หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[u-only-one]

หึหึหึหึหึ โจ๊ก ท่าทางจะต้องเข้าสมาคม เกลียมัว

ค่อยหายใจโล่งสักที กว่าจะสารภาพกัน ทำเอาป้าๆแทบกระอักตาย

[ลูกลิงแสดงตัว]

อ่านทันแล้ว อ่านทันแล้ว กว่าจะอ่านทันเกือบตาย แฮ่กๆๆๆๆ

ทำอาไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย อ่านไปลุ้นไป แวะไปอ่านหนังสือในหัวก็มีแต่ ...แม่มเอ๊ย จูนจะโง่ไปไหนว่ะ 555+

...แต่ตอนนี้น่ารักมากมาย จูนกะโจ๊กแลจะขี้หึงพอกัน นี่ถ้าอิโจ๊กมันรู้เรื่องที่ชีนบอกรักนะ ตายๆ อิโจ๊กเอาตาย 555++

ขอบคุณดิวน่ะ ลูกลิงป็นกำลังใจให้  

[โมโม่ที่รัก]

น่ารักสุดๆอ่ะ
 

[Mura_saki]

คนเขียนชื่อดิวใช่มะ  จะบอกว่า แกเขียนได้ ลุ้นอ่า

มันทำให้เราต้องมานั่งอ่านจนปวดตา


ดิวเป็นใครใน3คนนี้หรอ อยากรู้จริงๆๆๆ

ชอบซีนนะ น่ารักดี มีแฟนแบบซีนรักตายเลย

[ZakeiHarha]

น่าร๊ากกกกกกก
5555555555555555555555555+

รออ่านต่อออออออออออออออออออ

[naumi]

เหตุผลสิ้ินคิดมากกกกกกก

มาปรึกษาปัญหาแฟนใหม่กะแฟนเก่านี่นะ เอาอะไรคิิดกันน่ะ เห็นแบบนี้แล้วโมโหทุกที ถ้าโจ๊กต้องมาผิดใจกะจูนเพราะมาช่วยแฟนเก่าแก้ัปัญหาเรื่องแฟนใหม่ของมัน(งงแมะ) ก็สมควรโดนแล้วล่ะ เบื่อพระเอกโง่ จะเป็นคนดีอะไรขนาดน้าน เห้อ

 

เรื่องสองยังไม่เคลียร์ ไอ้ความสัมพันธ์ปาล์มอ้อยนี่ก็็นะ ผู้หญิงคนนี้มันมีไรดีวะ เหอๆ

[phanupatkung]

พี่วโกดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แร้วววววววววววววววววววววววววววววววววน๊า ไม่มาต่อให้เค้าเรยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

งอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[Monkizzz]

อยากอ่านแล้ววววว

[due]

หึหึหึ...
มาขอโทษล่วงหน้าที่หายหน้า (หัว) ไปหลายวันแล้ว
ไม่สะดวกๆจริงๆครับ
ติดงานตลอดเลย
ทั้งงานราษฎร์ งานหลวง
...แต่อยากจะบอกว่า...ดิวเป็นหนึ่งใน โจ๊ก หรือจูนนี่แหละครับ
แต่ไม่บอกหรอกว่าใคร...ปล่อยให้คิดกันเองดีกว่า
แต่เรื่องจริงมันไม่ได้เป้นแบบนี้ในเรื่องนี้ทั้งหมดนะ
บางอย่างก็เพิ่มเข้าไปเพื่อความบรรเทิงในการอ่าน
แต่เค้าโคลงทั้งหมดมาจากเรื่องของตัวเองครับ
..แล้วเจอกันนะ...
ขอบคุณครับบบบบบบบบ

[win200]

เปนกำลังใจให้รับผม

[MookHo]

 

พี่ดิวเป็นใครหนอ

มาต่อไวๆนะ

อยากรุ้ๆ

[NUTTYZERO]

อย่าบอกนะว่าพี่ดิวคือโจ๊ก!!!

