หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[โมโม่ที่รัก]

อิจฉาว่ะ หวานกันซะ
 

[railay]

 

[SweetSacrifice]

น่าร้ากกกกกกกกกกกกกก
ทีลาออกจากงานให้ปอเลี้ยงเถอะ
รู้สึกว่าตั้งแต่ทีทำงานไม่ได้อ่าน nc เลย
 

[scouser]

โย่ววว
กลับมาแล้ว
หายไปตั้งอาทิตย์แหนะ
คิดถึงเค้าป่ะ
ตอนนี้รอตอนต่อไปอยู่นะ
มาไวไวนะจ๊ะ

[yunjaejoong]

 :mc4:น่ารักจังเลย นายปอ นายที นายสองคนน่ารักมากเลยเราชอบน่ะ มาต่อไวๆน่ะ

[pilfer]

รักกัน รักกัน  ชอบคนรักกันครับ

[LEO]

ช่วยด้วย! ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์33…ไอ้ลูกแมวเอ้ย!!!

บ่นนำ
   ครั้งที่แล้วใครๆก็หาว่าไอทีปากจัด(จริงเหรอ..ไม่รู้ตัวเองมาก่อน)... อืมแต่ก็พอมีคนบอกมาบ้างแต่ไม่คิดว่ามันจะจริง  สมัยเรียนมากกว่านี้อีกนะ(ยังมีมากกว่านี้อีก)  ทำงานกลุ่มไม่ว่าจะงานเล็กงานใหญ่ ไอ้ทีได้เป็นประธานแทบทุกครั้ง(จริงๆนะ...ไม่ได้โม้) ส่วนใหญ่ก็จะโดนบังคับ (มึงอยากเลือกกูนักใช่ไหมมมม) ได้...แต่ทุกครั้งผมก็จะมีข้อตกลงชี้แจงกันก่อน กฎของผมคือ “ พูดข้อเท็จจริงและเหตุผล อย่าแสดงข้อคิดเห็นส่วนตัวและข้ออ้าง ...ทำผิดแล้วอย่าแถ อย่าโทษคนอื่น ให้รู้จักโทษตัวเอง…. นี่คือนิมิตหมายอันดีที่เราอยู่ร่วมกลุ่มกันนะสหาย”  นี่แหละคือการปฐมนิเทศน์เพื่อนกลุ่มใหม่(ยื่นใบลาออกจากลุ่มไม่ทันแล้วด้วย) ...แต่อย่าคิดว่าใครอยู่กลุ่มไอ้ทีจะเครียด เพราะหัวหน้าพาบ้า  ถ้าเราอารมณ์ดีแล้วมันจะคิด และจำได้ดี (มีนะ...เคยสั่งคนในกลุ่มให้หัวเราะก่อนลงมือทำงาน555+....ไอ้พวกนั้นก็เสือกทำตามอีก) เน้นฮาแต่มีสาระ นะเฟ้ยย  เพื่อนบางคนบอกว่า  “มันเป็นหัวหน้ากลุ่มรุ่นเดียวกัน รึอาจารย์ที่ปรึกษากลุ่มวะ55”
   ตลอดเวลาที่เรียนก็จะเป็นแบบนี้ซะมากกว่า จนแทรกซึมเข้ากระโหลกทีละนิดจนปากเป็นแบบนี้ไง (ไม่จัดนะ ก็ไม่ได้ด่าใครหนิ) ผมด่าใครไม่เป็น  จริงๆนะจะบอกให้ ไม่เคยด่าใครเสียๆหายๆ ไม่เคยด่าพ่อล้อแม่ ไม่เคยด่าใครหยาบคายนะเว้ยยย  ไอ้ทีก็มีจรรยาบรรณอยู่(จะมีก็กับไอ้ปอนี่แหละที่รุนแรงขึ้นมาหน่อย)

ตอน 33  ไอ้ลูกแมวเอ้ย!!!
ถึงไหนแล้วล่ะ นานจนคนเขียนเริ่มจำไม่ได้แล้ว...(นั่งคิดย้อนไป ลำดับเหตุการณ์)....
ขณะที่ขี่รถกลับจากตลาดหน้าศาล
“ไปขี่รถเล่นไหม”ไอ้ปอหันหน้ามาถามทั้งๆที่มันขับรถอยู่
“แหมมม  สิ้นเดือนปุ๊บ ใช้หนี้อนาคตเสร็จหาเรื่องเสียตังค์เลยนะ” ผมรู้ดีว่าไปขี่รถเล่นมันไม่เสียค่าน้ำมันอย่างเดียว  จอดที่ไหนมีเป็นต้องซื้อของกินที่นั้น
“ไม่กินไรแล้ว  สัญญาจริงๆด้วยเกียรติของลูกเสือรุ่นพี่เลยอ่ะ” มันชะลอรถเหมือนกำลังจะเลี้ยวโดยที่ผมยังไม่ได้ตอบตกลง
“พูดใหม่สิ ใครเป็นลูกเสือรุ่นพี่   กูต้องลูกเสือรุ่นพี่ ส่วนมึงเป็นแมวก็พอ 55+ ไอ้ลูกแมวเอ้ย!” ผมแซวมันเล่น
“กูเป็นลูกแมว มึงก็ต้องเป็นลูกหนูล่ะว่ะ” มันพูดเบาๆยิ้มๆ  เห็นไหมล่ะครับมันจะไม่ยอมให้ผมเกินมันไปได้เลย(กูก็ต้องไม่เป็นรองมึงเหมือนกัน)
“ปอ  พูดเบาๆกว่านี้หน่อยก็ได้  กูได้ยิน” ผมกระซิบข้างหูมัน
“อ้าวได้ยินเหรอ 55+...งั้นกูเป็นพ่อเสือ มึงเป็นแม่เสือ ดีไหม”
“กวนส้นตีนกูลงไป  เดี๋ยวมึงก็ได้กลับบ้าน”
“555+” มันหัวเราะสะใจเหมือนเอาชนะผมได้(ทั้งๆที่ยังไม่สิ้นสุด......สงครามยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพทหาร...ไอ้ปออออเอ๋ย..)ผมกับไอ้ปออยู่ด้วยกันเหมือนออกรบ(ด้วยคำพูด)ยังไงไม่รู้ ไม่มีหรอกที่เจอหน้ามันแล้วผมจะได้อยู่อย่างสบายปาก
“อะ........” ผมรีบเอามือปิดปากมัน ไม่ให้มันพูดต่อ
“เงียบไปก่อน ให้กูนั่งเฉยๆ พักสมองหน่อย  กูขี้เกียจคิดคำพูด มาพูดกะมึง”
“มึงพูดกับกูใช้สมองขนาดนั้นเลยเหรอวะ55+”
“เออ กูคิดก่อนพูด  ไม่เหมือนมึง พูดก่อนไม่คิด”
“กูว่าแล้วเข้าตัวกูจนได้  ไม่น่าถามเลย”
   จริงๆแล้วไม่ได้ขี้เกียจพูดหรอกครับแต่มันขี่รถไปด้วย บางทีก็หันมาคุยกับผม มันเสี่ยงกว่าคุยโทรศัพท์อีกนะเว้ยย
   มันก็ขี่ไปเรื่อยๆจนมาจอดที่แหลมแท่น บางแสน จอดบุ๊ปมันก็มองหาอะไรสักอย่าง (แน่นอนมันมองหาของกิน...ถ้าครั้งนี้เดาผิด  ให้แตะแรงๆเลยอ่ะ)
“ปอ ไอ้ลูกแมว มึงเพิ่งจะพูดว่าไม่กินอะไร ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลยนะ” ผมพูดเบาๆมองหน้ามัน
“ลูกเสือรุ่นพี่กูขอกล่องนึงดิ” (กูว่าแล้ว...อ้อนวอนกูเรียกกูรุ่นพี่เลยนะ)
“โอ้ยยย ไอ้ลูกหมา มึงจะกินอีกแล้วเหรอวะ” (จากแมวมึงเป็นหมาแล้วนะ)
“โฮ้  ยี่สิบบาทเอง  ลูกเสือรุ่นพี่”
“โอ้ยยยย อีกแล้วววว  เออ ไปไป กล่องเดียวพอ  เอากุ้งไม่ต้องเอาหมึก” มันเป็นเรื่องปกติครับที่มันมาจะกินกุ้งเต้นกะหมึกย่าง
“คร๊าบบบบ  พูดให้มันง่ายๆอย่างนี้สิว่ะไอ้น้อง 55+” พลางเอามือมาลูบหัวผม แล้วรีบวิ่งออกไป (ให้มันได้ยังงี้สิว่ะ ถ้ามึงไม่วิ่งมึงโดนเตะแน่)

หลังจากที่มันไปซื้อกลับมา ผมกับไอ้ปอเดินไปนั่งแหลม (ที่เป็นสะพานยื่นไปในทะเล)
“มึงชอบกิน มึงรู้ไหมกุ้งฝอยน้ำจืดนี่แหละ ตัวเพาะพันธุ์ไข่พยาธิเลยนะเว้ย”
“หยุดๆ  กูกินเสร็จแล้วมึงค่อยพูด”
“ช่างมึงเหอะ ท้องมึง พยาธิเต็มท้องแล้วมั้ง  เฮ้ย! พูดมาแล้วขนลุก” ผมทำหน้าเบือนๆ
“กูว่าแล้วรู้มากก็ลำบากตัวเองป่าวๆ  มองอะไรไปก็มีแต่เป็นพิษเป็นภัย  ไม่รู้อย่างกูดีกว่า กินได้ไม่ยั้ง” ไอ้ปอพูดทำหน้าตาเฉย
“เออ ตอนนี้มึงยังกินอร่อย ต่อไปก็คงนอนกินน้ำข้าวต้ม” (กินไม่เลือกเจ็บป่วยมาแล้วมึงจะรู้สึก)
“ป้อนกูไหมล่ะ มึงป้อน กูก็กิน” มันพูดพลางตักกุ้งที่เต้นๆเข้าปาก
“เออ  รีบกินเหอะ  กูว่ามึงคงอยู่ได้กินอีกไม่นานหรอก”
“ปากดีเสมอต้นเสมอปลายเลยจริงๆ แฟนกู ฝนจะตกน้ำจะท่วมไม่เคยเปลี่ยนแปลง”(มึงเปรียบเทียบซะ...กูยังเป็นคนอยู่รึป่าวว่ะ)
“ว่าแต่กู  มึงก็ใช่ย่อยไอ้ปอ  มีบ้างมั้ยที่กูพูดไปแล้วมึงเงียบฟังเฉยๆ”
“ที  กูรู้แล้วว่าเคยมีครั้งนึงที่มึงเงียบไป ตอนที่มึงไม่สบายจำได้ป่าว มึงป่วยกับไม่ป่วยมันเป็นคนละคนกันเลยเว้ย55+”
“อ้าว ไอ้นี่ คนป่วยมึงจะให้แรงที่ไหนมาพูดวะ”
“โห้ที ขนาดมึงพูดน้อยแล้วนะ มันยังไปเท่ากับคนปากมากที่สุดในห้องกูเลยยยยนะเว้ย”
“เออ กูถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน”

.......................................คุยไปมันก็นั่งกินกุ้งเต้นมันไป
“ว่าแต่บรรยากาศดีๆแบบนี้ มีกับแกล้มอร่อยๆ น่าจะมีเบียร์วุ้นๆสักขวด” มันพูดยิ้มๆ (ไอ้ปอออ  มากไปแล้วนะมึง)
“เอาดิ  สองขวดเลย กูกะมึงคนละขวด” ผมพูดมองหน้ามัน
“หน่ะๆ ไม่ได้มึงไม่ต้องกิน” มันรีบปฎิเสธ  ก็ไอ้ที่ผมพูดไป ผมก็รู้คำตอบแล้วล่ะ มันไม่ชอบให้ผมกิน ที่ไปกินที่น้ำตก(ไปเที่ยวกับไอ้กบ)วันนั้นบนรถไอ้ปอก็สวดผมยับไปเหมือนกัน
“มึงจะกิน  แล้วยังอยากจะมาห้ามกูอีก”
“อ้าวก็มึงกินคออ่อน  เมาแล้วไม่รู้เรื่อง”
“มึงน่ะคอแข็งตายล่ะ  กูเห็นเมาทีไรกูก็มาลากศพมึงกลับทุกที”
“กูไม่ได้เมามานานแล้วนะเว้ย”
“พูดเหมือนจะดูดีเลยเนอะ”
“กูก็ดีอยู่นะที กูคนดีนะเว้ยย”
“มากน่ะปอ มึงป็นคนดีมากกกกกกก   กูไม่โทษมึงหรอกปอ สงสัย หลักสูตร สปช. สมัยเด็กมึงกับกูเรียนกลับกัน” (เด็กเอ๋ย เด็กดีต้องมีหน้าที่10อย่างด้วยกัน....สงสัยมันไม่เคยร้องเพลงนี้)
“555+ประชดกูหนิที่หนึ่ง” ไอ้ปอส่ายหัว หัวเราะเสียงดัง
“ว่าแต่อาทิตย์หน้าก็สอบ มึงอ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว” พูดถึงหลักสูตรคิดได้ เด็กในกรุงเทพมันก็เริ่มสอบแล้วหนิ
“กูว่าแล้ว กูพยายามพูดนอกเรื่อง มึงยังคิดได้อีกเนอะ”
“ทำตามที่กูเคยพามึงทำรึป่าว  เกรดตกมามึงไม่อายเค้าเหรอ” (ออกตัวแรงเชียวนะมึงเทอมที่แล้ว 3.74)
“ยังไม่ได้อ่านซักกะตัว”
“ไอ้ปออออ  กูไม่มีเวลามานั่งติวมึงนะ”
“ไม่ต้องห่วง  กูจบออกไปได้อยู่แล้ว”
“………….” ไอ้ปอโดนสวดยับ
“มึงพอจะมีเวลาว่างไหม” ไอ้ปอถามหน้านิ่งเหมือนเอาจริงเอาจัง
“ทำไม” (จะให้กูมานั่งติวเหมือนเมื่อก่อนเหรอ ฝันไปเถอะมึง  งานกูก็ยุ่งอยู่แล้ว)
“กูจะจ้างมึงไปบรรยายให้ไอ้พวกเด็กเทคนิคฟัง” (ดูมันพูด ยังมาล้อเล่นอีก)
“เดือนหน้าก็จะยี่สิบแล้วนะปอ เลขสองนำหน้าแล้ว ใช้หัวคิดได้แล้ว  กระโหลกหนาๆมีไว้เก็บสมองไม่ใช่กระบอกสูญญากาศ”
“กูตื่นเต้นจังเลยวะ  ยี่สิบครั้งแรกของกู55+” (เรื่องประชดกูหนิ ได้โล่เลยทีเดียว)
“บ้านมึงนะสิ มียี่สิบสองครั้ง”
“อ้าวเหรอ  มีครั้งเดียวเองเหรอ”
 “มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง”
“เออ เอาน่า ที กูไม่ให้เสียชื่อมึงหรอก กูเป็นลูกศิษย์อาจารย์ที ทั้งที มึงคอยดูเกรดกูไม่ตก  ชัวร์”
“เอาให้มันได้อย่าที่ปากมึงพูดเหอะ”
“ได้แน่นนอน  แต่ตอนนี้กูขออนุญาติเปลี่ยนเรื่องคุย”
   ที่ผมคาดคั้นมันเอาเป็นเอาตาย ผมก็ประเมินมันอยู่นะ ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้า สุ่มหกสุ่มเจ็ดและสุ่มแปด ไอ้ปอมันเป็นคนฉลาดและเก่งเลยทีเดียว(ก็ดูมันพูด มันคิดสิ) แค่จัดสรรความคิดให้มันเข้าระบบหน่อย(อย่าเพ้อเจ้อตามมันมากนัก) มันก็ทำได้และไปได้ดีเลยทีเดียว หลายเรื่องที่มันคิดได้(ทั้งๆที่ผมคิดไม่ได้)  ถ้ามันโง่ เข็นยังไงก็เท่าเดิมผมคงไม่คาดคั้นมันขนาดนี้  (โตขึ้นไปมึงจะเสียใจเองหรอก ที่มึงไม่ตั้งใจเรียนให้เต็มที่...เหมือนกูสมัยมัธยมถ้าตั้งใจมากกว่านั้น คงได้เรียนในคณะที่ชอบกว่านี้)
   “ปอ  อาทิตย์หน้ากูจะไปออกหน่วยอ่ะ”
   “ไปที่ไหน”
   “xxxx”
   “โห้ ไปไกลจังอ่ะ”
   “มึงจะให้มาตั้งอยู่แยกเฉลิมไทยไหมล่ะ” (แยกเฉลิมไทย คือแยกกลางกรุงมหานครชลบุรีเทียบเท่ากรุงวอชิงตันดี.ซี.เลยนะเว้ย55+)
   “ไปกี่วัน”
   “สองอาทิตย์”
   “สองเลยเหรอ  โห้ อาทิตย์หน้ามึงก็ไม่ได้กลับอ่ะดิ”
   “อืมม  มันคืองานเข้าใจไหม”
   “ม่ายยเข้าจายยย”มันพูดช้าๆส่ายหัวไปด้วย
   “ไม่มีงาน ก็ไม่มีเงิน  มึงยิ่งกินเก่งอยู่ด้วย” พูดเอาใจมันหน่อย จะได้ไม่ทะเลาะกัน
   “พูดซะมึงหาเลี้ยงกูเลยเนอะ  เงินกูก็กินเหลือใช้แล้ว มึงไม่ต้องทำงานก็ได้”
   “โอ้โห้ เหลือกินเหลือใช้เลยเหรอ  เงินเดือนสามสี่พัน ...งั้นคนอื่นๆคงเอาทองไปถมที่เล่นแล้วมั้ง”
   “สามสี่พันก็เงินนะเว้ย  มีน้อยก็กินน้อยสิวะ”
   “บอกมึงเองเถอะไอ้ปอ นั่งกินอยู่เนี้ย เงินทั้งนั้น”
   “เงินเดือนมึงเยอะก็จริง แต่........เห้ย กูเบื่องานมึงว่ะ” (อ้าว มึงเบื่อแต่กูเป็นคนทำหนิ)
   “เอาน๊า  อย่าเครียดเอาเวลาไปเครียดที่มึงจะสอบดีกว่า”
   “จะเอาไงดีล่ะ  กูต้องการกำลังใจในการอ่านหนังสือ  มึงไปแล้วกูจะสอบได้ไหมเนี้ย”
   “มึงอย่ามาอ้าง  หาช่องทางออกตัวน่ะสิมึง”
   “55+ รู้ทันกูดีฉิบหาย”
   “อ้าวแน่นอน ไม่งั้นกูจะเป็นพ่อมึงได้เหรอ”
   “อ้าวจากพี่ มันจะเป็นพ่อเว้ย...เดี่ยวกูจับทำเมียตรงนี้เลย จะได้เป็นทั้งพ่อ ทั้งพี่ ทั้งเมีย” ดูมันพูด
   “อ้าววววว  กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ  เล่นด้วยหน่อยเดียวทำเป็นเลียปาก” ผมพูดมันยิ้ม  ยักคิ้ว ทำหน้ามึนใส่ผมอีก  ....ไอ้ปอถอดเสื้อแขนยาวที่มันใส่มาให้ผม ก็ลมที่ทะเลดึกมันแรงจริงๆ
   “ไม่ต้องมาสุภาพบุรุษ เพราะกูไม่ใช่สุภาพสตรี ลมทะเลไม่ใช่หิมะตก”
   “อ้าว ไอ้นี่  เดี๋ยวกูจับโยนลงทะเลเลย  ยิ่งว่ายน้ำไม่เป็นอยู่ด้วย ลูกทะเลอะไรวะ ว่ายน้ำไม่เป็น”
   “มึงพูดยังงี้มันก็ไม่ถูก กูเกิดบนบกไม่ได้เกิดในน้ำ  ไม่เหมือนมึงหนิครึ่งบกครึ่งน้ำสงสัยตอนเล็กๆอยู่ในน้ำแน่เลย55+”
   “ไอ้บ้า กูไม่ใช่จระเข้นะเว้ย”
   “ใครว่ามึงเป็นจระเข้ล่ะ  กูว่ามึงเป็นคางคก55+” ผมพูดและหัวเราะ ในขณะที่หัวเราะ
   “จุ๊บ” มันประกบปากผมเบาๆ แล้วถอยหน้าออกไป ผมอึ้งสิ ไม่คิดว่ามันจะกล้า(ส่วนใหญ่ก็แค่ขู่ๆกันเล่น) ตาผมจ้องค้างค่อยๆมองไปหาหน้าไอ้ปอ
   “ปากดีนักใช่ไหม  วอนโดนมาหลายรอบแล้ววันนี้” มันพูดแล้วแลบลิ้นทำท่าจะมาเลียปากผม  ทำตาโตล้อเลียนผมอีก ผมเลยเอามือไปแปะที่ปากมัน
   “เป็นไงล่ะรสชาติมือกู  เค็มได้ที่ไหม...ไปกลับบ้าน”  (กูไม่สามารถอยู่ตรงนี้ได้อีกแล้ว  กูอายยย  ...มีใครมองเห็นรึป่าววะ)
   “เดี๋ยวสิจะรีบกลับไปไหน  เมื่อกี้ยังปากดี เสียงแผ้วๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” ไอ้ปอพูดยิ้ม มันรู้ว่าผมอาย มันเลยจะพยายามทำให้ผมอายต่อไป (รอให้ถึงทีมึงอายบ้างเหอะ)
   “ไปกลับบ้าน” ผมสั่ง
   “อายเหรอ  ทีอายเหรอออ” มันก็ยิ่งพูด
   “เออ  กูอาย แล้วทำไม” ยิ่งแสดงความอายมันยิ่งล้อ ยอมรับซึ่งหน้าเลยดีกว่า
   “อ้าว ครั้งนี้ มัยยอมรับง่ายจังวะ”
   “จะกลับรึไม่กลับ ไม่กลับก็ได้นะ  แต่พรุ่งนี้กูจะทำแบบทดสอบตามหนังสือมึง ถ้ามึงไม่กลับไปอ่านหนังสือแล้วทำไม่ได้มึงโดนแน่” (ไม่มีทางออก  ออกทางนี้แหละกู เอาเรื่องเรียนอ้างเข้าไว้)พูดกลบความอาย
   “อ้างไปเรื่อย” (อ้าวรู้อีก)
   “ไม่ได้อ้าง จริงๆ มึงลองดูดิ ถ้าพรุ่งนี้กูไม่ออกข้อสอบให้มึงมาเหยียบหน้ากูได้เลย” (กูก็พูดข้างๆคูๆเหมือนกันเว้ย  ....  )
   “เปลี่ยนจากเหยียบเป็นจูบอีกครั้งได้ป่าว55+” (มึงรู้ว่ากูอายยังมาเล่นอีก)
   “เดี๋ยวมึงก็รู้  ความปราณีไม่มีในโลกอีกแล้ว” ผมยิ้มกัดฟันพูด
   “เอาล่ะๆ  กลับก็กลับ คืนนี้กูไม่อ่านนะ กูเหนื่อย  พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องออกสอบ เพราะกูจะอ่าน” (ข้ออ้างมึงก็สารพัดใช่ย่อย)

หลังจากนั้นก็กลับบ้านกัน อาบน้ำ นอน ไม่มีไรเกิดขึ้น(มั้ง)

ตอนนี้ก็คงเป็นตอนสุดท้ายที่ไอ้ทีจะลง เนื่องมาจากไม่มีเวลาเอาซะเลย จันทร์-ศุกร์ก็มานั่งทำงาน  เสาร์-อาทิตย์ก็กลับบ้านหอบหนังสือมาทบทวน  งานเลี้ยงยังมีวันสิ้นสุด  ละครยังมีวันจบ งั้น เรื่องราวของไอ้ที ก็ขอจบ ณ ตอนนี้แล้วกันนะคร๊าบบ
ส่วนเรื่องไอ้ทีกับไอ้ปอ ก็ดำเนินตามยถากรรมสุกๆดิบๆเหมือนคนทั่วไป   ทุกชีวิตต้องเดินก้าวไปเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะครับ น้องที่เรียนอยู่ก็ให้เต็มที่กับมันจะได้ไม่เสียใจย้อนหลัง โชคเอทุกคน ส่วนเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานแล้ว ก็มีประสบการณ์เยอะกว่าไอ้ทีอีก ไม่พูดไรมาก  ก็ขอให้มีความสุขกับการทำงานนะครับ  มีโอกาสคงได้มานั่งเล่าให้ทุกคนฟังอีก อาจจะปีละครั้ง คงลืมกันแล้วมั้ง55+  เดินเฉียดกันตามป้ายจดรถเมล์ก็ทักได้นะคร๊าบบบบ

ขอบคุณที่ติดตามกันมายาวนาน

โชคดีทุกคน   ไอ้ที+ไอ้ปอ
...
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านทุกคนน่ะครับ
ขอบคุณทีอีกครั้งที่ให้นำเรื่องนี้มาให้ทุกคนที่นี่ได้อ่านครับ

[นัตสึกิ]

 


ขอบคุณที่มาต่อนะคะ

[patee]

ขอให้happyทั้งสองคนนะจ๊ะ

ถ้าว่างก็มาเล่าต่อนะจะรออ่าน 

[IZE]

จะไม่มาแล้วเหรอ

เอาเป็นว่าว่างเมื่อไรค่อยมาลงจะดีกว่ามั๊ย

อยากอ่านต่ออะ



 

[u-only-one]

เสียดาย~~ แต่ก็เข้าใจว่าคงยุ่งจริงๆ
ถ้าว่างๆมีโอกาสก็เข้่ามาอัพเดทเรื่องราวหน่อยนะคะ
ขอให้รักกันนานน๊านนานนนน มีความสุขเยอะๆค่ะ

  รักกัน รักกัน

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

  :กอด1:รักกัน รักกัน  ทีปอ คู่รักบันลือโลก

ว่างๆก็มาเล่าต่อนะพี่ที

[j4c9y]

เรื่องของคุณที่สอนอะไรในเรื่องราวที่ขำๆได้เยอะเลยครับ

ขอบคุณมากครับ

ขอบคุณ

[bbyuqin]

ขอบคุณนะที...สำหรับเรื่องดีๆของทีกับปอ..
ทำให้รู้ว่ายังมีคนมึนๆแบบปออยู่ แต่ปอนี่จริงใจได้โล่ห์ ส่วนทีก็เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาให้ปอได้ดีมากๆเลย...

บอตรงๆว่าอ่านเรื่องทีกับปอทุกตอนมีความสุขทุกครั้งที่อ่าน...
ทีกับปอ...เหมาะกันแล้วแหล่ะ...
ใครบอกว่าคู่นี้ลุ่มๆดอนๆ ออกจะมีสีสันนี่แหล่ะรสชาติของชีวิต...ฮ่าฮ่า...

ก็ขอให้ทีกับปอมีความสุขมากๆนะจ๊ะ รักกันไปนานๆๆ ดูแลกันดีๆ แล้วก็โชคดีเรื่องงานด้วยนะที 

ปล.รักคู่นี้จริงๆๆ

[khun_Kling]

เรื่องราวตอนสุดท้ายของปอ ที น่ารักมากๆๆ

ขอบคุณที่เล่ามาให้อ่านน่ะคะ
โชคดีๆคร้า

[mini]

คงคิดถึงเรื่องราวของทีกับปอคับ

แต่ก็ขอเป็นกำลังใจให้คับ  หวังว่า

ถ้ามีเวลาคงมาเล่าเรื่องราวให้อ่านกันอีกนะคับ

[Little Devil]

ขอบคุณที่รวมแบ่งปันอีกแง่มุมของความรัก
มีความสุขกันทั้งคู่ ถนอมรักไว้นานๆ
เป็นกำลังใจเช่นเคย

น้องทีมาอัพเดทเดือนละครั้งก้อได้
หรือว่าถ้าอยากเขียนตอนพิเศษ
คนอ่านรอได้นะ
+1 

[tawan]

ที + ปอ

น่ารักอะ

 
 

[jaaeyboy]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวของทีกะปอน่ะค่ะ

ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป  แต่ว่างๆก็แวะมาโพสเล่าตอนพิเศษอะไรมั่งน่ะค่ะ

[gumrai3]

ขอบคุณมากค่ะอ่านเมื่อไรหก้อน่ารัก

[KM]

จบซะละ

โชคดีนะครับ

รักกันนานๆ ผมคิดว่านานนะ


โชคดีครับ

[Nabee]

แอบเสียดายนะค่ะ...ที่จะไม่ีค่อยได้มาต่อแล้วหน่ะ

เพราะว่ามีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้...มีทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ แล้วก็น้ำตา (ในบางครั้ง)
ที่สำคัญเรื่องนี้ยังให้แง่คิดดี ๆ ในหลาย ๆ เรื่องด้วยอ่ะ

ขอบคุณที่นำเรื่องราวดี ๆ มาเล่าสู่กันฟังนะค่ะ
ขอให้มีความสุขในการใช้ชีวิตทั้งทีและปอนะ
แม้ว่าชีวิตนี้มันอาจจะไม่ได้ราบเรียบหรือสวยงามอะไร
แต่ถ้าเราช่วยกันประคับประคองกันไป...ก็เชื่อได้ว่าเราจะผ่านทุกอย่างไปได้อย่างแน่นอน

หวังว่าจะได้อ่านเรื่องราวดี ๆ ของทั้งทีและปออีกนะค่ะ...เป็นกำลังใจให้เสมอนะค่ะ

 

[koo_jarm]

ว่างๆมาต่อนะคร้า
HAPPY HAPPY
ทุกๆวัน ทุกๆเวลา คร้า 

[Nichdia]

ง่า จบแล้ว


แต่สนุกดีครับเรื่องนี้

ขอบคุนทีมากนะครับ ที่เอาเรื่องราวมาแบ่งปันกัน

[silverspoon]

ขอบคุณค่ะ เรื่องราวสนุกมากค่ะ ครบทุกรสทั้งสนุกทั้งเศร้าทั้งน่ารัก ขอให้โชคดีนะคะ วันหน้าถ้ามีโอกาสก็แวะมาเล่าต่อได้นะคะ 

[กว่าจะไร้เดียงสา]

ทำไมจบแล้วอ่ะ

กำลังติดเรื่องนี้เลย
แล้วต่อไปนี้เราจะติดเรื่องอะไรหละ

 

แต่ก็ขอให้มีความสุขกับชีวิตคู่นะค่ะ

มาเล่าอีกนะถ้าว่างอ่ะ

 

[panuwattew]

   ขอบคุณทีทำให้เรารู้ว่า

ความรักมีอะไรอีกหลายอย่าง

[leogemini]

ว้า



เสีอดายอ้ะ




แต่ก้อเข้าใจครับ




ด้วยภาระ ทำให้จำเป็น




ขอให้รักกันตลอดไปนะครับ





 

[Ultramann]

ขอบคุณมากๆนะครับที่เอาเรื่องดีๆ สนุกๆมาให้อ่านอะนะ
ถ้ายังไงก้อรักกันๆๆ มากๆๆนะครับ ถ้าว่างๆก้อแวะเข้ามาเล่าอะไรหนุกๆให้ฟังบ้างก้อดีนะคร้าบบ
 

 

[Loidelohm]

จะทักทุกคู่ที่เจอเลย
แต่เค้าอยู่ภูเก็ต ................ทักที่นี่จะมีโอกาสเจอมั้ยเนี่ยะ
อย่างน้อยก็อย่าทิ้งบอร์ดไปนะ ..มาเยี่ยมบ้าง