หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[┗◎┗◎]

อ้าววิทย์

ตอนที่แล้วแบบยังเห็นใจวิทย์

เจอตอนนี้

อนาถใจวะวิทย์

[A-J.seiya*]

น้องมุขนี่น่าสงสารนะ
อยู่ในสภาวะ ทำตัวไม่ถูก เหอะๆ
วิทย์แม่ง แลดูเห็นแก่ตัวจริงๆนะ
เอาเหอะ ไงก็ต้องแล้วแต่เว
^^

[Whatever it is]

... รอตอนต่อปาย หุๆ

[เบบี้]

รอต่อไป ..การบ้านเพิ่งทำ หนังสือต้องอ่าน พรุ่งนี้มีเรียน

[kihaezzzzzz]

สงสารน้องมุข ไม่ได้เกี่ยวไรเล้ย โดนด่าทุกที 55.

เวใจอ่อนเหอะ เดี่ยววิทย์ท้อนะ

[KJJ]

เม้นไม่ออกเลย เกือบจะดีและถ้าไม่มี น้องเลิฟ

ดัดสันดานมันเข้าไปวิทย์เนี่ย มันน่านักตอนทำไม่คิด ตอนนี้ง้อไปเต๊อะ หึ

[papui]

เค้าจะนั่งรอ นอนรอ กลิ้งรอ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Fae~For~One]

 

[kimthailand]

เมื่อไหร่ จะ ลงเอยด้วยดีสะทีน่าาาคู่นี้

[kuku]

คิดถึงสลิ่มจัง

[WhatLoveIs]

คิดถึงเบบี้จัง 

[Jimmeiiii*]

ชอบวิทย์ เพราะมันน่ารักเหมือนที่พูดจริงๆ

[kitty]

 :z2:มารอบีบี้

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

แน่ะอิวิทย์  เช้อออ   จะสงสารมันต่อไปดีมั๊ยเนี่ย 
แต่ก็นะ ยังดีที่รักเวจริง พออภัยได้ 555  ถ้าเป็นอิพีนะ เจอนี่ 
( แค้นฝังหุ่นมานเจงๆ555)

[papui]

ถึงพรุ่งนี้มีเรียนกต่อได้นะ ^^

รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[เบบี้]

ตอนที่103  อีกหน่อยแล้วกันนะ = วิทย์ & เว

~เว~

“เป็นอะไรของมึงวะ” ไอ้เขตถาม ผมหันไปมองหน้ามัน
“อะไร” ผมถามกลับ
“มึงมองเหี้ยไร กูเห็นมึงเหม่อนานไปละนะ” มันพูด
“เปล่า กูอ่านไม่รู้เรื่องเนี่ย” ผมบอกแล้ววางกระดาษในมือลง เป็นนิยายภาษาอังกฤษที่ต้องอ่านให้เสร็จภายในวันนี้ก่อนที่จะเรียนคลาสของวันพรุ่งนี้ซึ่งหินไม่ใช่น้อย  ตั้งแต่เมื่อวันก่อนที่ไอ้วิทย์มันกลับไปมันก็โทรมาหาผมตลอด แต่ผมก็ไม่ได้ถามเรื่องเด็กคนนั้น หลังจากที่มันออกไปคุยโทรศัพท์ มันกลับเข้าห้องมามันก็ทำท่าทีเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เข้ามาออดอ้อนผมเหมือนเดิมอย่างที่เคยทำ ผมเองก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร ถึงจะอยากถามมากเท่าไหร่ก็ตามแต่มันคงยังไม่ถึงเวลา
“ก็ไม่ต้องอ่าน” มันบอก
“ทะเลาะกับไอ้วิทย์หรอ” มันถามเหมือนรู้
“เปล่า ทะเลาะห่าไร” ผมพูดถามมัน
“เปล้า” มันตอบเสียงสูงกลับอีก
“มึงรักมันอยู่ก็กลับไปคบๆกับมันไปสิวะ คิดไรมากมาย” มันพูดขึ้น
“มึงรู้ได้ไงกูไม่ได้คิดเรื่องนี้สักหน่อย โว้” ผมบ่นปัดไปเรื่อยแล้วเอากระดาษมาบังหน้าไว้
“ถุ้ย” มันทำเสียงใส่เหมือนไม่เชื่อผมอีก ผมเงียบตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อโดยที่ไม่ได้ชวนไอ้เขตมันคุยอีก  พออ่านหนังสือเสร็จพวกผมก็แยกย้ายกันไปเรียนก่อนที่จะต่างคนต่างกลับหอ เห็นว่าเย็นนั้นไอ้เขตมันจะกลับบ้านคืนนี้ผมคงได้อยู่คนเดียวอย่างสบายๆสักทีเพราะถ้ามีมันอยู่นี่มันชอบมาวุ่นวายที่ห้องผมประจำ


................
................


“มึงย้ายไปอยู่บ้านผัวมึงแล้วหรอ” ไอ้เขตถามขึ้นท่ามกลางความเงียบที่อยู่รอบตัว ทำเอาสลิ่มมันหน้าเหวอไปทันที
“เหี้ย” มันด่า ทำเอาผมกับไอ้เขตหัวเราะกันออกมา
“มึงไม่อยู่หอแล้วหรอ” ผมถามด้วยความสงสัย
“อืม” สลิ่มพยักหน้าตอบ
“ไมวะ” ผมถามอีก
“ก็หอมันไกลจากมอ..ก็ไม่รู้จะเช่าไปทำไมอีก” สลิ่มบอก
“แล้วไมต้องไปนอนบ้านพี่เมตรด้วยอ่ะ” ไอ้เขตถาม
“ไม่ได้นอนสักหน่อย” สลิ่มตอบไปตาก็มองที่อื่นไม่สนใจพวกผม
“อ๋อ แล้วที่กูได้ข่าวว่ามึงเอาเสื้อผ้าไปไว้บ้านพี่เมตรนี่เค้าเรียกว่าไร เซ้งบ้านต่อหรอ” ไอ้เขตพูดหน้าตากวนส้นตีนสลิ่มมันอีก
“เหี้ย” สลิ่มหันมาด่า
“..................” พวกผมยิ้มจ้องหน้ามัน ทำเอาสลิ่มมันหันไปเขี่ยๆเค้กที่อยู่ตรงหน้ามันเหมือนเขินๆ
“ก็มันชวนกูเพราะว่ามันต้องไปๆกลับๆบ้านที่ภูเก็ต แล้วกูก็มันก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่” สลิ่มเล่า
“มันเห็นว่าหอกูไม่ได้อยู่ใกล้มอแล้ว มันรู้ว่ากูต้องออกจากหอกลับมาอยู่บ้าน มันก็เลยให้เอาของบางส่วนไปไว้บ้านมันเท่านั้นแหละ” มันพูด
“ก็..จะได้ไม่ต้องลำบาก” สลิ่มบอก
“เวลามึงไปนอนบ้านพี่เค้าว่างั้น” ไอ้เขตพูดขำ
“.................” สลิ่มเงียบหน้าแดงไปเรียบร้อย ทำให้เป็นที่เฮฮาสำหรับผมสองคนเพราะว่าน้อยครั้งที่มันจะอายต่อหน้าพวกผม
“แล้วแม่มึงไม่สงสัยหรอว่าขนของกลับไปบ้านน้อยอ่ะ” ผมถาม
“หื้ม สงสัยเหี้ยไร..ของมันเยอะซะขนาดนั้นอ่ะ อย่างกับจะฝังรกรากตายที่หอ” ไอ้เขตพูดแทรกขึ้น
“แล้วเฮียอยู่ไหนเนี่ย” ผมถาม
“กลับมาวันนี้” มันบอก
“แล้วแม่มึงไม่สงสัยหรอเวลาที่มึงมานอนบ้านพี่เมตรบ่อยๆอ่ะ” ผมก็ยังอยากรู้อยู่อีก
“ก็..ไม่รู้ดิ” มันตอบไปหน้าก็คิดหนักนิดหน่อย
“เอ้า เวลามึงไปนอนบ้านเฮียมึงบอกแม่ว่าไง” ไอ้เขตรีบถาม
“ก็บอกว่าไปนอนบ้านพี่เมตรนะ” มันพูดเหมือนไม่ได้คิดอะไรจริงจัง
“แล้วแม่มึงก็ไม่พูดอะไร” ผมขึ้นเสียงถามจนคนรอบโต๊ะหันมามอง
“อืม มึงจะหมายความว่าไง” สลิ่มถามกลับ
“คือมึงเข้าใจป่ะว่า..มึงไม่ได้ขอมานอนบ้านพวกกู ไม่ใช่บ้านไอ้วิทย์ หอกูหรือไอ้เขต แต่นั่นมันพี่เมตร..มึงไม่ได้มีธุระอะไรต้องไปนอนบ้างพี่เค้าบ่อยๆนี่ ไม่ใช่เพื่อน ก็แค่พี่ที่ร้านที่ร้องเพลงด้วย” ผมพูด
“.................” สลิ่มชะงักเงียบไป
“ก็..แค่มานอนบ้านรุ่นพี่ ไม่เห็นเป็นไรเลย” สลิ่มพูดหน้าเริ่มเครียด
“.................” พวกผมเงียบจ้องหน้ามัน ไอ้สลิ่มค้างนิ่งไป
“ก็ถ้าแม่มึงคงจะคิดอย่างที่มึงพูดอ่ะนะ” ไอ้เขตพูด
“.................” ไอ้สลิ่มหน้าตาเหรอหราเหมือนทำตัวไม่ถูก มันวางส้อมลงบนจานแล้วเอาแขนไปดันเบาะที่เก้าอี้ไว้ก่อนที่จะก้มหน้าไปสักครู่
“ก็มันบอกว่าให้กูกลับไปห้องมันบ่อยๆ” สลิ่มเงยหน้าพูดเหมือนคนกำลังกลัวสถานการณ์ข้างหน้า
“ถ้าแม่รู้จะทำยังไง” มันพูดจ้องหน้าพวกผมเหมือนขอคำตอบ
“ไม่หรอกมั้ง” ไอ้เขตพูดหน้าแหยๆ มันเองก็คงกลัวไม่แพ้กัน
“มึงอย่าเพิ่งคิดมากเลย พวกกูก็ปากหมาไปเอง” ผมรีบบอกมัน
“แล้วถ้ามันจริง” สลิ่มพูด
“ไม่จริงหรอก มึงอย่าคิดมากดิวะ กูเครียดตามเลยเนี่ย” ไอ้เขตบอก พวกผมได้แต่นั่งเงียบเพราะสลิ่มมันเล่นไม่พูดไม่จาอีกหลังจากนั้น  ผมนั่งรอไอ้วิทย์ที่มันโทรมาบอกเมื่อตอนครึ่งชั่วโมงที่แล้วว่ามันกำลังเดินทางมา วันนี้พวกผมนัดกันมากินเค้กร้านประจำ ก็ไม่มีอะไรแค่มาเจอกันมาคุยกันให้พร้อมหน้าพร้อมตากันเฉยๆ
“มีไรกันวะ” ไอ้วิทย์ถามทันทีเมื่อเดินเข้ามาในร้าน
“เปล่า” ผมรีบตอบ
“ไมมาช้าจังวะ” ไอ้เขตถาม
“เอ่อ รถติด” มันตอบแต่กลับหันไปมองทางอื่น
“สั่งเค้กก่อนนะ” ไอ้วิทย์บอกแล้วเดินไปสั่งเค้กกับพนักงานในร้านได้สักครู่มันก็กลับมานั่งข้างๆผม
“ที่รักมานานแล้วหรอ” มันหันมาถามผม
“อืม” ผมหันไปตอบ
“กินเค้กนะ เค้าป้อน” มันพูดแล้วจะตักเค้กตรงหน้าผมป้อนใส่ปากผมอีก
“ไอ้เหี้ยวิทย์ เป็นเหี้ยไรเนี่ย” ไอ้เขตส่ายหัวเหมือนรับไม่ได้
“เปล่า” มันรีบตอบ
“มันกำลัง..” ผมจ้องหน้าไอ้วิทย์เหมือนรู้ทันมัน ไอ้วิทย์มองหน้าผมด้วยความตกใจก่อนที่จะตักเค้กใส่ปากตัวเอง
“ไม่มีอะไรสักหน่อย” มันรีบพูดก่อน
“พิรุธมากไอ้สัตว์” สลิ่มพูดขึ้นยิ้มๆ ผมหันไปยิ้มให้สลิ่มมันเพราะคิดว่ามันคงหายคิดมากไปแล้ว มันเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว และเวลาที่มันเครียดหรือคิดมากเวลาที่อยู่กับพวกผมมันจะเป็นพักๆ ส่วนมากมันไม่เคยทำให้สถานการณ์เวลาที่อยู่กับพวกผมนั้นกร่อยลงไปเลย มันปรับตัวเองได้เสมอแม้ว่าในใจมันจะคิดมากแค่ไหนก็ตาม ผมรู้ดีว่ามันเป็นคนคิดมากเพราะผมกับมันจะคุยปรึกษากันตลอด
“เปล่าเว้ย” ไอ้วิทย์ยังแก้ตัวไม่เลิก
“หรอครับ” ผมย้ำเสียงเหมือนถามมัน มันหันมามองหน้าผมแต่ก็ยังไม่กล้าสบตา
“เฮ้ยวิทย์” ไอ้เขตเรียก พวกผมหันไปมองไอ้เขตทันที
“................” ไอ้เขตทำหน้าเหมือนทำตัวไม่ถูกเพราะมันคงตกใจที่พวกผมหันไปมองพร้อมกัน ไอ้สองคนนี้มันมีอะไรปิดบังผมอยู่แน่ๆ ผมนิ่งเพราะรู้ว่ามันสองคนต้องวางแผนอะไรหรือไม่ก็มีความลับอะไรสักอย่างที่บอกพวกผมไม่ได้ เรื่องบางเรื่องผมก็บอกไอ้เขตไม่ได้เพราะมันชอบเข้าข้างไอ้วิทย์ ผมจึงต้องปรึกษาสลิ่มมันเพราะมันเก็บความลับเก่ง เวลาผมไปไหนมาไหนกับมุขมันก็เลยสนิทกับมุขไปด้วย ตอนที่ผมจีบมุขแรกๆผมก็ไปพร้อมๆกับสลิ่มมันนี่แหละ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่พูดได้ทั้งกลุ่มส่วนมากก็ไม่เคยมีอะไรปิดบังกันอยู่แล้ว  
“พี่วิทย์” พวกผมหันหน้าไปอีกทางอย่างรวดเร็ว เห็นเด็กผู้ชายคนนึงใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเก่าของพวกผมยืนยิ้มอยู่
“เอ่อ เลิฟ” ไอ้วิทย์ลุกขึ้นยืนแล้วหันมามองพวกผม
“นี่เลิฟ เลิฟนี่..” ไอ้วิทย์ทำท่าจะแนะนำ
“ไม่ต้องหรอกครับ นี่พี่สลิ่ม..นี่พี่เขต แล้วนี่ก็พี่เว เลิฟรู้จักหมดแหละ” น้องผู้ชายคนนี้พูด..เลิฟ งั้นหรอ คนที่โทรมาวันนั้นสินะ
“ครับ” ผมยิ้มตอบให้อย่างเป็นมิตร
“เอ่อ คือ..ลืมไปว่ามีธุระ” ไอ้วิทย์พูดขึ้น ผมนั่งมองมันทั้งคู่ มันก็อึ้งอ่ะนะเพราะไม่คิดว่ามันจะเอามาให้เห็นต่อหน้าผมและก็ไม่คิดจะอธิบายให้ผมฟังด้วยว่าเป็นอะไรกัน ทั้งๆที่ปากมันก็พร่ำพูดว่ารักผมงั้นรักผมอย่างงี้
“ค่าเค้ก..แดกไปละกัน ไปล่ะ” มันบอกแล้วหยิบเงินจากกระเป๋าเป้ของตัวเองที่ชอบยัดไว้แบบไม่เป็นระเบียบแบบนี้ประจำ แล้วก็เดินออกนอกร้านไปเลย
“................” พอมันไปปุ๊บทั้งโต๊ะก็เงียบกริบ สลิ่มมันหันมามองหน้าผมเหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผมเลยหันไปมองหน้าไอ้เขตอีกต่อหนึ่ง
“ใคร” ผมถาม
“รุ่นน้อง” ไอ้เขตตอบนิ่งๆ ไอ้นี่มันชอบเนียนตลอด
“หรอ” ผมตอบเสียงห้วน
“มีอะไรปิดกูอยู่ใช่ไหม” ผมพูดแล้วหยิบแก้วน้ำของไอ้เขตออกมาแล้วมาวางไว้ตรงหน้าผม สลิ่มมันก็รู้หน้าที่ มันดันจานเค้กของไอ้เขตไปวางไว้ตรงหน้ามันแล้วหลังจากนั้นพวกผมสองคนก็นั่งจ้องไอ้เขตอย่างกดดัน
“ถ้ามึงลุก..” ผมขู่ไว้ก่อนที่ไอ้เขตมันจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ กลายเป็นว่ามันต้องนั่งลงอย่างเดิม
“โห ไรวะ..ไมต้องมาลงที่กูอ่ะ” มันพูดหน้างอ
“ไอ้เด็กนั่นเป็นใคร แล้วเป็นอะไรกับไอ้วิทย์ แล้วรู้จักกับมึงได้ไง..เล่ามาให้หมดนะ” ผมพูด
“ไม่แฟร์อ่ะ” มันกระแทกเสียงตอบ
“โอ้ย” ไอ้เขตร้องรีบเอามือปิดปากตัวเองเพราะเมื่อกี้โดนสลิ่มมันตบเข้าที่ปากเหมือนหมันไส้ไอ้เขตเสียเต็มที
“ลีลา..” สลิ่มพูด
“มึงโกหกแม้แต่คำเดียวนะไอ้เขต” สลิ่มพูดเตือนก่อน
“ก็ไม่มีอะไรหรอกน่า..” ไอ้เขตพูดแล้วมองไปที่อื่นเรื่อยเปื่อย
“ก็เด็กเก่าไอ้วิทย์มันแต่เลิกกันนานแล้ว แต่น้องเค้าอยากขอกลับมากิ๊กๆด้วยไรเงี้ย” ไอ้เขตพูด ผมหน้าชาไปทันทีเมื่อได้ยินว่ามันเคยคบใครคนอื่น ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันเคยคบใครไปเรื่อยแต่ก็ไม่เคยคิดว่ามันจะเอาคนที่คบแล้วมาให้ผมเห็นซึ่งๆหน้าแบบนี้เพราะมันไม่เคยทำ
“แล้ว..” สลิ่มถามอีก
“หมดแล้ว” ไอ้เขตตอบ
“หรอ” สลิ่มทิ้งเสียงห้วนๆ เหมือนไม่เชื่อ สลิ่มถอนหายใจก่อนที่จะขยับเก้าอี้ของตัวเองเข้าไปชิดกับไอ้เขตมัน
“ถ้าไม่เล่านะ” สลิ่มล็อกคอไอ้เขตเข้าหาตัวเองจนไอ้เขตที่สูงกว่าต้องก้มไปตามแรงดึงของสลิ่มมัน
“มึงโดนกูประจานกลางร้านแน่ไอ้เขต” สลิ่มพูดแสยะยิ้ม
“ไอ้เหี้ย” ไอ้เขตด่าเหมือนไม่รู้ว่าสลิ่มมันคิดอะไรอยู่ เพราะเราไม่รู้นี่ว่าไอ้สลิ่มมันจะแฉเรื่องอะไรอะดิครับ
“เออเล่าก็ได้” ไอ้เขตพูดอย่างช่วยไม่ได้
“ไอ้วิทย์มันเลยฉวยโอกาสใช้น้องแกเป็นเครื่องมือให้มึงหึง ก็แค่นั้นแหละ” ไอ้เขตบอก
“ให้กูหึงโดยใช้น้องมันเนี่ยนะ” ผมพูด
“เออดิ ก็มึงเสือกไม่คืนดีกับมันสักที มันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..เลยคิดได้แค่นี้แหละ มึงก็รู้ว่าคนอย่างมันสมองที่มีพื้นที่เหลืออยู่ก็คิดได้กากๆเท่านั้นแหละ” ไอ้เขตบอก
“เฮ้อออ..” ผมถอนหายใจพิงเก้าอี้ด้วยความหน่ายกับไอ้วิทย์มัน คิดอะไรไม่เคยโตเลยจริงๆ
“มึงก็ไม่คิดจะเตือนมัน” ผมพูด
“เตือนแล้ว” ไอ้เขตตอบ
“เตือนว่า” สลิ่มถาม
“ทำเนียนๆนะ” ไอ้เขตพูดยิ้มๆเลยโดนสลิ่มมันโบกเข้าที่หัวหนึ่งทีเป็นการตอบแทนความกวนตีนของมัน
“แล้วมีไรอีกไหม” ผมถาม
“ไม่มีอ่ะ มันก็อยู่ที่ถ้ามึงไม่จับได้ตรงกูก่อนมันก็อาจจะเล่นได้เนียนอ่ะนะ แต่..มึงจะทำไงต่อ” มันถาม
“ไม่บอก กูบอกมึง มึงก็เอาไปบอกมัน” ผมพูด
“โห เพื่อนอ่ะ กูเพื่อนมึงนะ” มันชี้เข้าที่อกตัวเองเหมือนน้อยใจ
“ก็เพราะมึงเป็นเพื่อนกูไง กูถึงรู้จักมึงดีที่สุด” ผมพูด
“แล้วก็ไม่ต้องเสือกเอาเรื่องนี้ไปบอกมันล่ะ ไม่ต้องบอกมันเลยด้วยว่ากูกับไอ้หลิ่มรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว” ผมบอก
“ต้องเชื่อหรอ” ไอ้เขตย้อน
“ก็เรื่องของมึง” ผมกับสลิ่มพูดตอบเสียงสูงโดยที่ไม่ได้นัดหมายกันแต่อย่างใด สลิ่มเลื่อนเก้าอี้กลับมาที่เดิม ไอ้เขตทำหน้าตาเหรอหราเหมือนกลัว
“ไม่บอกก็ได้” มันพูด
“หึ..” ผมหัวเราะตอบแล้วนั่งกินเค้กต่อ ในหัวสมองก็กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยว่าจะทำยังไงกับไอ้ตัวดีนี่ดี สนุกแหละงานนี้ สนุกกว่าเดิมแน่ๆอ่ะ กร๊าก


..............
...............


“มึงจะทำไรอ่ะ” สลิ่มถามเพราะมันคงเห็นผมนั่งยิ้มอยู่นานแล้ว หลังจากกินเค้กกันเสร็จผมก็ไปที่โรงเรียนสอนดนตรีที่พวกผมคุ้นชินเป็นอย่างดีเพราะเคยเรียนกันมาตั้งแต่ม.ต้น ส่วนไอ้เขตแยกกลับไปบ้านก่อนแล้วนัดกันมาเจอที่ร้านพี่โมทอีกที
“ก็ไม่ทำไร กูจะดัดมันอีกนิด..จะมาตลบหลังกูหรอ หึ” ผมพูด
“แค้นเหี้ยไรนักหนาเนี่ย” ไอ้สลิ่มพูดไปขำไป
“ไม่ได้แค้นเว้ย แต่กูจะไม่ยอมทำตัวรู้แต่ทำเหมือนไม่รู้เหมือนแต่ก่อนอีก” ผมพูดแล้วยักคิ้วให้สลิ่ม
“ก็ดี..กูอยากเห็นไอ้วิทย์ทำตัวไม่ถูก กร๊าก” สลิ่มหัวเราะด้วยความสะใจแล้วหยิบถั่วกันกินไปยิ้มไปกับผมสองคนอย่างกับคนบ้า
“ที่รัก อื้อ..คิดถึงจัง” พี่เมตรเดินมาก็เข้ามากอดคอสลิ่มไว้แล้วเข้ามาจะหอมแก้ม แต่สลิ่มมันเบี่ยงตัวหนี
“ไปหลังร้านกันเหอะ” พี่เมตรพูดต่อหน้าผมไม่ได้อาย ผมได้แต่นั่งมองยิ้มๆ แต่ดูเหมือนสลิ่มมันจะไม่ได้หน้าด้านในเรื่องแบบนี้โดยกับเฉพาะพี่เมตรเท่าไหร่นัก เพราะดันมันเก็บอาการเขินของมันไม่อยู่เลย
“ไอ้เหี้ยนี่” สลิ่มปรามเสียงหลงแล้วหันมามองหน้าผม
“ไม่คิดถึงกันรึไง อุตส่าห์รีบกลับมาหาเลยนะ” พี่เมตรปล่อยจากกอดสลิ่มออกแล้วยืนพูดหน้างอ
“รีบกลับมาหรอ..นี่มันกี่ทุ่มห๊ะ สี่ทุ่มสามสิบนาที..เครื่องแตะพื้นดินที่สุวรรณภูมิสี่โมงครึ่ง กูให้เวลามึงกลับบ้านอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่ง นับบวกไปเป็นหกโมงเย็น พี่โมทมาเปิดร้านตั้งแต่หกโมง..แล้วอีกสี่ชั่วโมงสามสิบนาทีนี่มึงหายหัวไปไหนมาไม่ทราบ” สลิ่มพูดยาวเป็นจรวด ไม่ใช่แค่ผมเองที่นั่งอึ้งแต่พี่เมตรก็เหมือนจะอึ้งไปด้วย
“เอ่อ..ไปช่วยไอ้โมทเสิร์ฟดีกว่า” พี่เมตรพูดแล้วเดินหนีไปเลย
“ไอ้เหี้ยนี่อีกคน” สลิ่มพูดคาดโทษแล้วลุกขึ้นยืนเดินตามพี่เมตรไปเลยทันที ผมนั่งกินเหล้าต่อคนเดียวสักพักก็เห็นไอ้วิทย์มันเดินเข้ามาในร้าน
“ไอ้เขตอ่ะ” วิทย์ถามแล้วนั่งลงข้างผม
“อยู่ในห้องพักกับพวกพี่ๆ” ผมตอบแล้วชงเหล้าให้มัน
“เป็นไงบ้าง” ผมถามแล้วยื่นแก้วให้
“เป็นไง อะไร” มันยิ้มถาม
“ก็น้องนั่นไง” ผมถาม
“ก็ไม่เป็นไง น่ารักดีใช่ป่ะล่ะ” มันพูด
“อืม” ผมตอบแต่ไม่ยิ้มกะแสดงให้เต็มที่สักหน่อย เพราะที่ผมรู้ได้ว่าคราวนี้มันตุกติกเพราะมันไม่ยอมมองหน้าผมนี่แหละ เพราะถ้ามันจะนอกใจผมจริงๆล่ะก็มันจะนิ่งกว่านี้ นิ่งแบบที่ไม่รู้เลยว่าแอบไปมีใครบ้าง กระทั่งมันไปนอนกับคนอื่นแล้วไม่ทิ้งรอยอะไรไว้บนตัวมันและถ้าไม่มีใครมาบอกผม ผมก็จะไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามันนอกใจผม
“ชอบหรอ” ผมถาม
“..............” ไอ้วิทย์หันมามองหน้าผม
“ชอบแบบนั้นหรอ” ผมถามอีก
“อะไร” ไอ้วิทย์ยิ้มถามหน้ามันดูจะระแวงไปนิดหน่อย
“ชอบมากกว่ากูรึเปล่า” ผมถามอีกและก็จ้องหน้ามันเขม็ง
“กูจะชอบมากกว่ามึงได้ไงอ่ะ” มันพูด
“กูออกจะรักมึงจะตาย” มันพูดแล้วทำหน้าอ้อนขึ้นมาอีก ผมกระดกแก้วเหล้าดื่มแต่ตาก็ยังมองหน้ามันอยู่ ไอ้วิทย์จ้องหน้าผมตอบเขม็ง
“คิดเหี้ยไรใต้สะดืออีกล่ะสิ” ผมพูดอย่างรู้ทัน
“หึ..” ไอ้วิทย์ยิ้มตอบ
“จะไปนอนด้วยก็ได้นะคืนนี้อ่ะ” ผมบอก
“จริงอ่ะ” มันตอบด้วยความดีใจทันที
“อืม” ผมพยักหน้าตอบ
“...............” ไอ้วิทย์ยิ้มไม่หุบ
“แต่..” ผมพูดขึ้น
“มึงต้องโทรไปบอกไอ้เด็กนั่นว่ามึงจะไม่ยุ่งกับมันอีก” ผมพูด
“...............” ไอ้วิทย์ค้างไปนิดหน่อย
“ได้ไหม” ผมพูด
“ทีมึงยังไม่เลิกกับไอ้เด็กเหี้ยนั่นเลย” มันพูดท้วง
“มึงจะต่อรองกับกูหรอ” ผมถามหยั่งเชิงมัน
“...............” ไอ้วิทย์เงียบ นั่งหน้างอ
“ถ้ากูไม่เลิกล่ะ” มันพูด ผมอึ้งไปเพราะไม่คิดว่ามันจะตอบแบบนี้ ถึงมันจะแกล้งเล่นก็เหอะแต่พูดอย่างนี้เหมือนเอาจริงยังไงชอบกล
“................” ผมเงียบ วิทย์หันมามองหน้าผมสีหน้ามันเปลี่ยนไปนิดหน่อย
“แต่ถ้าเลิกแล้วจะได้อะไร” มันพูด
“ถ้าไม่เลิกก็เรื่องของมึง” ผมพูด ในใจก็เต้นรัวด้วยความโมโหที่มันต่อรองกับผมไม่เลิกแต่ก็ยังคงแสดงออกอย่างนิ่งๆไว้
“จะไปไหน” มันถามทันทีเมื่อผมลุกขึ้นยืน
“กลับ” ผมตอบแค่นั้นไม่มองหน้ามัน เพราะเดี๋ยวจะเหวี่ยงขึ้นมาและก็ไม่อยากทะเลาะกัน ผมเดินไปหาพี่เมตรที่นั่งอยู่ตรงเคาร์เตอร์และคงกำลังเล่นอะไรอยู่กับสลิ่มมันก็ไม่รู้
“คิดเงินโต๊ะผมหน่อยพี่” ผมบอก พี่เมตรเงยหน้ามามอง
“อ่าว กลับแล้วหรอ” พี่เมตรถาม ผมเห็นพี่เมตรกับสลิ่มมันนั่งเล่นบิงโกกันอยู่ ปัญญาอ่อนได้อีก T_T
“ครับ” ผมตอบแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา พี่เมตรคิดบิลให้ก่อนที่ผมจะจ่ายเงินไป
“กูกลับนะ หวัดดีครับพี่” ผมยกมือไหว้พี่เมตร ไอ้สลิ่มอ้าปากหวอเหมือนงงกับผมและไอ้วิทย์ที่ยืนอยู่ข้างๆผมด้วยตลอดเวลา
“เว..เว” ไอ้วิทย์เรียกตามหลังมา
“มึงโกรธอะไรอ่ะ กูสิต้องโกรธ” มันพูด
“อ่าวหรอ” ผมหยุดเดินแล้วหันไปตอบมัน ไอ้วิทย์ชะงักมองหน้าผมกล้ากลัวๆ
“มึงจะคบกับใครมันก็เรื่องของมึงนี่ แล้วแต่มึง..เรื่องของมึง” ผมยักไหล่พูดแล้วจะเดินต่อ แต่ไอ้วิทย์มันดึงแขนผมไว้อีก
“เลิกก็ได้” มันพูด
“จะเลิกแล้ว” มันพูดบอก
“แต่กูก็อยากให้มึงเลิกด้วยเหมือนกัน” มันพูดเสียงเบาลง ผมหันไปมองเห็นมันยืนหงอยอย่างกับเด็ก
“ทำไมอ่ะ มึงต้องพูดตัดพ้อกูตลอด..กูเลิกได้แต่มึงเลิกไม่ได้ ทำไมอ่ะ” มันพูด
“...............” ผมได้แต่ยืนเงียบเพราะเกิดสงสารมันขึ้นมาซะงั้น
“จะกลับไหม” ผมพูด ไอ้วิทย์เงยหน้ามามองหน้าผมทันที
“กลับห้องมึง” ผมบอก
“อือ” มันยิ้มตอบทันทีแล้วจับมือผมพาเดินไปที่รถของมัน  ระหว่างทางผมก็นั่งฟังไอ้วิทย์มันพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่หยุด จากที่ซึมอยู่เมื่อกี้กลับมาร่าเริงได้อีกซะงั้น
“เว” มันเรียก
“หื้ม” ผมขานตอบ
“มึงหึงกูใช่ม๊ะ” มันถามไปยิ้มไป
“อืมกูหึง” ผมตอบเสียงเรียบ
“................” แล้วอยู่ๆไอ้วิทย์มันก็เงียบไป
“แปลก” มันพูดขึ้น
“อะไร” ผมถามกลับ
“ไมตอบว่าหึงง่ายจังวะ” มันพูด
“ก็เวหึงวิทย์ไง” ผมตอบไปแล้วก็ต้องหันหน้าหนีเพราะจะหลุดขำออกมา
“วิทย์ก็หึงเวเหมือนกัน” มันพูด
“เว” มันเรียกอีก
“ไร” ผมตอบ
“ไปห้องกูนี่จะเอากันด้วยใช่ไหม” มันพูดได้หน้าตาเฉยมากๆ ผมขำแล้วหันไปมองหน้ามัน
“................” ผมเงียบไม่ตอบเพราะไม่รู้จะตอบยังไงกับมันอ่ะ
“ใช่ไหม” มันถามซ้ำอีก
“ไม่” ผมตอบ
“ไรวะ เสียรมณ์” มันบ่น
“แสดงว่าคนที่ไปห้องมึงทุกคนต้องเอากับมึงทุกคนดิ” ผมพูด
“เปล่าสักหน่อย กูยังไม่ได้พูดเลยเหอะ..แค่มึงคนเดียว” มันพูดบอก ฟังดูก็น่ารักดี ก็ดีใจอะนะ
“จูบกูดิ” ผมบอก
“ตอนนี้เนี้ยนะ” ไอ้วิทย์พูดเหมือนไม่เชื่อกับคำพูดของผมสักเท่าไหร่นัก เพราะว่าตอนนี้รถกำลังติดไฟแดงอยู่
“อืม ตอนนี้” ผมตอบ
“..............” ไอ้วิทย์นั่งยิ้มก่อนที่จะหันมองไปรอบๆ รถก็จอดเทียบอยู่ข้างรถของพวกผมทั้งสองฝั่งแต่มันก็ยังก้มลงมาเพื่อจบผม ผมนั่งเฉยอยู่อย่างนั้นจนปากไอ้วิทย์มาประกบที่ปากผม ผมกับมันจูบกันอยู่อย่างนั้นไม่ได้อายหรือว่าแคร์ใคร
“หยุดเลย” ผมห้ามไว้ก่อนเพราะมันเสือกเอามือลูบต่ำลงไปเรื่อย
“ไฟเขียวแล้วไอ้นี่” ผมดันหน้ามันแล้วหลุดขำออกมาเพราะหน้ามันหื่นเกินไปละ ไอ้วิทย์ขำก่อนที่จะหันไปขับรถต่อ พอถึงหอพักของมัน มันก็จับมือผมเดินขึ้นห้องไม่ได้อายสายตาใครอีกเหมือนเดิม
“ป่ามป้ามกันเหอะ” มันพูดแล้วเข้ามากอดผมไว้พร้อมกับระดมหอมเข้าที่ต้นคอผมอีก
“เดี๋ยวๆ” ผมบอกแล้วเดินถอยเพื่อจะหนีมันแต่มันดันเดินตามแล้วกอดผมแน่น
“เดี๋ยววิทย์” ผมบอกแล้วดันตัวมันก่อน ไอ้วิทย์หยุดแล้วหันมามองผม
“วันนี้..เราจะนอนเฉยๆ” ผมพูดบอก
“เฉยๆ เข้าใจไหม” ผมย้ำ
“โหยยยย” มันทำเสียงตายอดตายอยากทันที
“นอนละ ง่วง” ผมบอกแล้วถอดกางเกงออกต่อหน้ามัน แล้วก็ถอดเสื้อออกไม่สนใจมันที่ยืนงงอยู่ ผมเดินไปนอนลงบนเตียงแล้วห่มผ้า ไม่มีการอาบน้ำหรือล้างหน้าล้างตาก่อนเพราะกูขี้เกียจ กร๊าก
“เวอ่ะ” มันบ่นหน้างอแล้วถอดเสื้อผ้าตาม พอมันถอดเสร็จมันก็เดินไปปิดไฟ เปิดแอร์แล้วเข้ามาซุกผ้าห่มผืนเดียวกับผม
“เว” มันเรียกแล้วเข้ามากอดผมจากด้านหลังอีก
“เวจะเลิกกับไอ้เด็กนั่นใช่ไหม” มันถาม
“...............” ผมไม่ตอบเอาแต่นอนนิ่งแกล้งทำเป็นหลับอย่างเดียว
“เวครับ” มันเรียกอีก
“ทำไมต้องแกล้งหลับด้วยเล่า” มันทำเสียงหงุดหงิดขึ้นมาทันที
“นิสัยไม่ดี จับปลาสองมือ” มันพูดเหมือนไม่รู้จะว่าอะไรผมแล้ว ผมนอนยิ้มอย่างเดียวเลยตอนนี้ ดีนะที่ปิดไฟหมดแล้ว
“แต่ก่อนตัวเองก็เป็นนิ” ผมพูด
“ขอโทษอ่ะ” มันพูดแล้วกระชับกอดมากขึ้น
“ตอนนี้ก็ยังอยากทำผิดซ้ำอีก” ผมแกล้งพูด
“ไม่ได้ทำ ทำอะไร” มันพูดทันที ที่จริงผมก็แกล้งไปงั้นแหละถึงจะแกล้งทำเหมือนไปคบกับน้องเลิฟนั่นจริงๆ ตอนแรกก็ไม่ได้หึงอะไรหรอกนะครับ แต่ไม่ชอบคำพูดมันนิดหน่อยก็ตอนที่ร้านพี่โมทนั่นแหละ
“เปล่านิครับ เวง่วงแล้วนอนได้รึยัง” ผมพูด
“อืม ฝันดีนะ” มันกระซิบบอกแล้วก้มลงมาหอมเข้าที่หูผมเบาๆ
“ครับ” ผมตอบแล้วหลับตาลง นานแล้วเหมือนกันที่ผมกับมันไม่ได้นอนกอดกันแบบนี้ นานแล้ว..ที่จริงมันนานมากๆเลยแหละ นอนกอดกันโดยที่ไม่ได้มีเซ็กส์กัน เราแค่นอนกอดกันแต่ผมกลับรู้สึกมีความสุขจัง เฮ้อ..ไม่อยากแกล้งมันต่อเลย แต่ก็กลัวมันจะได้ใจไปมากกว่านี้แค่นี้มันก็ได้ใจจะแย่อยู่ละ งั้นเล่นต่ออีกนิดหน่อยแล้วกัน เอิ้กๆๆ

................>>>><<<<...............

"อาทิตย์หน้าเรียน อีกอาทิตย์สอบ" >> หวังว่าคงเข้าใจ
ขอบคุณสำหรับทุกเม้น ^^

[Jimmeiiii*]

..........

สลิ่มนี่ยิ่งโตยิ่งแบ๊ว..หลุดอาการตลอดดดดดดดด
ถามอีพี่เมตรซะหน้าหงาย

ย้ำอีกครั้ง..ว่าไอ้วิทย์น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[K2KARN]

โอเค รับแซ่บเบบี้ ตั้งใจเรียนตั้งใจสอบนะ เก็ทเอ!!!


สรุปวิทย์เอาน้องมาให้หึง โถโธ่ = =''
ก็พยายามเนอะ โดนจับได้ก่อนพอดีอีก 


ชอบสลิ่มกับเมตร ออกมานิดนึงก็น่ารัก
สลิ่มช่วงนี้งอนแรงนะเนี่ย ก๊ากกกกก 

[Rockstar]

อ่าวคุณเพื่อนพูดให้สลิ่มคิดซะงั้นเลย
ไม่แน่แม่อาจจะรู้เปล่าเนี่ยแต่คิดว่าไม่หรอกมั้ง
อาจจะคิดว่าสนิทกันเฉยๆเพราะก็เคยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก
เลยไว้ใจให้อยู่ดูแลกันได้งี้เปล่า อันนี้ก็ลุ้นต่อไป แต่คิดว่าเรื่องมันอาจจะไม่ง่ายเท่าไหร่
แม่น่ะคิดว่าไม่เท่าไหร่แต่พ่อนี่ดิ ไม่อยากจะคิดเล้ย

ส่วนเรื่องวิทย์ เว สองคนนี้แร้งงงงงงง พอกันทั้งคู่อ่ะ อ่านแล้วชักหมันไส้นิดๆ ฮ่าๆ
แต่ก็รักกันแบบแปลกๆดีนะ แบบพวกชอบลองของลองใจอ่ะ สงสัยจะชอบอะไรที่มันจี๊ดๆ
เอาเหอะ เคลียร์ได้ก็เคลียร์กันไป กลับมารักกันเข้าใจกันก็พอละ

[l3iZal2l2e]

อยากตอบเบบี้ว่าไม่เข้าใจ ... 
แต่นะ ตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือล่ะ ฮ่าๆ ๆๆ
 

วิทย์เวจะลงตัวอีกคู่แระ
 

[ï_Kiss_U♥]

เข้าใจจ้า อ่านหนังสือ สู้ๆ

[knightofbabylon]

สลิ่มน่ารักว่ะ
เหมือนจะหลุดความรู้สึกที่มีต่อเมตรเยอะขึ้นนะ   

พ่อแม่เมตรรู้ ไม่แน่ว่าพ่อแม่หนูหลิ่มก็อาจคาดเดาได้ลางๆมั้ย?


วิทย์เว (อมยิ้ม)
วิทย์แม่งฮา อ่านไปขำไป 
จะรอดูว่า..จะเป็นไงต่อ






 
ปล. เบบี้ถามว่าเข้าใจมั้ย เข้าใจสิ ซาบซึ้งถึงปลายลำไส้ใหญ่เลย เพราะอยู่ในภาวะใกล้เคียงกัน

[Little Devil]

สลิ่มจัดการ นายเมตรไม่เคลียร์ หายไปไหน
เวอย่าใจอ่อน
เป็นกำลังใจนะเบบี้

[TamuNe]

สู้ๆๆนะค้าเรื่องเรียน ส่วนเรื่องนิยายจะรอต่อปายยยยยยยยยย อิอิ

[Poes]

นุ้งสลิ่ม ไวมาก เช็คเวลาเปะๆ งี้ปั๋วก็หงอแย่เลย  ส่วนคู่วิทย์เว เฮ้อ 
อยากอ่านพีทัวร์แล้ว 

[WhatLoveIs]

  ขอบคุณนะจ้ะเบบี้

สลิ่มน่าร๊ากกกกกกกกกขึ้นทุกวัน
เว อีกนิดนะลูกนะ

[kaporzung]

ทุกคนก็ต้องเลิกกับเด็กของตัวเอง ถ้าจะอยากกลับมาคบกันอ่านะ อิอิ

[jimmyFG]

 

[wan]

ท้ายสุด เว ก็แพ้ใจตัวเอง หรือว่ากลัวน้องเลิฟเข้ามาแทนที่กันแน่ 
+1 เป็นกำลังใจให้เสมอ ๆ นะครับ เบบี้ 

[nunamicky]

สงสารวิทย์เหอะ
วางแผนให้เค้าหึง
แต่ก็ไปไม่รอดโดนเค้ารู้ทันซะอีก