หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[wickedwoman]

ขำดีค่ะ
มีการทดลองเปิดแอร์ซะหนาวเชียว ฮ่าๆ
เป็นเราคงอยู่ไม่ไหว หนาวเกิ๊นน

แต่ปอขี้หึงจริง รับมือดีๆนะค้า

เป็นกำลังใจให้อยู่นะค่ะ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ปอเอ้ย

ก็รู้ว่ารัก

[Nabee]

ขอบคุณสำหรับนิยานสนุก ๆ มากเลยนะค่ะ
อ่านเรื่องนี้แล้วมีครบทุกรสชาติเลยอ่ะ ทั้งสนุก เศร้า มีความสุข แล้วก็ฮามาก
ชอบทั้งที แล้วก็ ปอ ด้วยนะ...น่ารักทั้งคู่เลย
เป็นกำลังใจให้กับไรท์เตอร์ด้วยนะค่ะ...อิอิ ^^'

[beambeam]

นายที บีมอยากเห็นคนทะเล้นแบบนายจัง แรกๆก็คิดว่าน่าจะเรียบร้อย เป็นเด็กเรียนเป็นการเป็นงาน แต่อ่าน 2 ตอนนี้ อ้าวทีเปลี๊ยนไป 5555+ สงสัยติดโรคมาจากนายปอมากไปหรือเปล่า อยากเห็นหน้าคนที่ทะเล้นทั้ง 2 คนเลย ทั้งนายปอและนายที หวังว่าคงจะมีโอกาสนะคร้าบบบ

[● MaYa~Boy ●]

มาอ่านแล้วนะคับ

[kitty]

 :m20:พี่ปอโคตรเอาแต่ใจเลยยยย สงสารพี่ทีแย่ๆๆๆ

[tawan]

ชอบบบบบบ

 

 

 

[m_pop91]

หึงโหดจริงๆนะปอ

[+S+]

ถ้าให้เดาอาจเกิดศึกนองเลือดกันในรถ
มุมแดงพี่ปอ มุมน้ำเงินพี่ที
ฮุกขวา ซ้าย ขวา แย๊บๆๆ 555+
อย่ารัีกกันรุนเเรงมากนะครับ เป็นห่วงสุขภาพ
 

[oaw_eang]

“วัดนี้ไม่มีพระ ไม่มีเณร ไม่เมรุ ไม่มีสัปเหร่อ เป็นวัดท่องเที่ยวรัฐบาลดูแล เป็นสมบัติของชาติไม่มีเจ้าของ”
^
^
^
หาข้อมูลเพิ่มเติมใหม่หน่อยนะคะ หนู

เจ้สอง 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ปอรักทีก็จริง



แต่ขาดการเข้าสังคมอย่างรุนแรง....




อย่างนี้คบ ๆ กันไปจะมีปัญหารึปล่าว



แบบเข้ากับเพื่อนของทีไรเงี๊ยะ



ป.ล.  ต้น = ที ใช่ไม๊


 

เห็นด้วยๆ    ไอมองเห็นเรื่องนี้มานานแล๊ะ

ระเบิดลงแหงๆในรถเนี่ยยยย พี่ทีเทศนาหน่อยซะ 

[MIkz_hotaru]

ไอ้ปอกวนตีนจิงๆ พี่ีทีสั่งสอนด่วนนะ
เป็นห่วงเรื่องเข้าสังคมจริงๆนั่นแหละ
แต่ดูเหมือนตอนท้ายๆจะดีขึ้นนะ
แอบน่ารักเหมือนกัน
วันนี้ไม่มาเหรอ?? คิดถึงพี่ที 

[premkoe]

กว่าจะตามอ่านทัน  เหนื่อยยยมากก
 

[anterosz]

ทีกะปอ เดือนหน้าไปเดินเที่ยวงาน'จำปีกันป่ะ อิอิอิ

 

[Ultramann]

 
งั้นก้อคงต้องรอตอนต่อไป อิอิ

[reneisance]

เอ่อ เหอะๆๆๆๆๆๆ ก็แบบว่า ขอเม้นหน่อยได้ไหม
ความรู้สึกส่วนตัว เหมือนที ไม่ค่อยได้ปรับอะไรเข้ากับปอ เรย
คือไม่ได้เข้าข้างปอ นะ แต่แบบว่า เหมือนบางครั้ง ทีก็ไม่เข้าใจตัวเอง
รู้อยู่ว่า ปอเป็นคนยังไง บางครั้งก็ทามอะไรไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของปอเท่าไร

คนสองคนอยู่ด้วยกันได้ไม่ใช่เพราะความรักอย่างเดียวแต่เป็นเพราะว่า คนสองคนนั้นต้องยอมรับความในสิ่งที่แย่ของอีกฝ่ายได้
ก้เข้าใจว่า ทีอาจจะเคยปรับแล้วแต่อาจจะยังไม่พอหรือเปล่า เหมือนบางครั้ง ก็แคร์คนอื่นมากกว่า คนที่ตัวเองรัก
ยังไงก็แบบว่า รักกันไว้ ละกัน

[LEO]

ช่วยด้วย! ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ 31...เจ็บตัวในรถ

หลังจากที่ผมกับไอ้ปอขึ้นรถความตึงเครียดจึงเกิดขึ้น  ความเงียบเริ่มครอบงำ (เอาไงดีล่ะกู...ถ้ากูผิดกูก็ผิดแค่นิดเดียวที่นินทามึงแล้วหัวเราะเสียงดัง...แต่มึงก็ได้ทำกูแสบมาก...มึงคงคิดล่ะสิว่า ถ้ากูอยู่ในกลุ่มเพื่อน  แล้วกูไม่กล้าพูดกับมึงแรงๆ)  ซึ่งก็จริงอยู่ในกลุ่มคนที่รู้จัก อะไรพอยอมได้ก็ยอมไว้ก่อน(ไอ้ปอมันยิ่งปากพล่อยๆ) แต่ถ้ามันพูดทุกอย่างผมกับมันก็คงจบ(มันก็คงคิดอยู่มั้ง)...ผมคิดไปด้วย นั่งทำหน้าบึ้ง  สายตาก็มองไปข้างหน้าอย่างเดียว ไอ้ปอก็คงอยู่ในภาวะหน้าหงิกเหมือนกัน
   ผมไม่ได้สนใจมัน  ไอ้ปอพูดประโยคแรกหลังจากขับรถได้ประมาณสองกิโลได้
   “มึงคุยอะไรกัน” เสียงเย็นชา
   “กูบอกไปแล้วมึงจะเชื่อกูไหม”
   “มึงบอกกูมาก่อนดิ”
   “ก็อย่างที่กูเคยพูด”
   “พูดไร”เสียงนิ่งๆเหมือนเดิม
   “.......” ผมเงียบ (กำลังคิดเหมือนกันว่าผมพูดอะไร ก็ตอนนั้นผมโกหกมัน ผมลืมไปแล้วว่าตัวเองพูดอะไร ...จะได้เหมือนกัน) ผมเงียบคิดพักใหญ่
   “พูดอะไร” ไอ้ปอตะคอกใส่ผม
   “........”ผมยังเงียบตามเคย (ก็มันลืม  คิดยังไม่ออก)  รู้สึกได้เลยว่าไอ้ปอขับรถเร็วขึ้น (ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย...มีอะไรใช้แต่กำลังไม่งั้นก็เรียกร้องความสนใจ)  ผมมองหน้ามันก่อนที่จะระลึกได้
   “กูบอกว่าแนนซี่คงดีใจที่ได้ไปกับมึง” ที่จริงผมนินทามันว่า(มึงคงกลัวแนนซี่) ถ้าพูดความจริงออกไปมันคงไม่พอใจเพราะมันไม่ชอบให้ใครมาพูดว่ามันกลัวคนโน่นคนนี่(ก็เด็กมีปัญหา...มันพยายามทำตัวเองให้มีปัญหามากกว่า)
   ไอ้ปอได้ยินแค่นั้นก็เลี้ยวรถจอดข้างทางกระทันหัน
   “โป๊ก” หัวผมชนกับกระจกข้าง (ไม่ได้รัดเข็มขัด)  ผมยื่นหน้าเอามือคลำที่หัว ผมเหล่มองไอ้ปอ ...ไอ้ปอหน้าซีด ตกใจอย่าเห็นได้ชัด มันคงอึ้งไม่คิดว่ามันจะโขกแรงขนาดนั้น มันก็ทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ อ้าปากตาค้าง ค่อยๆเอามือมาที่หน้าผากข้างซ้ายของผม
   “มึงเจ็บไหมที” ไอ้ปอพูดเสียงอ่อยๆ
   “หึ ไม่เจ็บ”  ผมตกใจมันมากกว่าที่มันหน้าซีด (มึงเลือดออกตรงไหนป่าว ทำไมมันซีดขนาดนั้น)
   “มึง เจ็บมากไหม” (ทำกูเจ็บยังมาทำหน้าเศร้าให้กูเห็นอีก...กูจะโกรธมึงรึสงสารมึงดีล่ะ)
   “ไม่เลย กูบอกแล้วว่าไม่เจ็บ” (กูถือว่ามันเป็นกรรมกูแล้วกันที่โกหกมึง...เห็นผลทันตาดี)
   “กูขอโทษ” (ทำผิดแล้วรู้จักขอโทษ...ก็ดี แต่...)
   “กูว่าคนที่มึงจะขอโทษคงไม่ใช่กูหรอก เพราะมันเป็นเรื่องเล็กน้อย” (กูอยากให้มึงไปขอโทษเพื่อนกูมากกว่าที่มึงทำลงไปเมือวานในหลายเหตุการณ์) ผมให้มันคิดแต่ไม่รู้ว่ามันจะคิดออกไหม
ไอ้ปอเหมือนไม่สนใจคำพูดผม มันจับหัวผมบิดดู
   “มันช้ำขนาดนี้  ไปหาหมอไหม”
   “หัวกูไม่เป็นไรหรอก แค่เส้นเลือดฝอยแตก มันไม่ได้สำคัญ  เดี๋ยวมันมาอุดของมันเอง”
   “มึงแน่ใจนะ”
   “เออ”
   “กูลืมไปว่ากูมากับหมอ55+” มันพูดแล้วหัวเราะเบาๆ(แต่กูไม่ตลกด้วยเลยนะ)
   “กูว่าจะจอดถามมึงดีๆ  ช่างมันเถอะ  มันผ่านมาแล้ว” (ให้มันแน่เหอะถ้ากุไม่เจ็บตัวก่อนคงซักกูยาว... ดีแล้วล่ะที่ไม่ถาม กูก็ไม่อยากบาปโกหกมึงเท่าไหร่หรอก)
   ไอ้ปอขับรถ เลี้ยวกลับ(อ้าวแล้วมึงจะไปไหน) ผมสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม ดูๆไปเรื่อยๆ (เห้ย มันกลับมาบ้านไอ้กบทำไมว่ะ)
   “ไปไหนแล้วล่ะ” ไอ้ปอพูด เมื่อรถจอดหน้าบ้านไอ้กบ (อย่าบอกนะว่าจะมาขอโทษ)
   “ใคร ไอ้กบเหรอ”
   “เออ” (เค้าคงจะรอมึงอยู่หรอก)
   “ออกไปเที่ยวแล้วมั้ง....ถามหามันทำไม” (ผมแกล้งถาม)
   “อ้าว ไอ้นี่ มึงบอกให้กูมาขอโทษไอ้พี่มัน ไม่ใช่เหรอ…หัวมึงกระแทรกเป็นไรมากป่าวเนี้ย”  (ไอ้พี่มัน...ศัพท์อะไรของมึงวะ  กึ่งเพื่อนกึ่งพี่) ช่างมันเถอะแต่มันก็ทำให้ผมยิ้มที่มุมปากได้ อย่าน้อยก็คิดที่จะมีสำนึกดีกะเค้าบ้าง
   “เค้าไม่อยู่ก็ไม่เป็นไหร่หรอก โอกาสหน้าก็ได้ ไม่สายสำหรับการสำนึกผิด 55+” ผมพูดแซวมันเล่น
   “งั้นเราไปเที่ยวกัน ดีไหม ไหนๆกูก็ได้ลางานมาแล้วจะได้ไม่เสียเวลา” (กูขอร้องให้มึงมาตายล่ะ  ... หาว่าเสียเวลางานมาหากู)
   “มึงจะไปไหน  เดี๋ยวกูพาไป” มันพูดต่อ
   “ห๊ะ” ผมมองมัน เมื่อกี้นั่งยัน นอนยันว่าจะกลับ และอีกอย่าง(พูดซะเหมือนกูเป็นภาระมึงเลย)
   “ไปพัทยา ดีไหม” มันพูดอย่างอารมณ์ดี ต่างจากเมื่อ ครึ่งชั่วโมงก่อน
   “ไม่เอากูเบื่อทะเล”(เบื่อพอๆกับหน้ามึง)
   “ไปสวนนงนุช”
   “เคยไปแล้ว”
   “ไปสวนเสือ”
   “....”ผมส่ายหัว
   “ไป.....สัตหีบ”
   “ไปทำไม”
   “ไปขึ้นเรือจักรี” (ทำไมมึงถึงอยากไปนักว่ะ ไอ้ที่มึงพูดๆมาทั้งหมด กูเคยไปหมดแล้ว)
   “อืม ไปก็ไป”  แต่ก็สงสารมัน ก็อย่างที่มันว่าแหละ ลางานมาทั้งทีจะให้กลับไปอยู่บ้านก็คงไม่ดี อย่างน้อยก็หาประสบการณ์วะ มาครั้งแรกกับครั้งนี้มันจะต่างกันไหม ในที่สุดก็ไปสัตหีบ ขึ้นเรือรบ ส่วนใหญ่ก็มีพ่อแม่พาเด็กๆมาเที่ยวกัน หลังจากนั้นก็ขึ้นเขาดูจุดชมวิว สัตหีบ ต่อด้วยเล่นน้ำที่หาดเตยงาม  หาดนี้คนน้อยครับ อาจจะพราะว่ามันอยู่ในค่ายทหารมั้ง คนทั่วไปก็อาจจะไม่ค่อยกล้าเข้ามา ก็ประมาณเที่ยงก็กินข้าวแถวๆนี้แล้วมุ่งหน้ากลับชล
   “ไปไหนอีกอ่ะ มันเพิ่งบ่ายโมงเอง” (ยังจะไปอีกเหรอ)
   “กลับบ้าน นอน” ผมออกความคิดเห็น
   “บ้า  มาเที่ยวนะไม่ได้มานอน...นอนไว้นอนตอนเย็น”
   “แต่กูง่วง” (กินข้าวอิ่ม โดนแอร์เย็น)
   “กูอนุญาตให้มึงหลับ 30 นาที ถึงแล้วกูจะปลุกมึง” (กูต้องให้มึงอนุญาตก่อนใช่ไหม ถึงจะนอนได้) ผมหาวแล้วก็หลับไป
   ...
   เวลานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ผมหลับ ไอ้ปอก็ไม่ได้ปลุก แต่รถมาจอดสนิทที่ม.บูรพา ผมมองไอ้ปอ มันเอนเบาะนอนแต่ไม่ได้หลับ นอนฟังเพลง
   “ตื่นแล้วเหรอ” (กูลืมตา คงหลับอยู่มั้ง)
   “อืม กี่โมงแล้ว”
   “สามโมง”
   “อ้าวแล้วไม่ปลุกกูล่ะ”
   “กูเห็นมึงนอนสนิท มึงคงเหนื่อย”
   “แล้วมาที่นี้ทำไม”
   “กูไปหาดมาแล้วแต่แดดมันส่องเข้ามา ไม่มีที่จอดร่มๆ กูเลยเข้ามาจอดในมหาลัย”
   “เค้าให้มึงเข้าด้วยเหรอ55+”
   “ปากดี... กูน่าจะปล่อยให้มึงตากแดด จะได้เป็นไอ้ทีแดดเดียว55+ ตัวยิ่งดำๆอยู่ด้วย” (ไอ้บ้า ขาวกว่ากู แล้วทำเป็นพูดได้นะมึง)
   “มึงนั้นแหละปากดีนักนะ  เดี๋ยวกูทิ้งไว้ที่นี้เลย”
   “โอ้ยที อย่าทิ้งกูเลย กูหาทางกลับบ้านแถบไม่ถูกแหนะ” มันพูดประชดผม
   “จริงดิ โง่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
   “กูหลับตาเดินยังไม่ตกหลุมเลย”
   “แล้วมานี้ทำไมไม่กลับบ้าน”(ใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว)
   “ก็บอกแล้วมันยังไม่เย็นเลย มานี้กูจะพามึงไปดูปลา”
   “กูดูเป็นสิบรอบแล้วปอ”   ปลาในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำทางทะเลม.บูรพา
   “มึงเคยดูกับกูยัง” มามุกนี้ตลอด (กูเบื่อจริงๆ คำอ้างนี้ มันจะต่างกันตรงไหน  ดูกับมึงแล้วปลามันจะมีขางอกมารึไง...เสียเงินอีกต่างหาก วันนี้งบปานปลายแล้วนะ)
   “มึงเคยดูยัง”
   “เคยดูแล้ว”
   “กูก็ดูแล้ว มึงก็เคยดูแล้ว แล้วจะเข้าไปเสียเงินทำซากอะไรวะ” ผมพูดต่อ
   “เอางี้ ไปนั่งรถรางเล่นดูมอดีกว่า มึงจะจบแล้วนี่ มาต่อนี้เลยดิ”
   “ไม่เอาอ่ะ กูจะไปเรียนที่เดียวกับมึง จะได้ประหยัดค่าอยู่ค่ากินไง” (ทำเป็นประหยงประหยัด...ไปเรียนกับกูมันมีกระเพาะเดียวเหรอวะ ถึงประหยัดค่ากิน )
   “เออ สอบให้มันได้ งั้นก็ไปนั่งรถรางเล่นกัน”ที่ชวนมันไปไม่อยากเสียเงิน หลอกล่อไปที่อื่น (จะได้สำรวจอาหารตาไปด้วย55+ความคิดกูช่างร้ายนัก)
   ผมกับไอ้ปอเดินไปขึ้นรถรางอาคารเฉลิมพระเกียรติ(สถานที่เรียนรึที่ท่องเที่ยววะ) มีเสาไฟเป็นหงษ์ยังกะถนนที่นครปฐม(ถนนที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุดในประเทศไทย) ยิ่งเข้าไปยิ่งอึ้งในมหาลัยมีโรงแรมด้วยอ่ะ ตามปกติก็จะเห็นมีแต่ที่พักรับรอง แต่นี่โรงแรมสไตล์บาหลีซะด้วย ตอนแรกนึกว่าไม่ใช่ของมอเค้า แต่อ่านป้าย โรงแรมมหาวิทยาลัยบูรพา (ผมมาครั้งสุดท้ายก็น่าจะตอนมอหก...เออแต่ล่าสุดก็งานลอยกระทงที่ผ่านมานี่หว่า แต่ไม่ได้มาทางนี้)
   “อย่างงี้ นักศึกษาก็สนุกเอากันเลยนะสิ” ดูมันพูดมาถิ่นเค้าแล้วยังปากดี มันพูดใส่หูผม แต่น้องคนข้างหน้าได้ยินมั้ง หันมามอง (เอาเลยน้อง ถอดคัชชู ส้นเข็มที่น้องใส่ ฟาดปากมันเลย)
   “ปอ เค้าอยากใช้เป็นที่ฝึกงานของนิสิตเค้าก็ได้…สมัยกูก่อนจะไปข้างนอกได้ก็ต้องฝึกงานในโรงบาลมอก่อนเหมือนกัน”
   “.......” ไอ้ปอเงียบ  (หวังว่าน้องคนข้างหน้าจะไม่โกรธนะ พี่แก้ต่างให้แล้ว)
   ไอ้ปอเงียบผิดปกติ จนผิดสังเกต ผมเลยมองมัน   ผมคิดว่าจะมาหาอาหารตา  แต่กลับเป็นมัน ที่มองคนรายทางคอแทบหัก (กูไม่น่าชวนมึงมาเลย...มึงมอง  กูก็มองวะ) ผมก็มองหาสิ่งที่สบายตาเหมือนกัน มองไปคนละฝั่งกับมัน (มีแบ่งกันมองด้วยเว้ย)  สักพักไอ้ปอเอามืออ้อมมาข้างหลังผม ชูนิ้วสองนิ้วทำเหมือนจะจิ้มตาผม
   “มองอะไรหนักหนา”
   “อ้าวไอ้นี่  ทีมึงมองกูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
   “กูมองเฉยๆ กูไม่ได้คิดอะไร”
   “กูคงจะเข้าชาญรู้อยู่หรอกว่ามึงคิดรึไม่คิด  กูมองไปเรื่อยไม่ได้คิดไรเหมือนกัน”
   “มึงไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ”
   “โอ้ยยย ไอ้ปอ คำนั้นกูต้องพูดมากกว่า” (กูไม่เคยมีประวัติด่างพร้อยเหมือนมึงนะ) จริงๆแล้วผมน่าจะเป็นฝ่ายหึงหวงมันมากกว่านะ เอาจริงๆคือมันหน้าตาดีกว่าผมอีก  แถมมีคนมาแทะโลมมากมาย  (เหมือนคุณๆที่อ่าน แล้วเห็นมันดีกว่าผม)
   นั่งครบรอบก็ลงที่เดิม ประมาณ4โมงได้
   “ไปบางแสนกันไหม” ไอ้ปอชวน
   “โอ้ยยย มึงยังไม่เบื่อน้ำทะเลอีกเหรอ”
   “กูไปกับมึงได้ทุกที่แหละ” (อย่าพูดกูเลี่ยน)
   “ไม่ไป น้ำทะเลเต็มกระเพาะกูแล้ว”
   “กูไม่ได้ชวนมึงไปเล่นน้ำ ไปเดินเล่นเฉยๆ”
   “จะไปยังไงก็ช่าง กูได้กลิ่นอายทะเลจะอ้วกอยู่แล้ว” (กูโคตรเบื่อ)
   “ไปไหนต่อดีล่ะ มันยังไม่ค่ำเลย”
   ตกลงเรื่องที่จะไปอยู่นาน คิดไม่ออกแถวๆนี้ก็ไปหมดแล้ว เลยตกลงกันว่าขับเลียบหาดบางแสน ขึ้นเขาสามมุก ดูพระอาทิตย์ตก  เหมือนจะโรแมนติกเนอะแต่ไปจริงๆได้แต่นั่งบนรถไม่ได้ออกมา เพราะเจ้าลิงที่นี้ซนมาก และหลังจากที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า ผมก็ชวนมันกลับ
   “ไป กลับบ้าน”
   “หาไรกินก่อนเข้าบ้านดีกว่า”
