"กูถามไรมึงหน่อยซิ?..."
"จัดมา..."
"มึงบอกว่ารักกูหลายครั้งแล้ว...."
"แล้ว..?"
"เอ้อ..ช่างมันเหอะ..."
"มึงสงสัยใช่มั๊ยว่า รัก ของกู มันเป็นยังไง รูปแบบไหน?..."
"กูไม่เคยสงสัยในรักของมึง...รัก คือ รัก"
"งั้นมึงฟังนะ....กูรู้ว่ากูแปลกๆ...คิดถึงมึง...ลืมตาแรก คือหน้ามึง..."
"มึงรักกูขนาดนั้นเชียว.." กะแกล้งมันเล่นเฉยๆครับ...ก็มันอยากทำหน้าจริงจัง ทำไมล่ะ
"เหรอ?...คงงั้นมั้ง....กูกลัวว่ะจูน..." มันเรียกชื่อผม แสดงมันจริงจังจริงๆครับ
"กลัววไรมึง....มีกูทั้งคน..."
"เพราะมีมึงไง..กูถึงกลัว กลัวมาก"
"กูน่ากลัวขนาดนั้นเชียว"
"กูกลัวว่ากูต้องฆ่าตัวตายจริงๆแล้วว่ะ"
"อะไรของมึงอีก...กูตามมึงไม่ทันแล้ว..."
"กูรู้แล้วจูน...กูรู้แล้ว...."
"แต่กูไม่รู้ไรเลย...บอกกูหน่อย.."
"......." มันเพียงแค่ส่ายหน้าและยิ้มให้ผมเท่านั้น มันรู้อะไร..แล้วทำไมมันต้องยิ้มเศร้าๆแบบนั้นด้วย
"อ่อน...."
"พูดได้แล้วเหรอมึง" ก็มันเล่นเงียบไปตั้งนาน
"ถ้าไอ้ชีนมายุ่งกับมึงอีก มึงต้องรีบบอกกูนะ"
"ทำไม?"
"ไม่ต้องถาม ทำตามที่กูบอก"
"แต่มึงโดนพักการเรียน ถ้ามันมายุ่งกับกูระหว่างนั้นล่ะ...งั้นกูหยุดเป็นเพื่อนมึงนะ"
"อย่ามามั่วมึง....เห็นหน้าซื่อๆ เจ้าเล่ห์นัก.." ไงก็สู้มีงไม่ได้หรอก
"ห่วงกูเหรอ"
"อืม...งั้นเอางี้ล่ะกัน กูจะมารับมึงทุกเย็น ที่โรงเรียนกูจะให้ไอ้เสก กับไอ้ปาล์มดูแลมึงเอง"
"มึงทำอย่างกับไอ้ชีนจะจับกูไปนั่งยางงั้นแหละ"
"คิดได้นะมึง ปัญญาอ่อน"
"อ้าว...ก็กูกับมันไม่เคยมีเรื่องกันซะหน่อย....ไม่เคยรู้จักกันมาเลยด้วยซ้ำ..."
"เพราะหน้าตามึงมั้ง?"
"หน้าตากูหาเรื่อง กวนโอ๊ยคนอื่นได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"โง่อีกแล้วมึง"
"ก็มึงบอกเองว่าหน้าตากู....ไม่ใช่เหรอ?"
"โง่ให้เต็มที่ไปเลยมึง..." มันส่ายหัวใส่ผมด้วย
"ชิส์...."
"มีไร...ต้องโทรบอกกูตลอดเข้าใจมั๊ย?"
"มึงไม่ชอบคุยโทรศัพท์ไม่ใช่หรอ?"
"บอกให้โทรก็โทรสิ...ปัญหาเยอะจริง" ผมรู้ครับ มันเป็นห่วงผม ห่วงมากด้วย...ดีใจจัง
"กูดูแลตัวเองได้....มึงอย่ามาห่วงกูมากนักเลย"
"ไม่ห่วงได้ไง...."
"มึงห่วงกูมากขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ไม่รู้สิ...ไม่รู้กูห่วงมึงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร"
"อย่าห่วงกูมากนักเลย"
"ทำไม?....อึดอัดเหรอ?"
"ป่าว...แต่กูกลัวว่าสักวันห่วงของมึงมันจะหมดลง"
"ไม่หมดหรอก...มีแต่จะเพิ่ม"
"ทำไม?"
"เพราะความห่วงของกู....เป็น...ชนิดเติม...."
"ไอ้บ้า...."
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ...."
"ขอบใจมึงนะที่ห่วงกู...."
"อืม....."
"เจ็บมั๊ย?.." ผมมองไปที่แผลบนหน้ามันซึ่งเริ่มแสดงอาการช้ำๆ บวมๆ แล้ว
"เจ็บสิ...กูไม่ใช่ซูเปอร์แมนนะ..."
"กูจะเห็นใจหรือสมน้ำหน้ามึงดีนี่...ดูปากมึงก็ยังดีเหมือนเดิมนะ..."
"อ้อยพูดไร...มึงก็ไม่ต้องไปใส่ใจนะ..." ในที่สุดมันก็พูดออกมาเอง มันพูดด้วยเสียงนิ่งๆ ผมเดาไม่ออกหรอกว่ามันคิดไรอยู่
"แต่อ้อยเค้าห่วงมึงมากนะ..."
"กูรู้...แต่กูก็ห่วงมึงมากเหมือนกัน" แป่ว แล้ววกเข้าเรื่องกูได้ไงว่ะ
"งั้นสัญญากับกูนะ...ต่อไปอย่าไปมีเรื่องกับใครอีก..."
"กูเองก็ไม่ได้อยากมีเรื่องกับใครซะหน่อย...ถ้ามันไม่มาหาเรื่องกูก่อน..."
"เพราะกูก็ห่วงมึงไม่น้อยไปกว่าที่มึงห่วงกูหรอก..."
"อืม..จะพยายามแล้วกัน เพราะกูไม่กล้าสัญญาหรอก...ถ้ากูไม่มั่นใจว่ากูจะทำได้"
"แค่มึงพยายาม...ก็พอแล้ว..."
ผมได้ยินเสียงกริ่งบอกเวลากลับบ้าน
นี่ผมนั่งคุยกับมันนานขนาดนี้แล้วเหรอ
ผมรู้สึกว่าผมเพิ่งคุยกับมันเองนะ
ผมไม่เคยเบื่อที่จะคุยกับมันเลย
ไม่เคยเบื่อที่จะด่ามันหรือโดนมันด่า
ไม่เคยเบื่อที่จะแกล้งมันหรือโดนมันแกล้ง
และรู้สึกว่าตัวเองยิ้มได้ทุกครั้ง...ที่มันบอกว่า ห่วง
"อ่อน...วันนี้มึงกลับก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอกู"
"อืม.."
"ไม่ถามเหรอว่าทำไม?"
"ไม่อ่ะ อยากบอก มึงบอกเองแหละ"
"อืม เดี๋ยวคืนนี้โทรหา รับด้วย...ไปล่ะ..."
ผมรู้มันไปหาอ้อย เพราะอ้อยเพิ่งเดินผ่านไปเมื่อครู่นี้เอง
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1113630 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก