"งั้นให้กูช่วยสร้างไปพลางก่อนมั๊ย?"
ย้าก....พูดอะไรออกไปกู
ตายซะเถอะมึงไอ้จูน...พูดไรไม่เคยคิดตลอด
อายนะครับ...ไม่ใช่ไม่อาย
งั้นขอไปตายเอาดาบหน้าละกัน
"เอ๊ยจะรีบไปตามควายที่ไหน?...รอกูด้วย..." มันวิ่งไล่ตามมา...อย่าเพิ่งมาได้มั๊ย...ขอทำใจ15วิก่อน
"ไม่ได้ตามควาย....เพราะควายกำลังวิ่งตามกูมาต่างหาก...ชิส์"
"ปากดี...หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะมึง...ถ้ามึงหายไปอีก...แล้วกูจะทำไง...ห้ามไปไหน...ถ้ามึงขยับอีกก้าวเดียว...มึงได้เจอฤทธิ์เดชกูแน่..." มันขู่ผมฟ่อๆ...แต่มีหรือที่ผมจะฟังมัน..
"เก่งจริงตามให้ทันสิ....แบร่..."
"มึงทำตัวมึงเองนะ...อ่อน..." แล้วผมก็เริ่มการไล่ล่ากันครับ
ไล่กันอยู่นานเหมือนกัน...
เหวอ...ก็จู่ๆมันก็ตะครุบผมมาจากด้านหลัง
ล้มกลิ้งกันทั้งคู่เลยครับ
"โอ๊ย...." ก็ไอ้บ้านี่นะสิครับ ทับตัวผมอยู่
"ลุกออกไสิ...ทับกูอยู่ได้...ตัวหนักอย่างกะควาย..." ผมผลักมันออก...แต่มันไม่ยอมครับ แถมยังยิ้มแบบคนโรคจิตมาอีก...
แล้วนั่นๆๆ...มึงจะโน้มหน้าลงมาทำไม...
ว้าก...ปากมึงจะชนปากกูแล้ว.....ว้าก.......
"จูบได้มั๊ย?...."
"......." มึงถามแบบนี้...มึงข่มขืนกูไปเลยดีกว่า...แน่ะยังมายิ้มแบบเจ้าเลห์อีก
"ว่าไงครับ...จูบได้มั๊ย?..."
"ลุกออกไป...ตัวหนัก..." ผมบ่ายหน้าหลบมัน....ก็มันเขินนี่นา...เล่นไรก็ไม่รู้
"งั้นขอแก้มละกันนะ..."
"........" ย้าก...พูดเสร็จ...มันขโมยแก้มผมเลยครับ...
"โอ๊ย...." ก็ผมผลักมันจนกระเด็นไปเลยนะสิครับ
"ไอ้บ้าโจ๊ก....เล่นบ้าไรนิ....กูจะฆ่ามึง..."
"จะฆ่ากูทั้งแก้มแดงๆแบบนั้นะเหรอ?...."
"ตายซะเถอะมึง...ย้าก...โอ๊ย..." ก็ตอนที่ผมจะลุกขามันเจ็บนะสิครับ...เลยต้องลงไปนั่งอีกครั้ง
"เอ๊ย...อ่อนเป็นไร?" มันถลามาหาผมเลยครับ
"เจ็บขา...เจ็บมากๆ..."
"ไม่เจ็บนะ...เดี๋ยวนวดให้...เดี๋ยวก็หายแล้ว..." แล้วมันก็นวดให้ผมเบาๆ
ตามันมองที่หน้าผมบ้าง
สลับกับข้อเท้าบ้าง
แต่สำหรับผม
ผมมองมันตลอด
มองด้วยความสงสัย...มองด้วยความไม่เข้าใจ...มองด้วยความรู้สึกแปลกๆ
"นั่งอยู่นี่นะ....เดี๋ยวกูไปเก็บข้อมูลเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย..."
"ไม่เอา...กูไม่อยากอยู่คนเดียว...ไปด้วย"
" จะไปได้ไงละครับ...เจ็บขาอยู่...นั่งอยู่ตรงนี้แหละ...กูไปไม่ไกลหรอก...ข้อมูลก็เพิ่มเติมอีกนิดเดียว...."
"มึงจะไม่ทิ้งกูใช่ไหม?..."
"......." มันแค่ยิ้ม...แล้วก็เดินออกไปสำรวจต่อ
มันไม่ไปไหนไกลจริงด้วยครับ
มันยังวนๆเวียนๆอยู่ในสายตาผม
และยังคอยมองผมอยู่ตลอด
มันไม่ตอบผม....แต่มันแสดงให้ผมเห็นเลยล่ะ...ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดซะอีก
เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา
ที่ผมถามมันว่า...เราจะรู้ได้ไงว่าเรารักใครซักคนเข้าแล้ว
มันอธิบายให้ผมฟัง
ไม่รู้ด้วยความบังเอิญหรือด้วยอะไรก็ตาม
ความรู้สึกทุกอย่าง
ผมมีทุกข้อเลยครับ
และที่แปลกกว่านั้น...
ผมรู้สึกกับมันทุกข้อ....งั้นแปลว่า...ผมรักมันเหรอ?
แล้วคำว่ารักของผมมันกินขอบเขตแค่ไหน?
แล้วมันละคิดกับผมยังไง?
แค่เพื่อน...หรือมากกว่านั้น?
แล้วทุกอย่างที่มันทำ เป็นแค่ความบังเอิญหรือความตั้งใจ
ทำไมคำถามพวกนี้ยากจัง?
ข้ามไปทำข้ออื่นก่อนได้มั๊ย?
"คิดไรมึง...คิ้วผูกโบเชียว..."
"อ้าว...เสร็จแล้วเหรอ?..." จะให้บอกได้ไงล่ะว่ากูคิดเรื่องมึงอยู่...เลยถามเรื่องอื่นไปซะเลย
"อืม.." ดีจัง...พวกผมเก็บข้อมูลได้ครบก่อนกำหนดเวลา
ก็เลยมีเวลามานั่งพักกันอยู่อย่างนี้...
มันนั่งจดไรของมันไม่รู้ยิกๆ
"โจ๊ก...?"
"หืม?..."
"อยากฟังเพลง..."
"แล้วไง?..."
"ร้องให้ฟังหน่อย...นะ"
"เรื่องเหรอ?"
"นานะ...กูจะกลั้นใจฟัง..."
"โหมึง...ถ้าถึงขั้นต้องกลั้นใจฟังกันเลย..งั้นอย่าฟังมันเลยดีกว่า"
"ใจร้ายว่ะ..."
"ไงก็น้อยกว่ามึงแหละ...ใจร้ายกับกูมาตั้งเท่าไรแล้ว...ยังไม่รู้ตัวอีก"
"กูนี้นะใจร้าย...กูเห็นมีแต่มึงแหละ..โขกสับกูตลอด...ไหนจะด่า...ตะคอก...บังคับขู่เข็ญสารพัด...ชิส์..."
"งั้นมึงเลยแก้แค้นกูอย่างนี้งั้นสิ?"
"แค้นบ้าแค้นบอไร...แล้วกูไปแก้แค้นมึงตอนไหน?..."
"เอ้อ...ยังโง่ได้อีกมึง....ไปกลับกันได้แล้ว...มึงจะเดินไปหรือว่า..."
"มึงจะให้กูขี่หลังใช่มั๊ย?.." ผมรู้แหละว่ามันต้องแบกผม เพราะผมเจ็บขา ฮิฮิฮิ
"ป่าว...หรือว่าจะคลานไป..." ไอ้โจ๊ก!!!!!!!!!!!!!
"กูเดินเองได้...ไม่ง้อมึงหรอก..ชิส์..."
แล้วมันก็เดินนำผมลิ่วๆไปจริงๆด้วยครับ
ไอ้บ้า...ไหนว่าห่วงกูไง...กูไม่น่าเชื่อคนอย่างมึงเลยจริงๆ
ที่จริงผมก็ไม่ได้เจ็บไรมากหรอก....แค่รู้สึกว่าอยากจะอ้อนมันแค่นั้นเอง...ไม่รู้ทำไมจู่ๆถึงอยากอ้อนมันขึ้นมา
ผมรีบเดินมากขึ้น เพราะเริ่มจะมืดแล้ว ไอ้บ้านั่นก็ไม่รอกันเลย
แต่ขาผมดันไปสะดุดรากไม้เข้า...เลยรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีก
เลยต้องเดินช้ากว่าเดิม
ผมเห็นมันไปหยุดรอผมอยู่โน่น
"ชักช้านะมึง..."
"ก็ไปก่อนสิ...ไม่ต้องรอ...โอ๊ย...!!!!!!" ผมมัวแต่คุยกับมันเลยไม่ทันระหวังหลุม...ล้มทั้งยืนเลยครับทีนี้...เจ็บขา..เจ็บเอามากๆ
"เอ๊ย...อ่อน...เป็นไร?" มันรีบวิ่งตาลีตาเหลือกมาหาครับ
มาถึงมันก็นั่งดูขาผมทันทีเลย....ขาบวมเป่งเลย...เขียวปั๊ดด้วย...เจ็บ
"โจ๊ก...ฮึก..เจ็บ...ฮึกๆ...เจ็บ..." น้ำตาซึมเลยครับ...ไม่รู้แปลกรึเปล่า ผมไม่อายเลยครับที่จะร้องไห้กับมัน
"อย่าร้องนะครับคนเก่ง...โจ๊กไม่อยากเห็นน้ำตาจูน...ไม่ร้องนะ...." ทุกครั้งที่ผมร้องไห้...มันจะพูดเพราะๆกับผมแบบนี้ทุกครั้ง..และผมก็จะใจสั่นทุกครั้งด้วย
"ก็...ฮึก...มันเจ็บ..ฮึก.."
"ไม่เจ็บนะ.....งั้น...."
"เอ๊ย!!!....ทำไร" ก็มันถอดเสื้อนอกออก...เหลือแต่เสื้อกล้ามสีขาว
"ก็พันขาให้ไง...ป้องกันการกระทบกระเทือน..."
"แต่..."
"เงียบ..อย่าพูดมาก....เดี๋ยวจะพันปากด้วยซะเลย..."
"ชิส์..." มันใช้เสื้อของมันพันขาให้ผม มึงดีกับกูจัง ผมนั่งพิจารณามันนิ่งๆ
ผมอยากให้มันดูแลผมอย่างนี้ตลอดไป
อยากให้มันดูแลแค่ผมคนเดียว
อยากให้ตามันมองผมแค่คนเดียว
เอ๊ย....คิดไรอยู่ว่ะกู....บ้าไปแล้ว
"กระตุกขาทำไม?...เจ็บเหรอ?...."
"อ๋อ...ปะ..เปล่า...มดกัดนะ..."
"ทนนิดนึงนะครับ...โจ๊กจะทำเบามือที่สุด"
"อืม..." ผมกำลังกลัว...กลัวความรู้สึกของตัวเอง..นับวันความรู้สึกนี้มันยิ่งเพิิ่มขึ้น...ในขณะที่การต่อต้านกลับลดลง
ความรู้สึกนี้คืออะไรนะ?
ทำไมผมถึงไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน?
ผมต้องรู้ให้ได้...ว่าความรู้สึกนี้เค้าเรียกว่าอะไร...
"เสร็จแล้ว.....ดีขึ้นมั๊ย?"
"อืม..."
"จูนคงเดินไม่ไหว งั้นขี่หลังโจ๊กละกัน..." ผมชอบเวลาที่มันพูดเพราะๆจังครับ ดูเข้ากับหน้าตามันดี
"ไม่เอา...มึงเองก็เจ็บขา กูรู้.." ก็ผมเห็นมันสะดุดรากไม้ล้มตั้งกี่ครั้งไม่รู้ตอนวิ่งหาผม
"กูไม่เป็นไร...ขึ้นมาเร็ว...เดี๋ยวมืด..."
"กูเป็นภาระมึงอีกแล้ว..."
"มึงกำลังดูถูกน้ำใจกู..."
"..........." ผมขึ้นหลังมันเบาๆ
"กินข้าวบ้างนะมึง..."
"ก็มึงแย่งกูกินหมด"
"ไม่มีอ่ะ..."
"งั้นกลับไป..มึงก็ทำให้กูกินสิ..."
"ได้คร้าบ...อยากกินไรบอกนะ...จัดให้..."
ผมไม่อยากชวนมันคุย
เพราะลำพังแค่เดินกับแบกผมก็หนักหนาเอาการอยู่แล้ว
แต่ผมไม่อยากหลับนิ...ผมอยากคุยกับมัน...เอางี้ดีกว่า
"...โจ๊ก...กูพูดได้...แต่มึงห้ามพูดนะ....มึงแค่พยักหน้ากับส่ายหน้าก็พอแล้ว..."
"......." มันพยักหน้า...เข้าใจง่ายดีแฮะ...
"หนักมั๊ย?..."
"......." พยักหน้า...
"กูขอบใจมึงนะ...สำหรับทุกเรื่อง.."
"......."
"มึงคิดดูสิ...ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน จนมาถึงวันนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปเยอะมากๆ...แล้วต่อไปล่ะ...มึงจะเปลี่ยนไปอีกรึเปล่า?..."
"ไม่รู้เหมือนกัน..."
"แล้วถ้ามันเปลี่ยน..จะเปลี่ยนไปแบบไหน...ดีขึ้นหรือแย่ลง"
"ไม่มีใครรู้หรอก...จนกว่ามันจะถึงวันนั้นจริงๆ"
"แล้วเรากำหนดเองไม่ได้เหรอ?...ว่าจะให้มันเปลี่ยนไปในทิศทางไหน..."
"ได้สิ...ถ้ากูกับมึงคิดเหมือนกัน..."
"แล้วตอนนี้มึงคิดไรอยู่....."
"หึหึหึ...." มันไม่ตอบครับ...ผมเลยถามต่อ
"แล้วถ้าเกิดกูกับมึงคิดไม่เหมือนกันล่ะ..."
"มันก็จะกลายเป็นเส้นขนานไง..."
"แต่เส้นขนาน...มันก็ยังเดินไปพร้อมกันได้นิ..."
"ใช่...เพียงแต่มันไม่มีวันจะบรรจบกันได้..."
"มันก็จริงนะ..."
"อย่าไปพูดถึงอนาคตเลย...ถ้าเราทำวันนี้ดี...เชื่อดิ...พรุ่งนี้หรือวันต่อๆไปมันก็จะดีเอง..."
"โหมึง...พูดมีสาระกะเค้าก็เป็นเหมือนกัน.."
"อ้าวๆ...นี่ใครๆ..."
"ไอ้โจ๊กไง..."
"ใช่..โจ๊ก..มีดี..แต่ไม่อวดดี.."
"เกี่ยวกันมั๊ยมึง?..."
"คิดว่าเกี่ยวละกัน"
กำลังจะถึงค่ายแล้ว..คนอื่นๆพากันกลับมาหมดแล้ว..
ไอ้ชีนก็มาแล้ว
ไอ้อู๋ก็มาแล้ว
"มึงปล่อยกูลงตรงนี้ดีกว่า..."
"ทำไม?.." มันถามเสียงห้วนเลยครับ
"กูอายคน...เมื่อวานก็ขี่หลังไอ้ชีน...มาวันนี้ก็ขี่หลังมึงอีก..."
"แล้วไง...ใครมันพูดมาก...ให้มาพูดกับกู..." ขาใหญ่จริงนะมึง...สรุปมันไม่ยอมปล่อยผมลงครับ
เมื่อวานยังดีหน่อยที่คนไม่เยอะ
แต่วันนี้ทุกคนยังอยู่ที่นี่กันเลย เพราะต้องรอรายงานสิ่งที่ไปสำรวจกัน และนัดเรื่องกิจกรรมในคืนนี้
ผมกับมันเดินไปถึงลาน
ทุกสายตาต่างพร้อมใจกันหันมามองที่ผมกับมัน
ผมไม่อยาเป็นจุดเด่นเลย..ให้ตายซิ...
"ปล่อยกูลงได้แล้วมึง...เค้ามองกันใหญ่แล้ว..."
"มองแล้วไง....มองกลับไปสิ..." แต่มันก็ค่อยๆปล่อยผมลง
"เป็นไรจูน?..." ไอ้อู๋วิ่งมาเลยครับ และตามมาด้วยไอ้ชีน...ทันทีที่ผมยืนสำเร็จ
"ไม่เป็นไรนิ...ล้มลงนิดหน่อย"
"มึงดูแลเพื่อนกูยังไห๊า...." ไอ้อู๋มันผลักไอ้โจ๊กจนเซเลยครับ
"เอ๊ย..อู๋...ทำไรมึงอ่ะ?..." ผมวิ่งไปขวางมันไว้ครับ...ทั้งที่ขาก็ยังปวดอยู่
"ก็มันดูแลมึงไม่ดี..." ไอ้โจ๊กก็ยืนนื่งให้เขาผลักอยู่ได้...
"เลิกบ้าได้ยัง?..." ไอ้ชีนครับ มันเข้าร่วมวงด้วยอีกคน...เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว...ทุกคนกำลังให้ความสนใจกับกลุ่มพวกผม
"แล้วมึงมาเจ๋อไรด้วย?" อู๋..มึงบ้าไปแล้วรึไง?
"กูก็ไม่อยากยุ่งหรอก...แต่พอดีสองคนนี้...โรงเรียนเดียวกับกู...กูเลยต้องเกี่ยว..."
"มึงเจ๋อเองนะ..."
"ย่อมได้..."
แต่ก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดกว่านี้...ครูฝึกก็มาซะก่อน...ขอบคุณครับ
นัดแนะกันเรื่องกิจกรรมเสร็จ
แต่โรงเรียนผมแจคพอตครับ ต้องแสดงสองชุด
แล้วจะแสดงไรกันว่ะ
ตัวผมเองคงแสดงไม่ไหวแน่ๆ
ลำพังจะยืนยังลำบากเลย
หวังจะพึ่งไอ้สองคนนี้..หน้าพวกมันยังไม่มองกันเลย...จะรอดมั๊ยว่ะ?
กลับมาถึงเต้นท์ ก็นั่งปรึกษากัน จริงๆแล้วก็ผมคนเดียวแหละครับที่พูดอยู่
"เสนอความเห็นไรกันบ้างสิพวกมึง..."
"ไม่มี..." นี่ไอ้ชีน
"ขี้เกียจคิด..." ส่วนนี่ไอ้โจ๊ก
"เจริญกันละพวกมึง..."
"เก่งไม่ใช่เหรอมึง...คิดสิ..." ไอ้ชีนครับ มันพูดกับไอ้โจ๊ก
"กูเองก็ได้ข่าวว่ามึงก็ใช่ย่อยนิ..." แต่กูปวดหัว
"กูไม่ยอมมึงหรอก....อย่าคิดว่ามึงเหนือกว่ากูนะ..."
"กูไม่ได้คิด....แต่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ หรือมึงจะบอกว่ามันไม่ใช่?..."
"นี่ๆพวกมึงพูดบ้าไรกัน...คุยกันเรื่องนี้ก่อน..."
"งั้นมึงสองคนก็าคุยกันเองนะ.." ไปแล้วครับ...ไอ้ชีนมันไปแล้ว
"อ่อน..งั้นมึงคิดไปนะ...กูอะไรก็ได้..." สรุป...นี่กูต้องคิดคนเดียวใช่มั๊ย?
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1114295 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก