หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[pui]

ชอบตอนนี้มาก
คิดถูกแล้วละทัวร์ สู้ๆนะ
รอตอนต่อไปนะค่ะ
 

[tsubomi]

สงสารทัวร์ แต่ก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ทัวร์ทำ

[knightofbabylon]

สงสารทัวร์ 
แต่ก่อนไม่ค่อยชอบ ตอนนี้เป็นแฟนคลับทัวร์ไปเลย

แล้วทัวร์จะเข้มแข็งขึ้น ส่วนพี ปล่อยมันไปเหอะ
จะสับสนหรือจะไม่พูดก็เรื่องของมันแล้ว
ระยะเวลาที่ทัวร์ไปเรียนที่ฝรั่งเศส หวังว่าทำให้พีคิดได้บ้างนะว่าควรทำยังไงต่อ
ถ้ายังปล่อยให้อึมครึม ปนเจ็บปวดกันต่อไป
ทัวร์ควรตัดใจ เราเชื่อด้วยว่าทัวร์ทำได้

ตื่นเต้นนะเบบี้ วิทย์-เวจะมาแล้ววววววว
คิดถึงน้องหลิ่มด้วย
เราเชื่อว่าเบบี้มีบทสรุปของเรื่องทุกอย่างอยู่แล้วน่ะ รออ่านนะ
 

[Azitten]

สงสารทัวร์อะ แต่ก็ถูกแล้วอะที่ทำแบบนี้
ไม่งันคนที่เจ้บก็มีแต่เราสิเนอะ

เพราะยังไงพีก็มีคนของเค้าอยุ่แล้วอะ
เข็มแข้งขึ้นให้ได้นะ อาจจะไม่กี่เดือน แต่ต้องทำให้ได้นะ

เป้นกำลังใจให้ทัวร์อะ รักทัวร์ขึ้นเยอะเลย

รออ่านสลิ่มมมกะพี่เมตรนะค่ะ

รอทัวร์กะพีด้วยอะแหละ

[เบบี้]

