ผมบอกให้มันสองคนไปรอที่โรงอาหารก่อน
ส่วนผมไปห้องน้ำ ล้างหน้าเสริมหล่อ
"ตกลงไปเที่ยวกันนะ..." อีกแระ....จองเวรกูจริง
"ก็บอกว่าไม่ไง...." ยุ่งจริง กุจะล้างหน้า
"ล้างอย่างนั้น...เดี๋ยวน้ำเข้าจมูกก็เป็นหวักันพอดี..." มันคงเห็นว่าผมวักน้ำล้างหน้าแรงไป...แต่ก้จริงนะ
"แค็กๆๆๆๆๆๆ. ..." สำลักเลย
"เห็นมั๊ย...บอกแล้วก็ยังดื้ออีก...."มันเอามือลูบหลังให้ผม
"ไม่ต้อง...แค็กๆๆๆๆ..." ผมเบี่ยงตัวหลับมัน...ไม่อยากให้มันมายุ่งกับผมจนเกินไป...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนั้น
"ไอจนหน้าแดงหมดแล้ว...ยังอวดดีอีก..."
"เรื่องของกู....แค็กๆๆๆๆๆ"
"ถามหน่อย เวลามึงโมโหใคร...มึงมักจะทำร้ายตัวเองแบบนี้ตลอดเลยเหรอ..."
"ก็ไม่เห้นว่าจะเกี่ยวกับมึง..."
"กูทำมึงเจ็บ...มึงก็มาลงกับกูสิ...หรือใครก็ตามที่ทำมึงเจ็บ...มึงก็ต้องไปลงกับคนๆนั้น....ไปทำร้ายตัวเองทำไม..." มันมองตาผมนิ่งเลยครับ....มึงอยากบอกไรกูเหรอ....
"มันเป้นอุบัติเหตุ...กูเองก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้ตัวเองเจ็บหรอก..." ผมไม่อยากให้มันคิดมาก...หรืออาจเป้นผมที่คิดมากไปเอง...เมื่อเห้นสายตาเศร้าๆของมัน
"ทำข้อสอบได้มั๊ย?....."
"ทำได้...แล้ว...แล้ว...."
"หืม?..."
"มึงล่ะ...ทำได้ป่าว?..."
"ฮ่าๆๆๆๆ....สนใจกูด้วยเหรอ..."
"งั้นไม่ต้องตอบ...ไปล่ะ..."
"เอ๊ยเดี๋ยว...." มันมาดักทางเดินผมไว้
"ไรอีก?...กูหิว..."
"ไม่เที่ยวแน่เหรอ?...ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ..."
"ไม่....เข้าใจชัดยัง?..."
"ให้เวลาคิดอีกสองนาที..."
"ไม่..."
"อ่อน...ไมช้าจังว่ะ..." นั้นไง มันมาตามแล้ว...มันตะโกนมาก่อนเลย
"เพราะมันใช่มัีย...." มึงหมายความว่าไง
"อ่อนกูถามว่าทำไมช้าว่ะ...แล้วนั้นมึงคุยกับใครอยู่..." ไอ้บ้านั่นก็ตะโกนอยู่ได้...แทนที่จะเดินมา
"เรียกมันมาคุยกันด้วยเลยสิ...กุจะได้ขออนุญาตมันพามึงไปเที่ยว...ดีมัีย?..."
"กูไม่เข้าใจนะว่ามึงทำแบบนี้ทำไม....แต่กูไม่ไปเพราะกูไม่อยากไป ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น...และกูก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมกูต้องมายืนอธิบายเหตุผลบ้าบอคอแตกให้มึงงฟังทำไม...ทั้งๆที่มึงไม่มีสิทธิ์จะมายืนตั้งคำถามไรกับกูทั้งนั้น...." ผมเองก็โมโหเป้นนะครับ...ก็ดูมันพูดกับผมก่อนสิ....บ้าชะมัด
"อ่อน....มึงไม่มา...งั้นกูไปหามึงนะ..."
"ไม่ต้อง...กูไปเอง..."ผมตะโกนตอบมันไป
"ทำไม?..." มันเห้นคำถามบนหน้ามันเต็มไปหมด
"และต่อไป...มึงก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก..." ผมเดินออกไป...เพราะไม่อยากเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ผมอ่านไม่ออก...
ผมเดินออกไปไกลนิดหน่อย...
มันยังยืนที่เดิม...เมื่อผมหันกลับไปมอง..
ผมใจร้ายเกินไปมั๊ย?
เราสามคนไปนั่งรอไอ้ปาล์มกันที่โรงอาหาร
ว่างดีครับ เพราะเด็กอื่นๆยังสอบกันไม่เสร็จ....หรือว่าจริงๆแล้ว...พวกผมเป็นยอดมนุษย์อัจฉริยะ
"อ่อน?"
"หืม...ว่าไง?" ผมเหม่อนิดหน่อย..เพราะกำลังคิดถึงไอ้เด็กบ้านั้นอยู่
"ตกลงว่าไรเรื่องที่กูถามเมื่อกี้"
"มึงถามกุตั้งหลายเรื่อง กุจำไม่ได้หรอก...ว่าแต่ไรล่ะ"
"เพิ่งฉลาดอยู่หยกๆ โง่อีกแล้วมึง"
"ย้าก......มึงตายไอ้โจ๊ก" ผมเลยเตะขามันไปแรงๆ (นิดดหนึ่ง) ทีหนึ่ง
"โอ๊ย!...กูเจ็บนะ..."
"ดี...สมน้ำหน้า...ที่จริงกูควรเตะปากมึงมากกว่านะ"
"มึงใจร้ายกับกูได้ขนาดนี้เลยเหรอ...." มันทำท่าออเซาะผม...เอาหูมาถูมาไไถกับที่ไหล่....โถ น่ารักตายละมึง
"เอาหัวเน่าๆของมึงออกไปเลย..." ผมผลักไสหัวมันออกไป...แต่ไม่แรงนะ...กลัวมันเจ็บ
ดูไอ้เสกมันจะงงๆเกี่ยวกับพวกผมสองคนนะครับ
ก็แหงล่ะ...เมื่อวานหน้ายังไม่มองกันเลย....
แต่พอมาวันนี้....กลับมาเล่นมาคุยกันอย่างนี้...เป็นใครก็คงง
เดี๋ยวผมว่าไอ้เสกมันต้องพูดไรแน่นอน
"โฮ๊ย!!!!....พวกมึงเป้นเชี่ยไรกันนิ....เมื่อวานกูเห็นโกรธกันจะเป็นจะตาย....แต่วันนี้ดีกัน..จนจะกินหัวกันอยู่แล้ว..." นั่นไง...ผมว่าแล้ว...ผิดซะที่ไหน
"......."
"......."
ผมกับมันหันไปมองที่ไอ้เสก..พร้อมกับทำหน้าประมาณว่า...เมื่อกี้มึงว่าไงนะ
"ไม่ต้องมามองหน้ากูเลยพวกมึง.....เมื่อวานกูพูดให้พวกมึงดีกันแทบตาย...ยิ่งมึงเลยไอ้โจ๊ก..มองหน้ากูอย่างกับจะหาเรื่องกูเลย...แล้วดูวันนี้...เล่นบ้าไรกันอีก....กุตามพวกมึงไม่ทันแล้วนะ...ทำอย่างกะผัวเมียงอนกันงั้นแหละ...ปวดเยี่ยวโววว้ย" มันวางระเบิดเสร็จ...ก็จรลีลี้ไปไกลทันทีเลยครับ
.
.
.
.
แล้วผมกับมันก็หันมาเห็นหน้ากันโดยไม่ได้ตั้งใจ......
ไอ้เสกมันพูดแบบนั้นออกมาได้ไงว่ะ
ที่จริงเเพื่อนกัน...มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกครับ....ที่จะพูดเล่นกันแบบนีี้....
แต่นี่มันทำให้ผม...อยากจะเตะคนตรงหน้า....ให้สลบไปเลย
"เราเหมือนผัวเมียกันจริงเหรอ?...."...ไอ้โจ๊ก..ไอ้บ้า...มึงจะพูดออกมาทำไม... แต่มันทำหน้าแบบกูสงสัยจริงๆนะ
"บ้านะมึง...ผัวเมียบ้าไรกัน..."
"ก็ไอ้เสกมันพูด.....ไอ้เสกมันพูดไรไม่เคยผิดเลยนะ..."
"บ้าไปแล้วมึง...ผัวเมียได้ไง...กูเป็นอะไร...แล้วมึงเป้นอะไร..." เหมือนผมมานั่งเรื่องเพศศึกษาให้เด็กอนุบาลฟังเลยครับ
"นั่นสิ...ไอ้เสกนี่่าจะบ้าหนักกว่ากูอีก.."
"อ้าว....นี่ตกลงมึงบ้าใช่มัีย?" ผมกะล้อมันเล่นเฉยๆ
"มึงว่ากุบ้ามัียล่ะ...ที่กุคิดถึงมึง....อยากเห้นหน้ามึง....อยากได้ยินเสียงมึง" อืม
"จากการวินิจฉัยของกู...มึงไม่ได้บ้าหรอก..."
"จริงเหรอ?"
"แต่มึงประสาทกินไปแล้ว...."
"่อย่าอยู่เลยมึง....ย้าก...."
มันจับผมเฮดล็อคอยู่
เจ็บนะโว้ย
โน่น...ตัวช่วยผมมาแล้ว...
ไอ้เสก
"ช่วยกูด้วย...ไอ้บ้านี่รังแกกู..."
"พอเลยพวกมึง.....กุอายรุ่นน้องมัน....เล่นอย่างกับเด็กเตรียมอนุบาล...."
"เด็กเตรียมอนุบาลเลยเหรอมึง....อนุบาลสามได้ป่ะ..." มึงจะพูดเพื่อ....ห๊าไอ้โจ๊ก...
"เด็กอนุบาลเค้าไม่เล่นไรปัญญาก่อนกันขนาดนี้หรอก..." จะพูดไรกัน..ปล่อยกูก่อนนะ...เจ้บเว้ย...
"ปากดีนะมึงไอ้เสก...กล้ามาก...ทีจีบหญิงเห็นไม่กล้าแบบนี้บ้างล่ะ..."
"ไอ้โจ๊ก....ปากมึงยังหมาได้อีกนะ..."
"กูรู้...อ่อนมันบอกกูหลายครั้งแล้ว"
"เลิกเล่นได้แล้วพวกมึง...โน่นไอ้ปาล์มมมันมาโน่นแล้ว..." แล้วมันก็จรลีลี้ไปหาไอ้ปาล์มซะเลย
"ปล่อยกูได้ยัง...เจ็บ.."
"งั้นมึงต้องรับปากกับกูก่อนว่ามึงจะไปเที่ยวกับกู...."
"ถ้ากูไม่รับปากล่ะ?"
"กุกับมึงก้จะต้องอยู่ในท่านี้กันต่อไป"
"ไอ้...แล้วมึงจะถามความสมัครใจกูไปทำเพื่อเหวไรมึงว่ะ"
"ตามมารยาท...ตกลงมึงต้องไปกะกูนะ..."เอ๊ะ มันยังไง
"เออ...กุไม่มีทางเลือก..."
"ดีมาก..."
แล้วมันก็ยอมปล่อยผม
เจ็บชะมัด
"เอ๊ย..อ่อน..."
"ตกใจไรมึงอีก....กูมีสามกุรึไง"
"กูขอโทษ...กูไม่นึกว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้...."มันเข้ามาจับๆดูๆที่คอผม...
"ช่างมันเหอะ...ไม่เป็นไรมากหรอก..." ผมเองก็ไม่ได้สนใจไรมากหรอกครับ เข้าใจว่าหยอกกันเล่นเฉยๆ...แต่สำหรับมัน
"กูทำมึงเจ็บอีกแล้ว..."
"คิดมากนะมึง...หิวแล้ว...ไปกินกัน..."
ทานข้าววเสร้จ
ก้นังหารือเรืองงจะไปไหนกันดีเพราะบ่ายไม่มีสอบแล้ว
ไอ้ปาล์มบาย เพราะอยากกลับไปอ่านหนังสือ ซึ่งเป็นไรที่แปลกมากมาย
ส่วนไอ้เสก ไปติวหนังสือให้ว่าที่หวานใจมัน...ก็เจนนั่นแหละครับ
"เหลือเราสองคน...เอาไงดีอ่อน"
"บ้านใครบ้านมันไม่ได้เหรอมึง...อยากอ่านหนังสือ..."
"ถ้าจะกลับบ้าน...มึงต้องไปบ้านกูก่อน...กี้มันคิดถึงมึงสุดใจไปเลย"
"เก่งนะ...ฟังภาษาหมาก็เข้าใจ.."
"ก็ได้ครูดีอย่างมึงสอนไง...ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆ"
"ไอ้โจ๊ก.." ผมมองมันตาเขียว แต่มันกลับส่งตาหวานมาให้...แล้วจะโมโหมันลงมั๊ยล่ะเนี่ย
"ไปเดินห้างตากแอร์กันมั๊ย?...."
"ไม่เอา...คนเยอะ..ไม่ชอบ"
"งั้นไปสวนกัน..."
"ก็ได้..."
เรากำลังจะเดินไปโรงจอดรถสำหรับนักเรียนกัน
วันนี้พ่อกับแม่อนุญาตให้เอารถมาใช้ได้...แต่วันปกติห้าม
"โจ๊ก...โจ๊กค่ะ.."
"อ้าว...อ้อย...มีไรค่ะ..." มันเดินไปหาอ้อย..ผมเลยต้องเดินตามไปด้วย
"รู้มั๊ย..เพราะาคำอวยพรของโจ๊ก...อ้อยเลยทำข้อสอบได้หมดเลย...."
"เพราะอ้อยเก่งต่างหากล่ะค่ะ..."
"ค่ะ...แล้วนี่กำลังจะไปไหนกันค่ะพี่จูน..." อ้าว ถามกูไม
"......" ผมได้แค่ส่งยิ้มครับ...
"โจ๊ก...อ้อยอยากไปเดินห้างค่ะ...ไปด้วยกันนะค่ะ"
"คือ..." มันหันมามองหน้าผม
"ทำไม...ดจ๊กมีนัดกับพี่จูนเหรอค่ะ...งั้นไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ...."
"คือ...." คืออยู่นั่นแหละมึง...นี่อ้อยก็งอนอีกหรอก
"ไม่มีหรอกอ้อย....อ้อยไปกับโจ็กได้ตามสบายเลยนะ...พี่เองก็กำลังจะกลับบ้านพอดีเลย...แต่โจ๊กมันก็มาปรึกษากับพี่ซะก่อนว่าจะชวนอ้อยไปไหนดี..."
"จริงเหรอค่ะโจ๊ก?..."
"........" มันยิ้มรับแทนคำพูด....อย่ามามองกูแบบนั้นโจ๊ก...กูก็แค่อยากช่วยมึง...
"งั้น...แล้วเราจะเที่ยวไหนกันดีค่ะโจ๊ก..."
"อ้อยอยากไปไหนล่ะค่ะ...ตามใจอ้อยล่ะกัน..." พูดเสร็จมันก็หันมามองหน้าผมอีก...อย่ามามองกูแบบนั้นนะ...กูสยอง
"งั้นเราไปเดินเล่นที่ห้างกันดีกว่านะ...ไม่ร้อนด้วย..."
"ค่ะ...."
"งั้นเราไปขึ้นรถโดยสารหน้าโรงเรียนกันดีกว่า...แล้วเจอกันนะค่ะพี่จูน..."
"โจ๊ก...เอารถกูไปใช้สิ...เย็นๆขับไปให้กูที่บ้านล่ะกัน...มึงไปบ้านกูถูกนะ..." ผมยัดกุญแจให้มัน
แล้วเดินออกไปเลย...โดยไม่รอฟังว่ามันจะพูดไรต่ออีก...
ผมกะว่าจะกลับบ้านอ่านหนังงสือตามความตั้งใจเดิม
เลยเดินเตร่มารอรถโดยสารหน้่าโรงเรียน
"ไง...โดนทิ้งเหรอมึง?..."
"มึง..."
""
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112530 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก