพี่ปืนจอมแสบ.. วุ้นคิดอย่างขำๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นจากตรงนั้น.. เดินหัวเราะอย่างอารมณ์ดีขึ้นเรือนตามหลัง ชายหนุ่มทั้งสองที่เพิ่งขึ้นไปไม่นาน..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
