อ๊าย~~
เคยอ่านหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง เขาเปรียบความรักของผู้ชายเหมือนทรายในนาฬิกาทราย ปริมาณมันจะค่อยๆลดหายไปเรื่อยๆ
ตามกาลเวลา ส่วนความรักของผู้หญิงก็เหมือนหยดน้ำที่หยดลงในตุ่ม แม้จะทีละน้อยแต่มันก็ค่อยๆสะสม และเติมจนเต็ม ทว่าขณะที่น้ำในตุ่มปลิ่มจนล้นออกมา ทรายในนาฬิกาก็หายไปหมดพอดี ไม่เหลือแม้กระทั่งเม็ดสุดท้าย...
มันเป็นเรื่องจริงที่น่าเศร้า และเกิดขึ้นกับหลายๆคู่ พอมาเจอจูนพูดประโยคนาฬิกาทรายขึ้นมา เลยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้ น่าใจหายจริงๆ...แต่โจ๊กก็ยืนยันแล้วว่า โจ๊กจะไม่ปล่อยให้ทรายนาฬิกาไหล จะหยุดให้มันเต็มอยู่แบบนั้น ฟังแบบนี้แล้วชื่นใจจริงๆ
ว่าแต่...คำว่า ตัวดิวตอนสุดท้ายนี่ใครค่ะ...สรุปไรเตอร์คือหนูจูนใช่มั้ยเอ่ย ฮิฮิ