"อย่ามาทำเนียนมึง...มึงมีคดีความอยู่...กูยังไม่ได้สะสาง" ผมเริ่มที่จะดื้อกับมันอีกครั้งหลังจากที่กำลังจะใจอ่อน
"มึงจะให้กูจูบโชว์ในโรงหนังเลยมั๊ย...กูกล้านะ...อยู่นิ่งๆ..."
"มึง!!!!..."
"มีอะไรรึเปล่าจูน?.." ไอ้ชีนมันหันมาถามผมแล้ว มันคงสงสัยอาการประหลาดๆของผมอ่ะ
"ไม่มีไรหรอก...แค่มดมันกำเริบได้ใจเที่ยวไล่กัดคนเค้าไปทั่ว...นี่ถ้าหาเจอกะว่าจะบี้ให้ตายคามือไปเลย..."
"ให้กูช่วยหามั๊ย?..."
"ไม่เป็นไรมึง...ดูหนังไปเหอะ..."
"อืม...." แล้วมันก็หันไปดูหนังจริงๆด้วย
"หึหึหึ...ระวังมดจะกัดปากเอานะครับ...จูน.."
"ปล่อยมือกูเลยนะ...."
"อยู่นิ่งๆ...ถ้าไม่อยากแสดงหนังสดตรงนี้..."
"ชิส์..."
ผมจะทำไรได้ล่ะครับ
ก็ไอ้นี่มันจอมเผด็จการอยู่แล้วนี่...
จะจับทำไมไม่รู้ไอ้มือนี่อ่ะ...รู้มั๊ยว่ามันทำให้กูใจสั่น...ดูหนังไม่รู้เรื่องเลย...ชิส์
แล้วจู่ๆ....
ผมก็สัมผัสได้ว่ามืออีกข้างของผม...โดนสัมผัสจากมือของใครอีกคนที่นั่งข้างๆผม
ผมหันไปดู...แต่มันยังมีท่าทีเฉยอยู่
ผมพยายามสะบัดให้หลุดจากมือของมัน...มือของไอ้ชีน
"มืออีกข้างของมึง..กูขอนะ....ขอแค่นี้..." แล้วมันก็จับมือผมแน่นขึ้น
นี่ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่นี่
แล้วผมมาทำอะไรที่นี่
ผมพยายามสะบัดมือจากมันอีกครั้ง...รวมทั้งมือผมที่อยู่ในมือของไอ้โจ๊กด้วย...
"จูน..กูขอมึงแค่นี้จริงๆ...มึงให้กูได้มั๊ย?..."
"ชีน?..."
"แค่นี้...แค่นี้จริงๆ..."แล้วมันก็หันกลับไปดูหนังต่อ
แต่สำหรับผม...ผมไม่สมาธิที่จะดูได้อีกแล้ว
ผมมองไปทางฝั่งโจ๊ก...เห็นมันมองผมอยู่ก่อนแล้ว
แล้วมันก็ค่อยๆปล่อยมือผมลง
พร้อมกับไปคว้ามือของเป้แทน...และลากเป้ออกจากโรงหนังไปเลย
เค้าออกไปด้วยกัน
เค้าจับมือกัน
ผมเผลอมองตามภาพนั้น....
ไอ้ชีนมันบีบมือผมแรงขึ้นนิดหน่อย เหมือนพยายามเรียกสติผมให้กลับมาตรงนี้...
จนผมหันมามองมัน...แต่มันกลับมองตรงไปจอภาพข้างหน้า
หนังจบ
ผมก็ขอแยกจากมันตรงหน้าโรงหนังเลย
โดยที่เราทั้งคู่ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
ดีเหมือนกันครับ เพราะผมเองก็ไม่รู้ที่จะพูดไรเหมือนกัน
ผมยังไม่ยอมกลับบ้าน ยังเดินเล่นเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น
"ทำไมเพิ่งกลับล่ะจูน?...นัดเพื่อนไว้ไม่ใช่เหรอลูก?..." ผมเข้ามาในบ้าน..งงเลยครับเจอคำถามของแม่เข้า...ผมนัดใคร?..เปล่านะ...ผมไม่ได้นัดใครไว้..แล้วเพื่อนที่ไหน?
"เปล่านะครับแม่...ผมไม่ได้นัดใครไว้ซะหน่อย..." งงกันทั้งแม่ทั้งลูกเลยครับทีนี้...
"แต่เค้าบอกว่าเป็นเพื่อนลูกที่โรงเรียนนะ..." ใคร?
"เหรอครับ?...แล้วนี่เค้ากลับไปแล้วเหรอครับแม่...แล้วเค้าบอกรึเปล่าว่าเค้าชื่ออะไร?..."
"คือ..." แม่พูดยังไม่ทันจบ..ก็เหมือนมีเสียงคนเดินออกมาจากห้องครัว...ใคร?
ผมหันไปมอง...อ้อ....
"นี่ไงเพื่อนของลูกที่แม่บอก...ลูกโจ๊กเค้ามารอลูกซักพักใหญ่แล้วนะ...นัดเพื่อนไว้แล้วทำไมลืมได้ล่ะ...หือ..." แม่ให้มันเข้ามาในบ้านทำไมครับ
"แม่ทำขนมอร่อยมากเลยครับ...เห็นทีผมคงต้องมาบ่อยๆแล้วแหละครับแม่..." ดูมันปะเหลาะแม่ผม...เห็นกูเป็นหัวหลักหัวตอรึไง...
"เหรอจ๊ะลูก...งั้นโจ๊กก็มาบ่อยๆสิลูก...แม่มีสูตรขนมอีกเยอะเลย..." แม่เราก็บ้ายอซะงั้น...แต่แม่ผมทำขนมอร่อยจริงๆนะ
" มึงมาทำไม?...แล้วใครบอกให้มึงมา?....ออกไปจากบ้านกูเลยมึง.." ผมเริ่มแสดงการมีตัวตนบ้าง
"แปะ...ทำไมไปว่าเพื่อนเค้าอย่างนั้นจูน...เซี้ยวใหญ่แล้วนะเราอ่ะ...เพื่อนเค้าอุตส่าห์มาคอยตั้งนาน...น่านักเชียว...." แล้วดูมันครับมันทำท่ากลัวผมซะเต็มประดา มันไปหลบอยู่หลังแม่ผม ปกติกูเห็นมึงตบหัวกูอย่างหัวกูเป็นลูกบอลงั้นแหละ
ความโกรธผมพุ่งปรี๊ดเลย
เพราะมันทำให้แม่ตีผม ถึงจะเบาก็เหอะ...มันทำให้แม่ดุผม
ดูๆมันยังแลบลิ้นใส่ผมด้วย...
"มึง!!!!..."
"เอ๊ะ...จูนนี่เป็นไรอ่ะ...ทำไมชี้หน้าเพื่อนอย่างนั้น..." โดนอีกกู..
"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่..จูนเค้าก็เป็นอย่างนี้แหละครับที่โรงเรียน...ผมโดนบ่อยจนชินแล้ว..." มากไปแล้วนะมึง!!!!!!!!
"ถ้าหากจูนทำไมไรไม่ดีหรือแกล้งโจ๊กนะลูก...บอกแม่ได้นะ...เดี๋ยวแม่จัดการเอง..." อ้าวแม่..ตกลงใครลูกแม่ครับ
"ครับแม่...ผมทนอยู่และอยู่ทนครับ..."
"งั้นเชิญสองแม่ลูกคุยกันให้สบายเพลิดเพลินอารมณ์กันเลยนะครับ...ผมขึ้นห้องก่อนล่ะ...ชิส์..." อย่างสุดท้ายผมทำใส่มันนะครับ...
ผมเดินขึ้นห้องมาแล้ว...ยังได้ยินมันกับแม่คุยกันอย่างกับแม่ลูกไม่ได้เจอหน้ากันประมาณซักสิบปี
จริงๆแล้วผมยังไม่อยากคุยกับมันในตอนนี้...อารมณ์ผมยังไม่คงที่...และมันเองก็คงจะไม่ต่างจากผม
เดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหญ่
ผมไม่ได้ติดใจทีมันไปกับเป้...แต่ไม่เข้าใจ...ว่าทำไมต้องโกหกกันด้วย....ผมเกลียดคนโกหก
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112577 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก