สถานีศาลาแดง แม้จะเป็นเวลาสี่ทุ่ม แต่ก็ยังอัดแน่นไปด้วยผู้คนที่มารอใช้บริการรถไฟฟ้า
วันชนะ ยืนริมประตู เหม่อมองความมืดด้านนอกขบวนรถ ...อยากจะร้องไห้...
คิดถึงเขาเหลือเกิน...
เสียงสัญญาณเตือนประตูกำลังปิดหลังจากที่คนทยอยเดินเข้ามาทำให้วันชนะสะดุ้งจนเผลอทำแมกกาซีนเล่มที่จะออกพรุ่งนี้ตกบนพื้น
หนังสือปกมันเล่มหนาหล่นตุบไปโดนเท้าชองใครบางคน วันชนะรีบก้มเก็บเพราะเกรงว่าคนอื่นจะเห็นรูปของเขาที่หน้าปก
ขณะที่คนที่โดนหนังสือตกใส่ก็คิดว่าเป็นความผิดของตนที่ขยับตัวไปโดน
“ขอโทษครับ”
ต่างฝ่ายต่างกล่าวขอโทษ
ชายคนนั้นชะงักไปมือที่เอื้อมจะคว้าหนังสือที่พื้นค้างไว้
วันชนะหยิบมันขึ้นมา
“ขอโทษครับ” วันชนะยิ้มรอ
ชายคนนั้นค่อยๆยืดตัวตรง ดูเหมือนร่างค่อยๆสูงขึ้น
วันชนะยิ้มค้าง
เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...
สองปีที่ไม่ได้เจอกัน เขาไม่เปลี่ยนไปเลย
ต่างคนต่างตะลึงกันไป
วันชนะนึกอยากจะโผเข้าหา ...โหยหาเขาเหลือเกิน หากแต่...
“รู้จักกันเหรอตั้ม” สาวสวยหวานคนหนึ่งที่วันชนะเพิ่งจะสังเกตว่ายืนอยู่ข้างๆกล่าวขึ้น ดูจากท่าทางไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน แต่ก็รู้ว่าหล่อนมีใจให้นักขัต
“ถึงแล้ว ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มอีกคนพูด
เสียงสัญญาณดังขึ้นว่าประตูกำลังจะปิด
พวกเขาเดินออกไปแล้ว...เขาเดินออกไปแล้ว...ตั้ม
วันชนะยังค้างอยู่อย่างนั้น
น้ำตาอุ่นๆไหลออกมาอย่างควบคุมเสียไม่ได้ รีบหันหน้าออกไปทางประตู ไม่ให้คนบนรถเห็น
คิดถึง...ดีใจ...โหยหา...
ท่าทางเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย...เว้นแต่สายตานั่น...เย็นชา
จะมีประโยชน์อะไรอีก...หักใจเถอะ...วินพร่ำกับตัวเอง...เราเป็นคนบอกเลิกกับเขาเองไม่ใช่เหรอ...
------------------------------------------------------------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