[Mura_saki]

  :impress2:แค่ดิวบอกมาแบบนี้

พอรู้ละ

เดานะ ดิวคือ จูน !!!!!
  :impress2:เขินแทนมีคนมารักตั้ง 3คน อิอิอิอิ


แต่จะเลือกใครนั้น ก็คงรู้กัน

แต่ก็เคยปันใจให้ซีนนี่นา อิอิอิอิอิ 

FC ซีนนนนนนนนนนนนนนนนนจ้า อิอิอิอิอิ

[due]

ผมไม่ควรจะคิดมากใช่มั๊ย?
ที่เมื่อเที่ยงมันไปคุยกับอ้อย
ก็มันบอกแล้วว่าไม่มีอะไร
ผมก็ควรจะเชื่ออย่างนั้นใช่มั๊ย

แต่ถ้าจะถามกันจริงๆ...ว่าผมรู้สึกยังไง
ผมกลัว...ครับผมกลัวจริงๆ
ผมกลัวมากกว่าเมื่อก่นซะอีก
กลัวว่าจะต้องสูญเสียมันไป
กลัวว่ามันจะกลับไปคืนดีกับอ้อย
กลัวว่ามัจะแค่เผลอใจไปกับผมเพราะความใกล้ชิดของเรา
กลัวว่ามันจะแค่รูสึกประเด๊่ยวประด๋าวกับผมเท่านั้น
แต่สำหรับผมในตอนนี้...ความรู้สึกของผมกลับเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้นทุกที
อาจจะเป็นเพราะผมปิดกั้น ปิดตายความรู้สึกของผมมาตลอด
พอมันได้แสดงออกมาบ้าง มันเลยทะลักออกมามากมายซะขนาดนี้
แต่ยังไงซะ ผมกยังเชื่อใจมัน
เพาะมันไม่เคยโกหกผมเลย
หรือไม่มันก็ไม่บอกผมซะเลย...

"จูน...กูทำให้มึงไมสบายใจอีกแล้วใช่มั๊ย?"
"หืม?...." ผมคงนั่งเหม่อไปหน่อย มันมานั่งข้างๆตอนไหนยังไม่รู้สึกตัวเลย
"ใจลอยไปไหนแล้ว....อย่าลอยไปไกลกูล่ะ...กูคิดถึง....ว่าแต่กำลังคิดไรยู่?..." เว้นจังหวะให้กูเขินบ้างได้มั๊ย
"เปล่านิ...ทำไมหน้ากูเหมือนกำลังคิดอยู่เหรอ?..."
"ทำไมกับเรื่องแค่นี้ต้องมานั่งโกหกกันด้วย...พูดความจริงซิ..." เป้นไงครับ ผมไม่เคยโกหกมันสำเร็จเลย
"กูกลัว กลัวการสูญเสีย..." ผมพูดด้วยเสียงนิ่งๆ หน้าเฉยๆ แต่ใจกลับสั่นเทา...
"จำไว้นะจูน...ถ้าวันใดมึงสูญเสีย...วันนั้นคืือวันที่กูจะต้องสูญเสียยิ่งกว่ามึงซะอีก..." มันคงรู้แหละครับว่าผมกำลังคิดถึงเรื่องไรอยู่...มันเลยพูดอย่างนั้น...ผมไม่เคยปิดบังอะไรมันได้เลย ทำไมสายตาผมอ่านง่ายซะขนาดนั้นเลยเหรอ...หรืว่าจริงๆแล้ว...ผมไม่อยากจะปิดบังมันมากกว่า

บรรยากาศยามเย็นข้างสนามบอลดีจังเลยครับ
วันนี้ผมก็มานั่งเป้นเพื่อนมันซ้อมบอลตามปกติ
เพราะว่าอีกสองวันมันก็ต้องลงแข่งนัดชิงแล้ว
ผมนี่ใช้ไม่ได้เลยนะ...เอาเรื่องอะไรมาพูดก็ไม่รู้...
ทำให้มันไม่สบายใจอีกแล้ว
ตอนนี้เพื่อนๆในทีมของมันก็พากันกลับบ้านกันหมดแล้ว
ตอนนี้ก็เลยเหลือแค่เราสองคนกลับใจสองดวง

"จูน...เงียบทำไม?..."
"นั่งอินกับบรรยากาศอยู่อ่ะ..."
"มีเรื่องไรอยากจะพูดมั๊ย?..."
"ถ้ามถามแล้วจะตอบเหรอ?..."
"กูไม่เคยปฏิเสธที่มึงร้องขอ..."
ผมตัดสินใจว่าจะถามมันดีมั๊ย?...
ถ้าถาม...มันจะคิดยังไง
แต่ถ้าไม่ถาม...ผมก็ยังคงคิดวนไปเวียนมาอยู่อย่างนี้ไม่จบสิ้นซักที
เอาไงเอากันว่ะ
"โจ๊ก...มึงรักกูจริงเหรอ?...มึงแน่ใจแล้วเหรอ?...มันอาจจะเป็นแค่การเผลอใจแค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น...มึงบอกกูได้นะ...ก่อนที่ทั้งมึงและกูจะถลำลึกกันไปมากกว่านี้...อย่าโกรธกูนะที่กูถามมึงอย่างนี้...กูแค่ต้องการความมั่นใจ...กูไม่อยากเสียใจ...กูกลัว.."
"นี่เหรอคือสิ่งที่ทำให้มึงมานั่งไม่สบายใจอยู่แบบนี้...หึหึหึ...ให่เวลากูสิจูน...กูไม่อยากให้มึงตัดสินกูด้วยคำพูดที่สวยหรูจากปากกูเท่านั้น...แต่กูทำให้มึงเห้น ให้มึงรับรู้ด้วยการกระทำของกูด้วย..."
"กุมีความสุขที่ได้อยู่กับมึงแบบนี้...แต่อีกใจหนึ่งกูก็กลัว...กลัวว่าความสุขแบบนี้มันจะหายไปเมื่อไร..มันจะยังอยู่กับกูอีกนานมั๊ย...มึงจะใจดีกับกูแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน...กุเชื่อในความรู้สึกมึงนะ..แต่กูก็อดที่จะกลัวไม่ได้...มึงเข้าใจกูมั๊ยโจ๊ก...มึงเข้ใจกูมั๊ย?"
"จูน...ฟังนะครับ...โจ๊กเข้าใจจูนนะ.." แล้วมันก็รงบตัวผมเข้าไปกอด
กอดมันอบอุ่นเสมอ
มือมันนุ่มตลอดมา
อกมันกว้างพอที่จะให้ผมพักพิง
"มึงอย่าโกรธกูนะโจ๊กที่กูคิดอย่างนี้..." ผมพยายามพูด แต่เสียงที่ออกมามันคงอู้อี้น่าดู เพราะหน้าผมกำลังซบกับไหล่มันอยู่
 "ถ้าจะโกรธ...กูโกรธตัวกูเองมากกว่า...ที่ทำให้มึงเชื่อไม่ได้....หึหึหึ"
"มึงอย่าพูดอย่างนั้นสิ...กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย..." ผมรีบผละออกจากตัวมันก่อน ก็กลัวมันจะเข้าใจผมผิดๆอ่ะ...
"เอาน่า...อย่างน้อยตอนนี้กูก็ได้รู้ว่า...มึงแคร์ มึงห่วง หวงกู เผลอๆอาจจะมีหึงด้วยซ้ำ"
"ชิส์...หลงตัวเอง"
"ก็มึงยังมาหลงกูได้เลย..แล้วทำไมกุจะหลงตัวกูเองบ้างไม่ได้...ดูดีซะขนาดนี้...ใช่มั๊ย?"
"กล้าพูดนะมึง....ไม่อายปากบ้างเหรอ?..." เริ่มหมั่นไส้มันแล้วครับ...
"ทำไมต้องอายด้วย...กูยังหลงมึงได้เลย...แล้วนับประสาอะไรกับอีแค่หลงตัวเอง...หึหึหึ.."
""
"ชิส์...หึหึหึ...บ้า..กูเขินนะ.."
"จูน...กุจะไม่ร้องขอให้มึงต้องเชื่อกูตอนนี้เดี๋ยวนี้หรอก...แต่ให้เวลากู...ให้โอกาสกู...แค่นี้ ตอนนี้...สำหรับกูพอแล้ว...ที่เหลือกูจะทำให้มึงเต็มเอง...ได้มั๊ย?.."
"...แต่โอกาสถ้าให้กันบ่อยๆ..โอกาสนั้นมันก็จะไม่มีค่านะ...มึงรู้ใช่มั๊ย?..."
"แค่ครั้งเดียว...กูจะใช้โอกาสที่มึงให้ อย่างคุ้มค่าที่สุด..."
"งั้น...อย่าทำลายโอกาสนี้นะ...เพราะมันอาจจะไม่มีครั้งที่สองอีกแล้ว..."
"กูจะรักษาด้วยรักของกูเอง..."
"ดีมาก..."
"งั้นกลับบ้านกันได้แล้วหนูอ่อน..."
"อย่ามาเรียกกูอย่างนี้นะ..." แค่ ่อ่อน ก็เกินทนแล้วมึง
"น่ารักดีออกมึง...กูชอบ"
"ห้ามเรียก...เรียกโกรธ..." ขี้งอนจริวๆด้วยเวว้ยกู..แต่กูเป็นกับมึงแค่นั้นนะ....หึหึหึ...
"คร้าบ...กลับบ้านกันดีกว่า...แม่หวง พ่อห่วงไม่ใช่เหรอมึงอ่ะ?"
"แหงสิ...ไม่หวงไม่ห่วงไงไหว...ก็ลูกเค้าออกจะน่ารักซะขนาดนี้..."
"เหรอ?...หน้าอย่างกะปลาดุกชนเขื่อนี่นะ..."
"แต่ยังไงก็ยังมีปลาไหลหน้าหม้อหลงเข้ามาชอบแหละ...ชิส์"
"เข้าตัวอีกกู..." บ่นไรมึง
" หรือมึงจะเอาไง?..."
"กลัวแล้วครับ...เป็นมึงนะกูถึงยอม..."

ก็ดูมันซิครับ...มันน่ารักซะขนาดนี้..แล้วจะไม่ให้ผมกลัวไงไหว
ผมยังมองว่ามันน่ารักเลย...แล้วคนอื่นละครับ...จะไม่คิดเหมือนผมบ้างเหรอ?
แต่ยังไงผมก็คงต้องลองเสี่ยงดู..ให้โอกาสทั้งตัวมันและตัวผมด้วย

อย่าทำให้กูเสียใจนะโจ๊ก...เพราะ...
กูไม่อยากเสียใจ...และ
กูไม่อยากที่จะเกลียดมึง

[kuankao]

  :z13:พี่ดิวครับ

เดีี๋ยวกลับมาอ่านครับ

[naumi]

น่าร้ากกกกกกกกกกก

เดาเหมือนกันว่าดิวคือจูน อิอิ

ความรักทำให้ทำใ้ห้คนเราขี้ขลาดขึ้นจริงๆ กลัวนั่นกลัวนี่ กลัวไปหมดทุกอย่าง เพราะอย่างน้อยถ้าเราไม่มีรัก เราก็ไม่ต้องกลัวที่จะเสียรักนั้นไป เห้อ....

[hahn]

  ในที่สุดก็ยอม่รับใจตัวเองได้จริงๆ ซะที หวังว่าจะไม่มีอะไรทำให้คนอ่านลุ้นอีกแล้วนะ

[okotba]

หวัดีดีคับ ชาว FC ของ จูน-โจ๊ก

เพิ่งเข้ามาอ่อนได้ไม่นาน แต่ก็ประทับใจในพฤติกรรม ของ ทั้ง 2 คนมากคับ

ถึงแม้ว่าช่วงแรกจะดูน่าอึดอัดบ้างก็ตาม

ขอบคุณพี่ดิวด้วยนะคับ .... ที่แต่งเรื่องได้น่าสนใจมาก ( ได้ข่าวว่ามีเรื่องจริงปนอยู่ด้วย )

จะติดตามตอนต่อไปนะคับ..

 

[naiin]

ตอนนี้น่ารักทั้งคู่เลย

[กลั่นกรอง]

รู้สึกเหมือนกำลังจะมีเรื่องอะไรเข้ามา  ยังไงไม่รู้  
เอาเถอะ


เป็นกำลังใจ
   คนแต่ง  ก้าบบบบบบบ

[due]

คนยิ่งรีบๆอยู่...
ใครโทรมาแต่เช้ากันละนี่

"ดีครับ..." ผมรับสายแบบรีบ
"ไปวื่งควายมาเหรอมึง...เสียงถึงได้เป็นอย่างนั้น..."
"เออ..กูเพิ่งวิ่งไล่ต้อนมึงเข้าคอกเมื่อกี้นี่..."
"ออกตัวแรงแต่เช้าเลยนะมึง..."
"เป็นไร...โทรมาแต่เช้า...กูยิ่งรีบๆอยู่...เดี๋ยวสายนะเว้ย..."
"กูไม่ได้เจอมึงมาหลายวันแล้ว...มาเจอกูที่กำแพงนั้นหน่อยได้มั๊ย?...กูอยากเจอมึงจริงๆๆนะ..."
"ไว้ค่อยคุยกันในโรงเรียนไม่ได้เหรอมึง..."
"ตกลงมึงไม่มาใช่มั๊ย?..."
"ไอ้ชีนบ้า...ไอ้ชีนเผด็จการ...ถ้ากูไปแล้วไม่เจอมึง...กูเข้าโรงเรียนทันที...จะไม่มีการอใดๆทั้งสิ้น..." พูดจบผมก็วางสายจากมัน และวิ่งโล่ออกจากบ้านเลยครับ....




มาถึงเห็นมันยืนหมุนคอไปมา...เหมือนเมื่อยซะเต็มประดา..ชิส์
"มานานยังมึง?..."
"นานมั๊ยล่ะ...ก็ตั้งแต่ตอนที่โทรหามึงแล้ว...หึหึหึ.."
"อืม...ว่าแต่มีไรด่วนรึเปล่า..."
"แค่ความคิดถึงมันจุกอก...แค่นี้่ด่วนพอมั๊ย?..."
"อย่ามาเน่าแต่เช้ามึง..ว่ามา...ตกลงมีไร?..." ผมไม่อยากฟังมันพูดอะไรทำนองนี้เลย...ยิ่งมันพูด..มันยิ่งตอกย้ำว่าผมทำร้ายมัน และมันกำลังตอกย้ำความเจ็บตัวเองอย่างร้ายกาจ
"กูคิดถึงมึงจริงๆ...กูหาโอกาสที่จะคุยกับมึงไม่ได้เลย...มึงอยู่กับไอ้โจ๊กตลอดเลย...ทำไมเหรอ?..."
"ไม่เห็นแปลกนิ...ถ้ามึงจะเข้าไปทักทายกู...ไม่สำคัญหรอกว่ากูจะอยู่กับใคร...แต่ที่สำคัญ..มึงคือเพื่อนกู..."
"แค่นี้แล้วใช่มั๊ยที่มึงจะให้กูได้...มันสุดทางแล้วเหรอ?..."
"ชีน....อย่ามารอกูเลย...นะ..."
"ความรู้สึกมึง..กูห้ามไม่ได้..เพราะฉะนั้น..ความรู้สึกกู..มึงก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามเหมือนกัน..."
"แต่......"
"ไม่มีแต่...ความรู้สึกของใคร...คนๆนั้นก็ต้องดูแลและตัดสินเอง...มึงหรือใครหน้าไหน..ก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งกูทั้งนั้น..."
"กูแค่ไม่อยากใหมึงเจ็บ..."
" แล้วที่มึงพูดเมื่อกี้...มึงว่ากูไม่เจ็บเหรอ?..."
"งั้นไว้ค่อยคุยกันนะ...กูไม่อยากทะเลาะกับมึง..."





ผมนั่งคิดเรื่องของไอ้ชีนมัน
ผมไม่อยากให้มันคิดอย่างนั้นเลยจริงๆ
ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเสียใจเพราะผม
แล้วผมควรจะทำไงดี
"นั่งคิดไร...คิ้วชนกันเชียวมึง?..."
"ทำไรอ่ะ" ไอ้โจ๊กมันนวดเบาๆที่หว่างคิ้วผม...
"สัมผัสบำบัดไง..."
"เดี๋ยวก็โดนไอ้เสกแซวเอาอีกหรอก..."
"แต่กูไม่กลัว.."
"แต่กูก็ไม่อยากตอบคำถามเหมือนกัน..."

มีเมสเสจเข้ามา
ผมหยิบขึ้นมาอ่าน
"6 โมง...เจอกันที่โรงหนัง....ชีน.."

"ไม่ถามหน่อยเหรอ..ว่าใครส่งข้อความมา..." เห็นมันนั่งเงียบ ก็เลยสงสัยครับ
"ถ้ามึงอยากให้กูรู้..มึงบอกกูเองแหละ...ถ้ามึงไม่อยากบอก...แสดงว่ามึงไม่อยากพูด..กูก็เลยไม่อยากถาม..."
"หึหึหึ..."
"โจ๊ก...ตอนเย็นว่างมั๊ย...ไป..." ผมกะว่าจะชวนมันไปด้วย...ผมบริสุทธิ์ใจทั้งกับมันและชีน...แต่มันดันชิงตัดหน้าผมซะก่อน
"โทษที...กูไม่ว่างว่ะ...กูต้องซ้อมบอล..."
"นั่นดิ...กูลืมไป..."
"ไว้กูแข่งเสร็จเมื่อไร...เราไปเที่ยวกันนะ..."
"อืม..."



ผมนัดเจอกับมันที่หน้าโรงหนังเลยตอนหกโมงเย็น
แล้วไอ้ชีนไปอยู่ไหนของมันนะ
มองซ้าย แลขวา มองลอดใต้หว่างขา...ออลืมไป...ไอ้ชีนไม่ใช่วิญญาณ
อยู่ไหนของมันน่ะ
ผมหันไปหันมา...ไม่เจอมัน เริ่มมีน้ำโหครับ


"จูน..." ผมหันไปตามเสียงเรียก
"ชีน!!!!!!!" ตกใจเลยครับ นี่ผมมาสนามรบ หรือมาโรงหนังกันแน่...ทำไมหน้าไอ้ชีนมันถึงเป็นอย่างนี้...หน้าแหกมาซะขนาดนี้...กูว่าไปโรงบาลท่าจะเหมาะกว่านะมึง
"โทษทีที่ให้รอนะ..." จริงๆมันก็แค่ ปากแตกนิดหน่อย คิ้วแหว่งอีกนิดหนึ่ง แก้มสีเขียวม่วงพองาม ครับ
"ไปทำไรมา?" ผมถามเสียงนิ่งๆ แต่ต้องการคำตอบจริงๆ
"เปล่า.."
"ทำไมไม่พูดความจริง.."
"ก็ไม่มีอะไรให้ต้องพูดนิ..."
"ไม่พูด...งั้นกู...กลับ..."
"เดี๋ยว.!!!!!!"
"ไปทำไรมา?"
"ล้มในห้องน้ำ..."หลบตาทำไม
"ห้องน้ำบ้านมึงเป็นลายกำปั้นแบบนี้เหรอ?...ปากมึงถึงได้ช้ำขนาดนั้น..อย่ามาหลอกกู"
"เกลียดคนรู้มากจริงๆ..."
"กูก็เกลียดคนโกหกพอกัน..."
"มันไม่มีอะไรจริงๆ...ไปดูหนังกันเหอะ...เร็วๆ...กูไม่อยากเด่น.."
"กูกลับ..." ผมก้มหน้าก้มตาเดินอย่างเดียวเลยครับ เมื่อมันไม่พูด..ผมก็ไม่ดู
"จูน...เดี๋ยวสิมึง...ฟังกูก่อน..."
ด้วยความที่คนเยอะ...ไอ้ชีนมันจึงไล่ตามผมไม่ทัน ได้แต่แหกปากตะโกนเรียก

จังหวะนั้นที่ผมหันไปมองมัน...แต่เท้าของผมกลับเดินไปข้างหน้า...
จังหวะนั้น...เลยเกิดการประสานงาขึ้น
ผลคือ..ผมล้มก้นกระแทกพื้น...เจ็บโคตร...


"เป็นไงบ้างครับ...ลุกไหวมั๊ย?..." ทำไมเสียงคุ้นๆ...เงยหน้าขึ้นมา
"โจ๊ก/อ่อน..." ตกใจจริงๆครับที่เป็นมัน แต่พอมองไปข้างหลังมัน....กลับตกใจมากกว่า เพราะมันมากับเป้
"ลุกไหวป่าวมึง..."
"ไม่ต้อง!!!!!" ผมปัดมือมันออก...มันจ้องหน้าผมนิ่งเลยครับ...มันคงสงสัยว่าผมทำบ้าอะไร
แล้วมึงล่ะทำบ้าอะไร?
วันก่อนก็อ้อยมาคุย
วันนี้ก็มาดูหนังกับเป้อีก...มึงกำลังเล่นไรอยู่
"มึงมากับใคร?..." มันถามหลังจากที่ผมยืนขึ้นเรียบร้อยแล้ว...เจ็บสะโพกโคตรๆ
"จูน..." ผมไม่ต้องตอบ คำตอบว่าผมมากับใครก็มยืนตรงหน้ามันพอดี...ไอ้ชีนมันหาผมซะเหนื่อเลยครับ

ผมเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเริ่มอึดอัด
มันเหมือนกำลังโดนบีบเข้ามาเรื่อยๆทุกทีๆ
ไอ้โจ๊กเงียบ
ผมเงียบ
ไอ้ชีนเงียบ
คงมีแต่เป้เท่านั้นที่มองคนนั้นที คนนี้ที
เธอคงกำลังสงสัยว่า......พวกผมสามคนไม่กลัวท้องกันบ้างเหรอ
จ้องตากันอยู่ได้....



แค่นี้ก่อนนะครับ
แล้วพรุ่งนี้มาต่อให้นะ
รับหวานมาเยอะแล้ว
เอาขมไปบ้างแล้วกัน
หึหึหึ

[win200]

โจ๊กมากับเป้ทำไม






ไหนว่ามีซ้อมบอลไง


พี่ดิวเคลียร์ด่วยคร๊าบบบบ

[katook]

มีต่อ อีกเปล่า ครับ เค้าอยากรู้++++

[iforgive]

อะไรกันอีกเนี่ยะ  ห๋า

[Killua]

อ้าว เป็นไงล่ะ เวลาหวานก็แซวกันซะ
แต่นี้ขมแล้วเนี่ย
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

[Mura_saki]

เฮ้ย อะไรเนี่ย งงงง

ดิวๆๆๆ ขอแบบว่ามีเสก สอง พวกนั้นหายไปไหนๆๆๆๆ


มาอัพต่อเลยนะ

ข้อร้องๆๆๆๆ

[lasom]

หวานเป็นลม ขมเป็นยา 
เดาว่าพี่ดิวเป็นหนูอ่อน
 

[kingphai]

โจ๊กกำลังจะทำอะไร
ไม่เข้าใจ
ไหนบอกว่าจะทำให้จูนเชื่อใจไง.......

[Whatever it is]

- - ไม่ไหวจะเคลียร์ รอไรท์เตอร์มาเคลียร์ เหอะๆ

[ลูกลิงแสดงตัว]

ดิวมาต่อวันนี้เลยไม่ได้เลยเหรอ มาเคลียร์ด่วน ...แบบนี้มันค้างอ่ะ

...เดานะ อิชีนไม่รู้มันไปต่อยกะใครมา แต่อิโจ๊กหึงแหลกไม่พูดไม่จา ต่อยกับอิชีนอีกรอบ ส่วนอิจูนโวยวายเรื่องป้ แล้วเป้กับโจ๊กไม่มีอะไรกัน แบบว่ามาธุระเฉยๆ เผลอๆ อาจจะหาเรื่องเซอร์ไพรส์อิจูน ซะงั้น

...หรือไม่ก็ ดิวอยากเปลี่ยนตัวพระเอก  อันนี้ไม่ยอมเพราะงั้นรีบมาเคลียร์