มาแต่เช้าเลยคับวันนี้
อ่านกันต่อเลยดีก่าเนอะ
--Part8
.รถคันหรูที่มีเพียง2ร่างนั่งอยู่ภายในได้ถูกขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน....คาเมะนาชิ.........เมื่อรถจอดสนิท...........จินเห็นคาเมะที่
กำหลังหลับอยู่..............เวลาหลับเหมือนเด็ก...............อ่อนโยน...............แต่แววตาแฝงไปด้วยความเศร้า...............
“ถึงแล้ว....คาซึยะ”ย้ายจากฝั่งคนขับมาเปิดประตูอีกฝั่ง...............โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ กระซิบข้างๆหู...............ร่างบางที่
หลับแบบไม่รู้เรื่อง................ยังคงไม่รู้สึกตัว……….จินเลยตัดสินใจอุ้มเข้าบ้านไป
“อ๊ะ”ร่างบางที่รู้สึกจากการหลับใหลเมื่อครู่ตื่นขึ้น..................ตกใจ.................จินอุ้มเค้าอีกแล้ว.................ทำไมคนคนนี้ถึง
ต้องทำดีกับเค้าด้วยหล่ะ.....................
“คุณหนูค่ะ เป็นอะไรค่ะ ทำไมขาถึงบวมอย่างงี้หล่ะค่ะ”แม่บ้านเก่าเเก่ของบ้านหลังนี้ ถามขึ้นเมื่อเดินออกมาจากครัว..........
เห็นจินอุ้มคาเมะไปวางที่โซฟา
“สะดุดกิ่งไม้หน่ะครับ....ไม่เป็นรัยหรอกครับ”ยิ้มให้แม่บ้านที่มานั่งทายาที่ข้อเท้าให้
“ไปทำอิท่าไหนหล่ะค่ะ คุณหนูที่ซนจริงๆเลย”แม่บ้านที่ไม่รู้อะไร ..................ชั่งถามแทงโดนใจแดงๆจริงๆเลย
“ป้าครับ ผมกับก่อนน่ะครับ ฝากดูแล้คาซึยะด้วยน่ะครับ”จินเมื่อเห็นว่าป้าทายาให้คาเมะเส็ดแล้ว........ก็ขอลากลับก่อน
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นายรู้จักร้านอาหารแบบนี้ด้วยหรอ”ยามะที่โดนยูอิจิลากมากินข้าวถามขึ้น...................เมื่อเห็นสภาพร้านที่ดู
หรูหรา..................ราคาอาหารไม่ต้องพูดถึง................คงจะแพงหูฉีกเลยมั้ง..................
“ทำไมหล่ะ แปลกหรอ”
“ก็ไม่แปลกหรอก แค่คิดว่านายน่าจะเข้าแต่คลับเท่านั้น ไม่คิดว่านายจะรู้จักร้านอาหารหรูๆ ด้วย” ตอบออกไปอย่างใส
ซื่อ....................สายตายังมองไปรอบๆร้าน
“ชั้นดูเพลบอยขนาดนั้นเลยหรอ”หันมาถามกวนๆใส่ยามะ
“ใช่”ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เอ๊ะ ไอ้นี่คืออะไรหรอ มีไว้ทำไม”ยาเมะทำหน้าสงสัยถามยูอิจิ...........รีโมทกับจอเล็กๆที่ตั้งอยู่ทุกโต๊ะ............มีไว้ทำไม
กัน...........
“เด๋วก็รู้” ยิ้มกวนใส่ยามะ...........
“นี่ครับเมนู”บริกรเดินมายื่นเมนูไว้แล้วเดินออกไป
“ไหนหล่ะ เค้าไว้ทำอะไรหรอ”ตายังกวาดมองไปรอบๆ..............ยามะเอ๋ย ชั่งไม่รู้อ่ะเสียจริง
“อยากกินอะไรหล่ะ”ยูที่นั่งพลิกหน้าเมนูดูอาหารถามขึ้น................เห็นร่างตรงหน้าม่ะได้เปิดดู
“แบบนายล่ะกัน แล้วไอ้นี่ไมไว้ทำไมหรอ”ตอบออกไปงั้นๆ.............อยากรู้เต็มที่แล้ว...............เค้ามีไอ้นั่นไว้ทำอะไร………เอานิ้ว
ชี้ไปที่รีโมทที่วางอยู่ข้างๆยูอิจิ
“ไอ้นี่เค้ามีไว้สั่งอาหาร”ยูอธิบายให้ฟัง.................หยิบโรโมทขึ้นมา...............กดรหัสอาหารพร้อมกับจำนวน…..
“นายไม่เคยมาร้านนี้เลยหรอ”ยูอิจิ ที่อยากรูความสัมพันธ์ระหว่างยามะกับเพื่อนรักมากขึ้น
“ไม่เคยเลย ถ้าเคย แล้วฉันจะมาปล่อยเหียกแถวนี้หรอ”ตอบหน้ายู่ๆ ...............จะว่าเห่ยก็ว่าไปเถอะ................ก็เค้าไม่เคยมา
หนิ.................จินไม่เคยพามาสักครั้ง
“ไอ้จินไม่เคยพามาเลยหรอ”ถามตรงกับความคิดของอีกคนเป๊ะ
“ไม่เคย ทำไมหรอ” ใช่สิจินไม่เคยพามากินร้านหรูๆแบบนี้เลย...........แต่ก็เคยพาไปร้านที่หรู............แต่ไม่หรูเท่า
นี้................เทียบแทบจะไม่ติดเลย.............
“ปล่าว”ยูแอบยิ้มในใจกับคำตอบ..................ไอ้จินก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับยามะมาก.................แต่เค้านี่หลงร่างนี้เข้าไปเต็มๆ
แล้ว.................เค้าคงจะมีสิทธิ์บาง...............
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ”บริการสาวยกอาหารมาเสิฟ ...................ทั้งสองนั่งกินข้าวไป ก็คุยไป..............
ท่าทางหยิ่งยะโสของยามะหายไปหมด..............มีแต่ความเป็นตัวเองของตัวเองหลงเหลืออยู่....................หัวเราะเวลายูเล่า
อะไรตลกๆให้ฟัง.............
หน้าบู้เวลายูกวนใส่....................การกินข้าวที่แสนจะสนุกเมื่อจบลง ยูก็ไปส่งยามะที่บ้าน
“ฉันเลี้ยงนายเอง”ยามะพีพูดพร้อมเรียกบริกร..............แต่ไม่มีใครสนใจเค้าสักนิด…………ยูเห็นแบนั้นก็จะอดขำไม่ได้
“นายขำอะไร”หน้าบูด...........ทำไมต้องขำกันด้วยหล่ะ
“ก็ถ้านายเรียกแบบนั้นไม่มีใครสนใจนายหรอก ต้องทำแบบนี้”จับมือร่างบางขึ้นมากดปุ่มที่อยู่บนรีโมท..................ไฟสีแดงๆ
ข้างโต๊ะสว่างขึ้น..................พนักงานเดินมา
“เช็คบิลครับ”ยูอิจิยื่นบัตรเครดิตให้......ตัดหน้าร่างที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“ฉันบอกชั้นจะเลี้ยงไง”
“ไม่ต้องหรอก ชั้นชวนมาชั้นก็ต้องเลี้ยง”ยิ้มให้ร่างบางที่นั่งหน้าบูดอยู่ตรงหน้า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Rrrrrrrrrr.Rrrrrrrrrrr.Rrrrrrrrrrr
“โมชิ”ร่างบางรับโทรสับที่ดังขึ้น เบอร์ใครก็ไม่รู้
“หายดีรึยัง ที่ข้อเท้าหน่ะ”เสียงที่คุ้นเคยถามขึ้น..................เป็นห่วงมาก..............ถ้าไม่เกรงใจ.................ก็คงจะนอนเฝ้าที่
บ้านไปแล้ว
“นายเอาเบอร์มาจากไหน”ไม่สนใจคำถามของร่างสูงเลย............อยากรู้ต้นตอต่างหาก............เอาเบอร์มาจากไหน...............
แล้วที่ทำอยู่นี่ต้องการอะไรกันแน่.......................หลอกให้ตายใจ...............แล้วจะหุบบริษัทไปเหมือนพ่อใช่ไม๊...................ไม่
ใช่แค่ต้องการใช้หนี้..........แต่ต้องการบริษัทของเค้าด้วย ใช่ไม๊..................ไม่ยอมหรอก..........ชั้นจะใช้หนี้ในส่วนที่ต้องจ่าย
เท่านั้น
“นายไม่ต้องรู้หรอก......ชั้นสามารถหามาได้ล่ะกัน”ร่างใหญ่ตอบคำถามของร่างบางที่ถามเค้าด้วยเสียงนุ่ม
“ข้อเท้าหายรึยัง”เสียงอ่อนโยนของจิน.............ถูกกรอกใส่โทรสับ............ร่างบางที่ฟังนั้นก็หวั่นๆเหมือนกัน.............อย่าเป็น
ห่วงกันเลย
“ค่อยยังชั่ว”ตอบเสียงแข็ง................ความคิดของตัวเองเข้าครอบงำอารมณ์ทั้งหมดตอนนี้................
“พรุ่งนี้ชั้นจะนำเงินไปใช้หนี้ให้นายอีกส่วน”พูดเสียงแข็ง
“ชั้นยังไม่อยากได้”ไม่ชอบให้พูดถึงการใช้หนี้เลย.........ถ้านายใช้หนี้ให้ชั้นหมด............ฉันก็จะไม่ได้เจอนายแล้วใช่
ไม๊...................ความคิดที่เปลี่ยนไปของจิน..............ประทุเข้ามาในหัวสมองอย่างรุนแรง......
“ทำไมหล่ะ............ชั้นใช้หนี้หมด ก็ไม่ต้องเป็นลูกหนี้นายแล้ว”ยังพูดเสียงแข็งเหมือนเดิม................คนที่ฟังอยู่ใจหล่นไปอยู่ที่
ตะตุ่ม.............พูดแบบนี้.................นายรังเกลียดชั้นขนาดนั่นเลยหรอ……….
“ก็ได้ว่ามาที่ไหนหล่ะ”
“ร้านxxxx”ร่างเล็กตอบ ตัดสายไป..............ความคิดต่างๆนานาเข้ามาอีกแล้ว...................นายคิดจะเอาอะไรกันแน่..........อา
คานิชิ.............ชั้นจะชดใช้ให้หมด.....................นายเป็นห่วงชั้นทำไม......................นายทำดีกับชั้นทำไม...................นาย
อ่อนโยนกับชั้นทำไม...............ความคิดต่างๆมากมายถูกถามขึ้นในหัวสมองของคาเมะ..............อยากรู้คำตอบ....ทุกคำ
ถาม...............อีกฝ่ายที่วางโทรสับไป............นายรังเกลียดชั้นมากใช่ไม๊...............นายไม่รับรู้ถึงสิ่งที่ชั้นทำให้บ้างรึ
งัย......................ความห่วงใย.................ความอ่อนโยนที่หยิบยื่นให้........นายรับรู้มันบ้างรึปล่าว............นายเป็นคนทำให้ฉัน
รักนาย..............แล้วนายก็ทิ้งความรักที่ชั้นให้..............หรือความรักที่ฉันให้นาย...........นายไม่เห็นมันสักนิด................อยาก
ให้นายรับรู้ความรู้สึกชั้นบ้าง...............ความรู้สึกที่ไม่แน่ใจว่าใช่รักรึป่าว....................แต่ก็คิดว่ารักมากกว่าครึ่ง
แล้ว.................ชั้นจะไม่ทำร้ายนายอีก..........ขอแค่นายอย่าบอกว่าจะชดใช้ให้......................ชั้นยอมที่จะไม่รับเงิน
คืน..............ขอแค่นายอยู่กันชั้นก็พอ................
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
--ร้านxxxx—
“นั่งสิคาซึยะ”ร่างใหญ่ที่มาถึงก่อนแล้ว.................เชิญคาเมะให้นั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม..............
“กินอะไรก่อนไม๊”เรียกบริกรให้หยิบเมนูมาให้
“ไม่หล่ะ.........ชั้นเอาเงินมาใช้หนี้...............มาแค่นี้ก็จะกลับแล้ว”พูดเสียงแข็งใส่.............วางเมนูลงข้างๆ
“กินก่อนสิ......นี่ก็เย็นแล้ว....นายคงยังไม่ได้กินอะไร”ความเป็นห่วงที่แสดงออก................ร่างเล็กจะรู้สึกบ้างไม๊..........อย่าเฉย
แบบนี้สิ...............แสดงอะไรออกมาบ้างก็ยังดี…………
“น้องครับ......ขอสเต็กแซลม่อน2ครับ”จินเห็นพนักงานเดินผ่านรีบเรียกสั่งอาหารทันที.............ไม่ให้คาเมะขัดเด็ดขาด
“ข้อเท้านายหายดีรึยัง”ถามด้วยหน้าตาเป็นห่วงอย่างมาก...............นายอย่าทำแบบนี้ได้ไม๊อาคานิชิ............อย่าหลอกให้เชื่อ
ใจ................แสดงความจริงออกมาเลยดีกว่า.........
“อย่านอกเรื่องสิ..........ฉันมาใช้หนี้นายนะ ไม่ได้มาให้นายถามทุกข์สุข”ไม่อยากรับรู้ถึงอาการต่างๆที่แสดงออกมา.............
รู้สึกสับสนของความคิดของคนตรงหน้าเหลือเกิน.....................นายคิดจะทำอะไร
“เด๋วพูดกันก็ได้เรื่องนี้ กินก่อนดีกว่า”พนักงานเดินเอาอาหารมาเสิฟพอดี...........อยากยืดเวลาที่อยู่กับร่างนี้ได้นานที่สุดเท่าที่จะ
ทำได้………….
“นายไม่ได้เรียนแล้วหรอ”ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเงียบมานานแล้ว.................คาเมะก็ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตากิน........
“ไม่มีเวลาไปเรียน ต้องทำงานหาเงินใช้หนี้”ประโยคสุดท้าย พูดเน้น ชัด ทุกคำที่พูดออกมา ทำให้จินถึงกับสะอึก
Rrrrrrrrrr.Rrrrrrrrrrr.Rrrrrrrrrrr.
เสียงโทรสับคาเมะดังขึ้น...................เบอร์ที่แสดงทำให้ร่างตรงหน้าถึงกับต้องยิ้ม.............คนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกอบอุ่น
“โมชิ ทักกี้หรอฮะ”รับโทรสับ คุยต่อหน้า...............ชื่อที่เรียกออกมาทำให้จินถึงกับจ้องหน้าคาเมะอย่างเขม็ง.....คุยอะไรกัน
หรอ...................
“คิดถึงจังเลยฮะ ทักกี้มีอะไรรึป่าวฮะเนี่ย”บอกคิดถึงเลยหรอเนี่ย................อยากได้คำๆนั้นที่นายพูดจัง........คาซึยะ..............
อยากให้นายพูดกับชั้นบ้าง...................
“ฮะ.....ผมอยู่ข้างนอก มาทำธุระนิดหน่อย เด๋วก็จะเสร็จแล้วฮะ”หน้าตายังยิ้มแย้มอยู่..........................ไม่สนใจกันร่างตรง
หน้าที่ตอนนี้ตาแทบจะถะหลนออกมาอยู่แล้ว.................
“ได้ฮะ เด๋วเจอกันนะฮะ”กดปิดโทรสับไป
“นายนั่นโทรมาหรอ”เสียงที่เย็นเยือกถาม.............ไม่พอใจ.............ทำไมต้องแสดงความรักที่มีต่อนายนั่น ออกมาถึงขนาด
นี้...............แค่คำว่าคิดถึง...........ฉันก็อยากได้จากนายบ้าง..................
“นายไหน”เสียงที่เรียบตอบกลับไปเหมือนกัน
“ไอ้คนที่จูบมือนายวันนั้นงัย.......แถมยังไปกินข้าวด้วยกันอีก............คุยกันสนุกสนานในห้องทำงาน.....”พูดออกไปเสียง
เย็น...........หึง.........หวง.............ไม่อยากให้นายแสดงความรักกับใคร............
“อ่อ ทักกี้อ่ะหรอ”ยิ้มออกมาเมื่อเรียกชื่อนี้.................เรียกแล้วรู้สึกอบอุ่นจัง…………พี่ชายที่เค้ารักที่สุด...........
“มีนัดกับตาหมอนั่นหรอ”ร่างบางไม่ตอบ.................นายจะถามไปทำไม.................เรื่องที่มาวันนี้เพื่อต้องการมาใช้หนี้เท่า
นั้น
“มาเข้าเรื่องดีกว่า......วันนี้ชั้นจะใช้หนี้ให้อีกส่วนนึง...........คราวต่อๆไป ถ้าชั้นพร้อมฉันจะนัดพบนายเอง”
“อ่ะนี่............เช็ค เอาไปขึ้นเงินได้เลยน่ะ..........ไม่ต้องกลัวเด้ง”ยื่นเช็คที่เพิ่งเซนเมื่อกี้ให้.................ลุกเดินออก
ไป...............ไม่หันกลับมามองอีกร่างที่นั่งอยู่.................จินควักเงินจำนวนหนึ่งให้แล้วรีบเดินตามออกมายังลานจอดรถ
“เด๋ว จะรีบไปไหนหล่ะ”ดึงข้อมือร่างบาง..........บีบแน่น.......คาเมะรู้สึกเจ็บแปลบๆที่ข้อมือ...............แต่ไม่ปริปากร้องออกมา
เลยสักนิด
“มีนัดกับทักกี้ต่อ.......นายมีอะไรรึปล่าว.........หนี้ก็ใช้ให้ไปแล้วหนิ”สะบัดมือที่เกาะกุ่มอยู่นั้นให้หลุด.................แต่ก็ไม่เป็น
ผล.............แรงแค่นิดเดียว สู้จินไม่ได้หรอก............
“มีสิ .............มานี่”ออกแรงดึงร่างบางให้เดินมาที่รถคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล
“นี่นาย จะทำอะไรหน่ะ………..ปล่อยน่ะ”กลัว กลัว จินจะทำร้ายอีก..............เจ็บปวดมากพอแล้ว
“.........”ร่างสูงไม่ตอบ เดินอย่างรีบเร่ง..........โยนร่างบางเข้าไปในรถ เบาะข้างๆคนขับ...............ขึ้นรถขับออกไปทันที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
