ตอนที่ 14 Happy Time, Happy Family : ช่วงเวลาแสนสุขของครอบครัวสุขสันต์
Rate: NC-17
(ตอนที่ 14/1)
เมื่อตกลงใจกันได้ ทุกคนก็พร้อมที่จะกลับบ้านหลังจากลงมติกันว่าจะทำอาหารมื้อใหญ่ฉลอง เรอิจิจึงพาทุกคนไปช็อปปิ้ง ซื้อของอร่อยที่อยากกินกันให้เต็มที่ ในระหว่างทาง เรอิจิกับมาโอะญาติดีกันอย่างเหลือเชื่อ ทั้งคู่ดูเฮฮาเข้าขากันดี จนสมาชิกที่เหลือมองมาอย่างงง ๆ ด้วยซ้ำ
เหตุการณ์ที่กลับตาลปัตรไปโดยไม่คาดคิด จากศัตรูกลายเป็นเพื่อนอย่างผิดความคาดหมาย ก็ทำให้ทุกคนประหลาดใจมากแล้ว แต่นี่กลับดูสนิทสนมกันกว่าที่คิดเสียอีก จนทำให้หลายคนอดรนทนไม่ได้ ต้องถามขึ้นตั้งแต่ยังไม่ถึงบ้านเสียด้วยซ้ำ
โคโตะเห็นดังนั้นจึงดักคอขึ้นก่อนว่า "นายหึงฉันกับเรอิจิสินะ เลยบุกไปเล่นงานเขา"
มาโอะหัวเราะพลางสารภาพว่า "สมกับเป็นนายจริง ๆ นะโคโตะ ใช่แล้วล่ะ ฉันแค้นเขามาก ที่ทำให้นายเปลี่ยนไป ก็เลย...กะจะไปจัดการซะเลย"
โคโตะอมยิ้ม "แล้วนายก็โดนเขากล่อมเสียจนอยู่หมัดแทนสินะ"
เสียงหัวเราะดังกว่าเดิม พลางพูดต่อไปว่า "ก็เขาพูดแต่เรื่องจริง ที่ฉันปฏิเสธไม่ออกนี่นา คนอะไร รู้ไปซะทุกเรื่องเลย"
"ไม่งั้นเขาจะล้างสมองชั้นได้เหรอ" ร่างบอบบางพูดสนับสนุนขึ้นบ้าง
"แค่เขาได้พบกับฉันโดยตรง เรอิจิก็รู้แล้ว...ว่าฉัน ไม่เคยสนใจเรื่ององค์กรนั่นจะเป็นอย่างไรเลย ถ้าที่นั่น...ไม่มีนาย"
โคโตะนิ่งเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า "ขอโทษนะ...ชั้นคิดเองเออเอง ว่านายเป็นคนร้ายกาจ และจะไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่ชั้นขอร้องแน่ ๆ ชั้นถึงได้..ทั้ง ๆ ที่ชั้นน่าจะรู้ว่านายเองคิดยังไงแท้ ๆ..."
ชายหนุ่มมองมาด้วยสายตาที่อ่อนโยน "นายน่ะ ใจดีเกินไปนะโคโตะ พอโดนกดดันมากเข้า นายก็เลย..."
มือของมาโอะแตะเบา ๆ ที่ไหล่บางอย่างต้องการจะปลอบโยน "ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็รู้แล้ว ไม่ว่าฉันจะยอมรับหรือปฏิเสธยังไง นายก็คงไม่เชื่อฉันแน่ ๆ สุดท้าย นายก็จะฆ่าฉันอยู่ดี เพราะนายตั้งใจที่จะ...ลบล้างทุกสิ่งทุกอย่าง รวมถึงตัวนาย ด้วยมือของนายเอง"
"ฉันรู้ดี ว่ามันเป็นสิ่งที่นายคิดว่า ดีที่สุดแล้ว สำหรับฉัน ดังนั้น ฉันจึงยอมทำตามแผนการของนาย เพื่อไม่ให้นายต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้"
เรอิจิอมยิ้ม ก่อนจะตีสีหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง "จะยังไง ฉันก็ต้องขอโทษเธอนะ โคโตะ ที่ทำเหมือนหลอกใช้ จนเธอต้องเจ็บปวด ทั้ง ๆ ที่จริงแล้ว เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย"
ร่างบอบบางส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่หรอกครับ ผมเข้าใจ คุณเองก็ไม่มีทางเลือกมากนัก"
"โชคดีจริง ๆ ที่มาโอเป็นคนดี เขาเองก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เคยคิด แม้จะเป็นคนตั้งองค์กรนี้ก็จริง แต่งานเปื้อนเลือดนั่น เป็นหัวหน้าสาขาที่เธอจัดการไปต่างหาก ที่เป็นคนบงการ"
โคโตะมีสีหน้าเศร้าลงเล็กน้อย "จะอย่างไร คน ๆ นั้น ก็ดีกับพวกผมมาก ผมเองก็รู้สึกผิด ที่ทำกับเขาอย่างนั้น"
ซากุระโอบไหล่บางนั้นเบา ๆ อย่างปลอบโยน "นายพยายามดีที่สุดแล้ว อย่าคิดมากไปเลย"
มาโอะมองมือที่โอบไหล่นั้น แล้วพูดต่อว่า "นอกจากจะหึงเรอิจิแล้ว ฉันยังหึงเธอที่สุดด้วย...ซากุระคุง!"
คำพูดนั่นเล่นเอาคนโอบชะงัก รีบปล่อยอีกฝ่ายทันที ดวงตาเรียวยาวจ้องมาอย่างพบคู่ปรับ ทั้งคู่สบตากันวูบหนึ่ง ก่อนที่มาโอะจะพูดขึ้นก่อน
"ขอโทษนะซากุระคุง ที่ฉันเหน็บแนมเธอซะหลายยก จริง ๆ แล้ว ฉันอิจฉาเธอ ที่ได้ดูแลโคโตะ ในขณะที่ฉัน..ทำไม่ได้"
ร่างสูงโปร่งถอนหายใจยาว "เอาเถอะ ฉันเองก็หึงนายเหมือนกันนั่นแหละ นายเล่นแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของซะขนาดนั้น"
เรย์จิเหลือบมองซากุระ พลางพึมพำแทรกขึ้นมาบ้าง "ผมอยากให้มีใครหึงบ้างจังเลย" หากพูดได้แค่นี้ ก็โดนดวงตาเรียวยาวค้อนให้อย่างดุ ๆ จนแทบสะดุ้ง
ทุกคนจึงหัวเราะอย่างขบขัน ยูเมะที่เกาะอยู่ด้านข้างจึงบอกว่า "ยูเมะหึงเรย์จิให้เอามั้ย"
เด็กหนุ่มรีบส่ายหน้า เขารู้ประวัติของเด็กน้อยจากซากุระหมดแล้ว "มะ...ไม่ดีกว่านะ ยูเมะจัง" ว่าแล้วเขาก็อุ้มเด็กหญิงขึ้นมา "เป็นผู้หญิงเนี่ย ขี้หึงไม่ดีนะ รู้มั้ย ความน่ารักมันจะลดลง"
"ฮึ ถ้าไม่มีใครแกล้งซานะจัง ยูเมะก็ไม่เป็นแบบนั้นหรอก" เธอว่าอย่างงอน ๆ
มืออ่อนโยนของเรย์จิลูบผมเธอเบา ๆ "ผมรู้ว่ายูเมะเป็นเด็กดี ต้องไม่ทำร้ายใครอยู่แล้ว ถ้ามีใครรังแกซานะจัง ซานะจังต้องจัดการได้แน่ ยูเมะไม่เชื่อมือพี่ชายเหรอ"
เด็กหญิงพยักหน้ารับ "ค่า ยูเมะเชื่อมือซานะจัง" เธอว่าอย่างมั่นใจ "ยูเมะจะดูเฉย ๆ ดีมั้ยคะ"
"ยูเมะไม่ดูเลยดีกว่านะ" ซานะรีบพูด "เอางี้ดีกว่า ซานะจะหาหนุ่ม ๆ น่ารัก ๆ ให้ยูเมะซักคน"
"อืม ก็ดีเหมือนกันนะ ยูเมะชักจะเบื่อดูซานะแล้ว คนอื่นอาจจะเร้าใจกว่า" เด็กหญิงพูดหน้าตาย
"ยูเมะน่ะ...ทำซานะหึงแล้วนะ" เด็กชายพูดอย่างงอน ๆ คนอื่นเริ่มยิ้มอย่างขบขันแกมเอ็นดู ถึงความแก่แดดแก่ลมของเด็กทั้งคู่นั้น
"อายะจังเงียบไปเลยนะ" เด็กน้อยพยายามเบี่ยงประเด็น เพราะรู้สึกจะตกเป็นเป้าให้คนหัวเราะมากไปแล้ว
ฮิโรอากิที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ อมยิ้ม แล้วมองร่างในอ้อมแขน พลางตอบว่า "เขาหลับไปแล้วน่ะ วันนี้คงมีแต่เรื่องเครียดมากไป พอสบายใจก็เลยหลับเสียอย่างนั้น" เขาพูดต่อโดยไม่ได้พูดถึงเรื่องสำคัญ ว่าทำไมอายาเมะถึงนอนไม่พอจนเพลียมากกว่าใคร
"นายนี่นะ สมกับเป็นองครักษ์ของราชินีจริง" เรอิจิหันมาแซว "แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพอได้กลิ่นอาหาร อายะจังคงจะตื่นเองนั่นแหละ เรารีบเข้าบ้านกันดีกว่านะ"
ทุกคนหยิบกุญแจบ้านขึ้นมาแทบจะพร้อมเพรียงกัน ดวงตาทุกคู่มองกุญแจดอกน้อยในมือ ก่อนที่จะส่งยิ้มให้กัน
"อ๊ะ ผมเปิดเองครับ" เรย์จิหยิบกุญแจของตัวเองขึ้นไข
บ้าน...ที่ทุกคนครอบครองกุญแจ...ซึ่งจะไขมันเข้ามาอยู่ร่วมกันได้
แค่คิดก็อบอุ่นอย่างประหลาดแล้ว
เด็กหนุ่มเปิดประตูรับทั้งหมดพลางโค้งให้อย่างสวยงาม
"เชิญครับ Absolution Café ยินดีต้อนรับ"
...................................................
ร่างที่กำลังหลับ รู้สึกได้เหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับจนอึดอัด ผสมกับความมึนเล็กน้อยอย่างเมาค้าง เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมองอย่างง่วงงุน ก่อนจะสะดุ้ง มือแข็งแรงรีบอุดปากตัวเองไม่ให้เผลอร้องออกมา กับภาพที่ได้เห็น
ร่างบอบบางของใครบางคน นอนทับเขาต่างหมอนแล้วหลับสนิทอย่างน่าสบายเสียเหลือเกิน
เขาคงจะไม่ตกใจมากนัก และคงดันคนหลับออกไปนานแล้ว ถ้าคนผู้นั้น...จะไม่ใช่ซากุระคุง!
ท่าทางเมื่อคืนจะดื่มกันหนักไปหน่อย ซากุระที่ปกติไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์ ก็โดนมาโอะคะยั้นคะยอให้ดื่ม เพื่อสงบศึกชิงโคโตะ ซึ่งซากุระแม้จะลำบากใจ แต่พอสบตากับโคโตะอีกครั้ง เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้
เรย์จิเองก็พอกัน เขาก็ไม่ใช่คนชอบดื่ม แถมพ่อตัวดีของเขาก็รินเอารินเอา บอกว่าจะเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ ต้องฝึกไว้ให้คอแข็ง ผู้ใหญ่ขี้เหล้าน่ะสิ ถึงเป็นแบบนั้น แต่ด้วยบรรยากาศกำลังฮาเฮ เขาเลยไม่อยากขัดใจเท่าไหร่ พอรู้ตัวอีกที ก็ดื่มจนหลับไปซะแล้ว
แต่ซากุระ..ไหงมานอนบนตัวเขาได้ล่ะเนี่ย หน้าของเด็กหนุ่มเริ่มร้อนผ่าว เมื่อมือบอบบางแสนสวยเริ่มปัดป่าย...ไปแถว ๆ เบื้องล่างของเขาแล้ว
ยิ่งใบหน้างาม ๆ ยามหลับที่ยังคงซุกไซ้เข้าหาราวกับตัวเขาเป็นหมอนข้างชวนจั๊กจี้ ยิ่งทำให้เขาตื่นตัวเข้าไปอีก หน้าใสขาวนวล ดวงตาคู่งามที่พริ้มหลับ ไหนจะยัง..ริมฝีปากนุ่มสีสวยที่เผยอน้อย ๆ
มองไปมองมาชักเริ่มร้อนกว่าเก่า เมื่อรู้สึกได้ว่าเจ้าน้องชายตัวดีเริ่มตื่นจนคับแน่นไปหมดแล้ว
ไม่นะ...เขาจะให้ซากุระรู้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้น...
ประกายดาบสะบัดวูบ เด็กหนุ่มเสียววาบไปทั้งท่อนล่าง...แค่จินตนาการก็ซีดแล้ว เกิดสูญพันธุ์ขึ้นมาจะว่าไง
แต่ซากุระก็ยังไม่ตื่น เสียงหวานครางอือเบา ๆ ก่อนจะซุกเข้ามาแนบแน่นกว่าเดิม เด็กหนุ่มแทบหลุดเสียงร้องอย่างอึดอัด กอดเขาไว้มันก็ดีอยู่หรอก...แต่ว่า..แต่ว่า...
ความทรมานอันแสนหวานทำให้เขาเหน็บกินแทบขยับไม่ได้ อ้อมกอดนั้นกระชับขึ้นอีก หากเสียงละเมอแผ่วเบา...กลับเป็น...
"โคโตะ..."
กางเกงที่คับติ้วกลับหลวมลงทันตา เมื่อได้ยินอย่างนั้น...โธ่ ขนาดหลับ ยังละเมอถึงชายอื่น (ที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวชาวบ้าน) อีกต่างหาก นี่เขาคงจะแห้วตลอดชีพเป็นแน่
ร่างบอบบางของโคโตะยืนยิ้มมองเขาอยู่ เด็กหนุ่มที่พื้นสบตากลมโตก่อนลอบถอนหายใจอย่างเสียดาย เพราะทุกคนสภาพจิตดีขึ้นมากแล้ว ทาโนเอะจึงกลับเป็นโคโตะเหมือนเดิม แม้ความอ่อนหวานของทาโนเอะนั้นจะยังอยู่ แต่ยังคงผสมนิสัยชอบแกล้งคนของโคโตะไว้เป็นที่เรียบร้อย ซึ่งเขาพึ่งจะรู้ซึ้งในตอนนี้เอง
"เรย์จิคุง พาซากุระเข้านอนด้วยนะจ๊ะ" เสียงหวานดังเดิมพูดขึ้น แต่เพราะเป็นรูปลักษณ์ของโคโตะเลยทำให้เขาเคลิ้มน้อยกว่าเก่าเยอะ
"เอ่อ...ผม..."
"ลุกไม่ขึ้นสินะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันช่วยปลุก"
คนนอนบนพื้นสะดุ้ง ถ้าซากุระตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าเขา...ไม่สิ นอนทับเขาอยู่ ไม่ใช่เขาทับสักหน่อย เด็กหนุ่มเผลอจินตนาการเกินเลยอย่างช่วยไม่ได้ ...เอ้อ นั่นแหละ ถ้าเจอว่านอนทับเขาอยู่ จะโดนฆาตกรรมมั้ยเนี่ย
ราวล่วงรู้ โคโตะกลับยิ้มหวานกว่าเดิมแล้วบอกว่า "ซากุระไม่ฆ่าคนแล้วล่ะ ดังนั้น คงแค่จับเจื๋อน..อุ๊ย ไม่สิ พูดแบบนี้ไม่สุภาพ แค่จับ 'ตอน' เท่านั้นแหละ" คนพูดหัวเราะอย่างขบขัน เมื่อเห็นเรย์จิหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
"เอ่อ...คุณทาโนเอะ...เอ๊ย โคโตะคุง...ช่วยผมด้วยครับ ทำยังไงผมจะพาเขาไปนอน โดยที่เขาไม่ตื่นเสียก่อนได้"
ร่างบอบบางนั่งยอง ๆ ลงด้านข้าง รู้ทั้งรู้ ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์นี้ ซากุระคงไม่รู้สึกตัวยันเช้าแน่ ๆ แต่เจ้าตัวกลับไม่บอกเรย์จิเสียอย่างนั้น "เรย์จิคุง นักฆ่าน่ะนะ ถึงจะหลับ แต่ก็ยังสามารถฆ่าคนได้อยู่ดีนะ"
คนฟังแทบสะดุ้งอีกรอบ "อย่าแกล้งผมสิครับ ช่วยผมด้วยเถอะ" เสียงชักอ่อนลงกว่าเดิม เหน็บกินก็แทบจะลุกไม่ขึ้นแล้ว ไหนจะยังต้องพยายาม..ไม่ขยับตัว เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายตื่นอีก
"ถ้าช่วยแล้วจะมีอะไรตอบแทนล่ะ"
คนฟังอึ้งไปแล้ว ภาพลักษณ์หญิงสาวแสนอ่อนโยนใจดีสลายหายไป "โคโตะคุง...ตั้งแต่แต่งชายนี่...คุณดูเคี่ยวกว่าเดิมเยอะเลยนะครับ"
คนฟังอมยิ้ม "ชั้นก็เป็นของชั้นแบบนี้แหละ"
"ผมเสียดายคุณทาโนเอะจริง ๆ เกือบจะจีบได้แล้วเชียว" เด็กหนุ่มยังคงพึมพำต่อ เกือบจะลืมเลือนสภาวะทำตัวลำบากของตัวเองไปแล้ว
"ระวังมาโอะหึงนะ...เขาหึงน่ากลัวกว่าที่เธอคิดแน่ ๆ"
คนฟังยิ้มแหย ๆ "ผมไม่กล้าหรอกครับ...คุณน่ากลัวกว่าเดิมเยอะขนาดนี้ ถึงมาโอะจะไม่หึง ผมก็ไม่กล้าจีบเด็ดขาด ว่าแต่ว่า...ทำยังไงผมจะลุกได้เนี่ย" สายตาวิงวอนส่งมาให้
"จะช่วยให้ลุกขึ้นอย่างปลอดภัยก็ได้ แต่พรุ่งนี้ เธอต้องเป็นคนจัดการเก็บกวาดทั้งหมดนี่นะ"
"โห...คุณทาโนเอะผู้แสนใจดี...อย่ารังแกลูกจ้างที่น่ารักอย่างผมนักสิครับ" เด็กหนุ่มตัดพ้อ
คนอื่นกลับห้องไปนอนกันหมดแล้ว ฮิโรอากิเองก็อุ้มเจ้าสาวเขาเข้าห้องแต่หัวค่ำด้วยซ้ำ เพราะราชินีเกิดง่วงนอนขึ้นมาตอนกำลังหม่ำ หรือเพราะราชินีกำลังน่าหม่ำจนเกินไป อันนี้เขาก็ไม่แน่ใจนัก
เด็ก ๆ ก็นอนไวเพราะดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ เหลือเพียงพ่อของเขากับมาโอะ ที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาดื่มโดยไม่ได้ใส่ใจสภาพห้องเลอะเทอะไม่ได้จัดเก็บนั่นแม้แต่น้อย
ไม่ต้องบอกก็รู้ พ่อเขาไม่ช่วยทำแน่ ๆ เด็กหนุ่มรู้นิสัยพ่อตัวเองดี ในเมื่อลูกชายสุดที่รักอยู่ด้วย พ่อที่น่ารักก็คงไม่แคล้วสั่งให้เขาทำแทนแหง ๆ
"ก็ให้ตัวต้นเหตุช่วยสิ บอกว่าโคโตะขอร้องก็ได้" เขาว่าพลางอมยิ้ม ตัวต้นเหตุที่ยังคงหลับทับเด็กหนุ่มอยู่ ก็ยังคงหลับต่อไป ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวด้วยสักนิด เรย์จิได้แต่ถอนหายใจ "ก็ได้ครับ ผมทำให้ก็ได้ แต่ช่วยผมก่อนนะ"
"โอเค ตกลงแล้วนะ พรุ่งนี้อย่าปลุกพวกชั้นล่ะ คงจะตื่นสายมากสักหน่อย" โคโตะว่าต่อไป เขา...วางแผนจะอยู่กับมาโอะ..ให้ยาวนานขึ้นไปอีก ในคืนนี้นั่นเอง ร่างบอบบางคำนวณเรียบร้อย สมกับเป็นนักวางแผนมืออาชีพ
"ได้ครับ" เรย์จิรับคำอย่างจนปัญญา
ร่างบอบบางนั้นจึงช้อนตัวซากุระที่นอนอยู่ขึ้นมาอุ้มอย่างง่ายดาย แม้ว่าตัวจะเล็กกว่า เรย์จิมองมาอย่างอึ้ง ๆ เขาเกือบลืมไปอีกแล้ว...ว่าโคโตะนั้น...เป็นผู้ชาย
"เอ้า มัวมองอยู่ทำไมล่ะ รีบลุกเข้าสิ" อีกฝ่ายว่าเสียงเบา
"อ่ะ ครับ ๆ"
"ยื่นมือมา ทั้งสองมือนั่นแหละ" โคโตะสั่งต่อ
พอยื่นออกมา คนสั่งก็วางร่างนั้นลงบนแขนของเรย์จิเสียอย่างนั้น
"คะ...โคโตะคุง" คนรับมาเริ่มสั่น ถ้าซากุระตื่นขึ้นมาตอนนี้ล่ะ ไม่ยิ่งกว่าเดิมงั้นเหรอ เขาจะแก้ตัวยังไงดี
"ชั้นสัญญาว่าจะช่วยนายแค่ให้ลุกเท่านั้นนะ นอกนั้นก็..จัดการเองสิ" เขาว่าพลางหลิ่วตาให้
"โธ่..." เด็กหนุ่มอุทธรณ์อย่างน่าสงสาร แลกกับทำความสะอาดห้องเช้านี้ ดูคล้ายจะไม่คุ้มชอบกล แต่เขาก็ไม่มีปัญญาจะโต้แย้ง
"เอ้า มัวยืนอยู่แบบนี้ ถ้าซากุระคุงตื่นขึ้นมาล่ะก็...ใครลำบาก ชั้นไม่รู้ด้วยนะ"
"อ่ะ ครับ ๆ..." เรย์จิรีบได้สติขึ้นมาทันที เขาตั้งท่าจะรีบเดินจากไป หากก่อนไปยังคงพึมพำขึ้นมาว่า "ผมรู้สึกว่า เหมือนได้อายะคุงเพิ่มมาสองคนแล้วนะครับตอนนี้..แถมยัง...แผนสูงกว่าอายะคุงตัวจริงเสียอีก"
โคโตะอมยิ้ม ก่อนจะตะโกนไล่หลังไปว่า "อย่ามัวแต่บ่นอยู่เลย ซากุระคุงตื่นขึ้นกลางทาง ชั้นไม่รับผิดชอบนะ"
คนโดนขู่เดินไวกว่าเดิมจนแทบวิ่ง แต่ไม่กล้าจะขยับตัวรุนแรงนัก เพราะกลัวจะตื่นจริง ๆ ร่างบอบบางมองเด็กหนุ่มเดินไปพลางส่ายหน้าเบา ๆ อย่างเอ็นดูแกมขบขัน
"นายนี่นะ ไปแกล้งเรย์จิทำไมกัน"
โคโตะหันไปหา เห็นเป็นมาโอะก็ยิ้มรับ "พรุ่งนี้เราจะได้ไม่ต้องรีบตื่นไง หรือนายไม่อยากอยู่กับชั้นนาน ๆ?"
ร่างสูงหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน "ทำไมจะไม่อยากล่ะ"
"ถ้าอยากก็อุ้มเข้าสิ ยังต้องให้บอกอีกเหรอ" โคโตะกระซิบ อีกฝ่ายอมยิ้มก่อนจะอุ้มร่างเบาหวิวนั้นขึ้นมา "รู้มั้ยว่าเมื่อกี้ ที่เห็นนายอุ้มซากุระ ฉันแทบอยากจะกดนายลงกับพื้นตรงนี้ด้วยซ้ำ"
"บ้าสิ... นายชักจะหึงชั้นมากไปแล้วนะ... บอกแล้วไง ว่าชั้นรักนายที่สุด... ไม่มีใครแทนที่นายได้หรอก"
"แน่ใจนะ ว่าเรอิจิไม่ใช่ม้ามืด" คนถามยังคงไม่ยินยอม
"เรอิจิ... เขาเหมือนพ่อมากกว่า ไม่ใช่เหมือนคนรักอย่างนายหรอกน่า พี่ชาย"
"ฮึ ขนาดพี่ชายยังเป็นคนรักได้เลย พ่อทำไมจะไม่ได้" คนอุ้มบ่นพึมพำ
"ถ้านายไม่เลิกบ่น ชั้นจะให้คุณพ่อที่รักอุ้มแทนแล้วนะ" คนในอ้อมกอดขู่
"จ้า ๆ ยอมแพ้แล้ว เราเข้าห้องกันเถอะ"
"อ้าว แล้วเรอิจิล่ะ" ดวงตากลมโตปรายตามามองชายหนุ่มอีกคน ที่ตอนนี้นั่งโงกหลับไปแล้ว ร่างสูงจึงหยิบผ้าห่มที่เก็บไว้ในตู้ด้านข้างออกมา ทั้ง ๆ ที่อีกมือยังประคองคนในอ้อมกอดไว้ ก่อนจะจับมันคลี่ด้วยมือเดียว แล้วโยนแหมะลงมายังคนกำลังหลับ
"แค่นี้พอแล้วมั้ง อยากไม่เอาเมียมาด้วยเอง ช่วยไม่ได้" มาโอะพึมพำต่อ
โคโตะหัวเราะเบา ๆ อย่างขำ ๆ ท่าทางมาโอะจะหึงจริง ๆ เล่นแกล้งคู่แข่งเสียอย่างนั้น พอ ๆ กับตอนแกล้งซากุระนั่นแหละ แต่สำหรับเขา มาโอะตอนหึง จะน่ารักเป็นพิเศษ จนบางครั้ง เขาเองยังวางแผนแกล้งให้หึงด้วยซ้ำไป
"อย่าสนใจเขานักเลย เราไปมีความสุขกันดีกว่าน่า" ร่างสูงตัดบท เมื่อเห็นโคโตะชักจะมองคนกำลังหลับมากเกินไปแล้ว
"อืม.." คนในอ้อมกอดซบอกกว้างนั้นพลางตอบรับแผ่วเบา ไม่ทันที่จะพูดอะไรมากกว่านั้น คนอุ้มก็เดินตัวปลิวพาเข้าห้องไปเป็นที่เรียบร้อย...
....................................................
เรย์จิหอบเล็กน้อยอย่างเหน็ดเหนื่อย ไม่ใช่เพราะอุ้มจนเหนื่อย แต่เพราะลุ้นจนเหนื่อยเสียมากกว่า ว่าอีกฝ่ายจะตื่นก่อนหรือไม่ แต่ในที่สุด เขาก็วางร่างบอบบางลงบนเตียงได้เรียบร้อย
พอขยับจะไปนอนที่ฟูกตัวเอง มือข้างหนึ่งของซากุระ ก็กลับยึดชายเสื้อเขาเอาไว้เสียนี่
เด็กหนุ่มมองร่างบนเตียงอย่างจนปัญญา จะดึงออกก็จับแน่นเสียเหลือเกิน แถมเสียงละเมอแผ่วเบายังมีมาอีกว่า "อย่าทิ้งฉันไปนะ...เร..."
ร่างแกร่งเงี่ยหูฟังอย่างอยากรู้ใจจะขาด คราวนี้ซากุระหมายถึงเรอิจิ หรือเรย์จิกันแน่
กับพ่อของเขา ซากุระคุงมีความสัมพันธ์กันขนาดไหน?
จะแอบหวังได้มั้ย...ว่าซากุระ อยากให้เขานอนเป็นเพื่อน...บนเตียงนี้
ร่างสูงถอนหายใจยาว เสี่ยงเป็นเสี่ยงกัน ในเมื่อเขาไม่อยากทำร้ายคนกำลังหลับ ด้วยการดึงมือที่จับอยู่ออกไป เขาก็คง...ต้องเสี่ยงชีวิตนอนข้าง ๆ เสียแล้ว
วันก่อนยังนอนได้เลยนี่นา เด็กหนุ่มคิดต่ออย่างเข้าข้างตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเอนกายลงนอนข้าง ๆ ตัวซากุระ
ใบหน้ายามหลับของเธอช่างน่ารักนัก เด็กหนุ่มมองมาอย่างครุ่นคิด
...หญิงสาวผู้แสนน่ารัก...ในยามหลับ...แม้คุณเธอจะโหดไปสักหน่อยก็ตาม...ในยามตื่น...
เอาเถอะน่า จะอย่างไร ตอนนี้เธอก็หลับอยู่นั่นแหละนะ
และแล้ว ด้วยความอ่อนเพลียผสมความมึนจากแอลกอฮอล์ มันก็เลยทำให้เขาผล็อยหลับไปจนได้
.......................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
