บุพเพวายร้าย(สอง)
34.(แบงค์)
แบงค์
-----------------
“ ชนะ ชนะ อึ้ก” ผมซบหน้าลงบนไหล่ไอ้ชนะ ทั้งพยายามกลั้นเสียงสะอื้น
จุม จุมเราอยู่ไหน รู้ไหมว่าพี่ทรมาน ทรมานมาก
“ แบงค์ มรึงคิดว่าถ้าจุมจะดีใจหรือไงวะ ที่มรึงร้องไห้เหมือนเผาเต่าแบบนี้ มรึงเข็มแข็งไม่ใช่หรือไง” ไอ้ชนะว่า มือมันเอาลูบหัวผม
ผมไม่ได้เข็มแข็งอะไรเลย ผมเป็นคนอ่อนแอด้วยซ้ำ คนอ่อนแอที่ขี้ขลาดไม่กล้าแม้จะพูดคำว่ารัก
ผมเฝ้าแต่ถามตัวเองว่า ทำไม! ทำไม! ผมภึงไม่ทำอะไรเลย
“ กรูไม่สน!” ผมบอก ทรมานเหมือนจะตายจริงๆ
เป็นเพราะผม จุมจึงจ้องหนีไปแบบนี้ เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของผม ที่ไม่อาจหักห้ามใจตัวเองได้
“ สนหน่อยเถอะ เพราะมรึงร้องไห้ใส่เสื้อกรู ไม่สั่งน้ำมูกด้วยล่ะจะได้ครบ” (ไอ้ชนะ)
“ .......................” ผมเงียบ นึกถึงจุม 3 เดือนที่จุมหายไป 3 เดือนที่ไม่รู้ว่าจุมอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใคร พวกผมไม่รู้ข่าวเลย
ไม่เลยสักนิด คนคนหนึ่งหายไปเฉยๆ จะเป็นไปได้ยังไง
ผมไม่อยากเชื่อ แต่ไม่อาจจะปฎิเสธความจริงไปได้
“ ....................” ผมหวังว่าจุมจะได้กินอิ่ม นอนหลับฝันดีที่ไหนสักที ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว ผมหวัง
“ ...................แบงค์?” ไอ้ชนะว่าเพราะเห็นว่าผมเงียบไป
“ อืม”
“ ขอโทษนะเว้ยที่เมื่อกี้มรึง กรูพูดไม่ดี กรูแค่อยากให้มรึงยิ้มบ้าง อารมณ์ดีบ้าง” ไอ้ชนะว่า
“กรูเข้าใจ ว่ามรึงเป็นห่วงกรู” ผมบอกสายตามองออกไปนอกรถ รถยุโรปติดฟิมฟ์สีดำคันที่จอดข้างๆคือ รถที่ไอ้วุฒิ
“ มรึงรู้ไหมว่ากรูมั่นใจ ว่าเราจะเจอจุมในเร็วๆนี้แน่ พ่อแม่ไอ้วุฒิน่ะระดับไหนแล้ว หาคนคนเดียวที่รู้หน้ารู้ชื่อขนาดนี้ ขี้ปะตี๋ว ไม่แน่นะมรึง อีก 5 นาทีอาจจะมีโทรศัพท์บอกว่าเจอจุมแล้วก็ได้”
“ กรูหวังว่าจะเป็นอย่างงั้น” ผมบอก แต่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร เพราะแค่คนคนเดียวเวลา 3 เดือนทำไมถึงหาไม่เจอ
“ คนเราก็อยู่ได้เพราะความหวังนี่แหละ..” ไอ้ชนะว่า ซึ่งผมรู้ซึ้งดี
ผมหวังมาตลอด
ผมหวังว่าจุมจะมองผมบ้าง หวังว่าวันหนึ่งจุมจะหันมารักผม หวังลมแล้งๆ คงเป็นความคิดชั่วๆที่จะแย่งเมียเพื่อน จุมถึงไม่เคยมองผมในแบบที่ผมอยากจะให้เป็นเลย
“ ..ชนะขอบใจมรึงที่อยู่ข้างๆกรู” ผมว่าเอาหน้าออกจากไหล่ไอ้ชนะ ไม่รู้ว่าน้ำตามันหยุดไหลตอนไหน
“ กรูเพื่อนมรึง ยังไงกรูก็ต้องอยู่กับมรึงอยู่แล้ว^^” ไอ้ชนะฉีกยิ้ม ผมแทบจะอมยิ้มกับมันทีเดียว
“ แล้วไอ้วุฒิล่ะ?”
“ ช่างหัวมัน ให้มันโดดเดี่ยวรับกรรมอย่างงั้นแหละ มันจะได้รู้ว่าสิ่งที่มันทำนั้นมันเลวววววววว” ไอ้ชนะว่าคาดเข็มขัดนิรภัย
ผมขยับตัวเตรียมพร้อมเมื่อเห็นไอ้ชนะจับพวงมาลัยรถ
“ แต่ว่าก็ว่าเถอะ สงสารไอ้วุฒิมันเหมือนกัน” ไอ้ชนะว่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นถือพร้อมทั้งมองออกไปนอกรถโทรศัพท์หาไอ้วุฒิ ผมเบือนหน้าหนี ยอมรับว่าโกรธไอ้วุฒิพอๆกับโกรธตัวเอง
ทั้งที่ไอ้วุฒิรักจุมแต่สิ่งที่มันกับจุมมากเกินไป คนที่โกรธเคืองกันยังไม่ทำขนาดนี้ ผมนึกถึงวันลอยกระทงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นจุม
ใบหน้าจุมเปื้อนน้ำตา…
ผมรู้สึกหนาวขึ้นมาทันที จุมพี่สงสารเราเหลือเกิน จะทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาพี่ ไม่มาพึ่งพาพี่
“.................” ถ้าเราทนไม่ไหว พี่พร้อมจะช่วย แต่จุมต่างหากที่ยอม
ยอมจนยอมไม่ไหวถึงต้องหนีไปแบบนี้
“ เออวุฒิ กลับกันเถอะ ไม่เจอจุมแล้ว ครั้งนี้ก็คว้าน้ำเหลวตามเคย” ไอ้ชนคุยโทรศัพท์กับไอ้แบงค์
ยังไงไอ้วุฒิก็เพื่อนผม ผมหันหน้ากลับไปมองไอ้ชนะ ฟังว่าไอ้วุฒิมันจะเอาไง
“ ยังไม่กลับ มรึงจะอยู่ทำเหี้ยอะไร!? ถ้าจุมอยู่ที่นี่จริงๆหนีไปไกลแล้ว”
“..........” ( ผม)
“ เออ เรื่องของมรึงงั้นมรึงอยู่ไปคนเดียวเถอะ!!” ไอ้ชนะพูดแล้วแทบเอานิ้วกระแทกปุ่มตัดสาย
“...............” ผมไม่พูดอะไร แค่มอง
“ แม่ง! กรูอุตสาห์เป็นห่วงมาบอกว่า เรื่องของกรู! อย่างมรึงอย่าเจอจุมเลยไอ้หมีดำ ถึงกรูเจอจุมก่อน กรูก็ไม่บอกมรึง!” ไอ้ชนะพูดกับโทรศัพท์แทนไอ้วุฒิ ด้วยอารมณ์โกรธ มันก็น่าโกรธครับ ไอ้วุฒิมันก็รู้ว่าไอ้ชนะเป็นห่วงมัน แต่ก็พูดไม่รักษาน้ำใจ ถึงแม้ว่าพวกผมจะรู้นิสัยมันดีก็ตาม
“ เอาไง?” ผมถาม
“ กลับดิ ปล่อยแม่งมันไว้นี่แหละ!”
“...................”
.
.
เสียงไอ้ชนะอาบน้ำดังมาจากห้องน้ำ ผมนั่งอยู่บนพื้นเอาหลังพิงขอบเตียง ก่อนที่ดึงกระเป๋าเงินจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดออกดูรูปจุม
รูปเดิมที่แอบถ่ายตอนน้องเขาหลับที่คอนโดไอ้วุฒิ …
“ จุม” ใบหน้าสีซีด เปลือกตาบางกับขนตาที่เรียงกันเป็นแพ
ผมเอามือลูบใบหน้าจุมในรูปแผ่วเบา
เราไปอยู่ที่ไหนกัน ปลอดภัยดีใช่ไหม?...
“…………………….” ผมมองจุม(ในรูป) แล้วเหตุการณ์ในอดีตมันก็หมุนย้อนกลับมา วันที่จุมมีความสุขแม้จะน้อยนิด แต่รอยยิ้มจางๆของจุมบ่งบอกว่ามีความสุขอย่างแท้จริง แค่เพียงไอ้วุฒิทำอะไรให้เล็กๆน้อยๆให้ จุมก็มีความสุข ยิ้ม หัวเราะร่าเริงในความเจ็บปวดที่แม้แต่ผมก็รู้สึก ไอ้วุฒิทำให้จุมมีความสุขได้ก็ทำให้จุมตกนรกได้ไม่ต่างกัน
น้ำตาผมพาลจะไหล เมื่อนึกถึง จุมที่กำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว กับไอ้วุฒิที่เกรี้ยวกาจทำร้ายได้แม้แต่คนที่มันรัก
จุม…………
…ความจริงแล้วน้ำตามันไหลอาบแก้มลงมาแล้ว ผมยอมรับความอ่อนแอของตัวเอง
“ เราต้องเจอจุมแน่”(เสียงไอ้ชนะ) ผมหันควับ ไอ้ชนะในชุดคลุมสีขาวอาบน้ำแล้วเรียบร้อย ยืนอยู่ข้างๆผม ไม่รู้มาตอนไหน
“…………….” คำพูดเดิมที่ไอ้ชนะบอกผม เป็นกำลังให้ผมมาตลอด ‘ต้องเจอจุม’
“ ดูมั้งดิ เผื่อกรูมีญาณเห็นรูปจุมแล้วรู้ว่าจุมอยู่ไหน” ไอ้ชนะที่ยืนอยู่ดึงกระเป๋าเงินจากมือผม
“ ชนะ!?”
“…………..” ไอ้ชนะเปิดประเป๋าเงินผม
“ ชนะเอามานี่!” ผมจะคว้ากระเป๋าเงินจากมือไอ้ชนะ แต่มันหลบได้ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากให้มันดู แต่เห็นว่ามือมันยังแห้งไม่สนิท และถ้ารูปจุมโดนน้ำจะเสียหายเอาได้
“ แค่นี้ทำหวง” ไอ้ชนะว่าส่ายหน้า เหมือนล้อเลียน แต่ผมไม่เล่นด้วย ถ้ารูปจุมโดนน้ำขึ้นมาจะทำไง
“ชนะขอเถอะ” ผมว่า
“ ขอดูแค่นี้ไม่ได้หรือไง?” ไอ้ชนะว่าเสียงเปลี่ยน
“ ได้แต่..”
“ มรึงหวงแม้กระทั่งกรู” ไอ้ชนะว่าโยนกระเป๋ากลับให้ ผมยื่นทั้ง 2 มือรับไว้
“ ไม่ได้หวง แต่เห็นว่ามือมรึงยังเปียกอยู่” ผมอธิบาย
“ มรึงกลัวว่ารูปจุมจะโดนน้ำว่ากันเถอะ”
“…………………..”(ผม)
“ ……………กรูเข้าใจ” ไอ้ชนะพูดเองเออเอง ผมรู้สึกผิดมาก ผมคิดแต่ว่ารูปจุมจะเปียกโดยลืมคิดถึงความรู้สึกไอ้ชนะไป
“ ชนะกรูขอโทษ”
“ ขะ ขอโทษทำไม มรึงไม่ได้ผิดอะไร” ไอ้ชนะว่าเดินผ่านผมไปยังตู้เสื้อผ้า ผมเดินตามไปรู้ว่าไอ้ชนะมันกำลังไม่พอใจผมอยู่
“ ……………..”
“ กรูมันก็แค่เพื่อนสนิทสมัยเด็กจะไปมีความหมายเท่าคนที่มรึงรักก็ไม่ใช่” ไอ้ชนะว่าเดินออกจากห้อง ทั้งที่ยังไม่ได้ใส่อะไรนอกจากเสื้อคลุมอาบน้ำ ผมเดินตาม
ไอ้ชนะเดินไปกระแทกก้นนั่งโซฟา แล้วกดรีโมท เปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ โดยไม่ดูช่องไหนเลยด้วยซ้ำ แล้วแบบนี้ยังว่าไม่ได้โกระผมอีก ที่โกรธเพราะอยากให้ง้อ
“ ชนะ มรึงงอย่าพูดแบบนี้” ผมเรียกนั่งลงข้างๆ
“…………………...” ไอ้ชนะเงียบ จ้องจอโทรทัศน์ที่ตอนนี้เป็นเกมส์โชว์ต่างชาติ
“ เดี๋ยวตอนเย็น ไปกินข้าวกันนะกรูเลี้ยง”
“ กรูจะไปกินกับปราง และไม่ต้องเอาของกินมาล่อ” ไอ้ชนะบอก ไม่มองผมด้วย
“ เหรอ งั้นไม่เป็นไร” ผมว่า
“ ถ้ากรูจะไปกับมรึง มรึงจะเลี้ยงอะไร?” ถามไม่หันมาเช่นเดิม
“ มรึงอยากกินอะไร กรูก็จะพาไป”
“ ไปก็ได้” ไอ้ชนะว่า
“ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ก็ได้ มรึงไปกับปรางเถอะ เดี๋ยวปรางจะน้อยใจ” ผมบอก เห็นว่าไอ้ชนะเริ่มจะกลับมาเป็นปกติแล้ว
“ กรูอยากกิน หอยทอด และอยากให้มรึงเลี้ยง” ไอ้ชนะหันมา นึกว่าอยากกินอะไรที่แพงๆแกล้งผมซ่ะอีก
“ งั้นพรุ่งนี้ กรูเลี้ยง” ผมบอก อยากให้ไอ้ชนะไปกับปรางมากกว่า ช่วงนี้ไอ้ชนะไปค่อยได้เจอปรางเท่าไร เพราะเรื่องจุม
“ กรูจะกินวันนี้!” (ขึ้นเสียง)
“ ก็ได้ ก็ได้” ผมว่าอ่อนใจ “ แล้วปรางล่ะ? พาไปด้วยกันดิ”
“ ไม่เป็นไร กรูจะบอกปรางเอง กรู2คนไม่มางอนกันเพราะเรื่องแค่นี้หรอก” ไอ้ชนะบอก
“…………………...”
“ มรึงต่างหาก อยากเลี้ยงกรูจริงป่ะ?”
“ จริงดิ ตอบแทนมรึงไงที่คอยปลอบกรู” ผมว่า
“ เพื่อนเขาไม่ตอบแทนกันด้วย หอยทอดหรอก”
“ แล้วอะไร?” ผมถาม
“ ตอบแทนด้วยร่างกายไง” ไอ้ชนะว่ายิ้มเจ้าเหล์ ก่อนที่ผลักผมลงกับโซฟา แล้วคร่อมตัวผมรวดเร็ว
“หึๆ วันนี้เป็นเมียพี่เถอะน้องแบงค์ หึๆ” ไอ้ชนะทำหน้าหื่นได้โรคจิตมาก
“ มรึงอย่าเล่นแบบนี้ดิ กรูขนลุก” ผมว่า หัวเราะไอ้นี่มันช่างคิดจริงๆ
“ พี่ชนะไม่ได้ล้อเล่น น้องแบงค์ไม่ต้องกลัว พี่จะทำเบาๆ” ไอ้ชนะว่าเอาลิ้นเลียริมฝีปาก จนมันแผล็บ
ชักน่ากลัวแฮะ
“ ชนะ”
“ อะไร?”
“ น้องชายมรึง นะ” ผมบอก ไอ้ชนะก้มลง
“ พี่ชายกรูทำไม เฮ้ย!!???” ไอ้ชนะเอามือปิดน้องชายที่มันโผล่มาห้อยชมโลก
“ แม่ง มรึงโรคจิต มองอยู่ได้ตั้งนาน ไม่บอกกรู!” ไอ้ชนะยืนขึ้นแล้วพูด ผมลุกขึ้นขำท่าทีไอ้ชนะ
“ กรูก็เพิ่งเห็น” ผมบอก ไม่ได้โกหก ก็เพิ่งสังเกตเหมือนกัน
“ โกหก” “ ก็มรึงทำไมไม่ใส่กางเกงใน” ผมว่า
“ ก็กรูยังไม่ทันใส่” ไอ้ชนะว่า เดินเข้าไปในห้อง คงไปใส่กางเกงในนั่นแหละ และกลับออกมา ใส่ยีนต์ เสื้อยืดแล้วเรียบร้อย
“ มรึงเลิกยิ้มได้แล้วไอ้แบงค์” บอกผมหน้ามุ่ย
“ กรูไม่ยิ้ม มรึงก็บอกว่ายิ้มหน่อย กรูยิ้มก็บอกให้เลิก”
“ เล่นลิ้นนะมรึง”
“…………………...” ผมยิ้ม
ขอบคุณไอ้ชนะที่อยู่กับผม ไม่รู้ว่าถ้าไม่มีไอ้ชนะอยู่กับผม ผมจะผ่านช่วงเวลาไปได้ไหม
“…………………...”
“ ยิ้มอะไร เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว!!” “ กรูเปล่า” ผมบอก
“ ยิ้ม เพราะเห็นไข่คนอื่น เขาเรียกว่า โรคจิต! เออ กรูดูของมรึงมั้งดีกว่า” ไอ้ชนะว่ายิ้มแสยะ ผมสะดุ้งโหยง รีบลุกขึ้นทันที
ไอ้ชนะวิ่งมาหาผม อยู่คนละด้านโซฟาตัวยาว
“ ไอ้ชนะ! มรึงอย่าเล่นแบบนี้” ผมโยกจะไปซ้ายไอ้นะก็โยกซ้ายตามผม พอผมจะไปขวาก็ขวาตามผม
“ มรึงไม่รอด ไอ้แบงค์ กรูต้องขอดูไข่มรึงเป็นบุญตา”
“ ใช่ว่ามรึงไม่เคยเห็น” ผมบอก เพราะเวลารีบๆพวกผมก็อาบน้ำด้วยกันบ่อยๆ ( แล้วห้องน้ำข้างนอกก็เป็นไอ้วุฒิอาบ แต่ถ้ามี2 ก็อาบคนละห้อง)
“ ฮ่าๆ มรึงทำหน้ากลัวกรูวะแบงค์” ไอ้ชนะกระโจนใส่ผม แต่ผมเตรียมตัวไว้แล้ว เลยหลบทันอย่างหวุดหวิด แล้ววิ่ง
“ แบงค์ อย่าหนีดิวะ มาให้กรูดูไข่หน่อย 555”
“ มรึงมันบ้าไอ้ชนะ!” ผมวิ่งไปเข้าไปครัว
“ ไข่น้องแบงค์จะไปเป็นยังไงน่ะ หึๆ” ไอ้ชนะมันบ้าจริงๆครับ ผมว่า
…แต่ผมก็ยิ้มได้เพราะมัน
****
ตอนเที่ยงผมกับไอ้ชนะไม่ได้กินข้าว เพราะเอาแต่นอนอย่างเดียว พอตอนเย็นก็เลยหิว ไอ้ชนะบ่นมาในรถตลอดทางว่าหิว
ร้านหอยทอดที่ผมกับไอ้ชนะมาเป็นร้านหอยทอดข้างถนน ที่คนเยอะมาก จนบ้างวันต้องยืนรอโต๊ะก็มี วันนี้ก็คนเยอะตามเคย ผมกับไอ้ชนะก็เลยยื่นรอโต๊ะ (สามารถซื้อกลับได้ แต่ก็ต้องรอกินเหมือนเดิม)
“ กรูหิว จนจะกินกระทะหอยทอดได้อยู่แล้ว แบงค์” ไอ้ชนะบ่น สายตาก็มองเข้าไปด้านในที่เป็นโต๊ะ ราว15 โต๊ะได้
“ มองแบบนั้นเดี๋ยวเขาก็อิ่มเพราะสงสารหรอก” ผมว่า ก็หน้าไอ้ชนะมันอ้อนวอนคนข้างที่กำลังกินจริงๆ
“ อย่างงั้นก็ดีสิ! เฮ้ย! แบงค์นั่นลุกแล้วโว้ย!!” ไอ้ชนะว่าเดินจ้ำอ้าวเข้าไป ยังโต๊ะด้านในที่ผู้หญิง3 คนลุกขึ้นยืนแล้วกำลังเก็บข้าวของกันอยู่
พอไอ้ชนะเดินเข้าไปฉีกยิ้ม พวกเธอก็มองอย่างงงๆปนตกใจเล็กน้อย ผมเดินตามเข้าไป สวนทางกับพวกเธอพอดี
“ ชนะ ให้เขาลุกก่อนก็ได้” ผมบอกนั่งลง เด็กเสริ์ฟเข้ามาเก็บถาด เก็บแก้วและเช็ดโต๊ะให้พวกผม
“ เด็กเมื่อกี้น่ารักวะ” ไอ้ชนะพูดไม่ได้ฟังผมเมื่อกี้เลย
“…………?………...” (ผม)
“ อ้าว ก็เด็กที่เช็ดโต๊ะเมื่อกี้ไง” ไอ้ชนะว่า หันไปมองเด็กเสริ์ฟคนเมื่อกี้ก่อนที่จะหันกลับมา
“ชนะมรึงมีปรางแล้วนะ” ผมเตือนสติ แต่คิดว่าคงไม่สำเร็จเหมือนทุกทีนั่นแหละ
“แล้วไง ปรางก็ส่วนปรางดิ แต่นี่อาหารว่าง” ไอ้ชนะว่า ผมส่ายหน้าระอา แต่แล้ว ผมก็เห็น
จุม
ผมยืนขึ้น
“ มีไรแบงค์?” ผมมองตามแผ่นหลังผอมที่ตรงข้ามถนน แค่คนที่คล้ายเท่านั้นเอง ผมก็คงเป็นอีกคนที่เห็นใครก็กลายเป็นจุมไปหมด
จุมจะมาอยู่นี่ได้ยังไง?
“…………………...” จุมหนีพวกผมไปแล้ว หนีไปที่ไหนก็ไม่รู้ ตามหาเท่าไรก็ไม่เจอ
“ไรแบงค์?” ไอ้ชนะถามอีก ตอนนี้มันก็จับจ้องถนนอีกฝั่งเหมือนผม คนที่ผมเห็นเมื่อกี้เข้าร้านไปแล้ว
“ เปล่า” ผมส่ายหน้า
ไม่ใช่แค่ไอ้วุฒิผมก็เป็น ที่ทึกทักคนอื่นเป็นจุม
“ เปล่าอะไร มรึงตกใจยังกะเห็นผี” ไอ้ชนะว่า
“ เมื่อกี้นึกว่า เป็นจุม” ผมบอกนั่งลง แต่ยังมองประตูร้านเบเกรี่เมื่อกี้ไม่วางตา
หวัง ว่าจะเป็นจุมจริงๆ
“ เออ เห็นใครก็เป็นจุมไปหมดแหละมรึง ไอ้วุฒิอีกคน ต่อไปคงเห็นกรูเป็นจุม!” ไอ้ชนะพูดประชดผม
ซึ่งก็คงจะจริง...
“ ชนะ มรึงว่า ตอนนี้จุม นอนหรือยัง?” ผมถามไอ้ชนะ( ตอนนี้ 2 ทุ่ม)
“ กรูไม่รู้ แต่กรูคิดว่าน้องเขาน่าจะอยู่ดีกว่าอยู่ไอ้วุฒิ หรือมรึงจะเถียง อย่างน้อยก็ไม่โดน...” ไอ้ชนะเงียบก่อนที่จะพูดจบ คงเพราะไม่อยากตอกย้ำสิ่งที่จุมต้องเจอ ...ผมก็ไม่อยากคิดแต่ภาพจุมก็คอยปรากฏในจิตใจผมตลอดเวลา
“ ..................”
ถาดหอยทอดร้อนๆถูกวางลงบนโต๊ะ ควันบางเบาลอยขึ้นช้าๆ
“ น้องชื่อไรครับ?” ไอ้ชนะถามเด็กเสริ์ฟ ( สูงไม่น่าจะเกิน 170 ผิวสีแทน จมูกแหลมออกรั้น ริมฝีปากบาง นัยน์ตาเป็นประกาย)
“ เอ่อ ยูครับ”( สีหน้าตกใจปนแปลกใจ)
“ เหรอครับยู พี่ชื่อ ชนะ..พี่”
“…………………...” ผมหันไปมองร้านเบเกรี่อีกครั้ง มีชายหญิงถือถุงออกมา
จุม ไปอยู่ที่ไหน? พี่เป็นห่วง
“ I love you แปลว่าอะไรรู้ไหมครับ?” ( ไอ้ชนะ)
“ ไม่รู้ครับ”
จุม!?
ฝั่นตรงข้าม ที่เปิดประตูออกมาเป็นจุมจริงๆ ผมเห็นผมมั่นใจ ถึงแม้ว่าจะเป็นกลางคืน แต่ไฟก็สว่างจ้าจนเหมือนกลางวัน
“จุม!?” ผมลุกขึ้น แล้ววิ่งออกจากร้าน
“ อ้าวเอ้ย!? แบงค์” ( เสียงไอ้ชนะ)
“…………………...” ผมวิ่งไปริมฟุตบาท ก่อนจะยกมือขอทางจะข้ามถนนรถบางคันที่ยอมก็จอดให้คนที่ไม่ยอมก็บีบแตรไหล่เสียงดัง แต่ผมไม่สน!
“ แบงค์ อะไรของมรึง!?” ไอ้ชนะถาม หลังจากที่ตามผมมาทันขณะที่ผมกำลังจะข้ามถนนจากเกาะกลางถนนไปอีกฝั่ง
“…………………...” ผมไม่ได้ตอบ มองแต่จุม ที่ตอนนี้เดินไปไกลแล้ว ..และกำลังเลี้ยวเข้าไปในซอย
ใจผมเต้นระทึก ขออย่าให้คาดจากจุมเลย
“ จุม!!” ผมตะโกน
ไม่มีปฎิกิริยาตอบจากอีกฝ่าย ผมข้ามถนนสำเร็จแล้ววิ่งตามจุมเข้าไปในซอย
“...............” ก่อนที่จับไหล่จุม
จุม ในที่สุดก็เจอ...
“ จุม” ผมจับไหล่จุมให้น้องเขาให้หันมา
“.................?!”
“ ไรพี่?” ไม่ใช่จุม…………………………
“ อะไรของมรึงแบงค์” ไอ้ชนะถาม มือผมร่วงลงหมดแรง ยอมรับจริงๆว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม คล้ายจุมมาก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา
“…………………...”
“ ขอโทษครับ เพื่อนผมทักคนผิด ขอโทษด้วยครับ มันเมา” ไอ้ชนะว่า ก่อนที่เขาจะเดินไป
“…………………...”
“ ไม่ใช่จุมหรอกแบงค์” ไอ้ชนะบอก ผมมองหน้ามัน
ไม่มีแรงเลยไม่มีแรงแม้จะเดิน
“ กลับเถอะ” ไอ้ชนะกุมมือผมไว้
“..........................” ผมปล่อยให้ไอ้ชนะเดินกุมมือกลับเงียบๆ
“ ......................” ขากลับรถกลับติดไปแดง ให้ผมกับไอ้ชนะเดินอย่างไม่ติดขัด ราวกับว่าเมื่อกี้เป็นการกลั่นแกล้งของฟ้า
“ ป่านนี้หอยทอดเย็นหมดแล้ว” ไอ้ชนะว่า
“ ชนะมรึงกินไปคนเดียวเถอะ กรูไม่หิว กรูจะกลับ” ผมบอก
“ กรูก็ไม่กินแล้ว อยากกลับเหมือนกันง่วง” ไอ้ชนะบอก ทั้งที่มันบ่นหิวมาตลอดทาง
คงเป็นเพราะผมที่มันตอบแบบนี้
“ มรึงกินไปเถอะ กรูจะกลับบ้าน กรูไม่เป็ไร” ผมบอก
“ ไม่ต้องกลับบ้านวันนี้ไปนอนคอนโดเป็นเพื่อนกรู กรูกลัวผี” ไอ้ชนะว่าเหมือนสั่ง พร้อมกับบีบมือผมเบาๆ
“ ...................” ผมพยักหน้า เข้าใจว่ามันอยากอยู่กับผมไม่อยากให้ผมอยู่คนเดียว
ผมก็ไม่อยากไปอยู่กับตัวเอง แล้วเอาแต่คิดเรื่องจุมว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ ลำบากหรือเปล่า? หัวใจจุมบอบซ้ำแค่ไหน
จุมไปร้องไห้อยู่ไหน?
.
.
.
.
ถึงห้องผมก็เข้าไปนอน โดยไม่คิดจะทำอะไร จิตใจมันเหนื่อยล้าเกินที่จะทำอะไรแล้ว...
“..................” ไอ้ชนะก็มานอนข้างๆผมโดยไม่พูดไม่จา
“ มรึงอย่ามาครองเตียงกรูคนเดียว กรูก็จะนอนเหมือนกัน” ไอ้ชนะบอก ผมรู้ว่าไอ้ชนะมันไม่อยากจะปล่อยไว้คนเดียว มันอยากจะให้กำลังผมว่าอย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนอย่างมันที่อยู่ข้างๆผม
“...................” ผมหันไปมองไอ้ชนะ
“..................อย่าจ้องกรูนาน เดี๋ยวกรูเกิดอารมณ์” ไอ้ชนะว่า ผมเข้าไปกอดไอ้ชนะ
“ ฮือๆ” ผมร้องไห้ไม่อาย
เป็นเพราะผม เพราะผมจุมถึงได้หนีไป ผมไม่อาจจะปฎิเสธความจริงข้อนี้ไปได้ เพราะผมไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้ เรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้
“ ...........จุมหนีไป มรึงเสียใจ แต่กรูดีใจที่จุมไม่ต้องทนไอ้วุฒิทำร้าย มรึงไม่ลองคิดแบบกรู” ไอ้ชนะบอก แต่ผมว่ามันไม่ดีใจหรอก มันแค่ปลอบผมเท่านั้นเอง
“ กรูทำไม่ได้ ฮือๆ.......ชนะจุมอยู่ไหน?”
“........................”(ไอ้ชนะ)
“ จุมอยู่ไหน?”
“........................”(ไอ้ชนะ)
“ น้องเขาอยู่ไหน!?”ผมถามไอ้ชนะ เหมือนว่ามันต้องตอบผม มันต้องบอกผมว่าจุมอยู่ไหน?
“ กรูไม่รู้ มรึงเข้าใจไหมแบงค์
กรูไม่รู้!” “ ทำไมมรึงไม่รู้ ฮือๆ”( เสียงเบามาก)
“ มรึงอย่าร้องดิวะ เพราะกรูอาจจะร้องตามมรึง” ไอ้ชนะว่ากอดผมเหมือนที่ผมกอดมัน
“ จุม พี่ขอโทษ ฮือๆ”
“........................”
พี่ขอโทษ.........................
ขอโทษที่รักจุม
ขอโทษที่แอบจูบจุมตอนที่จุมหลับ
ขอโทษที่แตะต้องจุมโดยไม่จำเป็น
ขอโทษตอนที่มองจุม และคิดไม่ซื่อ
ขอโทษที่ทำร้ายความเชื่อใจที่จุมมีต่อพี่
ขอโทษที่หัวใจพี่มันไม่รักดี
ขอโทษ ที่ตอนนี้พี่ก็ยังรักจุมอยู่............
“ นอนเถอะแบงค์ พรุ่งนี้พอตื่นมา เราอาจจะทราบข่าวดีเรื่องจุม”
“ ชนะกรูผิด”
“ มรึงไม่ผิด ถ้าหัวใจมันมีความผิดได้ ความรักมันก็ผิด แต่ความรักไม่เคยผิด เพราะงั้นมรึงไม่ผิด มรึงมีสิทธิ์ที่จะรักใครก็ได้”
แต่ไม่ใช่จุม ไม่ใช่เมียเพื่อน
“...................” ผมกอดไอ้ชนะแน่นกว่าเดิม
อย่าให้ผมต้องอยู่คนเดียว ตอนนี้เลย..................อย่าปล่อยให้กรูอยู่คนเดียว
* * * *
ลงบ่อยกว่าเดิมเน้อ
ปล.คำผิดขอบคุณท่านZakuPz
เหตุหมาย: เข้ามาแก้คำผิด
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4625867 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก