หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[Yunatsu]

เปนมุขเปิดตัวแฟนที่น่ารักมากกกก
 

[kokikung]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลยอ่า

โจ๊กน่ารักโคตรๆๆๆๆๆ

อยากบอกว่าจูนโชคดีไปไหน

แต่ชอบตอนเปิดตัวแฟนให้2สาวได้รู้อ่า

เวิร์กมว๊ากกกกก ชอบๆๆน่ารักๆๆๆๆ

แอ๊ปปี้สุดๆๆไปเลยงานนี้

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[SoN]

^^

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[boyza_Casanova]

มารอตอนต่อไปครับ

[taroni]

สองจอนี่น่ารักจริงๆ 

[kihaezzzzzz]

เขิน

อยากไปกลิ้งกะพื้น

โจ้กจูนๆๆ น่ารักมาก

มาต่ออีกนะ

[hardened-boy]

 

หวานตอนปลาย แบบนี้ ค่อยดีหน่อย
ก็เล่นปล่อย ให้รอนาน มันห่างเหิน
กลัวน้องดิว เล่นไม่ซื่อ กลัวเหลือเกิน
กลัวหักมุม ยับเยิน เบิร์นใจแฟน

จบหวานหวีต อย่างนี้ มีรางวัล
พวกคนอ่าน จะพาดิว ไปบางแสน
เลี้ยงขอบคุณ ที่แต่งเรื่อง โดนใจแฟนแฟน
เอ่อ...
พูดแมนแมน ผมอ่ะอยาก แป็นแฟนดิว
 

[กลั่นกรอง]

 
 

หวาน  มดขึ้นเลยทีเดียว

[nine244]

หวานกันจัง สามคู่ชู้ชื่น 

[ลูกลิงแสดงตัว]

รอตอนต่อไปอยู่นะดิว
มุขโทรศัพท์น่ารักมากอ่ะ 
โจ๊กกับจูนหวานไม่เกรงใจใครจริงๆ ชอบคู่นี้ที่สุด

[O_Artkung_O]

เปิดตัวซะน่ารักเชียว
หวานแบบไม่กลัวน้ำทะเล

[Bejae]

รอ รอ รออ อ

[kihaezzzzzz]

รอ..

[thaitanoi]

น่ารักมากเลยครับทั้งสามคู่ กว่าจะรู้ตัวกันก็ผ่านอะไรมาด้วยกันมากมายจะรออ่านตอนต่อไป

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[artit]

มารอ ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ  ไม่อยากให้จบเลย มีภาคต่อได้มั้ยอ่ะ writer ทำหลายๆภาคแข่งกับแฮร์รี่ พอตเตอร์เลย หนุกดี

[TeuyHom]

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกที่สุดเลยอะ

อิจฉาจูนจังเลย

 

[MookHo]

พี่ดิวววววววววว

กางใบตองนอนรออีก

จะดีใจที่ยังไม่จบ
แต่ก็ไม่ดีใจตรงที่ไม่มาต่อนี่สิ

 

[junla2006]

  :L2:จบตอนแล้วหรือมีต่ออ่า รอลุ้นอยู่ครับ

[Monkizzz]

จะมีมาต่อป่าวเนี่ย

[Bejae]

รอ ฉันรอ เธอ อย่ๆๆ

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[amphetaminy]

thx krub

[due]

ช่วงนี้ชีวิตผมมีความสุขมากๆเลยครับ
รอเวลาแค่จะไปเริ่มชีวิตใหม่ที่มหาลัย
แต่ในระหว่างนี้ก็เก็บเกี่ยวความสุขไว้เต็มที่
คิดแล้วก็ใจหายนะครับ....ก็ต้องแยกเรียนกับมัน...กว่าจะได้เจอกัน...กว่าจะได้คุยกัน...แต่มันสัญญาแล้วว่าจะโทรหาผมทุกวัน...จะสไกด์คุยกันบ่อยๆ

ผมลงมาชั้นล่าง...เห็นแม่เตรียมอะไรไม่รู้วุ่นวายไปหมด
"แม่ครับ...ทำอะไรเหรอ...ดูยุ่งเชียว...."
"แม่นัดเพื่อนไว้นะตอนเย็น...นัดมาทานข้าวด้วยกันที่บ้าน...เลยต้องเตรียมต้อนรับกันซะหน่อย..." พูดกับผมเสร็จแม่ก็หันไปสาละวนกับงานต่อ
"เพื่อน?....เพื่อนคนไหนเหรอครับแม่.....แล้วผมรู้จักรึเปล่า..."
"เดี๋ยวเจอกันก็รู้เองแหละ....แล้ววันนี้มีอะไรต้องออกไปทำข้างนอกรึเปล่า...?"
 "ครับ?...."
"ถ้ามีแล้วไม่จำเป็นมากๆ...ก็ยกเลิกไปก่อน...แม่อยากให้ลูกอยู่เจอเพื่อนของแม่ด้วยตอนเย็นนี้...." สรุปง่ายๆคือผมต้องอยู่นั่นเอง
"ผมอยู่ได้ครับ..." ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องอยู่ด้วย...แต่เมื่อแม่ขอ...ผมก็ยินดีทำให้อยู่แล้ว...เรื่องแค่นี้เอง...

ผมเลยอยู่ช่วยแม่ในครัวตลอดจนเกือบได้เวลาที่แม่นัดเพื่อนไว้....
"จูน...."
"ครับแม่...."
"ช่วยยกกับข้าวจานสุดท้ายมาให้แม่หน่อย....."
"คร้าบ......"

ตอนนี้บนโต๊ะละลานไปด้วยอาหารมากหน้าหลายตา....ดอกไม้สดสวยก็วางในที่มองดูแล้วงามสุดๆ....การจัดวางทุกอย่างบนโต๊ะเทียบได้กับมืออาชีพที่รับจัดงานตามโรงแรมดังๆ...แม่เราก็ใช่ย่อยนะเนียะ
..แต่ที่ผมแปลกใจ...คือ...ต้องจัดซะหรูกันขนาดนี้เลยเหรอ...ทำอย่างกับจะรอรับขบวนขันหมากงั้นแหละ......




ห๊ะ....เสียงรถเข้ามาจอดหน้าบ้านแล้ว....สงสัยแขกซูเปอร์วีไอพีของแม่จะมากันแล้ว...อยากเห็นหน้านักเชียว...

แม่เดินนำแขกเข้ามาก่อน.......
เอ๊ย!!!!!!.....มากันได้ไงหว่า.....มากันแบบยกโขยงมากันทั้งบ้านเลย
ไอ้ตัวดียืนทำหน้ามึนอยู่หลังสุด....พอเห็นหน้าผมเท่าานั้นแหละ...ยิ้มซะหน้าบานเลย...
ผมก็ทักทายผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนแล้วก็เลยไปคุยกับมัน


"มาบ้านกูกันได้ไงวะ....แถมมากันทั้งบ้านอีก...แล้วทำไมไม่บอกกูก่อนว่าจะมากัน...."
"กูก็มาแบบไม่ทันตั้งตัวเหมือนกันแหละ...แม่กูบอกว่าจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านเเพื่อน..และขอให้กูไปด้วย..."
"แล้ว...?"
"แล้วกูกับครอบครัวก็มาอยู่ที่บ้านมึงในตอนนี้นี่แหละ....กูก็เลยไม่รู้จะเอาเวลาตอนไหนบอกมึง..."
"พวกท่านพูดไรกับมึงบ้าง....?"
"เปล่า...แล้วพ่อแม่มึงละ...?"
"เปล่าเหมือนกัน...พวกท่านคิดจะทำอะไรกันแน่.....?..."
"คิดมากไปทำไม...เดี๋ยวก็ได้รู้...เข้าไปข้างในกันเถอะ...ปล่อยให้ผู้ใหญ่รอ...มันไม่ดี..."


พวกเรานั่งรอกันไม่นาน...พ่อก็กลับจากทำงานแล้วก็เคลื่อนพลไปยังห้องอาหาร



หรือผมคิดมากไปเอง...เพราะอาหารมื้อเย็นด็ดำเนินไปอย่างสนุกสนานเฮฮาครึกครื้นกันปกติ....
แล้วพ่อแม่ผมไปสนิมกับพ่อแม่มันตั้งแต่เมื่อไรกัน...คุยกันถูกคออย่างกะเป็นเพื่อนกันมาสักยี่สิบสามปีงั้นแหละ
แม่ผมนี่คุยกับแม่มันเรื่องหน้าที่การงานแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันอย่างออกรสออกชาติ
ส่วนบรรดาพ่อๆก็คุยกันเรื่องต้นไม้เพราะชอบเลี้ยงต้นไม้เหมือนกัน
คงมีแต่ผมกับมันที่หัวเราะไม่ค่อยออกเท่าไร
ทั้งๆที่รอบโต๊ะเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงเฮฮา...แต่มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ




ทานข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปนั่งให้อาหารย่อยกันที่ห้องนั่งเล่น
"คุณดาเลี้ยงจูนมายังไงค่ะ...ถึงได้น่ารักขนาดนี้...." คุณดานี่แม่ผมเองครับ...
"เลี้ยงยังไงเหรอค่ะ...อืม...เลี้ยงแบบให้เค้าคิดเอง ทำเอง ตัดสินใจเอง...สุขด้วยตัวเอง ทุกข์ด้วยตัวเอง...เมื่อมีปัญหาก็พร้อมที่จะอยู่ข้างๆเค้าช่วยเค้า...ก็เลี้ยงเหมือนแม่ทั่วๆไปที่รักลูกนั่นแหละคะ....."
"นั่นนะสิคะ...ไม่ว่าแม่คนไหนจะเลี้ยงลูกในรูปแบบใด...แต่ที่เหมือนกันทุกคนคือ...รักลูก....อยากเห็นลูกมีความสุข...ถึงแม้บางครั้งอาจจะต้องทำอะไรที่ไม่อยากทำ...แต่เพื่อความสุขของลูก...ก็ต้องทำ....ใช่มั๊ย...โจ๊ก..." แล้วทำไมต้องมองหน้าผมกับมันด้วยละครับ
"คุณพรรณก็เลี้ยงโจ๊กให้เติบโตมาได้อย่างน่ารักขนาดนี้.....เก่งน่าดูเลย...เห็นด้วยกับแม่มั๊ยจูน..." คุณพรรณก็คือแม่ของโจ๊ก...
"ห๊ะ...อ๋อ.....ออ....ครับ...ครับ..." ถามมาแบบไม่เนื้อรู้เนื้อรู้ตัวเลย
"ลูกทั้งสองคนมีอะไรจะบอกพ่อๆแม่ๆมั๊ย...?..." แม่ผมถาม...แต่ผมเงียบ...มันเองก็เงียบเหมือนกัน
"จะให้แม่ถามหรือลูกเลือกที่จะตอบเอง..." มีแต่แม่ทั้งสองเท่านั้นที่พูด...แต่พ่อแค่นั่งมองแล้วก็ยิ้มให้ด้วยสายตาที่อบอุ่นเหมือนที่ผ่านๆมา
"ผมรักจูนครับ...." จึก!!!!!!!!!....เอ๊ยมึงยิงตรงไปเปล่าวะ....ผมนี่หันไปมองหน้ามันแทบไม่ทัน
"ก็ไม่เห็นแปลกนิ....จูนเป็นเด็กน่ารัก...ใครอยู่ใกล้ก็ต้องรักเป็นธรรมดา...พ่อแม่เองก็รักจูนเหมือนกัน...." พ่อมันพูดครับ...แต่....
"ต่างครับ....ผมรักจูนเหมือนที่พ่อรักแม่....ผมอยากดูแลจูนเหมือนที่แม่ดูแลพ่อ....รัก...ในฐานะที่คนๆหนึ่งพร้อมที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน...แบ่งปันเวลาที่ทั้งหัวเราะและร้องไห้ด้วยกันครับ..." มันพูดหนักแน่น แต่ผมกลับก้มหน้ามองแต่พื้น ก็ผมมันขี้ขลาดนี่ครับ...ผมไม่กล้าเหมือนมัน
"พูดได้ดีนิโจ๊ก....แล้วจะทำอย่างที่พูดได้จริงเหรอ...แล้วถ้าทำได้...มันจะนานแค่ไหน..." พ่อผมพูดบ้าง
"มันต้องขึ้นอยู่กับเราทั้งสองคนใช่มั๊ยครับ...ว่าเราจะประคับประคองรักนี้ไว้ได้นานแค่ไหน....แค่คนๆเดียวคงทำได้แค่นานที่สุด....แต่ถ้าทั้งสองคนช่วยกันมันจะตลอดไปครับ...ผมพูดถูกใช่มั๊ยครับ...." พ่อผมพยักหน้าหงึกหงักๆพร้อมอมยิ้ม...
"คราวนี้ตาจูนแล้วนะลูก....โจ๊กเค้าพูดมาตั้งขนาดนี้แล้ว...."
"ผม...ผม..." มันส่งยิ้มให้ผมเบาๆ....ยิ้มที่ทำให้ผมกล้าที่จะยอมรับ



"ครับ....ผมเองก็คิดไม่ต่างจากโจ๊ก....ผมอยากเห็น...อยากอยู่ด้วยกันทั้งเวลาสุขและทุกข์ครับ..."
ผมพูดออกไปแล้ว....มันส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ผม...ขอบคุณนะที่มอบความกล้าให้กู...ขอบใจจริงๆ
แต่แม่ผมน้ำตาไหลพรากอาบแก้มทั้งสองข้าง...แม่ร้องไห้โดยที่ไม่มีเสียงหลุดรอดออกจากปากแม้แแต่นิดเดียว....
เห็นน้ำตาของแม่แล้วผมถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วก็ก้มกราบเท้าของแม่...
"ผมขอโทษครับแม่...ขอโทษครับพ่อ....ขอโทษ..ผมขอโทษ...ฮึกๆๆๆๆ....."
ที่ผมขอโทษ...ไม่ใช่ขอโทษที่ผมรักโจ๊ก
แต่ขอโทษเพราะผมทำให้พวกท่านทั้งสองต้องมาเสียใจ
น้ำตาผมไหลรดเท้าทั้งสองของแม่....ถ้าผมเลือกได้จริง...ผมจะไม่ทำให้พวกท่านเสียใจเด็ดขาด....
แล้วถ้าผมจะเริ่มมันตอนนี้ละ....มันจะทันมั๊ย...?แม่ค่อยๆพยุงตัวให้ผมลุกขึ้น....
ผมเลยโผกอดแม่แม่เต็มๆเลยครับ
"ฮึกๆๆๆ....แม่ครับ...ถ้าแม่พูดว่าไม่คำเดียว...ฮึกๆๆๆ....ทุกอย่างจะจบตอนนี้เดี๋ยวนี้ครับ..." โจ๊ก...กูขอโทษ...กูทำได้ดีที่สุดแค่นี้เอง...แค่นี้จริงๆ...
ผมเหลียวหน้าไปมองมันนิดหนึ่ง....ผมเห็นมันพยักหน้าให้ผมด้วย...พร้อมรอยยิ้มที่ไม่ได้จางหายไปจากหน้าของมันเลย....มึงเข้าใจกูใช่มั๊ยโจ๊ก....
ผมผละออกจากกอดแม่...แต่ยังนั่งตรงพื้นเหมือนเดิม...มันเองก็ลงมานั่งตรงพื้นข้างๆผมด้วย...ผมไม่เห็นทางสว่างข้างหน้าสำหรับเราเลย...
"อ่อน....อย่าร้องนะ....กูปวดใจ...." มันยังมีหน้าทำทะเล้นอีก....แต่ก็นั่นแหละครับที่ทำให้ผมยิ้มได้...แม้มันจะเป็นยิ้มที่ฝืดที่สุดก็ตาม
"อืม...." ผมได้แต่พยักหน้าให้มัน




"จูน....ทำไมลูกถึงร้องไห้....?..." ผมไม่คิดว่าแม่จะถามผมด้วยคำถามแบบนี้เลยจริงๆ
"ก็....ผมทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ...." ก้อนแข็งๆมันตีตื้นขึ้นมาอีกแล้วครับ
"รู้แล้ว...ทำไมถึงยังทำอีกละ..." แม่พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ น้ำเสียงก็ไม่ได้มีแววเกรี้ยวกราด...
"ผมขอโทษ...ฮึกๆๆ...ฮึกๆๆ..." แต่ผมนี่เจ็บจี๊ดไปถึงใจเลยครับ....นั่นสินะ...รู้แล้วว่าพ่อแม่ต้องเสียใจแล้วทำไมผมยังทำอีกละ....ทำไม
"โจ๊ก....?..."
"ครับแม่....."
"ถ้าพ่อกับแม่...ขอร้องให้ลูกทั้งสองคนหยุดความรู้สึกนี้ไว้แค่เพื่อน...ลูกจะหยุดมั๊ย...?..." ถ้าผมแกล้งเป็นลมไปตอนนี้...ผมจะเห็นแก่ตัวไปมั๊ย...แต่ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ....
"โจ๊กรู้ครับว่าพ่อกับแม่รักโจ๊กแค่ไหน...หวังดีกับโจ๊กแค่ไหน...โจ๊กรู้...."
"แต่ลูกก็ไม่ได้จะบอกว่าหยุด...."
"ถ้านั่นคือความต้องการของคนที่รักผมที่สุด...ผมก็จะทำครับ...." เจ็บดีครับ...คำพูดของมันทุกคำทำให้ผมรู้สึกถึงว่า...อยู่อย่างไม่มีลมหายใจมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
"จูนละลูก.....ถ้าแม่จะขออย่างนั้นบ้าง....ลูกจะทำให้แม่ได้มั๊ย...."
"ถ้ามันจะทำให้แม่ไม่ต้องร้องไห้เพราะผมอีก...ผมก็จะทำครับ...." ทั้งหมดที่พูดออกไปมันเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ....เพราะความรู้สึกของผมตอนนี้มันตายไปหมดแล้ว
"เอ้อ...!!!!!!!!!!!!!!!" ทั้งสี่ท่านต่างพร้อมใจกันถอนหายใจ


"ถ้าลูกทั้งสองทำให้พ่อแม่มีความสุขได้แล้ว...แล้วตัวลูกเองละจะมีความสุขมั๊ย...จะยิ้มจะหัวเราะได้อีกมั๊ย...ถามตัวเองให้ดีดีนะ...." พ่อผมพูดขึ้นมาผมถึงกับสะอึกเลยครับ

"ชีวิตทั้งชีวิตของเรา...อย่าทำเพื่อความสุขของคนอื่นทั้งหมดเพียงอย่างเดียว...ชีวิตของลูกไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น...แต่เป็นของลูกเอง...ทำเพื่อตัวเองบ้าง...เพราะพ่อแม่ไม่ใช่คนที่จะอยู่กับลูกจนวันสุดท้ายของลูก...วันหนึ่งพ่อแม่ต้องจากไปถึงไม่อยากจากก็ตาม...คนที่ลูกเลือกที่จะรักแล้วต่างหาก....คือคนที่จะอยู่กับลูกจนลมหายใจสุดท้าย...คนที่ลูกมั่นใจว่า คนนี้แหละที่ทำให้ตัวเองยิ้มได้แม้ยามเหนื่อย....ทำให้เราร้องไห้ได้เพราะสุขจนล้น...ทำให้เราสุขใจได้ทั้งที่กายลำบาก....คนนั้นต่างหากที่ลูกจะอยู่ด้วย...." พ่อมันพูดเรื่องนี้ทำไม...ก็ในเมื่อมันจะจบแล้วไม่ใช่เหรอ....ผมกับมันมาถึงทางตันแล้วไม่ใช่เหรอ...ในชีวิตของคนเรามันจะต้องเจ็บเจียนตายขนาดนี้กันซักกี่ครั้ง แต่สำหรับผมครั้งเดียวก็เกินพอแล้วครับ



"แม่ไม่ได้บอกว่าความรักแบบนี้มันผิดนะลูก...แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าถูกเหมือนกัน...เพราะรักไม่ใช่สิ่งที่ผิด...รักสวยงามเสมอ...รักไม่ใช่สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต...แต่รักทำให้ชีวิตมีค่ามากพอที่จะอยู่ในโลกใบนี้ได้ต่างหาก....หากอยู่โดยไม่มีรัก...โลกนี้คงน่าเบื่อน่าดู....ใช่มั๊ย...โจ๊ก...จูน..."
"ผมเลยเลือกที่จะรักเพื่อให้อยู่บนโลกนี้ได้อย่างมีค่า...แต่มันอาจจะต่างจากรักของคนอื่น...แต่มันก็จะยังเป็นรักอยู่ไม่ใช่เหรอครับ...แม่..." มันตอบแม่ผม...
"เพราะงั้น....เพื่อให้ชีวิตของลูกที่แม่รักอยู่อย่างมีค่า.....แม่จะไม่ห้ามความรักครั้งนี้..."
"แม่จะไม่บังคับให้ลูกต้องตัดใจจากกัน..."
"พ่อจะไม่ให้ความรักของคนที่เป็นพ่อกลับมาทำร้ายลูก...."
"แต่...พ่ออยากขอร้องให้ลูกทำอะไรบางอย่าง...."
"อะไรครับ...." ผมกับมันพูดพร้อมกัน...อย่างน้อยผมก็ยังพอจะเห็นแสงสว่างข้างหน้าบ้างแล้ว

[N.T.❁]

กรี๊ดดด คุณพ่อจะขออะไรค้าาาา ><"
ลุ้นเกิน 5555

[katook]

กริ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ




อะไรง่ะ ค้างบนที่สูง แม่เจ้า

[kinjikung]

ไีรเตอร์ตัดชับ เหมือนว่าวที่ลอยลมอยู่บนฟ้า
ฮ่า ฮ่า จูน นี่ไม่สงสารโจ๊กเลย

[ever-never]

โอ้ยยยย,,,,บีบหัวใจสุดๆ