ผมกับชีนมาอยู่ยามแถวๆกองอำนวยการ
ดีหน่อยตรงที่ไม่มืดจนเกินไป....แต่ยุงเยอะเอามากๆเลยครับ
"ก็บอกแล้วไงว่าให้ไปนอน...มานั่งเป็นเหยื่อยุงอยู่ได้...ดื้อไม่เข้าเรื่องนะมึง..."
"มึงก็เหมือนกันแหละน่า....ว่าแต่คนอื่นเค้าอยู่ได้..."
"ดื้อเหลือเกินเลยนะมึง....เป็นหวัดพรุ่งนี้กูจะสมน้ำหน้าให้...."
"ชิส์....ชะชะชะ...เจ้ย..." แสบจมูกแสบคอไปหมดแล้ว
"จามแล้วเห็นมั๊ย....กูว่ามึงกลับไปนอนเถอะ...มานั่งทรมานตัวเองอยู่ทำไม?...หรือว่าเพื่อกู?..ฮึ.."
"ตลกแล้วมึง....ที่กูอยู่เพราะกูก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบด้วย...อีกอย่่างกูก็อยู่ไหว...แค่นี้ไม่ตายหรอก...."
"ดูไอ้โจ๊ก..มันจะเป็นห่วงมึงเอามากๆเลยนะ...."
"เหรอ?...แล้วมึงล่ะ..ห่วงกูเปล่า?..." ผมก็แค่อยากล้อมันเล่นขำๆครับ ก็เห็นมันนั่งทำหน้าเฉยๆอยู่
"ห่วงแค่ไหนล่ะ?...มึงถึงจะรับรู้ได้...." แป่ว ไม่น่าเลยกู..
"รู้สิ...แค่นี้กูก็รู้แล้วว่ามึงห่วงกู...."
"เหรอ?...มึงรู้แล้วจริงๆเหรอ?..."
"อืม...รู้แล้ว..." ผมรู้แล้วจริงๆนิ...
"แล้วมึงก็ดูจะแคร์มันมากเหมือนกันนะ...?" จะเปลี่ยนเรื่องก็ช่วยเกริ่นกันก่อนนิดหนึ่งได้มั๊ยครับ
"เหรอ...ไม่รู้สิ..."
"โอ๊ย...ไอ้บ้า ตบหัวมาทำไมนิ...เจ็บนะเว้ย...เดี๋ยวโบกคืนเลย..." มันยกมือกะจะเอาผมคืน
"กล้าเหรอมึง?...." มันจ๋อยเลยครับ...
"แล้วมาโบกหัวกูทำไมอ่ะ...ไม่ได้ทำไรซะหน่อย...แค่ถามว่ามึงแคร์มันแค่นั้นเอง..."
"กูรู้ว่ามึงไปอัดไอ้สองคนนั้นมาใช่มั๊ย?...."
"ใครอีกละ?" อย่ามามึง...
"ก็ไอ้คนที่จะมาลูบหลังกูกับคนที่ชนกูที่กำแพงไง...ฝีมือมึงใช่มั๊ย?"
"เห็นแล้วเหรอ?..."
"เออ..กูเห็นคนหนึ่งเมื่อเช้า อีกคนกูเห็นเมื่อกี้ตอนการแสดง...ไปทำพวกมันทำไม?"
"สะใจ แก้เครียด...."
"โรคจิตนะมึง..."
"ทำแล้วมีความสุข มีปัญหาไรป่ะ?"
"คร้าบ..กูไม่กล้ามีปัญหากับคนอย่างมึงหรอกคร้าบ..."
"รู้ไว้ก็ดีแล้ว...ระวังตัวไว้เหอะมึง...อย่าเที่ยวไปไว้ใจใครเค้าง่ายๆ..."
"อย่างเช่นมึงใช่มั๊ย?..." ผมล้อมันเล่นนะครับ...แต่
"มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ?..."
"ตกลงกูจะไว้ใจเชื่อใจมึงได้ใช่มั๊ย?..."
"อย่าไว้ใจกูเลย เพราะขนาดตัวกูเองกูยังไม่ไว้ใจตัวกูเองเลย"
"กูกำลังจะไว้ใจมึงแล้วเชียว" ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะครับ เพราะตลอดสามวันที่ผ่านมา มันทำให้ผมเห็นว่า ผมเชื่อมันได้จริงๆ
"อย่า...แม้แต่จะคิด..."
"ทำไม?"
"กูไม่มีคำตอบให้หรอก...กูขอยู่ตรงนี้ละกัน"
"ก็มึงเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่า...มึงอยากมีตัวตนในสายตากู...ไม่ใช่เหรอ?..." อุ๊บส์....ตายห่าละกู...แต่ดูท่าทางมันจะไม่ตกใจหรือแปลกใจเลยนะครับที่ผมรู้
"มึงรู้..."
"อืม...รู้โดยไม่ได้ตั้งใจ..."
"มึงรู็ก็ดีแล้ว...เพราะงั้นอย่าไว้ใจกู.."
"ทำไม?..." ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ
"ที่มึงบอกว่ามึงรู้...งั้นกูถามหน่อยว่ามึงรู้อะไร....อะไรที่มึงรู้..." แล้วตกลงผมรู้ไรล่ะ
"กูรู้ว่ามึง....มึงอยากเป็นเพื่อนกับกู...อยากให้กูมองว่ามึงเป็นเพื่อนไง....ใช่...มันต้องเป็นอย่างนั้น..."
"หึหึหึ...มึงคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?..."
"อืม..." ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะ...แล้วที่มันทำมาทั้งหมดก็ใช่อย่างนั้นไม่ใช่เหรอ...ผมคิดอย่างนั้นนะ..หรือผมพยายามคิดให้มันเป็นอย่างนั้นกันแน่...
"หึหึหึ...มึงพยายามคิดให้มันเป็นอย่างนั้นต่างหาก..."
"ป่าววะหน่อย...กูรู้และคิดอย่างนั้นจริงๆ..."
"งั้นนี่เหรอที่มึงบอกว่ามึงรู้อ่ะ?..."
"ใช่..แล้วจะทำไม?"
"ความรู้สึกของกู...กูไม่เคยคิดจะปิดบัง..ถ้ามึงรับรู็ได้แค่นั้น...มันก็แค่นั้น...เพราะมันเป็นสิทธิ์ของมึง...ส่วนกูจะให้มึงแค่ไหน...นั่นมันก็เรื่องของกูเหมือนกัน..."
"ถ้างั้นกูไว้ใจมึงได้รึยัง?"
"แล้วมึงคิดว่าตอนนี้กูเป็นเพื่อนมึงรึยังล่ะ?"
"......" ผมพยักหน้าหงึกหงัก...ผมคิดว่ามันเป็นเพือนผมคนหนึ่งแล้วจริงๆนะ
"อย่าเพิ่งเลย...กูไม่ได้เตรียมใจมาอย่างนี้..."
"งั้นกลับไปถึงโรงเรียนเมื่อไร...กูกับมึงพร้อมจะเป็นเพื่อนกันแล้วใช่มั๊ย?"
"อย่าทำอย่างนั้น...เพราะกูรูัว่ามึงรู้...ว่ากูคิดอะไรอยู่..."
"ไม่...กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น"
"ไม่รู้..กับไม่อยากรับรู้...มันต่างกันนะจูน..."
"........" จริงสิ...เอาเข้าจริงๆผมไม่รู้หรือไม่อยากรับรู้กันแน่..
ผมไม่อยากรับรู้ต่างหาก นั่นคือคำตอบที่ผมหาได้
ผมรู้ว่ามันคิดยังไงกับผม
แต่ตอนนี้ผมพร้อมที่จะเป็นเพื่อนกับมันแล้วนะ
"งั้นแล้วเมื่อไรที่มึงพร้อมจะเป็นเพื่อนกับกู?"
"เมื่อวันที่กูไว้ใจตัวเอง..."
"นานมั๊ย?"
"ไม่รู้สิ..." ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม...จากเมื่อไม่กี่วันมานี้...ผมเกลียดไอ้ชีน เกลียดมาก แต่หลังจากที่ผมได้มาเข้าค่ายครั้งนี้ ได้มีโอกาสรู้จักมันมากขึ้น ผมถึงอยากเป็นเพื่อนกับมัน และอยากมีมันเป็นเพื่อน
แต่มันก็ปฏิเสธผม...และผมก็เหมือนจะปฏิเสธมันด้วย
"จูน?..."
"หืม?..."
"มึงมีแฟนรึยัง?..."
"ยัง..."
"แล้วคนที่ชอบล่ะ..."
"ไม่รู้สิ....งั้นกูถามมึงบ้างนะ..."
"เอาสิ...กูไม่มีไรปิดอยู่แล้ว..."
"กูเข้าใจถูกใช่มั๊ย...ว่า...ว่า...มึง...ชะ..ชอ..." ทำไมพูดยากจังหว่า...ตบปากซะที
"อืม...กูชอบมึง..." เหวอ!!!!!!!!!!!!!!.....
"ฮึก!!!!!!!!!!!!!..."
"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น...เดี๋ยวตาก็กระเด็นออกมาหรอกมึง...กูไม่ชอบคนไม่มีตานะ..."
".............." ยังไม่หายตกใจ...
"จับจูบเลยนิ..." มันยื่นหน้าเข้ามาจริงๆด้วย
"อย่าเข้ามานะมึง...กูถีบจริงด้วย..." ผมถอยหลังไปกึกหนึ่ง ก็คนมันตกใจอ่ะ
"ต้องให้ใช้มุขนี้นะมึง ถึงยอมหาย...ทำไม...กูชอบมึงแล้วมันแปลกตรงไหน?..."
"กูขอโทษ..."
"รับรักกูสิ...แล้วกูจะยกโทษให้..." เอ้อ....ผมจะทำไงดี
" ทำไมถึงชอบกู?..." ที่ถามไม่ใช่เพราะอะไรหรอกครับ แต่เป็นเพราะ...เพราะอะไรก็ไม่รู็เหมมือนกัน
"งั้นมึงตอบกูมาก่อนสิ...ว่าทำไมมึงถึงไม่ชอบกู..."
"ไม่รู้..."
"งั้นกูก็คำตอบเดียวกับมึง...."
เงียบกันเข้าไป
เงียบได้อีก
เงียบโว้ย
"จูน..." เย้ มันยอมพูดแล้ว
"หืม?..."
"ไปนอนที่เต้นท์เหอะ...เที่ยงคืนแล้ว น้ำค้างก็เยอะ..." นั้นสิ หวัดกินแล้วกู
"กูไปแล้วมึงจะแอบหลับใช่มัีย?....กูรู้ทันแหละ..."
"กูเกลียดคนรู้ทัน..."
"งั้นมึงก็เกลียดกูแล้วสิ...."
"แต่แปลก...กูกลับไม่ยักเกลียดมึง...ชะ..ชอ..."
"ฮัดเจ้ย!!!!!!!" ขอบคุณคุณจามนะครับที่มาทันเวลา
"โอ๊ย...ตบหัวกูทำไม?..."
"ขัดจังหวะกูดีนักนิ" แล้วนั่นมึงจะมาโยกหัวกูทำไม...หัวกูนะ...ไม่ใช่ม้าโยก....โยกอยู่ได้
"อ่อน...." หันขวับไป...เห็นไอ้โจ๊กยืนมองอยู่แล้ว
"โจ๊ก..." ไอ้ชีนมันก็ค่อยๆเอามืออกจากหัวผม
"พ่อมึงมาตามแล้วไง..." ไอ้ชีนมันกระซิบซะติดหูผมเลยครับ ขนนี่ลุกเกรียวเลย
"ใกล้ไปแล้วมึงไอ้ชีน...." โจ๊กพูดพร้อมกับดึงตัวผมให้ลุกขึ้น...ไอ้ชีนมันหัวเราะหึหึหึด้วย
"ไง...มาตามลูกแล้วเหรอมึง?..."
"เก็บปากไว้ดีกว่ามึง....อ่อนกลับเต้นท์ได้แล้ว อากาศเย็นมากแล้ว ไม่ค่อยสบายอยู่ยังไม่เจียมตัวอีกนะมึง..." มาเพราะห่วงหรือมาด่ากันแน่มึง
"แต่ไอ้ชีน...มัน..."
"ไปเหอะ...กูอยู่ได้...ไม่ต้องห่วงกูหรอก..." กูบอกมึงซะคำรึยังว่ากูห่วงมึงอ่ะ มั่วขั้นเทพจริิงๆ
"ไปกินยาแล้้วนอน..." มันลากผมมาเลยครับ
"กูเดินเองได้...ปล่อย.."
"อยู่นิ่งๆ.....ส่วนมึง...ครูฝึกบอกว่าอีกหนึ่งชั่วโมงมึงก็กลับไปนอนได้แล้ว.... " มันหันตะโกนบอกชีน ที่แท้มันก็ไปถามครูฝึกมาให้แล้ว...มีน้ำใจกับเค้าเป็นเหมือนกันนะเนี่ยะ
"ขอบใจ..." ไอ้ชีนตอบกลับมา
"กองไว้ตรงนั้นแหละ...."
"งั้นกูขุดหลุมฝังไปเรียบร้อยแล้ว รับรองมึงหาไม่เจอหรอก..." ผมจะบ้าตายกับพวกมันสองคน
กลับมาถึงเต้นท์
"กินยาซะ..." มันยื่นยาพร้อมน้ำมาให้
"ไม่กินได้มั๊ย?....ไม่ป่วยแล้ว..."
"จะกินเองหรือให้กูจับยัด?..." ดุจริงเว้ย
"กินก็ได้..." รับมาก็กินให้เสร็จไป จะได้นอนซักที..ผมกำลังจะล้มตัวลงนอน แต่มันดึงผมไว้ซะก่อน
" อะไรมึงอีก...กูง่วง..."
"เห็นมั๊ยว่าหัวเปียกน้ำค้างอยู่...นั่ง...แล้วเช็ดหัวก่อน..เร็ว...อย่ามาลีลา..."
"สั่งจัง..." ผมก็รับผ้ามาแล้วก็เช็ดๆๆๆๆ
"เช็ดอย่างนั้น...แล้วมันจะแห้งเมื่อไรล่ะ...ทำไรเป็นบ้างนิมึง?...เอามานี่..." แล้วมันก็แย่งผ้าไปจากผมแล้วลงมือเช็ดให้ผมเอง
"ไม่เห็นต้องทำไร..ก็มีมึงทำให้นิ..."
"ชิส์...ทีอย่างนี้แล้วมาทำเป็นพูดดี..." มันพูดไปเช็ดไปจนเสร็จ
ผมล้มตัวลงนอน
กำลังจะหลับ
แต่เห็นมันยังนั่งหัวโด่อยู่
"โจ๊ก...ทำไมยังไม่นอนว่ะ..."
"มีอะไรให้คิดนิดหน่อย..มึงหลับก่อนแล้วกัน...."
"อืม...งั้นกูนอนก่อนนะ...ไม่ไหวแล้ว..."
ผมกำลังเคลิ้มๆเชียว....
"จูน...กูไม่รู้ว่ามึงจะได้ยินรึเปล่านะ..." ได้ยินสิ...แต่กูไม่มีแรงตอบมึง ง่วงเต็มทนแล้ว...มึงพูดไปเหอะ...กูฟังอยู่
"มึงได้ยินก็ดี มึงไม่ได้ยินก็ดี.." ตกลงเอาไงแน่มึง
"ฟังนะ....กูไม่ชอบเวลาที่มึงยิ้มกับคนอื่น..." กูเองก็ไม่ชอบเวลาที่มึงยิ้มกับคนอื่นเหมือนกัน
"กูไม่อยากให้มึงอยู่ไกลสายตากู..." กูเองก็อยากเห็นมึงทุกครั้งที่กูอยากเห็น
"กูไม่ชอบเวลาที่มึงมีที่ท่าสนิทสนมกับคนอื่นหรือมีคนอื่นมาตีสนิทมึง..." เหรอ?
"กูควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาที่ห่วงมึงมากๆ..." กูก็ห่วงมึงมากๆเหมือนกัน
"เวลาที่มึงยิ้มหรือหัวเราะกับคนอื่น..กูอิจฉา ไม่ชอบ โมโห หงุดหงิด..." แต่กูชอบยิ้มมึงนะ..ชอบให้มึงยิ้มให้กูคนเดียว..แต่มึงเด็กขี้อิจฉาว่ะ
"มันเหมือนมีตัวอะไรมาวิ่งไล่กันในท้องกู...มันปั่นป่วนไปหมด...ใจมันกรุ่นๆหรือไม่ก็ร้อนจนแทบระเบิดออกมาเวลาที่มึงทำเมินกู ไม่สนใจ..." ทีมึงทำกับกูล่ะ?
"แต่บางครั้งก็หวิวๆ...เวลามึงโกรธหรืองอนกู" กูไม่เคยงอนมึง เหรอ?
"มึงกำลังจะทำให้กูเป็นบ้า....กูกำลังจะเป็นบ้าเพราะมึง...."
แล้วมันก็ล้มตัวนอนนิ่งๆในที่ของมัน
โจ๊ก...มึงพูดอย่างนี้....
แล้วกูจะข่มตาให้หลับลงได้อีกเหรอ?
ความรู้สึกแบบนั้นมันเกิดขึ้นกับมึงตั้งแต่เมื่อไร?
และอีกอย่างที่มึงควรรู้...แต่กูไม่อยากให้มึงรู้....กูเองก็เริ่มมีอาการแบบนั้นแล้วเหมือนกัน...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน ยังไง...
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1178837 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก