--Part 5
“สวัสดีครับทุกท่าน..ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วนะครับที่จะเปิดตัวประธานบริษัท KKจิวเวอรี่”เสียงพิธีกรดังขึ้นเรียกสายตาแขกทุก
ท่านมาจับจ้องหน้าเวที............................ร่างที่บอบบางใส่สุดราตรียาวสีขาว...........ใส่สร้อยเพชรเม็ดเบ่อเร่อ......แสงวูบวาบ
เรียกเสียงปรบมือจากทุกคน...................ร่างบางที่เดินควงแขนกับเลขา มาหยุดหน้าเวที
“สวัสดีฮะ...ผมคาเมะนาชิ คาซึยะ”คาเมะพูดขึ้น ทุกสายตาหันมาจับจ้องที่เค้า............ผู้ชายหรือเนี่ย??..........แต่คนที่อึ้งยิ่ง
กว่า..................อาคานิชิ จิน..............สายตาที่มองคาเมะอย่างไม่ผ่อนละ..............สวย..............ขาว.........ร่างกายที่เคย
สัมผัส รู้ลึกทุกซอกทุกมุม.....................แต่วันนี้กลับสวยกว่าวันไหนๆ.........
“ที่ผมต้องแต่งแบบนี้ มันเป็นคอนเส็บเปิดงานอ่ะครับ แหะๆ.ไม่ได้อยากแต่งเท่าไหร่ ขอเชิญทุกท่านสนุกกับงานได้เลย
ครับ”คาเมะพูดขำๆออกมากับการที่ต้องแต่งตัวแบบนี้........คาเมะ ละออกจาไมล์ตรงหน้า เดินทักทายแขกต่างๆที่เข้ามาร่วม
ในงานนี้..................
“จินฮะๆ.......ประธานบริษัทนี้สวยจังน่ะครับ เหมือนผู้หญิงเลยน่ะครับ”ยามะที่ตามจินมาด้วยเขย่าแขนจินเบาๆให้ดูคาเมะที่
สง่า..........เด่นที่สุด............จินที่จ้องมองคาเมะอยู่แล้ว............เลยไม่สนใจกับคำพูดของยามะเลยสักนิด..........................
“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วน่ะครับ ผมอยากให้ทุกคนสนุกในงานนี้ เชิญท่านที่สนใจเต้นรำกลางฟอร์ได้เลยน่ะครับ”พิธีกรพูดขึ้น
เชิญชวนแขกต่างๆให้ร่วมสนุกกันงาน
“ขอโทษครับ.....ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้ไหม๊ครับ”ยูอิจิที่เดินมาโค้งยื่นมือไปหายามะ แต่ยามะไม่สนหันกลับไปหาจิ
น..............เมิน.............
“จินฮะ................อ่าว หายไปไหนแล้ว”หันไป แต่พบกับความว่างปล่าว.........จินหายไปไหนแล้ว..................
**************************
“ขอโทษครับ......ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้ไหมครับ”จินก้มหน้าพร้อมยื่นมือเพื่อรอการตอบรับจากคนข้างหน้า.................คาเมะที่คุยกับนักธุรกิจคนอื่นอยู่หันมา ยืนมือตอบรับอย่างดี
“ขอตัวนะฮะ”คาเมะหันไปพูดกับแขกที่คุยอยู่ยื่นมือออกมาตอบรับร่างสูง.................จินโอบเอวไว้ทันที................กระชับ
แน่น…………..
“นาย!!...”คาเมะตกใจ สะดุ้ง....เฮือก.....คนที่อยู่ข้างหน้าเค้าไม่ใช่ใครที่ไหน........อาคานิชิ จิน.......จำได้ดี คนที่ทำร้ายเค้า...........เพื่อการชดใช้
“อ่าว....ยังจำได้หรอ...นึกว่าลืมไปแล้ว...คุณลูกหนี้”จินยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆหูคาเมะ คาเมะพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกจาก
อ้อมแขนที่แข็งแกร่ง...............แต่ไม่มีประ โยชน์ ร่างใหญ่กระชับให้แน่นกว่าเดิม
“อ่ะ.......ให้เกียรติกันหน่อยสิครับ....เต้นรำอยู่นะครับ”จินพูดยั่วโมโหคาเมะ…………คาเมะนิ่งทันที
“นี่นาย...ชั้นไม่ได้เป็นลูกหนี้นายแล้วนะ”คาเมะพูดใส่หน้าจินอย่างแรง.......แต่ก็ได้ยินกัน2คน...........เท่านั้น
“แน่หรอ...นายนี่เก่งไม่เบา....ที่สามารถสร้างบริษัทใหม่ขึ้นมาได้...แต่บริษัทเก่านายก็ยังค้างชั้นอยู่ดี”การเต้นรำที่แสนจะอึดอัด
ของร่างบาง.............ไม่เหมือนคู่อื่นที่ดูหวานแหว๋ว.........................
“ชั้นจะชดใช้ให้ทั้งหมด....และให้เร็วที่สุดด้วย”
“ที่ว่าทั้งหมดเนี่ย...............มันรวมตัวนายด้วยรึป่าว”จินกระซิบข้างหูคาเมะ ทำให้จมูกเฉียดแก้มใสๆ................คนที่อยู่ใน
อ้อมแขนขยะแขยงเต็มที..............................
“นี่นาย...”ทำหน้าบึ้งใส่
“ทำไมหรอ....หรือว่าจะเบี้ยวกัน”กระซิบอีกครั้งที่หู........กระชับเอวให้แน่นกว่าเดิม
“ฉันไม่เบี้ยวนายหรอก....สิ้นปีนี้ฉันจะใช้คืนให้นายครึ่งนึง……ขอตัว”
“ครับคุณผู้หญิง”ปล่อยแขนออกจากร่างเล็ก......ผายมือโค้งขอบคุณเล็กน้อย…………..ร่างเล็กเดินออกมาจากอ้อมแขนที่แสนจะอึด
อัด.................
คาเมะเดินทักทายพูดคุยกับแขก แต่การกระทำที่เค้าทำ อยู่ในสายตาของจินตลอด...................
“สวัสดีครับ....ผมฮิเดอากิ ทักกิซาว่า”ชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามายื่นมือทักคาเมะ
“สวัสดีครับ.....ผม คาซึยะ”ร่างบาวยื่นมือตอบ แต่ทักกี้จับมือที่เรียวสวยนั้นขึ้นมาจูบเบาๆ…………คาเมะตกใจ....รีบชักมือกลับ
“เอ่อ.........ไม่ทราบว่าพรุ้งนี้คุณพอมีเวลาว่างไหม๊ครับ”ทักกี้เป็นฝ่ายถามขึ้น
“ว่างครับ”คาเมะตอบเสียงฉะฉาน
“งั้นพรุ้งนี้ตอนเย็นไปทานข้าวกับผมน่ะครับ.........ผมมีเรื่องจะปรึกษา”ทักกี้มองคาเมะด้วยสายตาอัยหยาดเยิ้ม..............
เหมือนกับกำลังมองขนมเค้กที่หวาน............หอม................น่าลองชิม.........
“ได้ครับ”
“เจอกันที่ร้านxxx นะครับ”ทักกี้เป็นฝ่ายนัดสถานที่
“ขอตัวนะครับ”คาเมะเป็นฝ่ายขอตัวออกไปก่อน
“เจอกันนะครับ”ทักกี้ไม่วายที่จะจับมือสวยขึ้นมาจูบอำลา
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“จินฮะ....กลับบ้านกับเถอะครับ”ยามะหลังจากที่ไม่ได้อยู่กับจินในงานสักเท่าไหร่ เดินมาควงแขนจินอ้อนกลับบ้าน
“ยามะกลับไปก่อนนะครับ.......ผมมีธุระที่ต้องทำต่อครับ เด๋วผมให้ไอ้ยูไปส่ง”จินหันมาพูดกับยามะที่ตอนนี้ทำหน้างอน........
เป็นจวักอยู่แล้ว................อยู่ด้วยกันในงานยังจามากวนประสาทอีก.............แล้วถ้ากลับบ้านด้วยไม่ต้องเข้าหลังคาแดงเรยหรอเนี่ย......!!!~
“ก้อได้ครับ...........เด๋วพุ้งนี้ผมมาหาที่บริษัทนะครับ”
“ครับ”จูบส่งท้ายก่อนกลับบ้าน............ยามะเดินหน้าบานไปขึ้นรถกับยู
“ไอ้ยู ฝากด้วยนะเว้ย”ตะโกนไล่หลังเพื่อนที่เดินไปขึ้นรถ
“เออ....ฉันไม่จำปล้ำหรอก”ยามะหันมามองตาขวาง
++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากที่แขกทยอยกลับบ้านกันหมดร่างบางก็เดินออกมาจากลานจอดรถเพื่อขับรถกลับบ้าน.............แต่เมื่อเดินพ้นประตู
ออกมาเหมือนโดนมือใครฉุดเอาไว้.................ร่างบางโดนร่างที่ใหญ่กว่าทับจนติดกำแพง
“นาย!!”คาเมะตกใจกับคนตรงหน้า.....ไม่ใช่ใครที่ไหน.........เจ้าหนี้ของเค้าเอง..................จิน
“ฉันเอง..”จินบอกเสียงเรียบ ตาคมมองเข้าไปในตาของคาเมะด้วยสายตาที่โกรธแค้น จนร่างบางเริ่มสั่น............กลัว....กลัว
การกระทำของคนคนนี้
“ฉันเอง ทำไมหรอ”สายตายังไม่ลดละ จ้องจนคาเมะต้องเป็นฝ่ายหลบตาก่อน
“นายมีอะไร ว่ามา ฉันจะกลับบ้าน”คาเมะบอกเสียงเรียบเหมือนกัน
“จำเป็นต้องมีด้วยหรอ.....หรือว่ามีนัดกับไอ้ตาบ้านั้น”ใคร..........ไอ้ตาบ้าไหน..............ร่างบางคิ้วขมวดติดกัน..............ไม่รู้คน
ไหน
“แค่นี้ก็จำไม่ได้หรอ.........ไอ้คนที่จูบมือนายไง ท่าทางจะรักกันมากน่าดู”ร่างใหญ่พูดเสียงเย้ยๆ
เพี๊ยะ!!! มือที่บอบบางประทับเข้ากับหน้าของร่างใหญ่อย่างแรงทำให้หันไปตามแรง.................จินจับหน้าคาเมะ ประทับจูบที่
เร่าร้อน......ด้วยความโกรธ......คาเมะส่ายหน้า เบี่ยงหน้าหนี.........ร่างใหญ่บีบคางแน่นกว่าเดิม............น้ำตาไหลรินลงมา
อย่างไม่รู้ตัว.....................
รู้ตัว.....................ลิ้นอุ่นๆสอดแทรกเข้าไปในช่องบางที่ต่อต้าน ลิ้นหนาของร่างใหญ่เป็นฝ่ายรุกเร้าแต่ร่างบางที่ปฏิเสธ ลิ้นทั้ง
2พัวพันด้วยอารมณ์ที่เร่าร้อนของทั้ง2ฝ่าย...............ฝ่ายหนึ่งด้วยความโกรธ..................แต่อีกฝ่ายหนึ่ง ด้วยการปฏิเสธต่อ
ต้าน แต่เหมือนยอมรับโดยสิ้นเชิง.........จินละออกจาสัมผัสนั้น..............ร่างบางหายใจหอบถี่.......
“มานี่”จินลากคาเมะ ขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล..........แต่มีรึร่างบางจะยอมง่ายๆ..........ทั้งกระโดด สลัดออกจาการเกาะกุมของ
ร่างใหญ่ แต่ก็ไม่เป็นผล ร่างใหญ่บีบข้อมือให้แน่นกว่าเดิม........เกิดรอยแดงช้ำที่ข้อมือของร่างบาง
“โอ๊ย!!......ปล่อย”ร่างบางโดนเหวี่ยงเข้าไปในรถคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล ร่างใหญ่ขึ้นรถขับออกมาอย่างรวดเร็ว
++บ้านอาคานิชิ+++
“ปล่อย......นายพามาที่นี่ทำไม”คาเมะที่ถูกจินอุ้มเข้ามาดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของจิน
ตุ๊บ!!ร่างบางถูกเหวี่ยงลงไปบนเตียงอย่างแรง
“ก็มาระลึกความทรงจำไง”ร่างใหญ่พูดไม่วายที่จะถอดเสื้อสูทตัวหรูที่ใส่อยู่ออกด้วย ตามด้วยเสื้อตัวใน
“อะไร.......นายจะทำอะไรของนาย”คาเมะที่เขยิบจนหลังชนกับหัวเตียง ร่างใหญ่คลานเข้ามาเรื่อยๆ หน้าอยู่ตรงหน้าของร่าง
บาง
“ดูสิว่า ลีลาของชั้นจะสู้กับไอ้บ้านั่นได้รึป่าว”
“อื้....”ปากแดงระเรื่อที่จะเถียงกลับไปแต่ โดนปิดประกบด้วยปากของอีกฝ่าย.....ที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า............ร่างใหญ่ค่อยๆ
แทรกลิ้นเข้าไปสัมผัสภายในอย่างเร่าร้อน ลิ้นเกี่ยวพันกับร่างเล็กที่ลิ้นแข็งไม่ตอบรับสัมผัสนั้น........น้ำตาใสๆของร่างเล็ก ไหล
ลงมาอาบแก้มแดงระเรื่อทั้งสอง…….มือหนาๆลูบไล้ไปตามรังดุม ปลดกระดุมออกทีละเม็ด.............ละเม็ด...................กระดุม
ทุกเม็ดถูกปลดออกเผยให้เห็นแผ่นอกที่เนียน............ขาว...................จินละจากสัมผัสที่ปากเลื่อนลงมาซุกไซร้ที่ซอก
คอ............ร่างบางไม่ส่งเสียงร้องออกมา ได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น.......อย่าแสดงความอ่อนแอให้คนคนนี้เห็นเด็ด
ขาด........................ขบเม้มให้เป็นรอยแดงๆเอาไว้ตามซอกคอขาว........ริมผีปากกับลิ้นอุ่นๆไซร้ลงมาเรื่อยๆ.............
เรื่อยๆ...........ขบเม้มให้เป็นรอยแดงตามแผ่นอกที่ขาวเนียน..........คาเมะได้แต่บิดกายขัดขืน....
........แต่ดูเหมือนเป็นการเย้ายวนมากกว่า............จินเลื่อนริมฝีปากมาถึงยอดออกสีชมพูที่ชูชัน...................เลีย
เบาๆ...................รอบๆ...........ฟันขบเบาๆให้เกิดรอยแดงๆเอาไว้...................เลื่อนจากยอดอกอีกข้างมายังอีก
ข้าง........................ร่างบางที่ตอนนี้น้ำตาไหลพรากลงมาที่แก้มทั้งสองข้าง................หลับตาแน่น..............เกลียด........
เกลียดคนคนนี้ที่สุด...............................คนที่ทำร้ายเค้าหลายครั้ง.....................อาคานิชิ จิน..................
ลิ้นอุ่นๆที่สัมผัสอยู่เลื่อนลงมาจนถึงสะดือ เลียรอบๆ เลื่อนลงมาจนถึงท้องน้อย...............มือปลดก็ทำหน้าที่ปลดกระดุมกางเกง
ของอีกฝ่าย
“อย่าน่ะ.......อย่า.....ขอร้องหล่ะ”เป็นเสียงแรกที่คาเมะส่งเสียงออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น
“เหอะๆ.........อย่าลืมสิ นายต้องชดใช้ชั้น”มือหนายังทำหน้าที่ต่อไป ปากก็ทำหน้าที่ส่งลิ้น เข้าไปควานหาความหวานภาย
ใน.........มือเกาะกุมส่วนที่อ่อนไหวของคาเมะ...รูดขึ้นรูดลงอย่างเร็วๆ
“อื้อๆ”คาเมะครางประท้วงอยู่ในลำขอ เสียงที่ไม่สามารถลอดเล็ดออกมาได้ เนื่องจากปากของจินที่ปิดเอาไว้ จินละออกจาก
แดงระเรื่อและเลื่อนลงมาใช้ปากครอบครองส่วนนั้นไว้...........เลียตรงยอด ขบเม้มเบาๆ แต่ก็ยังไร้เสียงครางของร่าง
บาง...............มีแต่น้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองข้างไว้…………….น้ำที่กักขังอยู่ภายในเป็นเวลานาน ถูกปลดปล่อยออกมา จินอมเอาไว้
เลื่อนริมฝีปากมาประกบปากแดงระเรื่อ ส่งน้ำที่ร่างบางปล่อยออกมาเข้าไปภายในปากของร่างบาง......................ให้ได้ลิ้มลอง
น้ำที่ถูกปลดปล่อยออกมาของตัวเอง.....ว่ารสชาติเป็นอย่างไร.................
“หึ.......อร่อยไม๊หล่ะ” คาเมะขยะแขยงเต็มทีกับการกระทำ................
To..Be..Con
เฮ้ออออออมันทำอะไรกันเนี้ยยยยยยยยยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
