"เป้นบ้าไรมึงอีก...เมื่อกี้กูชวนแทบตาย...ไม่ยอมกลับ ...พอตอนนี้กูกำลังหนุกดันอยากกลับ..." รมณ์เสียกับมันจริงๆ
"มึงก็แหกตาดูซะบ้างสิ....ฟ้าจะถล่มหัวมึงอยู่แล้ว....เล่นจนเพลินเลยนะมึง..."
ว่านมองผมที มันที....ไอ้บ้านี่ก็ตะโกนมาได้...ไม่เห้นรึไงว่าคนอื่นอยู่ด้วย
"จูน....." ว่านเรียกผมเบาๆ
"ว่านนี่เพื่อนเรา....โจ๊ก....โจ๊ก...นี่ว่าน เพื่อนใหม่กูเอง"
"หวัดดีครับ...ว่านครับ" ว่านทักทายพร้อมยิ้มให้มัน...แต่
"........." ไอ้โจ๊กมันเลวครับ....ยักคิ้วให้เค้าที่หนึ่งเท่านั้น
"ไอ้โจ๊ก!..."
"ตะโกนหาป้ามึงเหรอ.....จะกลับยัง"
"วู่.......ว่าน...เรากลับก่อนนะ...แล้วไว้เจอกันนะ..."
"เราจะรอ...กลับดีดีล่ะ..."
"กลับดีแน่...ถ้ามึงจะหยุดพูดมาก..." ไอ้โจ๊กมันพูดเบาๆ..แค่ผมกับมันจะได้ยินกัน...ผมเลยกระทุ้งท้องมันเบาๆ...
"เหมือนกันนะ..."..แล้วต่างคนต่างก็แยกกัน
"ไปยิิ้มให้มันทำไม...ชอบมันรึไง..."
"อะไรของมึงเนี่ยะ....ปลากัดหางมารึไง...อารมณ์ถึงได้แปรปรวนขนาดนี้..." ผมสะบัดหัวแล้วเดินนำมันไปเลย
แต่วันนี้ก็ดีนะ...ได้เพื่อนเพิ่มมาอีกสองคน...แต่อยากรู้สุดๆ...ไอ้บ้านี่มันเป็นไร....เสียงฟืดฟาดอย่างกะกระทิงดุ
ฝนทำท่าจะตกหนักจริงๆด้วย...ขากลับไอ้โจ๊กมันเป้นคนขับรถครับ...มันเป้นคนที่เตรียมพร้อมนะ....มันมีเสื้อแจ๊กเก็ตมาด้วย...ผมไม่มีไรเลย
ขับกันมาได้ระหว่างทาง....ไม่ทันแล้ว...ฝนเลงมาอย่างกะฟ้ารั่วนะครับ
ข้างหน้ามีศาลา
เราเลยแวะหันเข้าไป
ฝนเทลงมาอย่างกะฟ้าจะถล่มลงมาด้วย....ฟ้าทั้งร้อง ทั้งแลบ
ตอนนี้ประมาณบ่ายสอง
เราติดฝนกันมาแล้วประมาณ 10 นาที...ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยครับ
แต่ผมไม่สงสัยว่าทำไมฝนจึงตก
แต่สงสัยว่าทำไมไอ้โจ๊กมันถึงเงียบได้อย่างนี้...นี่มันไม่พูดมาตั้งแต่ออกจากน้ำตกแล้วครับ
หนาวเว้ย....เสื้อก็เปียก...เลยเผลอกอดอก
"เอา..." มันยื่นเสื้อแจ๊กเก็ตมันให้ผม...แต่ไม่ยอมมองหน้าผม
"ใส่ไปเหอะมึง...กูไม่หนาว" ผมก็มีฟอร์มของผมนะ...ผมก็ผู้ชายเหมือนมัน....ทำไมต้องถอดเสื้อให้ด้วย...อีกอย่างมึงก็หนาวเหมือนกูแหละ
"หนาวจะตายอยู่แล้ว...ยังมีหน้ามามากเรื่องอีกนะมึง...ใส่ซะ" มันยังยื่นเสื้อให้ผมค้างอยู่อย่างนั้น
"พูดอย่างกะมึงไม่หนาว....กูเห็นปากมึงก็สั่นเหมือนกันแหละ.."
"กูทนได้"
"กูก็ทนได้"
"กูบอกว่าใส่ก็ใส่สิ...อย่าให้พูดหลายรอบ"
"งั้นก็ไม่ต้องพูด...เสื้อมึง..มึงก็ใส่ไปสิ...มึงก็หนาว..." รมณ์เริ่มเสียครับ....แต่ประโยคสุดท้ายทำไมผมถึงพูดเบาขนาดนี้นะ
"ทำไมถึงดื้ออย่างนี้นะมึง...ไม่รักตัวเองบ้างรึไง..."
"ถ้ากูรักตัวเอง...แล้วทำให้ต้องเห้นแก่ตัว...งั้นกูไม่รักตัวเองก็ได้....ของของมึง...มึงก็ต้องได้ใช้..."
"มึงไม่แคร์ตัวเอง...แต่ก็น่าจะแคร์คนที่ห่วงมึงนะ" ผมหันไปมองหน้ามัน....แล้วผมก็ยิ้มกับคำพูดของมัน...ผมรู้มันห่วงผม...แต่ผมก็ห่วงมันนิ
"มึงใส่เหอะ...กูทนได้จริงๆ..."
"แต่กูผู้ชาย...กูทนได้..." อีกแล้วครับ มันพูดอย่างนี้อีกแล้ว....ผมไม่ชอบเอาซะเลยจริงๆ...จี๊ดเลย
"แล้วกูไม่ใช่ผู้ชายตรงไหน...." ผมถามมันเสียงนิ่งๆ
"แล้วมึงมีอะไรที่เป้นผู้ชาย?" มันถามกลัลบมาแบบนี้....
"ไอ้โจ๊ก!"
"ทำไม?...หรือมึงจะเถียง....ภูมิใจนักรึไง...เดี๋ยวสาวสวย..เดี๋ยวหนุ่มหล่อ...พอใจมากนักเหรอ?" มันทำเสียงแกมประชด
"อย่ามาพูดหมาๆแบบนี้นะ...." ผมตวาดมัน
"ชิส์........ใส่ซะ" มันยื่นเสื้อให้ผมอีกครั้ง
"ไม่ใส่..." ผมกระชากเสื้อจากมันเขวี้ยงลงพื้นเลยครับ...ก็มันโมโหนิ
"มึง!" มันกัดฟันจนสันกรามนูนขึ้นมา
"ทำไม...กูบอกว่าไม่ใส่ไง...แล้วกูก็ผู้ชายเหมือนมึง...ไม่ได้ด้อยไปกว่ามึง..จำไว้"
"แล้วผู้ชายบ้าที่ไหน...มีผู้ชายมาจีบว่ะ....แถมยังยิ้มน้อยิ้มใหญ่ซะด้วย....ฮึ..." จบประโยคของมัน
พลั่ก!!!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมต่อยปากมันเลือดซึมเลยครับ
ผมเองก็ตกใจเหมือนกันที่ทำอย่างนั้นลงไป
แต่มันเองก็ไม่ควรที่จะพูดแบบนั้นกับผมเหมือนกันนิ
มันไม่ต่อยผมคืน ไม่ด่าผม ไม่แม้แต่จะมองหน้าผม
มันใช้หลังมือเช็ดเลือดที่มุมปาก..บอกแล้วไงครับว่าผมหมัดหนัก
มือมัน..มีรอยแผล...เลือดยังซึมอยู่เลย
นึกออกแล้ว....ผมเป้นคนทำเองแหละครับ...ก็ตอนที่ผมกระชากเสื้อจากมือมันท่น้ำตก
ไม่คิดว่าแผลมันจะลึกขนาดนี้
สรุปวันนี้ผมทำมันเจ็บถึงสองครั้ง....เศร้าว่ะ
ผมอยากจะเข้าไปดูแผลให้มันเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ
แต่คราวนี้ผมทำไม่ไ้ด้
เพราะอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
ถ้ามันด่าหรือจะต่อยผมคืน....ผมคงจะใจกล้ากว่านี้...
แต่นี่มันไม่นอมพูดไรเลย
กลับก้มลงเก็บเสื้อที่ผมเขวี้ยงลงพื้นแทน....สะบัด...แล้วยื่นให้ผมอีกครั้ง
"ใส่ซะ....หนาวแล้ว...เดี๋ยวจะไม่สบาย" มันพูดนิ่มๆ....เชื่อมั๊ยครับ...ตาผมร้อนขึ้นมาทันทีเลย
"ขอบใจ..." ผมรับเอามาแต่โดยดี
"ขยี้ผมซะด้วย...อย่าให้น้ำมันเกาะแบบนั้น...."
"อืม...แล้วมึงไม่หนาวเหรอ?"
"กูหนาวมากตอนนี้...." แล้วมันก็ก้มหน้าลง เหมือนเป็นการตัดบทสนทนา
เราสองคนนั่งม้านั่งแบบยาวกันคนละตัว
นั่งเยื้องๆกัน
หันหน้าเข้าหากัน
แต่ไม่คุยกัน
ผมรู้สึกผิดเอามากๆ...ไม่รู้ไอ้ความรู้สึกผิดนี้มันมาจากไหนกัน...
แต่ฝนยังตกต่ออีกเกือบชั่วโมง....ในที่สุด
ฝนก็หยุดครับ
มันเตรียมตัวไปขับรถ
ผมรีบไปยืนข้างมันทันที
แล้วก็ยื่นเสื้อคืนให้มัน...เพราะมันเป้นคนขับต้องโดนลมเต็มๆอยู่แล้ว
"มึงขับ...มึงน่าจะใส่นะ.."
"มึงใส่เหอะ..." มันบอกให้ผมฟังมัน...แต่ทำไมมันไม่เคยจะฟังผม
แต่ผมก็ไม่อยากพูดไรอีก....กลัวเรื่องมันจะบานปลายกว่านี้
ใส่ก็ใส่...ดีซะอีกจะได้ไม่หนาว..ฮึ
ขากลับมันขับรถเร็วมาก
กลับมาถึงบ้านมันประมาณห้าโมงเย็น
มันจอดรถหน้าบ้านมัน
ลงรถแล้วเดินเข้าบ้านไปเลย..ดดยไม่ยอมพูดหรือแม้แต่จะมองหน้าผม
ทั้งๆที่ผมอยากจะบอกมันใจแทบขาดว่า.....'กูขอโทษ'....
และอยากถามมันเหลือเกินว่า.......'เจ็บมากมั๊ย'
และ'มึงเป็นอะไร...'
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112185 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก