ใครว่าคนเขียนใจร้าย
ชิส์
--------------------------------------------------------
วันชนะหยิบจดหมายขึ้นมา ยังไม่ทันแกะก็มีสายโทรเข้ามือถือ
“วุฒิ ว่าไง” วันชนะพูดหลังจากดูชื่อที่โชว์ขึ้นหน้าจอ
“สบายดีป่าววิน” ปลายสายถามอย่างสนิทสนม
“สบายดี วุฒิล่ะ ได้ยินข่าวลือว่าจะแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ” วันชนะไต่ถาม
“ช่าย” วุฒิลากเสียงยาว “ส่งการ์ดเชิญไปให้แล้วนะ น่าจะถึงแล้วนะวันนี้ ขอโทษทีนะที่ไม่ได้ไปเชิญด้วยตัวเอง”
“อ้าว เรื่องจริงหรอกเหรอเนี่ย” วันชนะเลยแกะจดหมายนั้นดู แล้วก็ใช่จริงๆ “อ้อ ได้แล้วล่ะ”
“วินจะมาได้หรือเปล่าล่ะ มาได้ก็มานะ มาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ คิดว่าคงมีเพื่อนมาไม่เยอะ แต่ละคนอยู่ต่างที่กันหมด” วุฒิพูด
“โห ตั้งราชบุรี” วันชนะทำเสียงเหนื่อย
“อืม” วุฒิทำเสียงอ่อน คิดว่าเพื่อนคงมาไม่ได้อีกคนแล้ว
“แต่ก็ไม่กี่ชั่วโมงเอง” วันชนะทำเสียงร่าเริง “แหม วุฒิแต่งงานทั้งทีไม่ไปได้ไงล่ะ”
ปลายสายดีใจ “ขอบใจมากนะ”
...
ดังนั้นสัปดาห์ต่อมา ตามวันที่ระบุในการ์ดเชิญวันชนะก็มาอยู่ที่ราชบุรี งานแต่งงานจัดที่บ้านไม่ได้จัดในโรงแรม
“วิน” เจ้าบ่าวในชุดสูทสีครีมปรี่เข้ามาต้อนรับ
“ยินดีด้วยนะ” วันชนะยื่นกล่องของขวัญให้ “ยินดีด้วยนะครับ” วันชนะหันไปพูดกับเจ้าสาวบ้าง ที่เดินมาสมทบ
“ขอบใจมากเพื่อน ตามสบายเลยนะ ทางนู้นมีเพื่อนๆวุฒิอยู่ ...เพื่อนเก่าสมัยมหา’ลัยน่ะ มากันสาม-สี่คน วินน่าจะรู้จัก” เขาชี้มือ
“ฮื่อ งั้นเดี๋ยวเราไปนั่งทางนู้นละกันนะ” เพราะมองไปทางไหนก็มีแต่คนแปลกหน้าและส่วนมากก็ไม่ใช่รุ่นราวคราวเดียวกัน
“เดี๋ยวพี่มานะอร” วุฒิหันบอกเจ้าสาว
“ป่ะ เดี๋ยวเราพาไป” เจ้าบ่าวรีบเดินนำ
ที่โต๊ะมีเพื่อนรุ่นเดียวกันนั่งอยู่เหลือเพียงที่นั่งเดียว วันชนะกวาดสายตาจำได้บ้างเป็นบางคนว่าเคยเห็นหน้า สมัยก่อนเพื่อนวุฒิเคยมาที่ห้อง
วันชนะนั่งลงแล้ววุฒิก็กลับไปทำหน้าที่เจ้าบ่าวต้อนรับแขกเหรื่อต่อ
วันชนะยิ้มให้กับทุกคนในโต๊ะเพื่อผูกมิตร ...ไม่รู้จะคุยอะไรดี ...แต่ก็คงดีกว่าไปนั่งโต๊ะอื่นอยู่คนเดียว
“วิน ...นั่นวินใช่ป่ะ” หนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ย
“ครับ”
“เราเอ็กส์ไง” เขาพยายามรื้อฟื้นความจำให้
วันชนะทำหน้านึกอยู่พักหนึ่งก่อนร้องอ๋อ เอ็กส์เป็นเพื่อนคนหนึ่งของวุฒิที่เคยมาค้างตอนทำรายงานส่งอาจารย์
บรรยากาศจึงไม่ตึงเครียด พอได้คุยคนหนึ่งแล้วคนอื่นๆก็ผสมโรงคุยเฮฮากันไป อาจเป็นเพราะความที่เป็นศิษย์ร่วมสถาบันเดียวกันที่ทำให้สายใยบางๆเชื่อมแน่นขึ้น
“เฮ้ย กี่โมงแล้วว้ะ ไอ้ตั้มว่าจะตามมานี่ ป่านนี้แล้วยังไม่เห็นหัว” คนหนึ่งในกลุ่มถาม
“นู่น มานู่นแล้ว ตายยากจริง” อีกคนว่า มือชี้ไปข้างหลังวันชนะ
วันชนะใจเต้นตูมตามตั้งแต่ได้ยินชื่อตั้ม แต่ก็ภาวนาว่าคงจะไม่ใช่นักขัต วันชนะจึงเอาแต่นั่งตัวเกร็งเหมือนต้นไม้แห้งตาย
“โทษที มาสายนิดหน่อย” คนที่นั่งข้างๆวันชนะหันไปพูดกับคนที่เพิ่งมา “มานั่งนี่ดิ เอาเก้าอี้จากโต๊ะนั้นมาด้วย”
ว่าแล้วเขาก็ขยับเก้าอี้ออกให้พอที่จะมีเก้าอี้อีกตัวมาแทรก
วันชนะนั่งตัวแข็ง หัวใจเหมือนกับจะหลุดออกมาเต้นอยู่ข้างนอก ไม่กล้าหันไป
..
..
..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
