"ไหนบอกว่าหิวไง...ทำไมกินแค่นิดเดียวเอง...แล้วเมื่อไรจะโตละมึง"
"ก็มันหิวจน...หายหิวแล้วไง..."
"รู้มั๊ย...อะไรที่ทำให้คนทำอาหารดีใจที่สุด...."
"ไม่รู้...."
"รอยยิ้มของคนกินและอาหารที่เกลี้ยงจาน.."
"แล้วไงต่อ"
" แล้วอะไรรู้มั๊ยที่ทำให้คนทำอาหารเสียใจที่สุด?"
"งั้นก็คงเป็นอาหารที่เหลือเต็มจาน...หรือคนกินกินไม่หมด"
"ก็รู้อยู่แล้วนี่....แล้วทำไมยังทำล่ะ...."
"รู้แล้วๆ...จะกินให้หมดเดี๋ยวนี้แหละ...."
"ถ้าฝืนไม่ต้องก็ได้..เดี๋ยวปวดท้องเปล่าๆๆ..."
"กินต่อได้จริงๆ" ที่ผมกินไม่ค่อยจะได้ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยหรืออิ่มอะไรหรอกครับ...แต่เป็นเพราะเหตุเมื่อตอนเย็น
ทั้งภาพนั้นที่ถนน.....
ทั้งแววตาของมัน
ทั้งรอยกอดมัน
ทั้งคำพูดมัน
มันปนกันไปหมด
แล้วไหนจะแววตามันตอนนี้อีก
มึงจะจ้องหาเลขบนหน้ากูรึไง
กูอายเว้ย
ผมเลยตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่เงยหน้ามองหน้ามัน
ในที่สุดผมก็จัดการจนหมด
เก่งมั๊ยครับ......
ทานข้าวเสร็จ....จัดการเก็บเรียบร้อย
เราก็ขึ้นมาติวหนังสือกัน...
ติวกันไปได้ซักชั่วโมง...ผมก็เริ่มสังเกตเห็นถึงความผิดปกติบางอย่างเกี่ยวกับมัน
"โจ๊ก....มึงเป็นไรรึป่าว...บอกกูได้นะ..."
"กู...ลืมภาพเมื่อตอนเย็นที่ถนน....ไม่ได้ว่ะ....มันกำลังกัดกร่อนใจของกู..." ปากยิ้มแต่ตามันเศร้าครับ...ผมว่าแล้ว....ว่ามันต้องเล่นละครแน่ๆเลยว่ามันไม่เป็นไร..
" เชื่อสิ...มันไม่มีไรหรอก....เค้าอาจจะเป็นเพื่อนแค่นั้น"
"แต่กูเห็นอ้อยเดินกับผู้ชายคนอื่นนะ....เดินเกาะแขนกัน....เดินถือของให้กัน....จูงมือกัน....มึงจะให้กูคิดว่าไงล่ะ..."
"ต่อไปมึงก็ดูแลเค้าดีดีสิ.....เชื่อกูสิ....อ้อยเค้ารักมึงมาก...เค้าต้องยกโทษให้มึงอยู่แล้ว..."
"กูอาจจะเสียใจ...เสียความรู้สึกน้อยกว่านี้...ถ้าเค้ามาบอกกูตรงๆ....ไม่ใช่ทำแบบนี้...."
"โจ๊ก...." ผมขยับไปนั่งใกล้มันมากขึ้น....กูจะปลอบมึงยังไงดี
"ไม่ต้องมาปลอบกูหรอก....มึงยิ่งปลอบ...กูยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพช...ที่โดนหลอก..."
" อย่าคิดมากสิมึง....กูไม่รู้ว่าต้องพูดยังไงให้มึงรู้สึกดี..."
"กูสบายดี...กูแค่....ไม่เข้าใจว่าอ้อยทำอย่างนี้กับกูทำไม...เค้าไปมีคนอื่น..ในขณะที่ยังคบกับกูอยู่...ก็แค่นั้น"
"อ้อยคงแค่อยากประชดมึงเท่านั้น...."
"ผู้หญิงเข้าใจยากว่ะ..."
"ไม่หรอกมึง...ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย...ต่างก็อยากให้คนที่ตัวเองรักเอาใจใส่ดูแลทั้งนั้นแหละ...."
"กี้มาหาพ่อเร็ว..." แล้วกี้ก็วิ่งหางดุ๊กดิ๊กมาหามันเแล้วล้มตัวลงนอน....แล้วมันก็ล้มตัวลงนอนหนุนท้องกี้เลย
"โจ๊ก....มึงไม่เป็นไรนะ..." เอ้อ....ดีนะที่วันนี้ผมมานอนกับมัน.....
"กี้มันไม่เห็นเข้าใจยากเลย...กี้รักกู..โดยที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากกู...เราคุยกันเข้าใจ...แม้เราจะสื่อกันคนละภาษา....กี้มันเป็นหมอนให้กู....เมื่อกูง่วง...กี้เป็นเพื่อนให้กู...เมื่อกูเหงา...กี้มาเล่นกับกูเมื่อกูเบื่อ...กี้เป็นทุกอย่างให้กูได้...แต่ไม่เห็นมันเรียกร้องอะไรจากกูเลย..." ที่มันพูดมาทั้งหมดก็ถูกนะ...แต่ผมจะอธิบายมันยังไงดีล่ะ...ว่ามันไม่เหมือนกัน...พอถึงเวลาที่มันจะเป็นเด็ก...มันก็เป็นเด็กซะดื้อๆ...จริงอย่างที่ไอ้ปาล์มมันเคยบอกไว้....ไอ้โจ๊กมันมีหลายมิติ...
"มึงคงเสียใจมากเลยใช่มั๊ย?..."
"......" มันส่ายหัว...แล้วก็ดึงผมลงไปหนุนท้องกี้ด้วยกัน
"ไม่เอา เดี๋ยวกี้เจ็บ..." ครับ ผมกลัวกี้เจ็บ...ก็เล่นผู้ชายตัวตัวมากคนหนึ่ง ตัวโตน้อยคนหนึ่ง...เล่นนอนหนุนท้องมัน...มันก็ต้องเจ็บสิ..ผมจะลุกขึ้น...แต่มันดันเอาขามันมาทับขาผมไว้ซะก่อน
"นอนนี่แหละ..ไม่ต้องลุก...มึงจะเชื่อกูรึเปล่ากูไม่รู้..แต่กูบอกได้เลยว่า...กูไม่ได้เสียใจขนาดที่ต้องมาร้องไห้ฟูมฟาย....มันก็เป็นธรรมดาของคนที่รู้สึกดีดีต่อกันใช่มั๊ย..."
"ถ้ามึงไม่เสียใจอย่างที่ปากมึงว่า... แล้วไอ้อาการที่มึงกำลังเป็นอยู่นี่เค้าเรียกว่าอะไรล่ะ...อาการดีใจงั้นเหรอ..."....ขนของกี้นุ่มจริงๆด้วยครับ..ท้องมันก็กระดุกกระดิกตลอด...นอนแล้วก็เพลินดี...รบกวนแกหน่อยละกันนะกี้....
"อืมน่าคิดนะ....หรือว่ากูดีใจจริงๆ..."
"นั่นไงเสียใจจนเพี้ยน..."
"มึงก็พูดซะเวอร์...กูไม่ได้จะเป็นจะตายซะหน่อย..."
"เหรอ?"
"กูแค่เสียความรู้สึก...ที่เค้าทำอย่างนี้กับกู...พอกูไม่ว่าง...ก็ไปกับเค้า...พอกูว่าง...ก็มากับกู....พูดไปก็เหมือนให้ร้ายผู้หญิงว่ะ....กูไม่อยากเป็นคนแบบนั้น...ถ้าเค้าเดินมาขอเลิกกับกู...กูอาจจะรู้สึกดีกว่านี้"
"กูถามจริงๆนะ...ถ้าอ้อยกับมึงเลิกกันจริๆ...มึงจะเสียใจแค่ไหน เสียใจมากมั๊ย?"
"เสียใจสิ...แฟนทั้งคนนะเว้ย...คบกันมาก็ตั้งนาน...แต่ไม่รู้ว่าจะมากน้อยแค่ไหน...แต่ไม่ว่าจะยังไง...มึงก็ยังจะอยู่ข้างๆกูอย่างนี้ใช่มั๊ย?"
"ได้...ถ้าปากมึงจะเลิกกวนส้นกู..." ผมแค่อยากพูดเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้นเท่านั้น...และท่าทางจะได้ผล
"พูดอย่างกะ...ปากคุณมึงดีนักนิ..."
"เสียแค่ไหน ก็ไม่เท่ากับมึงหรอก..."
"ชิส์...."
"อะไร...มาชิส์ทำไม...."
"พอๆๆๆๆ....อ้อ...อีกอย่างกูขอบใจะ"
"เรื่องไรล่ะ?..พอดีช่วงนี้กูรู้สึกว่ากูมีบุญคุณกับมึงหลายเรื่อง"
"เออะ....เรืองที่มึงห่วงกี้ไง...มึงกลัวว่ากี้จะเจ็บใช่มั๊ย.....มึงรู้มั๊ย...ว่ากูรู้สึกดีมากเลย...ที่ได้ยินมึงพูดอย่างนั้น"
"กูว่ามึงท่าจะเพี้ยนเอามากๆ"
"กูพูดจริงนะ...กูรักกี้มาก..กี้ไม่ใช่แค่หมา...แต่กี้คือเพื่อนของกู...กูอยากให้ทุกคนรักกี้ ห่วงกี้...เหมือนที่กูรักมัน"
"ทำไม?" มึงเข้าใจยากจริงๆด้วย
"กูไม่รู้หรอกว่าทำไม...แค่กูรู้สึกว่า...คนที่ห่วงใยคนอื่น..หรือแม้กระทั่งสัตว์...เป็นคนจิตใจดี น่าคบ...และกูก็คิดว่ามึงเป็นอย่างนั้น"
"แล้วทำไมตอนแรกมึงแกล้งกูจัง...กัดกูแบบจมเขี้ยวเลย..." ผมแอบตบกระโหลกมันเบาๆทีหนึ่ง
"ก็มึง...มาทำท่ากวนส้นกูก่อน..." ตอนไหนนะ
"มั่วแล้วมึง...กูอยู่ของกูดีดี...มึงนั่นแหละหาเรื่องกูตลอด"
"เออเออ....ก็ได้...กูไม่ชอบให้ใครให้ความสนใจมึง....กูไม่ชอบที่มึงหน้าตา....เป็นอย่างนี้นะ..." อย่างนี้มันอย่างไงว่ะ...แล้วจะจ้องทำไมว่ะ...
"อ๋อ..." ผมผลักหน้ามันกลับไป..."นี่มึงอิจฉากูล่ะซิ..เด็กขี้อิจฉา..."
"ไม่หรอก...กูแค่อยากปกป้องมึง..."
" มึงว่าไรนะ..." ผมฟังมันไม่ถนัด...เพราะกี้มันดันเห่าพอดี
"กูบอกว่ากูอิจฉามึง....พอใจยัง...ชิส์..."
"กี้มันไม่เจ็บจริงเหรอ...เราหนุนมันนานแล้วนะ"
"ไม่หรอก...กี้มันชอบให้คนนอนหนุนมัน...ดูซิ...มันนอนนิ่งเลย..." จริงด้วยครับ มันนอนนิ่งจริงๆด้วย
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1114265 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก