หัวข้อ: ผู้ชายรั้นกว่าแมว By:คิงเพนกวิน

[しろやま としんや]

"เราก็เพิ่มอะไรเข้าไปให้มันโดดเด่นอีกหน่อยซี่ ทำได้ไม่ใช่เหรอแดนสรวง เราควรจะตามใจลูกค้า"

"But this is an advertisement for a hotel, boss, not liquor so we can make it so prominent like that. Besides, Thai people like funny ads otherwise it won’t be noticeable.(แต่บอสครับโฆษณาโรงแรมนะครับ ไม่ใช่เหล้า จะได้ทำให้มัน out standing โดดเด้งขนาดนั้น อีกอย่างคนไทยชอบโฆษณาที่ขำขันไม่ขำไม่ out standing แน่นอน) แต่คนจ้างดันเป็นคนต่างชาติที่ท่าทางไร้อารมณ์ขันสุดๆ ขนาดนี้จะเข้าใจฟิลลิ่งค์คนไทยกันมั้ยนะ? " ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่แดนสรวงแอบแขวะเป็นภาษาไทยไม่ให้เยี่ยนจื่ออิงรู้ แต่ก็ทำให้บอสของเขาคิ้วกระตุกทันที และรีบไปหันยิ้มกับอนันต์จิราเป็นเชิงขอร้องไม่ให้หญิงสาวแปลให้เป็นภาษาจีนให้ชายหนุ่มฟัง ซึ่งเจ้าหล่อนก็ยิ้มรับแล้วยังแอบหัวเราะคิกคักไปด้วย ทำให้แดนสรวงเข้าใจไปว่าบางทีหล่อนอาจจะหมั่นไส้นายขี้เก๊กข้างตัวนี่อยู่ก็เป็นได้

"นี่เพิ่งเป็นการประชุมครั้งแรก เราก็ติชมและค่อยๆ เพิ่มเติมลงได้ครับ อย่าซีเรียส ทุกอย่างจะต้องลงตัวและสวยงามที่สุด" บอสของเขาทำตัวเป็นคนกลางพยายามไกล่เกลี่ย และใช้วาทะศิลป์ของนักบริหารเพื่อให้งานดำเนินไปอย่างราบรื่น

"ไอ้แดน....อย่าอาร์ตมาก" สมศักดิ์กระซิบเพื่อนเบาๆ เป็นการเตือนสติ

[しろやま としんや]

"ไม่ได้อาร์ตแค่พูดไปตามหลัก" แดนสรวงตอบด้วยเสียงแผ่วพอๆ กัน แล้วก็ปล่อยให้สมศักดิ์พล่ามตักเตือนต่อไปอีกยาวโดยที่ไม่ได้เข้าหูเขาเลย เพราะสายตาของแดนสรวงมัวแต่จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเยี่ยนจื่ออิง ทีแรกก็มองด้วยความรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาระคนหมั่นไส้ เขาคิดว่าชายหนุ่มคงไม่พอใจที่เขามาสาย ตอนประชุมเลยตีรวนมันซะอย่างนั้น แต่พอมองไปมองมากลับเห็นวงหน้าของใครบางคนที่คุ้นตาผุดเข้ามาในสมอง แล้วซ้อนทับกับใบหน้าของเยี่ยนจื่ออิง เพียงแต่คนในความคิดของเขานั้นตัวเล็กกว่าชายหนุ่มชาวฮ่องกงคนนี้อยู่หน่อยหนึ่ง อายุก็น้อยกว่า ส่วนดวงตาคู่นั้นก็กลมโตกว่าไม่รียาวเหมือนเยี่ยนจื่ออิงไปเสียทีเดียว และมีแววซุกซนไม่เย็นชาไร้อารมณ์ดังเช่นคนตรงหน้า แต่นอกจากนั้นแล้วองค์ประกอบอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปหน้า ริมฝีปากบางๆ ที่ชอบยิ้มกระตุกมุมปากยามประชดประชัน ผิวขาวอมชมพูแบบนี้ ยิ่งดูก็ยิ่งคล้ายเหมือนเอาเยี่ยนจื่ออิงไปย่อส่วนลงอีกนิดหนึ่งเท่านั้นเอง

"แดน! นายแดน!! แดนสรวง!!"

"ครับๆ บอสมีอะไรครับ"

"ถามว่าเพิ่มแบบนี้เข้าไปได้มั้ย?"

"ขอโทษครับผมไม่ทันฟัง ขอใหม่อีกรอบได้มั้ยครับ" คำตอบของแดนสรวงทำเอาเจ้านายของเขาต้องขมวดคิ้ว

"อะไรของคุณ นั่งเหม่อมองหน้า Mr.เยี่ยนอยู่ได้?" ชายหนุ่มเพิ่งรู้สึกตัวว่าสายตาคนทั้งห้องประชุมหันมามองเขาเพื่อรอคำตอบ ไม่เว้นแม้แต่คนที่คนที่เขานั่งจ้องเอาจ้องเอาอีกด้วย แดนสรวงเพิ่งตั้งสติได้เลยได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่ก

"Do you have anything else to tell me, Mr. Dansuang?(คุณมีอะไรอยากจะพูดกับผมหรือเปล่า Mr.แดนสรวง?)" นัยน์ตาของเยี่ยนจื่ออิงทอแววเอาเรื่องในขณะที่ถามเขา แดนสรวงคิดว่าชายหนุ่มคงคิดว่าเขามองหน้าชวนทะเลาะเป็นแน่ ก่อนที่ความเข้าใจผิดนี้จะลุกลามใหญ่โตแดนสรวงเลยตอบเลี่ยงๆ แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ด้วยไม่สามารถจะบอกคนอื่นได้ว่าแอบคิดนอกเรื่องระหว่างประชุมได้

"เอ่อ....ครับ ผมว่า Mr.เยี่ยน คุณหล่อมากเลย.....ยังไงถ้าคุณจะเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณานี้เองเลยก็ไม่เลวนะครับ"

"นายแดน....ตอนพรีเซนต์ในโฆษณาคุณไม่มีพรีเซนต์เตอร์นี่หว่า แล้วมันมาจากไหน?"



tsutsuku>>>>>>>> Part 5


มาต่อแล้วววววววววววววววววววววว

รักเจ๊คิง รักคนเม้นต์เสมอ

[Lucifer]

เฉือดเฉือน ฟาดฟันสุดๆ 

ว่าแต่ Mr. เยี่ยน คนนี้จะเกี่ยวข้องอะไรกะน้องกระถินรึเปล่าน้ออออออ

[THIP]

แดนสรวงเริ่มแพ้ความหล่อ 

[oaw_eang]

 Mr. เยี่ยน?

ดีนะที่เป็น ย.ยักษ์  ถ้าเป็น ง.งู หล่ะก็  มีได้เสียงานนี้ 

ปล. รักคนอ่าน คนแต่ง คนโพสต์เคอะ

จาก....อิเจ้  แรดประจำเล้า

[Poes]

มาขำรีบน

[しろやま としんや]

ผู้ชายรั้นกว่าแมว 5 ครึ่งแรก




"We can add it up, can’t we? Or perhaps we should ask Mr. เยี่ยน to be the presenter for the other ads for us. With such a good looking man like him, the ads will be a buzz for sure.(ไม่มีก็เพิ่มได้นี่ครับ ไม่ก็เชิญ Mr.เยี่ยนเขาไปเป็นนายแบบถ่ายโฆษณาชิ้นอื่นให้เราดีมั้ยครับเจ้านาย หล่อๆ แบบนี้รุ่งแน่)" คำแก้ตัวแบบข้างๆคูๆ ด้วยเหตุผลที่ออกจะแปลกประหลาดไม่ได้เข้ากันเลยนี้ นอกจากจะไม่มีใครเห็นด้วยแล้วยังจ้องมายังแดนสรวงด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งแม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังคิดว่าน่าจะหาคำแก้ตัวที่ดีกว่านี้หน่อย แต่ก่อนจะได้เอ่ยปากแก้ตัวต่อเยี่ยนจื่ออิงที่นิ่งเงียบไปครู่ใหญ่จู่ๆ ก็ยิงคำถามออกมาหนำซ้ำยังเป็นภาษาไทยอีกด้วย

"คุณเป็นเกย์เหรอ?" น้ำเสียงย้ำชัดสำเนียงไม่มีเพี้ยนแม้แต่น้อย แดนสรวงฟังแล้วยังสะอึก ส่วนคนรอบข้างพอหายตะลึงค้างก็พากลั้นหัวเราะแล้วหันหน้าเลี่ยงไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เสียมารยาท

"มันไม่ได้เป็นเกย์หรอกครับ แค่นานๆ ทีจะเจอลูกค้ารูปหล่อเลยตะลึงความหล่อคุณเยี่ยนมากไปหน่อย ฮา ฮา" สมศักดิ์พยายามพูดติดตลกแก้ตัวให้เพื่อนทำให้บรรยากาศในห้องประชุมผ่อนคลายไปเป็นอันมาก คนในห้องประชุมพากันกลั้นเสียงไม่อยู่จึงฮาออกมาดังๆ ก็หลายราย ยกเว้นแต่แดนสรวงซึ่งนั่งทำหน้าปั้นยากอยู่ แต่เยี่ยนจื่ออิงกลับยิ้มเหยียดๆ สายตาส่อแววดูถูกออกมา

"พอๆ รีแล็กซ์กันได้ที่แล้ว กลับมาคุยเรื่องงานกันต่อ" บอสของแดนสรวงยิ้มไปพูดไปเหมือนอาจารย์ในมหาวิทยาลัยที่กำลังเลคเชอร์นักศึกษาอยู่ไม่มีผิด

"Mr.เยี่ยน คุณเมย์ เราจะลองนำผลประชุมคราวนี้ ไปเพิ่มเติมให้มันแม็ตกับเนื้อหาโฆษณาที่สุด รับรองได้ว่าออกมาต้องเป็นที่น่าพอใจแน่นอนครับ ผมรับประกัน ส่วนประชุมคราวหน้าคงจะเป็นเร็วๆ นี้ แล้วผมจะรีบติดต่อไปนะครับ"

"I think…next time, you might want to think of some other concepts for our consideration.(ผมว่า.....คราวหน้าคุณลองหา AD ตัวอื่นมาเสนอเผื่อเลือกด้วยจะดีกว่า)" เยี่ยนจื่ออิงสรุปเรียบๆ แต่เสียดแทงใจแดนสรวงเต็มที่ เพราะนั่นหมายความว่าชายหนุ่มไม่เอางานชิ้นนี้ของเขา และยิ่งประโยคต่อมาทำให้ความอดทนของแดนสรวงสิ้นสุด

[A GE]

อ้าว  เริ่มมะถูกกะพี่ของว่าที่ภรรยาซะแล้วเหรอคับแดนสรวง

[しろやま としんや]

