หัวข้อ: Memorial~รักแรก รักสุดท้าย [แจ้งข่าวหน้า 516: 29/ก.ย/57]

[kaporzung]

เย้ ดีใจได้อ่านในมุมมองของสลิ่มบางแร้ว ^ ^~

[เบบี้]

ตอนที่79  ขอโทษที่รัก..หมดหัวใจ (เขต)


“เข้ากี่โมงวะ”ไอ้หน้าตาดีที่นั่งอยู่ข้างๆผมนี่ถามอย่างไม่สบอารมณ์นิดหน่อย ก็แน่ล่ะ มันกำลังดูขี้เกียจและหน้าตาง่วงสุดๆ
“แปดโมงครึ่ง”ผมพลิกนาฬิกาข้อมือที่มันซื้อให้ขึ้นดูแล้วตอบมันไป
“ง่วงอ่ะ ง่วงๆๆ..ไม่อยากเข้า”มันร้องโวยวายนิดหน่อย เอาคางเท้าไว้บนโต๊ะไม้หินอ่อน
“กูจะไปซื้อขนม มึงเอาไรกันเปล่า”ไอ้เวถามแล้วลุกขึ้นยืน
“เอาโอวันตินกับแซนวิช”ไอ้ที่ง่วงๆอยู่เมื่อกี้ พอพูดถึงของกินมันก็ได้ตลอดแบบนี้เนี่ยแหละ
“กูเอานมเปรี้ยวผลไม้รวมอ่ะ”ผมบอกมันแล้วยื่นเงินให้
“จ่ายให้ด้วยดิ”มันหันหน้ามายิ้มให้หน่อยๆ ผมได้แต่ส่ายหัวเซ็งๆแล้วหยิบเงินเพิ่มจ่ายให้มันไปด้วย
“กูไปด้วย”ไอ้วิทย์พูดขึ้น ไอ้เวไม่ได้ตอบอะไรแต่ไอ้วิทย์ก็ลุกขึ้นเดินตามไป
“ไอ้วิทย์คงยังรักไอ้ห่าเวอยู่แน่ๆ”สลิ่มพูดขึ้นลอยๆ กูก็ยังรักมึงอยู่เหมือนกัน แม่ง ไม่เคยรู้ตัว
“อืม คนมันรักไปแล้ว เลิกง่ายๆได้ที่ไหน”ผมพูดบอก
“...............”สลิ่มเงียบ หันมามองหน้าผมแล้วขมวดคิ้วมอง
“ก็ใช่”มันพูดบอก
ผมได้แต่นั่งมองหน้ามันอย่างกวนๆ มันก็ทำหน้าตากวนส้นตีนตอบแบบไม่ยอมแพ้ สุดท้ายแล้วก็ต้องหัวเราะออกมาทั้งคู่ว่ากำลังนั่งทำหน้าอะไรกันอยู่ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกหลงรักมันไปแล้ว ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย แต่พอมันเริ่มห่างจากผมมากขึ้น เริ่มทำกิจกรรมโดยไม่มีผม เริ่มสนิทกับเพื่อนคนอื่น และไปไหนมาไหนกับไอ้เวและไอ้วิทย์ ผมก็เริ่มรู้ตัวว่าผมขาดมันไม่ได้ ไม่อยากให้มันไปอยู่กับคนอื่น ไม่อยากให้มันสนิทกับคนอื่นมากกว่าผม แต่มันก็เท่านั้นแหละนะ ผมจะไปพูดอะไรได้ ผมเลือกเดินทางที่ยังเดินต่ออย่างราบรื่นดีกว่าที่จะเดินไปแบบมองหน้ากันอย่างไม่สนิทใจมากกว่า ถ้าผมเลือกที่จะบอกรักมันไป ความรักและความห่วงใยระหว่างเพื่อนที่มันเคยมีให้ ผมยังเชื่อว่ามันก็คงมีให้ผมไม่เปลี่ยนแปลงแต่การที่จะคบกันอย่างสนิทใจมันก็คงจะไม่มีอีกต่อไป ผมเชื่อว่าคนอย่างสลิ่ม ถ้าผมได้สารภาพรักออกไป มันก็คงยิ้มแล้วดึงคอผมไปกอดเหมือนเป็นการบอกย้ำให้ตัวผมได้รู้ว่า มันรักผมแบบไหนก็เท่านั้น 
เรื่องนี้มีแค่ไอ้วิทย์เท่านั้นที่รู้ เพราะมีช่วงหนึ่งที่ผมค่อนข้างจะเครียดเรื่องนี้นิดหน่อย ไม่รู้จะปรึกษาใครดี ก็เลยเปิดใจคุยกับไอ้วิทย์มัน ไอ้วิทย์ก็เฮฮาเพลย์บอยตามประสาอยู่แล้ว พอมารู้เรื่องนี้เข้ามันก็ตกใจนิดหน่อยแต่แค่บอกให้ผมทำใจก็เท่านั้น เพราะมันเองก็รู้ดีแก่ใจว่าสลิ่มมันเป็นคนยังไง  ผมก็เลยต้องทำอย่างที่มันบอกนั่นแหละนะ รัก..อยู่ห่างๆ ห่วงเท่าที่เพื่อนคนนึงเป็นห่วงได้ ผมพยายามขีดเส้นระหว่างผมที่จะกระทำกับมันให้มันพอดีเหมือนกับเป็นเพื่อนคนหนึ่งก็เท่านั้น ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ผมจะแสดงอาการอะไรออกไปให้มันรับรู้ ตัวผมเองก็ขี้เล่น ตัวมันเองก็เหมือนกัน มันก็คงอ่านไม่ออกและคิดไม่ถึงว่าผมจะคิดเกินเลย และด้วยความที่สนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกัน นอนด้วยกัน กินด้วยกัน มันเลยทำให้ไม่มีช่องว่างให้สลิ่มมันจะคิดว่าผมรักมันไปแล้วได้เลย
“โหล”มันกดรับโทรศัพท์หน้าตาหงิกงอนิดหน่อย คาดว่าคงเป็นพี่เมตรโทรมาแหละ
“ก็บอกไปแล้วอ่ะว่ากลับเย็นๆ”มันพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“พี่เชนจะมาดูด้วย เค้าก็ต้องมาดูสิ..เค้าเป็นคนหางานให้กูนะ”มันพูดต่อปากต่อคำอย่างไม่ยอม ปกติมันก็เป็นคนไม่ยอมใครอยู่แล้ว ยิ่งเรื่องเถียงใครนะ ปะ ฉะ ดะมากๆ ไม่เคยยอมแพ้เลย 
“มารับตอนซ้อมเสร็จได้ไหมล่ะ”มันพูดเสียงเบาลง
“อืม เดี๋ยวซ้อมเสร็จจะโทรไป”มันพูดอีก
“จะไปพร้อมไอ้เขต เออ..อ่ะ มันจะคุยด้วย”สลิ่มหันมาพูดบอกผมแล้วยื่นมือถือให้ ผมรับมายิ้มๆ
“ว่าไงค้าบเฮีย”ผมพูดอย่างกวนตีน 
“เย็นนี้มึงจะไปพร้อมมันใช่ไหม”พี่เมตรถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดหน่อย
“ครับ”กูตอบ
“ดูให้กูด้วยนะ กูจะไปมันก็ไม่ให้ไป”พี่เมตรพูดอีก ผมก็เข้าใจล่ะนะ พี่เค้าก็ดูจะขี้หึงน้อยซะเมื่อไหร่ เหมือนจะเป็นคนไม่ค่อยอะไรกับใคร แต่หน้าตาเอาเรื่องใช่ย่อย นิสัยก็ดูลุยๆดี ผมถูกใจก็ตรงนี้แหละ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่ผมไม่รู้สึกขุ่นเคืองอะไรที่พี่เมตรจะคบกับสลิ่มมัน ตลอดที่ผ่านมาใครที่มาจีบมันไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ผมจะรู้สึกไม่ชอบและไม่พอใจนิดหน่อย ถึงแม้ผมจะให้ได้แค่คำปรึกษากับสลิ่มมัน มีปัญหาก็คอยช่วยเหลือ แต่ใจจริงลึกๆแล้วไม่ชอบให้มันไปยุ่งกับคนพวกนั้น ไม่ชอบให้มันคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงหรือผู้ชายคนอื่นเลย ไม่ใช่แค่เพราะผมไม่ถูกชะตากับพวกที่เข้ามาในชีวิตมัน แต่มันรู้สึกเหมือนยังไม่ใช่ เพื่อนที่ผมรักคนนี้ต้องไม่ได้แฟนเป็นคนพวกนี้ ถึงที่ผ่านมาสลิ่มมันจะคบเล่นๆกันใครมาเรื่อย เพราะมันไม่เคยตกหลุมรักใครเลยสักที มันดูจะเป็นคนเฉยๆอะไรก็ได้ ยังไงก็ได้ ผมเลยสบายใจเรื่องนี้ว่ามันจะไม่รักใคร อีกทั้งคนที่เข้ามาหามันแต่ละคน ตัวสลิ่มมันเองก็ดูจะไม่ค่อยถูกใจสักเท่าไหร่ แต่พี่เมตรนี่แปลกไปสำหรับผม ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า ขนาดพี่เชนที่ผมดูก็รู้ว่าพี่เชนมันชอบสลิ่ม ถึงจะทำงานร่วมกันกับผมด้วย ผมก็ปฏิบัติตัวต่อพี่เชนดีทำตัวเหมือนไม่รู้อะไร แต่ลึกๆแล้วผมไม่ชอบพี่เชน ไม่อยากให้สลิ่มรักไอ้พี่เชน แต่กับพี่เมตรผมกลับรู้สึกต่างออกไป ผมดูแล้วพี่เมตรน่าจะเอามันอยู่ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เพราะทั้งๆที่เห็นพี่เมตรก็ดูจะเพลย์บอยใช่เล่น แต่พอผมเห็นสลิ่มมันกระวนกระวายเวลาที่โดนพี่เมตรแกล้ง ผมเห็นแล้วกลับรู้สึกชอบใจที่พี่เค้าแกล้งมันได้ รู้สึกดีและอยากให้พี่เค้าทำขึ้นอีกเยอะๆเพราะว่าผมเองทำแบบนั้นในสถานะนั้นไม่ได้ ผมเลยรู้สึกว่า ดีแล้วแหละที่มันโดนแบบนี้ซะบ้าง จะได้รักคนอื่นเค้าเป็นอย่างที่ว่ารักหัวปักหัวปำในสไตล์มัน ผมล่ะอยากเห็นจริงๆ เหอะๆ
“ได้ครับเฮียยยย”ผมทำเสียงแกล้งอีก
“มึงเองก็ด้วย นั่นของกูนะเว้ย”พี่เมตรพูดเบรก
“น่า..รู้หรอก หึหึ”ผมหัวเราะตอบ
“มึงนี่นะ กูว่าไม่น่าไว้ใจกว่าไอ้เชนอีก”พี่เมตรพูดเสียงหน่ายๆ แต่ผมรู้ดีว่าพี่เค้าไม่ได้คิดอะไรหรอก แค่พูดว่าผมไปงั้นๆแหละ
“เอาน่า เดี๋ยวจัดการให้”ผมบอก
“เออ เดี๋ยวเย็นๆกูจะเข้าไปที่บ้านไอ้ติส งั้นแค่นี้นะ”พี่เมตรพูด
“คร้าบบบบ”ผมตอบแล้วพี่เมตรก็วางสายไป
“เอามา”สลิ่มพูดแล้วแย่งมือถือตัวเองไป
“มึงก็นะ ยอมๆพี่เค้าบ้างเหอะ”ผมพูดบอก พี่เมตรเอาใจเข้าหน่อย ไอ้นี่ก็ได้ใจไปกันใหญ่ ถึงแม้ว่าบางครั้งพี่แกจะเอาสลิ่มมันอยู่ก็เหอะ ไม่ใช่ดิ เอาอยู่เยอะเหมือนกันแหละ มันก็เปลี่ยนอะไรหลายๆอย่าง เวลาจะไปไหนมาไหนเดี๋ยวนี้ มันจะชั่งใจคิดนิดหน่อย แล้วต้องโทรหาพี่เมตรก่อนตลอด ทั้งๆที่แต่ก่อนพ่อแม่ตัวเองยังไม่โทรบอกเลยด้วยซ้ำ แต่ไอ้นิสัยเอาแต่ใจของมันนี่สิ ไม่มีใครเอาอยู่สักคน พี่เมตรแกเองก็คงปวดหัวกับเรื่องนี้ด้วย ไม่งั้นคงไม่หัวปั่นขนาดนี้ ก็ดีบ้าบอกันทั้งคู่พอๆกันนั่นแหละผมว่าอ่ะ
“นี่กูยังยอมไม่พออีกรึไง”มันย้อนอย่างไม่ยอม แล้วกดมือถือเล่นไป
“ไอ้ห่าเวซื้อนานจังวะ กูหิว”มันพูดบ่น
“เฮ้อ”ผมถอนหายใจนิดหน่อยกับนิสัยมัน
“อะไร มึงถอนหายใจทำไม”มันหันมาค้อนถาม
“เปล้า”ผมตอบ
“กูออกจะนิสัยดี หน้าตาดี มึงกล้าดียังไงมาถอนหายใจใส่กูห๊ะ”มันพูดหยอกเล่นนิดหน่อย ยิ้มให้ผมอย่างกวนตีน
“ถ้ามึงหน้าตาดี กูก็พี่โดมแล้วแหละ”ผมย้อนมันบ้าง สลิ่มมันเบะปากใส่หน่อยๆประมาณว่าผมกล้าพูด
“อ่ะ..”ไอ้เวยื่นนมกับแซนวิชให้สลิ่มก่อนที่จะยื่นนมกล่องให้ผม
“ทำไมกูง่วงอย่างนี้วะ กูจะไม่ไหวแล้วนะ”สลิ่มมันพูดบ่นอีก ตั้งแต่เช้ามานี่มันบ่นมาเป็นสิบรอบได้แล้ว
“นักเรียนม.ห้า ต่อแถวเชครายชื่อแล้วเข้าห้องได้แล้วค่ะ”ครูเดินออกมาจากห้องใหญ่สำหรับประชุมได้เพียงแค่สายชั้นเดียว วันนี้เป็นวันที่นักเรียนชั้นม.ห้าทุกคนต้องเข้ารับฟังการอบรมแนะแนวการศึกษาต่อ แล้วก็อะไรอีกหลายๆอย่างนั้นแหละ
“ไปเหอะ”ไอ้วิทย์พูด
“กูยังกินไม่หมดเลย”สลิ่มพูดหน้างอแล้วรีบเคี้ยวแซนวิช
“ไอ้เหี้ยติส กร๊าก แคะๆ”เมื่อกี้มันง่วงอยู่ดีๆ เสือกขำขึ้นมากลางคันแถมไอออกมาเพราะสำลักแซนวิชตัวเองที่กำลังกินอยู่ ไอ้ติสเดินมามีสำลีแปะอยู่ที่หัว
“ไอ้เหี้ย ไม่ขำ”ไอ้ติสว่าหน่อยๆแล้วเดินไปหยิบกระจกที่เพื่อนผู้หญิงที่นั่งแต่งหน้าอยู่ มันก็โดนพวกผู้หญิงด่าตามประสา แต่มันจะรู้สึกอะไรก็หน้าด้านซะขนาดนั้น ดูๆแล้วกลุ่มผมก็หน้าด้านกันหมดนี่เนี่ยแหละ แค่หน้าด้านคนละแนวแค่นั้นเอง
“มึงไปโดนไรมาอ่ะ”ไอ้เวถามไปยิ้มไปแล้วลุกขึ้นไปจับหัวไอ้ติส
“ทะเลาะกับแม่ดิแม่ง แล้วเอาหนังสือแม่งขว้างโดนหัวกูพอดีเนี่ย หนังสือหนาเท่าหนังสือหน้าเหลืองอ่ะมึงคิดดู ทำอย่างนี้เอาเขียงทุบหัวกูเลยเหอะ นี่กูหนีออกมาแทบไม่ทัน”ไอ้ติสเล่า
“แล้วมึงหลุดออกจากน้ำมือยายมาลินีมาได้ยังไงเนี่ย”ไอ้สลิ่มพูดไปขำไป ไม่ได้มีการสงสารเพื่อนตัวเอง
“ห่า ดีที่ไอ้เต้มารับกูพอดีอ่ะดิ เลยรีบขึ้นรถหนีมาเนี่ยแหละ”ไอ้ติสพูดแล้วเอากระจกไปคืนแล้วกลับมานั่ง
“กินบ้าง”มันพูดไม่พูดเปล่า แย่งแซนวิชจากมือของสลิ่มไปแล้วกัดเข้าปากทันที
“ไอ้เหี้ย”สลิ่มด่าน้ำเสียงไม่พอใจนิดหน่อย แต่ก็ปล่อยให้ไอ้ติสกินไป มันหยิบนมแล้วเจาะดูด  พวกผมนั่งกันอยู่ไม่นานนัก คุยอะไรกันไปเรื่อยเปื่อย ส่วนมากจะด่ากันซะมากกว่า แล้วพากันเข้าห้องประชุม โดยพวกสาระเลว เดนสังคมก็นั่งอยู่รวมกัน ซึ่งพวกผมก็ไปรวมอยู่ด้วย เพราะพวกผมจะสนิทกับไอ้พวกเหี้ยๆนี่ซะส่วนมาก คนที่ดี เรียนเก่งมากๆโดยไม่เอาอะไรอย่างอื่นเลย พวกผมก็ไม่ได้เกลียดหรืออะไรหรอกนะ จะชอบแกล้งเล่นๆเป็นเพื่อนกัน คอยปรึกษาเรื่องเรียน แต่ส่วนมากจะไปเฮฮากับไอ้พวกไม่เรียนกับพวกชอบเล่นดนตรี จะสนิทกับพวกนี้มากๆ ไปไหนมาไหนด้วยกัน เหี้ยด้วยกัน เมาด้วยกัน มีเรื่องอะไรก็จะคอยช่วยเหลือกัน พวกผมจะดีหน่อยยังเอาเรื่องเรียนแต่ไอ้พวกเปรตสายศิลป์ภาษาลงไปนี่แทบไม่เอาอะไรเลย เหอะๆ
“หนาวฉิบหาย”พวกผมบ่น แม่ง เปิดแอร์เบอร์ไรวะ หนาวขนาดนี้อ่ะ ผมหันไปมองสลิ่ม มันนั่งหลับตาตัวเอนไปเอนมานิดหน่อย สงสัยวันนี้มันจะง่วงมากจริงๆ สภาพนี่ไม่เหลือเลย
“หนาวค้าบบบ”ไอ้เวตะโกนพร้อมกับไอ้ติสซะเสียงดังลั่นห้องประชุม นักเรียนคนอื่นๆก็หันมามองกันนิดหน่อย แต่เจอพวกผมนั่งเป็นกลุ่มตัวเหี้ยกันอยู่ครึ่งหลังห้องประชุมนี่เป็นตัวเหี้ยทั้งหมด มันก็เลยไม่กล้าพูดอะไรออกมา
“ห่า หนาวจนเสียวกระดูกไปหมดแล้วแม่ง”สลิ่มบ่นหน้างอ  มันกอดอกตัวเองเหมือนหนาวมากๆ คนอื่นแม่งนั่งนิ่งกันหมด สงสัยคงเป็นเพราะมันง่วงด้วยแหละ มันเลยเหมือนอะไรๆก็ไม่สบายสำหรับมันไปซะหมด
“เอาเสื้อกูไปใส่ไหม”ผมถาม วันนี้ใส่เสื้อแจ๊กเกตมาด้วย เพราะปกติผมก็ติดเสื้อพวกนี้มาด้วยอยู่แล้วเวลาขับรถมอเตอร์ไซด์มาเรียน
“ไม่อ่ะ”มันส่ายหัวตอบ แต่สีหน้ามันก็ยังไม่ดีนัก พวกผมนั่งฟังกันอยู่แค่ยี่สิบนาที มันก็เหมือนรู้สึกหนาวขึ้นเรื่อยๆ ไอ้ห่าวิทย์ลุกขึ้นไปฟ้องอาจารย์ด้วยอาการหงุดหงิดกับการเปิดแอร์นี้สุดตีน สลิ่มมันนั่งกอดเข่าไม่ยอมฟังที่ครูมาพูด มันหลับไปแล้วแหละ
“กูง่วงอ่ะ”มันหรี่ตาเงยหน้ามาบอกผม
“มึงก็นอนไปสิ”ผมตอบ ดูหน้ามันอย่างกับหมาพึ่งตื่น
“มันนอนไม่สบาย มึงจะให้กูนอนยังไงล่ะเนี่ย กูลองทุกท่าแล้วอ่ะ”มันบ่นแล้วลองทำท่านอนไปมาเหมือนจะหามุมสบายให้กับตัวเอง
“หนาวด้วยห่าแม่ง โลกมันร้อนขึ้นทุกวันๆเพราะเปิดแอร์อย่างนี้ไง”แม่ง โคตรพาล ฮ่าๆๆ ปกติกูก็เห็นมึงนอนเปิดแอร์ทุกคืน
“ไอ้เต้มึงไปนั่งตรงนู้นไป”ผมบอกไอ้เต้ที่นั่งพิงกำแพงอยู่ มันทำหน้างงๆนิดหน่อยแต่ก็ยอมไปนั่งแต่โดยดี ผมเปลี่ยนไปนั่งตรงนั้นแทน สลิ่มมันก็มองตาม
“มึงมานอนตรงนี้สิ”ผมบอกแล้วชี้มาตรงระหว่างขาผม มันยิ้มตอบแล้วรีบมาทันที ผมถอดเสื้อแจ๊กเกตออกแล้วเอาหลังพิงเสาไว้ สลิ่มมันก็มานั่งระหว่างตรงกลางขาแล้วเอาเสื้อไปห่ม
“แหม สบายเลยนะมึง”ไอ้วิทย์แซว ผมยิ้มยักคิ้วตอบ สลิ่มมันจัดที่จัดทางจัดท่าไปกับผมจนได้ท่าที่สบายสำหรับมันและสบายนิดหน่อยสำหรับผม ก่อนที่จะมันหลับตาลงแล้วนอนอย่างสบายตัวเองในที่สุด
“นี่แหละ สิ่งที่ใช่”มันพูดด้วยความพอใจนิดหน่อย ผมก็นั่งให้มันพิงอยู่อย่างนั้น เอาแขนกอดเข้าไปซุกมันไว้ด้วยเพราะว่าก็หนาวเหมือนกัน กว่าจะแนะแนวเสร็จก็เลิกเกือบพักเที่ยง ไอ้สลิ่มนี่หลับฝันไปกี่ตื่นแล้วไม่รู้ ตื่นมาทีก็เล่าความฝันให้ฟังทีนึงแล้วแม่งก็หลับต่อ เหอะๆ เชื่อมันเลย
พอตอนเย็นพวกผมก็ไปซ้อมดนตรีกันตามปกติที่บ้านไอ้ติส พี่เชนมาดูแล้วก็ตินิดหน่อย พอซ้อมกันเสร็จผมก็ให้สลิ่มมันโทรบอกพี่เมตรซะ ยังไงๆเค้าก็ฝากมันกับผมไว้ แล้วพี่เมตรก็มารับมัน มาเจอกับพี่เชนนิดหน่อย มีการปะทะสายตากันชั่วครู่ก่อนที่ผมจะไล่ให้พี่เมตรรีบๆกลับไปซะไม่อยากให้มีเรื่องกันในบ้านไอ้ติส แม่มันยิ่งขี้วีนอยู่


.............
.............



วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พวกผมมาเปิดหมวกกัน ไม่รู้ไอ้วิทย์มันคึกอะไรขึ้นมา อยู่ดีๆก็เร้าหรือบอกอยากมาเปิดหมวกเพราะไม่อยากกลับบ้าน ไม่มีอะไรทำ พวกผมก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วด้วยก็เลยตกลงใจมากัน นี่ก็เป็นเพลงสุดท้ายแล้วด้วย จากที่เห็นเงินในกระเป๋ากีตาร์ที่วางอยู่ตรงหน้าก็น่าจะได้เยอะอยู่ ตั้งใจมาร้องกันเล่นๆไม่กี่เพลงก็กลับน่ะครับ

วันนี้ผมทำหน้าที่เป็นมือกีตาร์ ไอ้วิทย์เล่นกีตาร์ ส่วนไอ้เวก็กลองเหมือนเดิม มาเล่นอาคูสติกเบาๆไม่มีอะไรมาก คอร์ดง่ายๆผมก็พอจับได้ ไม่ได้ขั้นเทพแบบไอ้ห่าวิทย์มัน ไอ้นี่ผมยอมรับและกราบเท้างามๆให้มันเลย แม่ง เทพจริงๆ เหอะๆ

ที่จริงจุดขายวงผมก็ไม่มีอะไรมาก แค่มาแนวเดียวกัน คอเดียวกัน ชอบแบบเดียวกัน มันเลยแตกต่างจากคนอื่น ไม่ชอบเพลงตลาด ไม่ชอบเพลงแนวนี้ อาจารย์มาบังคับก็จะไม่ร้อง  ทำอย่างที่อยากจะทำ พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ด้วยความที่เล่นไปเรื่อยๆ เอาสนุก ไม่ได้คาดหวังจะเป็นนักดนตรีที่โด่งดังอะไร เล่นเพราะใจรักเท่านั้น มันเลยออกมาดีเพราะว่ามีความสุขที่ได้ทำนั่นแหละครับ 
ผมมองไปฝั่งคนดู เห็นเด็กนักเรียนม.ปลายคนหนึ่งที่ปักชื่อสัญลักษณ์เป็นโรงเรียนของพวกผมยืนถือเชลโลอยู่ อย่าเรียกว่าถือเลยดีกว่า เรียกว่าแบกมาแล้วเอามาพิงไว้กับตัวเองซะดีกว่านะ มันมองมาที่วงพวกผมเล่น แล้วอมยิ้ม อยู่ดีๆพอมันมาเจอสายตาผม มันกลับทำหน้าตาตกใจเหมือนอย่างกับเห็นผีอย่างนั้นแหละ มันหน้าฝรั้งฝรั่ง
พอเล่นจบเพลง ก็มีคนเอาเงินมาโยนใส่กระเป๋าให้อีกเยอะแยะมากมาย ขาประจำบ้างอะไรบ้างที่เค้าเคยเห็นพวกผมมาเล่นบ่อยๆ ไอ้วิทย์มันไปยกกระเป๋ากีตาร์ของตัวเองมา ก่อนที่ไอ้สลิ่มมันจะนั่งลงไปนับเก็บเงินแล้วใส่กระเป๋ากองกลางที่มันเป็นคนเก็บ ไอ้เวเก็บกลองคาฮอนมันใส่กระเป๋า ส่วนผมก็ต้องรีบเก็บกีตาร์ของสลิ่มมัน เดี๋ยวมันจะด่าเอา มันทั้งรักทั้งหวงของมันทุกชิ้นไป
“ไอ้เด็กห่านั่นมองพวกเราตั้งนานละ เป็นไรมากไหม”ผมพูดบอกพวกมันไปเก็บกระเป๋าไป เพราะเมื่อกี้หันกลับไปมอง มันก็ยังไม่ไปไหน ยืนมองพวกผมอยู่ได้
“มันทำไมวะ”ไอ้เวถามแล้วหันไปมอง
“มันยืนมองตั้งนานละ ดูดิเค้าไปกันหมดละมันยังไม่ไปอีก”ผมบอก
“มันกำลังค้างกับเสียงมึงเปล่าไอ้หลิ่ม”ไอ้เวแซวขำๆ
“เหอะๆ”สลิ่มมันหัวเราะตอบแค่นั้น แล้วรับกีตาร์ของตัวเองจากที่ผมยื่นให้ไปสะพาย
“หิวว่ะ หาไรแดกเหอะ”สลิ่มพูด
“กินไรอ่ะ”ไอ้วิทย์ถาม
“กูอยากกินก๋วยเตี๋ยวเรือ”สลิ่มมันพูดด้วยสีหน้าเฟ้อฝันมากๆ สงสัยจะหิวจริงๆ
“เออ ก๋วยเตี๋ยวเรืออีเจ๊นั่นแล้วกัน”ไอ้วิทย์พูดบอก มันคงหมายถึงเจ้าเดิมที่พวกผมมากินประจำถ้ามาที่นี่  เลยพากันออกเดินไปที่ร้านเจ๊นั่นที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก  ระหว่างที่เดินไปผมก็หันกลับไปมองที่ไอ้เด็กคนนั้นว่ามันยังยืนอยู่ทีเดิมไหม ก็แค่สงสัย แต่กลายเป็นว่ามันกลับเดินตามมาใกล้มากกว่าเดิม มันหยุดชะงักเมื่อผมหันไปมอง 
“มึงตามพวกกูมาทำไม”ผมถามอย่างระแวงนิดหน่อย พวกไอ้สลิ่มมันก็หยุดเดินแล้วหันมามองทันที
“เอ่อ..เปล่าครับ คือ”มันพูดด้วยสีหน้าตกใจ ตอบตะกุกตะกัก
“ก็กูเห็นอยู่ว่ามึงตาม”ผมพูด
“ขอโทษครับ”มันพูดด้วยสีหน้าดูหวาดกลัวขึ้นมากกว่าเดิมอีก
“................”พวกผมก็เลยยืนเงียบมองไปที่มัน  มันก็ยืนเงียบก้มหน้านิ่งซะงั้น
“น้องมีไรรึเปล่า”ไอ้วิทย์ถาม
“ไม่..ครับ เอ่อมีครับ”มันตอบ
“ตกลงมีหรือไม่มี”สลิ่มพูดขำๆ
“ก็มีครับ มี”มันตอบหน้าเริ่มแดง
“ตกลงมันเป็นไรของมัน”ผมหันไปถามพวกเพื่อนผมอย่างงงๆ เดี๋ยวกลัว เดี๋ยวหน้าแดง หน้าตาก็ฝรั่งจ๋า แถมตัวก็สูงแมนขนาดนั้น มึงอย่าเขินพวกกูเลยเหอะ กูรับไม่ได้ กร๊าก ผมหยิกอีกต่างหาก
“เอ่อ..ผมขอร่วมวงกับพวกพี่ได้ไหมครับ”มันพูดเสียงดังฟังชัดที่ขนาดห่างกันสิบเมตรยังได้ยิน
“..................”พวกผมเงียบ ค้าง ยืนมองหน้ามันอย่างอึ้งๆ
“ผมชอบพวกพี่มากเลยครับ”มันพูดอีก ผมหันไปมองหน้าไอ้สลิ่ม มันยืนอ้าปากค้างมองไปที่ไอ้เด็กนั่น ส่วนไอ้วิทย์มันหันไปขำแล้วเรียบร้อย
“เอ่อ”สลิ่มมันคงกำลังอึ้งจริงๆ
“แล้วน้องเล่นไรล่ะ”ไอ้สลิ่มถาม
“เชลโลครับ”มันเงยหน้าตอบเสียงดังฟังชัดอีกรอบ
“เชลโล”ผมพูดย้ำเสียงขำใส่มัน
“ครับ”มันเสือกตอบซะงั้น
“เหอะๆ”ไอ้สลิ่มขำอีก
“ก็ดีนะ”มันพูดบอก
“ผมชอบพวกพี่สลิ่ม พี่เขต พี่วิทย์ พี่เวมานานแล้วนะครับ ผมอยากร่วมวงด้วย ผมอยากเล่นกับวงพี่จริงๆนะครับ”มันพูดซะพวกกูเขินกันเลยทีเดียว
“เขินว่ะ หึหึ”ไอ้สลิ่มหันมาพูดบอกผมแล้วเอามือปิดปากตัวเอง ทำหัวเราะยักไหล่อย่างกวนตีน

[เบบี้]

“มึงจะรับหรอวะ”ไอ้เวหันมาถาม
“มึงจะเอาเปล่าล่ะ”สลิ่มถามกลับ
“...................”ไอ้เวกับไอ้วิทย์เงียบหันไปมองไอ้เด็กนั่นอีกที
“เอามาทำไรได้วะเนี่ย”ไอ้เวพูด  
“เออดิ มึงทำไรได้วะ”สลิ่มพูด จากที่เรียกน้องอยู่เมื่อกี้ ไหงกลายเป็นมึงไปได้วะ
“ทำได้ทุกอย่างเลยครับ”มันพูดตอบทันที
“ไม่ใช่ ไอ้หลิ่มมันหมายถึงมึงน่ะเล่นอะไรได้บ้าง”ผมพูดขยายให้
“ผมเล่นเชลโลกับเปียโนได้ครับ”มันพูดเสียงเบาลง
“....................”พวกผมเงียบ สำรวจมันตั้งแต่หัวจรดเท้า
“มึงเป็นลูกครึ่งหรอ”และก็เริ่มการสัมภาษณ์ทันที
“ครับ”มันตอบ
“ครึ่งไรวะ ครึ่งคนครึ่งตัวเหี้ยแบบไอ้หลิ่มเปล่า”ผมถามไปขำไป สลิ่มมันหันมาตบหัวผมหน่อยๆ
“พ่อเป็นคนอังกฤษครับ แม่เป็นคนไทย”มันพูด
“แล้วทำไมอยากเข้าวงเราล่ะ”ไอ้วิทย์ถามบ้าง
“ก็ผมว่าพวกพี่เล่นเก่งดี แล้วก็ไม่ค่อยสนใจให้ซ้ำแบบคนอื่น ผมชอบ..แล้วก็ ผมคิดว่าถ้าพวกพี่เอาผมเข้าไปเล่น อาจจะสร้างความพิเศษให้วงพวกพี่ก็ได้นะครับ”มันพูดแล้วยิ้มด้วยความภาคภูมิใจในตัวเอง
“โห มึงมั่นใจมาก ไม่มีมึง..พวกกูก็เล่นกันได้”ผมพูดขำๆ
“ก็ผมอยากเล่นกับพวกพี่จริงๆนี่ครับ”มันพูดเสียงหงอยลงไปอีก
“ก็ได้”สลิ่มพูดขึ้น พวกผมหันไปมองหน้ามันทันที
“แต่..”
“มึงต้องทำให้กูเห็นก่อนว่ามึงมีฝีมือ ถ้าไม่ผ่าน ก็ไม่ให้ร่วมวง”สลิ่มพูดบอก พวกผมยิ้มกริ่มกันออกมา ไอ้ห่านี่คิดได้เร็วดี กูรักมึงจริงๆ
“ภายในสิบห้านาที มึงเล่นไอ้เชลโลนี่ของมึงยังไงก็ได้ ให้ได้เงินจากคนดูมาสามร้อยบาท ถ้ามึงทำได้กูจะเอาไปคิดดูอีกทีว่าจะให้มึงเข้าวงไหม แต่ถ้ามึงทำไม่ได้..ก็จบ”สลิ่มพูด
“แต่ว่า”มันคงอึ้งไปเพราะว่าสิบห้านาที ใครจะได้วะตั้งสามร้อย นอกจากต้องมีคนดูมากๆและการแสดงต้องเป็นที่น่าสนใจนั่นแหละถึงจะได้อ่ะ
“นี่ผ่านไปสองวิละ”สลิ่มพูดด้วยสีหน้ากวนตีนพลิกนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองดูแล้วทำหน้าทำตาใส่อีก
“ครับ”ไอ้ห่าเด็กนั่นมันก็ลุกลี้ลุกลนหน้าเสีย มันทำท่าจะวิ่งไปจากพวกผมแต่มันกลับวิ่งกลับมาแล้วยืนหยุดนิ่งจนพวกผมงงว่ามันจะทำอะไรของมัน
“ฝากด้วยครับ”มันพูดแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ของมันกับมือถือมายัดใส่มือไอ้สลิ่ม สลิ่มมันก็รับมาถือไว้อย่างงงๆ ก่อนที่ไอ้เด็กนั่นจะรีบวิ่งกลับไปตรงที่พวกผมเล่นดนตรีเมื่อกี้ มันเปิดเชลโลออกมาก่อนที่จะเอากระเป๋าไปวางไว้ด้านหน้าของตัวเอง มันเดินไปขอเก้าอี้ม้านั่งของพี่ๆคนขายของแถวนั้นแล้วรีบวิ่งกลับมา
“หึหึ”พวกผมหัวเราะกับท่าทางของมันที่ดูจะตั้งใจและมุ่งมั่นมากๆ พวกผมรีบเดินไปใกล้ๆที่มันเตรียมตัวจะเล่น
“มันเอาจริงว่ะ”ผมพูด พอมันตั้งหลักตั้งท่าเข้าที่เข้าทางเรียบร้อย มันก็เริ่มเล่นทันที เสียงเชลโลของมันดึงดูดทำเอาผู้คนทีเดินผ่านไปผ่านมาหันมามอง คงเป็นเพราะหน้าตา บุคลิกการทรงตัว แล้วมันก็นั่งอยู่ที่โล่งแจ้งด้วยแหละมั้ง เลยทำให้เป็นที่สังเกตเห็นได้ มันเล่นเพลงแรกอยู่ไม่ถึงสองนาทีมันก็หยุดเล่น
“เอ่อ คือว่าเมื่อกี้ผมโดนล้วงกระเป๋าอ่ะครับ เลยไม่มีค่ารถกลับบ้าน..ใครใจบุญใจกุศลก็ทำบุญค่ารถให้ผมกลับบ้านด้วยนะครับ แล้วผมจะเล่นเพลงเพราะๆให้ฟังครับ”มันพูดไปทำหน้าเศร้าประกอบไปด้วย ก่อนที่จะยิ้มตบหลังให้ มีผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดมันแล้วเอาเงินไปให้ง่ายๆซะงั้น
“ไอ้นี่มัน โดนว่ะ”ไอ้วิทย์พูดไปขำไปไม่หยุดตั้งแต่เมื่อกี้ละ พอมันเล่นเพลงที่สอง เพลงที่สามจบ กูเห็นแบงค์ยี่สิบแม่งเต็มกระเป๋ามันเลยทีเดียว พอมันเล่นได้อีกสักพักมันก็ลุกลงมานับเงินของตัวเองก่อนที่จะเงินหน้ามายิ้มให้พวกกู มันปิดกระเป๋าลงก่อนที่จะเล่นเพลงสุดท้ายแล้วมันก็เก็บเชลโลของมันแล้วเอาเงินใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะเอาเก้าอี้ไปคืนแม่ค้าที่มันยืมเค้ามาแล้วรีบวิ่งกลับมาหาพวกกู

เพี้ยยย!!
เพี้ยยยยย!!
เพี้ยยยยยยยย!!
เพี้ยยยยยยยยยยย!!

พวกกูตบหัวมันเรียงคนกันเลยทีเดียว คนเริ่มคือไอ้สลิ่ม คนตามคือผม และไอ้วิทยกับไอ้เวตามกันไป
“เอ่อ..”ไอ้เด็กนั่นจับหัวตัวเองค้างๆ งงๆมองหน้าผมอย่างกับเด็กจะร้องไห้
“ใครให้มึงโกหกคนอื่นเค้า”สลิ่มพูด
“ก็พวกพี่บังคับสิบห้านาทีนี่”มันพูดแก้ตัว
“ก็ใช่ แต่ไม่ใช่แบบนี้”ผมพูดบอกแอ๊บทำหน้าเข้มกันเข้าไว้
“แต่พวกพี่ไม่ได้ห้ามนี่ครับ”มันพูดย้อนอีก
“เออ ก็จริงของมัน”ไอ้เวหันมาพูดบอก
“เอ่อ แล้วอย่างนี้ผมร่วมวงกับพวกพี่ได้รึยังครับ”มันยิ้มถาม
“ยัง”สลิ่มตอบทันที
“ไปยืนไกลๆไป พวกกูขอคิดก่อน”สลิ่มไล่แล้วผลักมันไปด้วย มันก็ทำหน้าเอ๋อๆแล้วเดินถอยหลังไปไกล พวกผมยืนหันหลังให้มันก่อนที่จะสุมหัวกัน
“เอามันเข้าก็ดีเหมือนกันนะมึง ฝีมือมันก็ใช่เล่น”ไอ้วิทย์พูด
“แต่ก็ต้องแกะโน้ตเพิ่มนะเว้ยบางเพลงอ่ะ แล้วก็ต้องทำไรใหม่เยอะแยะด้วย ต้องคิดแนวเพิ่มว่าจะให้มันเข้าท่อนไหน คิดโซโลเพิ่มอีก”ไอ้เวพูดบอก
“แล้วมึงอ่ะว่าไง”สลิ่มหันมาถามผม
“กูไงก็ได้ วงเราก็มีแค่สี่คนเอง เอามันมาเพิ่มก็ไม่น่าเสียหาย..ถ้ามันไม่เวิร์ค หรือเด็กมันปีนเกลียวก็เอาออก แล้วมึงล่ะ”ผมย้อนถามกลับ
“กู..ชอบมัน”สลิ่มพูดทำปากจู๋ไปมาประมาณว่า “ยังไงกูก็อยากได้มันเข้าวง”
“ก็แน่ล่ะ”ผมตบเข้าที่หน้าผากมัน ก็มันชอบคนเล่นดนตรีคลาสสิกนี่  
“มึงอ่ะ”มันจับหน้าผากตัวเองเหมือนฟ้องว่ามันเจ็บ
“งั้นตกลงว่ารับมันนะ”ไอ้สลิ่มสรุป
“เออ”พวกผมตอบ
“แต่ไว้ก่อน อย่าพึ่งไปบอกมัน กูขอแกล้งไรมันหน่อย”ไอ้สลิ่มพูดอีก
“เยี่ยมมากเพื่อน”ผมตบไหล่มันอย่างถูกใจ รับง่ายๆก็ไม่หนุกดิ  พวกผมหันไปยิ้มให้มัน มันก็รีบวิ่งกลับมาหาแล้วยิ้มให้พวกผมทันที
“พวกพี่รับผมแล้วใช่ไหมครับ”มันพูด
“คิดก่อน”พวกผมทำเสียงใส่ ลอยหน้าลอยตาเดินออกมาจากมัน
“เอ่อ พี่สลิ่มครับผมขอกระเป๋าสตางค์กับมือถือผมได้ไหมครับ”มันพูด สลิ่มหันกลับไปมองแล้วหันมามองกระเป๋ากับมือถือที่อยู่บนมือตัวเอง
“อ่ะ”สลิ่มมันยื่นมือถือกลับไปให้ ไอ้เด็กนั่นมองงงๆประมาณว่า “แล้วกระเป๋าสตางค์ผมล่ะ”
“อันนี้ยังไม่ให้”สลิ่มบอกแล้วโบกกระเป๋าของเด็กนั่นไปมาแล้วเดินลอยหน้าลอยตาควงไปกับไอ้เวทันที ผมกับไอ้วิทย์หันไปหัวเราะให้กับไอ้เด็กนั่นแล้วเดินตามพวกสลิ่มมันไป ระหว่างที่เดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ผมหันกลับไปอีกทีก็ไม่เห็นไอ้เด็กนั่นมันเดินตามมา เลยหันกลับไปมองรอบๆก็เห็นมันกำลังเอาเงินที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงมันที่ได้มาจากการเล่นโชว์เมื่อกี้ให้กับขอทานตาบอดที่กำลังเป่าแคนอยู่กับเด็กนักเรียนที่กำลังเล่นดนตรีโชว์อยู่ไม่ไกลนักด้วย ผมหันกลับมาก็เห็นว่าสลิ่มมันหันมามองอยู่ด้วยแล้วและนี่แหละ จุดชนะใจไอ้ห่าสลิ่มมันเลยแหละ แม่งโคตรเซนซิทีฟเรื่องนี้ตลอด
“มึงไม่ต้องเลยนะ”ผมตบหัวมันยับยั้งความคิดไว้ก่อน เพราะมันต้องใจอ่อนแน่ๆอ่ะ
“อะไรเล่า มันน่ารักดีนะกูว่าอ่ะ”สลิ่มพูดบอก
“โอ้ย ไอ้ใจบุญ”ไอ้เวว่าให้แล้วล็อกคอสลิ่มลากมันเข้าร้านก๋วยเตี๋ยว
“เร็วๆสิมึงอ่ะ”ผมตะโกนบอกไอ้เด็กนั่น มันรีบวิ่งด้วยความตกใจตามมาทันที
“กูเอาเส้นเล็กหมู 2”ไอ้สลิ่มสั่งก่อนคนแรก ไอ้เวมันก็หยิบกระดาษมาจดเรียบร้อย
“กูสอง”ผมบอก
“กูสองเหมือนกัน”ควายแดกแล้วแหละ แต่ละคน เหอะๆ ไอ้เวมันก็กินสองชามด้วยเหมือนกัน
“มึงกินไหม”สลิ่มหันไปถามไอ้เด็กที่มันนั่งลงที่ข้างๆผม
“เอาครับ เอาเหมือนพวกพี่ก็ได้”มันตอบ
“อีกสอง”สลิ่มพูดทำหน้าทำตากวนตีนอย่างกับเด็กแว้น
“เอ่อ ชามเดียวก็ได้ครับ”มันพูดบอกเสียงกลัวๆนิดหน่อย
“แดกชามเดียวอิ่มเหี้ยไรเนี่ย แดกๆสองชามไป กินไม่หมดเดี๋ยวกูกินเอง”ไอ้สลิ่มพูดอีก มันกินจริงๆนะครับ เวลาที่ผมกินเหลือทีไร มันเอาไปกินต่อตลอด แม่ง ตัวเล็กกว่าผม แต่แดกเยี่ยงนักมวยปล้ำ
“เออแล้วมึงชื่อไร”ไอ้วิทย์ถาม
“เชลโลครับ”มันตอบ
“อื้มหืม ชื่อไม่ครีเอทเลยนะมึง เล่นเชลโล ชื่อเชลโล”ไอ้สลิ่มพูดไปขำไป
“งี้กูร้องเพลง ไม่ต้องชื่อ ไอ้ร้องด้วยไง กร๊าก”มันพูดเองขำเอง พวกผมเลยต้องขำไปด้วย ขำเพราะความปัญญาอ่อนของมันนี่แหละ
“คิดได้ไอ้เหี้ย”ไอ้เวด่า  พวกผมนั่งคุยกันต่อ สักพักก็เห็นไอ้เชลโลมันเดินออกไปคุยโทรศัพท์ก่อนที่จะเดินกลับมาหาพวกผม
“เอ่อ เดี๋ยวผมมานะครับ เดี๋ยวไปรับน้องสาวก่อน”มันพูดบอก
“เออ ไปไหนก็ไปเหอะ”ไอ้สลิ่มพูดไปกวนไป สงสัยมันคงมีความสุขที่ได้แกล้งคนอื่นเค้า ไอ้เด็กนั่นมันก็ผงกหัวให้ก่อนที่จะเดินไป
“ไหนมึงบอกมึงชอบมันไง ไปแกล้งมันอยู่ได้”ไอ้วิทย์พูดแล้วรับชามก๋วยเตี๋ยวมาจากเด็กเสิร์ฟ
“ก็หน้ามันตลกอ่ะ”ไอ้สลิ่มตอบแล้วแกะกากหมูเอาเข้าปาก
“โรคจิต”ไอ้เวพูด พวกผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวชามแรกกันอย่างเอร็ดอร่อย
“เอ่อ ขอโทษนะครับพี่”พวกผมเงยหน้าไปมองเพราะเสียงไอ้เด็กเชลโลนั่นพูด
“..................”แม่ง ค้างเติ่งกันหมดเลย ปากผมยังคาบเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่เลยเนี่ย ว่าน้ององุ่นน้องสาวไอ้สลิ่มน่ารักแล้วนะ ห่าที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่แม่งโคตรสวย
“น้องสาวผมเองครับ”มันพูดบอก เด็กที่แต่งชุดนักเรียนนานาชาตินี่ก็ยกมือไหว้ให้ยิ้มๆ
“อะแฮ่ม”ไอ้สลิ่มทำเสียงไอทำเอาไอ้วิทย์ถึงกับสะดุ้ง
“นั่งเลยครับ”ผมพูดแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้
“นี่ออกัสน้องสาวผมเองครับ”มันแนะนำ
“ให้ทาย น้องมึงเกิดเดือนสิงหาใช่ไหม”ไอ้สลิ่มพูดขึ้นทำหน้ากวนตีนอีก เหมือนกับไม่พอใจในชื่อของคนอื่นเค้า แหม ชื่อมึงครีเอทมาก ไอ้ห่า
“เหอะๆ ครับ”ไอ้เชลโลตอบ
“แล้วชื่อมึงล่ะ เวลาท้องมึง แม่มึงคงชอบไปมองพ่อค้าขายสลิ่มอ่ะดิ”ผมแกล้งหน่อยด้วยความหมันไส้
“หืม กูนี่ลูกพ่อค้าขายสลิ่มเลยเหอะ”มันย้อนอย่างไม่ยอม
“มึงนี่ก็นะ เถียงกูโดยยอมให้แม่ตัวเองมีชู้”ผมพูดขำๆ
“กินอะไรไหมครับ”ผมถามน้องออกัสที่นั่งหน้าสวยอยู่นี่
“ไม่ค่ะ”เธอตอบแล้วยิ้มให้ ไอ้เหี้ยวิทย์ออกหน้าออกตามากๆ ไม่เคยเข็ด ไม่เคยเลย ผมนี่ลุ้นอยากให้ไอ้เวเอามันอยู่สักที มันเจ้าชู้เกินไปจนผมหมันไส้ หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งกินกันต่อ ไอ้เชลโลมันกินจนหมดเพราะโดนพวกผมบังคับให้กินไปสามชาม พวกผมสั่งกันกระหน่ำเหมือนอ่านกันออกว่าไอ้สลิ่มมันจะทำอะไร
“อิ่มมมมมม”ไอ้สลิ่มตบท้องตัวเองทำท่าบิดขี้เกียจด้วย
“กลับเหอะ”มันพูดบอกแล้วลุกขึ้น
“ป้าครับคิดเงิน”ไอ้หลิ่มพูด ผมหันไปยิ้มให้ไอ้วิทย์กับไอ้เว มันก็นั่งอมยิ้มกันขำๆ ไอ้เชลโลมองตามว่าพวกผมยิ้มกันทำไม
“258 บาทจ๊ะ”ป้าเดินมาคิดเงินบอก ไอ้สลิ่มทำหน้าเนียนโคตรๆ หยิบเงินจากกระเป๋าไอ้เชลโลออกมาแล้วยื่นจ่ายหน้าตาเฉย ไอ้เชลโลนั่งมองค้างๆแต่ไม่พูดอะไร
“ไม่ต้องทอนครับป้า”มันพูดบอกเพราะว่ามันยื่นเงินไปสามร้อยบาท
“อ่าว ลุกดิ้”มันหันมาพูดบอกพวกผมก่อนที่จะสะพายกีตาร์แล้วเดินนำออกไป พวกผมรีบถือของแล้วเดินตามมันไป ไอ้เชลโลรีบวิ่งตามมาทันที
“ทำไม จะมาต่อยกูหรอ”ไอ้สลิ่มพูดด้วยสีหน้ากลัวๆไอ้เด็กนั่นหน่อยๆ ดูก็รู้ว่ามันแกล้งทำเป็น..
“เปล่าครับ”มันรีบแก้ตัว
“พี่จะไปไหนต่อ”มันถาม
“กลับบ้านเดะ”สลิ่มตอบ
“เอ่อ..แล้ว”มันอ้ำอึ้งมองไปที่กระเป๋าสตางค์ของตัวเองที่อยู่ในมือของสลิ่ม
“หึ..”ไอ้หลิ่มหัวเราะแล้วก้าวยาวเดินหนีไอ้เด็กนั่นหน้าตาเฉยๆ ผม ไอ้วิทย์ ไอ้เวหันไปยิ้มให้กำลังใจมันหน่อยๆแล้วเดินออกมา ผมหันกลับไปอีกทีก็เห็นมันเดินลากน้องสาวมันให้รีบเดินตามพวกผมมาด้วย
“กลับหอกูใช่เปล่า”สลิ่มหันมาถาม พวกผมพยักหน้าตอบ
“.................”พอเดินมาถึงที่เรียกรถแท็กซี่ สลิ่มมันหยุดยืนทำหน้าคิดอะไรนิดหน่อย ก่อนที่จะล้วงเข้ากระเป๋าเป้ของตัวเอง หยิบกระดาษโน้ตออกมาพร้อมกับปากกาแล้วเขียนว่า “Fallin’-Alicia Keys” เพลงนี้เป็นเพลงที่พวกผมเคยเล่นด้วยกันโดยเล่นบรรเลงไม่มีคนร้องและก็คิดโซโลเพิ่มไปบางท่อน เอาแซกโซโฟนมิกเข้าไปด้วยโดยผมเป็นคนเล่น เสร็จแล้วก็ไปเล่นให้อาจารย์ฟัง อาจารย์ก็ชอบขึ้นมาซะงั้น เลยเอาเป็นเพลงที่เคยขึ้นเปิดแสดงในงานโรงเรียนโดยมีทีมประสานเสียงของโรงเรียนร้องประสานไปด้วย
“เอ่อ คือ..”พอไอ้เชลโลวิ่งตามมาถึง มันทำหน้าเหรอหรานิดหน่อย ผมก็เข้าใจอ่ะนะอุตส่าห์เล่นเพลงโชว์เพื่อให้ได้เข้าวงพวกผม เงินก็อยู่ตรงพวกผม แถมยังเอาเงินจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวเป็นการรับน้องใหม่ด้วย แถมยังจะกลับบ้านกันหน้าตาเฉยอีก
“อ่ะ”สลิ่มยื่นกระดาษที่เขียนให้ ไอ้เชลโลรับไปดู
“มึงจะได้ไอ้นี่คืน..พรุ่งนี้ที่ห้องดนตรีสี่โมงเย็น เพลงนี้..เปียโนมึงกับวงกู เล่นยังไงก็ได้..ถ้ามึงทำให้ไอ้เจ๋งชมมึงได้ กูจะถือว่ามึง..ผ่าน”ไอ้สลิ่มพูดพร้อมกับชูกระเป๋าสตางค์ของไอ้เชลโลด้วย ส่วนไอ้เจ๋งก็ระดับเทพอยู่แล้ว แข่งร้องเพลงเวทีไหนก็ชนะไปซะหมด เสียงสูงนี่ขั้นเทพ มันบ้าบอ ออกแนวร็อก ฮาร์ดคอไปสักหน่อย ขี้เหล้า เหี้ย ไม่เอาอ่าว เจ้าชู้แต่ก็รวมๆแล้วนิสัยมันก็ดีอ่ะนะ หูมันถึง ฟังเพลงหลายแนว เข้ากับพวกผมได้ มันนี่บ้า รั่วกว่าไอ้ติสอีก ไม่งั้นไม่อยู่วงเดียวกันได้หรอก เพราะวงไอ้ติสนี่ถือว่าไม่บ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้
“แต่ว่าผม”ไอ้เชลโลจะพูด
“เจอกัน..”สลิ่มดีดเข้าที่หน้าผากไอ้นั่นแล้วยิ้มยักคิ้วให้
“ถ้ากูไปถึงก่อนมึง มึงโดนปั่นขี้แน่”ไอ้วิทย์ขู่ส่งท้ายก่อนที่จะขึ้นแท็กซี่ด้านคนขับไปก่อน “ปั่นขี้” เป็นกิจกรรมการลงโทษสำหรับพวกผมเองแหละ ไอ้ติสเป็นคนคิดขึ้นมา ใครแพ้อะไรต้องปั่นขี้กลางถนนของโรงเรียนตรงไหนก็ได้แต่ต้องมีคนอยู่เยอะมากๆ วิธีทำโดยการเอานิ้วแย่งตูดตัวเอง ส่วนอีกมือก็จับหูตัวเอง แล้วหมุนตัวเองด้วยท่านั้นเท่าที่คนสั่งลงโทษกำหนด เช่น ห้าสิบรอบ ร้อยรอบอะไรแบบนี้
“กูบอกเคล็ดลับให้”ผมแกล้งทำหน้าทำหน้ากระซิบบอกไอ้เชลโล มันก็รีบตั้งใจฟังทันที
“..............”ไอ้เชลโลมองงงๆ ค้างๆว่าผมกำลังจะสื่ออะไรบอกมัน ผมทำท่าคนเล่นเปียโนด้วยท่วงท่ากวนส้นตีนแบบมีอารมณ์สุดๆใส่ให้แล้วยิ้มกว้างให้มัน ก่อนที่จะหยุดยืนขำกับท่าเล่นเปียโนของตัวเองที่ทำให้มันดูเมื่อกี้นี่แหละ
“ไอ้เหี้ยเขต อุบาทมาก”ไอ้เวพูดส่ายหัว
“เข้าถึงอารมณ์เพลงก็พอ ท่าเล่นมึงสวยก็กินไปสามสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว”ไอ้เวตบไหล่บอกมัน เพราะตอนที่ผมเล่นดนตรีใหม่ๆ ผมยอมรับว่าผมแข็งมากๆ โดนไอ้สลิ่มมันด่าตลอด มึงเล่นนี่มีอารมณ์ไหม ถึงมึงจะเล่นดีแค่ไหนแต่ท่าเล่นมึงก็ดูขัดตาอยู่ดี มันบอกเคยบอกผมอีกว่า ถ้ามึงมั่นใจในการเล่นของตัวเอง มีอารมณ์ร่วมเข้าถึงเพลง เสียงดนตรีของมึงก็จะออกมาดีเอง หลังๆผมเลยกล้าแสดงออกมากขึ้น ผมยอมรับว่าสลิ่มมันเป็นร้องเพลงท่าทางสวยมาก มันกล้าที่จะทำให้แปลกกว่าคนอื่น มันดูมั่นใจไม่เคยแคร์ว่าใครจะว่ายังไง ผมเคยพูดถามมันนะว่าทำไมมึงกล้าจังวะ มันตอบสั้นๆเองว่า "ทำไมอ่ะ กูไม่แคร์" แล้วเวลามันเล่นกีตาร์มันก็เข้าถึงอารมณ์มากๆด้วย ทุกอย่างมันก็เลยออกมาสมบูรณ์แบบอย่างที่มันพูดแหละนะ
หลังจากนั้นผมเลยขึ้นรถตามไปนั่งข้างไอ้หลิ่ม ก่อนที่ไอ้เวจะขึ้นตามมา
“เออ กูขอเอานี่จ่ายค่ารถด้วยนะ”ไอ้สลิ่มมันเบียดผมที่นั่งอยู่ตรงกลาง มันนั่งอยู่ริมประตูรถอีกด้านแล้วตะโกนบอกไอ้เด็กนั่นพร้อมชูกระเป๋าเงินของไอ้เชลโลไปด้วย
“ครับ”ไอ้เชลโลตอบเสียงค่อย มันยกมือบ้ายบายด้วยสีหน้าที่ยิ้มแห้งๆ งงๆตอบไอ้สลิ่มที่โบกมือบ้ายบายให้
“มันหน้าเสียเลยไอ้เชี้ย”ไอ้เวพูดไปขำไป
“มันดูง่ายๆดี กูชอบนะ”ไอ้วิทย์พูด
“ง่ายๆสิ แรกๆก็ง่ายๆงี้ทุกคนแหละ”ผมบอก
“วันนี้มึงนอนห้องกูเปล่า”ไอ้หลิ่มหันมาถาม
“มึงจะให้กูนอนเปล่าล่ะ”ผมย้อนตอบ เหลือบไปเห็นไอ้เหี้ยวิทย์ที่นั่งอยู่ด้านคนขับยิ้มใส่กระจกให้ผมอีก
“รถมึงจอดหอกูอ่ะ นอนเหอะพรุ่งนี้จะได้ไปแต่เช้า”มันบอก
“อืม นอนก็ได้”ผมตอบตกลงง่ายอยู่แล้ว เพราะใจจริงผมก็อยากนอนอ่ะนะ
“บางครั้ง อยากพูดความจริงซักที เพื่อคนนี้ มองและคิดกับเธอเช่นไร
ตั้งแต่พบกัน เธอคือความฝันที่แสนไกล
ต้องเก็บซ่อนความรักไว้ข้างใน เพราะรู้หัวใจของเธอไม่มีฉัน” อืมหื้ม..เพลงวิทยุที่พี่แท็กซี่เค้าเปิด แม่ง โดนผมดัง ฉึก!!
“หึหึ”ไอ้เหี้ยวิทย์นั่งขำขึ้นมาซะเสียงดัง
“ขำเหี้ยไรวะ”ไอ้สลิ่มถามด้วยความสงสัย
“เปล้า”ไอ้วิทย์ตอบเสียงสูง
“ง่วง”ไอ้หลิ่มบ่น ไอ้นี่นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นแดกตลอด มันขยับตัวเองให้นั่งต่ำลงหน่อย แล้วเอาหัวมาพิงไหล่ผมไว้ก่อนที่จะหลับตาลง ผมก้มลงมองหน้ามัน ตอนหลับมันก็ยิ่งน่ารักไปใหญ่
“ไร”มันลืมตาขึ้นมามองหน้าผมแล้วถามอย่างหาเรื่อง ผมยิ้มตอบให้มัน
“เหม็นหัวไอ้สัตว์”ผมด่าแกล้งมัน
“กูพึ่งสระเหอะ”มันย้อนตอบอย่างไม่สนใจ แล้วหลับตานอนต่อ
“แต่ยิ่งพบก็ยิ่งรัก และยิ่งห้ามความรักเท่าไหร่
ยิ่งเพิ่มขึ้นเท่านั้น จนใจฉันนั้นทนอีกไม่ไหว (ขอโทษที่รักเธอหมดหัวใจ)
รักเขา ให้หัวใจลืมซักที เท่าที่ก็รู้ดี ว่าฉันหลงรักเธอเท่าไหร่”
“เพลงแม่งโดนได้อีก”ไอ้วิทย์พูดแซวลอยๆ แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา ไม่รู้ว่าใครจะสงสัยอะไรไหม แต่ผมก็เงียบไม่ได้แสดงตัวออกไป เพราะแค่ฟังไม่รู้แม่งจะเจ็บดีหรือมีความสุขดี ผมบอกไม่ได้ว่าผมมีความสุขเต็มหัวใจ บางครั้งผมก็อดน้อยใจไม่ได้ที่ผมหลงรักมันไปแล้ว มันยื้อความรู้สึกให้กลับมาไม่ได้ บางทีผมรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่กับมัน แต่พอมีอะไรมากระตุ้น อย่างเช่นเพลงแบบนี้ หรือบางครั้งที่เห็นมันอยู่กับพี่เมตร ลึกๆแล้วผมก็เจ็บจนทนแทบไม่ไหว แต่ผมก็ได้แต่ยิ้มออกมา ยิ้มที่เค้ามีความสุขดีโดยไม่มีผมก็ได้ ยิ้มที่อย่างน้อยมันก็ยังรักผมและห่วงใยผมอยู่ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่สถานะที่ผมอยากได้ก็ตาม ยิ้มให้กำลังใจตัวเองบอกว่าสักวันมันจะต้องผ่านไป สักวันผมจะรักมันแบบเพื่อนได้อย่างเต็มความรู้สึกสักที ไม่ต้องมารู้สึกเจ็บปวดหน่วงๆที่หน้าอกแบบนี้ ไม่ต้องฟังเพลงแนวพวกนี้แล้วรู้สึกสะเทือนใจอะไร ไม่ต้องกัดฟันยิ้ม เงยหน้าพยายามไม่ให้น้ำตาตัวเองไหลออกมา มันดูนาสมเพชนะบางที ผมเคยน้ำตาไหลต่อหน้าไอ้วิทย์แล้วขำกับตัวเองออกมา ว่ากำลังเป็นเหี้ยอะไรอยู่ ผมรักคนที่เค้าไม่ได้รับรู้ความรู้สึกผมเลย ผมรักมัน รักมัน..รักทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ดีแก่ใจแต่ทำไมมันถึงได้ตัดใจยากขนาดนี้ ผมเฝ้าบอกตัวเองอยู่เสมอว่า เดี๋ยวกูก็ตัดใจได้เองแหละ เวลาจะเป็นตัวทำให้ผมรู้สึกเบาลง รู้สึกดีขึ้น ยิ้มให้กับตัวเองและยิ้มให้กับสลิ่มมันอย่างที่เพื่อนเค้ายิ้มให้กันอย่างเต็มหัวใจ แต่ทุกครั้งไปที่ผมยังยิ้มทั้งๆที่รู้สึกเจ็บลึกๆ มันเลยย้ำให้ผมรู้ได้ว่า ผม..ยังรักมันอยู่หมดหัวใจ
เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่..ผมอยากให้ถึงวันนั้น ผมอยากเลิกรักมัน เลิกเป็นแบบนี้สักที อยากกอดมันแบบที่ไม่รู้สึกผิดต่อมันแบบนี้รวมถึงไม่รู้สึกผิดต่อพี่เมตรที่เค้าก็ดีต่อผมมากด้วย อยากให้มันนอนพิงไหล่แบบนี้โดยที่ผมไม่รู้ผิดอะไรในใจอีกต่อไป  แต่มันคงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆแหละนะ ในเมื่อผมก็ตั้งใจจริงแล้วว่าจะไม่มีทางพูดสารภาพรักมันไปเด็ดขาด ยืนยันกับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีวันนั้นจริงๆ มันก็คงจะเป็นผมคนเดียวที่ต้องพยายามทำใจให้ได้ และเริ่มที่จะหันไปรักคนอื่นซะบ้าง เพื่อตัวผมเองและเพื่อรักษามิตรภาพความเป็นเพื่อนของเราไว้ด้วย
“กูรักมึงว่ะไอ้เขต”ไอ้วิทย์พูดขึ้นลอยๆ พวกผมพูดกันเล่นๆแกล้งกันอย่างนี้ประจำอยู่แล้ว และผมกำลังรู้ดีว่าไอ้วิทย์มันกำลังรู้ว่าผมรู้สึกยังไง
“หึ..กูก็รักมึง”ผมตอบยิ้มๆ
“กูก็รักมึง”ไอ้หลิ่มพูดบอกขึ้นทั้งๆที่ตัวเองยังนอนหลับตาอยู่เลย
“เป็นเหี้ยไรกันเนี่ย”ไอ้เวพูดด้วยความสงสัย
“แต่ก็เอาเหอะ กูก็รัก”ไอ้เวพูดบอก หลังจากนั้นพวกผมก็เงียบไป ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก จนถึงหอสลิ่มมันนั่นแหละ และก็เริ่มเหมือนเดิม สนุกสนานเฮฮากับสิ่งที่ตัวเองรัก สิ่งที่ตัวเองชอบด้วยความรักของพวกเราทั้งหมด ก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อย มีให้กันแบบนี้ไปเรื่อยๆ รักและห่วงใยให้กันแบบนี้ไม่มีวันจบสิ้นแหละนะ

...............>>>><<<...............

NC กระจายเลยดิ กร๊ากก
-เพลงที่วงร้องเปิดหมวก Secret ของ Maroon5 แปะ http://www.youtube.com/watch?v=eEw1QqxNWAU  
-เพลงที่สลิ่มให้ไอ้โล Fallin ของ Alicia Keys แปะ http://www.youtube.com/watch?v=6DkYBhiOVxQ  
-เพลงสุดท้าย เพลงสะเทือนใจไอ้เขตนั่นแหละ เพลง ขอโทษ ของนภ พร แปะ http://www.youtube.com/watch?v=YN_Sw7eLPto  
ปล.เมื่อไหร่อีกไม่รู้

[knightofbabylon]

ตั้งแต่ตามอ่านเรื่องนี้(เป็นจริงเป็นจัง)
ทำไมพักหลังได้ คุณเบบี้ถี่จังหว่าตู?


เชลโลกับเขต? อืมมม มีโอกาสมั้ยคุณเบบี้
ดูท่าทางน้องเขาน่ารักด้วยดิ (คนอ่านแพ้ทางเด็กลูกครึ่ง  )

  เขตทีนึง เข้าใจว่าความรู้สึกรักเพื่อนมันเป็นยังไง



 
ปล. อ่านจากคอมเม้นท์อื่น เห็นบอกว่าคุณเบบี้เจ้าแม่NCใช่มั้ยคะ?
ตอนนี้ยังไม่มี แต่ถ้ามีNCขึ้นมา ขอแบบแกรนด์โอเพนนิ่งเลยนะ 

[tutu]

ต้องรีบหาคนมาซับน้ำตาให้เขตแบบด่วนๆซะแล้ว

[หลงไหลในม่านหมอก]

รักเขต

ห่า นี่ตรูจะรักเพื่อนแอบรักเพื่อนทุกคู่เลยนะเนี่ย

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

แหม่... ชอบเขตจริงๆว่ะ แมนโคตรๆ พระรองจริงๆ (ยอมได้ทุกอย่าง 555+)

ไอ้น้องเชลโลนี่จะมีบทบาทยังไงแค่ไหนเนาะ มองหน้าสลิ่มแล้วเขิน เอ๊ะ~ยังไง? มองเขตแล้วตกใจหมายความว่าไง?

ว่าแต่ว่านะ เครดิตของกลุ่มสลิ่มจะตกต่ำขนาดไหนในสายตาน้องของน้องเชลโลว่ะ(ออกัสอ่ะ) แต่เชลโลก็น่าแกล้งจริงๆ อยากเข้าทั้งทีก็ต้องโดนรับน้องกันหนอย~ หุหุหุ ไอ้เวนี่ก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเล้ยยยยยยยย ไอ้สลิ่มนี่ยิ่งแล้วใหญ่ เหอะๆๆๆๆ~ ไอ้วิทย์นี่รู้ทุกเรื่อง แต่มันก็กะล่อนจริงๆนะ - -"

  ว่าก็ว่าเหอะนะ อ่านตอนสุดท้าย แล้วฟังเพลงไปด้วย  เฮ้อ.. มันเจ็บจริงๆเนอะเขต

อืมมม....พาร์ทต่อไปของใครอ่ะ? เวหรือวิทย์ ? คราวนี้NCจะมาไหมมมม หรือจะเป็นพาร์ทของเขตต่อ? จะว่าไปก็อยากรู้เหมือนกันว่าน้องเชลโลนี่ยังไง~ หรือจะเป็นพาร์ทของเชลโลวะ?

[YongaMO]

 รักเฮียเมตรนะ จุ๊บ ๆ   555+ <<<  เกี่ยวไหมเนี่ย ??

[nick2xiah]

รักเขตตตตตตตค่า  ...030..

[piglet]

น้องเชลโลจะเป็นคนมาดูแลหัวใจเขต
ใช่ป่าวอะ
หรือจะเป็นน้องออกัสละ ไม่มั่ง 555

[cmos]

หึหึ nc กระจายยยยย

ก็ดีนะได้รู้ความรู้สึกของเขตเนอะ

[เบบี้]

อย่ามาหวังอะไรกับคนอย่างกูนิ
ไอ้เขต..ไม่มีคู่ต่อไป สวยๆ กร๊าก

[K2KARN]

อ่อย สงสารเขตว่ะ
แต่สักวันเว่ย ต้องเจอคนที่เป็นของเขตล่ะนะ สู้เว้!!!

[p_pink]

ฝากบอกน้องเขตให้ไปฟังเพลง เต็มใจให้ ของ เฉลียง  (บางทีก็เก่าไปนะมึง!!)
"ฉันรู้ควรรักเธออย่างไร จึงยอมเข้าใจทุกอย่าง ไม่ช้ำ ไม่เสียใจ ไม่เคยบาดหมาง ... ทุกอย่างเต็มใจให้เธอ"
แต่สักวันนะเขตนะ สักวันพรหมลิขิตจะบันดาลชักพาเนื้อคู่มาให้เราเอง (อย่างน้องเชลโล่ก็น่าลุ้นนะเบบี้  )

อ่านเรื่องนี้เวอร์ชั่นเขต ทำให้ได้เห็นอีกมุม มุมที่บ้าบอมากถึงมากที่สุดของเจ้าสลิ่มเลยนะเนี่ย
ปกติเห็นแต่นิ่งๆ กวนตีนหน่อยๆ ตลอด ... มาเจอแบบนี้แล้วแบบ แม่งน่ารักว่ะ ยังกะเด็กน้อยเลย เวลามันง่วงนอนอ่ะ ฮิ้ววววว 

  เป็นกำลังใจ และ +1 ....... ขอบคุณเบบี้จ้ะ
ปล. NC ซะ น้ำหมากกระจายเลยนะเบบี้ ฮ่าๆๆๆ (แซวเล่นนะจ๊ะ) 

[lasom]

หึ เพื่อนกรูรักเมิงหว่ะ  :fcuk:รักผิดคนแล้วเขตเอ้ย
เค้าจองกันมาตั้งแต่เด็กล่ะ มาช้าไปหน่อยนะ

[silverspoon]

เขต  = พระเอกตัวจริง แค่ได้แอบรักก็พอ

[♠DekDoy♠]

รักเขตที่สุด >___<

[scottoppa]

เข้าใจว้ะเขต (ตบบ่า)
อารมแอบรักเพื่อน มันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ
พยายามเข้านะ สักวันเว้ย สักวัน (ตบบ่าอีกรอบ)

น้องเชลโล เป็นลูกครึ่งซะโด้ย แอร๊ยๆๆๆ จะโผล่มาอีกมั้ย 5555
รอตอนต่อไปแล้วกันนะ
กอดเบบี้ๆ

[OHmeza019]

อยากให้เชลโล ได้กับเขต
ฮ่าๆๆ
สงสารเขต เเอบรัก เพื่อน เฮ้ออออออออออออ

[KM]

กูสงสารมึงพอๆกะตัวกูเลย เขตเอ๊ย

[samsoon@doll]

อ่านแล้วหงอยๆอ่ะ  อิอิ

[CHIVAS]

สุดๆอ่ะน้องเชต  แอบรักเพื่อนสนิทเป็นอะไท่เกินจะบรรยาย
สุขและทุกข์คราวเดียวกัน 

น้องเชลโลกับน้องเขตมั๊ยนะ

[peppier]

อยากให้เขตมีคู่อ้ะ '   T T   

[kuku]

สัปดาห์นี้เบบี้มาต่อแล้วสองตอนแสดงว่าตอนต่อไปต้องรอสัปดาห์ใช่ป่ะเบบี้รอต่อไป

[kokikung]

แอบสงสารเขตเนอะ

เพื่อนรักรักเพื่อนเนี่ยยย

อยากให้เขตมีคู่ๆๆๆๆๆ

แต่เขตน่ารักอ่า

ไม่ทำลายความรักของตัวเองและของไอ้พี่เมตร

เบบี้เขตจะมีคู่ไหมอ่า

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

สงสารเขตจังเลยค่ะ
เพิ่งรู้ว่าเขตเป็นคนมีสาระเหมือนกันนะเนี่ย
ขอให้ได้เจอกับคนดีๆเร็วๆนะคะ
ปล. ชอบคำนี้มาก "หนาวค้าบบบบบ" ฮ่าๆๆๆๆๆ

[Killua]

อารมณ์เดียวกันเลยเขตเอ้ย ทำหน้ามึนต่อไป

[dp]

ขอรับน้องเขตไว้เองได้ปะ 

[naiin]

มาเขตกอดคอกันเมาสักวัน หัวอกเดียวกัน เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ยที่จะห้ามใจไม่ให้รักเพื่อนนี่        

[Mura_saki]

เขต
ไม่เป็นไรนะ

เรารักเขตนะ มากๆๆๆๆๆเลย



รักเด็กว่ะ
555+