ตอนที่98  รักก็คือรัก..จะคิดเหี้ยไรมากมาย




"สงสัยไอ้เหี้ยนี่เมียคงไม่ให้ล่อมาหลายวัน สัตว์” ไอ้พีบ่นไอ้สำนักกองการเงินหลังจากที่พวกกูมาติดต่อเรื่องค่าหมวกค่าห่าเหวมากมายสำหรับงานรับปริญญาในปีหน้า  แล้วเมื่อกี้ไอ้สำนักกองการเงินหน้าตาแม่งกวนสุดๆ เหมือนคนไม่อยากทำงานตลอดเวลา
“หึ..” กูหัวเราะ เพราะกำลังจะพูดแต่ไอ้พีเสือกพูดขึ้นก่อน
“ไอ้ใหม่ มึงจะไปเอาชุดวันไหนบอกกูด้วยนะ กูจะฝากด้วย” กูบอก
“ห่า ไม่ไปเอากับกูล่ะ” ไอ้ใหม่พูด
“ขี้เกียจแต่ดูก่อน” กูตอบ
“ไปไหนต่อวะ” ไอ้อาร์มถาม
“กูต้องไปร้านก่อน ไอ้โมทให้กูไปเอากีตาร์กับกลองชุดใหม่ มันพึ่งสั่งมา..ที่ร้านเฮีย” กูบอก
“เฮ้ย กูไปด้วย” ไอ้ใหม่กับไอ้อาร์มพูดพร้อมกัน
“ไปด้วย แฮะๆ ไม่มีที่ไป” ไอ้พีพูดยิ้มๆเหมือนกลัวโดนกูด่า กูมองเหล่ๆใส่พวกมันทุกคนเหมือนแสดงให้เห็นว่า “กูชวนพวกมึงสักคำรึยัง” ประมาณนั้น
“หน้าด้านเนอะพวกมึงอ่ะ” กูพูด
“ไม่ชินอีกหรอ” มันพูดพร้อมกันด้วยความกวนตีน  กลายเป็นว่าพวกกูต้องขนกันไปร้านเฮียเพื่อไปเอากลองกับกีตาร์ไปที่ร้านของไอ้โมทพร้อมกัน
“ทะนุถนอมของกูหน่อย” ไอ้พี่โมทเดินไปตบหัวไอ้โปรเพราะมันเล่นตีซะไม่ปรานีกลองใหม่ที่พึ่งซื้อมา
“โห พี่อ่ะ” ไอ้โปรลูบหัวตัวเองยิ้มๆ
“พี่โมท งั้นผมเอาตัวนี้กลับไปเลยนะ” ไอ้ใหม่พูด มันขอซื้อกีตาร์ตัวเก่าต่อจากไอ้พี่โมท
“เออ เงินมาของไป” ไอ้โมทพูด เค็มได้พี่ได้น้อง กร๊าก
“เชื้อไม่ทิ้งแถว” ไอ้ใหม่หันมาพูดแซวกู
“ไอ้พีไปไหน” กูหันไปถามพวกมัน เห็นไอ้พีหายหัวไปนานแล้วตั้งแต่มาร้าน
“อยู่หน้าร้านมั้ง กูเห็นมันคุยโทรศัพท์อยู่” ไอ้โปรบอก กูเดินไปหยิบเบียร์มากระป๋องนึงแล้วเดินออกไปหน้าร้าน อยู่ในร้านก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว เพราะพวกมันแม่งเล่นกันวุ่นวายไปหมด
“ครับ..อืมครับ เดี๋ยวสักสองสามชั่วโมงก็แล้วกัน” กูเห็นไอ้พีกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ มันหันมามองหน้ากูที่พึ่งเดินออกมานอกร้าน กูเดินไปนั่งลงข้างๆมัน
“ครับ หวัดดีครับ” มันพูดก่อนที่จะวางสายไป แล้วหันมามองหน้ากูก่อนที่จะแย่งกระป๋องเบียร์ไปแดก
“มีมารยาทตลอด” กูพูดแล้วเอาขาพาดไปบนโต๊ะด้านหน้าเหมือนพักเท้า
“เมียมึงหรอ” กูถาม
“อื้อ” มันตอบเสียงนิ่งๆ
“...................” แล้วแม่งนั่งเงียบเหมือนคิดอะไรอยู่ นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ตั้งแต่ที่กูไปเห็นมันกับทัวร์วันนั้นกูรู้สึกช็อกเหมือนกันแหละ มันเป็นคู่กัดกันขนาดนั้น กูไม่คิดเลยว่าจะมาได้กันเอง เหอะๆ แล้วหลังจากที่กูรู้ดีว่าไอ้ห่าพีต้องเลือกปาล์มแฟนมันแน่นอน และแน่นอนว่ากูไม่ต้องการให้ทัวร์มันซ้ำรอยเดิมแบบเดียวกับเรื่องของกูอีก กูก็คงได้แต่เตือนมันนั่นแหละนะ แต่ก็ดีแล้วที่มันกับทัวร์เลิกกันไปได้ด้วยดี เมื่อเดือนมิถุนาทัวร์มันกลับมาจากฝรั่งเศสแล้วแวะมาหากูที่ร้าน เอาของฝากมาให้กูกับสลิ่ม ให้ไอ้โมทกับไอ้มิ้วค์ด้วยเหมือนกัน มันดูขาวขึ้นกว่าเก่า หน้าตามันแจ่มใสมากขึ้นทำให้กูรู้สึกสบายใจว่ามันคงจะเข้มแข็งขึ้นแล้ว
      ส่วนเรื่องไอ้พีเหมือนกูจะคาดการผิดไปบางอย่าง มันเคยบอกว่ากับปาล์มคนนี้มันจริงจัง แต่ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนเหมือนกัน ก่อนวันที่ทัวร์จะกลับมาจากฝรั่งเศสไม่กี่วัน มันทะเลาะกับปาล์มจนกูกับไอ้อาร์มต้องไปหามันที่คอนโด เพราะปาล์มอาละวาดซะห้องมันเละไปหมด กูห้ามอะไรก็เหมือนจะไม่ฟัง เหมือนปาล์มจะจับได้ว่าไอ้พีไปมีผู้หญิงอื่นแหละมั้ง ไอ้พีมันก็นิ่งและไม่คิดจะสู้อะไร มันยืนเฉยให้ปาล์มตบตีจนกูเองงงกับมัน เพราะปกติมันไม่ใช่คนแบบนี้สักเท่าไหร่นัก มันเป็นคนอารมณ์ร้อนเลยแหละ มาตบตีมันแบบนี้มันไม่ยืนให้ตบหรอก ถ้าไม่ตะวาดก็เดินออกนอกห้องไปแล้ว หลังจากที่มันเลิกกับปาล์มกูก็ได้บอกมันว่าทัวร์กลับมาแล้ว ตอนนั้นกูพยายามจับสีหน้ามันแต่มันก็ดูจะปกติดี ไม่ได้ถามอะไรถึงทัวร์เลย ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากของมัน จนนี่เข้าเดือนพฤศจิกายนเข้าไปแล้ว มันเองก็คบคนอื่นมาอีกเรื่อยๆ จากที่เห็นไม่เกินสองอาทิตย์ก็เลิกมาตลอด มันเล่นลากไอ้แสตมป์ไปมั่วด้วยสนุกสานกันดีไม่พอยังมาชวนกูอีก หลายรอบที่เกือบตบะแตกไปเหมือนกัน ก็ของอย่างนี้มันเอามายั่วได้ซะที่ไหนล่ะ เหอะๆ แต่ก็นะ..พอกูนึกหน้าไอ้สลิ่มโกรธไม่ยอมคุยกับกูแล้ว มันเลยทำให้กูไม่สามารถไปได้อ่ะดิ ถ้าไปแล้วสลิ่มมันจับไม่ได้ก็คงโชคดีไป แต่ถ้ามันเสือกจับได้ขึ้นมา กูคงไม่ต้องเกิดเลยแหละมั้ง เหอะๆ
“คนไหนวะ” กูถาม
“คนใหม่” ไอ้พีตอบ
“เหอะๆ เยอะนะมึงอ่ะ” กูพูด
“เอาบ้างไหมล่ะ” มันถามขำๆ
“ก็อยากอยู่” กูตอบ ก็อยากอ่ะมันอยากไง..แต่มันทำไม่ได้ไง เหอะๆ
“น้องมันไม่รู้หรอกน่า” ไอ้พีพูด
“เหอะๆ” กูหัวเราะตอบรู้สึกกลัวขึ้นมาจับจิต
“ไม่เบื่อหรอวะ” มันพูดถาม
“เบื่อไร” กูถามกลับ
“สลิ่ม” มันพูด รู้สึกกูกับมันจะถามคำตอบคำเหมือนคนขี้เกียจพูดอย่างนั้นแหละ
“ฮึ..” กูตอบทันที มีตั้งหลายมุมที่กูชอบมัน แล้วจะไปเบื่อได้ไงวะ
“จริงอ่ะ” มันถามย้ำอีก
“เออ” กูตอบ
“ทำไมวะ” มันยังสงสัยไม่เลิก หันมามองหน้ากู
“ก็กูรักของกูอ่ะ” กูตอบ
“ทำไมมึงไม่เบื่อ กูไม่เชื่อหรอก” มันพูด
“ก็เรื่องของมึงดิ” กูพูดขำๆ
“มึงจะไม่เบื่อเลยเนี่ยนะไอ้เมตร คนอย่างมึงเนี้ยนะ ไม่น่าเชื่อว่ะ” ไอ้พีพูดเสียงเหมือนไม่เชื่อจริงๆ
“เหอะๆ” กูหัวเราะ เพราะก็ไม่เชื่อตัวเองเหมือนกัน
“มึงคบกับน้องมากี่ปีแล้ววะ” มันถาม
“ปีนึงแล้วเนี่ย” กูตอบ
“กูให้อีกเดือนเดียวอ่ะ” มันพูด
“ปากเสียไอ้สัตว์” กูหันไปผลักหัวมัน
“เค้าออกจะรักกันเหอะ” กูบอกยิ้มๆ
“มึงนั่นแหละ หาเป็นตัวเป็นตนบ้างเหอะ ทำตัวไปวันๆอยู่ได้..” กูพูด
“ก็มันน่าเบื่อนี่หว่า” มันพูดเซ็งๆแล้วยกเบียร์ซดอีก
“มึงก็หาคนที่ใช่สักทีดิ” กูพูด
“ก็มันไม่มีอะ ให้กูหายังไงวะ” มันพูดเสียงเหมือนไม่เชื่อในความรักประมาณนั้น
“................” กูเงียบหันไปมองหน้ามันที่มองกระป๋องเบียร์ที่หมุนไปมาอยู่ในมือมัน
“ทัวร์มันรักมึงนะ” กูพูด ไอ้พีหันมามองหน้ากูทันทีแล้วก็หันกลับไป
“แต่ตอนนี้คงไม่ได้รักแล้วมั้ง ที่กูพูดนี่หมายถึงแต่ก่อน” กูกลับคำกวนมัน
“เหี้ย” มันด่า
“มันอยู่ไหน” มันถาม
“บ้าน” กูตอบ
“วันเกิดสลิ่มเดี๋ยวก็คงมา” กูบอก เพราะอีกสี่วันก็จะถึงวันเกิดของสลิ่มแล้ว
“..................” ไอ้พีเงียบนิ่งไป
“กูไม่เข้าใจมึงว่ะ กูคิดว่ามึงรักปาล์ม..แล้วมึงเป็นอะไรของมึงวะ” กูพูดอย่างสงสัย
“..................” ไอ้พีเงียบ
“กูก็ไม่รู้” มันตอบเหมือนเสียงหงอยอย่างกับเด็ก
“มึงถามใจตัวเองมึงให้ดีก่อนเหอะว่ะไอ้พี มึงน่ะไม่ใช่เพราะไม่มีใครเลือกมึง แต่มึงน่ะจะเลือกใคร..ทุกคนที่เข้ามาในชีวิตมึงไม่มีสิทธิ์เลือกมึง แต่มึงมีสิทธิ์เลือกเค้า แสดงว่าเค้าให้ความสำคัญกับมึง” กูพูดเตือนสติมัน สำหรับกูถ้ารู้ตัวว่ารัก ก็คือรักว่ะ ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้เลย ถ้าไม่รักทำยังไงกับกูก็ไม่รักหรอก ของอย่างนี้ก็นะ..บางคนแม่งไม่รู้ซื่อหรือโง่ รู้สึกตัวแม่งโคตรช้าได้อีก เหมือนกับแบบว่าจะรู้ตัวว่ารักเค้าไปแล้วก็ตอนที่เสียเค้าไปแล้วนั่นแหละ พวกนี้แม่งโง่ เห็นแล้วขัดลูกตากูจริง อยากจะถีบ
“แต่กูไม่รู้..” ไอ้พีหันมาเหมือนจะเถียง
“มึงรู้พี ตัวมึงเองนะเว้ย” กูหันไปบอก เริ่มอารมณ์ขึ้นนิดหน่อยละกู รู้สึกเหมือนอยากถีบเพื่อนตัวเอง  กูรู้ว่าเรื่องหัวใจมันบังคับให้รักกันไม่ได้หรอก อย่างเมื่อตอนนั้นที่กูเคยพูดกับมันและคาดคั้นว่ามันรู้สึกยังไงกับทัวร์ แต่มันก็ไม่เสือกพูด กูก็คิดว่ามันเอาทัวร์เล่นๆ ไม่อยากไปยุ่งวุ่นวายอย่างน้อยมันก็ชีวิตของมันต้องให้มันเลือกเอง แต่เวลากูพูดถึงทัวร์ทีไร ไอ้ห่าพีแม่งก็มีท่าทีแปลกๆทุกทีไป
“ถ้ามึงรักใครสักคน มึงจะรู้สึกไม่เบื่อเค้าไปเอง..และถึงมึงจะเบื่อ มึงก็จะไม่รู้สึกอยากเลิกกับเค้า เพราะมึงห่วงเค้า มึงหวงเค้า อย่างมึงกับปาล์ม มึงให้ความสำคัญกับปาล์ม มึงบอกกูว่ามึงรักปาล์ม..แต่กูไม่เห็นเลยว่ามึงจะทำอะไรเพื่อปาล์ม นั่นอาจจะเพราะจริงๆแล้วมึงไม่ได้รักเค้าจริงๆ หรืออีกหนึ่งอย่างคือ..มึงเห็นแก่ตัว ถ้ามึงรักเค้า..ทำไมมึงไม่รั้งเค้าไว้ล่ะ” กูพูดไปตรงๆ
“แต่กู..” ไอ้พีอ้ำอึ้ง
“ถ้ามึงรักปาล์ม ทำไมมึงถึงไม่ยอมหยุดที่ปาล์มล่ะวะ” กูพูด
“แต่ถ้ามึงคิดว่ามันเป็นปกติธรรมดาของผู้ชายละก็นะ มึงก็ต้องรักคนที่เค้ารับมึงตรงนี้ให้ได้แล้วว่ะ แต่มันจะมีหรอวะ..มันไม่มีหรอก ใครจะชอบให้ผัวตัวเองไปมีอะไรกับคนอื่น” กูพูด
“มึงลองถามตัวมึงเองเหอะ ว่าที่จริงแล้วมึงเคยรักปาล์มไหม..ถ้ามึงหาคำตอบได้ว่ารักหรือไม่รัก เดี๋ยวมึงก็จะรู้เองแหละว่ามึงกำลังรู้สึกรักใครอยู่ ตอนนี้มึงกำลังคิดถึงใคร คนที่ทำให้มึงคิดถึงได้บ่อยๆน่ะใคร คนที่ผลุดเข้ามาในความคิดมึงคนแรกน่ะใคร” กูพูด เดี๋ยวกูจะล้างสมองมันละ เพราะกูเริ่มหมันไส้ ฮ่าๆๆ
“มึงอย่าหลอกตัวเองเว้ย ถ้ามึงไม่อยากให้ซ้ำรอยแบบเรื่องของปาล์มอีก” กูพูด
“................” ไอ้พีเงียบนิ่งไปสนิท กูเลยแย่งกระป๋องเบียร์มาจากมือมัน
“มึงจะบอกว่ากูรักทัวร์มันใช่ไหม” มันพูด
“กูไม่ได้พูดสักหน่อย มึงคิดเองนะ” กูย้อน
“มึงทำแบบนั้นกับทัวร์ตั้งแต่แรกทำไม” กูพูด คราวก่อนมันไม่ยอมบอกเหตุผลกับกู คราวนี้กูจะต้องรู้ให้ได้ล่ะนะ
“กูหมันไส้” มันตอบ
“กูไม่ชอบที่มันชอบอาละวาดเวลามึงไปมีคนอื่น ไม่ชอบเวลามันคิดอยากจะทำอะไรใครก็ได้..เห็นแล้วกูหมันไส้ก็แค่นั้น” มันพูด
“แค่นั้น กูเป็นผัวมันกูยังไม่รู้สึกห่าไรเลย” กูพูดขำๆ
“ห่า ก็เพราะมึงไม่รู้สึกอะไรไง แล้วมันแม่งชอบปากดีกับกูตลอด หมันไส้แม่ง” มันพูดเหมือนไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ก็เลยจับทำเมียว่างั้น” กูย้อนแกล้งมัน
“แล้วไงต่อล่ะ..” กูพูดเป็นเชิงถาม
“มันเสือกยั่วกูก่อนเองนะ ช่วยไม่ได้นิ” มันพูดไม่ยอมหันมามองหน้ากู
“ถ้ามึงไม่อยากเอานะพี ใครจะไปทำอะไรได้วะ” กูพูด
“กูไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะเว้ย” มันเถียง
“มึงก็เข้าข้างมันอ่ะ” มันหันมาพูดใส่เหมือนน้อยใจกูอีก
“กูไม่ได้เข้าข้าง โอเคทัวร์มันก็ผิดที่ยั่วมึงแต่มันก็ไม่ผิดที่มันเป็นคนนิสัยแบบนั้นไม่ใช่รึไง คนเรามันเกิดมาไม่เหมือนกันนะเว้ยไอ้พี..ส่วนมึงก็ผิดเหมือนกัน มึงต้องยอมรับดิวะ” กูบอก
“กูจะบอกมึงให้นะ ทัวร์น่ะ..มัน..” กูเว้นเสียง ไม่รู้จะพูดบอกมันไปยังไงดี
“มันไม่ใช่คนแบบที่มึงคิดหรอกนะ อืม..จะว่าไงดีอ่ะ” กูหันไปมองก็เห็นไอ้พีมันนั่งจ้องหน้ากูอยู่แล้ว
“ที่มันคบกูอ่ะ แล้วที่มันแรงอ่ะ..มันก็แรงไปงั้นแหละ กูทำให้มันเสียใจตลอด กูอ่ะผิดเอง” กูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงอ่ะดิเนี้ย
“.................” ไอ้พีเงียบมองหน้ากูงงๆอีก
“เอาเป็นว่า มันเคยบอกกูวันที่กูไปเจอมึงกับมันที่ห้องวันนั้นน่ะ ว่ามันรักมึง..แล้วก็ร้องไห้ มึงคงเข้าใจใช่ไหมว่าหลังจากนั้นที่มันเลิกกับมึงน่ะเพราะอะไร” กูพูด
“กูก็รู้ว่ามันคงจะชอบกูบ้างแหละ” มันบอก
“แต่กู..” มันทำหน้าคิดหนักอีก
“มันเรื่องของมึงแล้วว่ะ หัวใจมึง ก็ตัดสินใจเอาเองเหอะ” กูบอกแล้วตบไหล่มันเบาๆ แล้วยื่นกระป๋องเบียร์ให้
“ไปหาเมียดีกว่าว่ะ มึงทำซะกูเครียดเลยเนี่ย” กูพูดแล้วยิ้มให้มันก่อนที่จะเดินเข้าร้านไปเพราะจะไปเอากุญแจรถ แล้วโทรหาสลิ่มเพราะบอกว่าจะไปหาที่ห้อง แต่ฟังดูเสียงมันแปลกๆ ถามคำตอบคำแต่กูก็ไม่ได้ถามอะไรไปมากกว่านั้น แค่บอกว่าจะไปหาแล้วก็วางสายไปเท่านั้น


.............
.............

[เบบี้]

ก๊อก ๆ  ๆ

กูยืนรออยู่สักพัก ดูเหมือนข้างในห้องจะเงียบไปมากๆ กูเลยยืนเคาะอีกครั้งเพราะขี้เกียจหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าเป้ แต่ยืนอยู่สักพักก็ดูเหมือนข้างในจะเงียบผิดปกติ เลยคิดว่าสลิ่มคงไม่อยู่ในห้อง กูจึงหยิบกุญแจแล้วไขประตูเปิดเข้าไป
“..................” กูถอดรองเท้าไว้หน้าห้อง ห้องเงียบมากในใจนึกว่าสลิ่มคงลงไปข้างล่าง
“เฮ้ย!” กูร้องเบาๆด้วยความตกใจนิดหน่อย เพราะหลังจากถอดรองเท้าเสร็จ หันไปเห็นสลิ่มมันกำลังหกสูงอยู่ติดผนังห้อง มันเลื่อนเก้าอี้กับโต๊ะเล็กที่ติดห้องที่ไว้สำหรับกินข้าวไปติดผนังอีกด้าน แล้วมันก็หกสูงนิ่งอย่างกับศพที่ถูกเอาโลงศพตั้งขึ้นอ่ะ
“อ๊ะ เอ่อ..” กูได้แต่อ้ำอึ้ง สายตาสลิ่มมันมองมาทางกูแต่แม่งน่ากลัวอ่ะ มึงเข้าใจไหมวะว่าแม่งโคตรน่ากลัว ก็มันเสือกเล่นมองกูกลับหัวกลับหางอย่างนั้นอ่ะ แถมนิ่งได้อีก O_O
“สลิ่ม” กูเรียกแล้วเอากระเป๋าวางไว้บนเตียง สลิ่มหลับตาไปแต่ยังนิ่ง ตัวแม่งนิ่งอย่างกับเสาอ่ะ นิ่งเหมือนคนยืนปกติแต่มึงมันเอาแขนยืนแทนนะตอนนี้ ไม่ได้เอาขายืน
“เป็นอะไรรึเปล่า” กูเดินไปแล้วนั่งอยู่ตรงหน้ามัน สลิ่มลืมตาขึ้นมาแล้วมองกู
“ไม่สบายหรอ” กูถามแล้วจับหน้าผากมัน จับตรงคอมัน กูไม่อยากจะบอกว่าเมื่อตอนม.หกเทอมแรก มันแอบไปสักมาอีกรอบแล้ว  คราวนี้แม่งหลอกกูซะสนิทใจ เพราะมันทำพาวเว่อร์พ้อยเป็นตัวหนังสือว่า Salim แล้วให้กูเลือก กูก็เลือกไปดิว่าอันไหนสวยอันไหนไม่สวยเพราะคิดว่ามันเอาไปทำงาน  แต่กลับมาจากบ้านที่ภูเก็ตอีกที  ไอ้พาวเว่อร์พ้อยคำว่า Salim แม่งไปติดอยู่ตรงคอมันแล้วเรียบร้อย แต่ดีที่ตัวหนังสือมันไม่ได้ใหญ่อะไรมากนัก เป็นตัวภาษาอังกฤษแบบตัวเขียนเล็กๆอยู่ทางต้นคอเกือบถึงหูทางด้านซ้ายของมัน คอมันขาว ไม่เป็นไรกูรับได้ อย่าสักลายใหญ่ๆเป็นพอ แบบประมาณว่ามาอีกทีล่อมาเต็มหลังอาจารย์หนูแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ กูจะลากมันไปลบอย่างด่วนอ่ะ เหอะๆ
“หลบหน่อย” มันพูด กูเลยลุกขึ้นยืนแล้วหลบมัน มันตีลังกาเอาขาลงแล้วยืนเป็นปกติแบบที่มนุษย์เค้ายืนกัน
“................” แล้วมันก็ไม่พูดอะไรต่อ เดินเข้าห้องน้ำไปจนกูงงว่ากูไปทำอะไรผิดรึเปล่า พอมันออกมาจากห้องน้ำ มันก็เดินไปเปิดเพลงที่โน้ตบุ๊คแล้วนั่งจ้องหน้าจอโน้ตบุ๊คอยู่อย่างนั้น
“เป็นอะไร” กูเห็นท่าไม่ดี เลยเดินเข้าไปกอดมันจากด้านหลัง สลิ่มนั่งนิ่ง
“เปล่า” มันตอบเสียงเบาผิดวิสัยมากๆ กูหอมลงที่หัวมันเบาๆแล้วกอดมันไว้อย่างนั้น
“ง่วง” มันหันมาพูดบอกกูแล้วลุกขึ้นยืน กูเลยปล่อยมันออก สลิ่มเดินไปที่เตียงแล้วนอนลง มันเอาผ้าห่มมาห่มแล้วหลับตานิ่งไป กูได้แต่นั่งจ้องมันไม่กล้าถามว่าเกิดอะไรขึ้นอีก หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง สลิ่มมันก็หลับไปจริงๆเพราะหายใจสม่ำเสมอกัน กูเลยเอามือถือของตัวเองกดโทรหาไอ้เขตเพราะเผื่อมันจะรู้อะไรบ้าง
“ว่าไงเฮีย” ไอ้เขตพูดเสียงสดใสเหมือนเดิม
“มึงรู้ไหมว่าสลิ่มเป็นอะไร” กูรีบถามทันที
“เป็นอะไร” ไอ้เขตทำเสียงงงๆ
“ไม่รู้ว่ะ กูกลับมาที่ห้องมันก็ซึมๆไม่ยอมพูดอะไรเลย” กูบอก
“เฮียไม่ได้ไปทำอะไรผิดใช่ไหมล่ะ” ไอ้เขตย้อนอย่างกวนตีนกู
“เออสิ ไอ้ห่า” กูว่ามัน
“งั้นก็คงมีเรื่องเดียวแล้วแหละ” ไอ้เขตบอก
“เรื่องอะไรวะ” กูถามด้วยความสงสัย
“มันสอบไม่ติดน่ะ” ไอ้เขตบอก
“มึงอย่าบอกนะว่า..” กูพอจะนึกออกทันที เพราะเมื่อปลายเทอมที่แล้วมันพึ่งไปสอบโควตาของมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งซึ่งมีชื่อเสียงมากๆทางด้านศิลปะอะนะ และคณะที่มันเลือกเป็นคณะที่มันอยากเข้ามากด้วยคือ แฟชั่นดีไซน์ นั่นแหละ
“มันประกาศผลวันนี้หรอวะ” กูถามทันที
“ใช่ดิพี่ นั่งซึมทั้งวันอ่ะ” ไอ้เขตบอก
“ห่า ไรวะเนี้ย” กูบ่นเพราะไม่คิดว่าสลิ่มมันจะไม่ได้ กูรู้ดีว่าคณะนี้แม่งรับโควตาน้อย เด็กก็แข่งกันเยอะด้วย หนึ่งอย่างที่ต้องมีคือฝีมือกับความรู้ บวกกับดวงว่ะเรื่องแบบนี้ บางคนนี่ไม่ได้เก่งไปกว่ากันเลยแต่เสือกได้ซะงั้น
“แต่ที่จริงอ่ะ มันสอบอีกรอบได้อยู่แล้วแหละ ต้องรอตอนจบม.หกน่ะ แต่สลิ่มมันอยากได้โค้วตาก่อนเพราะมันจะได้ไม่ห่วงอะไร และมันคิดว่ามันจะได้อ่ะพี่ เพราะมันมั่นใจว่าทำได้ดี..มันก็คงเฮิร์ทแหละ” ไอ้เขตบอก
“แล้วอย่างนี้จะทำยังไงวะ” กูถามด้วยความเป็นห่วง
“ที่จริงมันสอบติดตั้งหลายที่แล้วนะ แต่มันเสือกไม่เอาเองอ่ะ..มันมองหลักๆไว้สองมหาลัย ก็มีมอนี้กับอีกมอคือเอกชนที่นั่นก็ยื่นเกรดกับสอบวัดเหมือนกัน แต่มันต้องรอตอนสลิ่มมันเรียนจบม.หกแล้ว แต่อย่างนี้ก็คงเลือกไม่ได้แล้วว่ะพี่ ก็ต้องรอจบม.หกเลย ต้องวัดแล้วล่ะว่ามันจะทำได้ไหม เพราะมหาลัยอื่นมันก็ไม่เอาอ่ะ” ไอ้เขตบอก ก็จริงๆนั่นแหละ มันสอบติดไปประมาณสองสามมหาลัยแล้ว ทั้งบริหารสองภาษา สถาปัตแล้วก็การบิน แต่มันก็ไม่เอาสักอย่าง เหมือนแม่งสอบเล่นๆวัดความรู้กับลองสนามไปงั้นๆ
“ถ้ามันไม่ได้สองมหาลัยนี้อ่ะ” กูถามอย่างกลัวแทน
“มันได้อยู่แล้วนะ อย่างมอเอกชนมันจะขอยื่นทุนเรียนฟรีทั้งหมด เกรดมันอ่ะรวมกันหกเทอมผ่านอยู่แล้ว..แล้วก็สอบวัดอีก ถ้าเข้าเอกชนไม่ค่อยแย่งกันเท่าไหร่หรอก ค่าเทอมแพงขนาดนั้นอ่ะพี่ ถึงจะเรียนฟรีนะ เวลาทำโปรเจคงานทีมันก็ใช้เงินเยอะเหมือนกัน อย่างปีที่แล้วได้ทุนไปแค่ห้าหกคนเองมั้ง แต่ถ้ามอรัฐอ่ะถึงมันจะไปสอบอีกรอบก็เสี่ยงหน่อย แต่ดูท่าแล้วจะไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก เหอะๆ” ไอ้เขตหัวเราะ
“หมายความว่ามันจะเอาสองที่นี้ให้ได้แน่งั้นดิ” กูพูด
“อืม ยิ่งมาพลาดแบบนี้นะ ผมว่าไม่รอดอ่ะ เฮิร์ทๆนี่ตัวดีเลย” ไอ้เขตพูดเหมือนรู้นิสัยเพื่อนตัวเอง
“แต่ถ้ามอรัฐถ้าได้รอบหน้านี่ไม่ใช่ทุนใช่ไหมวะ” กูถาม
“อืม ถึงสอบติดไงก็เสียเงินค่าเทอมอยู่ดี แต่สลิ่มมันอยากได้เรียนฟรีน่ะเพราะค่าใช้จ่ายมันค่อนข้างเยอะ แล้วพี่ดูมันใช้เงินส่วนตัวมันดิ น้อยซะเมื่อไหร่” ไอ้เขตบอก ก็จริงของมันนั่นแหละ ค่าเทอมคณะนี้แพงอยู่แล้ว ส่วนสลิ่มมันก็ใช้เงินเก่งใช้ได้เลยแหละ ใช้ไม่เคยคิดหรอก อยากได้ก็ซื้อๆๆตลอด
“แล้วมันเป็นไงบ้างอ่ะ” ไอ้เขตถาม
“นอนหลับไปแล้ว ไม่ยอมพูดอะไร กูเดินเข้าห้องมาแม่งหกสูงอยู่ กูตกใจหมด” กูเล่า
“ฮ่าๆๆ” ไอ้เขตหัวเราะ
“แล้วมึงอ่ะ ไม่ติดที่ไหนรึไง” กูถาม
“กร๊ากกกกกกก จะเหลือหรอ” มันพูดเสียงดัง
“ไม่ติด” มันพูดแล้วขำอีก
“ไอ้เหี้ย ดูจะภูมิใจเหลือเกินนะมึง” กูว่ามัน
“ฮ่าๆๆ ช่างมันเหอะ ผมรออีกรอบนึงน่ะ ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ช่างแม่ง” มันพูด
“เจริญ” กูว่ามัน
“สอบได้ก็ไม่ใช่ผมดิ” มันพูด
“เออนะ งั้นแค่นี้แหละ..ขอบใจว่ะ” กูบอก
“เคพี่ เจอกันที่ร้าน” มันบอก
“เออพี่..” มันเรียกกูไว้ก่อน
“หื้ม”
“พี่ให้ไรเป็นของขวัญมันอ่ะ” ไอ้เขตถาม
“ไม่บอก” กูตอบ ที่จริงวางแผนไว้หมดแล้วว่าจะซื้ออะไรบ้าง
“โด่” มันทำเสียงใส่
“แล้วมึงซื้ออะไร” กูถาม
“เรื่องไรจะบอก” มันย้อน
“แค่นี้นะพี่ บ้ายบาย” มันเล่นเสียงทะลึ่งใส่แล้ววางสายไปเลยทันที ทะลึ่งได้อีกนะไอ้ห่านี่ เฮ้อ..
   กูหันไปมองคนบนเตียง มันหลับนิ่งสนิทไปเลย กูเลยถอดกางเกงยีนออกแล้วคลานขึ้นเตียงเบาๆแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วไปใกล้ๆสลิ่มแล้วหลับบ้าง


..............
..............


“อื้อ..” กูงัวเงียลืมตาขึ้นเพราะสลิ่มมันเริ่มกระดิกตัว กูเหลือบตามองเห็นสลิ่มมันเงยหน้าขึ้นมามองหน้ากูงัวเงียไม่แพ้กัน
“หลับเหอะ” กูบอก เพราะกูยังไม่หายง่วงเลยเนี่ย หลับลึกขนาดนี้สามารถหลับต่อได้อีก
“ตื่นเลยเนี่ย” สลิ่มบ่นเสียงงัวเงียอีก กูเลยกอดมันเข้ามาแล้วขยับตัวเองเข้าไปหามัน
“หายใจไม่ออก” มันพูดแล้วเอาแขนดันตัวกูไว้
“.................” แล้วหลังจากนั้นกูก็ไม่ได้ยินเสียงสลิ่มอีก คาดว่ามันคงหลับตามกูไปอีกรอบนั่นแหละนะ ตื่นมาอีกทีมันก็นอนหันหลังแต่กูก็ยังกอดมันอยู่ดีนั่นแหละ ไปไหนไม่ได้ไกลหรอกกูอ่ะ กร๊าก
“.................” กูตื่นเต็มตาแล้วคราวนี้ มองออกไปข้างนอกคงใกล้จะหกโมงแล้วเป็นแน่ เพราะฟ้าเริ่มมืดแล้ว กูก้มลงหอมตรงคอสลิ่มมันเบาๆแล้วกระชับกอดมากขึ้น ทำเอาไอ้น่ารักที่นอนหลับนิ่งอยู่นี่สะดุ้งหน่อยๆ ตอนหลับก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ตอนตื่นมา ปากนี่หมายังเรียกมันว่าเฮียเลยอ่ะ T_T สลิ่มสะลึมสะลือหันมามองกูหน่อยๆ มันหน้างอเหมือนไม่อยากลืมตาแล้วเอาหน้าจะซุกหมอนอีก
“ตื่นเหอะ หิวแล้ว” กูกระซิบบอกอีกฝ่าย แล้วหอมแก้มมัน สลิ่มหลับตาแต่ก็ยังเอามือมาปิดแก้มตัวเองไว้เหมือนจะไม่ให้กูหอมมันอีกรอบ กูได้แต่ขำแล้วหอมมันลงไปที่มือมันนั่นแหละ มันเลยหันมามองกูค้อนๆ หน้าก็งออีก มันขยับตัวมานอนหงายเหมือนเดิม กูเลยได้ทีก้มลงจูบปากมันทันทีทั้งๆที่สลิ่มมันไม่ได้เปิดปากนั่นแหละ
“ไอ้บ้า” มันว่าเสียงเบาๆเหมือนยังปรับเสียงที่พึ่งตื่นกับเสียงปกติไม่ได้
“ตื่นได้แล้ว จะค่ำแล้วเดี๋ยวก็ปวดหัวหรอก” กูบอก
“ขี้เกียจอ่ะ” มันพูดแบบไม่สนใจแล้วตะแคงหันอีกด้าน กูเห็นอย่างนั้นเลยก้มลงจูบเข้าที่รอยสักตรงคอมัน ก็ช่วยไม่ได้กูมันเป็นพวกพูดไปจูบไปอยู่แล้ว กร๊าก กูชอบ..สลิ่มมันดันตัวกูเหมือนตกใจ แต่กูกดปากเน้นไปตรงนั้นอย่างหมันเขี้ยว
“ไอ้เมตร อื้ออ” มันร้องเหมือนไม่รู้จะห้ามกูว่ายังไงเพราะกูกดปากย้ำหนักกว่าเดิม มันหดคอทันทีเพราะว่าหนีกูไม่พ้น
“ตื่นรึยัง” กูพูดเสียงเข้มใส่
“...................” มันนิ่งเงียบเหมือนทำหน้าไม่พอใจ เหมือนกำลังจะเอาชนะกูอยู่ กูยิ้มมองหน้ามันอย่างเจ้าเล่ห์
“ลุก” กูบอกแล้วจ้องหน้ามันเขม็ง มันก็จ้องหน้ากูตอบเหมือนไม่ยอมอีก
“ถ้านับหนึ่งถึงสามไม่ลุก โดนแน่” กูขู่อีก
“...................” แต่สลิ่มมันกลับนอนนิ่งอีกแล้วมองหน้ากูเหมือนท้าทาย
“หนึ่ง” กูนับ
“สอง” แต่มันก็ยังนอนนิ่งอีก
“จะลุกไหม หื้มมม” กูหยิบผ้าห่มออกอย่างแรงแล้วจิ้มเข้าที่เอวมันทันที สลิ่มสะดุ้งสุดตัวปัดมือกูไปมา
“ฮ่าๆๆ” มันหัวเราะดิ้นจะหนี
“อ่ะหึ..” มันหัวเราะแล้วปัดมือกูออก กูหยุดจิ้มเอวมันแล้วมองหน้ามันตอนยิ้มน่ารักดี อย่างกับเด็กประถมยังไงอย่างนั้น กูชอบเวลาที่กูแกล้งมันแบบนี้แล้วมันหลุดยิ้มไม่รู้ตัว มันเหมือนเด็กที่ไม่รู้ประสีประสาอะไร
“ฮ่าๆๆ ไอ้เมตร..คึ” มันหัวเราะแล้วปัดมือกูออกไปมา กูดึงมันเข้ามากอดไว้แล้วจิ้มเอวมันอีก มันดิ้นสุดชีวิตจนดิ้นลงไปนั่งอยู่ที่พื้น
“อ่ะ หึหึ” มันยังนั่งหัวเราะไม่เลิก
“หึ” กูหัวเราะมองหน้ามันแล้วลุกขึ้น
“พับผ้าด้วย” มันยังมีแรงมาสั่งอีกนะ
“รู้แล้ว พูดทุกรอบเนี้ย ไม่เบื่อบ้างรึไง” กูบ่นแล้วหยิบผ้าห่มมาพับ
“ไม่เบื่อ” มันยักไหล่กวนๆแล้วเดินด้วยท่าทางกวนตีนเข้าห้องน้ำไป กูพับผ้าเสร็จก็เดินไปใส่กางเกง พอสลิ่มมันออกมาจากห้องน้ำกูก็เข้าไปล้างหน้าล้างตา ออกมานั่งรอสลิ่มมันที่กำลังแต่งตัวเพื่อจะไปร้านด้วยกัน
“.................” กูจับหัวสลิ่มมันหลังจากที่มันล็อกห้องเสร็จ มันหันมามองหน้ากูหน่อยๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“กลับบ้านไหมวันนี้” กูถาม
“ว่าจะกลับพรุ่งนี้” มันตอบ
“แล้วแม่กับพ่อรู้เรื่องรึยัง” กูถาม
“................” มันเงยหน้ามามองหน้ากูเหมือนสงสัยแต่ก็เหมือนรู้ว่ากูหมายถึงอะไร
“รู้แล้ว” มันตอบ
“แล้วเค้าว่าไง” กูถามอีก
“ก็ไม่ว่าไง บอกว่าให้พยายามใหม่” มันบอก
“อืม ไม่ต้องคิดมากหรอก..มันผ่านมาแล้ว ถือว่าไปลองข้อสอบก็แล้วกัน” กูบอกแล้วลูบหัวมัน มันพยักหน้าตอบให้
“แต่มึงคอยดูแล้วกัน..” มันพูดขึ้นขณะที่รอลิฟต์
“มันจะต้องมีชื่อกูอยู่ในนั้น” มันพูดแต่ตายังมองไปที่ลิฟต์อยู่
“..................” กูเงียบ ไม่รู้จะพูดบอกมันว่ายังไง เพราะกลัวว่ามันจะคาดหวังมากเกินไป
“กูต้องทำได้สิ” มันพูดอีก
“กูทำได้อยู่แล้วแหละ” มันพูดย้ำอีกครั้ง อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมาซะงั้น สลิ่มยืนนิ่งแล้วปาดน้ำตัวเองอย่างลวกๆ
“ทำไมไม่เป็นกูล่ะ” มันหันหน้ามามองหน้ากู น้ำตาก็ไหลพรากเลยทีนี้ กูจับมันเข้ามากอดไว้ สลิ่มยืนนิ่งให้กูกอดอยู่อย่างนั้นจนลิฟต์มาและก็ไป
“ฟื้ดดด~~” มันสูดน้ำมูกแล้วดันตัวกูออกเบาๆ ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ร้องทำไมวะเนี้ย” มันพูดแล้วยิ้มออกมาแต่ไม่มองหน้ากู
“...............” สลิ่มยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง
“กูพยายามแล้ว แต่มันคงไม่พอสินะ” มันพูดเสียงสะอึกนิดหน่อย มือก็กำสายกระเป๋าของตัวเองแน่น
“มึงทำได้สลิ่ม กูเชื่อว่าอย่างนั้น” กูลูบตรงท้ายทอยมันเบาๆ สลิ่มเงยหน้ามามองหน้ากู กูยิ้มตอบให้
“เริ่มต้นใหม่นะ มึงยังมีโอกาสอีกตั้งหลายครั้ง..” กูบอก
“อืม” มันพยักหน้าตอบให้
“คนเพียบพร้อมอย่างกู ใครไม่รับก็บ้าแระ” มันพูดยิ้มติดตลกขึ้นมาซะงั้น
“หึ เศร้าได้ไม่เท่าไหร่เองนะ” กูพูดแล้วตีที่หน้าผากมันเบาๆ
“กันต์ศักดิ์คนนี้ไม่ยอมแพ้หรอก” มันพูดแล้วชี้เข้าที่อกตัวเองอย่างมั่นใจแล้วทำหน้าทำตากวนๆ ทั้งๆที่คราบน้ำตายังอยู่เต็มหน้าอยู่เลย
“หึ ทะลึ่ง” กูพูดแล้วเช็ดน้ำตาให้มัน ก่อนที่จะหันไปกดลิฟต์อีกครั้ง คืนนั้นกว่าจะได้กลับก็เกือบตีสอง กูกลับมานอนที่หอสลิ่ม ตอนเช้าก็ไปส่งมันที่โรงเรียนแล้วกลับไปนอนที่บ้านเพราะง่วงแบบไม่ไหวจะเคลียร์ เดี๋ยวตอนบ่ายๆก็ต้องไปหาซื้อของขวัญให้สลิ่มมันอีก ตอนเย็นก็ไปรับมันส่งที่บ้านอีก แต่ก็ช่างมันเหอะเดี๋ยวกูก็ต้องไปภูเก็ตอีกและก็ต้องอยู่อีกหลายวัน อยู่นี่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันก็เอาให้มันคุ้มๆหน่อยล่ะนะ

..................>>>><<<<...................

รอบนี้แปะรูปสักตัวอย่างให้ดู กูขอย้ำว่าตัวอย่าง ..ไม่ต้องสาระแนเอาหน้านายแบบไปจิ้นล่ะ 555+]
สักอยู่ที่คอประมาณนั้น และ เล็กประมาณนั้น (กว่าจะหารูปได้ แสรด.. )

[anajulia]

^
^
^
กรรม วิ่งหางกระดิกตามเข้ามานึกว่ามาต่อ
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ได้รีเลขสวย ไม่ใช่แค่ตอง แต่เป็นสี่
กรั่กๆๆๆ กินเรียบ
........................................


โอ๋ๆๆๆ สลิ่ม ไม่เป็นไรนะคะ ร้องไห้แงๆเลย ให้พี่เมตรมันทำหน้าที่บ้างก็ดี
นานๆทีจะได้โอ๋  

จิ้มๆรีล่าง ปลื้มใจนะคะเนี่ย ^o^
v
v
v

[ï_Kiss_U♥]

^
^
5555 เลขสวยจิง รีบน

[M23]

ไอ้พีนี่นิสัย  
ต้องให้พี่เมตรสั่งสอน
เป็นกำลังใจให้สลิ่มและเบบี้คร่า
..สักขนาดนี้กำลังดี เก๋ดี

[ishiya]

ไอ้พี่พีเริ่มรู้ใจตัวเองเเล้วใช่ป่าว  ดีเเล้วล่ะ...ทัวร์จะได้มีความสุขซะที

[Poes]

ดีใจที่พีเลิกกับปาล์มแล้ว  แต่ว่าสักสวยอะ แต่ไม่กล้ากลัวโดนซ้อม 

[Ramika]

ให้จิ้นหน่อยเหอะ จะหวงเก็บไว้เองหรือไง

[Little Devil]

เคืองไอ้นายพี....
พี่เมตรปลอบรับขวัญน้องสลิ่มก่อนเลย

[indy❣zaka]

นายแบบไม่เอาไปจิ้น แต่ขอเอาไปกรี๊ดนะจ๊ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดด ทั้งขาวทั้งหล่อ อ๊ายยยยยยย   

[naiin]

รูปตัวอย่างก็เหอะ นายแบบหล่อโครต      พยามอีกรอบล่ะกันกำลังใจจากเมตรล้นหลามขนาดนั้น น้องหลิ่มสู้ๆๆๆๆ

[JJHJJH]

โห่วววววววววววว สลิ่มมมมมมมน่าจ๋งจ๋านนนนนนนนนนน

[yoyo]

ดูหน้านายแบบรอยสักแล้ว...
นี่มันซี่นี่นา  คนที่เป็นนักร้อง สักชื่อดิว คนที่เป็นแฟนกอล์ฟ(กอล์ฟ ไมค์)
แต่ที่สำคัญ..  ผู้หญิง(ทอม) จ้า 
คิดหน้าสลิ่มเป็นงี้ซะแล้ว เค้าขอโต้ดด

[Fanun]

สลิ่มน่าสงสาร แต่ดีแล้วแหล่ะที่เมตรอยู่ข้างๆๆ

ไอ้พี่พีจะมาสับสนมึนงงอะไรอีก    พี่เมตรจัดการสั่งสอนไปเลย


เป็นกำลังใจให้เบบี้ค่าา

[@StaR@]

ขอให้พีคิดได้เร็วแล้วกันนะพี
ส่วนพี่เมตรตอนนี้น่ารักดีนะ
สลิ่มไม่เป็นไรเดี๋ยวเอาใหม่นะ
อย่างสลิ่มอ่ะทำได้อยู่แล้ว

[both^^]

เอาใจช่วยพีให้รู้ใจตัวเองเร็วๆ
พี่เมตรอ่านขาดมากจุดนี้ 55+

สลิ่มไม่เป็นไรนะ ครั้งหน้าเอาใหม่
กำลังใจเพียบเลยเหอะ

[jimmyFG]

พีเลิกกับปล้ามแล้ว ฮ่าๆ

พี่บี้จะโหดไปถึงไหนเนี้ย

เค้ากลัวนร้าส์

[bow55]

อีพี

รู้ตัวเองเถอะวะ

[lasom]

คนอื่นเค้ามีเรื่องหนักหัวกันทุกคน แต่ไมเมตรมันดูลั้นลาปาจิงโกะขนาดนี้ฟ่ะ

[Kfc_Pizza]

 
ชอบทั้งนายแบบและรอยสัก
น่ารักโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรร
 

[kaporzung]

เด๋วพีมันก็คิดได้เองแหละ แหม กลับมาอีกครั้งกับเรื่องสลิ่มเมตร อิอิ ชื่นใจมีเรื่องให้กุ๊กกิ๊กกันตลอด

[a_tapha]

ปลอบใจสลิ่มด้วยคน   

[qq_oo]

สลิ่มสูๆๆๆๆ

[aehJTS]

พีเลิกกับปาร์มแล้ว ไม่ได้เข้าข้างใครนะแต่ดีใจโคตรๆ เลยอะ
เมตรกับสลิ่มหน้ารักขึ้นทุกวัน สอบอีกทีข้อให้สลิ่มติดที่เถอะ

รูปที่คุณเบบี๋เอามาลงไม่ทันอ่านข้อห้ามก็จิ้นจนน้องมันเหลือแต่ตัวแล้ว

  เบบี๋คะ

[nunamicky]

สู้ สู้ หนูสลิ่ม
เจ้ก็เชื่อว่าหนูต้องทำได้จ๊ะ

[Killua]

หึหึ +1 จัดไป