"In order to enhance diversity, I think it doesn’t have to be the idea from the same Art Director.(แล้วก็เพื่อความหลากหลาย ผมว่าไม่จำเป็นต้องเป็นงานของอาร์ตไดเล็คเตอร์คนเดียวกันก็ได้)" เยี่ยนจื่ออิงพูดจบก็ลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวออกจากห้องไป

"Wait! Is it me or my work that you don’t like?(เดี๋ยวก่อน!! คุณไม่พอใจตัวผมหรืองานผมกันแน่)" แดนสรวงเสียงดังขึ้นมาเล่นเอาทุกคนในห้องตกใจ สมศักดิ์รีบเข้ามาขวางกลางระหว่างชายหนุ่มทั้งสองคนทันที

"คุณแดนสรวงคะ เราไม่ได้ไม่พอใจอะไรคุณนะคะ เพียงแต่จื่ออิงเขาหมายความว่าถ้ามีหลายชิ้นให้เลือกก็ดีแค่นั้นเองค่ะ" อนันต์จิรารีบออกตัวแทนเยี่ยน
จื่ออิง ทำให้แดนสรวงเดาเอาว่าท่าจะเป็นแฟนกันถึงได้ออกหน้าแทน

"คุณเมย์ครับให้ผมพูดเถอะครับๆ ไหนก็ทำให้คนบางคนเข้าใจผิดว่าผมเป็นเกย์ไปแล้ว ยังไงคุณเมย์ช่วยแปลเป็นภาษาจีนให้เขาฟังเลยก็ดี ภาษาอังกฤษของผมมันอาจจะบกพร่องทำให้อะไรๆ มันแย่กว่านี้ก็ได้ "

"ไอ้แดน มึงของขึ้นหรือไงไม่เอาน่า"

"นายแดนสรวงนี่จะหาเรื่องลูกค้าหรือไง?" มาถึงตรงนี้ทุกคนเข้ามารายล้อมมะรุมมะตุ้มเขากันใหญ่แม้แต่บอสยังไม่เข้าข้างเขาเลย

"ผมไม่ได้หาเรื่องผมแค่จะอธิบาย" แดนสรวงรู้สึกว่าตัวเองชักจะน็อตหลุดเลยรัวเป็นชุดแบบใครห้ามก็ไม่ยอมหยุด

"ที่ผมจ้องหน้าเขาเพราะตอนนี้บ้านผมที่อยุธยา มีเด็กฮ่องกงคนหนึ่งหลงกับพ่อแม่มาอยู่ด้วย มันหน้าเหมือนเขาเปี๊ยบ แต่ตัวเล็กกว่า แล้วไอ้เด็กนั่นปากหมาเชี่ยๆ มารยาทไม่ค่อยจะดี แถมยังเรื่องมากไร้ความเกรงใจ มองคนอื่นในแง่ร้าย ชอบตั้งแง่หาเรื่องนี่ก็เหมือนกันอีก ที่วันนี้ผมมาสายก็เพราะไอ้เด็กนี่แหละ คุณจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ ไอ้ตัวเล็กนั่นมันชื่อ......"

" เสี่ยวถิง!!! " เสียงของเยี่ยนจื่ออิงกับอนันต์จิราชิงประสานกันขึ้นมาก่อน

"เอ้อ....ชะ....ใช่ๆ ชื่อนั้นแหละ" คราวนี้แดนสรวงเป็นฝ่ายอึ้งค้างเสียเอง

"ตายแล้วจื่ออิง!! น้องเราจริงๆ ด้วย" หญิงสาวหันไปกรี๊ดกับชายหนุ่มแล้วส่งภาษาจีนกันโช้งเช้งแบบนันสต๊อปหูดับตับไหม้ สักพักเยี่ยนจื่ออิงก็ทำหน้าเหมือนอยากจะเป็นลมและยกมือขึ้นตบหน้าผาก

[しろやま としんや]

"หรือว่า......คุณเมย์จะเป็นพี่สะใภ้ที่ไอ้น้องกระถินมันบอกว่าชื่อเมย์เป็นลูกสาวเจ้าของโรงแรม.....ตายห่าทำไมผมไม่เอะใจเลย โอ้ โลกมันกลมจริงๆ"

"That เสี่ยวถิง who is with you now, does he look like this?(เสี่ยวถิงที่อยู่บ้านคุณเขาหน้าตาเหมือนในรูปนี่หรือเปล่า?)" เยี่ยนจื่ออิงเปิดกระเป๋าตังค์ดึงรูปใบหนึ่งซึ่งตัวเขาถ่ายกับน้องชายออกมาให้ดู

"ใช่ครับ.....คนนี้แหละไม่ผิดแน่"

"We are about to report to the police that he has been missing for four days.(เรากำลังจะไปแจ้งความเขาหายไป 4 วันแล้ว)"

"แล้วทำไมไม่แจ้งความตั้งแต่วันแรกเลยล่ะครับ?" ความโกรธของแดนสรวงละลายหายไปหมดเมื่อไรเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันแปรเปลี่ยนมาเป็นความแปลกใจระคนยินดีผสมผสานกันเข้ามาแทนที่

"ก็......." เยี่ยนจื่ออิงพูดค้างไว้แค่นั้นแล้วหันไปมองยังหญิงสาวข้างตัวซึ่งบัดนี้หล่อนยิ้มแหยๆ อยู่

"โอ้ยยย....ยย นึกว่าจะทะเลาะกันใหญ่โตเสียอีก เรื่องร้ายกลายเป็นดีไปแล้วนะเนี่ย ผมบอกแล้วว่านายแดนสรวงอาร์ตไดฯ ของเราเป็นคนดี" บอสของแดนสรวงถือโอกาสเยินยอทันทีทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งหาว่าชายหนุ่มหาเรื่องลูกค้าอยู่หยกๆ

"Could you bring us to see him please?(คุณพาเราไปหาเสี่ยวถิงได้มั้ย?)" น้ำเสียงของเยี่ยนจื่ออิงดูสุภาพอ่อนโยนไร้แววเย็นชาเย่อหยิ่งผิดกับเมื่อครู่ใหญ่ๆ ที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง แดนสรวงจึงยิ้มรับไม่ถือสาหาความกับเรื่องเก่า

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


tsutsuku>>>>>



จะรีบปาดไปไหนกันคับ?

รอให้โพสเสร็จสักหน่อยไม่ได้เหรอ?

อดใจอีกนิดเดียวเองก็จะได้อ่าน

คราวหน้าขอความกรุณารอคนโพสเสร็จก่อนแล้วค่อยเม้นต์ก็แล้วกันนะ

ไม่ต้องใจร้อนหรอก ยังไงก็ลงแน่ๆ

[THIP]

  และแล้วก็ใช่พี่ชาย น้องชายกันจิง ๆ หุหุ คิดไว้ไม่ผิด   

[A GE]

ต้องขอโทษจริงๆนะคับ  มะได้ตั้งใจปาดหน้าตอนโพสต์  เพียงแต่มะรู้จริงๆว่าจะโพสต์ครั้งละกี่ตอน

[しろやま としんや]

ต้องขอโทษจริงๆนะคับ  มะได้ตั้งใจปาดหน้าตอนโพสต์  เพียงแต่มะรู้จริงๆว่าจะโพสต์ครั้งละกี่ตอน

อยากให้สังเกตุตรงคำว่า "tsutsuku"

ให้ดีถ้าโพสแล้วไม่มีคำนี้แสดงว่ายังโพสไม่เสร็จ

แต่ถ้ามีคำนี้ ก็แสดงว่าโพสเสร็จแล้ว

ช่วยสังเกตุด้วยนะ

ขอบใจ

[abcd]

ใจเย็นๆดิแอม น้องเค้าม่ายได้ตั้งใจอ่า
มีแต่วัยรุ่นจายร้อน

 

[Poes]

  น้ำแข็งใส่มั้ย เย็นดีนะ อร่อยด้วย

[Lucifer]

พี่กะน้อง เหมือนกันจริง ๆ 

รอคับรอ  :เชิป2: :เชิป2:

[しろやま としんや]

ครึ่งหลัง

"เรื่องก็เป็นอย่างที่เล่ามาล่ะครับ" แดนสรวงพูดไปโดยที่มือยังกุมพวงมาลัยรถเบ้นซ์ของอนันต์จิรา เดิมทีเขาอยากจะขับรถตัวเองมามากกว่าแต่ทว่าเมื่อเทียบกันแล้วรถญี่ปุ่นของเขาดูโกโรโกโสและคับแคบไปถนัดตา ยิ่งบวกกับกองสัมภาระบนเบาะหลังอีกด้วย ดังนั้นเพื่อความสะดวกหญิงสาวจึงบอกให้แดนสรวงขับรถ
เบ้นซ์ของหล่อนนำทางไป โดยให้คนขับรถของอนันต์จิราขับรถของแดนสรวงตามหลังมาอีกที

"คุณแดนสรวงเป็นคนดีมีน้ำใจมากๆ เลยค่ะ ถ้าเสี่ยวถิงไม่ได้คุณช่วยไว้ล่ะก็คงจะแย่" ได้รับคำชมจากหญิงสาวสวยที่นั่งอยู่เบาะหลังแบบนี้ ชายหนุ่มก็รู้สึกปลื้มใจไม่น้อย

"เรียกแดนก็ได้ครับ ผมก็แค่ช่วยเท่าที่จะช่วยได้เท่านั้นเองครับ"

"ไม่นิดหน่อยแล้วล่ะค่ะ จริงมั้ยจื่ออิง" แดนสรวงเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งข้างมาคู่กันว่าจะว่าอย่างไร

"........ขอบคุงมาก" ถึงจะเป็นคำพูดเรียบๆ แต่ก็ทำให้เขาอมยิ้มได้พอสมควร เมื่อทำให้คนหยิ่งถือตัวขนาดนี้ลดตัวลงมาขอบคุณเขาได้

"แต่ทำไมเสี่ยวถิงถึงไม่ติดต่อกลับมาหาพวกเรา?"

"นั่นสิ"

"เขาว่าจำเบอร์โทรใครไม่ได้เลยอยู่ในมือถือหมด นามสกุลเดิมของคุณ
เมย์ก่อนแต่งงานก็ไม่รู้อีก ส่วนชื่อโรงแรมที่พักก็จำได้แค่....อิน อินสักอย่างแค่นั้นแหละ"

"หา?!!" คราวนี้เยี่ยนจื่ออิงหันกลับมาทำหน้างง จนแดนสรวงชักจะสงสัย

[しろやま としんや]

"อินเหรอ?.....ก็โรงแรมของเรามันชื่อแอมเบอร์นี่คะ ไม่มีคำว่าอินอะไรเลยนะ"

"หา?" ฟังจบแดนสรวงต้องเป็นฝ่ายร้องบ้าง

"Stupid! He can’t even remember the hotel name.(ไอ้เด็กบ้า!! แค่ชื่อโรงแรมมันยังจำผิด)" เยี่ยนจื่ออิงสบถออกมาทำเอาแดนสรวงขำ คาดว่าชายหนุ่มคงกลุ้มใจเรื่องน้องชายอยู่หลายวันแล้วเลยค่อนข้างจะหงุดหงิด

"เอาน่าจื่ออิง เสี่ยวถิงยังเด็กอาจจะจำสับสนไปบ้าง"

"ไม่ใช่เด็กแต่นี่เรียกโง่แล้ว!!" แดนสรวงฟังถึงตรงนี้ก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่แล้ว

"เนี่ยคุณแดน....จื่ออิงเขาเป็นห่วงเสี่ยวถิงมาก นอนไม่หลับอยู่หลายวันเลยนะคะ แถมยังต้องมาประชุมเรื่องงานอีก เมื่อตอนประชุมเลยหงุดหงิดไปหน่อยคุณแดนคงไม่ถือนะคะ" พูดจบก็ยิ้มหวานให้เขา

"ครับผมเข้าใจ เป็นผมก็อาจจะอารมณ์เสียมากกว่านี้ก็ได้" มุมมองที่แดนสรวงมองเยี่ยนจื่ออิงเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นกว่าเมื่อแรกเจอเยอะ เขาเห็นใจชายหนุ่มและยังยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร

"ขอบคุง........" เยี่ยนจื่ออิงพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไปอีก คนไว้ท่าอย่างไรก็ยังไว้ท่าอยู่เสมอ แต่แดนสรวงคิดไปในแง่ดีว่าชายหนุ่มข้างๆ ตัวนี่อาจจะขี้เก๊กไปบ้างเพราะเป็นคนขี้อายเลยต้องแกล้งเก๊กปิดบังอารมณ์ ผิดกับเจ้าน้องชายที่ดูมันหน้าด้านไร้ความเกรงใจโดยสิ้นเชิง

ชั่วโมงกว่าๆ ต่อมารถทั้งสองคันก็ขับมาถึงบ้านเรือนไทยของแดนสรวงที่อยุธยา ชายหนุ่มเจ้าของบ้านเปิดประตูรถนำคนทั้งคู่ลงมา แล้วตะโกนเรียกหาจื่อถิงตั้งแต่ยังไม่ขึ้นบ้าน เด็กหนุ่มได้ยินเสียงก็ชะโงกหน้าออกมาดูที่ระเบียงแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป จากทีแรกก็ดูจะดีใจที่เจอญาติพี่น้องสักที แต่เมื่อเหลียวไปเห็นหน้าพี่ชายตัวเองซึ่งยืนกำหมัดกัดฟันกรอดๆ เหมือนจะทุบหัวน้องอยู่มะรอมมะล่อแล้ว เด็กหนุ่มก็ทำหน้าแหยแล้ววิ่งตื๋อเข้ามาหลบข้างหลังแดนสรวงทันที

"จื่อถิง......ไอ้งี่เง่า......." เสียงของเยี่ยนจื่ออิงกดลงจนต่ำและเย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูก นัยน์ตาของชายหนุ่มทอแสงบอกองศาของอารมณ์ที่เริ่มทวีขึ้นเป็นอย่างดี พร้อมกันนั้นยังหักนิ้วมือดังกร่อบๆ ก่อนจะเดินตรงรี่เข้าหาน้องชาย

[しろやま としんや]

"ออกมานี่เดี๋ยวนี้นะ" มีเหรอที่จื่อถิงจะยอมทำตาม เลยกลายเป็นว่าสองพี่น้องวิ่งไล่กันอยู่รอบๆ ตัวแดนสรวง

"คุณเยี่ยนเย็นไว้ อย่าเพิ่งอัดน้อง"

"จื่ออิงหยุดก่อน ฮา ฮา" มือก็ห้ามปรามแต่ปากหญิงสาวกลับหัวเราะไปด้วย

ครู่ต่อมาแดนสรวงจึงพาแขกขึ้นมากินน้ำกินท่าและสนทนากันสมาชิกในบ้านเขาบนเรือนใหญ่

"เฮ้อ.....ดีใจมั้ยน้องกระถิน พี่ชายมารับแล้ว" จื่อถิงยิ้มแหะๆ แทนคำตอบ แดนดาวจึงชวนคุยต่อไป

"ว่าแต่โลกมันกลมจริงๆ เลยนะคะ พี่ชายน้องกระถินดันมาเป็นลูกค้าของตาแดนซะได้"

"นั่นสินะ พี่น้องก็หน้าตาคล้ายกันมากเลยนะ แล้วชื่ออะไรกันบ้างล่ะจ๊ะ" คุณแม่ของแดนสรวงถามขึ้นมาบ้าง

"หนูชื่อเมย์ ส่วนนี่จื่ออิงค่ะคุณป้า"

"ชื่ออะไรนะจู่ๆ นะ" แต่คุณยายที่นั่งอยู่ถัดไปฟังไม่ถนัดเลยถามซ้ำ

"จื่ออิงคับ เยี่ยนจื่ออิง" ชายหนุ่มแนะนำตัวอีกครั้ง

"อ้อ.....พ่อหมอนอิงสินะ"

"ยายอย่าไปตั้งชื่อคนอื่นเขามั่วๆ เอาเองสิครับ เขาชื่อจื่ออิงไม่ใช่หมอนอิง" แดนสรวงกลัวว่าชายหนุ่มจะไม่พอใจยายของเขาจึงรีบเตือน

"เลียก อิงก็ล่ายคับ" แต่เมื่อเจ้าตัวว่าอย่างนั้นแดนสรวงเลยถือวิสาสะเรียกเขาว่าคุณอิงเสียเลย

"งั้นคุณอิงกับคุณเมย์กินข้าวด้วยกันสักมื้อแล้วค่อยกลับกันนะคะ" แดนดาวทำหน้าที่เจ้าของบ้านต้อนรับขับสู้เต็มที่

[しろやま としんや]

"เอ่อ.....คือว่า......หนู.....เอ่อ.....หนูมีเรื่องต้องรบกวนคุณยายกับคุณป้าอีกสักเรื่องจะได้มั้ยคะ" อนันต์จิรายิ้มหวานทำหน้าลำบากใจออกมาก่อนจะพูดจบ

"เรื่องอะไรหรือจ๊ะ?"

"คือ.......หนูไม่กล้าบอกพ่อสามีว่า.....หนูทำน้องหาย ตอนพามาเที่ยว.....ก็เลยโกหกไปว่า ส่งน้องไปเข้าค่ายวัฒนธรรมไทย 7 วัน นี่เพิ่งผ่านไป 4 วันเอง ถ้าจะรบกวนฝากน้องไว้อีกสัก 3 วันจะได้มั้ยคะ"

"อ๋อ.....ที่ไม่ได้แจ้งความเพราะอย่างนี้เองเหรอครับ" แดนสรวงเพิ่งถึงบางอ้อ

"งี่เง่า!!" จื่ออิงชักสีหน้าใส่แล้วพูดออกมาเป็นภาษาไทยก่อนหันหน้าหนีไปทางอื่นไม่ยอมสบตาหญิงสาวอีก

"เอ๊ะ.....รู้แล้วล่ะน่าไม่ต้องมาซ้ำเติมกันหรอก" หล่อนส่งเสียงกระเง้ากระงอดออกมาพร้อมทุบต้นแขนจื่ออิงดังพลั่ก

"ต้องเหลวโป๋วหมัด เมชินโหวโฉย (ช่วยปิดให้ก็ดีเท่าไรแล้ว) " ถึงจะเป็นการต่อว่ากันแต่ก็เป็นไปอย่างไม่เป็นจริงเป็นจังนัก ซ้ำยังดูเหมือนคู่รักงอนกันในสายตาคนอื่นจนคนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะแซว

"แต่งงานกันมากี่ปีแล้วจ๊ะหวานกันดีจัง"

"ว้ายยยยย!! หนูไม่ได้แต่งงานกับจื่ออิงนะคะ หนูแต่งงานกับพี่ชายเขาอีกคนต่างหากค่ะ"

"อะอ้าว.....เหรอคะ ขอโทษทีนะคะ เห็นน้องกระถินแกบอกว่าคุณเมย์เป็นพี่สะใภ้ก็เลยนึกว่า......"

"ไม่เป็นไรค่ะ" อนันต์จิราหน้าแดงไปบ้างแล้วคิดว่าควรจะอธิบายให้กระจ่างดีกว่า "คือเมย์กับจื่ออิงเป็นเพื่อนกันมาก่อนน่ะค่ะ แล้วที่หนูแต่งงานกับพี่จิ้งได้นี่ก็เพราะจื่ออิงนี่แหละเป็นพ่อสื่อ....." จะให้ไม่ใกล้ชิดสนิทกันจนคนอื่นเข้าใจผิดได้ยังไง ในเมื่อความสัมพันธ์ของเขากับหล่อนมันซับซ้อนเกินปกติธรรมดา แต่ถึงอย่างไรเรื่องของอนันต์จิรากับจื่ออิงก็เป็นไปไม่ได้ ทั้งนี้เพราะหญิงสาวแชร์คนรักกับชายหนุ่มด้วยซ้ำ แต่ความนัยน์ประการนี้ไม่เอื้อให้อธิบาย อนันต์จิราจึงได้แต่เก็บซ่อนเอาไว้ในใจ



tsutsuku>>>>>


มาต่อให้อีกแล้ว

อีกแค่ไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วล่ะนะ

เห่อๆ ไวจริงๆนะนี่

คอยตามลุ้นกันต่อไปนะ

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์

[Lucifer]

จะจบแล้วอ่า  :เศร้า1: :เศร้า1:

ไม่อยากให้จบเลย 

[Poes]

มารออ่าน รอตอนจบ

[RoosT]

หญิงสาวแชร์คนรักกับชายหนุ่มด้วยซ้ำ ?????? งง อ่าคับ

แหะๆ ว่าแต่ โลกกลมเสียจิง

หมอนอิง กะ กระถิน เหอๆ

[THIP]

หญิงสาวแชร์คนรักกับชายหนุ่มด้วยซ้ำ .... น่าสงสัย
รออ่านอยู่ค่า 

[abcd]

ใกล้จาจบแล้วเหรอ กะลังหนุกเลย

[Lucifer]

มารอคับ  :เชิป2: :เชิป2:

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

แค่ตัวเล็กก็ปวดหัวจะแย่ละ เพิ่มมาอีกคน

[しろやま としんや]

ผู้ชายรั้นกว่าแมว 6

ครึ่งแรก

ต่อมาหลังจากที่พูดคุยขอบคุณและฝากฝังเรื่องจื่อถิงเรียบร้อยแล้ว จื่ออิงและอนันต์จิราตัดสินใจร่วมรับประทานอาหารเย็นที่บ้านของแดนสรวงตามคำชักชวน และในขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยนั่นเอง

"I heard that your father taught him not to trust any man, right? Quite a bizarre idea to teach a son, it sounds as if he’s afraid that his son might be deceived by some gay man, anyway, it’s a very up to date.(เห็นว่าคุณพ่อสอนเสี่ยวถิงว่าไม่ให้ไว้ใจผู้ชาย สอนลูกแปลกดีนะครับอย่างกับกลัวโดนเกย์หลอกเอานะครับ สอนได้อินเทรนด์มากเลย)"

"พรวด!!! แค่กๆๆ" ไม่ต้องรอให้แดนสรวงถามจบดี เยี่ยนจื่ออิงก็สำลักออกมาทันที

"ว้าย!! จื่ออิงเป็นไงบ้าง? " หญิงสาวลูบหลังให้เขาเป็นการใหญ่

"ตายแล้วเผ็ดหรือคะ? ว่าไม่ได้ใส่พริกลงไปเยอะแล้วน้าแค่ 2 เม็ดเอง" แดนดาวนั้นคิดว่าผัดกระเพราหมูสับถ้าไม่ใส่พริกเลยมันก็ไม่อร่อย แต่ก็กลัวว่าแขกต่างชาติจะกินกันไม่ได้เลยใส่ไปแบบเบามือที่สุด ชายหนุ่มยังคงไออยู่ตอนที่โบกมือแทนคำปฏิเสธเพราะใช้มืออีกข้างปิดปากอยู่ไม่สะดวกจะตอบ

"บ้า! พี่แดนบ้าชิปเป๋ง พูดบ้าอาลายว้า" เด็กหนุ่มต่อว่าทันทีเพราะรู้ว่าพี่ชายของเขาสำลักคำถามมากกว่า

"อ้าว? มาว่าอะไรอีก ก็แค่ถามดู หรือว่า.....พ่อสอนอย่างงี้จริงๆ เหรอคุณอิง...." กว่าแดนสรวงจะรู้ตัวว่าถึงอยากรู้แค่ไหนก็ไม่ควรถามต่อ ยิ่งโดยเฉพาะกับคนอย่างเยี่ยนจื่ออิงด้วยแล้วล่ะก็ ชายหนุ่มจึงได้รับสายตาดุๆ ส่งกลับมาแทนคำตอบ

"ตาแดนพอแล้วถามอะไรก็ไม่รู้ เห็นมั้ยเขาตกอกตกใจกันหมดแล้ว"

"ขอโทษครับ ไม่คิดว่าจะสำลัก....เลย....."

"คือ......ที่ฮ่องกง....ผู้ชายที่นั่น...." อนันต์จิราต้องเป็นฝ่ายอธิบายแทนเสียเองด้วยความที่กระทันหันไปหน่อยเลยทำให้พูดตะกุกตะกักนึกหาถ้อยคำไม่ทัน

"เกย์เยอะเหรอครับที่ฮ่องกง"

"ก็....ก็ไม่เชิงค่ะ เพียงแต่ว่าแฟชันเสื้อผ้าผู้ชายที่นั่นนิยมนุ่งฟิตๆ เหมือนเกย์บ้านเราน่ะค่ะ เลยดูไม่ค่อยจะออกว่าใครเกย์ใครไม่เกย์ แล้ว...เอ่อ....แดดดี๊เป็นคนหัวสมัยใหม่หน่อยก็เลยสอนไปอย่างนั้นแหละค่ะ ไม่คิดว่าน้องจะจำได้"

"อ๋อ......" ว่าแล้วเสียงอ๋อของใครต่อใครก็พากันอุทานต่อกันยาวเป็นทอดๆ จนเหมือนจังหวะดนตรี

[しろやま としんや]

"พ่อของน้องกระถินกับพี่หมอนอิงนี่ทันสมัยมากเลยนะ เรื่องกงเรื่องเกย์นี่ยายยังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก รู้จักแต่กะเทยดีนะที่พ่อแดนมันไม่เป็น"

"ยาย...ย" ไปมาๆ หัวกระทู้ก็หันเข้าสู่แดนสรวงเสียเอง

"ก็น่าอยู่หรอกค่ะแม่ ก็ลูกชายเขาหน้าตาดีทั้งคู่เลย ไว้วันหลังหนูเมย์ก็พาสามีมาแนะนำให้รู้จักบ้างสิจ๊ะ สงสัยหน้าตาจะออกมาโทนเดียวกันหมดขาวๆ ตี๋ๆ "

"ไม่หรอกค่ะ พี่จิ้งหน้าตาไปคนละทางกับสองคนนี้เลย" ก็สามีของหล่อนไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆ กับอีกสองหนุ่มนี่นะ แต่พูดไปได้หน่อยหนึ่งหญิงสาวก็นึกขึ้นมาได้จึงรีบพูดต่อเพื่อกลบเกลื่อน "พี่จิ้งหน้าตาจะเข้มกว่าค่ะ ไม่ตาตี่เหมือนจื่ออิงหรอก แล้วก็สูงกว่าด้วยค่ะ"

"คุณอิงสูงพอๆ กับผม แล้วสามีคุณเมย์สูงกว่านี่ไซค์ฝรั่งเลยนะครับ"

"ค่ะ พี่จิ้งเขาหุ่นนักกีฬา ก็เล่นฟิตเนสอยู่เป็นประจำน่ะค่ะ" เมื่อพูดถึงสามีแล้วนัยน์ตาของหญิงสาวก็เปล่งประกายของคนมีความรักปรากฏออกมา จากนั้นจึงไปสู่หัวข้อสนทนาอื่นๆ จนเมื่อเวลาผ่านไปถึงหัวค่ำ จื่ออิงและอนันต์จิราจึงขอตัวลากลับ เรื่องราวเลยกลายเป็นว่าจื่อถิงต้องอยู่บ้านของแดนสรวงต่อไปอีก 3 วัน โดยความเห็นชอบของพี่ชายและพี่สะใภ้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตกดึกอากาศเย็นเริ่มโรยตัวลงมาจนรู้สึกหนาวที่ผิวกาย ยิ่งเรือนหลังนี่ถูก
ห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้ในสวนเป็นจำนวนมาก แดนสรวงจึงกระชับผ้าห่มขึ้นมาเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเอง และยังเผื่อแผ่ไปถึงเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ข้างกายอีกด้วย แต่จื่อถิงนอนดิ้นเสียจนขาไปทางหัวไปทางผ้าห่มก็ก็เด็นไปอยู่ปลายเท้า ชายหนุ่มมองแล้วก็ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูเขาคาดว่าเด็กหนุ่มคงสบายใจแล้ว ถึงได้หลับสนิทแล้วนอนดิ้นกลิ้งเกลือกไปได้ขนาดนั้น พอมาคิดว่าอีกไม่กี่วันจะไม่มีเด็กช่างอ้อนมาคอยกวนใจอยู่ข้างๆ แบบนี้แล้วแดนสรวงก็รู้สึกโหวงเหวงอย่างไรชอบกล จึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ อีกหน่อยเขาคงเหงาๆ ไปเหมือนกัน แต่ก่อนจะคิดอะไรไปได้มากกว่านั้นจื่อถิงก็พลิกตัวกลิ้งมาทางเขาแล้วกอดหมั่บเข้าให้อย่างแรงเหมือนเห็นชายหนุ่มเป็นหมอนข้าง ทีแรกแดนสรวงก็ปล่อยให้เด็กหนุ่มกอดเขาอยู่อย่างนั้น แต่พอสักระยะนอกจากกอดแล้วยังมีการก่าย ก่อนจะซุกหน้าลงถูกับแผ่นอกของเขาไปมาจนแดนสรวงชักสยิว

[しろやま としんや]

"เฮ้ยๆๆ นอนดีๆ อย่าไซร้เซ่....."

แต่เด็กหนุ่มไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยเลยเพราะหลับลึกไปแล้วจึงไม่ฟังคำห้ามปราม มือไม้ก็ไม่อยู่สุกแต่กลับลูบไล้ไปทั่วร่างชายหนุ่ม ตั้งแต่ช่วงไหล่ แผ่นอก เลื้อยไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงท้องน้อยและลากมือวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น แดนสรวงหลับตาปี๋
ภาวนาอย่างให้จื่อถิงอย่าคลำลงไปต่ำกว่านั้น แล้วอยู่ๆจื่อถิงก็หยุดมือเอาดื้อๆ แล้วนอนนิ่งไปเลย ทำเอาแดนสรวงรีบกลั้นใจดึงมือเด็กหนุ่มออกห่างจากช่วงล่างด้วยความนุ่มนวลเพราะไม่อยากทำให้ตื่น และรีบพลิกตัวหนีเปลี่ยนท่าเป็นนอนตะแคงหันหลังให้เด็กหนุ่ม แต่อีกไม่ทันถึง 5 นาทีต่อมาท่อนแขนขาวๆ นั่นก็คว้าตัวชายหนุ่มแล้วกอดจากด้านหลัง ทำเอาแดนสรวงสะดุ้งโหยงพยายามแกะมือเด็กหนุ่มออกจากตัวเขา แต่ดูเหมือนจื่อถิงจะไม่ยอมซ้ำยังกอดเขาแน่นกว่าเดิมอีก จนรู้สึกได้ถึงแผ่นอกที่แนบชิดติดกับแผ่นหลังของชายหนุ่ม ลมหายใจอุ่นๆ ของ
จื่อถิงเป่ารดอยู่ที่ต้นคอด้านหลังของแดนสรวงจนชายหนุ่มต้องรีบข่มใจ

"พี่แดน.....พี่แดน....." เสียงใสๆ ที่ละเมอเรียกชื่อเขานั้นมันสั่นไหวจิตใจเป็นอันมาก แดนสรวงยังกำมือเด็กหนุ่มอยู่จากที่พยายามจะแกะออกก็เริ่มบีบมือขาวนวลนั้นแน่นขึ้น ชายหนุ่มรู้ตัวว่าหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น ระหว่างที่กำลังจัดการกับความรู้สึกของตัวเองนั้น จื่อถิงก็ละเมอพึมพัมออกมาอีก

"พี่แดน.....อยากกิงไข่เจียว...อ่า...." คำพูดซื่อๆหลุดที่ออกมานั้น ทำให้อาการใจเต้นแรงแดนสรวงชะงักไปแล้วกลับสู่ความเป็นปกติได้ในที่สุด ชายหนุ่มแน่ใจว่าเขายังอยากเป็นพี่แดน....พี่ชายคนเดิมที่เด็กหนุ่มเรียกหาเขาได้อย่างสนิทใจ ไม่ใช่ความสัมพันธ์ในรูปแบบอื่น

"เฮ้อ....ไอ้เด็กบ้าเอ้ย....ดีนะที่ฉันเป็นคนดี" เหมือนแดนสรวงจะพูดกับเด็กหนุ่มทั้งที่จื่อถิงนั้นไม่ได้ยินเพราะหลับสนิทไปแล้ว แต่กลายเป็นว่าพูดรำพันกับตัวเองมากกว่าจากนั้นจึงพยายามข่มใจให้หลับแม้ว่าจะทำได้ยากเย็นก็ตาม จนสุดท้ายแดนสรวงได้แต่ลืมตาโพงอยู่ในความมืดทั้งคืน