หัวข้อ: รักนี้...ลิ้นกับฟัน ตอน 28 ธันวา (อัพ 28/12/2016) หน้า 67

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 

[Dezair]

รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 6
By : Dezair
…………………….


ช่วงสอบนั้นหฤโหด  จนผมขอเล่าข้ามความรู้สึกช่วงนั้นไป  เพราะมันเศร้ามากจนเกินจะบรรยาย ถ้าไม่ได้ไอ้เป้เพื่อนรัก ผมก็คงทำข้อสอบเคล้าน้ำตาไปแล้ว  นี่ยังดีที่แค่เหงื่อแตก ไม่งั้นล่ะอายเพื่อนๆแย่เลย  หลังสอบเสร็จ  รอจนพี่ปอมแกจัดการอะไรเรียบร้อย ผมก็ไปซ้อมเต้นต่อ  แรกๆก็ต้องฟื้นบ้าง  ตามประสาคนความจำน้อย  ซึ่งแน่นอนว่าพี่ปอมไม่มีบ่น  เอาง่ายๆว่าต่อให้ลืมแม้กระทั่งจังหวะเพลง  พี่ปอมแกก็เริ่มให้ใหม่ได้ทั้งหมดนั่นแหละ

“มาซ้อมบ้านฟูแบบนี้  ไม่รู้จะผอมหรืออ้วนขึ้นกันแน่” 

พี่ปอมถาม  แต่ปากยังเคี้ยวขนมตุ้ยๆ ครับ สรุปแล้ว  ผมกับพี่ปอมก็มาซ้อมเต้นกันที่บ้านผมเอง  คุณนายปานดาวก็ทำขนมไม่อั้น  เลี้ยงทุกวันไม่ซ้ำชนิดกันสักวันเดียว 

“แต่แม่ฟูนี่ท่าทางจะอายุยืนเป็นหมื่นๆปี  มีพี่ปอมมาหาทุกวัน” แต่ถึงจะมีพี่ปอมมาที่บ้านแทบทุกวัน  คุณปานดาวกลับไม่หยุดแต่เพียงเท่านี้  ยังถามถึงไอ้พี่ธัน  แล้วมีการอยากจะต่อโปรโมชั่นทำข้าวกล่องให้หมอนั่นกินตอนกลางวันจากหนึ่งเดือนเป็นหนึ่งปี  ผมงี้ต้องรีบค้าน แล้วอ้างเรื่องซ้อมเต้นให้แม่เห็นว่ายุ่งมากๆ!!

“เออ  เห็นพวกเจนบอกว่าชุดเสร็จแล้ว  ไม่แน่  พรุ่งนี้  ไอ้ธันอาจจะเอาชุดมาให้ใส่ซ้อมเต้น” 

ชุดไหนล่ะเสร็จ  ขอชุดหุ่นยนต์ได้มั้ยที่เสร็จ  ส่วนชุดเจ้าหญิง  ไม่ต้องเสร็จมันทั้งชาติเลยจะดีมาก แต่หมอนั่นจะมาวันพรุ่งนี้งั้นเหรอ งั้นพรุ่งนี้ผมไปเยี่ยมเยียนไอ้โจดีกว่า ไม่อยู่บ้านให้เจอมันหรอก  เหม็นหน้า  หงุดหงิดด้วย  ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  เห็นหน้ามันแล้วอารมณ์พาลขึ้น  เกิดปากมอมไปว่าอะไรมันอีก  เดี่ยวจะโดนลงโทษให้ทำกับข้าวให้มันกินสามมื้อตลอดทั้งปี  ผมล่ะจะแย่เอา

“ถ้วยฟู  ปอม” 

เสียงแม่ผมดังมาจากหน้าประตู  ให้ผมกับพี่ปอมต้องหันมอง  คุณนายปานดาวเดินยิ้มแป้นเข้ามาเชียว มีอะไรถูกใจอีกล่ะสิ ดาราหนุ่มๆคนไหนมาทานข้าวที่ร้านแล้วถ่ายรูปที่ระลึกเอาไว้เรอะ

“ธันมาแน่ะ”

ห๊ะ!!! ไหนว่าจะมาพรุ่งนี้ไงพี่ปอม!!!

ผมหันควับไปมองไอ้คนที่บอกว่า  หมอนั่นจะมาพรุ่งนี้  พี่ปอมหัวเราะแหะๆ  แล้วทำเป็นยกนิ้วขึ้นนับ  ก่อนจะบอกเซ่อๆ

“เอ  สงสัยจะจำผิดแฮะ” 

ขนาดว่าไม่ค่อยจะจำแล้วยังจำผิดเรื่องที่จำได้อีกเหรอเนี่ย!! โอ๊ย!! พี่ปอมเอ้ย!! แล้วผมจะทำไงได้ คุณแม่เล่นนำแขกเข้ามาถึงบ้านแบบนี้ จะหนีก็หนีไม่พ้น  จะหลบก็หลบไม่ได้  เพราะมันเดินตามแม่ผมเข้ามาแล้ว…

“ธันเอาชุดมาให้ลอง เดี๋ยวแม่ขอขึ้นไปเอากล้องก่อนนะธัน” 

โอ้โห  คุณนายคนนี้  ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการเลยใช่มั้ยเนี่ย  เอ้าๆ  วิ่งขึ้นบันไดเดี๋ยวก็ตกลงมาขาหักหรอก  ไม่ใช่สาวๆกันแล้วนะแม่  ผมมองส่งแม่วิ่งขึ้นบันไดด้วยความห่วงใยในสวัสดิภาพ  ก่อนจะหันมามองคนที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า  พร้อมกับถุงกระดาษใบโตในมือ

“เอาไปเปลี่ยน  จะได้ดูว่าตรงไหนต้องแก้” 

หมอนี่ไม่ได้มาคนเดียว แต่พาพี่ปีสามที่คุมเรื่องเสื้อผ้าของมาสคอตมาอีกสามคน  หากมันมาคนเดียว  ผมคงโวยวายไปแล้ว  แต่นี่มีพี่คนอื่นๆมาด้วย  ผมก็เลยได้แต่กระชากถุงมาจากมือมัน

“น้องฟู  ให้พี่ช่วยใส่มั้ยคะ” 

ความจริง  ผมก็มีมือมีเท้าหรอกนะ แต่พี่ที่เสนอตัวเนี่ย  ชื่อพี่โบว์ครับ  สาวผมหยิก  ผิวขาว  ตัวเล็กๆ  และเป็นดาวปีสาม  แฮ่ม! เข้าใจแล้วใช่มั้ย  ว่าเพราะอะไร  ถ้าผมจะตอบว่า

“ดีเลยครับ” 

สาวๆเสนอตัวใส่เสื้อผ้าให้เนี่ย  มีไม่บ่อยหรอกครับ  โอกาสมาต้องคว้า 

แล้วผมก็พาพี่สาวๆสามคนไปห้องน้ำชั้นล่างเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า  วุ่นวายอยู่กับการแต่งชุดเจ้าหญิงอยู่นาน  เพราะมันออกจะยุ่งยาก  มีเชือกเส้นนั้นเส้นนี้ไขว้กันให้มึน  และที่สำคัญ  ผมต้องเสริม  ‘นม’  เคยแต่ตาทะลักเพราะของคนอื่น  คราวนี้มาทะลักเพราะของตัวเองนี่แหละ  มันใหญ่ได้อีก!!

“ใหญ่ไปมั้ยคะ” 

พี่เจนถาม รายนี้ก็สวยครับ  สวยคมตากลมผมยาว  ผิวน้ำผึ้ง  งามไปอีกแบบ  ผมได้แต่ยิ้มแหย ยกมือขึ้นขย้ำนมตัวเองแล้วกลืนน้ำลาย  ไม่ใช่อะไร  แต่พูดไม่ออกน่ะครับ

“ถ้าไม่ใหญ่จะไม่สวยนะ  โบว์ว่ากำลังดีแล้วนะเจน”  เอา เอา  ตามสบายครับพี่ๆ  ผมเป็นผู้ชาย  ตัดสินไม่ได้หรอกว่าจะใหญ่จะเล็กเรื่องนมๆเนี่ย

หลังจากนั้นก็ต้องมาสวมวิกผมลอนทองอะไรนี่อีก  กุ๊กกิ๊กจนสยิวเสียวซ่านไปหมด  เพราะมีมงกุฎเล็กๆอีกต่างหาก  โอย… นี่ผมต้องกลายเป็นเจ้าหญิงคนงามสร้างประวัติศาสตร์ให้ครอบครัวรัตนวิจิตรจริงๆสินะ  พ่อครับ  แม่ครับ  ลูกทำเพื่อครอบครัวเลยนะ  งานนี้

“โอเค เรียบร้อย  น้องฟูนี่น่ารักเหมือนกันนะ” 

ปกติผมหล่อเป็นทุนเดิมครับ แต่งอะไรก็ขึ้นทั้งนั้นแหละ อย่างงี้ต้องบอกว่าหน้าตาดีเป็นรากฐานของทุกสรรพสิ่งในโลกหล้าจะดีกว่า 

“ถึงว่า  พี่ธันเลยฟาดเรียบ” 

อ้าวเฮ้ย!! ผมหน้าตาดีแล้วไอ้พี่ธันมัน  ‘ฟาดเรียบ’ ผมได้ไงวะ!  ไม่ทันจะได้พูดอะไร  ผมก็ถูกสาวๆลากออกมาที่ห้องรับแขกแล้ว  และทันทีที่ออกมา  คนแรกที่ตกตะลึงเพราะเห็นผมก็คือ…

แม่ผมเองครับ

“ถ้วยฟู!!!  ตายแล้ว ตายแล้ว!!  ให้แม่ถ่ายรูปหน่อย! ถ้วยฟูเหมือนปุยฝ้ายเลย!!”  คุณนายปานดาวถลาเข้ามาพร้อมกล้องในมือ  ถ่ายมุมนั้นมุมนี้ ขนาดข้างหลังไม่เห็นหน้าผม  แม่ก็ยังถ่าย

“สวยมั้ยคะ  คุณป้า” 

“สวยจ้ะ! นี่ๆ  ถ้วยฟูมีฝาแฝดคนนึง เหมือนกันเลยนะ  พอถ้วยฟูมาแต่งแบบนี้  แล้วยิ่งเหมือนปุยฝ้ายอย่างกับแกะเลย”  ไม่พอ แม่ยังวิ่งไปหยิบรูปถ่ายที่ตั้งโชว์อยู่ข้างโทรทัศน์มาอวดอีกต่างหาก  ผมก็ได้แต่เก้อ  เพราะสาวๆเขามุงดูแต่รูป  ไม่มีใครสนใจผมสักคน  เอาไงดีทีนี้

“ยิ้มหวานๆด้วยฟู  เป็นเจ้าหญิงต้องยิ้มหวานๆรู้เปล่า”

พี่ปอมเดินเข้ามาบอก  ให้ผม ‘ฉีก’ ปากแยกเขี้ยวให้ดู  พี่แกก็หัวเราะตามนิสัยเส้นตื้นล่ะครับ แล้วจากนั้น  แม่ก็หันมาบอกให้พวกผมรวมกลุ่มกันถ่ายรูป  เรียกไอ้พี่ธันวาเข้ามาถ่ายด้วย  แล้วด้วยว่าทุกคน (ยกเว้นแม่ผม)  รู้ข่าวลือกันถ้วนหน้า  ก็เลยอัญเชิญให้หมอนั่นเสด็จมาประทับข้างผมนี่  แล้วมีการผลักๆเบียดๆให้ผมไปชนมันด้วยนะ

อู้ย! มุขเดิมๆอีกแหละ  พอเบียดผมมากๆเข้า  ผมก็ถอยหลังออกมาเลย  ทำเอาพี่ปอมต้องหันมามอง

“ก็…เห็นพี่ปอมเบียด  เลยนึกว่ากลัวตกเฟรม  เดี๋ยวฟูยืนข้างหลังก็ได้  ฟู ‘สูง’ อยู่แล้ว”  ผมบอกได้แค่นั้น  ก็ถูกดึงกลับเข้าไปยืนที่เดิม  ข้างหมอนั่นเหมือนเดิม  จะเพราะอะไร  ก็เพราะมือใหญ่ๆของไอ้พี่ธันวานี่แหละ  ที่ดึงมือผม  แล้วกระชากตัวผมให้เข้าไปยืนเบียดกับมันเหมือนเดิม 

แล้วตลอดเวลาที่ถ่ายรูปนั่น  มันก็ไม่ปล่อยมือผมเลย แถมยังสอดนิ้วเข้าประสานมือผมอีกต่างหาก

ทำอะไรวะ  บ้าไปแล้วรึไง…

เฮ้ย! ปล่อยดิ! บ้าเปล่าวะ! ถ่ายรูปทำไมต้องจับมือล่ะ

“ยิ้มด้วย”  มันหันมาบอกผมเบาๆ  ก่อนจะหันไปยิ้มบางๆใส่กล้อง  ให้ผมได้แต่มองหน้ามันจนแม่ต้องเรียก

“ถ้วยฟู มองกล้องสิ  มองหน้าธันทำไม” 

ผมจำเป็นต้องหันกลับไปยิ้ม รู้สึกแปลกๆนิดหน่อยกับความร้อนของมือใหญ่ๆที่จับมือผมอยู่  อ่า…ทำไม  วันนี้ประสาทสัมผัสที่มือผมดูจะทำงานดีผิดปกติวะ  แล้ว…หน้า…เอ่อ  หน้าผม  ทำไมรู้สึกว่าตัวเองยิ้มแปลกๆ  แถมร้อนๆตรงแก้ม…

หรือจะเป็นไข้!

ไม่ใช่ล่ะ ไม่ใช่ 

เอาตรงๆก็ได้

อายโว้ย!!! มาทำเป็นแอบแต๊ะอั๋งมือน้องถ้วยฟู  เดี๋ยวมีโบก!! (แต่จะโบกได้  ก็ต่อเมื่อมันปล่อยมือผมนะ  ตอนนี้มันยังไม่ปล่อยเลยอ่ะ งุงิๆ) 


………………………..

ในที่สุด…

วันนี้ที่รอคอยก็มาถึงครับ  วันเสร็จสิ้นวิบากกรรมของผม  วันโอเพ่นเฮ้าส์ของคณะวิศวกรรมศาสตร์  ที่ผมจะต้องเอาท่าเต้นทั้งหมดที่ร่ำเรียนมาจากพี่ปอม  มาแสดงในวันนี้  บนเวที  พร้อมกับใส่ชุดมาสคอตอันได้แก่ชุดหุ่นยนต์ 

แล้วชุดเจ้าหญิงเอาไว้ทำไม?

อันนี้เจ็บปวดมาก  ที่ผมต้องบอกความจริงกับท่านผู้อ่านว่า

ผมต้องใส่ชุดเจ้าหญิงเดินรอบงาน

แม่เจ้า!! นี่มันประจานกันชัดๆ!!! ประจานเสร็จก็ตัดหัวกูกลางคณะเป็นการปลิดชีพลงโทษเลยใช่มั้ย!!!

ไม่เพียงเท่านั้น แต่ก่อนวันงานหนึ่งวัน ผมต้องใส่ไอ้ชุดเจ้าหญิงนี่ขึ้นรถกระบะวนไปรอบมหา’ลัย  เพื่อประชาสัมพันธ์งานครั้งนี้  ครับ ถึงจะโอเพ่นเฮ้าส์ให้เด็กมัธยม  แต่เราก็มีข้าวของมาขาย  ซึ่งก็ต้องเชิญชวนพวกเด็กมหา’ลัยด้วยกันเอง 

พอถึงวันงาน  ผมต้องตื่นแต่เช้า  แหกขี้ตาอาบน้ำแต่งตัว  สะโหลสะเหลมาขึ้นรถไอ้นายกสโมฯที่มันขับมารับที่บ้าน  แล้วก็หลับยาวไปจนถึงมหา’ลัย  จนถูกมันปลุกนั่นแหละ  ถึงได้ตื่น  ลงจากรถ  เดินตามมันว่าง่ายเป็นหมาเดินตามเจ้าของไปแต่งตัว  เช้านี้ผมต้องรับบทหุ่นยนต์ไปก่อน  ตอนบ่ายถึงจะเป็นเจ้าหญิงโฉมงาม  อ้วกแตกครับท่านผู้อ่าน!!

ตอนเป็นหุ่นยนต์…อันนี้ขอข้าม  ไม่เล่า  เพราะไม่มีเหตุการณ์จูงใจใดๆ  แค่ขึ้นไปเต้นบ้าบอบนเวทีด้วยชุดหุ่นยนต์เป็นการเปิดงาน  ทำเอาคนฮากันจนไม่เป็นอันทำมาหากิน  นี่ยังดีหรอก  ที่ชุดนี้มีหน้ากากให้  เลยทายกันให้มั่ว  ว่าไอ้ที่ขึ้นไปเต้นเป็นหุ่นยนต์เปิดงานโอเพ่นเฮ้าส์แบบไม่อายฟ้าอายดินนี่มันใคร

มาถึงตอนไคลแมกซ์  ครับ  ไอ้ตอนใส่ชุดเจ้าหญิง 

เนื่องจากว่า  มันจะต้องถอดไอ้ชุดเก่าก่อน  ถึงจะใส่ชุดใหม่  ซึ่งโคตรยาก  ต้องแต่งหน้า  ทำผม  สวมวิก  ติดนู่นเสริมนี่  จนสุดท้าย  กว่าจะได้ออกมาโชว์ตัวก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายโมง  ข้าวปลาไม่ต้องกิน  พวกนี้คงคิดว่าผมอาศัยเปลี่ยนอากาศเป็นโมเลกุลของโปรตีนคาร์โบไฮเดรตล่ะมั้ง  เลยไม่ให้เวลาผมกินอะไรมั่งเลย

“ต่อไปนี้…ขอแนะนำให้ทุกท่านได้พบกับ…เจ้าหญิงงงงงงแห่งวิศวกรรมศาสตร์!!!!”  เสียงประกาศดูยิ่งใหญ่และโอเว่อร์มากๆ  ที่โอเว่อร์มากไปกว่านั้นคือการที่ผมต้องนั่งรถม้าฟักทองออกมาจากมุมของลานอเนกประสงค์ที่ใช้จัดงานนี่แหละครับ

ไอ้ที่ทำอะไรไม่ค่อยจะอาย  จะมาอายเป็นก็วันนี้แหละ!!!

กระโปรงก็ยาว  จะก้าวขาแต่ละทีล่ะเสียวใจจะหกคว่ำ  ล้มหน้าคะมำไปหมอไม่รับเย็บแม้แต่มุมปากแตก   แถมยังโคตรอาย  เพราะทุกคนในงานมองมาที่ผมเป็นจุดเดียว

“เจ้าหญิงฟูเอนซ่า!!!” 

ไอ้โฆษกพิธีกรอะไรนั่นยังประกาศต่อ  แต่ว่านะ…ชื่อกูดีๆเสียหายหมด  ฟูเอนซ่าอะไรของมัน  แต่เนื่องจากถูกเทรนมาดีครับ  ผมก็เลยยังคงยิ้มต่อไป  หลังจากลงจากรถม้าฟักทองแล้ว ก็เดินขึ้นเวทีไปโบกไม้โบกมือให้ไอ้พวกคนดูที่มันอยู่ข้างล่าง  เกิดเสียงปรบมือดังเกรียวกราว  แถมด้วยเสียงเป่าปากวิดวิ้ว  เสียงตะโกนถามชื่อแซ่  ถามชั้นปี  ถามภาค  ถามมันทุกอย่าง  ถามแม้กระทั่งขนาดนม  แต่ผมไม่ตอบสักอย่าง  ยิ้มอย่างเดียว  เพราะได้รับคำสั่งมาแค่นี้ 

โชว์ตัวบนเวทีเรียบร้อย ก็ลงมา ไอ้ตอนลงนี่ถึงกับต้องมีการ์ดคุ้มกันเลยนะ  เพราะไอ้พวกที่เป่าปากวิดวิ้วมันวิ่งมาขอดูหน้า ขอถ่ายรูป  ก็ต้องให้ถ่ายตามระเบียบการเป็นมาสคอต  แต่ก็ยังไม่พูดอยู่ดีครับ  ผมยังคงยึดมั่นในคำสั่งที่ได้รับมา!!

เอ่อ…

เอาความจริง?  อยากรู้ความจริงกันเหรอครับ

ความจริงคือผมหิวมาก  ตั้งแต่เช้ากินน้ำแก้วเดียวตอนตื่นนอน  แล้วก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย   จนกระเพาะจะลากเอาตับอ่อนมาย่อยแทนอยู่แล้วเนี่ย!!

แล้วตอนถ่ายรูป  ก็ไม่รู้ว่ามันจะถ่ายอะไรกันนักหนา  คนนึงถ่ายประมาณสิบมุมกล้อง  จะเอากี่แอ็ควะเนี่ย! ผมเริ่มหงุดหงิด  เพราะหิวด้วย  เริ่มมึนหัวด้วย  ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาทั้งวันแบบนี้  ต่อให้คนเหล็กก็ยังต้องกินน้ำมันเครื่องนะครับท่านผู้อ่าน! แล้วผมล่ะ! นายถ้วยฟูผู้แสนจะบอบบางและอ่อนแอเนี่ยนะ!

“เดี๋ยวต้องไปเดินรอบงานกับพี่ธันนะ” 

พี่ทีมงานคนหนึ่งบอกผม หลังจากหลุดมาจากวงจรอุบาทว์อันได้แก่การถ่ายรูปนั่นด้วยข้ออ้างของสต๊าฟว่า  จะขอพา ‘เจ้าหญิง’ ไปเสริมความงาม พวกนั้นมันก็รู้นะว่าผมเป็นผู้ชายมาแต่งหญิง  แต่สงสัยวิศวะฯมันจะผู้หญิงน้อยไปจริงๆ  พวกนี้เลยไม่เลือก

“เฮ้ย! จริงดิพี่!! ตอนนี้เลยเหรอ!!”

ผมร้องถามเสียงไม่ดังนัก  ทั้งเหนื่อยทั้งหิว  แล้วยังจะให้ไปเดินกับหมอนั่นอีกเหรอวะเนี่ย!! ประสาทกินพอดี  จริงล่ะ ผมรู้มาล่วงหน้าว่ามาสคอตในคราบเจ้าหญิง  ต้องเดินร่อนรอบงาน  แต่ผมคิดว่าเดินคนเดียวนี่หว่า  ไม่นึกว่าจะพ่วงเอาไอ้ตัวปัญหานั่นไปด้วย

“พี่ธันมาพอดีเลย  พี่ธัน…”

ไม่ฟังคำถามกูเล้ย!! หมอนั่นเดินเข้ามาพอดี  มันดูเร่งรีบ  มือนึงรับกระดาษงานจากสต๊าฟคนที่พาผมออกมา  ส่วนอีกมือก็ฉวยเข้าที่แขนผม

“เฮ้ยๆ  ช้าๆ  ไปไหนเนี่ย”  ผมพยายามรั้งตัวไว้  จนมันหันกลับมามอง

“เป็นมาสคอต ต้องถ่ายรูปกับทุกซุ้ม” 

ห๊ะ!!!  หน้ากูจะเหี่ยวอยู่แล้วนะ!!! จะให้ถ่ายรูปอีกเหรอ  ผมถูกดึงไปตามมัน  แต่ไม่ทันได้ขยับก็รู้สึกเหมือนชุดถูกรั้งเอาไว้ พอก้มลงมอง  ถึงได้เห็นว่ากระโปรงที่เป็นเส้นๆเชือกๆอะไรไม่รู้  ดันไปเกี่ยวกับพุ่มไม้ข้างทาง

“เดี๋ยวๆ  กระโปรงติด” 

ผมร้องบอก  ให้หมอนั่นหันกลับมามองอีกครั้ง  มันเดินเข้ามาช่วยแกะออกให้  ก่อนจะพาผมออกไปผจญกับการถ่ายรูปเป็นร้อย  จนจะเป็นลมอยู่แล้วนั่นแหละ  มันถึงได้พากลับ  ไอ้ตอนเดินกลับนี่แหละครับ  จุดพีคของเรื่อง…

ในขณะที่ผมกำลังเอี้ยวตัวหมุนกลับ  เพื่อไปห้องพักสต๊าฟนั้น  ก็ดั๊น…ถูกไอ้เด็กนรกที่ไหนไม่รู้วิ่งมาชนดังปั้ก!!  และด้วยว่าตั้งแต่เช้า  ข้าวปลาไม่ได้กิน  เลยยิ่งทำให้หน้ามืด แล้วกลายเป็นหล่นวูบลงไปนั่งกับพื้นเลย

“เฮ้ย!” ไอ้นายกสโมฯมันหันกลับมาประคองผมขึ้นยืน

“ถ้วยฟู” 

ตอนนั้นหูมันอื้อๆ  ตามันลายๆ  แต่เสียงมันถามใกล้มาก  จนได้ยินชื่อตัวเองออกจากปากมันเป็นครั้งที่สอง  ครั้งที่สอง  ที่มันเรียกผมว่าถ้วยฟู  ผมพยายามลืมตา  จะบอกมันว่าไม่เป็นไร  แต่ตาหนักจนลืมไม่ขึ้น  แถมเห็นเป็นสีดำ  หัวก็เวียนไปหมด  แล้วก็อยากอาเจียนมากด้วย  รู้สึกเหมือนตัวเองถูกอุ้มจากพื้น  พร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังเข้ามาในหู

“ขอทางหน่อยครับ  คนเป็นลม!!” 

ใครเป็นลม…

กูเปล่านะ  กูแค่วูบ 

วอแหวน  สระอู  บอใบไม้  วูบน่ะวูบ  ไม่ได้เป็นลม  เอาให้ถูก!

…………………………

อ่า…

กลิ่นแปลกๆลอยเข้ามาในจมูกทุกจังหวะการหายใจ บอกให้รู้ว่าขณะนี้  ผมไม่ได้สูดแค่ออกซิเจนอย่างเดียว  แต่มันมีอะไรบางอย่างปะปนเข้ามาด้วย  ชวนให้ต้องลืมตาขึ้นมาดู 

“เฮ้ยๆ! ไอ้ฟู! ไอ้ฟู  มึงเป็นไงบ้าง!!”

เสียงตะโกนโหวกเหวกดังขึ้นทันที  ที่ผมค่อยๆลืมตา   เห็นหน้าไอ้เพื่อนสามตัวมันสุมหัวลงมาที่ผมคนเดียวก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย  ด้วยความสงสัยว่าเพราะเหตุใด  เจ้าหญิงแสนงามอย่างผม  ถึงมานอนให้พวกมันจ้องอย่างกับจะทำวิจัยแบบนี้

อ้อ  ผมไปเดินถ่ายรูปรอบคณะกับไอ้นายกสโมฯ  หมุนไปหมุนมา  ก็ ‘วูบ’ ไปหนึ่งที

“ฟู! มึงจำพวกกูได้รู้เปล่า  ฟู!!”  ไอ้แป๊ะเอกเขย่าแขนผมใหญ่  มันคงกลัวผมจะความจำเสื่อมตามสไตล์หนังไทยล่ะมั้ง  เอาๆ  เล่นกะมึงหน่อยก็ได้

“ที่นี่…ที่ไหน…แล้ว…ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง” 

เพื่อนสามตัวอึ้งสนิท มองหน้ากันไปมาเหมือนตกตะลึงกับสิ่งที่ผมถามออกไป  ผมกำลังจะขยายความถามต่ออีกหน่อยว่า  ‘พวกนายเป็นใคร’  แต่ปรากฏว่ามีไอ้บางคนมันเดินเข้ามาเขกหัวผมดังโป๊ก!

“ไม่ต้องมาสำออยนายปวิน  ทำไมเมื่อเช้าไม่กินข้าว!!”

ไอ้สุดหล่อวินาศสันตะโรนามว่า ธันวานั่นเอง  ผมหันควับไปมองมัน ไอ้ที่ว่าจะแกล้งเพื่อนเลยหลุดโผละ!

“ก็ใครมันบังคับเวลาวะ!! เก้าโมงต้องขึ้นไปเต้นเปิดงาน! สิบเอ็ดโมงมาเปลี่ยนเสื้อผ้า! บ่ายโมงเป็นเจ้าหญิงต่อ! ใช้งานอย่างกะทาส! แล้วยังมาตีหัวอีก! มือหรือใบลานเนี่ย! เจ็บนะเว้ย!!”

“อ้าวฟู…มึงไม่เป็นไรแล้วนี่หว่า”  ไอ้เป้ถามเบาๆ  ผมเลยหันไปมองมัน

“เออ!!! ไม่เป็นแล้ว!! แต่กูหิว!!!”

“แม่มึงทำกับข้าวมาส่งให้น่ะ  ลุกไปกินไหวมั้ย”  ไอ้โจมันบอก  แล้วโบ้ยไปทางกล่องทัปเปอร์แวร์ที่วางอยู่มุมห้อง  ก่อนจะแซะผมจากโซฟาที่นอนอยู่  เพิ่งรู้ว่าตัวเองมาอยู่ในห้องสต๊าฟก็ตอนนี้แหละครับ

“มึงเอาให้กูหน่อยดิ” ผมหันไปบอกไอ้โจ  มันก็เดินไปเอามา เปิดกล่องตั้งอ้าให้ผมเรียบร้อย  นี่ถ้าให้มันป้อนปากด้วย  มันคงทำไปแล้ว

“กินไหวมั้ย”

ไอ้เป้ก็มะรุมมะตุ้มห่วงผมกันไปหมด  แอบเห็นไอ้เอกกลืนน้ำลายไปหลายอึก  เพราะกับข้าวที่แม่ผมทำมาให้มีแต่เจ๋งๆทั้งนั้น  แถมทำมาตั้งเยอะ 

“พวกมึงกินไรยัง  มาจิ้มกะกูดิ” 

ผมบอกพวกมัน  แกะถุงที่ใส่ช้อนส้อมมาให้  แล้วส่งให้พวกมันแบ่งๆกันไป  ไอ้พวกนี้ก็รักเพื่อนมาก  คงกลัวเพื่อนจะอิ่มเกิน รีบรับไปจิ้มอันนั้นอันนี้กินกับผมนั่นแหละ  จะเหลือก็แต่บางคน…

ผมเหลือบมองไอ้คนที่มันยืนอยู่ไม่ไกล  ฝ่ายนั้นมองผมอยู่ก่อนแล้ว  และพอสบตากัน  มันก็…

…เดินออกไป…

แค่นี้?

แค่มาตบหัวกูหนึ่งที  แล้วด่าว่ากูสำออยกับไม่กินข้าวเช้า

บทมึงมีแค่นี้? ไม่คิดจะพูดอะไรมากกว่านี้เลย? ไม่มาถามไถ่  ลูบหัวลูบหางอะไรเลย?

ใจดำสิ้นดี! คนอะไรวะ!!

“อ้าว  พี่ธันไปไหนล่ะ  มึงน่าจะชวนพี่เขากินด้วยกัน”

ไอ้เป้มันสั่งสอน  แต่ผมยังเมิน  จิ้มไส้กรอกเข้าปาก

“ทำไมกูต้องชวนด้วย”

“ก็เขาอุ้มมึงขึ้นรถไปหาหมอนู่น  เห็นพี่ภูมิว่า  พี่ธันห่วงมึงจะตาย  ตอนแรกจะเอามึงแอดมิด  แต่พี่ภูมิโทร.ตามพ่อแม่มึงมา  หมอบอกว่าไม่เป็นไรมาก  พี่ธันก็จะให้มึงเจาะน้ำเกลือให้ได้  แต่ไม่มีใครอยู่เฝ้า  เพราะพี่ธันก็ต้องกลับมาคุมงาน  พี่ภูมิก็ด้วย  ส่วนพ่อแม่มึงเห็นว่าติดงานอะไรไม่รู้ที่ร้าน  เลยแค่มาส่งมึงที่คณะ  เพราะว่าไปที่บ้านก็ไม่มีคนอยู่  ก่อนมึงตื่นสักพัก แม่มึงก็เพิ่งเอากับข้าวมาส่ง”

อ่า…แล้วเรื่องคนอื่น  คือ เอ่อ หมายถึง…หมายถึงคนที่จะเอากูแอดมิดอ่ะ  มันทำไรมั่งตอนกูกลับมานอนนี่

“…ส่วนพี่ธัน…” นั่นแหละๆ คนนั้นแหละ มันทำไรมั่ง

“มึงท่าทางไม่อยากรู้เนาะ” หือ! ไอ้เป้  ผมคว้าชายเสื้อมันไว้  ไอ้นี่ก็ยิ้ม

“พี่ธันแกก็เข้าๆออกๆห้องนี้ตลอด  พวกกูนั่งเฝ้ามึงมาสามชั่วโมงเนี่ย  เดี๋ยวก็เข้ามาถามว่ามึงตื่นรึยัง  เดี๋ยวก็เข้ามาจับหน้าผาก  วัดไข้เสร็จสรรพ  สงสัยกลัวมึงตายคาคณะ  ต้องหาศาล หากระถางธูปมาตั้งให้วุ่นล่ะมั้ง” 

ฟังไอ้เป้เล่าแล้วชักตึงๆที่หน้า  เอ่อ…มันแอบร้อนๆวูบๆยังไงไม่รู้  เอ๊?  หรือแอร์เสียวะ

“เป็นไรไอ้ฟู  มึงเขินเหรอวะ”

ไอ้เป้ถาม  แล้วยิ้มบาง  ให้ผมเงยหน้ามองมันตาเหลือก

“เขินบ้าบอไร! กูไม่ได้เขิน! เฮ้ย!!ไอ้เอก! มึงอย่าแย่งกูกินเยอะดิ!  อ้าว! อันนั้นกูจอง! ไอ้โจ!!!” ผมรีบทำเป็นหันไปโวยเพื่อนที่มันกินเงียบ  แต่ปากไม่เคยหยุดเคี้ยว  แล้วดูดิ!! กุ้งทอดหายไปเลย!! ไอ้เพื่อนโจ! มึงแย่งกู

“ก็เห็นมึงกำลังเขินเรื่องพี่ธัน  กูเลยช่วยกิน…ฟู  กูพูดจริงนะ…”

ไอ้โจมันพูดหน้าตาย

“กูว่ามึงกับเขา…เนื้อคู่กันแน่ๆเลยว่ะ”

“ตีกันทุกวันเนี่ยนะ! มึงเอาอะไรคิด” ผมพยายามหาเหตุผลให้มันเห็นว่าไม่ว่ายังไง  ผมกับไอ้พี่ธันวาก็เป็นเนื้อคู่กันไม่ได้เด็ดขาด  ถ้าคู่อาฆาตล่ะพอว่า

“ไม่เชื่อกู  มึงคอยดูแล้วกันไอ้ฟู  กูว่าตอนนี้พี่ธันชอบมึงแน่ๆ” ไอ้โจยังย้ำชัด  ให้ผมอึ้ง ก่อนจะรีบโซ้ยข้าวผัดปูเข้าปาก  เหมือนกลบเกลื่อนอะไรในใจสักอย่าง

‘พี่ธันชอบมึง’

…เอาไงดีครับท่านผู้อ่าน…

…………………………

รอจนงานเลิก  เก็บงานเรียบร้อยก็ปาเข้าไปทุ่มกว่า  คุณพี่ธันวาก็ได้ฤกษ์พาผมกลับไปส่งที่บ้าน  เดี๋ยวนี้พี่แกไม่ต้องเข้าทางร้านแล้วนะครับ  ได้อภิสิทธิ์พิเศษเข้าทางหน้าบ้านได้เลย  แหม…จะถูกยกหางไปถึงไหนวะเนี่ย!!

ที่บ้านผมเปิดไฟสว่างโล่งโจ้ง  ท่าทางพ่อกับแม่จะเฝ้าบ้านมากกว่าเฝ้าร้านละมั้ง

“พ่อ  แม่  หวัดดี” 

ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่ที่ครั้งนี้ไม่รู้นึกยังไง ถึงขนาดออกมาต้อนรับกันตั้งแต่หน้าบ้าน  และเพราะคุณสุวิทย์กับคุณปานดาวออกมาคอยถึงนี่  ไอ้คนที่ขับรถมาส่งผม  ก็เลยต้องลงมาสวัสดีทักทายตามมารยาทสังคม

“ธันรีบกลับรึเปล่า  ป้ากับลุงมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย”

หมอนั่นมองผม  ผมก็มองมัน  ก่อนจะยักไหล่เพราะไม่รู้เรื่องว่าทำไมอยู่ดีๆ  พ่อกับแม่ถึงได้นึกพิศวาส (มากกว่าปกติ) อยากจะคุยกับมันขึ้นมา

“ถ้วยฟูก็อยู่ด้วยนะ  เรื่องนี้เกี่ยวกับถ้วยฟู” 

แม่หันมาบอก  พาเอายิ่งงง  ว่าจะถามอะไรลูกชายสุดที่รักคนนี้  แต่เห็นหน้าตาจริงจังกันหมด  หนุ่มน้อยถ้วยฟูเลยพูดอะไรไม่ออก  ได้แต่เดินตามผู้ใหญ่เข้าบ้านต้อยๆ  มีหมอนั่นเดินตามหลัง

ห้องที่พ่อกับแม่ขอคุยกับผมและหมอนั่นคือห้องรับแขกของบ้านนั่นแหละ  บรรยากาศเงียบเชียบไม่สมเป็นคุณนายปานดาวผู้สุดแสนจะเห่อชายหล่อเลยแม้แต่น้อย  แถมพี่ตวงกับฝ้ายก็หายไปไหนกันไม่รู้  แบบนี้ชักแปลก 

“วันนี้ตอนป้าไปส่งกับข้าวให้ถ้วยฟู  ป้าได้ยินเขาลือกันทั้งคณะ…” 

ทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาได้  แม่ผมก็เริ่มพูดเป็นคนแรก  ขณะมองหน้าไอ้พี่ธันวา

“เขาบอกว่า  ถ้วยฟูกับธันเป็นแฟนกัน” 

โอ้ว! มายก็อด!!! ใครไปลือให้แม่กูฟังเนี่ย!!!

“จริงรึเปล่า  ธัน  ถ้วยฟู”

แทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอ  ผมเหลือบมองไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ  ก็รู้ว่ามันอึ้ง  ผมเองก็พูดไม่ออก 

“บอกแม่ตามความจริง  ถ้วยฟู  เรากับธัน  เป็นแฟนกันรึเปล่า  ถ้วยฟูรู้ใช่มั้ยว่าแม่ไม่ชอบคนโกหก”  บรรยากาศเครียดขึ้นเรื่อยๆ  ผมรู้ว่าพ่อกับแม่ลุ้นมากกับคำตอบของผม  และตัวผมเองก็ไม่ชอบความเครียดซะด้วยสิ…

“พ่อกับแม่…ทำใจดีๆนะ” 

ผมพยายามคลี่คลายสถานการณ์ครับ  และเพียงเท่านั้น  แม่ก็ถึงกับหงายหลังผึ่งลงพิงโซฟาอย่างหมดแรง  ส่วนพ่อก็ส่งมือไปกุมมือแม่เอาไว้  อะไร…แค่บอกให้ทำใจดีๆ  ทำไมต้องหมดแรงกันขนาดนั้น  เอ…หรือผมจะสื่อความหมายผิด  ในสถานการณ์อย่างงี้  ต้องบอกว่า ‘ใจเย็นๆ’ มากกว่า ‘ทำใจดีๆ’ สินะ  โทษทีครับ  พอดีผมยื่นคะแนนฟิสิกซ์เข้ามหา’ลัย  ไม่ได้ยื่นภาษาไทย  ก็เลยไม่ค่อยแตกฉานเท่าไหร่

“ว่าแล้ว  ว่าทำไมธันถึงห่วงถ้วยฟูมากขนาดนั้น” 

แม่ผมบอก  ยกมืออีกข้างที่ไม่ถูกพ่อแต๊ะอั๋งขึ้นกุมขมับ

…เอ่อ  คุณปานดาวครับ  ผมยังไม่ได้บอกอะไรเลย  แค่บอกให้ทำใจดีๆเฉยๆ  แล้วผมก็พูดผิดด้วย…

“เดี๋ยวแม่…คือ…เมื่อกี้…” ผมรู้สึกว่าพ่อกับแม่ท่าทางจะคิดล้ำหน้าผมมากเกินไป  เลยพยายามช่วยรั้งเอาไว้  แต่แม่ดันยกมือห้าม

“เอาเถอะๆ  ถ้วยฟู…มันมาถึงขนาดนี้แล้ว  แม่รู้ว่าห้ามไปก็เท่านั้น  เรามันดื้อจะตายไป  ถ้ารักธันมากถึงขนาดที่เขาลือกันทั้งคณะได้แบบนี้  แม่ก็คงไม่…”  แม่เริ่มร้องไห้  น้ำตาไหล  แต่ยังยิ้ม  โอ้  ซาบซึ้งมากๆที่แม่เข้าใจจิตใจลูกมากขนาดนี้  แล้วยังเอื้อมมือไปคว้ามือไอ้พี่ธันวาที่นั่งเอ๋อมากุมเอาไว้อีก

“ธัน  แม่ฝากถ้วยฟูด้วยแล้วกันนะ ถ้วยฟูมันก็ดื้อไปเรื่อยของมัน  แต่มันก็เป็นเด็กดี…แม่กับพ่อรักถ้วยฟูมาก  อย่าทำให้ถ้วยฟูเสียใจนะธัน”  พูดจบก็หันมาดึงมือผมไปกุมรวมกับมือของไอ้คุณนายกสโมฯ

อ่า…นี่ผมกำลังอยู่ในพิธีแต่งงานกับหมอนี่ใช่มั้ยเนี่ย

“ถ้วยฟูก็ด้วย  เราอย่าเอาแต่ใจตัวเองนักนะ  รักธันมากๆอย่างที่ธันรักรู้มั้ย”  แล้วแม่ก็ร้องไห้  มีพ่อคอยปลอบใจ  แม่ร้องไห้หนักมาก  น้ำตาน้ำมูกไหลรวมกัน  ไม่รู้จะเสียใจ  ที่ลูกกลายเป็นเกย์  หรือดีใจ  ที่ลูกเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้วหนึ่ง

แต่ว่านะ  คุณปานดาวครับ

ที่พูดมาทั้งหมดนั่น  คิดเองล้วนๆไม่ใช่เหรอครับ  ลูกคนนี้ยังไม่ได้บอกสักคำว่าเป็นแฟนกับหมอนี่!!!!

ฮ่วย!!!!





ทูบีคอนตินิ๊วววววววว

…………………….



เอามาลงฉลองความรันทด ข้อสอบแบบว่า…น่ากลัวสุดๆ แถมให้เอากระดาษคำถามกลับบ้านมาด้วยอีกต่างหาก ฮืออออออ

ขอบคุณมากๆสำหรับการอ่าน การเม้นท์ และคำอวยพรนะคะ (การสอบนี่ทรมานจริงๆเลยอ่ะ T.T)

อ่า… บวกหนึ่ง บวกหนึ่ง อะไรนี่ทำยังไงเหรอคะ แบบว่าเห็นมีคนพูดถึงกันอ่ะ อยากทำเป็นบ้าง =.= (โลว์เทคสุดๆ งงตลอดดดดดด)

[J๐ly]

จิ้ม

คนแรกของตอน 55+




โคตรชอบอ่ะเรื่องนี้

ชอบถ้วยฟูมาก ๆ


เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ...สู้สู้

มาต่อบ่อย ๆ ชอบ ๆๆๆๆ 

[ï_Kiss_U♥]

   มันส์อ่ะ อิอิ
ถ้วยฟูน่ารักดี ตลกด้วย

[mecon]

มาฝากตัวเป็นแฟนนิยายด้วยคะ
นุ้งถ้วยฟู ฟู้ฟู น่ารักกกกับอิพี่ธันจอมเผด็จการ อิอิ
ชอบชื่อครอบครัวนุ้งถ้วยฟูมวกมากกกน่ารักกกกกกก
เดินโชว์ซะหมดแรงข้าวต้ม ดีนะพี่ธันช่วยเอาไว้อุ้มไปหาหมอ ไึมไม่ผายปอดกอ่นอ่ะเคอะพี่ธัน 555
ส่วนเรื่องคุณนายปานดาว เอ่อ ได้ข่าวลูกพึ่งจะมีแฟนนะคะไม่ใช่จะออกเรือนไปจริง
แต่ถึงจะอย่างงั้นไม่คิดจะรั้งหรือห้ามปรามอะไรหน่อยรึคะ.....กีซซซซหรือคุณนายแม่เป็นสาววายเคอะ
บอกมาให้ไว 555555

+1 คะ เรื่องกดบวกต้องมีจำนวนโพส 250 ขึ้นไปก่อนคะถึงจะทำได้ สู้ๆคะ  

[OhJa]

น่าร้ากกกกกก
น้องฟูเริ่มหวั่นไหว
แถมตอนนี้คุณนายปานดาวเข้าใจผิดซะอีก เอาล่ะสิจะยังไงต่อเนี่ย
อิตาพี่ธันก็เงียบซะ ไม่ช่วยน้องฟูแก้ตัวเลย
สงสัยจะยังไงๆกะน้องฟูอยู่นา 

+1 ให้อีกแต้มจ้า

ปล.กด + ก็เป็นการให้คะแนนชื่นชมน่ะค่ะ
ต้องมีโพสต์มากกว่า 250 โพส์ถึงจะกด + ให้คนอื่นได้จ้ะ

[tutu]

55555  คุณนายตีตนไปก่อนไข้......ได้เรื่องเลย...ชอบ

[Gligar]

เริ่มมีเขินมีอายกันแล้ว

เลยตามเลยก็แล้วกันนะ ถ้วยฟู ฮ่าๆ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

พี่ธันเอ้ยอย่างงงี้เค้าเรียกผู้ใหญ่ให้ทาง เอ้าเอ้าเอ้า รีบทำคะแนนเข้าพี่ธัน

เข้าทางลูกไม่ได้ก็เข้าทางพ่อตาแม่ยายนี่ล่ะว้า

[bbyuqin]

น้องฟูเริ่มเขินพี่ธันแบบนี้ เริ่มมีใจแล้วอ่ะสิ..คิกคิก หวั่นไหว ไปกับพี่ธันวา

งานนี้พี่ธันเอ๋อไปเลยเจอแม่ฝากฝังถ้วยฟูเสร็จสรรพ...ฮ่าฮ่า..ดูดิ๊จะตอบแม่ว่าไง..

เอร่อ..คุณแม่ไม่หันไปถามคู่ บ่าว-สาว หน่อยเหรอคะ

[สุขาพาเพลิน]

เรื่องนี้น่ารักอ่าครับ

ถูกใจมากๆๆๆๆๆ  

+1 ไปเลย(เปิดซิง+1ให้เลยนะครับเนี่ย พอดีกระทู้พึ่งถึง 250 หมาดๆ)   55+  สะใจ

[JJHJJH]

หมดโควต้า + วันนี้ไปแล้ว ไว้พุ่งนี้จะมา + ให้แทนน๊า

ถ้วยฟูเขิลๆ แล้วน่ารักอ่ะ 555 จงยอมเป็นของพี่ธันวาตามคำร่ำลือซะดีๆ

[K2KARN]

โอ้วววววววววว ถ้วยฟู ~
ใจเย็นๆนะจ๊ะ คุณปานดาวคิดไปเองหมดล่ะ
แต่ดีนี่ ก็ไม่เห็นพี่ธันจะพูดอะไร ฮี่ฮี่  

+1 !!!

[jantaro]

ธันวา งานเข้าเลยอ่าดิ

อิอิ
ท่าทางชอบฟูมานแล้วช่ายก๋....

มาต่ออีกนะครับบบบบบบบบบบบบบบบบ

[กว่าจะไร้เดียงสา]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ตอนนี้พี่ธัน ค่าตัวแพงอ่ะ ออกน้อย ฮืออออออ

แต่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
+1 ค่ะ

[1582]

คุณนายปานดาวเล่นพูดมัดมือชก ทั้งธันทั้งถ้วยฟู ซะงั้น 5555555+
ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มแก้มแทบฉีก  น่ารักน่าหยิกถ้วยฟูที่สุด
พี่ธันแสดงออกว่าห่วงขนาดนี้ ตกหลุมรักถ้วยฟูเข้าซะแล้วล่ะสิ 

+1 ให้น้องบัวด้วยจ้า  มาต่อเร็วๆ น๊า

[zeazaiz]

คุณแม่เยี่ยมมากค่ะ
จะได้ลงเอยกันก็คราวนี้แหละ

[♥a2k♥]

คุณปานดาวสมมากที่เป็นแม่ถ้วยฟู 
ถ้วยฟูมีเขินชอบพี่เค้าแล้วใช่มั้ยล้ะ 

[bellebee]

โอ้ว... รวดเร็วทันใจจริงๆ เลยคร่า

จู่ๆ ก็กลายเป็นแฟนจำเป็น แถมพ่อแม่ยังรู้เห็นเป็นใจด้วยอีก

ทางสว่างแล้ว พี่ธัน สู้ๆ 

[A-J.seiya*]

><
คุณแม่น่ารักกกกก
ฮ่าๆๆๆ

ถ้วยฟู อิน วันเดอรฺแลนด์ ป้ะ??
ก๊ากกกกก
พี่ธัน โคตรจะห่วงอ่ะ  ^^

ลัลล้า

[สุขาพาเพลิน]

ถ้าป๊ารู้เข้า.................บ้านแตก

[Little Devil]

++  ให้สุดยอดคุณแม่ปานดาว
นายธัน ทำเงียบนะ

[naiin]

ขว้างงูไม่พ้นคอผลสุดท้ายก็ตกกระไดพลอยโจร ส้มหล่นมาตกที่พี่ธันวา 
คุณแม่รวบรัดมัดมือชกลูกชายตัวเองใส่พานถวายพี่ธันวา 

[Tumz]

 :laugh:คุณแม่ สนับสนุน

ให้ถ้วยฟูเข้าชมรมอนุรักษ์ป่า  ซะงั้น


โชคดีถ้วยฟู 

[*SparklinG*]

ฮ่าๆๆๆๆเวรแล้วถ้วยฟู ปากพาจน

[MiTo™]

ขอเป็นแฟนคลับ คุณปานดาว คร๊าบบบบบ!!!!!!!!!



 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ได้ ลูกเขย เข้าบ้านซะแล้ว คุณแม่ 

[Ryuse]

คุณแม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

คุณแม่ปานดาวพูดได้ถูกใจFCมากๆคร้าบ โหย...ตอนนี้เนี่ย รักคุณแม่สุดใจขาดดิ้นอ่ะ

จะสงสารก้แต่ไอ้ขนมถ้วยฟูถ้วยนี้เนี่ยแหละ รับเคราะกรรมกันต่อไป เดี๋ยวอีกหน่อยมันก็ดีเอง

จริงมั้ย ไอ้คุณพี่ธัน?

[kongkilmania]

คุณแม่ปานดาวได้ใจจริงๆ 

รอคุณพี่ธันกะคุณน้องถ้วยฟูจีบกันเอง คาดว่าต้องรอน้ำท่วมหลังเป็ดก่อนนะ ถึงจะได้สารภาพรักกัน

ต้องแบบคุณแม่ถึงจะเวิร์ค....รวดเร็ว กระชับ ฉับไว ได้ลูกเขยคนนึงแระ เห็นป่าว 555

[● MaYa~Boy ●]

สนุกจังเลย ถ้วยฟูน่ารักมากกกกกกก