*******************************
ตอนที่.14 ...Amm..Baby........
......................
**********************************
..........
...ดูเหมือนบรรยากาศระหว่างไอ้ตี้กะไอ้เก่งจะดีขึ้น
พลอยทำให้ผมสบายใจด้วย นึกขอบใจน้องบีม
อยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่มีมันอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้
เพราะว่าผมเองแม้การเอ่ยปากที่จะคุยกับมันตอนนี้
แต่ล่ะครั้ง มันช่างยากเย็นจังเหมือนอะไรมาติดอยู่ที่
คอตลอด ใจนึกอยากพูดด้วยแทบขาดใจ แต่อีกใจ
กลับแย้งว่าอย่าดีกว่า........
....................
...
“ตี้ กูลงไปข้างล่างแป้บน่ะ...”
“ให้กูไปด้วยม่ะ..”
“ไม่ต้องหรอก ไปแป้บเดี๋ยวมา.”
“ไปไหน...”เสียงน้องบีมถามมั่ง
“ไม่ต้องถาม...”
“ดุง่ะ..พี่วินอ่ะ..”น้องบีมว่า..ไอ้เก่งมันก็อมยิ้ม
..............
...
.......เมื่อผมกลับเข้ามาในห้องเห็นเล็กไปยืนโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง
“ซื้อไรมา..”ตี้ถามเมื่อเห็นผมถือถุงของมาถุงใหญ่
แต่.......มีบางอย่างที่ผมเอาใส่เป้ไว้แล้ว.........
“กินมั่งดิ..หิว.”น้องบีมรีบคลานมาหาผม
...พร้อมกับนั่งเลือกของกิน...
“หิวได้ตลอดน่ะนี่”
“พี่เก่งกินม่ะ” มันชูขนมถุงนึง กับไอติมนึงแท่งให้ดู
....มันไม่พูดอะไร ผมเลยสะกิดหลังมันเบาๆให้มันเอาไปให้
เพราะว่าของที่ผมซื้อมา เป็นของที่มันชอบกินทั้งนั้น...
...ผมเกะถุงขนมและหยิบออกมาให้ตี้กิน ตี้มันก็ยิ้ม...
“ป้อนกูด้วยดิ...”มันกระซิบบอกผมเบาๆ
..ผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้.....หันอีกทีเห็นไอ้เก่งมองอยู่
..ผมลุกขึ้นเดินไปเอาขนมไปให้เล็กที่ระเบียงอีกคน.พอดีมันวางโทรศัพท์ด้วย....
.......................
.......
...มันหันมามองผมแล้วก็ยิ้ม จนทำให้ผมต้องสงสัยไม่ได้
“ยิ้มไรเล็ก.”
“อิจฉาคนมั้งง.”มันพูดหันสายตามองวิวแถวนั้น
“เรื่อง....”ผมต่อให้มันแค่นั้น
“วินรู้มั้ย โลกเรานี่ก็แปลกน่ะ มักมีอะไรให้เซอร์ไพรด์ตลอด..”มันพูดกำกวม
“อย่างเช่น...”
“ความรักไง...”มันพูดต่อ
“อะไรนะ เล็กมีคนรักแล้วเร่อะ แล้วคนนั้นเป็นใครอ่ะ..”
“กูเคยมีรักตอน ม.3 แต่ก็คงเป็นรักแบบรักเพื่อนตัวเอง...”
“แล้วเค้าอยู่ไหนล่ะ..”
“ก็ยังอยู่ที่โรงเรียนเรานี่แหละ..”
“เพียงแต่ความรู้สึกอย่างนั้นมันคงจบแล้วล่ะ..”
“เจอกันเราก็คุยกันปกติ ไม่มีไรพิเศษกว่านั้น...”
“ทำไม..”
“เหตุผลก็ไม่ยากน่ะ เราคงไม่ใช่..”
“โหหห คิดขนาดนั้นเลยเร่อะ เรายังเด็กกันอยู่เลยนา.”
“เด็กๆนี่แหละที่มองเรื่องรักเป็นเรื่องสำคัญ..”
“คิดไรมากล่ะ เรายังเด็กยังได้เจอสิ่งที่จะผ่านเข้ามาในชีวิตอีกเยอะ”ผมพยายามให้เหตุผลกับมัน....
“แต่ จะมีซักกี่อย่างที่จะใช่สำหรับเราล่ะ วิน...”สีหน้ามันดูจิงจัง
...ผมพยายามยิ้มให้มันเพราะว่าไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหน
“ถ้ามึงได้เจอรักแท้ซักครั้งในชิวิต....วินจะทำอย่างไร...”
..................
ผมมองหน้าเล็ก.....เพราะว่าพยายามหาสิ่งที่มันอยากได้คำตอบ
ไม่รู้ว่ามันต้องการสื่ออะไรให้ผม สายตาผมมองไปที่คนอยู่ในห้อง
ทั้ง 3 คน.......
“รัก บางทีมันก็ไม่มีเหตุผลหรอกเล็ก..”
“ไม่มีเหตุผล หรือไม่อยากที่จะตอบ...”มันมองเข้าไปในห้องเหมือนผม......
“คน 2 คน ในห้องนั้นมึงจะเลือกใคร..”
คำถามของมันแล่นเข้าทุกโสดประสาทของผม ทำไมมันคิดว่าผมต้องเลือก......
“ไม่เข้าใจอ่ะ มึงหมายถึงอะไร...”
เพราะว่าผมคิดว่าผมมีสิทธิ์ที่จะเลือกด้วยเร่อะ
..มันหัวเราะในลำคอเบาๆ
“จริงๆชีวิตเรา เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกนะ”เล็กบอก
“แต่มันไม่ใช่ทุกเรื่องนะ...”ผมพูดออกมาลอยๆแล้วยิ้มให้มัน..........
................................
..................
......พวกเราเห็นว่าได้เวลาค่ำมากแล้วเลยขอกลับมั่ง
“บีมไปก่อนน๊าพี่เก่ง แล้วบีมจะมาใหม่..”
น้องบีมเดินออกไปคนแรกตามด้วยเล็กทุกคนต่างทยอยลุก
“เจอกันพรุ่งนี้ว่ะเก่ง..”เล็กบอก
“กูไปล่ะ..”ตี้บอก
....ผมดันหลังตี้ให้ออกไปก่อน
สายตาที่มันมองผมอยู่ตลอดทำให้ผมต้องมองมันตอบ
มันเดินตามพวกเราออกมา ทันทีที่ตี้เดินผ่านพ้นประตู....
......เก่งมาดึงผมไว้แล้วรีบผลักให้ประตูปิดแล้วล๊อค...ทันที
! ตึ่ง
! ตึ่ง
! ตึ่ง
...มันคว้าผมไปกอดรัดไว้...ผมตกใจนิดนึงพยามยามที่จะพลักมันออก....
“คิดถึงเหลือเกินวิน เก่งคิดถึงวินแทบขาดใจ..”
“อยากกอดวินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่วินก็ทำเฉยชา..”
...ผมชะงักเมื่อมันพูดออกมา บวกกับเสียงร้องไห้ที่กระซิกๆออกมาเบาๆ
“รู้มั้ยมันทรมานแค่ไหนเวลาที่เก่งไม่เจอหน้าวิน..”
“ให้พี่ทำอะไรก็ได้ขอเพียงวินยกโทษให้พี่นะคับ..”
“อย่าทำอย่างนี้กับพี่เลย...”เสียงและสายตาที่อ้อนวอน
ของมันทำให้ใจผมอ่อนย๊วบบบ..ลงทันที
................
......
“ไอ้เก่งเปิดประตูเด๋วนี้นะเมิง..”เสียงไอ้ตี้ดังมา
“เฮ้ยย เมิงจะทำอะไรว่ะไอ้เก่ง..”เล็กตะโกน
“พี่วินคาบบบ พี่วินเปิดประตูซิคับ..”
เสียงเคาะประตูเรียกข้างนอกทำให้ผมพยายามพลักมันอีกครั้ง
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร..”ผมตะโกนออกไปเพราะเสียงเคาะประตูมันรัวเหลือเกิน
....มันเอาหัวผมไปซบที่ไหล่....
“เก่งรักวินน่ะ รักมากด้วย...”มันจูบที่แก้มผม
“อย่าทำยังงี้เก่ง...”ผมบอกมันแล้วดันอกมันไว้
“กูต้องไปล่ะ..”ผมหลบสายตาของมัน
“นี่ยาแก้ฟกช้ำ...”ผมล้วงออกจากกระเป๋ามาให้มันเพราะว่าเตรียมไว้แล้ว
“ซื้อตั้งแต่เมื่อไหร่..”
“...................” ผมมองที่รอยช้ำๆของมัน
“ที่หายไปเมื่อกี้ใช่ม่ะ..”ตามันแดงๆ
“อืมม..”ผมพยักหน้า มันยิ่งกอดรัดผมแน่นกว่าเดิมอีก
“กูหายไม่ออก อ๊อก..”ผมดิ้น
..มันเลยคลายกอดของมัน
“ขอบใจที่วินยังเป็นห่วง..”
“โทรไปหาได้มั้ย..”มันบอกผม
“อืมมมม มีเบอร์ยัง..”
“มีแล้ว โอให้มาล่ะแต่ไม่กล้าโทรกลัวมึงไม่คุยด้วย..”
มันยิ้มทั้งน้ำตา ผมเกลี่ยน้ำตาให้มันเบาๆ
“ทำไมเดี๋ยวนี้ร้องไห้เก่ง มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยน่ะ ตั้งแต่โดนไอ้ตี้ต่อยแล้ว
ปกติเมื่อก่อนใครทำแบบนี้กับกู กูสวนกลับหลายเท่าด้วย แต่ก็ดีอย่าง ลดความห้าว
ความบ้าของตัวเองลงได้ก้อดี ”ผมว่าให้
“ก็ใครทำพี่ล่ะคาบบ...”
“ทำตัวเองอ่ะดิ..”ผมดุมัน
“ดุอย่างที่น้องบีมว่าจริงดั้ว.”มันล้อผม
...................
.........
“พี่วินนนนน..”เสียงน้องบีมเคาะประตูกับตะโกนลั่น
“ไอ้พี่เก่งเปิดประตูเด๋วนี้น่ะ.”
“เปิดประตูเถอะ..”ผมบอกมัน
...มันปล่อยผมแล้วเอามือไปบิดลูกบิดออก
..น้องบีมเซเข้ามาหามันตามแรงเปิด....
.......................
.................
“พี่เก่งทำอะไรพี่วินห่า..”มันตะคอกมันทำหน้าขึงขังใส่ไอ้เก่ง
“เปล่าคาบพี่เก่งไม่ได้ทำอะไร..”
“ปล่าววว แล้วทำไมต้องเปิดประตู...”มันดุเฮ้ยย
“นี่แน่ะ กล้าทำพี่วินหรอ..”มันต่อยเข้าที่ท้องไอ้เก่ง 1 ทีแต่ไม่รู้ว่าต่อยจริงหรือเล่น
“โอ้ยยย...”ไอ้เก่งร้องแล้วหัวเราะเอามือกุมท้อง
“ห้ามทำอะไรพี่วินนะ ไม่งั้นบีมจะต่อยพี่เก่งอีก.”มันขู่
“คับไม่กล้าแล้วคับ กลัวแล้วคับ..”ไอ้เก่งมันก็รับมุข..
ก็หมัดเล็กๆของมันจะไปทำอะไรไอ้เก่งมันได้
...เล็กยืนขำอยู่หน้าประตูแต่ตี้กลับหน้าเศร้าแทน.....
“ป่ะกันเถอะ..” ผมบอกให้ทุกคนเดินออกไป
...น้องบีมเดินมาพลักผมให้ออกไปก่อนมัน...ผมก็ได้แต่อมยิ้ม
ผมแอบเหลือบตาไปมองไอ้เก่งเห็นมันยิ้ม......
“ตัวแค่เนี๊ยะดุเหมือนกันนี่หว่า...” มันว่าน้องบีม
มันโบกมือลายิ้มให้ผมอย่างดีใจ ผมเองก็อดรู้สึกดีไม่ได้
...น้องบีมยกกำปั้นชูให้ไอ้เก่งอีกรอบก่อนปิดประตูห้อง......
...............
..........
<<<<<<YYYY>>>>>>>
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
