"หูแตกรึไง?....ทำไมต้องให้พูดซ้ำด้วย..."
"แล้วมึงจะตะคอกกู...เพื่อ?...."
"แล้วตกลงที่กูถามเมื่อกี้....มึงจะว่าไง?"
"ก็ไม่เห็นต้องทำไง...."
"แล้วคำตอบล่ะ..."
"แค่กูไม่เกลียดมึง....มันก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ..."
"ชิส์...กูเกลียดมึง...." นั่นมันคำพูดของกูนะ....
"กูรักมึงตายล่ะ...."
"กูว่ากูกำลังเสียศูนย์ว่ะ..."
"ไปตั้งศูนย์ถ่วงใหม่สิมึง...เผื่อช่วยได้...."
"งั้นมึงไปช่วยกูตั้งหน่อยสิ...."
"นี่มึงจะชวนกูไปค้างบ้านมึงอีกแล้วใช่มั๊ย?..."
"ฉลาดขึ้นเยอะเพื่อนกู..."
"คิดก่อน..."
"นะนะนะนะนะนะนะ....นะคร้าบจูน..."
"กูอยากกลับไปอ่านหนังสือที่บ้านว่ะ..."
"อ่านบ้านกูก็ได้...กูก็สอบเหมือนมึงนั่นแหละ...นะนะนะนะ"
"กูไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน"
"ใช้เสื้อผ้าของกูก็ได้"
"แต่...."
"โทรบอกพ่อหรือแม่มึงซะ" เผด็จการเป็นที่สุด
ผมจัดการโทรรายงานแม่
ท่านก็ไม่ว่าครับ
แค่บอกว่าอย่าหนักนะลูก...จะสอบแล้ว
รักแม่จัง
"งั้นไปบ้านมึงกันเลยดีกว่า....จะได้อ่านหนังสือกันแต่หัวค่ำ..."
"กูว่าไปหาไรทำกินกันดีกว่า....อาหารรอบดึกไง..."
"ก็ดี...ว่าแต่จะไปซื้อไหนล่ะ"
"ใกล้ๆนี่แหละ....ถนน....เป็นไง? ของกินเพียบ"
"ก็ดี....กูไม่อยากนั่งรถไกลๆ.."
"โทรชวนไอ้เสกไอ้ปาล์มด้วยสิ...."
"เอาสิ..." แล้วผมก็จัดการโทรหาเสกก่อนเลย
"มาไม่ได้เหรอ?....เออไม่เป็นไร..บาย"
"ทำไมไอ้เสกมันมาไม่ได้เหรอ
"อืม...มันบอกว่ามันต้องอยู่กับน้อง...พ่อกับแม่มันออกไปงานข้างนอก"
"แล้วไอ้ปาล์มล่ะ"
"เดี๋ยวกูโทรถามก่อน"
"อะไร...มาไม่ได้อีกคนแล้วเหรอ...เออเออ....บาย"
"ไอ้ปาล์มมันก็มาไม่ได้อีกแล้วเหรอ?..."
"อืม...มันบอกว่าพรุ่งนี้มันต้องเตรียมตัวไปหาญาติมันแต่เช้า..."
"งั้นก็เหลือมึงกับกู...เอาไงต่อดี"
"กูยังไงก็ได้"
"งั้นตามแผนเดิมนะ..."
"ตามนั้น"
แล้วผมกับมันก็ไปเดินหล่อกันที่ถนน.......พวกเรามาถึงที่นี่ในเวลาอันรวดเร็ว เพราะ อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนซักเท่าไร
"มึง....ซื้อไปเยอะๆหน่อยสิ...ทำเผื่อพ่อแม่มึงด้วย...." พวกผมกำลังเลื้อกซื้ออาหารทะเลกันอยู่
"มึงกินอะไรไม่ได้บ้าง..." มันถามผม....ผมว่ามันเป็นคนที่สนใจคนรอบข้างเอามากๆ...
"กูกินทุกอย่าง...ยกเว้นของไม่อร่อย.."
"แต่ทำไมไม่ยอมโตว่ะ..."
"มึงอยากตายก่อนวัยอันสมควรใช่มั๊ย?"
"แฮ่ะๆๆๆ...ล้อเล่นนะมึง..."
สรุปพวกผมได้อาหารทะเลมากันเพียบเลยครับ
ถือกันพะรุงพะรัง
"มึงกูอยากกินขนมหวานกับผลไม้นะ"
"เอาสิ...แต่ต้องเดินไปอีกฝั่งนะ..."
"เดินไหวป่ะมึง" ที่ผมต้องถามอย่างนี้เพราะมันถือของซะเต็มมือแล้วครับ สงสารมันเหมือนกัน...ส่วนผมถือน้อยกว่าของมัน
"เดินไปเหอะน่า...." มันดันหลังผมให้ผมเดินนำ
"โจ๊ก..." เสียงใครอ่ะแปดปรอทมาเชียว
"เอ๊ย...เก่ง...พงศ์..."
"เก่งเกิ่งอะไรกันค่ะโจ๊ก.....เกตค่ะเกต...จำหน่อยสิคร่ะ..."
"ส่วนเค้าก็แพมนะ....พูดมาได้ว่าพงศ์....รับไม่ได้ค่ะ....นี่ถ้าไม่หล่อนะ..แพมตบให้แล้วนะ..." จริตจะก้านแต่ละคนเกินกินเลยครับ
"เกตก็เกต...แพมก็แพม...ว่าแต่มาซื้อไรกันเหรอ...แล้วเป็นไงสบายกันดีนะ"
"ก็ดีนะ....แต่เสียดายที่โรงเรียนใหม่นะ...ไม่มีคนน่ารักอย่างโจ๊กเลย"
"ใช่....แล้วนี่เสกเป็นไงบ้าง...แพมล่ะคิดถึ๊งคิดถึง"
"ก็ดี...เดี๋ยวเราบอกมันให้นะว่าแพมคิดถึงมันใจจะขาด"
"แหม...โจ๊กนี่น่ารักเหมือนเดิมเลยนะ..."
"ใครบอกยะนางแพม...โจ๊กของฉันน่ารักขึ้นต่างหาก...ดูสิหล่อไม่เกรงใจคนสวยอย่างฉันเลย" ผมแอบขำกับบทสนทนาของพวกเค้า
****
ขอโทษด้วยจริงๆครับ
ที่มันค้างอย่างนี้
คือต้องรีบออกไปข้างนอก
พรุ่งนี้จะมาต่อให้แบยาวๆเลยครับ
สัญญาๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112162 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก