"กูถามจริงเหอะ...พวกมึงเป็นเหี้ยไรกัน..อมไรไว้ในปาก ทำไมไม่คุยกัน" ไอ้เสกครับ มันคงอึดอัดเต็มทน
"กูเองก็อยากถามเหมือนกันว่าพวกมึงสองคนกำลังเล่นไรกันอยู่...เล่นเกมส์ใครพูดก่อนแพ้เหรอ?...กูว่าเกมส์นี้ไม่หนุกเอาซะเลย...อย่ามาชวนกูเล่นนะ..กูอึดอัดโว้ย.... " ไอ้ปาล์มเองก็คงทนไม่ไหวเหมือนกัน
แต่ผมเงียบ มันเงียบ...
"อะไร...เงียบกันทำไม...กูถามว่าพวกมึงเป็นไร?"
"อะไร..กูต้องถามพวกมึงมากกว่าว่า..พวกมึงเป็นบ้าไรกัน...จู่ๆก็ตะโกนขึ้นมา...กูจะอ่านหนังสือ" ไอ้โจ๊กมันพูดเสียงเรื่อยๆครับ..เหมือนไม่ได้สนใจกับความสงสัยของเพื่อนเลย
"ก็...ทำไมพวกมึงสองคนถึงไม่พูดกันมาอาทิตย์หนึ่งเต็มๆแล้วนะ...มันไม่ใช่สิ่งผิดปกติเหรอ...กูเห็นทุกวันเมื่อก่อนพวกมึงรักกันแทบจะกินหัวกันอยู่แล้ว" มึงช่างเป็นคนสังเกตดีจริงๆเสก
"ใช่...พรุ่งนี้ก็สอบแล้ว...ถ้าพวกมึงไม่พูดกัน...แล้วใครจะติวให้กู..." มึงช่างเป็นคนที่ห่วงเพื่อนมากปาล์ม แต่ผมรู้ว่ามันแค่อยากทำให้พวกเราหัวเราะ แต่สสถานการณ์อย่างนี้หัวเราะไม่ออกจริงๆครับ
"".........." มันเงียบ
"....." ผมเลยเงียบด้วย
ครับ...ก็็อย่างทีเห็นกันอยู่
ผมกับมันไม่คุยกันมาเป็นอาทิย์แล้ว
หลังจากวันนั้น
ก็วันที่เราสองคนไปเที่ยวน้ำตกกันนั่นแหละครับ
พรุ่งนี้ก็จะสอบกันแล้ว
วันนี้วันอาทิตย์ ก็เลยนัดกันมาติวที่บ้านไอ้โจ๊ก...ด้วยเหตุผลที่ว่า....ของกินเยอะดี อร่อยด้วย
ผมไม่รู้ว่าเกิดไรขึ้นระหว่างผมกับมัน
ทำไมจู่ๆเราทั้งคู่ถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้กันได้
เรานั่งด้วยกัน....แต่เราไม่คุยกัน
เราเดินด้วยกัน...แต่เราไม่มองหน้ากัน
แม้กระทั้่งวันนี้.....มันยังไม่มองหน้าผมเลย
มันโกรธผมมากเลยเหรอ..ที่ผมต่อยมันวันนั้น
งั้นต่อยผมคืนก็ได้...จะได้หายกัน...แล้วเราจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมกันซะที
แต่อย่ามาใช้ความเงียบตัดสินความผิดของผมแบบนี้....ผมอึดอัด
ผมอยากจะพูดแบบนี้กับมัน
แต่จะพูดอย่างไรได้ล่ะครับ...ก็อย่างที่บอก หน้าผมมันยังไม่มองเลย
สภาพของเราทั้งคู่ในอาทิตย์ที่ผ่านมา แย่กว่าตอนที่ผมกับมันเพิ่งเจอกันใหม่ๆซะอีก
ตอนแรกเราทะเลาะกัน แต่เราก็ยังคุยกันได้
ตอนนี้ผมเองก็ทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าตัวเองทำไรผิด
และไม่รู้ด้วยว่ามันกำลังคิดไรอยู่ มันกำลังต้องการไร...หรือไม่ต้องการไร
พูดจริงๆเลยครับ...ผมไม่อยากเสียเพื่อนดีดีอย่างมันไปเลย
ผมพร้อมที่จะเคลียร์กับมันนะ
แต่สำหรับมัน...ผมไม่รู้...
แล้วผมควรจะทำต่อไปอย่างไรดี...
เรานั่งติวกันจนถึงสี่โมงเย็น....โดยที่มันกับเสกติวพวกคำนวณ
สว่นผมติวสังคมกับอังกฤษ
ดีครับ มานั่งติวกันอย่างนี้...เข้าใจขึ้นเยอะเลย
พรุ่งนี้คาดว่าน่าจะทำข้อสอบได้
ในระหว่างที่ติว มันไม่มองหน้าผมเลยครับ
มีแต่ผมที่พยายามมองหน้ามัน เพื่อหาจังหวะคุย แต่มันไม่ยอมเปิดโอกาสนั้นให้กับผมเลย
ผมเริ่มยั้วะแล้วนะ
มึงเป็นบ้าไรมึงนักหนาว่ะ
"กูกลับก่อนนะ.."
"มึงจะรีบไปไหนมึงว่ะไอ้ปาล์ม"
" กูนัดสาวไว้"
" แม่มึงเหรอว่ะ?"
"เอ๊ย...มึงรู้ได้ไงว่ะ...วันนี้กูจะพาแม่ไปซื้อของขวัญให้พ่อหน่อย...."
"งั้นพรุ่งนี้เจอกัน...."
เราล่ำลาไอ้ปาล์มเสร็จ
ผ่านไปซักครู่
"กูไม่ไหวแล้ว...กูหายใจไม่ออก...พวกมึงบอกกูมาเลย...ว่าพวกมึงสองคนเป็นบ้าไรกัน.." ไอ้เสกมันปิดหนังสือของตัวเองแล้วพาลมาปิดของผมกับของมันด้วย
"พูดมากอยู่ได้....กูจะอ่านหนังสือ..." มันโวยด่าไอ้เสก...และเปิดหนังสืออ่านต่อ
ผมเองก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน...
"กูกลับก่อนนะ..เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้..."
"มึงยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นจูน.....ส่วนมึงไอ้โจ๊ก....ปิดหนังสือเดี๋ยวนี้..." ไอ้โจ๊กไม่ยอมปิด เสกมันเลยปิดให้ซะเองเลย
"ทำำบ้าไรของมึงห๊า?" ไอ้โจ๊กมองหน้าเสกราวกับจะต่อยกันซะงั้น
"ถ้ามึงต่อยกูแล้วพวกมึงสองคนยอมเป็นเหมือนเดิม มึงเชิญต่อยกูได้เลย..."
มันเงียบ
ผมเงียบ
"พวกมึงบอกกูหน่อย...ว่าพวกมึงสองคนโกรธกันเรื่องไร....โกรธกันเมื่อไร..."
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์บ้านมันดังขึ้น...มันเลยรอดตัวไปเพราะไปรับโทรศัพท์
แต่ท่าทางผมจะไม่รอดเหมือนมัน เพราะดูได้จากสายตาเสกแล้ว....โดนฟอกจนสะอาดแน่กู
"ว่าไงจูน...บอกกูมาได้ยัง...กูจะให้ความเป็นธรรมกับมึงเอง.."
"................" ผมไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง....หรือว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหน....
"บอกมาเถอะ...ปล่อยไว้นานไป พวกมึงสองคนจะยิ่งเข้าหน้ากันไม่ติดนะ...พวกเราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ...หรือกูไม่ใช่เพื่อนมึง" จริงของมันครับ
"กู...กูว่า....เรื่องมันเกิดขึ้นจากอาทิตย์ที่แล้ว....ที่กูกับมันไปเที่ยวน้ำตกกัน"
"ไปเที่ยวน้ำตก?" ทำไมมึงต้องทำหน้างงด้วยล่ะ
"ก็ไอ้โจ๊กมันบอกว่ามันโทรไปชวนพวกมึงสองคนแล้ว.....แต่พวกมึงบอกว่าไม่ว่างกันไม่ใช่เหรอ?"
"เปล่าเลย...กูกับไอ้ปาล์มไม่มีใครรู้เ้รื่องนี้เลย"
"หืม?..."
"แต่ก็ช่างมันเถอะ...มันไม่ใช่ประเด็น ...ประเด็นคือเกิดไรขึ้นระหว่างพวกมึง"
แล้วผมก็เล่าทุกเหตุการณ์ให้เสกฟัง
ไอ้เสกมันพยักนห้า ขมวดคิ้วบ้าง
"สรุป...ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้พวกมึงก็ไม่คุยกันเลย"
"อืม"
"ตั้งแต่กูรู้จักมันมา....มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน..."
"กูว่ามันโกรธที่กูต่อยมันรึเปล่า"
"เรื่องนี้ตัดไปได้เลย..มันไม่มาคิดเล็กน้อยกับเรื่องแบบนี้หรอก"
"แล้วมันจะมีเรื่องไรอีกละมึง...กูก็ทำแค่นั้นเอง...อย่างอื่นกูไม่ได้ทำไรเลย"
"นั่นแหละคือสิ่งที่กูกำลังง"
"ไอ้เสกกูต้องออกไปข้างนอก....มึง......(มันหันมามองที่ผม)....จะอยู่กันต่อก็ได้นะ....กูไปไม่นานหรอก..."
"ไม่ล่ะ กูกลับก่อนดีกว่า....แล้วมึงล่ะจูน.."
"กูเองก็กลับเลยเหมือนกัน...." ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม..เจ้าของบ้านเค้ายังไม่คุยด้วยเลยซักคำ.....
พวกเราเดินกันไปหน้าประตูบ้าน...มันกับเสกเดินออกไปแล้ว.
ว่าแต่กี้ไปไหนนะ....ตั้งแต่มายังไม่เห็นหน้ามันเลย
ผมลองเรียกดู...ได้ยินเสียงกี้เห่ากลับมา
ผมเดินตามเสียงไป
ที่แท้ก็ถูกล่ามไว้หลังบ้านนี่เอง...โจ๊กมันคงกลัวกี้มาวุ่นวายตอนอ่านหนังสือกันมั้งเลยจับล่ามไว้ที่สวนหลังบ้าน
ผมกะว่าจะเล่นกับมันแป็บเดียวเท่านั้น
"กี้....พ่อเอ็งเป็นบ้าไรหา.....ทำอย่างกะคนโดนแย่งของรัก...."
"กี้อย่า..ฮ่าๆๆๆๆๆๆ..จักจี้"
ก็มันขึ้นมาทับตัวผม
ผมเลยบอกให้มันนอนลง....มันก็นอนนะ
ผมก็เลยทำอย่างที่เคยทำ...ผมนอนหนุนท้องมัน นอนบนสนามหญ้าหลังบ้านมัน
หญ้านุ่มดีครับ
ท้องกี้นุ่มมาก
ผมหลับตา
หลับตา
แต่ไม่ยอมหุบปาก
"พี่ชายไม่รู้จริงๆนะว่า....ไปทำไรนักหนาให้พ่อเอ็งโกรธ....พ่อเอ็งถึงไม่ยอมคุยกับพี่เลย...เอ็งช่วยถามให้หน่อยได้มั๊ย.....พี่ไม่อยากทนอยู่ในสภาพแบบนี้...มันไม่มีความสุขเอาซะเลย..." ปากผมก็พร่ำพูดไปเรื่อยๆ...ตาก็หลับ
สบายจังครับ..กลิ่นหญ้าหอมสบายจมูก...นุ่มด้วย
ท้องกี้ก็นุ่มใชย่อย
บรรยากาศเป็นใจอย่างนี้....
ผมเลย
เลย
เลย
หลับไปเลย
หลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ด้วย
ผมฝันว่าได้ยินเสียงฝนตกปรอยๆ
แต่ผมไม่เปียกเลย
บรรยากาศดีซะขนาดนี้...เลยขอหลับต่อ
หลับต่อ
จน
ตื่น...
เอ๊ะ.....ฝนตกจริงๆนี่หวา....แล้วทำไมผมไม่เปียกล่ะ...หันตัวกลับมานอนหงาย......
"มึง?...."
"......." ครับ...มันยืนกางร่มให้ผม...ถึงว่าทำไมผมไม่เปียกทั้งที่ฝนตกจริงๆ....มันยืนมองผมด้วยสายตาที่ผมอ่านไม่ออก
เลยหันไปมองกี้...มันยังหลับปุ๋ยอยู่เลยครับ
ผมควรจะพูดไรกับมันดี....อย่างแรกเลยผมควรจะลุกขึ้นก่อน
"มานานยัง?" นี่คืออคำพูดแรกที่ผมคิดได้หลังจากลุกขึ้น
"................." มันส่ายหน้าแทนคำตอบ...แล้วก็ยื่นร่มอีกคันให้ผม
"กี้...เข้าบ้านลูก....." ดูมันทำครับ....แล้วมันก็พากี้เข้าบ้านไปเลย
โดยทิ้งผมไว้เบื้องหลังของมัน
ผมรู้ได้เลยทันทีว่า.....ผมไม่อยากเห็นหลังมัน...ผมเกลียดการเดินจากไปของมัน....โดยที่ยังทิ้งผมไว้ด้านหลัง
ผมคิดทันทีเลยว่า....ผมจะกลับบ้าน...แต่ฝนมันก็ดันตกหนักลงมาทันที
ไม่สนแล้ว....ตกได้ตกไป ยังไงก็จะกลับ
ผมยืนอยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว
ผมไม่รู้้ว่าผมโมโหตัวเองหรือโกรธมันกันแน่...
ผมกำลังจะเปิดประตูรั้วบ้านมัน....แต่ก็โดนกระชากมือไว้ซะก่อน
"มึงจะบ้าเหรอ....ฝนตกหนักขนาดนี้....มึงจะกลับได้ไง"
"เรื่องของกู.." มันจุกนะครับ เหมือนมีก้อนแข็งๆมาจุกที่คอ.....พอได้ยินเสียงของมัน....มันยอมคุยกับผมแล้ว
"เข้าบ้านก่อน...ไว้ฝนหยุดแล้วค่อยกลับ" มึงสนกูด้วยเหรอ
"ไม่....กูจะกลับ..."
"เอ๊ะมึงนี่ยังไงกันนะ...พูดกันดีดีนี่จะไม่ฟังกันเลยใช่มั๊ย?"
"แล้วทำไมมาพูดเอาตอนนี้ล่ะ..กูรอให้มึงพูดมาตั้งนาน...แต่ทำไมไม่พูด...มึงรู้มั๊ยว่ากู......" ผมพูดต่อไม่ไหว..เพราะมันสุดทนแล้วครับ....ผมรู้ว่าน้ำตาผมไหล แต่มันคงไหลไปรวมกับน้ำฝนแล้ว...
"เข้าบ้านก่อน..แล้วไว้คุยกัน....เดี๋ยวจะไม่สบายนะ...." ว่าแต่กู...มึงก็เปียกเหมือนกันแหละ
"มึงเข้าบ้านเหอะ...กูจะกลับบ้าน...."
"กูบอกให้เข้าบ้านเดี๋ยวนี้" แล้วมันก็ลากแขนผมเข้าบ้านมันทันที...ผมเพิ่งรู้วันนี้เองว่า....มันมีแรงเยอะขนาดนี้...
มึงทำอย่างนี้...มังยังห่วงกูใช่มั๊ย?
กูยังเป็นเพื่อนมึงอยู่ใช่มั๊ยโจ๊ก?
แต่ยังไงตอนนี้ผมก็อุ่นใจ...เพราะผมไม่ต้องทนมองแต่ด้านหลังของมัน...แต่กำลังเดินไปพร้อมๆกัน....
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112639 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก