"โจ๊ก...สบายดีมั๊ย?....คิดถึงเกตบ้างมั๊ย?..."
"โจ๊กสบายดี....คิดถึงเกตกับแพมตลอดแหละ....อยากคุยด้วย..."
ผมว่าพวกเค้าคุยกันน่ารักดีนะครับ
เพื่อนสาวสองคนของมันก็น่ารักดีนะครับ ดุสนุกสนาน ไม่แรงจนเกินไป
"โอ๊ะๆๆๆๆ....นั่นใครเหรอโจ๊ก...ข้างๆโจ๊กอ่ะ" เค้าหมายถึงผมครับ
"อ๋อ...ลืมแแนะนำไปเลย...เพื่อนเราเองแหละ...ชื่ออ่อน..."
"ไอ้โจ๊ก!..."
"อ๋อ...ไม่ใช่ๆ...ชื่อจูน...."
" หวัดดี...เราจูน..." ผมแนะนำตัว
"ดีค่ะ....แพมค่ะ"
"เกตค่ะ..."
"ทำไมไม่บอกชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ล่ะ...หึหึหึหึ"
"โจ๊ก...นี่ถ้าไม่หล่อจริงนะ....แพมจับตบล้างน้ำไปแล้วนะค่ะ...." เธอว่างอนๆ
"นางแพม..ลองตบโจ๊กของฉันดูสิ...แม่จะข่วนให้หน้ายับเลย....โจ๊กของฉันใครห้ามแตะยะ..."
"เชอะ...ไม่แตะก็ได้..." ผมกับมันได้แต่หัวเราะอยู่หึหึหึ
"จูนน่ารักจังค่ะ...มีแฟนยังค่ะ....สนใจกันมั๊ยเอ่ย" แพมยังไม่เลิกจ้องผมครับ
"หึหึหึหึ..." ผมพูดไม่ออกได้แต่หัวเราะหึหึหึ...ก็มันน่าขำจริงๆนี่ครับ
" แพม...อ่อนมันรสนิยมดี..."
"คุณโจ๊กค่ะ....ไม่รักไม่ชอบแพมไม่ว่า....แต่อย่ามาทำให้จูนต้องมองถูกเป็นผิดอีกคนซิค่ะ...."
"รสนิยมอย่างโจ๊กรึเปล่าล่ะ?..." ผมสะอึกกับคำพูดของเกตครับ
พวกเราทั้งสี่คนได้แต่มองหน้ากันไปมา จน....
"เกตล้อเล่นนะค่ะ....จูนคงไม่ชินกับการล้อเล่นอย่างพวกเราสินะ....ใช่มั๊ยโจ๊ก..."
"ไม่ใช่ไม่ชินหรอกเกต...แค่เส้นหยักในสมองของมันมีน้อยไปหน่อย..."
"ชิส์...กูเกลียดมึง..."
"เหรอ....อ่อนว่ะ..."
ผมยันไปที่ท้องมันทีหนึ่ง
หมั่นไส้
"โจ๊ก...แล้วสอง..." เกตเหมือนกำลังจะพูดไรซักอย่าง...
"เกต...แพมไปปารืตี้บ้านเรามั๊ยคืนนี้?..."
"ว้า...เสียดายจัง...เกตกับแพมมมีนัดกันแล้ว"
" อืมน่าเสียดายจริงๆด้วย" โจ๊กมันคงรู้สึกอย่างนั้นจริงๆด้วย
"จูน...อย่าคิดมากนะ...พวกเรากับโจ๊กกับเสกสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมอต้นด้วยกัน เล่นกันอย่างนี้ตลอด...จริงๆๆแล้วก็ไม่มีไรหรอก...แต่ถ้าโจ๊กเล่นด้วยก็ไม่แน่นะ..." ยังไม่วายหยอดมรตอนท้ายครับ
แล้วไอ้โจ๊กมันก็ส่ายหัวพร้อมกับยิ้มอย่าง...อื้อ....
"เลิกเล่นได้แล้วเกต...จูนเค้าคิดไปหไหนถึงไหนแล้วล่ะนั้น....อย่าคิดมากนะค่ะ...ขวัญเอ๊ยขวัญมา...แพมช่วยเรียกขวัญมั๊ยค่ะ..."..เธอเดินเข้ามาจะจับมือผมไปกุม
"ไม่ต้องเลยแพม...เพื่อนเรา...เราปลอบเองได้..." มันกันแพมออกไปเบาๆและดึงผมไปไว้ข้างหลังมัน
"ดูสิเกต...โจ๊กหวงด้วยอ่ะ..." ฮ่าๆๆๆๆจริงๆ
"เราไม่คิดมากหรอก...เราเข้าใจ..." ผมพูดอย่างที่ผมคิดและรู้สึก...เพราะโดยปกติผมก็ไม่ได้อคติกับเพศนี้
"อุ๊ย!...รูปก็งาม นามก็เพราะ...เสียงก็เสนาะ...แถมจิตใจดีอีกต่างหาก...." ผมมขำจนน้ำตาแทบไหลกับคำพูดและอาการเวอรืของแพม
"พอเลยนางแพมแก...เดี๋ยวแกก็ได้ร้องลิเกป้อจูนเค้าอีกนาน...เดี๋ยวก็สายกันพอดี...โจ๊กบอกเสกด้วยนะว่าพวกเราคิดถึง...ว่างๆไว้นัดเจอกันบ้างนะ..."
"เกตยังน่ารักเหมือนเดิมนะ..."
"แต่ก็ไม่เห็นโจ๊กเคยรักเกตเลยนะ...."
"ใครบอกล่ะ...โจ๊กรักเกตกับแพมมาตลอดนะ...ไม่รู้ตัวกันล่ะสิ..."
"จ้า...กะล่อนเรื่อยเชียวนะ....จูนฝากดูแลเพื่อนเราด้วยนะ...เพื่อนเราคนนี้เรารักมากนะ..." ฝากทำไม โตอย่างกะควาย..ดูแลตัวเองสิ...
"ได้...จะเลี้ยงด้วยลำแข้งเลยละ..." มันหันมาค้อนผม น่ารักตายละมึง...น่ารักนิดหนึ่งก็ได้อ่ะ
"จูนค่ะ...ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กันจริงๆ...เราคงจะได้เจอกันอีกนะค่ะ..แพมจะภาวนาให้เรารักกันเร็วนะค่ะ.."
"นางแพม!" แล้วเกตเธอก็กระชากลากถูแพมออกไปเลยครับ
"หึหึหึหึ..." เหมือนคนโรคจิตเลยครับผม เดินไปหัวเราะไป
"หัวเราะไรอ่อน?"
"ขำสองคนนั้น...น่ารักดีว่ะ ตลกดีด้วย.."
"เก่งกับพงศ์..เอ๊ยไม่ใช่สิต้องเกตกับแพม...เค้าสองคนเป็นเพื่อนที่ดีมาก น่ารักมากๆ....เราสนิทกันมากตอนอยู่มอต้น...เห้นพูดกันอย่างนี้...แต่จริงใจโคตรๆ...ไม่เหมือนใครบางคน ฆ่ากันด้วยรอยยิ้ม..." ดูมันจริงจังขึ้นมาโดยปัจจุบันทันด่วน
"มึง....ไปซื้อผมไม้กับหนมหวานกัน"
"เอาสิ..." ผมกับมันเดินฝ่าคนที่แออัดระดับหนึ่งกันไป
มันก็ดีครับ
ช่วยกันผมตลอด ถึงแม้มันจะถือขงซะเต็มมือ...แล้วกูจะเกลียดมึงลงได้ไงห๊า
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
"โจ๊ก..."
ผมหันไปมองมันอีกที อ้ว โน่นยังอยู่ตรงโน้นอยู่เลย
ปล่อยให้กูพูดคนเดียวอยู่ได้
ผมเดินย้อนกลับไปหามัน
"ทำไมไม่เดินต่อ...."
"......"
"เป็นไรมึง...ทำไมไม่เดินต่อ...."
"......." มันเงียบครับ แต่ตามันกำลังจ้องไรซักอย่างอยู่
"มองไรว่ะ" ผมมองตามสายตาของมัน....จนเห็น...
ภาพที่ผมเห็น...ผมยังอึ้งปนช็อค..แล้วมันล่ะจะรู้สึกยังไง
ผมหันไปมองหน้ามัน...
หน้าของมันเฉยมาก...แต่ภายใต้หน้าที่เรียบเฉย ...ผมเห็นสายตาของมันกำลังเจ็บปวด...กำลังเศร้า
แต่มันเลือกที่จะเงียบและเดินเลี่ยงออกมา
"โจ๊ก...มึง..."
"มึงอยากกินผลไม้กับหนมหวานไม่ใช่เหรอ...รีบไปซื้อกันดีกว่า...จะได้รีบกลับกัน..เดี๋ยวต้องอ่านหนังสือกันอีก..."
"อืม...."
นั่นคือบทสนทนาสุดท้ายของผมกับมันในระหว่างนั้น...
จนกระทั่งมาถึงบ้านมันนั่นแหละ...ผมกลัวมันช้ำในตาย...เลยถามออกไป
"โจ๊ก...มึงไม่เป้นไรแน่นะ..." โอเค..ผมห่วงมัน
"แล้วมึงคิดว่ากูจะเป้นไรล่ะ..."
"ยังจะมีอารมณ์มาเล่นลิ้นอีกนะมึง..."
"ดีจังว่ะ...ที่ตอนนี้กูยังมีมึง....ถ้ากูไม่มีมึง กูจะเป็นยังไงน้า..."
"มึงกำลังเจ็บใช่มั๊ย...."
"มันก้สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ...ก็กูดูแลเค้าไม่ดีเอง...เค้าก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีกว่าอยู่แล้ว เป็นธรรมดาของคนทุกคนที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง..."
"อย่าเพิ่งคิดมากไปเลยมึง....มันคงไม่มีไรหรอก...คงเป้นเพื่อนกัน.."
"ถ้าจะมีมันก้ต้องมี...กูพร้อมที่จะรับอยู่แล้ว..."
"มึงก็พูดซะน่ากลัวเลย..."
"กูไม่ใช่พระเอกหรอก...กูแค่คิดในสิ่งที่คนอื่นเค้าคิดกัน...กูรู้ว่ากูดูแลเค้าได้ไม่ดี...ถ้าเค้าคิดว่ามีใครที่จะดูแลเค้าได้ดีกว่ากู...กุก็จะยินดีกับเค้าด้วย..."
"แต่คนที่เสียใจ...ในที่สุดแล้วมันก็คือมึงเองนะ.."
"กลัวไรกับเสียใจ....เดี๋ยวก็หาย...ประสบการณ์ไง....กูมีมึง มีไอ้เสก มีไอ้ปาลืม...อ้อมีกี้ด้วย...." กูจะดีใจดีมั๊ย
"เรืองมันไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกมึง..." ผมกับมันนั่งคุยกันหน้าทีวี มีกี้นอนเฝ้าอยู่เงียบๆ
" อ่อน เข้าครัวกันเหอะ...อีกเดี๋ยวพ่อกับแม่ก็คงจะมาแล้ว"
"เอาสิ...พวกท่านมาถึง จะได้กินกันเลย..."
'พ่อกับแม่ไปราชการต่างจังหวัด...อีกสองวันกลับจ๊ะ...เงินแม่วางไว้ในโต๊ะในห้องของลูกนะ.....ดูแลตัวเองดีดีนะจ๊ะคนดีของแม่....พ่อกับแม่รักลูกมากนะ.....'
มันอ่านโน๊ตที่แปะไว้ที่ตู้เย็นเสียงดัง...
"สรุปก็เหลือมึงกับกู....อ้อ...กี้ด้วย..." กี้มันวิ่งหางดุ๊กดิ๊ก...มาหาเจ้านายมันเลยครับ
ดูท่าทางหนึ่งตัวกับหนึ่งคนนี้จะรักกันมากๆเลย
"ไม่เอา....ฮ่าๆๆๆๆ...อย่าเลียสิ....เดี๋ยวหน้าพ่อเป้นสิว...หมดหล่อกันพอดี...เดี๋ยวก้หาแม่ให้แกไม่ได้หรอก..."
"โหมึง....กับหมายังหลงตัวเองไม่เลิกอีกนะ" เกินเยีวยาจริงๆ
"แหงสิ....คนมันหล่อได้ทุกที่ ทุกสถานการณ์..."
""เออ...ไอ้หล่อเอ๊ย...
"ของมันแน่อยู่แล้ว....ตามนั้นเลยเพื่อน..."
"ว่าแต่พ่อกับแม่มึงไปต่างจังหวัดบ่อยเหรอ...กูมาทีไรไม่เคยเจอพวกท่านซักกะที..." พวกผมนั่งกันบนเคาน์เตอร์...ส่วนกี้ออกไปข้างนอกแล้ว
"อืม..."
"แล้วมึงไม่เหงาเหรอ..."
"ก็ไม่นี่...กูไม่ได้เป้นเด็กมีปัญหาที่ขาดความอบอุ่น...ไม่ได้พยายามสร้างปัญหาให้ตัวเองโดยอ้างว่าพ่อแม่ไม่มีเวลาให้...กูรู้ว่าพวกท่านทำทุกอย่างก็เพื่กู เพื่อครอบครัวของเรา...รักกันไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลานิ...แค่เวลามีสุขได้แบ่งปัน เวลามีทุกข์ไเ้บอกเล่า...มันก็พอแล้ว....แต่นั่นสำหรับกูนะ..กุไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไง...เพราะทุกคนมักจะมีเหตุผลของตัวเองเสมอ..." เวลามันพูดถึงพ่อแม่ หน้ามันมีความสุขมากจริงๆครับ
"กูเลยยังไม่ได้เจอพ่อแม่มึงเลย..."
"วันหลังก็ได้นิมึง....ยังไงมึงก็มาบ้านกูบ่อยอยู่แล้วนี่..."
"ใครบอกมึง?"
"ก็กูบอกอยู่นี่ไง...." มันตบหัวป๊าบเข้าให้...กระโดดลงจากเคาน์เตอร์...แล้วลงมือทำอาหาร....ไรของมันนว่ะ
เราช่วยกันทำอาหาร
แต่จริงๆแล้วก็มันคนเดียวนั่นแหละครับที่ทำ
ส่วนผมก้ได้แต่หยิบโน่นส่งนี่ให้มัน...สงสัยว่ะ
"มึง?"
"ไร?"
"เกตจะพูดไรเกี่ยวกับสองเหรอ?..." ดุมันอึ้งไปนิดหนึ่ง
"อย่าไปใส่ใจเลย....เกตก็พูดไปเรื่อยเปื่อยตามประสาของเค้าแหละ...ว่าแต่มึงเหอะสนใจแพมบ้างรึเปล่า...เห็นแพมส่งวิ้งๆให้มึงตลอดเลยนี่..." มันหันมาทำตากรุ้มกริ่มใส่ผม
"ก็น่าสนนะ....น่ารักดีออก....แถมนิสัยก็ดี...ไม่ปากร้ายเหมือนใครแถวนี้..."
"ชิส์...."
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" ผมหัวเราะเต็มเสียงเลยครับ
คิดถึงสองคนนั้นแล้วอดอมยิ้มไม่ได้
อยากมีเพื่อนน่ารักๆอย่างนี่มานานแล้ว
ดูมันไม่คิดมากกับภาพที่เห้นเมือตอนหัวค่ำเท่าไรเลย...หรือมันเสแสร้ง....ถ้าอย่างนั้น..ตอนนี้มมันคงน้ำตาท่วมปอดไปแล้ว
"โจ๊ก....มึงไม่เป้นไรจริงๆนะ.."
"ทำไม? ห่วงกูเหรอ..."
"ไม่มั้ง...."
"ไม่เป้นไรหรอก.....แต่ถ้ากูจะเป็นก็เพราะมึงนี่แหละ...ย้ำอยู่ได้" อ้าว เวร...คนเค้าเป้นห่วง
"มึงไม่เป้นไรก็ดีแล้ว...."..แต่กูเห็นนะว่าตามึงมันกำลังเศร้า....ตามึงมันไม่สวยเหมือนทุกวัน...ที่กูเคยมอง
"โอ๊ย!...."
"เป็นไรโจ๊ก..." ผมรีบไปดูมัน
"มีดบาด"
"ทำไมไม่ระวัง...เห็นมั๊ย...เลยต้องเจ็บแบบนี้...อีกอย่างกุไม่ยากกินลาบเลือด....โดยเฉพาะเลือดของมึง..." แผลของมันลึกใช้ไ้ด้อยู่....ผมเอามือมันมามองใกล้...แล้วก็...
"เอ๊ย!...มึงทำไรอ่ะ...." มันน่าตกใจตรงไหน...ผใก้แค่ดูดเลือดจากนิ้วมือของมันก็เท่านั้นเอง
"อู่อิ้งๆ (อยู่นิ่งๆ)" ก็มันจะดึงมืออก
"ปล่อยกูนะ..."
"อูออกฮ้าอู่อิ้งๆ (กูบอกว่าอยู่นิ่งๆ...)" แล้วมันก็ยืนเฉยไปเลยจนเสร็จ
"เอ้า..เสร็จแล้ว....เลือดมึงหวานใช้ได้เลยนะ..."
"ไ้อ้บ้า..."
"ล้างแผลเองนะ...เดี๋ยวกูไปเอาพลาสเตอร์ให้...อยู่ไหนล่ะ..."
"อยู่ในตู้ยา...วางอยู่ข้างทวีนั่นแหละ...."
"อืม..รีบล้างแผลนะ...เดี๋ยวกูกลับมามึงต้องล้างแผลเสร็จแล้วนะ..."
" อ่อน"
"ไร" หันหลังมาตอบมัน...
"เมื่อกี้กูใจสั่นว่ะ...ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่ะ..."
"เหรอ..."
"มึงเป็นเหมือนกูมั๊ย?..." อืม
"ป่าวนิ....สงสัยมึงเจ็บแผลมั้ง...ใจมันเลยเต้นแรง....งั้นกูไปหยิบพลาสเตอร์ก่อนนะ..."
"อืม..."
แล้วผมก็กลับมาพร้อมพลาสเตอร์และเบตาดีน
"มึงเบาๆนะ...กูเจ็บ...."
"กูไม่ฆ่ามึงหรอก....เก็บไว้ให้คนอื่ฆ่าดีกว่า..."
"ชิส์....ปากร้ายขึ้นทุกวันแล้วนะมึง...."
"แล้วเพราะใครล่ะ...."
"กูทำอาหารให้มึงกินทีไร....เป็นอันต้องเจ็บตัวทุกที...."
"ไม่เป็นไรกูทนได้...มึงทำให้กูกินต่อไปเหอะ..."
"เหรอ...?" มันมองผมแปลกและ....
"เออ...กูรักมึงนะเนี่ยะ...ถึงยอมให้มึงทำให้กิน...ถ้าไม่รัก...กูไม่ยอมนะ..."
"อ๋อ...งั้นมึงคงรักกูมากสินะ..." แล้วมันก็ไล่เตะผมจ้าละหวั่นทั้งครัวเลย...ว่ามั๊ยล่ะว่าทำไมมันมองผมแปลกๆ
"โจ๊ก...แฮกๆๆๆ...กูยอมแล้ว..."
"งั้นก้ยอมให้กูเตะดีดีสิ..."
"ยอมให้โง่สิ..." มันไล่เตะผมจนมาถึงห้องนั่งเล่น
"กูจับได้มึงตาย....ย้าก..."
วิ่งๆๆ
หนีๆๆๆ
วิ่งๆๆๆ
หนีๆๆ
เหนื่อยว่ะ
"โอเคๆ...กูยอมแล้ว...เตะกูเบาๆนะ..มึง"
"โอเค...ตามนั้น..." มันเดินเข้ามาหาผมช้า
ผมยืนหันหลังให้มัน
รอให้มันเตะ
เงียบ
เงียบ
ผมหันไปมองมัน
"ทำไมไม่เตะซักที....กูเกร็งจนเหนื่อยแล้วนะ"
"ถ้าเป้นมึง....มึงจะทำให้คนที่มึง......รัก...เจ็บได้เหรอ.."
"หืม?"
"ไม่เตะ...แต่ขอเป้นอย่างอื่นนะ..."
"อะไร...."
"กูขอกอดมึงได้มั๊ย?...." งงครับ
แต่ในระหว่างที่ผมงงงอยู่นั้น...มันก็พรวดพราดเข้ามาสวมกอดผมทันที
"เอ๊ย!....ไอ้โจ๊ก....!"
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112540 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก