ผมยืนนิ่ง
คิดจะท้าผมเหรอ
ท้าผิดคนซะแล้วไอ้น้อง
รู้รึเปล่า.....นี่ใคร...ไอ้จูนโว๊ย
ท้าได้ที่ไหน
..
"ไม่ป๊อด...."
"แล้ว...."
"ไม่ชอบให้ใครมาท้า...."
"แล้ว...."
"แล้วก็ไม่ไปด้วย...."
"อ้าว..." มันหน้าเหวอไปเลยครับ...ฮ่าๆๆๆสะใจ
"อย่ามาใช้มุขนี้กับกู...กูไม่บ้าจี้ตามมึงหรอก.....ชิส์...."
"ฉลาดกว่าที่คิดแฮะ....เห็นหน้าอ่อนอย่างนี้...."
".ปากแบบนี้ไงถึงไม่อยากคุยด้วย....ปากเน่าได้ตลอด...."
"เอาจริงๆ....กูอยากเป็นเพื่อนกับมึงได้มั๊ย?"
"กู ม.6 มึง ม.5..."
"แล้วไง?...."
"เรียกกูพี่สิ...แล้วกูอาจจะคุยด้วยดีดี....แค่อาจจะนะ...."
"พี่งั้นเหรอ....." มันจดๆจ้องๆหน้าผมแล้วก็ส่ายหัว...."เรียกไม่ลงจริงๆว่ะ...."
"งั้นจบ..."
"เอ๊ย เดี๋ยวดิ...งั้นขอเรียกชื่ออย่างเดียวได้มั๊ย?.
"ไม่"
"ใจร้ายว่ะ....หน้าตาออกจะน่ารัก....แต่ใจดำชะมัด..."
"เข้าโรงเรียนไปได้แล้ว...โน่นมีคนโบกมือเรียกมึงหน้าประตูใหญ่อยู่โน่น..." สงสัยจะเป้นเพื่อนมันครับ
"จูน...." มัน...เรียกชื่อผม...เป้นครั้งแรก
"........"
"วันนี้มึงยอมคุยกับกูแค่นี้....พรุ่งนี้...ต้องมากกว่านี้....และต่อไป...มึงจะต้องยิ้มให้กู...."
"......."
"ใบ้กินอีกแล้ว...งั้นตั้งใจสอบนะ....อย่าแอบหลับอีกล่ะ...ขนมในโต๊ะนะ...แอบกินให้มันเนียนๆหน่อย...เดี๋ยวครูเห้นเข้าจะอายเพื่อนนะ...หึหึหึ..." เอ๊ย...รู้ได้ไงว่ะ....
"รู้ได้ไง...."
"อีกเรื่องที่อยากจะบอก....กูเป็นคนมีความอดทนสูง......"
"เรื่องของมึงสิ...."
"อวยพรหน่อยสิ...วันนี้สอบนะคร้าบบบบบบ..." รมณ์ไหนเนี่ยะ
"......." อึ้งอยู่
"นะนะนะนะ......."
"อืม...โชคดี...." ก็ไม่อยากฟังเสียงมันก็แค่นั้นแหละ...รำคาญ
"ได้คำอวยพรขนาดนี้....จะนำทุกเซลล์ในสมองมาใช้ให้หมดเลย..."
"หึหึหึ...เวอร์น่า...." ผมเผลอหลุดหัวเราะออกมา
"น่ารักว่ะ...ไปล่ะ...ทำข้อสอบให้ไ้ด้นะ..."
มันไปแล้ว
มันเข้ามาคุยกับผมเพื่อ......กวนประสาท...หาเพื่อนคุย......หรือเพื่ออะไร
แต่เท่าที่ผ่านมา.....มันก็ไม่ได้เลวร้าย...ขนาดที่ผมจะเป็นเพื่อนกับมันไม่ได้
เอาเป้นว่า....ผมจะรับมันไว้พิจารณาในฐานะเพื่อนใหม่ล่ะกัน
อ้าวเวร...ชื่อไรล่ะ
แต่ทำไมป่านนี้....ไอ้บ้านั่นยังไม่มาอีก อีกห้านาทีเค้าจะเข้าแถวกันแล้ว
"หืด....แคกๆๆ....กู...กู....มา...มา...ทันใช่มั๊ย?" มันวิ่งหอบมาเลยครับ
"ทันมาก...." ฉุนมันครับ
"โทษที....หลับเพลินไปหน่อย พอดีฝันดี..." ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะมึง
"แต่กูกำลังจะฝันร้าย....."
"มึงกับกูฝันร้ายทั้งคู่แน่....ถ้าขืนมึงยังงยืนสวดกูอยู่อย่างนี้ ตรงนี้ เวลานี้.....รีบไเข้าแถวกันได้แล้ว..."
"ถ้ากูซวย.....มึงตาย...."
จนจะถึงเวลาเข้าห้องสอบ
ผมเห้นอ้อยมาเดินด้อมๆมองๆอยู่...สงสัยคงมาหาไอ้โจ๊ก....
แล้วซักครู่ทั้งคู่ก็เดินแยกกันไปคุยที่บันได..
ผมไม่ได้ยินบทสนทนาของพวกเค้า
แต่เห็นโจ๊กมันลูบหัวอ้อย เหมือนกำลังจะปลอบใจกันอยู่
แล้วอ้อยก็จัยมือมันมากุมไว้
"พี่จูน...." อ้อยเรียกผมซะเสียงหวานเลยครับ....
"ครับ..ว่าไง..."
"เรื่องวันนั้น..เอ่อๆๆ.....อ้อยขอดทษด้วยนะค่ะ...อ้อยใจร้อนไปหน่อย...ไม่โกรธอ้อยนะค่ะ..."
"ไม่หรอก...พี่ลืมไปหมดแล้ว"
"ขอบคุณนะค่ะ..พี่จูน"
."ครับ..งั้นพี่ไปหากลุ่มเพื่อนก่อนนะ..." ผมแยกตัวออกไป พวกเค้าคงอยากขอกำลังใจกัน...เดินออกมาแล้ว ยังไม่วายไ้ดยินอีก
"โจ๊ก...ตั้งใจทำข้อสอบนะ...อย่าหลับตาจิ้มอีกล่ะ..."
"ระดับนี้...ไม่มีค่ะ...ชัวร์ทุกข้อ..."
"ล้อเล่นค่ะ...โจ๊กนะเก่งอยู่แล้ว...น่ารักด้วย...."
"น่ารัก....แล้วรักหน้าอย่างนี้ป่าวล่ะค่ะ..."
"บ้านะโจ๊ก...." เธอผลักโจ๊กเบาๆ....คงเขินนะครับ
"อ้อยก็เหมือนกันนะค่ะ...ทำข้อสอบได้เยอะๆล่ะ..."
"ค่ะ...."
เธอเดินลงบันไดกลับไปสอบชั้นสาม ส่วนพวกผมสอบชั้นสี่
ผมว่าโจ๊กมันเก่งนะครับ
มันยกโทษให้อ้อยได้แบบง่ายๆ
ทั้งๆที่อ้อยทำกับมันถึงขนาดนั้น
ผมว่ามันคงรักอ้อยมาก
รักมากจนมองข้ามความผิดนั้นไป
และผมก็คิดว่า...มันคงจะไม่ยอมพูดถึงเรื่องนั้นอีก.....
ผมเห้นมันเดินมาทางผม
ส่วนผมกำลังเดิน้ข่าไปสมทบกับไอ้ปาลืมไอ้เสก
"อ่อน..." มันเห้นผมไม่รอ มันเลยเรียกแทน
"ว่าไง..." ผมพูดทั้งที่เท้าก้ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป
"หยุดคุยกันก่อน..."
"......" มันยื้อบ่าผมไว้
"เป้นไร?..ทำไมต้องเดินหนี..."
"ไม่ได้เดินหนี....แค่จะเดินไปหาเพื่อนๆ.." ผมพาสายตาไปหยุดที่เสกกับปาล์มยืนอยู่
"ไม่จริง...โกรธที่กูมาสายเหรอ.....ขอโทษ....นะนะนะนะ"
"ก็บอกวาไม่ได้โกรธ....."
"แล้วทำไมไม่พูด....หน้าบึ้งด้วย..."
"กูก็เป็นอย่างนี้แหละ..ก่อนเข้าห้องสอบ..กูต้องทำสมาธิ....ไม่อยากพูดมาก..."
"งั้นก็แล้วไป....สอบเสร็จไปเที่ยวกันมั๊ย..."
"ยังไม่อยากคิด...สอบเสร็จค่อยคิดนะ..." จู่ๆผมก็โมโหมัน...แล้วจู่ๆก็ดันใจอ่อนขึ้นมาเพราะน้ำเสียงและสายตาของมัน...ผมไม่เคยใขจแข็งกับมันได้จริงๆๆ
"โอเค....งั้นโชคดีกับการสอบนะครับจูน....."
"หึหึหึ..."
"อ้อ....กี้บ่นว่าคิดถึงงมึงงม้ากมาก....อยากให้มึงไปนอนที่บ้านอีก...."
" เก่งนะ...ฟังออก..."
"เกงออกอย่างนี้...น่ารักขนาดนี้...นิสัยก็ดีออกอย่างนี้....รักมั๊ยล่ะ...."
"เกลียด...ชิส์.....รักกี้ดีกว่า...ไม่กวนประสาท"
"ใจร้าย....อวยพรหน่อย..." ผมคิดถึงเด็กม 5 ขึ้นมาเลยครับ ผมว่าพวกมันสองคนนี้เหมือนกันมากๆแทบจะในทุกเรื่อง...แม้แต่คำพูดในวันนี้
"งั้นทำได้...ทำ...ทำไมไม่ได้...ก้ต้องพยายามให้มากขึ้นเป้นสองเท่า...."
"พรมึงแปลกดีว่ะ...."
"เข้าห้องสอบได้แล้ว....ครูเรียกแล้ว..."
ผมทำข้อสอบไป..ยิ้มไป...
ก้ข้อสอบวิชานี้....มันออกตรงกับที่ไอ้โจ๊กเก้งและติวให้เลยครับ...สบายหมู
ผมทำได้สบายมาก เพราะเตรียมกันมาดี
เค้าเวลาในการทำสองชั่วโมง
ไอ้เสกมันออกตั้งแต่ชั่วโมงแรก
5 นาทีต่อมา....ก็เป้นไอ้โจ๊ก
แล้วผมก็ตามติดๆ...
เหลือแต่ไอ้ปาล์ม.....ผมหันไปมองมันนิด..เห้นมันนั่งหน้ายิ้มบ้าง...เกาหัวยุ่งบ้าง...แต่ก็พยักหน้าให้ผม ประมาณว่า..กูทำได้...เอาใจช่วยวะเพื่อน
พวกผมสามออกกันมา
เพื่อนๆในห้องมองตามกันเป้นแถวเลยครับ
พวกกุทำได้โว้ย...ไม่มีมั๋ว....
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112305 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก