Part 19 --
“ป่าป๊าขา สวัสดีค่ะ”สาวน้อยริกะตะโกนเรียกพ่อสุดที่ร้าก วิ่งเข้าหาอ้อมกอดอันอบอุ่น
“ว่าไง สาวน้อย ใครพามาถึงนี่หึ”จินพูดพร้อมหอมแก้มลูกสาวสุดน่ารักไปหนึ่งที
“คุณน้ามะพีค่ะ”ริกะชี้ไปยังบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องทำงาน
“ป่าป๊า ริกะคิดถึงหม่าม้าแล้วน่ะ หม่าม้าหายไปไหนอ่ะตั้งหลายวัน ไม่ยอมกลับบ้าน”สาวน้อยทำหน้าตาหงุดหงิด........คำ
พูดของริกะทำเอาจินหุบยิ้มทันที
“หม่าม๊า ไปเที่ยวกับเพื่อนๆหน่ะริกะ อีกไม่นานก็คงกลับ”จินพยายามหาทางอธิบายให้ริกะฟัง
“ทำไมป่าป๊า ไม่อยู่เป็นเพื่อนหม่าม้าหล่ะ เด๋วมีคนทำร้ายหม่าม้าน่ะ”ริกะถามอย่างสงสัย ปกติคาเมะไปไหนจินก็จะไป
ด้วยทุกที่
“ไม่หรอก ป่าป๊ารู้ว่าหม่าม้าปลอดภัยดี อีกไม่หม่าม้าก็จะกลับ ริกะไม่ต้องเป็นห่วงน่ะ”จินพูดด้วยสายตาที่ดูเศร้าสร้อย
“มะพี แล้วไอ้ยูไม่มาด้วยหรอ”
“อ่อ พอดีมีประชุมหน่ะ”
“เอาแกแฟสักแก้วไม๊”จินถามยามะ...โดยมีริกะนั่งเล่นอยู่บนตัก
“ก้อดีฮะ”ยามะพูดพลางเปิดหนังสือนิตยสารไป
“ริกะกินขนมไม๊ลูก”จินถามสาวน้อย
“กินค่ะๆๆ”ริกะรีบตอบอย่ารวดเร็ว นั่งเล่นโน้ตปุกที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานหรู
“แม่บ้าน ขอแกแฟ โอวัลติน แล้วก็ของว่างครับ”จินโฟนสายออกไปยังห้องทำงานแม่บ้าน............เวลาผ่านไปไม่กี่
นาที......ของว่าที่สั่งก็ถูกนำว่าวางที่โต๊ะ
“ริกะจะกลับกับน้าหรือจะกลับกะป่าป๊าลูก”ยามะถามขึ้น เมื่อดูนาฬิกาที่ข้อมือ.......ป่านนี้ยูคงเลิกประชุมแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกมะพี เด๋วฉันพาริกะกลับเอง”จินพูดขึ้นแทน
“โอเค งั้นเราไปแล้วน่ะจิน เด๋วยูรอ บ๊ายบายจิน บ๊ายบายสาวน้อย”ยามะยื่นแก้มป่องๆเข้าหาริกะ..........ริกะหอมกลับด้วยความเคยชิน
++++++++++++++++++++++++
“ริกะเราไปกินราเมงกันดีไม๊ลูก”จินถามริกะที่นั่งอยู่ข้างๆเบาะคนขับ
“ดีค่ะป่าป๊า”ริกะตอบเพียงสั้นๆ
“ป่าป๊า ถ้าหม่าม้ามากินกะเราด้วยก็คงจะดีน่ะค่ะ ริกะไม่ได้กินข้าวกับหม่าม้าหลายวันแล้ว”ริกะพูดลอยขึ้นมา.ทำเอาจินชะงัก
“อีกไม่นานหม่าม้าก็จะกลับมาแล้วริกะ”จินรีบพูดตัดบทก่อน
++++++++++++++++++++++++++++
“คาเมะ ลงมากินข้าวสิลูก”นางคาเมะนาชิขึ้นมาเรียกลูกชายที่นั่งซึมเสร้าอยู่ในห้องเป็นเวลาหลายวัน........เรียกมากิน
ข้าวหลายครั้งก็ไม่ค่อยจะลงมา..........เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องตั้งแต่กลับมาจากบ้านอาคานิชิ.........
“ผมยังไม่หิว แม่กินก่อนเถอะฮะ”คาเมะหันมาบอกพูดเป็นแม่..แล้วหันกลับออกไปมองยังนอกหน้าต่างเหมือนเดิม
“กินหน่อยก็ดีน่ะลูก”ผู้เป็นแม่บอกอย่างเป็นห่วงแล้วเดินออกไป........ไม่อยากรบกวนลูก
.................................................................
“คุณค่ะ ชั้นว่าลูกเราแปลกๆน่ะค่ะ ตั้งแต่กลับมา”นางคาเมะนาชิพูดอย่างสงสัย
“ยังไงคุณ “ ผู้เป็นพ่อถามอย่างสงสัยเหมือนกัน
“ก็เอาแต่หมกตัว ไม่ยอมเจอผู้คน แปลกๆน่ะค่ะคุณ”แม่คาเมะพยายามอธิบายให้ฟัง
“สงสัยยังปรับตัวไม่ได้มั้งคุณ คิดมากหน่า”นายคาเมนาชิพยายามไม่คิดมาก
+++++++++++++++++++++++++
“ริกะตื่นได้แล้ว เด๋วป่าป๊าไปส่งที่โรงเรียน เร็วเข้า”จินที่แต่งตัวเสร็จก็ปลุกริกะที่นอนกอดทั้งคืนให้ตื่น
“เช้าแล้วหรอป่าป๊า”ริกะงัวเงียถาม
“ช่าย เร็วสาวน้อย ป่าป๊าลงไปรอข้าล่างน่ะ”หอมแก้มใสไปทีนึงก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้ลูกสาว
....................................
เวลาผ่านไปได้ไม่นาน....สาวน้อยผิวขาวตัวเล็กเดินลงมาจากห้องโดนชุดนักเรียนที่ใส่แล้วแสนจะน่ารัก
“เสร็จแล้วค่ะป่าป๊า”ริกะส่งเสียงมาแต่ไกล
“เอ้าเร็ว กินอาหารสะ”จินนั่งอ่าหนังสือพิมพ์รอในขณะที่ริกะนั่งกินอาหารเช้าอยู่
.........เปิดตัวบริษัท......คาเมะนาชิ.........ที่ถูกฟ้องล้มละลายไป............
......พร้อมกับประธานบริษัทคนใหม่.........ลูกชายของตระกูลคาเมนาชิ...........
สายตาคมของจินไปสะดุดยังคอลัม....ธุรกิจ.เข้าให้........ทำเอาจินตาโต...ลูกชายคนเดียวของคาเมะนาชิ...........คือคา
เมะใช่ไม๊.......หวังว่าบริษัทของเราคงได้ถูกเชิญให้ไปงานนี้
“ป่าป๊าค่ะ เสร็จแล้วค่ะ”ริกะเรียกจินที่นั่งจ้องหนังสือพิมพ์อย่างตั้งอกตั้งใจ
“ไปลูก ริกะ ขึ้นรถ”จินถือสูทเดินตามหลังริกะไปขึ้นรถ
+++++++++++++++++++++++++++++
“อายะ มีจดหมายมาถึงผมรึเปล่า”เมื่อจินถึงบริษัทปุ๊บก็รีบถามเลขาอย่างรีบร้อน.......หวังว่าจะมีจดหมายเชิญ
“ตั้งแต่เช้ายังไม่มีเลยค่ะ”อายะบอกแล้วยื่นแฟ้มงานให้จิน
“ขอบคุณอายะ”จินดูสายตาเศร้าสร้อยไปทันที........เดินเข้าห้องทำงานอย่างไร่อารมณ์
………………………………………….
“Rrrrrrr.Rrrrr.
“ท่านประธานค่ะ มีสายจากคุณคาเมะนาชิค่ะ”เลขาสาวกรอกเสียงตามสายโทรสับ
“โอนเข้ามาได้เลยริกะ”จินพูดเสียงนิ่ง แต่ข้างในตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“สวัสดีอาคานิชิ”สิ้นเสียงสาวสวยก็เปลี่ยนเป็นเสียงอีกเสียงทันที
“สวัสดีครับ คุณคาเมนาชิ”จินพูดอย่างตื่นเต้น
“ผมโทรมาเชิญไปงานเปิดตัวบริษัทใหม่ของผม ซึ่งคุณก็คงจะเห็นแล้วในหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อเช้า”ฝ่ายโร้รพูดด้วยน้ำ
เสียงแกมเยาะเย้ย
“ครับ ผมเห็นแล้ว”จินพูดไปอย่างสั้น ข้างในนี่ดีใจแถบแย่....เราจะได้เจอคาเมะแล้ว....
“ผมหวังว่างานนนี้คุณคงไม่พลาดน่ะครับ ขอโทษด้วยที่ผมไม่ได้ส่งการ์ดมาเชิญ”
“ไม่เป็นไรครับ โทรมาเชิญก็เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ”จินนี่ยิ้มแก้มแถบหริ
“งั้นแค่นี้น่ะครับ ว่าเจอกันในงาน”พ่อคาเมะพูดแล้ววางหูโทรสับไป
หลังจากวางโทรสับไป จินก็เอาแต่นั่งยิ้มภายในห้องทำงานที่เงียบเหงา เพียงแต่คิดว่าจะได้เจอ ก็ทำเอาหัวใจที่เหี่ยวแห้ง
พองโตขึ้นทันที........
++++++++++++++++++++++
“คุณหนูริกะค่ะ โทรสับค่ะ”สาวใช้ยื่นโทรสับไร้สายให้ริกะที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นหลังจากกลับจากโรงเรียนได้ไม่นาน
“ขอบคุณค่ะ”ริกะหยิบโทรสับจากมือสาวใช้
“สวัสดีค่ะ”ริกะพูดไป โดยที่ยังไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร
“ริกะหรอลูก นี่หม่าม้าน่ะ”คาเมะที่คิดถึงริกะจนทนไม่ไหวจึงต้องแอบโทรหาริกะในเวลาที่จินไม่อยู่
“หม่าม้า ริกะคิดถึงหม่าม้าจังเลยค่ะ เมื่อไหร่หม่าม้าจะกลับจากเที่ยวหล่ะค่ะ”ริกะพูดไปอย่างดีใจ.....เค้าไม่ได้ยินเสียง
หม่าม้ามาเกือบ2อาทิตย์แล้ว
“หม่าม้าก็คิดถึงริกะจ๊ะ ริกะสบายดีไม๊”คาเมะพูดเสียงสั่น.....น้ำตาพาลจะไหล
“สบายดีค่ะ หม่าม้าจะกลับเมื่อไหร่หล่ะค่ะ หม่าม้าไม่อยู่ป่าป๊าคิดถึงหม่าม้าแย่”ริกะพูดไปตามภาษาเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิ
เหน่
“หม่าม้าก็ยังไม่รู้เลยจ๊ะ ริกะดูแลตัวเองดีๆน่ะ อย่าทำให้ป่าป๊าเป็นห่วงหล่ะ ตั้งใจเรียนด้วยน่ะลูก”คาเมะพูดเสียงสั่นเพราะ
น้ำตาเจ้ากรรมที่ไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว
“หม่าม้าค่ะ ป่าป้ามาพอดีเลย”ริกะพูดเมื่อเห็นรถจินที่แล่นเข้ามาภายในรั้วบ้าน
“หรอจ๊ะ หม่าม้าต้องไปแล้วน่ะริกะ”คาเมะรีบตัดสายทิ้งทันทีเมื่อได้รู้ว่าจินกลับมาแล้ว....กลัว...กลัวทำใจไม่ได้ถ้าได้ยินเสียงจิน....
...................................................
“ป่าป้าค่ะ เมื่อกี้หม่าม้าโทรมาหาริกะด้วยค่ะ”ริกะบกให้จินรุ้เมือ่จินเดินเข้ามาในตัวบ้าน
“หรอลูก แล้วหม่าม้าว่าไงมั่ง”จินนึกถึงอีกคนที่อยากเห็นหน้า...ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
“ก็บอกว่าคิดถึงริกะค่ะ”สาวน้อยบอกยิ้มแย้ม
“แล้วไม่บอกคิดถึงป่าป๊าหรอ”จินทำหน้าน้อยใจใส่ริกะ
“ไม่ค่ะ หม่าม้าคิดถึงริกะคนเดียว”คำพูดของริกะทำเอาจินยิ้มไม่ออก……ที่หายไปนายไม่คิดถึงชั้นมั่งเลยหรอ......
“ริกะ เราออกไปซื้อชุดกันดีกว่าลูก แล้วเด๋วไปหาอะไรกินกัน”จินจูงมือริกะไปยังรถที่จิดอยู่
“ซื้อชุดไปไหนค่ะป่าป๊า”ริกะถามอย่างสงสัย...ทำไมต้องซื้อชุดด้วย....
“ก็ป่าป๊าจะพาริกะออกงานหน่ะสิ ป่ะ..เราไปซื้อชุดสวยๆกันดีกว่าน่ะลูก”จินเปิดประตูให้ริกะเข้าไปแล่นในรถ...พร้อมกับ
ขับรถออกไปยังจุดหมาย
+++++++++++++++++++++++++++++
“คาเมะลูก แม่ว่าน่ะลูกออกไปช้อปปิ้งซื้อชุดที่จะใส่ในงานได้แล้วน่ะลูก”แม่คาเมะเดินเข้ามาหาคาเมะที่วันนี้ดูดีกว่าวัน
อื่น
“ไม่ดีกว่าฮะ”คาเมะตอบปฎิเสธไป
“ไปเถอะลูก ออกไปเปิดหูเปิดตาหน่อยเถอะลูก”แม่พูดอย่างเว้าวอน
“ก็ได้ฮะ”คาเมะรับคำ.......บางทีเค้าออกไปข้างนอกอาจจะดีขึ้นก็ได้..........
ว่าแล้วคาเมะก็เปลี่ยนชุด.......ขับรถส่วนตัวออกไปยังห้างที่ต้องการ
............................................................
“ริกะ เราไปดูชุดตรงโน่นกันดีกว่า”จินจูงมือริกะที่ถือไอติมโคนในมือให้เดินตาม
“ป่าปาชุดนี้สวยไม๊ค่ะ”ริกะหยิบชุดกระโปรงสีชมพูน่ารักขึ้นมาให้จินดู
“สวยมากเลยริกะ ริกะชอบชุดนี้หรอ”จินถามเมื่อเห็นริกะให้ความสนใจกับชุดนี้เป้นพอเศษ
“ค่ะ”ริกะตอบสั้นๆ.....จินหยิบชุดจากมือเล็กยื่นให้พนักงานขายพร้อมบัตรเครดิตสีทอง............
“คาเมะ”จินหันไปเห็นคนนึงเดินผ่านร้ายที่เค้ารอยืนรับของจากพนักงานอยู่.........คล้ายคาเมะมาก.ทำให้ต้องเผลอเรียก
ชื่ออกมา............อีกใจก็คิดว่าไม่น่าจะใช่...........
“ป่าป๊าค่ะ ของได้แล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะ ริกะหิวจะแย่แล้ว”ริกะเขย่ามือจินให้ตื่นจากภวังค์
“ป่ะ..ไปลูก”จินเดินพาริกะไปยังร้านค๊อฟฟี่ช้อปเล็กๆ.....โดยที่ยังนึกถึงเรือ่งเมือ่กี้อยู่
ริกะหยิบเมนูขึ้นมา สั่งอาหารตามใจชอบ......ไม่สนใจจินสักนิด....เรื่องกินใหญ่กว่าจินเป้นไหนๆ
“จินที่นั่งรออาหารก็มองไปรอบๆร้าน....แต่ก็ต้องสะดุดที่ร่างหนึ่ง.......กำลังเดินเข้ามาภายในร้าน.....ใส่แว่นสีชา.....รูปร่าง
หน้าตาคล้ายคาเมะมาก..........คยเดียวกะที่เจอที่ร้านขายเสือ้ผ้า........ต้องใช่คาเมะแน่ๆ
“ริกะ เด๋วป่าป๊ามาน่ะลูก”จินบอกริกะแล้วเดินไปยังร่างบางที่ยื่นสั่งเค้กกลับบ้านอยู่ที่เค้าเตอร์
“คาเมะ”จินกะซิบข้างหู ทำเอาคนฟังขนลูกซู่
“อ๊ะ จิน”คาเมะหันมาก็ต้องตกใจไม่น้อยเมื่อคนนั้นคือจิน...ที่เฝ้าคิดถึงมาตลอด
“ขอโทดน่ะครับ เค้กที่สั่งฝากไว้ก่อนน่ะครับ”จินหันไปบอกกับพนักงาน
“คาเมะ ชั้นขอเวลานายสักครู่”จินจับข้อมือคาเมะพาคาเมะออกมายังบันไดหนีไฟ
“นายกลับมาเถอะคาเมะ”เมือประตูปิดลง..ร่างหนาก็เข้าโอบกอดคาเมะอย่างคิดถึง........
“กลับมาเถอะคาเมะ รู้ไม๊ไม่มีนายมันทรมานแค่ไหน”น้ำตาที่เก็บมานานไหลลง..........ทำเอาร่างเล็กพูดไม่ถูก
“จินพอเถอะ ชั้นกลับไปไม่ได้อีกแล้ว”คาเมะที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน ดูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ทำไมหล่ะคาเมะ กลับมาเถอะน่ะ ชั้นขอร้อง”จินเพ้ออย่างทรมาน
“ก็เพราะชั้นต้องทำตามคำสั่งของพ่อไงจิน ชั้นกลับไปไม่ได้”คาเมะพยายามอธิบายให้จินฟัง
“แล้วนายจะให้ชั้นทำยังไง ถึงจะได้นายคืนมา”จินจ้องเข้าไปในแววตาคู่นั้น...ที่ข้างในมีเค้าอยู่ตลอด
“ชั้นไม่รู้ นายต้องพูดกับพ่อชั้น อธิบายให้เค้าเข้าใจ”คาเมะหาทางบอกจิน
“ได้ งั้นวันงานเจอกันน่ะคาเมะ ไม่ต้องเป็นห่วง ชั้นจะพานายกลับมาให้ได้”จินพูดอย่างมั่นใจ...ประทับริมฝีปากนุ่มที่คิด
ถึงมานาน...........
“ชั้นต้องไปแล้วหล่ะจิน”คาเมะพูดอย่างเสียดาย
“ไม่อยากให้ไปเลยคาเมะ แต่นายไม่ต้องห่วงน่ะ อีก2วันวันงานชั้นจะพานายกลับมาให้ได้”จินกอดคาเมะอย่างแนบแน่...เพิ่มความมั่นใจให้ทั้งคู่
To..Be..Con
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
