หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[เบบี้]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย
หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะ
ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควาน
ตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ...........
.
.
เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ  เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

6.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ยกเว้นแนะนำนิยายหรือเรื่องราวที่อยากให้เพื่อนๆตามไปอ่านแล้วขอมาลงไม่สะดวก และช่วยกรุณาโพสลิงค์ที่บอร์ดนั้นกลับมาที่เวป http://www.thaiboyslove.com แห่งนี้ด้วยนะครับ เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับ

7.ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง

8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ



หวังว่าคงได้รับความร่วมมือจากสมาชิกทุกท่าน  อ่าน และ พิจารณาถึงการกระทำ ของทุกท่านด้วยความระมัดระวังยิ่ง

****เพิ่มเติม....

ปกติไม่ว่าจะเป็นรูปภาพหรือบทความ เจ้าของบทความหรือรูปภาพมักให้ความสำคัญในเรื่องของลิขสิทธิ์เสมอ
รูปภาพบางท่านอาจจะเห็นว่าไม่สำคัญ แต่เจ้าของภาพต้องใช้ความพยายามและอุปกรณ์ราคาแพงกว่าจะได้ภาพแต่ละภาพออกมา บางท่านจึงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากๆ

การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ

- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)

- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ

- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ

- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส

- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

................

จากเบบี้

-นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่เขียนขึ้นจากจิตนาการ สถานที่ และ บุคคลที่อยู่ในเรื่องเป็นสิ่งที่สมมุติขึ้น  ขอให้ผู้อ่านทุกท่านใช้วิจารณญาณในการอ่าน
-โปรดใช้ความคิดตริตรองเมื่อจะทำการคัดลอก หรือดัดแปลง อย่าเอามันสมองของคนๆหนึ่งที่ทำผลงานออกมาอย่างยากลำบากนี้เอาไปทำตามอำเภอใจของคุณ
-ห้ามนำไปโพสที่เวปอื่นๆถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของเรื่อง ก็คือ ตรูมีสิทธิ์ในเรื่องนี้คนเดียวเท่านั้น

!!! ขอบคุณค่ะ !!!

[เบบี้]

ผลงานที่ผ่านมาของ "เบบี้" ชี้แจงเพื่อทราบ ดังนี้...

1. [ ลงเวปปี 2551 ] สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต
- มีลงให้อ่านทางเวปไซด์ Thaiboyslove และบอร์ดเบบี้เท่านั้น
- ได้จัดทำเป็นหนังสือแล้ว ตีพิมพ์ 1 ครั้งและไม่ทำการตีพิมพ์ในรูปแบบหนังสือซ้ำในอนาคต
- หนังสือขายหมดแล้ว

2. [ ลงเวปปี 2552 ] เพราะว่ารัก..แน่รึเปล่า
- ไม่ตีพิมพ์เป็นหนังสือ มีให้อ่านในบอร์ดเบบี้ที่เดียวเท่านั้น

3. [ ลงเวปปี 2552 ] ชุลมุนวุ่นรัก
- มีลงให้อ่านทางเวปไซด์ Thaiboyslove และบอร์ดเบบี้เท่านั้น
- ได้จัดทำเป็นหนังสือแล้ว ตีพิมพ์ 1 ครั้งและไม่ทำการตีพิมพ์ในรูปแบบหนังสือซ้ำในอนาคต
- หนังสือขายหมดแล้ว

4. [ ลงเวปปี 2553 ] Momorial~รักแรก รักสุดท้าย
- มีลงให้อ่านทางเวปไซด์ Thaiboyslove เท่านั้น
อ่านข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ "แจ้งข่าวหน้า 516" หรือที่ลิ้งค์นี้ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13100.15450

5. Summer~ร้อน Summer~ รัก
- ไม่มีโพสที่หน้าเวปไซต์ใดๆ  ตีพิมพ์ร่วมเป็นหนังสือของโปรเจคของทาง Thaiboyslove เท่านั้น

6. [ ลงเวปปี 2554 ] ~Limited Lovers~
- มีลงให้อ่านทางเวปไซด์ Thaiboyslove และบอร์ดเบบี้เท่านั้น
- ได้จัดทำเป็นหนังสือแล้ว ตีพิมพ์ 1 ครั้งและไม่ทำการตีพิมพ์ในรูปแบบหนังสือซ้ำในอนาคต
- หนังสือขายหมดแล้ว

ขอบคุณค่ะ
เบบี้

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

   ตอนที่1  สะดุดตา

   “สัญญานะ”
   “สัญญาฮะ”
   “เฮ้อ..อีกแล้วหรอวะ” กูได้แต่บ่นกับตัวเอง  อีกแล้ว..ฝันเหมือนเดิมอีกแล้ว  หลายวันมานี้กูฝันเหมือนเดิมซ้ำๆ  มันวนเวียนไปมาจนกูเองเริ่มแปลกใจไม่ได้

- - - - - - - - - -

   ...เสียงดนตรีจากไหนวะ... กูคิดก่อนหมุนตัวมองไปรอบๆตัวเอง

   ~~
   เสียงใช้ได้นี่..ไม่ใช่สิ  เสียงเพราะมากเลยต่างหาก  กูเดินไปตามเสียงที่ได้ยินเหมือนถูกมนต์สะกด  ผู้คนเดินสวนกันไปมา  วุ่นวายฉิบหายโลกนี้  กูเกลียดอะไรวุ่นวายแบบนี้ที่สุด  นี่ถ้าไอ้เหี้ยโมทพี่ชายกูไม่ได้สั่งให้กูออกมาเอากีตาร์ให้มันแล้วละก็  อย่าหวังเลยว่าวันหยุดแบบนี้กูจะย่างกรายออกมา..จะขอนอนแม่งให้จับใจ
   ~~
   "อ้อ  ร้องเพลงเปิดหมวก" กูพึมพำเมื่อเห็นต้นเหตุของเสียง
   ไม่ใช่แค่เสียงที่ทำให้ทุกคนเหมือนถูกสะกดอยู่กับที่อย่างนั้น  แต่หน้าตานิ่งๆของนักร้อง  หน้าตาที่นิ่งๆแบบนั้นดูน่าค้นหาเอามากๆ  หน้าตาสวยหรือหวานทั้งๆที่มันเป็นผู้ชาย  สวยในแบบผู้ชาย  ดูดีมีเสน่ห์  อืม..กูไม่เคยเจอคนแบบนี้มานานมากแล้ว  อาการที่ประมาณว่า "เห็นปุ๊บแล้วโดนปั๊ป" อย่างนี้  ไม่ใช่สิวะ "กูไม่เคยเจอเลย" ใช้คำนี้น่าจะถูกกว่า


กูไม่รู้ว่ากูยืนอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่แล้ว  แต่กูไม่อยากกระดิกตัวไปไหนเลยให้ตายเหอะ  ไอ้เด็กคนนี้ดูดีกระชากใจกูเป็นบ้า  ระหว่างที่มันหยุดร้องมันจะอมยิ้มที่มุมปากให้เห็นนิดๆ  เมื่อมีคนนำเงินไปใส่หมวกที่อยู่ตรงหน้ามันเพียงแค่ผงกหัวยิ้มน้อยๆให้เท่านั้น  แต่มันกลับดูเด่นกว่าใครในวง  ทั้งที่ในวงมีทั้งมือกีตาร์โปร่งและกีตาร์คลาสสิก  แซกโซโฟนและกลอง  หรือเพราะกูไม่อยากมองคนอื่นในวงมันก็ไม่รู้เหมือนกัน  รู้แค่ว่ามันดึงดูดกูมากและวงของมันเปิดหมวกได้ลงทุนดีมากเลย..แค่นั้น 
   
กูเหลือบมองไปที่ป้ายกระดานที่ตั้งอยู่ตรงหน้าวงของมัน...
   ...ร่วมทำบุญให้กับเด็กยากจนที่โรงเรียนบ้านใหม่ อำเภอศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย...
   กูยิ้มออกมาเมื่อได้อ่านข้อความทั้งหมด  นั่นยิ่งเสริมทำให้ไอ้พวกนักดนตรีที่กำลังเล่นอยู่ดูมีเสน่ห์ขึ้นมาอีกเป็นกอง 
   “ขอบคุณครับ” นักร้องพูดแค่นั้นพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้  พอเหมือนว่ามันตัดบทโต้งๆแบบนั้นเพื่อนของมันที่เป็นมือกีตาร์ก็เข้าไปคว้าไมโครโฟนมาพูดแทน
   “ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมทำบุญกับเราวง Lover นะครับ ทางเราได้มีการร้องเพลงเปิดหมวกเพื่อนำเงินไปให้กับเด็กยากจนหรือว่าทำบุญในโอกาสต่างๆ  โดยที่พวกเราได้เดินทางไปให้เองถ้าบางครั้งไม่สะดวกพวกเราจะโอนเงินไปยังสถาบันต่างๆ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เราได้เริ่มโครงการเปิดหมวกเพื่อทำบุญให้กับเด็กยากไร้ที่ถิ่นชนบทนะครับที่จังหวัดสุโขทัย ถ้าใครมีใจบุญใจกุศลที่จะร่วมทำบุญให้กับเด็กยากไร้ก็เชิญร่วมได้ตามอัธยาศัยนะครับ  มีแค่ไหนแค่นั้นครับ ยังไงก็ได้บุญร่วมกัน..ครับ งั้นฟังเพลงต่อไปกันเลยดีกว่านะครับ” พอมือกีตาร์มันพูดจบ  เสียงดนตรีก็ดังขึ้นเบาๆอีกครั้งโดยที่นักร้องไม่ได้พูดอะไรอีกเหมือนเดิม
   "กลัวดอกพิกุลมันจะร่วงรึไงวะไอ้ห่านี่" กูอดบ่นไม่ได้

   ตื้ด  ๆ  ๆ
   “เออว่าไง” กูพูดทักปลายสายไปห้วนๆ
   “มึงเอากีตาร์มายัง” พี่ชายกูถามเสียงห้วนกลับทันที
   “เออ กูกำลังจะไปเอาให้..พอดีเจอนักร้องเสียงดีว่ะ” กูยิ้มบอก
   “สวยไหมวะ” ดูสันดาน  และมันกล้าถามประโยคนี้กับกูทั้งที่ก็รู้ว่าน้องชายตัวเองเป็นคนยังไง
   “ก็น่ารักดี” กูตอบยิ้มๆและละที่จะไม่บอกเพศ
   “จริงดิ รู้งี้ไปด้วยก็ดี” มันพูดเสียงหื่นทันที
   “เออ มึงมีเรื่องแค่นี้ใช่ป่ะ” กูถาม
   “เฮ้ย ซื้อส้มตำหน้าปากซอยมาให้กูด้วย” มันรีบพูดทันควัน..ไอ้เชี้ย  นี่คือธุระสินะ
   “แล้วมึงไม่ขับรถออกไปซื้อวะเหี้ย” กูด่าแกมบ่นนึกขี้เกียจ  ขามันก็มี  รถที่จอดอยู่ที่บ้านรึก็มี  มันเองก็คงขี้เกียจไม่แพ้กับกูหรอก  ที่บ้านพวกกูค่อนข้างคลั่งรถมอเตอร์ไซด์เอามากๆ  มีทั้งเคเอสอาร์  ช็อปเปอร์  เวสป้า  ลามไปจนถึงจักรยานโบราณก็มี  เรียกได้ว่าคลั่งมอเตอร์ไซด์ขนาดที่มีรถยนต์กระบะสี่ประตูเพียงคันเดียวสำหรับการอยู่กันสามคนเท่านั้น  ถ้าพี่ชายกูมันไม่สะดวกจะขับรถก็ควรเดินจะสบายสำหรับกูไหม
   “กูขี้เกียจ..มันร้อน เออ ซื้อมาด้วยนะ..เอาตำปูม้ากับตำไทยไม่เผ็ดนะ ขนมจีนกับไก่ย่างมาด้วยล่ะ” มันร่ายยาวไม่ฟังเสียงบ่นจากกูเลย
   “เออๆ แค่นี้ใช่ไหม” กูตัดบทห้วนๆ
   “เออ” มันกระแทกเสียงตอบแล้ววางสายไปเลย  พอวางสายไป  กูเลยหันกลับมามองที่วงดนตรีวงเดิมอีกครั้งและก็ต้องถอนหายใจออกมาเพราะคิดว่าคงหมดหวังและทำอะไรไม่ได้  เพราะถึงกูอยากจะรู้จักนักร้องนำมากแค่ไหนก็คงได้แต่มองและตัดใจ  แต่ในใจลึกๆกูก็หวังว่าจะได้เจอกับมันอีกสักครั้งหนึ่งละนะ  คิดว่าถ้าได้เจออีกคงประมาณ "พรหมลิขิต" รึเปล่า  พวกมึงเคยรู้สึกแบบนี้ไหมล่ะ  เจออะไรที่โคตรโดนใจแต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ  หมดหวัง  เจียมตัวและได้แต่มอง 
   กูตัดใจก่อนเดินออกมาเพื่อเดินตรงไปที่ร้านดนตรีที่พี่ชายกูมันเอากีตาร์ของมันไปซ่อมไว้
   “ไง ไอ้เมตร” เมตร...คือชื่อกูเองแหละ  เป็นชื่อเล่นที่พ่อตั้งให้
   “หวัดดีครับเฮีย” กูยกมือไหว้เจ้าของร้าน
   “อ่ะ..ตรวจดู” เจ้าของร้านยื่นกีตาร์มาให้  กูตรวจดูนิดหน่อยก่อนยื่นกลับให้เฮียแกเอาเก็บใส่กระเป๋า  ไม่ใช่กีตาร์ของกู..กูไม่สนใจมากอยู่แล้ว
   “โอเคเฮีย” กูบอกส่งๆ  เฮียเจ้าของร้านอมยิ้มเล็กน้อย
   “ไอ้โมทมันจ่ายแล้วใช่ไหม” กูถามถึงว่าพี่ชายตัวดีของกูได้จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วหรือยัง  เพราะถ้ายังไม่ได้จ่าย  แล้วให้กูมาจ่ายแทนละก็..กูจะได้เตรียมคำด่ากลับไปด่ามันที่บ้าน
   “เออ..จ่ายแล้ว แล้วจะกลับเลยหรอวะ” เฮียถามอีก
   “กลับเลยเฮีย ร้อนน่ะ..หวัดดีครับ” กูรับกีตาร์มาก่อนยกมือไหว้เจ้าของร้านอีกครั้งและเดินสะพายกีตาร์ออกมาจากร้าน  ระหว่างทางกูจะต้องเดินผ่านกลับทางเดิมที่วงดนตรีเปิดหมวกเมื่อกี้เล่นอยู่  ที่จริงก็มีทางอื่นให้เดินแต่กูเลือกที่จะเดินกลับไปทางนั้นอย่างตั้งใจ  และพบว่าพวกมันกำลังเก็บเครื่องดนตรีกันแล้ว
   “ไอ้เขต โทรศัพท์” นักร้องนำหน้าตาดีพูดบอกเพื่อนของมัน  กูหยุดยืนมองอยู่ห่างๆ  พวกมันคงไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีไอ้หื่นแบบกูยืนมองอยู่ทุกการกระทำ  คงเพราะตอนนี้ผู้คนที่เดินสวนไปมาตรงนี้เยอะมากด้วยนั่นแหละ
   “ขอโทษนะ” กูพูดทัก  รู้ตัวอีกทีถึงกับชะงักไปไม่เป็น  เพราะกูดันมายืนอยู่ตรงหน้าของนักร้องนำเรียบร้อยแล้วน่ะสิ  ทั้งวงมันหันกลับมามองหน้ากูแบบงงๆ  ให้อารมณ์ประมาณว่า “มึงเป็นใคร”
   กูยิ้มให้นิดหน่อย  พวกมันหยุดมือและจ้องมาทางกูเขม็ง  กูหันกลับมาจ้องหน้านักร้องนำแบบไม่แคร์ว่าพวกมันจะคิดยังไง  เพราะกูอยากมองให้แน่ใจว่าหน้าตามันดีมากอย่างแน่นอนกูไม่ได้คิดไปเอง  และยิ่งพอได้มองใกล้ๆกูยิ่งรู้สึกว่ามัน "หน้าตาดีมาก" จริงๆนั่นแหละ..หน้าใส  มีแก้มได้รูปจนให้อารมณ์น่าหยิก  ผิวเปล่งดีจนทำใจกูเต้นได้เลยล่ะ
   “นี่นามบัตรร้านฉัน เพิ่งได้ดูพวกนายเล่นเมื่อกี้น่ะ..เล่นดีนะ ถ้าสนใจก็ติดต่อมาได้” กูยื่นนามบัตรให้คนตรงหน้า  มันจ้องกูด้วยสายตาว่างเปล่าแต่ก็รับไปถือไว้  มันพยักหน้าให้กูและไม่ได้พูดบอกอะไร  กูยืนมองหน้ามันสักครู่หรืออาจจะนานมากไปหน่อยเพราะทำให้นักร้องนำหน้าตาดีคนนี้ถึงกับจ้องหน้ากูกลับด้วยสายตาหาเรื่องซะงั้น
   “งั้นไปละ” กูตัดบทบอก  ก่อนที่มันจะจับไต๋กูไปมากกว่านี้กูควรรีบปลีกตัวออกมาซะ
   "ทำเหี้ยไรไปวะเนี่ย" กูอดบ่นกับตัวเองไม่ได้  เป็นการบ่นที่มีรอยยิ้ม  เรียกได้ว่ากูยิ้มเขินมาตลอดทาง 
   "ส้นตีนเหอะ..น่ารักฉิบหาย" กูได้แต่ตีอกชกหัวกับตัวเองที่ดันทำอะไรไปแบบไม่คิด  แต่กูคิดว่าสิ่งที่กูทำลงไปคงเป็นจิตใต้สำนึก
ของกูเลยละมั้ง
 
- - - - - - - - - -

   “ดีมากน้องชาย” พอกูวางถุงส้มตำปุ๊บ  พี่ชายกูก็ชมปั๊บ  ที่จริงกูจำไม่ได้หรอกว่ามันสั่งส้มตำอะไรบ้างแต่กูซื้อแบบที่มันชอบมาหมดเลยนั่นแหละเพราะกูขี้เกียจฟังมันบ่น..น่ารำคาญ
   “เดี๋ยวกูเทเอง” มันบอก
   “ก็ควรจะทำ” กูพูดก่อนเดินเอากีตาร์ไปวางไปบนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น  พร้อมกับถอดกางเกงยีนออกและโยนไว้บนโซฟาในห้องนี่แหละ 
   "ร้อนดีฉิบหายประเทศไทย" กูบ่น
   “ไอ้มิ้วค์ยังไม่ตื่นเหรอ” กูถาม...มิ้วค์  คือน้องชายคนเล็กของพวกกู  เรามีพี่น้องทั้งหมดสามคน  มีกูเป็นคนกลาง  ไอ้โมทคือพี่ชายคนโต  และไอ้มิ้วค์เป็นน้องชายสุดท้อง 
   “ยัง..เมื่อกี้แม่โทรมา มึงโทรกลับไปหาแม่ด้วยนะ” ไอ้โมทบอก
   “อืม” กูตอบพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์บ้านมากดโทรหาแม่ในทันที 
   บ้านที่พวกกูอยู่ตอนนี้มีด้วยกันสามคน  คือกู  พี่ชายและน้องชายเท่านั้น  แม่กับพ่อกูอยู่ที่ภูเก็ต  แม่ทำงานเป็นผู้จัดการอยู่โรงแรมหนึ่งในภูเก็ต  ส่วนพ่อเปิดบริษัทเล็กๆเกี่ยวกับบริการท่องเที่ยวอยู่ที่ภูเก็ตเหมือนกัน  เรียกได้ว่าบ้านเกิดของพวกกูคือจังหวัดภูเก็ตนั่นแหละ  และที่พวกกูเข้ามาอยู่ในกรุงเทพได้ก็เพราะว่า  มีช่วงหนึ่งที่ไอ้โมท  พี่ชายกูมันสอบเข้ามหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพได้  ซึ่งตอนนี้มันเรียนจบมาได้เกือบห้าปีแล้ว  พอมันเรียนจบมันก็เป็นเพียงพนักงานกินเงินเดือนไปวันๆอยู่ที่โรงงานแห่งหนึ่งในเมือง  หลังจากนั้นพอไอ้โมทตั้งหลักตั้งฐานได้ไม่นาน  มันก็ขอเงินก้อนจากพ่อเพื่อมาเปิดร้านเหล้าเล็กๆแต่ตอนนี้ก็ได้ขยับขยายจนร้านเริ่มใหญ่และเป็นที่รู้จักมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
   ส่วนกู..ตอนนี้เรียนอยู่ปีสี่ของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ  กูเป็นคนหัวไม่ค่อยดีเลยสอบไม่ติด  หรือที่จริงจะพูดให้ง่ายกว่านั้นคือ  กูตั้งใจให้สอบไม่ติดอยู่แล้วเพราะช่วงนั้นกูค่อนข้างขี้เกียจและไม่สนโลกเท่าไหร่  เรียกว่าเหี้ยขวางโลกประมาณนั้นแหละ  ก่อนหน้านั้นกูได้ขอพ่อกับแม่กูว่าจะเข้ามาเรียนในกรุงเทพ  พ่อกับแม่ไม่ได้คัดค้านอะไรเพราะพวกเขาคิดว่าอย่างน้อยกูก็อยากเรียนบ้าง  พวกเขาเลยซื้อบ้านไว้ในกรุงเทพหลังหนึ่งเพราะไม่นานหลังจากนั้น  ไอ้มิ้วค์น้องชายสุดท้ายก็ต้องเข้ามาเรียนในกรุงเทพเหมือนกัน  เพื่อความสะดวกสบายและลดค่าใช้จ่ายตรงส่วนนี้  แม่กับพ่อเลยลงทุนซื้อบ้านนี้ให้พวกกูอยู่  รวมไปถึงเวลาที่พ่อกับแม่มาหาพวกกูที่กรุงเทพ พ่อกับแม่จะได้มีที่พักแบบไม่ต้องกังวลอีกด้วย  ซึ่งพ่อกับแม่จะขึ้นมาหาบ่อยมาก  เพราะบางครั้งพ่อก็ต้องพาลูกทัวร์มาเที่ยว  ส่วนแม่ก็มาประชุมกับโรงแรมสาขาใหญ่
   น้องชายสุดท้องคือ..มิ้วค์  ตอนนี้มันอยู่มัธยมศึกษาปีที่สี่แล้ว  ซึ่งเป็นลูกคนเดียวในบรรดาพี่น้องสามคนที่มีพฤติกรรมดีเป็นลูกบังเกิดเกล้าที่สุด  เพราะตั้งแต่พี่ชายกูสมัยที่มันยังเรียนอยู่มันก็เหี้ยไม่ต่างจากกูนัก  เรียกได้ว่าเหี้ยรุ่นต่อรุ่นตกทอดกันมา  ทั้งกินเหล้าเมายา  ชกต่อย  ตีหัวหมาด่าแม่เจ๊ก  ไม่ตั้งใจเรียนและอะไรอีกมากมายซึ่งไอ้มิ้วค์จะผิดกับพวกกูถนัด  มันเป็นคนตั้งใจเรียน  พูดเพราะกว่าที่ควรจะซึมซับได้จากพวกกู  เรื่องผู้หญิงไม่ต้องพูดถึงเพราะมันรักใครรักจริงเอามากๆจนน่ากลัว  ส่วนเรื่องเหล้าละก็ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะถ้าไม่เข้าสังคมมันก็จะไม่แตะเลยซึ่งค่อนข้างผิดกับพวกกูมาก  ถ้าพวกกูดื่มเหล้าแทนน้ำได้พวกกูก็ทำไปแล้วละนะ  และการที่เป็นน้องชายที่ดีผิดพี่แบบพวกกูนี้ทำให้มันเป็นที่รักของพ่อกับแม่เอามากๆ  แต่อย่างนั้นพวกกูก็ไม่ได้อิจฉาอะไรเพราะยังไงมันก็เป็นน้องชายที่ดีของพวกกูมาเสมอ
   กูเป็นนักศึกษาคณะบริหาร  อย่างที่บอกตอนนี้กูเรียนอยู่ปีสี่แล้ว  หืดขึ้นคอเต็มทีเพราะคะแนนไม่ได้สวยเหมือนคนอื่นเขา  การเป็นเด็กบริหารในมหาวิทยาลัยกูถือเป็นเด็กที่น่าจับตามองเพราะเป็นคณะที่ทำชื่อเสียงให้กับมหาวิทยาลัยมากโขอยู่  และถึงแม้ว่าหน้าตากูจะไม่เหมาะกับการเรียนบริหารเท่าไหร่เพราะออกจะไปทางโหดซะมากกว่า  แต่ก็ไม่ได้เรียกว่าเรียนไม่ได้หรือไม่เก่งเลย  ซึ่งกูค่อนข้างภูมิใจในหน้าตาและความสามารถที่ตัวเองมีค่อนข้างมากพอตัวเหมือนกัน  การเรียนคณะนี้ไม่ค่อยมีอุปสรรคถ้ากูพยายามและตั้งใจ  ถึงส่วนมากจะไม่ค่อยตั้งใจเท่าไหร่ก็เถอะแต่ก็ถือว่าทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี  กูได้เจอเพื่อนที่ดีและคอยช่วยเหลือเรื่องการเรียนกับกูมาตลอด  ถึงแม้ว่ากูจะเปิดตัวเองว่า "ชอบผู้ชาย" กูตาม  ใช่แล้ว..กูเป็นเกย์และกูชอบผู้ชายโดยจิตใต้สำนึกตั้งแต่จำความได้เลยล่ะ  กูมารู้ตัวว่ากูชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิงคงสมัยมัธยมต้นน่าจะได้  ตั้งแต่นั้นมากูแทบนับไม่หวาดไม่ไหวว่ากูได้นอนกับผู้ชายแท้  เกย์หรือแม้กระทั่งกะเทยมากี่คนต่อกี่คนแล้ว  ซึ่งตรงนี้กูไม่แคร์อะไรมากอยู่แล้ว  และด้วยการที่กูเป็นคนเปิดเผยแบบนี้กลับทำให้เพื่อในคณะชอบกูมากขึ้นกว่าเดิมซะอย่างนั้น  กูถือว่านี่คือข้อดีที่กูมีอีกอย่างหนึ่งน่ะนะ
   ถึงแม้ว่าตอนนี้กูจะเรียนอยู่ปีสี่แล้วก็ตาม  แต่กูยังคงนั่งๆนอนๆทำตัวเรื่อยเปื่อยไปวันๆ  ไม่ได้คิดอยากสมัครงานที่บริษัทนู้นนี้เหมือนใครอื่น  ตอนนี้กูคิดเพียงแค่ว่าให้กูผ่านโปรเจคสุดท้ายนี้เพื่อไม่ให้ติดเอฟก็พอแล้ว  กูเหนื่อยและเบื่อ  อยากออกมานั่งๆนอนๆ  กลางคืนออกหากิน  ส่วนเช้ากับกลางวันก็นอน  อยากทำอะไรแบบที่ไม่ต้องกังวลว่าพรุ่งนี้กูจะต้องไปเรียนให้ยุ่งยากอะไรประมาณนั้น  กูรู้ตัวดีว่าถ้าเรียนจบแล้วชีวิตจะต้องยากลำบากมากกว่าปัจจุบัน  กูไม่รู้ว่ากูจะมีงานทำหรือเปล่าหรืออะไร  แต่กูกลับไม่เคยเครียดเรื่องนี้เลย  กูคิดว่ากูยังมีครอบครัว  นั่นแหละ..สิ่งที่ยังสามารถทำให้กูอยู่ได้อย่างสบายอกสบายใจ
   “ครับแม่..ค้าบ เมตรรู้แล้วแม่อย่าบ่นดิ” กูบอก  ขานตอบเรื่อยเปื่อยไปงั้น  ถ้าแม่เหนื่อยเดี๋ยวแกก็หยุดบ่นไปเองนั่นแหละ
   “ที่แม่บ่นนี่ก็เพราะอยากให้แกจบพร้อมเพื่อนน่ะสิ..แม่ก็เหนื่อยนะ  รีบเรียนๆให้จบสักทีสิ เฮ้อ!” แม่พูดเสียงเหนื่อยและดูหงุดหงิด  สำหรับกูแล้ว..การที่กูเรียนจบพร้อมเพื่อนได้ถือว่าเป็นของขวัญพิเศษให้แม่กับพ่อแล้วนะ  เพราะที่จริงกูจะเรียนเล่นๆหัวๆจบสักห้าปีหกปีรึก็ได้  แต่กูก็ไม่ทำอย่างนั้นเพราะยังนึกถึงพ่อกับแม่อยู่บ้าง  แต่กูคิดว่าแม่กูคงระแวงเรื่องพฤติกรรมของกูมากไปหน่อยน่ะนะ
   “ครับรู้แล้ว” กูตอบเสียงนิ่มๆ  ทำเสียงให้นิ่มและนุ่มนวลที่สุดเพราะจะได้ไม่โดนด่าต่อ
   “งั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวแม่มีประชุม” แม่พูด
   “ครับแม่..รักนะ จุ๊บๆ" กูบอก  แม่ทำเสียงจิจ๊ะก่อนจะตัดสายไป  กูเห็นไอ้โมทยืนอมยิ้มกับพฤติกรรมนี้ของกู
   “แม่ว่าไงบ้างวะ โดนบ่นอีกล่ะสิมึง” ไอ้โมทถาม
   “เออ..ก็ ทำนองเดิม" กูพูดส่งๆ  ไอ้โมทส่ายหัวเล็กน้อย  ถ้าจัดภายในสามคนพี่น้องว่าใครไม่ได้เรื่องที่สุดก็คงเป็นกูละมัง  เพราะไอ้โมทถึงแม้ว่ามันจะเคยเหี้ยร้ายกาจยังไงมันจะนึกถึงพ่อกับแม่เสมอ  ไม่เคยทำให้พวกเขาเดือดร้อน  และพอมันเรียนจบมันก็หางานหาการทำ  คิดวางแผนนู่นนี่เพื่อที่จะให้ตัวเองมั่นคงขึ้นผิดกับกูเลยแหละ
   "เย็นนี้มึงจะไปร้านกี่โมง” กูถามพร้อมกับหยิบส้อมแล้วจกส้มตำที่อยู่ตรงหน้าเข้าปากทันที 
   “กูคงไปดึก วันนี้ไอ้ปั๊นมันจะมาร้านตอนหัวค่ำ กูฝากมันดูก่อนแล้ว” ไอ้โมทตอบ
   “อืม..วันนี้กูก็คงไปดึกเหมือนกัน ว่าจะไปหาเพื่อนที่หอก่อน” กูบอกมันไว้ก่อน
   “เพื่อน..” ไอ้โมททำเสียงสูงเหมือนไม่เชื่อว่าเพื่อนกูแน่เหรอ
   “แล้วแต่มึงจะคิด” กูยิ้มตอบส่งๆแล้วนั่งกินอาหารอีสานเลิศรสตรงหน้าต่อ  พอกูกินส้มตำจนอิ่มหนำกูแล้ว  กูก็เดินสะบัดตูดหนีขึ้นห้องของตัวเองในทันทีโดยไม่ช่วยพี่ชายเก็บแม้แต่น้อย  เหตุผลเดียวคือ..ไม่มีอารมณ์  กูอยากขึ้นไปนอนเต็มที  กูมีความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งคือ..แดกข้าวเสร็จแล้วนอนได้เลย 
กูเดินไปล้างหน้าล้างมือ  จัดการทำความสะอาดเนื้อตัวตัวเองนิดหน่อยก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกับห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ

- - - - - - - - - -

   “คิดถึงจัง”
   “ครับ” กูยิ้มให้กับคนตรงหน้า  "เปีย"..ไม่ใช่แฟน  เรานอนด้วยกันหรือจะเรียกง่ายๆว่าคู่ขาก็ได้  ทั้งกูและเปียพอใจที่จะมีความสัมพันธ์ลับๆแบบนี้มานานพอสมควรแล้วเหมือนกัน  ที่ต้องใช้คำว่า "ลับๆ" ก็เพราะว่าเปียมีแฟนอยู่แล้ว  บ่อยครั้งที่แฟนของเปียไปต่างประเทศกูกับเปียมักจะนอนด้วยกันเสมอ 
   “กินอะไรรึยัง” กูถามพร้อมกับกอดเอวอีกฝ่ายให้เข้ามาแนบชิดกับตัวกู
   “ยาง..ก็เลยรอเมตรนั่นแหละ” เปียยิ้มตอบเสียงยานคางพร้อมกับกอดเอวกูเข้าไปอีกด้วย
   “กินน้อยอย่างนี้ไงตัวมันถึงได้เล็กแบบนี้น่ะ" กูพูด  มือไม้ก็ลูบสะโพกอีกฝ่ายเบาๆ
   “เมตรไม่ชอบหรอ” เปียยิ้มเจ้าเล่ห์
   “ชอบสิครับ หึ” กูยิ้มตอบก่อนก้มลงไปหอมแก้มเปียเบาๆ
   “วันมะรืนแฟนเปียจะกลับมาแล้วนะ” เปียพูดขึ้น
   “ว้า..งั้นก็ไม่ได้เจอกันนานเลยอะดิ” กูแกล้งทำน้ำเสียงเสียดายนิดหน่อย
   “อย่ามาทำเป็น เปียรู้ว่าถึงไม่มีเปียก็ยังมีอีกหลายคนที่เมตรคั่วอยู่” เปียบอกแกมหยิกทันที
   “ฮึ..ใช้คำว่าคั่วมันดูมั่วไงไม่รู้อ่ะ เปลี่ยนเป็นคำว่าควงดีกว่าไหม” กูบอกแกมหัวเราะ
   “อะนะ แล้วนี่จะยืนกอดแบบนี้รึไง” เปียยิ้มถาม
   “ไม่กอดแล้วทำอะไรดีล่ะ” กูก้มลงไปกระซิบถามใกล้ๆแก้มอีกฝ่าย
   “หึ" เปียแค่หัวเราะตอบในลำคอ  หลังจากนั้นคงไม่ต้องให้อธิบายละมั้งว่าพวกกูเข้าไปทำอะไรกันในห้องของเปียบ้าง  บางทีกูก็อดรู้สึกผิดกับแฟนเปียไม่ได้เหมือนกัน..แต่ก็นะ  ของแบบนี้เอาไม่อยู่เองใครก็ช่วยอะไรไม่ได้ล่ะนะ

- - - - - - - - - -
   “อ่าว..เฮีย ไหงเพิ่งมาเนี้ย” ไอ้เล้งทักทันทีที่เห็นกู  "ไอ้เล้ง"..คือเด็กเสิร์ฟที่ร้านเหล้าของไอ้โมท  ที่จริงมันไม่ได้ทำแค่หน้าที่เสิร์ฟ  แต่มันสามารถทำงานจิปาถะอื่นๆได้อีกด้วย
   “รอ..ขอ..กอ" กูพูดตอบ
   “ไรวะ รอขอกอ” ไอ้เล็งพึมพำทำหน้างง  กูแสยะยิ้ม
   “เรื่องของกู” กูเดินไปพูดใส่หน้ามันแล้วเดินหนีเข้ามาในร้าน  พอเดินเข้าไปในห้องพักสำหรับนักดนตรีที่เป็นเพียงห้องเล็กๆเท่ารูหนูประจำร้านเรา
   “อ่าว ไอ้เหี้ยเมตร เพิ่งโผล่หัวมาได้นะ” เพื่อนกูทักทันที  กูมองไปรอบห้อง..อืม นี่มันห้องสูบบุหรี่หรือห้องพักกันแน่เพราะควันเต็มห้องไปหมด 
   "ห่า..ห้องพักไม่ใช่รึไง" กูบ่นไปงั้นเพราะตัวกูเองก็สูบด้วยเหมือนกัน  แต่ว่าในห้องนี้มันเล็กมาก  ควันบุหรี่มันไม่สามารถกระจายไปทางไหนได้เลยน่ะสิ
   “ติดธุระนิดหน่อยว่ะ เหี้ยนิกไปไหน” กูถาม
   “ไปขี้..แม่งบ่นปวดขี้ตั้งแต่นั่งรถกูมาแระ” ไอ้โปรตอบ  กูเอนตัวพิงพนักโซฟา
   "โปร"..คือนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์และเป็นมือกลองประจำวงดนตรีที่มาเล่นให้ร้านไอ้โมทด้วย  "ดิว"..เป็นนักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์และเป็นมือกีตาร์ประจำวง  "นิก"..ที่กูพูดถึงเมื่อกี้เป็นนักศึกษาคณะนิเทศาสตร์และเป็นนักร้องนำประจำวง  ส่วนคนสุดท้ายคือ "ใหม่"..นักศึกษาคณะบริหารสาขาเดียวกันกับกูเป็นตัวฟรี  เรียกได้ว่าเล่นเครื่องดนตรีได้เกือบทุกอย่าง  ตัวไหนขาดหรือส่วนไหนต้องการเพิ่มสามารถเรียกใช้ให้ไอ้ใหม่เล่นเครื่องดนตรีตรงส่วนนั้นได้ทันที 
   ในบรรดาเพื่อนในวงดนตรีทั้งหมดนี้กูสนิทกับไอ้ใหม่มากที่สุด  ซึ่งกูจะมีเพื่อนสนิทอีกคนคือ.."อาร์ม" เพราะทั้งไอ้อาร์มและไอ้ใหม่เรียนอยู่สาขาเดียวกันกับกู  พวกเราเลยไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยกว่าเพื่อน  แต่ก็ไม่ใช่ว่ากูไม่สนิทกับคนในวงดนตรี  ด้วยเพราะว่าพวกเราเข้าขากันได้ดีและชอบอะไรเหมือนๆกันสามารถจูนกันได้ง่ายและสนิทกันมาจนถึงทุกวันนี้
   ร้านเหล้าของไอ้โมทไม่ได้ใหญ่โตไฮโซอะไรมากมายเพราะอยู่ในย่านของสถานเริงรมย์ดังนั้นค่าเช่าที่เลยแพงมาก  ร้านเหล้าเลยเป็นร้านแบบนั่งดื่มสบายๆ  ดนตรีหนักบ้างเบาบ้างไปตามเวลาและอารมณ์ของทั้งนักดนตรีและคนดู  และด้วยเพราะว่าร้านนี้อยู่ในทำเลที่ดีก็เลยขายดีเป็นพิเศษ  และอาจจะเพราะว่าร้านกูไม่โขกสับราคาลูกค้าเท่าไหร่  ต้อนรับหมดทั้งชาวต่างชาติทั้งคนไทยเพียงแค่ต้องแต่งตัวไม่แว้นซ์มาก็พอทนไหว  นักดนตรีร้องดีเอาใจลูกค้าเก่ง  พนักงานในร้านไม่กวนส้นตีนเกินงาม  รวมไปถึงเจ้าของร้านอย่างพี่กูก็ดูแลลูกค้าทั่วถึงไม่ให้ขาด  เงินและลูกค้าเลยไม่เคยหนีไปไหนไกล..
   ส่วนกูจะมาดูที่ร้านให้ค่อนข้างบ่อย  เพราะกูชอบทำอะไรตามใจตัวเอง  เรียนบ้างไม่เรียนบ้างและนึกจะมาที่ร้านก็มา  ไม่มีอารมณ์ก็ไม่มาประมาณนั้น  ด้วยถ้าไอ้โมทหรือใครไม่สั่งให้กูอยู่จริงจังกูก็จะไม่ค่อยทนอยู่กับที่เท่าไหร่  แต่กูสามารถทำงานในร้านได้ดีทุกอย่างไม่ว่าจะรับออร์เดอร์  คิดบิล  บริการลูกค้า  เสิร์ฟบ้าง  ทำอาหารบ้าง  ขึ้นไปเป็นนักร้องจำเป็นบ้างรวมไปถึงเล่นกีตาร์แบบงูๆปลาๆก็ได้  เมื่อไหร่ที่กูอยากขึ้นไปโชว์เดี่ยวบนเวทีกูก็ขึ้นตามใจตัวเองเพราะโดยส่วนมากคนที่มาดื่มประจำจะรู้จักกูกันทั่วอยู่แล้ว  กูเลยไม่จำเป็นต้องอายอะไร  ส่วนคนที่ดูแลร้านนี้รองจากพี่กูไม่ใช่กูหรอก  แน่ล่ะ..ไอ้โมทมันคงไม่ไว้ใจกูเท่าไหร่ละนะ  ไอ้ปั๊นจึงเป็นเหมือนผู้จัดการร้าน  มีสิทธิ์มีเสียงดูแลแทนทุกครั้งที่ไอ้โมทไม่อยู่ร้าน  แต่เราก็อยู่กันเหมือนพี่เหมือนน้อง  ไม่มีใครวางก้ามอะไรเพียงแค่ไม่ปีนเกลียวกันเกินพอดีก็พอแล้ว...

........>>>><<<<.........

[เบบี้]

กร๊ากกกกก  มาสปอยยยยยย~~~~~

อีกสองอาทิตย์ค่อยมาต่อ  คึคึ...

หายตัวไปดีกว่า  แบรรรรร~~~~~~

[loveorlike]

วิ่งมาปาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ลงไม่บอกกันเดี๊ยๆๆๆๆๆ


----------------------------------------------
แอร๋ยๆๆๆ....ไอ่เมตรนี้พระเอกใช่มั้ยชอบนิสัยเว้ยย
คล้ายน้องแสบเลยแต่ว่าดูจะเหี้ยกว่า  :jul3:กร๊ากกกกก
แหมมม...หนุ่มหน้ามนนักร้องนำ เหรอ หึหึ
มีลุ้นดูถ้าจะมัน มาต่อด่วนเลยยยยยย
อย่ามาทำสปอยแล้วจากไป

[IZE]

 

มาเจิมเรื่องใหม่ของ เบบี้

แต่   สองอาทิตย์เลยเหรอจะมาต่อนะ


โหดร้ายที่สุด

[MiTo™]

 

[a_tapha]

เห็นเบบี้มาลงเรื่องใหม่ รีบแจ้นเข้ามาเชียวเรา


เอิ๊กๆ  พระเอกของเราสุดยอด



     +1 ให้เบบี้สุดสวยค่ะ

[bbyuqin]

มาจิ้มๆๆๆเรื่องใหม่ของเบบี้ด้วย...

เมตรนี่พระเอกชิมิ....อื้มม...นิสัย..ได้อีก...แต่ชอบๆอ่ะยืดอกพกถุงดีว่าชอบผู้ชาย..กร๊าาากก...

ตอนต่อไปอีกสองอาทิตย์เลยเหรอเบบี้

[menano]

มาแล้ววววววววววววววววววววววววว
เรื่องใหม่ของเบบี้เข้ามาติดตามและให้กำลังใจเหมือนเดิมจ้า
คิดถึงมากมายหายไปตั้งนาน
ยังไงก็มาต่อไว ๆ นะจ๊ะ รออยู่จ้า 

[SJ]

 

เบบี๋มาแล้ว

สองอาทิดจริงเหรอ ถึงมาต่ออะ รู้เบบี้ไม่ใจร้ายอย่างนั้นหรอกจริงม่ะ 

[silverspoon]

ในที่สุดก็ได้เมนท์ซะที หลังจากแอบอ่านมานาน 

เมตรจะเป็นพระเอกแบบแบดบอยรึป่าวนะ

[┗◎┗◎]

 
2 อาทิตย์ 

[mecon]

กร๊ากกกกกกกกกกก พระเอกชื่อเมตร  สงสัยย๊าวยาวววววววว
ชื่อตัวละครน่ารักเอิ๊ก แหมเจ้าเมนตรับจ๊อบเป็นกิ๊กเมียชาวบ้านแก้เซ็งก็ไม่บอก เอิ๊ก

+1 คะเบบี้

[yochio_shim]

ที่รักลงเรื่องใหม่แล้ว


อย่าใจร้ายกับคนอ่านนะ รีบมาต่อเร็ว

[Poes]

นี่คู่คณะใหม่ที่เบบี้อยากลงชิมิ 
แต่อย่าให้รอนานนักล่ะ ขอทุกวันเช้าเย็นได้มะ 

[1582]

ตามมาเจิมเรื่องใหม่เบบี้ค่า  พระเอกท่าทางจะกวนโอ๊ยทีเดียว

รอ 2 อาทิตย์เลยเหรอคะ 

[BeeRY]

แหะๆ มาอ่านนิยายของคุณเบบี้ด้วยคน
แต่อีกสองอาทิตย์

[sukie_moo]

ขอเจิมก่อนอ่านนะจ๊ะ

[Y2Y]

-จิ้มนักเขียนคนโปรดก่อนอ่าน   

[jeaby@_@]

2 อาทิตย์นานไปมั้ย เบบี้
เห็นใจคนเเก่
ชอบพระเอกเลวๆค่ะ

สนุกงะ

[arjinn]

ตามมาอ่าน... น่าสนใจดี 

[ï_Kiss_U♥]

กิ๊กกิ้ววววว ว 

[namtaan]

 
เรื่องใหม่ๆของหนูเบบี้ น่าอ่านอีกแล้ว ชื่อเรื่องโดนใจดีจัง

แต่อีกสองอาทิตย์มาต่อ โอวววว ม่ายยยยยยยยยยยยยยนะ

บวก 1 แต้ม และเฝ้ารอ  

[-N-]

หล่อ เหี้ย ตามสไตล์เบบี้เค้า อิอิ

[yunchun]

นิยายเรื่องใหม่ๆๆๆของท่านเบบี๋
พระเอกออกแนวแบด 555+

[taem2love]

มาจิ้มเรื่องใหม่ของน้องเบบี๋สุดที่รักอ่ะอ้า
ขอแบบน่ารักๆนะจ๊ะสุดสวย
ห้ามสปอยและมาต่อไวๆด้วยจะน่ารักยิ่งขึ้น
ขอบคุณนะจ้ะ

[PAnppyJunJii]

เห็นกระทู้แล้วรีบเข้ามาอย่างว่อง

เรื่องใหม่ของพี่เบบี๋
เย้


พระเอกเรื่องนี้  เลวดีเนอะ  555

[aha]

  โห๋หหหหหหหหหหหหหห อารายอ่ะ 

 ตั้ง 2 อาทิตย์ จาหายปายหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

[เบบี้]

พระเอกเลวตรงไหนอะ
ออกจะเป็นคนดีจะตายไป..

[kun]

กำ

มาสปอยทิ้งไว้ซะงั้น

อีก 2 อาทิตย์

ปาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดจายขาดพอดีอ่ะ