"ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58  (อ่าน 1112723 ครั้ง)

ออฟไลน์ due

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 487
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +347/-2
หลังจากตั้งใจกับการเรียนมาหลายวันแล้วอย่างเต็มที่
วันนี้เลยอยากจะรีแลกซ์บ้าง....ก็วันนี้วันเสาร์นี่ครับ

"ว่าไง...โทรมาแต่เช้า...หาว...กูยังไม่ตื่นเลย..." ดูมันรับโทรศัพท์ครับ...พูดไปก็หาวไป...รักกูจริงอ่ะ...?
"บริการพิเศษ...มอร์นิ่งคอลไง..."
"กูเลยต้องแหกขี้ตามารับโทรศัพท์มึงตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้าเนียะนะ..." มันหาวอีกแล้ว...อึ๋ย...กูผิดเหรอ...ก็คนมันคิดถึงอ่ะ
"งั้นวางก็ได้...จะไม่โทรหามึงแล้ว...ชิส์..."
"พอเลยๆ...กูตื่นแล้ว...ว่าแต่มีไร...หรือว่าคิดถึงกูจนทนไม่ไหว..." ถูกเป๋ง
"มากไปแล้วมึงๆ...ให้มันน้อยๆหน่อย..."
"งั้นมีไรคร้าบบบบบบบ...?" มันหาวอีกแล้ว...
"ไปดูหนังกันนะ...?..."
"ชวนกูเดทเหรอ...?.." เสียงมันล้อๆอ่ะ
"เปล่าซะหน่อย...ชวนมึงเสร็จก็กะจะชวนเสก...ปาล์ม เป้...แพม...เกต...แล้วก็..."
"ขอโทษนะครับคุณจูน...ไม่ทราบคุณท่านจะชวนพวกนั้นให้ไปเป็นก้างเราทำไมครับ...ผมอยากจะอยู่กับคุณสองคนบ้างได้มั๊ยครับ...?"
"ก็คิดว่าไปหลายคนแล้วสนุกดี..."
"งั้นไปกันเองแล้วกัน...กูขี้เกียจ..."
"งั้นไปสองคนก็ได้...ชิส์..."
"โอเค...งั้นเดี๋ยวกูไปกินข้าวเช้าบ้านมึงเลยนะ...แล้วเดี๋ยวเจอกันครับ...ที่รัก..."
"เดี๋ยว!!!!!!!!...." ไม่ทันครับ....มันวางสายไปแล้ว....แต่คำสุดท้าย...ฟังแล้วแปลกๆดี...หึหึหึ....



ผมออกจากห้องน้ำ...ยังไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้าเลย
ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากข้างล่าง...สงสัยมันคงมาถึงแล้วครับ
ได้ยินมันปะเหลาะแม่ผมด้วยอ่ะ...ชิส์...แล้วแม่ก็บอกให้มันขึ้นมาที่ห้องผมได้เลย
ไม่ได้แล้วต้องรีบใส่เสื้อผ้าก่อน...เดี๋ยวมันจะหาว่าผมอ่อยมันอีก


"ปัง...." ไม่ทันแล้วครับ...มันเข้ามาในห้องและปิดประตูห้องแล้ว
"กูเข้ามาปุ๊บ...อ่อยกูปั๊บเลยนะมึง..." เป็นไงครับ ผิดซะที่ไหนละ..แต่ยังดีที่ผมใส่เสื้อได้ครึ่งหนึ่งแล้ว
"หื่นแต่เช้านะมึง...นี่ยังไม่ได้อาบน้ำมาใช่มั๊ย?..." ก็หัวมันยังกระเซอะกระเซิงอยู่เลย...หน้าตาก็บอกว่าลุกปั๊บ มันมานี่ปุ๊บเลย
"ก็อยากเห็นหน้ามึงไวๆไง...กลัวถ้ากูมาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว....อาจจะมีคนลงแดงตายเพราะทนคิดถึงกูไม่ได้..." ระหว่างที่มันพูด..ผมก็จัดการกับเสื้อผ้าตัวเองจนเสร็จ...เฉพาะเสื้อนะครับ
"พูดมาก...ไปอาบน้ำไป..."...
"ครับ...แต่เดี๋ยว...จุ๊บ..." มันดึงผมไปจุ๊บปากเฉยเลย...เปลืองตัวจริงๆเลยกู

พอมือมันลงไปต่ำหน่อย...ผมเลยตีมือมันซะแรงเลย
"โอ๊ย!!!!!!..."
"ก็อยากเกเรทำไมละ...." ผมดุมัน แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร
"ก็ไม่ได้จะทำไรซะหน่อย...แค่...แค่..."
"แค่อะไร...เอาให้ดีนะมึง..."
"แค่...อยากสัมผัสตัวมึงแค่นั้นเอง...ไม่ได้คิดจะทำไรซะหน่อย..." มันพูดเสียงอ่อยๆ...แต่ตอนหลังดูจะงอนๆนะ
"........." ผมจ้องหน้ามัน...ก็เวลามันเขิน...มันน่ารักน้อยซะเมื่อไรละครับ...หึหึหึ
"ก็...."
"ก็อาราย?...."
"ก็ทีมึงยังมีมอร์นิ่งคอลถึงห้อง....แล้วทำไมกูจะมีมอร์นิ่งคิสถึงปากบ้างไม่ได้..."
"ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย..."
"ไม่ได้ว่า...แต่ตีมือกูซะเกือบหัก..."
"อย่ามาเวอร์มึง...ไปอาบน้ำได้แล้ว..."
"เรื่องของกู..." แล้วมันก็เดินลิ่วๆเข้าห้องน้ำไปเลย....มึงจะน่ารักไปไหนครับ...ไอ้คุณโจ๊ก




"ทำไมอาบน้ำนาน....?..."
"เรื่องของกู..." นี่มันยังไม่หายงอนอีกเหรอ....แค่ผมตีมือเนียะนะ
"เสื้อผ้ามึงกูซักให้แล้ว...หาดูในตู้เอาเองละกัน..." มันทิ้งเสื้อผ้าไว้บ้านผมหลายชุดเหมือนกันครับ...ภาระผมอีกซิที่ต้องซักให้มัน...
"ไม่ได้โง่...รู้...เสื้อผ้าคงไม่ไปอยู่ในตู้กับข้าวหรอก..." ดูมันครับ...งอนไม่เลิกเว้ย
"งอนจริงเหรอเนียะ?..."
"ชิส์..." มันเดินหนีไปนั่งลนเตียงแล้วเช็ดหัวตัวเอง
"มานี่...กูเช็ดให้..." ผมแย่งผ้ามาเช็ดหัวให้มัน
"เอามา...กูทำเอง..."
"อยู่นิ่งๆ..." นั่นแหละครับมันถึงยอมนั่งนิ่งๆให้ผมเช็ดให้

ผมลงไปช่วยแม่จัดโต๊ะเช้า
เสร็จแล้วก็ขึ้นมาตามมัน
มันแต่งตัวเสร็จแล้ว
มันใส่แค่ยีนส์ดำ...เสื้อยืดดำ...แต่ทำไมมันหล่อจังหว่า


"ไม่ต้องมองกูแบบนั้น...ไม่ต้องอ่อยกูด้วยสายตาอย่างนั้นด้วย...กูไม่สน..."
"ไม่สนจริงอ่ะ..."
"จริง..."
"งั้น......"

แล้วผมก็สวมกอดมันจากข้างหลังทันทีเลย
"ตัวห๊อมหอม...หอมอีกๆๆๆ.." ผมฝังจมูกตัวเองที่ไหล่ซ้ายทีขวาทีของมันอยู่หลายครั้ง...จนมันเผลอหัวเราะออกมา
"กอดกูอย่างนี้...ไม่กลัวกูปล้ำเอาอีกรึไง..." มันงอนเรื่องนี้นี่เอง
"ถ้ามึงคิดจะทำกูจริงๆ...มึงคงไม่ปล่อยกูมาจนถึงวันนี้หรอก...กูรู้..." มันไม่ได้งอนผมจริงจังหรอกครับ...อย่างที่บอก...ถ้ามันโกรธจริง มันจะเงียบครับไอ้นี่...ไม่มายืนต่อปากต่อคำอย่างนี้หรอก
"ก็ชอบหาว่ากูหื่นดีนัก...."
"หันมานี่...." ผมหมุนตัวมันให้หันมาเผชิญหน้ากับผม
"กูหล่อพอรึยัง?...หล่อพอที่จะเดินกับมึงรึยัง...?"
"อืม....กูว่า...หล่อเกินไปหน่อยนะ...กูไม่อยากให้ใครมองคนของกู..."
"ก็อย่างว่านะ...คนมันหล่อ...ช่วยไม่ได้จริงๆ...นี่ขนาดแต่งแบบธรรมดาสุดๆแล้วนะ..." ไม่น่าชมมันเลย ถึงจะเป็นความจริงก็เหอะ...หมั่นไส้...
 "จุ๊บ..." เลยจับจูบซะเลยครับ...ก็ปากมันน่าจูบนี่



เอาอีกแล้วครับ...
มือมันลงมาต่ำอีกแล้ว
ผมกำลังจะยกมือตีมันอีกครั้ง...แต่มันจับมือผมไว้ทันซะก่อน
"ไม่ต้อง...ก็แค่เคลิ้มเท่านั้นเอง...กินข้าวดีกว่า..." หึหึหึ...





มาถึงโรงหนัง
คนเยอะน่าดูเลยครับวันนี้
ส่วนมากก็วัยรุ่นกันทั้งนั้น
"ต่อไปออกจากบ้าน...ทำตัวให้หล่อน้อยกว่านี้หน่อยนะมึง..." ผมหันไปแขวะมัน...ก็คนมองมันเยอะนิครับ...ไม่ชอบ
"หึหึหึ..."
"ไม่ต้องมาหัวเราะ...ชอบอะสิ..คนมอง...ชิส์..."
"ใครมองไม่มองไม่สน...อ่อนมองคนเดียวก็พอ..."
"ชิส์...."

ดูหนังก็เสร็จก็ไปหาไรกินกัน
วันนี้คาดว่าทุกห้างคงจะคราคร่ำไปด้วยวัยรุ่น...วุ่นวาย...ไม่ชอบ
"กลับบ้านกันดีกว่า...กูขี้เกียจไปแย่งอากาศหายใจกับคนอื่น..." ผมชวนมันกลับบ้าน
"งั้นไปนั่งเล่นที่สวน........กันดีกว่า..."
"โอเค..."




โชคดีครับ...ที่นั่งประจำของมันยังว่างอยู่
เราเลยรีบเสียบซะเลย
"อ่อน...อาทิตย์หน้า...มึงต้องให้คำตอบกูแล้วนะ..."
"จำได้หรอกนะ...ไม่ใช่ปลาทองซะหน่อย...จะได้ความจำสั้น..."
"อ้าว...นึกว่าใช่...เห็นตาโตๆ...แก้มป่องๆแดงๆ...ปากเจ่อๆ...หัวโนๆ..."
"ไอ้....."
"มึงเตรียมคำตอบไว้รึยัง"
"แล้วมึงละเตรียมใจฟังคำตอบกูแล้วรึยัง"
"ร้ายแรงขนาดนั้นเชียว..."
"ใช่...อาจจะถึงขั้นหัวใจวาย...เตรียมเรียกรถพยาบาลไว้ก็ดีนะ..."
"มึงรู้มั๊ย...ว่ามึงเป็นรักแแรกของกู..."
"ไม่รู้สิ..." ผมเลือกใช้คำนี้ เพราะมันคือความจริงที่ตรงกับใจผมที่สุด...ไม่รู้...ไม่ใช่ไม่เชื่อ
"ทำไมไม่รู้?"
"ก็มึงหล่อซะขนาดนี้..."
"ฮึ...?"
"โอเคๆ...กูยอมรับว่ามึงหล่อ ดูดี...เป็นธรรมดาที่หลายๆคนต้องสนใจมึง...มีหนึ่งก็ต้องมีสองมีสามมีสี่...มีไปเรื่อยๆ..."
"แต่ทุกคนเคยบอกว่ากูอ่ะ...โง่วิชาคำนวณ...กูเลยนับเลขเป็นอยู่แค่หนึ่งเท่านั้น...หลังจากนั้น...กูก็ไม่รู้แล้วว่ามันจะมีเลขอะไรบ้าง...และไม่อยากจะรู้ด้วย..."
"หึหึหึ....เจ้าเล่ห์นักนะมึง..."
"แต่ก็ยังทำให้มึงใจอ่อนไม่ได้เลย....ปวดใจนะเนี่ย..." มันทำท่าเจ็บเจียนตายเลยครับ...แอคติ้งสุดๆ
"นี่กะจะทำคะแนนก่อนวันประกาศผลรึไง...ห๊า..."
"อ้าว..คะแนนกูเต็มไปแล้วไม่ใช่เหรอ?...." แล้วไอ้ท่าทางจะเป็นจะตายเมื่อกี้หายไปไหนหมดละ
"มั่นใจเชียวนะมึง..."
"ก็ของเค้าดีจริงอ่ะ..."
"ขี้โม้..."


ผมกลัวและตื่นเต้นมากครับ
กับการที่จะบอกมันในวันนั้น
บางครั้งการกระทำมันก็ง่ายกว่าคำพูดนะ
แต่คำพูดมันก็ทำให้ทุกอย่างชัดเจนขึ้น
ผมเลยต้องบอกไง...ทั้งที่การกระทำของผมก็บอกมันไปหมดทุกอย่างแล้ว...ถ้าผมไม่คิดไรกับมัน...ผมคงไม่ยอมให้มันแทะโลมหยอดนิดหยอดหน่อยทุกวันหรอก
ผมว่านะ...มันเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันแหละ...ที่จะได้ยินคำนั้นจากปากผม...คำที่ผมใช้การกระทำแสดงแทนมาตลอด
แต่รู้มั๊ยครับ...ว่าผมกลัวมาตลอด
กลัวว่ามันจะไม่รอ....รอจนถึงวันที่ผมจะบอกมัน...
แต่ผมก็ต้องแข็งใจไว้
ถ้าแค่นี้มันยังรอผมไม่ได้...ผมก็ไม่สามารถเชื่ออะไรในตัวมันได้เลย
แต่นี่มันแสดงให้ผมเห็นมาตลอด....ไม่ใช่ดีแต่พูด
ผมยังคิดเลยว่า...ถ้าเป็นคนอื่น...ไม่ใช่มัน
เจอฤทธิ์เดชผมเข้าไปซะขนาดนั้น...เค้าคนนั้นไม่ว่าจะใครก็ตาม...เค้ายังจะรอผมอีกมั๊ย
แต่มันรอครับ...โจ๊กยังรอผม...รอจนผมใจอ่อน...


"โจ๊ก....?"
"หืม?"
"มึงรู้มั๊ยว่ากูกลัว....กลัวความรักของมึงจะเป็นเหมือนนาฬิกาทราย..."
"ยังไง...?"
"ก็ในขณะที่อีกฝั่งกำลังจะเต็ม...แต่ในขณะเดียวกันอีกฝ่ายกำลังจะหมดไง..."
"แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นนิ...กูยังอยู่...ความรักกูยังอยู่เท่าเดิม...ไม่สิ...มันกำลังเพิ่มต่างหาก..."
"ที่กูกลัว...เพราะกูรู้ว่าเวลาของคนที่รอ...กับคนที่ขอให้รอมันไม่เคยจะเท่ากัน...ทั้งที่จริงๆแล้วมันเท่ากัน...แล้วถ้าฝ่ายที่รอจะเปลี่ยนไป...มันก็ไม่ผิด...เพราะเวลารอมันก็มีอายุของมันเอง..."
"โห...นี่กลัวกูไม่รอขนาดนั้นเลยเหรอ..."
"กลัวสิ...กูกลัวว่า...ในวันที่กูเต็ม...แต่ของมึงกลับว่างเปล่า...มันน่าเศร้านะ..."
"งั้นก็เลิกกลัวได้แล้วครับ...เพราะในวันที่ของมึงเต็ม...ของกูจะคงที่อย่างนั้นตลอดไป....มันเคยเต็มที่สุดเท่าไร...มันก็ยังจะเต็มอยู่อย่างนั้น..."
"ขอบคุณ...ที่ทนคนงี่เง่าๆ เอาแต่ใจ...ดื้อ...ไม่ฟังเหตุผล..."
"นี่กูรักคนอย่างนี้ลงไปได้ยังไงนะ..."
"ชิส์...ถอนตัวตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วแหละ..."
"ต่อให้เอาช้างมาฉุด...ก็ไม่ยอมถอนหรอกครับ..."

ขอบคุณจริงๆนะโจ๊ก...ขอบคุณที่รักคนอย่างกู
ขอบคุณที่มอบความกล้าให้กู
ขอบคุณที่เดินด้วยกัน
ขอบคุณ...ที่รัก...ของผม
.
.
.
ตัวดิว

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 25-03-2011 18:16:34 โดย due »

ออฟไลน์ หลงไหลในม่านหมอก

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 548
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +298/-2
ตกลง ดิว คือจูน??
(ไม่เฉลยก็ยังสงสัยไม่เลิก อิอิ)

รอคำตอบจากจูน พร้อมโจ๊กฮับ

 :pig4:ดิว

win200

  • บุคคลทั่วไป
ใกล้จะถึงเวลาแล้วจริงหราเนี่ย :กอด1: :a5:


Safina_safe

  • บุคคลทั่วไป
 :o8: รักจัง

แต่ว่าไปไม่อยากให้ จบ เรย :z3:

หัดดิน เอ้ยหัดกิน

  • บุคคลทั่วไป
อ่านเรื่องนี้แล้วเพลินจัง
ว่าแต่น้องจูนกับน้องโจ๊กอ่านหนังสือกันเยอะๆ นะ
จะสอบแล้ววววววว

mumumama55

  • บุคคลทั่วไป
 :-[ ขอให้อ่านแล้วยิ้มแบบนี้ไปตลอดได้มั้ยจ๊ะ ไม่อยากเสียน้ำตาน้า อย่าจบเศร้า  :impress2:

 :pig4: :pig4:

Killua

  • บุคคลทั่วไป
เห็นด้วยกับเวลาของนาฬิกาทราย ที่สำคัญโจ้กจะทำได้อย่างที่บอกรึป่าว
เวลาทำให้คนเปลี่ยนแปลง แต่อยากให้คู่นี้ไม่มีวันเปลี่ยนไป

ออฟไลน์ Yunatsu

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +233/-5
โอ้ยยยย 

เหมือนคุณดิวจะบอกเหตุอะไรบางอย่างงงง

ออฟไลน์ หลงไหลในม่านหมอก

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 548
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +298/-2
งั้นเรา  ดราม่ารอ บทต่อไปอย่าดราม่านะคุณดิว  พลีสสสสสสสสสส

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






MookHo

  • บุคคลทั่วไป
 :m16:พี่ดิวววววววววว
ตกลงพี่เป็นใครเนี่ย
มุกงงไปหมดแล้ว

เลิกกลัวได้แล้วนะจูน
มันเป็นเหมือนลางไม่ดียังไงๆอยู่นะ

ใกล้แล้วสินะ
จบดีๆนะพี่ดิว :m16:

ขอบคุณที่อัพเรื่องดีๆนะค่ะ :pig4:

OHmeza019

  • บุคคลทั่วไป
รอมาเฉลยละกันครับ
ว่าไรเตอร์เปนไคร 55

nine244

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ Bejae

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1386
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-2
ตัวดิว ???

อ๊า ก กกกกกก  :z3:  ลมจับ
หวานเว่อ ๆๆๆๆ พอจูนเริ่มเปิดใจ เลิกกลัว
ทุกอย่างมันก้อโฮกฮากมากมายเลยง่าา าาาาา  :impress2:
นับวันโจ๊กก้อยิ่งน่ารักขึ้นๆๆๆๆ เห่อ อออ เพ้อ ออ

รอๆๆๆๆ ๆๆๆๆ

กอดตัวดิว ?? :laugh:

ppmklmmm

  • บุคคลทั่วไป

info001

  • บุคคลทั่วไป
ถ้าจบแล้ว อยากให้มีต่อภาค 2 จะเป็นไปได้ไหมครับน้องดิว :bye2:

ออฟไลน์ NUTTYZERO

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1044
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-0
เย้ย...ใกล้แล้วสินะ พี่ดิว

ใกล้แล้วสินะ ฮ่าๆๆๆ สิ่งที่รอมานานแสนนาน ^^!

ออฟไลน์ SoN

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2965
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +123/-15

ออฟไลน์ N.T.❁

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8

ออฟไลน์ hotladyanyavee

  • ขึ้นจากเกาะ มาใช้ชีวิตบนอ่าวนาง มันก็อินดี้ไปอีกแบบ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2384
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-10
ขอบคุณจริงๆนะโจ๊ก...ขอบคุณที่รักคนอย่างกู
ขอบคุณที่มอบความกล้าให้กู
ขอบคุณที่เดินด้วยกัน
ขอบคุณ...ที่รัก...ของผม
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าจูนรักโจ๊กมากแค่ไหน ไม่ต้องอธิบายด้วยคำพูด แค่นี้ก็มากพอ
แต่อย่างที่จูนว่า บางทีการกระทำคงไม่ยำให้ชัดเจน เท่าคำพูด ในที่สุดทั้งคนอ่าน
ทั้งโจ๊กก็ได้รู้ความในจูนพร้อมกันทั้งประเทศ หลังจากที่ติดตามมานานแสนนาน
แต่ก็คุ้มค่าที่รอคอย รักจูน
ปล.ดิวเป็นจูนเหรอ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






Monkizzz

  • บุคคลทั่วไป

pay-it-forward

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ nopkar

  • เป็ด indy
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2159
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +163/-3
ตัวดิว..ที่เขียนน่าจะหมายถึง..เนื้อเรื่องที่มาจากความเป็นตัวของคนเขียนเองใช่มั๊ยครับ...
...ดีแล้วนะครับเป็นตัวของตัวเอง...

ออฟไลน์ naiin

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2421
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-9
ชอบลีลาเกี้ยวพาราสีจัง สำบัดสำนวนทั้งคู่ ลูกล่อลูกชนขนมาหมด เปิดใจจูนแล้วเปิดตัวมาเป็นดิว

ออฟไลน์ ลูกลิงแสดงตัว

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 516
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +16/-2
ชอบอ่ะ ชอบๆๆ
วิธีการเขียน คำบรรยาย อารมณ์ตัวละคร มันทำให้เรารู้สึกมีส่วนร่วม อ่านแล้วเข้าใจได้จริงๆ เหมือนตัวละครมีชีวิตอยู่จริงๆ
ขอบคุณดิวจริงๆ  :pig4: + :กอด1:

รักดิว รักจูน รักโจ๊ก :L2: :L1:

kingphai

  • บุคคลทั่วไป
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่าน่ารักมากมายเลย
คู่นี้ออ่ะ
หึหึ
จะให้ลงแดงไปถึงไหนคร้าบบบบ
พี่น้องง

boyza_Casanova

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ dragonnine

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 504
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-16

ก่อนที่สองคนจะบอกรักกัน หวังว่าคงไม่มีการพลัดพรากเกิดขึ้นนะครับ
หรือถ้าบอกไปแล้วทั้งสองคนไม่ไอยู่ด้วยกันอีก

การพลัดพรากและการจากลา มันเจ้บมากนะครับบบบบ

Pattaya

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ ღiสุดขอบiღ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 351
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-3
อ๊าย~~

เคยอ่านหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง เขาเปรียบความรักของผู้ชายเหมือนทรายในนาฬิกาทราย ปริมาณมันจะค่อยๆลดหายไปเรื่อยๆ
ตามกาลเวลา ส่วนความรักของผู้หญิงก็เหมือนหยดน้ำที่หยดลงในตุ่ม แม้จะทีละน้อยแต่มันก็ค่อยๆสะสม และเติมจนเต็ม ทว่าขณะที่น้ำในตุ่มปลิ่มจนล้นออกมา ทรายในนาฬิกาก็หายไปหมดพอดี ไม่เหลือแม้กระทั่งเม็ดสุดท้าย...

มันเป็นเรื่องจริงที่น่าเศร้า และเกิดขึ้นกับหลายๆคู่ พอมาเจอจูนพูดประโยคนาฬิกาทรายขึ้นมา เลยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้ น่าใจหายจริงๆ...แต่โจ๊กก็ยืนยันแล้วว่า โจ๊กจะไม่ปล่อยให้ทรายนาฬิกาไหล จะหยุดให้มันเต็มอยู่แบบนั้น ฟังแบบนี้แล้วชื่นใจจริงๆ

 :o8:

ว่าแต่...คำว่า ตัวดิวตอนสุดท้ายนี่ใครค่ะ...สรุปไรเตอร์คือหนูจูนใช่มั้ยเอ่ย ฮิฮิ

 :-[

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด