หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[sasa]

น้องน้ำน่าสงสาร...
นายหมูนี่ก็งี่เง่า ไม่คิดจะทำอะไรสักอย่าง
 

[dahlia]

หมู นี่กะจะเดินหนีไปตลอดเลยเหรอ 

[fuku]

ฮึก ไม่ค้างแต่เศร้า.
หมูก็ยังงงๆ กับชีวิตต่อไป ไม่กล้าเผชิญหน้า
อืมมมมม เจอเรื่องของน้ำหยดที่ตัวเองเคยยื้อแย่ง กลับทำให้ต้องหลุดจากมือไปตลอด
มันก็น่าเห็นใจอ่ะ 

เอาฟระ ไม่กล้าก็นอนจมกับความหลังต่อไปล่ะกัน

[V_we]

หมูอะ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
เดินหนีอีกแล้ว สงสารน้องน้ำ เดี๋ยวแช่งให้รักคุดเลยนี่

[jannie]

คิดเอาเองว่าหมูคงรู้สึกว่าตัวเองมองน้ำเป็นตัวแทนของน้ำหยด ทำให้รู้สึกผิดแล้วพยายามหนี

คราวนี้ใจตรงกันแล้วก็รับๆ ไปเถอะ รีบๆ แน่ใจตัวเองซะทีนะ หมู นะ

[Safina_safe]

จิ้มๆๆ มาต่อเร็วๆๆนะคะ

รออยู่

สงสาร....น้ำ...ฝน จัง

[krit24]

สงสารน้องน้ำฝนอ่ะ อยากให้น้องมีความสุข

[Killua]

ใครก็ได้ ขอความกรุณาเอาคุณน้องชตไปไกลๆหน่อยดิ หือออออ หมั่นใส้

[บุหรง]

บทที่ ๒๕

   “เมื่อเช้าร้องไห้ทำไม” ชตที่ตามเข้ามาในห้องพักถามขึ้น แล้วเดินไปนั่งลงบนเตียงของน้ำ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำ
   “ไม่รู้หว่ะ” น้ำถามพลางแขวนเข็มขัดไว้กับตัวแขวน แล้วถอดถุงเท้าโยนลงไปในตระกร้า “ตอนนั้นมันอึดอัดยังไงพิกล แล้วไอ้น้ำตามันก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว” พูดจบก็เดินมานั่งลงบนเก้าอี้ หันหน้าไปหาชต
   “เราว่าไอ้พี่หมูมันแปลกๆ ตอนที่มองนายเมื่อเช้า ทำยังกับไม่รู้จักนาย ทั้งๆที่เมื่อวานยังคว้านายเข้าไปกอดซะแนบแน่น” ชตหยิบหมอนขึ้นมากอด แล้วซบหน้าลงไป “แบบเนี๊ย”
   ชตซบหน้าอยู่กับหมอนพักหนึ่ง แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองน้ำอย่างแปลกใจ เพราะคิดว่าจะได้ยินคำต่อว่า แล้วอาจจะตามด้วยฝ่ามือที่ตบลงมาเบาๆตรงไหนสักแห่งบนร่างกาย เหมือนเช่นเคย แต่กลับพบกับใบหน้าที่เศร้าหมองของน้ำ
   “เฮ๊ย ... น้ำ” ชตวางหมอนลงข้างๆตัว “ตกลงว่ามันมีอะไรกันแน่วะ”
   “ชต” น้ำเรียกเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ตรงหน้า “นายว่าเป็นไปได้มั๊ย ว่าพี่หมูเค้าเคยเจอเหตุการณ์ประมาณว่า ... คนที่เค้าสนิทมากๆถูกรถชนตายต่อหน้าเค้า”
   “นายพูดถึงเรื่องเมื่อวานที่เค้าดึงนายเข้าไปกอดน่ะเหรอ”
   “อื้อ”
   “ทำไม่นายคิดแบบนั้นล่ะ”
   “เมื่อคืนเราฝัน ... เราฝันว่าพี่หมูคุยอยู่กับใครคนนึง จู่ๆคนคนนั้นก็วิ่งข้ามถนนไป แล้วถูกรถชนต่อหน้าพี่หมู”
   “อืม ...นายคิดมากถึงขนาดเก็บไปฝันเลยเหรอ” ชตทำท่าคิด “ก็อาจเป็นแบบนั้นก็ได้นะ แต่...” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “ทำไมเค้าต้องทำถึงขนาดดึงนายเข้าไปกอดแบบนั้นด้วยล่ะ”
   “ชต ... เราสงสัยนะ” น้ำหยุดพูดแล้วถอนหายใจยาว “มันจะเป็นไปได้รึเปล่า ว่า ...” น้ำหยุดพูดอีก
   “ว่า ...” ชตทวนคำ จ้องหน้าน้ำอย่างรอคอยว่าจะพูดอะไรต่อ เห็นคิ้วที่ขมวดมุ่นอยู่บนใบหน้านั้น
   “เราอาจจะเหมือนคนคนนั้น ... คนที่ถูกรถชนต่อหน้าพี่หมู”
   “มันจะเป็นแบบนั้นได้ไงวะ”
   “ได้สิ ถ้าคนคนนั้นเป็นพี่น้ำหยด นายคงรู้ พี่น้ำหยดถูกรถชนตายต่อหน้าคนรัก”
   “นายหมายความว่า พี่หมูคือคนรักของพี่น้ำหยด ที่พวกพี่ๆเขาพูดถึงน่ะเหรอ”
   “อื้อ” แล้วดวงตาของน้ำก็เปลี่ยนเป็นสีแดง หยดน้ำตาเริ่มไหลริน
   “เฮ๊ย ... แล้วนายจะร้องไห้ทำไมวะ” ชตมือไม้ปั่นป่วน ลุกขึ้นไปดึงกระดาษชำระจากกล่องบนโต๊ะออกมาหลายแผ่น แล้วกลับมานั่งลงเช็ดน้ำตาให้น้ำ
   “เราสงสารพี่หมูอะชต”  น้ำพูดเสียงอู้อี้ “ถ้าเป็นจริงนะ พี่เค้าคงลำบากใจมาตลอด เวลาที่เค้าเห็นหน้าเรา ถึงได้มีท่าทางแปลกๆอยู่บ่อยๆ”
   “โธ่ ไอ้น้ำเอ๊ย” ชตลุกขึ้นยืน กอดน้ำเอาไว้จนใบหน้าของน้ำซบอยู่ในอ้อมอก ยกมือลูบปอยผมตรงท้ายทอยคนในอ้อมกอดเบาๆ “เราสงสารนายมากกว่าหว่ะ”
   “ขอโทษนะ ที่เข้ามาขัดจังหวะ”
   น้ำเสียงเสียงเย็นชาที่ดังขึ้น ทำให้ชตเงยหน้าขึ้นมามอง คงเป็นเพราะประตูห้องที่เปิดค้างไว้ครึ่งบาน หมูจึงเปิดประตูมุ้งลวดเข้ามาโดยไม่มีเสียง
   “ขอเก็บของเดี๋ยวเดียว แล้วจะทำอะไรกันก็ตามสบาย”
หมูเดินตรงไปที่โต๊ะหนังสือของตนเอง โดนไม่มองคนทั้งสอง เมื่อวางกองหนังสือลงบนโต๊ะแล้ว ก็เดินออกจากห้องไปทันที จึงไม่เห็นใบหน้าของน้ำที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา
...........................................................................
.................................
   “พี่ เล่ารายละเอียดให้ฟังหน่อยสิ ไอ้นี่มันอยากรู้เรื่องเพิ่มเติม” โรจน์บอกกับแขกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หินฝั่งตรงข้าม ขนาบด้วยนุชและเก๋
   “นั่นสิพี่ ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ แฟนพี่น้ำหยดที่พี่ๆเคยเล่าให้ไอ้โรจน์มันฟังน่ะ ใช่พี่หมู วิดยา ปี๓ รึเปล่า” เสียงของชตดูเคร่งขรึม
   “ที่แท้เรานี่เองเหรอตัวต้นเรื่อง” แขกแหวใส่โรจน์ทันที “ชั้นสงสัยอยู่แล้วเชียวทำไมพวกปี ๑ ถึงได้รู้เรื่องกันหมด”
   “เธอก็ ... ไปเอ็ดโรจน์เค้า” นุชปราม “เธอเองก็ไปเล่าให้น้องฟังทำไมกัน”
   “ก็ตอนนั้นเจ้าโรจน์มันมาหาว่าโดมไปเกาะแกะน้องน้ำเค้านะสิ ชั้นก็เลยเล่าให้มันเคลียร์ๆไป” แขกถอนหายใจ “ไม่นึกว่าจะเป็นเรื่อง”
   “นี่ชั้นก็หลงคิดว่าน้องน้ำเป็นคนพูดมาตั้งนานนะ” เก๋พูดด้วยน้ำเสียงกังวล
   “มิน่า ... ชั้นเห็นเธอวีนใส่น้องเค้าบ่อยๆ” นุชหันไปพูด ทำให้เก๋หน้าเจื่อนลง
   “ว่าแต่ทำไมถึงมาถามเรื่องนี้กันล่ะ” แขกถาม
   “ก็มันมีเรื่องอะสิพี่” ชตนึกเรียบเรียงคำพูด “พี่ๆรู้รึเปล่าว่าไอ้น้ำน่ะ ดันไปเป็นรูมเมทกับไอ้พี่หมู”
   “ก็พอจะรู้มาเมื่อไม่นานนี้เอง” นุชตอบสียงนุ่มๆ “ยังห่วงกันอยู่ว่าจะเป็นยังไง แต่ก็เหมือนจะไม่มีอะไรนี่”
   “ไม่มีอะไรกันล่ะพี่”
   แล้วชตก็เล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น นับตั้งแต่วันรับน้องรวมของมหาวิทยาลัย ไปจนถึงเรื่องที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อเย็นวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ทั้งสามคนฟังแล้วนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วนุชก็เริ่มเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของน้ำหยดกับหมู มีแขกและเก๋เล่าเพิ่มเติมเป็นช่วงๆ

[Jesale]

หมู เข้ามาเห็นจะเข้าใจผิดน้องน้ำอีกหรือเปล่า
เห้อ .....  กลัวจัง กลัวซ้ำรอยเดิม 
ไรเตอร์ใจดี มาต่อเร็วๆ ถึงจะสั้น แต่ขอแบบสม่ำเสมอนะ 

[iforgive]

คุณบุหรงขา....
มันค้างค่ะ  จบแบบนี้มันค้างคามากมายก่ายกองเจ้าค่ะ
ใจร้ายมาก

[bakanishi1]

มาต่อแล้ว

แต่อ่านไม่จุใจเลย

[Safina_safe]

ขอแบบ ยาวๆๆๆ อะเจ้าค่ะ

รออยู่ กะลังเข้าโหมด เศร้า เลย 

 

[BeeRY]

บางอย่างก็ถูกกรรมเก่ากำหนดมาให้เป็นอย่างนี้อย่างนั้น...น้ำอย่าคิดมากไปเลยเน่อ
รักน้องน้ำ แต่เริ่มอยาก อิพี่หมูอีกรอบแระ ทำไมเป็นคนอย่างเน้
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[jannie]

ช่วงหลังๆ แต่ละตอนอ่านแล้วค้างมากมาย....อึดอัดไปกับน้องน้ำ เหมือนหน้าชื่นแต่ข้างในมันเศร้า

[fuku]

เข้าใจผิดชัวร์ๆ  แบบนี้จะมีเรื่องอะไรอีกมั้ยเนี่ย
น้ำก็รับไปอีกแล้ว

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

เมื่อคนหลายคนเริ่มมาเปิดใจคุยกัน อะไรที่บางเบาย่อมเริ่มชัดขึ้น

[Poes]

สมน้ำหน้าหมู เข้ามาเจอช๊อตเด็ด  ไปเจ็บคนเดียวเลยแก 

[IIMisssoMII]

เจ็บแทนทั้งสองคนเลย
ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วทั้งสองคนคือ คู่ของกันและกันใช่ไหม

แต่...ไม่คาดหวังกับตอนจบนะ ยังไงก็สไตล์คุณบุหรงอยู่แล้ว

[Killua]

เศร้าแทนหมูอ่ะ เข้ามาเจอภาพบาดตาบาดใจ  

[zandwizz]

กำ มาเจอเจ้าชตอีก เวรและ

[ToeY_@_KP]

หมูเจ็บ..ด้วยความหลัง

ก็ต้องรักษาด้วยปัจจุบันนะครับ..

[iNklaNd]

สงสารน้ำจังเลย
ต่อไปนี้คงได้รับรู้อดีตของอิหมูมากขึ้ย
แล้วจะรับได้ไหมหว่าว่าตัวเองเป็นเงาใครคนหนึ่งที่สำคัญกับอิหมูมากขนาดนั้น

[sasa]

หมูนี่เยอะนะ น้อย ๆ ลงหน่อยได้ป่ะ
 

[V_we]

ตัดฉับเลย
จะเป็นยังไงต่อละนี่ ความจริงเริ่มเปิดเผยแล้ว
หวังว่าน้ำคงไม่หลบหน้าหมูเหมือนที่หมูทำหรอกนะ

[intoucha]

เคยเกลียดหมูเพราะทำน้ำหยดเจ็บ แต่ก็สงสารหมูที่น้ำตายต่อหน้า หมูคง
อยู่กับความรู้สึกผิดมานาน เรากลับรู้สึกดีที่หมูไม่ลืมน้ำหยดง่ายๆ แม้จะมีน้ำ
คนใหม่ที่ตัวเองสนใจ ค่อยสมกับที่น้ำหยดยังห่วงใยจนไม่ยอมไปเกิดใหม่

เรายังติดใจไอ้พี่ตั๊ก ที่เคยทำชั่วกับน้ำหยดไว้ ถึงผู้แต่งจะเคยบอกว่าน้ำหยด
ไม่เคยคิดแก้แค้น แต่ทำดีได้ดี หรือทำชั่วได้ชั่วเป็นแบบนี้หรือ อินจัด เศร้าจัง

[MrTeddy]

  เรื่องมันเศร้านะ
ตามอ่านต่อจากภาค1
ผมชอบคาแร็กเตอร์ของ หมู นะ
เพราะเหมือนปุถุชนคนธรรมดาทั่วไป
มี รัก โลภ โกรธ หลง โมโห
ไม่ได้สมบูรณ์แบบ เป็นพระเอกแบบเวอร์สุดๆ

ชีวิตจริงถ้าเป็นแบบ หมู นี่ น่าสงสารมาก
รักแล้วพยายามรั้งคนที่รักเอาไว้ แต่แล้วก้รั้งไว้ไม่ได้
แถมคนที่รักยังต้องมาตายต่อหน้าต่อตา จากน้ำมือตัวเอง

[บุหรง]

บทที่ ๒๖

   “พอเทอมที่๒ น้ำหยดก็ขอพักการเรียน เพราะมีปัญหาทางบ้าน พวกเราก็เลยไม่เจอกันนานมาก แต่ไม่มีใครรู้ที่อยู่หรือเบอร์โทรศัพท์ของน้ำหยด ก็เลยไม่มีใครรู้ข่าวคราวช่วงนั้นว่าน้ำหยดเป็นยังไงบ้าง จนช่วงปลายเทอม น้ำมาที่มหาวิทยาลัย พวกเราก็ได้เจอกันอีกครั้ง ตอนนั้นไม่มีใครคิดหรอกว่า ตอนนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเราได้เห็นหน้าน้ำหยด” ประโยคท้ายๆ เสียงของนุชเริ่มสั่นเครือ พอพูดจบ ก็หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตา
   “น้ำหยดเค้าประสบอุบัติเหตุ ถูกรถชนตอนข้ามถนน ตอนนั้นหมูเค้ายืนอยู่บนทางเท้า เห็นน้ำหยดถูกรถชนกับตา หมูเสียใจมาก เศร้าซึมอยู่นานทีเดียว” เก๋พูดแล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาบ้าง
   “หลังจากนั้นเพื่อนพี่ที่อยู่คณะวิทยาฯ บอกว่าดูเหมือนหมูจะเปลี่ยนไป ความจริงเค้าเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนที่น้ำหยดไม่ได้มาเรียนตอนเทอม๒ เพื่อนพี่บอกว่าหมูหงุดหงิดบ่อยขึ้น อารมณ์เสียง่าย ไม่ค่อยเข้ากลุ่มกับเพื่อนๆเหมือนเดิม พอน้ำหยดเสียไป หมูก็เปลี่ยนเป็นเศร้าซึม คบหาเพื่อนน้อยลงไปอีก”
   “พี่ว่าหมูเค้าน่าสงสารนะ คนที่ตัวเองรักตายไปต่อหน้า โดยที่ตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เลย”
   “ตกลงว่าไอ้พี่หมูเห็นพี่น้ำหยดถูกรถชนตายจริงๆเหรอพี่” ชตถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
   “อื้อ” ทั้ง ๓ คนรับคำเกือบจะพร้อมกัน
   “ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆแล้วนะพี่” ชตทำท่าครุ่นคิด
   “ทำไมวะ มีอะไร” โรจน์หันมาถาม
   “จำได้ป่ะ เมื่อเช้าไอ้น้ำมันบอกว่าเมื่อคืนมันฝันร้าย” ชตหันไปพูดกับโรจน์
   “ฝันเหรอ” นุชถาม
   “ครับพี่” ชตหันมาตอบ “มันฝันว่ามันเห็นไอ้พี่หมูคุยอยู่กับใครไม่รู้ แล้วจู่ๆคนนั้นก็วิ่งข้ามถนน แต่ถูกรถชนต่อหน้าต่อตาไอ้พี่หมูเลย”
   จบคำบอกเล่าสั้นๆของชต หญิงสาวทั้งสามมองหน้ากันเลิกลั่ก ท่าทางนั้นทำให้ชตยิ่งสงสัยมากขึ้น
   “น้ำมันพักอยู่หอชาย ๙ ห้อง ๓๑๕ ใช่มั๊ย” เก๋ถามสีหน้าแปลกๆ
   “ใช่ครับ” ชตตอบ แล้วมองหน้ารุ่นพี่ทั้ง ๓ คนอย่างสงสัย
   “คืองี้นะ ห้องนั้นน่ะเคยเป็นห้องที่น้ำหยดอยู่ตอนเทอมแรก” แขกบอกกับรุ่นน้องทั้ง ๒
   “แล้วก่อนหน้านี้น่ะ ห้องนั้นเคยมีเรื่องด้วย” เก๋พูดแล้วก็ต้องยกมือปิดปาก เหมือนกับหลุดคำพูดที่ไม่ควรพูดออกมา
.........................................................................
.......................................
   “ดูทำท่าเข้า ยังกับคนอกหัก” เจนพูดแล้วใช้ไม้จิ้มชิ้นมะม่วงดองในถุงออกมา แล้วส่งมันเข้าปาก เคี้ยวดังกรุบๆ
   “นั่นสิ หักมากี่วันแล้วยะ” จินพูดแล้วจิ้มมะม่วงดองเข้าปากเหมือนเจน
   “๔ วัน” น้ำทำหน้าเซ็งๆ
   “อ้าว ตกลงอกหักจริงๆเหรอวะ” โรจน์ทำหน้าตาตื่น ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “ใครมาทำไอ้น้ำที่แสนน่ารักของพวกเราได้วะ”
   “พอเลยพวกเอ็ง” ชตแหวใส่ “เพื่อนไม่สบายใจ ยังมาล้อกันอยู่ได้”
   “ไม่เป็นไรน่าชต” น้ำถอนหายใจ “พี่หมูไม่พูดกับเรามา ๔วันแล้ว จะถามก็ไม่กล้า”
   “นี่น้ำ ... ถ้าที่นายคิดมันเป็นจริงล่ะ” ชตหันไปถามน้ำ
   “เรื่องอะไร” น้ำขมวดคิ้วเล็กน้อย
   “ก็ที่นายคิดว่าแฟนไอ้พี่หมูถูกรถชนตายต่อหน้าน่ะ” ชตอธิบาย
   “ตอนนี้เราไม่คิดอย่างนั้นแล้ว ก็แฟนพี่หมูเค้ายังอยู่นี่” น้ำเอื้อมมือไปดีดถุงมะม่วงดองบนโต๊ะเบาๆ
   “อ้าว” ชตอ้าปากหวอ “ทำไมเปลี่ยนความคิดง่ายจังวะ”
   “พอดีนึกขึ้นได้ วันรับน้องรวมไง พี่เค้าบอก แบบนี้เรายิ่งไม่เข้าใจ ว่าทำไมช่วงนี้พี่เค้าถึงเฉยเมยกับเรานัก” น้ำดีดถุงมะม่วงดองแรงขึ้น จนจินและเจนหันมาตี
   ครืน ~~~~ ครืน
   เสียงฟ้าร้องดังขึ้น ทั้ง ๕ คนที่อยู่ในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย ไม่ได้สังเกตว่าท้องฟ้ายามค่ำนั้นมืดลงผิดปรกติมาครู่ใหญ่แล้ว เพราะเมฆผนที่ก่อตัวขึ้น
   “อ้าว ฝนจะตกนี่ กลับหอกันเหอะ” จินพูดแล้วก็รีบเก็บถุงมะม่วงดองใส่ลงในถุงใบใหญ่ ที่บรรจุขนมนานาชนิด
   “เฮ้ยน้ำ กลับหอเหอะ เดี๋ยวเราไปส่ง” ชตพูดขึ้นเมื่อเห็นน้ำยังนั่งนิ่ง ในขณะที่ทุกคนลุกขึ้นจากเก้าอี้หมดแล้ว
   “นายไปกันเหอะ เราอยากเดิน” น้ำตอบเสียงเอื่อยๆ
   “เออ ... แล้วรีบๆล่ะ ฝนทำท่าจะตกแล้ว นายยิ่งแพ้ฝนอยู่ด้วย”
   “อื้อ” น้ำรับคำ

   เพื่อนๆทยอยกันกลับไปยังหอพัก คนในโรงอาหารก็ขยับตัว คงจะกลับที่พักกันเหมือนกัน เพราะเมฆฝนที่ก่อตัวอยู่บนท้องฟ้า รวมทั้งลมที่ค่อยๆแรงขึ้น แสดงให้เห็นว่าคงจะมีฝนตกหนัก น้ำนึกขันในใจ ตัวเองชื่อน้ำฝน ก่อนจะเปลี่ยนมาใช้ชื่อชลธี ก็ใช้ชื่อพิรุณ ที่แปลว่าฝน ... แต่ตัวเขากลับแพ้ฝน ... เมื่อไรที่เขาตากฝน แม้เพียงถูกเม็ดฝนเพียงเล็กน้อย จะมีอาการจามทันที บางครั้งถึงกับมีไข้ขึ้นสูงอยู่หลายวัน ในกรณีที่ตากฝนเป็นเวลานาน ... มันน่าขำดี
   น้ำลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกจากโรงอาหาร แต่แทนที่จะเดินไปทางหอพักทางด้านหน้าของมหาวิทยาลัย กลับเดินไปทางด้านหลังของมหาวิทยาลัยแทน

[Poes]

น้องน้ำเดินไปทางนั้นทำไมค่ะลูก  เดี๋ยวไปเจอ...เข้านะ

[BeeRY]

น้ำไปคนเดียวไม่ดีน้าาา