   “ปอที่บ้านก็มีข้าวกิน” (มึงอย่าเพิ่มรายจ่ายให้มันมากนัก แค่นี้งบก็บานปลายเยอะแล้ว)
   “น๊าที กินข้างนอกบ้านสักครั้งเหอะ”
   “มึงหนิหาเรื่องเสียตังค์ตลอด”
   “วันนี้มาเที่ยวแล้วก็เอาให้มันครบเซตไปเลย ทั้งกิน ทั้งเที่ยว จะได้สนุกไง” มันพูดยิ้มๆ
   “สโลแกนมึงมีแต่จะพาจน ทำมาหาเก็บบ้างนะ ไม่ใช่มัวแต่ทำมาหากิน”
   “ขอร้อง วันนี้วันเดียว กิน  เที่ยว  หยุดบ่น” มันพูดเน้นๆทีละคำ
   “เออได้ แต่กูบ่นเป็นครั้งสุดท้ายของวัน  การเที่ยวและการกินวันนี้ ถือว่าเราสองคนเอาเงินอนาคตมาใช้ ต่อไปนี้จะต้องประหยัดเอาเงินคืนอนาคต มึงเข้าใจไหม” ผมพูด  ไอ้ปอทำหน้างง
   “ยังไงวะ”
   “ ก็ปกติมึงใช้ตังค์วันละ70 ต่อไปมึงต้องใช้ลดลงวันละ40บาท ทำเดือนหนึ่งก็พอ” ผมพูดให้มันฟัง  ปกติผมให้มันใช้(ก็เงินมันนั้นแหละ)เดือนละ2พัน ทั้งกินน้ำมันรถ ต่อไปต้องลดลงให้ใช้ประมาณเดือน1พันสองร้อยบาท จะได้เอาเงินที่เหลือ แปดร้อยไปฝากเก็บให้มันเหมือนเดิม(เงินเดือนของมันจะต้องฝากในบัญชีไม่ต่ำกว่าเดือนละสองพัน...ผมเป็นคนควบคุมเอง)   ไม่ใช่มันทำคนเดียวนะ ผมก็ต้องทำด้วย(รับผิดชอบร่วมกัน) ผมต้องลดลงให้มากกว่ามันอีก เพราะผมต้องเหลือเงิน พันสองร้อยในเดือนนี้ไปรวมกับของมัน ฝากเข้าบัญชีสองพัน ...หลายคนอาจจะคิดว่า ทำไมผมไม่เอาเงินเดือนผมฝากให้มันไปเลยจะได้ไม่ต้องมานั่งลดกันทั้งเดือน...ไม่ได้หรอกนะครับ เงินส่วนอื่นก็ต้องเก็บเป็นสัดส่วน  ส่วนที่จะเอามาจ่ายก็ต้องคงเท่าเดิม ถ้าอยากจะได้อะไรเป็นพิเศษเช่นเที่ยวกินเหมือนในวันนี้ รึอยากได้ร้องเท้า เสื้อผ้า ก็ต้องรู้จักลดรายจ่ายส่วนอื่น เอาไปจ่ายส่วนนี้เอง สรุปแล้ว รายจ่ายต่อเดือนต้องเท่าเดิม รายเก็บต่อเดือนก็ต้องเท่าเดิม  (งงไหมกับการเก็บเงินของผม)ผมทำตั้งแต่สมัยเรียนนะ แต่ตอนนั้นควบคุมรายจ่ายอย่างเดียว  ตอนนี้ก็ทั้งรายได้และรายจ่าย
   “ทำได้ไหม”ผมถามย้ำ 
   “วัน50 บาทไม่ได้เหรอ” (มีอ้อนวอน)
   “ 40 บาทก็พอแล้วปอ ตอนเช้ามึงก็กินข้าวที่บ้าน ตอนเย็นก็กลับไปกินที่บ้านแล้วจะไสหัวไปไหนค่อยไป และตอนไปเรียนมึงก็ติดรถพ่อมึงไป และกลับ  เห็นไหมแทบจะไม่ได้เสียตังค์  จะเสียหน่อยแค่ข้าวกลางวัน  ตกลงไหม”  ผมว่ามันน่าจะดีกับตัวมันด้วยนะ มันจะได้มีเวลาพบปะพูดคุยกับครอบครัวมันมากขึ้น
   “มึงก็ไม่เผื่อให้กูเลยเหรอ ถ้ากูไปทำแก้วน้ำเค้าแตกมึงจะว่ายังไง”
   “นั้นแหละเป็นสิ่งที่มึงจะต้องรอบคอบมากขึ้น ถ้ามึงไปแตกจริงๆ มึงก็กดออกมาใช้ได้ แต่ต้องใช้หนี้บัญชีตัวเองแค่นั้น”
   “กูเพิ่งเคยเห็นนี่แหละเว้ย ใช้เงินตัวเองเป็นหนี้ตัวเอง”
   “ปอเราโตแล้วมันต้องมีระเบียบในการใช้เงินได้แล้ว ถ้าใช้ไม่คิด มันก็หมดไปอย่างไม่ทันคิดเหมือนกัน...เหมือนวันนี้เหมือนจะหมดไม่เยอะแต่ถ้านั่งเขียนรายจ่ายออกไปมันเกินสองพันแล้วนะ”  ค่าน้ำมันรถก็ปาไปแล้วพันห้าร้อย
   “เออ กูทำได้…วันนี้เรากินข้าวนอกบ้านกัน”
   “ได้ ไม่มีปัญหา มึงทำได้ ก็โอเค” (ทำให้ได้อย่างที่ปากพูดแล้วกัน)
   “งั้นไปกินหมูกระทะกัน” (กูก็นึกว่ามึงจะกินข้าวไม่เกินคนละ50...ไปกินหมู2คน ตกคนละเกือบๆสองร้อยเลยนะเว้ย)
   “เอาจริงดิ” (กูเริ่มมีปัญหาแล้ว ตัวเลขวิ่งพล่านในสมองกูไปหมด)
   “นานๆครั้ง  กูบอกแล้วว่ากูทำได้ ไม่ต้องห่วง”(มึงน่ะได้  แต่กูเริ่มไม่ไหวแล้วเพราะปกติต้องลดเยอะกว่ามึง  เจอหมูลงไปกูต้องลดลงกว่าเดิม)
   “โอเค ได้” (เดือนที่แล้วค่าไฟเพิ่งทำพิษกู)
   
   ณ ร้านชบา หมูกระทะ
   ไอ้ปอก็เลือกที่ซะไกลจากที่ตักอาหารเชียว  นั่งตรงลานโล่งๆด้วยนะ(ฝนตกลงมาหรอกมึง   ฝนยิ่งไม่มีฤดูอยู่ด้วย)  ก็นั่งกินไปเรื่อยๆ สักพักมีเด็กมาขายดอกกุหลาบ
   “พี่ค่ะ ช่วยหนูซื้อหน่อยค่ะ ดอกล่ะ10บาทเอง” (10 บาทไม่เองแล้วหนู)
   “ไม่ซื้อหรอกครับ”ผมตอบแล้วยิ้มให้เด็กหญิงวัยประมาณ 6ขวบ สงสารเด็กแต่ไม่นิยมสนับสนุนให้เด็กเป็นเครื่องมือ (โห้..โคตรมนุษยชาติเลยกู)
   “ซื้อให้แฟนก็ได้ค่ะ”  แน่ะมีชักนำ  ... น้องคนนี้ไม่ได้มองหรอกครับว่ามากับใคร เห็นพูดประโยคแบบนี้ทุกโต๊ะ สงสัยท่องมา
   “พี่คนนั้นเค้าใจร้าย  มา เอามาขายให้พี่” ไอ้ปอพูด (อ้าวไอ้นี่  พูดซะกูเลวในสายตาเด็กเลย)
   “ดอกเท่าไหร่ครับ” ไอ้ปอถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่ม ผมก็นั่งอมยิ้มดูมันคุยกับเด็ก เห็นมันหน้ามึน เอะอะโวยวายไร้มารยาท แต่มันรักเด็กนะ(ขัดกับตัวมันใช่ไหมล่ะ) เวลาขี่รถผ่านโรงเรียนอนุบาลมองคอแทบหักแล้วก็จะยิ้ม พูดเพ้อเจ้อเรื่องลูกให้ผมฟัง มันคิดถึงขนาดจะขอเด็กกำพร้ามาเลี้ยง(มีปัญญาเอาตัวให้รอดก่อนเถอะ)
   “ดอกสิบบาทค่ะ”
   “3ดอก 20 บาทได้ไหม”
   “ได้ค่ะ” (อ้าวน้อง บวกลบ คูณ หาร เลขถูกยังเนี้ย กลับไปจะโดนแม่ตีป่าว)
   “พี่ซื้อ20บาท” น้องเค้าก็ยื่นดอกไม้ให้สามดอก
   “พี่ฝากเอาไปให้พี่ทีหน่อย(ไอ้ปอชี้มาที่ผม) แล้วบอกให้พี่เค้ายิ้มกว้างๆด้วย” เด็กคนนี้กำมือปิดปาก ยิ้มเห็นฟันหลอ ก่อนพูดว่า
   “พี่เป็นแฟนกันเหรอค่ะ” (อ้าว ไอ้ปอทำให้เด็กสับสนทางเพศ) เด็กคนนี้ยื่นดอกไม้มาให้ผม
   “ดอกนี้ของพี่(ผมวางไว้กับตัว) ดอกนี้ของพี่ปอ(ผมยื่นให้ไอ้ปอรับ) แล้วดอกนี้ของน้อง(ผมยื่นให้น้องกลับ)” ไอ้ปอทำหน้างง  น้องก็รับเอาแบบงงหน่อยๆ
   
   “เห็นไหม ให้ดอกไม้กัน ไม่ได้เป็นแฟนกันก็ให้กันได้  เพื่อนก็ให้ได้ เป็นพี่เป็นน้องก็ให้กันได้”  (หวังว่าน้องคงลดความสับสนลงนะ)
   จากนั้นน้องคนนั้นก็ไปขายโต๊ะต่อไป แต่ยังแอบมองมาที่โต๊ะผมกับไอ้ปอ(ยังๆ ยังไม่เลิกคิดอีก เบิร์ดกระโหลก2ทีดีไหม)
   “ฉลาดว่ะ รู้จักหลอกเด็กด้วย”
   “หลอกอะไรวะ  มึงน่ะทำให้เด็กสับสน”
   กินเสร็จ ก็กลับบ้านกว่าจะกลับถึงบ้านก็จะสามทุ่มอยู่แล้ว ผมกับไอ้ปอรีบอาบน้ำนอน เพราะพรุ่งนี้ มันอาสาไปส่งผมขึ้นรถแต่เช้ามืด  เมื่อหัวถึงหมอนผมก็สลบไปเลย  ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกอีกที ตี4 (โอ้ยยย ทำไมมันเร็วอย่างงี้ เหมือนกูเพิ่งนอนแป๊บเดียว)  ผมอาบน้ำ และเดินลงไปหาไรกินข้างล่าง
   “ปอมึงมากินด้วย  มื้อแรกในการประหยัดของมึง(และกู)” ผมพูดยิ้ม
   “กูยังไม่หิวเลย  มึงกินเหอะ”
   “อย่าใช้เกิน40บาทนะเว้ย”
   “เออ กูรู้แล้ว”
   หลังจากนั้นไอ้ปอก็ไปส่งผมขึ้นรถ  ดูมันทำหน้ายังกะผมจะไปออกรบ 
   “อาทิตย์หน้ามึงอย่านัดใครไว้อีกนะ” มันบอกผม
   “เออ” (กูไม่กล้านัดใครแล้ว)
   “มาถึงก็โทรมานะ  เดี๋ยวกูมารับ”
   “เออ”(ส่งกูทีไรบอกกูทุกครั้ง)
   “อยู่ที่นี้มึงก็อย่าซ่านัก อย่าให้กูได้ยินเรื่องท้าต่อยท่าตีกัน  เข้าใจไหม” ผมพูด
   “เออ ไม่มี” มันพูดยิ้มเอามือเกาหัว (ยืนตรงนี้น่ะไม่มี)
   “ไม่มีก็ดี  ถ้ากูรู้มึงจะโดนดี”
   “55+ โดนไรว่ะ”
   “โดนตีน   ชัดมั้ย”
   “โหดว่ะ”
   ถึงเวลารถออก ผมเดินเข้าไปกอดคอมันแล้วพูดข้างหู “ดูแลตัวเองดีๆนะปอ” จากนั้นก็เดินขึ้นรถไป มุ่งหน้าสู่มหานครที่วุ่นวาย

...
เสาร์ อาทิตย์เป็นวันหยุดที่เหนื่อยทีเดียว  หวังว่ามาคราวหน้าก็คงจะราบรื่นเป็นปกติดีนะ

[andy_kwan]

 
จิ้มก่อน เดี๋ยวค่อยอ่าน  อุอุ

[NUTTYZERO]

  จิ้มด้วยคน (แต่โดนตัดหน้า)

เฮ้อ...ผมว่าปอนี่ก็กะจะทำให้ทีทุกอย่างเลยนะเนี้ย หวานไปอีกแบบ

แต่ความเป็นเด็กของปอก็มีสูงเลยทีเดียว ทีก็ต้องเข้าใจนะครับ(ซึ่งผมว่าปอจะเข้าใจพี่ทีมากกว่า)

ขอบคุณครับ และเป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ 

[kitty]

  น่ารักทั้งคู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[beambeam]

โรแมนติกมากมายอ่ะ ทำไมแฟนเราไม่ทำแบบนี้มั่งนะ ฮือๆๆๆ   อย่าทำให้อิจฉามากมายนะ เห็นใจคนที่ไม่มีแฟนมั่ง 5555+
 

[oaw_eang]

สนุกเหมือนเคย

เจ้สอง 

[Little Devil]

กฎเข้มซะ   

+1

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

น่ารักดีค่ะ คู่พี่มีความเป็นเด็กและผู้ใหญ่ผสมปนเปกันไป มิกซ์ออกมาแล้วก็ได้รสชาติซาบซ่านดีไปอีกแบบ 

[kikipanda]

อ่านชื่อตอน แล้วพาให้คิดอกุศลอ่ะคุณไรเตอร์  (ตอนแรกนึกว่าเจ็บตัว...ตรงอื่น ไม่คิดว่าเพราะหัวโขกอ่ะ อร๊ายยย  )


พี่ทีเป็นคนที่มีวินัยในการใช้เงินมากค่ะ น้องปอได้พี่ทีดูแลรับรองอนาคตเศรษฐีแน่นอน ถ้าอิฉันเอาหลักการคุณพี่มาใช้ หลังจากวันที่ไปกลับเที่ยวมา คงเหลือใช้แค่วันละ 20 แล้วแน่(ไม่พอแม้แต่จะซื้อแกลบกิน  )

[Ultramann]

ชอบตอนเดินกอดคออะครับ เห็นภาพเลยอ่าๆๆ
หนุกมากมายคร้าบบ  มาต่อเร็วๆน้าาา   

[j4c9y]

เดี๋ยวจะเอาวิธีคิดพี่ธีมาใช้บ้างดีก่า

จะได้มีเงินอนาคต

[ash]

เป็นกฎการใช้เงินที่เข้มดีจัง

[nutto]

ใช้เงินโหดมากอะครับ ยังไม่เคยคิดละเอียดขนาดนี้เลยอะครับ

[IZE]

โหยยยยยยยยยยยยยย

ที  นี่สุดยอดศรีภรรยาเลย   ทำให้ทุกสิ่งอย่างเลย วางแผนซะ