หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[โมโม่ที่รัก]

จดบันทึก แล้วทำตาม

อิอิ


ชอบอ่ะ  ชอบบบบบบ

มีการจดบันทึกด้วย
พี่ที พี่ปอ เก็บกี่บาทดี
555+
 

[Little Devil]

 

+1

[Izeo]

อ่าาาา
เรื่องนี้อ่านจบแล้วอ่ะ

เหอะ ๆ
มันมีแค่ 30+ กว่าตอน จบแบบค้าง ๆ คา ๆ อีกอ่ะคร้าบบ

พี่ต้นไม่เขียนต่ออีกอ่ะ


>O<

 

[Dee^daY]

เอาไป Double A
เผื่อเอาไปเช็ด..เอ้ย..เขียนงานก่อน

[mini]

  เสียวสมชื่อตอนคับ

NC ไม่เป็นรองใคร  เล่นเอาซะเกร็งเลย 

[Ultramann]

เอาไปเลยเต็ม 10  อิอิ

[davidbody]

กลับมาคืนดีกัน ก้เอาเรื่องเสียวๆมาให้อิจฉาเลยนะ ขอบคุณครับ ชอบๆๆๆ

[ash]

 

 

 

เกินคำบรรยาย

[DexTunG]

 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

      

วันนี้มาปรับเกรดให้ใหม่จ๊ะ เอาไปเลย A+++ 

  ขอแบบนี้อีกนะคะท่านพี่ที (ไม่ค่อยหื่นเล้ยยกรู)


 

[● MaYa~Boy ●]

แรง อิอิ

[railay]

 
ฉากนี้ ที่รอคอย+1 ไปเลยค่ะ

[LEO]

ช่วยด้วย!ผมได้แฟนเหี้ยไอ้เด็กช่างยนต์ 29 ...เสียน้ำ(ครั้งแรก)ริมน้ำตก

บ่นนำ
   โอ้ยยยยยยยยเครียดดดดดด  จะไม่ไหวแล้วววววววววว บ่นที่ไหนไม่ได้ ร้องไปเค้าก็คงสมน้ำหน้าขอบ่นในนี้หน่อยเหอะ 
กูเป็นคนนะเว้ยไม่ใช่นักโทษ(อ้าวกูพูดแบบนี้ งั้นนักโทษก็ไม่ใช่คนน่ะดิ) กูมาทำงานวิจัยนะ กูไม่ได้ทำงานในเรือนจำ บอกกูหน่อยเหอะที่อื่นเค้าเป็นแบบนี้รึป่าว
ทำงานจันทร์-ศุกร์ หยุดเสาร์อาทิตย์ แปดโมงถึงสี่โมงเย็น มีที่พักให้ เงินเดือน 18,000 บาท ใครไม่เอาก็บ้าแล้ว  กูก็ไม่ใช่คนบ้าด้วยดิ ก็เลยตอบรับสัญญานี้ โดยไม่ลังเลและซักถามรายละเอียดการทำงานเท่าไหร่ (หน้าเลือดฉิบหาย) หลอกกูไปขายตัวยังจะดีกว่าซะอีก(55+ ล้อเล่นแก้เครียด)
ฟังนะแล้วมาเครียดร่วมกัน
ผมทำงานในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว ปิดมิดชิด กระจกสีดำติดฟิล์มอีกต่างหาก ในห้องผม(มันมีหลายห้อง) มีแต่นักวิจัยรุ่นเดอะ(ไม่มีอาหารตาเลยกู) 12คน (รวมผมแล้วนะ) แต่ละคนนั่งโต๊ะติดกัน มีแผ่นกระจกใสกั้นแบ่งพื้นที่ อาณาจักรชัดเจน(ไม่เหมือนชายแดนไทย-กัมพูชา) ห้ามเข้าเขตแดนซึ่งกันละกัน(ไม่งั้นคงเกิดศึกแดงเหลืองแน่นอน) สายตาผมสำรวจห้องโดยรอบ ปรากฏว่ามีกล้องวงจรปิดนับสิบตัว(มึงจะไม่ให้กูมีที่หายใจเลยรึไง) ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ(ไปดูว่ามันจะมีกล้องไหม   ถ้ามีล่ะก็  กูจะ…โชว์เลย) อืมไม่มีแฮะ แต่หน้าห้องน้ำมี
  เรื่องโทรศัพท์ ไม่ต้องกังวลมีให้ใช้  แต่ต้องเป็นของสำนักงานเท่านั้น(มันมีเครื่องดักเสียง) โทรศัพท์มือถือ โดนเก็บไว้ในล็อคเกอร์ก่อนเข้าห้อง ผมก็ให้เบอร์สำนักงานไอ้ปอไปเหมือนกัน เผื่อมันมีอะไรหนักหนาสาหัส แต่ถ้าไร้สาระไม่ต้องโทรเด็ดขาด (ถึงแม้กูไม่เปิดเผยข้อมูลวิจัยแต่กูก็ไม่อยากให้เปิดเผยข้อมูลของกูเหมือนกัน)
เท่านั้นยังไม่พอ กระดาษแต่ละแผ่นถูกเจ้าหน้าที่เค้าบันทึกไว้ทุกหน้า มีเลขกำกับด้วย ห้ามหายเด็ดขาด(เพราะมันกลัวเราเขียนแล้วเอาออกไป) ขาดได้ ยับได้ ยังไงก็ต้องให้เหลือซาก วันแรกไปด้วยความไม่รู้(กูก็เลยเขียนบรรยายสรรพคุณที่อึดอัดไปซะ แล้วร่อนลงถังขยะส่วนตัว(ถังขยะยังห้ามทิ้งลงของคนอื่น)) ถ้าไอ้คนตรวจสอบอ่าน มันคงรู้แล้วล่ะว่าผมคิดยังไง (วาดรูปคนข้างๆเป็นปีศาจด้วย ฮ่าๆๆๆ ก็กูเกร็ง ก็เลยหากระดาษมาขีดเขียนเหมือนงานยุ่ง))
ยังไม่หมดเพียงเท่านั้น มีเครื่องติดตามตัวเหน็บเข็มขัดทุกคน มิหนำซ้ำยังต้องเอาติดตัวตลอด24ชั่วโมงด้วย(แค่นี้คิดว่าจะติดตามกูได้เหรอ) พอถึงห้องพัก ผมก็ถอดมันไว้หัวเตียง แล้วออกไปพบปะกับเพื่อนๆบ้างเฮ่อๆ  (มันคงเอาไว้ตรวจสอบว่าเราไปไหนมาไหนบ้าง เผื่อไปในที่เสี่ยงต่อการเปิดเผยข้อมูลมัน เช่น องค์กรวิจัยอื่น)  ถ้าคิดจะทำจริงๆ มันคงไม่โง่ไปที่นั้นหรอก  แต่ความลับไม่มีในโลก เมื่อผมโดนจับได้ว่าไม่เอาติดตัวในอาทิตย์แรก ก็กลับถึงห้องทีไหร่หยุดการเคลื่อนที่ทุกที (ก็ใครจะไปคิดว่ามันตรวจสอบละเอียดถึงการเคลื่อนที่ซะขนาดนั้น) ดูไอ้คนตรวจสอบพูดกับผมนะ
“ผมไม่คิดว่าคุณกลับถึงที่พักแล้วคุณจะล้มตัวนอนเลย” (เออ กูก็ไม่ได้นอนหรอก)
“อ๋อ ผมอาบน้ำ  ถอดไว้ แล้วลืมใส่” (ข้อแก้ตัวสุดขุ่นของผม)
“ทีหลังตรวจสอบให้เรียบร้อยนะครับ”
“ครับผม” (เออ ไอ้เหี้ย  กูรู้แล้ว…ทีหลังกูจะทำให้เนียนกว่านี้   เซ็งเป็ด เซ็งไก่ เซ็งห่านเลยกู) เดินออกจากห้องสอบสวนด้วยสีหน้าแห้งเหี่ยวเหมือนทุ่งกุลาร้องไห้ในฤดูแล้ง
ก่อนจะเข้าทำงานมันก็มีทีมงาน มาสแกนจับค้นตามตัวเอาอะไรติดตัวเข้าไปรึป่าว(บางวันก็มีมาสัมผัสKผมเล็กน้อย (แน่จริงมึงก็สัมผัสให้มันนานๆดิวะ ไอ้สาด) ผมก็ได้แต่คิดยกมือขึ้นสองข้างเหมือนผู้ร้ายโดนตำรวจจับ
ผมนั่งทำงานแต่ละวันโคตรเงี่ยน เอ้ย โครตเงียบ ได้ยินแต่เสียงแอร์ กับเสียงปากกาผมหล่นทุกวัน(ไม่รู้มันจะหล่นให้คนมองอะไรหนักหนา การเดินเพ่นพ่านไร้จุดหมายไม่มีแน่นอน ผมก็ได้แต่นั่งและเดินไปเข้าห้องน้ำวันละ2รอบ เช้าครั้ง บ่ายครั้ง บ่อยกว่านี้เดียวมันมอง  อาหารการกินมีแม่บ้านมาบริการในห้องกินข้าวเรียบร้อย น้ำท่ามีให้ตามโต๊ะ วันๆนึงพูดได้เลยว่า เสร็จสิ้นกูคงเป็นง่อยแน่ๆ  ดีอย่างเดียวมันมีที่นอนพักกลางวันให้(ขอบคุณที่มีดีบ้าง)
วันแรกเหล่ๆไปทางซ้าย เป็นหมอแก่ๆคนนึง กำลังสาระวนกับการทบทวนโรค กองหนังสือจะทับคอตายอยู่แล้ว  มองไปทางขวา เป็นอาจารย์จากม.เชียงใหม่ นี่ก็ง่วนกับทำโปรแกรมสำเร็จรูปด้วยตัวเอง (เวอร์ไปแล้วอาจารย์ โปรแกรมเค้ามีให้ไม่ใช้  อย่าใช้เหนือธรรมดา เอาเหอะเพิ่มงานให้ตัวเองและที่สำคัญ กูไม่รู้เรื่องเลยยยย)  ส่วนตัวผมนะเหรอ ก็อย่างที่บอกนั่งวาดรูปทั้งสองท่านที่นั่งข้างๆ 55+ งานกูก็ยุ่งเหมือนกัน
และแล้ว สิบโมงได้ (ให้เวลากูตั้งสองชั่วโมงนั่งทำงานศิลปะ) ก็มีกำหนดการณ์มาให้ผม ผมหยิบตารางมาอ่าน
อ่านเครื่องมือวิจัย ลงรหัสตัวแปร(เออ มีบอกให้กูอ่านด้วยเว้ย) ผมมองแผ่นแบบสอบถามที่แนบมาด้วย (หนาปึกขนาดนี้จะให้กูทำวันเดียว  เป็นไปไม่ได้ กูเป็นคน ย้ำกูเป็นคน ไม่ได้เป็นเทพเหมือนคนข้างๆ) ผมกลับไปอ่าน วันเวลาอีกครั้ง (อ้อ  ทั้งอาทิตย์นี้ ) ผมก็เอาเวลาทั้งหมดมาหารจำนวนข้อได้เวลาเฉลี่ยที่ทำในแต่ละข้อ ก็ดีได้เวลาทำเรื่อยๆไม่ต้องรีบ
ชีวิตปัจจุบันก็เป็นแบบนี้ได้สักพักแล้ว บ่อยครั้งเหนื่อยใจ หนักใจ แต่ก็ยังดีหน่อยที่มีคนข้างๆคอยให้กำลังใจ ทั้งพ่อ แม่ พี่ เพื่อน และไอ้ปอที่โทรมาทุกวัน ก็ได้มันนี่แหละเป็นถังขยะเล่าความกลัดกลุ้มทุกประเด็น โดยไม่ปิดบัง  มันก็ไม่ค่อยพูดหรอก เพราะผมไม่ให้มันพูด (พูดทีไรบอกให้กูออกทุกที  เงียบฟังกูอย่าเดียวดีแล้ว)


มาเข้าเรื่องเข้าราวกันดีกว่า

ผมทำงานได้เป็นอาทิตย์ที่สาม ในอาทิตย์นี้กำหนดการผมต้องไปรวบรวมข้อมูลจำนวนคนที่ได้รับผลกระทบจากสารพิษ และสารพิษทุกชนิด ผมออกเดินทางในวันจันทร์เช้ามืด ออกจากบ้านไปโรงบาลระยอง (เสาร์ อาทิตย์ผมกลับบ้าน) ผมโทรบอกรถสำนักงานให้ไปรอที่ระยองเลย(จะให้กูเข้ากรุงไปนั่งรถตู้ไประยองเหรอวะ  กลับไปกลับมา กูไปเองดีกว่า)  ไปปอก็เป็นพลขับรับส่งอย่างดี มันไม่ได้มาส่งระยองหรอกนะครับ( ผมไม่ให้มันมามันมีเรียนเช้าเหมือนกัน) มันส่งผมขึ้นรถบริษัทหนึ่ง(อย่ารู้เลย) ค่ารถ ห้าร้อยกว่าบาท เกือบ หกร้อย (ไอ้เหี้ย ชลกับระยองติดกันไม่ใช่เหรอว่ะ มันฟังผิดว่ากูจะไประนองรึไง)แต่ผมก็จ่ายไป (กูรีบ)สอบถามเล็กน้อยมันบอกว่าเป็นเฟริสคลาส(กูจะคอยดู    รู้งี้กูยอมนั่งรถไปกรุงเทพก่อนดีกว่า 88 บาทเองขึ้นทางด่วนด้วย) รถเข้ามา ผมขึ้นไปนั่ง(ไหนมีอะไรวิเศษกว่ารถธรรมดามั้ง) อืมมมก็ดีกว่าหน่อย ทั้งหมด 24 ที่นั่งเบาะใหญ่ นุ่มดี มีทีวีส่วนตัว เบาะเอน175 องศา ระบบนวดไฟฟ้า (ผมอ่านคู่มือทุกอย่างแล้วก็ทำแม่งทุกอย่าง กลัวไม่คุ้ม) มีบริกรมาเสริฟ นม น้ำอัดลม น้ำเปล่า น้ำส้ม ขนม 2 อย่าง ผ้าห่ม (กูกินเรียบ)  นั่งรถมาเรื่อยๆ รถก็ติดทุกแยกที่มี (ติดไรหนักหนา ไหนบอกว่าเฟริสคลาส ไม่มีรถตำรวจนำหน้าวะ)ด้วยความเร่งรีบก็คิดประชดมันไป และแน่นอน ผมไปถึงที่หมายก็จะเก้าโมงแล้ว (ไอ้เหี้ย ดีนะไม่มีสแกนลายนิ้วมือเหมือนในสำนักงาน) ผมกระเสือกกระสนวิ่งเข้าโรงพยาบาล ดีนะหมอที่ผมมาติดต่อเป็นคนไม่เรื่องมาก สบายๆ อาทิตย์นั้นผมก็รวบรวมข้อมูลเสร็จตั้งแต่2วันแรก (อ้าวเหลือ 3วันกูจะไปทำไรวะ) แต่ผมก็ต้องไปโรงพยาบาลเหมือนเดิมเพราะมันมีเครื่องตามตัวติดหลังผมอยู่ ถ้าไม่ไปนอนอยู่ห้องพัก มีหวังมันรู้ว่าเราเสร็จเร็ว ทำงานมันลวกๆ ผมก็เลยต้องไปโรงพยาบาล ไปนั่งเล่นห้องหมอ เดินตามไปตรวจบ้าง หมอก็ตรวจแล้วส่งให้ผมซักประวัติ สอบถามบ้าง กลัวผมเป็นง่อยมั้ง(หางานให้ทำ)
เออ กูมีเพื่อนทำงานที่นี้นี่หว่า กูลืมมันไปได้ไงว่ะ (โอ้ ไอ้กบเพื่อนรัก ทำไมวันนี้กูรักมึงผิดปกติวะ) ถึงตอนเย็นผมโทรหามันทันที
“ไอ้กบ  กูเอง ที”
“เออ  กูรู้ มึงจะมารายงานตัวกับกูทำไมวะ  หายหัวไปนานเลยนะมึง”
“เออ  วันนี้กูอยู่ระยอง”
“เหรอ  มึงมาทำไรวะ ทำไมไม่บอกกูล่วงหน้า  กูจะได้ลางานพามึงไปเที่ยว”(โห้ น้ำใจเพื่อนกู  ประเสริฐอะไรเยี่ยงนี้)
“ไม่ต้องห่วง  มึงได้พากูไปเที่ยวแน่ กูอยู่นี่อีก 3วัน”
“เหรอ  แล้วมึงอยู่ไหน”
“กูอยู่ผืนแผ่นดินเดียวกับที่มึงทำงาน55+”
“ที่ไหนวะ”
“โรงบาลระยอง”
“จริงดิ” ไอ้กบเสียงตกใจ
จากนั้นเช้า กลางวัน เย็น มันจะพาผมไปกินข้าว ในตอนเย็นก็ไปเที่ยวบ้าง ตามหาด ตลาดนัด  ไปจนถึงแกลง สุนทรภู่ และแน่นอนผมไม่ลืมที่จะถอดเครื่องตามตัวเวลาไปไหนไกลๆ
ไอ้กลมันบอกให้ผมเที่ยวต่อวันเสาร์อาทิตย์ มันจะโทรบอกเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆมาเที่ยวด้วยกัน มันจะพาไปได้เต็มที่ ผมจึงเกิดความอยากไอ้กบมากกว่าไอ้ปอซะแล้ว (หมายถึงอยากไปเที่ยวมากกว่ากลับบ้าน) ผมโทรหาไอ้ปออย่างไม่ลังเล
“ปอ เสาร์ อาทิตย์นี้กูไม่ได้กลับนะ”
“ทำไม  มึงจะไปทำอะไร” มันถามผมแบบหาเรื่อง (ดักทางกูได้ถูกอีก)
ผมก็คิดในใจว่าจะบอกความจริงรึโกหกดี (จะบอกว่างานยังไม่เสร็จรึบอกว่าไปเที่ยวดีวะ)
“กูเจอเพื่อนที่อยู่ระยอง มันจะพาไปเที่ยว ไปกันหลายคน” (เอาความจริงแล้วกัน)
“เพื่อนคนไหน”(มึงถามไปทำไม  บอกไปมึงก็ไม่รู้อยู่ดี)
“ไอ้กบ  มึงรู้จักป่าว”ผมถามประชดเล็กน้อย
“แล้วกูล่ะ มึงจะทิ้งให้กูอยู่คนเดียวเหรอ  กูรอมึงเป็นอาทิตย์เลยนะที”(เล่นบทลิเก ซะน่าสงสารเชียวไอ้ปอ)
“เออน๊า  นานๆเจอเพื่อนสักที” ผมพูดเชิงขอร้อง
“นานๆกูก็จะได้เจอมึงสักทีเหมือนกันนะที” เสียงเชิงขอร้องเหมือนกัน (เอาสิ แล้วกูจะเลือกใคร เพื่อนกะแฟนมันแทนกันไม่ได้จริงๆ)    (นานๆกูก็อยากไปเที่ยวเหมือนกันนะปอ  เห็นใจกูบ้างดิ)  ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร  ไอ้ปอก็พูดขึ้นว่า
“เออ กูให้มึงไปเที่ยว” (อ้าว ประโยคสวรรค์หลุดออกจากมึงแล้ว   ว่าแต่ทำไมมันง่ายจังหวะประชดกูรึป่าว)
“จริงดิ” ผมพูด (ยังไงก็แล้วแต่มึงให้กูไปแล้ว  จะเคืองกู เดี๋ยวกูง้อทีหลัง ซื้อของฝากนิด พูดจาดีหน่อย เดี๋ยวมึงก็หาย)
“จริง”
“ทำไมมึงน่ารักอย่างงี้วะ” (แฟนกูหนิดีจริงๆ เข้าใจกูไปซะทุกเรื่อง อยู่ใกล้กูนะจะหอมแก้มฟอดใหญ่เป็นรางวัล)
“กูน่ารักมาตั้งนานแล้วที เดี๋ยวจะได้รู้ว่ากูน่ารักกว่าที่มึงคิดอีก”(ทำไมประโยคหลังมันแปลกๆวะ มึงโกรธกูแน่เลย  ช่างเหอะ ไปง้อทีหลังก็ได้  กูก็มีแผนง้อมึงไว้แล้วเหมือนกัน) เอาสิมึงมาแบบไหน กูก็คงแก้ไขได้หมด(มั้ง)  ผมโทรบอกรถสำนักงานว่าผมยังไม่กลับให้กลับไปก่อน
ในเช้าวันเสาร์ผมก็ตื่นแต่เช้า อาบน้ำ แต่งตัว นอนสบายใจเฉิบ นอนล่อ เอ้ย! นอนรอไอ้กบที่ห้องหลังโรงบาล เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น (ไอ้กลแน่เลย)  ไม่ใช่อย่างที่คิดครับ เพราะมันคือไอ้ปอนั้นเอง
“มึงอยู่ไหน”
“กูก็บอกแล้วว่าวันนี้กูไม่ได้กลับ กูอยู่ระยอง” (ความจำมึงสั้นจังวะ อย่าบอกนะแกล้งจำไม่ได้แล้วมากลับคำทีหลัง  กูไม่กลับไปแล้ว กูเตรียมตัว เตรียมใจไปเที่ยวซะแล้ว)
“กูรู้แล้วว่าอยู่ระยอง  แล้วอยู่ตรงไหนของระยอง” (แล้วมึงจะอยากรู้ทำไม ชอบสอดรู้ในสิ่งที่ไม่ใช่เรื่อง)
“โรงบาลระยอง”
“เออ”ไอ้ปอพูดประโยคเดียววางสายไปเลย (อ้าวไอ้นี่ มึงบ้าป่าววะ) โทรถามแค่นี้แล้ววางเฉยเลย  หลังจากนั้นไอ้กบก็โทรมาติดๆ
“ออกมาเลยที  กูถึงแล้ว”
“เออๆ” ผมวางสาย สะพายกระเป๋าสองใบออกจากห้องพัก เพราะไม่ได้มาที่นี้อีกแล้วตอนเย็นไปค้างที่บ้านไอ้กบ ผมเดินออกมาเห็นรถเก๋งคันงามจอดอยู่ ไอ้กบเปิดประตูเดินออกจากรถ(มันคนละคันกับคันที่พากูไปเที่ยวเมื่อวันก่อนๆนี่หว่า)
“โห้ ออกรถใหม่พาเพื่อนไปเที่ยวโดยเฉพาะเลยเหรอ”
“เงินกูที่ไหนล่ะ พ่อกูออกให้”
“บ้านมึงรวยเนอะ  กูขอสักคันดิ”
“พูดมากเร็วๆขึ้นรถ กูจะพาไปเที่ยวจัน”
“อ้าวแล้วไม่เที่ยวในระยองล่ะ”
“ทั้งระยองกูก็พามึงไปหมดแล้ว  เดี๋ยวกูพาไปน้ำตกพลิ้ว” (เออ ดีเหมือนกัน กูก็ยังไม่เคยไป) ผมกะไอ้กบเก็บกระเป๋าขึ้นรถ ผมมองเข้าไปเห็นเพื่อนอยู่ในนั้นอีก 3คน รวมผมกะไอ้กลเป็นห้า ในนั้นผมรู้แค่ไอ้เดี่ยวที่เป็นเพื่อนร่วมคณะไม่สนิทมากนักและเพื่อนไอ้กบที่ผมไม่รู้จักอีกสองคน
ผมก็นั่งหลังข้างๆไอ้เดี่ยวก็ทักทายกันดีเลย รถออกตัวไปได้สักพัก ไอ้ปอโทรมาอีก
“มึงอยู่ไหน” (อ้าว ไอ้บ้าหนิ มึงเพิ่งจะโทรถามกูเมื่อกี้)
“กูกำลังจะไปจัน  มีอะไร” ผมถามเสียงเบาๆ(ถ้ากูอยู่คนเดียวมึงคงโดนด่าไปแล้ว กูต้องรักษาภาพพจน์ของกูหน่อย)
“ไปแล้วเหรอ  เมื่อกี้มึงยังบอกว่าอยู่โรงบาลอยู่เลย”(มึงจะไม่ให้กูเคลื่อนที่เลยรึไง กูไปเที่ยวนะไม่ได้นั่งสมาธิ)
“กูออกมาแล้ว”
“ตอนนี้กูอยู่หน้าโรงบาลระยอง”
“เห้ย! มึงมาทำไม” ผมตกใจ
“ก็ไปเที่ยวกับมึงไง”(กูว่าแล้วเมื่อคืนมึงพูดทะแม่งๆ เหนือความคาดหมายกูจริงๆ)
“โอ้ยยยย กูจะบ้าตาย”
“กบจอดรถเหอะ  กูไม่ได้ไปแล้วล่ะ น้องกูมาระยอง” ผมหันไปบอกไอ้กบ
“มากี่คนไปด้วยกันดิ”
“อย่าเลยมันไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน  เอาแต่ใจตัวเอง” ไอ้กบชะลอรถจอดข้างทาง ผมคุยกับไอ้ปอต่อ
“ปอ….” ยังพูดไม่จบ
“น้องเหี้ยอะไร  กูผัวมึง ทีพูดกับไอ้เหี้ยนั้นมึงพูดดีเลยนะที”(ดีตรงไหนวะ แล้วกูเรียกน้องมึงจะเป็นจะตายอะไรหนักหนา) ผมเงียบสักพัก ไอ้กบเอากระเป๋าลง และทุกคนก็ลงตามๆกันออกมาหมด 
“เป็นน้องกูวันนึงมึงจะตายไหม”(แล้วจะให้กูบอกว่าเป็นอะไรล่ะ)
“ตาย” เสียงมันแข็งๆ (เชิญตายได้)
“มึงขับมาจากโรงบาล ตรงมาเรื่อยๆ ไม่ถึงกิโลหรอก มองซ้ายข้างทาง เดี๋ยวมึงก็เห็นกูยืนหัวโด่กับกระเป๋าสองใบ”ผมให้รายละเอียด พยายามเปลี่ยนเรื่อง
“มึงอย่าวางนะกูจะถามมึงไปเรื่อยๆ”
“เออ” ผมก็เอาโทรศัพท์แนบหู พลางพูดกับไอ้กบ
“ไปเหอะ เสียเวลาป่าวๆ เดี๋ยวน้องกูก็มาถึงแล้ว”
“รีบไล่ชู้ หนีหน้าผัวเลยนะมึง อย่าเพิ่งให้มันไปดิ กูอยากเห็นหน้ามันเหมือนกัน” ไอ้ปอพูดแทรกออกจากเสียงโทรศัพท์(กูอยู่ต่อหน้าเพื่อนเฉยๆ ถ้าเพื่อนกูไปแล้วมึงคอยดู)มันชอบอวดเก่ง ปากดี เมื่อผมอยู่กับเพื่อน มันคงคิดว่ามันได้เปรียบมั้ง
“ไม่เป็นไร จะทิ้งเพื่อนไว้กลางทางต่างบ้านต่างเมืองได้ไงวะ”ไอ้กบพูด
“โห้ย พูดซะเหมือนกูอยู่ต่างประเทศเลยเว้ย”
“แถวนี้มาเฟียเยอะน๊า เดี๋ยวมึงโดนอุ้มฆ่า55+” ไอ้กบพูดพลางหัวเราะ
“เป็นห่วงกันซะด้วย”เสียงไอ้ปอแทรกเข้ามาอีกครั้ง
ผมก็ไม่ได้สนใจเหมือนไม่ได้ยินมันพูด ก็คุยๆกันไปหัวเราะตามประสา ผมอารมณ์ดีหัวเราะง่ายอยู่แล้ว (จะมาเสียประสาทก็เพราะไอ้ปอนี่แหละ)
“มึงสนุกมากเหรอที” เสียงมันมารวบกวนโสตประสาทผมอีกครั้ง ผมก็ไม่สนใจ มันเป็นคำถามที่ไม่จำเป็นต้องตอบ
“น้องมึงมาถูกป่าว  หลงทางแน่เลย” ไอ้กบทัก มันนานผิดสังเกต แค่โรงบาลมานี่เอง
“มึงมาถูกป่าวปอ ทำไมมันนานจังวะ”
“มึงไม่มีตารึไง  มัวแต่คุย” ผมมองซ้าย แลขวา มองไปข้างหลังเห็นมันยื่นเอาศอกค้ำประตูรถ (กูไม่มีตาหลัง)
“แล้วทำไมมึงไม่บอกล่ะ”
“กูเห็นมึงคุย  กูถึงได้ถามมึงว่ามึงสนุกมากไหม” ผมกดวางสายทันที (กวนประสาทกูฉิบ  มึงจะมาหาเรื่องกูมึงจะมาทำไมวะ)
ไอ้ปอเดินมาในกลุ่มสนทนาแล้วก้มลงหยิบกระเป๋าแต่ยังทำตาขวางใส่เพื่อนๆผม แล้วเดินโยนกระเป๋าใส่รถมัน (มันเอารถพ่อมันมา ดีแมกซ์แค๊บ  ทะเบียน…..ชลบุรี)แล้วมันยืนรอที่รถ
(กูจะแนะนำว่ามันเป็นน้องดีไหม มันจะโกรธฟาดงวงฟาดงารึป่าววะ)
“ปอมานี่” ผมเรียกไอ้ปอจะแนะนำกับเพื่อนให้รู้จัก
“ชื่อปอ” ผมพูด ไม่น้องไม่พี่แล้วกัน
“สวัสดีครับ” เพื่อนผมต่างพูดทักทาย ไอ้ปอพยักหน้ารับ(อ้าวเค้ามีแต่พี่มึงนะเว้ย) ไอ้ปอชักสีหน้าไม่พอใจอีกต่างหาก แล้วเดินกลับไปที่รถ
“บอกแล้วมันเอาแต่ใจ ถึงไปก็ไม่สนุกหรอก” ผมพูด
“น้องมึงมาคนเดียวเหรอ”
“เออ”
“โห้นึกว่ามากันเยอะ  ไปดิจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน ไหนๆก็ได้มาถึงนี้แล้ว”
“ อย่าเลย” ผมรีบออกตัว
“ที ธุระมึงเสร็จยัง” ไอ้ปอตะโกนดังมาจากรถ
“งี้แหละ พ่อแม่มันเอาใจตั้งแต่เล็ก”
“ไม่เป็นไร น้องมึงคนเดียว เรามีตั้งห้าคนจะเอามันไม่อยู่เชียวเหรอวะ”ไอ้กบพูดขำๆ มันก็อยากให้ผมไป และเพื่อนๆหลายๆคนก็พูด ทำให้ผมใจอ่อน(ไม่รู้คิดผิดคิดถูก)ผมตกลงและเดินไปที่รถ
“ปอ มึงอยากไปเที่ยวป่าว” ผมถามกว้างๆไว้
“กูกะว่าจะไป แต่กูเห็นเพื่อนมึง  กูไม่อยากไปล่ะ”(นั่นเพื่อนกูต้องพูดมากกว่า)
“ไปเหอะ ไหนๆก็ได้มาทั้งทีแล้ว”(เห้ย! ทำไมกูต้องมาง้อมึงให้ไปเที่ยวกับกูด้วยวะ)
ไอ้ปอทำท่าคิด
“ไปก็ไป” (โห้ ..ก็แค่นี้ อยากไปแต่ทำตัวเก๊ก)
“ไปก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อย อย่าสร้างความเดือดร้อนนะมึง มีแต่รุ่นพี่มึงนะนั้น”
“พี่แล้วทำไม” กูตัดสินในถูกรึป่าววะที่ชวนมึงไป
สรุปว่าเช้าวันนั้นกว่าจะไปได้ก็ยุ่งๆพอควร ผมนั่งไปกับไอ้ปอ พวกนั้นนั่งด้วยกันหมด(ไม่มีใครอยากนั่งกับมันมั้ง) คงนินทาไอ้ปอสนุกปากเลย

พอมาถึง ณ ที่หมาย น้ำตกพลิ้ว
เป็นน้ำตกที่ไม่ใหญ่นักแต่ที่แปลกก็คือ มีฝูงปลาชนิดที่ไม่กลัวคนแม้แต่น้อย เยอะมาก ที่ต้นทางขึ้นมีคนมาขายถั่วฝักยาว ผมก็งงๆจะเอาไปทำไม ไอ้กบก็บอกว่าปลาที่นี้กินถั่ว ผมก็เลยเข้าใจตรงจุดนี้ แต่ก็ยังงงอีกทำไมปลาที่นี้ชอบกินถั่วล่ะ(ไม่รู้จะไปถามใคร) ก็ซื้อกันคนละกำ และของกินตอนเที่ยง ส้มตำ ไก่ยาง ยำทะเล น้ำตกหมู ต้มแซ่บ ข้าวเหนียว เฮ่อๆ หอบขนขึ้นไปบนเขา เพื่อนไอ้กบไปซื้อเบียร์มา6ขวด แป๊บซี่ขวดนึง  น้ำแข็ง แก้วพลาสติก (มึงซื้อของหนักมา มึงขนขึ้นไปเองแล้วกัน)
พอไปถึง ได้ที่เหมาะก็กินกันอย่างรวดเร็ว หิว+อยากเล่นน้ำ(เพราะร้อนมาก) ไอ้คนที่หอบเบียร์ขึ้นมายกแก้วให้ผม  ผมก็กินตามมารยาทไปซะ3แก้ว (ขนาดกูมีมารยาทแล้วนะนี้) แล้วมันก็ยกแก้วไปให้ไอ้ปอเช่นกัน ไอ้ปอซึ่งนั่งติดกันมองมาที่ผม
“ไม่ต้องกลัวมันหรอกไอ้ทีน่ะ  มันจะไปฟ้องพ่อ แม่รึไง”(อ้าวไอ้นี้ แอลกอฮอลเข้าสายเลือดแล้วเริ่มปากหมา) ผมลืมชื่อมันแล้วล่ะ ไม่ค่อยได้สนใจ ไม่เคยเรียก
ไอ้ปอเอามือมาวางข้างๆตัวผม เอานิ้วโป้งแตะปลายนิ้วก้อย ประมาณว่าเป็นสัญลักษณ์ว่านิดเดียว(อยากกินล่ะสิ  เห็นแล้วเปรี้ยวปาก)
“นิดเดียวนะปอ  มึงต้องขับรถ”ผมพูดเบาๆ ไอ้ปอหันไปหยิบแก้วกระดกลงคออย่างเร็ว
หลังจากที่ทุกคนกินเสร็จ แต่เพื่อนไอ้กบสองคนกะไอ้เดี่ยวยังนั่งกินเบียร์กันต่อ ผม ไอ้ปอ ไอ้กบ แก้ผ้า  เอ้ย! นุ่งกางเกงขาสั้น ถอดเสื้อ เตรียมเล่นน้ำ
ผมเดินไปที่ริมน้ำคนแรกเอามือสัมผัส (เห้ย  ทำไมมันเย็นขนาดนี้วะ) อากาศร้อนแต่น้ำเย็นมาก ผมลังเลว่าจะลงยังไง(ว่ายน้ำก็ไม่เป็น  ลงไปKกูหดแน่) กำลังหาจุดที่ตื้นๆ ขณะยืนสำรวจอยู่นั้น ได้มีตีนใครไม่รู้กระแทรกเข้าข้างหลัง
“โอ้ยยย” ผมตกน้ำจ่อมลงไป แล้วมองกลับมาข้างหลัง
“ใครถีบกูวะ” ผมตะโกนถาม มือปัดน้ำที่เข้าหน้า เข้าตา
“555+” ไอ้กบยืนหัวเราะ (ไม่ต้องสงสัยเลย ไอ้กบนี่เองถีบกู) ขณะที่ไอ้กลยืนหัวเราะ มันก็ต้องประสบเหตุเหมือนผม เพราะโดนตีนไอ้ปอเข้ากลางหลังเหมือนกัน ผมตกใจสิครับ(ซวยแล้วกูไอ้ปอทำพิษ) ไม่คาดคิดว่ามันจะกล้า หลังจากนั้นไอ้ปอก็กระโดดลงมาหาผม
“มึงเจ็บไหมที”
“ไอ้เหี้ยปอ  ไอ้กบเป็นพี่มึงนะ ขอโทษมันเร็วๆเข้า” ผมบอกไอ้ปอเบาๆ ซึ่งก็เห็นสีหน้าไอ้กลไม่พอใจอยู่
“…..”ไอ้ปอเงียบ
“ปอมึงขอโทษพี่เค้าเดี๋ยวนี้”
“ขอโทษทำไมมันยังถีบมึงได้ มันยังไม่ขอโทษมึงเลย”
“กูกับมันเป็นเพื่อนกัน แค่หยอกๆกัน”
“กูก็หยอกมันไม่เห็นเป็นไรเลย”
“แต่มึงกับมันเพิ่งจะรู้จักกันวันนี้” ดูท่าไอ้ปอไม่ยอมขอโทษไอ้กล ผมเลยตะโกนออกไป
“เห้ย กบ ขอโทษแทนน้องด้วยนะ มันชอบเล่นแรงๆ มันเล่นๆนะ”(กูก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน)
“ไม่เป็นไร” ปากมึงบอกไม่เป็นไรแต่สีหน้าออกเอาเรื่องมากเลยทีเดียว
“ขอโทษแล้วกันพี่ ผมเห็นพี่เล่นกับไอ้ทีแบบนี้ ผมก็เลยเล่นด้วยนึกว่ามันจะสนุก” ไอ้ปอเห็นผมขอโทษ มันก็เลยขอโทษตาม แต่ดูคำพูดเหมือนประชดยังไงไม่รู้ ผมเริ่มไม่สนุกแล้วสิ น้ำก็เย็นดีอยู่หรอก สิ่งหนึ่งที่อยากขึ้นแล้วก็คือ ปลาเริ่มมารุมตอดKกูแล้วดิ (Kกูนะเว้ย ไม่ใช่ถั่วฝักยาว) ผมเลยขึ้นมานั่งที่โขดหิน ไอ้ปอก็ขึ้นตามมา
“โกรธกูเหรอที”
“กูจะโกรธมึงทำไม”
“ที่กูถีบเพื่อนมึง”
“ป่าว  มึงขอโทษแล้วก็แล้วกันไป กูไม่คิดมากหรอก แต่อย่าทำอีกนะ” นั่งจนรู้สึกว่าลมพัดเริ่มเย็นๆแล้วดิ ก็เลยกลับมาที่เดิมที่กินข้าว เปลี่ยนเสื้อผ้า ไอ้ปอก็ตามมาอีก
“มึงจะตามกูมาทำไม อยากเล่นก็ไปเล่นดิ มาทั้งที กูหนาวถึงขึ้นมา”
“หึ กูไม่เล่นหรอก ไม่รู้จะเล่นกะใคร”
“แล้วแต่นะ อย่าอยากมาอีกล่ะ” ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จไอ้พวกนี้มันยังไม่ลงไปเล่นอีก(สามตัวที่นั่งแดกเบียร์) ผมเลยไล่มันลงไป เพราะกูจะเอาเสื่อไปนอน
ไอ้ปอนอนหนุนกระเป๋า ผมนอนหนุนท้องมัน คุยกันไปเรื่อยๆ จนเผลอหลับ ก็ลงเล่นน้ำ  ยังก็ได้อาบน้ำ มานอนใต้ร่มไม้ริมน้ำอีก อากาศดีได้ที่  มึนๆจากเบียร์นิดหน่อย ผมมารู้ตัวอีกครั้งเมื่อมีเสียงหัวเราะดังขึ้น
“555+” ใครมาหัวเราะอะไรแถวนี้วะ ผมลืมตา
“เห้ย” ตกใจสิครับ เพราะสภาพตอนนั้นผมนอนคว่ำ แก้มผมแนบไปกับKไอ้ปอ มิหนำซ้ำน้ำลายเสือกไหลไปเปียกเป้ามันด้วย(กูนอนน้ำลายไม่เคยไหล มาไหลอะไรตอนนี้วะ) ผมอายสิครับ(กูพลิกตัวอยู่ในท่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  ทำไมกูหลับสนิทจังวะ) ไอ้พวกหัวเราะก็ไม่หยุดซักที
“ปอ ตื่นๆ” ผมปลุกไอ้ปอ ไอ้ปองัวเงียตื่น พวกนั้นหัวเราะเบาลง และเงียบในที่สุด วันนั้นเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องนินทาสนุกปากไปเลย มันหาว่าไอ้ปอคงจินตนาการว่าโดนสาวๆอมKให้ น้ำไหลเยิ้มเลย(ไอ้พวกนี้แน่จริงมึงพูดต่อหน้าไอ้ปอดิ  มาพูดต่อหน้ากูกูอายนะเว้ยยยย)

 โห้...เสียน้ำลายครั้งแรกริมน้ำตก (ครั้งแรกของกูเลยนะเว้ย)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วีรกรรมมันยังไม่หมดแค่นี้ ในทัวร์ครั้งนี้มีพี่อีกคนที่โดนตีนมัน(แมร่ง โครตเหี้ยจริงๆ)

[EunSung87]

ก๊ากกกก

ชื่อตอนทำเอาคิดหนักเลยนะเนี๊ย

แต่ว่ามั่นใจนะว่าปอหลับจิงๆ

[u-only-one]

อืม~~~~~...... เสียน้ำ....ลาย ครั้งแรกเลย...

ปอหึงโหดจัง แต่ยังน่ารักอยู่ดี น่ารักตรงที่อะไรๆก็ "ที" เนี่ยแล๊ ใครอย่าได้แตะ 
 

[railay]

 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

งานวิจัยเหรอ
เหอๆๆๆ

ไม่เคยทำงานวิจับสายสุขภาพน่ะ เลยไม่รู้

เพราะที่เคยทำมานี่ แต่ละคน ไฮโซ~---- ด๊อกบ้าอะไร จบมาอายุไม่เกิน 30 กัน จะเข้าจะออกจะทำอะไรก็ทำ เว้นแต่ใกล้จะส่งงานทีก็อยู่กันซะนะ
แต่ตอนนี้ก็พ้นมาละ พร้อมความคิด การศึกษาที่สูง ไม่ได้บอกว่าคนๆ นั้นทำงานเป็น 

แต่ก็ไม่พ้นงานวิจัยนัก แต่ก็เปลี่ยนสถานะจากคนทำเป็นคนจ้าง 

ปอก็ขี้หึงดีนะ เอาน่า ดีกว่ามันไม่สนเราเลยจริงไหม?

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[icyblue]

เป็นงานวิจัย (คนที่ทำวิจัยอีกทีป่าวเนี่ย)โหดดีแท้ มีเครื่องติดตามตัวเป็นของตัวเองด้วย 

ปอโครตขี้หึงจริงๆ เลย      ตอนท้ายในวงเล็บ ว่าใครอ่ะ

มาต่อให้ไว  เค้ารออยู่

[4559]

นึกว่าเสียไร




น้ำลายนี้เอง




  

[OitJi]

      

[NUTTYZERO]

  เสียน้ำลายคาปอน้อยเลยหรอคุณที

ชักอยากอ่านตอนหน้าแล้วล่ะสิ   สงสัยคงจะมันส์แน่ๆงานนี้

ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้นะครับ  

[mini]

55555....เสียน้ำจริง ๆ ด้วยคับ

แต่ไหงเป็นแค่น้ำลายหว่า 

[โมโม่ที่รัก]

555+
สุดยอดๆๆๆ
 

[SweetSacrifice]

555555555
น้ำลายไหลได้ถูกที่มาก

[bbyuqin]

เป็นงานวิจัยที่แบบเหมือนความลับระดับชาติเลยอ่ะ...ห้องสี่เหลี่ยม แคบๆๆกรรม จินตนาการมันจะพุ่งมั้ยเนี่ย...อ่านแล้วกดดันและเครียดแทน...แต่ก็พยายามเข้าน๊า....ตกลงไปแล้วนี่ถือว่าเป็นประสบการณ์นะจ๊ะ....สู้ๆๆ

แอร๊ยย...มาเที่ยวที่บ้านเค้าเหรอ..หุหุ...แถมมานอนท่าอะๆรก็ไม่รู้..ฮ่าฮ่า น่าจับถ่ายคลิปเนอะ...แล้วปอไม่กลัวปลาเหรอ ตัวมันใหญ่แล้วชอบตอดด้วย...แต่ไม่คิดว่าทีจะโดนตอดที่นั่นอ่ะ :laugh:สงสัยมันคิดว่าถั่วฝักยาวจริงๆ

จริงๆอ่ะปลามันไม่ชอบกินถั่วฝักยาวหรอกแต่เมื่อก่อนเวลาคนไปเที่ยวก็โยนเศษอาการ ต่างๆให้ปลากินอ่ะ..ทั้งไก่ย่าง ส้มตำ ข้าวเหนียว โยนมันไปทุกอย่าง แล้วปลามันเยอะมากๆๆ ตัวใหญ่ประมาณน่องคนอ่ะ..มันก็รุมๆๆกิน..แล้วมันก็มีคราบสกปรกติดในน้ำตก เค้าเลยรณรงค์ให้รักษาความสะอาดจ้า โดยห้ามนำอาหารขึ้นไปทานบนชั้นสูงสุดที่เป็นจุดเล่นน้ำ แล้วก็ให้ปลากินถั่วฝักยาวแทน เพราะเวลามันอิ่มถั่วพวกนี้มันลอยน้ำเจ้าหน้าที่ตามเก็บ และดูแลได้ง่ายขึ้น และได้รับรางวัลอุทยานที่สวยงามอะไรสักอย่างนึงด้วยจ้า และกำลังจะประกวดอีก...พูดแล้วก็คิดถึงสงกรานต์นี้กลับบ้านแล้วไปดีกว่า

[Solar cell]

ถึงกับน้ำลายไหลเลยหรอ (ของไอ่ปอมันน่ากินขนาดนั้นเชียว)

[กว่าจะไร้เดียงสา]

ปอขี้หึงมากเลยนะ

พอคิดแล้วแบบ ตอนปอทำตัวไม่ดี

ทีไม่น่าให้อภัยง่ายๆๆเลย

น่าแกล้งไปนานๆๆๆๆ

[Little Devil]

จะชมน้องปอว่าน่ารักขึ้น
กลายเป็นเถื่อนได้ใจอีกแล้ว

+1

[gumrai3]

  o22ทำไม..หรือเราคิดไปเอง

[m_pop91]

ปอนี่หึงได้ใจจริงๆ