หัวข้อ: แค่มีนาย by โอนนิมารุ *Rebirth*

[Junrai_Hyper™]

17 อดีต

นักขัตป้วนเปี้ยนอยู่ที่ร้านหนังสืออยู่พักใหญ่ก่อนจะจ่ายค่านิตยสารเล่มนั้น นายแบบหน้าปกได้รับความสนใจเพราะเป็นนายแบบหน้าใหม่ สายตาที่มองกล้องดูลึกลับ หยิ่ง แต่ก็แฝงด้วยแววเศร้า
“...วิน...” เสียงแผ่วอาลัยจากนักขัต นิ้วค่อยๆไล้ไปที่หน้าปก คิดถึง...แก้มใสที่เคยหอม ...ปากบางที่เคยจูบ ...ผมนุ่มที่เคยลูบ
ไล้ไปตามอารมณ์ แต่ก็ชะงัก ...ขอโทษนะตั้ม วินรักพี่ภัทร... วินเคยพูดไว้ ...เจ็บวันนี้ไม่เท่าวันก่อน แต่มันก็คือเจ็บ
...
“โอ้โห ไร่มะเขือเทศของตั้มกว้างมากๆ” วันชนะตื่นตาตื่นใจกับภาพไร่มะเขือเทศกว้างขวาง
นักขัตมองวันชนะด้วยสายตาอบอุ่น หลังจากสอบปลายภาคเทอมสุดท้ายของปีสี่ เขาพาวันชนะมาเที่ยวบ้านของเขาตามลำพังอย่างที่เคยคุยกันไว้
“แต่วินเกลียดมะเขือเทศนี่” ตั้มพูดหยั่งๆ
“หลังๆมาก็กินแล้วนะ” แม้ว่าจะเป็นชิ้นเล็กๆก็เถอะ
...
...
“เราเลิกกันเถอะตั้ม” คนพูดหลบสายตา
“...” นักขัตนิ่งงัน ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินสิ่งที่คนรักเพิ่งจะพูดออกมา
“ทำไม” หางเสียงแผ่ว...เพราะเจ็บปวด
“เราไปด้วยกันไม่ได้...” วันชนะหลบตาเหมือนเดิม เหมือนคนหลบความผิด...
...
“วิน!” เสียงละเมอเรียกก่อนที่นักขัตจะสะดุ้งตื่น เขาคงเผลอหลับไป เพราะไฟในห้องก็ยังเปิดไว้ ดูเวลาที่ข้างเตียงเป็นเวลาตีสาม
“หึ” นักขัตยิ้มเหยียด สายตาเย็นชาใส่รูปวันชนะที่หน้าปก “เอาตัวเข้าแลกให้ภัทรนี่เอง”
แล้วแมกกาซีนขายดีเล่มนั้นก็เปลี่ยนสถานที่ไปอยู่ในถังขยะ

...

[pongsj]

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค้างคาอ่ะ อย่าให้เดาเรื่องไปเองเลยน้า มาต่อเร้วๆๆๆๆ

[THIP]

  ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นนนนนนนน  ครายก็ได้บอกฉานที 

[MyLoveMyBabe]

วินต้องตัดใจบอกเลิกตั้มด้วยความจำเปนแน่ๆเลย  คงหวังจะให้ตั้มคบกะผู้หญิงมั้ง แล้วเอาภัทรมาอ้าง 


หุหุ เดาไปใหน่ เรยย อิอิ   มาต่อไวๆนะคาบบ ขี้เกียจเดาแระ 

[athens]

ไหงเป็นงี้ไปได้อ่ะ

เกิดไรขึ้น อยากรู้ ๆ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
 

อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 

สบึมระหึ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 

เกิดอะรายขึ้น

รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ มาต่อด่วน
 

[Poes]

เรย์ท่าจะอาการหนัก 

คุณพูห์รีบมาต่อด่วนเลยนะ   

[Junrai_Hyper™]

..
..
..
“โอ้โห ไร่มะเขือเทศของตั้มกว้างมากๆ” วันชนะตื่นตาตื่นใจกับภาพต้นมะเขือเทศเรียงเป็นแถวๆตลอดแปลงยาวเหยียด “อากาศก็สดชื่น”
“แต่วินเกลียดมะเขือเทศนี่” นักขัตพูด
“หลังๆมาก็กินแล้วนะ” วันชนะแก้ต่าง “ยอมกินก็เพราะใคร ฮึ”
“ก็ดีแล้ว” นักขัตพูดแหย่ “อีกหน่อยมาเป็นเจ้าของไร่จะได้ไม่ต้องบ่นว่าต้องกินแต่มะเขือเทศ”
“ใจคอจะให้กินแต่มะเขือเทศรึไง ฟาร์มวัวก็มีนี่” วันชนะงอนแก้เขิน
นักขัตหัวเราะชอบใจ
เดินผ่านถนนที่สองข้างทางปลูกต้นจำปีเรียงเป็นแถวสลับกับแก้ว ประมาณยี่สิบเมตรก็มาถึงบ้านของนักขัต
“มาแล้วเหรอลูก มา เข้าบ้านกันก่อน” ชายวัยกลางคนกับหญิงดูอ่อนวัยกว่า ใบหน้าลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นอย่างที่นักขัตเคยเล่า ท่าทางใจดีออกมาต้อนรับ ทั้งสองมีลักษณะคล้ายนักขัต
“วินนี่พ่อกับแม่ตั้ม” นักขัตแนะนำ
วันชนะไหว้อย่างเคารพ
“สวัสดีลูก” พ่อของนักขัตรับไหว้ “เข้าบ้านกันก่อนเถอะลูก เดี๋ยวจะได้พักผ่อนนะ มากันเหนื่อยๆ”
พูดคุยปราศรัยกันอยู่สักพักนักขัตก็ขอตัวพ่อกับแม่พาวันชนะเอาของไปเก็บที่ห้องของตน ตลอดเวลาที่จากไปเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพสี่ปี เขากลับมาเยี่ยมบ้านไม่บ่อยนัก แต่ห้องของเขาก็ได้รับการปัดกวาดดูแลอย่างดี
“คุณพ่อคุณแม่ของตั้มดูใจดีเนอะ” วันชนะปลื้มพ่อแม่แฟน
“ตะก่อนน่ะแม่ตั้มเป็นคนกรุงเทพน่ะแหล่ะ เป็นเลขาเจ้านายบริษัทใหญ่เลยล่ะ แม่ทำงานเก่ง พูดได้ตั้งสามภาษา ไทย อังกฤษ ญี่ปุ่น พ่อเป็นเกษตรกรธรรมดานี่แหล่ะ” นักขัตเล่าอย่างภูมิใจในบุพการี
“แล้วท่านเจอกันได้อย่างไรเหรอตั้ม” วันชนะอยากรู้
“ก็พ่อตั้มส่งออกมะเขือเทศกับเนื้อวัวให้บริษัทที่แม่ทำงานอยู่ด้วยน่ะ มีอยู่บ้างที่ได้เจอกัน เพราะต้องติดต่อเรื่องงาน พ่อก็เลยปิ๊ง” นักขัตเล่าต่อ “จนท่านทั้งสองตกลงจะแต่งงานกัน และสุดท้ายแม่ก็ยอมทิ้งทุกอย่างมาใช้ชีวิตอยู่กับพ่อที่นี่ เป็นแม่บ้าน อยู่ที่นี่พ่อบอกว่าแม่ไม่ต้องทำงาน พ่อจะเลี้ยงเอง แต่ก็หยุดแม่ได้เสียที่ไหนล่ะ” นักขัตหยุดกลางคัน
“ยังไม่จบใช่ไหม แล้วไงต่อ” วันชนะอยากฟังต่อ “คุณแม่ทำอะไร”
“ก็มาเป็นเลขาพ่อตั้มไง” นักขัตยิ้มร่า “ท่านก็ช่วยดูเรื่องบัญชี กับเอกสารต่างๆ คอยตรวจงานอื่นๆไปด้วย...”
เล่าจนเพลินนักขัตก็เพิ่งสังเกตเห็นสีหน้าของวันชนะเริ่มดูเศร้าๆไปก็คิดได้ว่าวันชนะคงจะคิดถึงคุณแม่เลย
“อ้ะ ตั้มขอโทษ” น้ำเสียงแผ่วลง
วันชนะพยายามกลั้นน้ำตา ยิ้มเจื่อนๆให้ “ไม่เป็นไรหรอก”
นักขัตรู้สึกเห็นใจแฟนตัวเอง “คงคิดถึงแม่มากสินะ” มือจับที่ไหล่ บีบเบาๆเป็นการปลอบ แล้วก็รั้งร่างของวันชนะเข้าไปกอด ลูบหัวลูบผม “ไม่เป็นไรนะวิน วินยังมีตั้มนะ” นักขัตกระซิบข้างหู
ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่าประตูค่อยแง้มปิดทีละน้อย เหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้พลาดสายตาของคนเป็นแม่ไปได้เลย
คุณแม่ของนักขัตเพียงแต่จะเอาขนมมาให้ พอจะหมุนลูกบิดแต่เพียงแตะประตูก็ค่อยเปิดออกและได้ยินได้เห็นสิ่งที่ลูกของตัวเองเป็น
นางได้แต่อึ้งขึงไป รีบผละจากประตูนั้นมา
..
..
..

[MyLoveMyBabe]

แง้วว  แบบนี้นี่เอง วินบอกเลิกตั้มก็เพราะแม่ตั้มมาขอร้องแน่ๆเลย .... รักกันแต่ม่ะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ เศร้าจริงๆ

[gobgab]

.............ทางเลือกของชีวิตกับทางเลือกของหัวใจอีกแล้ว...........

[athens]

อุปสรรคของความรักแน่ๆ ที่ทำให้ต้องตัดสินใจแบบนั้น

[THIP]

งานนี้ สงสัยคุณแม่ขอร้อง   

[Poes]

  เศร้า

[โอนริโอ้]

 

[Junrai_Hyper™]

ประกาศจับ นายโอนรีโอ้ ข้อหา ไม่ยอมมาต่อนิยาย

ชิชิ

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

แล้วจะแก้ปัญหาได้ยังไง
ถ้าแม้แต่คนที่เรารัก เรายังไม่คิดจะแก้ปัญหาด้วยกัน
 

[pongsj]

เอ๋ เดาไม่ออกจิงๆว่าเลิกกันได้ไง ดูแล้วแม่ก็น่าจะหัวสมัยใหม่รับอะไรได้ง่ายๆนี้น่ะ

[Junrai_Hyper™]

พ่อ แม่ ตั้มพาวินไปฟาร์มวัวนะ” นักขัตตะโกนบอก
“ไปเถอะลูก” คุณพ่อตะโกนตอบ ก่อนจะหันมาทางภรรยา “แม่ไม่สบายรึเปล่า เห็นหน้าซีดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“ระ...เหรอ ไม่นี่พ่อ ก็ปกติดี” คนเป็นแม่พยายามกลบเกลื่อนสีหน้า
“ป่วยก็บอกพ่อนะ จะพาไปหาหมอ” คนเป็นสามีบอกอย่างเป็นห่วง
“จ้ะ พ่อ” ภรรยารับคำ ฝืนยิ้มสดชื่นให้สามีเห็นจะได้ไม่นึกสงสัยมากไปกว่านั้น

...

“วิน ไปดูทางโน้นกันไหม ลำธารผ่านด้วยนะ” นักขัตชวน
“อื้อ ไปสิ”
แล้วนักขัตก็จูงมือวันชนะไปดูธาร
“โห น้ำใสมากๆ” วันชนะนั่งลงที่ขอนไม้พาดเป็นทางเดินข้าม เอาเท้าจุ่มลงในน้ำ “อา...สบายจัง”
นักขัตนั่งลงตามข้างๆ “เฮ้อ โล่งอก นึกว่าจะไม่ชอบที่นี่เสียแล้ว”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ” วันชนะถามด้วยตาอ่อนโยน
นักขัตยิ้ม “ตั้มคิดเหมือนพ่อนะ ถึงจะไม่ได้เป็นเกษตรกรแต่ตั้มก็ชอบที่จะอยู่กับธรรมชาติมากกว่า ชีวิตในกรุงเทพ”
วันชนะยิ้ม ในใจรู้ว่าตั้มจะพูดอะไรต่อไป
นักขัตยกมือขึ้นหยิกแก้มวันชนะเบาๆ “ตั้มน่ะ คิดถึงว่าจะอยู่ด้วยกันกับวินตลอดไปเลยนะ”
แทนคำพูด วันชนะกุมมือที่ยกขึ้นหยิกแก้มเขาไว้เบาๆ
ที่บ้าน
“พ่อใจเย็นๆก่อนเถอะ มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้” มารดานักขัตรีบพูดเปลี่ยนความคิดของสามี ทั้งที่ตัวเองก็ยังไม่แน่ใจ
“เห็นจะๆขนาดนี้แล้วนะแม่” คนเป็นพ่อสีหน้าขึงขังไม่หาย หลังจากที่เอากล้องส่องทางไกลมาตรวจดูวัวในฟาร์ม พอดีว่าเห็นลูกชายตัวเองอยู่แถวนั้นด้วยเลยส่องดู
แล้วก็ได้เห็นท่าทางกระหนุงกระหนิงของลูกชายกับเพื่อนผู้ชายด้วยกัน อย่างกับเป็นคนรัก ตอนแรกก็ดูผ่านๆแต่ยิ่งเอ้ะใจกับท่าทางที่แปลกๆของนิสัยผู้ชาย จึงเรียกภรรยามาดูด้วยอีกคน
...

[Poes]

      

[THIP]

สงสัยบวกคุณพ่อขอร้องเข้าไปอีกคน   

[gobgab]

...........ปัญหาครอบครัว.........ปัญหาโลกแตกอีกแล้ว......

[HydrA]

แบบว่าอ่านตั้งแต่ต้นรวดเดียวเลย แบบว่าบีบหัวใจมากเลยค่ะ ค่อยๆพัฒนาการมาเรื่อยๆได้ครบทุกอารมณ์ รัก โกรธ งอน เหงา และอิจฉา  แต่ก้อนะความรักในแง่มุมนี้ย่อมมีอุปสรรคมากกว่ารักที่ปกติ  น่าสงสารจัง วินน่ะเค้าทำเพื่อตั้มแน่ๆเลย ตั้มจะรู้มั๊ยว่าพ่อกับแม่ของตัวมาขอร้องวินแน่ๆเลยอ่ะ

[pongsj]

โหปัญหาแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย ปัญหาโลกแตกมากๆเลยอ่ะ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ตอนที่เราเป็นทุกข์ จะมีใครเข้าใจ
 

[Junrai_Hyper™]

..
..
“พรุ่งนี้จะกลับแล้วใช่ไหมลูก” คุณแม่นักขัตถามขึ้น
“ใช่ครับแม่” นักขัตตอบ
“ไปส่งแม่ที่ตลาดหน่อยสิลูก” เธอไม่เรียกวันชนะไปด้วย ใจหนึ่งคัดค้านสามี แต่ก็ต้องยอมให้ตามประสาที่เธอมักจะตามใจสามีอยู่เสมอ
“วินไปตลาดกัน” ตั้มเรียก
“อย่าเลยลูก จะเอาเพื่อนไปเหนื่อยเสียเปล่า” คุณพ่อของนักขัตพูด “แม่เขาคงคิดถึงตอนที่ไปตลาดกับลูกสองคนน่ะ” เขาจงใจพูดไม่ให้คนนอกไปด้วย
“นั่นสิ งั้นตั้มก็ไปกับคุณแม่เถอะ” วันชนะยิ้มๆ รู้สึกว่าเช้านี้มีอะไรแปลกๆ
“อย่างนั้นเดี๋ยวตั้มมานะ” นักขัตร่าเริง “ไปกันเถอะแม่” ว่าแล้วก็ควงแขนคุณแม่ออกไป โดยไม่ทันสังเกตสายตาห่วงใยวันชนะที่มารดาส่งให้

...
“วิน มาทางนี้ก่อนสิลูก” คุณพ่อของนักขัตเรียกแบบเดิม แต่ใบหน้านั้นไม่ได้ดูอ่อนโยนเหมือนตอนแรก บรรยากาศเริ่มแปลกๆ
“ครับ”
คนอาวุโสกว่าอึกอักด้วยไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร แต่ที่สุดก็พูดออกมา
...
...
...
...
วันชนะสะดุ้งตื่นเหงื่อเต็มตัว
“บ้าจริง ฝันนั่น”
เปิดไฟที่หัวเตียง มองดูเวลา ตีสาม
ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ถึงจะข่มตาหลับยังไง...แต่ใจตื่น
ถึงจะพยายามสลัดเรื่องความฝันออกไปยังไง...แต่เยื่อใยยังมี
..
..

[MyLoveMyBabe]

คุณพ่อคุณแม่ข้อร้องงงง  ... 

[gobgab]

...........ลางบอกเหตุมาแล้วซิ.........

[มูมู่น้อย]

โธ่ เศร้า.... รักแท้ดูแลไม่ได้   

รออ่านต่อ 

[Poes]

ทำไมอุปสรรคเยอะยังงี้ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

แอบกิ๊กกัน ใครจะรู้