...
ขณะที่อองรีโทรหาเจฟฟรี่ ไนท์ก็ได้รับโทรศัพท์จากชีคฟาฮัสเช่นกัน
“ไงหลานรัก…งานยุ่งมากหรือเปล่า?”
“งานเยอะเชียวกระหม่อม แต่คิดว่าน่าจะเสร็จทันไปร่วมประชุมกลุ่มผู้ค้าน้ำมัน”
“ก่อนไปแวะมาเที่ยวที่วังใหม่ของอานะ”
“ซ่อมเสร็จแล้วหรือกระหม่อม?”
“เสร็จแล้ว...รับรองว่าสวยกว่าที่คิด อาจจะสวยสูสีกับเกาะของแฮมิลตันก็ได้”
“จะให้หลานไปเมื่อไหร่กระหม่อม?”
“สัก...2-3วันนี้เป็นไง?”
“กระหม่อม”
“อาดีใจที่เจ้ารับปาก อย่างนี้คนรอคงไม่เหงา”
“คนรอ...ใครหรือกระหม่อม?”
“อาคิดว่าจะเซอร์ไพรท์เจ้า ก็เลยชวนเพื่อนสนิทของเจ้ามาร่วมงานด้วย”
“เพื่อนกระหม่อม?”
“ไว้มาถึงก็รู้เอง…เร็วๆนะ ไม่งั้นเพื่อนหลานรอแย่เลย”
ไคซัคเดินเร็วแทบเป็นวิ่งเข้าไปในห้องทำงานของชีคหนุ่ม ไนท์กำลังวางโทรศัพท์ลงพอดี
“ฝ่าบาท”
“มีอะไรไคซัค?”
“แจ็คหายไปตั้งแต่เมื่อวานกระหม่อม”
“อะไรนะ!”
“อองรีส่งข่าวมาบอกคุณเจฟฟรี่ ว่าแจ็คหายตัวไประหว่างที่ไปส่งเอกสาร มีคนเห็นว่ากลุ่มคนใส่สูทสีดำมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นก่อนที่แจ็คจะหายไป”
“มิน่า...อาฟาฮัสถึงได้โทรมาชวนให้ไปเที่ยวที่วังใหม่...เช็คไปที่สายของเราสิว่าใช่แจ็คแน่ไหม?”
“กระหม่อม” ไคซัครีบออกไปจัดการ ไนท์ยกมือขึ้นกำจี้กางเขนที่คอไว้มั่น ประมาณครึ่งชั่วโมงไคซัคก็กลับเข้ามา สีหน้าขององครักษ์ทำให้ไนท์ใจหายวาบ
“คนที่ท่านฟาฮัสพาไปรอที่วังคือแจ็คแน่นอนกระหม่อม”
“เสด็จอารู้เรื่องแจ็คได้ยังไง…บ้าจริง!…อุตส่าห์แยกไปให้ห่างแล้วเชียว”
“กระหม่อมจะไปเอาตัวแจ็คกลับมา”
“ไม่ได้!หากเจ้าไปเข้าทางเขาแน่ งานนี้เสด็จอาต้องวางแผนไว้อย่างรอบคอบแล้ว….เมื่อทรงอุตส่าห์เชิญเราก็ไปเสียหน่อยปะไร” ไนท์ยิ้มเย็นแต่ดวงตาวาววับด้วยความโกรธ
“แต่ฝ่าบาทฟาฮัสต้องใช้โอกาสนี้ทำร้ายฝ่าบาทแน่”
“เรารู้…แต่จะให้เราอยู่เฉยๆหรือไง...เขาเปิดเกมขึ้นมาก่อนก็ดี เราก็จะทำให้เกมมันใหญ่กว่าที่เขาคิด”
“ฝ่าบาทจะทำยังไงกระหม่อม?”
“แล้วเจ้าก็รู้เอง…เราจะไปหาแฮมิลตัน หากฮาลีติดต่อมารีบไปบอกเราด้วย”
“กระหม่อม” ไคซัคมองตามหลังนายจนลับตา เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นฝ่าบาทร้อนรนเช่นนี้ ความรู้สึกของชีครามิลที่มีให้แจ็ค ย่อมลึกซึ้งเกินกว่าที่คิดมากนัก เห็นทีเขาต้องทำทุกวิถีทางที่จะเอาตัวแจ็คออกมาให้ได้ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม
............
“ผมยินดีร่วมมือกับคุณ ยังไงแจ็คก็เป็นเพื่อนผม ผมไม่ยอมปล่อยให้เขาอยู่ในอันตรายแน่” ริชตอบรับด้วยสีหน้าเคร่งขรึมกว่าเคย
“ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ ถ้าอย่างนั้นคุณจัดการเรื่องสื่อไปได้เลย”
“ไม่มีปัญหา ว่าแต่คุณจะให้ผมทำอะไรอีกหรือเปล่า?”
“ระบบดาวเทียมต้องพร้อมตลอด ผมไม่แน่ใจว่าเราจะเจออะไรบ้าง”
“ได้ครับ…ดีใจจัง” ริชยิ้มกริ่ม ตาวาววับอย่างขี้เล่น
“ดีใจ?…เรื่องอะไร?” ไนท์มองหน้าชายหนุ่มอย่างงุนงง
“ดีใจที่คุณใช้คำว่าเราไง ดูสนิทสนมดีจัง อย่าลืมนะครับว่าห้องผมยังเปิดรออยู่เสมอ”
“ผมว่าคุณไปรอรบกับเทพบุตรตัวน้อยๆของคุณดีกว่า ได้ข่าวว่าอารมณ์ร้อนไม่ใช่ย่อยนี่” ไนท์โต้ยิ้มๆขณะลุกขึ้น ริชทำตาโตอย่างคาดไม่ถึง
“โห…ผมเชื่อแล้วว่าการข่าวคุณเยี่ยมจริงๆ”
“ก็ผมหาข่าวจากมือดีที่สุดของคุณนี่นา”
“ใคร?”
“เจฟฟรี่ไง ผมจะไปเตรียมตัวก่อน พรุ่งนี้เจอกัน”
“เจฟนะเจฟ…ทำกันได้นะ” ริชเข่นเขี้ยวถึงคนสนิทอย่างแค้นๆ ............
แจ็คยืนมองทะเลเฉยเหมือนกำลังเพลิดเพลินกับธรรมชาติของที่นี่ แต่ความจริงชายหนุ่มกำลังประเมินว่าเขาควรอยู่ที่ไหน แน่นอนว่าที่นี่ต้องเป็นเกาะส่วนตัว และคนที่พาเขามามีเจตนาใช้เขาเป็นเหยื่อล่อไนท์ แม้จะไม่รู้ว่าเพื่อจุดประสงค์ใด แต่คนที่ทำอย่างนี้ต้องไม่หวังดีกับไนท์แน่ๆ ชายหนุ่มเดินทอดน่องไปตามขอบผาเพื่อลงไปที่ชายหาดเบื้องล่าง เรื่องหนีไม่ต้องคิดให้เปลืองสมอง เพราะมีทหารยืนยามกันเป็นระยะทั้งเกาะ
“แก!”
เสียงแผดเกรี้ยวกราดดังมาก่อน ตามด้วยเสียงฝีเท้าพุ่งตรงมาหา แจ็คเหลือบมองและหันกลับไปเผชิญหน้าอย่างแปลกใจ ร่างสะโอดสะองของนายแบบหนุ่ม รี่เข้ามาหาเขาอย่างประสงค์ร้าย ไล่หลังมาด้วยนายทหารคนหนึ่ง
“มึงต้องตายไอ้แจ็ค ไอ้เลว กูจะฆ่ามึง” ร่างที่พุ่งเข้าใส่กลับหยุดชะงักกึก ก่อนจะถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างลืมตัวเมื่อเห็นสายตาเย็นเยือกของแจ็ค รสชาติมือเท้าที่เคยโดนมายังเข็ดไม่หาย ทำให้นายแบบหนุ่มต้องเบรกความโกรธไว้ แต่หันไปสั่งนายทหารที่วิ่งตามมาแทน
“กระทืบมัน แล้วฉันจะจ่ายให้นายอย่างจุใจเลย”
แทนที่นายทหารคนนั้นจะทำตามกลับตรงเขาไปล็อคแขนลอเรนซ์แล้วลากกลับไป โดยไม่สนใจเสียงเอะอะของนายแบบหนุ่มแม้แต่น้อย
แจ็คมองตามอย่างสมเพชก่อนจะเดินลงไปที่หาดตามที่ตั้งใจไว้แต่แรก ตอนแรกที่เห็นลอเรนซ์เขาคิดว่านายแบบหนุ่มให้คนไปเอาตัวเขามาซ้อม แต่จากสภาพที่เห็นคงไม่ใช่ แล้วลอเรนซ์มาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร?...ตัวล่อไนท์เหมือนอย่างเขา...หรือเต็มใจมาเอง
แจ็คครุ่นคิดไปเรื่อยขณะถอดเสื้อออก นายทหารคนหนึ่งปราดเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว
“จะทำอะไรครับ”
“ผมจะว่ายน้ำ...ไม่ได้เหรอครับ”
“คลื่นที่นี่แรงนะครับ เกรงว่าจะได้รับอันตราย” ใช่ถ้าแขกพิเศษคนนี้เป็นอะไรไป คนที่ซวยคือมันแน่นอน เรื่องหนีนั้นไม่ต้องพูดถึง ทั้งกระแสน้ำที่ไหลวนกลับเข้ามาและฉลามมากมายรอบเกาะก็เป็นปราการธรรมชาติชั้นดี
“ผมไม่ออกไปไกลหรอกครับ แค่ว่ายเล่นแถวๆนี้”
“...งั้นก็...เชิญครับ”
แจ็คลงไปดำผุดดำว่ายอยู่ครู่หนึ่งก็ขึ้น เป็นอย่างที่เขาคิดคือคลื่นซัดเข้าหาเกาะแรงเฉพาะด้านหน้า ส่วนด้านหลังเกาะที่เป็นหน้าผากลับค่อนข้างสงบ และน้ำก็ลึกมาก
ตลอดเวลา3วัน แจ็คไม่ได้ทำอะไรนอกจากไปว่ายน้ำดำน้ำแล้วก็กลับเข้าห้อง ไม่มีใครเยี่ยมหน้ามาหาแม้แต่ลอเรนซ์ จนกระทั่งวันนี้ที่ทหารยามดูจะคึกคักกันเป็นพิเศษ แล้วทุกอย่างสงบเงียบเหมือนเดิม...เงียบเกินไป เหมือนทะเลก่อนจะมีพายุใหญ่ และแจ็คก็เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น ทั้งร่างกายและจิตใจ
...............................................................
ชีคฟาฮัสยิ้มกว้างเมื่อริชและไนท์ลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ ทั้งคู่ต่างค้อมกายเคารพ ชีคฟาฮัสโอบไหล่ไนท์พาเดินเข้าไปด้านใน หลังการทัก ทายตามธรรมเนียม ริชก็แยกไปพักผ่อน ฟาฮัสรอจนร่างสูงลับตาจึงหันมาซักไซ้ไนท์ทันที
“ทำไมอยู่ๆแฮมิลตันถึงมากับหลานได้ล่ะ?”
“พอทราบว่าหลานจะมาหาเสด็จอาเขาก็ขอตามมาด้วย คงเพราะอยากจะมาดูกิจการน้ำมันของเราด้วยกระหม่อม”
“แน่ใจเหรอ อาว่าเขาอาจอยากได้อย่างอื่นมากกว่านะ”ชีคฟาฮัสเย้ายิ้มๆ
“ท่านอาหมายถึงอะไรกระหม่อม?”
“อาคิดว่าหลานเองก็คงรู้...ว่าแฮมิลตันต้องการอะไร อยู่ที่หลานแล้วละว่าจะตอบรับหรือปฏิเสธ”
“หลานถือว่าเขาเป็นนักลงทุนที่น่าสนใจ หากได้มีโอกาสร่วมงานกันก็คงดีไม่น้อย” ไนท์ตอบยิ้มๆ แต่ไม่ปฏิเสธเสียทีเดียว
“แล้วแต่หลานตัดสินใจแล้วกัน แต่ก็อย่าลืมดูแลคนของหลานด้วยล่ะ ไม่งั้นเขาอาจจะทำให้หลานเสียงาน” ชีคฟาฮัสลองหยั่งเสียงและจับตาดูปฏิกิริยาของหลานชายเขม็ง
“คนของหลาน?”
“อย่าปิดอาเลยน่า...นายมิเคเน่นั่นไง อาชวนเขามาเที่ยวด้วย กะจะให้หลานแปลกใจเล่น ไม่คิดว่าหลานจะชวนแฮมิลตันมาด้วย เลยกลายเป็นเสียเรื่องใหญ่เสียใช่ไหม?”
ไนท์ไหวไหล่สีหน้าเหมือนรำคาญนิดๆ
“อย่าห่วงเลยกระหม่อม สำหรับหลานไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่างานอยู่แล้วเสด็จอาก็ทราบ”
“ถ้าหลานจัดการได้อาก็หมดห่วง...อามัวแต่ชวนคุย ไปพักเถอะ”
“กระหม่อม”
“ชิ…ทำเป็นยโส แล้วฉันจะรอดูว่าแกจะปากแข็งไปได้นานแค่ไหน?”
ชีคฟาฮัสมองตามหลังไนท์ด้วยดวงตาที่วาวโรจน์............
“ไนท์!” แจ็คอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นคนรักเดินเข้ามาในห้อง ไนท์ถอดเสื้อสูทออก...แจ็ครับไปแขวนให้
ชีคหนุ่มเดินนำออกไปยังสวนโล่งกว้างภายนอก แจ็คก็เดินตามไป เมื่อไปถึงสนามกว้างก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้รับรองจ้องมองแจ็คด้วยสายตาเย็นชา แจ็คเดินมานั่งที่เก้าอี้อีกตัว
“ทำไมถึงถูกจับตัวมาได้?”
แจ็คเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอย่างละเอียด
“ผมไม่อยากให้อองรีติดร่างแหมาอีกคนก็เลยจำต้องตามพวกนี้มา”
“ฉันยังแปลกใจที่เธอยอมมาง่ายๆผิดปกติ”
“หวังว่าคงไม่เข้าใจว่าผมร่วมมือกับท่านชีคฟาฮัสล่อคุณมานี่หรอกนะ?”
“นั่นสิ...ของแบบนี้มันก็ไม่แน่เสียด้วยนี่นา…อาฟาฮัสน่ะใจดี แถมยังมีเด็กๆ รูปร่างน่าตาน่ารักเยอะออกอย่างนั้น อาจจะมีสักคนที่ตรงสเป็คเธอก็ได้นี่”
แจ็คหัวเราะชอบใจแล้วค่อยๆเจื่อนลงเมื่อเห็นสายตาจริงจังของไนท์
“คุณ…ไม่ได้ล้อเล่นเหรอ?…นี่คุณคิดว่าผมทรยศคุณจริงๆเหรอ…ผมไม่ใช่คนแบบนั้นนะ”
“ไม่รู้สิแจ็ค รอบตัวฉันมันมีแต่คนแบบนี้ จนฉันชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าควรเชื่อใจใครได้อีก”
“ไนท์!นี่คุณไม่ได้ล้อเล่นเหรอครับ ผมคิดว่าคุณพูดเล่น ผมไม่เคยคิดว่าคุณ….จะระแวงผม…คุณระแวงผมเหรอเนี่ย?”แจ็คครางออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเจ็บปวด ไนท์มองหน้าเขานิ่งๆแต่ดวงตาเย็นชา แจ็คผุดลุกขึ้นเดินหนีเมื่อความโกรธและน้อยใจประดังกันขึ้นมาจนทนไม่ไหว
“นั่นจะไปไหน?”
“เรื่องของผม...ถ้าคิดว่าผมไม่น่าไว้ใจก็ไม่ควรปล่อยผมไว้ใกล้ๆจริงไหม?”
“ไม่ต้องห่วง ฉันให้เสด็จอาจัดห้องให้เธอใหม่แล้ว อีกสักครู่คนของท่านคงมารับ”
แจ็คกัดกรามกรอด กำมือแน่น เจ็บแสบเหมือนถูกราดซ้ำด้วยน้ำเกลือ
“ขอบคุณนะครับที่จัดการให้” แจ็คหันมาประชดอย่างน้อยใจแล้วเดินหนีออกไป
ทันทีที่แจ็คลับหายไป ไนท์ก็กลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ใบหน้าเรียบเฉยเย็นชา แต่ดวงตาดุอ่อนแสงลงจนหม่นหมอง การสนทนากันที่สนามจะช่วยไม่ให้ใครดักฟังได้ เพราะไม่แน่ว่าคนของชีคฟาฮัสอาจซ่อนกล้องหรือเครื่องดักฟังไว้ในห้อง แต่เชื่อเถอะว่าเขายังถูกจับตามองอยู่ หากไม่ทำแบบนี้เขาก็กันแจ็คออกจากความสงสัยของชีคฟาฮัสไม่ได้ ยิ่งแจ็คดูสำคัญมากเท่าไหร่ อันตรายก็ยิ่งมากเป็นเงาตามตัว
‘ขอโทษนะแจ็ค…’
............
โต๊ะอาหารคืนนี้ดูงดงามและหรูหรา แจ็คมองไปรอบๆอย่างอึดอัด เขายังไม่พร้อมที่จะเจอไนท์ตอนนี้ ถ้อยคำบาดหูเมื่อกลางวันทำให้เขาเจ็บเกินกว่าจะควบคุมกิริยาไว้ได้
“แจ็ค!มาทำอะไรที่นี่?”เสียงอุทานคุ้นหูจากข้างหลังเรียกให้แจ็คหันกลับไปมองแล้วยืนตัวชา ริช แฮมิลตันยิ้มร่ามาแต่ไกลและที่สำคัญ ชีครามิล ราจีสอับดุลเดินเคียงมากับเขาด้วยท่าทางสนิทสนมยิ่ง
“คุณริช…”
“ดีใจจังที่เจอนาย ว่าแต่มาที่นี่ได้ยังไงกัน?”
“แจ็คเป็นแขกของฉันเอง...มากันครบแล้วนี่ ลงมือกันเลยดีไหม” ชีคฟาฮัสเอ่ยยิ้มๆ ทุกคนทำความเคารพเจ้าของงานแล้วแยกไปนั่งเก้าอี้ที่มีชื่อวางไว้ แจ็คปฏิบัติตามทุกคนด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ลอบมองไนท์ผ่านแก้วไวน์ตลอดเวลา
“อาคุณจะมาไม้ไหนถึงทำเป็นสนิทกับแจ็ค ปรกติเห็นหยิ่งจะตาย” ริชก้มลงกระซิบข้างหูไนท์ขณะเลื่อนเก้าอี้ให้ไนท์นั่ง
“เราคงต้องรอดูกันเอง” ริชหัวเราะหึๆ ขณะที่ไนท์เงยขึ้นยิ้มหวาน แล้วริชก็เดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้าม
เนื่องจากทั้งคู่กระซิบกันเบาเกินกว่าที่ทุกคนจะได้ยินบทสนทนา แต่ท่าทางของทั้งคู่ก็ทำให้คนที่เห็นร้อนรนไปตามๆกัน
“ผมเพิ่งทราบว่าคุณก็มาด้วย”ลอเรนซ์เพิงมาถึงและปราดเข้าหาริชทันทีที่เห็น
“จะไม่มาได้อย่างไรละครับ ที่นี่มีอะไรน่าสนใจตั้งเยอะ ผมดีใจแทบแย่ที่รามิลเชิญผมมา”
“ผมเป็นแขกประจำที่นี่เหมือนกัน หากคุณต้องการเที่ยวชมที่นี่ผมก็ยินดีจะพาคุณชมปราสาท”
“ยินดีเป็นอย่างยิ่งเชียวครับ”
สีหน้าของลอเรนซ์ชื่นขึ้นทันที ดูเหมือนทั้งริชและไนท์จะไม่สนใจเรื่องที่เขาก่อไว้ที่เกาะส่วนตัวของริช บาดแผลที่แจ็คทำไว้ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางจนมองไม่เห็น แต่ความแค้นในใจนายแบบหนุ่มยังไม่จาง ยิ่งเห็นคนที่เกลียดได้มาเสนอหน้าในโต๊ะอาหารยิ่งขุ่นเคืองมากขึ้น แต่จำต้องเก็บความแค้นไว้ก่อน เพราะชีคฟาฮัสสัญญาว่าจะให้เขาได้ทรมานมันหลังเสร็จงาน
ไนท์นั่งลงด้านซ้ายของชีคฟาฮัสขณะที่ริชนั่งฝั่งตรงข้ามคู่กับลอเรนซ์ แจ็คนั่งถัดจากไนท์ ตลอดเวลาที่รับประทานอาหารชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว ส่วนใหญ่ลอเรนซ์จะผูกขาดการสนทนาไว้แต่เพียงผู้เดียว
ทันทีที่จบมื้ออาหารทั้งหมดก็ย้ายไปยังห้องพักผ่อนด้านข้าง ลอเรนซ์ชวน ริชลุกออกไปเต้นรำทันทีและชายหนุ่มก็ไม่ได้ปฏิเสธ
“ทำไมเงียบๆไปล่ะรามิล?”
“หลานพูดไม่ค่อยทันลอเรนซ์กระมังกระหม่อม”
“คงจะอย่างนั้น หมอนี่แปลก…วันก่อนก็ร้อนรนมาโวยวายกับอาว่าหลานไม่สนใจเขาปล่อยให้เขาถูกเพื่อนของหลานทำร้าย แต่มาวันนี้กลับไปตามแฮมิลตันแจเชียว”
“ลอเรนซ์เขาชอบเป็นจุดเด่น ไม่ชอบให้ใครเหนือกว่ามาแต่ไหนแต่ไรแล้วกระหม่อม”
“แล้วนี่ตกลงเขาชอบหลานหรือชอบแฮมิลตันกันแน่?”
“นั่นสิกระหม่อม เดาใจยากเสียจริง” สองอาหลานหัวเราะให้กันเบาๆ
แจ็คมองบรรยากาศเหล่านั้นด้วยความรู้สึกหม่นหมองและเจ็บปวด ถึงจะบอกตัวเองให้ตัดใจแต่มันก็ยังเจ็บจนแทบทนไม่ได้ ชายหนุ่มก้มมองแก้วเครื่องดื่มในมือที่น้ำแข็งละลายจนแยกน้ำกับแอลกอฮอล์ออกเป็นชั้น...เหมือนเขา...ที่อยู่คนละโลกกับคนเหล่านี้
โลกของเขาคือมนุษย์สามัญธรรมดาที่ต้องปากกัดตีนถีบดิ้นรนทำกิน แต่คนเหล่านี้ไม่ใช่ ทุกคนล้วนแล้วแต่มาจากตระกูลสูง มีเงิน มีอำนาจ เพียบพร้อมมาตั้งแต่เกิด นับวันเขากับไนท์ก็ยิ่งแตกต่างแปลกแยกกันมากขึ้นทุกที
ชีคฟาฮัสออกไปขอเต้นรำกับลอเรนซ์แทน นายแบบหนุ่มหน้าเสียด้วยความไม่พอใจแต่ก็จำต้องยอม ชีคฟาฮัสหันมาขยิบตาให้ไนท์ก่อนจะหมุนตัวออกไปห่าง ริชกลับเข้ามาหย่อนกายลงนั่งข้างไนท์
“อาคุณพยายามเอาใจคุณน่าดูเลย”
“นั่นแหละที่น่ากลัว เสด็จอาไม่เปลี่ยนเลย เคยดีกับผมอย่างไรก็เป็นอย่างนั้นเหมือนเดิม ผมยังไม่อยากเชื่อว่าอาจะเป็นคนอยู่เบื้องหลัง...ที่ผ่านมาผมไม่เคยระแวงเขาสักนิด” ไนท์รำพึงประโยคหลังอย่างเจ็บปวด แต่สีหน้าราบเรียบ
ริชเหลือบมองชีคฟาฮัสนิดหนึ่งก่อนจะแตะหลังมือขาวชะโงกเข้าไปใกล้ ในสายตาของคนอื่นคงคิดว่าเขากระซิบคุยหยอกเย้ากับไนท์ ซึ่งเขาก็อยากให้ทุกคนคิดอย่างนั้น
“แล้วคุณจะทำยังไงต่อไป?”
“ผมต้องพยายามกันแจ็คออกไปจากที่นี่เสียก่อน อย่างอื่นค่อยคิดกันอีกที”
“คงยาก ดูท่าแจ็คคงไม่ยอมไปง่ายๆ”
“ผมมีวิธีบีบเขาก็แล้วกัน อยู่ที่คุณจะให้ความร่วมมือแค่ไหน?”
“ผมน่ะเต็มที่อยู่แล้ว ไม่รู้งานนี้จะโดนแจ็คต่อยหน้าเอาหรือเปล่าหนอ…นั่นไงตาเขียวปัดขนาดนั้น”
“คุณอย่าทำเป็นเรื่องตลกได้ไหม ผมซีเรียสนะ”
“น่าผมก็อยากให้คุณผ่อนคลายกว่านี้หน่อย คุณน่ะหน้ายิ้มแต่ตาดุจะแย่อยู่แล้ว”
“ช่างผมเถอะน่า”
“เอ้ายิ้มหน่อย ตอนนี้ทุกคนมองมาทางนี้กันหมดแล้ว”
ไนท์เงยขึ้นยิ้มหวานจนริชยังอดยิ้มตอบไม่ได้ ชื่นชมในความสามารถของชีคหนุ่มไม่น้อย ทั้งแข็งแกร่งและเยือกเย็นขนาดนี้ คงยากที่ชีคฟาฮัสจะเอาชนะได้ สงสารก็แต่แจ็ค งานนี้คงเจ็บเจียนตายกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย
............
เฮ้อ... สงสารแจ๊คจัง
ขอบคุณทึติดตามคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
