หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[Rafael]

เอ๊ะๆ ยิ่งสงสัยเข้าไปทุกที
จิ้มพี่ดิว บอกมาเดี๋ยวนี่เลยน้า

[Shin_i_chi]

แอ่ะ
พี่ดิว = พี่จูน
พี่จูน = พี่ดิว

พี่ดิว พี่จูน พี่จูน พี่ดิว 

อ๋อย มึนอ่า

ปอลิง อย่ามาม่านะคับ พี่ดิว T^T

[takara]

น่ารักอะครับ โจ๊กน่ารักมากกกกกเลย อิจฉาจูนเลยอะ 

[due]

อยากชี้แจงครับ

เห็นเพื่อนๆหลายคนเลยแหละสงสัยเกี่ยวกับคำว่า "ตัวดิว"
จริงๆมันไม่ได้มีความหมายอะไรหรอกครับ
คือที่บ้านของดิวจะชอบเรียกชื่อกัน โดยมีคำว่า ตัวนำหน้า
เช่น ชื่อ ดิว ก็เรียกว่า ตัวดิว
ชื่อ ภู ก็เรียกว่า ตัวภู
แบบนี้อะครับ
แล้วที่ลงท้ายว่าตัวดิว...ก็แค่อยากจะบอกว่า ...ในเรื่องตอนนี้ดิวตั้งใจเขียนมากๆ ก็เลยกำกับชื่อว่าตัวดิวเอาไว้
แค่นี้เองครับ
ไม่ได้จะสื่อถึงอะไรหรอก...
เห็นเพื่อนๆสงสัยกัน...เลยมาเคลียร์ให้

ส่วนเรื่องดิวจะเป็นโจ๊กหรือจูน....ดิวเป็นใครก็ได้ครับ...แค่เป็นที่รักของเพื่อนๆทุกคนก็พอแล้วครับ...หึหึหึ...อ้อนไว้...ๆๆๆๆ

[Bejae]

โอเคเก็ทค่ะ ตัวดิว

ประโยคสุดท้ายแอบอ้อน นนน

[piride]

ตอนจบหวังว่าคงจะไม่เศร้านะคะ กลัวว่าจะจบแบบเศร้าๆจังเลยอ่ะ
สู้ๆๆ เป็นกำลังใจให้พี่ดิวค่ะ

[NUTTYZERO]

แหม่ะ....ที่แท้ก็มีที่มาที่ไปนี่เอง เอิ้กส์ๆ

อุตส่าห์คิดดีใจนะเนี้ย ว่าพี่ดิวคือจูน ฮ่าๆๆๆ

[nunam]

ใช้เวลา 2 วัน ในการอ่าน สุดท้ายก็ทันแล้ว (เฮ้อออออ....แอบปาดเหงื่อ)
รักโจ๊ก กะ จูน จัง กำลังสงสัยว่าเป็นเรื่องจริงที่เอามาเล่าหรือเปล่า 5+
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ ค่ะ 

ปล.หาคู่ให้ชีน หน่อยสิ สงสารชีนอ่ะ จริงๆนะ อยากให้มีใครที่รักชีนมากๆ เหมือนที่ชีนรักจูนอ่ะ นะนะ 

[phanupatkung]

มารอออนะครับ

[nine244]

มารออีกแล้วนะ 2 จ โจ๊กกะจูน รักมากมาย

[MookHo]

 

สับสนหมดเลย
เคลียร์ล่ะๆ

ขอบคุณค่ะ

[mumoo]

อืม.......ใกล้จะถึงวันแห่งพันธสัญญาแล้วสิ ลุ้นๆ

[Soukita]

น่ารักทั้งคู่เลย
รอวันประกาศผล555+

[aeecd]

หวานกันจนตายไปข้างเรยอ๊ะ
 

[kp]

แสดงว่าที่บ้านมีคนชื่อ"เอง" ด้วย ใช่ป่ะ
"ตัวเอง"
 

[due]

พุธ 29 มกราคม


"นี่อ่อน...มึงหันหน้าไปทางอื่นก่อนได้มั๊ย...กูกินไอติมอยู่...แล้วรสชาติมันกร่อยไปเลยอ่ะ..."
"จะแดกก็แดกของมึงไปซิ...กูจะอ่านหนังสือ...กวนประสาทอยู่ได้..."
"ก็หน้ามึงอ่ะ...หวานกว่าไอติมซะอีก...หึหึหึ..." แกล้งกูได้แล้วมีความสุขเชียวนะมึง
"งั้นมึงมาเลียหน้ากูเลยมั๊ย...จะได้ไม่ต้องเปลืองตังค์ซื้อไอติม..."
"ได้จริงเหรอ!!!!...'งั้นกูทิ้งไปติม...แล้วเลียหน้ามึงแทนนะ..." มันทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ไอ้บ้า...กูประชด...เล่นอยู่ได้ คนจะอ่านหนังสือ..."
"ต่อไปกูกะว่าจะเลิกกินของหวานแล้ววะ...แล้วหันมาจ้องหน้ามึงแทน...คาดว่าน่าจะได้รสชาติกว่า...ก็หน้ามึงอ่ะหวานเวอร์ร์ร์ร์ซะขนาดนี้..."
"แล้วอย่ามาเบื่อของหวานละกันนะมึง...กูเอาตายแน่"
"โจ๊กยอมทุกอย่างครับ น้ำตาลในเลือดสูง เบาหวานขึ้นสมอง ขึ้นตา ขอแค่เห้นหน้านี้ตลอดไป แต่ฟันผุไม่ยอมนะ....กูหวง"
"โห...ไหนว่าจะยอมทุกอย่างไง...ไม่รักกันจริงนี่นา....ไม่ใจเลยอะ..." ตกลงกลายเป้นผมชวนมันคุยไปแล้วใช่มั๊ยครับ ก้คุยกับมันแล้วมีความสุข ขอนิดหนึ่งละกัน อ่านกันมาตั้งนานแล้ว
"งั้น...ถ้ากูรักจริง...กูขอฟันมึงนะ..." ดูมันพูด
"ไอ้!!!!!ตายซะเถอะ....ย้าก..."
"หยู้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....เดี๋ยว....ฟังให้จบก่อนสิ...."
"ให้ดีเลยนะมึง...หืม...ไม่งั้นศพมึงเละแน่...ว่ามา..."
"กูหมายความว่า...กูขอฟัน....เอ๊ย...ไม่ใช่...กูขอดูแลฟันมึงด้วยนะ...อย่างนี้นะ..."
"แถไปทั้งน้ำขุ่นๆเลยนะมึง....ระวังสำลักน้ำตายละ..."
"กูยอมตาย...ถ้ามึงยอมเมาธ์ทูเมาธ์..." มันยังไม่เลิก...ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่มั๊ย...ได้
"นี่แนะ...."
"โอ๊ย!!!!!...." มันร้องจ๊ากเลยครับ...ก็ผมกระทืบเท้ามันเต็มๆเลยแหละ
"มึงบอกมึงรักฟัน...กูเลยไม่ต่อยหน้ามึง...แต่มึงไม่ได้บอกว่ารักตรีนมึง...กูเลยกระทืบ...ชิส์..."
"ร้ายนักนะ...แต่ถ้ารักน้อยกว่านี้หน่อยนะ...จะจับปล้ำตรงนี้เลย...ให้ตายสิ..." แล้วมันก็ก้มลงไปดูเท้ามัน...คงเจ็บแหละครับ ก็ผมเหยียบซะเต็มแรงรักเลย...มันเงยหน้าขึ้นมา..ปากยังบ่นไรไม่รู้...แต่คาดว่ากำลังด่าผมอยู่แน่..รู้สึกผิดหน่อยๆ แค่หน่อยเดียวจริงๆนะ...ให้ตายเหอะ...มันจะเจ็บมากมั๊ยวะ...แลวมันจะบวมมั๊ย...แล้วมันจะเดินไหวรึเปล่า....
"....." ผมก็นั่งคิดไรนิดหน่อย...ไม่ได้ห่วงมันจริงๆนะ...ห่วงแค่หน่อยๆ
"ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น....กูไม่ได้เจ็บมากหรอก....นั่งซะหน้าบอกว่ารู้สึกผิดเลยนะ..." กูทำหน้าอย่างนั้นจริงเหรอ...แต่ก็โล่งใจขึ้น...เอ้อ...
"ไม่ได้ห่วงซะหน่อย....เลิกเล่นได้แล้ว...อ่านหนังสือ"
"ไม่เล่นแล้วก็ได้....นี่ว่าแต่ปลายเดือนนี้คะแนนจะเอ็นท์จะออกแล้ว...ตื่นเต้นวะ..."
"แล้วมึงจะเรียนคอมเหมือนที่ตั้งใจไว้แต่ต้นรึเปล่า...?"
"คงงั้น...ถึงคนละคณะกับมึง...แต่ยังไงก็มหาลัยเดียวกัน..."
"รอคะแนนออกก่อนเถอะมึง...ไม่รู้จะถึงรึเปล่า...มึงอาจจะถึงแต่กูอาจจะไม่...หรือมึงอาจจะไม่แต่กูอาจจะถึง..."
"ถึงทั้งมึงทั้งกูแหละ...เชื่อหัวไอ้โจ๊กดิ..."
นี่แหละครับชีวิตเด็กมอหก...เครียดกันเชียวแหละช่วงนี้
ผมนะอยากเรียนทันตแพทย์
แต่มันอยากเรียนคอมพ์
ผมก็ได้แต่หวังว่าทั้งมันและผมจะสมหวังด้วยกันทั้งคู่...เพราะอย่างน้อยถึงจะคนละคณะ...แต่ยังไงก้ยังอยู่ในรั้วมหมาลัยเดียวกัน


พฤหัส 30 มกราคม

เอ้อ...ใกล้เข้ามาอีกวันแล้วซิ...มันช่างหน้าตื่นเต้นอะไรเช่นนี้

วันนี้ที่โรงเรียนก็อ่านหนังสือกันทั้งวัน
แทบไม่มีเวลาเล่นเลย
กลับมาถึงบ้าน...ก็เลยสลบเหมือด
ตื่นขึ้นมา 3 ทุ่ม...อืม มิสคอลของมัน...
แค่เห็นมิสคอลของมันแค่นั้น...ผมก็ยิ้มได้นะครับ...ไม่ได้ถึงกับหายเหนื่อยเป้นปลิดทิ้ง...ไม่ได้จู่ๆก็มีแรงฮึดขึ้นมา....แต่แค่ยิ้มได้...แค่รู้สึกดี...แค่ได้รู้ว่ามีคนห่วงเรา...แค่ได้เป็นคนสำคัญของใครบางคน...มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษเอามากๆครับ
ผมไปจัดการธุระส่วนตัว
ว่าจะอ่านหนังสือต่อซะหน่อย

ครืดๆๆๆๆๆ
"คอควายชวนเพื่อนสระอิ....ไปเที่ยวกัน...แล้วก็เจอดอเด็กที่น่ารักมากๆขอไปเที่ยวด้วย..." มันรับสายแปลกครับคราวนี้
"หึึหึหึ...เล่นไรเนี่ย..."
"ยังไม่พอ...ทั้งสามยังไปเจอถอถุงที่วางอยู่ใต้บ้านของสระอึ...แล้วก็เจององูกำลังจะงับถุงใบนั้น..."
"หึหึหึ..."
"แล้วทั้งหมดก็เดินทางผ่านทุ่งข้าวสาลี...แต่โชคร้ายโดนพายุททอร์นาโดชื่อว่า โจ๊กรักจูน...แล้วทั้งหมดก็โดนพัดๆวนๆจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน...คิดถึง....คิดถึง...คิดถึง...คิดถึง"
"หึหึหึ...."
"โอ๊ย...คิดถึงจะตายอยู่แล้ว..." แล้วมึงจะโวยวายเสียงดังทำไม...กูเองก็คิดถึงมึงแหละ
"คิดนานมั๊ยมุขนี้...แต่น่ารักดี...กูชอบ..."
"ชอบมุขหรือชอบคนเล่นมุข..."
"ตอนนี้เริ่มหมั่นไส้คนเล่นมุขแล้ว...."
"ก็คิดถึงจริงๆนี่นา...วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้แทะโลมมึงเลย...ชีวิตมันเลยไม่สมบูรณ์แบบ...ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มตัวดีนั่นแหละ...ก้างชั้นเยี่ยม..."
"มึงนี่...คิดแต่จะเล่น...ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่ติวหนังสือกัน..."
"ก็ดีแหละ...แต่ขอมุมสวีทบ้างได้มั๊ย...แรงกายมันเดินไปพร้อมกับแรงใจโว้ย...เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้รึไง..." กูผิดซะงั้น...ขี้คร้านจะเถียง
"เสี่ยวขึ้นทุกวันแล้วนะมึง...หึหึหึ..."
"แต่คิดถึงจริงๆนะครับ...คิดถึงมากด้วย..."
"พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว...." ผมเองก็คิดถึงมันนะครับ
"งั้นคืนนี้คุยกับกูก่อนนะ...นะนะนะนะนะ" จริงครับ วันนี้ทั้งวันหน้ายังแทบไม่ได้มองกันเลย อย่าว่าแต่พูดเลย...อ่านหนังสือกันตลอด
"ครับครับครับ...มีอะไรละ..."
ผมวางหนังสืบบนโต๊ะ...แล้วมานอนกลิ้งบนเตียงแทน...ขอโทษนะครับคุณหนังสือ...ขอเวลาเติมแรงใจหน่อยนะ...ว่าแต่เค้า มึงก็เสี่ยวไม่แพ้มันหรอก... ไอ้จูน



ศุกร์ 31 มกราคม

"ไอ้โจ๊ก...ไอ้จูน...พรุ่งนี้ไปติวหนังสือกันที่บ้านกูนะ...เจนกับเป้ก็จะไปด้วย..." เสียงของมัน...ไอ้เสกแหละครับ เข้ามาก่อนตัวอีก
"พรุ่งนี้เหรอ...?..." ผมหันไปมองหน้าโจ๊ก....แบบว่า เอาไงดี?
"ตามใจมึงสิ....กูยังไงก็ได้..." มันตอบมา ช่วยผมได้มากเลยจริงๆ
"พรุ่งนี้กูไม่สะดวกวะ...มีธุระนิดหน่อย...คิดว่าน่าจะไปไม่ได้..." ผมบอกมันเสียงอ่อย..ที่ตอนนี้มันมายืนจ้องหน้าผมอยู่แล้ว...และผมก็แอบเห็นว่าโจ๊กมันแอบยิ้มด้วย
"นี่มึงสองคนจะไปเดทกันใช่มั๊ย...บอกกูมานะ..."
"หรือว่ามึงอยากไปเป็นก้างละ...?.." ดูมันพูดครับ...ผมนี่เลี่ยงแทบตาย....แล้วผมจะเลี่ยงไปเพื่ออะไรกันนี่
"อิจฉาคนมีความรักโว้ย....!!!!!!" แล้วมึงจะตะโกนหาบรรพบุรุษมึงเหรอไอ้เสก
"อิจฉาใครอีกละมึง?..." ไอ้ปาล์มเดินเข้ามาในห้องพอดี
"ก็อิจฉาไอ้สองจอนี่นะสิ....เอ้อ..เมือไรเจนจะยอมใจอ่อนกับกูซะทีน้า?..."
"กูว่ามึงเป็นเอามากแล้วนะไอ้เสก...." ไอ้ปาล์มมันเปิดหนังสือขึ้นมาอ่านแล้วครับ
"แล้วมึงบอกเค้าไปรึยังละ...." ผมถามเสกครับ...ส่วนไอ้คุณโจ๊กมันฟุบหลับไปแล้ว
"ยังเลย..."
"ไม่บอก..แล้วเค้าจะรู้มั๊ยละ...แค่นี้ก็คิดไม่ได้รึไง..." เจ๋งมัียครับผม...มีสอนเพื่อนด้วย
"มีหน้าไปสอนคนอื่นเค้านะมึง...ตัวเองอะ...เคยบอกรึยัง...โด่.." ดุครับ มันยังผงกหัวมากัดผม...กูจะบอกพรุ่งนี้ไง
"เรื่องของกู...นอนไปเลยมึงอะ..."
"ก่อนจะไปสอนคนอื่น..เอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะหนูอ่อน...เพียะ..." แล้วมันก็มะเหงกหัวผมเน้นๆ...มึนไปเลยครับ
"ไอ้บ้า...เจ็บนะเว้ย...ไอ้เลว..." ผมด่าตามหลังมันซึ่งเดินออกไปแล้ว


"ที่ไอ้โจ๊กพูดหมายความว่าไงวะ..." กูนึกว่ามึงจะไม่อยากรู้นะไอ้ปาล์ม ถามคนแรกเลย
"นั่นสิ...นี่ตกลงมึงสองคนเป็นแฟนกันยัง..."
"จะถามไรนักหนา...กูจะอ่านหนังสือ..."
"อย่ามาเนียนมึง...บอกมาเลย..." มันแย่งหนังสือผมไปแล้ว
"ก็ก็....ดีนี่...ไม่ได้มีไรซะหน่อย..."
"เป็นแฟนกันยัง....?"
"........."
"ว่าไง...."
"........."
"อย่าบอกนะว่า....."
"ก็มันไม่เคยขอกูเป็นแฟนนิ...ชิส์..." ผมโพล่งออกไป....ส่วนพวกมันสองตัวเงียบกริบในทันทีเลยครับ
ผมเลยแย่งหนังสือจากพวกมันกลับมาจะเปิดอ่านอีกครั้ง
แต่เห็นมันสองตัวมองไปหลังผมแล้วยิ้มแบบคนชั่วๆ....ผมเลยหันไปมองตาม...


เอาหน้าไปไว้ไหนดีกู
ก็เห็นไอ้บ้าโจ๊ก...ยืนหัวเราแบบคนโรคจิตอยู่นะสิครับ หัวเราะแบบไม่มีเสียง...แต่ดูแล้วขัดใจชะมัด
"พวกมึงรวมหัวแกล้งกู...ไอ้เพื่อนชั่ว..." อายก็อาย โมโหก็โมโห....ผมทำท่าจะลึกขึ้น แต่โดนไอ้คนที่ยืนข้างหลังกดไหล่ไว้ให้นั่งที่เดิม
"จะไปไหนอีกละ...นั่งนี่แหละ...หึหึหึ..."
เห็นมั๊ยครับ มันยังหัวเราะเยาะผมอยู่เลย...กูเกลียดมึงแล้วนะ...ชิส์




เสาร์ 1 กุมภาพันธ์
ทำไมเดือนมกราคม ไม่มีซัก 32 วันเหมือนธันวาคมนะ
ผมจะได้มีเวลาอีก 1 วัน

ผมนัดจะไปอ่านหนังสือกับมันประมาณบ่ายที่สวน...
มันก็ยังเป็นปกติทุกอย่าง...หรือผมคนเดียวที่ตื่นเต้นไปเอง
วันนี้ผมกังวลทุกอย่าง...จะพูดยังไงกับมัน จะแต่งตัวยังไง...จำทำหน้ายังไงตอนเจอหน้ามัน


ผมไปถึงสวนแล้วเดินไปที่นั่งประจำ...เห็นมันนั่งอยู่ก่อนแล้ว...มันดูดีอีกแล้ว
"จะยืนตรงนั้นอีกนานมั๊ย?..."
"อ๋อ...อืมๆๆๆ..." ผมเลยเดินเข้าไป และนั่งตรงข้ามกับมัน
"กินไรมารึยัง...?..."
"อ๋อ...อืม...คือ...กินมาแล้วครับ..." อ้าว...แล้วกูจะไปพูดเพราะกับมันทำไม...อากาศร้อนนักรึไง...เหงื่อแตกซกเลยกู
"หืม?..." อย่าว่าแต่มึงงเลย...กูก็งงตัวเอง
"คือ...กินมาแล้ว...แล้วมะ....นายกินมารึยัง?..." ตื่นเต้นไรนักหนาวะกู
"เป็นไรมากรึเปล่านิ...กูแดกมาแล้ว...งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อน้ำมาให้นะ....เอาน้ำไร?..."
"แตงโมปั่น...ขอบคุณ..."
"เป็นไรวะ.." มันบ่นของมันแล้วก็เดินออกไป
เออ..แล้วกูเป็นไร...ปากไปอย่าง ใจไปอย่าง สมองไปอย่าง
แล้วนี่ใจนะจะเต้นไรนักหนา...อยากเป็นแดนเซอร์รึไง..เต้นเก่งจังเลยวันนี้...
แล้ววันนี้มือเรายาวขึ้นรึไง...รู้สึกเกะกะเอามากๆ


"ไม่สบายรึเปล่า...เห็นหน้าแดงๆ..." มันเอามือมาแตะหน้าผากผมด้วย...อีกมือก็ยืนน้ำผลไม่ให้
"เปล่า...สบายดี..ขอบใจ..." ผมผลักมือมันออกไปเบาๆ...แล้วก้ตั้งใจอ่านหนังสือ แต่มันยังจ้องหน้าผมอยู่เลย...มึงไม่รู้รึไงว่ากูเขินอะ...ไอ้บ้า
"นี่....!!!!!"
"เอ๊ยอะไร!!!!!!ตกใจหมดเลย...."
"เป็นไรมากเปล่านิ...ไหวเปล่า?..."
"อ่านหนังสือไปเหอะ...."
"ไม่ต่อปากต่อคำด้วยแฮะ...ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด..."
"บอกให้อ่านหนังสือไปไง..." ผมพูดกับมันด้วยเสียงปกติ...ซึ่งถ้ายามปกติ...ผมคงสั่งให้มันหุบปากไปแล้ว


เราอ่านหนังสือกันจนเกือบห้าโมง
มันลอบมองหน้าผมตลอด...มันคงสงสัยว่าผมเป้นอะไร
ก็มันกวนประสาทผมตลอด...แต่ผมใช้มาตรการไม่ตอบโต้...
ผมปิดหนังสือ
"จะมองหน้ากูอีกนานมะ...."
"ก็มองตลอดไปไง...." ดูมัน...กูยิ่งไม่ปกติอยู่
"นี่มึงลืมหรือแกล้งลืมว่าวันนี้...." ก็มันทำตัวปกติเกินไป...หรือผมคนเดียวที่บ้าไปเอง
"วันนี้...ทำไมเหรอ?...กูรู้แต่ว่า...วันนี้มึงแปลกๆไงไม่รู้..." ใส่ใจกูมากเลยนะมึง...
"วันนี้วันที่เท่าไร?"
"1"
"เดือน?"
"กุมภา..."
"แล้วไง?..."
"ก็แล้วไงละ?..."
"มึงลืมจริงๆด้วย...."
"ไม่ได้ลืม...แต่ไม่เห็นว่ามันจะสำคัญไปกว่าทุกๆวันเลย...วันไหนที่มึงพร้อม มึงเต็มใจ มึงก็บอกกูเองได้...ไม่จำเป็นต้องเป็นวันนี้...เพราะทุกๆวันที่มีมึงอยู่ข้างๆกู...นั่นคือวันสำคัญของกูเสมอ....เออ...แล้วไหนละ...มึงอยากบอกไรกุวันนี้..."
"ไม่อยากรู้เลยนะเมิงงงงงงง...."
"ก็เดี๋ยวกลัวว่ามึงคิดว่ากูไม่ใส่ใจอีก...ไหนละ..ที่บอกว่าวันนี้มีไรจะบอก...."
ผมนั่งรวบรวมคำพูด สมาธิ...อยู่แป๊บหนึ่ง..
.
.
.
.
.
.
"10 เดือนนี้..มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตกูหลายอย่่าง...บางอย่างกูไม่เคยคิดว่าจะมีด้วยซ้ำ...แต่มันก็มี...กูได้รู้จักในสิ่งที่ไม่เคยรู้จัก...ได้เห็นมิตรภาพอีกรูปแบบหนึ่งที่ไม่เคยเห็น...ความห่วงใย...กำลังใจ...การเดินไปพร้อมๆกัน...การทะเลาะกัน...ความรู้สึกดีดีต่อกัน...มันเริ่มจากติดลบเลยนะ...จนขยับมาเป็นศูนย์...เป็น 1...2...3...เรื่อยๆจนถึงวันนี้...ความรู้ส้ึกดีดีที่กูได้รับจาก...มึง....ทำให้กูรู้ว่า...การที่มีคนรักเราจริงซักๆคน...มันทำให้เรารู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่วะ...ตื่นมาก็ยิ้มได้ ร้องไห้ก็ยิ้มได้...อยู่คนเดียวก็ไม่เหงาเท่าเมื่อก่อน...หัวเราะอะไรก็ไม่รู้...ข้าวจานเดิมก็รู้สึกอร่อยขึ้นแค่ได้กินด้วยกัน...กูรู้สึกตัวโตทุกครั้งที่มึงบอกว่าคิดถึง....บอกว่ารัก....จากวันนั้น ถึงวันนี้...มันอาจจะดูน้อยไปสำหรับใครบางคน แต่สำหรับกู...มันมากพอที่จะบอกว่า...." ผมกำลังจะพูดแล้วเชียว...แต่
"อย่าเพิ่งพูด.....มึงแน่ใจว่ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆใช่มั๊ย...ที่พูดไม่ใช่เพราะสงสารหรือไม่อยากทำร้ายกู..."
"ถ้าเป้นอย่างนั้นจริง...ตอนนี้กูคงจะอยู่กับไอ้ชีนไปแล้ว...แทนที่จะนั่งกับมึงตรงนี้...เวลานี้...มึงให้อะไรกูตั้งหลายอย่าง มึงสอนกูตั้งมากมาย...ที่สำคัญมึงสอนให้กูรู้จักกับความกล้า ...ความกล้าที่ไม่เคยกูไม่เคยมี...กล้าที่จะรัก...กล้าที่จะแสดงออก...กล้าที่จะบอก..."
" แล้วไอ้กล้าที่จะบอกอะ...อะไรเหรอ?..." คิดว่ากูไม่กล้าบอกละซิ....รู้จักกูน้อยไปแล้ว

.
.
.
.
"บอกว่า...รักไง....กูรักมึง...กูรักมมึง...กูรักมึง...กูรักมึง...กูรักมึง....กูรักมึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..." บอกลืมตายลืมอาย...เลยครับ
"หึหึหึ....นี่กะให้กูเก็บไว้ทั้งปีเลยใช่มั๊ย...."
"กุรักมึง..กูรักมึง...กูรักมึง...จูนรักโจ๊ก...." สุดท้ายพูดเบาๆครับ ก็เขินอะ
"อันสุดท้ายนี่แหละครับที่อยากฟังที่สุด....โจ๊กก็รักจูนนะ...รักมาก...มากจน...จนอะไรไม่รู้...รู้แค่ว่ารักรักรักแล้วก้รัก...." เดชะบุญ...วันนี้คนน้อย
"ที่ผ่านมา...กูคงทำร้ายความรู้สึกมึงมามากสินะ...กูทำร้ายมึงขนาดนั้นได้ยังไงนะ..."
"ไม่เลย...กลับกันซะอีก...มึงได้ทำให้กูรู้ว่า..มึงสำคัญกับกูแค่ไหน...กูรักมึงมากแค่ไหน...ตอนแรกกูก็ไม่คิดว่าจะรักคนๆนี้ได้มากขนาดนี้นะ...แต่เพราะมึงคือมึงไง...กูถึงรักได้มากขนาดนี้...ต่อให้ดีกว่านี้หรือเลวกว่านี้...กูก็ยังรัก...เพราะคือจูน คืออ่อน ไง..."
"รัก....รัก...รัก...รัก..."
"รู้แล้วครับว่ารัก....จะให้คุณกูสำลักรักของคุณมึงตายรึไง...."
"ก็รักนิ...แล้วนี่ก็ครั้งแรกด้วยที่บอกรัก...ไม่เคยบอกใครมาก่อน...แล้วไม่เคยคิดด้วยว่า...จะต้องมาบอกรัก...คนผมสั้นเหมือนกัน...ชิส์...แต่ก็รักนิ...รัก...รัก..รัก..."
"หึหึหึ...ใครบอกครั้งแรก...?"
"หมายความว่าไง!!!!!!"
"มึงเคยบอกรักกูแล้ว...."
"ไม่จริง ไม่เคยบอก"
"บอกแล้ว..."
"ไม่เคย..."
"เคย..."
"งั้นเมื่อไร?..."
"ก็วันที่...มึงเมาที่หอเกตกับแพมแล้วกูไปรับไง...มึงเมาหลับไม่รู้เรื่อง...แต่ปากก็บอกว่าขอโทษๆ...อย่าทิ้งๆๆ...แล้วก็รักกู..." ผมทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ?
"เค้าบอกห้ามเชื่อคนเมา..."
"แต่กูเชื่อว่าคนเมาพูดความจริง...เพราะเค้ามีสติอยู่แค่กับความจริง...เค้าไม่ได้มีเวลามากพอที่จะไปคิดคำโกหก...และที่สำคัญที่สุด...กูเชื่อทุกอย่างที่มึงพูด...มึงรู้มัีย...ว่ากูนี่แทบจะตะโกนให้ลั่นบ้าน...ว่ากูดีใจแค่ไหนที่ได้ยินคำนี้จากมึง...แต่ต้องเก็บไว้เพราะเกรงพ่อกับแม่จะมาฆ่าเอา...แต่วันนี้กูก็ดีใจไม่แพ้วันนั้นที่ได้ยินคำนี้จากมึงอีกครั้ง...วันนี้มึงพูดพร้อมกับแววตาที่มองตรงมายังกู...กูแค่คนเดียว..."
"พูดมาก...กูเขินนะเว้ย..."
"เป็นแฟนกันนะ..?..."
"หืม!!!!!!!!"
"ก็มึงบอกว่ากูไม่เคยขอมึงเป็นแฟนนิ..นี่ไงกูขอแล้ว...เป็นแฟนกันนะ..."
"เป็นแฟนกันแล้ว....จะรักกูมากขึ้นมั๊ย...จะดูแลกูดีขึ้นรึเปล่า...จะห่วงกันมากกว่านี้ไหม...จะ...."
"แล้วที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันยังไม่มากพอเหรอครับ....?"
"ชิส์...ตอบให้หวานหน่อยก็ไม่ได้..."
"จะเอาหวานหรือจริงใจละ...?"
"ชิส์...."
"ตกลงเป็นแฟนกันนะ...?"
"แล้วมึงดีพอให้กูตอบตกลงรึยังละ?..."
"หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว...หล่อ นิสัยดี จริงจัง จริงใจ รักครอบครัว ซื่อสัตย์  "
"มั่นใจขนาดนั้นก็...โอเค้..."
"หึหึหึ...." แล้วมันก็ดึงหน้าผมไปจุ๊บปาก...
"ไอ้บ้า...ทำไรไม่คิด..ถ้าคนเห็นมึงจะทำไง?...ชิส์..."
"ก็จะบอกว่า..คนนี้แฟนผมครับ...ห้ามจีบ ห้ามยุ่ง ห้ามมอง...ผมหวงไง...หึหึหึ..."
"ชิส์...น่ารักก็เป็นนะมึง...นึกว่าดีแต่กวนประสาท กวนส้น..."
"ตกลงเราเป็นอะไรกัน?..."
"ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง..."
"งั้นก็บอกมาสิ...."
" ตกลงเราเป็นคนที่จะห่วงใยกัน...เป็นคนที่คอยยิ้มให้กัน...เป็นคนที่หัวเราะด้วยกัน...เป็นคนที่สุขทุกข์ด้วยกัน...เป็นคนที่ดูแลซึ่งกันและกัน...เป็นคนรักกัน...กูรักมึง....จูนรักโจ๊ก...ผมรักคุณ..."
"โจ๊กก็รักอ่อนของโจ๊กนะ....มากด้วย....รักรักรักและก็รัก.....รักทั้งมึง ทั้งอ่อน ทั้งคุณและจูน"

.
.
.
.
.
.
อาจจะไม่หวานอย่างที่คิดกัน
อาจจะไม่ดีอย่างที่คาดหวัง
อาจจะไม่เลือดกระจายอย่างที่อยากให้เป็นกัน
แต่ทุกอย่างคือความรู้สึก...จริงๆครับ

ขอบคุณครับ ...ตัวดิว

[Soukita]

น่ารักมากมาย

[cloundy]

เข้ามาอ่าน ก็หวานวะ

[N.T.❁]

รักกันเยอะๆนะคะ ^^

[yayee2]

น่ารักดีค่ะ  สิ่งที่ทั้งสองแสดออกต่อกัน
เหมาะสมกับวัยและสถานะของเขาทั้งสองในขณะนั้น
ไม่น่าเชื่อว่าพอจูนได้พูดแล้วจะพูดซะเยอะเลย

[WhatLoveIs]

 

[naiin]

รอคำตอบมาน้านนานสุดท้ายก็ได้ยินซะที ดีใจมากมาย

[takizavanui]

การเดินทางที่แสนพิเศษของ Joke & June นิใช่ไหมคือบทสรุปของคนที่รักกัน  ซึ้งใจมากกกกก

ไงก็มาต่อให้เครียนะครับว่าจบจริงป่าว

[nunam]

อ๋อย...น้ำตาลในเลือดพุ่งปรี๊ดดดดดดดดด

[Mura_saki]

\ความรู้สึกที่ดิวแต่งขึ้นมาจากความรักๆๆ มันมีความรู้สึกดีทั้งนั้นแหละ

น่ารักขึ้นนะ ตัวดิว

[win200]

น่ารักมากมายครับ
น้ำตาลสูงยิ่งกว่าปริมารในเลือดแล้ว
อ๋อย.. เบาหวานถามหา

[roseen]

 

[lomekung]

 

 

[StillLoveThem]

...นี่แหละ..บทสรุปของความรัก และของคนที่...รักกัน

[Killua]

อ่านตอนแรกคิดว่าจะจบซะแล้ว แต่ไรเตอร์ยังไม่บอกว่าจบ ก็ยังไม่จบ ฮ่าๆๆๆ
แค่นี้ก็หวานมากแล้ว และแล้วก็เป็นแฟนกันสักที คนอ่านสบายใจ