รักนี้…ลิ้นกับฟัน
กระทบกระทั่ง ครั้งที่ 5
By : Dezair
…………………….
ก็ว่า…วันนั้นได้ยินมันเรียกว่า ‘ถ้วยฟู’ หรอกนะ ผมว่าผมได้ยินจริงๆว่ามันเรียกผมว่า ‘ถ้วยฟู’ หูผมไม่ตึง ไม่ยาน ไม่หนวกก่อนวัยแน่นอน รับประกันได้ ผมคิดจริงๆนะ ว่ามันเรียกว่า ‘ถ้วยฟู’
แล้วทั้งๆที่วันนั้นเรียกแบบนั้น แล้วทำไมวันนี้ที่ผ่านมาแค่สองวันมันถึงเรียกผมว่า
‘ปวิน รัตนวิจิตร!!!!!!!’ วะ!
แค่ลืมท่าเต้นตอนแรก แต่เต้นตอนท้ายๆได้แล้วนะโว้ย!!
“ปวิน!! ตั้งใจหน่อยได้มั้ย เดี๋ยวตอนสอบก็ต้องหยุดซ้อมอีก!” หมอนั่นยังโวยวายไม่หยุด จนพี่ปอมต้องเข้ามาห้าม แต่ห้ามไหวเหรอครับ พี่ปอมคนเดียว ก็เหมือนไม้จิ้มฟันงัดไม้กระดาน
“ก็ตั้งใจแล้ว แต่มันลืม! จะให้ทำไงเล่า!!!” ผมตะโกนคืน ไม่ยอมมันเหมือนกันแหละ เสียแต่แย่ตรงที่ ผมเหนื่อยมากจนลุกไม่ขึ้น ก็เลยต้องนั่งอยู่กับพื้น ให้มันเดินวนไปวนมา แถมจิกตาลงมาใส่เนี่ย
“ถ้าวันนี้ไม่ได้ทั้งเพลง! ไม่ต้องกลับบ้าน!!!”
“เฮ้ย…ธัน ฟูมันก็ได้ท่าหลังๆแล้วนะ มาฟื้นท่าตอนแรกๆน่ะสบายมาก เดี๋ยวมันก็ได้ วันนี้พอเหอะ มันซ้อมมาตั้งแต่บ่ายสี่แล้ว”
พี่ปอมรีบขอ ซึ่งผมก็เห็นด้วยกับพี่ปอม ผมซ้อมตั้งแต่สี่โมงเย็น จนก้มมองนาฬิกาข้อมือก็ปรากฏว่ามันสองทุ่มเข้าไปแล้ว ตอนนี้ทางบ้านไม่ห่วงไม่หวงแล้วครับ เพราะไอ้พี่ธันวามันโทร.ไปขออนุญาตแม่ผมเรียบร้อย ว่าจะไปส่งผมที่บ้านเอง แล้วแม่จะบอกว่ายังไง ก็พูดเต็มปากเต็มคำน่ะสิ ‘ได้เลยจ๊ะ ธัน…แต่ธันต้องมาส่งถ้วยฟูนะ แม่ไม่อยากให้ถ้วยฟูกลับบ้านเอง’ เปิดทาง แถมชี้โพรงให้กระรอกธันวา…
แม่นะแม่ ถ้าลูกคนนี้เดินเข้าถนนสายสีม่วงกับหมอนี่ อย่ามาเสียใจแล้วกัน หึ!!
“มึงกลับบ้านไปได้แล้วปอม พรุ่งนี้มีพรีเซ้นท์งานใช่มั้ย เดี๋ยวกูอยู่เฝ้าปวินเอง” ไม่!!! อย่าไล่พี่ปอมกลับไป อยากอยู่กับพี่ปอม!!!!!
ผมหันไปส่งสายตาอ้อนวอนใส่พี่ปอม พี่แกก็พยายามขอร้องกับหมอนั่นแล้ว แต่มันยืนยันคำเดิมว่า
“มึงต้องพรีเซ้นท์งานพรุ่งนี้ เอาเวลามาลงกับไอ้ลูกเจี๊ยบนี่แบบนี้ แล้วงานที่ต้องส่งน่ะ เสร็จแล้วรึไง” พี่ปอมเลยเจื่อนสนิท ได้แต่เดินคอตกออกจากห้องไป ทิ้งผมไว้กับไอ้คนลืมบุญคุณคนตรงหน้านี่
…ทีคราวก่อนล่ะมาเรียกกูเสียงอ่อนเสียงหวาน ชิ! เนรคุณ!!!
“ลุกขึ้นมาเต้นต่อ ปวิน” ผมก็ได้แต่หน้างอตามระเบียบ หมั่นไส้มันสุดๆ ไม่รู้จะบ้าอำนาจอะไรนักหนา มึงมันสิ่งมีชีวิตที่เป็นการแบ่งเซลล์ของสตาลินกับฮิตเลอร์ชัดๆเลย!!
แต่ทำอะไรมันได้มั้ยล่ะครับ ก็ไม่ได้ไง ได้แต่ฮึดลุกขึ้นมายืน แต่เพราะผมเต้นมาตั้งเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว แล้วพอได้พัก มันก็เลยล้าไปหมด ทีนี้ตอนลุก แข้งขาเลยอ่อน ฝ่าเท้าระบมจนปวด ทรุดฮวบเลยครับ ลงไปกองที่เดิมกับที่นั่งเมื่อกี้นี้แหละ หมอนั่นรีบนั่งลง บีบจับตามขาผม
“โอ๊ยๆ เบาๆหน่อยดิ!! มันเจ็บนะเว้ย” อันนี้ไม่สำออย เจ็บจริง ปวดจริง แสตนอินไม่ต้องใช้ มันเงยหน้ามองผม ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ไม่ได้เรื่อง เห็นเล่นบอลทุกวัน นึกว่าจะแข็งแรงกว่านี้” เล่นบอลอย่างมากเขาก็วิ่งกันครึ่งชั่วโมงเลิกเว้ย! ขนาดนักบอลมืออาชีพมันยังเตะกันแค่ 90 นาทีเอง แล้วนี่กูเต้นไปกี่ชั่วโมง ห๊ะ!!! ผมกำลังจะโวยมัน แต่ไอ้หมอนั่นขัดขึ้นมาซะก่อน
“งั้นลุก จะพากลับบ้าน” ว้าว…วันนี้เทพสิงตัวมันรึไงเนี่ย
“ไม่ต้องยิ้ม ปวิน ฉันจะพานายกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน คืนนี้ต้องไปค้างบ้านฉัน”
“ห๊ะ!! ว่าไงนะ!!!” มึงพูดบ้าอะไรเนี่ย!!
“เพื่อนนายบอกว่า อาทิตย์หน้ามีสอบ ฉันจะติวให้ ทดแทนกับที่นายต้องเอาเวลามาซ้อมเต้น”
เฮ้ย! สอบอาทิตย์หน้าก็เรื่องของอาทิตย์หน้าดิ! อาทิตย์นี้ทำไมต้องไปนั่งติวกับมึงล่ะวะ! ไม่เอา!! กูจะกลับไปเล่นเกม!!!!!!
กูบอกว่าไม่เอา! เอ๊!! อย่ามาดึงแขนกูเซ่!! กูจะเล่นเกม!! ไม่ติวหนังสือ!!!
ป.ล. เพื่อนตัวไหนคาบข่าวมาบอกไอ้พี่ธัน อย่าให้กูรู้นะมึงงงงงงงงงงง!!!!!
………………………….
“ตอบบ้าอะไรของนาย ปวิน!!! นี่เรียนปีสอง หรือว่าม.ห้ากันแน่!!!”
อาจจะเป็นม.ห้าละมั้ง
“ปวิน!!!!” รู้แล้วว่าชื่อปวิน ไม่ต้องย้ำหรอก
“ก็…ก็…เรื่องนี้ฉันไม่เก่งนี่หว่า” ผมบอกมันเสียงนอบน้อม ตอนนี้ไซโคลนนามว่าธันวากำลังพัดถล่มผมอย่างหนักครับ หลังจากหอบหิ้วชุดนอนกับชุดนิสิตสำหรับวันพรุ่งนี้ แล้วโดนมันลากมาที่บ้าน ผมก็แทบจะตายคาโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่มันเอามากางในห้องนอนมัน เพื่อเป็นที่ติวหนังสือ และสุสานฝังศพของผมเอง
อยากจะบอกว่าหมอนี่เป็นคนสอนที่โหดมาก ผมคิดถึงไอ้เป้เพื่อนรักขึ้นมาทันตาเห็น ไอ้นั่นน่ะสอนอย่างใจเย็น มันรู้ว่าผมเป็นแบบไหน แต่ไอ้หมอนี่ไม่รู้สักอย่างแล้วเจือกอยากจะมาติว! ไม่รู้ซะแล้วว่ากูมันเป็นพวกไอคิวน้อย ความอดทนต่ำ แถมหัวช้าเป็นของแถมอีกต่างหาก
“เห็นไม่เก่งทุกเรื่อง! ขึ้นปีสองมาได้ยังไง”
อ้าว…ต้องถามไอ้เป้ดิ ไอ้หมอนั่นมันเข็นสารพัดจะเข็น
“ไม่ต้องเถียง!! ถามจริงๆ จบปีหนึ่งด้วยเกรดเท่าไร ! แสดงว่าตัวพื้นฐานไม่เคยได้มากกว่า B เลยใช่มั้ย อะไรก็ตอบไม่ได้แบบนี้! คิดว่าตัวเองจะรอดไปถึงปีสามมั้ยปวิน ถ้าทำไม่ได้แบบนี้ อย่าว่าแต่เรียนจบเลย ต่อให้ซ้ำซากๆเรียนแปดปีก็ไม่ได้ดี” …อย่างงี้เรียกด่าติดลมใช่มั้ย งั้นผมไม่อยู่แล้ว ไม่ชอบคนพูดยาวๆแย่งซีน แถมมาบ่นเวลาติวหนังสือนี่ยิ่งไม่ต้องพูดกันใหญ่ ประสาทจะกิน
“ขี้บ่นว่ะ ไม่ตงไม่ติวมันแล้ว กลับบ้านล่ะ” ผมกวาดหนังสือหนังหามาหมด
“ปวิน!!!” หมอนั่นดึงแขนผมไว้ ให้ยิ่งน่ารำคาญหนักกว่าเก่า มันจะอะไรกับกูนักหนาวะเนี่ย!!
“ปล่อยกูเดะ! กูจะกลับบ้าน!!” ปกติผมไม่ค่อยขึ้นมึงกูกับมัน อย่างน้อยก็ยัง นึกถึงความเป็นรุ่นพี่ของมันอยู่ เลยเคารพนิดหน่อย แต่ตอนนี้มันหงุดหงิด ปวดขาก็ปวด แล้วยังต้องมาถูกจี้ ถูกบ่นอีก ผมบอกตามตรงว่าไม่มีความอดทนพอจะฟังใครด่าหรอก
คว้าข้าวของยัดใส่กระเป๋าเป้ได้ ก็ลุกขึ้นเดินลากขาไปที่ประตูห้อง แต่ยังไม่ถึงหรอกครับ ไอ้เจ้าของห้องมันเดินมาดึงแขนไว้ซะก่อน
“ยังปวดอยู่อีกรึไง” มันถามด้วยน้ำเสียงที่ติดจะหงุดหงิดแต่ก็พยายามระงับเอาไว้ ก่อนจะมองเลยลงมาที่ขาผม ไอ้จะตอบว่าปวดก็ดูจะอ้อนมันไปหน่อย ปวดแล้วไง จะให้มันนวดให้อย่างงั้นเหรอ มันไม่ใช่เพื่อนผม ไม่ใช่ญาติพี่น้องของผม จะตอบแบบนั้นได้ไง แล้วไอ้จะตอบว่าไม่ปวดก็เป็นการโกหกอีกแหละ ก็ผมเดินซะเป๋ขนาดนี้ ยังไงก็ปิดไม่มิดอยู่แล้วว่ายังปวดขาอยู่ หมอนั่นถอนหายใจเบา ก่อนจะดึงผมกลับมาที่เตียงกลางห้อง กดให้ทรุดตัวลงนั่ง แล้วเดินไปหยิบหลอดยาที่ผมนวดแล้ววางทิ้งไว้บนพื้น มานวดให้
มันนวดเงียบมาก เงียบมากจริงๆ นวดไม่ถามสักคำว่า ‘เจ็บมั้ย ปวดมั้ย ตรงนี้รึเปล่า’ ไม่มี๊! ไม่มีคำถามสักนิด แล้วมันรู้ได้ไงว่าผมปวดตรงไหนวะ
“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปซ้อมเต้นแล้วกัน จะบอกไอ้ปอมให้”
มันบอกเสียงเรียบ ยังเอาแต่ก้มหน้าตั้งอกตั้งใจนวดขาให้ผมอยู่นั่น
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวลืมท่าอีก”
เป็นมั้ยครับ พอเจอใครมาใจดีใส่แล้วนึกเกรงใจ หรือดื้อต่อไม่ลง ผมเป็นประเภทนั้นนะ เพราะงั้น คนที่เข้าหาผมถูกทาง ผมก็เลยไม่เคยดื้อใส่เลยสักครั้ง มีบ้างกวนประสาทเป็นระยะ แต่ระหว่างผมกับหมอนี่ เราเข้าผิดทางกันตลอด มันก็เลยทะเลาะกันทุกครั้ง
มันเงยหน้ามองผม ก่อนจะลุกเอาหลอดยาไปเก็บ แล้วเดินไปล้างมือในห้องน้ำ ผมรู้ว่ามันก็ตั้งใจสอนอยู่หรอก เมื่อกี้น่ะ เพียงแต่มันชอบดุ แล้วก็ชอบอารมณ์เสียใส่ เวลาผมคิดช้า หรือว่าตอบผิดเพราะความสะเพร่าของผมเอง
ความจริงผมเป็นคนดีนะ เวลาเห็นคนอื่นพยายามเพื่อตัวเองแล้ว จะนิ่งดูดายได้ยังไง ก็เลยต้องเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือขึ้นมา หมอนั่นออกจากห้องน้ำมาพอดี ผมเลยหันไปบอกมัน
“อธิบายอีกรอบได้เปล่า”
……………………….
แอบยิ้มกันอยู่อ่ะดิ
แหม…ผมรู้นะท่านผู้อ่าน ท่านกำลังลุ้นให้ผมกิ๊บกิ๊วกับหมอนั่นอยู่ใช่มั้ย แบบว่าสอนกันไป เรียนกันมา มองกันหน่อย แตะมือกันนิดตอนหยิบยางลบพร้อมกัน ยิ้มกัน หัวเราะกันเวลาทำถูก
พวกคุณนี่แฟนซีรี่ส์เกาหลีกับละครไทยของแท้เลยนะ ถ้าคิดได้แบบนี้
สิ่งที่เป็นกับสิ่งที่ควรจะเป็น มันไม่เหมือนกันหรอกครับ และโดยปกติแล้ว สิ่งที่เป็นมักจะโหดร้ายกว่าสิ่งที่ควรจะเป็นประมาณแปดล้านเท่าทีเดียว
“สอบครั้งนี้ นายไม่รอดแน่ปวิน”
ฟังมันให้กำลังใจสิครับ นั่นคือคำบอกลาทดแทนคำว่าราตรีสวัสดิ์ตอนผมกำลังปีนขึ้นเตียงไปนอน หลังจากนั่งติวกับมันมาสามชั่วโมง จนเกือบจะตีสองเข้าไปแล้ว ตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ เรี่ยวแรงไม่เหลือไว้พอยาไส้ใดๆอีก ก็เลยไม่มีกำลังพอจะหันไปด่ามัน ได้แต่ทรุดตัวลง หัวปักหมอนได้ก็หลับสนิท ไม่รับรู้ใดๆอีกเลย จนเช้านู่นแหละ ถึงได้ตื่นขึ้นมา เพราะ…
ไม่ใช่คำว่าอรุณสวัสดิ์กระซิบข้างหู แต่เป็นหมอนโตๆที่เขวี้ยงมาโดนตัวผมจนแทบจะขาดเป็นสองท่อน
“ตื่นได้แล้วปวิน!” อ่า…เสียงตะโกนแต่เช้าเลยเหรอวะเนี่ย
โวยวายได้ที่ไหน ได้แต่ลากหัวฟูๆของตัวเองเข้าห้องน้ำ แปรงฟันเรียบร้อยถอดเสื้อผ้าอาบน้ำเสร็จ ถึงได้รู้ตัว
เวร! ลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามา!!
ต้องแง้มประตูเล็กน้อย แล้วตะโกนบอกให้หมอนั่นหยิบผ้าเช็ดตัวที่ผึ่งบนราวพาดผ้าเช็ดตัวให้หน่อย มันก็บ่นตามประสานั่นแหละครับ แต่ก็หยิบมาให้ ผมรู้สึกว่าหมอนี่ เอาเข้าจริงๆแล้วก็เป็นคนใจดี เพียงแต่แสดงออกไม่เป็นเท่านั้นเอง
เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ก็คว้าข้าวของลงมาจากห้องมัน บ้านหมอนี่ไม่เชิงเป็นคฤหาสน์หรอกครับ แต่ก็ใหญ่โตหรูหราแล้วกันมีพื้นที่ มีสนามหญ้า มีโรงจอดรถ ที่สำคัญ มีห้องนอนน้องเม อะฮิ้ว!! อ๊ะ ลืมตัวไปหน่อย แฮะ แฮะ มื้อเช้า ก็พึ่งฝีมือคนที่บ้านนี้แหละครับ อร่อยใช้ได้ แต่ไม่สู้ฝีมือแม่ผมอยู่ดี จากนั้นถึงได้ออกจากบ้านมันมามหา’ลัย ไอ้ตอนมามหา’ลัยนี่แหละ…เป้าสายตาสุดๆ แต่ไม่มีใครกล้าว่าอะไร เพราะบารมีคุณพี่ธันวาปิดปากทุกผู้ทุกนามเอาไว้ให้เงียบสนิท!
แต่ที่ไม่เงียบคือไอ้เพื่อนสามตัวที่ถึงกับตาโต ตอนที่เห็นผมเดินเข้าคณะพร้อมหมอนั่น พอแยกจากคุณพี่ธันวามาได้ ไอ้เป้ ไอ้โจ ไอ้เอกก็คว้าคอเสื้อผมหมับ แล้วลากไปไต่สวนทันที
“ทำไมมึงมากับพี่ธันได้วะ” ไอ้เอกถาม หน้าตามันอยากรู้มากถึงขนาดตาตี่ๆเป็นอาตี๋ของมันถึงกับโตเป็นไข่ห่าน
“ก็เมื่อคืนกูไปค้างบ้านเขา” ตาไข่ห่านโตเป็นตาไข่นกกระจอกเทศ แล้วไม่ใช่แค่ไอ้เอกคนเดียวด้วย แต่รวมไอ้เป้กับไอ้โจ กลายเป็นไข่นกกระจอกเทศหกฟองเลยทีนี้
“พวกมึงนั่นแหละ บอกกูมาซะดีๆ ใครไปบอกหมอนั่นวะ ว่ากูสอบอาทิตย์หน้า” เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ก็ได้! ไม่บอกก็ไม่บอก ผมทำเป็นหมุนคอไปมา สะบัดเนื้อสะบัดตัวเหมือนเมื่อยมาชาตินึง หาวปากกว้างอีกหน่อย ก่อนจะยิ้มใส่พวกมัน มีตาเยิ้มเป็นของแถม
“กูง่วงว่ะ เมื่อยตัวด้วย แล้วก็เอวเคล็ด กับเดิน…ไม่ค่อยถนัด ไปรอที่ห้องก่อนแล้วกัน” ไอ้พวกนั้นอ้าปากค้างกับคำพูดของผม ฮ่าฮ่า! คิดไปถึงไหนแล้วล่ะสิ พวกมึงเนี่ย! เดี๋ยวเสริมอีกหน่อย รับรองคราวนี้อึ้งยาว
“เออ ดูให้กูหน่อย…” ผมบอก แล้วเอียงคอซ้ายขวา
“ไม่มีรอยอะไรใช่มั้ย กูกลัวคนอื่นเห็น”
ก็ไปตรองกันเอาเองแล้วกันนะพวกมึง ว่า ‘รอย’ อะไร หึหึหึ
……………………….
ทว่า…
ผมคิดว่าตอนนั้น ผมคุยกับเพื่อนแค่สามคนนะ เรื่องที่ผมไปค้างบ้านคุณพี่ธันวา และผมก็ว่าผมบอกเรื่อง ง่วง เมื่อยตัว เอวเคล็ด เดินไม่ถนัด คอเป็นรอย กับไอ้สามตัวนั่นเท่านั้น แต่ทำไมวะ…
ทำไมหลังจากวันนั้น ผมถึงได้ยินเรื่องซุบซิบนินทาเกี่ยวกับตัวผมและหมอนั่นไปในทางแปลกๆ
‘นั่นแหละๆ เด็กนายกสโมฯ’ ไม่ใช่เด็กครับ ยี่สิบแล้ว
‘ตอนแรกก็นึกว่าเกลียดกัน ที่ไหนได้ ไปค้างบ้านกันนู่น!’ ผมไม่ได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามเขาไปนะ เขามาลากผมไปเอง
‘ถึงว่าล่ะ! เห็นทำกับข้าวมาให้กินตลอด จีบกันแน่ๆ’ นั่นคำสั่งแม่ครับ ไม่ได้จีบ
‘เสียดายเนอะ พี่ธันวาแกหล๊อหล่อ’ ไม่เสียดายผมบ้างเหรอ ผมก็หล๊อหล่อ เหมือนกัน
นั่นแหละครับ ท่านผู้อ่าน ที่ยกมานี่เป็นเพียงตัวอย่างเท่านั้นเอง ความจริงแล้วมีมากกว่านี้ และก็อื้อหือกว่านี้อีก แต่ผมไม่อยากเก็บมาจำใส่ใจ ใครพูดได้ก็พูดไป ผมไม่สนซะอย่าง ปากคนก็อย่างงี้ ขอให้ได้พูดเรื่องคนอื่นเหอะ เป็นสนุกสนานลืมวันลืมคืน
“มึงไม่คิดแก้ข่าวเหรอวะ ไอ้ฟู”
ไอ้เป้ยังเป็นห่วง หลังจากเดินผ่านสาวๆกลุ่มหนึ่งออกมาจากห้องสมุด และปรากฏว่าสาวๆกลุ่มนั้นมองผมแล้วซุบซิบนินทา หัวข้อไม่พ้นเรื่องเดิมชัวร์!
“ไม่อ่ะ เปลืองน้ำลายกู เอาไว้ย่อยแป้งดีกว่า” ผมไม่มีแฟน ดังนั้นก็ไม่เห็นต้องสนใจว่าจะมีใครมาเข้าใจผิดเรื่องพรรค์นี้หรือไม่ แล้วพ่อแม่ผมก็ไม่ว่างพอจะมามหา’ลัยเพื่อรับรู้ว่าลูกชายสุดที่รักคนนี้มีเรื่องซุบซิบในทำนอง ‘อนุรักษ์ป่า’ กับนายกสโมฯสุดหล่อ
เห็นมะ ไม่มีแรงจูงใจใดๆให้ผมต้องวิ่งไปบอกโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ อีกอย่าง…ได้ข่าวว่าหมอนั่นสุดแสนจะเป็นพระเอกในใจสาวๆแถวนี้ จะทำให้มันเลิกป๊อปสักครั้ง ก็คงจะเป็นบุญในชีวิตของผมไม่น้อย
“ปวิน!” เสียงเรียกดังเข้มมาจากด้านหลัง ครั้งนี้ไม่ได้มาแบบตะคอก แต่มาแบบเรียบๆ แล้วเดินมากระชากคอเสื้อผมไว้
“เราต้องคุยกัน นายปวิน!” หมอนั่นบอกผมเสียงลอดไรฟัน แล้วลากผมไปจากกลุ่มเพื่อน ท่ามกลางสายตาของนิสิตคนอื่นๆที่มองตาม อย่างนี้ชัวร์เลย พรุ่งนี้ มะรืนนี้ และทั้งเดือนนี้
ผมถูกเม้าท์ว่าอนุรักษ์ป่ากับไอ้พี่ธันวานี่แน่ๆ!
หมอนั่นลากผมเข้ามาที่ห้องประชุม ที่ผมเคยมาสองสามครั้ง แต่มากี่ครั้ง ก็มีคนอื่นอยู่ด้วยไม่ว่าจะเพื่อนผมเอง ที่ยกขบวนแห่กันมาส่ง และคนที่มาประชุมเยอะแยะมากมาย แต่ครั้งนี้ไม่มีใครเลย กระทั่งเพื่อนผมยังไม่มีใครตามมาสักคน มีแค่ผมกับไอ้พี่ธันวาสองคนเท่านั้นเอง
อุ้ย! คนเขามีพ่อมีแม่ ไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ พามาในรโหฐานสองต่อสองอย่างงี้ได้ไง
“ไม่ต้องมาทำหน้าทะเล้น! ปวิน!!ไปบอกคนอื่นว่ายังไง!!!”
“บอกไร ไม่ได้บอกอะไรสักหน่อย”
ก็ไม่ได้บอกคนอื่น บอกแค่เพื่อนสามคนเอง ไม่ได้โกหกน้า
“ปวิน!!!!” ก็จะบ่นอะไรล่ะว้า ผมมองหน้ามัน แล้วถอนหายใจ
“คุณพี่ธันวาครับ พี่เป็นสาวแรกรุ่น เวอร์จิ้นโคตรๆเปล่าครับ” ผมถามแล้วเดินวนรอบตัวพี่แก หุ่นบึ้กสมชายชาตรี เห็นมีคนแอบเอาไปลือกันว่าพี่แกมีซิคแพ็คด้วย โอ้! หุ่นระทดระทวยขนาดนี้ ก็คงไม่น่าจะใช่สาวแรกรุ่นซะแล้ว แล้วเวอร์จิ้นมั้ย?... จะว่าก็ว่าเหอะนะ ผมน่ะ ขนาดว่าอยู่ปีสองแล้ว ยังเคย…เอ่อ เคยดูหนังโป๊ แล้วใช้ อ่า… ‘หัตถาสยบ(เจ้า)โลกา’ ไปพร้อมๆกันเลย แล้วกับหมอนี่ ที่ใครๆก็ว่าเป็นหนุ่มโสดในฝันของสาวๆค่อนมหา’ลัย คิดว่ามันจะเวอร์จิ้นงั้นเรอะ! ขนาดพระเอกในละครยังไม่เวอร์จิ้น แล้วหมอนี่จะเวอร์จิ้นได้ไง
“ดูท่าทางคุณพี่จะไม่ แล้วน้องถ้วยฟูคนนี้ก็ได้ยินว่า คุณพี่ธันวาเพิ่งจะสลัดรักบอกเลิกกับแฟนสาวใช่มั้ย แล้วถ้าอย่างงั้น คุณพี่กลัวอะไรกับคำพูดคนอื่น” ผมมาหยุดแล้วมองหน้ามันตรงๆ จะว่าผมเป็นพวกหนังหนาไม่สนใจโลกก็ได้ แต่ถ้าสนใจแล้วทำให้ทุกข์ ผมขอไม่สนแล้วสุขจะดีกว่า
“นายรู้เหรอว่าคนอื่นเขาพูดกันว่าไง” ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะบอก
“บอกว่าน้องถ้วยฟูกับพี่ธันวาไปค้างจูฮุ้กกรู๊กันมาหนึ่งคืนเต็มๆ”
หมอนั่นถอนหายใจแรงๆ
“แล้วก็บอกว่า ฉันกับนายเป็นแฟนกัน” มันก็น่าจะเป็นอย่างงั้น คงไม่มีใครใจร้ายเอาไปลือทำนองว่าผมถูกฟันแล้วทิ้ง ไม่มีสถานะตำแหน่งใดๆหรอกนะ
หมอนั่นทำหน้าทุกข์ระทม อกตรม เหมือนชีวิตตกอยู่ในเหวลึก เห็นแล้วมันน่าเตะ กับแค่ถูกลือว่าเป็นแฟนกับผมแล้วมันแย่ตรงไหน เห็นอย่างงี้ผมก็หล่อล่ะวะ หน้าตาอินเทรนด์ขนาดนี้ หล่อ ขาว ใส แถม ‘สูง’ ใครๆก็อยากเป็นแฟนทั้งนั้น
“เอาอย่างงี้แล้วกัน คุณพี่ธันวา ถ้าคุณพี่ไม่พอใจกับคำพูดพวกนั้น คุณพี่ก็ไปป่าวประกาศเอง ว่าน้องถ้วยฟูไม่ใช่แฟนคุณพี่…”
ผมบอกมัน ก่อนจะย้ำหนักแน่นกับประโยคสุดท้าย
“แต่ ‘กู’ ไม่สนใจอยู่แล้ว และก็ขี้เกียจแก้ข่าวด้วย น่ารำคาญว่ะ บอกตามตรง” ว่าแล้วก็เดินหนีออกจากห้องมา ด้วยอารมณ์หงุดหงิดหน่อยๆ ที่มันทำเหมือนผมเป็นตัวน่ารังเกียจ โธ่เอ้ย!!ก็ไม่ได้อยากเป็นแฟนมึงหรอก ไอ้ธันวา!! แต่กูขี้เกียจแก้ข่าวลือโว้ย!!!
……………………….
และมัน…
ไม่จบจริงๆ ข่าวลือไปไว และเร็วเหมือนไฟลามทุ่ง เหมือนน้ำป่าทะลัก จากคนนั้นไปคนนี้ จากคนนี้ลงเน็ต จากเน็ตไปต่ออีกคน และจากอีกคนผ่านฟอร์เวิร์ดเมลของอีกคน ใช่ครับ!! คณะนี้รู้จักใช้เทคโนโลยีในการสื่อสารมากๆ! พวกมันเล่นฟอร์เวิร์ดเมลส่งให้อ่านกันเลย เอาง่ายๆ ว่าแม้แต่พี่ปอมที่แสนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับใคร ยังมาถามผมในค่ำวันสุดท้ายของการซ้อมเต้น เพราะเราจะพักไปอ่านหนังสือสอบกัน
“ฟู เป็นแฟนไอ้ธันจริงเหรอ” มาถามผมแบบนี้ แสดงว่าไม่กล้าถามเพื่อนอ่ะดิ กลัวถูกเตะใช่ปะละพี่ปอม
“แล้วเพื่อนพี่ว่าไงล่ะ” ผมย้อน คว้าผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาเช็ดเหงื่อ พลางเหลือบมองคนที่นั่งอยู่มุมห้อง และกำลังคุยงานกับรุ่นพี่ปีสามคนนึงอยู่ พี่ปอมมองตาม ก่อนจะหันมาตอบเสียงเบา
“พี่ไม่กล้าถามว่ะ”
เอ่อ…อันนี้ไม่ต้องบอกเบาๆก็ได้ รู้แต่แรกแล้วว่าพี่ไม่กล้าถามครับ! แหม ปอดแหกที่หนึ่งจริงๆ อย่างงี้ต้องให้ไอ้โจคอยสอน เออ! ตั้งแต่วันนั้นที่ร้านอาหาร ที่ทั้งผม ทั้งน้องเมสวีทวิ้ดวิ้วกับพี่ปอม ปรากฏว่าไอ้โจมันเงียบลงทันตา จนถึงวันนี้มันก็ยังเงียบ มาอารมณ์พระเอกเอ็มวีอีกแล้วครับท่านผู้อ่าน มาดนิ่ง ขรึม พูดน้อย และไม่พูดเลย เวลามันเจอหน้าพี่ปอม
“เฮ้ยๆ แต่ว่าพี่ได้ยินไอ้ธันมันบอกพวกไอ้ภูมินะ…” พี่ภูมิเป็นเพื่อนสนิทกับหมอนั่น และที่เจ็บสุดๆ คือพี่แกเป็นพี่รหัสในสายผมเอง
โชคชะตาของผมเนี่ย ทั้งเน่า ทั้งรั่ว ทั้งห่วยแตกที่สุดเลยว่ามั้ย ไม่ว่าจะพี่รหัส น้องรหัส เป็นต้องรู้จักไอ้พี่ธันวาซะหมด
“มันบอกว่า…มันเป็นแฟนกับฟูจริงๆแหละ”
“เฮ้ย!!!” ผมถึงกับร้องลั่น จนพี่ปอมต้องปิดปากผมเอาไว้ แล้วยกนิ้วชี้ขึ้นแตะปากบอกให้เงียบ ผมได้แต่พยักหน้าตกลงว่าจะเงียบ เหลือบมองไปที่มุมห้องก็สบตาเข้ากับไอ้คนที่เงยหน้ามองมาพอดี ก่อนที่มันจะหันไปคุยงานต่อ ผมเลยหันกลับมามองพี่ปอม
“พี่พูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย”
โกหกไม่ดีนะครับพี่ปอมสุดหล่อ ผิดศีลห้า เดี๋ยวพี่จะเป็นเทพบุตรตกสวรรค์
พี่ปอมถึงกับส่ายหัวแรงๆ หน้าตาพี่แกจริงจังมาก
“พี่พูดจริง พี่ได้ยินกะหูเลย ก็เลยมาถามเราไง ว่าสรุปเรื่องนี้จริงใช่มั้ย…แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะ เห็นตีกันบ่อยๆ ที่ไหนได้…” พี่ปอมพูด ทำหน้าล้อเลียนได้น่าเตะมากๆ จนผมชักทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ลุกขึ้นยืน
“ตีกันก็คือตีกันแหละพี่ ฟูว่าพี่ฟังมาผิด วันนี้แค่นี้แล้วใช่มั้ย งั้นเจอกันปิดเทอมเลยนะพี่ แล้วเดี๋ยวโทร.ถามว่าจะซ้อมที่ไหน ไปล่ะครับ หวัดดี” ผมยกมือไหว้พี่ปอมได้ ก็วิ่งไปคว้ากระเป๋าเป้ออกจากห้องไม่ฟังเสียงอะไรใครทั้งสิ้น
บอกตามตรง…
ไม่คิดว่าคำถามจากคนซื่อๆ คำล้อจากคนซื่อๆอย่างพี่ปอม จะทำผมอายขนาดนี้ ขนาดได้ยินข่าวลือมาสารพัด ได้อ่านแม้กระทั่งไอ้ฟอร์เวิร์ดเมลห่วยๆนั่น ผมยังเฉยๆเลย หรือเป็นเพราะได้ยินจากพี่ปอม ที่ซื่อๆเซ่อๆงี่เง่าบ้าง อะไรบ้างตามประสาคนมองโลกในแง่ดี ผมก็เลยคาดหวังว่าสิ่งที่ได้ยินจากพี่ปอม มันต้อง ‘จริง’ เกินครึ่ง
“ปวิน”
เสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง ให้ผมที่กำลังก้าวขาออกจากตึกต้องหันมอง จะมีใคร ถ้าไม่ใช่หมอนั่น มันวิ่งตามผมลงมา พร้อมกระเป๋าเป้ บอกให้รู้ว่าวันนี้ หมอนั่นก็จะไปส่งผมที่บ้านเหมือนเคย อย่างที่เป็นมาตลอดนับตั้งแต่มาซ้อมเต้นในฐานะมาสคอตของคณะ
“วันนี้ไม่ต้องไปส่ง จะแวะไปบ้านไอ้เป้”
ผมตัดสินใจบอกมัน ในสิ่งที่คิดขึ้นมาปัจจุบันทันด่วน ไม่ได้มีธุระอะไรกับไอ้เป้หรอกครับ ที่ต้องสอบอาทิตย์หน้า มีวิชาเดียว และวิชานั้น นายธันวานี่ก็ติวให้ผมแล้วเมื่อคืนก่อนนู้น
“ไปยังไง”
“รถเมล์ดิ” เห็นอย่างงี้ หล่อ ใส หน้าตาดี และท่าทางจะรวย แต่ก็ขึ้นรถเมล์เป็นนะเฟ้ย!!
“ไม่ต้องไป อาทิตย์หน้าสอบ กลับบ้านไปอ่านหนังสือซะ” อ้าว! มึงเป็นใครเนี่ย อยู่ดีๆก็มาสั่งกูซะงั้น บ้าเปล่าวะ ขนาดพ่อแม่สั่งยังดื้อเลย!!
ผมกำลังจะอ้าปากเถียงมันซะหน่อย แต่พอดีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ก็เลยต้องล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบขึ้นมารับ ใครโทร.มาเนี่ย ขัดลาภปากได้ด่าคนของกูจริง อุ้ย! น้องเมคนสวยนี่หว่า
“ว่าไงน้องเม”
ผู้หญิงโทร.มา ต้องรับด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี นี่คือกฎพื้นฐานสำหรับผู้ชาย หากผู้หญิงคนไหนถูกผู้ชายทักกระโชกโฮกฮากล่ะก็ ผมขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ผู้ชายคนนั้นเขามองว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงน่ะครับ
‘พี่ฟู!!!!!! เมเพิ่งเห็นเมล!!!! พี่ฟูเป็นแฟนพี่ธันจริงเหรอคะ!!!!’ โธ่ น้องรัก นึกว่าจะโทร.มาให้พี่ฟูยืมตังค์ ถ้าโทร.มาคุยเรื่องนี้ล่ะก็ พี่ขอโอนสายนะครับน้อง
“น้องเมรอแป๊บนะ คุยกับเจ้าตัวเอง” ผมบอก ก่อนจะส่งมือถือให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า หมอนั่นรับไปแม้จะมีสีหน้างงๆก็เหอะ
“ว่าไงเม” ผมไม่ได้ยินว่าน้องเมถามว่าอะไร แล้วน้องเมจะกล้าถามมั้ย หรือน้องเมจะเปลี่ยนเรื่อง?
“ก็ตามนั้น”
…ตามนั้น… ตามในเมลนั่น หรือตามอะไร ไม่เก็ทครับ ไม่เก็ท หน้าตาดีก็โง่เป็น พี่ปอมเป็นตัวอย่างที่หนึ่ง ส่วนผมเป็นตัวอย่างที่สองเพิ่มความน่าเชื่อถือ
“เมคิดว่าพี่รหัสเมทำตัวน่ารักมั้ยล่ะ” มันถามกลับไปในโทรศัพท์ แต่สายตาจ้องผมเรียบเฉย แบบนี้มึงกัดกูทางอ้อมใช่มั้ยว่ากูไม่น่ารัก ขอโทษเหอะ! เป็นผู้ชาย น่ารักไม่ได้โว้ย!!
“เมเลิกคิดเรื่องนี้เถอะ พี่ก็เลิกคิดไปแล้ว มันไม่มีอะไรน่าคิดนักหรอก”
…ไม่มีอะไรน่าคิด…
นั่นดิ ผมก็ว่าจะไม่คิดตั้งแต่แรกแล้วไง แล้วคนที่โวยวายตอนแรกก็คือหมอนี่ด้วยซ้ำ ทั้งๆที่สอนมันเองว่าอย่าคิดมาก แล้วทำไมกลายเป็นว่าตัวเองเก็บมาคิดวางไม่ลงแบบนี้เองวะ
มันส่งมือถือคืนให้ผม บนหน้าจอบอกให้รู้ว่าน้องเมวางสายไปแล้ว ผมก็เลยเก็บลงตามเดิม ก่อนจะหมุนตัวเดินจากมา แต่ไอ้พี่ธันวายังวิ่งมาดึงแขนไว้
“บอกว่าให้กลับบ้าน! ไปขึ้นรถ”
“จะไปบ้านไอ้เป้” ผมตอบกลับไป แล้วดึงแขนออกจากมือมัน ก่อนจะเดินหนีไปแบบที่มันไม่รั้งไว้ ไม่ดึงไว้ และแน่นอนว่ามันไม่อ้อนวอนผมด้วย
‘มันบอกว่า…มันเป็นแฟนกับฟูจริงๆแหละ’
ท่าทางพี่จะได้ยินมาผิดแน่ๆล่ะ พี่ปอม…แฟนอะไรบ้าบอคอแตก
ไม่เห็นมีอะไรน่าคิดเลย…เรื่องบ้าๆพรรค์นี้น่ะ เนอะ?
ทูบีคอนตินิ๊ววววววว
…………………
อ่านหนังสือไม่ทัน อ่านก็ไม่รู้เรื่อง เศร้ากว่านี้ไม่มีอีกแล้ว 
เลยมาลงถ้วยฟูประชดชีวิตซะเลย ฮาฮา
ขอบคุณสำหรับการอ่าน และการติดตาม ขอบคุณคอมเม้นท์ถามไถ่ด้วยนะคะ ^^ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
