กำแพงใจ ผู้ประพันธ์ "ใบปอ"
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: กำแพงใจ ผู้ประพันธ์ "ใบปอ"  (อ่าน 281958 ครั้ง)

perfectpie

  • บุคคลทั่วไป
มารอ.... :call:

ออฟไลน์ IIMisssoMII

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2030
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-2
 :L1: :call: :L1:

koi

  • บุคคลทั่วไป
 :call: :call:

perfectpie

  • บุคคลทั่วไป
ยังไม่มา... :z13: :z13:

ออฟไลน์ tianqin

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 228
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +270/-1
ก่อนอื่นแจ้งข่าวเรื่องการตีพิมพ์ใหม่ของหนังสือเรื่องนี้นะคะ สำหรับคนที่จองไว้อดใจรอหน่อยนะคะ ใบปอฝากมาบอกว่ากำลังติดต่อสำนักพิมพ์ที่รับพิมพ์เป็นเล่มๆและไม่แพงอยู่คะ คงรอได้นะคะ

เรื่องนี้ใกล้จบแล้วล่ะ หลังจากจบเรื่องนี้ ผู้ประพันธ์ใบปอก็มีเรืองใหม่ที่กำลังเขียนอยู่สดๆร้อนๆไม่เคยตีพิมพ์หรือลงที่เว็บไหนมาก่อน มาต่อให้ได้อ่านกันคะ อดใจรอนะ :3123:
ไปอ่านกันต่อเลยคะ
.............

แจ็คและไคซัคถูกพาตัวไปขึ้นเครื่องบินแล้วมุ่งหน้าไปยังเกาะตามที่แจ็คบอกในคืนนั้น  ตลอดเวลาไคซัคนั่งคอพับคออ่อนมีสติบ้างไม่มีบ้างเพราะเสียเลือดไปมาก กว่าจะมาถึงเกาะก็เกือบเที่ยงของอีกวัน  แจ็คถูกต้อนลงเรือเล็กแต่แยกกันคนละลำกับ
ไคซัค ทำให้เขาพลาดโอกาสที่จะช่วยไคซัคไปอย่างน่าเสียดาย  เมื่อแผนแรกไม่สำเร็จแจ็คจำต้องพาพวกมันขึ้นเกาะ
เที่ยงตรง...คือเวลาเดียวที่ตะวันเสมือนไร้เงา  แจ็คเดินนำเข้าไปยังช่อง กว้างขนาด 3เมตร ที่ปกติจะถูกห่อหุ้มด้วยไอน้ำจนมองไม่เห็นทางเข้า ยกเว้นยามเที่ยง ไอน้ำจึงจะน้อยลง  นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกน้องของไคซัคหาทางเข้านี้ไม่เจอ
ชายฉกรรจ์ทั้ง 6คน ตามประกบแจ็คและไคซัคอย่างแน่นหนาในตอนแรก  และค่อยๆคลายความระมัดระวังลง เนื่องจากมั่นใจในประสิทธิภาพของยาพิษว่าจะทำให้แจ็คไม่กล้าเล่นตุกติก 
แจ็คเหลือบมองราชองครักษ์ร่างใหญ่ที่ถูกหามตามมาอย่างเป็นห่วง ไคซัคเสียเลือดมากขึ้นทุกที ใบหน้าซีดปากขาวจนเกือบเขียวแล้ว แต่ดวงตาที่มองมายังเขาแข็งกร้าวด้วยความจงชังและหยามเยาะในความขี้ขลาด
แจ็คพาทุกคนลัดเลาะขึ้นไปตามทางแคบชันที่เดินยากมากขึ้น  ในที่สุดก็ต้องเดินเรียงหนึ่ง มีพวกมันเดินนำหน้าหนึ่งคน และเดินแทรกกลางอีกคน     
“เมื่อไหร่จะถึงเสียทีวะ  อย่าให้รู้นะว่าแกเล่นตุกติกน่ะ  อย่าลืมล่ะว่ามีเพียงองค์ฟาฮัสเท่านั้นที่มียาแก้”
“น่าผมก็ยังไม่อยากตายหรอก ยังอยากใช้เงินไปอีกนานๆ เดินขึ้นไปถึงตรงนั้นนะแล้วค่อยๆไต่เลาะผนังไป  นี่...คอยดึงผมด้วยสิ ผมออกแรงไม่ได้นะ เกิดพิษกำเริบขึ้นมาผมก็พาไปไม่ถึงตราประทับพอดี”
พวกมันกัดกรามกรอดแต่ก็ยอมช่วยฉุดลากแจ็คไปแต่โดยดี ไคซัคหลับตานิ่งไม่เคลื่อนไหวปล่อยให้มันหามแคร่ขึ้นไปอย่างยากลำบาก
ในที่สุดทุกคนก็ไต่ขึ้นมาถึงลานกว้างช่วงปากปล่องถ้ำ ตรงกลางเป็นหุบเหวลึก แบ่งถ้ำออกเป็นสองฝั่ง  ไอน้ำจากลาวาเดือดเบื้องล่างพลุ่งฟุ้งขึ้นมาตลอดเวลา มีสะพานหินกว้างประมาณเมตรกว่าๆทอดข้ามไปฝั่งตรงข้าม แต่ไอน้ำจากเบื้องล่างพลุ่งขึ้นมาบดบังทางเดินส่วนใหญ่ไว้ 
แจ็คขยับจะเข้าไปก่อน  แต่พวกมันคนหนึ่งผลักอกเขาออกแล้วก้าวไปแทน ร่างหนาเลี้ยงตัวไปช้าๆ  แต่ไอน้ำทำให้หินเปียกและลื่น  ทั้งยังมองไม่ค่อยเห็นทางทำให้มันหยุดลังเล         
“ไปทางไหนวะ?”       
“ทางซ้าย…”แจ็คเอ่ยขึ้นมาลอยๆ มันก้าวตามที่ได้ยินทันที         
“อ๊ากกกก…”ร่างสูงใหญ่หล่นวูบหายลงไปต่อหน้าต่อตา  เสียงร้องโหยหวนบาดลึกเข้าไปในความรู้สึก  ทุกคนตะลึงอยู่กับที่         
“จะบอกว่าทางซ้ายน่ะเดินไม่ได้มันเป็นเหว” แจ็คแกล้งเอะอะและทำเป็นตกใจ         
“นี่มึงเล่นตุกติกเหรอ!ตายเสียเถอะมึง” สมุนคนหนึ่งกดปืนเข้าที่หัวแจ็ค แต่หัวหน้าของมันยึดไหล่ไว้  แจ็คแกล้งร้องโวยวายดังลั่น         
“นี่คุณ  เพื่อนคุณฟังอะไรที่ไหน ผมยังพูดไม่ทันจบก็พรวดพราดเข้าไป  ถ้ามันไปกันง่ายๆเขาจะเอามาซ่อนไว้ที่นี่เหรอ?”         
“ฮึ่ม!ไอ้กะล่อน…อย่าให้จับได้นะว่าแกคิดเล่นตุกติก  ถ้างั้นแกนำไป”         
“จะดีเหรอหัวหน้า”         
“หุบปากหรือแกอยากจะเป็นคนนำแทนมัน”         
“ไม่ครับผม” ลูกน้องยูซุฟหน้าเจื่อน  และหันมากระทุ้งปืนที่หลังแจ็ค
“ไปสิ!”
“คร๊าบ…แล้วคนเจ็บจะเอาไง  พาไปด้วยยากนา”
พวกมันหันมองไคซัคอย่างหนักใจ  ลำพังเดินตัวเปล่าก็ลำบากอยู่แล้ว นี่ยังต้องหามร่างสูงใหญ่ที่ทั้งหนาทั้งหนักไปด้วยอีก         
“แกนั่นแหละแบกไป”         
“อ้าว!ถ้าพลาดตกลงไปทั้งคู่ ใครจะเปิดเอาตราประทับให้นายคุณ  ผมว่าปล่อยเขาไว้ฝั่งนี้แล้วเราไปช่วยกันเอาตราประทับกลับมาให้เขาเปิดไม่ดีกว่าเหรอ”         
“…ก็ได้  แกเฝ้ามันไว้ ที่เหลือไปด้วยกัน” ยูซุฟสั่งสมุนคนหนึ่งให้เฝ้าไคซัค
“ครับผม”         
“นำไปได้แล้ว อย่าลีลาให้มากนัก”         
“ทางนี้ครับ  ตามผมมาเลย...ที่สำคัญ อย่าก้าวออกจากรอยเท้าผมแม้แต่ก้าวเดียว เดี๋ยวจะหาว่าผมเล่นตุกติกอีก”
แจ็คเดินนำช้าๆ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวัง  คนที่ตามมาเหงื่อหยด  พยายามก้าวตามรอยต่อรอยไม่ให้พลาด กว่าจะไปได้สักเมตรกินเวลาหลายนาที  ดังนั้นการข้ามสะพานหินแคบและปกคลุมด้วยไอน้ำหนาจึงใช้เวลาเกือบชั่วโมง
ก้าวพ้นสะพานหินมาได้หลายคนถอนหายใจพรู  แจ็คลอบยิ้มหยันก่อนจะแกล้งนำพวกมันมุดลอดช่องเล็กช่องน้อยเข้าทางโน้นวนออกทางนี้  เสียงพวกมันบ่นอุบแต่ก็จำต้องตามชายหนุ่มไปติดๆ  เพราะหากคลาดกันคงหลงอยู่ในถ้ำนี้แน่
เกือบ2ชั่วโมงกว่าแจ็คจะพาทุกคนมาถึงลานหินกว้าง  ตรงหน้าคือแผ่นหินตัดตรงที่ราบเรียบราวกับถูกสร้างด้วยน้ำมือมนุษย์  ตอนนี้ไม่มีใครคุมตัวแจ็คเลยสักคน  เพราะแต่ละคนยืนบ้างนั่งบ้างหอบกันตัวโยน 
“ตรงไหนวะ?”         
ไฟฉายกำลังสูงถูกส่องสว่างจ้า  แจ็คชี้ไปยังแผ่นหินเรียบเสมอตรงหน้า     
“ที่เนี่ยเหรอ?...ไม่เห็นมีร่องรอยอะไรเลย?”   
 “คุณไม่เคยดูอาราดินกับตะเกียงวิเศษเหรอ  โอเพนเซซามีไง”         
“ต้องท่องคาถาด้วยเหรอนี่” พวกมันเหลียวมองหน้ากันเลิกลั่ก  แจ็คกลั้นหัวเราะด้วยความขันแกมสมเพช
“เปล่าหรอกผมล้อเล่น เห็นคุณซีเรียสก็เลยชวนคุย...โอ้ย!”แจ็คถูกกระชากจนลอยลิ่วไปกระแทกผนังถ้ำ  ยูซุฟจ้องชายหนุ่มตาแทบถลนด้วยความโกรธและอายที่ถูกไอ้หนุ่มต่างชาติหลอกปั่นหัวอีกครั้ง     
“อย่าได้บังอาจมาล้อเล่นกับคนอย่างข้า  ไปเอากล่องตราประทับมาได้แล้ว”
ยูซุฟเหวี่ยงแจ็คลงกับพื้น  แจ็คไอโขลกลูบคอที่ยังเป็นรอยแดงไปมาก่อนลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าผนังเรียบเป็นเงา  แต่หากสังเกตให้ดีๆในลายหินจะมีริ้วสีแดงเส้นเล็กๆพาดพันเป็นลวดลาย  แจ็คลูบปราดไปตามลายจนเมื่อสะดุดที่มุมหินด้านหนึ่งชายหนุ่มก็ออกแรงผลักเบาๆ  หินก้อนนั้นก็เลื่อนราวกับมีชีวิต 
ลูกน้องของชีคฟาฮัสอ้าปากค้างเมื่อผนังราบเรียบตรงหน้าแยกออกจากกันเป็นช่อง  ที่พื้นตรงกลางเป็นหลุมกลมเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ7นิ้ว ลึกลงไปหนึ่งช่วงแขนพอดี 
“อยู่ในนั้น”
สมุนคนหนึ่งปราดเข้าไปหาช่องสี่เหลี่ยมดำมืดแล้วล้วงมือเข้าไปอย่างรวดเร็ว         
“เฮ้!เดี๋ยว…”         
“โอ๊ย!”ไม่ทันขาดคำร่างหนาก็ผงะหงายหลัง  แมงมุมตัวเล็กจิ๋วไต่พรูขึ้นมาตามแขน ไหล่  และไต่ขึ้นบนศีรษะจนยุบยับไปหมด         
“ว่าแล้วเชียว”แจ็คส่ายหน้าอย่างสมเพช  ไม่อยากเชื่อว่าชีคฟาฮัสจะมีลูกน้องซื่อบื้อ แบบนี้
“ช่วยด้วย…อ๊อก..มันมี…พิษ…” หมอนั่นตาเหลือก ยกมือขึ้นกุมคอ เดินโซเซ    ก่อนจะล้มฟาดโครมลงไปนอนกรอกตาด้วยความหวาดกลัว   
“เฮ้ย!อะไรวะ?”  หนึ่งในสี่ร้องออกมาอย่างขวัญกระเจิงเต็มที่  เมื่อครู่ก็ตกสะพานหินไปหนึ่งคนแล้ว  นี่ยังมีโดนแมงมุมพิษกัดเอาอีก  ทำให้พวกมันขวัญบินไปหมด
“อย่าเอะอะไปน่า  เขาแค่ชาตรงที่ถูกกัดเท่านั้น  อาจจะเจ็บหน้าอกในรายที่แพ้แต่ไม่เป็นไรมากหรอก  พอออกไปผมจะทำยาพอกให้” แจ็คบอกหน้าตาเฉย 
แม้จะรู้ว่าหลังได้ตราประทับแจ็คต้องถูกฆ่าแต่เจ้าคนที่โดนแมงมุมพิษก็ยังไม่วายส่งสายตามีความหวังไปยังลูกพี่  ยูซุฟเมินมองไปทางอื่นก่อนจะหันไปกระทุ้งปืนเข้าที่หลังของแจ็ค
“เลิกเล่นได้แล้ว  ไปเอาตราประทับมาก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”     
“ก็ได้ๆ  ขอไฟแช็คหน่อยสิ ผมไม่อยากถูกกัดเหมือนเขา”
แจ็คลอยหน้าลอยตา  ยูซุฟกัดกรามกรอดด้วยความโกรธ  แต่ก็จำต้องส่งไฟแช็คให้  แจ็คหันซ้ายหันขวาก่อนจะก้มลงดึงผ้าโพกศีรษะจากเจ้าคนที่โดนแมงมุมกัดหน้าตาเฉย  มันทำตาเหลือกเหมือนจะประท้วงแต่ไม่มีใครสนใจ  แจ็คม้วนผ้าเป็นก้อนกลมๆแล้วจุดไฟโยนเข้าไป  ครู่เดียวแมงมุมสีขาวนับพันก็พรูออกมาแล้วซุกเข้าหาซอกหลืบใต้ก้อนหินทันที         
“พวกมันไม่ชอบแสงไฟเท่าไหร่  เอาละขอไฟฉายผมหน่อย” แจ็คส่องดูจนแน่ใจว่าไม่มีพวกมันจึงมองหาสลักภายใน 
แจ็คหมุนสลักไปทางซ้ายช้าๆ  ช่องหินเล็กแคบก็เลื่อนเปิดขยายออกกว้างทันที  กล่องโลหะสีเขียวปีกแมลงทับก็ปรากฏแก่สายตา  แจ็คมองนิ่ง...สิ่งนี้เองที่พรากพ่อไปจากเขา  ของที่พ่อใช้ชีวิตแลกเพื่อปกป้องมันไว้  และเขาก็จะใช้ชีวิตแลกเพื่อปกป้องมันไว้ให้คนที่รักเช่นกัน         
“มันอยู่นี่” แจ็คแกล้งถอยกรูดพลอยพวกมันประสาทเสียต่างรีบถอยหนีกันพัลวัน       
“ก็เอาขึ้นมาสิ”         
“แต่…เอ่อ…”         
“อะไรอีก...อย่าให้ฉันโมโห” ยูซุฟหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธจัด       
“ผมไม่มีถุงมือจะหยิบมันได้ยังไง”         
“ทำไมจะหยิบไม่ได้!”         
“ก็กล่องนี่มันอยู่ในรังแมงมุมพวกนั้นนะ  มันขับพิษออกมาจนเคลือบกล่องไว้เต็มไปหมด ใครจะไปกล้าหยิบเล่า”แจ็คแกล้งโวยทั้งที่รู้ว่ามันไม่ใช่เมือกพิษ         
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า  พิษในร่างกายแกมันร้ายแรงจนพิษอื่นๆทำอะไรแกไม่ได้อยู่แล้ว  อย่าเรื่องมาก  หยิบมันออกมาแล้วเราจะได้ไปกันเสียที”         
“…ก็ได้…มันจะเป็นอะไรไหมเนี่ย…น้ำพิษเพียบเลย  อึบ!”
แจ็คค่อยๆดึงกล่องขึ้นมาช้าๆ  พวกมันหลีกอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเขายกกล่องที่มีแต่เมือกคาวผ่าน  ต่างคนต่างไม่อยากให้แจ็คสัมผัสด้วยเกรงพิษจากแมงมุมบนกล่อง  แจ็คแกล้งเดินโซซัดโซเซ ราวกับกล่องหนักมากแต่ไม่ใครยอมช่วย         
“นี่คุณ มันหนักนะ  จะให้ผมแบกคนเดียวเหรอ”         
“อย่าพูดมาก รีบนำไปได้แล้ว”
แจ็คบ่นพึมพำแต่ก็ยอมแบกกล่องเดินนำกลับไปตามช่องทางเดิม  เจ้าคนที่ถูกแมงมุมกัดกรอกตาตามสายตาวิงวอน  แต่ไม่มีใครสนใจช่วยพากลับมาด้วยแจ็คแกล้งทำเป็นหอบเหนื่อยเพื่อถ่วงเวลาจนไปโผล่ที่สะพานอีกครั้งก็เกือบมืด  ทำให้มองแทบไม่เห็นสะพาน  เมื่อแจ็คเริ่มก้าวนำช้าๆ  ทุกคนเดินตามรอยเท้าชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง   แจ็คเหลือบมองฝั่งตรงข้ามสลับกับนาฬิกาที่ข้อมือเป็นระยะ
ขณะที่ทุกคนอยู่กลางสะพานพอดีก็บังเกิดเสียงประหลาดหวีดผ่านอากาศมาดังสนั่น   แจ็คพุ่งพรวดข้ามสะพาน  อาศัยไอน้ำแน่นหนาอำพรางตัวไว้
สมุนของชีคฟาฮัสตะลึงเมื่อฝูงค้างคาวนับพันพุ่งออกมาจากถ้ำดำมืดโถมเข้าหาพวกมันดุจกระแสน้ำเชี่ยวกราก  พวกมันพยายามจะข้ามสะพานให้ทันแจ็ค แต่ทางเปียกลื่นที่แทบมองไม่เห็น กับฝูงค้างคาวที่บินมาปะทะมากขึ้นทุกทีทำให้ต้องหมอบลงกับพื้นไม่อย่างนั้นอาจพลาดตกไปเบื้องล่าง
แจ็คพุ่งตัวลงจากสะพานแล้วโยนกล่องตราประทับในมือให้สมุนที่จ่อปืนอยู่ที่ศีรษะไคซัค 
“เฮ้!รับ”
หมอหันขวับมาทันเห็นกล่องแวบๆก็เผลอรับโดยอัตโนมัติทำให้ปืนหล่นจากมือ   แจ็คถีบโครมเข้ากลางตัวมันกระเด็นไปฟาดกับผนังแล้วรูดลงสลบคาที่         
“คุณไคซัคเร็วเข้า” แจ็คปราดไปคว้ากล่องมายัดใส่เป้แล้วลากร่างหนาหนักไปยังถ้ำอีกด้าน       
“อย่าให้มันหนีไปได้!” เสียงตวาดลั่นมาจากสะพาน  แจ็คเหลือบมองแวบเดียวแล้วกระชากไคซัคหลบหลังก้อนหินใหญ่.....เปรี้ยง!ๆๆๆๆ   ฟิ้ว! 
เสียงลูกปืนกระทบก้อนหินข้างตัวถี่ยิบ  แจ็คสบถเบาๆที่คว้าปืนของพวกมันมาไม่ทัน  แต่ตอนนี้ชีวิตของไคซัคสำคัญกว่า ชายหนุ่มสับเท้าสุดชีวิต หิ้วปีกร่างหนาหนักให้พุ่งเข้าหาช่องทางอีกด้าน ความสูงของไคซัคทำให้การเดินทางทุลักทุเลยิ่งขึ้น  โชคดีที่ถ้ำมีซอกเล็กซอกน้อยเต็มไปหมดช่วยให้การติดตามยากขึ้น         
“อดทนไว้นะครับผมจะพาคุณไปจากที่นี่ให้ได้”
“นาย…อย่าออกแรง…ไม่อย่างนั้น…พิษ..”ไคซัคพยายามห้ามไม่ให้แจ็คออกแรง แต่หนุ่มลูกทะเลไม่หยุด เพราะเสียงฝีเท้าไล่หลังมาไม่ไกล แสดงว่าพวกมันข้ามสะพานมาได้แล้ว 
“ช่างหัวมันผมไม่สน  คุณไคซัคต้องรอดให้ได้นะ  มีแต่คุณเท่านั้นที่จะช่วยไนท์ได้  ผมจะไม่ยอมให้ใครได้ตราประทับไปเด็ดขาด  ทนหน่อยนะครับ”  แจ็ค ลากไคซัคผ่านซอกถ้ำมายังลานกว้างอีกด้าน  แล้วหยุดหอบหายใจกันทั้งคู่
“ฉัน…ขอ…โทษ  ที่เข้า…ใจ นายผิด…”
“ผมดีใจที่คุณเข้าใจผิด...ถ้าพวกเดียวกันยังเชื่อ ผมก็หลอกพวกมันได้เนียนสนิท” แจ็คตอบยิ้มๆแล้วหิ้วปีกไคซัคไปตามทางคดเคี้ยวจนมาทะลุในโพรงขนาดใหญ่ที่ค่อนข้างสว่างเพราะมีแสงลอดลงมาจากข้างบน
“แจ็ค…นายต้องมียาแก้พิษ”
“ช่างมันเถอะครับ  ที่สำคัญคือต้องช่วยให้คุณและตราประทับไปให้ถึงมือไนท์อย่างปลอดภัยต่างหาก”
รอยยิ้มของแจ็คอ่อนโยน  แต่ดวงตาที่สบกับเขาเยือกเย็นและแน่วแน่จนไคซัคหนาวหัวใจวูบ  ไม่มีวันที่เขาจะห้ามปรามแจ็คได้  เพราะแจ็คเลือกหนทางให้ตัวเองเรียบร้อยแล้ว    ใครจะคิดว่าแจ็คจะซ่อนความเด็ดเดี่ยวและแข็งแกร่งไว้ภายใต้เปลือกที่อ่อนโยนจนเหมือนอ่อนแอมาตลอด
 “ฝ่าบาทคงดีใจ…หากรู้ว่า…นายรักท่าน…แค่ไหน”
“ขอแค่เขารู้ว่าผมไม่ได้ทรยศเขาผมก็พอใจแล้ว  ตอนนี้คุณต้องทนหน่อยนะไคซัค  ผมต้องพาคุณออกไปก่อนที่มันจะตามเราเจอ”
ไคซัคอยากจะร้องครางด้วยความผิดหวังเมื่อพบว่าแจ็คพาเขามาสู่ทางตันแต่แจ็คกลับลากเขาลงน้ำ
“ทาง…ตัน…แล้วนะ”
“ผมรู้จักถ้ำนี้ทุกซอกทุกมุมไม่ต้องห่วงนะครับ...แต่ผมคงต้องขอยืมกัฟฟียาของคุณหน่อย” เพราะเป็นของประทานแจ็คจึงไม่กล้าหยิบเอง ด้วยเกรงจะเป็นการดูหมิ่นอีกฝ่าย
ไคซัคปลดผ้าโพกส่งให้แม้จะต้องกัดฟันด้วยความเจ็บอยู่ตลอดเวลาก็ตาม แจ็คสวมชูชีพให้ไคซัคแล้วใช้ผ้าโพกศีรษะของไคซัคมัดร่างหนาหนักไว้บนหลังแล้วค่อยๆเลื่อนตัวลงในน้ำช้าๆ
“กลั้นใจไว้เดี๋ยวนะครับ”
ไคซัคกัดฟันแน่นเมื่อแผลกระทบกับน้ำทะเล  ทั้งปวดทั้งแสบแต่ก็ทำให้เขามีสติมากขึ้น  อึดใจหนึ่งจริงๆแจ็คก็พาไคซัคดำลอดเข้ามาโผล่อีกด้าน
ผนังถ้ำที่ดูเหมือนตันเมื่อมุดลอดเข้าไปกลับเป็นโพรงสูงเกือบสองเมตรอยู่ด้านใน  แต่บางช่วงหินก็งอกลงมาเกือบจรดแผ่นน้ำ  แจ็คต้องดำน้ำเป็นระยะๆเพื่อให้ใบหน้าของไคซัคลอยอยู่เหนือน้ำเสมอ  โชคดีที่มีชูชีพช่วยประคองให้ไคซัคปลอดภัยและเบาแรงในการลาก
ไคซัคกัดกรามกรอด  แค้นใจที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย ต้องเป็นภาระให้คนที่เขาดูหมิ่นมาตลอด  วันนี้แจ็คได้พิสูจน์ถึงหัวใจรักที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เขาหรือใครจะอาจเอื้อม  เขาเชื่อแล้วว่าองค์รามิลเลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ  เพราะสิ่งที่แจ็คทำเพื่อพระองค์คือรักที่ให้ด้วยชีวิต
สายลมเย็นเอื่อยค่อยๆแรงขึ้น  จู่ๆผนังถ้ำดำมืดก็หายวับเมื่อแจ็คพาเขาหลุดออกมายังทะเลกว้าง  ท้องฟ้ามืดพราวด้วยดาวนับล้าน
“จะ…ไป…ไหนแจ็ค?”         
“เราจะไปเกาะข้างหน้านั่น  เห็นไหมครับ/”   แจ็คชี้ให้ไคซัคดูเกาะใหญ่ที่มองเห็นอยู่ไกลๆ   ถึงจะมองเห็นแต่ก็ใช่จะว่าจะใกล้   
“แต่มันไกลมากนะ…ทำไม…ไม่ไปเกาะเล็กข้างๆนั่นล่ะ?”         
“พวกมันต้องมุ่งไปที่นั่นก่อนแน่ๆ  อีกอย่างเกาะไกลๆที่คุณเห็นนั่นเป็นเหมือนบ้านอีกหลังของพ่อผม  ผมไปที่นั่นประจำก่อนพ่อตาย  ผมเชื่อว่าคุณจะปลอดภัยที่นั่น”         
“นายรู้ได้ยังไง....ว่ากล่องตราประทับ...ซ่อนอยู่ตรงไหน?”         
“ความจริงผมพอเดาได้ตั้งแต่เห็นรหัสนั่นแล้ว...ขอโทษนะที่ผมไม่ยอมบอกเสียตั้งแต่ตอนนั้น...ที่นั่นเคยเป็นที่ซ่อนสมบัติโจรสลัดสมัยโบราณ...ตอนเด็กๆผมเคยมาเล่นบ่อยๆเวลาพ่อมาหาไข่มุก จริงๆแล้วก็ไม่ได้มีอันตรายอะไร นอกจากจะข้ามไปตอนที่ฝูงค้างคาวออกหากินกับตอนที่มันกลับเข้ามาเท่านั้น”         
“...ค๊อกๆๆๆ…” ไคซัคไอแรงขึ้นทุกทีด้วยพิษไข้ที่เริ่มรุมเร้าเพราะบาดแผลกำลังอักเสบ     
“ดื่มน้ำก่อนนะครับ”         
“เอา…น้ำ…มาจากไหน?”
“ผมเตรียมมันตั้งแต่ตอนไปเอาแหวน  โชคดีที่ซ่อนมันไว้ได้ ไม่อย่างนั้นแผนคงแตก”         
“หมายความว่านาย…แค็กๆ…วางแผนไว้หมด…เฮ้อออ…แล้วเหรอว่าต้องทำอย่างนี้”         
“ครับ”         
“แล้วนาย…กินยาพิษเข้าไปทำไม?”       
“ก็มันเป็นทางเดียวที่จะได้ตัวคุณมาอย่างปลอดภัย  ไม่อย่างนั้นชีคฟาฮัสจอมเจ้าเล่ห์นั่นไม่ยอมให้คุณมากับผมง่ายๆแน่”         
“แต่…เราไม่มียาถอนพิษ”
“ผมรู้....แต่มันต้องแลกกันนี่ครับ”           
“นายรู้รึเปล่าว่า...พิษนั่น...มันทรมานแค่ไหน?”         
“ผมไม่กลัว…เสียใจอยู่อย่างเดียวที่จะไม่มีโอกาสได้เจอไนท์...เอ่อ…ฝ่าบาท อีกแล้ว”         
“เรียกอย่างที่เคยเรียกเถอะ...ฝ่าบาทชอบให้คุณเรียกแบบนั้น...และคุณก็คู่ควร”         
“…ผมต้องขอโทษคุณด้วยนะครับที่คอยกวนโมโหอยู่บ่อยๆ  ผมเพียงแต่รู้สึกเหมือนต่ำต้อยเรี่ยดินทุกครั้งที่ต้องเรียกไนท์ว่าท่านชีค  เหมือนเขาไม่ใช่คนรักของผม  แต่เขาคือฟ้าที่สูงลิบจนผมไม่บังควรแตะต้อง”         
“แต่ฝ่าบาท...ไม่เคยคิดอย่างนั้น...ฝ่าบาทมีความสุขเสมอ...เวลาที่ได้เป็นแค่ไนท์  จิงเจอร์...ผมรู้ว่าฝ่าบาท...มีความสุขมากที่มีคุณเคียงข้าง”   ไคซัคอธิบายเสียงกระท่อนกระแท่น   แต่คนฟังหวานลึกในอกด้วยความยินดีและเป็นสุข     
“ผมก็มีความสุขที่ได้อยู่กับไนท์  และยิ่งมีความสุขที่เขาจะได้ตราประทับไป  พ่อผมรักษาสิ่งนี้ไว้ด้วยชีวิตของท่าน และผมก็ได้มีโอกาสสานต่อสิ่งที่พ่อทำไว้  ผมต้องพาคุณส่งให้ถึงไนท์ให้ได้…ค็อกๆๆ…แฮ่ม…แหม…สงสัยจะเป็นหวัด”
แจ็คยังพูดเล่นด้วยเสียงสดใส  แต่กลิ่นคาวฟุ้งของสิ่งที่เขาบ้วนทิ้งทำให้
ไคซัคใจหายวาบ  พิษร้ายกำลังสำแดงผลของมันแล้ว!
............

ออฟไลน์ JJHJJH

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +293/-2
+ ให้ความรักอันยิ่งใหญ่ของแจ๊คผู้น่าสงสาร กาซิกๆ

รอเรื่องใหม่ของพี่ใบปออยู่เสมอค๊า แอบรู้พลอตมานิดหน่อย อยากอ่านใจจะขาด >.<

ออฟไลน์ tianqin

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 228
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +270/-1
^
^
จิ้มรีบนคะ
....

ชีคฟาฮัสกลับเข้ามาก่อนที่งานเลี้ยงจะเลิกเล็กน้อย  เมื่อมาถึงก็รีบเดินเข้าไปหาไนท์ทันที
“เป็นไงงานสนุกไหม?”
“เสด็จไหนมากระหม่อม หายไปนานเชียว”
“ก็...นิดหน่อย” ชีคฟาฮัสทำท่ามีเลศนัยแต่ตาเหลือบไปยังนักเต้นหนุ่มน้อยร่างบางที่เดินตามหลังมาเงียบๆ  ไนท์อมยิ้มอย่างรู้ทัน
“แล้วแฮมิลตันละ?”
“ขอตัวกลับห้องไปแล้วกระหม่อม”         
“ทะเลาะกันหรือเปล่า?”         
“เปล่ากระหม่อม  แต่ว่าพรุ่งนี้จะออกเดินทางแต่เช้า  หลานเองก็ว่าจะไปดูเหมืองเพชรใหม่กับเขาด้วย  คงทูลลาเสด็จอาคืนนี้เลยกระหม่อม”         
“แล้วกัน...รีบไปกันหมดอาก็เหงาแย่สิ...น่าจะอยู่ด้วยกันอีกหน่อย”
จู่ๆองครักษ์คนสนิทของชีคฟาฮัสก็เดินลิ่วเข้ามากระซิบข้างหู  ชีคฟาฮัสหน้าบึงตึงฉับพลัน         
“เกิดอะไรขึ้นฝ่าบาท?”         
“รู้สึกว่าอาจะถูกหยามเสียแล้ว…ยามของอาถูกทำร้าย  และเรือถูกขโมยไป”         
“ใครจะกล้าทำเช่นนั้น?”         
“คนของอากำลังตรวจสอบกล้องวงจรปิด  เดี๋ยวก็รู้ว่าใครมันบังอาจ”
ครู่เดียวคนของชีคฟาฮัสก็กลับเข้ามากระซิบกระซาบชีคฟาฮัสอีกครั้ง  ไนท์ยังนิ่งเมื่อเห็นชีคฟาฮัสหันมามองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยพอใจ         
“รู้สึกว่าคนของหลานจะเล่นไม่ซื่อเสียแล้ว  แจ็คเข้าไปเปิดเซฟในห้องหลานแล้วหยิบของไป  แถมยังทำร้ายคนของอาเพื่อแย่งเรืออีก  งานนี้คงต้องคุยกันหน่อยกระมัง?”         
“หากแจ็คทำอย่างนั้นหลานจะรับผิดชอบเอง”
ไนท์ตามคนของชีคฟาฮัสออกมาดูกล้องวงจรปิด  ภาพแจ็คที่กำลังเปิดเซฟในห้องของเขาทำให้ชีคหนุ่มพูดไม่ออก
ไนท์ยังคงยิ้มสดใสแม้ในใจจะระอุด้วยความโกรธ  ไม่เคยมีใครกล้าหยามเขาขนาดนี้มาก่อน  หากแจ็คคิดว่าความรักจะทำให้เขายอมอ่อนข้อให้ทุกอย่างละก็ แจ็คจะได้สำนึกในวันนี้ว่าคิดผิด  ร่างระหงเดินลิ่วไปยังห้องพัก  เขารูดคีย์การ์ดแล้วกระชากประตูเปิด 
ไฟสว่างวาบขึ้น ทุกอย่างในเซฟยังคงอยู่ในสภาพเดิมยกเว้น...กล่องใส่แหวนหายไป  ไนท์ตาลุกวาบ ความโกรธทวีขึ้นทุกขณะ  แจ็คกำลังเล่นเกมกับเขาและเขาจะสอนให้รู้ว่า รามิล ราจีสอับดุล ไม่ใช่คนที่แจ็คจะบังอาจมาล้อเล่น         
“อามิล...ส่งคนของเราออกไป  หาตัวแจ็คให้เจอใน 24 ชั่วโมงนี้”
............

อองรีเกือบสะดุ้งเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วพบว่ามีคนรออยู่ในห้องนอนของเขาแล้ว
“ท่านชีค!” อองรีอุทานเบาๆเมื่อเห็นคนที่รออยู่ถนัดตา
“สวัสดีอองรี  ขอโทษที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องเธอ”
“ผมคิดว่าฝ่าบาทต้องมีเรื่องสำคัญมากถึงมาที่นี่แทนที่จะเรียกผมไปพบ”         
“ก็คิดว่าสำคัญนะ  แต่ก็ขึ้นอยู่กับเธอว่าจะเห็นว่ามันสำคัญหรือเปล่า”
ไนท์ลุกขึ้นเดินไปหยุดยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง  อองรีมองตามอย่างร้อนใจ         
“ผมรอฟังอยู่แล้วครับ”         
“ไคซัคหายสาบสูญ  อาจได้รับบาดเจ็บสาหัส…หรือตาย” เสียงไนท์ราบเรียบแต่คนฟังรู้สึกเหมือนหล่นวูบจากที่สูง  อองรีเซไปปะทะผนังข้างหลังด้วยความตกใจ         
“อะ...อะไรนะครับ?...”         
“เธอได้ยินชัดแล้ว...ฉันต้องมาบอกเองเพราะหากให้คนอื่นมาอาจอันตรายกับเธอ”ไนท์จ้องมองคนรักของคนสนิทอย่างเห็นใจ         
“…ไม่จริง…เมื่อ3วันก่อนเขายังโทรมากวนประสาทผมอยู่เลย…”อองรีหลุดเสียงครางระโหยด้วยความตกใจมากกว่าจะไม่เชื่อ         
“เขาขาดการติดต่อมา3วันแล้ว  ฉันให้คนออกค้นหา  คิดว่าต้องเจอเขาเร็วๆนี้”         
“ผมไปด้วย…ขอผมไปหาเขาด้วยคน”         
“ไม่ได้! ที่ไคซัคไม่ยอมให้เธอรู้ว่าอยู่ที่ไหน  ก็เพื่อความปลอดภัยของเธอ  คนที่เล่นงานไคซัคไม่ธรรมดา…แต่ฉันเชื่อว่า
ไคซัคยังมีชีวิตอยู่ อีกไม่นานเราต้องได้ตัวเขาแน่”         
“ฝ่าบาท...ผมขอร้องนะครับ  ได้โปรดอนุญาตให้ผมไปหาไคด้วยเถอะ ผมรออยู่อย่างนี้ไม่ไหว” อองรีวิงวอนด้วยใบหน้าซีดเผือด  ไนท์ได้แต่ส่ายหน้า         
“เสียใจนะอองรี  ฉันรับปากไคซัคแล้วว่าเธอจะต้องปลอดภัย  ไคซัคเขารักเธอมากนะ  ที่เขาทุ่มสุดตัวก็เพราะมันเป็นงานสุดท้ายในหน้าที่องครักษ์ หน้าที่ที่ต้องทำไปจนตาย แต่ไคซัคของานที่เสี่ยงที่สุดเพื่อแลกกับอิสรภาพ  เขาอยากสร้างครอบครัวเล็กๆกับเธอ”         
“ไค…” อองรีเรียกชื่อคนรักด้วยเสียงระโหย ขาอ่อนแรงจนอยากทรุดลงนั่ง แต่ทำได้เพียงยืนพิงผนังห้องและหลับตาอย่างปวดร้าว         
“ทำไมไม่บอกผมสักคำ…เขาไม่เคยบอกอะไรผมเลยสักอย่าง  จะคิดจะทำอะไรก็ทำอยู่คนเดียว…แล้วจะให้ผมเชื่อได้อย่างไรว่าเขารักผม?”         
“พวกเราก็เป็นอย่างนี้แหละอองรี  เธอเกิดในประเทศเสรี  จะคิดจะทำอะไรก็ล้วนแต่เปิดเผยตรงไปตรงมาได้อย่างอิสระ  แต่พวกเราไม่ได้เป็นอย่างนั้น  เราถูกกำหนดชะตาตั้งแต่เกิด ยิ่งไคซัคยิ่งแล้วใหญ่ เขาถูกกำหนดตั้งแต่ยังไม่เกิดมาด้วยซ้ำว่าเขาต้องทำหน้าที่องครักษ์  หน้าที่...ที่ถ่ายทอดจากต้นตระกูล  ชีวิตเขาเกิดมาต้องไร้รัก มีแต่ความภักดีไปจนตายเท่านั้น  ไคซัคยังโชคดีกว่าคนอื่นที่ไม่ได้ถูกทำพิธีจนครบทุกขั้น เนื่องจากเขาเป็นลูกชายคนเดียวของภรรยาเอก จึงได้รับการยกเว้น”         
“ยกเว้น?”         
“ใช่ยกเว้นไม่ต้องทำให้ไร้รัก”
“ผมไม่เข้าใจ”
“มันเป็นพิธีของเรา  แพทย์จะทำการผ่าตัดให้คนๆนั้นไร้ความปรารถนา”
“หมายถึงถูกตอนเหรอครับ?”
“สมัยนี้เป็นเพียงการกำจัดฮอร์โมนบางตัวเท่านั้น  สภาพร่างกายทั่วไปจะปรกติ  แต่พิธีนี้ต้องทำตั้งแต่ยังเป็นเด็กจึงจะได้ผลดีทั้งกายและใจ  แต่ไคซัคเขาเป็นลูกชายคนเดียวก็เลยไม่ได้เข้าพิธีอย่างสมบูรณ์”         
“ถ้าอย่างนั้นองครักษ์คนอื่นๆก็…เข้าพิธีกันหมดสิครับ...โหดร้ายที่สุด…”         
“สำหรับเธออาจจะมองว่าโหดร้าย  แต่สำหรับคนประเทศฉัน การได้รับเลือกเป็นตระกูลองครักษ์ถือว่าเป็นเกียรติสูงสุด  ไคซัคถือเป็นความอัปยศต่อตระกูลที่ไม่สามารถรักษาหน้าที่นี้ไว้ได้  เขาถึงต้องเอาชีวิตเข้าแลกเพราะตอนนี้เขารักเธอเกินกว่าที่เสียเธอไป”         
“ผม……ผมควรจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ครับที่เขารักผมขนาดนี้...ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไงแล้ว สำหรับผมความรักคือความเสมอภาค...มันคือสิ่งที่คนสองคนมีร่วมกัน แบ่งปันทุกข์และสุขด้วยกัน ไม่ใช่การสั่งหรือบังคับกันแบบนี้”         
“เรามองต่างมุมกันสินะ”         
“ครับ…ผมอยากให้ไคถามผมสักคำว่าผมอยากให้เขาทำแบบนี้หรือเปล่า  สำหรับผม...ขอแค่รู้ว่ารักก็เพียงพอแล้ว การจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”
“แต่สำหรับไคซัคสำคัญมาก  เขาขาดความรักมานาน ทุกอย่างได้มาด้วยสองมือของตัวเองทั้งนั้น  นอกจากพ่อของเขาเธอเป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้จักความรักนอกเหนือจากความภักดี  เขาถึงดิ้นรนทุกอย่างที่จะได้ครอบครองเธอไว้...พวกเราก็อย่างนี้แหละ อองรี...รักแรงเกลียดแรง  สำหรับมิตรเราพร้อมที่จะให้แม้ชีวิต  แต่สำหรับศัตรูเราก็จะทำทุกวิถีทางให้มันพินาศ  เธอคงต้องตัดสินใจแล้วละว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลัง”         
“จะมีประโยชน์อะไรครับ…ในเมื่อผมยังไม่รู้เลยว่าจะ...ได้เจอเขาอีกหรือเปล่า...ถ้าเขา...ไค...คุณทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง?”  อองรีรูดลงไปนั่งพิงผนัง  แม้ไม่มีน้ำตาแต่ดวงตาคู่งามลอยคว้างและแห้งผากด้วยความทุกข์
“ทันทีที่รู้ข่าวฉันจะโทรบอก จำไว้ว่าเธอต้องรออยู่ที่นี่เท่านั้นแล้วไคซัคจะมาหาเธอเอง  ห้ามไปกับใครเด็ดขาด เพราะหากต้องการให้เธอเดินทาง จะต้องเป็นฉันหรือไคซัคเท่านั้นที่มารับเธอ”         
“ครับ”
“ฉันต้องกลับละ  ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“ฝ่าบาท…ฝากไคด้วยนะครับ”
“เธอสองคนนี่พูดประโยคเดียวกันเลย...แล้วเจอกันอองรี”
..........................

น้อยไปไหมอ่ะ ฮิฮิ น้อยไปเนอะ

แต่..แต่.. อยากบอกว่าตอนหน้าเป็นตอนจบแล้ว รอหน่อยนะ

ขอบคุณที่ติดตามและคอมเมนท์นะ :pig4:

ออฟไลน์ silverspoon

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2426
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +275/-12
มันบีบคั้นหัวใจมากๆ แจ๊คกับไคซัคอย่าเป็นไรนะ ไม่ยอมด้วย  :o12: :o12:

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
 :m15: :m15: ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้เศร้าเยี่ยงนี้  :m15: :m15:

ลงต่อเลยได้มั๊ยอ่า   

ออฟไลน์ DEMON3132

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +170/-1
+1 ให้คนโพสต์ที่ขยันมาโพสต์ให้อ่านค่ะ รอลุ้นตอนจบด้วยใจจดจ่อ
อยากเห็นจุดจบของท่านอาผู้มีจิตใจวิปริตแถมยังอยากเป็นกษัตริย์จน
ไม่คำนึงถึงความผูกพันทางสายเลือด อยากเห็นไนท์เอ่ยคำว่ารักให้กับ
แจ๊คแบบไม่ต้องมีข้อแม้ใด ๆ ขอให้แจ๊คและไคซัคกลับสู่อ้อมแขนของคนรัก
อย่างปลอดภัย ..... :pig4:... :call:....

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ booboos

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 414
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-0
สงสารแจ็คอ่ะ   :monkeysad:
แล้วตอนยังสั่งหนังสือได้หรือเปล่าคะ

ออฟไลน์ IIMisssoMII

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2030
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-2
รออยู่ทีเดียว

ตอนหน้าจบแล้วจะได้อ่านเรื่องใหม่ อีก
ขอบคุณคนโพส กะคน แต่งค่ะ

หวังว่า ไนท์ คง ไม่เข้าใจผิด นะ

แจ๊ค คงไม่ตาบเพราะพิษ ของ ฟาฮัสหรอก จะตายเพราะ พิษรักเยือกเย็นของ ไนท์นี่แหละ

ตอนหน้า กำแพง ทลาย แล้ว :bye2:

ออฟไลน์ mayamay

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 89
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
โอ้วววววววววววววววว :sad4:

ถึงจะพอรู้สปอยล์มานิดๆ แต่มันบีบค่ะ บีบหัวจายยยยยยยยยย :o12:

perfectpie

  • บุคคลทั่วไป
อ่านแล้ว...ค้างงงงงง  สงสารแจ๊ค...:serius2:

underscoreONES

  • บุคคลทั่วไป
 :m15:  เศร้าใจที่สุดอ่ะ... ไม่ว่าใครก็เจ็บ ฮือออออ

ขอบคุณที่แบ่งปันนะคะ

ออฟไลน์ IRIS

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 434
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
ขอบคุณค่า..

"พวกเราก็เป็นแบบนี้" พูดมาได้ :angry2:แล้วทำไมไม่คิดจะปรับตัวเข้าหาอีกฝ่ายบ้าง..คิดแต่จะให้คนอื่นเข้าใจตัวเองแต่ไม่เคยคิดจะเข้าใจคนอื่นบ้างรึไง :เฮ้อ:

ถ้าแจ็ครู้เรื่องทั้งหมด..คงไม่ต้องเลือกวิธีนี้และมันต้องมีวิธีที่ดีกว่านี้แน่ o8แล้วถ้าผลสุดท้ายแจ็คต้องตาย..มันจะเป็นความผิดใครดีล่ะไนท์ :confuse:แจ็ครึป่าวที่รักด้วยชีวิต :o11:

O_a

  • บุคคลทั่วไป
ผ่านไป 3 วันแล้ว แจ็คจะเป็นไงบ้าง

ตอนหน้าตอนจบแล้ว  อย่าบีบคั้นมากนะคะ

สองเรื่องที่แล้วอ่านแล้วน้ำตาท่วมคอมกว่าจะสมหวัง

ออฟไลน์ iNklaNd

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 663
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
อ่านตอนนี้จบแล้วโหยหวนมากๆๆๆๆๆ  :serius2:
มันเข้มข้นซะจริงๆ เลย
แจ็คเอ๋ย....จะรอดหรือม่องกันนะงานนี้

แต่ช่างเป็นพระเอกที่สุดแสนจะดีเลิศจริงๆ
ขอบคุณสำหรับตอนต่อมากๆๆ จ้า

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
สงสารแจ๊ค  :monkeysad:
ทำไมจบเร็วจัง

+1 ให้คนโพสท์

namtaan

  • บุคคลทั่วไป
บวก 1 แต้มค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ ทั้งผู้แต่งและผู้โพสต์ค่ะ

เครียดจริงๆตอนนี้ ไนท์ก็เข้าใจแจ็คผิดซะแล้ว
ยังดีที่ตอนหน้าตอนจบ ลุ้นต่อไป

รอเรื่องอื่นของคุณใบปอด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ thaitanoi

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1451
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +70/-2
น่าลุ้นจังว่าไคซัคกับแจ๊คจะรอดหรือเปล่านะ  เป็นกำลังใจให้ครับ

ออฟไลน์ a_tapha

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4981
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +397/-1
+1 ค่ะ  บีบหัวใจจริงๆ ตอนนี้  :z3:

ออฟไลน์ sukie_moo

  • ปัจจุบัน คือ อดีตของอนาคต
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3488
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +457/-15
 :monkeysad: แจ็คผู้น่าสงสาร

พูดไม่ออก  บีบคั้นหัวใจมากมาย

ออฟไลน์ CHOKUN

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 371
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-0
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า   :L2: :L2:

va_yu

  • บุคคลทั่วไป
จะจบแล้วเหรอ ตอนนี้สนุกมาก..ลุ้นไปกับแจ๊ค ว่าจะรอดหรือไม่รอด
รอตอนจบ และเรื่องใหม่ด้วยค่ะ.....

kimagain

  • บุคคลทั่วไป
อ่านตอนจบแล้วเลือดท่วมจอกันแน่เลย :z1:

jokirito

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ tianqin

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 228
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +270/-1
แจ้งเรื่องหนังสือ กำแพงใจนะคะ
สำหรับเพื่อนๆที่สั่งจองไว้ในรายชื่อด้านล่าง เดี๋ยวเทียนฉินจะ PM รายละเอียดไปบอกนะ
donpoper/ohja/thaitanoi / muyong / pokky/ little devil /Moo_Aor/ DEMON3132 /Namtaan / tsuyu /DEVIL DEWA/raruruz /THIP/joobperman(2)/maicy/va_yu/perfectpie/

สำหรับเพื่อนๆที่ไม่ต้องการจองแล้วหรือเพื่อนคนไดต้องการจองเพิ่มบอกได้นะ ไม่ว่ากันคะ
......................
มาลุ้นแจ๊คกันต่อเลยคะ
......
เกาะที่เห็นอยู่ไม่ไกลแต่กลับใช้เวลาว่ายมาตลอดทั้งคืนจนบ่ายคล้อยก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถึง  ไม่ได้ทำให้ความมุ่งมั่นของแจ็คสั่นคลอน 
ชายหนุ่มกัดฟันว่ายต่อไป แม้ความเจ็บปวดจะทวีขึ้นทุกขณะ  น้ำจืดในถุงหนังเหลืออยู่น้อยเต็มทีแต่เขากินไม่ได้  ต้องสงวนไว้ให้ไคซัค  ราชองครักษ์ร่างใหญ่ไม่รู้สึกตัวเลยนับแต่เมื่อคืน  ร่างหนาหนักทำให้การเดินทางยากลำบากแต่แจ็คก็ยังไม่ปล่อย  หากไคซัคตายไปกับเขาอีกคน กล่องตราประทับก็จะไม่ถึงมือไนท์และอาจตกไปอยู่ในมือชีคฟาฮัส  นั่นอาจทำให้คนที่เขารักตกอยู่ในอันตราย 
แจ็คแหงนขึ้นมองเกาะไกลลิบเบื้องหน้า แค่ไปให้ถึงเส้นทางเดินเรือของเรือประมงในเกาะเท่านั้น ไคซัคก็จะมีโอกาสรอด
แม้ร่างกายจะล้า  แต่หัวใจเขายังเปี่ยมด้วยความหวัง และความหวังนี้คือแรงผลักดันให้เขากัดฟันว่ายต่อไป
แจ็คหอบแฮ่กลอยตัวไปเรื่อยๆกวาดตามองไปรอบๆ  พระอาทิตย์กำลังจะตก เขาลอยตัวนิ่งๆเพื่อพักเหนื่อย อีกสักครู่ค่อยเริ่มว่ายต่อ  แจ็คหันมาแตะมือกับหน้าผากเขียวช้ำ  ไคซัคตัวร้อนจัด เลือดซึมออกมาจากต้นแขนเป็นวงกว้าง แจ็คค่อยๆรินน้ำลงปากแตกแห้งทีละน้อย
ตาสีดำลืมขึ้นมองเขา  เส้นเลือดในตาแตกแดงระเรื่อ ปากแห้งขมุบขมิบแต่ไม่มีเสียง ไม่นานไคซัคก็หมดสติไปอีก  แจ็คกระชับผ้าที่พันระหว่างตัวเขากับไคซัคแน่นขึ้น  แสงสุดท้ายลับโลกไปนานแล้ว แจ็คเหม่อมองออกไปสุดสายตา  ป่านนี้ไนท์คงอยู่เคียงข้างริชที่เหมืองเพชรหรือที่ไหนสักแห่ง  และคงรู้ตัวแล้วว่าแหวนหายไป  หลักฐานคงชี้มาที่เขาเพียงคนเดียว  แจ็คหลับตาลงเมื่อความเจ็บปวดทวีขึ้นทุกที  เขาไม่กลัวตายแต่สิ่งที่กลัวที่สุดคือกลายเป็นคนทรยศในความคิดของไนท์ 
เสียงหวีดแหลมดดังแหวกอากาศ  แจ็คเงยขึ้นมองไปทางต้นเสียง ปีกกว้างใหญ่ร่อนถลาผ่านศีรษะเขาไปไม่ถึงเมตร ขนสีขาวที่ต้นคอเรืองแสงเป็นเงาทำให้แจ็ค ขนลุกวาบด้วยความยินดี  คนเดียวเท่านั้นที่เลี้ยงเหยี่ยวชนิดนี้เป็น และพาพวกมันออกเรือไปด้วยทุกครั้ง
“โฮรัส!” แจ็คตะโกนสุดเสียงที่เขามี  เงาดำโฉบวาบกลับมาวนอยู่เหนือศีรษะแล้วพุ่งปราดไปอีกทาง แจ็คมองตาม   แสงไฟจากเรือเหมือนแสงจากสวรรค์ 
แจ็ครั้งร่างหนาหนักให้แน่นยิ่งขึ้น ว่ายโผไปหาแสงไฟลิบๆเบื้องหน้า ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหนเขาก็ไม่กลัวอีกแล้ว เพราะ
ไคซัคกำลังจะได้รับการช่วยเหลือจากคนที่เขาไว้ใจที่สุดในโลก  หัวเรือเบนมาที่เขา  ไม่นานแสงไฟจากเรือก็ส่องลงมาจับที่แจ็คและไคซัค  คนที่อยู่บนเรือชะโงกมามองเป็นแถว   
“ช่วยด้วยลุงเดวิด…ช่วยพวกเราด้วย!”
เรือยางถูกโยนลงมา  แจ็คพยายามดันร่างหนาหนักขึ้นไปก่อนแล้วจึงปีนตามไป
เมื่อเรือยางถูกดึงขึ้นมาถึงดาดฟ้าเรือเหมือนแรงเฮือกสุดท้ายของแจ็คก็หมดไปด้วย ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งกาย  ลูกเรือชะโงกเข้ามาดูเขาและไคซัคอย่างไม่ค่อยไว้ใจเมื่อเห็นสภาพบาดเจ็บของทั้งสอง
“ขอผม...พบ...ลุงเดวิดหน่อย...ขอพบ...กัปตันหน่อยครับ”  แจ็คพยายามพูดทั้งที่เจ็บในอกจี๊ด  ของเหลวคาวข้นเอ่อล้นขึ้นมาถึงคอหอยแต่เขากลืนกลับลงไป
“เฮ้ย!ตามกัปตันที...อ้าวมาพอดี...กัปตันครับหมอนี่รู้จักกัปตันนี่ครับ”
“นายเป็นใคร...รู้จักฉันได้ยังไง?”
“ผมเจอร์ราด…ไงครับ…ลูกชายของเซบาสเตียน…ค็อกๆๆๆ…” แจ็คไอ ออกมาเป็นเลือดสีดำคาวฟุ้ง  กัปตันเดวิดช้อนร่างเขียวคล้ำของลูกชายเพื่อนรักขึ้น มาด้วยความตกใจ         
“พระเจ้า!เจอร์ราด...แกเองหรือนี่...ลุงได้ข่าวว่าแกตายไปแล้ว...โอ!เกิดอะไรขึ้น...ใครทำร้ายแก?”         
“ช่วยเขาด้วย…ส่งข่าวถึงชีครามิล ราจีสอับดุล...ที่เกาะส่วนตัวของแฮมิลตัน…ต้องชีครามิลเท่านั้น  อย่า…คุยกับ…คนอื่น…บอกเขาว่า…นกน้อยอยู่ที่ลุง…”
แจ็คยัดกล่องตราประทับกับแหวนตราใส่มือเดวิดแล้วอาเจียนเลือดสีดำออกมากองโต
“เจอร์ราด!…เฮ้ย!ต้นหนเอาเรือกลับหมู่บ้าน...แล้ววิทยุให้หมอมารอที่ท่าเรือเลย”
“ลุงครับ...เก็บแหวน...กับกล่องนั้น...ไว้...ให้ดีนะครับ...แล้วเอา...ผ้านี่...ไปด้วย” แจ็คพยายามแกะผ้าโพกเกล้าของไคซัคที่ยังห้อยอยู่ที่คอเขาส่งให้เดวิด
“เขาจะรู้...ว่าลุง...หมายถึงอะไร...ขอบคะ...คุณ...”
“เจอร์ราด!…เจอร์ราด!…”
อาการเจ็บแน่นในอกทวีขึ้นจนลมหายใจเริ่มติดขัด ความเจ็บปวดราวกับร่างกายถูกฉีกทึ้งออกจากกันลามไปทั่วตัว  โลกของแจ็คมืดและหนาวเหน็บเกินกว่าที่เขาจะฝืนไว้ได้อีกต่อไป   …………


..............หาดทรายสีขาวหม่นกับทะเลกว้างสุดลูกตาชวนให้อ้างว้าง………..
ไนท์กวาดตามองไปรอบๆก่อนถอนใจเฮือกอย่างหงุดหงิด  เมื่อเห็นร่างสูงยืนอยู่ในทะเล 
“แจ็ค...แจ็ค ลงไปทำไม  ขึ้นมาได้แล้ว...ฉันจะรีบไปนะ”
ใบหน้าคล้ำแดดเบือนกลับมามองเขาช้าๆ  ดวงตาคมหมองจนใจเขาวูบหาย 
“ผมคงไปกับคุณไม่ได้อีกแล้ว...ขอโทษนะ...”
“ทำไมจะไปไม่ได้...นี่! จะไปไหนน่ะ  แจ็คขึ้นมานะ...แจ็ค!ระวังนะ  แจ็ค!”
ไนท์สะดุ้งเฮือกสุดตัว  ก่อนจะหอบหายใจแรง  หัวใจเต้นระรัวราวกับวิ่งมาไกล  ทั้งที่ห้องเปิดแอร์จนเย็นแต่เหงื่อกลับไหลโซมตัว  ชีคหนุ่มสลัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วผุดลุกขึ้น  ไม่ใช่แต่หัวใจที่ยังระรัว  แม้แต่ขาก็พลอยสั่นจนต้องยืนอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินไปที่ระเบียง  ลมยามดึกปะทะใบหน้าทันทีที่เปิดประตูออกไป
ชีคหนุ่มเม้มปากแน่น ภาพกำแพงคลื่นขนาดยักษ์ที่ม้วนตัวแจ็คหายไปต่อหน้าต่อตาในฝัน  ยังติดตาจนยะเยือกไปทั้งตัว  ลำคอยังแสบและปวดร้าวเพราะเขาตะโกนซ้ำๆจนสะดุ้งตื่น  4 วันแล้วที่แจ็คหายไปอย่างไร้ร่องรอย  ทั้งเขาและริชระดมคนออกค้นหา  แต่กลับไม่มีวี่แวว  ทั้งที่เคยคิดว่าแจ็คจะต้องกลับมาแน่ๆ  แต่ยิ่งเวลาผ่านไป  ความมั่นใจนั้นก็เริ่มคลอนแคลน
‘ฉันจะรอดูว่าเธอจะใจแข็งไปได้สักกี่วัน...ให้มันรู้ไปสิว่าเธอจะหมดรักฉันแล้ว’ ทั้งที่คิดอย่างนั้นแต่ดวงตาคมกลับหมองลงทุกที
RRRRRRRRRR....
เสียงโทรศัพท์ภายในกรีดเสียงขึ้นเบาๆ  ชีคหนุ่มตวัดตามองนาฬิกาบนผนัง  พรายน้ำบอกเวลาเกือบตี3  แสดงว่าต้องมีข่าวด่วน  ไม่อย่างนั้นอามิลไม่กล้าปลุกเขาแน่  ชายหนุ่มจึงรีบรับสาย
“ว่าไง?”
“ขออภัยฝ่าบาท...แฮมิลตันส่งคนมา เขามีกัฟฟียาของท่านราชองครักษ์แต่ไม่ยอมบอกว่าท่านอยู่ที่ไหน  เขายืนยันว่าต้องคุยกับฝ่าบาทคนเดียวเท่านั้น”
“เดี๋ยวเราลงไป”
“กระหม่อม”
ไนท์เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว  ทันทีที่เปิดประตูออกไป  องครักษ์สองคนก็ตามประกบทันที  แสดงว่าอามิลสั่งความไว้แล้ว  เมื่อลงไปถึงห้องรับรองข้างล่าง  ก็เจอกับองครักษ์จำนวนมาก  รายล้อมห้องรับรองไว้
“ข้างในฝ่าบาท  กระหม่อมตรวจอย่างละเอียดแล้ว  ไม่มีอาวุธใดๆ  แต่ก็อยากขอให้ฝ่าบาทประทับหลังกระจกเพื่อ...”
“ไม่ต้อง...เจ้าเข้าไปกับเรา  นอกนั้นรออยู่ข้างนอก”
“กระหม่อม”
คนที่รออยู่ในห้องท่าทางกระวนกระวายและอิดโรย  ใบหน้าคล้ำที่ดูระแวดระวังคลายลงเมื่อเห็นเขา  ก่อนจะคำนับผลุบลงอย่างเก้ๆกังๆ
“ท่านชีครามิลใช่ไหมครับ?”
“ใช่...มาพบเราด้วยธุระอะไร?”
“ผมเดินทางทั้งวันทั้งคืนกว่าที่มาถึงนี่...กัปตันเดวิดใช้ให้ผมมาหาท่าน”
“กัปตันเดวิด?  เราไม่เคยรู้จัก”
“กัปตันให้มาบอกท่านว่า  นกน้อยอยู่กับกัปตัน  “
“อะไรนะ!”
“กัปตันว่านกน้อยอยู่กับกัปตัน...ผมก็ไม่เข้าใจหรอก  แต่เมื่อ2-3วันก่อนกัปตันช่วยคนตัวโตๆหน้าคล้ายๆพวกท่านไว้ได้  เขาบาดเจ็บมาก”
“เจ้าของกัฟ...เอ่อ ผ้านี่ใช่ไหม?”
“ผมก็ไม่รู้  กัปตันเดวิดเอามาให้ผม  ตอนแรกจะไปหาท่านที่รีสอร์ทบนเกาะส่วนตัว  แต่ที่นั่นบอกว่าท่านอยู่มาติกนีกแล้วก็ส่งผมมานี่แหละ”
“ขอบใจมาก  แล้วกัปตันเดวิดอยู่ที่ไหน?”
“ผมจะนำทางกลับไป”
“เจ้าเหนื่อยมากแล้ว  พักผ่อนก่อนดีกว่า  แค่บอกทางมา  คนของเราจะพาเราไปพบกัปตันเดวิดเอง”
“คนของท่านคงไปไม่ถูกหรอกครับ  เกาะที่เราอยู่มันเล็กๆ  ไม่มีชื่อยู่ในแผนที่ด้วยซ้ำ”
   “อยู่แถวไหนระบุมา  เราจะไปกันเอง”
“ครับ...อยู่ไม่ไกลจากชายฝั่งบาฮามาสนักหรอกครับ...ถ้าดูในแผนที่ก็...”
ไนท์กลับขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า  นักบินถูกตามตัวมาด่วน  คนของเขาส่วนหนึ่งจะตามไปด้วย  แต่ชีคหนุ่มห่วงไคซัคเกินกว่าจะรอ
............

ไนท์ลงจากเฮลิคอปเตอร์ไปยังหมู่บ้านริมทะเลเบื้องหน้า ร่างท้วมหนาค้อมกายให้อย่างเคารพ 
“ขอบใจกัปตันมากที่ช่วยคนของเราไว้” ไนท์เอ่ยยิ้มแย้มขณะรับกล่องตราประทับและแหวนเหยี่ยวมาส่งให้อามิลที่รีบเก็บอย่างแน่นหนา
“ผมเป็นเกียรติที่ได้รับใช้ท่านชีค…ทางนี้ขอรับ”
ร่างสูงใหญ่บนเตียงขยับเมื่อเห็นนาย  แต่ไนท์โบกมือให้นอนลงและเดินเข้ามาก้มลงมองใกล้ๆ
“เราดีใจที่เจ้าปลอดภัย”
“กระหม่อมรอดมาได้เพราะคุณแจ็ค” น้ำเสียงแหบแห้งกลับดังก้องในความรู้สึกของไนท์  ชีคหนุ่มหันขวับไปตามไคซัคชี้  ไนท์ก้าวพรวดเดียวถึงร่างที่คลุมผ้าไว้ ใบหน้าที่โผล่พ้นผ้าเป็นสีดำปนม่วงแทบจำไม่ได้ มือขาวคว้าชายผ้าจะกระชากออก แต่ชายชราที่นั่งอยู่ข้างๆคว้าข้อมือเขาไว้แน่น         
“อย่า…ข้ากำลังถอนพิษออกอยู่”
“อะไรนะ?”
“คุณแจ็คโดนพิษกระหม่อม…ค็อกๆๆ…ชีคฟาฮัสให้คุณแจ็คกินยาพิษก่อนที่จะไปเอาตราประทับ หากไม่เคลื่อนไหวมากภายใน3วันพิษจะไม่กำเริบ แต่คุณแจ็คพากระหม่อมว่ายหนีออกมาจากถ้ำจนมาเจอเรือกัปตันเดวิด”
“ทำไม…ทำไมแจ็คต้องทำอย่างนั้น...แล้วเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้ยังไง?”  ไนท์ครางเสียงระโหย   ตลอดเวลาทั้งสองสนทนากันด้วยภาษาอาหรับ  หมอเฒ่าชาวเลจึงได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ
“พ่อของคุณแจ็คคือคนที่ซ่อนตราประทับแล้วส่งรหัสลับไปให้พ่อ…ก่อนจะถูกฆ่า…คุณแจ็คทำเพื่อฝ่าบาท”
คำตอบของไคซัคทำให้ไนท์ถึงกับนิ่งอึ้งไปอย่างคาดไม่ถึง  จากพ่อแล้วก็มาสู่ลูก  เพื่อปกป้องตราประทับไว้ให้เขา เลอซัวร์ คนสุดท้ายกำลังจะตายอย่างนั้นหรือ?
ไนท์ทรุดลงนั่ง  ทั้งที่เคยคิดว่าจะจัดการสั่งสอนชายหนุ่มเสียบ้างที่บังอาจสร้างความวุ่นวายให้เขา  แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะคิดว่าจะเจอกันในสภาพนี้
“แจ็ค…ไม่…ไม่นะ…ห้ามตายนะแจ็ค…เธอจะทิ้งฉันไปไม่ได้” ไนท์กระซิบเสียงแผ่วอยู่ในลำคอ ภาพแม่ที่ดำเกรียมไปตัวเพราะพิษ  ภาพคลื่นลูกโตในความฝันซ้อนทับกันเข้ามาจนชีคหนุ่มสะท้านเยือก  ไนท์หันขวับไปมองหน้าหมอเฒ่า
“รักษาเขาให้ได้  เราจะให้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ”
“แหม!ถ้าข้าขอทองหนักซักเท่าตัวเจ้าหนุ่มนี่เจ้าก็จะให้งั้นสิ”หมอเฒ่าหัวร่อเอิ้กอ๊ากอย่างขำๆ
“ได้…แต่ถ้าเขาตายเจ้าต้องตายด้วย” น้ำเสียงราบเรียบหากแต่เย็นเยือก
หมอเฒ่ายิ้มแหยแล้วค่อยๆกลายเป็นหน้าซีดด้วยความกลัวเมื่อเห็นดวงตาแน่วแน่เอาจริงของอีกฝ่าย
“เอ่อ…ข้าล้อเล่นเท่านั้น”
“แต่เราพูดจริง  เจ้าต้องรักษาคนๆนี้ให้หาย  หากเขารอดเจ้ารอด เขาตายเจ้า…ตาย” หมอเฒ่าแทบลมจับ  หันไปปรุงยาอุตลุด  เห็นวาระสุดท้ายของตัวเองชัดแจ๋วหากปล่อยให้เจ้าหนุ่มนี่ตาย
รามิลผลุนผลันออกมานอกห้อง  อามิลปราดเข้ามาหาทันใจ
“ไปรับหมอมา…เอายาแก้พิษตัวที่เพิ่งวิจัยได้มาด้วย”  นับแต่การตายของมารดาไนท์ได้ตั้งศูนย์วิจัยลับขึ้นมาศึกษาเรื่องพิษ  โดยเฉพาะพิษที่คร่าชีวิตมารดา
“กระหม่อม”
เวลา12ชั่วโมงสำหรับชีคหนุ่มยาวนานเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด  ในที่สุดเฮลิคอปเตอร์ก็ร่อนลงจอด  ร่างเล็กผอมๆในชุดขาวถูกขนาบแทบจะเป็นหิ้วมาด้วยร่างสูงใหญ่ขององครักษ์
“ดอกเตอร์มาแล้วกระหม่อม”
“เชิญทางนี้หมอ”
“กระหม่อม”
หมอเฒ่าเงยขึ้นมองร่างผอมที่เพิ่งเข้ามาสมทบ  ผ้าคลุมถูกยกขึ้นเล็กน้อยมือดำเกรียมสอดเข้าไปจับชีพจรครู่หนึ่ง  ก่อนจะชะโงกไปเปิดดูตาและบีบปากชายหนุ่มให้อ้าออกเพื่อตรวจดูลิ้น
“ยาท่านดี” ผู้มาใหม่เอ่ยชมยิ้มๆ  หมอเฒ่าหน้าบาน ยืดขึ้นอีกเล็กน้อย         
“วิธีถอนพิษถูกต้องกระหม่อม” หมอหันไปรายงาน
“แล้วทำไมเขาไม่รู้สึกตัว”ไนท์ถามอย่างร้อนใจ
“เขารับพิษไปมาก  แล้วยังเคลื่อนไหวมากอีก  ทำให้พิษแทรกซึมไปทั้งตัว”
“เขา…จะรอดไหม?”เสียงสุดท้ายหลุดจากปากอย่างยากเย็น
“กระหม่อมขอรับรองด้วยชีวิต  ฝ่าบาทโปรดวางพระทัย” ร่างผอมค้อมศีรษะลงติดพื้น หมอเฒ่าลนลานทำตาม ด้วยชักแน่ใจว่าคนที่ตนคุยด้วยคงไม่ใช่คนธรรมดาๆเสียแล้ว
ถึงจะได้รับการยืนยันแต่ไนท์ก็ยังไม่วางใจ  เขาวนเวียนอยู่ใกล้ร่างที่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น  ไคซัคกัดฟันลุกขึ้น  เขาเคยเห็น
ชีครามิลเวลาโกรธหรือเกลียดมาแล้ว  แต่เขาเพิ่งรู้ว่าความรักทำให้ท่านน่ากลัวยิ่งกว่าทุกอารมณ์ ดวงตาคมดุเรืองจนไม่มีใครกล้าสบตา  ท่านชีคห่วงแจ็คเสียจนไม่สนใจตราประทับด้วยซ้ำ
แสงทองของวันใหม่มาเยือนพร้อมกับสัญญาณชีวิตของแจ็ค  ชายหนุ่มไอและอาเจียนเลือดสีดำออกมาหลายครั้ง  จากนั้นก็นอนเงียบ  ทรวงอกค่อยยุบพองแรงขึ้นจนสังเกตเห็นได้  ทำให้ไนท์ไม่ต้องคอยแนบหูฟังเสียงหัวใจอีกแล้ว
เนื่องจากไม่สามารถเคลื่อนย้ายคนป่วยได้ ไนท์จึงเป็นฝ่ายย้ายมานอนที่บ้านพักหลังเล็กแทน  เล่นเอาทุกคนวิ่งกันวุ่นเพื่อรักษาความปลอดภัยให้
ไคซัคลุกขึ้นเดินไปมาเพื่อให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วขึ้น  ขณะที่ไนท์แทบไม่ลุกห่างจากร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติง คอยหยดน้ำให้ทีละน้อยทุกๆ10นาที มีเพียงลมหายใจเท่านั้นที่บ่งบอกถึงชีวิต ก่อนค่ำแจ็คก็อาเจียนเลือดสีดำออกมาอีกกองโต   แล้วหมดสติไปอีกครั้ง         
ไคซัคเข้าไปคุกเข่าข้างๆ ชีคหนุ่มหันกลับมามองแล้วถอนใจยาว  สำหรับเขาหน้าที่สำคัญกว่าทุกสิ่งแต่วันนี้เขาอยากทิ้งทุกสิ่งแม้แต่หน้าที่เพื่อดูแลคนที่เป็นเสมือนชีวิต         
“รอฉันนะ…ห้ามทิ้งฉันไป” ไนท์ก้มลงกระซิบและจุมพิตปากแห้งดำเกรียม ไม่สนใจว่าใครจะมอง         
“รักษาเขาให้หายเพื่อชีวิตของพวกท่านเอง” ไนท์หันกลับไปย้ำเสียงเรียบก่อนจะลุกออกไปข้างนอก  หมอหันมองตากันก่อนจะก้มหน้าก้มตาเตรียมยาต่อไป         
“ฝากแจ็คด้วย” ไนท์บอกเสียงเรียบ กัปตันค้อมตัวรับแทบจรดพื้น         
“ขอรับ” ไนท์ขึ้นเครื่องไปพร้อมไคซัค  กัปตันกลับเข้าไปอยู่ในบ้านคนป่วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาต้องรักษาชีวิตของหลานรักไว้ให้
ไคซัคปลดรหัสแล้วยกกล่องทองคำภายในขึ้นถวาย ชีคหนุ่มรับกล่องทองแต่ตามองคราบสีดำบนกล่องเซฟ เลือดของคนที่พยายามปกป้องตราประทับไว้ด้วยชีวิต  ไนท์มองคราบเลือดด้วยดวงตาที่แทบลุกเป็นไฟ  ใครที่ทำเขาเจ็บมันต้องเจ็บกว่าหลายเท่าแต่คนที่ทำให้แจ็คเจ็บมันต้องพบจุดจบที่ทรมานยิ่งกว่าความตาย         
“ได้เวลาปิดบัญชีเสียที”
“กระหม่อม”
                                            …………


ออฟไลน์ tianqin

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 228
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +270/-1
ยูซุฟกัดกรามกรอดเมื่อฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่าถูกมัดกลิ้งอยู่กับพื้นท่ามกลางคนในชุดดำปิดหน้ามิดชิด  แต่เมื่อเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาช้าๆ อาการฮึดฮัดก็ยิ่งมากขึ้นด้วยตระหนักว่าภัยกำลังมาถึงตัว แน่นอนว่าคนของมันที่เหลือคงถูกเก็บไปแล้ว ไม่อย่างนั้นไคซัคคงตามหามันไม่ถูกแน่
ไคซัคเข้ามาหยุดยืนมองคนของชีคฟาฮัสที่เคยลั่นกระสุนใส่เขาอย่างสนุกมือด้วยสายตาว่างเปล่า  ไม่สนใจสายตาลุกวาวด้วยความอาฆาตปนหวั่นกลัวของพวกมัน
เสียงตบปืนกราวเป็นการทำความเคารพทำให้คนในชุดดำทั้งหมดหลีกเป็นช่องและต่างค้อมตัวลง  ร่างโปร่งเพรียวในชุดสีดำไม่ต่างจากคนอื่นๆนอกจากไม่คลุมหน้าก้าวเข้ามาทรุดลงนั่งบนเก้าอี้มุมห้อง        
“...ฝ่าบาท!...”
เสียงครางสั่นพลิ้วจากเชลยทั้งสองเรียกรอยยิ้มเย็นจากชีครามิล ราจีสอับดุล ทั้งสองสั่นเทิ้มราวกับได้เห็นรอยยิ้มของพญายม ร่างโปร่งระหงก้าวลงไปทรุดตัวลงตรงหน้าสองนักฆ่า...
“เมื่อพวกเจ้ารู้จักเราก็ดีแล้ว  เราจะถามพวกเจ้าแค่ครั้งเดียว...ท่านอาได้ยาพิษมาจากไหน?”        
“ไม่รู้...พวกเราไม่รู้เรื่อง”        
“งั้นเหรอ...เราไม่ชอบพูดมาก  เมื่อเจ้าจงรักภักดีจนไม่กลัวตาย...เราก็เคารพการตัดสินใจของพวกเจ้า...ไคซัค...ใครที่ยิงเจ้า?”        
“ยูซุฟกระหม่อม”
“อืม...”
กึก! “อ๊ากกกกกก....”
ร่างหนาดิ้นพราด  มีดคมกริบกดลึกลงไปในเนื้อช้าๆ  ราวกับกลัวว่าหากกดแรงเลือดจะกระเซ็นเปื้อน  ความยาวและคมของมีดทำให้กดลงไปถึงเอ็นข้อต่อบริเวณไหล่ได้ไม่ยาก  ไนท์มองตามันด้วยดวงตาว่างเปล่าขณะที่กดคมมีดผ่านรอยต่อของเอ็นและกระดูกลงไปช้าๆ
ร่างหนากระตุกทั้งตัว  ดวงตาเหลือกลานจนเห็นแต่ตาขาว  เสียงร้องโหยหวนแผดก้องไปทั้งห้อง  นักฆ่าอีกคนสั่นเทิ้มทั้งตัวก่อนจะละล่ำละลักขอชีวิต  แต่ไนท์ไม่เหลือบแล  คมมีดผ่านลงไปทะลุด้านหลังแล้วปักตรึงไว้กับพื้น  เลือดคาวฟุ้งไหลนองพื้นแต่ไม่มีสักหยดที่ติดมือเรียวขาว  มีดเล่มที่สองถูกดึงออกมา  และถูกกดลงที่ไหล่อีกข้าง เช่นเดียวกับครั้งแรก ยูซุฟดิ้นพล่านตาเหลือกขาวและสลบไปในที่สุด  ไนท์กลับไปนั่งรอที่เก้าอี้อย่างใจเย็น  ดวงตาคู่งามลอยไกลราวเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง  แต่เมื่อร่างหนาขยับฟื้นคืนสติ ไนท์ก็ลุกมายืนมอง          
“ฝ่าบาท...กระหม่อมบอกแล้วฝ่าบาท...กระหม่อมบอกทุกอย่างเลย”        
“แต่เรายังไม่อยากฟัง...”
เช้าวันรุ่งขึ้นไนท์ก็ได้สูตรยาพิษจากห้องแล็ปของชีคฟาฮัส มีเสียงระเบิดกึกก้องตามหลังมา  ไฟลุกโหมอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะดับและมีศพของทีมวิจัยอยู่ในนั้นครบทุกคน!  ............

ชีคฟาฮัส ราจีสอับดุลหัวร่อร่าเมื่อคนสนิทนำกล่องทองคำขึ้นถวาย  ยูซุฟหายไปเกือบอาทิตย์ทำให้คาดหมายกันว่าจะถูกฆ่าไปแล้ว  แต่จู่ๆมันก็โทรมาบอกว่าชิงกล่องตราประทับได้  ไคซัคกับแจ็คถูกฆ่าไปแล้วแต่พวกมันกำลังถูกตามล่าขอให้ชีคฟาฮัสไปรับ  เมื่อคนของชีคฟาฮัสไปถึงกลับพบแต่รอยเลือด  และกล่องก็ยังถูกซ่อนอยู่ตามที่ยูซุฟบอก
ชีคฟาฮัสแตะเพียงนิดเดียวฝาสปริงก็เปิดออก  ตราประทับราชวงศ์เป็นประกายวูบวาบด้วยอัญมณีที่ประดับไว้  ชีคฟาฮัสลูบไล้ไปมาอย่างปลาบปลื้ม เกือบ16ปีที่เฝ้าติดตามค้นหา  เสียทั้งเงินทองและลูกน้องไปมากมาย ในที่สุดตราประทับก็มาอยู่ในมือเขาจนได้
“ในที่สุดข้าก็ได้มันมา  ว่าแต่หาศพยูซุฟเจอไหม?”
“ไม่เจอกระหม่อม แต่คาดว่ามันคงไม่รอด...ตอนแรกที่มันโทรมากระหม่อมยังหวั่นว่าจะเป็นกับดัก  ดีที่มันยังฉลาดรู้จักซ่อนตราประทับไว้ก่อน...ไม่รู้ว่ามันปูดเรื่องเราให้ชีครามิลรู้หรือเปล่า”
“รู้แล้วทำไม...ตราประทับอยู่นี่  ก็เท่ากับกองทัพอยู่ในมือข้าทั้งหมด...ต่อให้รามิลมันติดปีกก็หนีไม่พ้นแน่  ข้าจะให้เจ้าพี่ฮัสซาสละราช...หลังจากนั้นก็เก็บกวาดไอ้พวกเลือดโสโครกทั้งหมด  ฮะๆๆๆ”
ฟาฮัสปิดกล่องแล้วสอดเข้าไปซ่อนในช่องลับใต้ที่พักแขน ดีดนิ้วเพียงครั้งเดียว ร่างบางอ้อนแอ้นของเด็กหนุ่มกับสาวนักระบำก็ทยอยเข้ามา  เด็กหนุ่มเติมน้ำหอมลงในเตา เพื่อให้กลิ่นหอมแรงอย่างที่ชีคฟาฮัสโปรด  น้ำมันหอมกลิ่นใหม่ระเหยโชยกรุ่นไปทั้งห้อง  ชีคฟาฮัสสูดหายใจลึกอย่างพอใจ ร่างบางขึ้นไปนั่งก่ายเกยบนตักของชีคฟาฮัสแล้วรินเหล้าจากกาทองคำใส่จอกทองใบน้อย แล้วยกขึ้นจ่อถึงปาก  ชีคฟาฮัสหัวร่อร่าฝ่ามืออูมขาวขยำสะโพกเล็กกลมอย่างมันเขี้ยว
“อุ๊ย! ฝ่าบาทน่ะ...แกล้งกระหม่อมอยู่เรื่อย”
ส่วนสาวงามอีกสองนางรีบเข้าไปคอยรินให้คนสนิททั้งสอง  เหล่านางระบำเริ่มร่ายรำลีลายั่วยวนใจ    ชีคฟาฮัสเลิกสนใจเหล้าหันมาซุกไซ้ซอกคอขาวของเด็กหนุ่ม  เจ้าตัวหัวร่อคิกเขยิบตัวเสียดสีแนบชิดยิ่งขึ้น  แต่เมื่อก้มลงจะรับจูบกลับเบิกตากว้างอย่างตกใจ        
“ฝะ…ฝ่า..ฝ่าบาท”        
“เป็นอารายไป”ชีคฟาฮัสเอ่ยอย่างรำคาญ ประหลาดใจที่เสียงตนอ้อแอ้คับปากทั้งที่ยังไม่รู้สึกมึนเมาเท่าไหร่        
“ฝ่าบาทเลือดไหล”
ชีคฟาฮัสยกมือขึ้นแตะจมูก   พบว่าเลือดสีแดงคล้ำติดมือมามากมาย
“เฮ้ย…เลือดคำดาวไล้ดายงาย” เสียงอ้อแอ้แทบไม่เป็นภาษาทำให้
ชีคฟาฮัสตกใจมากขึ้น
“อย่าเพิ่งโวยวาย  นี่แค่ฤทธิ์เริ่มต้นของมันเท่านั้น  อีกสักพักจะได้ทรงทราบว่ายาพิษของเสด็จอามันยอดเยี่ยมขนาดไหน?”
เสียงเย็นเยือกดังมาจากหน้าประตู  ร่างเพรียวขนาบด้วยเหล่าองครักษ์เดินเข้ามาด้านในราวกับเป็นบ้านตัวเอง        
“ระ…อิน…เอ้า..อ๊อก…” ใบหน้าแดงก่ำบวมและกลายเป็นสีแดงคล้ำลงทุกที  ลิ้นบวมพองเริ่มคับปาก จนพูดไม่เป็นภาษา ขากรรไกรแข็งค้างทำให้น้ำลายปนเลือดเริ่มไหลย้อยจากมุมปากดูน่าสยดสยอง   สองคนสนิทเองก็มีสภาพไม่ต่างกัน  เหล่านางระบำหวีดร้องและวิ่งหนีออกไป        
“จัดการสิ...หาลอเรนซ์ด้วย” ไคซัคสั่งลูกน้องลูกน้องเสียงห้วน
หนุ่มน้อยร่างอ้อนแอ้นที่ทำท่าหวาดกลัวเมื่อครู่ลุกขึ้นโบกมือให้
“ไม่จำเป็น...แค่เก็บตัวไว้จนกว่าจะหมดเรื่องยุ่งๆก็พอ  ผมจัดการเอง”
ร่างบางก้มศีรษะให้ชีครามิล ราจีสอับดุล ก่อนจะเดินตัวปลิวออกไปโดยไม่สนใจสายตาคั่งแค้นของชีคฟาฮัส          
ไนท์มายืนตรงหน้าชีคฟาฮัส  ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก
“เสด็จอา  ไม่ใช่แต่ท่านหรอกที่มีมุสตาฟเป็นสายลับ  ไซริสก็เป็นคนของกระหม่อมเช่นกัน  ทั้งที่ระวังตัวแจอย่างนี้กลับไม่ทรงระวังตราประทับ...ทรงอยากได้มันนักมิใช่รึ  แล้วพิษที่ใช้ก็เป็นของเสด็จอาเองแค่เปลี่ยนคุณสมบัติของมันนิดหน่อย เคลือบพิษไว้บนตราให้มันระเหยเข้าไปสะสมอยู่ในปอด  พอทรงสูดสารในน้ำมันหอมตามเข้าไปก็...บูม! ระบบประสาทถึงได้ถูกทำลายเป็นอย่างแรก...แต่ถึงอย่างไรเสด็จอาก็เป็นพระญาติ  กระหม่อมให้สัตย์ไปแล้วว่าจะไม่ฆ่าผู้ร่วมสายโลหิต”  
ดวงตาชีคฟาฮัสเป็นประกายวาบอย่างมีหวัง  แต่ประโยคถัดไปกลับทำให้แทบช็อค
“เสด็จอาคงไม่ถึงตาย แต่…จะอยู่ในสภาพเจ็บปวดทรมานแบบนี้ไปอีกนานแสนนานเท่านั้น…แล้วไม่ต้องห่วงนะ…พิษที่ผสมใหม่มันจะไม่เหลือร่องรอยไว้ให้หมอตรวจเจอหรอก  ขอให้เสด็จอาเพลิดเพลินกับความทรมานที่ทรงมอบให้เสด็จแม่และแจ็คดูบ้างว่ามันน่าอภิรมย์เพียงใด”
ชีคฟาฮัสตาเหลือกลานด้วยความกลัว  ปากบวมแตกปริขยับวิงวอนแต่ไม่มีเสียงลอดออกมา  แม้ทั้งร่างจะเหมือนเป็นอัมพาตกระดิกตัวไม่ได้ แต่กลับไม่ด้านชาอย่างที่คิด ทั่วร่างเจ็บปวดราวกับถูกเข็มนับร้อยทิ่มแทงและปวดลึกลงไปทุกทีจนต้องดิ้นพล่าน        
ไคซัคมองร่างที่กลิ้งเกลือกไปมาด้วยความทรมานอย่างสมเพช  หากวันนั้นแจ็คไม่ช่วยเขาไว้ เขาก็อาจเป็นหนูลองยาของชีคฟาฮัสและคงมีสภาพไม่ต่างจากพวกมันนัก  
องครักษ์ส่วนหนึ่งนำน้ำมันหอมระเหยออกไปเททิ้ง หนุ่มน้อยนักเต้นระบำกลับเข้ามาเปิดช่องลับใต้ที่พักแขนแล้วถวายกล่องตราประทับให้ชีครามิล  โดยมีสายตาเคียดแค้นและเจ็บปวดของชีคฟาฮัสที่มีโอกาสได้มองภาพนั้นเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่ประสาทตาจะถูกทำลายลง
ดูเหมือนลอเรนซ์จะนกรู้หลบหายไปก่อนที่องครักษ์ของไนท์จะเข้ายึด
วังของชีคฟาฮัส  ไม่มีใครรู้ว่านายแบบหนุ่มไปไหน แต่ที่แน่ๆเขาไม่มีโอกาสกลับขึ้นไปยืนบนแคทวอร์คที่เขาภาคภูมิใจอีกต่อไป............

รัชทายาทแห่งราจีสอับดุล นั่งหลับตานิ่งไปตลอดทาง  ใจนั้นไปอยู่ในบ้านน้อยที่เกาะแล้ว แต่ภารกิจสำคัญรออยู่ที่นี่...  
‘รอหน่อยนะแจ็ค...รออีกหน่อย  ฉันจะรีบไปหาเธอ รออีกนิดเดียวเท่านั้น’
น่าขันที่เขาสั่งสอนไคซัคไว้เสียมากมาย  แต่เขาเองต่างหากที่โง่งม ตัวเขาเองหรือมิใช่ที่เป็นกำแพงใหญ่กางกั้นแจ็คมาตลอด  ทั้งที่ที่รู้ว่ารัก...แต่ทำไมยังระแวงคลางแคลง ไม่เคยเชื่อหมดใจสักครั้ง
แจ็คพิสูจน์แล้วว่าเมื่อรักเขาก็รักหมดหัวใจ ให้ได้แม้ชีวิต แล้วหัวใจของเขาเล่า?...มีค่าได้เท่ากับหัวใจของแจ็คหรือไม่?...หากไม่เกือบ ‘สูญเสีย’ เมื่อไหร่ที่เขาจะรู้ตัว  
ไนท์สูดลมหายใจลึก  แม้จะแปลบปลาบในอก แต่เขาก็ได้คำตอบแล้ว  เขาจะไม่ลังเลที่จะรักและวางชีวิตทั้งหมดไว้กับแจ็คอีกต่อไป
ไนท์ลืมตาฉับพลันเมื่อรถจอด ร่างระหงในชุดพื้นเมืองก้าวลงจากรถ  
ไคซัคเดินเยื้องไปด้านหลัง  เหล่าข้าราชบริพารค้อมตัวลงคำนับและนิ่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งองค์รัชทายาทเข้าสู่ห้องโถงด้านใน        
สีหน้าของกษัตริย์ฮัสซา ราจีสอับดุล ดูหม่นหมอง  แต่เมื่อเห็นไนท์ดวงตาก็เป็นประกายยินดี
“รามิล”
“กระหม่อม” ไนท์ค้อมตัวเคารพก่อนจะเข้าไปทรุดลงนั่งเคียงข้าง  ไคซัคอัญเชิญตราประทับไปวางที่โต๊ะ  แล้วออกจากห้องไป
กษัตริย์ฮัสซาเปิดกล่องตราประทับดูก่อนจะเปิดออกวางเคียงข้างกับแหวนพญาเหยี่ยว  แล้วถอนใจเฮือกใหญ่
“พ่อดีใจที่เจ้าปลอดภัย...แต่ฟาฮัส...เฮ้อ!”
“ทรงคิดว่ากระหม่อมโหดเหี้ยมมากสินะที่ทำกับเสด็ดอาฟาฮัสอย่างนั้น”
“ถ้าสิ่งที่เจ้าทำเหี้ยมโหด  แล้วจะเรียกสิ่งที่ฟาฮัสทำว่าอะไร?...พ่อยุติธรรมพอรามิล  แต่พ่อสลดใจที่สายเลือดเดียวกันต้องมาประหัตประหารกันเอง   จะว่าไป  พ่อก็เป็นต้นเหตุส่วนหนึ่ง  หากพ่อเอื้ออาทรกับฟาฮัสสักนิด  บางทีทุกอย่างคงไม่เลวร้ายขนาดนี้...”
ใช่...แม้จะรับความรู้สึกที่ฟาฮัสมีให้ไม่ได้  แต่หากไม่ห่างเหินเย็นชาอาจไม่บีบให้ฟาฮัสแค้นจนกลายเป็นความอาฆาตพยาบาท  แต่จะมาเสียใจตอนนี้ก็ดูเหมือนจะสายเกินไป        
“โชคดีที่เจ้านำตราประทับกลับมาได้  สิทธิ์ในการปกครองประเทศย่อมเป็นของเจ้าอย่างสมบูรณ์”
“กระหม่อมได้ตราประทับกลับมาก็จริง แต่หากไม่ได้เสด็จอาซารีฟช่วย  กระหม่อมก็คงทำไม่สำเร็จ หากเสด็จอาซารีฟจะเก็บแหวนไว้เสียเองก็ย่อมได้  แต่ก็ไม่ทรงทำ  ซ้ำยังพยายามช่วยรักษาไว้จนแทบเอาชีวิตไม่รอด  ใครกันแน่ฝ่าบาท ที่ควรเป็นเจ้าของตราประทับ?”
 “เจ้าอยากจะพูดอะไรรามิล?”
“เสด็จอาซารีฟปกป้องแหวนมา15ปี ทั้งยังดูแลปกครองประเทศให้ร่มเย็นเป็นสุขมาโดยตลอด  ทำไมถึงไม่ได้รับสิทธิ์นี้”
“รามิลเจ้าก็รู้ว่าซารีฟมิได้สืบสายเลือดบริสุทธิ์”
“สายเลือดบริสุทธิ์?  เสด็จอาซารีฟมีมารดาสืบเชื้อสายจากเบดูอิน  เบดูอินหรือมิใช่เจ้าของแผ่นดินนี้  ท่านเป็นชาวทะเลทรายทั้งกายและวิญญาณ  ไม่เรียกว่าเลือดบริสุทธิ์ได้อย่างไร  แล้วท่านก็เป็นผู้ปกครองที่ยอดยิ่ง  เสด็จอาซารีฟกุมหัวใจ  ราษฎรไว้ได้ทั้งแผ่นดินใครก็รู้  กระหม่อมขอสละสิทธิ์รัชทายาทให้เสด็จอาซารีฟ”
กษัตริย์ฮัสซามองบุตรชายอย่างหนักใจ  ความจริงซารีฟก็เหมาะสมจริงอย่างที่รามิลพูด  แต่เนื่องจากฝ่ายมารดามีเลือดเบดูอินปะปนทำให้ยากแก่การยอมรับจากราชวงศ์
“ถึงเจ้าจะยกสละตำแหน่งให้แต่ราชวงศ์ย่อมไม่เห็นด้วย”
“เรากำลังจะเปลี่ยนการปกครองให้เป็นประชาธิปไตยในอีกไม่กี่ปีนี้มิใช่หรือฝ่าบาท เหตุใดไม่ทรงถามความเห็นจากราษฎร  ให้เขาได้เลือกผู้นำคนใหม่ด้วยตัวเขาเองมิดีกว่าหรือกระหม่อม”
กษัตริย์ฮัสซาจ้องหน้าบุตรชายอย่างพินิจพิเคราะห์
“ลูกมีเหตุผลอื่นใช่ไหมรามิล?” น้ำเสียงอ่อนโยนเรียกวันคืนวัยเยาว์ให้กลับมา นั่นหมายถึงการสนทนาแบบทางการได้ยุติลง ห้องนี้จึงเหลือเพียงพ่อกับลูกเท่านั้น
“...ลูกมีคนรักแล้ว…และลูกไม่ต้องการคนอื่นอีก” ชีคหนุ่มหมายถึง ‘ว่าที่พระชายา’ ที่ถูกคัดสรรไว้รอท่า แต่เขาหลบเลี่ยงมาตลอด
“ไม่เห็นเป็นไร  ลูกมีฮาเร็มได้นี่นา”        
“คนที่ลูกรักเป็นชาย...หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปลูกเกรงว่ามันจะไม่เหมาะสม ”
“ชีคหลายองค์ก็มีผู้ชายเก็บไว้ในฮาเร็ม  พ่อไม่เห็นว่าสำคัญที่ตรงไหน”
“สำคัญสิเสด็จพ่อ  เพราะลูกตั้งใจจะมีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น  หัวใจลูกแบ่งเป็นสองไม่ได้”
“รามิล…เจ้าว่ากระทบพ่อหรือ?”
“ลูกไม่บังอาจ…แต่ลูกพูดตามที่ใจคิด  ขอเสด็จพ่อเมตตาปล่อยลูกเป็นอิสระด้วย”
ดวงตาคมเป็นประกายกล้า  เด็ดเดี่ยวจนหัวใจพ่อไหววูบ  ร่างหนาทิ้งตัวลงพิงพนักอย่างอ่อนแรง  หัวใจล้าเพราะปัญหาที่รุมเร้ามากมายรอบกาย แต่ข้างกายกลับว่างเปล่า...ไม่มีคนที่พระองค์รักเคียงข้างแม้แต่คนเดียว
“สุดท้ายเจ้าก็ทิ้งพ่อเหมือนพี่เจ้า”
“ทราวิสไม่ได้ทิ้ง  เขารักเสด็จพ่อ แต่เขาถูกเลี้ยงมาอย่างอิสระเสรีย่อมไม่อาจถูกขังด้วยขนบธรรมเนียมแบบเราได้…แต่ลูกไม่ใช่  ลูกยอมรับการกักขังนี้มาตลอด และยินดีจะรับใช้บ้านเมืองต่อไป  เพียงแต่ลูกขอเป็นอิสระเท่านั้น  ลูกไม่อยากเป็นรัชทายาท”
หัวใจเจ็บเหมือนถูกเหยียบซ้ำ  สำหรับรามิลการเป็นรัชทายาทคือการถูกขัง  รัชทายาทกลายเป็นโซ่ตรวนจองจำลูกรักอย่างนั้นหรือ?...หากเป็นเช่นนั้น  สิ่งที่ดีที่สุด  ที่ ‘พ่อ’ จะมอบให้ ‘ลูก’ ได้คงเป็น...อิสระภาพ...
“ตามใจเจ้า…แต่เรื่องรัชทายาทเจ้าต้องจัดการเอง พ่อจะออกหน้าคงไม่เหมาะ”
“น้อมรับพระบัญชา”
ไนท์ รามิล ราจีสอับดุล ค้อมตัวรับแล้วออกจากวังมุ่งสู่สนามบิน  เขาส่งข่าวให้ลุงคาล์ลพี่ชายมารดา รู้ว่าพระบิดายอมเปิดไฟเขียว
คาล์ล จิงเจอร์ได้ทีบีบกลุ่มผู้ค้าน้ำมันรายย่อยซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นคนในราชวงศ์ราจีสอับดุบ ให้เพิ่มกำลังการผลิต  หากน้ำมันในตลาดมีมากเกินไปนั่นหมายถึงราคาที่จะตกวูบลง ทำให้ต้องเปิดการเจรจา  แน่นอนว่าตัวแทนที่วิ่งวุ่นคือชีคซารีฟเหมือนเดิม  คราวนี้คาล์ลแกล้งเล่นตัวอยู่นานกว่าจะยอมลดเงื่อนไขลง  ทำให้คะแนนนิยมของชีคซารีฟในสายตาของเหล่าราชวงศ์ดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อมีข่าวว่ารัชทายาทคนต่อไปอาจเป็นชีคซารีฟจึงแทบไม่มีเสียงคัดค้าน
.....................................
    

♚..อวสาน..♚

ไนท์โดดลงจากเครื่องทันทีที่ร่อนลงแตะพื้น  ใจเขาพุ่งไปสู่บ้านหมอเฒ่าแล้ว  แต่กัปตันเดวิดรีบมาต้อนรับและพาไปยังบ้านพักหลังใหญ่ที่ตอนนี้มีทั้งหมอและพยาบาลเพิ่มขึ้นมาอีกหลายคน
คนเจ็บลุกขึ้นได้แล้ว...แม้จะดูอ่อนเพลียอยู่บ้าง  แต่ใบหน้าดำเกรียมก็เริ่มลอกเป็นด่างดวงแสดงถึงพิษที่กำลังหมดไป ไนท์ยืนมองนิ่งอย่างตื้นตัน  แจ็คหันมามองแล้วก้มศีรษะให้ช้าๆเพื่อทำความเคารพเช่นเดียวกับหมอและพยาบาลที่หมอบราบลงกับพื้น
“ขอเราอยู่ตามลำพัง” ไนท์สั่งเบาๆ
ทุกคนทำความเคารพแล้วพากันออกไป ไนท์เดินเข้าไปหาร่างในอ่างยาช้าๆ ก่อนจะโผเข้าสู่อ้อมแขนเมื่อแจ็คกางแขนออกรับ
แจ็คลูบผมนุ่มที่ยาวเลื้อยต้นคอ ก่อนจะจุมพิตที่ขมับหอมแผ่วๆ
“ตอนอยู่ในทะเล…ผมคิดว่าผมคงตายไปโดยไม่ได้บอกคุณ…ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมไม่เคยทรยศต่อความไว้ใจของคุณ…”  แจ็คอธิบายน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นด้วยยังหายใจไม่สะดวกนัก
“ขอโทษแจ็ค...อภัยในความโง่เขลาของฉันด้วย” ไนท์กระซิบตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเบาผิดวิสัย  แจ็คดันร่างเพรียวออกห่างเล็กน้อยเพื่อมองหน้า  ดวงตาที่เคยดุดันอ่อนแสงและหมองหม่นจนแจ็คใจหาย        
“ทำไมพูดอย่างนั้น”
“ตอนที่รู้ว่าเธอเอาแหวนไป  ฉันก็ปักใจว่าเธอทำไปเพราะต้องการเอาชนะ อยากแกล้งให้ฉันหัวหมุนและขายหน้า แต่ฉันไม่เคยคิดว่าเกือบต้องเสียเธอไป…แจ็ค…อย่าทำอะไรเสี่ยงๆแบบนี้อีกนะ  หากเธอเป็นอะไรไปฉันจะอยู่ได้ยังไง?”
“ผมสัญญา...ต่อไปนี้ผมจะทำตามที่คุณสั่งเท่านั้น” แจ็คเบียดปากนุ่มอย่างอ่อนโยน หัวใจเบาโล่งที่สามารถปรับความเข้าใจกันได้  ความสุขเต็มตื้นเอ่อท้นเมื่อเห็นคนที่รักจูบตอบโดยไม่รังเกียจสภาพของเขา
“ขอบคุณนะครับที่ไม่รังเกียจสภาพแบบนี้ของผม”
“ใครจะรังเกียจคนที่เรารักได้ละแจ็ค”
“อะ...อะไรนะครับ?”
“ฉันรักเธอ...รัก สุดหัวใจ เหมือนอย่างที่เธอรักฉัน”
“ผม....ผมฝันอยู่หรือเปล่า...คุณบอกรักผมงั้นเหรอครับ?” แจ็คประคองหน้านวลด้วยมือสั่นเทาเพราะความตื่นเต้น
“เธอเป็นรักครั้งแรก และครั้งเดียวของฉัน....ฉันสัญญากับพ่อแม่เธอแล้วว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด...ให้สมกับความรักที่เธอมีให้และก็จะรักเธอให้มากกว่าที่เธอรักฉัน”
“ไนท์...ขอบคุณครับ...ผมก็จะรักคุณคนเดียวตลอดไป”
ไนท์ประคองหน้าด่างดำไว้และก้มลงจุมพิตอย่างอ่อนโยน  แจ็คกอดรัดร่างบางแนบแน่นเท่าที่เรี่ยวแรงเขาจะมี  
‘ขอบคุณพระเจ้าที่ทรงให้ผมรอดตายจนได้ยินคำนี้’
ลำแสงสีทองสุดท้ายทาบผืนฟ้าเรืองอร่าม  นกนับพันทยอยบินกลับรังเพื่อหาครอบครัว  ไนท์เฝ้ามองภาพนั้นผ่านหน้าต่างเปิดกว้างด้วยหัวใจที่เป็นสุขอิ่มเอิบ  นิ้วยาวสางไล้ผมหนาที่ซุกซบอยู่กับตัก แม้กลิ่นยาในอ่างจะโชยฉุนแต่ไนท์ไม่รู้สึกว่าต้องทนแม้แต่น้อย............

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีห้องว่างให้ผมบ้างหรือเปล่า?”
อองรีเกือบทำแฟ้มหลุดมือได้ยินเสียงทุ้มแจ่มใสเหนือศีรษะ  หัวหน้าแผนกต้อนรับคนงามผุดลุกขึ้นจ้องมองหน้าคร้ามที่ค่อนข้างซูบและยังซีดเซียว ด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“เสียใจที่พักเราเต็มหมดแล้วครับ” อองรีตอบหน้าตาเฉยหลังตั้งสติได้
“โอ…แล้วผมจะทำยังไงดีละครับ?”ไคซัคร้องเสียงหลงราวกับเป็นนักท่องเที่ยวขี้โวยวายแต่สีหน้ายิ้มละไม
“ห้องผมยังว่างอยู่อีกซีกหนึ่ง....หากคุณสนใจก็เชิญ ผมแบ่งให้เช่า”อองรียังคงสีหน้าเรียบเฉยแต่ดวงวาว หวานระยับ
“ตกลงครับ ผมขอซื้อขาดเลยแล้วกัน  รวมทั้งเตียงคุณครึ่งหนึ่งด้วย ไม่ทราบว่าต้องจ่ายยังไงครับเงินสดหรือเครดิต?”
“อืม…จ่ายด้วยลมหายใจก็แล้วกัน  ผมขอถึงเฮือกสุดท้ายก็พอ”
“ตกลงครับ”ไคซัคตอบยิ้มๆแล้วเซ็นชื่อที่เสื้อเชิ้ตขาวตัวในของอองรีหน้าตาเฉย  อองรีอมยิ้มแล้วยื่นกุญแจห้องส่งให้
ไคซัคไม่ได้รับแค่กุญแจแต่คว้าร่างบอบบางเข้าไปกอดไว้แน่น
“เป็นห้องที่แพงที่สุดที่ฉันเคยพักมา  แต่เป็นห้องที่วิเศษที่สุดสำหรับฉัน” ไคซัคกระซิบข้างใบหูนิ่ม  อองรีโอบรอบลำคอแข็งแรงและยิ้มใส่ตาอย่างยั่วยวน
“รับรองครับว่าคุณจะไม่ผิดหวังที่พักห้องนี้”
“ฉันเชื่อว่าต้องเป็นอย่างนั้นแน่นอน”ไคซัคตอบแล้วจูบปากนุ่มดูดดื่มท่ามกลางสายตาเบิกค้างของหนุ่มสาวแผนกต้อนรับ............

เมื่อแจ็คแข็งแรงพอ ไนท์ก็พาเขากลับไปรักษาตัวต่อที่วังขาวด้วยวัยหนุ่มทำให้แจ็คฟื้นตัวได้รวดเร็ว 3สัปดาห์พิษก็ถูกขับออกจนหมด มีเพียงที่มือเท่านั้นที่ยังมีอาการลอกเป็นแผ่นๆจนเห็นเนื้อแดงๆ  แต่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ไนท์เดินเคียงกับคนรักไปในสวนงดงามอย่างแสนสุข  อีกไม่นานชีคซารีฟก็จะขึ้นครองบัลลังค์แน่นอน ประเทศกำลังจะเปลี่ยนระบอบการปกครองใหม่สร้างความตื่นเต้นให้แก่ประชาชนมากมาย และศรัทธาแห่งมหาชนที่มีต่อชีคซารีฟก็มั่นคงจนแทบไม่ต้องฟังผล  ภาระหนักอึ้งจะถูกปลดลงจากบ่า  และเขาสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระกับคนที่รัก  คนที่เป็นของเขาอย่างแท้จริง ไนท์เหลือบมองคนที่เดินเคียงข้างด้วยแววตาอ่อนโยน  แจ็คหันมาสบตาแล้วยิ้มกว้าง  กระชับมือนุ่มในอุ้งมือให้แน่นขึ้น
“คุณรู้ไหม?…ผมชอบเวลาที่คุณมองผมแบบนี้  มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกอยู่ในมือผมเลย”
“อะไรจะปานนั้น” ไนท์หัวเราะเบาๆ  ไม่ใช่การหยามเยาะหากแต่เป็นการแก้เขินมากกว่า
“จริงๆครับ…ไม่รู้สิ…เวลาที่คุณมองผมรู้สึกดีชะมัด…รู้สึกว่าตัวเองมีค่าอย่างบอกไม่ถูก”
แจ็คหยุดเดินโอบรัดร่างเพรียวเข้ามากอดไว้กระชับ  ไนท์เงยหน้าขึ้นยิ้มอย่างอ่อนโยน
“แจ็ค...สำหรับฉันเธอมีค่ามากนะ  มากยิ่งกว่าตำแหน่งรัชทายาทเสียอีก”
“ทำแบบนี้จะดีเหรอครับ...ผมตื้นตันนะครับที่คุณรักผม...แต่ผมไม่ต้องการให้คุณเสียสละขนาดนั้น...คุณก็รู้ว่าอยู่ตรงไหนก็ได้  ไม่จำเป็นต้องยกผมขึ้นมาเคียงข้างคุณเลย”
“แต่ฉันอยากให้เธออยู่ข้างๆฉันนี่...มันอาจจะเห็นแก่ตัว...แต่ในชีวิตฉันไม่เคยมีใครมีค่ากับฉันมากเท่าเธอมาก่อน...ฉันจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกแล้ว”
“ผมก็ไม่ยอมเสียคุณไปเหมือนกัน...สำหรับผมคุณเป็นมากกว่าคนรักนะครับ...คุณเป็นครอบครัวของผม...ครอบครัวที่ผมโหยหามาชั่วชีวิต”
ไนท์อมยิ้มสอดแขนรอบเอวแข็งแน่นกว่าเดิม  แจ็คจุมพิตผมนุ่มหอมเบาๆเมื่อไนท์เงยขึ้นยิ้มให้
“ฉันชอบรอยยิ้มแบบนี้ของแจ็ค…ชอบ...ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น…”ไนท์สารภาพเสียงอ่อย  แจ็คยิ้มกว้างจนตาแทบปิด
“แปลว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่เจอรักแรกพบ…คุณก็ด้วยเหรอเนี่ย?”
ไนท์พยักหน้ายิ้มเขิน  แจ็คหัวเราะก้องคว้าร่างบางเหวี่ยงไปมา
“โอ้ยๆๆ” ชายหนุ่มอุทานเมื่อเจ็บมือจี๊ดขึ้นมาต้องรีบวางรางบางลง  ไนท์ดึงมือที่มีเลือดซึมมาดูอย่างร้อนใจ
“เป็นไงบ้าง…เจ็บมากไหม?”
“เจ็บครับ…ทายาให้หน่อย” แจ็คได้ทีรีบอ้อนซึ่งก็น่าเอ็นดูหนักหนาในสาย ตาของไนท์
“เดี๋ยวนะจะไปเอายามาทาให้”ไนท์ทำท่าจะผละไปแต่แจ็คคว้าร่างบางมากอดไว้แน่น
“ไม่ต้องไปเอาหรอกครับ  ยาอยู่นี่แล้ว”
“ไหน?” ไนท์เงยขึ้นมองงงๆ
“ก็…นี่ไง” แจ็คก้มลงจูบปากแดงหนักๆ  ไนท์ทำตาดุจนชายหนุ่มจ๋อย...
“อย่ามาแกล้งแบบนี้นะ”
“ขอโทษครับ”
“ยกโทษให้ก็ได้…ครั้งนี้เท่านั้นนะ” ไนท์กระซิบประคองหน้าคร้ามไว้ทั้งสองมือก่อนจะแนบปากบางเข้าหา  แจ็คทำตาโต กอดเอวบางกระชับ จูบตอบหนักแน่นจนเมื่อถอนปากออกปากบางก็บวมช้ำ
“สัญญาครับว่าคราวหน้าจะจูบให้เบากว่านี้”
ไนท์หัวเราะเสียงใส  ในความสุขมีความอิ่มเอิบและปลอดโปร่ง  
นี่ไง...คนที่รักได้โดยไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะถูกทรยศหักหลัง ความรักที่ถักสานจากความไว้เนื้อเชื่อใจและห่วงใย มิใช่แค่คนรักหากแต่รวมถึงเพื่อนตาย รักอันจีรังยั่งยืนที่เขาตามหามาตลอด...คนที่เกิดมาเพื่อให้รักและรักเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น....และจะเป็นเช่นนี้ไปจนกว่าลมหายใจสุดท้ายของกันและกัน…
                    
…….จบ......

ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคะ หวังว่าคงถูกใจเพื่อนๆไม่มากก็น้อย

เดี๋ยวจะมีตัวอย่างเรื่องหน้ามาให้อ่านคะ เทียนได้อ่านแล้ว 2 ตอนขอบอกว่าห้ามพลาดเด็ดขาด
 :pig4:

ออฟไลน์ JJHJJH

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3472
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +293/-2
กี๊ดดด มะกี้แอบปาด ลบให้แล้วค่ะ เม้นท์ใหม่ๆ
แจ๊คกับไนท์น่ารักที่สุดใน 3 โลกกกกก ^^

อยากอ่านเรื่องใหม่มากๆๆๆๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด