-
.................................................................
อยากลงนิยายมั่งง่ะแต่ก็กลัวผิดกฏ อ่านแล้วก็ยังไม่ค่อยเข้า
ซักกะที ของลองลงมั่งน่ะ คริคริคริคริคริคริคริ
...................................................................
.ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
.................................................
เคยลองที่อื่นล่ะอยากลงที่นี่มั่งจัง
.................................................
***เิข้ามาแก้หัวเรื่องเฉยคะ***
-
ตอนที่ 1 ..แค่เพื่อนนา
ผมกะเก่ง เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนประถมล่ะ
ท่าทางที่ดูทะโมน ทะเล้น ทะลึ่ง กวนตีนของมันทำให้ผมรู้สึกชอบ
โดยไม่รู้ตัว เก่งเป็นนักกีฬาฟุตบอลประจำโรงเรียนด้วย
อีกไม่นานจะมีการแข่งขันกีฬาอีกล่ะ ช่วงนี้เราเลยห่างกัน
เพราะว่าผมไม่อยากนั่งรอมันซ้อมเพื่อจะกลับด้วยกัน อีกอย่าง
เก่งมันมีเพื่อนเยอะ หลายครั้งที่ผมเห็นสาวแท้สาวเทียมที่โรงเรียน
ซื้อโน่นซื้อนี่ให้มันบ่อยๆ ผมก็รู้ว่าเพื่อนๆเหล่านั้นอยากได้ความรัก
จากมัน แต่เห็นมีแต่ฝนที่มันสนิทสนมเป็นพิเศษ
ปีนี้ผมอยู่ม.4 ชิวิตเด็กเรียนค่อนข้างพอไหวอย่างผม พ่อกับแม่
เลยไม่ใส่ใจไรมาก ท่านคงรู้ว่าหวังอะไรไปก้อคงทำไม่ได้สู้เอาหู
ไปนา เอาตามองยายดีกว่า
++วิน วิน ไอ้ วิน ++ เสียงตะโกนหน้าบ้านฟังดูรู้แระว่าใคร
ผมรีบเดินออกมาหามันที่หน้าบ้าน อย่างแอบดีใจ
++มีไร ++
++มอไซกูเสียว่ะ มึงไปส่งกูที่บ้านหน่อยดิ++ ไอ้เก่งยักคิ้วให้
++เออๆ..ทำไมวันนี้เลิกไวนักว่ะ++
++กู..ขี้เกียจ อยากกลับบ้าน..++
++เดี๋ยวรอแป้ปนะ...++
ลืมบอกว่าบ้านผมอยู่ใกล้โรงเรียนแค่ 500 เมตรเอง แต่ไอ้เก่งน่ะมันอยู่คนล่ะ
หมู่บ้านเลยล่ะห่างออกไปราว 3 กิโลเมตร ผมเดินไปบอกแม่ที่ครัวก่อน
จะออกมากับมัน.....
ที่บ้านไอ้เก่งเป็นบ้าน 2 ชั้น อย่างหรูหน่อยว่าได้เพราะว่าบ้านมันเป็นคนมีฐานะ
กว่าบ้านผมอีก ผมเหมือนสมาชิกอีกคนที่บ้านนี้ เพราะว่าเข้าออกประจำ....
++กูอาบน้ำก่อนน่ะ วิน ++
++อืมมม +++ ผมตอบแต่ตาผมจ้องทีวีตลอด
++ว่าแต่ วันนี้ทำไมมึงไม่คอยกูว่ะ++ เก่งหันมาถามก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำ
++ไม่อ่ะ กูอยากกลับมาดูทีวี ++
++เออ ทีวี มันสำคัญกว่ากูช่ายม่ะ++เท่านั้นไอ้เก่งปิดประตูและได้ยินเสียง
น้ำไหลจากฝักบัว ส่วนผมก้อนั่งจ้อที่หน้าจอทีวีต่อ...
ผมรู้สึกหิวน้ำเลยเดินมาชั้นล่าง จะมาขอน้ำกินที่ครัว
ที่ครัว....
++อ้าว วิน อยู่นี่เล่อ++
ผมหันไปเห็นสาวสวยสดใสประจำโรงเรียนยิ้มเฉ่งให้ ก็รู้แระว่ามาหาไอ้เก่ง
++อ๋อ พอดี มาส่งไอ้เก่ง มอไซมันมันเสียจะกลับล่ะ++ ผมยิ้ม
++เก่งกำลังอาบน้ำอยู่..++ผมตอบและยิ้มอย่างจิงใจทั้งที่ไม่อยากเค้า 2 คนรักกัน
ผมจะเดินไปลาแม่พอดีท่านก้อเดินออกมาพอดี....
++แม่ผมกลับก่อนนะครับ++
++ขอบใจนะลูกที่มาส่งเก่ง++
++ไม่เป็นไร ครับ++
++ไม่กินข้าวด้วยกันเล่อลูก++
++ไม่คับ ผมไปน่ะครับ++
++ฝน...วินกลับก่อนนะ เจอกันวันจันทร์++ผมยกมือโบกลาฝน
ก่อนจะเดินหน้าเศร้าออกไป....
โอเป็นเพื่อนผมอีกคนที่สนิทมาก แต่โอจะเป็นคนเงียบๆ
ความคิดฉลาดเฉลียวยังกะผู้ใหญ่... บ้านโออยู่ไม่ห่างจากบ้านผมนัก
เดี๋ยวนี้ผมยามที่ผมรู้น้อยใจไอ้เก่งผมมักจะมาหาไอ้โอบ่อยๆ
หรือว่าตอนนนี้พวกเราเริ่มเป็นหนุ่มมาก เริ่มมีความรักมากขึ้นเลยทำให้เรา
รู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนแปลงทั้งร่างกายและจิตใจ...
++โอ...มึงเคยรักใครมั้ยว่ะ++ ผมถามลอยออกไปโดยไม่หวังเอาคำตอบ
กับมันเพราะไม่เคยเห็นมันสนใจสาวคนไหนเลย...
++ถามทามไม..++
++.....................++
++อ่ะไอ้นี่ถามไม่ตอบ++ ไอ้โอมันคงโมโหที่ผมถามมันแล้วหันไปเล่นเกม
โดยไม่สนใจมัน...
++กูถามว่าทำไม แล้วทำไมมึงไม่ตอบกู++ไอ้โอชักเสียง
++เออ...กูก็พูดไปอย่างนั้นแหละ กูรู้ว่ามึงจะสนใจใคร++
++เออ มึงเก่ง ถ้ากูมีกูไม่บอกมึงหรอก..++พูดจบมันก็หัวเราะแบบไม่มีเหตุผล
เสียงโทรศัพท์ ผมดัง ......
++ฮาโหล..++
++มึงอยู่ไหน...++
++อยู่บ้าน..++
++จิงง่ะ กูโทรไปบ้านแม่บอกว่ามึงยังไม่กลับเลย++
++กูอยู่บ้านโอ...ก็กูไม่มีเพื่อนคุยอ่ะกูเลยมาหามัน++ ผมตอบแบบประชดนิดๆ
++มึงกลับบ้านเลยนะ..แม่รอกินข้าวอยู่++
++เดี๋ยวกูจะไปค้างที่บ้านมึงด้วย...อีก 15 นาทีมึงต้องอยู่บ้านนะโว้ย++
++โหหห กูกลัวมึงตายล่ะ กลับก็ได้ว่ะ....++ผมกดวางสายแล้วขำตัวเอง
++ง่ะแฟนโทรมาง้อแล้วอารมดีเลยน่ะมึง..++ไอ้โอขำก๊ากกกก
++เด๋วโบกซะนี่ ไอ้โอ เล่นของสูงนะมึง..++
...
-
<<ตอนที่ 2 ยิ่งใกล้ยิ่งไหวหวั่น>>
*********************
................
...........
++กลับมาแล้วครับ...++ผมตะโกนบอกแม่กับพ่อที่อยู่ในบ้านอย่างอารมร์ดี
แต่พอเข้าไปก็เห็นพ่อกับแม่นั่งดูทีวีล่ะ สงสัยไม่รอผมกินข้าวแระ......
++ไปไหนมาลูก แม่นึกว่าลูกอยู่บ้านเก่งเลยไม่โทรตาม++แม่เดินไปที่โต๊ะอาหาร
และจัดกับข้าวให้ผมด้วย
++ไปหาโอมาคับแม่ ไปเล่นเกมกับมันมา++
++ทีหลังโทรศัพท์ก็มีโทรบอกพ่อหรือแม่มั่งได้มั้ย++เสียงพ่อดุผม
++คับพ่อ...ผมขอโทษ++
++พ่อเป็นห่วงนะลูก....++แม่พูดแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
++เห็นเก่งบอกว่าจะมาค้างใช่มั้ยลูก...++
++คับแม่...++
++แล้วจะมาไง..มอไซเสียอยู่ไม่ใช่เล่อ..++
++คงให้ใครมาส่งมั่งครับ++
++พ่อกับแม่คุยกันอยู่ว่าจะพาลูกไปเที่ยวทะเลพรุ่งนี้..++พ่อตะโกนมาบอก
++จริงหรือคับ...ผมอยากไป ผมอยากเล่นน้ำทะเล++
++ให้เก่งไปด้วยน่ะแม่..++ ผมอ้อนแม่ แม่หัวเราะชอบใจ
++จ้า...ยังไงเก่งเค้าก็ไปอยู่แล้ว..++
ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาจากห้องน้ำ กลับเห็นตัวแสบมานอนอ่านกาตูนที่เตียงผมล่ะ
++เฮ้ยยย มาเมื่อไร++ผมรีบเอาผ้าเช็ดตัวมาปิดส่วนล่างอย่างตกใจ
++กุมาเมื่อเมิงเห็นน่ะแหละ..555++แต่ตามันจ้องมาที่ตัวผม
++เมิงตกใจขนาดนั้นเลยเล่อที่เห็นกุ..++
++ก็กุแก้ผ้าอยู่นี่หว่า..++
++ไหนๆเมิงแก้ผ้าที่ไหน..แก้ผ้านี่มันต้องอย่างนี้..++พูดยังไม่จบมันก้อดีดตัวลุก
จากเตียงดิ่งมาที่ผม พยายามดึงผ้าเช้ดตัวที่พันเอวผมออก...
++อย่า..ไอ้เก่ง อย่างแกล้งกูอย่างนี้...++ผมโวยววายเสียงดังพักนึง
ไอ้เก่งเลยจังหวะโอบหลังผมแล้วผลักผมลงที่เตียงนอนโดยมีมันกอดทับอยู่บน...
ผมหมดแรงที่จะต้านแรงมันล่ะเลยนอนนิ่ง ..เสียงหอบ เหนื่อยจากการดิ้นรนม่ะกี้เลยต้องหยุดก่อน
++ออกกำลังกายมั่งดิ..เล่นแค่นี้เมิงก็หมดแรงล่ะ++ไอ้เก่งหัวเราะ
++เมิงก็ลุกออกจากตัวกุซะทีซี กุหนักน่ะ คนอะไรหนักยังกะช้าง..++ผมว่ามันอย่างอ้อนๆ
++ตัวเมิง..หอมจัง++เสียงไอ้เก่งพุดหลังจากที่มันสูดกลิ่นยาสระผมกะครีมอาบน้ำเข้าจมูก
แต่ไม่ยอมลุกออกจากตัวผม
++ลุกซะทีซีว่ะไอ้เก่ง++
++.............................++
++เห็นฝนมาหานี่ไม่ได้ไปไหนกันเล่อ++
++กุไม่ได้นัด..++ เก่งขยับตัวลงมานอนข้างๆผม
++คนเป็นแฟนกัน มันต้องนัดกันด้วยเล่อ..++ผมลุกขึ้นแล้วไปคว้าบอกเซอมาใส่
++ไม่รู้ดิ...ช่วงนี้กุรู้สึกเบื่อๆว่ะ++เก่งทำหน้าเซง
++มีไรก็บอกกันมั่งน่ะ หรือว่าเมิงไม่ไว้ใจกุ++
++ขอเวลากุมั่งดิ ไอ้วิน..กุไม่คิดจะปิดบังเมิงอยู่แล้ว++
++หรือว่าเมิงมีเด็กใหม่..++ผมอดที่แหย่มันเรื่องนี้ไม่ได้
++กุเหนื่อยว่ะ วิน..++มันหลับตาพูด
เรียวปากบางแดงๆ พูดจ้อๆเรื่อยๆโดยที่ผมฟังไม่รู้เรื่องเพราะมัวแต่คิดอย่างอื่นอยู่
++วิน...+++
++ไอ้วิน...++เสียงตะโกนจากปากมันทำให้ผมสะดุ้งได้สติกลับมา
++เมิงทำไร ...มึงแอบมองกุเล่อ..++ มันลืมตามมองมาที่ผม
++เปล่า..++ ผมโกหกได้ไม่เก่งนัก
++เปล่า..แต่กุเห็น...++
มันกระชากแขนผมลงที่นอนอีกครั้งแล้วขยับมาตัวมาคร่อมบนตัวผม..
++เมิงอยากมองกูช่ายม่ะ...มองดิ...++จากเสียงที่ดุตอนแรก
กลายเป็นเสียงทะลึ่งทะเล้นแทน...
ผมไม่กล้ามองมันเพราะรู้สึกอายๆ..สับสนใจตัวเองด้วย..
++ถ้าเมิงไม่มองกุ กุจะมองเมิงแทนก็ได้...++เสียงแผ่วเบาจนผมแทบไม่ได้ยิน
++วิน...วิน..เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วว่ะ..++
++ลงมานอนก่อนดิ...++ผมบอกมัน
เราขยับหมอนมาชิดกันแล้วมองดาวเรื่องแสงที่เพดานหลังจากปิดไฟ ...
++เราจะเป็นเพื่อนกันไปได้อีกนานแค่ไหนน่ะวิน...++
++ไม่รู้ดิ...เก่งล่ะ จะเป็นเพื่อนกับเราไปอีกนานแค่ไหน...++มันคว้ามือผมไปกุมไว้
++จนกว่า จนกว่า ตลอดไปนะซิ...++
++เก่งรักฝนมากมั้ย.....++
++เมิงถามกุหลายครั้งแล้ว จำได้มั้ย..++
++เป็นคำถามวันนี้ต่างหาก เผื่อมันมีอะไรเปลี่ยน++
++รักซิ รักมากด้วย แต่......กุยังบอกไม่ได้ว่าตอนนี้มันมีไร..++
ผมหันหลังนอนตะแคงให้มัน น้ำตาใสๆก็ไหลออกมาโดยไม่มีแม้เสียงสะอื้น
ผมรักมันขึ้นทุกวัน ทั้งๆที่รู้ว่าหัวใจมันมีเจ้าของแล้ว......
.....................................................................................
********************************
-
**********************
<<ตอนที่ 3 ยิ่งใกล้ยิ่งไหวหวั่น 2>>
**********************
................
......................
พ่อกับแม่พาผมกับเก่งมาที่หาดแห่งหนึ่ง มีคนมาเล่นจำนวนมาก
พ่อกับแม่ไม่ได้มาเล่นน้ำอย่างที่บอกหรอกครับ แต่จริงๆเวลาที่
พ่อกับแม่มีเวลามักพาผมไปเที่ยวที่โน่นที่นี่บ่อยๆ
เพราะว่างานที่พ่อทำอยู่ มักต้องเดินทางไปต่างจังหวัดต่างเมืองบ่อยๆ
....จึงไม่ค่อยมีเวลาให้ผมกับแม่
ไอ้เก่งพอมาถึงทะเลปั้บ มันก้อรีบวิ่งลงทะเลทันที
ส่วนผมนั่งที่หาดทรายขาวสะอาด และนั่งมองไอ้เก่งเล่นน้ำทะเลกับคนรอบข้าง
อย่างสนุกสนาน เก่งมันเข้ากับคนง่าย ไม่กลัวใคร แม้คนเพิ่งรู้จักกันมันก็พูดคุยได้
อย่างไม่เคอะเขิน
ผมเห็นมันโบกมือเรียกให้ลงไปเล่นน้ำด้วย แต่ผมส่ายหัวไปมา
เพราะผมไม่ชอบเล่นน้ำทะเล ก็ผมกลัวดำนี่ แค่ลมทะเลเหนียวๆ ก็ไม่อยากนั่งตากล่ะ
.....แต่ที่ผมอยากมา เพราะว่าเก่งมันชอบทะเลมากๆ
และผมก็อยากอยู่ใกล้ๆมันด้วย ตั้งแต่มันต้องเข้าซ้อมกีฬา
ทุกเย็นหลังเลิกเรียน เราก็ไม่ค่อยอยู่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนก่อน
ทุกครั้งหลังเลิกเรียนผมจะแวะไปที่สนามบอลตลอด
แต่ผมก็ทำได้เพียงยืนมองดูห่างๆ เพราะมักเจอฝนนั่งรอมันตลอด
เวลาพักซ้อมผมเห็นมันคลอเคลียอยู่ข้างฝนตลอด
ฝนจะคอยเช็ดเหงื่อให้มัน หาน้ำให้มันดื่มตลอด ใบหน้าที่ยิ้มตลอดเวลาของฝน
บ่งบอกว่าเธอมีความสุขแค่ไหนที่ได้อยู่ข้างๆมัน แต่ผมซิเจ็บจี๊ดดดลึกๆในใจเลยล่ะ
ผมจึงทำได้แค่มาแวะดูแล้วก็กลับบ้านเท่านั้น
....มันเล่นได้ซักพัก มันวิ่งขึ้นจากน้ำทะเลตรงมาที่ผมนั่งอยู่
แล้วดึงมือผมให้ลงตามมันไป
แต่ผมก็ขัดขืนทั้งที่รู้ว่าสู้แรงมันไม่ได้ มันเปลี่ยนจากลาก
มาเป็นกอดเอวผมทางด้านหลังแล้วลากลงทะเลง่ายกว่า
++มานี่ ม่ะนี่ เลย ไอ้วิน มาทะเลเสือกนั่งมองอย่างเดียว มาเล่นน้ำกะกุเลย++
มันหัวเราะชอบใจที่ลากผมลงน้ำได้ ผมเลยกระโดดขี่หลังมันแทนเลย
มันพาผมเดินไปมาๆ บริเวณที่มีน้ำระดับอกมัน ซักพัก มันก้อเดินลงทะเลอีก
จนน้ำพ้นไหล่มัน
++กลัวม่ะ ++ มันถามผมแล้วยิ้ม
++กลัวดิ ++ผมซบหน้าลงที่แก้มมันและกอดมันแน่นขึ้น
ทั้งที่ไม่ได้กลัวหรอกแต่อยากแกล้งมันมากกว่า
เก่งเมิงรู้มั้ยว่าเมิงอบอุ่นแค่ไหน กุรักเมิงน่ะ ผมได้แต่พุดในใจและกอดมันไว้เท่านั้น
++กลับน่ะ น้ำจะถึงปากกุล่ะ++
ผมไม่ตอบ มันค่อยเดินขึ้นมาบนฝั่งและวางผมไว้ตรงหาดทรายที่ผมนั่งตอนแรก
มันเอนตัวนอนลงข้างผม
++เหนื่อยมั้ย ++
++นิดหน่อย++มันตอบ
++เมิงคิดอะไรอะไรอยู่ วิน++
++เปล่านิ ++ถ้าเมิงรู้ที่กุคิดเมิงจะหนาว ผมอดขำความคิดตัวเองไม่ได้
++แต่กุคิด ++ มันบอก
++คิดอะไร ++
++ก็คิดว่าทำไมตอนนี้กุมีความสุขจัง ++เสียงมันหอบๆ
++ดีแล้วนิ++ผมหันมองแล้วก็ยิ้ม
...แต่กุเวลาที่มีเมิงอยู่คียงข้าง เวลาที่เห็นเมิงกุก็มีความสุขแล้ว
++เก่ง....ถ้าต่อไปมีอะไรเปลี่ยนระหว่างเมิงกะกุ เราจะยังเป็น
เพื่อนกันอยู่มั้ยว่ะ++ ผมถามมันทั้งที่ใจสั่นๆ
++หมายความว่าไง ++
++ไม่รู้ดิ กุแค่ถามดู ++
++ ถ้ามันจะเปลี่ยน ก็คงเป็นเมิงไม่ใช่กุ++ มันตอบย้ำยังกะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
………………………………………..
.....ช่ายกุ ไม่ได้คิดว่าเมิงเป็นเพื่อนมาเกือบปีล่ะเก่ง
เพราะว่าเมิงเป็นมากกว่าเพื่อน และกุคงไม่สามารถ
คิดว่าเมิงเป็นเพื่อนรักธรรมดาอย่างเมื่อก่อนได้อีกต่อไป….
ผมตอบมันในใจ...
พ่อกับแม่ปล่อยให้ผมกับเก่งเล่นน้ำ อย่างพอใจ จึงพากันกลับ
เก่งมันก็เล่นน้ำอย่างเต็มที่ เพราะว่านานๆจะได้มาที่เล่นน้ำทะเล
หลังจากกลับที่พักเปลี่ยนเสื้อผ้า พักผ่อนอีกนึดหน่อย
เย็นนี้พ่อมาพวกเรามากินอาหารที่ ห้องอาหารลอยฟ้าด้วยครับ
เวลาที่เรากินอาหารมันจะหมุนไปรอบๆ มองเห็นวิวๆทั่วเมืองนี้
ได้เป็นอย่างดี อาหารไม่ได้แพงอย่างที่คิดนะครับและจัดเป็นบุฟเฟ่ด้วย
เลือกได้อย่างที่เราชอบ......
...ผมให้พ่อกับแม่นั่งรอโต๊ะและไปเลือกตัก อาหารทะเลมาให้พ่อกับแม่
เพราะมาที่นี่ก็ต้องกินอาหารทะเลให้คุ้ม
ส่วนไอ้คุณเก่งมันเดินดูไปทั่วยังไม่ยอมตักอะไร....
++อาหารน่ากินทั้งเลยวิน++มันทำท่าอยากกิน
++ตักเอาซิ++ ผมบอกมัน
++ไปเป็นเพื่อนกุหน่อยดิ++
++อะไร++
++ไปช่วยกุตัก ถือด้วย++
++โห มึงไม่ต้องกลัวหมดหรอก เด๋วเค้าก็มาเติมใหม่++
++กุล้อเล่น กุแค่อยากให้เมิงไปกะกุเก็เท่านั้น++มันยิ้มอายๆ
++น่าน่ะ วินเพื่อนรัก++มันอ้อนอีกล่ะ
++เออ..เด๋วกุเอากุ้งกับปูไปให้พ่อกับแม่ก่อน++
++ม่ะกุช่วยถือ++
ตอนนี้อาหารสารพัดอย่างถูกวางอย่างเรียงเต็มโต๊ะเลย
++พอแล้วลูก ++ พ่อบอก
++กินหมดค่อยไปเอาใหม่ เด๋วไม่หมดเสียดายของ++ แม่ว่า
++ไม่ต้องกลัวเหลือครับแม่ ผมมีตัวช่วย++ ผมหันไปมองเก่ง
แต่มันลงมือสวาปามอย่างตายอดตายอยากล่ะ แม่เห็นก็อดอมยิ้ม
ไม่ได้...
++ค่อยๆกินนะเก่ง ไม่ต้องรีบ++
++คับ ม่า++มันเงยหน้าจากอาหารตรงหน้าตอบทั้งที่อาหารยังเต็มปาก
++วิน พ่ออยากให้วินไปเรียนพิเศษเพิ่มเติม ช่วงเสาร์อาทิตย์อีก++
++ครับพ่อ ++
++พ่อยากเห็นวินได้คะแนนสอบดีกว่านี้..++
++แม่ก็เห็นด้วยนะลูก..++
++ครับแม่..++ผมตอบไปแบเซงๆ
เพราะว่าผมไม่ค่อยได้ตั้งเรียนเลย
การบ้านก็อาศัยลอกไอ้โอเป็นหลัก ผลจึงออกมาไม่ดีนัก
ยิ่งตอนนี้ มีเรื่องไอ้เก่งอยู่ในใจตลอดเวลายิ่งไปกันใหญ่
ดีเหมือนกัน มันอาจจะช่วยทำให้ผมหยุดคิดเรื่องไอ้เก่งได้มั่ง
++ช่วงนี้ซ้อมกีฬาเหนื่อยมั้ยลูก++แม่หันถามเก่ง
++คับ....2 อาทิตย์ก็แข่งแล้ว..++
++มิน่าล่ะ เก่งถึงไม่ค่อยแวะมาที่บ้านแม่++
++คับ..++เก่งหัวเราะ
++พ่อกับแม่ไปดูผมแข่งกีฬาด้วยนะครับ++มันอ้อนพ่อกับแม่ผมล่ะ
++ผมอยากให้พ่อกับแม่ไปดูผมแข่งอ่ะคับ++
++จะดีเรอะลูก........คงสู้สาวๆไม่ได้ม้าง++แม่พูดจบก็ยิ้ม
แต่ไอ้เก่งกลับหน้าแดง
++แม่คับ...สาวๆก็ส่วนสาวๆ...ผู้ปกครองก็ส่วนผู้ปกครอง++
++แล้ว แม่แก้วกับพ่อภู ล่ะ ++
++ท่านยังไม่รับปากเลยครับ...ท่านบอกว่า
ผมแข่งบ่อยๆ เลยขี้เกียจจะตามไปดู...ซะงั้น++มันทำหน้าน่าสงสาร
++วิน...วินต้องไปเชียร์เราด้วยนะ++มันทำหน้าอ้อนผมต่อ
++เออ..++ผมตอบแค่นั้น
++พ่อคับแม่คับ วินพูดไม่เพราะกับผมอ่ะคับ++มันรีบฟ้อง
และอ้อนทันทีที่มีโอกาส
++ครับคุณชายเก่ง ผมจะไปครับ++ผมกัดฟันพูดไป
..แต่ก็จริงนะเวลาที่มันอยู่ต่อหน้าพ่อกับแม่มันจะไม่พูด
กุหรือเมิงกับผม ถ้าเผลอมันจะรับเปลี่ยนทันที
++พ่อได้ยินแล้วลูก เดี๋ยวพ่อจะทำโทษให้นะ++พ่อก็ขำมัน
++พ่อจะทำโทษไงคับ++น่ะมันรุกเลย
พ่อกับแม่ต่างหัวเราะชอบใจรวมทั้งมันด้วย
แต่ผมซิขำไม่ออก.....
++เลี้ยงอาหารมื้อนี้ล่ะกัน++5555
เหมือนไอ้เก่งมันจะเป็นลูกมากกว่าผมอีกน่ะนี่
แต่ไงผมก็ไม่ต้องจ่ายเพราะก่อนจะมากินได้ก็ต้องซื้อบัตร
เข้ามาก่อน...คริคริคริ..รอดไปไอ้วินมื้อนี้...คิกคิกคิก..
.................................
**********************
-
:mc4:
เจิมเรื่องใหม่
-
:mc4:เข้ามาฉลองเรื่องใหม่ด้วยคนครับผม :mc4:
+1 ให้กำลังใจคนแต่งคร๊าบบบบบ o13
-
แหม...น่ารักได้อีก
เก่งขี้อ้อนนะเนี่ย กับพ่อแม่ของวินก็อยู่หมัดเลยอ่ะ
ปล.+1 คะ ขอถามนิดนึงคะ .... คำว่า "เร่ิอ".....นี่คือคำว่า "เหรอ" ใช่ปะคะ :m23: คนอ่านงงๆ
ส่วนพวกประโยคสนทนาอ่ะคะ ใช้เครื่องหมายอัญประกาศก็ดีนะคะจะได้ไม่งง "............" สู้ๆนะคะ
-
คำว่า เล่อ ในเรื่อง นี่ใช่ คำว่า เหรอ กับ หรอ หรือเปล่าเอ่ย
มาเจิมเรื่องใหม่จ้ะ
-
**********************
ตอนที่ 4...รักซ่อน ซ้อนรัก
....................................
**********************
..............
.......
ผมมานั่งรอไอ้โอใต้ต้นหางนกยูงหน้าทางเข้าโรงเรียน
เมื่อคืนผมโทรไปหามันแล้วก็เล่าเรื่องไปเที่ยวทะเล
กับครอบครัวให้มันฟัง มันต่อว่าผมใหญ่เลยว่าทำไมไม่ชวน
มันมั่ง มันก็ว่างไม่ได้ไปไหนเหมือนกัน
++วินนนน.....ทางนี้..++เสียงโอตะโกนเรียกผม.ให้ตามมันไป
ผมคว้าหนังสือได้เลยวิ่งลิ่วไปหามัน..ทันที.
++ขอดูรายงานเมิงหน่อย...++
++ดูทำมั้ย ไอ้โอ เมิงก็รู้ว่าของกุจะเป็นตัวอย่างให้ใครได้++
++เถอะน่า ขอกุดูหน่อย ++มันทำปาก ชิ อย่างไม่สมอารมณ์
พอมันได้รายงานมันก็เปิดดูผ่านๆมันก็ส่งคืน แล้วยักคิ้วให้อย่างกวนบาทา
++ไอ้วิน ทำอย่างนี้เมิงไม่ต้องทำดีกว่า++ ส่งเสริมกุจัง
++ไอ้เก่งล่ะ... วิน.++
++ไม่รู้.....++ ผมเอารายงานเล่มบางๆฟาดที่บ่ามัน
++แต่อยากกุรู้..++มันสวนมาท่าทางขึงขัง แต่ผมกลับเปลี่ยนเรื่องพูด
++โอ พ่อจะให้กุไปเรียนพิเศษ เมิงไปเรียนเป็นเพื่อนกุหน่อยดิ++
++นี่เร่อะ เรื่องที่เมิงชวนกุมาคุยแต่เช้า..++
++ถ้ามึงจะชวน โน่นชวนแฟนมึง..++ไอ้โอมันอิดออด
++กุรู้ว่าเมิงเรียนเก่ง แต่ไปเป็นเพื่อนกุนี่มันลำบากมากไง++ผมซีเรียสกับมัน
++เออแล้ว อย่าพูดว่าไอ้เก่งเป็นแฟนกุอีก คนอื่นได้ยินเค้าจะมองมันไงว่ะ++
++กลัวถึงหูไอ้ฝนน่ะซิ++ มันตอกซ้ำ
++มึงไม่ไปกับกุ กุไปคนเดียวก็ได้ว่ะ..++เล่นตัวไอ้ห่านี่ ผมด่ามันในใจ
ผมลุกวิ่งหนีมันอย่างช้าๆไปที่โรงอาหาร ตั้งใจจะแกล้งมันมากกว่า
++วิน ไอ้วิน..ไอ้วินนนน++เสียงมันตะโกนเรียกตามหลังมาแต่ผมไม่หยุด......
มัวแต่นึกขำไอ้โออยู่ทำให้ผมเกือบชน........
++อ้าว...ฝนน++ ฝนเซนิดๆทำให้ผมต้องคว้าแขนเธอไว้
++เป็นไงมั่ง++
++ไม่เป็นไร++
++พอดีได้ยินเสียงเรียกวินเลยตามเสียงมา+++
++ฝนมีเรื่องอยากคุยกะวิน มาทางนี้ซิ++น้ำเสียงสีหน้าฝนบ่งบอกว่าไม่ดีนัก
++ไอ้วินนนน....+++ไอ้โอตามมาทัน
++โอฝนขอคุยกับวินแป้บนะ....++
ผมหันไปมองหน้าโอเห็นมันพยักหน้าให้
++กุไปรอที่โรงอาหารนะวิน...เอาหนังสือเมิงมาดิ..++
ผมยื่นหนังสือให้โอแล้วเดินตามฝนไปอย่างเป็นกังวลว่า
ฝนจะคุยเรื่องอะไรกับผมปกติเราก็ไม่ค่อยคุยด้วยกันเนื่องจาก
เราอยู่กันคนล่ะห้องอยู่แล้ว เพราะรู้ว่าฝนกะไอ้เก่งชอบกัน
ผมยิ่งไม่อยากที่จะไปรู้จักอะไรเธอนัก ได้แต่แอบอิจฉาที่เธอ
ได้สิ่งที่ผมต้องการที่สุดไป ฝนกับไอ้เก่งก็รักกันมาเกือบปีแล้ว
เพราะเก่งจะเล่าให้ฟังเสมอ และมันไม่เคยรู้ว่าหรอกว่าผมแอบ
ร้องไห้เสมอๆที่มันเล่าถึงฝนอย่างรักใคร่
ฝนพาผมเดินไปที่มุมตึกด้านหลังโรงเรียน ที่ยังไม่ค่อยมีคนมากันนัก
++วิน...เก่งไปเที่ยวทะเลมาใช่ม่ะ++
++อืมมม....ใช่ไปกับครอบครัวเรา..++
ฝนหยุดถอนหายใจเฮือกนึงก่อนจะพุดต่อ...
++วินกับเก่งสนิทกันมากแค่ไหน..++
++มีไรหรือเปล่า.....ทำไมฝนถามอย่างนี้ล่ะ++สีหน้าของฝนทำให้ผมอึดอัด
++ฝนอยากรู้...ในบรรดาเพื่อนๆเก่ง เห็นมีเพียงวินเท่านั้นที่ดูสนิทกว่าใคร..++
คำพูดของฝนทำให้ยิ่งทำให้ผมอึดอัด
++คืออ.....เมื่อเย็นวันศุกร์ที่ฝนไปหาเก่งที่บ้าน...ฝนจะชวนเก่งไปเที่ยว..แต่
วันนั้นดูเก่งหงุดหงิด โมโห ใส่ฝน และบอกว่าจะไปค้างที่บ้านวิน…
เก่งบอกให้ฝนกลับบ้าน...หรือไปก็ไปกับเพื่อนคนอื่นอ่ะวิน...++ฝนตีหน้าเศร้า
++ไม่มีอะไรมั้งฝน วันนั้นเห็นมันบอกว่ามันเหนื่อย..++ผมแก้ตัวให้มัน
และรู้สึกเบาใจกับสิ่งที่เธอพูดถึง คงไม่ใช่คำถามที่ผมกลัวเธอจะถาม
++แม้แต่โทรศัพท์ก็ปิดอีก...ฝนไม่เข้าใจเลยวิน...ทำไมเก่งทำอย่างนี้..++
++อ้าว...แล้ววันนี้เก่งไม่ได้มาเรียนกับฝนเล่อ...++
++เปล่า..เก่งไม่ได้ไปรับฝน..++
++เก่งเค้ามีคนอื่นหรือเปล่า..วิน++เธอเริ่มตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้
++ไม่รู้ซิ....คงไม่มีมั้ง.++ผมไม่รู้เหมือนกันช่วงนี้ยิ่งห่างๆด้วย
ที่จริงผมต่างหากที่ต้องถามฝนคำนี้
++ไม่รู้..เราไม่รู้จริงๆ...ถ้ามีโอกาสวินจะถามให้นะ..++ผมพยายามตัดบทไม่พูดอะไรมาก
++ตอนนี้ไปกินข้าวก่อนเถอะ วินหิวล่ะ..++ผมหันจะเดินนำหน้าฝนออกมา
++วินนน..จริงหรือเปล่าที่เค้าว่า................++เสียงฝนตะกุกตะกักออกมา
++.....................................++ผมหันไปมองฝนเพราะอยากรู้ว่าฝนจะพุดอะไร
++อะไรฝน......++ผมถามทั้งที่รู้สึกกลัวคำถามนั้นยังไงไม่รู้ กลัวฝนจะถาม
ว่าผมรักเก่งใช่มั้ย หรือผมกับเก่งเป็นอะไรกัน
++ที่เค้าบอกว่า....ผู้ชายเมื่อได้แล้วจะเปลี่ยนไป...++เสียงฝนสะอื้นทั้งน้ำตา
แต่ผมกลับช็อคเลยล่ะได้ยืนคำพูดนี้จากปากของเธอ นี่มันหมายว่าอย่างนั้นใช่มั้ย
แสดงว่าเค้าสองคนมีอะไรกันแล้ว แล้วมันตั้งแต่เมื่อไร ทำไมเก่งไม่เคยพูด
ให้ผมได้ระแคะระคายเลย
สิ่งที่ฝนพูดออกมาออกมา มันทำให้ขาผมแทบไม่มีแรงก้าวอีก
หูอื้อฟังอะไรไม่ได้ยินแล้ว ใจก็หวิวขึ้นมาเหมือนคนตกจากที่สูง......
..............
*********************
-
********************
ตอนที่ 4 .....ต่ออีก.........
................................
********************
..................
..........
++ฝน น น น ...++ ผมเรียกเธอได้แค่นั้นฝนโผมาซบลงที่บ่าผม
++วินนน ฝนพลาดไปแล้ว ฝนรู้ว่ามันเร็วไป แต่ฝนรักเก่ง รักจริงๆ
ฝนยอมทุกอย่างเพื่อนให้เก่งอยู่กับฝน++ฮือๆๆ เสียงรร้องไห้เบาๆ
ของเธอทำให้ผมเห็นใจเธอมากกว่า
ผมโอบและลูบที่บ่าเธอเบาๆ ทั้งที่ตัวเองก็น้ำตาซึม ซึมเพราะรู้ว่า
ฝนรักเก่งมากขนาดนี้
++ฝนกลุ้มใจมาก ฝนต้องทำยังไง ฝนจะทำอย่างไรดี ++
++ฝนคิดมากไปเองหรือเปล่า เก่งอาจไม่มีอะไรก็ได้++
++บางครั้งมันอาจยุ่ง หรือเหนื่อย ฝนก็ควรให้เวลามันบ้าง
อย่าไปอะไรกับมันมาก เก่งมันไม่ชอบคนจู้จี้กับมัน.....+++
++ฝนก็รู้ว่าเก่งมันมีเพื่อนเยอะ ...แต่ฝนกลัว ฝนกลัวว่าเก่ง
จะไม่รักฝนแล้ว อีกอย่าง ฝนเคยเห็นเพื่อนๆที่ห้อง มาจีบ
มันอยู่ด้วย..++
++ไม่มั้ง วันก่อนวินยังถามเลยว่าเก่งรักฝนแค่ไหน...เก่งมันบอกว่า
มันรักฝนมาก...++
++จริงๆนะวิน++ฝนปาดน้ำตาเผยให้เห็นยิ้มที่ใสๆอีกครั้ง
++วินจะโกหกฝนทำไม++
++ฝนคิดไม่ผิดที่มาหาวินวันนี้..ฝนนอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันแล้ว..++
++อืม ไปล้างหน้าล้างตาดีกว่า หน้าเลอะหมดแล้วเดี๋ยวแฟนมาเจอ
ว่าไม่สวยเค้าจะไม่รักน่ะ++ผมพยายามเก็บความรู้ตัวเองไว้
++ไปด้วยกันซิ วินก็น้ำตาซึมๆ++
++ฝนเดินไปก่อน เด๋ววินตามไป++
ทันทีฝนฝนเดินพ้นสายตาผม ผมก็ไปซุกอยู่ตรงมุมที่ลับตาคน
ผมไม่สามารถจะกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกแล้ว เมื่อนึกหน้าไอ้เก่ง
นึกถึงเวลาเรื่องราวดีๆระหว่างผมกะมัน ทำไมมึงต้องทำอย่างนี้ด้วยไอ้เก่ง
ทำไมมันถึงได้เจ็บอย่างนี้ แค่รู้ว่าเค้ามีอะไรกันก็ทำให้ผมไปไม่เป็นเลย
เร่อะ
++วิน วิน++
เสียงที่เรียกและฝ่ามือที่สัมผัสลงที่หัวผมทำให้ผมต้องหยุดสะอึกสะอื้น
รีบเช็ดน้ำตาทิ้งไป
ผมหันมามองมันและก้อเห็นสายตาที่เหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
++เห็นมากันนาน เป็นห่วงเลยตามมา ++
++มีอะไรหรือเปล่า เก่งมันมาแล้ว กินข้าวอยู่++
++เปล่าหรอกโอ ไม่มีอะไร++ แต่ผมกลับเห็นมันส่ายหัวไปมาแทน
++โอคงไม่ใช่เก่ง ที่วินจะบอกทุกเรื่อง++
++ขอเวลาวินหน่อย วินยังเรียงเหตุการณ์ไม่ถูกเลยโอ++
โอยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผม
++เช็ดซะเครอะไปหมดล่ะน้ำตา.++มันยิ้ม
++ขอบใจ.++
++วินไปล้างหน้าก่อนนะ..++
++ไปด้วยกันนี่แหละมาหาแล้วยังจะทิ้งกันอีกน่ะคนเรา++
++งั้นก็ไป++ผมก็เพิ่งรู้ว่าโอเป็นเพื่อนที่ดีได้ขนาดนี้
เห็นมันเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไร
ผมกับโอกลับมาเข้าห้องเรียน เห็นไอ้เก่งนั่งอยู่กลับกลุ่มก๊วน
เพื่อนมัน 4-5 คนหลังห้อง ผมพยายามที่จะไม่มองมันและไปนั่งที่ตัวเอง
พร้อมกับโอ
++ไปไหนมารอกินข้าวก็ไม่เห็น..++มันนั่งลงที่มันที่ติดกับผม
++กินที่บ้านมาล่ะ เลยไม่ไปโรงอาหาร++ ผมพูดโดยไม่มองหน้ามัน
ไม่กล้าที่สบตามัน เพราะกลัวว่าน้ำตามันจะไหล
++เป็นไรวิน ทำไมเมิงพุดไม่มองหน้ากุ...++มันจับผิดผม
++เปล่า..++ผมหันหน้าไปทางโอแทน ก็เห็นว่าโอกำลังมองอยู่
++มึงก็รู้ว่าเมิงโกหกไม่เก่งไอ้วิน..++
++ไม่มีอะไรจริงๆเก่ง ++ผมฝืนยิ้มให้มันเห็น
มันคว้าข้อมือแล้วลากผมออกจากห้องทันทีโดยไม่พูดซักคำ
++มึงจะพากุไปไหน..++ผมต้องลุกตามมันไป
มันไม่ตอบแต่ส่งสายตาที่แข็งกร้าว..จนผมไม่กล้าที่จะขัดขืน
เพราะรู้ว่าคงทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามมันไป
มันพาผมเดินมาบริเวณห้องเก็บของแถวๆโรงยิม
++เมิงร้องไห้มาใช่มั้ยไอ้วิน++มันจ้องหน้าผม
ผมได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตามัน
++กุถามทำไมเมิงไม่ตอบ..++
++เมิงเห็นแล้ว จะถามกุทำไม..++ผมตวาดใส่หน้า
แค่นั้นไอ้น้ำตาเวรก็ดันไหลออกมา......
++วินนนเป็นอะไร ..++ท่าทางมันตกใจ
++เก่งขอโทษ เก่งทำอะไรผิดเก่งขอโทษ..++มันรวบตัวผมไปกอดไว้
พร้อมกับลูบหลังอย่างเบามือ
++เก่งขอโทษที่เสียงดังใส่วินนะคับ ...++
++เป็นอะไรคับวิน มีอะไรบอกเก่งได้น่ะ ใครรังแกวินบอกเก่งมาซิคับ
พี่เก่งจะไปกระทืบมันให้++
มันปลอบผมยังกะเด็ก 5 ขวบทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
ผมเอื้อมมือไปกอดเอวมันไว้
++เก่งกุขอกอดเมิงหน่อยได้มั้ย..++
++ทำไมต้องขอด้วยคับ....++
++สำหรับวิน เก่งให้ได้ทุกอย่าง.++
++หยุดร้องแล้ว ตอนนี้บอกเก่งได้ยังคับว่าเกิดอะไรขึ้น++
ผมส่ายหน้าเชิงปฏิเสธ ว่าไม่บอก...
++อย่าทำอย่างนี้รู้มั้ยเก่งเป็นห่วง....ยังไม่บอกตอนนี้ก็ไม่เป็นไร++
++วันนี้รอเก่งด้วยนะ.....กลับบ้านด้วยกันนะ...++
++ทำไม...ถ้าแค่เก่งเป็นห่วง เราไม่เป็นไร ++ผมไม่อยากให้มันสงสาร
++เก่งคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน.++
++แต่เก่งต้องไปส่งฝนนี่..++
++อย่ากังวลเรื่องฝนเลย เก่งจะเคลียร์เอง..++
มันอมยิ้มจากนั้นเช็ดน้ำตาให้ผมและกลายเป็นหัวเราะแทน
++เหมือนเด็กเลยเวลาที่วินร้องไห้นี่..++
++ไอ้บ้า...++ผมด่ามันคนเสียใจยังจะขำ
++ก็น่ารักไง น่ารักเหมือนเด็กเลย..++มันก้มกระซิบข้างหู
++ตกลงเย็นนี้รอเก่งด้วยนะคับ เดี๋ยวพี่เก่งจะโทรบอกพ่อกับแม่
ว่าค้างที่นี่ ถ้ากลับก่อนพี่ซ้อมเสร็จ มีเรื่องกันแน่..++มันทำท่าขู่ๆ
++กุปฎิเสธไม่ได้อีกตามเคย...++ผมรู้สึกเขินที่มันพูดเพราะเลย
ต้องกำจัดความเขินด้วยวิธี เมิง กุ นี่แหละ
++รู้แล้วนี่..หนีเรียนซักวันดีมั้ยวันนี้..++มันชวน
++เรียนก็ไม่ค่อยได้เรื่องยังจะหนีอีก...++
++ป่ะ ไปกันเถอะ...เสียงออดดังพอดี..++
เวลาที่อารมดีมันจะพูดแทนตัวเองว่าพี่ มันก็พี่ผมจริงๆน่ะครับ
พี่เดือนกว่าๆ เอากับมันซิ..
..................
******************
ขอบคุณเพื่อนๆที่ติดตามอ่านนะคร้าบบ
ภาษาที่ใช้จะออกไปทางภาษาพูดมากกว่า
เพราะรู้สึกมันได้อารมณ์มากกว่าการเขียน
ธรรมดา
ส่วนเรื่องให้เปลี่ยน เป็นตัวที่ใช้สำหรับคำพูดนั้น
การใช้ + จะคีสะดวกกว่า
ขอบคุณสำหรับคำติชมน่ะครับ
*********************
....................................................................................
-
อ่านแล้วเศร้าๆแฮะ :เฮ้อ:
สงสารวินอ่าส์ รอตอนต่อไปน่ะข๊ะ
-
********************
ตอนที่ 5....ทางเลือก.....
********************
แข่งฟุตบอลครั้งนี้เป็นการแข่งขันระดับ มัธยมปลาย ที่แต่ล่ะอำเภอ
จะคัดเลือกโรงเรียนแต่ล่ะโรง ในอำเภอเพื่อเป็นตัวแทนของจังหวัด
จังหวัดที่ผมอยู่นี่ ทั้งหมดที่ 12 อำเภอ พอดีเลย และนัดแรกเริ่ม
อีก 13 วัน ข้างหน้า
ไอ้เก่งมันไม่ตื่นเต้นเท่าไรเพราะว่ามันลงแข่งบ่อย มันบอกว่า
กีฬามีให้เลือกไม่กีฬาไม่กี่อย่าง จึงเลือกฟุตบอลเพราะว่าคนนิยม
แต่ถ้าจะให้เล่นเป็นอาชีพคงไม่เอา แค่สนุกๆ
ผมเดินหาที่นั่งห่างๆคนอื่นเพื่อนั่งดูไอ้เก่งมันซ้อมและก็เอาหนังสือมาอ่าน
บ้างเพราะว่ายังไงคงต้องตั้งใจเรียนกว่านี้ ส่วนไอ้โอมันต้องไปห้องสมุดประจำ
นั่นคือหน้าที่มัน
ทันทีที่ไอ้เก่งมองมาผมก็ยกมือโบกให้ มันวิ่งมาหาและเอาสัมภาระ
ของมันมาฝากไว้
++มาช้าจัง..ไปไหนมา++
++เพิ่งแยกกับโอเมื่อกี้..++
++เก่งๆ กุขอฝากของไว้กับวินหน่อย...++ไอ้โต ไอ้วี วิ่งตามมันมาอีก
++เฮ้ยๆๆ ได้ไง..มึงอยากฝากไปกองไว้โน่นเลย.++
++อะไรว่ะ ไอ้วินมันก็เพื่อนกุน่ะเว้ย...++
++ไอ้วินเฝ้าของกุคนเดียวมันก็เหนื่อยแล้ว......++
++ไม่เป็นไรโต เด๋วกุเฝ้าให้...++
++น่ะเห็นมั้ย...++โตหัวเราะเยาะไอ้เก่ง
++เออ...โชคดีเป็นของเมิงไอ้โต..++
++แต่ถ้าวินใจดี เอาการบ้านมาทำให้โตด้วยก่ะได้โตไม่ถือ..++ฮ่าๆๆๆ
++ไอ้สาดดด...ได้คืบจะเอาศอก...++ไอ้เก่งด่าและยกขากำลังจะเตะ
แต่เหมือนไอ้โตจะรู้แกววิ่งจู๊ดดดลงสนามไปอย่างรวดเร็ว...
วี หันมามองแล้วผมแล้วก็ยิ้มแปลกๆ ลงสนามไป
ผมหยิบกระเป๋าโตกับวีวางรวมกันกับของไอ้เก่ง........
....................
++มองหาวินกว่าจะเจอ ทำไมมานั่งอยู่นี่ล่ะ...++
ฝนเดินมาพร้อมกับยื่นของในมือมาให้
++ก็ว่าจะอ่านหนังสือด้วยเลยหามุมเงียบๆอ่ะ..++
++ฝากของให้เก่งหน่อยจ๊า++
ผมดูของในถุงก็เห็นว่า ผ้าเย็น น้ำดื่ม แซนวิช ลูกอม
++วันนี้เก่งบอกว่าจะกลับบ้านพร้อมวิน ฝนเลยไปซื้อของเตรียมไว้ให้..++
++แล้วฝนก็ขอบใจวินเรื่องวันนี้มากๆถ้าไม่ได้วิน ฝนคงยังเครียด
หาทางออกไม่เจอแน่เลย..++ฝนยิ้มอย่างมีความสุข
++ฝนซื้อของพวกนี้ให้เก่งตลอดเลยเล่อ++
++มีบ้าง แต่ส่วนใหญ่เก่งจะเอาเงินฝากไว้ที่ฝน ให้ฝนซื้อให้..++
ฝนนั่งลงข้างๆผม...
++ฝนอดคิดมากไม่ได้เวลาที่เก่งทำเฉยชากับฝน อย่างที่วินบอก
อาจเป็นเพราะฝนจุกจิกจู้จี้กับเค้ามากไปก็ได้ ฝนรักเก่ง
ถ้าเก่งมีคนอื่นฝนไม่รู้ว่าฝนจะอยู่ยังไง แค่คิดฝนก็รับไม่ได้แล้ววิน..++
ฝนระบายความในออกมาให้ผมรับรู้เหมือน ผมเป็นเพื่อนสนิทเธอไปแล้ว
ผมได้แต่ยิ้ม เธอโชคดีมากเลยฝนรู้มั้ย ผมได้แต่บอกเธอในใจ....
++ดีใจด้วยนะฝนที่มีแฟนอย่างเก่ง..++
++จ๊า ฝนก็คิดว่าฝนโชคดี...++
ขอกะเป๋าของเก่งหน่อยซีวิน......
++อ่ะ เอาดิ..++ผมยื่นส่งให้เธอไป
ผมเห็นเหมือนเธอจะใส่ซองจดหมายเล็กๆลงไปในกะเป๋านั้น
แต่ผมก็แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้
++ฝนกลับก่อนน่ะ แล้วเจอกัน..++
ฝนเดินเลาะไปข้างขอบสนามเพื่อดูไอ้เก่ง พอไอ้เก่งหันไปที่เธอก็โบกมือ
และยิ้มให้พร้อมกับทำท่าโทรศัพท์บอกเก่ง...ไอ้เก่งมันก็โบกมือรับ
ดูๆไปเค้าสองคนก็สมกันดีน่ะ ฝนสวยน่ารักน่าทุนุทะนอม
เก่งก็หล่อ เวลามันอ้อนยิ่งน่ารัก
บางครั้งโมโหมันแทบตาย แต่แค่มันอ้อนมา ไม่รู้ว่าความโกรธ
หายไปตั้งแต่ตอนไปไหน
(วิน หยุดแค่นี้เถอะยิ่งถลำลึกยิ่งเจ็บปวด เค้าสองคนเหมาะกันแล้ว..
...ผมบอกตัวเอง เมื่อเห็นฝนยืนมองเก่งเหมือนเธอไม่อยากกลับ
ผมก้มหน้าซบลงมือทั้ง 2 ข้าง อดไม่ได้ที่น้ำตามันซึมออกมาอีก
++นั่งด้วยคนน่ะ..++
++อ่ะโอ...ไม่ไปอ่านหนังสือเร่อะ..++
++วันนี้ไม่มีอารมว่ะ...++มันโอบไหล่ผมไว้แล้วค่อยๆกระชับขึ้น
++กุรู้ว่าเมิงกำลังทุกข์ใจเรื่องไอ้เก่งอยู่นะวิน++
++ขอบใจโอ กุไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆ++
++กุขอโทษนะ ที่เมื่อเช้ากุแอบฟังเมิงกับฝนคุยกัน..++
++อยากให้เมิงรู้ว่ากุเป็นห่วงเมิงนะวิน..++
++กุอาจไม่ใช่ไอ้เก่ง คนที่เมิงอย่างได้ความรักจากมันตลอดเวลา
แต่ถ้าเมิงต้องการใครซักคน กุจะอยู่ข้างๆเมิงเสมอน่ะ..++
++ขอบใจโอ ขอบใจจริงๆกุรู้ว่ากุคงทำได้แค่นี้
แค่แอบรักมันอยู่ในใจ..++
ผมเผลอซบลงไหล่ของโอโดยไม่รู้ตัว ไม่คิดว่ามันจะเข้าใจผมขนาดนี้
โอเป็นเพื่อนที่ผมมาสนิทตอน ม.1 แล้ว เพราะว่าเพิ่งได้มาอยู่ห้องเดี๋ยวกัน
++เมิงงง...ทำอะไรไอ้โอ ..++เสียงตวาดอยู่ไม่ห่างเท่าไรทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย
++เมิงก็เห็นว่ากุทำอะไร..++โอเถียง
++เมิงอย่ามายุ่งกับไอ้วิน กูเตือนเมิงก่อนไอ้โอ++พูดจบมันก็วิ่งลงสนามต่อ
และหันมาชี้หน้าโออย่างหมายหัว
++ไอ้หมาหวงก้างเอ้ย..++ไอ้โอตะโกนไล่หลัง
ไอ้เก่งก็หันมา ชี้นิ้วอีกรอบ...
++อย่างนี้จะให้เค้าคิดยังไง...++ไอ้โอมันพูดเบาๆแค่ได้ยินกัน 2 คน
++ทำเป็นมีแฟนแล้วซ่อนเพื่อนไว้อีกคน..++
++คงไม่ใช่อย่างที่โอคิดหรอก..++
++วินจะซื่อไปถึงไหน...++โอบอก
++เพราะว่าเราใกล้มันมากไงเราเลยรู้..++
******************************
-
**********************
ตอนที่ 5.......ต่อ..............
**********************
.................
โอขอตัวกลับก่อน มันบอกว่าไม่อยากมีปัญหา
ตลอดเวลาที่ผมรู้จักโอมา แม้บางครั้งผมจะเดา
ความความคิดของโอไม่ออก เนื่องจากความเฉย
ของโอมากไป แต่มันก็เป็นเพื่อนที่ผมอยู่ด้วยแล้ว
สบายใจ จริงๆที่ผมสนิทกับโอก็เพราะไอ้เก่งนี่แหละ
ตอนนั้นมันโดนเพื่อนแกล้ง เอากระเป๋าหนังสือไปซ่อน
แต่ว่าเก่งมันเห็นเลยไปคุยกับพวกที่ขโมยกะเป๋า
แล้วเอากะเป๋ามาให้ผมเอาไปคืนโอ ....เพราะคุณชายเก่ง
นี่แหละ...ตอนนั้นถึงได้มาสนิทกัน
....
....
ผมก็ไม่ได้สนใจดูคนซ้อมเท่าไร คิดแต่ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
อาจเป็นเพราะผมใกล้มันเกินไปเรื่องมันถึงเป็นอย่างนี้
บางทีอาจได้เวลาที่ผมต้องมีใครซักคนหรือเปล่า เพื่อแทนที่มัน
อีกอย่างผมก็อยากให้มันมีทางลือกที่ถูกต้อง เป็นสิ่งที่ถูกแล้ว
มันคบฝนเป็นแฟน แม้ว่ามันจะเร็วไปนิด หรือเปล่าผมก็ไม่อาจ
จะบอกแทนใครได้
….
ได้เวลาพักมันก็วิ่งมาหยิบน้ำ นั่งดื่มข้างหน้าผมโดยไม่สนใจใคร
ไม่พูดไม่จา ทำหน้าไม่สมอารมณ์...
++ขอน้ำมั่งซิวิน..++
ผมยื่นน้ำให้โตกับวินเพราะไปซื้อมาเผื่อมัน 2 คนด้วย
++ขอบใจ..++วีกับโตหันมาบอกผม
++ไม่เล่นมั่งหรือวิน..ร่างกายจะได้แข็งแรง++โตถาม
++ไม่ถนัดว่ะ..++ผมส่ายหัวไปมา
++เมิงเป็นไรไอ้เก่ง ไม่พูดไม่จา...คิดถึงฝนไง..++ไอ้วีเหย่มัน
++โมโหคนเว้ย ขี้เกียจพูด...++มันพูดลอยๆ
++วินเหงื่อกุออกเยอะ เช็ดข้างหลังให้หน่อยดิ กุเช็ดไม่ถึง.++
โตยื่นผ้ามาให้ผม
++ไอ้โต.....++ไอ้เก่งหันมาเรียกเบาๆ
++ไรว่ะไอ้เก่ง...เดี๋ยวกุถลกเสื้อให้ไอ้วินมันเช็ดหลังให้กุก่อน…++
โตกำลังดึงเสื้อขึ้น
++ไอ้โตตต....เมิง..++ไอ้เก่งตะคอกทำตาขวางใส่มัน
++เออๆ กุให้ไอ้วีเช็ดให้ก่ะได้ว่ะ..ล้อเล่นแค่นี้แม่งเอาจริง..++
++ไอ้สัด..แม่งเตะไม่ได้เลยนะไอ้วินเนี๊ยะ..++
ไอ้โตหันไปยิ้มแหย่ๆพร้อมกับดึงผ้าไปจากมือผมไปให้กับไอ้วี
++ไอ้เก่ง..ก๊วนพวกเราว่าจะไปลงทะเบียน ศุกร์นี้น่ะเว้ย ตกลงเมิงจะไปม่ะ++
++ไปดิ กุไปอยู่แล้ว..++มันหันมามองผมแวบนึง
++วินไปด้วยกันม่ะ...++โตหันมาชวน
++ม่ายอ่ะ..เด๋วแม่กุด่า..++ผมเลี่ยงที่จะตอบความจริง
++เมิงทำไรก็ต้องถามแม่เมิงตลอดน่ะไอ้วิน..++ไอ้โตมันว่า
ผมก็ยิ้มๆไม่ตอบ (ลงทะเบียนหมายถึงตีกะหรี่)
เสียงโทรศัพท์ดัง.....
ได้ยินเสียงเรียกเข้าก็รู้ว่าพ่อโทรมา....ไอ้เก่งหันมามองหน้า
ผมเลยลุกเดินออกมาห่างๆเพราะมีเรื่องอยากจะคุยกับพ่อด้วย
++สวัสดีคับพ่อ..++
++ดีคับลูก...ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่กลับบ้าน..++
++อ๋อ อยู่ที่โรงเรียนครับพ่อ เดี๋ยวก็กลับแล้ว
คิดถึงคุณพ่อจัง...++
++แล้ววันนี้พ่อเหนื่อยมั้ยคับ...++
++นิดหน่อยลูก...ที่พ่อโทรมาเพราะพ่อโทรมาเตือนเรื่องเรียนพิเศษ++
++อ่อ...ผมคุยกับโอแล้ว คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา...++
++ดีลูก...พ่ออยากให้ลูกเริ่มเรียนไวๆน่ะ..++
++ได้ครับพ่อ..++
++พ่อคับวินมีเรื่องจะปรึกษา...++
++ว่าไงคับ..เรื่องอะไรลูก++
++คะ คือ ว่า วินจะถามพ่อเรื่องว่า....++ผมตะกุกตะกัก
ใจสั่นๆที่จะถามพ่อ ขยับไปขยับมา หันมาชนไอ้เก่งที่อยู่ข้างหลัง
ไม่รู้มันมาแอบยืนฟังอยู่ตั้งแต่เมื่อไร แต่สายตาที่มองมาที่ผมดูไม่เป็นมิตรซะแล้ว
++แค่นี้ก่อนน่ะพ่อ เดี๋ยววินจะโทรหาพ่อนะคับ..++ผมวางสายลงกำลัง
อ้าปากจะถามมัน...
++พ่อบอกให้เมิงไปเรียนพิเศษตอนที่กุอยู่กับเมิง แต่เมิงกลับไปชวน
ไอ้โอ...อย่างนี้หมายความว่าไงไอ้วิน..ทำไม่เมิงไม่ชวนกู++มันผลักผมกระเดนแรง
ทำให้ผมต้องเซล้มกระแทกพื้นหญ้าอย่างหนัก
ไอ้โตกับไอ้วีวิ่งเข้ามาดู
++เกิดอะไรขึ้นไรว่ะ..++โตวิ่งจะมาประคองผมขึ้น
++ไม่ต้องโต...แค่นี้กุไม่เป็นไร...++ผมยันกายลุกขึ้นแบบขัดๆ เพราะ
การที่ล้มไม่ทันตั้งตัวนี่มันก็เจ็บมากเหมือนกัน
ผมเดินไปหามัน กำหมัดยกขึ้นจะต่อย แต่ไม่ได้ต่อยที่มันผลักผมล้ม
แต่ผมอยากต่อยที่มันทำให้ ผมเจ็บปวดทรมานหัวใจมาตลอด
สายตาที่มันจ้องผมอยู่ไม่ลดล่ะ แบบว่าเอาซิ...มันพยักหน้าใส่...
...
...
++อย่าวิน...++ไอ้โตกับไอ้วีร้องห้าม...
แต่ช้าไปเสียแล้วตอนแรกผมจะต่อยมันที่หน้าแต่เปลี่ยนใจมากระแทกหมัด’
ที่ท้องมันอย่างแรงไปที..
++อึบบ....++มันร้องออกมาเบาๆ เอามือลูบท้อง
โตวิ่งมาขวางตรงกลางอย่างตกใจเพราะมันคงไม่เคยเห็นผมก่ะไอ้เก่งชกต่อยกัน
มาก่อน
++เมิงถอยไปไอ้โต....++มันสั่ง
++เมิงจะทำอะไรไอ้เก่ง ไอ้วินมันตัวเล็กกว่าเมิงน่ะ มันสู้เมิงไม่ได้หรอก..++
ไอ้โตพูดอย่างร้อนรน
++กุบอกให้เมิงถอยไป..ไอ้สัด..++
++กุ...++โตพูดได้แค่นั้นเพราะมันผลักไอ้โตออกจากตรงหน้ามัน...
มันตรงมาที่ผมแล้วคว้าที่ข้อมือผม....
++เลือดไหลเจ็บมั้ย...++มันจับมือพลิกดูไปมา ผมเพิ่งเห็นว่ามีเลือดไหลซึมออกมา
ที่ขอบฝ่ามือคงเป็นเพราะว่าผมมัวแต่โมโหเลยไม่รู้สึกว่าเจ็บ
++เดี๋ยวเก่งจะพาไปห้องพยาบาล..++. มันลากแขนผมไป
++ไม่เป็นไร แผลแค่นี้กุไม่เจ็บหรอก..++ผมตอบโดยไม่สนใจมัน
มันหันมาทำหน้าเศร้า
++ถ้าวินเจ็บ วินจะต่อยพี่เก่งอีกทีก็ได้นะ..++
ผมกระชากแขนกลับจากมือมัน เอาผ้าเช็ดหน้าในกะเป๋ากางเกงมาซับเลือดที่แผล..
พอมันเผลอผมก็ซัดหมัดไปที่ท้องมันอีกรอบอย่างเต็มเหนี่ยว..
++โอ้ย...ไอ้วิน...++มันร้องแบบเจ็บๆ ตัวงอซุดลงกับพื้นหญ้า
ไอ้วีกับไอ้โตยืนหัวเราะ....
++ไอ้สาดด กุยังไม่ทันตั้งตัวน่ะโว้ย เมิงต่อยมาทามมัย..++มันร้องโอดโอย
++นานๆกุได้เห็นไอ้เก่งเจ็บตัวมั่ง สนุกดีว่ะ...++ไอ้โตพูด
++กุช่วยม่ะไอ้เก่ง.....ช่วยซ้ำอีกรอบ..++ไอ้วีแทรกขึ้น
++ลองดิ กุจะกระทืบเมิงคาทีนกุเลยไอ้สัด...โอยย..++มันลูบท้องตัวเอง
++เจ็บอ่ะวิน... เก่งเจ็บน่ะคับ แม่งหมัดหนักฉิบหาย...++มันบ่นไม่เลิก
++ทีงี้ทำเป็นอ้อน ไอ้สาดดเก่ง....ก่อนนี้ผลักมันซะปลิวเลยน่ะเมิง..++
++กุขอโทษน่ะ..น่ะวินน่ะ..++
++ช่างมันเถอะ...แต่กุคงต้องกลับบ้านก่อน...++
++อ้าวว ก็ไหนว่าจะกลับพร้อมกัน....++
++พอดี..พ่อบอกว่าให้กลับบ้านอ่ะเลยต้องไปล่ะ..++
++งั้นกุไม่ซ้อมแล้วโว้ยยย.......++ไอ้เก่งโวยวาย
++ทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องด้วยว่ะ...++ผมถามมัน
++กุจุกอ่ะ เมิงคิดว่ากุจะเล่นได้เล่อ....++มันทำสีหน้าเจ็บปวด
++เออ.ๆ กุบอกโค้ทให้ละกันเมิง..++ไอ้โตว่า
++เมิงก็กลับด้วยกันแหละ...วินเมิงทำมันเจ็บก็ดูมันด้วยล่ะกัน..++
โตบอกและหันไปยักคิ้วใส่ไอ้เก่ง มันก้อยิ้มตอบ
เก่งเดินเอามือมาคล้องคอผม.....
++พยุงเก่งหน่อยดิ...จุกอยู่น่ะ..++
ผมไม่พูดอะไรเอามือโอบหลังมันทั้งๆที่รู้ว่ามันแกล้งสำออย
++เก่ง....++ผมเรียกมันได้แค่นั้นแต่พูดอะไรไม่ออก
++อะไรคับ....++
++เปล่าไม่มี....++
++คำนี้มันติดปากเกินไปหรือเปล่าวิน..+++
ผมหันมาอมยิ้มและส่ายหัวให้มัน
++เรื่องเรียนพิเศษบอกไว้ก่อนนะว่าเก่งไปเรียนด้วย....
ส่วนไอ้โอไม่ต้องไปชวนมันเลย....มันระดับเซียนแล้ว...++
++อีกอย่าง เก่งไม่ชอบให้อยู่ใกล้ไอ้โอแล้วด้วย.....++
ผมไม่พุดไรต่อปล่อยให้มันพุดคนเดียว….ในใจกำลังหาทาง
ออกให้กับตัวเองเกี่ยวกับเรื่องมัน....
..............................
**************************
-
สงสารวินอ่ะ :monkeysad:
เก่งเนี่ยหมาหวงก้างจริงๆ ถ้าหวงวินแล้วไปยุ่งกับฝนทำไมเนี่ย :m16:
-
โอ คาแรคเตอร์พระรองสุดๆๆๆๆ
เอาใจช่วยโอครับ ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้
:กอด1:
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้องคนแต่งนะ ยังมีคำผิดอยู่หลายที่ พยายามปรับปรุงแก้ไขต่อไป
จะดีขึ้นเอง เรื่องนี้น่าจะเป็นรักหลายเศร้าเลยนะ พัวพันกันไปเป็นลูกโซ่เลย ความรักทำให้
มีคนน่าสงสารหลายคนเลย วินกลายเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดเลย รองลงมาก็โอ
จะคอยติดตามตอนต่อไปจ้ะ ... :ped149: :ped149:
-
************************
ตอนที่ 6 ...ตัดสินใจ….
***********************
....
ฝนที่ตกปรอยๆ ไม่แรงนักทำให้อากาศที่ร้อนอบอ้าว
เย็นสดชื่นขึ้นได้ไม่ยาก หลังจากที่ช่วยแม่เก็บงานบ้านเสร็จแล้ว
ผมก็นั่งรอแม่ดูทีวีที่ห้องนั่งเล่น ส่วนเก่งผมก็ให้มัน
ขึ้นไปกินยาและนอนก่อน ปกติมันก็ช่วยทำโน่นนี่ตลอด
แต่รู้สึกเหมือนว่ามันคงเจ็บท้องที่โดนผมต่อยจริงๆ
กับท่าสำออยฟ้องแม่ผมเลยโดนดุชุดใหญ่ตามเคย
มันเลยยิ่งได้ใจอ้อนแม่ผมใหญ่ ตกลงมันคง
เป็นลูกแม่ผมล่ะมั้ง
……..
……..
……..
***.เสียงร้องเด็กกระจองอแงในวันที่เปิดเทอมใหม่
แต่คงไม่ใช่ผมที่จะร้องให้ก็เพราะบ้านผมอยู่ใกล้โรงเรียน
ดังนั้นโรงเรียนจึงเป็นสถานที่ที่ผมวิ่งเล่นตั้งแต่เด็กอีกที่หนึ่ง...
ผมเดินแบกเป้เข้าไปในโรงเรียนแต่เช้า เพราะว่าอยาก
ให้เปิดเทอมมานานผมจะได้มีเพื่อนเล่นเยอะๆแม้เพื่อน
ตอนอนุบาลปีนี้มาเข้าป.1 มันก็ยังมาร้องอีกผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ
++วินคาบ...มารับเพื่อนไปหน่อยลูก..++แม่ตะโกนเรียกผม
++ร้องทามมาย ปุ๊กกี้...++ผมถามสาวน้อยร่างอวบ
อายุ 6 ขวบร้องอย่างกลัวโรงเรียนกัด
++คิดดถึงบ้านน...ฮืออๆๆ.++เธอตอบทั้งที่น้ำตายังคลอเต็มหน้า
++ป่ะๆๆปายเล่นกัน...++ผมดึงแขนอันอวบอั๋นของเธอไป
แต่ไม่ยอมขยับ...
แม่ยืนหัวเราะกับภาพเด็กชายผอมบางที่กำลังยื้อดึงสาวร่างช้างน้อย
อย่างเอ็นดู....
++ม่ายอาว ม่ายปาย..จะกลับบ้านนนน...ฮือออ.++
++โอยยย...จะไปไม่ไปว่ะ..++ผมเปลี่ยนจากดึงแล้ว
หันไปพลักร่างเธอเข้าโรงเรียนอย่างอารมร์เสีย
++แม่คุณจะอ้วนให้มันได้อะไรว่ะนี่...++ผมบ่น.
++ม่ะช่วย....++เสียงเล็กๆดังขึ้น ผมหันไปดูตามเสียง เด็กน้อยหน้าใสๆ
ผิวขาวสะอาด หน้าตาน่ารักๆ มาช่วยผมดึงแขนเธอ
และก็ปลอบสาวอวบ อย่างน่ารัก
++คนสวยไปเล่นด้วยกานน่ะคาบ มีขนมให้กินด่วย...++
มันชูขนมในมือให้ปุ๊กกี้ดู ผมเห็นยังอดยิ้มในความฉลาด
ของมันไม่ได้
++ม่ายร้องน่ะเด๋วไม่สวย...ครูม่ายรากน่ะ..++
แม่สาวน้อยร่างอวบนามปุ๊กกี้..รีบทำความเข้าใจกับความหมาย
สงบปากเดินตามมันไปทันที
++โธ๋เอ้ยย...อยากสวย..++ผมว่าตามหลังแล้วหันไปมองแม่ที่หน้าประตู
แม่ยิ้มแล้วยกมือกำขึ้นปล่อยนิ้วโป้งออกมา ..ครูก็พลอยหัวเราะไปด้วย
ผมเดินตาม 2 คนนั้นไปเห็นปุ๊กกี้ เคี้ยวขนมตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อยล่ะ
++ของมั่งจิ++ผมแบมือไป
มันยื่นมาให้ แต่หญิงปุ๊กกี้คว้าหมับเก็บไปไว้
++ม่ายให้..++เธอทำหน้าทำตาอย่างหวงแหน เอาขนมาฟาดมือผมแทน
ผมหัวเราะแหะๆๆ แล้วนั่งลงข้างเธอ
มันหยิบขนมอีกชิ้นยื่นมาด้านหลังปุ๊กกี้ เอาขนมมาตีมือผมเบาๆ
แล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความผูกพันธ์เราได้
ก่อตัวขึ้น หลังจากนั้นเวลาผมไปโรงเรียนผมจะพยายามมองหามันตลอด
จนเราได้มาเป็นเพื่อนสนิทกันถึงทุกวันนี...**
*
*
++คิดอะไรอยู่ลูก..++เสียงแม่ทักพร้อมกับตบที่บ่าผมเบาๆ
ทำให้ผมตื่นจากภวังค์
++แม่เรียกตั้งนานทำไมไม่ได้ยิน..++
++แม่คับ....++ผมโผ่สวมกอดแม่ไว้พร้อมกับร้องไห้เบาๆ
อย่างโหยหาใครซักคนมาเข้าใจผม
++มีอะไรลูก..++สีหน้าแม่เป็นกังวล
++วิน คือ วินน.++ผมก้มหน้าเช็ดน้ำตาออก
++แบบนี้ต้องมีปัญหาอะไรแน่เลย บอกแม่มาเถอะ..++แม่รวบผมไปกอด
อย่างห่วงใย
++มีอะไรก็ต้องบอกแม่นะ อย่าทำให้แม่ไม่สบายใจนะลูก..++
ผมเลยยิ่งร้องฟูมฟายพูดแทบไม่รู้เรื่อง....
++ผมขอย้ายไปเรียนในเมืองได้มั้ยคับแม่...++
++เพราะอะไรล่ะ..++
++ถ้าวินบอกแม่แล้วแม่จะโกรธจะเกลียดวินมั้ยคับ++
++ไม่หรอกลูก ทำไมลูกคิดอย่างนั้น..++แม่เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ขอบตาผม
++ฟังแม่น่ะลูก ไม่ว่าลูกจะทำอะไรผิด ไม่ว่าลูกแม่จะเป็นยังไง
ลูกก็คือหัวใจของพ่อกับแม่น่ะลูก..++
++อย่าเก็บปัญหาไว้คนเดียว พ่อกับแม่รอฟังลูกเสมอน่ะรู้มั้ย..++
++คับแม่..++
++แล้วบอกแม่ได้ยัง ว่าเกิดไรขึ้น...++
++คือออ ว่า วินมีปัญหากับเพื่อนที่โรงเรียนอ่ะคับเลยอยากย้ายไปเรียนที่อื่น..++
ผมหลบสายตาแม่ที่จ้องมองอยู่
++กับใคร..++แม่ถามต่อ
++กับๆๆ คืออ...กับๆๆ++ผมตอบไม่ถูกจะโกหกทั้งทีทำไมมันลำบากจังน่า
++แม่คับ...++สายตาที่รอคำตอบของแม่ตัดสินใจให้ผมไม่อยากโกหก......
....
...
++ผมรัก...เก่งคับ...แต่ผมไม่ได้รักอย่างเพื่อนอ่ะคับแม่..++ผมไม่กล้ามองหน้าแม่
++ลูกหมายถึงอย่างคนรักใช่มั้ย..++ผมพยักหน้า
++คับแม่..ผมรู้ว่ามันไม่ถูกแต่......ผมห้ามมันไม่ได้...++
++ลูกแม่...++แม่กอดผมไว้โดยไม่พูดอะไร
++แต่เก่งก็ดูสนิทกับลูกดีน่ะ...++
++แค่เพื่อนอ่ะคับแต่ผมคิดมากเลยไปเอง...มันเจ็บทรมานมากๆคับ..แม่++
++ตอนนี้เก่งเค้าก็มีฝนเป็นแฟนแล้วผมจึงไม่อยากเรียนที่นี่อีกแล้วคับแม่..++
….
….
….
++แม่คงไม่ให้วินไปเรียนในเมืองไม่ได้หรอกน่ะ...++
ผมมองหน้าแม่..อย่างผิดหวังและเสียใจนิดๆ
++จำที่พ่อขอให้ลูกไปเรียนพิเศษได้มั้ย ..++
++คับแม่...++
++ตอนแรกพ่อกับแม่กลัวว่าลูกจะเสียใจจึงยังไม่บอกเรื่องนี้ เพราะว่า
ลูกคงมีความผูกพันธ์กับที่นี่ตั้งแต่เกิด อีกอย่างลูกก็มีเพื่อนสนิทมากๆ
อย่างเก่งกับโอ....แต่ยังไงก็ต้องบอก...+++
ผมทำสีหน้าอย่าง งงๆ
++อีก 2 เดือน รอให้ลูกจบ ม.4 เราจะย้ายบ้านกันแล้วน่ะลูก....++
++อะไรน่ะคับ...++ผมร้องไห้อย่างสะอึกอื้นกว่าเดิมอีก..เพราะตกใจ
++ลูกก็รู้ว่าพ่อเค้าทำงานส่วนใหญ่อยู่ที่นั่นตลอด...พ่อกับแม่
เลยตัดสินใจซื้อบ้านที่นั่น ตอนนี้บ้านเสร็จแล้วน่ะลูก เดี๋ยวพ่อคงพา
เราไปดูกันเร็วๆนี้.... อีกอย่างที่นั่น ก็มี พี่ต้น กับ น้องบีมด้วย
ลูกคงไม่เหงาแน่เลยล่ะครับ...++แม่ปลอบผมไปในตัว
++แม่ไม่โกรธเร่อะคับ.....ที่วินเป็นอย่างนี้...++
++คงไม่อ่ะ...ยังไงๆลูกก็คือลูกแม่..ลูกไม่ได้เป็นคนไม่ดีซักหน่อย...+
แม่หอมแก้มผมเบาๆ.....
++แล้วพ่อล่ะคับ...แม่..++ผมถามแม่อย่างกังวล
++ไม่ต้องกลัวลูก..แม่อยู่ทั้งงคน..ค่อยว่ากันน่ะ++
++ขึ้นไปนอนก่อนน่ะลูก เก่งขึ้นไปนานแล้วเดี๋ยวเผื่อลงมาตาม...++
++คับแม่...พรุ่งนี้วินจะโทรไปหาพ่อน่ะคับ++
++จ๊า..+++
.....
....
.....ผมเปิดประตูห้องเข้าไป ก็เห็นทีวีดูคนแล้ว คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป
ผมเดินไปปิดทีวีและไฟเหลือไว้เพียงโคมไฟหัวเตียง ผมซุกตัวลงในผ้าห่มข้างมัน
แม้จะไม่รู้ว่าสึกง่วงนอนแต่ผมกลับอยากนอนข้างๆมัน.....
....แสงจากโคมไฟอ่อนๆสาดลงที่หัวเตียงพอที่จะทำให้ผมเห็นหน้ามัน
ได้อย่างชัดเจน ใบหน้ารูปไข่ เรียวได้รูป ใครๆก็บอกว่ามันหล่อ
แต่ผมว่ามันน่ารักมากกว่า คิ้วยาวๆดกหน่อยๆ
ปากเล็ก ริมฝีปากบาง ๆ ใบหน้า ที่กร้านแดดจากการเล่นฟุตบอล
อย่างหนักช่วงนี้ของมัน ไม่ได้ทำให้มันน่ารักลงน้อยลงไปเลย...
กับรอยยิ้มที่บางครั้งผมให้ผมใจสั่นๆได้เสมอนี่ล่ะมั้งที่เค้าเรียก
ว่า...ความรัก...
++เก่งๆ...++ผมลองเรียกมันดู
มีเพียงลมหายใจเข้าออกอย่างแผ่วเบาสม่ำเสมอบ่งบอกว่าหลับสนิท
ผมเอามือเขย่าที่แขนมันเบาๆเผื่อมันจะรู้สึกตัว....
….
….
++เก่งรู้มั้ยว่าวินดีใจแค่ไหนที่ได้เป็นเพื่อนกับเก่ง เก่งเป็นคนเก่ง
สมชื่อจริงๆน่ะ ยกเว้นเรื่องเดียว เรื่องเรียน...555 ..+++ผมขำตัวเอง
++วันนั้นที่วินท้องเสียเพราะว่าอาหารเป็นพิษที่โรงเรียน..เก่งก็ไม่มาเรียน
และเราก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง...พอตกเย็นวันนั้นเก่งก็มาหาวิน
ที่บ้านและบอกวินว่า เก่งขอโทษ...วินดีใจมาก แต่เก่งรู้มั้ยว่าวิน
ไม่เคยโกรธเก่งเลย แต่น้อยใจมากกว่า…น้อยใจที่รอให้เก่งมาง้อ
ตั้งนานแล้วแต่เก่งไม่มาซักที++
….
….
++ตอนนั้นเราอยู่ ม.1 แต่เก่งกับเพื่อนๆกลับไปมีเรื่องชกต่อย
กับรุ่นพี่ ม.2 วันนั้นเก่งมาหาวินที่บ้านด้วยสภาพแผลที่แตกเหยิน
ใบหน้าที่บวมเป่ง...มาขอนอนด้วยเพราะว่าไม่กล้ากลับบ้าน แม่ทำแผล
ให้เก่ง...แต่วินกลับโมโหใส่เก่งที่ไปชกต่อยกับเค้าจนตัวเองต้องเป็นอย่างนี้
พอเก่งกลับไปบ้านก็โดนพ่อภูทำโทษโดนตีอย่างหนักอีก...วินเห็นเก่ง
โดนตีไม่ไหวเลยบอกพ่อภูว่าให้ตีวินด้วยเพราะว่าวินก็ไปเหมือนกัน...
วินวิ่งไปขวางไม้เรียวพ่อภูไว้จนท่านต้องหยุดตีเก่ง.....วินไม่คุยกับเก่ง
ไปเกือบอาทิตย์แต่เก่งก็ตามง้อวินตลอดซื้อขนมมาให้เอาใจวินสารพัด
จนวินยอมคุยด้วยทั้งที่จริงหายโกรธนานแล้ว....+++
++เก่งก็บ่นว่า.....ง้อยากจริงๆ ต่อไปไม่กล้าแล้วคาบ...++
++แต่จิงๆหลังๆก็มีบ้างแต่ไม่รุนแรงเท่าครั้งนั้น วินเลยทำเป็นไม่ใส่ใจ..++
.....
.....
++เก่ง....วินรักเก่งน่ะ รักมานานแล้วไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร...
วินพยายามห้ามใจตัวเองแล้วแต่วินก็ทำไม่ได้...วินหยุดที่จะรักเก่ง
ไม่ได้..++ผมสารภาพกับมันทั้งที่รู้ว่ามันหลับอยู่
++วินขอโทษนะที่วินคิดอย่างนี้กับเก่ง...++
++วินขออะไรซักอย่างได้มั้ย...++
ผมก้มจูบที่แก้มมันเบาๆและเตะริมฝีปากไว้อย่างนั้นพักนึง.....
++แค่นี้วินก็ดีใจล่ะเก่ง...++
++นอนหลับฝันดีน่ะ...อย่าโกรธวินน่ะถ้าต่อไปวินทำอะไรลงไปไม่ดี...++
ผมจูบที่หน้าฝากมันอีกครั้งก่อนนอนลงข้างๆ...
++วินจะรักเก่ง...และรักตลอดไปด้วย....++
ผมนอนตะแคงเอามือกอดที่อกมันไว้.....พอตื่นขึ้นมา
กลับป็นมันที่นอนกอดผมทางด้านหลังใบหน้าซุกอยู่ทีคอผม...
ผมได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง.........
.....
.....
*************************
-
**************************
ตอนที่ 7...ความเปลี่ยนแปลง....
**********************************
...
......เสียงเชียร์ดังไปทั่วทุกมุมสนามฟุตบอล เพราะการแข่งขัน
ได้เริ่มแล้วส่วนโรงเรียนผมจะแข่งในรอบถัดจากนี้
พ่อกับแม่ บอกว่าจะมาดูไอ้เก่งแข่งแต่ว่ายังมาไม่ถึง
ท่านบอกจะมาตอนมันแข่งเลย แต่ผมเห็นพ่อภูกับแม่แก้วมาแล้ว
ผมเดินไปสวัสดีท่านทั้ง 2 แล้วเลยเดินสำรวจ
ที่โรงเรียนแห่งนี้ ถ้าเทียบกับโรงเรียนของผม
มันใหญ่มากเกือบ 2 เท่าก็ว่าได้ มีตึกหลายตึกมาก
แต่ล่ะตึกเป็นตึก 4 หรือ 5 ชั้นสถานที่ใหญ่โตน่าเรียนมาก
คิดๆไปก็ที่นี่แหละที่ผมจะขอแม่มาเรียนตอนแรก...
อีกอย่างไม่ไกลจากบ้านผมเท่าไร นั่งรถไปกลับ 2 ชม.
.......
.....
++ใหญ่และสวยมากเลยน่ะโอ..++
++ใช่..ใหญ่จริงๆ++โอหันมองไปรอบๆอย่างแปลกตา
++โอไม่อยากมาเรียนที่นี่มั่งเลยเร่อะ..++
++อยากดิ...++
++น่าเรียนกว่าโรงเรียนเราอีกน่อ....++
++อย่างโอ...คงไม่ยากหรอก..ถ้าสอบเข้า..++
++ก็ว่าอ่ะน่ะ...++โอยิ้มๆ
++วินก็ทำได้..ถ้าวินตั้งใจ..เห็นม่ะ..++
++ไปเรียนพิเศษไม่เท่าไร วินก็ทำได้ดีขึ้น..เห็นๆ..++
ผมยักคิ้วให้มันแทนคำตอบ...
....
...
...
ขณะะที่กำลังคุยกัน2 คนเพลินๆ
++กูขอคุยอะไรด้วยหน่อยดิ..++
หนุ่มน้อยในชุดนักฟุตบอลสีน้ำเงินทั้งตัว มาเรียกผม.....
จะใครอีกล่ะ...ก็ไอ้เก่งนั่นแร่ะ....
++มากะกูนี่..++มันดึงแขนผมไปแล้วหันไปมองโออย่างเคืองๆ
ผมไม่ชอบสายตาของมันแบบนี้นัก มันลากผมออกไปห่างโอ
10 กว่าก้าว......
++มึงเป็นเหรี้ยไร...ไอ้วิน..++มันจ้องหน้าผม
++เป็นอะไร...++ผมถามมันทั้งๆที่รู้ว่ามีความเปลี่ยนแปลงอะไร
++เมิงอย่ามาทำเป็นไม่รู้...++มันตวาดใส่ผม..
++เมิงคอยหลบหน้ากู..มึงไม่คุยกับกู...ตลอด 2 อาทิตย์ที่ผ่าน...++
เสียงมันเบาลง
++มึงคิดไปเองหรือเปล่า..++
++แมร่งเอ้ย....กุว่าแล้วเมิงต้องตอบกูแบบนี้...++
++เพราะไอ้โอใช่มั้ย...++
มันขึ้นเสียงและชี้ไปที่โอ
++ใช่ซิเดี๋ยวนี้แนบสนิท เลิกเรียนก็ไปเรียนพิเศษด้วยกันต่อ..
ตัวแมร่งแทบจะแยกกันไม่ออกแล้ว...++มันเตะพื้นหญ้าอย่าง
อารมณ์เสีย….
++กูขอชกมันทีได้ม่ะ..สาดดเอ้ยย.++มันทำท่าจะเดินไปหาไอ้โอ
แต่ผมดึงแขนมันไว้อย่างแรง..กลัวมันจะไปทำอะไร.ส่วนโอมันก็หัน
มองมาทางนี้อยู่แล้วมันคงรู้นิสัยไอ้เก่ง...
++มึงจะบ้าไปแล้วเร่อะเก่งอะไรๆมึงก็ใช้แต่กำลัง.
มึงจะเถื่อนไปถึงไหน...++
++เออ...กูมันเถื่อน.กูมันต่ำ.++มันหยุดหันมองที่ผม
สายตาที่แข็งกร้าวและกะลังโกรธอย่างหนักทำให้ผมใจหาย
++ใครมันจะดีเหมือนไอ้โอล่ะ เรียนก็เก่ง มารยาทก็ดี..
มีแต่คนรักมัน .สาดดเอ้ย...++มันด่าเสียงดังลั่น
พูดแค่นั้นมันก็จับข้อมือผมบีบอย่างแรง และปัดออกจากแขนมัน
ผมสลัดมือเพื่อบรรเทาความเจ็บพร้อมกับจับข้อมือบิดไปมา
มันผลักผมที่อกอย่างแรง…แล้วก็เดินกลับไปที่สนาม
โอเดินมาหา.....
++เป็นไรหรือเปล่าวิน++มันจับข้อมือผมไปดู......
++ไม่อ่ะ...++ผมตอบ แต่สายตาผมกำลังมองตามคนที่เดินจากไป
......
....
....ทีมโรงเรียนของผมกะลังฟาดแข้งอย่างสูสีกับโรงเรียนดังอีกแห่ง
ผมนั่งดูข้างๆพ่อกับแม่ ส่วนพ่อกับแม่มันก็อยู่ด้วยกัน พ่อกับพ่อภู
ท่าจะชอบใหญ่เห็นตะโกนเชียร์ลูกตัวเองลั่น ส่วนไอ้เก่งมันก็ไม่ทำให้
ผิดหวังเมื่อครึ่งแรกมันทำประตูให้โรงเรียนผมนำไป 1 ต่อ 0 พ่อภูดีใจ
ใหญ่ตะโกนบอกลูกผมๆ จนแม่กับแม่แก้วแอบสะกิดและขำกันใหญ่
ผมกับไอ้โอก็พลอยขำไปด้วยตาม...
เกมการแข่งขันยังไม่เปลี่ยนอะไรมากนักเพราะโรงเรียนของผม
ก็ยังคงรักษาประตูไว้อย่างเหนียวแน่นแม้ฝ่ายตรงข้าม
จะมีโอกาสทำประตูได้หลายครั้ง แต่ทุกครั้ง
ก็ยังไม่สามารถฝ่าดง ของไอ้คนเถื่อนเพื่อนๆโรงเรียนผมมาได้...
ไอ้เก่งเวลาที่มันอยู่ในสนามจริง มันก็ดูคล่องไปหมด
หรือผมเคยเห็นแต่มันชอบทำเล่นๆ จนผ่านไปครึ่งแรก
…
….
….
...พัก 10 นาที ไอ้เก่งก็วิ่งไปหาฝน โอสะกิดที่แขนผมให้ดู
แต่ผมทำไม่สนใจทั้งที่ในใจมันจี๊ดดดขึ้น เลยพยายามไม่มอง
++ทางนี้ลูก++พ่อภูเรียกมันให้มาหา..
มันกำลังเดินมาผมเลยเดินออกจากตรงนั้นไม่อยากเจอมัน...
++ไปไหน..++โอถาม
++....................++
ผมไม่ได้ไปไหนเพียงแต่ขยับออกมาให้ห่าง
จากตรงที่มันอยู่แม่หันมามอง
++ไงลูกทำไมมานั่งตรงนี้..++พ่อถาม
++ก็เวลาพักนี่นาพ่อ...++ผมเฉ..กลบเกลือน
....พ่อมากอดคอผม..กับโอ
++โอ..พ่อขอบใจมากน่ะที่ไปเรียนเป็นเพื่อนวิน...++
++ยินดีครับพ่อ..เดี๋ยวนี้วินตั้งใจเรียน เห็นผลเลยล่ะคับ...++
++ดีแล้วล่ะ เพราะว่าถ้าวินต้องสอบเข้าเรียนที่อื่นพ่อจะได้ไม่ต้องกังวล..++
++หมายความว่าไงคับ...++โอหันมามองผมและก็หันไปมองพ่อต่อ
พ่อเองก็ทำท่างงๆใส่ผม....
++พ่อคับ...คือวินยังไม่ได้บอกโอเรื่องนี้อ่ะคับ..++ผมกระซิบ
++อ่าเร่อะ...++
++งั้นเราไปหาอร่อยๆมาให้ทุกคนกินดีกว่า...++เหมือนพ่อจะรับมุขผม
จริงๆอยากจะบอกโออยู่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก
....
...
การแข่งขันครึ่งหลัง ยังคงแรงดีไม่มีตก ไม่นานฝ่ายตรงข้ามก็ตีเสมอได้
ทำให้ต่างฝ่ายต่างต้องรุกกันอย่างหนักมากขึ้น...ผ่านไปราว 30 นาที
...ปริ๊ดดดดดดดดดดด.......เสียงนกหวีดดั่งไปทั่วสนาม
เพียงเว้ปเดียวที่ผมไม่ได้มอง ...หันไปอีกที ไอ้เก่งมันก็กลิ้ง
นอนกับพื้นร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด..การแข่งขันชะงักลงซักครู่
..เมื่อร่างมันถูกหามออกมานอกสนาม พ่อภูกับแม่แก้วก็วิ่งไปหา
++วินไปดูมันหน่อย..++ไอ้โอพูดอย่างห่วงใย
++คงไม่เป็นไรน่า..++ผมปลอบตัวเองทั้งที่ห่วงมันใจแทบขาด
++วินมานี่ซิลูก..++แม่ตะโกนเรียกผม
ทำให้ผมต้องเดินตามไป.....
.....เสียงร้องที่เปล่งออกมาจากปากมันยังคงมีให้ยินตลอด
ผมน้ำตาซึมๆเพราะว่าผมไม่อยากเห็นมันเจ็บ...มันคงปวดมาก
ผมรู้ว่ามันเป็นคนที่อดทนเก่งมาก..ขนาดพ่อภูตีแรงๆ
มันยังไม่ร้องซักเอะเลย...
..เสียงแม่แก้วร้องไห้เพราะสงสารลูกตัวเอง....
เมื่อการปฐมพยาบาลเสร็จ อาการที่มันเป็นคือ ขาเพลง เพราะ
ตอนที่มันเลี้ยงลูกบอลอยู่....ฝ่ายตรงข้ามเล่นแรงสลัดบอลพลาด
โดนเลยตรงข้อเท้ามันเต็มๆ
...ฝนคอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้มันตลอด แต่กลับเป็นภาพที่ผมไม่อยากเห็น..
..ผมจึงยืนดูห่างๆ..แอบหลบเช็ดน้ำตาให้ตัวเอง เจ็บที่เห็นมันทรมาน
เจ็บที่เห็นฝนนั่งเคียงข้างมัน ดูแลมันแทนที่จะเป็นผม
++วินไปดูเก่งหน่อยซิลูก....++แม่บอก แต่ผมส่ายหัว
แม่เดินมาสะกิดและกระซิบที่หูผมเบาๆ
++อย่าทำอย่างนี้ลูก ยังไงเก่งก็เพื่อนนะ...++
ผมทำตามที่หัวใจตัวเองเรียกร้อง
โดยเดินไปนั่งลงข้างมัน...
++เก่งคงเจ็บมากแน่เลยวิน..++ฝนส่งเสียงบอกว่าสงสารแฟนตัวเอง
เหมือนจะร้องไห้อย่างที่ผมเป็น ผมว่าตอนนี้ความรู้สึกของเธอ
กับผมคงไม่ต่างกันมาก
++เป็นไงมั่ง...++ผมถาม
++....................++มันไม่ตอบแต่จ้องหน้าผมเหมือนคนไม่รู้จัก
++แค่นี้เบาะๆ เจ็บกว่านี้กูยังทนได้เลย..++มันทำสายตาที่เย็นชา
กับผม
++ดีแล้วล่ะ ที่มึงไม่เป็นไร..++
ผมลุกขึ้นแล้วถอยออกมา ..ลืมไปว่าความห่วง
ของผมคงไม่มีความหมายกับมัน
....
...
...
.......การแข่งขันสิ้นสุดลง แต่โรงเรียนของผมก็ชนะ 2 ต่อ 1
อาทิตย์หน้าถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงคงเป็นรอบชิงล่ะ
ผมก็กลับบ้านพร้อมพ่อแม่และโอ ส่วนไอ้เก่ง….
........มันก็กลับกับพ่อแม่มัน คงมีฝนตามไปด้วยมั้ง
เพราะว่ารถพ่ออกมาก่อน
++ไม่สนุกเร่อะลูก..++พ่อถาม
++ทามมัยอ่ะคับ...++
++ก็ดูลูกเซ็งๆน่ะ...++
++งั้นแม่ว่าเราไปหาอร่อยๆกินกันก่อนกลับบ้านดีกว่า...++แม่หันมองผม
แล้วขยิบตาให้
++ดีครับโอก็อยากกิน...++
++อ่ะงั้นไปกันเลย...พ่อจะได้เลี้ยงที่โอเป็นพี่เลี้ยงให้วินด้วย...++พ่อหัวเราะ
เสียงโทรศัพท์พ่อดัง......พ่อเลยยื่นให้แม่เพราะว่าพ่อขับรถอยู่
++สวัสดีค่ะ..+++
++.......................++
++ว่าจะพาเด็กๆไปหาอะไรกินก่อนกลับค่ะ...++
++.......................++
++เก่งเป็นไงบ้างค่ะตอนนี้...++
++.......................++
++ไปโรงพยาบาลอีกทีก็ดี...จะได้สบายใจขึ้น..++
++.......................++
แม่วางสายลง.....
++แก้วจะพาเก่งไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกทีคะ..++แม่บอกพ่อ
++ดีแล้วล่ะพ่อว่า...แล้วเราจะแวะไปที่โรงพยาบาลก่อนมั้ย..++
++แม่ว่าก็ดีน่ะพ่อ...ตอนที่แก้วร้องไห้แม่ก็แทบจะร้องตาม...++
++ใจแม่ก็ยังห่วงว่าเก่งจะเป็นอะไรมากกว่านั้นอีกหรือเปล่า...++
แม่บ่นออกมา
++พ่อก็ว่า...เก่งก็เหมือนลูกเราอีกคน...ซุกๆซนๆอยู่ที่บ้านเรา
ตั้งแต่เด็กแล้ว...++พ่อเหมือนอยากจะขำ โอหันมามองหน้าผม
++งั้นเดี๋ยวพ่อจะเลี้ยวรถกลับล่ะน่ะ...++
++ไปโรงพยาบาลก่อนนะลูกแล้วค่อยไปหาไรกินกัน..++
แม่บอกผมกับโอ.....
++คับแม่...++ผมตอบ
....โอกุมมือผมไว้..
...............
..............
......4 วันผ่านไป....
................................
หลังจากที่เจอตอนที่แวะไปให้หมอตรวจวันนั้น ผมไม่ได้เจอ
มันอีกเลย มันก็รักษาตัวอยู่ที่บ้าน ข่าวคราวที่ผมได้ ก็มีมาจากแม่
กับเพื่อนที่โรงเรียนและเพื่อนในห้องด้วยกันที่เค้าไปเยื่ยมกัน
ส่วนผมบอกไม่ถูกอยากไปแต่นึกถึงสายตาที่มันจ้องผมอย่างกับ
โกรธแค้นวันที่เจอกันที่โรงพยาบาลผมเลยไม่กล้า
บวกกับผมพยามยามทำตัวไม่ให้ว่าง อยากตัดใจจากมันด้วย
พักเที่ยงวันนี้ผมไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดกับโอ เดี๋ยวนี้มันเป็น
เหมือนอีกสิ่งที่ผมต้องทำ เพื่อฆ่าเวลาที่ผมจะมานั่งคิดถึงแต่มัน
….
….
…ขณะที่ผมอ่านหนังสืออยู่ก็มีคนมาสะกิด....
ผมหันไปมองมันก็ดึงแขนผมให้ตามมันไป...
++มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยนะวิน 2-3 อาทิตย์ที่ผ่านมา..++
โตพาผมออกมาหน้าห้องสมุด
++มีอะไรหรือเปล่าโต กูปกตินี่หว่า..++ผมแกล้งปกปิด
++มึงมีปัญหาอะไรกับไอ้เก่ง....++
++ไม่นิ..ไม่มี..++มันมองหน้าผม
++เมื่อวานกูไปเยี่ยมไอ้เก่งมา...++มันเงียบไม่พูดต่อเหมือนรออ...
++มันเป็นไงมั่ง.......++ผมตีหน้าเฉยๆทั้งที่อยากรู้ทุกอย่าง
++ทำไมเมิงไม่ไปเยี่ยมมันว่ะ...++
++……………….++
ผมนึกคำแก้ตัวไม่ได้ว่าจะตอบอย่างไร...
..............
.......
++มึงเงียบทำไม..วิน...++ไอ้โตถามย้ำ
++กุไม่ว่าง...++
++เมิงไม่ว่างหรือเมิงไม่อยากไป...++โตสวน
++แม้แต่โทรศัพท์มึงยังไม่โทรหามันเลย...++
++วินไปเยี่ยมมันหน่อยเถอะ..กูขอร้องล่ะ..++
++ไอ้เก่งมันเพื่อนรักกูน่ะโว้ย...++
++แค่ฝนไปเยี่ยมมัน ก็คงเพียงพอล่ะโต...++
ผมเผลอพูดออกมาจนได้
++อ้อ...กูพอจะนึกออกและเข้าใจล่ะวิน...++
++เพราะเรื่องฝนใช่มั้ย...++มันใช้สายตาค้นหาคำตอบ
………..
++วินๆ.....+++
++โอเจอเรื่องที่วินอยากอ่านแล้ว...++โอเข้ามาได้จังหวะพอดี.
++โตกูขอร้องล่ะ..ถ้ามึงคิดว่ากูเป็นเพื่อน อย่าพูดเรื่องนี้ให้เก่งรู้..++
++แล้วถ้ากูจะบอกว่า....++เสียงโตเบาหวิวได้แค่นั้น
++วินไปอ่านเถอะอีก 15 นาทีก็ต้องเข้าเรียนล่ะ...++
++โต...เด๋ววินก่ะโอจะไปเยี่ยมมันล่ะกัน..++
ผมเดินตามโอไปอย่างขอบคุณที่มาทันพอดี ม่ะงั้นผมไม่รู้
ว่าผมจะเผลอพูดอะไรที่มันฟ้องว่าผมคิดอะไรกับไอ้เก่งแน่...
.....................
**************************
-
อ่านแล้วปวดใจยังไงกะไม่รู้ :เฮ้อ:
หดหู่จัง เศร้าอ่าส์ :m15:
-
***************************
ตอนที่ .....7 ..ความเปลี่ยนแปลง..2....
..........
......
....ตั้งแต่มันเจ็บจนมันหายและกลับมาเรียนใหม่
ผมก็ไม่ได้ไปเยี่ยมมันอย่างที่บอกกับโตไว้....
..พอมันมาเรียน...มันก็เปลี่ยนไปนั่งคู่กับไอ้โตและให้ไอ้วี
มานั่งคู่ผมแทน.
....โอเห็นอย่างนั้นเลยขอมานั่งแทนมัน
ไอ้วีก็ดีมันไม่โวยวายอะไรเพราะมันนั่งกับใครก็ได้..
มันเป็นคนง่ายๆสบายๆ.
.......การกระทำที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนของมัน
ทำให้รู้สึกหวั่นไหวอย่างหนัก. ผมกลายเป็นคน
ซึมเวลาที่อยู่คนเดียว ไม่กล้าแม้จะส่งสายตามองมัน
กลัวเจอมันพูด..มันต่อว่า ในสิ่งที่ผมรับไม่ได้ ยังดีที่
โอคอยมาพูดมาคุยเล่นด้วยตลอด
..เวลาว่างจากการเรียนเราสองคนก็จะคลุกอยู่แต่ที่ห้องสมุด
อ่านหนังสือรู้มั่ง ไม่รู้เรื่องมั่ง...
....จากเมื่อก่อนที่กินข้าวมันจะมานั่งกับพวกผม
แต่เดี๋ยวนี้มันจะแยกไปนั่งกินกับฝน 2 คน บางครั้ง
ผมจึงไม่ไปกินข้าวแล้วมาซื้อขนมกินแทนเพราะ
ผมไม่อยากเห็นมันกับฝน บางครั้งมันก็ตักข้าวป้อนให้ฝน
จนเพื่อนๆแซวกันใหญ่ แต่ใจผมกลับร้องไห้ อย่างเจ็บปวด
.... เลิกเรียนไม่มีซ้อมกีฬาอย่างเมื่อก่อนแล้ว มันจะดิ่งตรงไปหา
ฝนเลย ผมได้ยินไอ้โตกับไอ้วี บ่นๆเรื่องที่มันเหมือนทิ้ง
พวกมัน 2 ทั้งคน
.มันก็ดูจะสนิทและหวานกับฝนจนออกหน้าออกตา ดูท่าทาง
เก่งคงมีความสุขมาก
..บางครั้งที่ผมเผลอแอบมองมัน มันจะถลึงตา ทำหน้ากวนตีนใส่
จนต้องหลบสายตามันทันที.....
...ตอนนี้ผมกับมันเหมือนคนไม่รู้จักกันอีกล่ะ
ขนาดเดินผ่านกัน....มันยังไม่พูดซักคำ..ผมเป็นเหมือนอากาศที่ไม่มีตัวตน
และมองไม่เห็นสำหรับมัน หรือบางครั้งมันจะพูดกับไอ้โต วี ให้ผม
ได้ยินว่ามันไปทำอะไร ที่ไหน กับฝนมา……
ช่วงนี้เป็นช่วงที่สมองผมรับอะไรไม่ค่อยได้เลย มันตีกันวุ่นวาย
ไปหมด....
.....วันนี้มันเดินชนผม เพราะว่าผมมัวแต่เดินเม่อ..มันกลับเอาไหล่
มากระแทกตัวผมซ้ำแล้วพูดอย่างเคืองๆว่า
++เดินเหรี้ยไร..ดูคนเดินมั่งซิโว้ย..++
สายตาที่มันมองผมอย่างแข็งกร้าว เหมือนโกรธแค้นกันมา
เป็น 10 ชาติทำให้ผมเป็นคนกลัวไปเอง
...ผมทนไม่ไหวจึงแอบมานั่งร้องไห้ที่ห้องน้ำหลังจาก
ที่โรงเรียนเลิก...เพราะเหตุการมันเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว
จนผมรับมันไม่ไหว..มันมีแต่ความเฉยเมย เย็นชา ไม่รู้จัก
ไม่มองหน้ากัน
แม้แต่งานกลุ่มมันก็จะไม่มาทำร่วมกับผมอีก ถ้ามีผมมันจะ
ขอเปลี่ยนกับเพื่อนไปอยู่กลุ่มอื่นทันที....เรียกว่าที่ไหนมีผม
ที่นั่นคงไม่มีมันดีกว่า
.....จากที่ผมว่าผมจะเปลี่ยนแปลงมันเอง แต่กลับเป็นว่า
..มันต่างหากที่มาเปลี่ยนทุกอย่างรวดเร็วจนผมรับไม่ทัน.......
…..
**อดทนอีกหน่อยนะวิน มันจะสิ้นสุดลงแล้ว...ผมบอกตัวเอง**
..อีก 2 อาทิตย์โรงเรียนจะสอบปิดปลายภาคแล้ว ผมจึงเร่งอ่าน
หนังสืออย่างหนัก อีกอย่างคงเป็นเพราะผมนอนไม่ค่อยหลับ
มัวคิดแต่เรื่องมันตลอดด้วยเลยต้องใช้หนังสือมาทดแทน
อ่านรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่งก็ดีกว่าไม่รู้เลย....
….
…
….
++อาทิตย์หน้า ลูกก็จะสอบแล้วน่ะ...วิน..++
++ครับแม่..++
++พร้อมยังล่ะลูก..++พ่อถามผม
++เต็มที่คับ..พ่อ++
++เยี่ยมเลยลูก.โอบอกว่าเทอมนี้ลูกน่าจะได้คะแนนเพิ่ม 30 -40% แน่++
++โหหห....ว่าไป วินไม่กล้าคิดขนาดนั้นอ่ะคับพ่อ..55.++
++เต็มที่น่ะลูกพ่อจะได้ไม่ห่วงเรื่องสอบเข้าโรงเรียนใหม่ด้วย...+
++คับพ่อ...++
++ป่ะไปกันได้แล้ว น่ะป่านี้โอรออยู่ล่ะ..โทรไปบอกโอด้วยนะวิน..++
แม่เตือนผม....เพราะวันนี้ผมจะไปดูบ้านหลังใหม่กัน จะไปตั้งนาน
แต่พ่อก็บอกว่ายังไม่เรียบร้อยดีเลยต้องมาเป็นอาทิตย์นี้
++เรียบร้อยยังโอ..++
++รออยู่หน้าบ้านแร่ะ..++โอบอก
++วินออกมาจากบ้านแล้วน่ะ..++
++โอเคๆ..เจอกัน.++เสียงโอตอบรับอย่างตื่นเต้น
ไม่แพ้ผม
.....
....ใช้เวลาเพียง 4 ชม.กว่าๆพวกเราก็มีถึงบ้านของอาวัฒน์ล่ะ
อาวัฒน์เป็นน้องพ่อ จริงๆพ่อเป็นคนที่นี่
แต่เพราะแต่งงานกับแม่เลยต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านผมเกิด......
++สวัสดีคับอา..++อาวัฒน์มากอดผมกับโอ....
++ไม่เจอกันนานเป็นหนุ่มแล้วน่ะนี่...++
++แถมหล่อกว่าพ่ออีกน่ะนี่..++อาวัฒน์ชม
++เฮ้ยย ได้ไงพ่อต้องหล่อกว่า...++พ่อเถียง
อาวัฒน์เลิกกับเมียเลยอยู่กับพี่ต้นและน้องบีม ลูกชาย 2 คน
...พี่ต้นเดินมาสวัสดีพ่อกับแม่ผม..
++บีมไปซื้อของอยู่ เดี๋ยวคงมา..++พี่ต้นบอก
++พี่ต้น..ผมวิ่งไปกอดพี่ต้น...++ไอ้ตัวแสบเอ้ยพี่ต้นพูด
++นี่โอเพื่อนผม...++โอยกมือไว้เพราะว่าพี่ต้นรุ่นพี่ ล่ะ
++ป่ะไปดูบ้านกันก่อนน่ะ..++อาวัฒน์บอก
ห่างไปไม่เท่าไรก็ถึงบ้านที่พ่อกับแม่ซื้อไว้ มันดูเล็กกว่าที่บ้าน
เราอยู่กันเล็กน้อย สวนหลังบ้านก็แคบกว่า แต่อย่างว่ามันอยู่
ในเมืองที่เจริญกว่า บ้านยังเป็นบ้าน 2 ชั้นเหมือนเดิม...
พ่อพาเดินดูรอบๆบ้าน เดินบอกรายละเอียดต่างๆอย่างชำนาญ
แต่ที่ผมสนใจที่สุด ก็ต้องเป็นห้องนอนของผม...
............................
...พอโอเห็นปุ๊บ โอก็ล้มตัวลงนอนตามด้วยพี่ต้น....
++โหหหห..อิจฉาว่ะ วิน...++มันว่า
++น่าอยู่กว่าห้องเดิมอีกอ่ะ...++โอว่าต่อ
++พี่มานอนด้วยคนน่ะ..++พี่ต้นบอก
++เอาดิ..วินกลัวผีอ่ะ..ไม่กล้านอนคนเดียว...++ผมล้อพี่ต้นเล่น
.......................
++โหหห...มาไม่รอมั่งเลยน่ะ...++เสียงน้องบีมตะโกนลั่น
มันโผล่หน้ามาแล้วกระโดดขึ้นเตียงทันที....
ผมเลยโดดลงไปนอนกอดซะเลย ก็ไอ้บีมมันน่ากอดนี่.....
แล้วหอมแก้มมันอีกทีอย่างเอ็นดู.......
++ดีคาบพี่วิน..ดีคับพี่...++มันหันไปทักไอ้โอด้วย..
++คิดถึงพี่วินจัง...รู้ว่าพี่วินจะมาผมไม่ไปไหนเลยน่ะนี่...++
น้องบีมมันพูดอ้อนจนพี่ต้นทำท่าเลี่ยน....
++กุจะอ้วกก...ไอ้บีม..++
++ไรพี่ต้น..++มันเถียงพี่ชายมัน
++นั่น...พี่โอเพื่อนพี่นะคับ..++
++ดีคับ..พี่คับ..++
++พี่โอมีแฟนยัง..++มันทำหน้าเลิ่กลั่กถามอย่างสนใจ
++อ่ะทำไมถามงี้ล่ะ..++ผมถาม
++ก็พี่ต้นยังมีเลย...++มันตอบเบาๆอย่างขำๆ
++ไอ้บีมมมม..++พี่ต้นตะโกนใส่มัน
....มันเลยหันมากอดผมแน่น.หัวเราะคิกคิกชอบใจ...
++อ่อ...ต่อไปคงมีคนให้อ้อนแล้วซิน่ะ..++พี่ต้นหัวเราะ
++เบื่ออยู่กับพี่ต้นแล้ว..++
++บีมอยู่มอไรแล้วนี่...++โอถาม
++มอเด่ะๆ...++พี่ต้นตอบแหย่ๆ
++ห้าๆๆๆๆๆ...++พวกเราหัวเราะพร้อมกันแต่บีมไม่ขำ
++เด็กตรงไหน ม.1 แล้วน่ะ..++มันทำตาปะหลับปะเหลือก
++สาวๆเพียบ..5555 ++มันหัวเราะคนเดียว
พี่ต้นเคกหัวมันไป 1 โป๊กกกก.....
++โอ๊ย..เจ็บ..น่ะ..ไอ้พี่ต้น..++,มันเอามือลูบหัว
++ไอ้เด็กแก่แดด..เป็นเด็กเป็นเล็กริจีบหญิง.++พี่ต้นว่า
++พี่วินล่ะมีแฟนยัง...++นั่นมันถามต่อ
++ไอ้น้องบีมมมม...++พี่ต้นเรียก..
++พี่ต้นง่ะ..ก็บีมอยากรู้ง่ะ..++
++พี่โอเป็นแฟนพี่วินช่ายม่ะ..++
อ๊ากกก.... เด็กเวรมาถามอย่างนี้ได้ไงกุเสียน่ะ ผมบอกตัวเอง
หันไปพี่ต้นก็จ้องหน้ายิ้มๆ ไอ้โอก็ไม่ตอบแถมยิ้มให้เด็กมัน......
++บ้าดิตะเองก้ออ.....++ผมทำเสียงล้อเลียนจะกอดมันด้วย
เท่านั้นน้องบีมก็ฮาขี้แตกขี้แตนน้ำหูน้ำตาไหล
ตามประสาเด็กเส้นตื้นอย่างมัน ...
++บีมล้อเล่น...++
++พี่วิน..น่ารักขนาดนี้เป็นแฟนผมน่ะ..++
++อ้าวเฮ้ยย...ซะงั้นน่ะ..++ผมเขกหัวมันอย่างพี่ต้นทำ
++โหหไรว่ะ...ไม่ใช่เด็กๆน่ะ..++มันว่า
++เอาอีกม่ะไอ้บีม...++พี่ต้นว่ามันอีก
++ก็บีมพูดความจริงง่ะ ในห้องบีมพื่อนผู้ชาย
กับผู้ชายยังชอบกันได้เลย...ถ้าพี่วินไปเรียนที่นี่น่ะ
คงมีคนมาจีบแน่เลยล่ะ....++มันพูดเหมือนมีสาระ
++พอๆ ไอ้บีม...++พี่ต้นย้ำ
เสียงสนทนาประสาเด็กดังเจี้ยวยังกะมีคน 10 อยู่ด้วย
เมื่อน้องบีมอยู่ด้วยมันพูดเก่งๆจริงผมยอมแพ้เลย
พี่ต้นบอกว่านี่แหละที่พี่ต้นต้องคอยเขกหัวมั่ง ตบหัวมั่ง
เพราะเตือนด้วยปากแล้วไม่เคยได้ผล แต่ทำได้เฉพาะ
ตอนที่อาวัฒน์ไม่อยู่..
แต่มันก็น่ารักจริงๆอดจับมันมากอดไม่ได้
....
++เป็นไงบ้างเด็กๆ...++
อาวัฒน์เปิดประตูเข้ามาถาม...
++ชอบมากคับพ่อ..++น้องบีมตอบ
++ห้องพี่วินเค้าคาบ...++
++ก็บีมจะมานอนกะพี่วินอ่ะคับ..++
++เฮ้ยได้ไง.....พี่ขอแล้ว..++
++เอากันเข้าไปพี่น้องคู่นี้ ทะเลาะกันได้ทุกเรื่องซินา..++
++พอยัง......ออกมาได้แล้วจะกลับกันล่ะ..++
พวกเราเลยทยอยเดินออกจากห้อง โอเดินมาโอบที่คอผมสายตาที่มองผม
แบบเศร้าๆ ทำให้ผมต้องโอบเอวมันตอบ...และตบหลังมันเบาๆ
...........................................................
*******************
-
ตอนที่ ...8.. งานลี้ยง...งานลา (จาก).....
..........
.......
....หลังจากที่รู้ผลสอบอย่างราบรื่นแล้วพวกเราก็ต้องนัดกินเลี้ยง
กันตามทำธรรมเนียมที่ทำกันมาตลอด แต่จะเวียนไปบ้านแต่
ล่ะคนเรื่อยๆแล้วแต่ว่าบ้านใครจะสะดวก ไม่ว่าจะสอบเล็กสอบใหญ่
ก็มีสังสรรค์กันตลอดซิน่า...
.....
++โอ....วินขอบใจมากๆที่ช่วยวินมาตลอด.
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ทุกเรื่องนั่นแหละ.++
โอหันมามองผมด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก
++ถ้าไม่มีโอ..วินคงแย่กว่านี้...++ผมดึงโอไปกอด
++โอมีเวลาอีกแค่ไหน....++โอถามแล้วกอดผมแน่นขึ้น
++เวลาอะไร..++
++เวลาก่อนที่วินจะไป...++โอน้ำตาซึม...
++สำหรับโอไม่ว่าวินอยู่ที่ไหน วินจะคิดถึงเสมอน่ะ..
แล้วเราจะติดต่อกันตลอดไป..สัญญามั้ย.++
++หรือถ้ามีโอกาส ถ้าเราเรียนมหาลัยกัน เราก็ไปเรียน
ที่เดียวกันก็ได้น่ะ..++
++แล้ววินไม่คิดบอกคนอื่นเรื่องที่วินจะไปมั่งเร่อะ...++
++วินไม่ใช่คนสำคัญหรอก.....++
++ไม่ใช่อย่างนั้น...อย่างน้อย โตกับวี..วินน่าจะบอกมันด้วย..++
……
…
++เฮ้ยๆ พวกเมิง 2 คนนี่จะรักกันไปถึงไหนว่ะ...++ไอ้วีว่า
++คนเค้าตาลุกเป็นไฟกันหมดแล้ว...555++มันหัวเราะ
ผมหันไปอีกทีก็มันแต่เพื่อนๆมองกันอยู่ ยิ่งสายตาคู่นั้นจ้อง
ผมแทบจะฆ่าผมให้ได้..ตั้งแต่มาผมเห็นแต่มันกระดกเอาๆ
ไม่พูดไม่จากับใครเท่าไร...ฝนก็ไม่รู้จะมาหรือเปล่า...
เพราะนี่ก็ 2 ทุ่มล่ะเธอก็ยังไม่มาปรากฎตัวเลย...
........ทุกๆปีจะมีผมที่อยู่ข้างมันตลอด เวลาที่มันกินเหล้า
เยอะๆมันจะขี้อ้อนชอบให้ผมเอาใจมัน ดูแลมันทุกอย่าง
ยิ่งพ่อภูกับแม่แก้วชอบฝากฝั่งมันกับผมด้วย มันก็เลย
ได้ข้อนี้มาอ้างตลอด..
....แต่จริงๆผมทำทุกอย่างเพราะมันคือหัวใจของผม.....
......ตอนที่ผมหัดกินเหล้า ครั้งแรก มันจับผมมอมเหล้า
คนไม่เคยกินเหล้า...อาการย่อมไม่ปกติ
แต่มันกลับนั่งหัวเราะเยาะผม แต่ตัวมันไม่ค่อยกิน
มันบอกว่าผมเมาแล้วถ้ามันเมาจะไม่มีใครดูมัน....
ผมอ้วกแตกอ้วกแตน...มันก็มาคอยลูบหลังให้ หาน้ำมาล้างปาก
เอาผ้าเย็นมาซับหน้าให้ผม แล้วก็น้ำร้อนๆมาใส่น้ำมะนาวข้นๆ
ให้ผมกิน มันบอกว่าช่วยแก้เมาได้....แล้วมันก็ให้ผมนอนหนุน
ตักมัน..จนผมเผลอหลับไปรู้ตัวอีกทีก็อยู่ห้องนอนมันล่ะ..
..........
++..โอไปนั่งเถอะน่ะ เราอยากจะช่วยดูอย่างอื่นให้เพื่อนๆ
โอไม่ต้องทำล่ะไปกินให้สนุก...++
โอทำท่าอิดออดจะไม่ไปผมเลยต้องผลักมันเบาๆ...
++ไปก็ได้...มีอะไรให้ช่วยก็บอกน่ะ...++
ปีนี้เรามาเลี้ยงกันที่บ้านโต..เพราะว่ามันขออนุญาตแม่เรียบร้อย
อีกอย่างแม่ของโต แกไม่อยากให้พวกเราไปกินที่อื่นเป็น
ห่วงกลัวอันตรายเลยให้มากินที่นี่แกมาช่วยทำอาหารง่ายๆ
ให้พวกเรากินด้วย แต่ก็ขอว่าอย่ามีเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล
มากนัก.....
++ไม่ไปนั่งกินกับเพื่อนเล่อ วิน....++
++กินล่ะครับ..หลายอึกเลยล่ะ..++ผมพูดขำๆกับแก
++แค่นี้แม่ทำได้เพราะว่าของเตรียมไว้หมดแล้ว....++
++ไม่เป็นไรคับ..ผมอยากช่วย..คับ..++
++วิน...น้ำ...น่ะ++ โตเอาโค้กแอบใส่เหล้าให้ผมตามเคย
++ขอบใจ..++ผมรับกินมากินหน่อยแล้วก็วาง..
++เหนื่อยมั้ยแม่...++
++ไม่ต้องถาม ทำให้กินก็กินไป...++แม่มันดุ
++อ้าวแม่...เป็นห่วงน่ะนี่ถึงถาม...++
++อุตส่าส่งผู้ช่วยมือ 1 มาให้ด้วย..++พูดจบมันก็ขำแล้วเดินออกไป
....เสียงร้องเพลงจากคาราโอเกะที่กำลังดังอยู่ ทำให้บรรยากาศ
งานเลี้ยงวันนี้ดังตลอดแต่ล่ะคนต่างแย่งกันร้องเพลง
ทั้งที่เสียงไม่เอาไหนเลยแต่ก็อยากจะร้อง..คิดๆไปเสียงลมพัด
ใบไม้แห้งยังเพราะกว่าเลย..พวกมันร้องอีก
ผมนึกได้ว่า นี่คงเป็นงานเลี้ยงครั้งสุดท้ายที่พวกผมจะได้อยู่กัน
ครบแบบนี้ เลยเอามือถือไปถ่ายวีดิโอไว้
เก็บไว้ดูยามที่ผมอาจจะไม่ได้เจอพวกมัน....
…..
…
..
++ทำอะไรไอ้วิน...++เพื่อนคนนึงตะโกนถามเมื่อเห็นผมเดินวนไป
รอบเพื่อนที่ล่ะคนอย่างช้าๆ...โอเห็นอย่างนั้นเลยมาเดินตามอีกล่ะ
++เมิงก็เห็น...++
++ไอ้ห่าเอ้ยถ่ายทำไมกุยังไม่ได้อาบน้ำเลย..++มันแซว
++เอ่อน่า...ให้มันเน่าเถอะ..++ผมบอก
...ผมถ่ายจนมาถึง..ไอ้โต...มันก็จับเอามือถือไปจากมือผม..
++วินมานี่เมิง...++มันเอามือถือมาถ่ายตัวมันเองแล้วกอดคอ
คอผมไว้..แว้บนึงมันก็หันมาจูบที่แก้มผมเต็มเหนี่ยว...
++ฮิ้วววววววววววววว.....++เสียงเพื่อนๆฮากันกลิ้ง
ขำกันอย่างสนุกสนาน
++เฮ้ยยๆๆๆ....พอแล้ว..++โอตะโกนบอก
++น่าน แฟนมันหวงอิก..++ไอ้วีแทรก
++กุมั่งดิ..สาดดดดดดดด..+++ไอ้วีบอกโต
++อ้าวไอ้เหรี้ย กุไม่ได้รุมโทรมอยู่น่ะสาดด..++โตว่าแถม
หัวเราะกันลั่นไอ้โตยันหัวไอ้วีไว้...
++แฟนกุ..กุหวง..++ไอ้โตล้อเลียน
ผมก็ยันหัววีไว้มั่งดึงมือมาจากมือไอ้โต
...หันไปอีกทีเห็นไอ้เก่งกระดกเหล้าและหันออกนอกวง...
ควักโทรศัพท์ออกมาโทร....
++วินทางนี้มั่ง....++ เพื่อนเรียกผมจากอีกฝั่ง....
++พอได้แล้ววิน++โอหันมาบอกผม
ตอนนี้ผมเพิ่งเห็นว่าโอหน้าแดงมากมันคงกินเหล้าไปเยอะ
++ทำไมล่ะโอ..กะลังสนุกเลย..++ผมบอกมันยิ้มๆแล้วจับที่บ่า
++โอรู้น่ะว่าว่าวินกำลังทำอะไร...++สีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้
ของมันทำให้ผมไม่สบายใจนัก
++วินก็แค่อยากเก็บทุกอย่างไว้เป็นความทรงจำที่ดี..++ผม
กระซิบที่ข้างหูโอ
..มันรวบตัวผมไปกอดแล้วร้องไห้กระซิกๆๆเหมือนเด็ก
++อะไรกันว่ะเมิง 2 คนนี่ นั่นร้องไห้เฉยเลย..++
ไอ้โตบอก..
++ไม่มีอะไรหรอกโต..++
ผมเดินลากโอไปที่อีกมุมนึงของบ้านกะว่าจะปลอบมันให้หยุดร้อง
เพราะว่าตอนนี้มันเมาไปล่วงหน้าผมหลายขุมล่ะ แถมผมยังไม่เคย
เห็นมันเมาอย่างนี้มาก่อนด้วย
++จะไปไหนกัน...++เพื่อนๆตะโกนถาม...
++ไปปลอบเด็กหน่อย..เด็กร้องไห้..++ผมตอบให้ขำๆ
ทั้งที่ใจผม กลับรู้สึกกังวลและเป็นห่วงโอมาก
ถ้าผมไปแล้ว โอจะมีใครเป็นเพื่อนสนิท โดยปกติ
มันไม่ค่อยสุงสิงก่ะใคร....ผมคงต้องฝากมันก่ะไอ้โตและวีด้วย
.........
.....
..
++นั่งซิโอ...++ผมจับมันให้นั่งลงที่ม้านั่งหน้าบ้านของโต
แต่มันกลับมาซุกอยู่ที่ไหล่ผมกับน้ำตาที่ไหลเลอะเสื้อผม
ผมลูบหัวมันเบาๆไปมาไม่พูดอะไร......
++วินอย่าไปเลยนะ..โอขอร้อง..++นั่นเป็นคำแรกที่มันเอ่ย
มาหลังจากที่เงียบไปซักพัก….
++โอ...วินก็อยากทำอย่างนั้น...เมื่อก่อนวินอยากไปจากที่นี่
เร็วๆเพราะว่าอะไรโอก็รู้...แต่ตอนนี้วิน ชักไม่อยากไปแล้ว
เหมือนกันนะ....++ผมกอดโอไว้น้ำตามันก็ไหลออกมา
โอยิ่งร้องเสียงดังกว่าเก่า...
++วินน...วินไปแล้วโอจะเป็นเพื่อนกับใครล่ะ...++
++โอ....เพื่อนๆทุกคนในห้องก็เป็นเพื่อนเราทั้งนั้นแหละ...++
++อีกอย่างโตกับวีก็เป็นเพื่อนที่ดีได้ด้วย..แล้วก็มีหลายคน
ที่นิสัยดีๆอ่ะ++
...เสียงร้องไห้ของโอเบาลง....
++วินนน....โอรักวินนน่ะ...++
++วินก็รักโอ...++ผมตอบแบบไม่ได้คิดอะไร
++ขอบใจน่ะวินน.++เสียงโอตอบรับเบาๆ
ผมโอบกอดโอไว้เต็มมือ....
..........
....
++ไอโอออ....++เสียงตะคอกดังข้างๆทำให้ผมต้องรีบหันไปดู
...ไอ้เก่งมันเมาแล้ว ผมกะลังคิดอยู่ว่าจะมีอะไรหรือเปล่านี่..
โอลุกขึ้น...หันไปมองไอ้เก่งอย่างโมโห โอเดินลิ่วไปหามัน
แต่ผมจะดึงไว้ไม่ทันเสียแล้ว...
++เหรี้ยเอ้ย...ไม่มีเมิงซักคนไอ้วินก็คงไม่เป็นอย่างนี้..++
หมัดที่เหวี่ยงไปโดนหน้าไอ้เก่งอย่างฉิวเฉียด....
++อย่าโอ...++ผมไล่ทันแล้วรีบดึงโอกลับเพราะรู้ว่าเด็กเรียนคงสู้
แรงนักกีฬาไม่ได้แน่ ยิ่งเมาๆอย่างนี้ ส่วนอีกคนถึงจะเมาแต่มัน
สติสตังยังดีกว่าโออีก
….
....
++กูบอกและเตือนเมิงไปแล้วว่าอย่ามายุ่งกับไอ้วิน...
เมิงคิดว่ากุล้อเมิงเล่น...ไอสัสสส...++
เท่านั้นล่ะมันโผมาหาโอทันที...
++เอาดิ...เมิงคิดว่ากุกลัวเมิงเร่อะ ไอ้เก่ง...++
ผมปรี่เข้าไปขวางโอไว้..เพราะคิดว่าอย่างน้อยมันคงไม่กล้า
แต่......มันจับผลักออกอย่างแรง
++หันไปอีกทีทั้ง 2 คนประเคนทั้งหมัดทั้งทีนใส่หากัน...++
++..เหี้ยแร่ะ..++โตตะโกนแล้ววิ่งมา..
++โตเมิงไปห้ามเพื่อนเมิงที...++
ผมรีบไปแยกโอออกมาเช่นกัน
++สัดเอ้ยยยย....++ มันเอาเท้ายันโอทิ้งทวน แต่โดนปลายๆ
ผมดึงโอมาได้แต่โอทรุดลงกับพื้น
++เพี้ยะ...++ผมฟาดมือไปที่หน้าไอ้เก่งเต็ม หน้ามันสะบัดไป
ตามแรงมือผม แต่น้ำตาผมเสือกไหลเอง โตมองอย่างตกตะลึง
++เลวว...++ผมมองมันตาเขียวอย่างโมโหจนพูดอะไรไม่ออก
++เป็นไงมั่งโอ++ผมถาม เพราะสภาพโอตอนนี้มันต่างกับอีกคน
ที่ยืนจ้องอยู่ ผมลูบไปตามตัวมันเพื่อดูว่ามันเจ็บตรงไหน
++ไม่เป็นไร..++โอบอกและพยายามลุกขึ้นแต่เหมือนไม่ไหว
ผมต้องประคองมันไว้
++เมิงทำอะไรลงไปเมิงคิดมั่งหรือเปล่าไอ้เก่ง..++โตด่ามัน
++คนมันถ่อยอย่างนี้..คงคิดไม่ได้หรอก...++ผมด่ามันอีกที
++แมร่งเอ้ยย...++มันทำหน้าโมโหใส่ผม
....วีวิ่งเข้ามาหลังจากเหตุการณ์เริ่มสงบ...
++เกิดอะไรขึ้นว่ะ..++มันถามอย่างลุกลี้ลุกลน
แล้วเดินมาดูโอที่เห็นสภาพมันยับๆ...มันไปปัดดินที่ติดเสื้อผ้าโอ
ออก
.........
.....
++ไอ้โต ไอ้วี กุฝากไอ้โอหน่อย....++
พูดจบมันก็มาดึงแขนผมออกจากโอ...
++เมิงจะพากุไปไหนกุไม่ไป..++
ผมพยายามสะบัดแขนออกจากมือมัน
++ถ้าเมิงไม่ไปกับกุ....กุจะกระทืบมันซ้ำอีกรอบ...++
มันมองไปที่โอ แรงบีบที่แขนผมยิ่งแขนขึ้น..
++ไปกับมันเถอะวิน ถ้าวินไม่ไป วินก็รู้ว่าโตกับวี
ก็เอามันไม่อยู่หรอกน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงโอน่ะ
เดี๋ยวโตกับวีจะดูแลมันอย่างดีเลย...++
++กุไม่ไป..++ผมดื้อดึง พยายามจะแกะมือมันออก
แต่ทำไมมือมันแข็งแรงจังว่ะ
มันลากผมไปที่รถมัน
++นั่งข้างหน้ากุนี่..++
พอผมนั่งได้ก็มองไปหาโอที่ตอนนี้ วีกับโตประคองมันอยู่
ผมส่ายหัวบอกมันว่าไม่ต้องเป็นห่วง มันบิดรถออกจาก
ที่นั่นทันที..
++เมิงจะไปไหน..++ผมถามแบบเคืองๆ
มันไม่ตอบแต่มันกระเถิบมาติดกับผม จนผมต้องขยับออก
++นั่งดีๆซิคับเดี๋ยวตก++มันปล่อยมือข้างซ้ายมาโอบเอวผม
ขยับมานั่งให้เต็มเบาะ
.......
ตอนนี้ผมรู้แร่ะว่ามันขี่รถไปแบบไม่มีจุดหมาย มันขี่ไปเรื่อยๆ
อย่างช้าๆ วนไปวนมา จนแวะลงที่ 7 เข้าไปซื้อของ ผมเลยโทรหา
โตถามเรื่องโอ โตบอกไม่เป็นไรมากหรอกแค่ช้ำๆหน่อย
ไอ้เก่งอาจไม่ได้ทำเต็มแรงและคงเป็นเพราะว่าโอเมาด้วย
ตอนนี้พวกมันพาโอขึ้นไปนอนแล้วพร้อมกับเช็ดตัวให้เรียบร้อย
ส่วนงานเลี้ยงวงแตกไปล่ะ เพราะว่าได้เวลาสมควรแล้ว
....
++โทรหาใคร..++มันดึงมือถือผมไปดู
แล้วมันก็ส่งคืนให้ผม แล้วยิ้มๆเมื่อเห็นเบอร์ มันแวะเต็มน้ำมันอีกที....
++จะไปไหนต่อ.++ผมถามเพราะว่าไม่เห็นมันจะรีบร้อน
++กลับบ้านซิคับ ขี่รถเหนื่อยล่ะจะพาเข้าโรงแรมก็ไม่มีเงิน..++
มันพูดขำๆ
++ขึ้นรถซิคับ..++มันตบที่เบาะ
++นั่งข้างหลังก็ได้..++ผมเดินอ้อมไปข้างหลัง
มันดึงแขนผมมาให้นั่งข้างหน้าเหมือนเดิมแทน....
..........
....
เมื่อมันขี่ออกมาได้ซักพัก.....
++ทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างมั้ย...++ผมเริ่มคุยกับมันดีขึ้นหลังจาก
อารมณ์โมโหเริ่มหายไป
++ยอมคุยกับพี่เก่งดีๆแล้วเล่อคับ..++
++จะคุยมั้ยล่ะ..++ผมกระทุ้งซอกที่อกมันเบาๆ
++คุยคาบบบคุย...++เสียงกระซิบที่ข้างหู ...มันอ้อนอีกล่ะ
++แล้วไปทำอย่างนั้นกับโอทำไม...++
++หวง....++มันตอบสั้นๆ แต่ผมอึ้ง
........
.......
++หวงมากด้วย..++มันพูดต่อแล้วเอาคางมาซบที่ไหล่ผม
......................................
........................
-
ไอคู่นี้นี่ ..เฮ้อ :เฮ้อ:
ขอบคุณนะจ๊ะ +1จ่ะ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
อารายยังไงเนี่ยย
ขอบคุณมากๆนะครับ
ไว้จะมารอทุกวันเลยน้าคราบบบบ
o18
-
***********************
ดีครับเพื่อน ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านกันน่ะ
ถึงแม้ไม่มีใครอ่านผมก็อยากลง..55 หากใช้ภาษาไม่ถูกต้องก็ขออภัยนะครับ
เพราะอยากใช้ภาษาพูดมากกว่าเขียน
เรื่องนี้ ผมเคยลงที่อื่นมาแล้ว
ซึ่งก็ได้รับการตอบรับที่ดีมากๆสำหรับตัวเองในการเขียนเรื่องแรก
แต่กับที่นี่ อาจไม่มีใครอ่านก็ไม่เป็นอะไรอ่ะน่ะแต่ผมก็อยากเขียน
แต่ผมก็ฝันที่จะนักเขียนเก่งๆเหมือนกัน
พระเอกชื่อ เก่งนี่ เอามาจาก ไอ้เก่งเรื่องโรงเรียนดัดสันดาน โทษน่ะเฮียเก่งที่ยืมชื่อมาใช้..คริคริคริคริ
เรื่องนี้เอาแรงบัลดาลใจจาก อีกเรื่อง จำไม่ได้อ่านที่นี่แหละคับ
อีกอย่างผมแอบรักเพื่อนชื่อเก่ง มันก็เก่งสมชื่อจริงๆ พูดง่ายๆชอบคนชื่อเก่งง่ะ
แต่ผมจะเอามาปรับใหม่ให้ดีขึ้นในส่วนที่คิดว่ามันไม่สมบูรณ์เนื่องจากเพิ่งหัดเขียน
*****************************
** เก่ง ** หนุ่มน้อย รูปหล่อ ทะเล้น ทะลึ่ง แสบซ่า บ้าบิ่น
** วิน ** หนุ่มน้อย ใสซื่อ จริงจัง กับหัวใจใสๆ
** บีม ** เด็กน้อย เสี๊ยวซ่า แก่แดด แก่ลม และแสบสันต์
** โอ ** หนุ่มน้อย ผู้เป็นเพื่อนรัก รักเพื่อน ของวิน
** โต ** หนุ่มน้อย ผู้รักเพื่อน เพื่อนรัก สุดๆของเก่ง
** วี ** หนุ่มน้อย ที่ไม่ค่อยทันเค้า ง่ายๆ อะไรก็ได้สำหรับเพื่อน
** ตี้ ** หนุ่มน้อย รูปหล่อ พ่อรวย ศัตรูหัวใจของเก่ง
** เล็ก ** หนุ่มน้อย รูปหล่อ พูดน้อย รักนะแต่ไม่กล้าบอก
..................................................................
มาแนะนำตัวละครบ้าง ยังไงก็ฝากมั่งน่ะครับ
ฝากปรมาจารย์ท่านอื่นแนะนำบ้าง..คริคริคริคริ
ขอบคุณมากๆครับ
-
:L2:
เข้ามาให้กำลังใจ
-
***********************
ดีครับเพื่อน ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านกันน่ะ
ถึงแม้ไม่มีใครอ่านผมก็อยากลง..55 หากใช้ภาษาไม่ถูกต้องก็ขออภัยนะครับ
เพราะอยากใช้ภาษาพูดมากกว่าเขียน
เรื่องนี้ ผมเคยลงที่อื่นมาแล้ว
ซึ่งก็ได้รับการตอบรับที่ดีมากๆสำหรับตัวเองในการเขียนเรื่องแรก
แต่กับที่นี่ อาจไม่มีใครอ่านก็ไม่เป็นอะไรอ่ะน่ะแต่ผมก็อยากเขียน
แต่ผมก็ฝันที่จะนักเขียนเก่งๆเหมือนกัน
พระเอกชื่อ เก่งนี่ เอามาจาก ไอ้เก่งเรื่องโรงเรียนดัดสันดาน โทษน่ะเฮียเก่งที่ยืมชื่อมาใช้..คริคริคริคริ
เรื่องนี้เอาแรงบัลดาลใจจาก อีกเรื่อง จำไม่ได้อ่านที่นี่แหละคับ
อีกอย่างผมแอบรักเพื่อนชื่อเก่ง มันก็เก่งสมชื่อจริงๆ พูดง่ายๆชอบคนชื่อเก่งง่ะ
แต่ผมจะเอามาปรับใหม่ให้ดีขึ้นในส่วนที่คิดว่ามันไม่สมบูรณ์เนื่องจากเพิ่งหัดเขียน
*****************************
** เก่ง ** หนุ่มน้อย รูปหล่อ ทะเล้น ทะลึ่ง แสบซ่า บ้าบิ่น
** วิน ** หนุ่มน้อย ใสซื่อ จริงจัง กับหัวใจใสๆ
** บีม ** เด็กน้อย เสี๊ยวซ่า แก่แดด แก่ลม และแสบสันต์
** โอ ** หนุ่มน้อย ผู้เป็นเพื่อนรัก รักเพื่อน ของวิน
** โต ** หนุ่มน้อย ผู้รักเพื่อน เพื่อนรัก สุดๆของเก่ง
** วี ** หนุ่มน้อย ที่ไม่ค่อยทันเค้า ง่ายๆ อะไรก็ได้สำหรับเพื่อน
** ตี้ ** หนุ่มน้อย รูปหล่อ พ่อรวย ศัตรูหัวใจของเก่ง
** เล็ก ** หนุ่มน้อย รูปหล่อ พูดน้อย รักนะแต่ไม่กล้าบอก
..................................................................
มาแนะนำตัวละครบ้าง ยังไงก็ฝากมั่งน่ะครับ
ฝากปรมาจารย์ท่านอื่นแนะนำบ้าง..คริคริคริคริ
ขอบคุณมากๆครับ
ทำไมจะไม่มีคนอ่านเรานี่ไงอ่านแล้วคนนึงแล้วก็มั่นใจว่าต้องมีคนอ่านที่ชอบอยู่เยาะแน่ๆ แค่ยังไม่มาแสดงตัวกันเท่านั้นเอง^^
แล้วก็จะตามติดอ่านต่อไปด้วยอ่านไปเรื่อยๆจนจบเลยแหละ :mc4:
ส่วนเรื่องการใช้ภาษาพูดเราว่าก็ดีแล้วนะ มันอ่านแล้วได้อีกมุมมองหนึ่งกว่าภาษาเขียนอ่ะ ดำเนินเรื่องได้สนุกดี กระชับดี ให้กำลังใจกันต่อไป :กอด1:
-
มาแสดงตัวค่ะ รอติดตามอ่านอยู่นะคะ :bye2:
-
อ๊า ยยยยย จะดีกันแล้วใช่มั้ย ยยยย
รอตอนต่อไปน่ะข๊ะ o13
-
***********************
ตอนที่ 9.....ลา....
.....................................
*****************************
.......
...พอมันพามาส่งถึงหน้าบ้านผมก็ค่อยๆลงจากมอไซร์
แล้วยืนมองหน้าที่กำลังอมยิ้มให้ผมอยู่...
++ส่งแค่นี้ก็พอแล้ว..++
++ใครบอก เปิดประตู จะเอารถไปเก็บ...++
++จะนอนที่นี่หรือ..++
++ทำไม พี่นอนที่ไม่ได้แล้วไง..++
++พูดดีๆก็ได้..++ผมดุมันแล้วก็เดินไปเปิดประตูบ้านให้
...................
......
...เข้ามาในบ้านแม่ก็ไม่อยู่แล้วปกติแม่จะนั่งรอถ้ากลับช้า
ผมเดินนำหน้ามันขึ้นห้องเลย..
++วินอาบน้ำก่อนน่ะ...++ผมเดินคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
**ภายในใจผมก็คิดวุ่นวายไปหมด มันห่างผมไปไม่เท่าไร
แต่กลับเหมือนเวลานั้นเนิ่นนาน
..สายน้ำเย็นๆที่ไหลลงมารดตัวผม คงทำลดไฟที่ร้อนระอุ
ในใจผมลงได้บ้าง..**
..ออกมาอีกทีเห็นมันนั่งสูบบุหรี่พ่นควันเหมือนคนที่
กำลังความทุกข์ใจ ผมยืนมองควันที่มันพ่นออกจากมา
เหมือนมันเองก็ใจลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยโดยที่ไม่ได้
หันมาสังเกตว่าผมยืนจ้องอยู่
.. นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันสูบ แม่จะรู้ว่มันกินเหล้าเก่ง
แต่ก็ไม่เคยเห็นว่ามันสูบบุหรี่ คนอื่นยื่นให้มันก็ปฏิเสธไม่รับ
ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ....
++สูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไร..++ผมถามเพราะสงสัยมากๆ
++เพิ่งหัด เครียดๆ เลยลองดู..++
++ไม่สูบได้มั้ย..++ผมไปดึงบุหรี่ที่ไหม้เกือบหมดมวน
ออกจากปากมัน...มันหันมามองยิ้มๆ
++ทำไมต้องสูบด้วย..แล้วเครียดเรื่องอะไร บอกได้มั้ย..++
++........................++มันก้มเอามือลูบหน้าไปมา
++อาบน้ำก่อนดิ..จะได้สบายตัว...++ผมดึงให้มันลุกขึ้น
..,มันทำยึกๆยักๆ แต่ก็ลุกขึ้นในที่สุด.....
++ไม่อาบได้ม่ะ..++มันต่อรอง
++ไม่อาบก็นอนกับพื้น..++ผมว่าเชิงขู่
++คับ พี่เก่งอาบก็ได้...++มันเดินหน้างอเข้าห้อง
...................
......
เมื่อมันเข้าไปแล้ว...ผมก็นึกขึ้นได้ว่ารอยฝ่ามือที่หน้ามันยังชัดเจนอยู่เลย
ไม่รู้ว่ามันจะเจ็บแค่ไหน...ผมเดินออกจากห้อง
ไปเอายาและหาอะไรพอที่จะให้มันกินได้ เผื่อมันหิว เพราะเห็นมันกินแต่เหล้า...
มากกว่าอย่างอื่น แม้แต่ตอนนี้กลิ่นเหล้าก็ยังหึ่งไปหมด
...........
....
++ยังไม่นอนอีกเล่อลูก..++แม่ทักขึ้น ทำให้ผมต้องเงยหน้าจากตู้เย็น
++แม่ก็เหมือนกันเร่อะคับ...++
++ก็รอลูกแหละ...++
++อ่อ..คับ..++ผมยิ้มอายๆลืมไปว่าเวลาที่ผมกลับบ้านดึกๆอย่างนี้
แม่มักจะนั่งรอเสมอ
++หิวหรือเปล่า..++
++ว่าจะหาอะไรให้เก่งกินคับแม่ กลัวมันหิว...++
++ห่วงเก่ง มากกว่าตัวเองอีกน่ะนี่..++แม่แซว
++ก็เห็นมันกินแต่เหล้า อย่างเดียวนี่นา..++
++เตือนๆเก่งบ้างก็ดีนะลูก ของพวกนี้ไม่ดีเลยน่ะ
แล้วลูกกินไปเท่าไรล่ะนี่..++
++ผมกินไม่เก่งหรอกคับแม่ แค่ 2 -3 แก้วเอง..++
++เมื่อกี้แม่ว่าจะลงมา แต่เห็นเก่งมาด้วยเลยไม่ลงดีกว่า..++
สายตาแม่มองผมอย่างห่วงใย...
++แล้วนั่นอะไร..++แม่ชี้ไปที่ยาแก้ฟกช้ำที่วางอยู่บนโต๊ะ
++เออ คือ...++ ผมจะบอกยังไงดีล่ะ
++อีกแล้วใช่มั้ยลูก..แล้วเป็นอะไรมากมั้ย...++
++ไม่หรอกครับแค่แก้มมันช้ำๆ...เท่านั้น..++แม่ก็ยิ้มๆ
++เอาอีกแล้ว คราวนี้โดนอะไรล่ะ..++
++คือ..++ผมยกมือให้แม่ดูแทนคำตอบ
++วินเป็นคนทำ..++
++คับแม่..++ผมสารภาพกลัวแม่ดุเหมือนกัน
++ยานี่เก่งใช้คนเดียวนะนี่แม่ว่า..++แม่หัวเราะผมอดยิ้ม
ไม่ได้ก็เพราะว่าแม่ซื้อไว้ให้มันจริงๆง่ะ คนอื่นไม่ค่อยได้ใช้หรอก
++ป่ะขึ้นไปเถอะลูก...แม่จะไปนอนแล้วเหมือนกัน...++
++เอ่อ แม่ลืมบอก กลับบ้านช้าแบบนี้อย่าลืมโทรบอกแม่ก่อน
อย่าลืมน่ะว่าพ่อเค้าไม่ชอบเวลาที่หายไปไหนไม่บอกอ่ะ..++
++คับ..++ผมก้มหน้ารับผิด
.........
.....
ผมถือนมขวดนึงกับกับแซนวิชนึงอัน ขึ้นไปที่ห้อง.......
++อะไรนี่อาบน้ำเสร็จก็จะนอนเลยเร่อะ..++
ผมถามเมื่อเห็นมันนอนซบกับหมอนข้างแล้ว
++จะให้พี่เก่งทำอะไรล่ะคาบ...++มันตอบทั้งๆที่หลับตาเหมือนคนง่วง
++ง่วงอ่ะ..++มันว่าต่อ
++ลุกขึ้นมาทายาก่อน...ดูซิแก้มช้ำหมดแล้ว..++ผมดุ
++ใครทำพี่เก่งล่ะคาบ...++มันเหลือบตามามองผมแบบเจ็บๆ
เมื่อเห็นมันไม่ลุกผมเลย ขยับไปนั่งข้างๆ เอายาทาที่แก้มมันเบาๆ
มันค่อยๆลืมตามอง แต่ผมก็อ่านสายตาไม่ออก
++เจ็บมั้ย...++ผมถามมัน แต่มันจับมือผมไว้....
++เจ็บดิ..นึกว่าจะไม่ทายาให้ล่ะ..++
++มือนี้หรือเปล่าที่ฟาดหน้าพี่เก่ง..++มันจับมือบีบๆไว้
ผมขำที่มันทำหน้าทำตาคิดว่าตัวเองน่ารักตายล่ะ
++ขำทำม่ะ...++
++ขำเด็กด้อยปัญญา...++
++โวววว.....คนเค้าพูดดีๆ.++
++ขอบคุณที่ช่วยระงับสติพี่น่ะ..++มันอ้อน
ผมแกะมือมันออกแล้วทายาให้มันต่อ
++หน้าเครียดๆ มีอะไรหรือเปล่า..++
++วินดีกับพี่เก่งจัง..++ตาที่ใสแป๋วจ้องผมอยู่ทำให้ผมแทบห้ามใจตัวเองไหว
++ก็เราเป็นเพิ่อนกันไง..++
++เพื่อนเล่อ....++มันอมยิ้ม
++แน่น่ะว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน...++มันยิ้มสายตาเยิ้ม
++แน่ใจซิ...++
...ผมตอบแบบไม่ลังเล น้ำตาก็ดันไหลแม๊ะๆมันจะให้ผมบอกมันได้ยังไง
ในเมื่อตัวมันเองยังมีใครอีกคนคาอยู่ และเค้ารักห่วงใยมันไม่แพ้ผม
สู้ผมยอมเจ็บเพื่อให้มันไปในทางถูกดีกว่า...
++โกหก...ไม่เก่งอีกตามเคย...++มันเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาผม
++เพื่อนอะไรจะร้องไห้เวลาที่พี่เก่งโดนพ่อทำโทษ..หรือ
ไปชกต่อยกับเพื่อนจนฟกช้ำดำเขียวไปทั้งตัว.++
++เพื่อนอะไรจะงอน..แล้วโมโหเวลาที่พี่เก่งไปหลี่หญิง...++
++เพื่อนที่ไหนจะมาคอยดูแลเอาใจใส่พี่เก่งเวลาที่พี่เก่งไม่สบาย
หรือเวลาเจ็บตัวอย่างดีขนาดนี้..++
มันโอบผมนอนลงข้างมันเช็ดน้ำตาผมที่ยังคงไหลไม่หยุดให้
++ก็เพราะเพื่อนคนนั้นเป็นเก่งไง..เพื่อนที่วินรักยิ่งกว่าชีวิตอีก++
..ผมซบกอดมันที่อกเหมือนเด็กน้อยที่ได้ของที่รักยิ่ง
++อ่ะทีโตกะไอ้วี ไม่เห็นเป็น...++มันก็เปรียบไปได้
++ก็โตกับวี มันเป็นเพื่อน เออ...++ผมไปไม่ถูก
++เพื่อนแบบไหน..++มันหัวเราะเหมือนจับทางผมไว้ได้
++ก็เพื่อนรักธรรมดาง่ะ..++
++ปากแข็งงงง..++มันดุผม
.......
.....
++นอนเถอะ..++ ผมรีบตัดบทกลัวใจตัวเองอย่างบอกไม่ถูก
เพราะว่าสายตาที่จ้องมองผมอยู่กับริมฝีปากนั้นห่างกันไม่ถึงฟุต
++ไม่ง่วง..++มันตอบแบบคนเอาแต่ใจ
++แต่วินง่วงแล้ว..++
++จะรีบนอนไปไหน..โรงเรียนก็ไม่ต้องไปแล้ว..++
...จริงซิน่ะผมนึกขึ้นได้ล่ะว่าผมจะทำอย่างไรดีกับเรื่องที่จะย้ายบ้าน
อีกไม่นาน....
++ติ๊ดดดด....ติ๊ดดดด..++เสียงโทรศัพท์ผมดัง
ผมเอื้อมมือข้ามตัวมันไปรับโทรศัพท์ เพราะว่ามันอยู่ตรงข้ามมัน
++ว่าไงโอ....++
++วินเป็นไงมั่ง...++
++วินสบายดี...โอล่ะทำไมยังไม่นอน...++อยากโทรไปหามันอยู่
แต่เห็นโตบอกว่ามันนอนแล้วเลยไม่โทร
++เจ็บตรงไหนมั่ง..++ผมมองคนต้นเรื่องที่ตอนนี้จ้องผมแทบไม่วางตา
.........
++วินอยู่ไหน..++
++อยู่บ้าน...เก่งมาส่งที่บ้านแล้ว..++
++เก่งอยู่ด้วยช่ายม่ะ.++เสียงโอฟังแล้วเหมือนคนน้อยใจ
++อืมม..เก่งอยู่นี่แหละ..++
++นอนได้เถอะคับ พี่เก่งง่วงแล้ว...++เก่งขยับหน้ามาพูดใกล้สาย
ผมเลยตีมันไป 1 ที..
++โอ้ยเจ็บนะคาบบบบบ...++มันว่าและร้องโอดโอย
++งั้นนน...คะ..แค่นี้น่ะ..++โอวางสายทิ้งไป
++มันโทรมาทำไม..++ไอ้เก่งถามแบบไม่พอใจ
++ตัวเองผิดแล้วยังไปเคืองเค้า..++
++ถ้ามันถูกก็ไปเข้าข้างมันดิ...มาเข้าข้างคนผิดทำไมล่ะ..++
มันตวาดผม
ผมตอบมันไม่ถูกเลยอ่ะเจอมันถามแบบนี้
++พรุ่งนี้เก่งต้องไปขอโทษโอด้วยน่ะ..++ผมสั่งมัน
++ไม่....ถึงผิดก็ไม่ไป..++ผมเอามือไปจิ้มที่แก้มช้ำๆของมัน
++โอยยยยยยย.....เหรี้ยเอ้ย....++
++ด่าใคร...++ผมถาม
++ด่าตัวพี่เก่งเองล่ะคับ..++
++งั้นก็เลิกคุยกัน..++
++โหห..เดี๋ยวนี้เข้าข้างมันขนาดนี้เลยเร่อะ..++
++............................++ผมไม่พูดล่ะ
++ไปก็ได้คับ..พี่ไปก็ได้...ยอมแล้ว...++
ผมหันมายิ้มให้มัน.....อย่างผู้ชนะ
++หิวม่ะ..++
++หิว..++มันพูดอย่างมีเลสนัย
++ขยับมานี่ดิ...++มันเรียก
พอผมขยับไปหามันก็พลิกตัวมันทับผมทันทีแต่ใจผมซิมันเต้น
ตูมตามไปหมด ตื่นเต้นยิ่งกว่าทุกครั้ง ที่อยู่ใกล้ๆหรือเป็นเพราะ
นานแล้วที่เราไม่ได้ใกล้กันอย่างนี้ ยิ่งสายตาที่มันจ้องอยู่
ผมไม่กล้าที่จะมองตามันเลย กลัว....กลัวใจตัวเอง
++ทำไร..++ผมถามมันติดๆขัดๆชักหายไม่ออกซะล่ะ
เมื่อมันขยับริมฝีปากมาใกล้แทบติดกับผม
++ทำสิ่งที่คนเค้ารักกันทำดิ...++ มันจับหน้าให้มองหน้ามัน
++อายเล่อ..++มันถาม
++.............++ผมใจเต้นตุบตับจนพูดอะไรไม่ออก
++ใครรักใคร...++
++อย่าโกหกเก่งเลยนะคับ..ที่รัก.++มันก้มหน้าลงมาหา
เมื่อเห็นว่าจะหันหน้าริมฝีปากมัน
++อย่า เก่ง...++
++อย่า..แต่ทำไมหลับตายั่วเก่งล่ะ..++มันว่าเล่นเอาผมอายสุดๆ
++55555...++มันหัวเราะเบาๆ
++ทนไม่ไหวแล้วนะ...อดทนมานานแล้ว...++พูดจบมันก็ประกบปากผม
อย่างร้อนแรง ลิ้นอุ่นๆที่แตะริมฝีปากผม เหมือนคนผ่านงานมาอย่างโชกโชน
ทำให้ผมเคลิ้มจนลืมสิ่งที่ถูกต้องไปชั่วขณะ
..นี่หรือเปล่าความรักที่ผมเรียกร้องขอจากมันมาตลอด
++ชอบม่ะ..++มันถอนปากออกมาถาม ก่อนจะเลียริมฝีปาก
แล้วทำต่อโดยไม่รอคำตอบของผม...รสจูบที่ทำโดยตั้งใจ
หรือรัก มันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง...
++วินรู้มั้ย วินน่ารักมากแค่ไหน...++มันเกลี่ยที่แก้มผมเบาๆ
++วินทำให้เก่งมีความรู้สึกเปลี่ยนไปรู้มั้ย.++สายตามันกำลังบอกว่ามันหื่นขึ้น
++อะไร..ยังไง..++ผมเองก็หื่นไม่แพ้มันล่ะม้าง
++เก่งอยากมีเซ็กกับวิน...วินเป็นผู้ชายคนเดียวที่เก่งอยากมีอะไรด้วย
เก่งรักวินนะคาบ...ที่รัก..เป็นของเก่งน่ะ++พูดจบมันซุกไซ้ลงที่ซอกคอผม....
เล่นเอาผมขนลุกซู่สยิวไปทั้งร่าง....
...................
..............
.......
......
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูรัวดังถี่ๆ...ทำให้ผมต้องสะดุ้งขยับถอยออกมาจากมัน
++วิน...เก่ง....เปิดประตูหน่อยลูก...มีโทรศัพท์ด่วน++
เสียงแม่ตะโกนเรียก..โวกเวกอยู่ด้านนอก
ผมมองไปที่ไอ้เก่งตอนนี้ที่ไหนได้ เก่งน้อยกำลังดันบอกเซอร์ซะตึ่ง
แป๊ะ เสื้อก็ไม่มี ส่วนผมก้อไม่แพ้กัน.....
++เดี๋ยวก่อนคับแม่ผมเข้าห้องน้ำอยู่..++ผมตะโกนตอบ
ใครจะกล้าออกไปสภาพ...น้อง(ชาย)นอนไม่หลับ..แบบนี้...
ถ้าแม่เห็นบอกไม่ถูกง่ะ ต่างคนต่างมองหน้ากัน เหมือนจะถาม
ว่าจะทำไงดีล่ะตอนนี้....
ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไอ้เก่งก็วิ่งตามไป.....
........
....
พอนึกขึ้นได้ ผมก็รีบใส่เสื้อ ไปคว้าหมอนข้างมากอด
เพื่อปิดวินน้อยที่เริ่มสงบนิดๆ ไปเปิดประตูให้แม่....
++มีโทรศัพท์จากแม่ของฝนลูก เก่งล่ะ เค้าจะคุยกับเก่ง..++
ผมเลยขอเอาโทรศัพท์จากแม่ไปให้มันที่ห้องน้ำ....แม่ก็เดินมาตาม..
++คับสวัสดีคับ..แม่..++
++............................++
++อะไรน่ะคับ...++มันร้องอย่างตกใจดังลั่น
++...........................++
++คับผมจะไปเดี๋ยวนี่แหละคับแม่...++มันตัดสายทิ้งยื่นโทรศัพท์ให้ผม
++แม่คับฝนขี่มอไซด์เฉี่ยวล้มตอนนี้อยู่โรงพยาบาล...++
สีหน้ามันเครียดเห็นได้ชัด ผมเองก็สีหน้าไม่ดีเหมือนกัน
++ผมต้องไปหาฝนแล้วคับแม่...++สีหน้าหมือนร้องไห้
มันวิ่งไปใส่เสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ
++แม่ไปส่งน่ะลูกขี่มอไซไปอันตราย ยิ่งเก่งขับรถเร็วด้วย แม่เป็นห่วง..++
มันพยักตอบรับ หันมามองผม ที่ไม่พูดไม่จาอะไรเลย อยู่ข้างๆ
ตอนนี้นึกอะไรไม่ออกจริง ห่วงฝนมากกว่า
................
........
...ทันทีแม่จอดรถที่โรงพยาบาล มันก็วิ่งลง ตะโกนบอกให้ตามไป
ดูก็รู้ว่ามันจิตใจร้อนรนแค่ไหน หัวใจผมแตกสลายแล้วล่ะ
ถ้ามันหันมาดูซักนิดมันจะเห็นว่าใครนั่งน้ำตาไหลอยู่ในรถ....
++วิน..++แม่เรียกผมดึงไปกอด
++ฮือๆๆๆ..++
++แม่ฮะ วินไม่เข้าไปน่ะ..++ผมร้องไห้โฮต่อหน้าแม่
++โธ่ วินนลูกแม่..++แม่พลอยน้ำตาซึมตามผมไปด้วย
++ไปเถอะลูก..ไปดูฝนซักนิดแล้วเราค่อยกลับก็ได้++
++ถ้าผู้ใหญ่เค้ารู้ว่าเรามาแล้วไม่ไปเยี่ยมอย่างนี้มันไม่ดีน่ะ..++
++คาบแม่..++ผมต้องตามใจแม่
....ทันทีไปตามหมายเลขห้องที่มันบอก ผมก็ชะโงกหน้าดู
ที่ช่องประตู เห็นครอบครัวของฝนอยู่ครบ ตอนนี้ฝนเอง
ก็รู้สึกตัวแล้ว เห็นมันนั่งกุมมือฝนไว้ บ้างครั้งก็กอดฝนมั่ง....
แต่ผมซิแทบไม่มีแรงยืนที่เห็นภาพอย่างนั้น….
...ก่อนนี้ไม่ถึงชั่วโมง มันบอกว่ามันรักผม แต่หลักฐานที่เห็นตอนนี้
มันไม่ใช่แล้วล่ะ....
++เข้าไปข้างไหนเถอะลูก..++แม่เตือนผม
ผมหันมามองแม่เหมือนคนไม่มีวิญญานในร่างแล้ว
ผมพยายามปกปิดความรู้สึกไว้ ก่อนที่จะเดินตามแม่ไป
ผมค่อยก้าวเดินไปที่ฝนแต่ผมไม่มองหน้ามันแล้ว เพราะ
ตอนนี้มีเพียงความโกรธอยู่ในใจ หากผมมองหน้ามันตอนนี้
ผมอาจจะต่อยมันซักหมัดลงไปก้อได้
++ฝนเป็นไงมั่ง เป็นอะไรมากมั้ย..++
ผมถามโดยที่ไม่มองสภาพคนที่นอนอยู่ ว่าขาข้างซ้ายใส่เฝือกอยู่
++ดีจ๊าวิน...เจ็บขามากๆเลย..++
++เก่งซินัดไว้ว่าจะไปงานเลี้ยง พอดีมีธุระก่อนไปนิดหน่อย
เลยรีบมากๆกลัวว่าเก่งจะคอยนานฝนเลยบิดเต็มที่เลยไม่ระวัง
ผลก็ออกมาอย่างนี้...++เธอดูยังมีแรงใจที่เข้มแข็ง เพราะพูดไป
ก็ยิ้มไปอย่างสุขใจ คงเพราะมีมันนั่งอยู่ข้างๆ...
++ฝนรู้สึกตัว....ก็ขอให้แม่โทรหาเก่ง..แต่เค้าปิดมือถือ เลยโทร
ขอเบอร์บ้านวิน กับแม่แก้ว เพราะฝนคิดว่าเก่งอาจจะไปบ้านวิน...
ขอโทษนะที่รบกวนแม่กับวินดึกๆอย่างนี้...++
++ไม่เป็นไร. ขอแค่ให้ฝนหายไวๆ กลับมาเป็นเดิมเหมือนเร็วๆก็พอล่ะ
อีกอย่างเก่งมาดูแลฝนด้วยคง ฝนคงจะดีขึ้นเร็วๆนี้แน่เลย++ผมตอบเธออย่างห่วงใย
แต่สายตาผมหันไปจ้องคนที่กำลังมองผมอยู่ สายตาคู่นั้นผมบอกไม่ถูกว่ามันคิดอะไร
……………….....
....................
++ แม่คับกลับกันเถอะ..++ผมอยากกลับเต็มทีแล้วเมื่อเห็นว่าไม่มีไร
++เอางั้นเล่อลูก งั้นก็ลาฝน ลุงป้าน้าอาก่อนซิคับ..++แม่บอก
++คับแม่..++
...ทันทีที่ประตูปิดลงผมก็ซบหน้าอยู่ที่ไหลแม่...น้ำตาก็รินไหลออกมาอีก
.แม่เอามือลูบหัวผมเหมือนปลอบโยน ให้จิตใจผมเข้มแข็งขึ้น
++ทำใจน่ะลูก..++นั่นคือเสียงที่แม่เตือน
++ยังไงฝนก็เป็นผู้หญิง เก่งเองเค้าก็เป็นผู้ชาย..++
++ผมรู้คับแม่ ผมถึงอยากให้มันหยุดแค่นี้
......
...
++แม่ค้าบบบบบบ.....++เสียงตะโกนเรียกและวิ่งตามก้องเข้าหูผม
++วินคับ...++
แม่หันกลับไปดูแต่ผมไม่ กลัวมันเห็นว่าผมร้องไห้อยู่....
++มีอะไรลูก...++แม่ถามมัน
++ผมขอคุยกับวินหน่อยคับ...++
แม่หันก้มมาถามผม.....
ผมเช็ดน้ำตาก่อนที่หันไปมองมัน...
++เก่ง..เราไม่มีเรื่องอะไรที่จะคุยกันอีกแล้วล่ะ ให้มันจบแค่นั้นเถอะ
เก่งกลับไปดูแลฝน นั่นคือสิ่งที่เก่งควรจะทำ...+++ผมบอกมัน
++แต่...++
++เก่ง.....แม่ว่าตอนนี้อย่าเพิ่งคุยกันเลยน่ะ วินคงคุยไม่รู้เรื่องหรอก..++
++แม่ว่าเก่งกลับไปดูฝนก่อนดีกว่านะลูก ฝนต้องการลูกน่ะ...++
++คับแม่..++มันก้มหน้าตอบรับเบาๆ
ผมเดินลากแม่ออกมาจะตรงไปที่ลานจอดรถ
..หันไปดูมันอีกที เห็นมันยังยืนมองผมกับแม่อยู่...
++ลาก่อนน่ะเก่ง วินจะจำเก่งไว้ตลอดไป..เรื่องของเรา
ขอให้มันจบแค่นี้เถอะน่ะ เก่งเลือกฝนถูกแล้วล่ะ....++ผมพูดเบาๆ
กับตัวเอง แล้วก็ร้องไห้กับแม่ที่อยู่ข้างผมตอนนี้.............
......................................
....................................
**********************************
-
************************
มาทักทายกันอีกทีน่ะครับ
เรื่องนี้จะมีทุกรสนะครับไม่ได้เศร้าอย่างเดียว
ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะครับ
ขอบคุณเพื่อนที่มาให้กำลังใจกัน
.........................................
ฝากติดตามอ่านอีกเรื่องน่ะครับ
แต่เรื่องนี้กำลังเขียนอยู่ เลยเอามาโพสให้อ่านเล่นกัน
หวังว่าอ่านแล้วคงไม่เซงกว่าเดิมน่ะครับ
*** อ๋า กับ น้อง **
.....จะเป็นคนล่ะแนวน่ะครับ.....
เรื่องของหมวดหนุ่ม กับ คุณหนูๆหน่อย...คริคริคริ
...ขอบคุณมากมายที่แวะมาอ่านกันน่ะ....
*******************************
-
------------
รักข้างเดียวของวิน เฮ้ออ สงสาร ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ
หมั่นไส้เก่งที่ทำเป็นหวงก้าง ทั้งมีมีแฟนอยู่ทั้งคน ชิชะ
เก่งก็นะ หึงหวงวินขนาดนี้ แอร๊ยยยยย
ยอมรับมาซะเถอะ ว่ารักเพื่อนตัวเอง
ส่วนโอ รักข้างเดียว เฮ้ออออ
ดูซิไปฟัดกะเก่ง จนสะบักสะบอมเลย
สงสารๆๆ :m17:
ตรงส่วนแนะนำบ้าง
คืออย่างให้เปลี่ยน ตรงเครื่องหมาย
++....++
ที่แสดงบทสนทนา เป็น
"....."
แทนนะ เพราะจะไม่งง แล้วเข้าใจมากกว่า เพราะเครื่องหมาย ++....++
อ่านแล้วทำให้งง และอ่านยาก
ถ้าคิดว่า ไม่สะดวกที่จะพิมพ์" " ก็ให้พิมพ์แบบเดิมใน notepad (หรือจะพิมพ์ที่ Word
แล้วcopy+past ที่ Notepad อีกทีก็ได้) แล้ว ไปที่ Edit >> Select all
จากนั้น คลิกที่ Edit (อีกที่) >>> Replace
ก็จะมีช่อง ให้ใส่คำที่ต้องการแทนที่อันที่มีอยู่เดิม
Find what: ......(ตรงนี้ใส่เครื่องหมาย ++ ลงไป)
Replace with.....(ตรงนี้ใส่เครื่องหมาย " ลงไป)
แล้วกด Replace All
มันจะเปลี่ยน จากเครื่องหมาย ++ ทั้งหมดที่พิมพ์เป็น " เอง
แล้วค่อย copy มาโพสต์ที่กระทู้
--------
แล้วก็ชื่อหัวกระทู้ กดตรง Modify ที่โพสต์แรก หน้าหนึ่ง ถ้าอยากให้คนรู้ว่ามาอัพตอนใหม่แล้ว
+1 :L2:
ิำ
-
+1 ให้น้า
น่ารัก และสนุกดี แต่จะเศร้าแล้วใช่มะ :m15:
อ่านไปมาอ่านมาขำตรงคำว่า "เล่อ" นี่แหระ
เดาว่าเรื่องนี้เกิดที่สุพรรณแน่ๆ ใช่มะ
อิอิ แซวเล่นจ้า :impress2:
-
ติดเรื่องนี้แล้วอ่าครับบบบ
ชอบมากมายเลยย
เป็นกำลังใจให้นะครับ ขอบคุณครับ :3123:
-
เรื่องนี้เปนเรื่องในดวงใจเรยหล่ะ
เคยอ่านนะแต่ที่หนายลืมแล้ว 55+
อ่านรอบสองก็ยังรู้สึกอินตามเรื่องเหมือนเดิมเลย
รัก พี่เก่ง กะ วินของพี่เก่ง มากมายเลยยยยย
ลงติดๆ แบบนี้ รู้สึกดีจัง
เปนกำลังใจให้นะ :L2: :กอด1:
-
มาแสดงตัวว่าตามอ่านนะ เป็นกำลังใจอยู่ แต่บางทีไม่ได้เม้นท์เพราะอ่านทางมือถือเลยขี้เกียจพิมพ์แค่นั้นเอง
อำ กับ น้อง ก็อ่าอยู่นะ อิอิ
-
มาต่อแล้วๆๆๆๆ ดีใจจัง เห็นไหมเราบอกแล้วต้องมีคนที่ชอบและอ่านอยู่เยาะแน่ๆ แค่ตอนนี้เราก็แค่รอเวลาพวกเขามาแสดงตัวกันเท่านั้นเอง(^U^
ชอบเรื่องนี้จัง อยากให้เรื่องมันยาวๆๆๆๆๆ แล้วก็ยาวกว่านี้อีกเยาะๆ (คงไม่เรื่องมากไปนะ555) สนุกมากๆเลย แล้วก็เรื่องใหม่ถ้าได้เอามาลง
เรากะจะตามอ่านนะ :really2:
-
คอมเม้นต์ล่าสุด
ตอนล่าสุด โห เชียร์ในวินเชิดใส่ นายเก่งเลย ชิส์ :beat:
งอนนาน ๆ เลย นะ ทำให้เก่งเจ็บปวดซะบ้าง
น้อยใจโว้ยยยย ขนาดเพิ่งบอกรักเรา :z6:
แต่ดูการกระทำสิ ใครมันก็อดเสียใจไม่ได้
ไปดูแลกันเลยไป อย่ามายุ่งกะตรูแล้วกัน
ปล. เล่อ ===>(จริงๆ ควรเป็น) "เหรอ " นะ ใช้ตัวนี้ดีกว่า เวลาอ่านจะสมุทกว่า
-
ตอนนี้ยิ่งเศร้าเลยแฮะ
สงสารวินอ่าส์ :monkeysad:
รอตอนต่อไปข๊ะ
-
********************************
ตอนที่ 10...เริ่มต้นที่ใหม่ เพื่อนใหม่......
********************************
……….
……….
....ความเปลี่ยนแปลงทั้งหลายย่อมเป็นนิรันดร์
....เค้าพูดกันไม่มีสิ่งใดแน่นอน......
………………..
………………..
.......ผมยืนมองบ้านที่ผมกำลังจะจาก ที่ๆผมอาศัยอยู่มาแต่เล็กๆ
ตั้งแต่จำความได้ บ้านที่อบอุ่นและผูกพันธ์ ทุกความรู้สึกของผมอยู่ที่นี่....
รวมทั้งความทรงจำที่ดีมากมายที่ผมกับมันมีให้กันมากมายที่นี่ ที่บ้านหลังนี้
เสียงหัวเราะ รอยยิ้มของมันยังคงไม่เคยจางหายไปจากหัวใจผม
คิดไปก้อใจหายที่ต้องจากมันไปแล้ว....
...ถ้าไปจากที่นี่แล้ว เรื่องราวของผมกับมันคงจบเพียงแค่นี้
หากมองในแง่ดี อีกไม่นานผมคงลืมมันได้ แม้ตอนนี้หัวใจผม
มันเหมือนแตกสลายเพราะผมคงไม่แย่งมันจากใคร…..
.....................................
......................
................
...หันมาดู..พ่อก็ยืนเปิดประตูรถรออยู่....พ่อบอกว่าบ้านนี้จะปิดไว้ก่อน
แต่ถ้าขายได้ก็จะขาย เพราะพ่อคิดว่าคงไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่อีก
ผมอยากให้พ่อเก็บมันเอาไว้.แต่แม่ก็บอกว่าอาจจะให้คนเช่า
ไปก่อนถ้ามีใครสนใจ......
“พ่อคับ อย่าขายเลยน่ะ วินไม่อยากให้พ่อขายเลย น่ะคับ”
“วินคับ เราคงไม่ได้กลับมาอยู่ที่นี่แล้วลูก.”
พ่อเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้และปลอบปโลมจิตใจ ที่ดูขี้แหย่
อย่างผม...
“ถ้าพ่อขายมัน วินจะทำงานเก็บเงินมาซื้อมันไว้”
น้ำตาที่คลอๆของพ่อคงหมายถึงพ่อเองก็รักที่นี่เหมือนผม
“ไปกันเถอะลูก..”พ่อเดินมากอดผมพาเดินขึ้นรถ...
น้ำตาผมซึมๆ....
“ร้องทำไมลูกผู้ชายเค้าไม่ร้องหรอก” ผมค่อยๆสงบลง
พ่อขับรถออกทันที ผมหันมามองบ้านหลังนั้นก่อนจะยก
มือเพื่อโบกลาให้มันอย่างใจหาย ผมจ้องมองจนสุดสายตา..
ต่อไปเมื่อพวกเราไม่อยู่ที่นี่แล้วมันจะเป็นยังไงบ้างนา...
..........................
..............
“พี่ต้นกับน้องบีมรออยู่ที่โน่นแล้วน่ะลูก. ยังไงลูกคง
ไม่เหงาแน่เลยน่ะ ”
“พ่อก็ว่าน่ะลูก อีกอย่างน้องบีม ช่างพูดช่างจ้อ ลิงฟังยังหลับ
ได้เลยลูก” พ่อพูดติดตลกให้ผมขำ เมื่อเห็นผมซึม
“เสียดายนะนี่ ที่ต้นจบม.ปลายแล้ว เทอมหน้าก็ต่อมหาลัยล่ะ”
พ่อว่า..
“แต่ก็ยังมีน้องบีมไงพ่อ น้องบีมจะขึ้นม.2 ล่ะ เห็นอาวัฒน์เล่าให้ฟัง
ว่าแสบ ซนไม่ใช่เล่น ทั้งที่โรงเรียนทั้งที่บ้าน เล่นเอาปวดหัวเลยล่ะ.”
พ่อกับแม่หัวเราะกันใหญ่ทำให้ผมอดที่อมยิ้มตามไม่ได้
“อ่ะ เห็นม่ะแม่ วินยิ้มได้ล่ะ” พ่อขำผม
“ยิ้มไว้น่ะลูกโลกนี้มีสองด้านเสมอ มีสุขก็ต้องมีทุกข์
ลูกยังต้องเรียนรู้อีกมากมายรู้มั้ยคับ” แม่ยื่นมือลูบหัวผมเล่น
“อยู่ที่นี่ลูกคงต้องเรียนหลายอย่างมากขึ้นรู้มั้ยคับ.”
“พ่ออยากให้ลูกเป็นคนเก่ง..ฉลาด โตไปลูกได้มีงานดีๆทำ
ที่สำคัญลูกต้องดูแลพ่อกับแม่ด้วยน่ะ เพราะถ้าพ่อแก่แล้ว คงไม่มีแรงทำงาน.”
..พ่อพูดโดยที่ผมไม่ได้ฟังท่านเลยซักกะนิด...จิตใจมัวแต่คิดถึงเรื่องเก่าๆ....
“วินฟังพ่ออยู่หรือเปล่า.”แม่เรียกผม
“อ่ะ..อ้อ...คับแม่..”
“ตามเคยซิน่าเรา...เม่อตลอด.”พ่อหัวเราะ
“คับแม่”ผมยิ้มแหย่ๆให้ทั้งคู่
..........
.....
..เหตุการณ์ต่อจากวันนั้น .......หลังจากที่ผมกลับจาก
โรงพยาบาลกับแม่ ผมก็ร้อง..ร้องไห้มาตลอดทาง เพราะ
รู้สึกว่าได้เสียมันแล้ว เวลาที่ผ่านมามันทำให้ผมรู้สึกผูกพันธ์
กับมันเหลือเกิน...เพราะแบบนี้เปล่าที่ทำให้ผมรักมันมากกว่าเพื่อน
หรือเป็นที่จิตใจผม มันอ่อนไหวไปเอง
.......ใครเคยได้ยินมั้ยที่ที่เค้าบอกว่า
................
......
.....การที่เราจะได้พบเจอใครๆในชีวิตนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลย
แต่ว่ามันเป็นความผูกพันธ์ที่เราๆ เคยทำร่วมกันมาในชาติก่อนๆ
ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ พี่น้อง เพื่อนๆ ญาติ สนิท มิตร สหาย.....
ผมอ่านเจอในหนังสือธรรมะเล่มหนึ่ง ผมรู้สึกว่ามันเป็นข้อความ
ที่ผมประทับใจมาก แม่เป็นคนเอามาให้อ่านคงเห็นว่ามันน่าสนใจ
แต่หนังสือเล่มนั้นก็ช่วยเยียวยาจิตใจของผมได้มากทีเดียว...
.........ตั้งแต่ที่ผมได้รู้จักข้อความนี้ เวลาไปทำบุญกับพ่อกับแม่
บางครั้งก็มีมันด้วย ผมจะอธิฐานขอให้ผมได้เกิดมารู้จักพวกเค้าอีก
และขอให้คนที่ผมรักทุกคนมีความสุข มีสุขภาพแข็งแรง
ส่วนมันผมขอล่ะกัน...ขอให้มันรักผม เหมือนที่ผมรักมัน......
.......
...............
คืนนั้นผมนอนไม่หลับยันเกือบ ตีห้า ถึงได้หลับไปนิดหน่อย
6โมง เช้ากว่าๆ แม่ก็ไปเคาะเรียก เพราะว่าเป็นห่วงว่าผม
จะเป็นอะไรหรือเปล่าและแม่ก็บอกว่าวันนี้ลูกน้อง
ที่ทำงานพ่อจะมาเริ่มทะยอยขนของบ้างล่ะ
เพราะอีก 2 วันเราจะไปกันแล้ว
...แม่บอกให้ผมลืมเก่ง เพราะว่าเมื่อเราย้ายไปก็จะมี
ความเปลี่ยนต่างๆมากมายเข้ามาแทนที่...สิ่งใหม่จะมาชดเชยสิ่งเก่าๆ
มันเป็นธรรมชาติของคนเรา......
.
.....แล้วตั้งแต่คืนนั้นมันก็ไม่ได้ติดต่อผมกลับมาอีก…..
แต่ถึงมันจะติดต่อกลับมา ผมก็คิดว่า ผมไม่อยากที่จะคุยกับมัน..
ผมรู้แต่ว่าที่มันหายไป...มันคงดูแลฝนอยู่
มันทำในสิ่งที่ถูกล่ะ แม้จิตใจผมจะค้านไม่อยาก
ให้มันทำแต่ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
ภาพที่ผมเห็นมันแสดงท่าทางห่วงใยฝนอย่างคนบ้า
ภาพที่มันดูสนิทกับครอบครัวเหมือนเป็นส่วนนึงของเค้านั้นดูๆก็น่ารักดี.
แต่มันกลับทำร้าย เจ็บลึกๆที่ใจของผม
...คำที่มันบอกว่ารักผม ทั้งๆที่มันมีฝนอยู่ มันเป็นรักแบบไหน
ของมันผมนึกไม่ออก ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว มันต้องการอะไร
แล้วสุดท้ายผมจะเป็นอะไรสำหรับมัน.....
.............
......
“แม่คับ พ่อคับ..วินขอโทรหาโอหน่อยน่ะคับ.”
“ได้ซิลูก.”พ่อบอก
“ไม่มีสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก.”
..ผมล่ะเบื่อผู้หญิงคนนี้จริงๆ ทำไมเวลาที่ผมอยากจะคุย
กับใครเธอจะต้องมาคอยขัดขวางตลอด
”.................” เอาไงดีล่ะทีนี้ผมนึกในใจ
“ดีวิน ว่าไง...”โตถามหลังจากที่ผมเปลี่ยนมาเป็นโทรหามันแทนโอ
“โตอยู่ไหน ..”
“โหหห...เช้าขนาดนี้จะให้อยู่ไหน...”
“เออ..วินรู้แร่ะ เจอโอมั่งป่ะ เมื่อวานวินไม่เจอมัน...”
“เจอ...เมื่อวานมันมาหาที่บ้านอยู่ เห็นมันซึมๆ ไม่พูดไม่จา..
ไม่รู้เป็นอะไร กูเลยพามันไปเล่นน้ำกัน”
“มีอะไรกันหรือเปล่าวิน...”
“เร่อะอ๋อดีแล้วล่ะ...วินฝากโอด้วยนะ..เป็นห่วงมัน..”
“เฮ้ยยย..แล้วมีอะไรกันป่ะนี่พวกมึง 2 คนนี่...”
“เปล่าไม่มีอะไร...หรอกโต...แค่นี้น่ะ...”ผมตัดสายทิ้งไป
อีกใจหนึ่งก็กลัวมันจะพูดถึงเรื่องไอ้เก่งให้ผมได้ยิน
เพราะตอนนี้ผมไม่อยากได้ยินเรื่องคนหลอกลวงคนนั้นอีกแล้ว
บางครั้งผมรู้สึกว่าผมชักเกลียดมันด้วย ...แต่ผมจะเกลียดไปทำไมในเมื่อมัน
บอกว่ารักผมหลังจากที่มันก็รักฝนไปแล้ว.....
....ผมปิดโทรศัพท์ แล้วนอนลง.....
...........
*********************
-
สงสารวินอ่า
ถือว่าไปเริ่มต้นใหม่ละกัน
กาซิกๆ
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า
ปล...จะต่อเรื่องอ๋ากับน้องด้วยเป่า
-
เอาละซิ :m15:
-
**มาต่อเลย**
...........................
..............
........
“ตื่นๆ พี่วินตื่นนนน..”เสียงน้องบีมวิ่งเข้าหูตามด้วยแรงเขย่าเบาๆ
“อารายคับ” ผมสะลืมสะลือตื่นมาเห็นน้องบีมยืนตะโกนเรียกข้างๆ
“ขี้เซาจังอ่ะ พี่วิน..”น้องบีมมันว่า
พ่อกับแม่ยืนหัวเราะที่เห็นผมงัวเงียไม่รู้น้ำลายไหลยืดด้วยเปล่า..
น้องบีมดึงแขนผมให้ลงจากรถ เพราะพ่อกับแม่ลงกันไปหมดแล้ว...
“เร็ว เร็ว”น้องบีมเร่งผมใหญ่
“คาบบบบบ เจ้านาย”ผมแหย่มัน
................................
.....................
“ทำไมของทุกอย่างจัดหมดเรียบร้อยแล้วล่ะคับแม่...”
“ก็อาวัฒน์กับพ่อให้ลูกน้องเค้ามาช่วย...มันเลยเสร็จไว..”
“โหห ผมว่าจะมาจัดน่ะนี่..”
“แรงเท่ามดนี่น่ะ..”น้องบีมว่าผม
“จริงง่ะ” ผมจับมันอุ้มขึ้นแล้วแบกใส่บ่าอย่างไม่ให้มันทันตั้งตัว
“ปล่อยๆ พี่วิน ปล่อยบีมน่ะ”มันร้องโอดโอยใส่
“เห็นม่ะน้องบีมพี่ยังยกไหวเลย” ผมอวดมัน
“บีมกลัวจะล้มฟาดพื้นมากกว่า”
มันหัวเราะเยาะผม
“ง่วงก็ขึ้นไปนอนก่อนน่ะลูก..”แม่บอก
“บีมไปนอนด้วย...บีมก็ง่วง..ขอนอนด้วยน่ะ”มันอ้อนได้อย่างน่ารัก
“ตื่นแล้วเดี๋ยวให้พี่ต้นพาท่องเย็นนี้...”น้องบีมกระซิบ
“คับ ดีๆ”ผมรู้สึกดีใจที่จะได้ออกไปเที่ยว
.............................
..........
“บีมมาเข้ามาดูห้องพี่วินตั้งแต่เมื่อวานล่ะ พ่อพามา”
พูดไปน้องบีมก็พลางเดินสำรวจดูโน่นดูนี่ อย่างกะลิงซน
“มาแล้วทำไมยังเดินหาอะไรอีกล่ะ”ผมดุ
มันหันมายิ้มให้ก่อนจะนอนลงกับที่นอน
“บีมว่าน่ะ.....”พูดแค่นั้นมันก็หยุด
“ว่ามาเร็ว พี่จะหลับล่ะ”
“บีมว่า พี่วินมาอยู่ที่นี่ดีแล้ว บีมจะได้มีเพื่อนไปเรียน เพราะเทอมหน้า
พี่ต้นก็ไปเรียนที่อื่นแล้ว ไปเรียนคนเดียวไม่สนุกเลยอ่ะ”
ผมกอดน้องบีมก่อนจะหอมแก้มมันไปที อย่างเอ็นดู
“อย่างน้องบีมนี่เหงาเป็นด้วยเร่อะ” ผมขำ
“คริคริคริคริ” มันหัวเราะดังลั่น ตามด้วยเอานิ้วชี้
ทั้ง 2 ข้างมาชนกันเล่นอย่างครุ่นคิด แต่ผมว่ามันน่ารักจริงๆไอ้เด็กคนนี้
ถ้ามันเป็นหนุ่มกว่านี้ผมอาจจะชอบมันก็ได้....
ผมสะบัดหัวไปมา 2 สามทีเพื่อให้ตื่นจากความคิดตลกๆซะที
..ผมหยิบโทรศัพท์เปิดรูปที่ถ่ายออกมาดูเล่นๆ น้องบีมก็มาขอดูด้วย
“บีมอยากได้โทรศัพท์อย่างพี่วินจัง”
“ก็บอกให้พ่อซื้อให้ดิ”
“ขอลองใช้ของพี่วินก่อนได้ม่ะ”
“เอาดิ” ผมบอก
น้องบีมรีบดึงโทรศัพท์ออกไปดู เห็นมันกดๆ แต่ก็ไม่รู้มันจะโทรไปหาใคร
งานนี้เลยได้ถ่ายรูปมันเล่นซะเลย
“เอารูปบีมไว้ที่จอน่ะคาบบบ พี่วินคับ”มันออดอ้อน
“คับผม จัดให้”
“ดีมากคับ ที่เชื่อฟัง”
พูดจบมันก็หัวเราะชอบใจ แต่ผมซิขำไม่ออกได้แต่ส่ายไปมาให้ตัวเอง
……..
…..
…
..ตกเย็น พี่ต้นก็จัดการพาไปท่องตามแหล่งที่เที่ยวมากมาย
ยามค่ำคืน ผมขับมอไซน้องบีมซ้อน..พี่ต้นกับเพื่อนเค้า
ชื่ออ๊อฟชีวิตยามค่ำคืนที่นี่มีชีวิตชีวากว่าที่บ้านผมอีก
อย่างน้อยที่นี่ก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงของเมืองไทยเลยล่ะ
...ผมรู้สึกตื่นเต้นกับกับสิ่งใหม่ๆที่เจอจนลืมเรื่องเศร้า
ไปได้บ้างพี่ต้นพาแวะลงตลาดกลางคืนที่นี่
มันเป็นตลาดใหญ่มากพี่ต้นบอกว่าตลาดที่นี่
จะมีเฉพาะช่วงเย็น ตั้งแต่ 5 โมงเย็น- 4ทุ่ม.
...น้องบีมเดินมาจับมือผมเหมือนกลัวว่าผมจะหาย..ผมก็ยิ้มๆ
กำมือมันไว้...
“กลัวพี่หายไง กำซะแน่น”ผมถาม
“กลัวพี่วินหลงคับ”มันตอบได้อย่างน่ารัก
“อ้าววว ถ้าพี่หายบีมจะทำไง”ผมถามเล่นๆ
“บีมก็จะให้เค้าประกาศหาพี่วินให้ซิคับ”มันยิ้ม ทำให้พี่ต้นกับเพื่อนเค้า
หันมามองเช่นกัน
“แต่ บีมไม่ให้พี่วินหายไปไหนหรอก บีมจะจับมือพี่ไว้ไม่ปล่อยอ่ะคับ”
มันทำหน้าจริงจังใส่
“บีม อย่าอ้อนพี่วินมาก เด๊ะเจอดี” พี่ต้นแซว
“แล้วทำไมอ่ะคับ” มันหน้าสงสัย
“ชอบพูดจริงน่ะคำนี้เนี๊ยะ” พี่ต้นขำ
“แล้วทำไมอ่ะคาบบบ ไอ้คุณพี่ต้น” บีมก็เถียงเช่น
ที่นี่มีของขายทุกอย่างจริงๆ...เช่น อาหาร เสื้อผ้า ทั้งใหม่ ทั้งเก่า
ของใช้ต่างๆ เทปผีซีดี เถื่อน ยันของแท้...พี่ต้นยืนดูของที่แผง ซีดี
ภาษาชาวบ้านก็ต้อง สากเบือยันเรือรบ....
......
...
“พี่วิน บีมปวดฉี่คับ..”น้องบีมทำปากเหย่เก๋ ยืนบิดไปมา ผมก็ตลกดิ
“ห้องน้ำอยู่ไหนล่ะ...” ผมถามน้องบีม
“ม่ะรู้อ่ะ ฉี่จะแตกล่ะ..:ซี๊ดดดดด”,มันร้อง
..ผมเลยต้องสะกิดพี่ต้น คนยังไม่รู้อะไรเป็นไรนี่นา...
..พี่ต้นคว้าแขนน้องบีมเดินลิ่วไปเข้าห้องน้ำ....
“รอนี่นะเดี๋ยวมา...”พี่ต้นบอก
..ผมมองหน้าอีกคนที่ยืนมองผมอยู่......
..ผมเลยยิ้มให้เค้าแบบว่าไม่รู้จะพูดอะไรก็ต้องยิ้มไว้ก่อน...
...แต่เงียบจัง..เมื่อเค้าไม่ยิ้มตอบ....
ทั้งที่รอบข้างมีพลุกพล่านด้วยคนมากมาย...
..ผมเลยขยับออกกะว่าจะไปดูอะไรที่อยู่ใกล้แถวนั้น...
“จะไปไหน..”เสียงอ๊อฟเดินมาถาม
“จะเดินไปร้านหนังสือตรงนั้น...”ผมชี้มือให้เค้าดู
“ไม่ได้ยินหรือไงว่าไอ้ต้นบอกให้คอยตรงนี้...”
“ได้ยิน..แต่ร้านหนังสือมันอยู่แค่ตรงนั้นเองอ่ะ..”ผมว่า
...ผมจะเดินไปให้ได้....เลยไม่ได้ฟังที่เค้าพูดต่อ......
ผมก้มๆเงยๆดูหนังสือมือ 2 ที่วางขายมากมาย ......
........
....
“พี่วิน.....”
น้องบีมนั่งข้างๆผมและหยิบดูหนังสือที่ผมกำลังจับอยู่.....
“พี่ต้นล่ะ....”
“อยู่ร้านนั่นแหละ บีมขี้เกียจรอพี่เลยมาก่อน...”
“บีมจะอ่านอะไรม่ะ พี่ซื้อให้ครับ”
“เอากาตูน นารุโตะ” มันไปที่กองหนังสือกาตูนวางเรียงราย
“เฮ้ยยยย ชอบเหมือนพี่เลยเร่อะนี่เรา..คิคิคิ..”
ผมอดขำไม่ได้ ผมคลั่งกาตูนเรื่องนี้เลยล่ะ
“บีมชอบแอบเอาค่าขนมซื้อ หรือไม่ก็ยืมเพื่อน”
“ดีๆ เราจะได้แบ่งกันอ่านน่ะครับ”
.....................
..............
“พี่วินไปเถียงอะไรพี่อ๊อฟหรือเปล่า เห็นเค้าบ่นกับพี่ต้นอ่ะ...”
ผมทำหน้าสงสัยทำไมน้องบีมถามอย่างนี้
“เปล่านี่คับ...”ผมคว้าหนังสือ 2 -3 เล่มแล้วมาจ่าย
เงินกับแม่ค้าไป....หันไปอีกทีพี่ต้นกำลังเดินมาแล้ว....
...พี่ต้นยิ้มๆให้ผม....
“พี่ว่าเราไปกินข้าวกันดีกว่า...พี่หิวแล้ว”
“คับพี่...”ผมมองไปคนที่อยู่ข้างๆพี่ต้นที่ทำหน้าไม่ซบอารม
“ป่ะไปกินข้าวขาหมูกัน มีแกงส้มแป๊ะซะด้วย...สุดยอดล่ะ...”
พี่ต้นพูดอย่างกับโปรดปรานอาหาร 2 อย่างนี้
“ร้านนี่บีมเคยกินเหมือนกัน อร่อยเหาะเลยล่ะคาบพี่วิน...”
น้องบีมก็ทำหน้าอย่างกับได้ขึ้นสวรรค์
“โหห..อย่างน้องบีมนี่ กินหินก็ยังอร่อยนะพี่ว่า...”
พูดจบพี่ต้นก็ขำ....แต่น้องบีมซิทำหน้าโมโหได้ใจ
....ผมเลยไปกอดมันไว้แต่ก็อดขำไม่ได้...ที่พี่ต้นว่า......
“ถ้าโกรธพี่น่ะ กินก็จ่ายเงินเองล่ะกัน...”พี่ต้นแหย่น้อง
...ตอนนี้น้องบีมเหมือนร้องไห้...ผมเลยคว้ามันมากอดอีกที...
“พี่ต้นอ่ะแกล้งน้อง จะให้ร้องที่ตลาดนี่หรือไง..”ผมว่าพี่ต้น
“เฮ้ย...ดุโว้ยยย.....”เสียงคนที่ยืนข้างพี่ต้นพูดขึ้น
“โอ่ๆๆ.....บีมน้องรัก พี่ล้อเล่น....”พี่ต้นก้มลงกอดบีม
ที่ตอนนี้ที่กำลังกระซิกๆๆอย่างอารมณ์น้อยใจ....
...พี่ต้นก้มบีบแก้มมันไปที....
“พี่จะให้กินจานใหญ่ๆเลยนะครับ..น้องพี่คงหิวมาก...”
......แฮ่ๆๆๆๆ น้องบีมยิ้มเยาะ....
“บีมแกล้งล้อเล่น...อ่ะ.”มันว่า
“น่ะพี่ว่าแล้ววววววววว...”พี่ต้นทำหน้าผิดหวังอย่างได้อารมณ์
“มันมีคนให้อ้อนมันเลยเอาใหญ่ล่ะซิตอนนี้...”
“ไปกันเถอะ...”ผมตัดบท พี่น้องคู่นี้ท่าทางจะเซี้ยวไม่แพ้กัน...
..ก่อนพี่ต้นจะเดินส่ายหัวให้กับความแสบของน้องชายตัวเอง
ที่เดินมาจูงมือผมให้เดินตามอย่างกับผมเป็นน้องมัน
น้องบีมเดินยิ้มไป หัวเราะไปให้กับตัวเอง อย่างกับคนชนะ
.................
.......
...
********************************
-
******************************
คริคริคริคิร เขียน ปรับเส็จก็ลงเลยน่ะนี่
คืออย่างที่บอกว่าเรื่องนี้เขียนจบแล้ว แต่จะเอามาปรับใหม่
ให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีก.......
...................................................
...เรื่องนี้เคยมีน้องๆตามอ่านแล้วคิดว่าเป็นเรื่องจริงก็อดดีใจไม่ได้
ชมตัวเองง่ะแบบว่าไม่มีใครชม..555..
..ดีใจที่มีคนรู้จักเรื่องนี้มาก่อน และบอกว่าเป็นเรื่องในดวงใจด้วย
ปลื้มมากๆครับ ไงก็ฝากตามอ่านอีกทีน่ะครับ
......................................................
ส่วนเรื่อง อ๋ากะน้อง เดี๋ยวลงให้เลยครับแต่เรื่องนี้เขียน
ยังไม่จบน่ะครับกำลังเขียนอยู่ มันตันๆไงม่ะรู้ บางทีก็ต้องพักสมองบ้าง..55
เรื่องนี้ไม่ปรับแล้ว
.........................................................
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านน่ะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
************************************
-
ค่อยๆเขียนไปกะได้ สมบูรณ์จนพอใจเมื่อไหร่ค่อยเอามาลงก็ได้จะได้มีคุณภาพ :mc4:
ปล.แต่ถ้าเอามาลงเร็วๆก็ดีเหมือนกันนะเด่วคนอ่านลงแดงตาย :laugh:
-
สม ! นายเก่ง อิอิ วินจากมาแล้ว เป็นไง อิอิ
ต้องให้เก่งทุรนทุรายมากๆๆ ถึงจะสะใจ
-
:เฮ้อ:
พี่เก่ง วินของพี่เก่งไปแล้วววววววววววนะ
-
เก่งไม่อกแตกตายไปแล้วหรอ :เฮ้อ:
-
:L2:
-
*********************************
ตอนที่ 10 (ต่อ)...โรงเรียนใหม่........
----------------------------------
..................................
..................
..เปิดเทอมวันแรกของผมมันตื่นเต้นสุดๆ เพราะว่าที่นี่อะไร
มันก็ยิ่งใหญ่กับผมจริง .....ขนาดว่าน้องบีมพามาดูตอนปิดเทอม
ไป 2 รอบล่ะ..แต่ก็ตื่นเต้นไม่ได้..
“พี่วิน....บีมว่าเราไปที่โรงอาหารก่อนดีกว่า
หลังจากนั้นบีมจะพาไปดูที่อื่นอีกนะ พี่จะได้ชินไวๆ..”
บีมพูดจบก็เดินจูงผมไปทันที ...
.....ทำให้...แว้ปนึง..ของผมนึกถึงใครบางคนทันที
.....มันจะเป็นอย่างไงบ้างตอนนี้...ทุกครั้งเวลาเปิดเทอมใหม่
มันจะมารับผม และมันจะไปเลือกที่นั่งให้ด้วย เวลาที่ผม
ไปนั่งคู่กับคนอื่นมันจะโวยวายด่าว่าผม ไม่ยอมนั่ง กลายเป็นงอน
ไปเลยก็มี ก็ผมอยากแกล้งมันนี่นา..ยิ่งงอนมันก็ยิ่งน่ารัก.....
ยิ่งไอ้โตชอบแซวว่าผัวเมียคู่นี้ทะเลาะอีกแล้วแทนที่มันจะสนใจ
มันยิ่งเอาใหญ่...นึกถึงเพื่อนที่นั่นแล้วก็อดขำไม่ได้
พูดถึงมันก็ยิ่งทำให้ผมมีความสุข…
“พี่วินยิ้มอะไรคับ”
“เปล่า”
“เปล่าอะไร บีมเห็นน่ะว่าพี่วินเดินยิ้มตั้งนานแล้ว”
ดูเหมือนมันพยายามจับผิดผมให้ได้
“ก็ที่นี่น่าอยู่นี่นา พี่ยิ้มไม่ได้ไง”
“ว่าแต่ ทำไมต้องพาพี่มาที่นี่ก่อนล่ะเนี๊ยะ”
“ก้อออ บีมหิวอ่ะ”มันยิ้มได้ตลอด แถมเอามือลูบท้องอีกที
“ไอ้บีม ทางนี้”เสียงเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันกับน้องเรียก
ทำให้ผมเองก็ต้องหันมองตามด้วย
“อ่ะ ไอ้บั๊ก”น้องบีมพูดเบาๆกับตัวเอง
“มันมาเช้าเหมือนกันน่ะนี่สงสัย สงสัยโดนพ่อไล่มา”
น้องบีมพาผมเดินไปหาเพื่อนก่อนจะแนะนำให้รู้จัก
“บั๊ก นี่เพื่อนเอ้ยยย พี่วิน”
“ดีครับพี่”
“ดีน้องบั๊ก”
“มึงมีพี่อีกคนเร่อะไอ้บีม”มันทำหน้าสงสัย
“ก็เออ น่ะดิ พี่เค้าเพิ่งย้ายมา”
“ดีๆ เห็นเมิงบ่นอยู่ว่าพี่ต้นไปเรียนที่อื่นแล้ว”
“กูพาพี่กูเดินสำรวจที่นี่ก่อนน่ะ แล้วเจอกันที่ห้องบั๊ก”
………………
................
.......ไม่รู้ว่าที่นี่จะเป็นอย่างไรบ้าง ผมจะเจออะไรบ้างน่ะ
โรงเรียนในเมืองใหญ่...ดีที่ได้น้องบีม มาเป็นไกด์ให้ก่อน
มันช่วยลดความประหม่าลงไปเยอะ แถมน้องบีมพูดเก่งจิงๆ
ท่าทางมันจะรู้จักคนไปทั่วโรงเรียนเลยมั้งนี่ เห็นทักเค้าไปทั่ว
ผมได้แต่ฟังมันมากกว่า ดูมันเป็นเด็กที่ร่าเริงได้ตลอด
..........
....
....เสียงนักเรียนพูดกันจอแจดั่งลั่นไปทั่วห้อง เหมือนไม่ได้เจอกัน
นานแสนนาน แต่ผมกลับไปยืนเมอตรงริมหน้าต่าง คิดถึงบรรยากาศ
อย่างนี้กับที่โรงเรียนเดิม...ความที่ผมยังไม่มีกะจิตกะใจจะอยากพูดกับใจ
จึงไปยืนแอบหลบมุมอยู่คนเดียว นึกถึงเรื่องเก่า...
“มองอะไร” ผมหันกลับมาตามเสียงทัก
“มองไปทั่วอ่ะ ไม่เคยเห็น”ผมตอบตามความเป็นจริง
“เพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ใช่ม่ะ”
“อืม” ผมพยักหน้ารับ
.........................
........
“อ้าววๆ นั่งที่กันให้เรียบร้อยน่ะค่ะ”เสียงครูเตือนเมื่อเดิน
เข้าในห้องแล้วแต่ก็ยังไม่มีความเป็นระเบียบซักนิด
“นั่ง นั่ง นั่ง นักเรียนเก่าก็หาที่นั่งให้เพื่อนใหม่ด้วยน่ะค่า”
เสียงครูย้ำดังฟังชัดกว่าเดิม เมื่อเสียงนักเรียนเงียบลง
...................
............
“สวัสดีนักเรียนทุกคน ครูชื่อ........................
ยินดีต้อนรับทั้งนักเรียนเก่าที่เลื่อนชั้นมามัธยมปีที่ 5
รวมทั้งนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาเทอมนี้น่ะค่ะ...”
ครูวัยกลางคนท่าทางเนี้ยบๆใส่แว่นให้น่าเกรงเข้าไปอีกพูด....
“ทักทายกันพอหรือยังค่ะ”
เสียงครูเหมือนจะประชด
“ถ้าพอแล้ว วันนี้มีเพื่อนใหม่ๆมาแนะนำให้รู้จักกัน”ครูบอก
....ที่ผมเห็นอยู่นี่ก็ไม่ใช่ผมคนเดียวน่ะนี่ กลับมีเพื่อน3-4 คนที่เดินออกมาตามผม
หนุ่มน้อยหน้าหล่อเหลา อย่างกับชายในฝันใครหลายคนก้าวมาแนะนำตัวเอง
อย่างมั่นใจเป็นคนแรก......
“ผมชื่อ..........................ชื่อเล่นตี้ครับ ขอฝากทุกคนดูแลด้วยคร้าบบบ”
เสียงสาวๆดังกรี๊ดดดดดดดลั่นห้อง จนอาจารย์ต้องเอามือมาปิดหูไว้
ตามด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนในห้องที่อื้ออึ้งไปหมด
“หนูยินดีดูแลค่ะ”เสียงสาวกล้านางนึงดั่งขึ้น
“ผมด้วยฮ่า”เสียงผู้ชายล้อเพื่อนหญิงคนนั้น ท่าทางจะสนิทกันมากกว่า
แต่ก็ทำให้ห้องนี้คลายความประหม่าของคนที่มาใหม่ได้ไม่มากก็น้อย
“ยินดีครับยินดu”นายคนนั้นบอก
“ยินดีนี่ หมายถึงหนูหรือ อ้ายยยยย...”เธอชี้นิ้วไปที่เพื่อนชายคนนั้น
แทนการเรียกชื่อ
“ทั้ง 2 เลยครับ”มันเล่นไม่จบ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เธอร้องอย่างกับโดนน้ำมนต์สาด
“ไม่ยอมค่า ม่ายแบ่งแน่นอน”เธอโวยวายแต่เพื่อนกลับหัวเราะกันใหญ่
“พอแล้ว จินตนาภร เธอน่ะ”ครูปรามเพื่อนหญิงคนนั้น
..สายตาผมหันมองปะทะกับที่มันเองก็กำลังมองมาทางผมพอดี
ผมรีบหันไปมองด้านหน้าแทนทันที....
...........
..เมื่อถึงคิวผม....
“สวัสดีคับ เพื่อนๆทุกคนผมชื่อ.......................ชื่อเล่นวินน่ะครับ
ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยคาบบ.....”
ตามด้วยสาธยายความสามารถส่วนตัวอีกมากมาย ซึ่งจริงๆก็ไม่ได้มี
อะไรมากส่วนใหญ่ก็มีความสามารถในเรื่องที่ไร้สาระมากกกว่า
ตามแบบฉบับของผม ผมเพิ่งสังเกตว่าคนที่ไปทักผมตอนที่ยืน
อยู่ตรงที่หน้าต่างกำลังจ้องมองผมแล้วก็ยิ้มจนผิดสังเกต....
.....และมีอีกอย่างกับท่าเต้นมหาสนุก...ต้อนรับน้องใหม่ในห้องของโรงเรียนที่นี่
เพื่อเป็นการกำจัดความอายออกไป ใหม่ๆอายๆล่ะว่ะ
แต่พอคิดว่าทำๆให้มันจบ...เลยใส่ซะเต็มแสตปตามที่เพื่อนๆ
นักเรียนเก่าที่นี่เต้นให้ดู.....
เล่นเอาซะขำกลิ้ง คุณครูก็หัวเราะน้ำหูน้ำตาเล็ด เพราะว่าท่าเต้น
แต่ล่ะท่ามันจี้ๆ..บ้าๆ ทั้งน้าน ใครหล่อๆ เจอท่าเหล่านี้ไป
เรียกว่าลืมไปเถอะ..ไม่รู้คิดได้ไง...ใครช่างคิด...
..เสียงหัวเราะเสียงขำดังลั่นห้องทำให้ผมรู้สึกถึงความเป็นมิตร
เพราะว่าที่โรงเรียนเก่าผมไม่มีแบบนี้ มีเพียงการงานตัวแบบ
ธรรมดาๆ....พอจบผมก็ไปหาที่นั่ง....วันนี้อาจารย์ไม่ได้สอนอะไร
ปล่อยให้พวกเราเล่นทำความสนิทสนมกันตามสบาย........
“วิน...ยินดีที่ได้รู้จัก....”เพื่อนคนนึงเอ่ยทัก...มันนั่งลงข้างผม
มันยื่นมือมาจับมือผม ผมเลยสนองมัน
“เช่นกันเพื่อน...นายชื่ออะไรล่ะ”ผมถามมันต่อ
“อ่ะนี่แสดงว่าไม่ได้สนใจตอนที่เราไปรายงานตัวเลยดิ..”มันยิ้ม
ผมหัวเราะๆแฮ่ๆๆๆๆใส่มัน
“กูชื่อ ตี้..”มันบอก
..มันขึ้นกู เลย อย่างนี้ผมชอบฟังดูแล้วมันสนิทเลยอ่ะ
หลังจากที่คุยกับตี้ผมก็ไปคุยกับคนอื่นมั่ง ดูๆเผื่อมีใครที่ผมจะ
คบได้มั่ง........
......................................
.......................
..ตกเย็นน้องบีมก็มานั่งรอที่หน้าห้องเรียนเหมือนกลัวว่าผมจะหายไปไหน
“กลัวพี่กลับบ้านไม่ถูกไง.”ผมว่ามัน
“เป็นห่วงอ่ะคับ..”
“โหตัวแค่นี้..รู้จักเป็นห่วงพี่ล่ะอย่างนี้พี่วิน..รักตายเลยล่ะ..”
ผมเอามือลูบหัวมัน......
“เลี้ยงติมซักถ้วยดิ..”มันหัวเราะ
“ซะงั้น”ผมหัวเราะมั่ง
“แล้วบีมไม่ไปเล่นกับเพื่อนเร่อะคับ”
“วันนี้ไม่คับ บีมอยากอยู่เป็นเพื่อนพี่วิน กลัวพี่วินเหงา”
..ผมอดหยิกแก้มใสๆของมันไม่ได้
“พี่วินเจอเพื่อนใหม่มั่งยังอ่ะคับ”
“มีม้างงง”ผมเองก็ไม่แน่ใจ
“หน้าตาอย่างพี่วิน ไม่น่าจะหาเพื่อนยากหรอกคับ”
“ทำเป็นรู้ดีน่ะเรานิ”
“อยู่แล้ว บีมฉลาด” มันชมตัวเอง
“พี่ว่าแก่แดดมากกว่า”
“โหหหหห เซ้งเลย”
.....มีคนมาสะกิดผม..พอหันไปมอง
“วินมึงกลับบ้านยังไงว่ะ..”ไอ้ตี้ถาม
“กูนั่งรถเมล์มา.”
“นี่ใครว่ะ...”มันชี้มาที่น้องบีม
“น้องกูเอง ชื่อบีม อยู่ ม.2..”
น้องบีมยกมือไหว้.อย่างน้อบน้อม
“กลับกับกูดิ กูเอารถมา...”มันว่า
...ผมทำหน้าสงสัย...
“เออไปเหอะไม่ต้องคิดมาก กูไม่เอามึงไปขายหรอก...”
ผมเลยเดินจูงมือน้องบีมตามมันไป.....
“โหอะไรว่ะนี่ มึงมีรถเก๋งขี่แล้วหรือว่ะตี้...”
“พ่อให้เอามาขับ...”
“พ่อมึงนี่ดีจัง กูยังขับไม่เป็นเลยว่ะ..”
“ว่างๆกูจะสอนให้สอน แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนด้วยน่ะมึง.”
บีมมองหน้าผมกับตี้ไปมาอย่างสงสัย...
“พี่ตี้จะมาจีบพี่วินเร่อะคับ...”
...น่านเด็กแสบเอาซะล่ะ..เล่นตั้งแต่ยกแรก...
“รู้ได้ไง..”ตี้ถามยิ้มๆหันมามองผม
“ไม่รู้อ่ะ เดาๆเอา...”มันเกาหัวตัวเอง
“รู้แล้วก็ไม่ต้องสงสัยน่ะ”...มันหันมาบอกผม.
ผมได้แต่หัวเราะอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือเล่น
“ไม่ได้น่ะ”น้องบีมร้องทัก
“ใครจะจีบพี่วิน ต้องผ่านด่านบีมก่อน”
“อ่ะ แล้วพี่ต้องทำไงล่ะคับ”ตี้ลูบหัวน้องบีมอย่างเอ็นดู
“ไม่ยากอ่ะคับ เลี้ยงติมบีมทุกวัน จนกว่าบีมจะเบื่อ”
“มัวแต่เล่นนั่นแหละ”ผมดุมัน
“บีมพูดจริง ใช่ล้อเล่น”มันทำหน้าขึงขังใส่ไอ้ตี้
“ป๊ากกกก” ผมเตะก้นน้องบีมไปที
“เจ็บน่ะบีมเจ็บ”
“สมควรล่ะแก่แดดไม่เข้าเรื่อง”ผมดุต่อ
“โหดว่ะพี่วิน ดุกว่าพี่ต้นอีก”มันเอามือลูบตูดไปมาก่อนจะวิ่ง
ตามหลังไอ้ตี้ที่เดินหัวเราะไป
.......................................
.........................
******************
........
........................
.....................................
.....วันนี้ครูแจ้งให้ทราบเรื่องให้นักเรียนต้องเข้าชมรมกีฬาต่างๆ
ตามที่ตัวเองถนัด...แต่ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าจะเข้าชมรมไหน
แบบว่าไม่ถนัดอะไรเลยซักอย่าง.......
“วิน มึงจะเข้าชมรมไรว่ะ..”ตี้ถามก่อนจะนั่งลงข้างๆผม
“มึงล่ะ...”ผมย้อนแบบเซงๆ
“กูถามมึงก่อน”มันก็ย้อนผมกลับ
“ไม่ถนัดซักอย่างเลยล่ะเมิงเอ้ยกูน่ะ...”ผมบอกมันแล้วเอาไม้เขี่ยดินเล่น
“55555....”มันหัวเราะ
“มิน่าถึงนั่งอารมดีอย่างนี้...”มันขำไม่เลิก
..ผมกำหมัดชกที่แขนมันเบาๆ.....
“เซ็งว่ะ..เรื่องกีฬานี่กูไม่ได้เรื่องจริงๆ..”
“งั้นเมิงก็เข้าชมรมบาสก่ะกูดิ...”
“เมิงเล่นเป็นเหรอ....”
มันยิ้มใส่ผมเอาหัวแม่โป้งปัดที่จมูกอย่างขำๆ.....
“เย็นนี้เมิงก็ไปดูกูเล่นดิ...”มันทำหน้ากวนตีนใส่ผม
เหมือนจะบอกว่ามันเป็นเซียนงั้นแหละ
...........
................ *************
......ที่สนามบาส.....
------------------
...ผมนั่งจ้องไอ้ตี้เล่นบาสอย่างชำนาญ ไม่ยักกะรู้ว่ามัน
เก่งขนาดนี้…,มันทำแต้มได้หลายครั้ง ผมเลยนั่งตบมือ
ให้มันอย่างชอบใจทุกครั้งที่มันทำได้.....มันก็หันมาโบกมือ
ให้ผมอย่างกวนๆ....
“ไม่เล่นมั่งเร่อะวิน...”เล็กเพื่อนอีกคนในชั้นมันทักแล้วมานั่งใกล้ๆผม
“ก็ว่าอยู่..”ผมก็อยากเล่นเหมือนกัน เห็นพวกมันเล่นมันก็น่าสนุก
“เล็กได้ชมรมยังล่ะ..”ผมถามแต่ตาผมมองไอ้ตี้เล่น
เห็นสาวๆยืนเหล่และกรี๊ดมันก็อดขำไม่ได้ดูๆ มันก็หล่อไม่ใช่เล่น
“เล็กก็อยู่ที่นี่มาตลอดตั้งแต่ที่เรียนที่นี่แล้ว.”
“อ้าวเร่อะ...หน้าแตกเลยกุ..”ผมบอกมันมันขำๆ.......
“เล่นม่ะ...เดี๋ยวเล็กสอนให้....”
..มันดึงมือผมลงไปข้างสนาม..ผมเลยต้องวิ่งตามมันไป....
มันหยิบลูกบาสมาก็สอนการจับ การโยน เล่น เลี้ยงลูกให้ผมดูอย่างคล่องแคล่ว....
...ผมก็ลองทำตามที่มันบอก ด้วยท่าทางเก้ๆกังๆชอบกล
คนไม่เคยสนใจกีฬาเท่าไร
“วินไปบ้านเล็กม่ะ..เล็กมี วีซีดี ของนักบาสดังๆให้ดูเยอะ
เลยล่ะ เล็กชอบเลยซะสมไว้...”
“จริงดิ..”ผมพูดอย่างตื่นเต้น
“จริงงง...อีกอย่างบ้านเล็กมีแป้นให้ฝึกเล่นด้วย...”
มันชวนผมอย่างเป็นมิตร
“ท่าทาง เล็กจะเป็นนักกีฬาตัวจริงของโรงเรียนล่ะมั้งนิ...”
มันยิ้มๆให้ผมอย่างเขินๆ...
...............
.........
************************************
-
ตอนที่ 10 มาต่ออีกที
......................................................
........................
“เล็กเมิงจะสอนไอ้วินเล่นบาสเร่อะ...”
“ก็ว่าจะสอนอ่ะน่ะ ถ้าวินอยากให้สอน...”
ตี้มองมาที่ผม เหมือนจะหาคำตอบ....
“ก็เล่นด้วยกันนี่แหละ...”ผมบอกมันทั้ง 2 คน
“งั้นไปกันวันนี้เลยม่ะ วิน...”
“วันนี้...วันนี้คงไปม่ะด่าย..วินไม่ได้บอกพ่อกับแม่...”
“กูเพิ่งมาเรียน ได้ 3 วันเอง..กลับบ้านดึกๆ เกรงใจแม่.ว่ะ.”
ผมบอกมันอายๆที่ยังเหมือนลูกแงอยู่
“ไม่ดึกหรอกแค่ราว 2 ทุ่มก็กลับได้ ..เล็กจะมาส่งให้ก็ได้..”
“คงไม่ได้หรอกเล็กวันนี้ ไว้เป็นพรุ่งนี้ดีกว่าน่ะ.ตี้ก็ไปด้วย.”
ผมหันไปมองตี้ที่กำลังมองผมอยู่
“งั้นกลับกันเถอะ...เนี้ยะจะ 6 โมงล่ะ”ตี้บอก
“วินกลับยังไงอ่ะ..”เล็กถาม
“วินกลับกับกุ....”
..เล็กหันไปมองหน้าตี้...ตี้ก็จ้องหน้าเล็ก...แต่เป็นเพียง
สายตาธรรมดาที่จ้องมองกันอยู่เหมือนต่างคนต่างสงสัย
กันมากกว่า
......................
............
“พี่วินคาบบบ...กลับบ้าน..”
“เดินหาพี่วินซะเหนื่อยเลยน่ะนี่...”มันทำท่าหอบๆ
“อ่ะนั่นพ่อมาล่ะ....”ตี้แซวผม
“สวัสดีคับพี่เล็กพี่ตี้...”
ผมทำหน้าสงสัยมันรู้จักเล็กตั้งแต่เมื่อไร
“อ่ะดีคับ..บีม...”
“บีมรู้จักพี่วินด้วยเล่อครับ...”เล็กเอามือจับแขนน้องบีมเขย่าเบาๆ
“พี่วินเป็นพี่ผมเองล่ะ..”มันบอกพร้อมกับเอามือมากอดอก
“โหห..มีพี่น่ารักอย่างนี้ก็ไม่บอกพี่นะคับ...”
“ไม่ได้ๆ...พี่เล็กเล่นบาสมีคนก็ชอบกันเยอะแล้ว
ผมไม่ให้พี่วินชอบพี่หรอก..ผมกลัวว่าพี่วินจะอกหัก.”
“ก๊ากกกกกกกๆๆๆ......”ไอ้ตี้ขำกลิ้ง
ผมชกไหล่มันไปที..ไม่กล้าที่จะตบหัวมันเหมือนพี่ต้น
เพราะว่าสงสาร....
“อ้าวเห้ยย ไม่เข้าข้างพี่มั่งเร่อะ...”เล็กบอก
“เข้าข้างก็ได้แต่ต้องเลี้ยงติมผมทุกวัน.....
ผมชอบกินติมอ่ะ....555”มันหัวเราะร่วนอย่างถูกใจ
ไอ้เล็กก็ได้แต่อมยิ้ม
“ผมชอบกินเร่อะ ผมเห็นแก่กิน...”ผมว่ามัน
…แล้วผมอด หน้าสลด...คอตกไม่ได้ ตอนนี้ผมเชื่อพี่ต้นล่ะ
ว่าน้องบีมมันแก่แดดแก่ลมจริงๆ..ท่าทางผมก็คงเอามันไม่อยู่
เหมือนกัน.........
“กลับเถอะน้องบีม.....”ผมลากแขนมันแบบเซงๆ
แต่ไอ้ตี้กับไอ้เล็กขำมันกลิ้ง มันอ่ะสลดที่ไหน ยิ้มร่า
ผมดิอายแทนมันจริงๆ....พูดไม่ออกเลย
...........
......
“น้องบีม อย่าพูดจาอะไรที่เด็กไม่ควรพูดได้มั้ย...”
ผมว่ามันขณะที่นั่งรถกลับบ้านพร้อมด้วยตี้ที่ไปส่ง...
“บีมพูดว่าอะไรคาบ...”มันทำท่าใสซื่อใสผม
“ก็อย่างที่พูดกับพี่เล็กเมื่อกี้...”
“ก็จริงอ่ะ ..”มันว่าต่อ
“พี่เล็กเล่นบาสเก่งมากๆเคยพาโรงเรียนได้แชมป์มาแล้ว
แถมวันวาเลนไททุกปีนะพี่เล็กก็ฮอทไม่เบา..บีมยังให้ขนม
กับพี่เค้าในวันนั้นเลย..เห็นเพื่อนๆมันให้เลยให้มั่ง...ก็แบบ
ว่าบีมไม่รู้จะให้ใคร จะให้พี่ต้นก็ไม่ไหวเจอกันทุกวัน ...”
..ผมเลยแกล้งหลับไปเลย ตี้เห็นมันก็เลยยิ่งหัวเราะใหญ่
“พุดเก่งจริงๆเลยนะเรานี่..”ตี้บอกมัน
“อย่างนี้พี่ชอบ..คนพูดเก่งๆ..ท่าทางจะอนาคตไกลน่ะนี่...”
ไม่รู้ว่ามันตั้งใจชมหรือเปล่าเนี่ยะ
“แล้วพี่วินมีแฟนยังคับ..”
...ผมหันมองตี้ที่ขับรถอยู่....ตามด้วยคนที่ที่นั่ง
อยู่ข้างหลัง
“ไม่รู้อ่ะคับ..พี่วินไม่เคยเล่าให้ฟัง..” มันหน้าน่ารัก
“น้องบีม..พอแล้วคับ...ถ้าน้องบีมพูดไม่รู้เรื่อง
อย่างนี้พี่จะไม่กลับบ้านด้วยแล้วน่ะ....”
ผมพูดเสียงดุๆใส่มัน ขู่ไว้ก่อนเผื่อมันจะยอม
แพ้ผมมั่ง...แต่
“ฮิฮิๆๆๆๆๆ....”มันเอามือขยี้ตากระซิกๆๆๆ
อีกล่ะ แถมเบ้ปากว่าจะร้องล่ะ
“น้องบีมอย่ามาหลอกพี่เลยน่ะ..พี่ไม่หลงเล่เราหรอก...”
ผมว่ามันเสียงเข้ม
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ...”น้ำตามันแตกก็ว่าได้
“พี่วินใจร้าย พี่วินใจแคบ..บีมเกลียดพี่วินแล้ว...ฮือๆ”
...ตี้ตกใจรีบจอดรถข้างทาง....ผมเองก็ตกใจไม่น้อยใจ
ไม่เคยเห็นมันร้องจริงๆซักที....
...ผมรีบเปิดประตูข้างหลังไปจับมันมากอดไว้....
“พี่วินขอโทษนะคับ...”
“ก็บีมดื้อทำไม....”ผมเสียงอ่อนลง
“ฮืออๆๆๆๆ...”บีมไม่พุดอะไรต่อ
“ไม่ร้องนะครับน้องบีม..พรุ่งนี้พี่ตี้จะเลี้ยงไอติมเอามั้ย...”
“อาวววคาบ...”มันตอบทั้งๆที่ยังร้องอยู่ไม่หยุด
ตี้เลยเอามือขยี้หัวมัน...แล้วก็หัวเราะ
...พักนึงมันเลยหยุด...จนตี้มาส่งที่หน้าบ้านมัน....
พอลงปุ๊บมันก็วิ่งเข้าบ้านทันที...ไม่หันมาพูดกับผมเลย
“ท่าทางจะโกรธน่ะ..”ตี้บอก
“กุก็ว่าว่ะ..ตี้..”ผมทำหน้าเซงๆ
..วันนี้ตี้มากินข้าวที่บ้านผมด้วย เพราะว่าเมื่อวาน
แม่บอกว่าอยากให้ชวนตี้มา เพราะว่าเห็นมันมาส่งผม
ที่บ้านเลยอยากรู้จักไว้ ตี้มันก็ทำท่าดีใจที่ผมบอกมัน
อย่างนั้น..แม่ก็มองผมและตี้สลับกันไปมา ไม่รู้ว่าแม่คิด
อะไรอยู่ ส่วนผมเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรเลย กลัวแต่ว่าแม่
จะคิดมากอ่ะดิ...ส่วนพ่อย้ายมาที่นี่คิดว่าจะได้เจอพ่อทุกวัน
แต่ที่ไหนได้ ก็ไม่ต่างจากเดิมมากนัก แต่แม่ก็บอกว่า
พ่อจะได้อยู่บ้านมากกว่าเมื่อก่อนอีก.....
..............
....
“นี่รูปเพื่อนที่โรงเรียนเก่าเล่อวิน...”มันนั่งดูอัลบั้ม
รูปของผมที่ถ่ายกับเพื่อนๆโรงเรียนเดิม
“ใครว่ะนี่วิน...”มันถามถึงคนที่อยู่ใกล้ผมและก็กอด
คอผมด้วย....
“เพื่อนที่โรงเรียนเก่าอ่ะ..”
“กุรู้แร่ะ...แต่กุอยากถามว่ามันเป็นใคร...”
“คนนี้มันชื่อเก่ง คนนี้ชื่อ โอ และไอ้โต ไอ้วี “แล้วก็
อีกมากมายหลายคนที่ผมบอกมัน
“ไอ้นี่หน้าตาดีกว่าเพื่อนเลยน่ะ มันหล่อว่ะ..”มันชี้ไปที่รูปไอ้เก่ง.....
แต่ผมกลับทำไม่ได้ยิน.......
“เฮ้ยย วินกุถามจริงๆเถอะว่ะ เมิงมีแฟนยังว่ะ..”มันทำหน้า
จริงจัง
“......................”ผมไม่ตอบแต่ยิ้มแทน
“วินกุถามดีๆนะโว้ย...”
“ถ้ากุไม่ตอบเมิงจะทำมัยกุ..”ผมแกล้งมันให้โมโหเล่นๆ
“เฮ้ย..ไรว่ะแค่นี้ก็บอกไม่ได้...”
“ถ้าเมิงไม่บอกกุ เมิงต้องเจออย่างนี้..”
“จี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..”มันไม่พูดเปล่า
เอามือทั้ง2ข้างมันมาจี้เอวผมรั่วๆถี่ๆได้ใจ เล่นเอาผมขำไม่หยุด
พยายามจะดิ้นหนีก็หนีไม่พ้นอีก มันก็ไวไม่ใช่เล่น....
จี้ไปจี้มาท่าไหนไม่รู้ผมมาอยู่ในอ้อมกอดมันล่ะ
ส่วนผมไม่มีแรงล่ะเพราะว่าทั้งหัวเราะทั้งดิ้นหนีที่มันทำ
เมื่อกี้อย่างสุดแรงเกิดเลยต้อง...หอบเฮ่กๆเลยอ่ะผม
แต่มันกลับกอดผมแน่นขึ้น....จนผมรู้สึกถึงความผิดปกติได้......
“ปล่อยกุไอ้ตี้...”ผมพยายามแกะมือมันออก
“ปล่อยก็โง่ดิ..”มันเอาหน้ามาซุกที่ซอกคอผม
“เมิงหมายความว่าไง”
“วินดูไม่ออกเล่อว่าตี้คิดยังไงกับวิน...”
“กุไม่รู้...กุไม่คิด..”
.......
“บีมมาแล้ววววววว...”เสียงประตูเปิดพร้อมกับ
น้องบีมวิ่งกระโดดลงเตียงตามเคย แต่ไม่รู้มันเห็น
หรือเปล่าว่าใกล้ประตูมีเหตุการณ์อะไร อาจจะโชคดี
ของผมที่ประตูบังตอนมันผลักเข้ามา อีกอย่างมันมาพร้อมกับ
เสียงตลอด ไอ้ตี้ปล่อยผมทันที....
“กุขอโทษ..”มันบอก
“กุไม่ถือ..”พูดจบผมก็ยิ้มให้มัน
..ดูท่ามันจะใจชื้นขึ้น....
“ทำไรกันอยู่..”บีมถามเล่นเอาผมใจแป้วเลย
“ก็ทำอย่างนี้ไง..”ผมบอกมันแล้วเอามือจี้เอว
อย่างที่ไอ้ตี้ทำกับผม เด็กเส้นตื้นอย่างมันเจออย่างนี้เข้าไป
มันก็ไปบอกไม่ถูกเลยชักดิ้นชักงอขำน้ำหูน้ำตาไหลเลยล่ะ....
“นึกว่าจะโกรธพี่ไม่มาซะล่ะ...”
“โห ไม่โกรธหรอกบีมอ่ะลูกผู้ชายอยู่แล้ว..”
“มันเกี่ยวกับลูกผู้ชายตรงไหนหว่า..”ผมสงสัย
มันก็ขำอย่างเดียว...ซักพักตี้ก็ขอตัวกลับ
.............
......
“วินกินข้าวก่อนไปเรียนนะลูก...”
“คับแม่..”
มาอยู่ที่นี่ผมต้องรีบตื่นเร็วกว่าเมื่อก่อนอีก หลังจากนี้ก็ต้องไป
หาน้องบีมเพื่อไปรับมันไปโรงเรียนด้วยกันอีก
“ได้ข่าวของเก่งบ้างหรือเปล่าลูก..”
อยู่ๆแม่ก็ถามผมขึ้นมาระหว่างที่ผมนั่งกินข้าวต้มเช้านี้
ผมถามแม่อย่างสงสัย....
“ทำไมอยู่ๆแม่ก็ถามถึงเก่งล่ะคับ..”
“คือแม่ไม่เคยเห็นลูกพูดถึงเก่งเลยตั้งแต่มาอยู่ที่นี่...”
“ไม่คับแม่...ผมไม่ขอรับรู้ดีกว่า..”
“แล้วกับเพื่อนคนอื่นล่ะ...”
“ก็ไม่เหมือนกันคับแม่...ตอนนี้ผมขอก่อนหากผมติดต่อ
เพื่อนๆไปก็คงหนีไม่พ้นที่จะต้องรับรู้เรื่องของเก่ง....”
“ลูกถึงได้ขอแม่เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์..”
“คับแม่..”
“แม่มีอะไรจะบอกผมหรือเปล่าคับ..”
“เปล่าหรอกจ๊ะ..ไม่มีอะไร..”แม่ยิ้มๆ
“ศุกร์นี้ พ่อจะกลับบ้านแล้วน่ะ ตอนเย็นกลับบ้านตรงเวลาด้วย
เพราะว่าพ่อจะพาไปทานข้าวข้างนอก....”
“จริงเร่อะคับแม่...”
“อ่ะก็เราโทรไปอ้อนพ่อให้กลับบ้านเองไม่ใช่เร่อะ..”
“คับแม่ ก็ผมคิดถึงพ่อนี่นา...คิดดูซิตั้งแต่เราย้ายมาอยู่ที่นี่
เราก็ไม่ได้เจอพ่อทุกวันอย่างที่อยากเจอเลยอ่ะคับ....”
“พ่อทำงานเพื่อพวกเรานะลูก และพ่อก็ทำงานหนักด้วย..”
“ตอนที่แม่แต่งงานกับพ่อใหม่ๆครอบครัวเรายังไม่สุขสบาย
เท่านี้หรอก แต่เพราะว่าพ่อนี่แหละ เราถึงมีทุกวันนี้ได้ .”
“แม่ถึงอยากจะบอกวินไงลูก ว่าถ้าพ่อให้ทำอะไร....
วินอย่าขัดใจพ่อน่ะลูก...รู้มั้ย”คับแม่
“คับแม่...”
“งั้นผมไปเรียนแล้วนะคับแม่....”
“จ้า...”แม่เดินออกมาส่งที่หน้าบ้าน
“แม่คับเมื่อไรจะให้ผมขี่มอไซไปเรียนล่ะคับ....”
“ไปขอพ่อดูซิ...”แม่บอก
“ไม่เอาอ่ะ...ถ้าพ่อบอกว่าไม่ก็คือไม่..”
“แม่ว่านั่งรถเมล์ไปดีแล้วลูกที่นี่รถเยอะมากๆ...
เอาไว้ให้ลูกชินกว่านี้หน่อยแม่จะขอให้น่ะ..”
ผมยิ้มให้แม่แล้วก็วิ่งไปที่บ้านอาวัฒน์ เห็นตัวแสบ
มายืนโบกมือให้ล่ะ
....................
........
<<<<<<<ขอให้มีคนอ่านเยอะๆน่ะ>>>>>>
-
****************************
ตอนหน้าพระเอกของผมจะมาล่ะ
**เก่งจะกลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบ
แต่จะมายังไง ค่อยว่ากันกัน..คริคริคริคร**
...ขอบคุณที่มาอ่านกันน่ะ....
ลงเยอะๆจะได้อ่านสนุกๆไปเลย...
*****************************
-
****************************
ตอนหน้าพระเอกของผมจะมาล่ะ
**เก่งจะกลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบ
แต่จะมายังไง ค่อยว่ากันกัน..คริคริคริคร**
...ขอบคุณที่มาอ่านกันน่ะ....
ลงเยอะๆจะได้อ่านสนุกๆไปเลย...
*****************************
โหยจริงดิ!!!~ มาต่อเร็วๆนะ ปลื้มใจมากมาย นึกว่าจะไม่โผล่มาซะและTT รักคนเขียนมากมาย
แต่คนเขียนรักคนอ่านมั่งป่าว ถ้ารักงั้นก็ต้องรีบมาต่อไวๆนะ :กอด1:
ปล.อยากให้เก่งกะตี้เจอกันไว จะได้มีฉากหึงๆน่ารักๆให้อ่าน(เลวจังเลยกุTT) 555
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
ตี้นี่รุกเร็วจังแฮะ เก่งเอ้ยยยยยยทำไงล่ะทีนี้
ตอนหน้าจะมาแล้วก้อมาตามคนของเทอน้า สู้ๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปน่ะข๊ะ
-
ตี้มาแล้วววรูปหล่อพ่อรวย 555+
แล้วเพื่อนที่โรงเรียนเก่ารู้รึยังล่ะเนี่ยย
สงสารโอมากๆเลยยย
เก่งชักช้าอ่ะนายอ่ะ ระวังเหอะๆ ความรักแพ้ระยะทางรึป่าวเนี่ย 55+
-
เก่งจะเปลี่ยนไปไหม :m15:
-
ม่ของวิน ต้องรู้อะไรแน่เลย
อยากรู้ๆ :serius2:
-
*****************************
ตอนที่ 11...Baby Come Back…
………………
*****************************
...........................
............
<<<<<อาทิตย์ที่ 3 ของการเปิดเทอม>>>>>
จากวันเป็นอาทิตย์ จนผ่านไป 2 วีคแล้วที่ผมได้เข้ามาเรียนที่นี่
ผมรู้สึกเริ่มรักมีความผูกพันธ์กับที่ใหม่ ความทันสมัย ความยิ่งใหญ่
ของที่นี่ก็ช่วยทำให้หัวใจดวงน้อยๆของผมดูมีชีวิตชีวาขึ้นไม่ยาก
นี่แหละน่ะที่เค้า การปรับตัวหรือเปล่า ไม่รู้ซิ
......ตี้....เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดเพราะมันแสดงตัวอย่างออกหน้า
ว่ามันชอบ หัวใจผมก็สั่นคลอนบ้าง ก็เพราะมันเองก็มีสิ่งที่ผมชอบเช่นกัน
....เล็ก...เป็นนักกิจกรรมตัวยง ที่มีงานให้ทำตลอดแต่การเรียนก็ถือว่าดีมากทีเดียว
แม้จะดูนิ่งๆ เอาแต่ยิ้มมากกว่าแต่ก็ทำให้ชีวิตมันเองไม่ค่อยว่าง อย่างที่น้องบีมบอก
ว่ามันเป็นขวัญใจของสาวๆที่นี่เช่นกัน
.................
..........
.....
..ฟ้าที่ดูครึ้มเหมือนฝนจะมากับลมพัดเย็นๆทำให้ผม
รู้สึกขนลุกทีเดียว ผมเอามือลูบแขนตัวเองไปมาก่อนจะมองดูฟ้าอีกครั้ง....
“วันนี้เหมือนฝนจาตกเลยอ่ะคับพี่วิน..”
น้องบีมส่งเสียงเบาๆ
“พี่ก็ว่าอย่างนั้น คงต้องรีบแล้วล่ะเผื่อฝนมันจะตกก่อนเราถึงโรงเรียนกัน”
“คับ”น้องบีมตอบสั้นๆก่อนจะทำท่าเหมือนจะวิ่งนำ
ผมรีบสาวเท้าเดินตามเพื่อไปรอขึ้นรถเมล์กับมัน
อากาศ มันอบอ้าวตั้งแต่เมื่อคืนล่ะแต่ไม่ตก....สงสัยกำลังรอโอกาศอยู่
...พอลงจากรถเมล์ได้ก็เห็นเล็กยืนรออยู่....มันโบกมือให้แล้วเดินมาหา
ขณะที่ฝนก็เริ่มปรอยลงมาเบาๆ....
“นึกว่าจะมาไม่ได้ กำลังจะโทรหาอยู่ มาไม่ได้จะเอารถ
ไปรับ..”มันพูดอย่างหวังดี
..ผมมองหน้า มันก็ยิ้ม ดูๆจะเป็นคนขี้อายอยู่ในตัว
เวลามันพูดอะไรนี่จะยิ้มก่อนไว้ตลอด ต่างกับไอ้ตี้ ที่โผงผาง
นิสัยไม่ต่างจากไอ้เก่งเลย
++แล้วทำไมไม่เอารถไปรับอ่ะคับ..++
++น้องบีมมมมมม.....++ผมหันมาดุ
++คาบ...บีมผิดอีกแล้ว..++มันตีหน้าเศร้าได้อย่างน่ารัก
ใครจะโกรธมันได้ล่ะ.....
++วันนี้เอาร่มมาหรือเปล่า..++เล็กถาม
++เปล่าคิดไม่ทันด้วยซ้ำ...++
++ถ้าจะใช้บอกเล็กน่ะ มีอยู่ที่รถ...++
...อะไรกันนี่พวกนี้ทำไมมันเป็นคนมีกะตังกันจังว่ะ แต่ล่ะคน
มีรถขับกันตั้งแต่ยังเรียนเลยเร่อะ ผมนึกในใจ......
……………
……….
“วินไปส่งน้องบีมที่ห้องก่อนน่ะ”ผมอยากเดินไปส่งมันที่ห้องบ้าง
“ไปกันเถอะ ฝนเริ่มลงหนักล่ะ”น้องบีมเตือน
“เจอกันที่ห้องน่ะเล็ก”ผมโบกมือให้ก่อนจะเดินตามน้องบีมไปที่ตึก
ที่มันเรียนอยู่อีกด้านของตึกที่ผมเรียน
“เออว่ะ”พูดจบมันเองก็วิ่งไปคนล่ะทาง
....ผมเอามือปัดเม็ดฝนตามเสื้อน้องบีมออกเมื่อถึงหน้าห้องมัน
“ขอบคุณคับ”น้องบีมยิ้ม
“พี่วินน่ารักจัง มิน่าล่ะพี่เล็กถึงตามซะล่ะ”
“คนเราเป็นเพื่อนกันก็ต้องช่วยเหลือเผื่อแผ่กัน”
“ผมก็รู้จักพี่เล็กน่ะ”มันอวดผม
“แล้วจะทำไมพี่เค้าล่ะ”
“ถ้าพี่วินอยากรู้จักพี่เล็ก บีมจะบอก”มันยิ้มตาหยี
“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของพี่หรอกน่า ตั้งใจเรียนดีกว่า
จะได้ไม่ต้องถามการบ้านกับพี่บ่อยๆ”ผมดุเล่น
“บีมไม่กลัวพี่วินดุหรอก”
“ทำไม”ผมว่ามัน
“ก็บีมรู้ ว่าพี่วินรักบีมง่ะ”มันตอบเข้าข้างตัวเองก่อนจะวิ่งเข้าห้อง
ไปหาเพื่อนแล้วทำหน้าทะเล้นใส่ผม
“เจอกันตอนเที่ยงนะคาบบบบบ”มันหัวเราะ
…………..
……….
……….
อีกไม่นานเสียงออดคงดังได้เวลาเข้าแถวแล้วแต่ฝนกลับตกพร่ำ
อย่างไม่ลืมหูลืมตาลงมา........
...ผมมองไปข้างๆก็เห็นตี้ยิ้มให้ ส่วนเล็กไม่รู้ว่ามันไปไหนของมัน
หลังจากที่มายืนรอรับกับน้องบีมที่หน้าทางเข้า....
แต่อย่างว่าคนอย่างเล็กคงมีงานต้องทำมากกว่าคนอื่นแน่
วันก่อนผมยังเห็นมันหอบเอกสารมากมาย ท่าทางคงจะเป็น
ขวัญใจของที่นี่แน่ๆ.......
....เวลาฝนตกอากาศเย็นอย่างนี้ ทำให้ผมอดคิดถึงไอ้เก่งไม่ได้
มันรู้ว่าผมขี้หนาว มันจะกอดหรือเอาเสื้อให้ผมใส่แล้วแต่โอกาส
...ตอนนี้มันจะเป็นอย่างไรบ้างน่ะ หรือมันกับฝนคงจะลงเอยกัน
ด้วยดีแล้วก็ได้ นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ต้องการรับรู้ข่าวคราวของมัน
เพียงเพราะต้องการตัดมันออกจากชีวิตผมให้ได้
...ยังดีที่ผมย้ายมาที่นี่ หากว่ายังคงอยู่ใกล้เหมือนเมื่อก่อนผมเอง
ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเลย นี่แหละม้างความรัก ยิ่งรักก็ยิ่งทุกข์
ทรมานไม่จบสิ้น
………..
…......
“วิน เมื่อคืนกูไปดื่มมา”ตี้ยักคิ้วให้ผมอย่างกะมันภูมิใจที่ได้เป็นขี้เหล้า
“เจริญล่ะเมิง”ผมว่า
“ก็กูเบื่อนี่หว่า”
“เบื่อก็หาอะไรที่มีสาระทำมากกว่านั้นก็ได้”ผมสอนมัน
“งั้นกูไปค้างบ้านเมิง”
“มันเกี่ยวกันตรงไหน”
“ที่บ้านเมิงมีแม่ มีน้องบีม มีเมิง แต่ที่บ้านกูมีกูคนเดียวนี่หว่า”
“พ่อกับแม่ล่ะ”
“ไปหาเงินให้กูใช้”
“ตอบดีๆอย่ากวน”ผมดุ
“พ่อกับแม่กู งานเค้าเยอะไม่มีเวลามาสนใจกูหรอก”มันพูดเหมือนน้อยใจ
มากกว่า
“กูอยากมีใครซักคนเข้าใจกูว่ะ”
“เมิงนี่ก็แปลกพ่อกับแม่ทำงานเหนื่อยลำบากตรากตรำเพื่อเอาเงิน
มาให้เมิงใช้ก็ยังว่าท่านอีก”
“ก็กูเครียดนี่หว่า”
“เครียดอะไร หน้าอย่างเมิงนี่น่ะเครียด”ก็ดูๆมันเองก็มีความสุข
กับชีวิตดีนี่.....
“เลิกว่ากูได้แล้ว”มันพูดตัดบททิ้ง
............................
.................
ฝนทำท่าจะแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผมต้องเอามือมากอดอกตัวเองไว้
เผื่อจะคลายความสั่นเทาลงไปได้บ้าง
++หนาวเร่อะวิน...++ตี้ขยับมานั่งติดกับผมแล้วเอามือกอดคอตัวแนบชิด
ผมไว้ไออุ่นจากตัวมันไหลตรงสู่ร่างกายผมทันที
++อืมหนาวว่ะ กูเป็นคนขี้หนาว...++ผมบอกมัน
พร้อมกับเอามือมาเป่ามันจะช่วยให้อุ่นขึ้น
++ท่าทางจะตกทั้งวันแน่วันนี้...++ผมบ่น
++ไปกะกู...วิน..++ตี้ลุกขึ้นดึงมือ
มันคว้ามือผมได้มันก็ลากผมออกจากห้อง....
“ไปไหนตี้..”
“เถอะน่าเดี๋ยวเมิงจะหายหนาว..”ผมเดินตามมันไปอย่างว่าง่าย
..มันพาผมเดินมาถึงห้องน้ำแล้วดึงผมเข้าไปด้วย....
…………………
++อะไรของเมิงว่ะไอ้ตี้ เมิงพากูเข้าห้องน้ำกับเมิงทามมาย..++
ผมโวยวายใส่ หรือว่าผมความรู้สึกช้าเอง ปล่อยให้มันลาก
เข้ามาถึงในนี้ได้ไง....
...มันพลักผมเข้ามุมด้านใน ตามด้วยล็อกกลอนประตู
“พูดมากน่า กูจะช่วยให้เมิงหายหนาวไวๆไง”
...มันยิ้มพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อมันออก ทีล่ะเม็ดๆ
....สายตาหื่นบอกได้อย่างชัดเจน จนผมต้องถอยหลังติดกำแพง
++เหรี้ยแร่ะ.++ตายแน่กุ คราวนี้ผมคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร..
++ไอ้เหรี้ยตี้ เมิงจะทำอะไร...++ผมพยายามพลักมันออก
จากหน้าประตูที่มันยืนขวางไว้..แต่ไม่ได้ผล
………………
**ไอ้ตี้ถ้าเมิงจะทำอะไรกู ขอร้องว่ะอย่าทำที่นี่เลย ขอกู
มองหาที่ดีๆกว่านี้ซักหน่อยเถอะว่ะ**ผมคิดในใจ คริคริ
.......................
“เมิงอย่าโวยวายได้มั้ย .เงียบๆน่าเดี๋ยวดีเอง...น้องเอ้ยยย”
“เดี๋ยวเมิงจะชอบและขอบใจกูไม่รู้ลืม”
แถมยิ้มเจ้าเล่ห์กับการเอาลิ้นเลียริมฝีปากไปมาอีกต่างหาก
“ไอ้สาดดดด”ผมด่ามันออกไป เพราะสมองบอกแล้วว่า
การกระทำอย่างนี้มันจงใจจะทำอะไร
มันเอามือขวากดอกผมไว้แนบชิดกับผนังห้องน้ำอีกครั้ง
“ใจเย็นน่าไอ้ห่า เมิงไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บหรอกน่า กูรับรอง”มันพูดต่อ
เสียงที่ฟังดูหื่นๆของมัน ทำเอาผมใจแป้วววเหลือเท่าหัวแม่โป้งทันที
พูดไปมันก็ถอดเสื้อแขนสั้นข้างในที่มันใส่อีกตัวออก
หน้าตามันหยี่ยวนกวนบาทาอย่างได้อารมณ์จริงๆ
พอมันถอดเสื้อทั้งนอกและในหมดก็เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียนของมัน
มีขนใต้สะดือหน่อยๆ ไหลลงหายไปในกางเกง หัวนมแมร่งก็สีชาเขียว
โอ้ยยเล่นเอาผมใจสั่น เลือดกำเดากูจะพุ่ง ใจเต้นโครมคราม
ยิ่งกว่าโดนจับไปประหารซะอีก...นี่เมิงจะยั่วกุใช่มั้ยนี่ไอ้ตี้
ผมคิดในใจ ตอนนี้ผมยืนตะลึงแทนแล้ว
“ไม่เคยเห็นเร่อะไงจ้องของกูอยู่ได้ สงสัยจะชอบ เดี๋ยวกูจัดให้..”
มันทักขึ้นมา ทำให้ผมเสียเส้นไปเลยได้แต่หน้า เหว่อ
มันขยับมาหาผมช้าๆ สายตามันบอกว่าผมไม่รอดแน่
ก่อนมันก็พูดขึ้นว่า...........
……..
…….
“อ่ะใส่ซะ ใส่เสื้ออีกตัวมันจะได้หนาวน้อยลง..”
มันยื่นเสื้อที่มันใส่แล้วมาให้ผม...
“เมิงคิดว่ากุจะทำไรเมิงไอ้วิน..”มันมองผมด้วยสายตา
ตลกๆจนผมบอกไม่ถูก
“เมิงนี่คิดลึกจิงๆเลยว่ะ..”มันยิ้มแบบกำชัยชนะอยู่ในมือ
ที่เห็นผมเป็นบ้าเป็นหลังเมื่อกี้
...เมื่อมันเห็นผมลังเลที่จะรับมาใส่....
“กูเพิ่งใส่ไม่ถึงชั่วโมงเลยน่ะโว้ย รับรองสะอาด ที่บ้านกู
ซักอย่างดี เห็นม่ะกลิ่นน้ำยาปรับผ้ายังอยู่เลย แถมกุฉีดสเปรย์
ไปหน่อยนึงด้วย หอมม่ะ..”มันยิ้มเจ้าเล่ใส่ผม
…….
………………
………..
...เออก็จริงของมันหอมอย่างนี้ไม่รู้มีกลิ่นตัวมันด้วยหรือเปล่า
ผมก็โรคจิตตาม ดมๆเสื้อมันฟุตฟิตๆ อย่างแหยงๆ..แต่(แอบชอบ)
...ว๊ากก.......ตกลงล่ะกุเป็น(โรคจิต)ม่ะนี่
โอ้ยยยไอ้วินชักจะไหวหวั่น สั่น องค์จะลงแล้วนี่...ผมคิด..
++เร็วๆเดี๋ยวเข้าห้องเรียนสายอีก..ฝนแมร่งคงตกทั้งวัน..++
มันเร่งผมใส่เสื้อไวๆ
..ผมเลยรีบเปลี่ยน มีเพียงเสื้อกล้ามสีขาวบางๆติดตัว
ได้เสื้อมันอีกทีคงอุ่นน่าดูล่ะ....
ผมเปลี่ยนเสร็จ...ไอ้ตี้มันก็ฉวยโอกาสรวบผมไปกอดทันที
“วินเอ้ยยย....เมิงนี่น่ะ น่าจริงจริง..”มันออกอาการหื่นอีกแล้ว
ผมก็ชกมันที่ท้องไม่เบาไม่แรงไป 1 ที แล้ววิ่งออกจากน้องน้ำ
++แมร่งเอ้ย ไอ้เหรี้ยวิน เล่นกุซะแล้ว..++มันด่าผมตามหลัง
แต่ผมไม่สนวิ่งอย่างเดียวจนมาถึงห้องเรียน...อดขำมันไม่ได้
.................
......
เมื่อทุกคนมาพร้อมกันแล้ว...ครูก็เข้ามาในห้อง
ไอ้ตี้มันยังทำหน้าแค้นๆผม...ผมก็เลยได้แต่ขำๆมัน มอง
ไปรอบห้องก็เห็นเล็กมองมาอยู่ ผมเลยหุบยิ้มพักนึงก่อน
ที่จะยิ้มให้มันอีกที แต่สีหน้ามันไม่ตอบรับผม....
.................
.....
++นักเรียนทุกคนฟังครูน่ะค่ะ...++
++วันนี้เราจะมีเพื่อนหลงมาเพิ่ม 1 คน..น่ะค่ะ..++ครูพูดติดตลก
++แต่วันตอนนี้...อาจติดฝน...เลยยังมาไม่ได้เดี๋ยวรอเพื่อนก่อนน่ะ..++
ครูยกนาฬิกามาดูแล้วมองไปด้านนอกที่ประตู
++เพื่อนหญิงหรือชายครับครู..++ไม่รู้ใครถาม
++ผู้ชายค่ะ...++ครูตอบ
++กรี๊ดดดดดดดดดดด...++เสียงลิงข่างบ่างชะนีร้อง
อย่างโหยหวน ชวนให้รู้ว่าอยากได้สามียิ่งนัก
++โธ่เอ้ย....นึกว่าเป็นหญิง..++เสียงนักเรียนชายบ่นอื้ออึง
++หล่อมั้ยคร่ะครูขา...++เสียงนักเรียนหญิงผู้กล้า ถามอย่างระริกระรี้
++หล่อมั้งดูจากรูปแล้ว..++
++อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย...++เสียง ไอ้ชายแต่ไม่แน่ว่าใจสาว
หรือเปล่าร้องขึ้นจนกลบเสียง ชะนีบ่าง ค่าง ทั้งหลายเงียบสนิท
++หนุ๋ จอง ค่ะ เอ้ยยยคับ...++ไอ้นี่เล่นมุขทีเอาฮากันทั้งซอย
เลยน่ะเมิง...ผมก็ยังอดขำกับท่าทางที่มันทำไม่ได้
++หายหนาวม่ะ..++ไอ้ตี้เอาไหล่มันมาชิดไหล่ผม
++ดีขึ้นล่ะ....ขอบใจ...++
++เลี้ยงไอติมกุดั้ว...++ตี้บอก
++ทำไมต้องเป็นไอติมว่ะ.++
++ยังไงตัวแสบมันก็ต้องไปด้วยอยู่แล้ว..++มันหัวเราะ
อย่างรู้ทัน...ว่ายังไงน้องบีมต้องไปด้วย...
......ก็ตอนนี้หน้าที่ผมอีกอย่างก็คือดูแลน้องบีมไปในตัว......
++งั้นกุเลี้ยงเมิง เมิงเลี้ยงน้องบีม..โอม่ะ...++ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์
++โหเมิงน่ะ ฉลาดไม่เลิกว่ะ...แต่ไงก็ได้อยู่แระสำหรับเมิง..++
มันมากระซิบที่หูผม...
++ว่าแต่เสื้อกุหอมม่ะ...++มันถามไม่หยุด
“ทีหลังเมิงให้สะอาดกว่านี้นะโว้ยยย”ผมตอบอายกลบความเป็นจริง
...ผมตอบไม่ถูกเลยอ่ะ มันถามอย่างนี้อายหน้าแดงเลย.....
จนต้องก้มหลบหน้ามัน
ใครจะกล้าบอกล่ะว่าผมชอบกลิ่นเสื้อมัน กับสเปรย์ที่มันใช้
แค่นี้ผมก็รู้สึกแย่ล่ะ ไอ้ตี้เอ้ยย....
......................................
......................
..............................................
...................
“สวัสดีคับคุณครู”
“ครูคับ...ผมเป็นเด็กนักเรียนที่ย้ายมาใหม่คับ...”
เสียงแว่วออกมาจากด้านนอก
“อ่ะ.ทำไมเธอมาชุดนี้และสภาพอย่างนี้ล่ะ..”
ครูเดินไปที่หน้าประตู
“คือฝนมันตกหนัก ผมเลยจะขอเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนที่นี่คับ”
“ผมเพิ่งย้ายมาอะไรๆเลยยังไม่พร้อม ร่มก็ไม่มีเลยรอให้ฝน
ซาก่อนค่อยมาครับ..”
“อ่ะ งั้นเธอก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำของครูก็ได้ครูอนุญาต..”
เพื่อนๆหญิงและฉิงทั้งหลายเดินไปออที่หน้าประตู
“ไรกันว่ะ พวกนี้แค่ได้ยินบอกว่าหล่อก็ไปออกันเลยน่ะ...”
“ทีอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ไม่เห็นมีชมกันซักนิด”
นักเรียนชายคนหนึ่งแซวขึ้น
“หล่อดีอ่า....”สาวน้อยอีกคนทำท่าปลื้ม
“โดนน อ่ะ หล่อมากกกก...”พวกเธอเริ่มพร่ำอีกแล้ว
“กลับไปนั่งที่ได้แล้วทุกคน.”ครูตะวาดพวกหล่อนทั้งหลาย
“สงสัยรัศมีกุจะโดนกลบว่ะ.ไอ้วิน.”ไอ้ตี้บอกแล้วก็หัวเราะ
..ผมก็อดหัวเราะตามมันไม่ได้.......
………………………..
..................................
...
*******************************
:z3: :z3: :z2: :z2:
-
*****************************
มาลงให้แต่เช้าเลยเพราะวันนี้เป็นวันหยุดผมเอง..55
เดี๋ยวจะลงอีกเรื่องด้วย...
...........................................
เรื่องอื่นมีแต่เค้าร้องขอให้ลงไวๆ
แต่เรื่องผมนี้อัพเดทใหม่ว่า มาอ่านทีเถอะ..คริคริคริ
ยืมประโยคคล้ายเฮียเก่งมาใช้ มันตลกดี
...................................................
เส็จปุ๊บลงปั๊บตามเคย
***************************** :เฮ้อ:
-
ตายแน่ 4P อิอิอิ :jul3:
-
********************************
ตอนที่ 11 ..Baby Come Back (ต่อ)
...............................
*******************************
………………….
..........................
“ครูคับ เรียบร้อยแล้วคับ”
“พร้อมแล้วซิน่ะเธอ..”เสียงครูถามนักเรียนใหม่
++ครับผม.++เสียงดังๆฟังชัดมากวิ่งเข้ารูหูทำให้ผมหน้าซีด
ปากสั่น แม้แต่ตัวผมก็สั่นตาม ใจเต้นรั่วจนหายใจขัดๆ
ผมจ้องไปที่หน้าประตูเหมือนกับเพื่อนนักเรียนคนอื่นที่กำลัง
จะรอเจอหน้าเพื่อนใหม่
..แต่มันไม่ใช่ผม เพราะผมมองมันเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย
ตั้งแต่เด็กจนโต เสียงที่ผมได้ยินเมื่อไรก็ทำให้ผมมีความสุข
หรือไม่ก็ทุกข์และเจ็บปวดไม่เคยลืม
++งั้นเชิญมาแนะนำตัวได้เลยค่ะ...++ครูบอก
ผมมองไปที่ร่างที่กำลังก้าวมาในห้องเรียนอย่างตกตะลึง
มันเป็นคนที่ผมอยากวิ่งหนีและอยากวิ่งหาในเวลาเดี๋ยวกัน
สายตามันมองกวาดไปทั่วทั้งห้องเหมือนกำลังหาใครจน
มันหยุดสายตามันลงที่ผม แต่ก็ไม่ได้มีแม้รอยยิ้มให้
ผมไม่กล้ามองร่างนั้นอีก ก่อนจะก้มลงมองที่โต๊ะ...มันช๊อกๆๆ
ความรู้สึกผมมาก ผมฝันไปหรือเปล่า น้ำตาผมไหลออกมา
โดยอัตโนมัติ จนผมต้องรีบล้วงหาผ้าเช็ดหน้ามาซับมัน
เสียงสาวๆดังเจี้ยววววววอื้อไปหมด...
++สวัสดีครับเพื่อนทุกคน ผมเพิ่งย้ายมาเรียน
++ผมชื่อ ชาญนวุฒิ............ชื่อเล่นชื่อเก่ง.......++
.....เสียงแว่วๆดังเข้ามาตอกย้ำจิตใจผมอีกที....
...ผมก้มลงใต้โต๊ะทำเป็นเก็บของเพื่อไม่ให้ใครสงสัย
เพราะว่าตอนนี้จุดสนใจกำลังอยู่ที่มัน น้ำตาผมไม่ยอมหยุดไหล
ไอ้ตี้เองก็คงมัวแต่ดูมันรายงานตัวอย่างที่พวกผมเคยทำ ลงท้ายด้วย
ท่าเต้นมหาสนุก
++อ่ะ กิจกรรมสุดท้ายใครจะมาสอนเพื่อนเต้นค่ะ++
++หนูค่ะ++
++หนูค่า++
++หนูด้วยค่ะ++
เสียงสาวๆลุกขึ้นออกมาอาสานำมันเต้น อย่างพร้อมเพรียง
++งั้นออกมากันทั้ง 3 คนเลยเธอ..++
++ค่ะ...++เสียงที่ตอบรับอย่างดีใจก่อนจะเดินออกมาข้างหน้า
++ครูครับบบบบ..++เสียงไอ้เก่งร้องออกมาบอก
++ผมขอให้เพื่อน...++ผมได้ยินมันพูดเพียงแค่นั้น
++ว่าไงล่ะเธอ...++
++คือ ผม ไม่มีอะไรครับ..++มันหยุดแค่นั้น
++งั้นสาวๆก็ เริ่มได้เลยน่ะจ๊ะ.++ครูหัวเราะออกมาก่อน
เสียงเพื่อนๆร้องเพลง ตอบมือตามจังหวะเป็นการเทสดูก่อน
ก็ดีรับเสียงเฮฮาดังลั่นอย่างกะเล่นคอนเสริตเล็กๆ
++อ่ะนี่ ของจริง..++ครูยกเทปออกมาจากข้างๆโต๊ะ
++โหหหครูวันนั้นไม่เห็นมีเลย..++เสียงไอ้ตี้แซว
++วันนั้นอุปกรณ์ไม่พร้อม เลยได้แค่นั้น..++
++ใครจะออกมาเต้นกับเพื่อนก็ได้น่ะ ครูให้เวลา 15 นาที..++
ครูบอกอย่างใจดีและเป็นใจ
...ก็มีคนออกไปจริงๆ ดูนักเรียนที่นี่มีแต่คนกล้าแสดงทั้งนั้น....
...เสียงเพลงที่เปิดดังได้จังหวะ ก็ทำให้ดูสนุกสนานแม้ผม
จะไม่ได้มองภาพเหล่านั้นแต่ก็อาศัยฟังเอา
เสียงหัวเราะ ที่กำลังขบขัน ขำกันอย่างสนุกสนานคงไม่มีใครสนใจผม
ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหนแน่
................
++เพื่อนเอ้ยยย..ความหล่อเมิงหายไปหมดแล้ว..++ใครคนนึง
ตะโกนแซวมัน
++เมิงหาไรวิน..++ไอ้ตี้สะกิดผม..เมื่อเห็นผมก้มลงนาน..
...ผมไม่ตอบมัน เพราะมันจุกอกพูดอะไรไม่ออกเลย
++อ้าวหาที่นั่งให้เพื่อนหน่อยซิค่ะนักเรียน สนุกกันพอแล้ว..++
...ผมเงยหน้าขึ้นจากใต้โต๊ะแต่ไม่หันไปมองมัน...ไม่กล้ามากกว่า
......................
เสียงหัวเราะอย่าสนุกสนานยังคงดังไม่จบ ตามด้วยเสียงเรียก
ชื่อมันเพื่อให้มันไปนั่งด้วย หรือล้อเล่นก็มีตามประสาเพื่อน
แต่ล่ะคนที่เรียก
..............................
................
++ขอผมนั่งตรงนี้ได้มั้ย..++เสียงดังมาใกล้ๆหูผม
++..................................++
++ขอ ผมนั่งตรงนี้ได้มั้ย++เสียงย้ำอีกทีเมื่อไม่มีใครตอบ
++เฮ้ยไรว่ะ ข้างหลังก็ว่างเมิงก็ไปนั่งดิ๊...++เสียงไอ้ตี้บอกอย่างรำคาญ
++แต่ผมอยากนั่งตรงนี้...++เสียงมันแข็งขึ้น
++กุบอกไม่ได้ ก็ไม่ได้ดิ..++ไอ้ตี้เถียง
++แต่ผมต้องการนั่งตรง ที่นายนั่งตรงนี้ และก็เดี๋ยวนี้++น้ำเสียงมันยังคงเข้มใส่
++อ้าววววววววววว++ไอ้ตี้เสียงดังใส่
++ไอ้นี่ กวนส้นกูซะแล้วมั้ยล่ะ++ไอ้ตี้พูดแบบไม่เกรงใจครูเลย
แต่เสียงก็ไม่ได้ดังเท่าไร.
..ผมอดไม่ไหว ว่าจะไม่สนใจมันแล้ว แต่ก็จำเป็นต้องหันมาส่งสายตาพิฆาต
ที่แข็งกร้าวเพื่อต้องการสยบการกระทำของมันที่กำลังจะลาม
กับไอ้ตี้อยู่ตอนนี้ แต่ใจผมกลับสั่นระรั่วเมื่อหันไปจ้องหน้ามันเต็มๆ
แม้จะดูซีดเซียวไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยทำให้ผมหยุดที่จะรักมันได้
..มันเองก็มองหน้าผมแต่สายตานั้นกลับอ่อนโยนใส่อย่างบอกไม่ถูก
ตรงข้ามกับสายตาผมที่มองมันที่อยากจะบอกว่า ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียน
ที่เมิงจะคิดมาข่มใครก็ได้อย่างที่เมิงชอบทำ
......มันค่อยๆถอยเดินไปนั่งด้านหลังห้องที่มีเก้าอี้ว่างเหลืออยู่
เมื่อมันถอยไปแล้วผมก็รีบหันกลับมาเช่นเดิม
++อ้ายหี้ยนี่..มาวันแรกก็จะมากวนทีนกุแร่ะ เดี๋ยวเมิงงง
.ยังไม่รู้ไอ้ตี้ซะแล้ว. ไอ้สาดดด ++
ไอ้ตี้กระซิบที่หูผมพร้อมหันไปมองมัน
++เดี๋ยวเมิงได้เจอกูแน่ ไอ้เลว++ไอ้ตี้กัดฟัดกรอดๆใส่
++เมิงเป็นอะไร ไม่พูดไม่จา++ตี้หันมาทักผมต่อ
++เปล่า เปล่า กูไม่ได้เป็นอะไร++
++หายใบ้แดกแล้วไง++มันแหย่ผม
++เงียบเถอะน่า ไอ้ตี้กูอารมณ์ไม่ดีอยู่++
++กูก็เหมือนกันล่ะน่า แม่งเจอคนกวนตีนแต่เช้า..++
ท่าทางมันที่บ่นไม่เลิก ทำให้ผมต้องหันไปมองไอ้เก่งอีกครั้ง
แต่ก็ยังพบสายตามันมองผมกับไอ้ตี้อยู่ และคนที่นั่งอยู่ข้างมัน
ตอนนี้กลับเป็นไอ้เล็กแทน.........
...........................
..............
..หลังจากตอนนั้น สมองผมก็ไม่วิ่งเลย ไม่รู้ครูสอนไรมั่ง
คิดแต่ว่า มันมาได้ไง ทำไมมันถึงมาเรียนที่นี่
แล้วฝนล่ะเป็นยังไง พ่อกับแม่ล่ะ คิดไปจนถึง
หน้าไอ้โอ ไอ้โต ไอ้วี ไปอีก เกิดอะไรขึ้นกับมันอยู่ๆ
มันก็โผล่มาโดยที่ผมไม่รู้อะไรเลย..........
..พักเที่ยงผมก็เดินไปกับกลุ่มผม มันก็เดินตามมาห่างๆ..จนถึงโรงอาหาร
++บีมมาแล้วววววว....++น้องบีมวิ่งมาจับมือผม
++หิวมากมั้ยวันนี้..++ผมถาม
++วันนี้บีมไม่กินเยอะหรอก บีมจะเก็บท้องรอพี่ตี้เลี้ยงติมตอนเย็น..++
++วันนี้พี่วินก็ต้องเลี้ยงพี่ด้วย รู้ป่ะ..++ไอ้ตี้มันข่มบีม
++ทามมายอ่ะคับ...++น้องบีมทำหน้าสงสัย
++ไม่ต้องรู้หรอกเรื่องของผู้ใหญ่เค้า....++ไอ้ตี้บอก
..ผมเงยหน้าจากที่คุยกับน้องบีมไปยังเห็นมันยืนมองอยู่ไม่ห่าง
++ไอ้เนี้ยะ มันกวนตีนกุจริงๆว่ะแมร่งมองไม่เลิก..++
++เดี้ยะกุจะไปถามมันหน่อยว่ามันมองอะไรนักหนา..++ตี้ขยับขา
จะเดินไปหา
++อย่าตี้..++ผมดึงแขนมันไว้
++อย่าไปสนใจเค้าเลย++ผมบอกมัน
++พี่วินคาบบบบ...++
++คาบ....ว่าไงคับ...++
++ทำไมพี่คนนั้นเหมือนคนที่อยู่ในอัลบั้มรูปพี่จัง..++มันพูดอย่างชัดเจน
++เออใช่....++ไอ้ตี้เริ่มเก็ทล่ะแล้วหันมามองหน้าผมแต่ไม่พูดอะไร
++ช่ายม่ะพี่วิน..++น้องบีมมองไอ้เก่งไม่เลิก
..ผมดึงน้องบีมออกมาจากตรงนั้น...แล้วเดินไปสั่ง
อาหารอย่างที่อยากกินเสร็จ...หันไปอีกทีน้องบีมมันหายไปไหน..
.ผมหันซ้ายขวาก็ไม่เจอ ไอ้ตี้ก็ไม่อยู่...แต่เมื่อหันไปข้างหลัง
กลับเห็นน้องบีมไปยืนจ้องไอ้เก่ง.ไอ้เก่งมันก็เอามือจับหัวน้องบีม
มีการคุยกันที่อย่างผมไม่สามารถได้ยินได้....
...........
++วินโอยัง..++เสียงเล็กถาม
++ใครอ่ะ...วินรู้จักเค้าหรือปล่า เล็กเห็นเค้ามองวินตั้งแต่อยู่
ในห้องล่ะ...++
++อ่ะก็นั่งด้วยกันนิไม่ถามเค้าล่ะ++ผมย้อน
++เฮ้ยยย เพิ่งรู้จักไม่กล้าว่ะ..ดูหน้ามันซะก่อน จ้องมองแต่เมิง
เหมือนคนรู้จักกันมาก่อน..++
++ไปหาที่นั่งกันเถอะ++ผมชวนเล็ก
++เอาไรอีกมั้ย เล็กจะไปซื้อน้ำ...++
++วินไม่เอาล่ะ แต่ขอเป้ปซี่ ให้น้องบีมแก้วนึง..++
++ด่ายๆ..++
..ผมกับเล็กเอาอาหารไปวางไว้ที่โต๊ะก่อน ไอ้ตี้ก็เดินตามมา....
++กุเห็นน้องบีมคุยก่ะไอ้นั่น...++มันเรียก
++กูก็เห็นล่ะ..++ผมตอบมันสีหน้าเรียบเฉย
++พอน้องบีมทักปุ๊บ กุก็นึกออกทันทีเลยว่ะ วิน...++
++ไม่คิดว่าน้องบีมมันจะจำคนได้เก่งขนาดนี้..++
ไอ้ตี้ถามเหมือนจะลองใจผมดูมากกว่าที่จะหาคำตอบ
++ฉลาดจริงๆเลยว่ะน้องบีมนี่..+++ไอ้ตี้มันชม
แต่สมองผมตอนนี้ทำงานอย่างเชื่องช้า.แทบไม่สั่งงาน แม้แต่อาหาร
ที่ซื้อมาผมก็ไม่รู้สึกว่าอยากกินซักนิด
++กุเข้าห้องน้ำก่อนนะตี้..++ผมลุกเดินไปโดยไม่ฟังมันตอบ
++อะไรว่ะข้าวยังไม่ได้กินซักคำเลยนะเมิง ซื้อมานั่งเขี่ยเล่นอีกต่าง...++มันว่า
....................................
................
++พี่วิน พี่วินจะไปไหน..++น้องบีมวิ่งตามผมมา
++ไปกินข้าวก่อนนะบีม พี่เล็กกับพี่ตี้รออยู่ ส่วนข้าวในจานพี่
พี่ยังไม่ได้กิน ถ้าบีมจะกินก็กินได้น่ะ++ผมยิ้มแห้งๆให้
++พี่วินเป็นอะไรอ่ะป่าวคับ..++มันเอามือมาแตะที่หน้าฝาก
อย่างกะหมอน้อย
++เปล่าคับพี่วินปวดท้องมากอ่ะ..++
++ถ้าพี่มาช้าก็ไม่ต้องรอพี่น่ะ รู้มั้ยแล้วตอนเย็นเจอกันที่เดิม..++
++คาบบ..วันนี้พี่วินไม่สบาย..บีมจะไม่ดื้อไม่พูดเยอะๆคับ..++
+ฮึๆๆๆๆ++ผมอดขำท่าทางอ้อนเกินบรรยายของมันไม่ได้เพราะ
ว่ามันไปหมดทั้งหน้าทั้งตา
++งั้นพี่วินจะไม่สบายบ่อยๆ..++
++คาบบบ+++มันเดินไปที่โต๊ะหาตี้กับเล็กทันที
....ผมเดินมาหยุดที่แถวๆสนามบาส คนที่ผมนึกถึงตอนนี้ก็คือ
โอ....นานมากแล้วที่ผมไม่ได้ติดต่อโอเลย..ผมรีบกดโทรศัพท์
โทรหามันอย่างร้อนใจ เมื่อคนที่ผมไม่คาดคิดมาอยู่ที่นี่แล้ว
...................................
...................
++โอ..วินเองนะ.++ผมรีบรายงานตัวกับมัน
++วิน..วินจริงด้วย เมิงเป็นบ้าอะไรของเมิงถึงไม่ติดต่อกลับมาเลย
วินรู้มั้ยโอคิดถึงวินแค่ไหน...+++
++โออย่าเพิ่งต่อว่าวินเลยนะ วินเพียงแค่ขอเวลาซักระยะนึงเท่านั้น
วินขอโทษที่ทำอย่างนี้...++ผมร้องขออย่าให้มันเคือง
++วินขอโทษจริงๆ..++ผมพร่ำคำขอโทษใส่มันเพราะรู้ว่าตัวเองผิดจริงๆ
++โอวินขอนะตอนนี้ ขอคุยเรื่องเก่งก่อน..++
++โอพอจะรู้เรื่องเก่งมั้ย..++
++วินคงได้เจอมันแล้วซิ..++เสียงโอเบาลง
++อือออ...โอมันอยู่ที่นี่แหละ++ผมตอบอย่างเศร้าๆ
แต่โอกลับหัวเราะใส่ผม
++วินไม่ขำนะโอ วินกำลังเครียด แล้วก็งงด่วย..++
++อ้าว..ยังไม่ได้คุยกันเร่อะ..++
++ไม่รู้อ่ะก็วินสับสนกับเรื่องนี้อยู่..++
++วินน่าจะดีใจมากกว่าน่ะที่เก่งมันทำเพื่อวินขนาดนี้.++
++ทุกอย่างมันจบไปตั้งแต่วันนั้นแล้วโอ..++ผมบอกมันแต่เสียง
ผมกลับสั่นไงไม่รู้
.....................................
.....................
........
++ใครบอกว่ามันจบ มันกำลังเริ่มต้นต่างหาก++
++อยากรู้อะไรก็ต้องถามพี่เอง..ทำไมต้องถามคนอื่น..++
เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ผมต้องหันควับทันที
...สายตากับรอยยิ้มที่ผมคุ้นเคยยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
มากนัก...แม้ในตาจะดูเศร้าลงก็ตาม
++โอ....แค่นี้ก่อนน่ะ..++ผมตัดสายทิ้งไป แล้วหันมาจ้องคน
ที่อยู่ตรงหน้าแทน
++หลบไป...++นั่นคือคำแรกที่ผมทักมันตั้งแต่มันมาถึง
++พี่ขอโทษ..++มันเดินมาขวางผมไว้
++เมิงไม่ได้ทำอะไรผิด เมิงไม่ต้องมาขอโทษกู++
ผมพูดโดยที่ไม่มองหน้ามันซักนิด......
++แล้วทีทำอย่างนี้ไม่ใช่เพราะวิน รักพี่หึงพี่หรือไง++
++กูก้อแค่เคยพลาดพลั้งไปเท่านั้น แต่ตอนนี้เรื่องราวขอ
เมิงมันถูกลบไปจากสมองกูหมดแล้ว..++ผมหลอกตัวเอง
++วินคงโกรธพี่เก่งมากเลยซิน่ะ..++น้ำเสียงที่อ่อนโยนของมัน
ฟังแล้วไหวหวั่น ทั้งที่ใจแทบอยากโดดกอดมันไว้ในอ้อมแขน
ไม่อยากให้มันไปไหน ไม่อยากให้มันเป็นของใครซักนิด
....ผมเดินเอาไหล่กระแทกไหล่มันเพื่อออกจากตรงนั้น
...แต่มันคว้ามือของผมไว้แล้วกำไว้แน่น.เหมือนกลัวว่าผมจะหนี
มันไปไหน จนผมต้องกระชากแขนกลับแต่ก็ทำไม่ได้.....
สายตามันยังจับจ้องที่ผมไม่ลดล่ะ
..ทำให้ผมเงื้อมืออีกข้างจะฟาดไปที่หน้ามัน...แต่ผมก็ต้องหยุดชะงัก
ก่อนที่มือนั้นจะโดนใบหน้า เมื่อเห็นมันหลับตารอ....
ผมสะบัดแขนที่มันจับไว้ออกอีกครั้ง แล้วเดินกลับที่ห้องเรียน
เหมือนเดิม
..............
...........
...เดินมาถึงหน้าห้องเห็นน้องบีมกับไอ้ตี้นั่งรออยู่แล้ว น้องบีม
วิ่งมาหา......
++ไปไหนมาบีมเดินหาไม่เจอ..++
++ก็พี่บอกแล้วไงคับว่ากินข้าวเสร็จให้กลับห้องไม่ต้องรอ..++
..มันลากแขนผมเดินมาหาตรงที่ไอ้ตี้นั่งหน้ามุ่ยอยู่
++น้องบีมซื้อขนม กับยาแก้ปวดท้องไว้ให้..++ไอ้ตี้มันพูดกับผมเหมือน
มันงอนยังไงไม่รู้
++บีมบอกพี่ตี้ว่าพี่วินปวดท้องจะไปซื้อยา แต่คนซื้อเป็นพี่ตี้ต่างหาก..++
..น้องบีมพูดความจริงให้ผมฟัง....
++แล้วเมิงจะทำหน้างอใส่กูทำไม...++ผมหัวเราะมัน
++ก็เมิงปล่อยให้น้องมันคอยที่นี่ตั้งนาน กูก็ของขึ้นซิว่ะ..++
++อย่าทะเลาะกันเลยครับ พี่ตี้แค่เป็นห่วงที่พี่วินหายไปนาน..++
น้องบีมตอบเบาๆ
++น้องบีมไม่ต้องไปบอกเค้าหรอกพี่ไม่มีความหมายกับเค้าหรอก..++
มันยื่นถุงใส่ของให้ผมแล้วเดินเข้าห้องไป.......
..หันไปอีกทีก็เห็นว่าไอ้เก่งกำลังเดินมาเช่นกัน....
++บีมกลับห้องน่ะครับ.จะได้เวลาแล้ว..++
++คับบบบ บีมไปล่ะ..++
++คับเดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน..++
ผมรีบเดินเข้าห้องหลังจากที่น้องบีมไปแล้ว
...........................................
ตี้พาพวกเราไปนั่งร้านไอติมประจำที่น้องบีมชอบมากินกะเพื่อนๆ
ตี้ก็ให้น้องบีมสั่งตามใจมันชอบ ดูตี้จะชอบน้องบีมมากๆ
ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ....
............
…………..
++วันนี้น้องบีมขอกินเยอะๆนะ..พี่ตี้..++บีมอ้อน
++คับผม...จะถล่มพี่ก็เชิญเลยครับ...++ตี้มันแซว
......เมื่อของที่สั่งได้มา....น้องบีมก็ตั้งหน้าตั้งตาตักเข้าปาก
อย่างไม่แลใครเค้าเลย.....
++ไม่กินล่ะวิน..++ตี้ทักผม
++อ๋อ ด่ายๆ.++ผมกำลังคิดไรเพลิน
ตี้สะกิดผมแล้วโบ้ยปากให้ผมมองตาม........
++มันจะตามไปถึงไหนว่ะไอ้นี่เนี๊ยะ...++ตี้พุดอย่างอารมณ์เสีย
++อย่างนี้มันไม่ธรรมดาแล้วน่ะ...++สีหน้ามันชักหงุดหงิด
..ผมหันไปมองน้องบีมมันกลับนั่งกินไอติมอย่างนิ่งเฉย
เพราะผมสงสัยว่ามันมาที่นี่ได้ไง ถ้าน้องบีมไม่บอก....
++ช่างเค้าเถอะเค้าอาจมีนัดกับใครที่นี่ก็ได้ อย่าไปมองเค้าอย่างนั้น...++
ผมหันไปดูก็เห็นไอ้เก่งคุยโทรศัพท์ แต่ตามัน
ก็ยังมองมาทางนี้.......
++รีบกินเถอะจะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ...ตี้..++ผมบอกมัน
.ตี้กินถ้วยมันหมดแล้ว แต่ผมยังเหลือบาน ส่วนน้องบีมคนเดียว
ล่อไป 2 แล้วอ่ะ....
....ผมตักไอติมใส่ปากให้ไอ้ตี้...ไอ้ตี้มันก็อ้าปากรับ...แล้วก็ยิ้ม
อย่างมีความสุข..ไม่พูดไม่จา
...น้องบีมมันเห็น...มันเลยเอาไปตักให้ไอ้ตี้กินมั่ง มันบอกว่า
เพื่อเป็นการตอบแทนที่เลี้ยง ไอ้ตี้เลยสบายเลย....
แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าไอ้เก่งไปอยู่ไหนแล้ว ผมพยายามส่องสายตา
ไปทั่วๆก็ไม่เจออีกแล้ว........
..................................
..........................
<<<<<<<<<5555>>>>>>>>>>>
-
:call: :call: :call:
****************************
ปรับเส็จปั๊บก็ลงเลย จะได้ไม่เสียเวลา
คริคริคริคริ
...........................................
ก่อนจะต้องขอตัวไปเขียนเรื่อง อ๋า กะ น้อง
ลงที่บอดอื่นเพิ่ม เพราะไม่ได้ลงนานแล้ว..55
กลัวคนอ่านจะหายกันหมด คริคริคริ
............................................
ขอบคุณเพื่อนๆที่ตามอ่าน และเม้นให้กำลังใจ
การเขียนนิยายคือความสุขของผม ถือว่าเป็นงานอดิเรก
อย่างนึง ที่ผมรู้สึกว่าสนุกที่ได้ทำ....
..ก็ไม่ได้หวังอะไรมากมายเพียงแต่อยากให้คนที่ได้อ่านรู้จักเรื่อง
ที่เราเขียนขึ้นมาบ้างเท่านั้นดีกว่าที่เราจะเก็บมันไว้เพียง
แค่ในหัวสมอง ในเมื่อเราก็คิดว่าเราเขียนได้.......
..............................................
ภาษา ผมเลือกใช้ภาษาง่ายๆ คือภาษาพูด ก็พยายามลดล่ะ
แต่ก็ยังอยากคงไว้ให้มันเป็นเอกลักษณ์ส่วนตัวด้วยจึงไม่อยากลดหมด
..............................................................
****หวังว่าเพื่อนมาอ่านจงจะมีความสุขกันน่ะ
****ช่วงนี้คงขอตัวไปเขียนลงที่อื่นต่อซักพัก..คริคริคริ
****เจอกันใหม่น่ะ
************************************
-
o18 ถ้าน้องเก่งมาช้ากว่านี้ น้องวินต้องเผลอนอกใจไปกับผู้ชายคนอื่นแน่เลย เศร้าได้ไม่กี่วันน้องวินก็ดูเหมือนจะทำใจได้ละนะ แหม...มีผู้ชายคนใหม่มาให้เลือกนี่เนอะ
-
:serius2:น่ารักมากก
เก่งมาแล้ว
เหอๆแอบเชียร์เก่งอยู่นะเนี่ย
-
ขออีกเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ได้หรอ
แหะๆ :จุ๊บๆ:
-
มาต่อตั้ง2ตอนแหน่ะ อ่านแล้วรู้สึกไงดีละ ปลื้มอะ :o8:
คนเขียนอย่าไปนานนะ เป็นห่วงและคิดถึง 555 :sad4:
-
วุ่นวายหัวใจ......มาเชียร์ด้วยคนเน้อ
-
มาให้กำลังใจนุ้งเก่งอีกแรงฮับ
รอตอนต่อไปน๊า :กอด1:
-
แง่วๆ เรื่องนี้ผมร้องไห้บ่อยมั่กอะ ไมมันเศร้างี้เนี้ยยยยยย >_<
-
o13 เป็นกำลังใจให้ครับ ชอบเรื่องที่นายเขียนนะอ่านแล้วเพลินดี
-
เรื่องนู้นต่อแล้ว เรื่องนี้เมื่อไหร่จะมาต่อล่ะค่ะ
รออยู่น๊า
ปล.อย่าให้รอนานนะคิดถึงน้องวิน :กอด1:
-
:call: :call: :call: :call:
**********************
กำลังเขียนอยู่คาบบบบบ
เนื่องจากตอนนี้เขียนขึ้นมาใหม่ ไม่มีในฉบับเก่า
เลยต้องใช้เวลานิดนึงน่ะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านมากๆนะ จะพยายามมาลงให้เร็วๆครับ
ไม่นานเกินรอ ช่วงนี้อ่านเรื่อง นั้นไปก่อนน่ะ เพราะว่าไม่ได้ปรับอะไร
มากล่ะ แต่ก็คงลงได้อีกไม่กี่ครั้ง ก็จะหมดล่ะคริคริคริ
ขอบคุณมากมายที่มาช่วยกันอ่าน..55+ :L2: :L2:
***************************
-
********************************
ตอนที่ 11 ..Baby Come Back (ต่อ ต่อ)
...............................
*******************************
................................
....
เราสามคนค่อยทยอยเดินออกมาจากร้าน หลังจาก
ที่นั่งกันนานพอสมควร สายตาผมยังพยายามมองหา
ไอ้เก่งเหมือนเดิมแม้จะไม่รู้ว่ามันไปไหนแล้ว....
“พี่ตี้คับ ติมอร่อยมากเลยคับ ขอบคุณน่ะครับที่พาบีมมาเลี้ยง
พี่ตี้ต้องพาบีมมาบ่อยๆน่ะคาบบบบ”มันอ้อน
“ขี้อ้อนจริงๆว่ะเรา”
“อ้อนกินฟรีอ่ะดิ”ผมดุ
“เนี๊ยะ ถ้าบีมไม่ชอบพี่ตี้อ่ะน่ะ บีมไม่ให้เลี้ยงหรอก”
“อืมมมม ช่างคิดได้น่ะ”ผมปลงกับคำพูดของน้องบีม
แต่กลับทำให้ไอ้ตี้หัวเราะชอบใจ
“สบายอยู่แล้ว อยากกินเมื่อไรก็บอกพี่น่ะครับ แต่ต้องพาพี่วินมาด้วย รู้ม่ะ”
ไอ้ตี้บอกอย่างมีข้อแลกเปลี่ยนแล้วหันมายิ้มให้
“เอากันเข้าไป ไปเลยป่ะ ไปคุยกัน 2 คนโน่นกูไม่เกี่ยว”
ผมไล่มันทั้ง 2 คนแล้วชี้ทางให้
“วิน เมิงจะไหนต่อม่ะ”
“บีมอยากไปเกมส์รูมอ่ะคับ”
“ถึงไม่ถามก็ตอบ”ผมพูดเบาๆแต่ก็ขำในความช่างพูดมันไม่ได้
“พี่วินอ่ะชอบว่าบีม ก็บีมอยากเล่นเกมส์นี่นา”
“อย่าตีกันซิครับ เดี๋ยวพี่พาไปคับน้องบีม เดี่ยวพี่ไปเล่นด้วย”ตี้มันเข้าข้าง
“กูจะไปร้านหนังสือ”
“ก็ไปกับน้องบีมก่อนแล้วค่อยไปที่นั่นต่อ โอป่ะ”ไอ้ตี้เดินมากอดคอผม
“พี่ตี้กอดคอบีมด้วยดิ” มันเดินไปจับแขนไอ้ตี้มาสวมกอดที่คอไว้
“ถ้าน้องบีมโตกว่านี้สงสัยพี่จะหลงว่ะ”
“ทำไม หลงอะไร”มันย้อนถาม
“หลงไปไกลๆ”ผมว่าจี้ๆ
“ม่ายช่าย”ไอ้ตี้หัวเราะ
...................................
...............
หลังจากนั้นไม่กี่นาทีที่ผมเดินออกมาจากร้านไอศครีม
สายตาผมกลับไปสะดุดที่เห็นเล็กกับไอ้เก่งเดินมาด้วยกัน
ผมหยุดกึกลงทันที...เมื่อเล็กโบกมือให้
“มันมาทำไม”เสียงตี้พูดลอยๆ
“เอ๊ะ นั่นพี่เล็กกับพี่เก่งนี่นา”น้องบีมเรียกไอ้เก่งอย่างสนิทปาก
แต่ไอ้ตี้กลับทำหน้าเซ็งใส่
“เจอไอ้หยิงอีกล่ะ”
..น้องบีมรีบวิ่งไปหาเล็กกับไอ้เก่ง
“จะไปไหนกานคับบบบบบ”มันร้องตะโกนทักทั้ง 2 คนอย่างกับวิ่งที่สนามเด็กเล่น
...สีหน้าที่ดูเศร้าของไอ้เก่ง ทำให้ผมรู้สึกอดใจเสียไม่ได้ สายตามันก็มอง
แต่ผมกับไอ้ตี้ ยิ่งตอนนี้มันกำลังกอดคอผมอยู่ด้วย...ไอ้เก่งยิ่งจ้องเขม็ง..
..ผมค่อยดึงมือไอ้ตี้ลง เพราะในใจผมยังคงแคร์มันไม่เคยเปลี่ยน
จริงๆผมก็อยากจะยิ้มให้มันแต่ทำไมผมยิ้มไม่ออก อยากจะ
พูดทักทายมันปกติทั่วไปแต่ว่าก็ไม่สามารถทำได้ ทำไมผมปากหนักอย่างนี้
………………..
.............
“จะกลับกันแล้วเร่อะ”เล็กถาม
“ยางงงงงคับ บีมกำลังจะไปเล่นเกมกัน”มันทำหน้าดีใจ
ตรงข้ามกับไอ้เก่งที่สีหน้าอย่างกับโกรธคนอื่นมาเป็นร้อยชาติ
มันจ้องมองผมกับไอ้ตี้ไม่วางสายตา
“มาทำอะไรว่ะนี่”เล็กถาม
“ก็มาเดินเล่นกัน ตามประสาคนรัก”ไอ้ตี้ตอบ
“เฮ้ยยย จริงง่ะ”ไอ้เล็กดูหน้าเสีย
“กูจะโกหกเมิงทำไม”มันโอบไหล่ผมอีกทีเพื่อเป็นการยืนยัน
“พี่เล็ก พี่เก่ง ไปเล่นด้วยกันน่ะ”
“จะไปไหนกัน”ตี้ถาม
“ช่าย ช่าย พี่เล็กพี่เก่งจะไปไหนกัน”น้องบีมย้ำ
ผมกับไอ้ตี้เดินมายืนตรงหน้ามันทั้ง 2 คน....
แต่ไอ้เก่งเดินหนีหน้ามุ่ยไปอีกทาง ผมเองกำลังมองตามมันอยู่
“ก็เก่ง มันเพิ่งย้ายมา เห็นว่าอยากออกมาซื้อของที่จำเป็นเข้าบ้าน
เอ้ยเข้าห้อง ก็เลยให้กูมาเป็นเพื่อนหน่อย”
“เมิงจะไปไหนว่ะไอ้เก่ง”
“รอกูด้วย”ไอ้เล็กร้องบอก
เล็กวิ่งตามไอ้เก่งไป ทำให้ผมกับไอ้ตี้มองหน้ากัน
“บีมไม่อยากเล่นเกมส์แล้วอ่ะคับ บีมอยากทำตัวให้มีประโยชน์”
น้องบีมพูดทำให้ผมสงสัย
“อะไร ยังไง”ผมถามอย่างสงสัย
“บีมจะไปช่วยพี่เล็กกับพี่เก่งซื้อของ”
“นะค้าบบบบบบ พี่วินพี่ตี้คับ”
“ก็ได้คับบ”ไอ้ตี้ตัดรำคาญที่เห็นมันลากแขนผมกับมัน
ให้เดินตามไอ้เล็กไป....
“พี่เล็กค้าบบบบรอด้วย”เสียงน้องบีมตะโกนตามหลัง
…………..
“น้องบีมเบาๆเสียงน่ะ ไม่ใช่ที่บ้านน่ะ”
……………..
.................
ผมกับไอ้ตี้เดินไปดูอยู่ห่างเมื่อเห็นว่าน้องบีมอยู่กับ
ไอ้เก่งแล้ว...มันไม่หันมามองอีกเลยตั้งแต่ที่เดินหนีมา
ผมเองก็พยายามเดินอยู่ห่างไม่อยากอยู่ใกล้มัน...ผมก็ยังเหมือนเดิม
แค่เห็นมันอยู่ในสายตาผมก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในหัวใจ
นี่แหละความรักของผม.....
.................................................
........................
......ตี้ดึงผมไปกอดคออีกครั้ง
++ท่าทางไม่สนุกเลยว่ะ..++มันทักผม
..ผมยิ้มแห้งๆให้มัน......
++เมิงล่ะเป็นไงมั่ง....++
++กูจะทำไม๊ มีเมิงอยู่ใกล้ๆกูก็มีความสุขล่ะ..++
++เมิงอย่าพูดให้กูเลี่ยนเลยว่ะ..++
ผมชกที่ไหล่มันเบาๆ อย่างล้อเล่น
++แมร่งหยิงฉิบ สัดดด++มันหันไปว่าไอ้เก่ง
++เงียบเถอะน่าตี้++ผมบอกให้มันสงบคำ
++ทำไมมีอะไรกับมัน++ไอ้ตี้ถามจี้ตรงใจของผม
++เมิงอย่าพูดอะไรมากได้มั้ยกูปวดหัวว่ะ..++
ผมดุมัน...
++ไหนๆ ไม่สบายหรือเปล่า..++มันลูบตามเนื้อตัวผม
ดูเหมือนจะห่วงใย
++กูไม่ได้บอกว่ากูป่วย กูแค่รู้สึกมึนสมอง
มึงเข้าใจมั้ยไอ้ตี้++
++กูงง.++มันขำ
++งั้นก็เลิกคุย..++ผมหันหน้าหนีมันแล้วเดินไปหาน้องบีม
...................................
.............................
............
..........
++น้องบีมจะกลับยังล่ะครับ..++ผมรู้สึกว่าหัวผมจะระเบิดล่ะ
++ทำไมอ่ะคับ กำลังสนุกเลย บีมช่วยพี่เก่งเลือกของ
ได้หลายอย่างแล้วน่ะนี่..++มันหัวเราะ
++พี่ปวดหัวอยากกลับบ้าน..++
++น้องบีมกลับบ้านเถอะคับ พี่เค้าปวดหัว ไม่ต้องช่วยหรอก
พี่ทำเองได้ ขอบใจน่ะ..++เก่งพูดกับน้องบีม
โดยที่ไม่หันมามองผมซักนิด..แล้วเอามือลูบหัว
++ขอบใจน่ะที่มาช่วยพี่..++
++วินไม่เป็นไรว่ะ กูอยู่กัน 2 คนได้ ขอบใจน่ะที่มาเป็นเพื่อน..++
++ขอโทษทีน่ะเล็ก รู้สึกปวดหัวจริงๆ++
++เออไม่เป็นไรว่ะ กูเข้าใจ..++มันหันมองหน้าผมกับไอ้เก่งสลับกัน
++งั้นกูกลับก่อนน่ะเล็ก ไอ้หยิงด้วย พรุ่งนี้เจอกัน..++
++ป่ะน้องบีมกลับบ้านเรากัน..++ตี้กวักมือเรียกน้องบีม
++ไปล่ะน่ะพี่เล็กพี่เก่ง..++
++คับ คับ เจอกันพรุ่งนี้น่ะ++
..................................
....................
<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>
-
เก่งงอนแน่เลย
อุตส่าห์ตามมา เจอวินไม่คุยด้วย :o12:
-
เก่งมาแล้ววววว แต่เราชอบตี้ๆๆน้า 555+
เก่งจะง้อก็รีบง้อ รึว่าวินต้องง้อเอ่ยย เก่งคงโมโหเนอะ
วินหนีมาขนาดนี้ ไม่ยอมบอกใครอีกด้วย TT-TT
อยากให้โอตามมาด้วยง่ะ สงสารโอ
:bye2:
-
>_< ติดตามจ้า~ มือถือเน่าอะคับ เกือบมะได้อ่านแร้วเง้อ
-
ใกล้กันแค่นี้แต่เหมือนไกลจัง :sad11:
-
ไหนบอกว่ารักเก่งงัย แต่ไหงกลับทำเป็นไม่สนใจ
ตอนหนีมาไม่บอกกล่าวนั่นก็ทีแร่ะ
พอเก่งตามมาง้อ แค่เล่นตัวยังไม่พอ
มีคนตามจีบต่อหน้าต่อตา
แถมยังหนิดหนมๆๆ ขนาดกอดคอกันเดินตลอดเวลา
เก่งทำใจได้งัยเนี่ย รึว่า...............
จะมีคลื่นใต้น้ำในภายหลัง หึหึหึ.......
(คนอ่านอินเกิ๊น):m20:
-
เศร้าอ่ะ
ตอนนี้สงสารเก่งมากกกกกกกกกกกก
ร้องไห้เลยอ่ะ ม้า ยยยยยยยยยยยยยยยยยย วินใจร้ายที่สุด ฮือออออออออออออออ
รอตอนต่อไปแบบใจห่อเหี่ยว วว :z3: :z3:
-
***********************************
<<<ตอนที่ .12...ความวุ่นวายในใจ.>>>
.........................
***********************************
.........
..กลับถึงบ้านก็เห็นรถพ่อจอดอยู่ข้างใน...มันทำให้ผมดีใจอย่าง
บอกไม่ถูก ก็อย่างที่บอกว่าพ่อไม่ค่อยได้อยู่บ้าน.....
พอเปิดประตูได้ก็รีบวิ่งไปหา
++สวัสดีคับพ่อ...++
ผมวิ่งไปกอดพ่อที่ตอนนี้นั่งดูทีวีอยู่.......
++ไหนไม่เห็นพูดว่า...กลับมาแล้วคับ...เลยวิน..หรือว่า
มาอยู่ที่นี่ลืมหมดแล้ว....++พ่อแซว
++ก็วินดีใจอ่าที่เห็นพ่อมา++
++..งั้น..กลับมาแล้วคับ++ผมรับมุขทันที
++ฝนตกอย่างนี้กลับไงล่ะลูก...++พ่อลูบหัวผมแล้วหัวเราะ
++เพื่อนมาส่งคับ..++
++ใคร...++พ่อถามอย่างสงสัย
++พ่อคงไม่เคยเห็นตี้หรอกครับ..แต่แม่รู้จักแล้ว...++
++ตี้เคยมากินข้าวที่บ้านเราดั้ว...++
ผมอธิบายให้พ่อฟังอย่างตั้งใจ
++เรียนห้องเดียวกันหรือเปล่าลูก..++
++คับพ่อ ตี้เพิ่งย้ายมาเรียนจากที่อื่นพร้อมกับผมเหมือนกัน..++
++แล้วเพื่อนคนอื่นมีอีกม่ะ..++
++ที่สนิทอีกคนก็เล็กคับ แต่เล็กยังไม่เคยมาที่นี่..++
++เหงามั้ยลูกมาอยู่ที่นี่..++พ่อลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
++ไม่คับ..++ผมส่ายหัว
++พ่อดีใจน่ะที่ลูกมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไม่มีปัญหา
ทั้งที่ตอนแรก ก็เองก็ยังกังวลอยู่กลัวลูกจะปรับตัวไม่ได้..++
++พ่อไม่ต้องห่วงหรอกคับ วินจะตั้งใจเรียนให้สมกับที่พ่อ
หวังเอาไว้..++
++ดีมากกกลูก..++พ่อย้ำ
++คิดถึงเพื่อนเก่าๆมั่งหรือเปล่า..++
++อ้า....ก็ มีบ้างครับพ่อ.++
++ขนม...จ้าลูก..++แม่ถือขนมคุ้กกี้ออกมาให้ผม
++ไม่อ่ะคับแม่...++ผมเบือนหน้าหนี
++ทำไมลูก..++
++วันนี้ไปกินไอติมมากับน้องบีมและตี้แล้วไม่ไหว..อ่ะคับ++
++แล้วจะกินข้าวมั้ยนี่..++พ่อถาม
++นิดหน่อยก็ดีคับ ตอนเที่ยงผมยังไม่ได้กินไรเลย..++
++ทำไม..++พ่อกับแม่ถามพร้อมกัน
++อ๋อ..พอดีผมเจอออ...เอ่อ..++ผมมองหน้าพ่อกับแม่ล๊อกแล๊ก
++พอดีมีกิจกรรมเสร็จช้าอ่ะคับเลยกินไม่ทัน...++
++แต่ผมก็ซื้อขนมกินแทนนะครับ...++ผมแถไป
++พ่อหวังว่าเรียนที่นี่ลูกคงไม่มีปัญหาจริงๆน่ะ....++
พ่อย้ำเหมือนต้องการความแน่ใจ
++ไม่มีคับพ่อ. ไม่มี..++
++มีไรก็ต้องบอกพ่อน่ะ.พ่อเป็นห่วง++
++คาบบบผม...++
++โทรศัพท์ซื้อให้พยายามโทรหาพ่อบ่อยๆหน่อย
ไม่ใช่โทรอาทิตย์ละครั้ง...ค่าโทรพ่อจ่ายนะ...++
++นี่พ่อจะคุมลูกไง...555++แม่ขำ
++สงสัยต้องทำแล้วล่ะ ชักแปลกๆ..++พ่อมองผมตาดุๆ
ผมเลยต่อยที่อกพ่อเบาๆ..พ่อเลยหัวเราะ......
++พ่อคับ เมื่อไรพ่อจะให้วินขี่มอไซไปเรียนได้อ่ะ..++
++ไม่เอาลูก ที่นี่ไม่เหมือนบ้านเราเมื่อก่อนน่ะ..++
++โรงเรียนก็ไม่ไกลจากบ้านเรามาก นั่งรถเมล์ไป
พ่อจะสบายใจกว่า...++ผมตีหน้าเศร้าเลย
++อาทิตย์นี้พ่อพักทั้งอาทิตย์...เดี๋ยวพ่อจะไปส่งทุกวัน
ส่วนตอนกลับถ้าพร้อมจะกลับก็โทรบอกพ่อล่ะกัน...++
++จริงนะครับ...++ผมทำตาโต
++จริงซิลูก..++แม่บอก
++ผมรักพ่อกับแม่ที่สุดเลยอ่ะ..++
++อ้อนน่ะอ้อน พ่อมานี่ไม่สนใจแม่เลยน่ะ..++
++ผมทุกคน..++ผมเลียนแบบนักร้องที่ชอบพูด
++ลูกเก่ง โต โอ วี ยังติดกันอยู่หรือเปล่า.++
++อ๋อ คาบบบบ..++ผมตอบทั้งที่ไม่แน่ใจตัวเอง
ก่อนจะไปมองหน้าแม่ ที่แบมือให้ผม ไม่รู้ว่าแม่ต้องการ
สื่ออะไรกับผม.......
++พ่อพรุ่งนี้ เออ แม่ว่าเด็กไปกินข้าวนอกบ้านกันมั้ย
แม่ไม่อยากทำกับข้าว..++แม่ชวนพ่อเปลี่ยนเรื่องผม
++กลับมาจะให้ทำกับข้าวให้กินน่ะ..++พ่อว่า
++ก็แค่มื้อเดียวเอง เราไม่ได้ไปกินข้าวนอกบ้านกันนานแล้วน่ะ..++
++อ่ะ อ่ะ ดูวัฒน์ด้วยล่ะกัน ต้นกับน้องบีมจะได้ไปด้วย..++
................................
.................
++ติ๊ดดดดด.....ติ๊ดดดดดด..++พ่อกับแม่มองหน้าผม
เสียงที่ดังออกมาผมก็รู้ว่าโอโทรมา....ผมเลยวิ่งหนีขึ้นห้อง
++พ่อคับแม่คับขอไปคุยโทรศัพท์ก่อนน่ะ..++
++น่านน..ตกลงข้าวจะกินมั้ยนี่..++พ่อตะโกนไล่หลัง
++กินคับพ่อ..เดี๋ยวลงมา...++
................
.....
++ว่าไงโอ..++ใจผมร้อนรนอีกครั้งที่เห็นโอโทรมา
++เก่งโทรมาหาโอ..วิน..++โอเสียงเศร้า...
++ทำไม....++
++เมื่อตอนเย็นที่ร้านไอศรีม วินทำอะไร..++มันดุผม
++อ้าวนี่ โอดีกับมันแล้วเร่อะ..++ผมสงสัยวันนั้นมันยังชกต่อยกันอยู่เลย...
++เรื่องนี้เอาไว้ก่อน..โออยากรู้ว่าตอนเย็นวินทำอะไรที่ร้านนั่น..++
++ทำอะไรวินก็ไปกินไอติมกับตี้กับน้องบีมเท่านั้น..++
++แล้วที่ไปป้อนไอติมให้ตี้นี่คืออะไร...++
++มันเป็นใคร...++โอไม่อ้อมค้อมล่ะ
++แฟนใหม่เรามั้ง..++ผมล้อมันเล่นแล้วก็หัวเราะ
++ไม่ตลกนะวิน...ไม่ตลกเลย...++
++โออยากบอกวินว่า ตอนนี้เก่งมันไม่ใช่คนเดิมแล้วล่ะ
คนที่ร่าเริง คนที่กวนตีนเค้าไปทั่ว ตอนนี้มันกลายเป็นคนเงียบๆ
ตั้งแต่วินไป แล้วที่มันทำทุกอย่างตอนนี้ เพราะว่าวินทั้งนั้น...++
++ไม่เข้าใจ...++ผมชักสงสัย
++หลังจากที่วินไปก็เกิดเรื่องมากมายกับไอ้เก่ง..++
++เกิดเรื่อง หรือมันไปหาเรื่องคนอื่น..++ผมเอาตามนิสัยมัน
++วินอย่าว่ามันเลย มันเสียใจมากๆเลยน่ะที่วินไป
ไม่บอกมันซักคำ..++
..............
........................
.............
++หลังจากที่วินย้ายไปได้ 2 วันแล้ว ฝนมันก็ออกจากโรงพยายาลด้วย
มันเลยมาหาวินที่บ้าน...แต่เจอบ้านปิด มันพยายามโทรหาแต่ก็ไม่
สามารถติดต่อวินได้....วันนั้นโอก็ผ่านไปหน้าบ้านพอดี โอเห็น
มันยืนรอที่หน้าบ้าน..เลยเดินไปหา มันก็วิ่งมาหาอย่างดีใจ
.......................
++โอมาก็ดีแล้ว เมิงรู้หรือเปล่าว่าวินไปไหน...++
++กูโทรหามันไม่ได้เลย..++
++อย่าว่าแต่เมิงเลยเก่ง กูก็โทรหาไม่ได้..++โอพูดอย่างเยาะเย้ยมัน
++มันไปเที่ยวไหนล่ะ หรือมันไปไหน ทำไมมันไม่บอกกูซักนิด..++
++กูอยากหัวเราะให้โลกแตก..++
++ทำไม เมิงรู้อะไร เมิงบอกกูมา.++ไอ้เก่งมันเขย่าร่างโอ
จนสั่นไปหมด
…..ตอนแรกโอไม่อยากบอกเพราะยังเคืองมันวันนั้นไม่หาย
เลยพูดประชดมันไป...
++วินไปแล้วล่ะเก่ง..++โอบอกมันอย่างเรียบเฉยอยากเห็นสีหน้ามันซิ
ว่ามันจะเป็นยัง
++ไปไหน วินไปไหน.เมิงบอกกูมาไอ้โอ.++มันเขย่าตัวโออย่างร้อนรน
...............................
...........
++วินไม่อยู่ที่นี่แล้ว มันย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วล่ะ..++โอตะคอกใส่หน้ามัน
ตอนนั้นโอรู้สะใจมากๆที่เห็นหน้าซีดสลด...
++โอ...อย่าล้อเก่งเล่นอย่างนี้ซิ...++มันเถียงโอทั้งที่หน้าจ๋อยไปแล้ว
++กูพูดเรื่องจริงไอ้เก่ง...วินบอกกูตั้งแต่เดือนที่แล้ว.
และจะไม่กลับมาอยู่ที่นี่อีกด่วย...++.เพียงเท่านั้นที่โอบอกไปมันก็....
................
.....
++ทำไมล่ะโอ มันเกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้นกับไอ้วิน..++
++ไอ้เหรี้ย ไอ้สาดด ไอ้เลวเอ้ย แมร่งไปไม่บอกกุ...++
++ฮีออๆๆๆ มันเห็นกุเป็นเหรี้ยอะไรกับมันว่ะ..++
มันปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างกับเด็กไม่ได้ของเล่น......
++....แต่ที่มันด่า...คงเป็นเพราะอารมณ์น้อยใจที่คนมันรักที่สุด
ทิ้งมัน.......++
++มันวิ่งไปแตะที่ประตูหน้าบ้านวินตั้งหลายที
แล้วมันก็ทรุดตัวลงร้องไห้ อย่างน่าสงสาร
โอยืนดู โอยังอดร้องไห้ตามมันไม่ได้เลย เพิ่งเคยเห็นมันเป็น
อย่างนี้ครั้งแรกในชิวิตจริงๆเลยวิน..++
..............
........
++ไอ้สาดดเมิงทิ้งกุ...เพราะกุมันเลวใช่มั้ย..
กูเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมากูไม่เคยมีความสำคัญกับเมิงเลย ฮืออๆๆ++
++เมิงไม่เคยรักกูเลยใช่มั้ย ไอ้วิน ..++
...มันร้องไห้ไปมันก็ด่าตัวเองไป ด่าวินมั้ง....
............................
.....................
++หลังจากนั้นมันก็ไปที่ริมแม่น้ำที่พวกเราเคยไปเล่นกัน
มันไปกินเหล้าเมาเบียร์อยู่ตรงนั้น โอเป็นห่วงมันเลย
ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนตลอด ความรู้สึกที่ว่าเคยโกรธมัน
ตอนนี้ไม่มีแล้วมีแต่ความสงสาร มันเหมือนคนบ้าเลยล่ะตอนนั้นวินนน.....
ถ้าวินเห็นสภาพมันตอนนั้น วินจะบอกว่ารับไม่ได้เลย....
กินไปพูดพร่ำเพ้อไปอยู่คนเดียว มันเมามากๆ โอเลยโทรหาให้โตมารับ
ฝนก็โทรตามมันหลายรอบแต่มันไม่รับสาย จนมันปิดมือถือไป
พอโตมามันก็ร้องกับไอ้โต ฟ้องไอ้โต.++
++...พอโตรู้มันก็ว่าด่าโอใหญ่..........ว่าทำไมไม่บอกมันเลย
เพราะว่าก่อนที่วินจะไปโอก็อยู่กับมัน.......ตอนนั้นโอก็ทะเลาะ
กับโตอีก วินก็รู้ว่าไอ้โตมันรักเพื่อนมันแค่ไหน ยิ่งมันเห็นสภาพ
ที่ไม่เหมือนคนตอนนั้นของไอ้เก่งแล้ว
มันยิ่งโกรธโอเรื่องที่ไม่บอกมันเข้าไปใหญ่ โอมองหน้ามันไม่ติด
ไปหลายวันเลยเพราะเรื่องนี้..++
..................
............
++โอพอเถอะ..วินไม่ไหวแล้ว..++น้ำตาผมไหลนองหน้า
บอกโอเสียงขาดๆหายหลังจากฟังเรื่องที่โอเล่ามาก
++วินอย่าโกรธมันเลยน่ะ ให้อภัยมันในสิ่งที่วินโกรธ.เถอะ..++
++โอ...มันคงไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว....++
++แค่นี้ก่อนนะ...++ผมวางสายแล้วผมก็คิดถึงแต่เรื่องในอดีตที่วิ่ง
มาอยู่ในสมองเต็มไปหมด.....
...................
....มันมาอยู่ที่นี่
....มันมาอยู่กับใคร
....มันจะอยู่ยังไง
....มันรู้จักใครที่นี่
.....มันทำอย่างนี้ทำไม เพื่อผมเร่อะ แล้วฝนล่ะ เธอจะเป็นยังไง
ถ้ามันทิ้งฝนมาเธอจะเป็นยังงัย...
....พ่อภูกับแม่แก้วล่ะ ทำไมถึงปล่อยให้มันมาอยู่
ที่นี่ได้ ไอ้เก่งเป็นลูกลูกชายคนเดียวของท่านทั้ง 2 แล้วท่านก็รัก
มันมาก แล้วแม่จะรู้เรื่องนี้หรือเปล่าน่ะ...
...................
.........
<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>
********************************
-
*******************
วันนี้ขอลงอีกตอน นั่งปรับเมื่อคืนนี้
คริคริคริ...
น้อง Fang อย่าเพิ่งร้องน่ะ เพราะต่อ
อาจจะต้องเสียน้ำตากว่านี้..55
คริคริคริคริ
แบบว่าซึ้งง่ะ...55
.................................
ลงให้เป็นของขวัญ วันคริสมาสล่ะกันแบบว่าไม่มีไรจะให้
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
*********************************** :call:
-
นั่งอ่านมาจนทันแล้ว
เศร้าจังอ่ะ
น้ำตาไหลเลย
สงสารเก่งจัง
:sad4: :sad11:
-
สงสารเก่ง เก่งคงเข้าใจผิด
ตามมาขนาดนี้ ไม่รักไม่รู่จะว่าไงแล้ว
(http://image.ohozaa.com/in/814385cp6l7e7atf.gif)
Happy Happy Happy :mc1:
-
เรื่องนี้เหมือนเคยอ่าน ตอนจบมันเศร้าใช่ป่าว สงสารวิน :sad11: :sad11: :sad11:
-
วินยังจะใจแข็งต่อไปอีกรึป่าวเนี่ย
จะปล่อยให้เก่งตามง้อจนท้อไปเองรึป่าว
เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน รึว่า.............
ตี้จะมาแทนที่เก่งจริง ๆ
:o12: สงสารเจ้าเก่ง
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก :o12:
ทำไมมันเศร้าแบบเน้ๆๆๆๆๆๆ จะบ้าตา ยย ย ย หนูเครียดดดดด :serius2: :z3:
วินน นน กลับไปเป้นเหมือนเดิมได้ม้าย ยยยย ทำใจไม่ได้อ่าส์ ฮือ อออออ
เก่ง งงงงง อ๊าย ยยยยย สงสารหมดเลย สงสารทุกคนเลย ยย ฮือ อ อ อ ออออ
วินใจอ่อน นนนน้า ขอร้อง งงงพลีส สสสสสสส :o12: :o12:
รอตอนต่อไปแบบหัวใจปวดร้าว วววว กระซิก :m15:กระซิก :m15:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับ อยากบอกว่า ชอบมากครับ
แต่แอบเครียดตามครับ เพราะคนเขียน ๆ ได้ดีมาก ๆ
รออ่านต่อไปครับผม
-
รอตอนต่อไปครับ
อนากรู้ว่าเก่งรู้ได้ไง ใครบอกเก่ง แล้วเก่งทำอย่างไร
เรื่องฝนอีก มีหลายเรื่องเลยที่อยากรู้
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
:L2: เป็นกำลังใจให้ครับ พร้อมกับ + 1 ให้
:undecided: :undecided:
-
มารอตอนต่อไปเช่นกันฮับ
สงสารเก่งอ่ะ :monkeysad:
-
*****************************
:mc4: :mc4: :mc4:
ดีใจที่สามารถเขียนให้คนอ่านเรื่องนี้แล้วอินนนตามเนื้อเรื่องได้
แค่นี้ก็รู้สึกว่าตัวเองได้สอบผ่านในระดับหนึ่งล่ะ..คริคริคริ
จำได้ว่าตอนที่เขียนเรื่องนี้ครั้งแรก คนเขียนเองก็ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร
เรียกง่ายๆก็คือ บ้าอ่ะ อินนนนทรมากกก.555.เลยกลายเป็นคนบ้าไปเลย..ซะงั้น
.......................
และก็ดีใจอีกอย่างที่มีเพื่อนใหม่ๆมาอ่านกันเพิ่มขึ้น ยินดีต้อนรับทุกคน
.......................
ขอบคุณที่เม้นให้กำลังใจ มันทำให้ผมรู้สึกมีความสุขเช่นกันที่ได้เขียน
เรื่องนี้ให้เพื่อนๆน้องๆได้อ่านกัน...
.......................
ตอนจบจะเป็นอย่างไร คริคริคริไม่บอกอ่ะคับ อยากรู้ต้องติดตาม
หากใครจิตใจบอบบาง อ่อนไหวง่ายก็ อย่าลืมเอากระดาษทิซซู่
เตรียมไว้มั่งก็ได้น่ะ... แบบว่าซึ้งงงงงง่ะ...
กำลังปรับอยู่ครับเสจแล้วจะลงให้ไม่มีเก็บไม่มีกั๊ก
เพราะกั๊กไว้เราก็ไม่ได้อะไรนี่นา ว่ามั้ยครับ...คริคริคริ...
........................
การปรับของผมจะเก็บโครงเรื่องเดิมไว้หมดเลยไม่มีเปลี่ยนอะไรมากมาย
เพียงแต่เรื่องนี้ คิดว่าเขียนให้สนุก ซึ้งงง กินใจ ได้ไม่ยากสำหรับผม ก็เลย
เพิ่มเติมให้มันน่าสนุก น่าอ่านยิ่งๆขึ้นคับบ ขอกำลังใจด้วยน่ะครับ
สำหรับคนหัดเขียนอย่างผม
********************************
-
******************************
ตอนที่ 12..ความวุ่ยวายในใจ..( 2 )
................................
**********************************
พ่อค่อยๆจอดรถที่หน้าโรงเรียน เพื่อมาส่งผมกับน้องบีม...
นี่เป็นเป็นครั้งแรกที่พ่อมาส่งที่นี่...พอลงจากรถได้
ผมก็เห็นตี้วิ่งมาหา.
..เมื่อคืนผมโทรไปบอกมันว่าไม่ต้องมารับ มัน
กลัวว่าฝนจะตกเลยสั่งไว้ตอนที่ไปกินไอติมกัน…..
++ดีวิน...++มันทักผม
++สวัสดีคับคุณพ่อ..++มันยกมือไหว้เรียกเต็มยศ
...แต่พ่อผมไปเป็นพ่อมันแต่เมื่อไรว่ะเนี้ยะ...
++ดีคับ พี่ตี้...++ตัวแสบมันทัก
++มัยไม่ทักผมบ้างอ่ะ..++มันว่าทำท่าทำทาง
ทุกคนเลยพากันหัวเราะน้องบีม.....
++ดีคับน้องบีมที่น่ารัก..++
++ดีคับพี่ตี้หวัดดีอีกครั้ง..++ผมจับมือไอ้ตี้เขย่าอย่างติดตลก
++พอแล้วจะให้พี่ขำไปถึงไหน..++ผมว่าน้องบีม
ที่ยังเล่นไม่จบในความขี้ฮาของมัน
++พ่อคับนี่ตี้เพื่อนผม...++
++สวัสดีคับ...++พ่อยิ้มรับ
++หน้าตาหล่อเหลามากทีเดี๋ยวน่ะนี่เรา สาวๆคงรุมหึงล่ะซิ..++
++นั่นมันใช่ ก้อนอึ หรือเปล่าคับ..++มันตีความของมันเอง
++ช่าย ช่าย บีมว่าใช่เลย..++
++5555..++ผมหัวเราะพ่อเองก็ขำ
++อยู่แถวไหนล่ะเราอ่ะ..++ดูพ่อจะสนใจมันน่ะนี่
++ผมอยู่คนล่ะทางไปบ้านพ่อเลยครับ แต่เทียบดูแล้วก้อไม่ไกล
ขับรถมาโรงเรียนก็ ราว ครึ่งชั่วโมงพอๆกันกับวินเลยคับ..++
++ขับรถมาเรียนทุกวันเร่อะลูก..++พ่อย้ำเสียงเข้มเหมือนไม่เชื่อ
++คับผม..++
++พ่อฝากดูแลวินด้วยน่ะ..++
++พ่อพูดผิดแล้วคับ..++มันแย้งพ่อ
++อะไร..++
++วินต่างหากล่ะคับที่ต้องดูแลผม ก็เค้าเก่งกว่าผมนี่คับ..++
++งั้นเหรอ..++พ่อหันมามองหน้าผมเหมือนสงสัย
++โธ่พ่อ ตี้ล้อเล่น..++ผมพยายามกลบเกลือน
++ช่ายคับช่าย..++น้องบีมคอนเฟิร์มช่วย
++พูดอย่างอื่นไม่เป็นไงลูก..++พ่อถามน้องบีม
++เป็นคับเป็น..++มันบอก
++พ่อบอกว่ามีงานต้องไปดูกับอาวัฒน์ไม่ใช่เร่อะครับ..++
++จริงด้วย..++พ่อตอบ
++งั้นพ่อไปล่ะ..++
++ว่างๆก็ไปเล่นที่บ้านน่ะตี้..++
++คับพ่อ..++ตี้หัวเราะ
.............................................
++ตอนเย็นพ่อไม่ต้องมารับนะ ผมจะไปส่งวินเองคับ..
พ่อจะได้ประหยัดน้ำมัน ผมขอแค่อาหารจานเดียวก็พอคับ...++
ดูมันท่าจะอ้อนไปในตัว
++จานเดียวบีมไม่อิ่มง่ะ..++ไอ้น้องบีมมันฮาแต่เช้า
++ใครเค้าจะให้กินล่ะ...++ผมหยิกมันไปหน่อยนึง
++โอ้ยย เจ็บง่ะ..++มันร้องโวยวาย
++เอามากกว่านี้นี้ม่ะ..++
++งั้นพ่อกลับล่ะ....++พ่อหันมาบอกผม
แล้วเลี้ยวรถออกไปจากหน้าโรงเรียนอย่างช้าๆ
เวลาที่พ่อขับรถผมก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้.......
ผมมองตามจนสุดลูกตาก่อนจะพากันเข้าไปในโรงเรียน
เมื่อเข้ามาในโรงเรียน............
…………
++ดูโน่นซิวิน...++ตี้เอาไหล่มาชนผมเบาๆ
ผมหันไปมองตามที่ตี้บอก....
...เห็นไอ้เก่งกับเล็กยืนคุยกับเด็กสาว 2 คนอยู่ ดูมันก็ยิ้มแย้มแจ่มใสดี
ท่าทางมันทั้งคู่ก็ดูมีความสุข...ผมได้แต่แอบหึงหวงในใจทันทีที่เห็นใคร
ใกล้มัน..นั่นคือความรู้สึกผม ไม่อยากให้ใครอยู่ใกล้มันอย่างนั้น...
สายตาของ 2 สาวที่ยิ้มร่ะเรื่อ แปล่งประกายแห่งความสดใสออกมาอย่าง
ชัดเจนที่ได้คุยกับมัน...ทำให้ผมอดคิดถึงฝนไม่ได้
++ฮึ ฮึ ท่าทางจะเสน่ห์แรงจริงๆว่ะ แต่ไอ้เล็กมันก็ดูสนิทกัน
ดีน่ะ ไอ้วิน...++ตี้บอก
ผมมองหน้าตี้แล้วส่ายหัวแทนคำตอบ.....
++ช่างเค้าเถอะน่าตี้..++
...น้องบีมเห็นมันก็รีบวิ่งเจ้นไปหา....
++น้องบีมมมมมมม มานี่...++เสียงผมตะโกนเรียกทำให้ทั้ง
ไอ้เก่งและเล็กเงยหน้ามามอง....
++เฮ้ยย.....วิน......ไอ้ตี้.......++เล็กตะโกนพร้อมด้วยโบกมือเรียก
++ดูมันเรียกกกุดิสาดด กวนตีนว่ะไอ้เล็กนี่...++
ผมแอบขำไอ้ตี้บ่นกับท่าโมโหของมัน
..ผมเดินไปหาที่นั่งพักซักแป้บก่อนที่จะทำกิจกรรมต่อไป...
++เป็นอะไรว่ะ ไม่รอกันมั้งเลย..++ไอ้เล็กมันว่า
ไอ้ตี้ไม่ตอบแต่หันมองหน้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเล็ก...มันไปดึงแขน
น้องบีมมายืนตรงหน้ามัน.....
++อ้าวววว..เงียบกันหมด...++ไอ้เล็กพูดต่อ...
++คืออย่างนี้น่ะ...เก่งจะลงชมรมบาสของเราด้วย...คง
จะลงเล่นตั้งแต่เย็นวันนี้เลย...++เล็กแนะนำ
++ยินดีที่ได้รู้จักคับ...++มันยื่นมือให้ผมสายตาจับจ้อง
ผมอย่างเว้าวอนแต่....ผมกลับทำไม่ใส่ใจ....
...ทำไมจู่ๆมันกลับมาทักผมอย่างนี้ มันคิดอะไรของมัน
สายตาผมกำลังจับจ้องไปที่หน้าประตูทางเข้า...
++นี่พูดได้ด้วยนี่หว่า เมื่อวานแมร่งไม่พูดซักคำ.++
ไอ้ตี้แซวแบบกวนๆ
..มันหันมามองไอ้ตี้........
++ตามสบายเหอะเมิง..++ไอ้ตี้ว่าแล้วเอามือมากอดคอผม
น้องบีมมือไว...คว้ามือผมไปให้มันจับทันที....
มันบีบมือผมแน่นสายตาที่มองผมอยู่เหมือนอยากจะขอร้อง
บอกอะไรให้ผมรู้
++ปล่อยได้แล้วโว้ยยยย..++ตี้จับแยก
แล้วเดินมายืนบังผมไว้ ไม่ให้ใกล้ไอ้เก่ง อีกต่างหาก
..ผมสังเกตว่าไอ้เก่งเริ่มขยับนิ้วมือตัวเองไปมาเหมือนกำลังจะ
กำหมัดแต่ไอ้ตี้คงไม่เห็นเพราะมัวแต่มองหน้ากันอยู่....
..น้องบีมรีบไปจับมือมันกำไว้ด้วยมือทั้ง 2 ข้างของมัน
++พี่เก่ง ใจเย็นๆน่ะคับ..++มันเงยหน้ามองไอ้เก่ง
++ป่ะๆเดี๋ยวได้เวลาเข้าแถวล่ะ..++เล็กมันแก้สถานะการณ์
++พี่วินไปห้องน้ำกับบีมหน่อยครับ...++
++เป็นไรหรือเปล่าคับ...++ผมเอามือแตะหน้ามัน
++ไม่รู้ท้องเสียอ่ะป่าว...นะคับ..++
..ผมเลยจูงมือมันไปทันที...
++ตี้ไปรอที่ห้องน่ะ...++ผมหันมาบอกมันเพราะดูเหมือนมันกำลัง
เดินตามมา
...เมื่อถึงห้องน้ำบีมก็มองซ้ายมองขวา....ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้
++จะเข้าก็เข้าไม่ต้องลีลา...++ผมตบไหล่มันเบาๆไปที
..มันเปิดเป้เล็กของมันออกมา..แล้วยื่นซองสีน้ำตาลขนาดครึ่งA4
มาให้ผม.....
++อะไรอ่ะ..++
++พี่เก่งฝากให้เอามาให้พี่อ่ะคับ...++มันทำหน้าใสซื่อ
++ก็เลยต้องหลอกพี่ว่าจะเข้าห้องน้ำใช่มั้ย...++
++พี่เก่งบอกว่าอย่าให้ใครเห็นอ่ะคาบบบบ...++น้ำเสียงอย่างนี้รู้เลยว่า
อ้อนกลัวตัวเองจะผิด
++ทำไมน้องบีมถึงไปสนิทสนมกับเค้าจัง..ไปคุ้นเคยกับเค้า
ตอนไหน เพราะก็เห็นอยู่กับพี่ตลอดยกเส้นตอนเรียน++
..มันเก่าหัวๆหัวเราะแหะๆ...ท่าประจำของมันแหละเวลานึกอะไรไม่ออก
++ทำไมไม่ตอบ..++
++จะให้บีมตอบอะไรอ่ะคับ..++ทีอย่างนี้มันแกล้งซื่อ
++รู้อะไรมั่งนี่เรื่องพี่เก่ง บอกพี่มา..++
++บีมก็ไม่รู้อะไรอ่ะคับ..++มันทำหน้าน่าสงสาร
++โกหก..++
++ถ้าบีมโกหก ขอให้ บีมตกรถ พอใจยัง..++มันสาบานหรือบ่นน่ะนี่
++งั้นก็แล้วไป ถ้าพี่รู้ว่าบีมรู้อะไรแล้วไม่บอกพี่น่ะ
จำไว้เลย ไม่ต้องมาเรียกชื่อพี่เลยน่ะ..++ผมขู่สำทับมันอีกที
++โหดร้ายจริงน่ะนี่พี่วินอ่ะ..++
++ซองนี้เก็บไว้ดีๆนะ..พี่วิน.พี่เก่งกำชับบีมมา.++มันสั่งผม
++เอาไปคืนเค้าเถอะน้องบีม...พี่ไม่อยากรู้อะไรอีก++ผมปากแข็ง ยื่นซองให้น้องบีม
...มันรีบดึงเป้ผมลงจับซองยัดใส่ไปทันที...
++ใจร้ายกับพี่เก่งจัง พี่วินนี่ อย่าทำร้ายพี่เก่งมากซิคับ++
พูดจบมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำคงกลัวว่าผมจะดุมันแน่...
ผมจึงล้วงไปหยิบดูซองนั้นอีกครั้งก่อนจะหยิบมัน
สำรวจดูด้วยสายตาอีกครั้ง แล้วเก็บมันใส่เป้อย่างเดิม.....
....................
........
.................................
**************************
อัพให้ ก่อนจะไปนอนล่ะง่วงๆ เป็นคนหลับยาก
นี่ลำบากจริงๆเหมือนมีกรรม..55
***************************
-
น้องบีมพ่อสื่อพ่อชักตัวน้อย
ทำงานได้ดีมากลูก เด๋วพี่ให้เก่งพาไปเลี้ยงติมนะ
วินดูจะใจร้ายกะเก่งเกินไปนะเนี่ย
แล้วของในซองที่เก่งฝากมาให้มันคืออะไรอยากรู้จัง
-
มาขออ่านด้วยคนนะคราบบบบบบบบบบบบบบบ
ทีแรกสงสารวินจนน้ำตาไหล(แบบอินจัด)
หลังๆมาเริ่มเห็นใจเก่ง(ใจง่ายไปไหมอ่า)
ให้กำลังใจไรเตอร์ :L2:
มาอัพไวๆเน้อ
-
มาต่อแล้ว TT ดีใจสุดๆอ่ะ ชอบเรื่องนี้มากมาย มาต่อเยาะๆนะ ขอของขวัญปีใหม่เป็น10ตอนรวดอ่านจนตาแฉะได้ไหมอ่ะ :m31:
-
******************************
ตอนที่ 12..ความวุ่ยวายในใจ..( 3 )
................................
**********************************
.............................
..บรรยากาศในการเรียนวันที่ 2 ของไอ้เก่งดูๆก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยน
ไปมากนัก มันเองก็พยายามที่จะปรับตัว มันเงียบๆทั้งที่ปกติของมัน
ไม่ได้เป็นอย่างนี้เลย ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน มันก็สนิทกับคนแปลกหน้า
ได้ไม่ยากมันต่างจากที่ผมเคยเห็นจริงๆ.....
หลายครั้งที่ผมเงยหน้าหันไปมองดูมันก็เห็นว่ามันกำลังจ้องผมอยู่.....
++ชาญนวุฒิ....++เสียงเรียกของครูทำให้ผมต้องหันไปมองมันเหมือนเพื่อน
คนอื่นกำลังทำอยู่
++ครับคุณครู..++เสียงมันตอบครูที่กำลังยืนจ้องมันที่หน้าห้องเรียน
++เธอมีอะไรหรือเปล่า...++
++เปล่าครับครู..++เสียงมันตอบเบาๆ
++เปล่า แต่ครูเห็นเธอนั่งเม่อตั้งแต่เมื่อวานแล้วน่ะ..++
++นี่จะเลิกเรียนอยู่แล้ว เธอก็ยังเป็น..++
++เปล่าจริงๆครับครู..++มันปฏิเสธอีกครั้ง
++เอาล่ะ เธอเพิ่งมาที่นี่อาจจะไม่ชินกับการเรียนการสอนที่นี่..++
++แต่เธอมีปัญหาอะไรก็ปรึกษาครูได้น่ะ..++ครูขยับแว่นจ้องมัน
แต่ก็ทำให้เพื่อนๆคนอื่นอดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้
++สงสัย ชาญนวุติจะคิดถึงแฟนหรือเปล่าค่ะครู..++เพื่อนักเรียนหญิงแซว
แถมยังหัวเราะคิกคักกันในกลุ่ม...
...สีหน้าตอนนี้มันไม่รู้เป็นไง เพราะผมไม่ได้หันไปมองมันล่ะ
++ฮึ ฮึ ..++เสียงไอ้ตี้หัวเราะมัน
++หน้าจ๋อยเลยวิน ไอ้หยิงน่ะ..++
......................................................
...................
<<<<<ที่สนามบาสเย็นนั้น>>>>>
……………….
………
....ผมลงซ้อมได้ไม่เท่าไรก็ขอตัวพัก ก็แบบว่าไม่ได้อยาก
เก่งอยากดังไรเลย ขอเพียงแค่ครูมีคะแนนให้ก็โอล่ะ....
++น้ำคับพี่วิน...++น้องบีมยื่นน้ำมาให้ผมขวดนึง
++เหนื่อยแล้วเร่อะคับ..++มันก้มมาดูผมซับเหงื่อที่หน้า
..ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ กับความน่ารักของมัน
++ไม่อ่ะคับ...บีมก็เห็นว่าคนรอเล่นตั้งเยอะ...++เฮ้อ...ผมเลี่ยง
คำว่าขี้เกียจได้อย่างสวยงาม…คิกคิก
++บีมอยากเล่นมั่งจังอ่ะคับ...++มันทำหน้าอยากเล่นจัด
++อาทิตย์นี้บีมไปขอพ่อวัฒน์ซื้อลูกบาสดีกว่า..++มันพูดอย่างตื่นเต้น
...ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบลูกบาสที่อยู่ไม่ไกลข้างสนาม...
++น้องบีมมานี่....++ผมตะโกนเรียก
++น้องบีมลองแย่งลูกบาสจากพี่วินดูซิคับ..เรามาเล่นด้วยกันน่ะ++
++โห ได้ซิคับ เมื่อก่อนบีมไม่อยากเล่นเลย แต่ตอนนี้ทำไมไม่รู้
อยากเล่นมากๆเลยง่ะ..++
..น้องบีมก็ตรงมาแย่ง ผมก็เลี้ยงลูกหลบซ้ายหลบขวา ตามเรื่อง
อยากลองเล่นกับมันดู....
++แย่งลูกให้ได้น่ะคับ ถ้าได้พี่จะพาไปเลี้ยง..++
++จริงง่ะ..++มันทำหน้าดีใจ
++งั้นบีมสู้ตายเลยครับ เพื่อติม บีมอยากกินอีกแล้วอ่ะ..++
มันพูดไปก้อเข้ามาแย่งไปด้วย...
++ซะงั้น เรื่องกินนี่ถนัด..++ผมว่ามัน
....................
........
++พี่เก่งเล่นด้วยคนได้มั้ยคาบ น้องบีม....++สายตามันจ้องอยู่ที่ผมอีกล่ะ
++บีมอยากเล่นมั่งอ่ะคับ...พี่วินเลยจะสอนให้++
น้องบีมเอามือชันเข่าทั้ง 2 ข้างหอบแฮ่กๆๆอย่างกับหมาน้อยน่ารักๆ
++พี่เก่งเล่นเก่งกว่าพี่วินอีกคับ...++มันยิ้มให้ผม
..แล้วเดินมาเอาลูกบาสที่มือผมไป
แต่มือมันที่จับลูกบอลกลายเป็นลูบมือผมเหมือนตั้งใจ....
++คิกคิกคิกคิก...++เสียงน้องบีมหัวเราะที่เห็นอย่างนั้น
++จะโกรธพี่ไปอีกนานแค่ไหนคับ...++
เสียงมันถามผม อย่างเสียใจ........
++พี่เก่งต้องทำยังไงเราถึงจะกลับมาดีกันเหมือนเดิมได้..++
++......................++ผมเงียบ
++พี่เก่งว่าพี่ทำทุกอย่างแล้วน่ะ..++
++ทำไมไม่ให้โอกาสพี่พูดบ้าง...++มันต่อว่าผม
++พี่ขอเวลาแค่ 10 นาทีได้มั้ย วินนน..++
.......................
.........
ผมหันหนีเพราะว่าถ้าขืนมองหน้ามันอย่างนี้ผมคงพูดอะไรไม่ออก
น้ำตาผมเหมือนจะไหลแต่ผมก็ต้องสะกดมันไว้ ไม่อยากให้น้ำตา
ฟ้องว่าผมรักมันไม่เคยเปลี่ยน......
++เก่ง..++ผมเรียกชื่อมันเสียงหนักแน่น
++เก่งทุกอย่างไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้วน่ะ...เก่งคิดผิดแล้วที่มานี่..++
++โกหก...++เสียงที่ปล่อยออกเผ่าเบาจากปากมันบ่งบอกได้
ถึงความในใจ
++มองหน้าเก่งซิวิน ถ้าวินไม่ได้โกหกเก่ง...วินก็รู้ว่าวินโกหก
ไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไร...++
...มันเดินมาจับผมให้หันหน้ามองมันแต่ผมก็ขัดขืนเอาไว้
เพราะน้ำตาผมพร้อมที่ไหลได้ตลอด....
++พี่ทำผิดจนวินให้อภัยให้พี่ไม่ได้เลยใช่มั้ย..++
++เมิง ไม่ ได้ ทำ อะ ไร ผิด..ไม่มีอะไรที่กูต้องอภัยให้..++
เสียงผมมันขาดๆหายๆ
++ทำไมพี่ไม่รู้ว่าใจวินคิดอะไร หันมามองตาพี่ซิ
แล้ววินจะรู้ว่าพี่รักวินแค่ไหน..++มันร้องขออีกครั้ง...
...................................
....................
++เมิงทำอะไรไอ้เก่ง...++ตี้เดินมาถาม
พร้อมกับจับที่บ่ามันไว้
...................
++เรื่องของกุ...เมิงอย่าเสือก..ไอ้สาด++มันตะคอกกลับ
................
++ไอ้เหรี้ย...กุพูดกับเมิงดีๆ++เท่านั้นไอ้ตี้ซัดหมัดขวาไปที่หน้าไอ้เก่ง
ทันที..1 หมัด
...ผมหันมาเห็นมันเซถลาลงกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ใจผมหล่นอยู่
ที่พื้นตกใจกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น.......
++อย่าตี้ อย่า...++ผมร้องห้ามเมื่อเห็นว่ามันกำลังตามไปซ้ำ
แล้วไปดึงมันแขนไอ้ตี้ไว้สุดแรง
++เมิงก็ดูดิ กูพูดดีๆกับมันแมร่งเสือกมาด่ากุ...ตะคอกใส่กู++
มันโวยวายใส่ผม
++กุหมั่นไส้เมิงตั้งแต่วันแรกแล้วไอ้ห่า..กวนตีนกุดีนัก ไอ้สัดดด++
มันว่าไอ้เก่งอย่างโมโหสุดๆในอารมณ์
++พี่วินพี่เก่ง..เลือดไหลที่จมูกแล้วคับ....++น้องบีมร้องอย่างตกใจ
....ผมหันไปดูเห็นมันเช็ดเลือดที่จมูกอยู่ น้องบีมไวกว่าที่ผมคิด..
++พี่เก่งเงยหน้าไว้คับแล้วค่อยนอนลง...++มันพลักเบาๆให้เก่งนอน....
++พี่วินบีมขอนะ ผ้าขนหนูเช็ดหน้าพี่วินน่ะ...++มันพูดแล้ววิ่งออกไป
....กลับมาอีกพร้อมผ้าชุบน้ำเย็นๆ...
...ตอนนี้เพื่อนก็เริ่มออกันมาดูว่าเกิดไรขึ้น..ส่วนตี้ก็มายืนข้างผม...
แล้วบอกให้คนอื่นถอยไปห่างหน่อย ไอ้เก่งจะได้หายใจได้สะดวก
และอากาศจะได้ถ่ายเทได้ดีด้วย....
++เช็ดให้พี่เก่งซิคับพี่วิน...++บีมยื่นผ้ามาให้ผม
++พี่เช็ดเองก็ได้คับน้องบีม ขอบใจมากนะคับ..++
มันพูดเหมือนจะร้องไห้....มันดึงผ้าไปจากมือน้องบีม
แต่ผมดึงกลับ.....
………..
……..
....นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจ้องมองใบหน้ามันเต็มๆ อีกครั้ง
หลังใจที่ผมได้เห็นเพียงแต่รูปที่ผมพกติดกระเป๋าไว้ติดตัวตลอด
ผมเช็ดซับเลือดที่ไหลออกที่จมูกตอนนี้เริ่มหยุดแล้ว
...... แต่กลับมีน้ำใสๆหลั่งมาจากตามันแทน
มันมองผมไม่ล่ะสายตา เหมือนอยากพูดอะไรออกมา
ผมเอาผ้าตรงที่ยังสะอาดอยู่เช็ดน้ำตาให้มันเบาๆ
ปกติถ้าใครทำมันอย่างนี้ มันเคยยอมใครที่ไหน มันมีแต่จะทำคนอื่น
เจ็บมากกว่าที่ใครๆจะทำให้มันเจ็บได้...
มันกับตี้รูปร่างก็พอกัน อีกอย่างมันท่าจะแรงกว่าไอ้ตี้
ด้วยซ้ำ...แต่คราวนี้มันกลับนิ่งเฉยได้ มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ
...................
.......
++เรื่องมันเป็นไงมาไงว่ะไอ้ตี้...++เล็กถาม
++เออ..กุผิดเองว่ะ กุอารมณ์ร้อนไปหน่อย..++ตี้คงรู้สึกเสียใจที่ไป
++อะไรกันว่ะ เพื่อนกันแท้..++เล็กพูดออกมาอย่างผิดหวัง
++ก็กูทำไปแล้วเมิงจะให้กูทำไงไอ้เล็ก..++
++บีมดูพี่เก่งน่ะ พี่จะไปซักผ้าก่อน...++
++คับ..++
....................
........
++วินนน..ตี้ขอโทษที่ใจร้อนไปหน่อย...++ตี้เดินมาคุยกับผม
ตรงที่ซักผ้า
++ตี้คงต้องไปขอโทษเก่ง...ไม่ใช่วิน ++ผมบอกเสียงเรียบเฉย
++วินจะโกรธตี้มั้ยล่ะ...++
++ทำไมตี้....คิดอย่างงั้น...++
++ตี้คงดูไม่ผิดใช่มั้ยว่าวินกับเก่งเป็นแฟนกัน...อีกอย่าง
เก่งก็มาจากโรงเรียนเก่าที่วินย้ายมาด้วย..เป็นเพราะว่าเก่ง
ใช่มั้ยวินถึงย้ายมาเรียนที่นี่++
++เปล่าหรอกตี้...++
++เราเป็นเพียงเพื่อนกัน เพื่อนเคยสนิทคนหนึ่งเท่านั้น..++
......ผมหันไปขยี้ผ้าต่อ...
++ตี้ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ..เถอะ++
มันก้มหน้าพูดข้างๆผม...แต่ใจผมกำลังคิดถึงหน้าไอ้เก่ง กับซองสีน้ำตาล
ในเป้ผมว่ามันคืออะไร.........
....ผมเดินกลับไปอีกทีก็เห็นมันลุกขึ้นนั่งแล้ว เห็นน้องบีมนั่งจ้ออยู่ข้างๆ
มันแล้วมีไอ้เล็กอยู่ด้วย มีเล็กเป็นเพื่อนก็ดีแล้วล่ะ...จะได้มีคนดูแลมันอีกที
**เก่งไม่น่ามาที่นี่เลยรู้มั้ย**ผมบอกมันในใจ
**วินอยากให้เก่งเดินไปในทางที่มันควรจะเป็น ทางที่ถูก ทางที่เหมาะสม
สำหรับเก่ง เพื่ออนาคตที่ดีของเก่งเอง..**
......................................
............
**********************
:L3: :L3:*********** :L3: :L3:
-
*******************************
หลังจากที่ลงตอนนี้แล้วคงต้องขอพักอีกแล้ววววว
เพราะต้องไปเขียนอีกเรื่องต่อ...คริคริคริคริ
เพื่อลงที่อีกบอร์ด
เรื่องน้องเก่งขอพักไว้ก่อน.....
ขอให้มีความสุขกับวันหยุดน่ะ
.........................................
*******************************
-
ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบวินอ่ะ
-
ปลื้มอะ คนแต่งใจดีลงให้เพิ่มอิกตอน ขอหอมแก้มทีได้ป่ะเนี่ย :3123:
-
สวัสดีคะ
อ่านมาถึงหน้าสามแล้ว แต่อดใจไม่ไหว ขอเม้นต์ก่อนนะคะ
อาจจะแรงไป ไร้สาระไป ไม่น่าอ่านบ้าง ก็อย่าถือสานะคะ
ก็แค่กะเทยแก่ๆ มาบ่นๆ อิอิ
เริ่มแรก ก็เบื่อคะ ฉากหลังและท้องเรื่องเดิมๆ วุ่นนักรัก ม.ปลาย
เนื่องจากว่า เคยอ่านเรื่องที่มีฉากหลังและท้องเรื่องมาเยอะแล้ว ก็พาลๆ เบื่อๆ ไม่น่าสนใจเท่าไหร่
ก็คิดว่า คงวนเวียนอยุ่ที่การมีรักหลายเศร้า กับอาการสับสนในใจของตัวละคร อ่านๆ ไป ก็เออ จริงตามนั้น
ก็ต้องรอดูกันต่อไปว่าจะมีอะไรใหม่ๆ ที่ต่างไปจากเรื่องเก่าๆ บ้าง
แต่อยากจะบอกว่าบางครั้งเรื่องที่ได้รับความนิยมจากที่อื่น อาจจะไม่ป๊อปในเล้าฯ ก็ได้เพราะธรรมชาติของผู้อ่านต่างกัน
อย่างการสะกดผิด ที่อื่นอาจจะไม่คิดอะไร แต่นักอ่านในเล้าฯ เขาค่อนข้างจะเอะใจกับเรื่องนี้มากกว่าที่อื่น
เจ้ขอเดาว่า คนอ่านที่นี้ชอบอ่านเรื่องที่นอกจากจะสนุกแล้ว ยังเป็นเรื่องที่สะกดถูกต้อง พิมพ์ผิดน้อย
เพราะมันแสดงออกให้เห็นถึงความใส่ใจของผุ้แต่งที่ตั้งใจผลิตผลงานดีๆ ออกมา เพื่อผู้อ่าน
อย่างเรื่องของหนูเองนั้น ก็สนุกดี แต่อ่านแล้วสะดุดไปบ้าง อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่สมเหตุสมผลไปบ้าง อะไรงี้
เช่น น้องบีม อยู่ม.๑ แล้ว แต่ยังแสดงออกยังกับว่าเป็นเด็กอนุบาล
หนูคิดว่า คนอ่านเขาอ่านแล้ว เขาจะเชื่อไหมคะว่าน้องบีมไรนั้นอยู่ ม.๑ ถ้าถามเจ้ เจ้ว่า อย่ามาก็ ป.๓ ไม่เกินนั้น
สมัยนี้เด็ก ม.๑ มันไปถึงไหนๆ กันแล้ว จะมา น้องบีมอย่างนั้น น้องบีมอย่างนี้ มา คาาาาาบๆ อยู่ มันก็ไม่ไหว
จะให้เชื่อว่าอยู่ ม.๑? บอกตรงๆ ว่าเชื่อไม่ลง!
ส่วนเรื่องการสะกด หนูยังสะกดผิดหลายคำอยู่นะ เช่น อฐิษฐาน, อารมณ์, สถานการณ์, เหรอ-หรือ-รึ, คะ-ขา-ค่ะ, นะ-น่ะ, เหม่อ, เขา-เข้า-เค้า, เสีย-สิ-ซิ, ไหม-มั๊ย(ที่ไม่ควรจะเขียน) เป็นต้น
ส่วนเรื่อง ครับ-คับ-คร้าบ-ค้าบ อะไรนั้น เจ้ไม่ขอท้วง เชิญตามอัธยาศัย เพราะก็พอหยวนๆ รับ ๓ คำแรกได้อยู่ อิอิ
ซึ่งมันก็ไม่ใช่คำที่ยาก แต่มันแสดงออกให้เห็นว่า หนู ไม่ใส่ใจคนอ่าน
สักแต่ว่ายากเขียนก็เขียนมา คนอ่านจะรู้ศึกไงช่างแมร่ง อย่าได้แคร์ กูจะเขียนอย่างนี้ ใครจะทำไมกู
ดูจากการที่หนูตอบเรื่องที่มีคน ติงเรื่องการใช้เครื่องหมายคำพูด ซึ่งเจ้ก็เห็นด้วยกับคนที่ติงมาว่าถ้าใช้เครื่องหมายคำพูดมันจะดูดี และน่าอ่านมากกว่า
แต่หนูยืนยันตามเดิม คือจะใช้เครื่องหมายบวก
แสดงว่าหนูจะเอาสะดวกหนู แต่หนูไม่สนใจคนอ่าน อย่างนี้หนูก็เขียนเองอ่านเองสิคะ จะมาเรียกร้องให้คนอื่นเข้ามาอ่านทะเพื่อ? เจ้ล่ะสงสัย
แล้วหนูก็ยังเป็นโรควรรณยุกต์และสระอับเสบอยู่ด้วยนะคะ จาก....สายตาของ 2 สาวที่ยิ้มร่ะเรื่อ แปล่งประกายแห่งความสดใสออกมา
อีกอย่าง การจัดหน้า ของหนูก็แปลกๆ อ่านแล้วขาดๆ หายๆ ไม่มีความต่อเนื่อง เช่น
พ่อค่อยๆจอดรถที่หน้าโรงเรียน เพื่อมาส่งผมกับน้องบีม...
นี่เป็นเป็นครั้งแรกที่พ่อมาส่งที่นี่...พอลงจากรถได้
ผมก็เห็นตี้วิ่งมาหา.
จะดีกว่าไหมถ้ามันจะเป็น
พ่อค่อยๆจอดรถที่หน้าโรงเรียน เพื่อมาส่งผมกับน้องบีม...
นี่เป็นเป็นครั้งแรกที่พ่อมาส่งที่นี่...พอลงจากรถได้ผมก็เห็นตี้วิ่งมาหา
อะไรแบบนี้ ซึ่งมันอาจจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อย ไร้สาระ แต่มันก็ช่วยให้เรื่องน่าอ่าน การจัดหน้าก้จะช่วยให้เรื่องดุเหมือนโตขึ้น มีน้ำหนักน่าอ่านมันขึ้น ยิ่งถ้ารู้จักจัดวางตำแหน่ง ใช่เครื่องหมาย การเว้นวรรค เพื่อช่วยเน้นให้เห็นถึงอารมณ์ของตัวละครได้ ก็จะดีเลย
แล้วเลิกเสียเถอะนะ กับอาการอ้อนได้ตลอดเวลาของตัวละคร อ่านแล้วจะอ้วก
จริงๆ นะ ผู้ชายอาไร้ 'อ้อน' กันทั้งเรื่อง ไม่แมนเลย อ่านแล้ว รู้สึกว่า คนเขียนนี้ ผู้หญิงได้อีก! ชะนีชัดๆ ฮา!
่ส่วนเรื่องอื่นก็ไม่มีไรเนอะ เพราะต้องรอดูว่ามันจะมีอะไรต่างไปจาก เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของ ขาสั้นคอซอง ที่เขียนๆ กันมาหรือเปล่า
ก็ลุ้นดีไปอีกแบบเหมือนกัน อิอิ
เจ้สอง
ปล. ส่วนอีกเรื่อง อ่านแล้วไม่สามารถทนอ่านต่อไปได้ รุ้สึกว่า สำนวนและวิธีการเขียน พร้อมทั้งอะไร อีกหลายๆ อย่าง เหมือนเรื่องนี้เกิ้น
เลยขออ่านเรื่องนี้ดีกว่า เพราะท่าจะสนุกกว่าเรื่องนั้น
ปลล. นี่ก็เม้นต์ อย่างนิ่มสุดเท่าที่จะทำได้แล้วนะ แต่อย่าเชื่อไรเจ้มาก
เพราะเจ้ก็ไม่มีปัญญาเขียนนิยายออกมาได้เหมือน คิกคิก
-
วินใจร้ายมากกกกกกก
ลองมองย้อนกลับไปดิ
ดูดิ........เห็นมั้ย เก่งทำไรผิด
ไม่มี๊..........
แล้วทำม้ายยยยยยยยย
อย่าบอกว่าเพียงแค่หวังดี............
เพราะมันไม่ใช่ในสิ่งที่พี่เก่งต้องการ
:กอด1: บิ๊ก บิ๊ก ที่ขยันมาลงให้จ้า
-
โอ้ ยยยย ทำไมยิ่งอ่านแล้วยิ่งเศร้าแบบนี้อ่าส์
วินใจร้ายมากกกกกกกกกกก ใจร้ายที่สุดดดดดดดดดด
ทำไมวินใจร้ายกับเก่งถึงเพียงนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮือออออออออออออออ
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
รอตอนต่อไปแบบเศร้ามากมาย
-
ชอบครับ บ ชอบมากด้วย ย(ส่วนตัว ชอบแนวแบบนี้อยู่แล้วว )
แล้วยังมาได้อ่านตอนวินไปเห็นเก่งไปจับมือฝนที่ โรงพยาบาล อ่ะ แล้ววินเดินไปร้องไห้กับแม่
ป๋มนึกภาพปุ้บน้ำตาไหลตามเลยอ่ะ :sad4:
อาจเพราะเจอเหตุการณ์คล้ายๆกันมั้ง ง มันแท่งใจดำเราจริงๆ เลย * :z3: เจ็บจี๊ด ด ได้ใจมาก ๆ
แต่เราหนักกว่าในเรื่องหลายเท่าอ่ะ ดีที่มีแม่อยู่ด้วยย ^^อ่านแล้วรักแม่จัง ขอไปกอดคุณแม่ก่อนน :L1:
-
******************
:z1: :z1: :z1:
ช๊อก ช๊อก ช๊อก ๆๆๆๆ
ช๊อกที่เขียนกระดานดำ เอ้ยยุคนี้คงไม่มีแล้วซิน่ะ คริคริคริคริ...
ช๊อก ที่เจ๊แวะมาด่าให้ 1 ดอก สบายใจไปอีกหลายวันล่ะเรา
คริคริคริคริ
แวะส่ง เมสให้เจ๊ล่ะ คริคริคริคริ
มาทักตรงนี้ต่อ ไปล่ะครับบบ
***********************
-
รอตอนต่อไปนะฮับ
:L2:
-
เศร้า และ เครียดมากมาย ครับ
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าไม่สมเหตุสมผลไปบ้าง อะไรงี้
เช่น น้องบีม อยู่ม.๑ แล้ว แต่ยังแสดงออกยังกับว่าเป็นเด็กอนุบาล
หนูคิดว่า คนอ่านเขาอ่านแล้ว เขาจะเชื่อไหมคะว่าน้องบีมไรนั้นอยู่ ม.๑ ถ้าถามเจ้ เจ้ว่า อย่ามาก็ ป.๓ ไม่เกินนั้น
สมัยนี้เด็ก ม.๑ มันไปถึงไหนๆ กันแล้ว จะมา น้องบีมอย่างนั้น น้องบีมอย่างนี้ มา คาาาาาบๆ อยู่ มันก็ไม่ไหว
จะให้เชื่อว่าอยู่ ม.๑? บอกตรงๆ ว่าเชื่อไม่ลง!
มันมีจริงๆนะเพื่อนเรา สมองมันนี่ป.5ก็ไม่ปาน แถมไม่ได้เสแสร้งด้วย มันติ๊งต๊องของมันแบบนี้เอง ไม่ได้แอ๊บแบ๋ว -.-"
แล้วเลิกเสียเถอะนะ กับอาการอ้อนได้ตลอดเวลาของตัวละคร อ่านแล้วจะอ้วก
จริงๆ นะ ผู้ชายอาไร้ 'อ้อน' กันทั้งเรื่อง ไม่แมนเลย อ่านแล้ว รู้สึกว่า คนเขียนนี้ ผู้หญิงได้อีก! ชะนีชัดๆ ฮา!
่ส่วนเรื่องอื่นก็ไม่มีไรเนอะ เพราะต้องรอดูว่ามันจะมีอะไรต่างไปจาก เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของ ขาสั้นคอซอง ที่เขียนๆ กันมาหรือเปล่า
ก็ลุ้นดีไปอีกแบบเหมือนกัน อิอิ
เจ้สอง
อ่านเพื่อความบรรเทิงครับอย่าคิดมากซิ ไม่ชอบก็ข้ามแค่นั้นเอง นิยายที่เราอ่านช่วงไหนเราไม่ชอบเราก็ข้าม ไม่อ่านให้เสียอารมณ์
อยากอ่านช่วงไหนก็อ่านช่วงนั้น อีกอย่างเพราะมันคือนิยาย ดังนั้นอะไรที่มันไม่จริง หรือเว่อร์ หรืออะไรก็ตามแต่ มันย่อมเกิดขึ้นได้
ในสิ่งที่เรียกว่านิยาย เพราะงั้นอ่านไปเถาะครับ ชอบก็อ่านไม่ชอบก็ไม่ต้องอ่าน^^
-
เมื่อไหร่จะเปิดซอง :z3:
-
เ้ปิดซอ ง ง เร็วเร้ว ว ว*
แล้ววิน จะใจอ่อนให้เก่ง ป่าวเนี้ย ย
ยังไม่เครียดเรื่องฝนเล ย ย :3123:
-
ยังงัยก็อย่าให้รอนานนะครับ
เบื่อการรอตอยที่สุดเลย
:undecided: :undecided:
-
*********************************
ดี เพื่อนๆน้องๆนักอ่านทุกคน
ขอบคุณที่ให้กำลังใจกันมาตลอด
.........
ก่อนอื่นคงจะอยากบอกเกี่ยวกับตัวเองนิดๆหน่อย
คือโดยนิสัยส่วนตัว ผมเป็นที่ไม่ค่อยมีสาระในชีวิตเท่าไร
ไม่ค่อยเก็บเรื่องเครียด หนักๆ มาใส่หัว
ผมจะเป็นคน เรียกว่าฮาได้ทุกเรื่อง บ้าๆบอๆ ฮาได้ตลอดเวลา
ชอบทำให้คนอื่นหัวเราะสนุกสนาน มุขเยอะ ขี้เล่นไปหมด
......
ผมขี้เล่น จนได้โชร์ประวัติในใบขอปรับเงินเดือนที่ผู้จัดการส่งเจ้านาย
ว่าผมชอบเล่นในเวลางานบ่อย พูดง่ายๆอยู่ในเวลาทำงานผมก็ ฮา สนุกสนานได้ตลอด
หลังๆผู้จัดการก็มาเล่นกับพวกผมจากที่เมื่อก่อนเหมือนจะชอบจับผิด แต่เดี๋ยวนี้คุยเล่นสนุกสนานได้
อันนี้เป็นเรื่องจริงๆที่เกิดขึ้นน่ะครับ...555
...................................
:call: :call:ผมไม่เคยดูถูกคนอ่านเลยซักนิด เพราะว่าผมเองก็เป็นคนที่ชอบอ่านคนนึงเหมือนกัน
ผมมีความสุขที่ได้เขียนและก็ดีใจที่มีคนอ่านและติดตาม
...........................
จริงๆผมก็ไม่รู้ว่า นิยายมันจำกัดแค่ไหน มันต้องสมจริงสมจัง สมเหตุสมผลมั้ย เพราะการที่เราจะ
ให้ผู้ชายคนหนึ่งมาหลงรักเกย์....ยากจังง่ะคิดไม่ออก แต่ถ่าเรามีตังค์ให้เค้านี่ไม่แน่คิดออกง่ายทันที
แต่ถ้าคนเป็นเพื่อนกันมาน่าจะง่ายกว่า....
ผมจริงเสนอขอให้ฮา สนุกสนาน ซึ้ง เป็นหลัก
ละครทีวีแท้ๆ ของบ้านเราก็ยังต้องขายความไร้สาระเพื่อเรียกคนดู เพราะขายอะไรเครียดๆคนก็ไม่อยากติดตาม
แนวไร้สาระมันก็มีหลายเรื่องทั้งปัจจุบัน และในอดีต
การเขียนให้ผู้ชายเป็นผู้ชาย ผมเขียนได้ครับ แต่ผมก็คิดว่าอีกมุมว่า ผู้ชายก็ต้องมีหลากหลายประเภท
เช่นกันครับ
............................
โซ....คือผมแค่ต้องการอธิบายเท่านั้นครับ จริงๆเจ๊สอง แกก็ไม่ได้อยากมาอ่านหรอกครับพี่ชวนเจ๊มาเอง
แบบว่าชอบเจ๊เป็นการส่วนตัวตอนทีโพสรูปจาตุรงแต่งหญิงง่ะ คริคริคริ..ชอบ
...........................
การที่เราจะถูกคนอื่นวิจารณ์อย่างแรง สำหรับผมถือว่าเป็นเรื่องปกติครับ ผมชินล่ะ และก็ไม่คิดที่จะไปโกรธใคร
"ผมถือว่าเมื่อเราออกสังคม เราต้องพร้อมที่จะให้คนอื่นมอง ไม่ว่าจะมองด้านลบ หรือด้านบวก"
.........ขอบคุณน้อง Oitji มากๆน่ะครับ...พี่เป็นคนง่ายสบายๆไม่ถือสาแม้ใครว่าอะไรก็ตาม.......
.........สำหรับพี่อย่างที่บอก แม้มีคนอ่านเพียงคนเดียว พี่ก็จะเขียนให้อ่านกันจนจบครับ.เพราะเป็นการพักผ่อน
ของเราอย่างนึง....ขอบคุณเจ๊สอง จากใจจริงๆน่ะครับที่แวะมาทักทาย ดุด่า ว่ากล่าว..ยังไงผมก็ยังชอบเจ๊..คิกคิกคิก..
-
เขียนให้เป็นตัวเราที่สุดครับ
^^
เป็นกำลังใจให้
-
เป็นกำลังใจให้เจ้าของเรื่องเน้อออ*
บุคลิคตัวละครที่สุดโต่งกว่านี้ก็มี อย่าได้แคร์ครับบ :a14:
ขอแค่มันลงตัวกัน แล้วก็สานต่อเรื่องราวไปเรื่อยอย่างไม่ขัดแย้งกันก็เพียงพอแล้วว ว o13
เรื่องมันจะสนุกก็ต่อเมื่อเราเห็นว่ามันสนุกมากกว่ามั้ง * แต่ความเห็นส่วนตัวผมชอบเรื่อง(แนว)นี้ อ่ะ(ความเห็นส่วนตั๊วส่วนตัว)
-
รอตอนต่อไป บิ๊ก ๆ สู้ๆ เน้อ o13
-
************************************
( ตอนที่ 13...สิ่งที่ค้างคาในใจ..ความปราถนา.)
............................
*****************************************
ผมบิดผ้าที่ซักไปมาอย่างแรงไปมาจนแทบไม่มีน้ำค้างอยู่ซักนิด..
ในสมองผมครุ่นคิดถึงแต่เรื่องเก่าๆที่ผ่าน ผมเอามาเช็ดหน้าตัวเองอีกครั้ง
อย่างที่บอกตัวเองไม่ถูกว่าอยู่อารมณ์ไหน
<<<<ความหลัง>>>>>
“วินนนๆๆๆ...” นั่นคือเสียงที่มันเรียกผมอย่างดีอกดีใจและตื่นเต้น
“มึงเป็นเหี้ยไรว่ะ กูกำลังยุ่งอยู่” ผมกำลังเครียดหาข้อมูลเพื่อทำงานส่ง
ครูอยู่แต่มันกลับดูตื่นเต้น
“กูเจอนางฟ้ามาโว้ยย...ยาฮู้.” มันทำท่าเหมือนสวรรค์มากวักมือเรียก
“นางฟ้าที่ไหนจะลงมาหามึงว่ะ อย่างมึงคงมีเพียงยมทูตมารอรับ”
ผมว่ามันอย่างคนกำลังหงุดหงิดในใจ
“ไอ้สัด ไม่เคยมองกูในแง่ดีบ้างเลยน่ะเมิง”
“อะไรอีกล่ะ”
มันกระชากหนังสือที่ผมกับอ่านอยู่ออกจากตรงหน้าผม เพื่อให้สนใจมัน
“เลิกอ่านเถอะน่า ฟังกูก่อน กูอยากบอก”มันยังอารมณ์ค้างไม่เลิก
“เออ ว่ามา”ผมดุมัน
“เออ ว่าแต่ นี่น่ะหนังสือที่มึงกำลังอ่านอย่างมุ่งมั่นอยู่”
มันจับหนังสือกาตูนที่แทรกอยู่กลางหนังสือเรียนชูให้ผมดูแล้วหัวเราะ
“อ่านแล้วเครียดกูก็เอากาตูนมาขั้นมั่งดิ”ผมดึงหนังสือกาตูนกลับ
“ฟังกูได้ยัง”
“เออ รีบๆว่ามา”
“ตอนที่กูเดินมาเมื่อกี้กูเจอนางฟ้า ตนนึงนั่งอยู่ใต้ต้นไม้โว้ยย”
“นางตานีหรือเปล่าว่ะ”
“โป้กก” มันเคาะหัวผมอย่างเบามือไปหนึ่งที
“กูพูดเรื่องซีเรียส เข้าเรื่องไอ้วิน”มันทำหน้าจริงจัง
“ใครว่ะ..” ผมถามมันทั้งที่ใจสั่นๆ ตื่นเต้นเล็กน้อยไปกับมัน
“เฮ้ยย ป่ะ เดี๋ยวกูจะชี้ให้มึงดู..”
มันลุกลากดึงแขนผมให้ตามมันไปตามอย่างเร่งรีบและแอบอยู่ตรงมุมตึกเล็งสายตา
ไปที่สาวๆกลุ่มนึงที่นั่งใต้ต้นร่มหูกวางช่วงพักเที่ยง
“นั่นไง เมิงเห็นยังว่ะ..”
“ไหน ไหน.”ผมเองก็อยากรู้ว่าคนนั้นมันเป็นใคร
“ปั้บ...”มันตบหัวผมอย่างไม่ปราณี
“ก็นั่งอยู่นั่นไง” มันแทบจะเอานิ้วจิ้มตาผมให้มองไป
“กูรู้แล้ว..ไอ้บ้า..ก็มันตั้ง 5 คน..แล้วมันคนไหนหว่า..”
ผมเอาศอกกระทุ้งที่อกมันไปที
“อุ้ยเจ็บว่ะ”มันเอามือลูบที่อก
“เอ่อว่ะ..โทษที...กูตื่นเต้นมากไปหน่อย ..” มันหัวเราะอย่างเขินๆ
“คนที่นั่งหันหน้าไปทางทิศเหนือไง สวยๆขาวๆอ่ะเมิง..”
มันกระซิบที่หูจนรู้สึกสยิวขึ้นมา
“กูอยากรู้จักว่ะ มึงช่วยกูหน่อยดิว่ะ วินเพื่อนรัก..”
ผมหันไปมองหน้ามันอย่างเคืองๆ
“กูอยากได้เบอร์เค้าอ่ะ เมิงไปขอให้กูหน่อยดิ..”มันพูดต่อ
“ไปบอกไอ้โตโน่น กูไม่ถนัดเรื่องแบบนี้..”ผมบ่ายเบี่ยง
“โหห วินเมิงใจร้ายว่ะ...”มันทำหน้าผิดหวัง
“เพื่อนไรว่ะเวลากูเดือดร้อนแม่งทิ้งกู..”มันด่าผม
“ส้นตีนดิ แค่ไม่มีเบอร์เค้าแค่นี้ มึงก็เดือดร้อน”
“เดี๋ยวกูเอาให้ก็ได้ เบอร์รองเท้ากูง่ะ”ผมแซวมัน
“ไอ้เวร กูเกือบดีใจ”มันบ่น
“ตกลงมึงจะทำให้กูมั้ยว่ะ”
“.................................”
ใจนึงผมก็อยากจะทำให้ อีกใจผมก็ปฎิเสธ ทำไมผมกลับรู้สึกหวิวๆกับท่าทางที่มัน
แสดงออกว่าชอบคนนั้นอย่างออกหน้าออกตาแบบนี้....
“เฮ้ย ว่าไงว่ะ”มันวิ่งตามมา เมื่อเห็นว่าผมเดินออกจากตรงนั้น
“คิดดูก่อน”ผมให้คำตอบมัน
“ไรว่ะ แค่นี้มึงก็ต้องคิด”
...หัวใจเมิงเดือดร้อน แต่ใจกูเดือดกว่าเมิงอีกหลายเท่า..ผมเดินไปคิดไปเงียบๆคนเดียว
โดยไม่หันมาพูดกับมันอีก
...พอผมนั่งลงที่โต๊ะได้มันก็รีบคุยต่อ.
“ถ้าเมิงขอเบอร์เค้าให้กูได้ กูจะเลี้ยงเมิงชุดใหญ่เลยนะไอ้วิน...”
ผมลืมอาการน้อยใจ เมื่อได้ยินว่ามีของฟรีรออยู่ข้างหน้า
“เลี้ยงไรว่ะ...”
“ประจำเลยว่ะ...พูดถึงเรื่องกินนี่หันควับทันที.”มันด่า
“ตามใจ..”ผมบอกมันแล้วหันหน้ากลับอย่างเดิม
“อยากกินไรล่ะ..ตามใจเมิงล่ะกัน” มันทำเสียงเล็กเสียงน้อย
“เมิงเตรียมเสียเงินได้เลยไอ้เก่ง..” ผมบอกมัน
ว่าไปทำไมผมก็เป็นคนเห็นแก่กินเหมือนกันนะนี่.....
“ทีอย่างนี้น่าระรื่นน่ะเมิง สัด”
“ไม่รู้ว่ากูคบพวกเมิงไปได้ยังไง” มันว่าเหมือนน้อยใจ
“เฮ้ยยยย ท่าทางจะคุยเรื่องสนุกๆกันน่ะมึง 2 คน” ไอ้โตทัก
“ก็ คงงั้นมั้ง”ผมตอบไม่เต็มปาก
“มีอะไรดีบอกพวกกูมั่งดิ” ไอ้วีมาร่วมอีกคน
“ไม่มีโว้ย เรื่องนี้เป็นเรื่องของกูกับไอ้วิน”
ไอ้เก่งใช้สายตาข่มไม่ให้ให้ผมพูดเรื่องที่มันกำลังต้องการอยู่
“มีความลับน่ะเมิงไอ้เก่ง”
“เรื่องของกู”
“กูไม่อยากรู้ก็ได้ มีปัญหาขึ้นมากูไม่จะไม่แลเมิงเลย”
“เรื่องนี้ไม่เหมาะกับเด็กต่ำกว่า 18 อย่างพวกเมิงร๊อก”
“ไอ้สัดดดดด เมิงถึงตายล่ะ”ไอ้วีด่ามันแล้วก็หัวเราะสนุกสนาน
“อย่างเมิง 18 กูก็ 20 ล่ะว่ะไอ้เก่ง”โตมันคุยทัพ
“พอ พอ พอ”ผมบอกให้มันหยุดสมองผมยังไม่เล่นเลย
“อย่างเมิง 18 20 กู ก็ 25 ล่ะว่ะ”
“ป้าบบบ”ฝ่ามือไอ้เก่งซัดลงที่หลังผม
“เรื่องนี้ไอ้วินน่าจะทำได้ดีกว่าพวกเมิง” ไม่รู้ว่าผมจะดีใจดีหรือเปล่านี่ที่มันชม
“งั้นเมิงก็บอกกูมาดิ” ไอ้วีทำหน้าอยากเต็มที่
“เสร็จเมื่อไร พวกเมิงรู้แน่” มันยักคิ้วให้ไอ้โต ไอ้วี
แล้วมันหมายความว่าไงว่ะเสร็จเมื่อไร ใครเสร็จใครผมเกาหัวตัวเอง
........................
.........
ผมไม่ได้มีความอยากดิ้นรนหาวิธีช่วยมันเลย ก็อย่างที่รู้
คนที่เรารัก...เราอยากที่จะให้เค้ารักคนอื่นได้ไง แต่มันก็อย่างว่าอ่ะน่ะ
ความจริงอีกอย่างนึงก็คือ คนอย่างมันนี่ไม่จำเป็นต้องไปจีบเค้าหรอก
แค่บอกเค้าว่าอยากรู้จัก เค้าคงรีบตอบรับมันโดยไม่รีรอ...
...เอ...หรือว่าไม่ใช่เสมอไปหว่า.....
................
..........
………………..
……..
“วินว่าไงว่ะ...”มันรีบทวงถามผมหลังเลิกเรียน
“กุกะลังหาวิธีอยู่...เมิงก็ใจเย็นหน่อยดิ..สาดด” ผมอดด่ามันไม่ได้มันจะอยากอะไรกันนักกันหนาว่ะ...
“อ่ะ..ไอ้เหรี้ยกูให้เวลาเมิงคิดตั้งครึ่งวันล่ะเมิงยังนึกไม่ออกเลยเร่อะ..”
“เออว่ะ กูคิดม่ะออก..”ผมบอกมันแล้วเตะมันไปที่ขาข้างซ้าย
“จะได้เรื่องม่ะนี่มึงอ่ะ.”มันชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ผม
“ได้ดิ..เชื่อกู..”ผมหลอกให้มันเชื่อ อย่างน้อยผมก็ประวิงเวลา
ไม่ให้มันรู้จักสาวน้อยนางนั้นไปได้หลายนาที.....(ชั่วซะไม่มี..คิคิ)
.......................
..............
“เอ้ยยย รอกูด้วย”เสียงนักเรียนชายวิ่งดังตุ๊บตับ ไล่กันลงมาอย่างกับเป็นสนามเด็กเล่น
“เร็ว เร็ว กูต้องรีบไป”
“ระวังหน่อยเว้ยเดี๋ยวชนคนอื่น” มีคนร้องเตือน
ขณะที่นักเรียนทยอยกำลังเดินลงบันไดกันอย่างเร่งรีบหลังจาก
เลิกแล้ว ผมก็เดินออกจากห้องลงบันไดพร้อมกัน
“อ๊ายยยย...ฝน..ระวัง.”เสียงสาวน้อยนางหนึ่งดังขึ้น ทำให้ผมกับไอ้เก่ง
หันกลับไปมองที่มาของเสียงทันทีอย่างกับนัดกันไว้
เมื่อมีนักเรียนชาย2-3 คนวิ่งไล่จับกันตรงทางลงบันได
ทำให้เพื่อนเซมาชนไอ้เก่งจนหนังสือที่อยู่ในมือเธอตกกระจายเกลื่อนบันได....
“ว้ายยย ขอโทษค่า”เสียงใสๆร้องอย่างตกใจ
...ผมก้มเก็บหนังสือให้เธอกะลังจะยื่นให้เธอ....
แต่เมื่อหันกลับเห็นไอ้เก่งประคองเธอไว้ เธอรีบผลักไอ้เก่งออก
แล้วยืนเขินอายหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัดๆ
...ท่าทางที่อายๆกันทั้งคู่เล่นเอาผมใจหาย...เหมือนได้เสียสิ่ง
ที่รักไปแล้ว.....
“หนังสือคับ..”ผมยื่นหนังสือให้เธอ
....เธอยื่นมือมารับ...
“ขอบใจจ๊ะ...เธอชื่ออะไร เราชื่อฝน..”
...เธอหันหน้ามาถามผม แต่ก็ตากลับไปมองไอ้เก่งต่อ.
“นี่เพื่อนผมคับชื่อวิน ส่วนผมชื่อเก่งคับ.ไอ้เก่งพูดกุกๆกักๆ
มันงตื่นเต้นอย่างที่มันบอกจริงๆ
“ฝนจะไปกันยังเดี๋ยวเพื่อนจะรอกันนาน...”เพื่อนสาวเธอตะโกนขึ้นมาถาม…
เมื่อเห็นท่าว่าเธอลังเลอยากคุยตรงนี้มากกกว่า
“ไปจ๊าปาย....”เธอตะโกนกลับ
“เจอกันใหม่นะเก่ง วินด้วย...”เธอยกมือโบกลาตามธรรมเนียม
เธอส่งยิ้มหวานให้ไอ้เก่งแล้วตามเพื่อนเธอไป.ทิ้งให้ไอ้เก่งยืนมองเมอ
อย่างกับเตรียมตัวจะเฮ่าเครื่องบิน
เธอกับกลุ่มเพื่อน4-5เดินไปได้ราว 3 นาทีผมก็วิ่งตามเธอไป...
“ฝน ฝน.”..ผมเรียกเธอทั้งที่ไม่ได้อยากรู้จักอะไรเธอมากนัก
“เก่งอยากได้เบอร์ฝนน่ะ.”ผมบอกเธอตรงๆ
“จริงเหรอวิน.”เธอทำท่าดีใจอย่างเห็นได้ชัด
..เธอทำท่าเอียงอายก่อนจดใส่กระดาษโน๊ตเล็กของเธอให้ทันที...
เธอยื่นมาให้ผม...แล้วพูดว่า
“บอกเก่งด้วยนะว่า..จะรอโทรมา.”เธอหันไปยิ้มกับเพื่อน
แล้วหันไปมองไอ้เก่งที่ยืนอยู่ห่างออกไปราว 40 เมตร
“ว่าแต่พ่อสื่อเองมีแฟนยังคร่ะ..”เพื่อนเธอแซว
ผมยิ้มให้เธอก่อนจะตอบไปว่า...
“มีแล้วคับ..”
“ว้ายยยย...กรี๊ดดดดด..”เสียงเพื่อนเธอร้อง
“อย่างนี้ก็เซ็งเป็ด เซ็งไก่ เซ็งหมู เซ็งหมา..หมดซิค่ะ..”
พวกเธอก็หัวเราะกันครึกครื้น ผมเลยเดินกลับมาที่ไอ้เก่ง
ที่ทำหน้าตาเหมือนอยากรู้ว่าผมไปทำอะไรมา..ผมหันกลับไปมอง
พวกเธอก็เดินไปกันล่ะ......
....ผมยื่นกระดาษโน๊ตให้มัน...
“อ่ะ อยากได้ม่ะใช่เร่อะ..”ผมทำหน้ากวนตีนใส่มัน
มันรีบคว้าไปดู...
“โอ้ยย วิน เมิงเก่งจริงๆ..”มันก็กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ
มันรวบตัวผมไปกอดไว้แน่นจนผมแทบหายใจไม่ออก...
“วินเมิงเก่งมากๆเลยว่ะ..กุยังนึกไม่ออกเลยขอกุจูบเมิงทีดิ...”
.................
........แค่นั้นผมก็รู้สึกได้ทันทีเลยว่าจมูกมันมาสัมผัสที่แก้มอย่างแรง..
ผมทำอะไรไม่ถูก ดีน่ะที่นักเรียนเดินทยอยกันออกไปเยอะแล้ว
“ไอ้เหรี้ย...”ผมพลักมันออกแล้วเตะขามันอีกที
โหมันอายนี่หว่าในที่สาธารณะ...ถ้ามุมตึกจะไม่ด่าซักคำผมนึกในใจ
.แต่สีหน้ามันยิ้มไม่จบทำท่าทำทางเหมือนถูกรางวัลเลขท้าย 2 ตัวเอ้ย
น้อยไป.. ...รางวัลที่ 2 ก็ได้...
“ป่ะวินน...”
“ไปไหน..”
“ไหนก็ได้ว่ะกูให้เมิง 1 วันล่ะกัน”มันอารมณ์ดีออกหน้าออกตา
“เอาไอ้วีกับไอ้โตไปด้วยได้ม่ะ”
“กูไม่มีเงินเลี้ยง”
“อย่างเมิงนี่น่ะไม่มี”ผมว่า ก็บ้านมันมีอันจะกินกว่าผมอีก
“กูบอกว่าเลี้ยงก็เลี้ยงคนเดียวด”มันย้ำ
“พาไปอีก 2 ตัว งบกูคงแหลกลาน ไม่พอจ่ายแน่”
“ช่างมีน้ำใจจริงๆน่ะเมิง”
“เออน่า พวกมันก็กินกะกูบ่อย”
...ผมจะไปไหนได้ล่ะ ก็ให้มันเลี้ยงสุกี้ กับไปดูหนังต่อ
ตามประสาไม่อยากไปไหนไกลๆจากบ้าน
....................
........
....ตั้งแต่วันนั้นเรื่องของฝนจะวิ่งถึงหูผมตลอด ทั้งที่ผมไม่ได้อยากจะฟังเลย
แต่ก็ต้องจำใจได้ยิน ว่ามันไปไหนกันมาบ้าง เป็นช่วงที่ผมกับมันเริ่ม
จะห่างเหินกัน เดินเจอฝนที่ไหนถ้าผมเห็นเธอก่อนผมก็จะหลบ ไม่เข้าไปทักเธอ....
อีกใจผมก็มีความสุขที่เห็นมันหัวเราะ อย่างอารมณ์ดีได้ตลอด ทำให้รู้เลยว่า
คนมีความรักเป็นอย่างนี้นี่เอง มันตรงข้ามกับผมที่มีรักครั้งแรกเหมือนกันตอนนั้น
แต่มันเป็นเพียง แอบรักมันข้างเดียวอยู่ในใจ....
..หลายเดือนผ่านไปจนถึงวันเกิดของฝน...
“วินน วันนี้กูจะไปงานวันเกิดฝนว่ะ เมิงไปกะกูมั้ย..”
“เมิงอยากให้กูไปงะ..”
“อยากดิ. มึงไปกับกูน่ะ.”มันเชิญชวน
“ไม่ว่ะ..กูขี้เกียจ..”
“อ้าว ทำไมพูดอย่างนี้..ว่ะ..สาด..”
“กูขี้เกียจไปขัดความสุขเมิงโว้ยย..”พูดจบผมก็หัวเราะ
ใครมั่งอยากไปนั่งดูคนที่ตัวเองรัก..ไปนั่งจิ๊จ๊ะกับคนอื่น..เซ็ง..
“ขัดตรงไหนว่ะ ก็แค่มึงไปเป็นเพื่อนกูแค่นี้”มันพูดง่ายๆ
“กูไม่ว่างมีงานต้องทำเยอะแยะ”
“มึงไม่อยากไปก็พูดตรงๆเถอะ ไม่ต้องหาข้ออ้างให้มันวุ่นวายหรอกน่า”
“รู้ก็ดีแล้ว” ผมไม่มองหน้ามันเลยตอนพูด
“ตามใจเมิงแต่งานนี้พวกไอ้โตกับไอ้วีมันก็ไปนะโว้ยยย..”
“ตามสบาย...กูขอให้พวกมึงสนุกกันให้เต็มที่ล่ะกัน”ผมพูดประชด
.............
.....
...งานวันเกิดฝนวันนั้นก็จัดที่ห้องคาราโอะเกะแห่งหนึ่งซึ่งมันก็
ไม่ได้แพงอะไรหรอกเป็นร้านคาราโอเกะธรรมดาๆเพียง
แต่มีห้องส่วนตัวให้.....
.................
........
...เช้ามาเมื่อผมไปในห้องเรียน...ข่าวเมื่อคืนก็ได้รับรู้ทันที
เหมือนผมได้ไปนั่งอยู่ในเหตุการณ์เลยล่ะ....
“ วิน ทำไมเมิงไม่ไปว่ะเมื่อคืน...สนุกฉิบ.”โตถามผม..
“ไม่ว่ะ..”ผมตอบได้แค่นั้น
“เมื่อคืนไอ้เก่งแม่งหวีดกับน้องฝนน่าดูเลยว่ะ..”ไอ้โตเล่า
“จริงง่ะ..”ผมทำท่าสนใจ ทั้งที่หัวใจแทบจะรับคำพูดมันไม่ได้
“จริงดิ ถามไอ้วีก็ได้ว่ะ มีแต่คนอิจฉามันทั้งคู่เลย แมร่งเหมาะเหมือนกามเทพตั้งใจจับคู่จริงๆเลยว่ะ..”
...ใช่ไอ้โตพูดผิดที่ไหน..ถูกทุกอย่างเลยล่ะ...ฮือๆผมอยากร้องไห้ซะตรงนั้นเลย
“มันซื้ออะไรให้ฝนล่ะ..”
“เห็นมันบอกว่าเป็นตุ๊กตาเก่งน้อยกับนาฬิกาข้อมือ..”
“มันมีด้วยเหรอว่ะตุ๊กตาอย่างนั้น”
“จริงๆก็ไม่มีหรอก มันตั้งชื่อของมันเอง”ไอ้โตหัวเราะ
“โห...มันลงทุนน่อ..”ผมว่า
...............
.......
“ก็ไม่กี่บาทหรอกกก...”เสียงเจ้าของเรื่องพูดไม่รู้ว่ามันมานั่งฟังแต่เมื่อไร
“เอ้ยย..เมื่อคืนเมิงไปส่งน้องฝนถึงไหนว่ะ.”โตถาม
“ถึงสวรรค์ป่าวว่ะ..”วีแทรกมั่ง
“แต่กูว่าคงเลยสวรรค์อีกว่ะ”ไอ้โตขำกลิ้ง
“ไอ้สาดดเอ้ย แม่งถามได้ว่าที่ไหน..ที่บ้านโว้ยที่บ้าน..”
มันทำหน้าไม่พอใจใส่ไอ้โตกับไอ้วี แล้วก็เหลือบมองมาทางผมอีกที
“กูจะไปรู้เร่อะ ไอ้เหรี้ยแมร่งเมาทั้งคู่นี่หว่า..”วีเล่นไม่เลิก
“เงียบไปเลยน่ะมึง เดี๋ยวปากมึงจะไม่ได้กินข้าว”
“เก่งค่ะ ไปส่งฝนหน่อย ฝนไม่ไหวแล้ว ปวดหัวจัง”ไอ้โตล้อเลียนฝน
“แม่งเดินโอบไอ้ฝนตั้งแต่โต๊ะยันถึงมอไซด์ น่าหมั่นไส้”
ไอ้โตเดินไปโอบไอ้วีอย่างเมื่อคืนให้ดูเล่นเอาผมอดหัวเราะไม่ได้
ไอ้พวกนี้มันชอบแกล้งเพื่อนจริงๆ..
“ฝนคับ เดินดีๆน่ะ ถ้าฝนเดินไม่ได้เดี๋ยวเก่งจะอุ้มเองคับ”
“เว่อร์มากไปแล้วพวกเมิง คนอื่นรู้จะคิดยังไง”
“จริงด้วย” ผมพูดขึ้นมั่ง
“ไอ้วีมึงดู เข้าข้างกันได้ตลอด”
“ไอ้เหรี้ยไปนั่งที่พวกเมิงได้แล้ว..พูดชักไม่เข้าหูกูแร่ะเดี๊ยะได้กินตีนกู..ไอ้สาด.”
มันยกเท้าทำเหมือนจะยันเพื่อนแสบ 2 ตัวอย่างขำๆ ก่อนที่ ไอ้โตกับไอ้วี
จะพากันหนีไปที่โต๊ะมัน 2 คน แล้วหัวเราะชอบใจ
..................
......
<<<<<<<<<<<<ssss>>>>>>>>>>>>
-
***************************
ขอบคุณกำลังใจที่ให้น่ะ No Problem ครับ
อีกเรื่องยังไม่ได้เขียนเลย ขออภัยจริงๆ
เพราะยังเหนื่อยๆจากอาการที่นอนไม่หลับ
มาหลายวัน เป็นคนนอนยากทั้งที่ไม่ได้มีปัญหาชีวิตอะไรเลย
.......
****************************
เขียนผิดถูกไงก็ขออภัยน่ะ
****************************
-
:pig4:
-
o18 รำลึกความหลัง
-
อะไรของเก่งเนี่ย ชอบฝนแต่ให้ความหวังวินรึไง :z6:
-
การที่เราจะถูกคนอื่นวิจารณ์อย่างแรง สำหรับผมถือว่าเป็นเรื่องปกติครับ ผมชินล่ะ และก็ไม่คิดที่จะไปโกรธใคร
"ผมถือว่าเมื่อเราออกสังคม เราต้องพร้อมที่จะให้คนอื่นมอง ไม่ว่าจะมองด้านลบ หรือด้านบวก"
.........ขอบคุณน้อง Oitji มากๆน่ะครับ...พี่เป็นคนง่ายสบายๆไม่ถือสาแม้ใครว่าอะไรก็ตาม.......
.........สำหรับพี่อย่างที่บอก แม้มีคนอ่านเพียงคนเดียว พี่ก็จะเขียนให้อ่านกันจนจบครับ.เพราะเป็นการพักผ่อน
ของเราอย่างนึง....ขอบคุณเจ๊สอง จากใจจริงๆน่ะครับที่แวะมาทักทาย ดุด่า ว่ากล่าว..ยังไงผมก็ยังชอบเจ๊..คิกคิกคิก..
ดีแล้วชิว ชิว กันไป^U^ แต่ตอนใหม่อ่านแล้วดูอ่านแล้วแอบเศร้าดีจัง :sad11:
-
เข้ามาอ่านครับ
เป็นกำลังใจให้
-
แงง งงงงงงง
มันเศร้าอ่าส์ :o12:
เจ็บไปถึงทรว งงงงงงงง :z3:
ม้า ยยยยยยยยย
รอตอนต่อไปข๊ะ
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
รอตอนต่อไปด้วยเลยครับ
:undecided: :undecided:
-
อยากร้องไห้ ถ้าอยู่ในสถานการณ์นั้น นน ขอไปแอบร้องไห้ดีกว่า า แล้วเปิดเพลงเศร้า ๆใส่ ให้น้ำตาแตกตายไปเลย ย * :sad4:
-
*****************************************
ตอนที่ 13....สิ่งที่ค้างคาในใจ....ความปรารถนา..(ต่อ).
......................
**********************************************
<<<<ความหลัง>>>>>
.............................
..วันนึ่งผมไปหามันที่บ้าน เพราะวันเสาร์ไม่เจอกัน
มันก็ไม่ได้โทรหา......แต่ผมก็เข้าใจ คนรักกับเพื่อนทุกคนก็ต้องเลิก
คนที่เรารักมาก่อนเสมอ ผมคิดว่าอย่างนั้นน่ะ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร
ผมก็ยังคงอยากทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีกับมันตลอดไป
“สวัสดีคับแม่...” ผมยกมือไหว้แม่แก้ว
“สวัสดีจ๊าวิน...มาหาเก่งหรือลูก...”
“คับ..”ผมสอดส่องสายตาจ้องมองมัน
“เก่งเพิ่งออกไปไม่นาน..เห็นบอกว่าจะไปหาเพื่อน.แม่ก็คิดว่าเก่งจะไปหาวินซะอีก”
“เหรอคับ” ผมรู้สึกผิดหวังเล็กๆ
“แม่กับพ่อสบายดีน่ะคับ”
“แม่สบายดี แต่พ่อเค้าดิ ช่วงนี้ของกำลังขายดีก็เลยยุ่งเป็นพิเศษ”
“วินเองก็ไม่ค่อยเห็นมาเล่นที่บ้านแม่เลย”
“แล้วช่วงนี้วินไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันบ้างหรือจ๊ะ เพราะแม่ไม่เห็นเก่งบอกเลย
ว่าจะไปเที่ยวกันอย่างเมื่อก่อน”
จริงๆผมก็ไปปกติแหละเวลาที่พ่อมา แต่ไอ้เก่งตอนนี้มันว่างอย่างเมื่อก่อนที่ไหน
“ก็มีบ้างครับ แต่ไม่ค่อยบ่อยอย่างเมื่อก่อน”ผมตอบเลี่ยงๆ
“ผมว่าจะแวะไปหาเพื่อนต่อ ผมขอกลับก่อนน่ะคับ..”
“เดี๋ยวก่อนซิวิน..”
“แม่มีเรื่องอยากจะถามด้วย..นั่งก่อนซิ”
..ผมค่อยๆนั่งลงเพราะว่าอยากรู้เหมือนกันว่าแม่จะถามผมเรื่องไร
.......................
.........
“ช่วงนี้แม่เห็นเก่งแปลกๆเหมือนๆ คนมีความรัก..”
ผมรู้สึกว่าแม่รู้แต่คงอยากจะถามผมเพื่อความแน่ใจ
“.เก่งไม่ได้เล่าให้แม่ฟังหรือคับ..”
“เก่งไม่เล่าเรื่องพวกนี้ให้แม่ฟังหรอก แต่คิดว่าเก่งคงจะพูดให้เพื่อนฟังมากกว่า”
“แม่ไม่ว่าหรอกน่ะ ถ้าเค้าจะมีความรัก มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเค้า แต่แม่เป็นห่วง..”
“เคยมีเด็กผู้หญิง ชื่อฝนมาหาที่บ้าน หลายครั้งแล้ว...”
“วินรู้จักมั้ย..”เสียงแม่ย้ำ
“รู้จักคับ..ก็เห็นเก่งบอกว่าคบๆกันอยู่...”
“ก็ดีน่ะแม่ว่า..แต่แม่ก็อดเป็นห่วงเรื่องเรียนไม่ได้ปกติเกรดออกมาของเก่งก็แค่ถูๆไถๆไปได้อยู่แล้ว
ถ้าเค้ามีความรักอย่างนี้แม่กลัวว่ามันจะตกกว่านี้...”
“แม่อยากให้วินช่วยดูแลเก่งอีกทีปกติเก่งเค้าไม่อยากให้พ่อกับแม่ไปยุ่งกับชิวิตเค้าเท่าไหร่แม่ก็รู้ดีข้อนี้..”
“คับเรื่องเรียนผมจะช่วยเต็มที่เลย..” ผมรับปากแม่
“ว่าแต่หนูฝนก็น่ารักมากๆเลยลูกวิน แม่ชอบ..สงสัยต้องจองไว้เป็นลูกสะใภ้แล้ว
เก่งนี่ตาถึงจริงๆ ขนาดพ่อเค้าเจอน้องฝนมาที่บ้านเค้ายังชมเลย
พ่อภูบอกให้เก่งชวนหนูฝนมากินข้าวที่บ้านกันไม่รู้เก่งจะชวนหรือยัง..”
“ดีจังคับแม่..ฝนเท่าที่ผมรู้เรียนก็เก่งด้วย ไม่แน่น่ะครับ
เทอมนี้เก่งอาจทำให้แม่ประหลาดใจ ผลสอบอาจจะดีกว่าเมื่อก่อนก้อได้ .” ผมยิ้มให้แม่อย่างจริงใจ
“จริงหรือลูก ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ยิ่งดีใหญ่ แต่เก่งนี่ แม่จะเอาอะไร
กับเค้าได้ ดีที่สุดก็คงเล่นฟุตบอลเก่งเท่านั้นล่ะมั้ง แม่ว่า”แม่ขำๆลูกตัวเอง
...ก่อนที่ผมจะเดินออกมาจากบ้านด้วยน้ำตาที่ซึมๆอย่างไม่รู้ตัว
แม่แก้วพูดถูกอีกแล้ว ทุกอย่างจริงๆ..หลังจากนั้นผมเลยไปหาโอดีกว่า....
อย่างน้อยอยู่กับมันคงทำให้จิตใจผมดีขึ้น
.................
........
“มาทีไรเมิงก็อ่านแต่หนังสือว่ะ...” ผมบ่นในการเป็นเด็กเรียนของมัน
“เมิงทำอย่างอื่นเป็นม่ะนี่ โอ...”ผมแหนบมัน
“เมิงจะให้กูทำไรว่ะ...กูอุตส่าห์ยืมมา..”
“เมิงก็หยุดยืมดิ...เมิงจะได้ไม่มีไรอ่าน..”น่านง่ะความคิดผม
“ว่าแต่เมิงเถอะ ทำไมวันนี้มาหากูได้ล่ะ..”
“กูคิดถึงเมิงอ่ะ...”
“คิดถึงกู...555” มันหัวเราะเหมือนเยาะเย้ย
“ให้มันจริงเถอะ..”มันพูดอย่างคนรู้ทัน
“ไปตีแบตที่บ้านกูม่ะโอ...”ผมอยากเล่นกีฬาให้หายเซงมั่ง
“มาแปลกว่ะวันนี้...”โอบอก
“ป่ะนอนบ้านกูได้ม่ะโอคืนนี้..”
“ได้อยู่ล่ะ...สบาย. แต่ดูเหมือนมึงกำลังเครียดอะไรอยู่หรือเปล่า.”
มันถามในสิ่งที่ผมอยากจะพุดพอดี
....................
........
“โอ.....ถ้ามึงรักใครซักคนเมิงจะทำยังไงว่ะ.”
ผมถามเผื่อมันให้แง่คิดดีๆกับผมได้......
“เมิงปรึกษาถูกคนมากเลยน่ะเมิง..”
“ถึงกูจะไม่เคยรักใคร แต่กูก็อ่านมาจากตำรา..”
..มันตอบอย่างมั่นใจว่ามันเป็นเซียนเลยล่ะ
“เฮ้ออ..เซงง..”ผมบอกหายที่เห็นมันลอกมาจากหนังสือ
“เอ้ยย อย่าคิดว่ากูไม่มีประโยชน์ดิ..”มันแย้ง
“งั้นเมิงก็ตอบกูมาดิ ลีลาศ....อยู่นั่นล่ะ..”
“อย่างนี้นะตำราว่า...”มันคว้าหนังสือมาเล่มนึง
“เมิงพูดมาเถอะไม่ต้องอ้างตำราของเมิง กูไม่มั่นใจว่ะ..55”
ผมขำมันจริงๆ
“ด่ายๆ..กูไม่อ้างก็ได้ว่ะ...”มันรีบบอก
“เค้าบอกว่าความรัก คือการให้ ความรักคือการเสียสละ และมีรักย่อมมีทุกข์.”
“มัยรักของเมิง...ชักๆไปทางวัดๆ แล้วว่ะไอ้โอ...” ผมว่ามันขำๆ...
“ฟังกูก่อนดิ ไอ้วินมีสาระน่ะโว้ยยย..”มันทำท่าจริงจัง
“เออว่ามา กูคิดผิดหรือถูกว่ะที่มาถามเมิงเนี๊ยะ..”ผมบ่นเบาๆ
“แต่ในแง่อีกมุมนึงความรักคือพลังที่ยิ่งใหญ่ พลังที่จะผลักดัน
ให้เราทำอะไรได้ทุกอย่าง รักมีทั้งสุข เศร้า เจ็บปวด ทรมาน”
...................
.......
“ถ้าเราแอบรักใครอยู่ เราจะรู้สึกสุขใจทุกครั้งที่เห็นเค้า อยากอยู่
ใกล้เค้าๆ อยากดูแลเค้า และเราจะใส่ใจทุกเรื่องของเค้า แม้แต่
เรื่องไร้สาระของเค้าเราก็จะคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญของเรา...”
มันหันมาดูผมนิดนึงก่อนที่หันไปอ่านต่อ
“แต่การที่แอบรักใคร ถ้าเค้าไม่ได้มีใจให้....เราก็อย่าคิดที่
จะไปรักเค้าดีกว่ามันจะทำให้เราเป็นทุกข์ ทรมานและเจ็บปวด
ยิ่งกว่าการอกหักเสียอีก..ยิ่งใกล้เค้าเท่าไรเรายิ่งเจ็บปวด ......
เมื่อเค้ามีคนที่เค้ารักอยู่ข้างกาย...เราจะเป็นได้เพียงที่คนที่
มองดูความรักเค้าดำเนินไปอย่างเดียวดาย...ยิ่งคนนนั้นเป็น....เพื่อนคุณ...”
...มันจะพูดต่อ ผมรีบดึงหนังสือมาดู มันก็พยายามดึงกลับ
ผมหันมามองมันทั้งน้ำตาเอ่อเต็มเบ้า...
“มีตรงไหนว่ะไอ้โอ...”ผมถามมันทั้งน้ำตา
“มันไม่มีในตำราหรอกวิน....มันเป็นความคิดกูเอง
ทำไมกูจะไม่รู้ว่าเมิงพูดถึงใคร..วิน.”
“โอออ...ฮืออๆๆๆ..โอ..++ผมถลากอดโอไว้
มันก็กอดผมตอบแล้วลูบหลังผมตลอด....
“วิน โอไม่อยากเห็นวินเป็นแบบนี้นะ..”
“ถ้าเป็นไปได้ วินก็ทำใจดีกว่า ยังไงผู้ชายเค้าก็ต้องคู่กับผู้หญิงรู้มั้ย...”
“วินรู้....โอ..”
..............
.........
............
<<<<<<<<<ปัจจุบัน>>>>>>>>>
..................
“วินนกุจะไปส่งเก่งที่หอน่ะ..”เล็กบอก
“ไปด้วย .บีมอยากไป..”
เก่งมองหน้าผมเหมือนจะรอคำตอบ...เล็กด้วย
“ไปส่งพี่เก่งด้วยกันนะพี่วิน..”น้องบีมเขย่ามือผม..
“ไปดิวิน..เก่งมันอยู่หอนอกไม่ไกลหรอกว่ะ..”
...ผมหันมามองตี้......
“ไปดิไปด้วยกัน เสร็จแล้วเดี๋ยวกูค่อยไปส่งที่บ้านก็ได้..” ตี้พูด
“ไปดิเล็กเดี๋ยวเราไปกับตี้...”
“บีมอ่ะคับ...บีมจะนั่งคันไหนดี...”มันถามตัวเองกับท่างงๆ
“คันไหนก็ขึ้นเถอะคับ..”เล็กบอก
“งั้นบีมไปกะรถพี่เล็ก..”พูดจบมันก็เดินตามเค้าไป
.................
......
.....ตี้ขับรถตามเล็กออกมาไม่กี่นาที..โดยที่มันไม่พูดอะไร...
เหมือนมันรู้สึกผิดในตัว......
.....ผมเพิ่งรู้ว่าเก่งมันมาเช่าห้องอยู่ที่นี่คนเดียว เพราะว่าการย้ายมาชุกลหุก
....ห้องที่มันเช่าอยู่เล็กๆไม่กว้างนัก ในห้องที่มีของใช้ไม่กี่อย่าง
มันต่างจากที่บ้านมันมาก ที่มีทุกอย่างเพียบพร้อมให้หมด
“ตามสบายนะกุขออาบน้ำแป้บนึง...”มันบอกแล้วก็เดินเข้าห้องไป...
เล็กหันมามองผมเหมือนอยากจะพูดอะไรบ้าง
“เฮ้ยยหาไรมากินกันดีกว่า...”เล็กพูดขึ้น
“อะไรล่ะ..”ตี้ถาม
“เมิงทำมันเจ็บ..ขอโทษมันหน่อยดิ..ไอ้ตี้..”เล็กสั่ง
“บีมอยากกินPizza กะ KFC อ่ะ.”น้องบีมบอก
“โหอยากของแพงเลยว่ะ...น้องบีมอ่ะ..”ผมบอก
“ได้ๆก็ช่วยกันออกล่ะกัน...”เล็กบอก
“เอาเหอะ..”ผมเออออตามมัน....
.......ตี้ก็เห็นดีด้วย...ส่วนน้องบีมผู้ที่ไม่ต้องทำไร
มีหน้าที่กินอย่างเดียวก็ยิ้มเต้
.......................
........
“กูขอโทษนะโว้ยไอ้เก่ง...”ไอ้ตี้พยายามเอ่ยคำพูดออกมา
เมื่อเก่งนั่งอยู่ตรงหน้า
......ไอ้เก่งจ้องหน้าผมแทนที่มันจะมองไอ้ตี้....
“เห้ยยย.....เพื่อนกันน่า...”เล็กตบบ่ามัน
“พี่เก่งๆ พี่เก่งให้ยกโทษให้พี่ตี้นะ พี่ตี้เป็นคนใจดีน่ะ..”
น้องบีมมันอ้อนไอ้เก่งผมนึกในใจว่าเอาอีกน้องบีมเดี๋ยวมันคงใจอ่อน....
“บีมอยากให้พี่เก่งกับพี่ตี้เป็นเพื่อนกัน พี่เก่งคาบ..”มันลุกขึ้นนวดบ่าให้ไอ้เก่ง
อย่างสะเปะสะปะ...
..ภาพนั้นมันทำให้ผมอดขำไม่ได้จนต้องปล่อยก๊ากออกมา...
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..”
.....ไอ้เก่งมองหน้าผมมันเลยขำมั่ง น้องบีมเลยหัวเราะใหญ่
ไอ้เด็กเส้นตื้นนี่น่ะ มันทำอะไรผมก็ว่ามันน่ารักไปหมด..แม้มันดูต๊องๆไปบ้าง
ไอ้เล็กกับไอ้ตี้เลยหัวเราะตาม อย่างใจชื้น....
“เออ..ช่างมันเถอะ..เจ็บตัวแค่นี้กูไม่เป็นไร”ไอ้เก่งบอก
“พี่เก่งใจดีจัง ที่ไม่โกรธพี่ตี้แล้ว....”น้องบีมนั่งลงข้างๆไอ้เก่ง
“กินพิซซ่านะพี่เก่ง..”มันหยิบมาชึ้นนึงให้เก่ง
..ไอ้เก่งก็มารับยัดเข้าปาก.....
“เย้ๆๆ...พี่เก่งไม่โกรธพี่ตี้แล้ว..”มันร้องอีก
ผมก็ได้แต่อมยิ้มให้กับสิ่งที่มันทำ...
...ไอ้เก่งมันก็กินพิซซ่าไปอมยิ้มไป...พร้อมกับเหลือบสายตามามองผมเป็นบางครั้ง
“มึง 2 คนอย่าทะเลาะกันอีกน่ะโว้ย” เล็กบอก
“กูจะพยายาม”ไอ้เก่งบอก
“เออ ก็ดีกว่าที่เมิง 2 คนไม่พยายาม”เล็กต่อให้
“กินๆเถอะว่ะ ขืนช้าจะไม่ทันเค้า”ผมบอกทุกคนให้รีบกินก่อนที่น้องบีมมัน
จับยัดใส่กระเพาะไม่เหลือ
ไอ้เก่งมันหัวเราะเบาๆกับคำพูดผม ผมเองก็อดยิ้มไม่ได้ที่เห็นมันดูมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง
“มึงนั่นแหละกินบ้าง กูยังไม่เห็นจับใส่ปากซักชิ้น”ไอ้ตี้บ่น
“อ่ะนี่ไก่”ไอ้ตี้ยื่นมาให้
“ไอ้วินไม่ชอบกินหรอกไก่ มันชอบกินพิซซ่า”พูดจบไอ้เก่งก็ยัดพิซซ่าเข้าปาก
แล้วก็ยิ้มๆ ที่เห็นไอ้ตี้ทำหน้างงๆ
<<<<<<<<ooooo>>>>>>>>>
-
อ่า.... รู้ใจกันเหลือเกิน :laugh:
======HapPY NeW YeAR* ล่วงหน้านะ ทั้งเจ้าของเรื่องและ เพื่อนๆทุกคน :mc4:======
มีความสุขสำราญใจ สุขขีปรีดา อิ่มหนำอ้วนฉ่ำจ้ำม้ำๆกันทุกคนนะ(กุจะโดนรุมกระทืมไหมนิ) 555
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
*******************************
ตอนที่.14 ...Amm..Baby........
......................
**********************************
..........
...ดูเหมือนบรรยากาศระหว่างไอ้ตี้กะไอ้เก่งจะดีขึ้น
พลอยทำให้ผมสบายใจด้วย นึกขอบใจน้องบีม
อยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่มีมันอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้
เพราะว่าผมเองแม้การเอ่ยปากที่จะคุยกับมันตอนนี้
แต่ล่ะครั้ง มันช่างยากเย็นจังเหมือนอะไรมาติดอยู่ที่
คอตลอด ใจนึกอยากพูดด้วยแทบขาดใจ แต่อีกใจ
กลับแย้งว่าอย่าดีกว่า........
....................
...
“ตี้ กูลงไปข้างล่างแป้บน่ะ...”
“ให้กูไปด้วยม่ะ..”
“ไม่ต้องหรอก ไปแป้บเดี๋ยวมา.”
“ไปไหน...”เสียงน้องบีมถามมั่ง
“ไม่ต้องถาม...”
“ดุง่ะ..พี่วินอ่ะ..”น้องบีมว่า..ไอ้เก่งมันก็อมยิ้ม
..............
...
.......เมื่อผมกลับเข้ามาในห้องเห็นเล็กไปยืนโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง
“ซื้อไรมา..”ตี้ถามเมื่อเห็นผมถือถุงของมาถุงใหญ่
แต่.......มีบางอย่างที่ผมเอาใส่เป้ไว้แล้ว.........
“กินมั่งดิ..หิว.”น้องบีมรีบคลานมาหาผม
...พร้อมกับนั่งเลือกของกิน...
“หิวได้ตลอดน่ะนี่”
“พี่เก่งกินม่ะ” มันชูขนมถุงนึง กับไอติมนึงแท่งให้ดู
....มันไม่พูดอะไร ผมเลยสะกิดหลังมันเบาๆให้มันเอาไปให้
เพราะว่าของที่ผมซื้อมา เป็นของที่มันชอบกินทั้งนั้น...
...ผมเกะถุงขนมและหยิบออกมาให้ตี้กิน ตี้มันก็ยิ้ม...
“ป้อนกูด้วยดิ...”มันกระซิบบอกผมเบาๆ
..ผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้.....หันอีกทีเห็นไอ้เก่งมองอยู่
..ผมลุกขึ้นเดินไปเอาขนมไปให้เล็กที่ระเบียงอีกคน.พอดีมันวางโทรศัพท์ด้วย....
.......................
.......
...มันหันมามองผมแล้วก็ยิ้ม จนทำให้ผมต้องสงสัยไม่ได้
“ยิ้มไรเล็ก.”
“อิจฉาคนมั้งง.”มันพูดหันสายตามองวิวแถวนั้น
“เรื่อง....”ผมต่อให้มันแค่นั้น
“วินรู้มั้ย โลกเรานี่ก็แปลกน่ะ มักมีอะไรให้เซอร์ไพรด์ตลอด..”มันพูดกำกวม
“อย่างเช่น...”
“ความรักไง...”มันพูดต่อ
“อะไรนะ เล็กมีคนรักแล้วเร่อะ แล้วคนนั้นเป็นใครอ่ะ..”
“กูเคยมีรักตอน ม.3 แต่ก็คงเป็นรักแบบรักเพื่อนตัวเอง...”
“แล้วเค้าอยู่ไหนล่ะ..”
“ก็ยังอยู่ที่โรงเรียนเรานี่แหละ..”
“เพียงแต่ความรู้สึกอย่างนั้นมันคงจบแล้วล่ะ..”
“เจอกันเราก็คุยกันปกติ ไม่มีไรพิเศษกว่านั้น...”
“ทำไม..”
“เหตุผลก็ไม่ยากน่ะ เราคงไม่ใช่..”
“โหหห คิดขนาดนั้นเลยเร่อะ เรายังเด็กกันอยู่เลยนา.”
“เด็กๆนี่แหละที่มองเรื่องรักเป็นเรื่องสำคัญ..”
“คิดไรมากล่ะ เรายังเด็กยังได้เจอสิ่งที่จะผ่านเข้ามาในชีวิตอีกเยอะ”ผมพยายามให้เหตุผลกับมัน....
“แต่ จะมีซักกี่อย่างที่จะใช่สำหรับเราล่ะ วิน...”สีหน้ามันดูจิงจัง
...ผมพยายามยิ้มให้มันเพราะว่าไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหน
“ถ้ามึงได้เจอรักแท้ซักครั้งในชิวิต....วินจะทำอย่างไร...”
..................
ผมมองหน้าเล็ก.....เพราะว่าพยายามหาสิ่งที่มันอยากได้คำตอบ
ไม่รู้ว่ามันต้องการสื่ออะไรให้ผม สายตาผมมองไปที่คนอยู่ในห้อง
ทั้ง 3 คน.......
“รัก บางทีมันก็ไม่มีเหตุผลหรอกเล็ก..”
“ไม่มีเหตุผล หรือไม่อยากที่จะตอบ...”มันมองเข้าไปในห้องเหมือนผม......
“คน 2 คน ในห้องนั้นมึงจะเลือกใคร..”
คำถามของมันแล่นเข้าทุกโสดประสาทของผม ทำไมมันคิดว่าผมต้องเลือก......
“ไม่เข้าใจอ่ะ มึงหมายถึงอะไร...”
เพราะว่าผมคิดว่าผมมีสิทธิ์ที่จะเลือกด้วยเร่อะ
..มันหัวเราะในลำคอเบาๆ
“จริงๆชีวิตเรา เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกนะ”เล็กบอก
“แต่มันไม่ใช่ทุกเรื่องนะ...”ผมพูดออกมาลอยๆแล้วยิ้มให้มัน..........
................................
..................
......พวกเราเห็นว่าได้เวลาค่ำมากแล้วเลยขอกลับมั่ง
“บีมไปก่อนน๊าพี่เก่ง แล้วบีมจะมาใหม่..”
น้องบีมเดินออกไปคนแรกตามด้วยเล็กทุกคนต่างทยอยลุก
“เจอกันพรุ่งนี้ว่ะเก่ง..”เล็กบอก
“กูไปล่ะ..”ตี้บอก
....ผมดันหลังตี้ให้ออกไปก่อน
สายตาที่มันมองผมอยู่ตลอดทำให้ผมต้องมองมันตอบ
มันเดินตามพวกเราออกมา ทันทีที่ตี้เดินผ่านพ้นประตู....
......เก่งมาดึงผมไว้แล้วรีบผลักให้ประตูปิดแล้วล๊อค...ทันที
! ตึ่ง
! ตึ่ง
! ตึ่ง
...มันคว้าผมไปกอดรัดไว้...ผมตกใจนิดนึงพยามยามที่จะพลักมันออก....
“คิดถึงเหลือเกินวิน เก่งคิดถึงวินแทบขาดใจ..”
“อยากกอดวินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ แต่วินก็ทำเฉยชา..”
...ผมชะงักเมื่อมันพูดออกมา บวกกับเสียงร้องไห้ที่กระซิกๆออกมาเบาๆ
“รู้มั้ยมันทรมานแค่ไหนเวลาที่เก่งไม่เจอหน้าวิน..”
“ให้พี่ทำอะไรก็ได้ขอเพียงวินยกโทษให้พี่นะคับ..”
“อย่าทำอย่างนี้กับพี่เลย...”เสียงและสายตาที่อ้อนวอน
ของมันทำให้ใจผมอ่อนย๊วบบบ..ลงทันที
................
......
“ไอ้เก่งเปิดประตูเด๋วนี้นะเมิง..”เสียงไอ้ตี้ดังมา
“เฮ้ยย เมิงจะทำอะไรว่ะไอ้เก่ง..”เล็กตะโกน
“พี่วินคาบบบ พี่วินเปิดประตูซิคับ..”
เสียงเคาะประตูเรียกข้างนอกทำให้ผมพยายามพลักมันอีกครั้ง
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร..”ผมตะโกนออกไปเพราะเสียงเคาะประตูมันรัวเหลือเกิน
....มันเอาหัวผมไปซบที่ไหล่....
“เก่งรักวินน่ะ รักมากด้วย...”มันจูบที่แก้มผม
“อย่าทำยังงี้เก่ง...”ผมบอกมันแล้วดันอกมันไว้
“กูต้องไปล่ะ..”ผมหลบสายตาของมัน
“นี่ยาแก้ฟกช้ำ...”ผมล้วงออกจากกระเป๋ามาให้มันเพราะว่าเตรียมไว้แล้ว
“ซื้อตั้งแต่เมื่อไหร่..”
“...................” ผมมองที่รอยช้ำๆของมัน
“ที่หายไปเมื่อกี้ใช่ม่ะ..”ตามันแดงๆ
“อืมม..”ผมพยักหน้า มันยิ่งกอดรัดผมแน่นกว่าเดิมอีก
“กูหายไม่ออก อ๊อก..”ผมดิ้น
..มันเลยคลายกอดของมัน
“ขอบใจที่วินยังเป็นห่วง..”
“โทรไปหาได้มั้ย..”มันบอกผม
“อืมมมม มีเบอร์ยัง..”
“มีแล้ว โอให้มาล่ะแต่ไม่กล้าโทรกลัวมึงไม่คุยด้วย..”
มันยิ้มทั้งน้ำตา ผมเกลี่ยน้ำตาให้มันเบาๆ
“ทำไมเดี๋ยวนี้ร้องไห้เก่ง มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยน่ะ ตั้งแต่โดนไอ้ตี้ต่อยแล้ว
ปกติเมื่อก่อนใครทำแบบนี้กับกู กูสวนกลับหลายเท่าด้วย แต่ก็ดีอย่าง ลดความห้าว
ความบ้าของตัวเองลงได้ก้อดี ”ผมว่าให้
“ก็ใครทำพี่ล่ะคาบบ...”
“ทำตัวเองอ่ะดิ..”ผมดุมัน
“ดุอย่างที่น้องบีมว่าจริงดั้ว.”มันล้อผม
...................
.........
“พี่วินนนนน..”เสียงน้องบีมเคาะประตูกับตะโกนลั่น
“ไอ้พี่เก่งเปิดประตูเด๋วนี้น่ะ.”
“เปิดประตูเถอะ..”ผมบอกมัน
...มันปล่อยผมแล้วเอามือไปบิดลูกบิดออก
..น้องบีมเซเข้ามาหามันตามแรงเปิด....
.......................
.................
“พี่เก่งทำอะไรพี่วินห่า..”มันตะคอกมันทำหน้าขึงขังใส่ไอ้เก่ง
“เปล่าคาบพี่เก่งไม่ได้ทำอะไร..”
“ปล่าววว แล้วทำไมต้องเปิดประตู...”มันดุเฮ้ยย
“นี่แน่ะ กล้าทำพี่วินหรอ..”มันต่อยเข้าที่ท้องไอ้เก่ง 1 ทีแต่ไม่รู้ว่าต่อยจริงหรือเล่น
“โอ้ยยย...”ไอ้เก่งร้องแล้วหัวเราะเอามือกุมท้อง
“ห้ามทำอะไรพี่วินนะ ไม่งั้นบีมจะต่อยพี่เก่งอีก.”มันขู่
“คับไม่กล้าแล้วคับ กลัวแล้วคับ..”ไอ้เก่งมันก็รับมุข..
ก็หมัดเล็กๆของมันจะไปทำอะไรไอ้เก่งมันได้
...เล็กยืนขำอยู่หน้าประตูแต่ตี้กลับหน้าเศร้าแทน.....
“ป่ะกันเถอะ..” ผมบอกให้ทุกคนเดินออกไป
...น้องบีมเดินมาพลักผมให้ออกไปก่อนมัน...ผมก็ได้แต่อมยิ้ม
ผมแอบเหลือบตาไปมองไอ้เก่งเห็นมันยิ้ม......
“ตัวแค่เนี๊ยะดุเหมือนกันนี่หว่า...” มันว่าน้องบีม
มันโบกมือลายิ้มให้ผมอย่างดีใจ ผมเองก็อดรู้สึกดีไม่ได้
...น้องบีมยกกำปั้นชูให้ไอ้เก่งอีกรอบก่อนปิดประตูห้อง......
...............
..........
<<<<<<YYYY>>>>>>>
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
======HapPY NeW YeAR* ล่วงหน้านะ ทั้งเจ้าของเรื่องและ เพื่อนๆทุกคน ======
มีความสุขสำราญใจ สุขขีปรีดา อิ่มหนำอ้วนฉ่ำจ้ำม้ำๆกันทุกคนนะ(กุจะโดนรุมกระทืมไหมนิ) 555
เช่นกันน่ะ น้อง Oitji สำหรับนักอ่านคนอื่นด้วยน่ะ...
-
ชอบน้องบีม ฮาดี 555
-
ฮาไอ้น้องบีม
(http://image.ohozaa.com/id/newyear004.gif)
-
น้องบีมเนี๊ยน่ารักจัง
เหมือนเป็นกามเทพเลยเนาะ
แต่บางทีก็สับสนนะคิดว่าเด็กคนนี้คือผู้ชาย
HAPPY NEW YEAR ไรท์เตอร์+ทุกๆล่วงหน้านะค่ะ :L2:
-
สนุกอ๊าา *
สงสารพี่ตี้ สะแล้วซิ แต่ยังไงพี่วินยังไม่ใจอ่อนหรอกมั้ง ง ..*
-
น้องบีมเนี๊ยน่ารักจัง
เหมือนเป็นกามเทพเลยเนาะ
แต่บางทีก็สับสนนะคิดว่าเด็กคนนี้คือผู้ชาย
HAPPY NEW YEAR ไรท์เตอร์+ทุกๆล่วงหน้านะค่ะ :L2:
ก็บีมเป็นเด็กผู้ชายไำม่ใช่หลอ?
-
Happy New year 2010
สวัสดัปีใหม่ 2553
คิดหวังสื่งใดขอให้สมอารมณ์หมาย
ทุกข์โศก โรคภัยอย่าให้มากล้ำกลาย
จงมีแต่ความสุขความสบายตลอดไป
:pig3: :pig3:
:undecided: :undecided:
-
:z3: :-[ :impress2: :เฮ้อ: :z2: :serius2:
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย
เพิ่งรู้ว่าตัวเองเขียนผิดมากมาย คริคริคริ เวรกรรม อายจริงๆ
แก้ข่าวครับแก้ข่าว น้องบีมเป็นผู้ชายครับ แต่ต๊องๆหน่อย จะได้ฮา
ขอบคุณที่ติดตามน่ะครับ
:mc4:
-
มาต่อเร็วนะครับ สนุกอ่ะ :laugh:
-
********************************
ตอนที่ 14.....Amm..Baby..(ต่อ)...
.........................................
*********************************
..............................
.....................
“กลับมาแล้วคราบบบ...”ผมรีบตะโกนเข้าไปในบ้านตามความเคยชิน
หลังจากที่ส่งน้องบีมเข้าบ้านมัน อีกไม่นานเดี๋ยวมันคงตามมา
“พ่อล่ะคับแม่...”ผมถามหาพ่อเพราะเห็นรถอยู่แต่ตัวไปไหน
“พ่อไปบ้านอาวัฒน์เห็นว่าจะไปดูบอลกัน..”แม่ตอบ
“แม่คาบบบ...คือวินมีเรื่องจะถาม...”ผมมองหน้าแม่อย่างลังเล
ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร
“อะไรลูก ทำหน้าอย่างกับเป็นเรื่องใหญ่.”
“คะ คือออ...ว่า..”จะถามดีมั้ยนี่ผมลังเล
“มีอะไรก็บอกแม่นะลูก..”สายตาที่ห่วงใยนั้นทำให้ผมหยุดลังเลที่จะถามอีก
“แม่ยังติดต่อกับพ่อภูกับแม่แก้วมั้ยคับ...”
..แม่ค่อยๆคลี่รอยยิ้มออกมา...
“คงจะหมายถึงเรื่องเก่งล่ะซิ..”
ผมหลบสายตาแม่ที่จ้องมองอยู่
“แม่รู้...”ผมถาม
.........................
“แม่ก็รอให้วินถามอยู่น่ะลูก เพราะแม่รู้เรื่องก่อนที่เก่งจะย้ายมาแล้ว...”
“ขอโทษนะลูก...ที่แม่ไม่ได้บอก..”
..ผมมองแม่หน้าเหว่อเลยล่ะ...
“แม่อยากให้ลูกรู้เอง คิดเอง ตัดสินใจเอง มากกว่า
ไม่อยากไปวุ่นวาย แต่อย่าลืม.......ถ้าลูกทำหรือตัดสินใจอะไรไม่ได้
แม่อยู่ข้างลูกเสมอน่ะ.”
..ผมฟังแม่อย่างตั้งใจ
“สิ่งที่แม่จะบอกลูกอีกอย่างก็คือ หลังจากที่เราย้ายกันมา
พอเก่งรู้ เก่งเสียใจมาก เลยไปขอแม่แก้วกับพ่อภูย้ายมาเรียนที่นี่
ตอนแรกพวกท่านก็ไม่ยอมหรอก เพราคิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร..
.แต่เก่งกลับไม่คุยกับท่านทั้ง2คน ข้าวปลาก็ไม่กิน
ทำตัวเสเพลแม่แก้วขึ้นไปที่ห้องก็มีแต่กลิ่นเหล้ากับบุหรี่
ซึ่งท่านก็ไม่รู้ว่าเก่ง มาสูบบุหรี่แต่เมื่อไร
เรื่องเหล้าท่านพอรู้ถึงจะกินแต่เก่งก็นานๆกิน
ทีอย่างมีสติมาตลอดแต่ครานี้ไม่ใช่ ...”
...................
.......
“แรกๆพ่อภูก็คิดว่าจะปล่อยไว้ซักพักแล้วคงจะดีขึ้น...แต่ไม่เป็นอย่างนั้น.
.มันหนักกว่าเดิม เก่งไปคลุกอยู่แต่ที่บ้านโตกันไม่ยอมกลับบ้าน.
..แล้วเก่งก็บอกว่าเปิดเทอมก็จะไม่ไปเรียนแล้ว แต่จะมาหาวินที่นี่....
นิสัยเก่งแม่คิดว่าลูกก็น่าจะรู้น่ะ..ฟังใครที่ไหน แม้แต่แม่เค้าก็เอาไม่อยู่.”
..............
“.จนกระทั่งแม่แก้วต้องคุยกับพ่อภูว่าจะยอมให้เก่งมาเรียนที่นี่แทน
พ่อภูเค้าก็ยังไม่ยอมอยู่ดี แต่แม่แก้วทนเห็นสภาพลูกตัวเองไม่ไหว
เลยตัดสินใจยอมให้เก่งมาแต่มีข้อแม้ว่าให้เลิกทำตัวอย่างนั้น
เลิกบุหรี่ด้วย เก่งมันก็ยอมทุกอย่าง ที่เก่งมาเรียนที่นี่ได้
ก็เพราะว่าแม่แก้วนะลูก.....ส่วนพ่อภูท่านบอกว่าไม่ยอมส่งเสียอะไรให้เก่ง..”
...............
ผมรับฟังเรื่องที่แม่เล่าอย่างใจหาย ทำไมมันต้องทำอย่างนี้
มันคิดอะไรของมัน...จากที่ชีวิตมันมีทุกอย่างพร้อมกว่าผมเสียอีก
แล้วตอนนี้มันก็ยังเรียนอยู่อีก มันจะทำอย่างไร...
..............
“ทำไมมันแย่จังคับ..แม่..”
“ชิวิตคนเราอ่ะน่ะ มันมีอุปสรรคเสมอล่ะลูก...”
“ไม่มีใครที่จะไม่มีปัญหา หรืออุปสรรค”แม่อธิบาย
“ไม่ว่าจะเป็นยาจก หรือมหาเศรษฐี ก็ต่างมีปัญหาด้วยกัน
ทั้งนั้น เพียงแต่ว่าปัญหานั้นจะเล็กหรือว่าใหญ่ แตกต่างกันไป.
หรือบางทีแม้เราจะนั่งหรือนอนอยู่เฉยๆปัญหามันก็วิ่งมาเรา
ได้เช่นกัน...”แม่ก้มมองหน้าผม ผมเลยซบที่ไหล่แม่
......................
.........
“แต่เราก็ต้องหาทางแก้ไขอย่างมีสติ และทำมันให้ดีที่สุด
ทุกปัญหามีทางแก้ไขได้เสมอนะลูกจำไว้...รู้มั้ยคับเด็กดีของแม่.”
“คับแม่..”
“เมื่อรู้อย่างนี้แล้วเรามาช่วยหาทางแก้ปัญหาให้เก่งดีมั้ยลูก
หรือว่า ยังโกรธยังงอนเค้าอยู่อีกล่ะ...”แม่เอานิ้วมาจิ้มที่แก้มผมแล้วก็หัวเราะ
“แม่ก็...”ผมอายเลยอ่ะ
“แม่ดีใจด้วยน่ะที่เก่งทำเพื่อลูกขนาดนี้ แต่ก็อย่าเหลิงน่ะ
เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนหรอก วันนี้บอกว่ารัก แต่พรุ่งนี้อาจไม่ใช่ก็ได้
แม่ถึงอยากบอกไงว่า ไม่ว่าวันข้างหน้าลูกจะเป็นอย่างไรแม่รักลูกเสมอน่ะ”
...........................
............
ผมวางเป้ลงบนที่นอนอย่างเหนื่อยใจ คำว่า ทำไมกับทำไม
ในหัวสมองของผมมันเยอะแยะไปหมด....
..ผมจะทำอย่างไร ให้พ่อภูกับเก่งกลับดีกันเหมือนเดิม.....
รู้มั้ยนิสัยของเก่งมาจากใคร ก็พ่อภูนั่นแหละคือต้นแบบนิสัย
ของไอ้เก่ง...
ไอ้เก่งมันบอก เคยได้ยินแม่บ่นว่านิสัยมันถอดมาจากพ่อล้วนๆ
ไม่ยอมใคร ดื้อ เป็นคนใจกล้าหน้าด้าน เวลาดีก็ดีใจหาย...
แต่มันก็บอกว่ามันไม่เหมือนพ่อหรอก...ตอนนั้นที่มันบอก
มันยังหัวเราะ ขำๆ ให้ผมเลย...........
พ่อภูโกรธไอ้เก่งอยู่ผมไม่รู้ว่ามันจะโดนทำโทษ เจออะไรมามั่ง
มันจะเจอไม้เรียวเหมือนเมื่อก่อนมั้ย หรือมันโดนพ่อภูตบหัวมั่ง
หรือเปล่า เวลาที่พ่อมันโกรธผมไม่อยากจะคิดว่ามันจะโดนอะไรบ้าง
แถมตอนนี้พ่อมันก็ตัดขาดไม่ยอมส่งเสียอีก......
..............................
คนที่พอจะให้ข้อมูลผมได้ดีอีกคนก็คือโต..
ใครจะสนิทกับมันเท่ากับไอ้โต คงไม่มีอีกแล้ว ....
.........................
.............
“วินเองน่ะ โต...”ผมพยายามทักมันอย่างคุ้นเคย
นานแล้วที่ไม่ได้โทรหากลัวมันจะด่าเอา
“เฮ้ยยย วิน ไงมั่งว่ะ..”
“สาดด กูรอเมิงโทรหากูอยู่นะโว้ย.”ไม่รอดมันด่าตามเคย
“ทำไรอยู่..”
“นั่งดูหนังอยู่...คิดถึงเมิงจังว่ะ”มันบอก
“คิดถึงมัยไม่โทรหา..”
“แมร่ง เพราะว่าเมิงเปลี่ยนเบอร์นี่ล่ะ
เล่นเอากูปวดประสาท ยิ่งใครบางคนด้วย .”
“แล้วเป็นไงมั่งล่ะ..”
“ก็เรื่อยๆ..ก็ดี.”
“เจอสุดที่รักของมึงแล้วดิ..”มันมามุขเล่นผมมึนเลย
“ไอ้บ้า..ใครว่ะ.”ผมแกล้งอ่ำมัน
“ไอ้เหรี้ยวิน ถ้าเมิงอยู่ใกล้ๆกูจะเตะเมิงให้ขากุเจ็บเลย..”
“รู้แร่ะ..ยังจะมาอ่ำกูอีก..”มันด่า
“กูไม่รู้จริงๆ.”ผมหัวเราะแกล้งมันต่อ
“เมิงอย่าทำให้เพื่อนกูเจ็บน่ะโว้ย.”มันเริ่มขู่ผม
“ใครเจ็บกันแน่ว่ะ..”ผมแย้งมัน
“กุรู้ว่าเมิงคงโกรธมันเรื่องฝนใช่มั้ย..”
มันพูดมาจี้ตรงใจผมเลย แต่ผมคงไม่ได้โกรธแต่น้อยใจ
มากกว่า และดีใจด้วยซ้ำที่มันเลือกฝน...
“เก่งเลือกฝนคือสิ่งที่ถูกต้องแล้วน่ะโต..”
“แต่วินก็เสียใจใช่มั้ย.”มันย้อนผม
“ไอ้โต..”ผมพูดสั้นแค่นี้เพราะว่ามันพูดไม่ออก
.....................
“โตจะให้วินทำยังไง...จะให้วินไปแย่งเก่งจากฝนเล่อ
วินทำไม่ได้หรอกโต..”
“ฮ่าๆๆๆๆ..”มันหัวเราะผม
“เมิงหลุดมาแล้วไอ้วิน..”
“อะไร..”ผมงงนิดๆ
“ก็หลุดที่ว่าในใจเมิงยังมีไอ้เก่งอยู่ แม้ตอนนี้จะมีบางคน
มาชอบเมิง..”
“เมิงคิดไงกับไอ้ตี๋นั่น..”มันรู้
“ใคร..”
“ไอ้เก่งมันบอกกุแล้วว่ามีคนชื่อตี้อะไรมาชอบเมิง..”
“มันบอกว่ามันอยากจะชกไอ้นั่นให้หน้าหงายหลายทีแล้ว..”
“แต่มันกลัวว่าเมิงโกรธเลยไม่ทำ...”
“แล้วฝนล่ะเป็นไงมั่ง...” นี่แหละคือเรื่องที่ผมอยากรู้ที่สุด
“ไอ้เก่งสั่งกุไว้ไม่ให้บอกว่ะ.”
“มันบอกว่าถ้ามึงอยากรู้ให้ถามมันเอง...”
“แต่กูว่าเรื่องของฝน เมิงฟังจากมันมั่งก็ดีน่ะ..”
“แล้ววว...เรื่องพ่อมันล่ะ..”
“ตอนนี้สถานะการณ์ยังไม่ดีขึ้นเลยว่ะวิน...”โตบอกผม
“กูอยากช่วย..กูจะทำไงอ่ะโต..”
“ถ้ามึงอยากช่วย วินต้องคุยกับไอ้เก่งเอง แล้วกูก็คิดว่า
ไอ้เก่งมันก็เครียดเรื่องนี้เหมือนกัน มันคงอยากได้
กำลังใจจากเมิง และอยากได้มากๆดั่วล่ะ...”
“รู้มั้ย....เวลาที่คนเราท้อแท้ หรือมีปัญหา คนที่เรารัก
คือกำลังใจที่สำคัญที่สุดนะโว้ย...ไอ้เก่งมันรออยู่นะ..”
“มันอยู่ที่โน่นมันก็คงยังไม่รู้จักใคร มันไม่เหมือนที่นี่...”
“มันคงเหงาน่าดูเลยว่ะ...”
“ขอบใจโต....”ผมวางสายจากโตด้วยใจที่ห่วงใยมันอย่างจับใจ......
......................
.......
.........................
“นอนได้แล้วครับ บีม” ผมเตือนที่เห็นมันจ้องจอกับกดคีบอร์ดไม่หยุด
“จะนอนแล้วเหรอ”
“ง่วงล่ะ”
ได้เหมือนใจสั่งวันนี้มันรีบปิดคอมก่อนจะทิ้งตัวนอนข้างๆผมอย่างแรง
......................
“พี่วินรักพี่เก่งมั้ยคับ”ผมหันไปมองมันทันที
“ทำไม” ผมดุมันเล่นๆ
“พี่เก่งรักพี่วินน่ะ พี่เก่งบอก”
“ซะงั้น”
“นอนได้แล้ว”ผมบังคับมัน
“คนไม่ง่วงนี่นา”
“เออน่า หลับๆ ตา ไปมันก็หลับเองล่ะน่า”
“ถามแค่นี้ทำโมโห” มันรู้ทัน
“แล้วจะอยากรู้ทำไม”
“อยากรู้ก็ผิด”
“ถ้าวันหนึ่งบีมรักใครจริงๆซักคน บีมจะเข้าใจเอง ถึงเวลามันก็มาเอง
หรือบางครั้ง มันก็มาโดยที่เราไม่รู้ตัวก็ได้”
“แล้วรักจริงๆมันเป็นแบบไหนล่ะ”
“ไม่รู้ซิ ไม่รู้เหมือนกัน”
“พ่อยังดูบอลไม่จบกันอีกเหรอ”
“คับ พี่ต้นก็ดูด้วย”
“สงสัยจะกลับดึกแน่เลย”
“หรือไม่ก็นอนที่นั่น”น้องบีมหัวเราะ
...................
..........................
** ถึงพรุ่งนี้ผมจะรอเจอมัน เหมือนที่มันกับผมเคยทำประจำตอนที่อยู่เก่า**
************************
******************
-
แปลก ก ขนลุกอ่ะ * แสดงว่าอ่านอ่านอีก ฮ่าๆ ๆ :laugh:
น่าติดตามมากฮะ รอตอนต่อไปนะฮะ :3123:
-
>_< เศร้าแซด ดดดด
งุงิ
-
อยากรู้ ก็ ต้องถาม ถ้าไม่ถาม ก็ ไม่รู้ :เฮ้อ:
:undecided: :undecided:
-
หนุกๆ
รอตอนต่อไป
-
เอิ้กๆ :m25:
-
ถามๆ ๆ ๆไปถามด่วน อยากรู้เรื่องด้วยย ย ^^
-
เศร้ายังไงกะไม่รู้
เฮ้อ อ ออ ออ ม้ายยยยยยยยยยยย
วิน นน ช่วยเก่งด้วยน่ะ ขอร้อง ง งพลีส สสส
รอตอนต่อไปข๊ะ
-
รอตอนต่อไปนะฮับ
อยากให้เก่งกะวินดีกันเร็วๆจัง
:กอด1:
-
ติดตามครับ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
สนุกดี น่าติดตาม
ชอบแนวน่ารักแบบนี้
เศร้าบ้าง ทุกข์บ้าง สุขบ้าง
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันน๊า :L2:
-
************************************
(<ตอนที่ 15..ความเข้าใจ , ใครซักคน>)
......................................
.****************************************
..................................................
..........................
....
ผมลืมตาขึ้นมานี่เป็นเพิ่ง ตี 4 เอง แต่ก็เหมือนว่าผมไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้อีก
ในใจผมนึกใบหน้าไอ้เก่งอยู่ในหัวตลอดเวลา วันนี้เป็นวันที่ผมตั้งใจแล้วว่า
จะไปรอมัน ส่วนสิ่งที่อยู่ในซองนั้นเลย ไม่ใช่ว่าไม่อยากที่จะรู้แต่....
........................
...เมื่อก่อนนี้เวลาที่เราทะเลาะกัน มันจะชอบเขียนข้อความให้ผมอ่านบ้าง...
แต่จริงๆมันเริ่มมาจากผมก่อนที่ส่งแต่ข้อความเหล่านั้น ไม่มีความหวานอะไรหรอก
แต่เป็นข้อความกวนปราสาท ข้อความที่อ่านแล้วขำหัวเราะมากกว่า
หรือไม่ก็หานิทานมานึงเรื่อง หรือเนื้อเพลงซักเพลง มาแปลงให้ตลกขบขัน เพื่อทำให้มันเข้ากับสิ่งที่เราเผชิญอยู่
แต่มีเชิงในว่าง้อแล้วน่ะบางครั้งเหมือนเรา 2 คน จะรู้กันเองโดยอัตโนมัติ.....
เวลาที่ผมยื่นให้มัน อ่านแล้วจะทำเป็นไม่ขำ แต่ถ้าผมให้เพื่อนเอาไปให้แล้วแอบดูมันน่ะ
พออ่านจบ มันยิ้ม หรือไม่ก็ขำหัวเราะก๊ากเลย...
............................
............
....ผมอยากไม่หวังเลยว่ามันจะต้องเป็นของผม เพราะว่าสิ่งที่ผ่านมา 10 ปี ที่ผมได้รู้จัก
ได้รับจากมัน ความรู้สึกความห่วงใยความรักที่เรามีให้กัน สำหรับผมแล้วมันเพียงพอแล้วล่ะ .
( หรือความรักมีเท่าไรก็ไม่เคยพอหรือเปล่า แม้จะได้มาเท่าไรก็ตาม)
แต่ถ้ามันเป็นของคนอื่น หัวใจผมก็คงแตกสลายเหมือนที่ผมเคยรู้สึกตอนที่รู้ว่ามันมีอะไรกันกับฝนแล้ว.....
ทำให้ผมนอนไม่หลับทั้งคืน นี่แหละมั้งที่ผมรู้สึกทรมานยิ่งกว่าที่แอบรักมันตอนนั้น.......
...............
****
ผมขอให้พ่อมาส่ง.ที่โรงเรียนแต่เช้ากว่าปกติเพราะว่าผมอยากจะมารอเก่ง
ผมเดินไปหาที่นั่งรอใต้ร่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากหน้าทางเข้าโรงเรียน....
....นี่ 7 โมงแล้วทำไมยังไม่มาน่ะ..เร่อะว่าผมจะเร่งเวลาไปเองหรือเปล่า..
“เมื่อคืนบีมฝัน”ไอ้ตัวเล็กที่นั่งข้างผมทำลายสมาธิที่กำลังมีของผม
“อะไรอีกล่ะ”
“ทำหน้าอยากรู้ได้เก่งมาก” มันทำหน้าเบื่อหน่ายที่เห็นผมทำหน้าไม่อยากรับรู้ในสิ่งที่มันจะเล่า
“บีม ฝันว่างูรัด”มันเก่าหัว
“พี่ว่า น่าจะเป็นฝันว่าน้องบีมกัดงูมากกว่า”
“มีบ้างมั้ยที่จะตั้งใจฟังนี่” มันทำหน้าไม่พอใจใส่ผมจนอดขำไม่ได้
“เค้าว่าฝันเห็นงูเค้าให้ตีงู พี่ว่าอย่างนั้นน่ะ”ผมทำหน้ามั่นใจ เป็นการยืนยันในสิ่งที่ผมคิดว่าไม่น่าจะผิด
“มันใช่เหรอพี่วิน”มันขึ้นเสียงสูง
“คุยไปก็ไม่ได้เรื่องตามเคย ออกนอกทางตลอด” มันคงปลงตก แล้วหันหน้าหนีผม
..............................
............
........
....
“พี่เก่งมาแล้วคับ ..”น้องบีมชี้บอกและทำท่ากำลังจะตะโกนออกไป
...ผมเอามือรีบปิดปากน้องบีมไว้ เพราะมันไม่ได้เดินคนเดียว
“อย่าบีม ไม่ต้องเรียก ”..ผมลังเลก่อนที่จะหันหน้าหนีจากภาพที่ผมกำลังเห็น....
....................
.........
..มันไม่ต่างจากภาพที่ผมเคยเจอ ทำให้ผมนึกถึงหน้าฝนทันที...
..เมื่อมันเดินเคียงคู่กับสาวน้อยคนใหม่ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเธอคือใคร
ใช่แล้ว ผมเข้าใจผิดเองแหละที่กลัวว่ามันจะเหงาหรือผมเข้าใจผิดเองที่คิดว่ามันมีปัญหา.........
.แต่จะว่าไปการที่มันจะมีใคร..ก็เป็นสิ่งที่ดีเหมือนกัน คงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ให้มันพูดมันคุยกับใคร.......
........น้องบีมรีบวิ่งไปหาไอ้เก่งทันทีโดยไม่ฟังอะไรผมทั้งนั้น เห็นมันมองมาที่ผมหลังจากที่คุยกับน้องบีม
หลังจากนั้นมันก็หันไปคุยกับสาวน้อยคนนั้นต่อ....
......ผมค่อยๆเดินมาทางที่มันอยู่ แต่ผมเดินไปผ่านไปแบบห่างๆ
“พี่วินน จะปายไหน..”
“ไปหาไรกิน...หิวคับ...”ผมบอกน้องบีมหันไปยิ้มให้มันด้วย
“ไปด้วยคับ..”น้องบีมบอก
“รอพี่ด้วย...”มันตะโกนมาบอกผม
......................
..สายตาที่มองผมอย่างเคืองๆ ทำให้ผมต้องหาที่นั่งอีกครั้ง
“มารอพี่ เจอแล้วทำไมต้องเดินหนี..”มันมายืนนั่งข้างๆขณะที่ผมนั่งกินขนมอยู่.....
เสียงที่ต่อว่าของมันทำให้ผมรู้สึกผิด ทำไมผมจะต้องทำอย่างเมื่อกี้ด้วยนะ ผมเกลียดตัวเองชะมัด
... ใจคิดอีกอย่าง.กายทำอีกอย่าง ...
“บี เพื่อนรุ่นน้อง ม.4 พี่เพิ่งรู้จักเมื่อวาน ก็เห็นไม่ใช่เร่อะ คุยกันตรงทางเข้า เค้ามาขอเบอร์เลยได้คุยกัน...”
“ไม่ต้องบอกหรอก”
“แน่ใจ”เสียงมันเริ่มกวนประสาทผมจนได้
“พี่บีสวยจัง...น่ารักเน๊าะ”น้องบีมยิ้ม
“ว่าจะจีบอยู่” มันเหลือบสายตามองผมเหมือนจะขู่
ผมได้แต่ยิ้มๆให้มันอย่างจางๆ
“จะไม่ให้พี่คุยกับใครก็ได้นะ เอาอย่างนั้นก็ได้..”
“ขอโทษ.กูขอโทษ” ใจผมอดหวิวๆไม่ได้เวลาที่เห็นมันคุยกับผู้หญิง
......................
.............
“วินก็อยากให้เก่งมีเพื่อนเหมือนกัน อยู่ที่นี่จะได้ไม่เหงา”
“จริงง่ะ แต่ที่ทำเมื่อกี้เนี๊ยะมันไม่ใช่...”
“ถ้าหวงนัก ก็จะคบแต่เพื่อนผู้ชายตกลงมั้ย. วินจะได้สบายใจ เก่งไม่อยากให้วินคิดมาก”
มันกระซิบที่หูผมเบาๆ คงไม่อยากให้น้องบีมได้ยิน
“แอบคุยไรกัน..”
“เรื่องของผู้ใหญ่คับ..”เก่งสวนทันที
“ผู้ใหญ่ตรงไหนอ่ะ..”น้องบีมก็ถามกลับทันทีเหมือนกัน
“ใหญ่กว่าล่ะกันน่า..ยาวกว่าอีกด้วย”มันพูด2แง่ 2 ง่ามใส่น้องบีม พูดจบมันก็มองหน้าผมแล้วหัวเราะ
เล่นเอาผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้
“ใหญ่เท่ากับนอนชาเขียวม้างน้องบีม...”ผมหันไปขำกับน้องบีม
“ ดูถูกพี่ชัดๆ มานี่ ”มันทำท่าโมโหแล้วลากแขนผม
“จะไปไหน...”ผมถาม
“ไปห้องน้ำ...”มันดึงแขนผมไม่ปล่อย
“ไปทำไม...”ผมรู้แล้วว่ามันหมายถึงอะไรแต่ทำเป็นไม่รู้
“หรือว่า จะให้แก้ให้ดูตรงนี้ ห๋า...”มันตะคอกใส่ผมนิดๆ แบบแหย่ๆ
“ไอ้ทะลึ่ง...”ผมว่ามัน
“แก้ดิ ตรงนี้แหละ...”ผมท้ามันแล้วหัวเราะต่อ
“จึ๋ย จริงง่ะ ไม่ดีม้าง อายเหมือนกันน่ะ ถ้าแก้ตรงนี้..”
มันทำท่าปิดเป้ามันอย่างเขินๆ น้องบีมก็หัวเราะ มองไปรอบๆ
ก็เห็นมีสาวๆมองมันอยู่อีก เฮ้อ..ใครเดินผ่านมันก็ต้องเหลียว
หลังกลับมามองแล้วกันน่า ...ไอ้เก่งเมิงจะน่ารักไปถึงไหนว่ะ นึกแล้วก็ได้แต่ยิ้มๆ
..........................
.........
“เย็นนี้ว่างหรือเปล่า....”ผมถามมันหลังจากที่คิดอยู่นาน
“ว่างคับ ว่างตลอด..”มันรีบตอบ
“ไปบ้านนะ ไปหาแม่กับพ่อ...”
“ค้างด้วยได้ม่ะ...”มันถามกล้าๆกลัวๆ
“อืม ได้ดิ...”ผมบอก
“จริงน่ะ.”มันย้ำ
“ไชโย..ดีใจจริงๆ.”มันทำท่าลิงโลด
ผมจะไปคิดอะไรในเมื่อตัวแสบมันก็ไปนอนด้วยทุกคืนอยู่แล้ว
“ไม่ได้น่ะ...”น้องบีมดุ
“ทามมัยอ่ะคับ...”เก่งมันสงสัยจ้องหน้าน้องบีม
“เตียงพี่วินนอนได้ 2 คนเท่านั้น 3 คนบีมอึดอัด..”
“เฮ้ยยย..อย่าบอกนะว่าบีมนอนห้องพี่วิน........”
มันหันมามองหน้าผม..ชี้หน้าน้องบีมด้วย
“บีมมานอนทุกวันตั้งแต่วินมาอยู่ที่นี่แล้ว...”ผมบอกแล้วก็ยิ้ม
“อ้าวเวรแล้วซิ....”มันกระทืบเท้าเหมือนไม่ได้ดั่งใจมัน
“อดเลยกู..อด อด อด.”มันพูด..อย่างหัวเสีย
“ไอ้บ้า..”แต่ผมอายหน้าแดงเลยล่ะเพราะรู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่
“อดอะไรพี่เก่ง...”น้องบีมถามอย่างเจ้าหนูจำไมในอิคคิวซัง....
“เออพี่เก่ง......”ผมว่าจะตอบแทนแต่ไม่ทันมันแล้ว
“ไม่มีอะไรอ่ะคับ..พี่เก่งว่าจะอดข้าวเย็นนี้...”
พูดจบมันก็ทำท่าจะบีบคอน้องบีมอย่างโมโห
“จะขัดขวางหัวใจพี่ไปถึงไหนว่ะไอ้ตัวเล็ก....”มันว่าน้องบีม
“ไรอ่ะพี่เก่งนี่ บีมไม่รู้เรื่อง ขัดใจไร.”.นั่นก็ทำหน้าเด๋อด๋าไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็ดิ้นลุ๊กลีก ในอ้อมกอดไอ้เก่งแถมโดนมันจี้เอวอีกต่างหาก
..............................
............
..ขณะที่นั่งคุยกันเพลินได้ไม่นาน
“ดีคับพี่ตี้”น้องบีมร้องทัก
“ดีคับ”
“วิน กูซื้อของมาฝาก”ไอ้ตี้เดินมาสมทบกับสามคนแล้วยื่นถุงมาให้
“อะไร ของบีมล่ะ”น้องบีมคว้าถุงในมือไอ้ตี้มาเปิดดู
“ขนมไทยๆ เห็นป้าแก่ๆหาบขายผ่านหน้าบ้านกูก่อนมา สงสารก็เลยซื้อ”
“มึงเป็นไงบ้าง”มันถามไอ้เก่ง
“ก็ดี ” แต่คนของผมทำหน้าไม่รับแขก
“กูโทรไปบ้านแม่บอกว่าพ่อมาส่งมึงแต่เช้า”มันมองหน้าไอ้เก่ง
“ช่ายๆ พี่วินจะมารอพี่เก่งคับ”น้องบีมตอบซื่อๆไม่คิดอะไร
แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย ผมยังแคร์ความรู้สึกไอ้ตี้จนได้
“แล้วทำไม่โทรเข้ามือถือ”
“ก็อยากรู้ว่าอยู่ที่บ้านหรือเปล่า”
“พี่วินตื่นแต่ตี 4 แน่”
“น้องบีมเงียบๆมั่งก็ได้”
“งั้นกูไปห้องก่อนน่ะ” น้ำเสียงที่บอกว่ากำลังน้อยใจ
ผมมองไอ้ตี้ที่กำลังเดินออกจากตรงหน้า ก่อนที่จะนั่งต่อซักพักแล้วก็พากันเดินเข้าห้องบ้าง
******
เย็นนี้ถ้าพ่อเจอไอ้เก่ง จะมีคำถามอะไรบ้างนะ ผมจะต้องหาคำตอบไว้ ส่วนแม่คงไม่มีปัญหา..
เพราะว่าแม่แก้วฝากเก่งกับแม่ไว้แล้ว
แต่สำหรับพ่อ ทั้งแม่และผมก็ยังไม่ได้บอก....เก็บของไปก็คิดไปด้วยความตื่นเต้นปนกลัวๆ
....ผมได้โทรไปบอกแม่ไว้แล้วเพราะว่าจะได้ตั้งตัวทันกันถ้าเจอพ่อ...
......................
.....วันนี้ตี้ดูเงียบๆ ไม่ค่อยพูดอะไร ดูก็รู้ว่าไม่สบายใจ สีหน้ามัน
เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว....
“ตี้เย็นนี้ กูจะพาเก่งไปหาพ่อกับแม่น่ะ..”ผมทำลายความเงียบอีกครั้ง
“ให้ไปส่งม่ะ...”มันถามโดยไม่มองตาผมเลย
“ไม่ต้องหรอก ขอโทษน่ะ เรื่องเก่ง กูมีสิ่งที่ต้องทำเยอะตอนนี้มันจำเป็นจริงๆ...”
“กูรู้ กูมันมาทีหลังนี่หว่า...”มันเหมือนประชด
“ไอ้ตี้อย่าเคืองกู เพราะว่าเรื่องนี้ดิ...”
“ถ้ามีเวลากูอยากจะอธิบายกว่านี้...”
...ความหมายของผมอยากให้มันเป็นเพื่อนกัน.....
.....................
“เดี๋ยวแวะไปเอาเสื้อผ้าที่หอพี่เก่งก่อนน่ะแล้วค่อยไป จะรอที่หน้าปากซอยก็ได้พี่เข้าไปเก็บแป้บนึง...”
ดูท่ามันเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน..มันหันไปมองตี้ยิ้มๆ
“ไม่ต้องรีบน่ะ”ผมเตือนมัน
“ครับนาย”มันตะเบะใส่อย่างอารมณ์ดี
....................
.......
....ที่ผมชวนมันไปบ้านเพราะผมมีเรื่องมากมายที่ต้องคุยกับ
มัน...หากว่ามันได้เจอพ่อกับแม่การแก้ปัญหาต่างๆน่าจะง่ายขึ้นก็ได้......
...............................
........
“เก่งค่ะ...จะไปเล่นบาสยัง..บีจะไปดูกับเพื่อนๆค่ะ..”เสียงใสๆทักมันที่หน้าประตูทำให้ผมหันไปดู
....มันหันมองไปที่สาวน้อยนั่นที่ยืนหน้าประตู.....
“วันนี้เก่งมีธุระอ่ะคาบ คงไม่ได้เล่นแล้ว...”
“ขอโทษด้วยนะคาบบ..”มันพูดซะเพราะ
“ทำไมล่ะค่ะ แล้วเก่งจะไปไหน...”
“ไปทำธุระกับเพื่อนคับ....”
“ว๊า เสียดายจังอุตส่าตั้งใจ...”เธอพูดอย่างผิดหวัง....ผมก็หันไปยิ้มให้เธอ
“ไปดูพี่เล็กเล่นก่อนก็ได้คับวันนี้ เอาไว้วันไหนเก่งไปเล่นเดี๋ยวพี่จะบอก..”
ผมบอกบีไป..แม้ไม่รู้จักเธอผมก็พูดเล่นล่ะกัน
“จริงหรือเปล่าค่ะ...”ท่าทางร่าเริงสดใสของเธอใครเห็นก็คงได้แต่ยิ้ม.......
.........................
“บีไปน่ะค่ะ แล้วจะโทรหาค่ะ...”เธอยกมือมาโบกให้ไอ้เก่ง...ก่อนเดินจากไป
“ครับ แล้วเจอกัน”
“สวยน่ะ...”ผมหันไปมองแล้วก็ยิ้ม
“อืมมม.. ขอจีบนะ..”มันพูดกับผม
“อยากทำอะไรก็เรื่องของเมิง...”ผมบอกมัน
“ไม่ทันไรสาวก็มาตามล่ะน่ะ...”เล็กแซว........
“ไม่สงสารสาวๆในห้องนี้มั่งเร่อะเก่ง...”มันพูดต่อ.
“แฮ่ะๆๆๆ..กูก็พูดไปงั้นแหละกูจะรักใครได้ล่ะ ”มันหัวเราะ
“คนมันหล่ออ่ะน่ะ..ก็มีบ้างคนมาชอบ”มันชมตัวเองแล้วเสยผม คงคิดว่าตัวเองหล่อเต็มที่ล่ะมั้ง...
...............
.....
...............................................
...ผมลงรถที่หน้าบ้านน้องบีม แล้วก็ส่งมันเข้าบ้าน ไม่ไกลออกไปเท่าไรก็มองเห็นหลังคาบ้านตัวเอง
แต่แทนที่ผมจะรู้สึกดีใจกลับรู้สึกกลัวขึ้นมาเฉยๆ ยิ่งผมเดินใกล้บ้านเท่าไร ท้าวก็เริ่มขยับช้าลงๆ
ใจผมก็ยิ่งเต้นรั่วถี่ไปหมดจนผมต้องกอดอกไว้อย่างลืมตัว
“ตื่นเต้นมั้ยเก่ง..”ผมหยุดเดินหันมาถามมัน
“เหมือนกันเลยว่ะ..”มันพูด…
“กูชักหวาดๆไงไม่รู้” ผมบอกสิ่งที่กำลังรู้สึก
แต่มันกลับยิ้มเหมือนให้กำลังใจผมอย่างเต็มเปี่ยม
“ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร พี่จะรับผิดชอบเอง”มันตบที่ไหล่เพื่อปลอบจน ผมรู้ว่าตัวเองเป็นเด็ก
“ถ้าจะผิด คนที่ผิดก็คือพี่เก่ง”มันตบที่อก เพื่อย้ำเตือนให้ผมมั่นใจขึ้น
แม้พ่อผมจะไม่ดุ ไม่โหด อย่างพ่อมัน แต่ถ้าโกรธขึ้นมาล่ะก็ เอาเรื่องเหมือนกัน
.......................................
..........................
<<<<<<<<<vvvvvv>>>>>>>>>
-
รอตอนต่อไปน้ะค๊าฟ
-
ขอมาตามเอาใจช่วยคู่นี้ด้วยคนนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
*************************************
(ตอนที่ 15 ความเข้าใจ , ใครซักคน 2 )
................................
*************************************
......................................
..................
“รู้สึกเหมือนตัวเองโดนจับว่าขโมยของเลยว่ะ..” ผมบอก
มันทำท่าจะมากอดคอผม....
“อย่าเก่ง วินไม่อยากให้พ่อเห็น..”มันค่อยๆลดแขนลง
“อย่ากลัวเลย พี่จะปกป้องวินเอง..”มันยิ้มอย่างให้กำลังใจ แล้วจับมือผมบีบไว้แน่น
“เราเคยผ่านอะไรกันมามาเยอะแล้วน่ะ”
“มันคนล่ะเรื่องน่ะเก่ง”
“อ้าวเหรอ”
“ยังไงเราก็ต้องผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันแหละ”
“เรื่องของตัวเอง”
“ไม่รู้ล่ะว่ะ อีกหน่อยก็จะต้องเป็นคนเดียวกันให้ได้”
...................................
.................
...ว่าแต่ผมทำไรผิดน่ะนี่ทำไมผมตื่นเต้นจังงง ก็นึกหาคำถามของพ่อขึ้นมา
ถ้าพ่อถามว่าทำไมเก่งถึงย้ายมาเรียนที่นี่ด้วย ไม่รู้ว่ามันจะมีคำตอบแบบไหน
...ถามมันดู มันก็บอกว่า ตามมาเพราะว่ามันรักผมได้ยินก็อยากจะดีใจอยู่น่ะ
แต่อยากเอาตีนเช็ดปากมันซักทีก่อนได้ม่ะ มันจะให้ผมโดนจริงๆใช่มั้ยเนี๊ยะ...
ผมสั่งให้มันเตรียมหาคำตอบไว้เลย ตอบดีๆด้วย มันก็พยักหน้าอย่างเดียว
แต่จะได้เรื่องหรือไม่คงรอดูของจริงๆ แต่ผมก็ไม่อยากหวังอะไรกับมันเลย
.....................
......
..มองไปในบ้านเห็นรถพ่อจอดอยู่ก็เล่นเอาขาสั่นแทบถอยออกมา ผมหันมาจ้องหน้ามันอีก....
มันก็ยิ้มให้กำลังใจ
“เข้าไปเถอะวิน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”
...มันโบ๊ยปากให้หันไปดูในบ้าน พอหันไปหัวใจผมหล่นอยู่ที่พื้น.
ก็พ่อกำลังเปิดประตูเดินออกมาหา..แม่เดินตามออกมายืนรอที่หน้าประตู
สีหน้าพ่อกับแม่ที่ไม่ดีนักทำให้ผมอยากจะวิ่งหนีแทน....
...................
*************
“สวัสดีคับพ่อ..”นั่นเป็นเสียงของไอ้เก่งทักมันยกมือไหว้พ่ออย่างน้อบน้อม
“ส วัส ดี คับ พ่อ...”ผมทักพ่อเสียงขาดๆหายๆ
“เข้าบ้านนน....วิ” พ่อเรียกผมเสียงแข็ง
“เก่งด้วย....เข้าม๊า...”เสียงพ่อที่เปลี่ยนไปเล่นเอาผมใจแป้ว
ผมพยายามมองไปที่ใบหน้าของแม่ เผื่อแม่จะพูดอะไรให้ผมมีแรงใจบ้าง
แต่เหมือนแม่พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน อย่างนี้แสดงว่าพ่อคงอยู่ความโมโหสุดๆ
ผมวางของลงบนโต๊ะก่อนจะค่อยๆหันหน้ามองพ่ออีกครั้ง เก่งเองก็เดินมายืนติดกับผมอีก
เหมือนผมกับไอ้เก่งกำลังยืนอยู่ต่อหน้ายมทูตจริงๆ ผมรู้สึกอย่างนั้น.....
......................
........
“ตามพ่อไปที่ห้อง...” พ่อเดินนำหน้าผมไปขึ้นข้างบน เล่นเอาผมใจหาย
หันไปมองแม่..อยากถามว่าอะไรนี่ เหมือนที่ผมกำลังกลัวอยู่เปล่า
...แม่ส่ายหัวแล้วก็ยิ้มให้.กำลังใจ....
“ให้ผมไปด้วยน่ะครับ”ไอ้เก่งอ้อนวอน
“ไม่ต้องมันเป็นเรื่องพ่อกับวิน”ไอ้เก่งหน้าเสียเหมือนกันมันมองตามผมไม่ลดสายตา
“เก่ง อย่าเพิ่งลูก ให้พ่อเขาคุยวินก่อน”
“แต่ผมคือต้นเหตุนะครับแม่” มันตะโกนให้พ่อได้ยิน จนพ่อต้องหยุดหันมามองมัน
“พ่อคุยกับเก่งแน่ไม่ต้องกลัว ได้เรื่องทั้ง 2 คนนั่นแหละ” พ่อหันเดินตรงไปที่ห้องผม
..............................
...........
พอผมปิดประตูห้องก็เห็นพ่อกอดอก ยืนรอพิพากษาผม
“ วิน มีเรื่องแบบนี้ทำไมไม่บอกพ่อ...ห๋า.”
“เรื่อง อะ อะไร คับพ่อ...”ผมแข็งใจถามต่อ
“ยังจะมาถาม แม่ก็อีกคน พ่อเหมือนคนโง่คนเดียวที่อยู่ในบ้านนี้เลยน่ะนี่
แม้แต่เรื่องที่เก่งย้ายมาเรียนที่นี่ก็ไม่มีใครบอกพ่อซักคน. ”
“ วินก็เพิ่งรู้เหมือนกัน ว่าจะบอกพ่ออยู่แต่ไม่รู้จะบอกยังไง..”
“ วันนี้เลยพาเก่งมาที่บ้านอ่ะคับ..” ผมพยามยามจะแก้ตัว
“รู้มั้ยนี่มันเรื่องใหญ่มากๆเลยน่ะนี่ พ่อเค้าโกรธขนาดไหน. ถึงขนาดตัดขาดไม่ยอมส่งเสีย
กันเลยอย่างนี้ เก่งก็เหลือเกิน ดื้อรั้น ไม่มีเหตุเอาเสียเลย เสียคนหมด”
“เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว วินก็คิดว่าพ่อคงช่วยเก่งได้ เลยพาเก่งมาหาที่บ้าน”
“แต่เหตุสำคัญที่เก่งตามมานี่คงไม่ใช่เพียงแค่เพื่อนธรรมดาแน่ใช่มั้ย...พ่อว่า.”
พ่อพูดเหมือนถามมากกว่า
“............................”ผมพูดไม่ออกสมองหยุดสั่งการ
“ตอบพ่อมาซิวิน อย่าเงียบ”พ่อดุ
“............................”
“อะไรกันนี่ เด็กสมัยนี้มันกล้ากันจริงๆ..”เสียงพ่อบ่นต่อ
“พ่อโทรไปหาภูแล้ว เก่งมันก็บอกด้วยว่าเก่งมาที่นี่ก็เพราะวิน..”
“ลูกคิดยังไงกับ กับเก่ง...”พ่อจ้องตาผมเขม็งเล่นเอาแทบเยี่ยวราดด้วยความกลัว
ไม่เคยเห็นสายตาอย่างนี้บ่อยนักยกเว้นเวลาที่พ่อโกรธ..จนผมต้องก้มหน้ามองพื้น
มันจุกคอไปหมดพุดอะไรไม่ได้เลย
อยากบอกพ่อว่าผมรักมัน แต่พ่อคงรับไม่ได้ หรืออนาคตไม่มีอะไรแน่นอน
อยากว่าเพื่อน มันก้อไม่ใช่เพื่อนธรรมดาแล้ว ทำไมมันยากจังคำตอบบนี้
“วินกะเก่งเราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนสนิทกัน เท่านั้นครับพ่อ...”
“ใช่เหรอวิน”พ่อพูดกระแทกเสียง
“คาบพ่อ....”ตอบได้แค่นั้นผมก็น้ำตาไหลทันทีด้วยความกลัว
“แต่ภู ไม่ได้บอกพ่ออย่างนี้..”
..........................
.............
....เสียงเคาะประตูก่อนที่มันจะถูกเปิดออกมาอย่างช้าๆเสียงเดินแต่ล่ะก้าวของมันดังขึ้น
อย่างชัดเจนในสมองผม
....เก่งเดินมาคุกเข่าที่ตรงหน้าพ่อ มันหันมามองผมอย่างห่วงใยก่อนจะหันไปพูดกับพ่อบ้าง
“พ่อคับ ผมขอโทษนะครับที่ผมยืนฟังข้างนอก ถูกแล้วครับพ่อ ผมรักวิน คับ..”มันสู้สายตาพ่อ
คำตอบของมันแล่นเอาผมใจหาย เหมือนโดนหินก้อนใหญ่หล่นทับ
“รักแบบไหน...”เสียงพ่อดังขึ้นกว่าเดิม
“รัก แบบ แฟน คับ....”มันตอบหน้านิ่ง แต่ผมเห็นพ่อโมโหจนตัวสั่น
“ไม่ ใช่ น่ะ ” ผมรีบปฎิเสธอีกครั้ง
“อย่าโกหกพ่ออีกเลยวิน เรามากันถึงตรงนี้แล้ว” ไอ้เก่งพูดเสียงเย็นชา
แล้วขยับมานั่งข้างๆ ตามด้วยโอบที่หลังผมไว้
..............................
...........
“โธ่เว้ย ทำไมต้องมีเรื่องแบบนี้ด้วยเนี้ยะ.”
เสียงที่ดุดันเกรี้ยวกราดของพ่อ ผมเองก็ไม่กล้ามองท่านแล้ว ....
“อย่าคับพ่อ”
“ พ่ออย่าทำอะไรวินน่ะคับ..”ผมได้ยินเสียงพ่อเดินเข้ามาหาผม
กับเสียงร้องของเก่งทำให้ผมต้องเงยหน้ามอง..เก่งมาขวางพ่อและกอดผมไว้...
“พ่ออย่าทำไรวินนะคับ ถ้าพ่อจะทำ พ่อทำผมแทนเถอะคับ...”
...เก่งกอดผมไว้แน่น...เหมือนมันจะปกป้องผมเต็มที่...
ขณะที่ผมเองก็เกิดความกลัวน้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด ผมก็โอบกอดมันไว้เช่นกัน
ไม่รู้กลัวอะไรแต่ผมสายตาของพ่อทำให้ผมหายใจไม่ทั่วท้อง....
“ถอยไปเก่ง...”พ่อสั่ง
.แต่ไอ้เก่งกลับไม่ถอยออกอย่างที่พ่อบอก...
“ไม่คับ ผมไม่ถอย ผมจะไม่ยอมให้พ่อทำร้ายวินเด็ดขาด..”
สายตาพ่อที่สั่งให้ไอ้เก่งถอยออกจากผม มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ยิ่งอยู่ในอารมณ์
กำลังเดือดแบบนี้ด้วย
“พ่อบอกให้ถอยออกไป งั้นพ่อไม่เกรงใจแล้วน่ะ..นี่มันเรื่องในครอบครัวของเรา”พ่อตะคอกใส่ไอ้เก่ง....
“ไม่คับ ถึงผมจะเป็นคนอื่นสำหรับพ่อ แต่ผมก็จะไม่ให้ทำอะไรวินทั้งนั้น”
มันลุกขึ้นประจันหน้ากับพ่ออย่างท้าทาย แต่ไม่แข็งกร้าว พร้อมกับขวางผมไว้
พ่อจับไอ้เก่งพลักออกให้พ้นจากตรงหน้า ก่อนที่จะดึงตัวผมไปหาอีกที
แต่เก่งมันก็ไวเช่นกัน มันรีบพุ่งตัวเข้ามาขวางอีกครั้งจนได้.....
“อย่านะครับพ่อ ผมขอร้อง”เสียงมันสั่นพร่าไปหมด
“เก่ง ถอยไปไม่เป็นไร” ผมบอกเพราะว่าห่วงมันจะโดนลูกหลงจากพ่อ
“ไม่ เก่งจะไม่ให้ทำร้ายวินต่อหน้าเด็ดขาด” มันเถียงมา
“ไม่เป็นไร นี่มันเรื่องของพ่อกับวิน” ผมบอกมันทั้งน้ำตา
“วินตัวเล็กกว่าผม ถ้าพ่อทำร้ายวิน วินอาจทนไม่ได้ก็ได้ครับ..”มันยังยืนยัน และให้เหตุผลอีก
..ว่าไปผมตัวเล็กกว่ามันตรงไหน แค่เตี้ยกว่านิดเดียว...
“เก่งคิดว่าพ่อจะทำอะไรวิน.”
“ผมกลัวว่าพ่อจะเตะวินเหมือนที่พ่อเตะผมมาแล้วคาบ.”
พูดเท่านั้นน้ำตามันก็แตกทันที แต่ผมนี่ช๊อคกว่าที่ได้ยินคำนี้จากปากของมัน
ผมกอดมันไว้ร้องดั่งกว่ามันอีก ไม่คิดว่ามันเจออะไรถึงขนาดนี้ แล้วมันจะเจ็บปวดแค่ไหน
แค่ที่ผมได้ยินผมก็รู้สึกเจ็บปวดแทนมันแล้ว.....
.........................
.........
“พ่อคับ พ่อจะลงโทษวินยังไงก็ได้นะคับ”
“แต่ว่ามันคงไม่สามารถเปลี่ยนจิตใจของวินให้เป็นผู้ชายเต็มตัวได้แน่” ผมพูดบอกพ่อ
ขณะที่ผมเองก็ยังหวาดๆ
“พ่ออย่าทำอะไรวินเลยน่ะครับ” ไอ้เก่งน้ำตาก็เต็มเบ้าเช่นกัน
.............
พ่อค่อยๆนั่งลงข้างเรา 2 คนแล้วก็กอด..ทั้งน้ำตา....
“พ่อไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกลูก ร่างกายที่ยังเด็กของลูกเจอแบบนั้นมันไม่ใช่ธรรมดาแล้ว...”
“เก่งเป็นอะไรมั้ย เจ็บมากหรือเปล่าลูก...”
“ไม่เป็นไรคับ ผมทนได้ ผมเป็นนักกีฬานะคับ.”มันยังย้อนพ่ออีกน่ะ
“วิน เก่ง พ่อขอโทษนะลูกที่ทำให้ลูกกลัวขนาดนี้พ่อยอมรับว่าพ่อโมโหมากๆ
แต่พอรู้ว่าพ่อภูทำกับเก่งขนาดนี้แล้ว พ่อรู้สึกเสียใจจริงๆ พ่อเกือบทำร้ายวิน
ไปเหมือนกัน พ่อขอโทษ..”
....ผมค่อยขยับมาซบที่อกพ่อ และพูดคำว่า ขอโทษๆ ไม่หยุดปาก
เก่งก็กอดพ่อด้วย ผมหันไปมองไอ้เก่งเห็นมันยิ้มให้ผมทั้งน้ำตา..
พ่อเองก็น้ำตาไหลไม่แพ้กัน .แต่คนที่ทำให้พ่อเสียใจคือผมเอง
พ่อลูบหัวผมกับไอ้เก่งเหมือนปลอบกับเรื่องที่เพิ่งผ่านมาเมื่อกี้.......
“ขอบคุณพ่อมากนะครับ” เสียงไอ้เก่งดังขึ้น
“แล้วจะทำยังไงกันต่อล่ะนี่” พ่อถามลอยๆออกมา
“เราต่างหากที่ต้องถามพ่อ” ผมจับมือไอ้เก่ง
“พ่อจะลองดู ”
....................
......
<<<<<<<<<XXXXXX>>>>>>>>>
-
***************************
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
ปีใหม่แล้วไม่มีอะไรให้เลยคริคริคริเห็นบอกว่าคนเขียนกด + ให้คนอ่านได้ใช่มั้ย
งั้นขอกด + ให้ล่ะกัน
กด+1 ให้ Speedboy
กด+1 ให้ Tombaza
กด+1 ให้ Rero
กด+1 ให้ Schizophrenia
กด+1 ให้ Chakung
กด+1 ให้ Fang
กด+1 ให้ Phawaii
กด+1 ให้ DexTung
กด+1 ให้ OitJi
กด+1 ให้ Archaea_sc
กด+1 ให้ lolojung
กด+1 ให้ Eunsung87
กด+1 ให้ Poll
กด+1 ให้ arthit170530
กด+1 ให้ August_Lover
ไม่รู้จะถูกระเบียบป่ะนี่ คริคิรคริ ไม่ถูกก็ขออภัย วันนี้หยุดเลยมีเวลามาลงให้อีกตอน..
กด + ให้คนอ่านทุกคนด้วยล่ะกัน
********************************
-
อ่านตอนนี้ รู้สึกกลัวตามวินกะเก่งไปด้วย
ตอนบอกว่าเก่งโดนพ่อเตะ ...เรารู้สึกว่าเศร้าตามไปด้วย
เห็นใจทั้งพ่อและวินกับเก่ง...เขียนได้ดีขึ้น...ละเอียดขึ้นนะ
ชอบตอนนี้...ที่สุด...
เป็นกำลังใจให้น๊า
-
เห้อโล่ง รอตอนต่อไป
-
มา+1ให้อีกที
อย่างน้อยเก่งกับวินก็พยายามที่จะสู้และพยายามผ่านอะไรด้วยกันแล้วละคร้าบ
ปัญหามีไว้ให้แก้ไข พยายามแก้ให้สำเร็จนะคร้าบ เฮ้อ.. อินจัดเว้ยเรา อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
อ๊า ยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณ คุณพ่อมาก มาก ก ก กก
ซึ้ งง ง ง งง
สู้ๆน้า วิน กะ เก่ง
ขอบคุณน่ะข๊ะ รอตอนต่อไปค๊า :pig4:
-
+1 ให้เช่นกันนะครับ
อ่านได้จุใจเลย แล้วรอตอนต่อไปครับ
:undecided: :undecided:
-
+1 เช่นกัน(*-* ใกล้แล้วซินะ
-
อ่านแล้วอินจิงๆอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
เก่งน่าสงสารๆ
-
:serius2:
-
ย่องเข้ามาดูและมารออ่านตอนต่อไปจ้า :serius2:
-
:serius2: :serius2:
มาต่อได้แล้วววววววววว
:z3: :z3:
-
ดีใจจังที่พ่อเข้าใจ
:กอด1:
-
รอมาต่ออยุ่น่ะค๊า
-
รอเก่ง วิน และน้องบูมสุดน่ารัก :L2:
-
*************************************
(ตอนที่ 15 ความเข้าใจ , ใครซักคน 3 )
................................
*************************************
....................................
.......................
ตอนนี้ ไอ้เก่ง ผม พ่อและแม่ กำลังนั่งหน้าเครียดกันอยู่ห้องรับแขก หลังจากเพิ่งผ่านเรื่องดุเดือด
ที่ทำให้ผมใจหายใจคว่ำกลัวจะเจอฝ่าเท้าอรหันต์ของพ่อ แต่ก็ต้องขอบคุณสุดที่รักของผมที่มัน
ปกป้องเต็มที่ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเลยที่มันทำอย่างนี้ นี่คงเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมลืมมันไม่ได้
“เก่งทำแบบนี้ มันไม่ถูกและไม่ดีด้วยนะลูก...”แม่บ่น
“ผมรู้คับ..”มันก้มหน้ารับผิด
“แต่ยังทำ..”พ่อพูดขึ้นบ้าง
“ผมไม่มีทางเลือกแล้วครับ”
“โตจนไม่รู้จะพูดอะไรอยู่แล้วน่ะ เอาแต่ใจ ” ผมซ้ำเติมมันอีกคน แต่ต้องเจอสายตาที่มองผมละห้อย
“คิดอย่างดีที่สุดแล้ว”มันพูดเบาๆ
“อย่าเถียงกันลูก ตอนนี้มีเพียงหาทางแก้ไข”
“พ่อพอจะมีวิธีให้เก่งคืนดีกับพ่อภูมั้ย..”
“คงต้องกลับไปหา ไปขอโทษท่านซะ..และคงต้องใช้เวลาด้วย”
“แต่ผมไม่กลับน่ะคับ..”
“เก่ง เราผิด เราก็ต้องยอมรับผิดนะลูก แล้วหาทางแก้ไขไม่ใช่รับผิดแต่ไม่คิดแก้..”
“พ่อแม่ ก็ยังไงเป็นพ่อกับแม่เสมอ ท่านคงไม่โกรธเราตลอดไปหรอก...”
“แต่ผมอยากเรียนที่นี่คับ...”
“พ่อไม่ได้บอกว่าต้องย้ายกลับไป เพราะเรื่องมันเดินมาถึงขนาดนี้แล้ว..”
“ความหมายพ่อคือ ให้ไปเยี่ยมท่านเวลาที่เราว่าง อย่างเสาร์อาทิตย์ยังงี้.”
“แต่ผม.........”มันหันมาจ้องหน้าผม
“ถ้าจะให้พ่อกับแม่ช่วยก็ต้องฟัง”ผมกำชับมัน
“ครับบ แต่ผมไม่กลับไปเรียนที่นั่นแน่ ยกเว้นวินจะไปด้วย”
“พูดง่ายน่ะนี่”ผมอดด่าไม่ได้
“พ่อพูดได้เต็มปากเลยน่ะ ว่าพ่อไม่ชอบที่เก่งทำแบบนี้มากๆเลย ความรักมันก็ยังเด็กเกินไปจะให้พ่อพูดไงยังดีล่ะ”
พ่อทำหน้าไม่สมอารมณ์ออกมาอย่างชัดเจน
“อย่างพ่อกับแม่ กว่าจะจริงจังกับเรื่องความรักก็เข้ามหาลัยกันหมดแล้วรู้มั้ย อีกอย่างรักในวัยเรียนพูดตรงๆน่ะมันก็เหมือนฟองสบู่ เวลาที่โดนแสง ดูสวยงามแล้วก็แตก ในเพียงเวลาไม่นาน มันไม่ใช่รักที่ยังยืน”
“แม่พูดถูกน่ะเก่ง”ผมช่วยย้ำคำพูดของแม่
“จริงๆตอนนี้มันไม่สายที่จะกลับไป”ผมพูดเบาๆเพื่อดูใจมัน
“ม๊ายยยยยย ผมไม่กลับ ยังไงก็ไม่กลับน่ะ”มันออกอาการอาละวาดต่อหน้าพ่อกับแม่
จนพ่อต้องขยับไปกอดมันไว้
“ไม่กลับก็ไม่กลับ พ่อไม่บังคับหรอกเก่ง”
“เก่งก็เหมือนลูกของพ่อกับแม่อีกคนน่ะ รักกัน เป็นเพื่อนกัน ดูแลกันอ ย่างนี้ก็ดีเหมือนน่ะ”
“อยู่ที่นี่ก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อย”ผมลองข่มมันดู
“ที่ทำอยู่ตอนนี้ยังไม่ดีอีกเร่อะไง นิ่งและอดทนมากที่สุดแล้วรู้มั้ย”มันดุผม
แต่ผมยักไหล่ให้ ทำไมมึงจะต่อยกับพ่อหรือไงถ้าเมิงไม่อดทน
“เอาเนื้อๆหน่อยลูกเลิกเล่นกันได้แล้ว”พ่อหัวเราะ
“ตอนนี้เก่งจะเอาไงลูก”พ่อถามน้ำเสียงจิงจัง
“นอกจากเรียน ผมอยากหางานทำด้วยครับ..”
“เอางั้นเหรอ”พ่อ
“จะดีเหรอลูก”แม่พูดเหมือนไม่เชื่อ
“เก่ง.....”ผมไม่คิดว่ามันจะพูดอย่างนี้
“ตอนนี้อย่างที่รู้ๆ พ่อก็ไม่ได้มาส่งเสียอีกแล้ว แม่เป็นคนเดียวที่เข้าใจผม ยอมผมทุกอย่าง
ผมจึงอยากแบ่งเบาภาระให้กับแม่ รวมทั้งผมก็อยากที่จะสอนตัวเองให้ รู้จักหาเงิน จะได้ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่อยากได้อะไรก็เอ่ยแต่ปาก ขอเงินจากพ่อกับแม่ตลอด.”
“คิดดี..”พ่อชมมัน
“พ่อคงดีใจมากกว่าถ้าผมจะรู้จักทำงาน เพิ่งตัวเองได้มั่งดีกว่าที่ผมจะแบมือแต่ขอเงิน..อย่างเดียว.”
“ถึงแม่จะส่งคนเดียวก็ไม่ใช่ปัญหานี่นา บ้านเราก็เป็นมีเงิน ไม่น่าต้องทำงานให้ลำบากเลย เก่งจะได้มีเวลาในการเรียนมากขึ้น”
“คนอื่นเค้าลำบากกว่าผมยังทำได้เลย..”
“แล้วมันไม่เสียการเรียนเหรอ”แม่ถาม
“ผมจะให้เรื่องเรียนเป็นหลักคับ..”
“เอาจริงหรือลูก..แต่ถ้าทำได้ก็ดี”
“พ่อ ช่วยหางานให้ผมทำได้มั้ย...”มันมองพ่อผมอย่างอ้อนวอน
“งั้นพ่อจะลองปรึกษาอาวัฒน์ดูน่ะ.”
“จริงนะครับพ่อ...”มันทำท่าดีใจจนผมอดยิ้มไม่ได้
“งั้นที่นี่มันหาไม่ยากหรอก แต่เก่งยังเด็กอายุยังไม่ถึง 18 คงต้องหาคนรู้จักให้เค้ามาช่วยอีกที อาวัฒน์เป็นคนพื้นที่ไม่น่าจะยาก”
“ทำงานมันเหนื่อยนะมากๆน่ะ มันไม่สนุกอย่างที่เราคิดเลย”
“ผมทำได้ครับ ผมจะอดทน”
“ท่าจะเอาจริง จริงด้วย”แม่ชื่นชมมัน
“ดีกว่าวินอีก ยังคิดอะไรไม่เป็นเลย” พ่อโวยใส่
“อ้าวพ่อ ทำพูดงี้ล่ะ”ผมรู้สึกน้อยใจที่พ่อว่า
“ก็เมื่อก่อนพ่อเคยเห็นแต่เก่ง ทำตัวเกเร มีแต่เรื่อง บางครั้งถึงกับเลือดตกยางออก พ่อเขาชอบมาบ่นให้พ่อฟังประจำ เพราะไม่รู้จะแก้ยังไง มันซ่าเกินกว่าจะคุมได้ แต่พอได้ยินเก่งพูดแบบนี้มันให้พ่อดีใจน่ะซิ”
ผมกับแม่หันมายิ้มให้กันส่วนมันน่ะเหรอหน้าบาน แถมยักคิ้วให้ผมเหมือนจะเยาะเย้ยอีกต่าง
“ผมก็จะรอดูเหมือนกันว่าจะทำได้กี่น้ำ”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะวิน”แม่ดุผม
“แม่ครับ อย่าดุวินเลยน่ะ ผมยอมแล้ว”มันหัวเราะ
แต่แม่ซิยิ้มออกหน้าออกตาอย่างเห็นได้ชัด
“แม่ก็จะคอยดูเหมือนกันว่าเก่งจะดูแลวินไปได้แค่ไหน”
“แม่ ให้เก่งดูแลตัวเองได้ก่อนเถอะ”
“ถ้าพ่อกับแม่ยกให้ผม ผมจะดูแลวินตลอดไปเลยล่ะครับ”มันทำหน้าเจ้าเล่ห์
“เห็นมั้ยแม่ ผมว่าแล้วเข้าทางมันอีกตามเคย มันรอให้แม่พูดอยู่”
“แม่ครับ วินพูดไม่เพราะกับผมอีกแล้ว”
ผมลุกขึ้นตั้งใจจะเคาะหัวมันซักที พูดอะไรไม่อายพ่อกับแม่เลย ทนไม่ไหวแล้ว
แต่มันก็จับแขนผมไว้...
“หยุด หยุด ลูก”พ่อดึงผมออกมาให้ห่างจากไอ้เก่ง
“จะตีกันอีกล่ะ แล้วอย่างนี้จะอยู่ด้วยกันได้เหรอ”
“ตกลงพ่อจะยกวินให้ผมแล้วใช่มั้ย”
“เห็นมั้ยพ่อ มันหยุดที่ไหน”ผมเศร้า พ่อส่ายหัว แต่แม่กลับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ผมพูดเล่นนะครับ ไม่อยากให้พ่อเครียด”ดูมันเล่นกับพ่อก็เป็น
“เอาเป็นว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องอนาคต พ่อไม่พูดดีกว่า แต่พ่อจะรอดู”
“แต่ตอนนี้ยังไงพ่อก็คงไม่มีลูกสะใภ้แล้ว คงได้ลูกเขยอย่างเดียวน่ะพ่อ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ไอ้เก่งมันขำ
“แม่ก็เอากับเค้าด้วยเหรอนี่” พ่อทำหน้าเซ็งที่เห็นแม่พูดอย่างนี้
.....................................................
..............
...............................
“ยังไม่จบน่ะลูก..”พ่อพูดต่อ
“เสาร์นี้...พ่อว่าจะพาเก่งไปเยี่ยมพ่อแม่ด้วย..”ผมเห็นมันทำท่าลังเล ก่อนพยักหน้ารับ
“ตกลงน่ะ อย่างน้อยก็ไปคุยกันให้มันดีขึ้นกว่านี้...”
“ท่านก็คงไม่อะไรมากหรอก ตั้งแต่มาโทรไปหาพ่อมั่งหรือเปล่า”
“เก่งรู้มั้ยแม่ ยังนอนร้องไห้คิดถึงเก่งอยู่เลย หัวอกพ่อแม่มันก็อย่างนี้แหละ...”
“เหมือนพ่อไง ถ้าวินหายไปอย่างนี้พ่ออยู่เป็นสุขไม่ได้หรอก...”
...ผมหันไปมองหน้าพ่ออย่างไม่สบายใจ....
“คับพ่อ แต่เก่งไม่กลับไปเรียนที่นั่นน่ะคับ...”
“ไม่เป็นไร ท่านคงคิดมั่งล่ะ ว่าถ้าลูกจบ มัธยมกันแล้วก็ต้องเรียนต่อ แล้วมหาลัยแถวบ้านเรา
ก็ไม่มี มีเพียงมหาลัยครูอย่างเดียว ยังไงก็ต้องออกมาจากบ้านอยู่ดี พ่อจะช่วยพูดให้ล่ะกัน...”
“ขอบคุณครับพ่อ”
...มันเข้ามาก้มกราบที่เท้าของพ่อทันที แค่เห็นน้ำตาผมก็ไหล....ไหลเพราะดีใจที่เห็นมันมีรอยยิ้ม...
ไม่คิดว่าคนที่ดูแข็งๆ กระด้างกระเดือกบางเวลาทะเล้นทะลึ่ง ดูไร้สาระอย่างมัน จะก้มกราบพ่อได้
“เก่งไม่ต้องคิดมากน่ะ” พ่อลูบหัวมัน
“เอารถมาใช้หรือเปล่านี่”
“ยังครับ แม่บอกว่าจะส่งมาทีหลัง”
“งั้นก็ตามใจ แต่อยู่ที่นี่ พ่อกับแม่จะอุ่นใจกว่าน่ะ”
“ไม่เป็นครับ” มันหันมามองหน้าผม
“ผมดูแลตัวเองได้ครับ”
........
“วันนี้แค่นี้ก่อนล่ะกัน”
“ไปกินข้าวกันเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะกัน”
“ก็ดีเหมือนพ่อก็หิว”
“แต่ผมไม่หิวครับแม่”
“ไม่หิวก็ต้องกิน”แม่บังคับ
“ครับแม่”
.............................
...............
เสียงโทรศัพท์บ้านที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องเดินไปรับ เพราะความที่ไม่อยากกินข้าวเลย
“สวัสดีครับ”
“กูเอง......”ไอ้ตี้ตอบมา
“มีอะไรหรือเปล่า”ผมได้ยินเสียงแทรกเข้ามาในสายดั่งลั่น
“เปล่า วันนี้กูกับเมิงไม่ค่อยได้คุยกันเลยกูคิดถึงก็เลยโทรมา”
“แล้วอยู่ไหน ทำไมเสียงเพลงมันดังลั่น”
“กูมากินเหล้ากับเพื่อน”
“อีกแล้วเหรอไอ้ตี้”ผมตะคอกใส่มันจนต้องหันไปมองดูว่ามีใครดูผมอยู่เปล่า
“กูเครียด มึงจะให้กูทำยัง จะไปหาเมิงก็บอกว่ามึงก็บอกว่ามีธุระกับไอ้เก่ง”
“มึงรักมันใช่ไหม”
ไอ้เก่งตอนนี้มันเองก็ไม่กินข้าวแล้ว มันวางช้อนซ่อมแล้วมองมาที่ผม
“เอาไว้ค่อยคุยน่ะตี้ ตอนนี้ไม่สะดวกจะคุย” ผมพูดเบาๆ
“กลับบ้านเถอะน่ะตี้ วันนี้กูก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ยังไงกูจะโทรไปหาถ้ามันสะดวก”
“แล้วเป็นอะไรไม่โทรเข้ามือถือ”
“ก็กูอยากรู้ว่าเมิงอยู่บ้านจริงหรือเปล่า”
“จับผิดกู”
“คิดแบบนั้นก็ได้”
“กลับบ้านน่ะเดี๋ยวไปโรงเรียนสายอีก”
“ก็ได้ กูอยู่อีกซักชั่วโมงแล้วกลับ”
.......................
.........
“ใครโทรมา”แม่ถาม
“ตี้คับ” ผมก้มหน้าทำเป็นกินอาหารแบบไม่อยากจะตอบอะไรอีก
“ท่าทางตี้ จะเที่ยวเก่ง”
“ไม่รู้ซิครับแม่ คงมีบ้าง”
“แม่เป็นห่วงน่ะ แล้วพ่อกับแม่เค้าไม่ดูแลบ้างเหรอ”
“พ่อแม่เลี้ยงมาแบบนี้อ่ะคับแม่ ลูกอยากได้อะไรเค้าก็ให้ทุกอย่างเพราะไม่มีเวลาดูแล”
“ตี้เลยทำอย่างนี้”
“จริงๆตี้ก็เป็นคนที่คบได้น่ะครับแม่ ตั้งแต่รู้จักมานอกจากเรื่องเที่ยวแล้ว นิสัยอย่างอื่นมันก็ OK.”
ผมมองหน้าไอ้เก่งที่ตอนนี้กำลังตักข้าวเข้าปากอย่างช้า ๆ อาจทำเป็นไม่สนใจแต่คงนิ่งฟังอยู่
“พ่อไม่ว่าหรอกน่ะ เพราะพ่อคิดว่า วินคิดเป็น ทำเป็นแล้ว แต่ถ้าอะไรที่มันไม่เหมาะกับเราก็อย่าไปยุ่งน่ะ”
ผมพยักรับทั้งที่ไม่รู้ว่าพ่อหมายถึงอะไร
“ผมอิ่มแล้ว พ่อคับแม่คับ” ไอ้เก่งมันบอก
“ผมขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนได้มั้ย ผมเหนื่อย” มันพูดต่อ
“เอาซิ” พ่อตอบ
มันลุกขึ้นแล้วมองมาที่ผมเหมือนจะพูดอะไรแต่ไม่ยอมพูดออกมา
ผมเองก็ตามแล้วยิ้มให้มัน......
<<<<<<<RRRRR>>>>>>
......................................
-
*************************
มาต่อให้แล้ว ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกัน
ขอให้มีความสุขน่ะน่ะ พรุ่งนี้ถ้าทันจะลงให้ตอนเย็นอีกที
จะลงสลับกับอีกเรื่องไปมาล่ะกัน
ขอเปลี่ยนชื่อเรื่องนิดๆ คิดว่าลงตัวที่สุดล่ะชื่อนี้
:z2: :z2:
:z1:
**************************
-
:เฮ้อ:เข้าใจไปแล้วหนึ่ง แต่เรื่องราวจะวุ่นวาอีกหรือป่าวนะ
:undecided: :undecided:
-
***************************
<<<ตอนที่ 16..Baby confess..>>>
***************************
............................
.........
ผมยื่นแก้วนมสดที่แม่บอกให้เอามาให้มัน พร้อมกับกินเป็นตัวอย่างให้ดู
“รับดิ”ผมยื่นให้แต่มันยังไม่ยอมรับเอาแต่จ้องหน้า
“เป็นอะไรมากหรือเปล่านี่”ผมพูดอยู่คนเดียวพร้อมกับเอาแก้วที่กินนมหมดวางไว้บนโต๊ะ
“อยากกินเหล้ามากกว่า” มันพูดทีก็ทำให้ผมเลือดขึ้นหน้า
“กลัวอนาคตจะไม่ได้เป็นขี้เมาหรือไง”
“เป็นก็ดีจะได้ลืมเรื่องเครียดๆ”
“แล้วใครบอกให้ทำอย่างนี้ล่ะ”
“ยังไม่รู้อีกหรือไง ว่ากำลังพูดถึงอะไร”
“แล้วอะไร ”
“พี่ไม่ได้เครียดเรื่องพ่อกับแม่ แต่เครียดที่เห็น เห็น แฟนตัวเองมีกั๊กแล้ว นี่มายังไม่ทันเท่าไรเลยน่ะนี่”
“อ๋อ เข้าใจล่ะ ”ผมหัวเราะดั่งลั่น
“กินนม จะกินไม่กิน”
“กินก็ได้” มันทำปากงุบงิบ แล้วรับแก้วนมไป
“เป็นห่วงรู้มั้ย”
“ให้มันจริงเถอะ กลัวแต่เจอใหม่แล้วจะลืมเก่า”มันเอานิ้วเคาะแก้วเล่น
“ไม่มีอะไรเก่า หรือใหม่ทั้งนั้นล่ะน่า”ผมไม่อยากให้มันคิด ก่อนที่เห็นมันมองชำเลืองมา
“ทำแบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง” ผมอยากรู้ความรู้สึกมันจริงๆ
“กูผิดเองแหละ ทำอะไรไม่เคยคิด กูมันมันสมองหมาปัญหาควายนี่หว่า”มันขึ้นเสียง
“ไม่ได้ชวนทะเลาะน่ะ อย่างที่บอกว่าห่วง”
“ห่วงแบบไหน หรือว่าที่ผ่านมากูคิดอยู่คนเดียว”
“งั้นก็ไปอาบน้ำ”
........................
...........
“อาบน้ำก่อนเถอะ...” ผมเอ่ยปากไล่อีกทีเพราะสีหน้ามันดูเพลียๆ
“อาบด้วยกันดิ๊...”มันยิ้มอย่างมีนัยๆเมื่อพูดถึงเรื่องนี้
“ไม่อาวว...”ผมตอบอายๆใช่ว่าจะไม่เคยอาบน้ำด้วยกันน่ะแต่ตอนนั้นผมกับมันยังไม่เผยความรู้สึกซึ่งกันและกัน
ให้รับรู้ ตอนนี้ถ้าอาบน้ำด้วยกัน ผมคงทนไม่ไหวแน่ เอาเป็นว่าวันนี้ผมไม่พร้อมล่ะกาน
“แต่พี่จะอาว ตอนนี้ดั้ว..”มันเดินยิ้มยั่วมาหาผมที่เตียงอย่างช้าๆ
ผมเลยลุกขึ้นดันตัวมันเข้าห้องน้ำแต่ มันขัดขืน
“หอมแก้มก่อนดิ...”มันบอกเหมือนเด็กๆและเอานิ้วจิ้มที่แก้มตัวเอง
“ยังมีอารมณ์เล่นอีก”ผมทำท่าโมโหขู่มันไว้
“งั้นพี่ไม่อาบน้ำ จะนอนอย่างนี้แหละ..”
“ก็ได้...”จริงๆผมก็อยากที่จะจูบแก้มใสๆของมันอยู่แล้ว
..ผมเลยโน้มตัวไปจูบที่แก้มมันทีนึง...มันยิ้มแก้มปริเอามือลูบที่แก้มเบาๆ ......
“อีกข้าง ดิ...”มันพูดแล้วยื่นแก้มด้านขวามา
**ดูมันทำ มันจะให้ผมรักมันไปถึงไหน**ผมคิดในใจแล้วก็ยิ้ม
..............
......
....
“พลั๊กกก”
“บีมมาแล้ววววววววว..”พร้อมกับประตูที่เปิด เสียงวิ่งโดดลงเตียง
“มาตั้งแต่ตอนที่พี่วินกับพี่เก่ง โดนพ่อดุ...5555” มันรายงานตัวพร้อมเหตุการณ์ที่มันเจอโดยอัตโนมัติ แล้วหัวเราะคงมีความสุขที่เห็นผมโดนพ่อด่ากัน
.ผมกำลังจะก้มไปจูบแก้มมันอีก แต่ก็ต้องใจหายวาบบบบ....ผงะออกจากไอ้เก่งทันที....
“แต่แม่พิมพ์ขอให้บีมกลับไปก่อน เพราะกำลังมีเรื่องต้องคุยกัน บีมเลยเดินกลับไปบ้านอีกที เหนื่อยเหมือนกัน
นะนี่รู้มั้ยคาบบบ ผู้ใหญ่ทะเลาะกันทำไมต้องให้เด็กกลับบ้านน่ะไม่เข้าใจ.”มันทำหน้าใสซื่อได้อีกตามเคย
มันหันมามองผมกับไอ้เก่งแล้วก็ขำ
“ป๊าบบบบบ..” เสียงผมตีขามันทีนึงเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่กำลังทำ หวังว่ามันคงไม่สังเกตุเห็นเมื่อกี้
“โอ๊ย เจ็บน่ะ ตีทำไม”มันเอามือมาลูบเบาๆ
“ทามรายกัน...”มันหันมาถามสายตาจ้องเขม็ง
“น้องบีมอย่าวิ่งแล้วโดดลงเตียงได้มั้ย ซักวันเตียงจะได้พังพอดี..”ผมโมเมว่ามัน ก็คนกะลังอายขอด่าน้องบีมเพื่อแก้ตัวล่ะกัน
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง...บีมเห็นนะว่าพี่วินทำรายพี่เก่งอ่ะ...” อ้าว เวรแร่ะมันเห็นด้วยผมคอตกเลย แถมไม่สนใจคำด่าซักกะติ๊ด
“บีมเห็นไรคาบบ..”ไอ้เก่งมันถาม
“55555 บีมเห็น...”น้องบีมกำลังตอบ
“อย่างนี้ช่ายมั้ยคาบ..”พูดจบมันก้มมาจูบแก้มผมแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ
ผมงงนิดนึงก่อนจะวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำ
“ออกมาเจอดีแน่ไอ้เก่ง..”แต่จะทำไรมันล่ะคับ เขินจะแย่อยู่ล่ะ
“อ่ะ ทีวินจูบแก้มพี่ พี่ยังไม่ว่าซักคำเลย 555” มันตะโกนร้องออกมาจากห้องน้ำ
โธ่เวร มันย้อนจนผมพูดไม่ออกเลย
“ไอ้ ไอ้” ผมเรียกอยู่ได้แค่นั้น
“ไอ้อะไรครับ”
“หรือจะพูดว่าไอ้เก่งกูรักมึง” มันทำเสียงอารมณ์ดี พร้อมกับเสียงน้ำที่กำลังไหล
“คิกคิกคิกคิกคิกคิก...”น้องบีมหัวเราะชอบใจเอามือทุบเตียง
“ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง.”
“พี่เก่ง เยี่ยมมากเลยอ่ะ....555.”มันขำชักดิ้นชักงออยู่บนเตียง ส่วนคนที่อยู่ในห้องน้ำก็เริ่มร้องเพลงอะไรไม่รู้
.......
“ขำไรตัวแสบ..”ผมว่ามันแต่โมโหคนที่ร้องเพลงอยู่ในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดีมากกว่า ................
“..And I swear ,If you come back
Here's my life Baby, till the end of time
(Come back to me ,Come back to me
Here's my life)
And I swear ,I'll keep you right By my side
'Cause baby You're the one I want ..”
*****************************
นั่นคือเพลงที่มันร้อง........
If You Come Back ของ Blue
**************************
“พี่วินอ่ะ รักพี่เก่งอ่ะดิ๊..”มันเน้นเสียง
“ใครจะไปรัก...คนบ้ายังเงี้ยะ...”ผมตอบแบบเสียงเมินเฉย
“โกหกเห็นๆเลยอ่ะคับ..”มันขำไม่จบไอ้เด็กคนนี้
“น้องบีมมมมมม...”ผมข่มเสียงใส่
“บีมพูดความจริงง่ะ...”
“ความจริงไร...”
“ก็พี่เก่งบอกบีมก่อนนี้แล้วว่าเค้ารักพี่วิน..”
“พี่เก่งบอกบีมด้วยว่า ให้บีมดูแลแฟนเค้าให้ดีๆตอนนั้นพี่วินกำลังงอนเค้าอยู่..”
“น้องบีมมม....” ผมเซ็งกับความแก่แดดของมันจริง บางครั้งมันก็ตลกดีแต่บางครั้งมันก็เกินไป
และไอ้ที่พยายามดุนี่เคยกลัวซักนิดม่ะนี่
“แถมพี่เก่งหล่อ กว่าพี่ตี้อีกอ่ะ....”
“แต่พี่ว่าพี่ตี้หล่อกว่าอีกนะคับ..”ผมยิ้มหัวเราะเยาะมัน
“ผมจะบอกพี่เก่ง...”น่ะมันขู่ผมเสียงแข็ง
“ขี่รถไปฟ้องเลยยยย.รีบๆไปเลยน่ะโน่นไม่ยืนคอยหน้าประตู”ผมขำ
“ม่ายต้องท้า พี่เก่งออกมาบีมบอกแน่ แต่ไม่ยืนเฝ้าหน้าประตูหรอก” มันส่ายนิ้วชี้ไปมา ข่มขู่ผมไปในตัว
“เออๆ พี่จะได้รู้ไว้ ต่อไปมีอะไรจะไม่พูดให้ฟังล่ะ”
.....................
.......
“เก่ง เสร็จแล้วตามวินไปข้างล่างหน่อยนะ..” ผมชวนมันลงไปข้างล่าง เพราะว่าน้องบีมอยู่ในนี้เลยไม่อยากคุย
“มาช่วยพี่หน่อยดิคาบ ยางงไม่เส็จเลยอ่ะ....”
“ถ้าวินช่วยคงเสร็จตอนนี่แน่คับ.ซี๊ดดดด อ่ะ โอ้วววว ๆ.”มันทำเสียงซะเซ็กซี่ สั่นระรัววว..
“ยังจะทะลึ่งอีก..น้องบีมก็อยู่น่ะ.”
“มี อา ราย...คับผม”ผมล่ะส่ายหัวกับการทำเสียงของมัน ช่างกวนประสาทดีจริงๆ
“บอกว่าให้ตามไปก็ ไปเถอะน่า..”
“คับผม พี่เก่งอาบน้ำแล้วจะรีบตามไปคาบ เบเบ๋..”
“ไปไหน บีมไปด้วย...”น่านมันต้องแจมทุกเรื่อง
“ไม่ต้อง อยู่นี่แหละ พี่วินมีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับพี่เก่ง แล้วก็ห้ามไปทำตัวสอดรู้สอดเห็นด้วย
ไม่งั้นพี่วินโกรธแน่...”ผมทำตาขวางใส่มัน
“คาบบ ไม่ไปก็ได้ ดูหนังดีกว่า..เบื่อคนใจร้ายเซ็งคนใจดำ ..”มันบ่น
......................
....
...เสียงโทรศัพท์ดัง..........
“พี่วินโฟน พี่เก่งดังอ่ะคับ...”
“ก็ไปบอกพี่ชายเราเองดิ..”น่าผมยกให้มันเป็นพี่น้องกันไปล่ะ อยากเข้าขาคู่ขี้กันดีนัก....
“ที่ร้ากกก คับ รับโทรศัพท์ให้พี่เก่งหน่อย ไอ้โตมันโทรมา....”ผมส่ายหัวกับเสียงที่มันเรียก
จะเรียกธรรมดาๆก็ไม่ได้
“อ่ะ..รับดิ..”น้องบีมยื่นมาให้แล้วก็ขำ เด็กคนนี้มันจะเส้นตื้นไปถึงไหนว่ะ อะไรๆมันก็ขำไปหมด...
“ฮาโหล...6 โหล 10 โหล..ว่าไงว่ะไอ้โต.” ผมเล่นมุขกับมัน...
“เฮ้ยไอ้วิน...เมิงอยู่กับไอ้เก่งเร่อะแล้วมันไปไหนว่ะ...”
“อาบน้ำอยู่.....”ผมบอกตามจริงไม่ได้คิดอะไร
“เหี๊ยะแร่ะ นี่เมิงเสร็จไอ้เก่งแล้วเหรอนี่ กุว่าแล้ว แมร่งเก่งฉิบหายสัด ง้อไม่กี่วันเมิงก็เสร็จมันล่ะ..555”
มันขำกลิ้งคงคิดว่าผมกับไอ้เก่งเพิ่งมีอะไรกันแน่เพราะผมบอกว่ามันอาบน้ำอยู่
“เฮ้ยยว่าแต่ กี่ทีว่ะ...”มันไม่เว้นช่องให้ผมได้พูดซักนิ๊ด
หันไปอีกทีน้องบีมก็จ้องอยู่มองอยู่.....ผมเลยเดินเลี่ยงเอาโทรศัพท์มาคุยห่างมัน....
“ไม่เท่าไรว่ะ 3 ที เอง..”
“เอ้ยจริงง่ะ ไอ้เก่งมันขนาดนั้นเลยเร่อะเมิง...”
“กูจะโกหกเมิงทำไร..”
“ไอ้สัดเอ้ยย มันหื่นมาจากไหนว่ะ..”มันด่าไอ้เก่ง
“เมิงเป็นไงมั่ง...เจ็บมั้ยว่ะ..”มันย้อนมาที่ผม
“แล้วลีลามันดีม่ะว่ะ...กุถามหน่อย..”
“พอไหวว่ะ..555..ถ้าเมิงอยากรู้ขนาดนั้นเมิงก็เอากับมันดิ”
ผมอดขำตัวเองไม่ได้ที่รับมุขมันเป็นเรื่องเป็นราว...
................................
..................
“คุยอะไรกัน...”ไอ้เก่งมาดึงโทรศัพท์ออกมาจากหูผม ทำหน้าสงสัย
“เมิงคุยอะไรกับไอ้วินว่ะ หัวเราะกันคิกคัก...ไอ้สาดด..”นั่นคือคำทักทายของมันกับเพื่อนตามปกติ..
“ไอ้เก่ง มึงนี่เลวจริงๆเลยไอ้เหรี้ย...”
“อะไรว่ะ อยู่ๆเมิงก็ด่ากุ...”
“น่านนนน...นะเมิงทำเป็นไม่รู้เรื่องไอ้ห่า...”
“เอ๊า ตกลงเมิงคุยเรื่องอะไรกับไอ้วิน อย่าให้กูด่านะเมิงโว้ย”
“ไอ้สาดด เมิงไม่ต้องมาแกล้งไม่รู้ไม่ชี้เลย..”
“มึงอย่าลีลาไอ้โต กูชักโมโหเมิงล่ะน่ะ..”ไอ้เก่งเริ่มโวยวาย
“ไอ้วินมันบอกกูแล้ว ว่าเมิงล่อไป 3 ที ตัวลอยแล้วซิเมิงอ่ะ..”เสียงไอ้โตหัวเราะดังออกส่วนไอ้เก่งมันหันมาจ้องหน้าผม..
“อืมมม เรื่องนี้เองเร่อะที่พวกเมิงหัวเราะกันคิกคัก...”ส่วนผมก็อมยิ้มอยู่ข้างมัน...
..........................
..........
“เมิงก็เชื่อมันน่ะไอ้เหรี้ย เมิงโดนมันอ่ำแล้วไอ้โต..”
“อ่ะ จริงง่ะ ก็มันพูดเป็นเรื่องเป็นราวกับกู”
“ม฿งโดนมันหลอกแล้ว...ไอ้เวร..”
..................
“กูจะทำอะไรได้ว่ะ แมร่งหาจังหวะไม่ได้เลย พ่อกับแม่ก็อยู่ แถมเจ้าตัวแสบคอยประกบตลอด โอกาสยังหาไม่ได้เลยเมิงเอ้ย...”มันหันมามองผมกับน้องบีมพูดเสียงกระซิบกระซาบกับไอ้โต ส่วนน้องบีมมันก็ดูหนังทำเป็นไม่สน...
..แต่หูมันไม่รู้จะกระดิกฟังหรือเปล่า เด็กคนนี้ไว้ใจได้ที่ไหน
“น่าสงสารเมิงน่ะไอ้สาด กูอยากถีบซักทีดิ...เสี่ยนน่าดูซิมึง”
“เออว่ะ..”ดูมันหน้าด้านตอบจริงๆแล้วหันมายิ้มตาหวานใส่ผม
....................
.............
“ไปไหน...”ไอ้เก่งตะโกนถามเมื่อเห็นผมไปเปิดประตู
“ไปรอข้างล่าง...”
“เออๆ เด๋วตามไป...”ก่อนมันหันไปคุยกับไอ้โตต่อ
......................
........ผมเดินลงข้างล่าง เจอเพียงแม่เดินจัดของอยู่ ส่วนพ่อไม่เห็น..
“พ่อล่ะคับแม่...”
“ขึ้นห้องแล้ว แต่คงยังไม่หลับหรอก...”
“มีอะไรหรือเปล่า...”
“เปล่าคับแม่...วินเป็นลูกที่แย่มากหรือเปล่าคับ..”
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะลูก...”
“ก็วินทำให้พ่อเสียใจอ่ะคับ...”
........................
........
“วินพ่อกับแม่ มีลูกคนเดียวนะ.เวลาผ่านไปพ่อก็คงลืมเอง..”
“วินก็ต้องเป็นเด็กดี เรียนให้เก่งๆ ทำสิ่งดีให้พ่อภูมิใจซิลูก.”แม่ยิ้มอย่างปลอบโยน....
“ส่วนแม่ ไม่ต้องคิดอะไรเลยลูก...แม่รักวินที่สุดเลยล่ะ.”
แม่กอดผมไว้ สายตาผมเหลือบไปเห็นพ่อยืนมองที่ราวระเบียงบันไดข้างบน.......
............................
..........
“วินไปคุยข้างนอกนะคับแม่..”ผมบอกแม่
" คุยกันดีๆล่ะลูก อย่าทะเลาะกันล่ะ"
" คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แค่เรื่องส่วนตัว"
" อย่าไปบังเก่งมากล่ะกัน"
"คับแม่"
ไม่นานไอ้เก่งก็เดินลงตามออกมา...ผมมองไปที่แม่กับพ่อที่สายตาท่านยังคอยดูอยู่...
................................
............
<<<<<<<<<<QQQQ>>>>>>>>>>
-
แวะมา+1 ให้คับ วันนี้ได้อ่าน 2 ตอนเลย
ยังต้องเคลียร์อะไรกันอีกหรอ
หรืออยากรู้เรื่องของเก่ง อีก
ยังมีอีกหลายเรื่องใช่ปะ ที่วินจะถามเก่ง
:undecided: :undecided:
-
+1ให้ฮับ
น่ารักเหมือนเดิม
จะลงเอยด้วยดีมั้ยฮับ
เอาใจช่วยอยู่นะ
:L1:
-
************************************
<<<ตอนที่ 16 ..Baby Confess 2 >>>
***********************************
.........................
...............
“ฝะ ฝนเป็นไงมั่ง ยังติดต่อกันอยู่หรือเปล่า...”ผมยิงคำถามที่ค้างใจที่สุดใส่มัน...
สายตามองที่ใบหน้ามันไม่วางตา เพราะผมอยากรู้ว่า มันจะตอบอย่างไร ถ้าผมถามถึงคนๆนี้
มันเองก็จ้องมองมาที่หน้าผมเหมือนไม่อยากตอบ สีหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด มันค่อยๆก้มหน้าลงมองที่โต๊ะ แบมือทั้ง2 วางลงบนพื้นโต๊ะ อย่างครุ่นคิดเหมือนกำลังนึกถึงเหตุการ์ที่ผ่านมา.............
..............
........
“ถ้ามันไม่สะดวกใจก็ไม่ต้องเล่าตอนนี้ก็ได้น่ะ..”ผมพูดอย่างจิงใจ เพราะว่าบางทีมันอาจไม่พร้อมที่จะบอกผม หรือไม่แน่ใจตัวเองเหมือนว่า ยังอยากรู้เรื่องของฝนหรือเปล่า
“เมื่อก่อนก็คิดว่าฝนคือคนที่ใช่ ตอนที่เก่งคบกับฝน มันเกิดจากมาจากที่ความรู้สึกวุ่นวาย มันเกิดขึ้นในใจ
เก่งคิดว่าตัวเองกำลังมีใจให้วิน ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน มันมีความรู้สึกอย่างนั้นได้ไง หรือคงเป็นเพราะว่าเราเป็นเพื่อนกันมานาน ก็พยายามที่จะหาคำตอบให้ตัวเอง จึงลองคบกับฝนอย่างจริงใจดู”
ผมตั้งสมาธินิ่งฟังสิ่งที่มันพูดออกมา
“ตอนที่เก่งไปกินเหล้าเมาอยู่ที่บ้านไอ้โตได้หลายวันแล้ว ฝนไปนั่งร้องไห้โวยวาย ว่าทำไมเก่งถึงทำนิสัยเสียอย่างนี้ ฝนไม่เคยเห็น มันเกิดอะไรขึ้น.”
“ฝนก็ระแคะระคายมาบ้างเรื่องเก่งกับวิน เพราะดูๆมันสนิทเกินเพื่อน แต่ฝนไม่กล้าถาม
เพราะกลัวคำตอบที่จะได้ยิน..”
“แต่วันนั้นฝนอึดอัดมานานจึงตัดสินใจถาม..”
“เก่งทำตัวอย่างนี้เพราะว่าวินใช่มั้ย..”เก่งไม่กล้าที่จะสบตาฝนเลยเพราะรู้ว่าตัวเองทำได้ผิดกับเธอ
“ใช่..”เก่งตอบสั้นๆ แต่ความหมายมันคลุมทุกอย่าง ทั้งที่กลัวว่าฝนจะเสียใจแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรตอนนั้นมันสุดแล้ว อีกอย่างเก่งก็อยากที่จะบอกฝนสำหรับเรื่องในใจเกี่ยวกับวินให้รู้ด้วย
“แล้วเก่งก็ไม่ได้คิดแค่เพื่อนกับวินใช่หรือเปล่า.”
เก่งพยักหน้ารับแทนคำตอบ
“แล้วฝนล่ะ ฝนเป็นอะไรสำหรับเก่ง บอกมาซิฝนไม่เข้าใจ บอกมาซิ”
“ฝนทำอะไรผิด นี่คือสิ่งที่ฝนได้รับใช่มั้ย”
...แค่นั้นฝนก็ปล่อยโฮออกมา เก่งเข้าไปกอดฝน เธอก็ทุบอกเก่งหลายครั้ง แต่ก็รู้ว่ามันคงเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวด ที่ฝนกำลังได้รับ พี่ได้แต่พูดขอโทษๆ กับฝนซ้ำไปซ้ำมาเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้ดีกว่านี้
ฝนก็กอดเก่งไว้แล้วก็ร้องไห้ไปว่าทำไมเก่งถึงทำอย่างนี้ ทำไมเก่งถึงเป็นคนแบบนี้..เก่งฆ่าฝนเลยดีกว่าถ้าเก่ง
จะทำอย่างนี้กับฝน...ฝนขอให้เก่งเลิกกับวินได้มั้ย..
.......................
..........
“เก่งไม่รู้จะทำยังไงได้แต่กอดฝนไว้ อดน้ำตาซึมไม่ได้.”
“ฝนรักเก่งมากแค่ไหนรู้มั้ย ฝนให้เก่งได้ทุกอย่าง ไม่มีเก่งแล้วฝนจะอยู่อย่างไร ฝนทำใจไม่ได้จริงๆ.”น้ำเสียง
ที่บอกถึงความเจ็บปวดทำให้เก่ง รู้สึกว่าตัวเองเหรี้ยจริงๆ
.................
“เก่งขอโทษฝน ความผูกพันธ์ของเก่งกับวิน มันมากมายเกินกว่าที่ฝนจะเข้าใจ..”
“ขอโทษเหรอ เวลาที่ผ่านมา เก่งพูดได้เพียงคำว่าขอโทษๆ ฝนไม่อยากฟัง”
“เก่งเคยลังเล ต่อต้านกับความรู้สึกแปลกๆกับวินแบบนี้มาตลอด แต่วันที่ไม่มีวินอยู่แล้ว จึงเข้าใจอย่างแท้
จริงเลยว่า ใจเก่งอยู่กับวินหมดแล้ว”
“เก่งรักวินทั้งที่วินก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน อย่างนี้ก็แสดงว่าเก่งก็เป็นเกย์ใช่มั้ย”
“ไม่รู้..........”เก่งไม่อยากอธิบายเรื่องนี้กับฝน แล้วแต่เธอจะเข้าใจล่ะกัน
“ถ้ารู้แต่แรกว่าเก่งเป็นอย่างนี้ อย่าเจอกันเลยดีกว่า”เธอยังคงโวยวายไม่เลิก
“ฝนเป็นเพียงสิ่งที่เก่งอยากลองใช่มั้ย” น้ำตาที่อาบแก้มยังไหลหนองไม่หยุด
“มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะฝน”
วันนั้นโดนฝนตบที่หน้าตั้ง 2 ที รู้สึกเจ็บเหมือนกันแต่คงเพราะว่าฤทธิ์เหล้าม้างเลยกัดฟันทน ไอ้โตมันก็อยู่ด้วย
มันเลยเข้ามาห้ามไว้....
เก่งเลยให้ไอ้โตไปส่งฝนที่บ้าน เก่งรู้ว่ามันเป็นอะไรที่เลวมากๆ เหมือนเป็นการหลอก ทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง
โดยที่เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เก่งเสียใจจริงๆ......
............
......
...น้ำเสียงที่เล่าอย่างหดหู่ของมันทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกอยากถามเรื่องที่มันไปมีอะไรกับฝน ว่าจริงหรือเปล่า
แต่ก็ไม่กล้า อยากขอบคุณที่มันทำอย่างนั้น แต่กลับคิดถึงหน้าฝน หากว่าผมเป็นเธอ ผมก็คงไม่ต่างจากที่เธอรู้สึก......
ภาพที่ของฝนกับมัน 2 คนก็วิ่งผุดขึ้นในสมองของผม....
.................
เมิงเป็นคน 2 ร่างได้มั้ยเก่ง ใจนึงให้ผม อีกใจนึงผมยกให้ฝนล่ะกัน....ผมคิดในใจอย่างเศร้าๆ
....ผมเอื้อมมือไปจับมือมันไว้ มันเงยหน้ามองผม น้ำตาที่คลอๆอยู่ที่เบ้าทำให้ผมไม่รู้จะพูดอะไร.
ผมเอานิ้วไปเกลี่ยน้ำตาให้มัน แต่มันกลับจับมือผมไว้....
“วิน วินรักเก่งบ้างมั้ย...”มันจะถามทำไมว่ะนี่
“คำถามเด็กๆ..”ผมว่ามัน
...มันยิ้มเหมือนได้กำลังใจ
“วินเคยบอกว่ารักพี่มั่งมั้ยล่ะ เก่งไม่เคยได้ยินเลยน่ะ”
...มันเอามือผมไปแนบไว้ที่แก้มซ้ายมัน...
“ใครเค้าจะไปรักคนเถื่อน อย่างเนี๊ยะ.”
“น่ะว่าแล้ว คิดจะตอบดีๆบ้างม่ะ”
“บอกหน่อยนะครับพี่อยากได้ยิน..”มันอ้อน
“ไม่รู้ อยากรู้ก็ไปถามต้นไม้หลังบ้านโน่น.”
“โห...ซะงั้น...มันคงจะได้คำตอบล่ะน่ะ”มันหัวเราะ
“จะเล่นตัวไปถึงไหนว่ะนี่..”น่านความถ่อยวิ่งมาสิงมันล่ะ
...ผมขำกับท่าทางหงุดหงิดของมัน
“แกล้งคนอื่นเนี๊ยะถนัด....แล้วก็มาว่าแต่พี่อ่ะ.”
“บอกหน่อยน่าอยากได้ยินจริง”
.........................
...........
“ขึ้นไปนอนได้แล้วลูก..”เสียงพ่อที่เรียกอยู่หน้าประตูทำให้เก่งรีบปล่อยมือผม
“ดึกแล้วมีไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้.”
“คับ.”
“คับพ่อ..”นี่คือเสียงมันตอบ
.เก่งกับผมเดินเข้าบ้านตามที่พ่อบอก พ่อไม่ยอมไปไหนยังคงยืนเฝ้าที่หน้าประตูเหมือนจะจับผิดหรือเปล่านี่.....
“รักกันชอบกันก็อย่าไปทำอะไรที่ไม่ดีไม่เหมาะนะลูก”
...เสียงทักของพ่อเล่นเอาผมสะดุ้ง ไม่คิดว่าพ่อจะพูดยิ่งทำให้ผมอายเข้าไปอีก...
“คริคริคริคริคริคริ...”เสียงหัวเราะของแม่ดังขึ้น
“พ่อ ทำอย่างกะบ้านเรามีลูกสาว..”
ผมหันไปเห็นยืนพ่อเกาหัวก่อนจะพูดว่า...
“แล้วจะให้พูดยังไงหว่า พ่อพูดไม่ถูกอ่ะแม่..”
...แม่ก็ส่ายหัวเหมือนกัน...ผมเลยเดินหนีขึ้นบนไปดีกว่า....
“พ่อคับแม่คับ....เก่งจองแล้วนะคับคนนี่เนี๊ยะ.”มันยังหันไปบอกพ่อกับแม่อีก....
แต่ผมไม่กล้าที่จะหันกลับมาดูสีหน้าพ่อกับแม่เลยว่าเป็นอย่างไร..
...................
.........
....................................
.............................................
“ดูถึงไหนแล้วคับ..เนี๊ยะ.”มาอีกทีน้องบีมก็ยังจ้องกาตูนนารุโตะไม่เลิก.....
“มันสสสมากกกเลยอ่ะพี่วินมาม่ะมาดู”มันชวน
“พี่อาบน้ำก่อนล่ะกัน...แล้วก็ปิดทีวีนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะคับน้องบีม.”ผมเห็นมันดึกล่ะ
เด๋วมันไม่มีสมาธิเรียน
“พี่นอนแล้วน่ะ”ไอ้เก่งเอนตัวลงกับที่นอนแล้วยิ้มๆ
ผมหันไปยิ้ม กูรู้น่ะว่ามึงกำลังคิดอะไรไอ้เก่ง โชคดีหรือโชคร้ายว่ะนี่ที่น้องบีมมานอนด้วย...
“อาบเร็วๆน่ะ”
“ไม่ต้องมาเร่ง ง่วงก็นอนไปก่อนเลย”
“ไม่ได้ง่วง แต่อยากนอนคุยด้วยมากกว่า”
ขี้เกียจตอบมันเลยเดินเข้าห้องน้ำดีกว่า แต่ก็หันไปดูน้องบีมที่กำลังจ้องทีวีโดยไม่สนใจผมกับไอ้เก่งเลย อย่างนี้ดี
ผมยกเท้าให้ในความกวนของมัน...
“น่านๆ ดูทำ เดี๋ยวจับพาดบ่าซะเลยนี่”ผมขวัญออกหูทันที
“ไอ้ ไอ้..............” จะหันไปด่าน้องบีมก็หันมาดูเมื่อได้ยินเสียงผมดังลั่น
แต่มันไม่มีสลดซักนิด
“อย่างนี้มันต้องสั่งสอนว่ามั้ยคับน้องบีม” มันเรียกน้องชายมันเป็นพวก
“สอนอะไร บีมโตแล้ว”น้องบีมตอบนิ่งๆ ทำเอาไอ้เก่งไปไม่เป็นเลย
“เวรของกู พวกไม่รับมุข”มันทำหน้าเซ็ง แต่ผมขำกลิ้ง
น้องบีมก็หันไปสนใจแต่การ์ตูนมันต่ออย่างไม่ใยดีกับเรื่องที่ไอ้เก่งกำลังพูด
...............
........
...พอผมออกมาน้องบีมมันก็ยังไม่ปิดทีวีอีก....ส่วนอีกคนก็นอนยั่ว อยู่บนเตียง( ยั่วประสาทผมง่ะ) ก็ทำหน้ายียวนกวนบาทาอย่างได้อารมณ์.....
“ตึ่ง ตึ่ง ตึ่ง..”มันตบที่นอนเรียกให้ผมนอน
“น้องบีมคับปิดไฟ ปิดทีวีได้ล่ะคับ..”มันบอกน้องบีม
“คาบ....พี่เก่ง..”มันรีบทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว เชื่อฟังกันดีจริงๆ...ผมจ้องหน้าน้องบีม
“ทีพี่บอกนี่......ไม่คิดขยับเลยน่ะ..”ผมอดที่จะดุมันไม่ได้
“ก็บีมกลัวพี่เก่งอ่ะ..”มันว่าแล้วทิ้งตัวลงนอน
“ซะงั้น..”ผมบ่น
“วินนอนตรงไหนคาบ.”มันถามเล่นเอาซะสยิวเลย
“น้องบีมนอนตรงกลาง.”ผมสั่ง
“โหห ไรว่ะเสียอารมณ์ “มันชักสีหน้าไม่ได้ดั่งใจใส่ผม
“วินนอนตรงกลาง พี่เก่งนอนตรงนี้นะคับ.”
“ไม่เอาน้องบีมนอนดิ้นเด๋วตกเตียง..”ผมให้เหตุผลอย่างรู้ทันความคิดมัน...
“เซ็งว่ะ น้องบีมอ่ะ ไปนอนที่พื้นได้ม่ะคับ.”มันหันไปอ้อนน้องบีมแทน
“ม่ายอาว นอนกับพื้นบีมนอนไม่หลับ.”น้องบีมงอแงมันเอื้อมมือมาจับมือผม...
“ จะใจร้ายกับพี่ไปถึงไหนว่ะ.”
“น้อยใจแล้วน่ะ.” มันพูดเสียงออดอ้อนปนงอน
“น้องบีม ถีบพี่เก่ง ตกเตียงไปเลยป่ะ.”ผมชักรำคาญพูดไม่รู้เรื่อง
............
“วินอ่ะ..”มันตะคอกเสียงใส
“จะทำอะไรไม่เห็นง่ะ น้องบีมนอนอยู่.”
“ทำอะไร พี่เก่งจะขอแค่นอนกอดเฉยๆไมได้งาย..หา.”
“เชื่อตายล่ะ”ผมเถียงมัน
“เลิกเถียงกันได้แล้ว บีมกลับไปนอนที่บ้านก็ได้.”น้องบีมโวยวายขึ้นมั่ง ผมเลยกอดมันมันไว้
“ไม่เอาคับ ไม่เถียงกันแล้ว นอนน่ะคับนอน.”
“เก่งนอนได้ล่ะ ดึกแล้ว.”
..มันขยับตัวหันหลังให้ผมกับน้องบีมทันที...
...ผมดึงผ้ามาห่มให้มันก็ปัดออก ไม่พูดอะไรอีก
“เก่งอย่าทำอย่างนี้ เราโตๆกันแล้วนาพูดให้มันรู้เรื่องมั่ง”
...มัน.....นิ่ง...เงียบ....
..ผมเลยเดินไปข้างที่มันนอน ไฟที่สาดอยู่ที่หัวเตียงทำให้เห็นน้ำคลอๆอยู่ที่ตา..
“บ้าป่ะเนี๊ยะ.” ผมกระซิบเบาๆที่หูมันแล้วก็ก้มไปจูบที่แก้มค้างไว้พักมันค่อยๆยิ้มออก..
“ขอบใจ.”แล้วมันก็หลับตาลง ผมลูบผมของมันที่หน้าผากเบาๆ
ก่อนเดินกลับมาตรงที่นอน แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง
.................
........
....เวลาที่เมิงงอแงเด็กๆยังต้องยอมแพ้...กลบความเถื่อนความถ่อยที่คนนอกเคยเห็นหมด
ผมขอให้มันทำแค่กับผมคนเดียวได้มั้ย ไม่อยากเห็น ไม่อยากรู้ว่ามันทำกับคนอื่น..
...เก่ง มึงรู้มั้ยถ้าไม่มีน้องบีมอยู่ วินก็คงทนไม่ไหวเหมือนกัน แต่หากทำอะไรไปต่อหน้าน้องบีมมาก
มันก็ไม่ถูกอีกนั่นแหละ ผมข่มตาให้หลับเพราะว่าความง่วงไม่ได้มาเยือนเลยมีเพียงความรัก ความห่วงใย
กับคนรอบข้างผมเท่านั้นที่เล่นอยู่ในหัว.....
....................
............
ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมากลับเป็นผมนอนอยู่ตรงกลางไอ้เก่งมันมานอนแทรกกอดผม หน้ามันก็ซบอยู่ที่ไหล่
ผมเหมือนที่เราเคยนอนด้วยกันเมื่อก่อน..
น้องบีม ก็นอนกินที่ไปครึ่งเตียงล่ะ...........
...................................................
<<<<<<<LLLLL>>>>>>>
**********************************
-
************************************
<<<<ตอนที่..17....What Is Love Babe>>>>
------------------------------------------
************************************
......................
...........
อย่างที่บอกว่า ว่าเสาร์นี้พ่อจะเก่งมามาหาพ่อกับแม่ของมัน พ่อขับรถออกมาจากตั้งแต่ตี 5 เพราะอยากให้ไปถึงไวๆ และจะได้แวะดูบ้านเก่าพวกเราด้วย....
..ผมนั่งจับมือมันไปตลอดทาง เพราะว่าเห็นสีหน้ามันไม่ดีนัก มันบอกว่ายังจำเหตุการณ์วันนั้นได้และคงไม่ลืม....
<<<..เก่งเล่าให้ฟังว่า...>>>
วันนั้นพ่อตามมันที่บ้านไอ้โต แม่ก็ไปด้วยเพราะเป็นอาทิตย์แล้วที่มันไม่กลับมาบ้าน
.......................
“เก่งกลับบ้านน่ะลูก..”แม่มาเรียกมันขณะที่มันเองไม่สร่างดี...
“เก่งไม่กลับ ถ้าจะกลับ...แม่ต้องให้ผมไปหาวิน..”มันตอบ
“เมิงเป็นเหรี้ยไร ต้องไปหามัน..กุชักจะทนไม่ไหว กับพฤติกรรมของเมิงแล้วน่ะไอ้เก่ง.”เสียงพ่อด่า
อย่างโมโห เพราะตั้งแต่มันทำอย่างนี้พ่อโกรธมันอย่างไม่คิดจะคุยดีๆกับมันอีกแล้ว
“พ่อพูดกับลูกดีๆ.”แม่วอนพ่อ
“พูดดีๆ แล้วมันฟังมั้ยยย ห๋า..”
“ดูมันซิ เลวกว่าเดิมอีกแม่..”
“พ่อใจเย็นซิ พ่อก็รู้ว่าเก่งมันดื้อขนาดไหน.”
“ก็เพราะรู้ซิมันถึงคุยไม่ได้ง่ะ..”
“มันต้องใช้ตีนคุยกับมันไอ้ลูกคนนี้..”
“พ่อจะเตะผมก็เตะเลย ผมไม่กลัวหรอก..”
“ปกติพ่อก็ใช้แต่กำลังกับผมอยู่แล้วนิ..” มันท้าพ่อเสียง..
..........................
“เพี๊ยยยยะ...”เสียงฝ่ามือของแม่ฟาดไปที่หน้ามัน
“แม่ไม่เคยสอนให้เก่งเป็นเด็กก้าวร้าวอย่างนี้น่ะ..”
“ลูกที่ไหนจะเถียงจะมาท้าพ่ออย่างนี้.”...แม่ก็ด่าไปร้องไห้ไป...
“ผมพูดความจริง เวลาที่ผมทำผิดพ่อเคยใช้เหตุผลกับผมมั้ยล่ะ.”มันพูดตะโกนใส่
“เมิงท้ากุใช่มั้ย...ไอ้ลูกเวร”พ่อกัดฟันพูด...ตะคอกใส่มัน
“เออกุมันเลว ใครมันจะดีเหมือนเมิง...”เสียงพ่อด่าอย่างโมโห
“กูเลี้ยงเมิงมา ทำไมกุจะไม่มีสิทธิ์ทำ แล้วแต่ล่ะอย่าง ที่เมิงทำดีๆทั้งนั้น ไปตีกับนักเรียนคนอื่นจนเลือดอาบ
อย่างนี้พ่อแม่เค้าจะคิดยังไง กินเหล้าเมายาอย่างงี้ ครานี้อีกเมิงจะวอนหาตีนอีกแล้วใช่มั้ย..เมิงรักไอ้วินมากใช่มั้ย
เมิงไปอยู่กับมันเลยแล้วไม่ต้องมาให้กุเห็นหน้าอีก..” พูดไม่ทันจบพ่อก็ใช้เท้ายันมันล้มแล้วเตะไม่รู้กี่ทีมันจำไม่ได้
มันรู้แต่ว่ามันเจ็บ ปวดระบมไปหมด ไม่รู้ท่าไหนแขนข้างซ้ายก็เคล็ดอีก จนแม่ต้องเข้ามาขวางไว้
“พอแล้วพ่อ...พออออ...”แม่พยายามดึงพ่ออก
..ตอนนั้นมันพูดอะไรไม่ออกมันจุกไปหมด...
..........................
.......
<<<<<<>>>>>>>
....พ่อจอดรถที่หน้าบ้านเก่าเราของเรา สภาพไม่ได้เปลี่ยนเลย ผมเดินสำรวจไปรอบๆบ้านส่วนพ่อกับแม่เข้าไปในบ้าน ส่วนเก่งเห็นมันเดินคุยโทรศัพท์ตามผมอยู่ไม่ห่าง..........
“ไอ้โต ไอ้วี มันคอยเก่งอยู่ที่บ้านแล้ว.”มันบอกผมหลังจากที่วางสายลง
“โอล่ะ..”ผมถาม
มันยิ้มก่อนจะตอบ.....
“ไอ้โอก็อยู่ด้วย ก็โทรหามันแล้วนี่เมื่อวานน่ะ..”
“ก็เห็นโทรก็ถามดูก่อน...ไม่อยู่จะได้โทรหา..”
“รักมันจัง ไอ้โอน่ะ..”
“จะให้รักมั้ยล่ะ..”ผมถามมันขำๆ
“ก็ลองดูซิ ได้เจอแน่ ไอ้โออ่ะ”
...ผมส่ายหัว แต่จริงๆผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับโอมากกว่าเพื่อน หรอกแต่กับตี้ดิก็มีคิดบ้าง....คิกคิก
.....................
.....
“โทรหาแม่แก้วยัง...”ผมถาม
“ตั้งแต่เมื่อวานเย็นล่ะ..”
“พ่อล่ะ..”
“ยังไม่กล้าว่ะ.”มันส่ายหัว
.............
“ไปกันเถอะลูกไม่มีอะไรแล้ว.”
“พ่อจะขายที่นี่จริงเร่อะคับ.
“จริงซิลูก...ยังไงเราก็ไม่ได้มาอยู่ล่ะเนี๊ยะ.”
“เสียดายจังเลยคับพ่อ..”เก่งพูดขึ้น
“ป่ะไปกันได้แล้ว ขืนออกไปช้ากว่านี้พ่อก็คงจะไม่ขาย..”..พ่อพูดให้ขำๆแก้เซ็งซะงั้น...
...............
.......
พ่อจอดรถที่หน้าบ้านของไอ้เก่ง แม่แก้วออกมารับรวมทั้งไอ้โต ไอ้วี และโอมันก็อยู่ครบ....
ผมยกมือไหว้แม่แก้วก่อนจะหันไปกอดโอ.....
“ดีวิน...”โอทักผม
“ดีโอ...คิดถึงจังว่ะ..”
“เหมือนกัน ไงมั่ง ท่าจะหล่อกว่าเดิมนะนี่.” ผมพูดกับมันพยายามสำรวจมันไปทั่วตัว......
“กุตื่นเต้นกว่าเมิงอีกมั้ง มารอเมิงแต่เช้ากัน..”
“ท่าทางจะมีความสุขดีน่ะ..”มันหันไปดูไอ้เก่งที่ยืนอยู่ข้างหลังผม....
“เฮ้ย กุกอดมั่งดิ สาดด.”ไอ้โตจับผมแยกออกจากโอแล้วหัวเราะ...
..ผมเลยหันมากอดมันแทน....
“คิดถึงเมิงจังว่ะ ไอ้วิน...”
“ขอบใจโตนะที่ดูแลเก่งตอนที่วินไม่อยู่..”
“โอ้ยย ไม่เป็นไรร๊อก กุก็ใช้ตีนเขี่ยๆตอนดูแลมันแมร่งเมาหมายังเรียกพี่เก่งเลย..”ไอ้วี กับโอหัวเราะ
“ปล่อยไอ้วิน ได้แล้วไอ้สาดด กอดนานเกินไปล่ะ.”
“ไรว่ะ...หวงแม้กระทั่งกับเพื่อนกับฝูง..”ไอ้วีว่า
“กุยังไม่ได้กอดเลยนะเว้ย..”ไอ้วีพูดต่อ
“นี่ๆ เมิงอ่ะมากอดกุแทนล่ะกัน..”
....พูดจบมันก็กอดทั้งไอ้วีกับไอ้โต....ผมเลยถอยไปคุยโอแทน มันเข้าไปกอดโออีกที....ผมดีใจที่ได้เห็นเพราะว่าผมอยากให้มันเป็นเพื่อนกัน.....
“กินเหล้าป่ะว่ะคืนนี้...”โตมันแซวเล่น
“ไม่ว่ะ แฟนกุม่ะให้กิน..”มันหันมายิ้มให้ผม แต่ผมไปห้ามตอนไหนหว่า.....
“ไรว่ะไอ้นี่ ตั้งแต่หนีตามไอ้วินไปนี่เป็นคนดีเลยนะเมิง..”วีกัดฟันพูดใส่...
...มันหัวเราะตัวมันเอง
“สาด เมิงทำอย่างกะกุชั่วโดยสันดาน..กุแค่เลวเป็นครั้งเป็นคราว...”มันชมตัวเอง
“ถุยยย...ใครๆก็เอาเมิงไม่อยู่ แต่กับไอ้วินเมิงกล้าม่ะ..”
“ทำม่ะกุไม่กล้า ลับหลังกุทำตลอดดด..5555.”.....ผมเลยทุบหลังมันไปที....
“พูดเล่นอะคับ..”
“ไอ้เหรี้ยเก่งเอ้ยยย...”ไอ้วีด่าพร้อมกับหัวเราะตาม
“ดูมันคุยกะไอ้วินดิ เสียงออดอ้อนกวนตีนจริงๆ.”
“เรื่องของกุไอ้เวร คุยกับแฟนกุต้องพูดเพราะๆ.”
“ไม่งั้นจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี..”
“โถ.ไอ้เลว กุอยากจะถีบเมิงจริงๆเลยว่ะมันไส้ฉิบหาย สัสสส..”ไอ้โตทำท่าจะยกเท้าใส่
มันเลยหลบมาอยู่ข้างหลังผมแทน ตามด้วยหัวเราะ
“สัสส หลบหลังไอ้วินเลยน่ะ..”
“กุรู้เมิงไม่กล้าทำอะไรมันนี่หว่า...”ไอ้เก่งตอบ
“บ่งว่าเมิง เกลีย มัว เลยว่ะ..”ไอ้วีพูดได้กวนใจ
“ไอ้บ้า...ใครเค้าจะไปเอามัน..”ผมตอบเขินๆ
“ลองไม่เอาดูดิ ได้เสียวแน่..”มันกระซิบที่หูผม
...กระทุ้งศอกไปข้างหลังเบาๆ ถ้าแรงมากกลัวมันเจ็บ....
“อิจฉาเว้ยย....แมร่งอี๋อ๋อกันจริงๆ..”ไอ้วีว่าโอก็ได้แต่ยืนยิ้มไม่ค่อยพูด
“เป็นใบ้ป่ะโอ.”ผมถามมัน
“ก็ไอ้ 2 คนมันแย่งพูดอยู่นี่หว่า”
.................
....
“เข้าบ้านได้แล้วเด็กๆ .”เสียงแม่ผมเรียก พวกเราเลยเดินตามกันเข้าไป......
.........................
............
“แม่ล่ะคับพ่อ”ผมถามเพราะไม่เห็น
“ไปคุยกับพ่อภูด้านใน.”แม่แก้วตอบ
“เก่งแม่จัดห้องให้เรียบร้อยแล้วน่ะคืนนี้ค้างที่นี่คืนนึงนะลูก”แม่แก้วพูดอย่างห่วงใย
“ต้องค้างด้วยเร่อะคับแม่..”เก่งพูดทำท่าตกใจ
ผมเองก็ไม่รู้นะว่าต้องค้าง เพราะไม่เห็นพ่อกับแม่บอก
“จ๊ะ..แม่คุยกันเมื่อกี้เนี้ยะ ไหนๆก็มาแล้วค้างซักคืนก็ดี..”
“เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..”เสียงของไอ้โต ไอ้วี และโอร้องพร้อมกันขึ้น
.ไอ้เก่งหันมายิ้มให้ผม....แต่ผมยังไม่ได้นึกถึงอะไรเลย
.ซักพักพ่อของผมกับพ่อภูก็เดินออกมาจากทางด้านหลัง.....
พ่อยิ้มให้พวกเรา แต่สีหน้าพ่อภูรอยยิ้มแห้งเหือดหายไป.....ผมสะกิดไอ้เก่ง
มันเลยเดินไปหาพ่อที่ยืนอยู่ยังเดินมาไม่ถึงที่โซฟา.....
..........................
......
....มันคุกเข่าก้มลงพื้นแล้วก็กราบพ่อลงที่เท้า...
..ผมน้ำตาซึมตั้งแต่มันทำล่ะ หันมาดูไอ้โตน้ำมันคลอเหมือนผม
“ผม ขอ กราบขอโทษพ่อนะครับ กับสิ่งที่ผมเคยล่วงเกินพ่อ ผมทำเพราะว่าอารมณ์ชั่ววูบของผม.”มันจับเท้าพ่อภูไว้ แล้วซบหน้าลงกับเท้าพ่ออย่างยอมรับผิดกับสิ่งที่มันทำ
.....ผมซบหน้าที่ไหล่ของโอ น้ำตาผมร่วงแหมะๆๆ ซึ่งตอนนี้ทุกคนเงียบกริบ มีแต่คนนั่งน้ำตาซึมยิ่งแม่แก้วเอามือปาดน้ำตาตลอด....
“เมิงจะมาขอโทษกุทำไม พ่อเลวอย่างกูไม่ควรมีลูกดีอย่างเมิงหรอก..”
“พ่อออออ...”เสียงแม่แก้วร้อง คงอึ้ง....
“ภู......”เสียงพ่อผมร้องตาม
“ผม ผิด ไป แล้ว ครับ พ่อ...”
“ขอให้พ่อ....ยกโทษให้ผมด้วย นะครับ..”นหันไปกอดขาพ่อภูแทน
“พ่ออ..อย่าใจแข็งกับลูกนักเลย..”
“ใครล่ะที่รู้ว่าลูกจะมามีงานเข้าก็ไม่ไปทำ รีบไปซื้อของมา..มาเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน.จะปากแข็งไปถึงไหน.”
...แม่พูดด้วยน้ำตา.....
“ฮือๆๆๆๆๆ...เก่งผิดไปแล้ว เก่งจะไม่ทำอีกแล้วคับพ่อ.”
...ผมเดินไปหาพ่อภูด้วยน้ำตา ก้มลงกราบพ่อที่เท้าข้างๆไอ้เก่ง...
“วินขอโทษแทนเก่งอีกคนน่ะคับพ่อภู..”
“วินจะให้เก่ง กลับมาอยู่ที่นี่น่ะคับ..”
“ไม่นะ...”มันตะวาดใส่ผมทันที
“เงียบๆเก่ง...ทำให้พ่อกับแม่เสียใจมันเป็นบาปมากรู้มั้ย.”ผมด่ามัน....
“วินไม่อยู่ เก่งก็ไม่อยู่..”มันพูดเบาๆ
“พ่อ ให้อภัยเก่งเถอะครับ..”ผมขอร้องท่าน
“ภู....จะใจร้ายกับลูกไปถึงไหนว่ะ แค่นี้เก่งมันก็รู้ผิดชอบชั่วดีแล้ว ตอนนั้นมันอาจจะอารมณ์รุนแรงไปหน่อย มันสำนึกแล้ว ภูก็ยกโทษให้ลูกเถอะสงสารเด็กมัน....สงสารคนที่นั่งๆกันอยู่นี่มั่งเถอะ น้ำตามันไหลเป็น
ทางกันหมดแล้ว”เสียงพ่อผมตะโกนมา
.....................
........
“ลุกขึ้น.....ทั้ง2คนนั่นแหละ..”พ่อภูพูดน้ำเสียงเรียบเฉย
“พ่อให้อภัยก็ได้...”
“แต่พ่อไม่ให้ง่ายๆหรอก..”
“อะไรของพ่อเนี๊ยะ.”แม่แก้วว่า
“อยากเก่งดีนัก ก็ให้อยู่ที่โน่นให้รอดล่ะกัน..”
“พ่อเค้าไม่ว่าแล้วลูก....เรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วง..”
“แม่จัดการให้น่ะคับ...”แม่แก้วยิ้มให้กำลังใจมัน
.....เก่งมันกราบลงที่อกพ่ออีกครั้งก่อนจะเดินมาไหว้แม่แก้วอีกที...แล้วมานั่งลงข้างผม.....
.....พ่อภูนั่งลงข้างๆแม่แก้ว แต่สายตาไม่มองไอ้เก่งเลย แต่แม่แก้วกลับอมยิ้มที่เห็นพ่อภูทำอย่างนั้น
ส่วนพ่อผมก็ไม่พูดอะไรมาก.....
“ตั้งใจเรียนให้ดีล่ะกันลูกอยู่ที่นั่น..”
“ถ้าว่างแม่จะไปหา..”เสียงแม่แก้วพูดต่อ
“เก่งจะหางานทำที่นั่นคับแม่..”
“อะไรลูกไม่ใช่เรื่องเลยน่ะ...อยากได้อะไรแม่จะหาให้”
“ผมอยากแบ่งเบาภาระของแม่อ่ะคับ.”มันอ้อนแม่แต่สายตาจ้องไปที่พ่อภู....
“เรียนก็ไม่ได้เรื่อง ยังจะทำงานอีก จะไปได้ซักกี่น้ำ..”
..พ่อภูพูดลอยๆว่ามัน
“ผมถือว่าพ่อให้กำลังใจคับ..ขอบคุณคับ”เก่งมันตอบยิ้มๆ
“ไม่เอานะลูก แม่อยากให้ลูกตั้งใจเรียนอย่างเดียว..”แม่แก้วโวยวายกับมัน....
“เข้าใจคิดนะล”พ่อผมชมมันแล้วหัวเราะที่มันคิดว่าพ่อภู ชมมันแทนที่จะคิดว่าท่านดูถูก
“แม่ไม่ต้องห่วงน่ะ ผมจะไม่ให้เสียการเรียนคับ..”
“ถ้าเสียการเรียนเมื่อไรผมจะเลิกทำคับแม่...”เก่งบอกให้แม่แก้วสบายใจ
“อ่ะเอาไงก็เอา เหนื่อยก็บอกแม่น่ะลูก..”
“ให้มันทำจริงเถอะ มันจะได้รู้ว่าเงินไม่ได้หามาง่ายๆ.”
“จะชมลูกไปถึงไหนค่ะพ่อ..”แม่แก้วทำหน้าบึ้งตึงใส่
...แต่เก่งกลับยิ้มให้ทั้งพ่อและแม่ ผมเองสบายใจไปด้วย พ่อกับแม่ผมเลยอมยิ้มไปกับมัน.....
..........................
.............
--------------------------------------------
-
*****************
ลงอีกตอน ใกล้จะจบล่ะ
.........
*****************
-
:L2: :L2:
-
โหย ยยย
ชอบ บบบบ
ดีใจจัง สถานการณ์ ดีขึ้นเห้นๆ
คริคริ
รอตอนต่อไปน่ะข๊ะ o13
-
---------------------------------------------
<<<ตอนที่ 17..What Is Love Babe ต่อ>>>
---------------------------------------------
........................
............
++ไปไหนกันดีว่ะเย็นนี้....++โอถาม
++คงไม่ได้ไปไหนหรอกว่ะ...++เก่งบอก
++ก็พ่อกับแม่บอกว่าจะพาไปกินข้าวเย็นที่แพริมน้ำกัน...++
++ส่วนตอนเที่ยงก็กินนี่แหละ...++
........................
..........
++จะไปไหนกัน ก็กินข้าวเที่ยงก่อนน่ะลูก..++แม่แก้วหันไปบอก
++แม่....ให้เก่งช่วยม่ะคับ...++
++ไม่ต้อง โอ โต วี มาช่วยแม่เตรียมก่อนเรามาแล้ว...++
...เก่งหันไปมองเพื่อนอย่างประหลาดใจ....
++มองอย่างกะกุเป็นคนไร้ประโยชน์เลยนะเมิง...++ไอ้โตว่า..มันเลยหันไปตบบ่าไอ้โตเบาๆ
.++ซึ้งเร่อะเมิงอ่ะ...++ไอ้วีบอก
++ไปห้องก่อนเถอะว่ะ....ไปคุยกันที่ห้องดีกว่า...++
.........................
...............
....
...เก่งเดินนำหน้าไปพาเพื่อนขึ้นไปที่ห้องมัน.......
++ทำไมไม่ขึ้นมาล่ะ..++เก่งลง เดินมาดึงมือผมขึ้นไปมันมองหน้าผม......
++ว่าจะอยู่ช่วยแม่อ่ะ..++
++โอขออยู่นี่กับวินน่ะ...++โอพูดขึ้น
++ตามใจ...นานเด๋วจะลงมาตามล่ะกัน...++มันหันไปมองหน้าโอ
....ผมพยักหน้าให้ก่อนมันจะพากันเดินขึ้นไปบนห้อง......
ผมหันมายิ้มให้โอก่อนเดินไปหาแม่ที่ครัว.....แต่ก็เปลี่ยนทิศ จริงๆผมไม่ชอบทำเรื่องทำกับข้าวเลยคับ
แต่ไม่อยากอยู่กับไอ้เก่งตลอดปล่อยให้มันได้อยู่กับคนอื่นมั่ง......
.........................
..........
...ผมเดินไปบริเวณหลังบ้าน เพราะว่าตอนนี้ที่ห้องรับแขก
มีพ่อกับพ่อภูนั่งคุยกันอยู่ ปล่อยให้ผู้ใหญ่เค้าคุยกันให้สบายดีกว่า...
++เป็นไงมั่งเรียนที่นั่น...++โอถามหลังจากที่ขยับมานั่งติดผม
++ก็ดี...++ผมหันมามองมัน
++วินไปไม่กี่เดือน แต่รู้สึกเหมือนเป็นปีเลยน่ะ..++มันนั่งเม่อมองไปบนฟ้า.....
++โอล่ะ สบายดีน่ะ...++
++ก็ดีเช่นกัน ได้ไอ้โตกับไอ้วีมาสนิทด้วย..ก็พอหายเหงาไปได้มั่ง..เพราะพวกมันก็ขาดไอ้เก่งไปเหมือนกัน....++
++ตัวป่วนล่ะมั้งงง...++ผมขำ
++ใครๆก็บ่นคิดถึงมันทั้งแหละวิน โอจะบอกให้...++
++จริงซิน่ะ....++ผมหันไปจ้องหน้าโอ
++เจอฝนมั่งหรือเปล่า...++
++อืมมมม...++โอพยักหน้า
++เป็นไงมั่งล่ะ..++
++บอกไม่ถูก เหมือนฝนยังทำใจไม่ได้เลย..หน้าตาเธอไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อนเลย...++
.ผมรู้เสียใจที่ได้ยินอย่างนั้น
++น้องบีมไม่มาด้วยเร่อะ...++
++จะมาอยู่แต่พ่อกับแม่ไม่ให้มา เพราะว่ามาธุระไม่ได้มาเที่ยว มันเลยงอนไปหน่อย...พ่อกับแม่เลยบอกจะซื้อของไปฝาก แค่นั้นมันก็ลืมแล้วว....++ผมหัวเราะและก็สุขใจทุกครั้งที่นึกถึงหน้า
น้องบีม....เพราะว่ามีมันผมถึงได้หายเหงาไปเยอะ อย่างตอนนี้
ไม่มีมันอยู่ด้วย ผมรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป...
...............................
..........
++ใครคือตี้...++อยู่ๆมันก็พูดถึงไอ้ตี้ขึ้นมา
++ทำไมเหรอ โอ...++ผมรู้สึกสงสัยขึ้นมา
++เปล่า แค่อยากรู้...เผื่อเจอซักวัน...++
++ตี้ก็เป็นเพื่อนที่ดีมากๆคนนึง นิสัยคล้ายๆเก่งเลยล่ะ..++
++มิน่า วินถึงชอบมัน...++
++อะไรอ่ะโอ...++ผมไม่เข้าใจที่มันพูด
++ก็ เห็นรู้จักกันไม่เท่าไรก็ป้อนไอติมกันล่ะ..++
++โอรู้จักวินมาตั้งนาน ยังไม่....วินยังไม่เคยป้อนไอติมมั่งเลย..++
++เฮ้ยย น้อยใจเรื่องนี้เร่อะว่ะ...++
++ซื้อมาเด่ะซักโหล จะป้อนให้พุงแตกไปเลย...++ผมแกล้งแซวมันทำให้มันหัวเราะขึ้นได้....
โอ กำลังคิดอะไรอยู่นะ หรือว่ามันชอบผม ไม่จริงง่ะผมสะบัดหัวไปมา 2-3 ที...เพื่อให้ตัวเองเลิกคิด...
++วินจำที่เราเคยคุยกันได้ม่ะ...++
++เรื่องอะไร...++
++ก็ที่บอกว่า ถ้าเราจบมัธยมล่ะเราจะไปต่อมหาลัยที่เดียวกันอ่ะ...++
++จำได้ดิ ไม่ลืมร๊อก..++ผมยิ้มให้มัน
++สัญญาน่ะ ..++มันเกี่ยวก้อยกับผม...
++สัญญา ...++ผมรับปากมัน
......................
...........ค่ำคืนนั้นที่แพริมน้ำ...........
พวกเราก็มากินข้าวกันอย่างที่พ่อกับแม่ได้บอกไว้...
อาหารหลากหลายอย่างถูกทยอยมาส่งเรื่อยๆตามที่ได้สั่งกันไว้......
..แต่ผมไม่สั่งอะไรเลย เพราะว่าวันนี้ทั้งวันเราก็กินกันทั้งวันตลอดอยู่แล้ว...
..ผมตักอาหารที่พอจะรู้ว่าว่าพ่อกับแม่ชอบให้ท่าน...
++พอแล้วลูก มันจะล้นจานอยู่ล่ะ...++
++ตักให้แต่พ่อ กินมั่งป่ะนี่ ไม่เห็นตักใส่ปากซักคำ..++พ่อพูดจบก็หัวเราะกับแม่
++อยากให้พ่อกินเยอะๆจะได้แข็งแรงไงครับ...++ผมอ้อนพ่อยิ้มก่อนหันไปมองหน้าพ่อภู
...เก่งมันเห็นผมทำ มันก็ทำตามมั่ง มันตักอาหารให้พ่อภูมันก็มองหน้าไปด้วย...
++กินเยอะๆนะพ่อ พ่อจะได้แข็งแรง...++มันยิ้มให้พ่อภูแม้ไม่มีสํญญานตอบกลับ
...แต่ก็ตักอาหารใส่ปากหลังจากที่มันตักให้ไม่นาน มันหันมาตักให้ผมมั่ง....
++กินเยอะๆ ผอมจะแย่อยู่แร่ะ..++มันว่าผม
ก่อนที่มันจะไปตักให้คนอื่นต่อ.....
....................
.......
ขณะที่พวกเรากินอาหารกันได้พักใหญ่ๆแล้ว.....
...โอก็สะกิดที่เอวผมยิกๆ ทำให้ผมต้องหันไปดูใครบางคนที่กำลังเดินมาที่โต๊ะผมนั่งอยู่.....
++ฝนนน...++ผมเอ่ยชื่อเธอเบาๆในลำคอ
..แต่สายตาเธอที่มองผมเปลี่ยนไป....
++สวัสดีค่าคุณพ่อคุณแม่..++เธอยกมือไหว้พ่อภูกับแม่แก้ว ตามด้วยพ่อกับแม่ผม.....
++สวัสดีเก่ง โต วี โอ...++แต่เธอไม่เอ่ยผม
++สวัสดีฝนนน...++ผมตัดสินใจที่จะทักเธอแทน แต่เธอกลับไม่ตอบอะไร...
++เก่งกลับมา ทำไมไม่บอกฝนมั่ง...++เสียงที่เปล่งออกมาอ้อนไอ้เก่ง ทำให้ผมรู้สึกกังวล
++ฝน มาได้ไงจ๊ะนี่...++แม่แก้วถาม
++เพื่อนฝนทำงานที่นี่อ่ะค่ะแม่ เค้าจำเก่งได้เลยโทรบอกฝนเลยมา....++
ไอ้เก่งหันหน้ามามองผม...แต่ผมกลับไม่สบตามัน...
++กินข้าวด้วยกันซิลูก...++พ่อผมทักเธอ
++ฝนกินมาแล้วค่า...ฝนมาแค่อยากเจอเก่ง มีเรื่องอยากคุยด้วย..++ท่าทางที่อึดอัดของมันทำให้ผม
ทำเป็นไม่รับรู้เรื่องที่กำลังเกิด
...โอเอามือมาวางที่บนตักผม เหมือนเป็นการบอกว่าให้ใจเย็นๆ.........
..ผมทำเป็นกินข้าวแทน แบบไม่สนใจ..
++ฝนมีอะไรจะคุยกับเก่งเร่อะ คุยตรงนี้ก็ได้....++ไอ้เก่งมันตอบอย่างลังเล......
++ฝนจะคุยเรื่องส่วนตัว...++เธอใช้น้ำเสียงข่มไอ้เก่ง ก่อนที่จะเดินมาลากแขนมันไป.......
..ผมไม่ได้มองตามภาพนั้น แต่กลับเป็นพ่อกับแม่ที่หันไปดู
โอกลับหันมาดูที่ผม.........
...เสียงที่กินอาหารอย่างสนุกสนานเมื่อกี้กลายเป็นเสียงเงียบกริบแทน.....
++สงสัยอาหารจะไม่อาหร่อยล่ะมั้ง ถึงได้เงียบกันจัง...++ผมพูดเพื่อทำลายความเงียบนั้นเบาๆ....
....เสียงหัวเราะเริ่มดังมาจากแม่ผมเอง...
++โตว่าเรากินอาหารกันต่อดีกว่าอ่ะคับ...กำลังอร่อยเลย..++พูดจบมันก็หัวเราะ...
++หนูฝนจะพาเก่งไปไหนอ่ะ ทำไมต้องนั่งมอไซออกไปข้างนอกด้วย...++แม่แก้วพูดออกมาเหมือนเป็นห่วง
ไอ้เก่ง...
++คงไม่มีอะไรม้าง...++พ่อภูตอบ
..พักใหญ่ๆเก่งก็ยังไม่มา....
++โอจะเข้าห้องน้ำ วินไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ..++โอชวน
ผมเดินออกจากตรงนั้นเหมือนมันรู้ใจผม
..ผมเดินตามโออกมาแต่ไม่เข้าห้องน้ำอย่างที่คิด....
...เราเดินอ้อมมาอีกด้านของร้านอาหารน้ำ....
++คงไม่มีอะไรม้าง วิน...++มันปลุกผมจากความเงียบ
ของหัวใจ...
++ทำไมมึงต้องคิดว่ากูเสียใจด้วย...++ผมถามมันทั้งที่ใจตัวเองเป็นอย่างนั้น
++สายตามึงมันฟ้องน่ะ แม้แต่พ่อกับแม่ก็เห็น...++
มันบอกผมอย่างเชี่ยวชาญ...
++มันจะไปไหนกับใครก็เรื่องของมัน เราไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยโอ...++
++กูอยากให้มันเลือกผู้หญิงซักคนที่มันรักมากกว่า ใครซักคนที่มันคิดว่าคือคนที่ใช่สำหรับมัน..++
++แล้วมึงก็ร้องไห้เสียใจ อย่างที่ผ่านมา...++
++คงไม่แล้วล่ะ..++ผมหลอกตัวเอง
............................
............
++ติ๊ดด ติ๊ดด....++
...ผมรีบคว้าโทรศัพท์มารับ เพราะว่าเป็นเสียงของสายมัน
++กินข้าวอิ่มยัง...++
++อืมมม..++ผมตอบสั้นๆ
++ไม่ต้องรอ บอกพ่อกับแม่ด้วยให้กลับก่อนได้เลย...++
...แล้วมันก็ตัดสายทิ้งไป.....
...................
..........
..ผมกับโอเดินมาถึงโต๊ะแล้วก็บอกพ่อกับแม่ว่า.....
++เก่งบอกว่าให้กลับก่อนได้เลยไม่ต้องเค้าคับ..++
..สายตามผมมองไปที่แม่แก้ว....
++เก่งไม่บอกเหรอว่าไปไหนอ่ะลูก..++
++เปล่า พูดเส็จเค้าก็วางสายไปเลย..++
++ชักจะเหลวไหล..อีกแล้วน่ะนี่..++แม่แก้วว่า
..ก่อนจะยกหูโทรศัพท์โทรหามัน...
++ปิดมือถืออีก..++เสียงแม่แก้วบ่น
++งั้นพวกเราก็กลับกันก่อนเถอะนะ...++เสียงพ่อผมพูดขึ้น....
++ก็ดี..++พ่อภูตอบ
...ทุกคนเลยทะยอยลุกกันแต่ผมเป็นคนสุดท้ายที่ลุกขึ้น...
++ไปนอนกับโอที่บ้านโตกันนะ..++
++ได้ดิ...เดี๋ยววินไปบอกพ่อกับแม่ก่อนน่ะ..++
++วิน ไม่มีอะไรอะไรหรอก...++ไอ้โตมันปลอบผม
++หัดเชื่อใจมันบ้างดิ๊...++
++ถึงมันจะไม่ได้เรื่องกับหลายอย่าง แต่มันก็เป็นคนที่เชื่อถือได้น่ะ...++ไอ้วีว่า
..โอก็ตบที่บ่าผม....
++ช่างมันเต๊อะ...++ผมล้อชื่อเพลง
++มันจะไปทำอะไรก็เรื่องของมัน ไม่เกี่ยวกะกุ..++
++กุไปบอกพ่อกับแม่ก่อนน่ะ..++ผมพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกเหล่านั้น
...........................
.....
++พ่อคับแม่คับ ผมไปนอนบ้านโตนะคับ..++
ผมเดินมาถึงรถที่พ่อจอดรออยู่....
++วินฟังพ่อนะคับ ถ้าลูกจะรักใครซักคนลูกต้องเป็น
คนที่เข้มแข็ง เพราะถ้าลูกบอบบาง ความรักจะย้อนมาทำร้าย
ลูก ทำให้ลูกเจ็บปวดได้ เพราะความรักมีสองด้าน
คือสุขกับทุกข์ อยู่ที่ว่าลูกจะเลือกให้เป็นอย่างไหน..
++คับพ่อ...++ผมยิ้มรับแล้วกลั้นน้ำตาไม่ให้พ่อเห็น
.............
++ไปได้แล้วลูกเพื่อนๆรอกันอยู่..++แม่ผมเตือน
...........................
.............
<<< ที่บ้านโต >>>
++อาบน้ำเร็วๆเลยนะเว้ยจะได้มานอนคุยกัน...++ผมเร่งพวกนั้นให้อาบกันไวๆ เพราะว่าผมก็รู้สึกง่วงล่ะ
..........
.....
ไฟถูกผมปิดรอพวกมันกันหมดล่ะ......
++เฮ้ยยย...กุว่าต่อไปกุจะตั้งเรียนกว่านี้แล้วว่ะ...++วีพูด
++มัยว่ะ...++ผมถาม
++กุอยากไปเรียนมหาลัยที่เดียวกันกะพวกเมิงไง...++
++กุก็ว่า...พวกเมิงไม่อยู่นี่พวกกุก็หงอยไปเลยว่ะ.++ไอ้โตบ่น
++กุอยากเก่ง อย่างไอ้โอมั่งจังว่ะ ไปสอบที่ไหนมันคงได้หมด
ไม่เหมือนกุ 2 คน สงสัยต้องเสี่ยงเซียมซีเอา..++มันพูดติดตลก
++คนเก่งก็อยู่ข้างๆพวกเมิง เมิงก็ให้มันสอนให้ดิ๊...++ผมบอก
++สอนแล้ว แต่ไม่สนใจเอง...++โอบอก
++กุหัวขี้เลื่อยนี่หว่า...++ไอ้วีว่า.....
...................
......
++ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ.++เสียงเคาะประตูอย่างรัวและถี่มาก
..ผมเลยเดินไปเปิดเพราะว่าผมอยู่ตรงที่สะดวกที่สุด
++ครายยว่ะมาเคาะ..++ไอ้โตมันทำเสียงรำคาญ
++จะครายย เคาะไม่เหมือนชาวบ้านอย่างนี้...++ไอ้วีบอก
...พอประตูเปิดมันก็โผล่หน้าเข้ามา........
......................
++พี่เก่งมารับกลับบ้านคาบบบ...++มันอ้อนผม
++กุจะนอนที่นี่...++ผมบอกมันเสียงแข็ง
++กลับบ้านเราดีกว่า มีอะไรไปคุยกันที่บ้านนะคับ...++
++ไอ้เหรี้ยไปไหนมา..++ไอ้โตเดินเข้ามาทักมัน
++นี่เมิงไปแดกเบียร์มาเร่อะ ไอ้สัสสส..++โตด่าต่อ
++นิดหน่อยว่ะ..++มันตอบแต่สายตามันเยิ้มๆ
++เข้ามาก่อนดิ...++โตเรียกจะดึงมันเข้ามา
++ไม่ว่ะดึกแล้วกุมารับแฟนกุกลับบ้าน...++
...ผมหันหน้าจ้องมันทันที.....มันเข้ากอดผม....
++กลับบ้านเรานะคับคนดี มีอะไรเรากลับไปคุยกันที่บ้านนะคาบ....++มันทำหน้าเศร้า
++ไม่มีอะไรจริงๆเมื่อกี้...++มันพูดต่อ
.....................
++กุไม่ได้อยากรู้ว่าเมิงไปทำอะไรกับใครที่ไหนมา
เมิงจะไปไหนเรื่องของเมิง กุไม่สน...++ผมพูดตะคอกใส่
ทั้งที่ตัวเองรู้สึกเจ็บมากมาย...ก็มันหายไปกับฝนเกือบ 3 ชม.
ใจผมคิดฟุ้งซ่านไปหมดแล้ว
++แล้วเมิงจำไว้ด้วยเก่ง...ว่าเมิงกับกุ ไม่เคยเป็นอะไรกัน...++ผมหันหลังพูดกับมัน
++ใจเย็นๆซิว่ะวิน..++ไอ้โอลุกมาห้ามผมอีกคน เมื่อเห็นผมโวยวายใส่มัน
++เมิงอยากให้กูทำต่อหน้า...พวกมันมั้ยล่ะว่าจะได้รู้ว่ากุกับเมิงอะไรกันหรือเปล่า..++มันตะคอกเสียงใส่ผมกลับ
ผมเดินหนีเข้ามาในห้อง....น้ำตามันกลั้นไม่ไหวล่ะ
++เฮ้ยยย...ใจเย็นกันหน่อยดิ๊ว่ะ...++
++วิน เมิงฟังมันหน่อยดิ๊...++
++ไอ้เหรี้ยเก่ง เมิงก็คุยกับวินดีๆซิ..++ไอ้วีด่ามัน
++เมิงหายไปนานขนาดนั้นแถมกลับมากลิ่นเบียร์ยังหึ่งขนาดนนี้...กุก็อดคิดไม่ได้หรอกว่า..++
ไอ้โอไปยืนกั้นมันไว้ระหว่างผม....
++กุบอกแล้ว ว่ากุไม่ได้ไปทำอะไร....++
++กลับบ้านเดี่ยวเนี้ยะน่ะ...++มันตวาดใส่ผม
++เมิงกลับไปเถอะเมิงเมาแล้ว...++ผมพูดเสียงเย็นลงกับมัน
++เมิงไม่กลับกุก็ไม่กลับ...++มันยืนยันเสียงแข็ง
..............................
..............
++ไอ้โต คืนนี้กูขอห้องเมิงล่ะกัน...++เสียงมันข่มใส่ทุกคน
++เอ้ยจะดีเร่อะ ไอ้สาดเมิงงง กูว่าคุยกันให้มันรู้เรื่องดีกว่าว่ะวิน++
ไอ้โตพูดอย่างเป็นห่วง....ผมกลัวมันลำบากใจ
เลยเก็บเสื่อผ้าไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำก่อนเดินออกมาจากห้อง.......
++เจอกันพรุ่งนนี้นะโต วี โอ..++ผมบอกลาพวกมัน
++เออ เป็นผัวเมียก่อนก็ใช้เหตุผลมั่งนะเว้ย อย่าใช้แต่แรง...++ไอ้วีมันแซวได้ตลอด...
++เออ แฟนกุ กุไม่กล้าทำอะไรหรอก แต่ปากเมิงไม่แน่..++
ไอ้เก่งมันย้อนกลับ พวกมันเลยขำกันใหญ่..
++สัสสส...++มันด่าทิ้งท้ายล่ะหัวเราะก่อนเดินตามผมลงมา
................
ผมรีบเดินลงมาและออกจากบ้านไอ้โตเลย ไม่รอมัน
++รอพี่ด้วย..++มันขับรถมาดักหน้าผมแล้วจอดไว้
++มานั่งรถซิคับ...++มันลุกมาดึงมือผมไปนั่งข้างหน้ามัน
++งอนเก่งจริงๆแฟนกู..++มันว่าผม
++ปล่อยกู..++ผมว่ามัน
++ปล่อยก็โง่ดิ...++มันหัวเราะ
++ดื้ออย่างนี้แหละชอบ...++มันก้มมาจูบที่แก้มอย่างแรง
++เพิ่งอาบน้ำเสร็จเหรอ แก้มหอมดีกำลังใช้ได้ นั่งดีๆเดี๋ยวตก...++มันว่าผมที่เห็นขยับหนีมัน
......................
++มีไรถึงบ้านแล้วเราค่อยคุยกัน...ไม่ฟังพี่เลย อย่างนี้เราจะอยู่ด้วยกันอย่างไร เชื่อใจพี่เก่งบ้างซิครับ..++
++...........................++ผมนั่ง.......ไม่อยากพูดอะไรแล้ว
…………………………..
.........................................
**************************************
-
******************************
ตอนนี้ไม่ได้แก้อะไรเลย ลงดีกว่า
เหลืออีก 3 ตอนก็จะจบแล้ว..555..
เจอกันใหม่
******************************
-
ขอบคุณครับ อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
อยากอ่านต่ออะ อ่านตอนต่อไปได้ดีจังเลย
เพราะต้องเดินทางอีกแล้ว หลายวันกว่าจะได้กลับมาอ่าน
เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลย
:undecided: :undecided:
-
****************************
<<<ตอนที่ 18 ..ค่ำคืนแห่ง 2 เรา..>>>
--------------------------------------
****************************
................
++อย่างอนมากรู้มั้ย..++มันก้มมาจูบผมอีกทีเบาๆ
++ใครไปงอนกับมึง...++ผมกัดฟันพูดกับมัน
++ใครไม่รู้ดิ ทำอยู่ตอนนี้...++
++ไปไหนกับใครก็ไม่ได้ โธ่เว้ยยย แฟนกูจะหึงไปถึงไหนว่ะ..+มันพูดไปก็ขำไป
รถที่เคลื่อนช้าๆอย่างกับเต่าไม่ทันใจผมเอาเสียเลย
++ขี่ให้มันเร็วกว่านี้ได้ม่ะ..++
++อะไรน่ะคาบ..++มันเอียงหูมาฟังข้างขวาผม
++กูบอกให้ขี่เร็วๆกว่านี้ได้มั้ย .++ผมตะโกนใส่มัน
++ไม่ได้ยินอ่ะคับ...++มันก้มมาจูบที่ไหล่ผมอีกแล้วก็หัวเราะ
++หูตึงก็ไม่บอก..++ผมตะโกนใส่อีกรอบ
++เลิกจูบกูได้แล้ว กุรำคาญ...++ผมด่ามันอีก
.........มันปล่อยมือข้างซ้ายมากอดเอวผมให้ขยับมาที่ตัวมันอีกที...
++อะไรนะคับบ...พี่ยังไม่ได้ยิน...++ไอ้เวร ผมด่ามันในใจ
++แกล้งกุใช่ม่ะเนี๊ยะ...++เสียงมันหัวเราะเยาะผม
++คุยกับแฟน พูดให้เพราะๆหน่อยซิคับ..++มันลีลาจะมาไม้ไหนนี่
++ไม่พูด ก็ไม่ทำอ่ะคับ...++
++.....................++ผมเล่นบทเงียบ
++เงียบทำไมอ่ะคับ..++
++เหม็นเบียร์...++ผมบอก
++ยังไม่ได้จูบปากเลยน่ะนี่ รู้ได้ไง++มันขำ
++ลองดูหน่อยม่ะ..++มันยั่วผม
++ใครจะไปลามกเหมือนเมิง..++ผมตอบอายๆ
++ชอบอ่ะดิ๊..++มันย้ำเสียงใส่
...........................
.....................
++ม่ะกุขับเอง.. แมร่งขี่อย่างกะพลังคลื่นเต่า++ผมบอกอย่าง
เสียอารมณ์กลัวการขี่ของมันตอนนี้จัง อีกครึ่งชั่วโมงมันจะถึงม่ะนี่
++พูดดีๆ...++มันย้ำผม
++ขอกุขับเองนะ....++ผมพูดเสียงนิ่มขึ้น
++พูดใหม่คับ...++มันย้ำต่อ
++พี่เก่งคาบ...ขอวินขับเองนะคับ..++ผมพูดประชดมันเสียงดัง
++พอใจยังคับ..++
++5555..++มันหัวเราะอย่างสะใจ
++อย่างนี้แหละคับที่อยากได้ยิน...++มันปล่อยมือจากแฮนให้ผมจับแทน...
ส่วนมันก็หันมากอดตัวผม แถมกอดซะแน่นเลยมันเอาคางมาซบที่ไหล่ผม......
++วินรู้มั้ยตัววินหอมจัง...++พูดจบมันก็จูบที่คอผม
..กุคิดผิดหรือถูกว่ะนี่ที่ขี่รถเองอย่างนี่ ผมถามตัวเองในใจ ก็มันทำให้มันลวนลามผมได้ง่ายขึ้นอีก....
++อย่าไอ้เก่ง ไม่งั้นกุจะจอดรถเด๋วนี้แหละ..++ผมบอกมัน
เมื่อเห็นว่ามันกำลังเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อผม
++กอดเฉยๆ ม่ะได้ทำรายคาบผม...++
++กุ สยิวโว้ยยยยย...กอดเฉยๆแล้วเมิงลูบทำมายย ห๋า..++
++ชอบอ่ะเด่ะ..เบเบ๋..++มันทำเสียงร้าวใจแล้วหัวเราะ
++เด๋วจะชอบกว่านี้เมื่อถึงบ้าน...++
++ไอ้บ้า...++
++ด่าไปเถอะ เด๋วจะหมดแรงด่าแน่ไม่มีใครขวางได้หรอกคืนนี้ น้องบีมก็ไม่อยู่ มีเราแค่ 2 คนแล้ว คิดเร่อะว่าพี่เก่งปล่อยโอกาสนี้ รอมานานแล้ว ทรมานจะตาย.วินรู้ม่ะใจจะขาดอยู่ล่ะ++
มันเล่นกระซิบประชิดติดหูเล่นเอาผมเสียววู้บบบบเลย ..มันกอดผมแน่นขึ้นอีก.....
............................
........
...พอนึกถึงเรื่องที่มันพูดเมื่อกี้เล่นเอาผมหายใจไม่ทั่วท้อง ชักร้อนๆ
หนาวๆแล้วซิ สงสัยคืนนี้จะไม่รอดหว่า....ทำไงดีล่ะ คิดดิ คิดดิ๊ วินน..
...ผมนึกหาทางออก..ไม่ใช่จะไม่อยากมีนะ แต่พอเอาจริงๆขึ้นมาชักใจฝ่อขึ้นมาเห็นๆ
++วินนคาบบบ...ปล่อยมือข้างซ้ายดิคาบ++มันพูดเสียงสั่นระรัวว
++จับนี่ดิคับ...++มันพูดต่อ
...มันจับมือข้างซ้ายผมออกมาจากแฮนล้วเอาไปซุกที่หว่างขามัน
.++ไอ้เก่งไอ้บ้า ไอ้ลาม๊กกก...++ผมทั้งด่า ทั้งอายยย เต็มมมือ
...ไม่ให้ด่าได้ไงก็สิ่งที่ผมสัมผัสม่ะกี้ เล่นเอาผมทั้งตกใจ ชักกลัวแล้วดิ...มันเล่นควักออกมานอกกางเกงเอาเสื้อปิดไว้......มันกลับหัวเราะชอบใจที่แกล้งผมได้
++ชอบอ่ะดิ แต่ทำเป็นด่า..++มันหัวเราะดังกว่าเก่า
...ผมว่าผมคงขับรถไม่ถึงบ้านแน่ อยากจะเลี้ยวเข้ามุมมืด
มุมใดมุมนึง....คริคริคิรคริ จับไอ้เก่งปาดคอทิ้งซะเลย...
...............................
...........
..แต่ว่า มันก็รู้สึกดีฉิบหายเลยว่ะ อีก แว้ปคงถึง
ถึงบ้านมันล่ะ....คิดๆ คิด ทำยังไง
++เก็บน้องเข้าในกางเกงด้วยน่ะ..++
++ทำอะไรไม่อายคนอื่นเค้ามั่ง..++ผมด่ามันแบบอายๆ
เล่นอะไรไม่รู้เล่นเอาผมใจสั่นหวิวไปหมด
++มีแค่วินน่าที่เห็น เอ้ยจับดิ เด่ะต่อไปคงได้เห็น..++มันขำ
...ฝันไปเถอะผมนึกในใจ ผมจะแกล้งมันให้หัวเสียเลย..
.............................
..............
...ผมชักลังเลที่ไม่อยากเดินเข้าห้องมันล่ะ......
++มาดิ๊....ยืนขวางหน้าประตูทำไม...++มันดึงมือผมเมื่อเห็นว่าผมไม่อยากเข้าไป
++กลัวพี่ขนาดนนั้นเลยเร่อะ..++มันยิ้มเยาะผม
++ไปอาบน้ำป่ะ...++ผมไล่มันเพราะว่ายังคิดไรไม่ออก
++ใจร้อนขนาดนั้นเลยเร่อะ..++
++...............++ผมเงียบ ก่อนจะถามมัน
++ไปไหนมา....++ผมนั่งลงที่ปลายตียง
..มันขยับมานั่งติดกับผมแล้วเอามือมากอดที่เอว
++คิดว่าพี่ไปไหนมาล่ะ...++มันหัวเราะ
++ให้ตอบ...ไม่ได้ให้ย้อน...++ผมด่ามัน
++โหหห หึงพี่อ่ะดิ...++มันหัวเราะอย่างย่ามใจ
++ไปคุยกับฝนนิดหน่อยเรื่องทั่วๆไป ถามทุกข์สุขธรรมดา
เก่งรู้สึกผิดไงที่ทำกับไม่ดีไว้เลยต้องไปกับเค้า แล้วก็ไปส่งที่บ้าน
พอดีเจอเพื่อนเก่าๆมันนั่งกินเหล้ากันอยู่ที่ร้านขายของชำลย
มาจากบ้านฝนมาหน่อยมันเลยเรียกแวะนั่งคุยดื่มกับพวกมันหน่อย
กินแต่เบียร์มากกว่า...++
++ไม่คิดคืนดีกับฝนเร่อะ..++
++ไม่อ่ะคับ เด่ะเค้าคงมีแฟนใหม่..++
++พูดปัดความรับผิดชอบง่ายน่ะ...++
++จะให้รับผิดชอบมั้ยล่ะ..กลัวแต่วินจะร้องไห้มากกว่า..++
++เห็นแก่ตัว...++ผมดุมัน
....มันรวบตัวผมลงที่นอนมองผมตาหวานหยาดเยิ้ม
จมูกมันเกือบชนจมูกผมล่ะ....
....อุ๊ยยย....เล่นเอาใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยล่ะ
++พร้อมยางงงงง....++มันถามผมสายตาที่ออดอ้อนที่สุด
ที่ผมเคยเห็นเลยล่ะมั่งนี่
++เออ ขอ วินเข้าห้องน้ำแป้บน่ะ..++ผมบอก
++ด่ายๆ ให้โอกาสสุดท้าย...++มันพูดอย่างกะผม
จะโดนรับโทษประหาร นั่นคือสิ่งที่ผมจะขอได้เป็นสิ่งสุดท้าย
.........................
............
....ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำตอนนี้ไม่มีที่ไหนที่จะแกล้งมันได้
นอกจากที่นี่ล่ะ....ผมนั่งอยู่ในห้องน้ำผมก็แอบขำไป.....
.........ผ่านไป 10 นาที.........
++ที่ร้ากกกก..ทำรายในห้องนานจังจ๊ะ..++น่าน มันเรียกซะ
หวานหยด
++.......................++ผมไม่ตอบเล่นบทเงียบ
++ที่ร้ากกก คาบบบบบบ...++มันเรียกอีก
++.......................++ผมเล่นซ่อนแอบกะมันต่อ
++วินนน..คาบบบ ออกมาได้แล้ว...++
.++..........++อีกรอดิ
++ป้างงง..++เสียงถีบประตูห้องน้ำเล่นเอาผมสะดุ้งโหย่ง
++ถีบประตูทำไม๊...++ผมด่ามันไป
++นึกว่าเป็นอะไรในห้องน้ำดิ เล่นเงียบกริบขนาดนี้...++
++อย่าเล่นอย่างนี้นะวิน กุใจเสียหมด..++มันทั้งอ้อนและด่าไปในตัว
++ทำอะไรอยู่ล่ะออกมาซะทีดิ..++ตอนนี้มันชักเริ่มสั่งผมล่ะ
++ปวดท้องสงสัยอาหารเป็นพิษง่ะ..++ผมทำเสียงให้เชื่อ
++อย่ามาโกหกพี่เก่งนะโว้ยยย..รู้ทัน..++
..ไอ้ห่าเอ้ยมันเสือกไม่เชื่ออีก...เวรแร่ะ
++จะออกดีๆหรือจะให้พังประตูเข้าไป ห๋า..++มันขู่อีกล่ะ
++กุปวดท้องจริงๆ...++ผมอ้อนมัน...
++ปวดจริงก็ออกมา จะไปเอายามาให้กิน..++มันเคาะที่ประตูอีก
++เออๆ เด๊ะออกไปขออีกแป้บน่ะ..++น้ำเสียงผมนึกถึงคำว่า
ไม่รอดแน่เลยกุคืนนี้....
++เรวๆๆๆ...++มันเร่ง
........มันจา........อะไรนักหนาของมันว่ะผมด่ามันในใจ....
.....................
..........
....ผมค่อยๆเปิดประตูออกมา.......
มันยืนรอเลยแถมตอนนี้มีแค่บ๊อกเซอตัวเดียวเองอีกต่างหาก
++กุขอเข้าห้องน้ำอีกทีล่ะกานน่ะเก่ง..++ผมบอกมันอย่างเจี๋ยมเจี้ยม
....................
..มันรีบดึงผมออกจากห้องน้ำพอได้ก็เหวี่ยงผมไปที่เตียงเลย...
..มันรีบมาตะครุบผมไว้บนเตียง.....
++เล่นตัวดีนักน่ะ ชักโมโหล่ะ สงสัยจะชอบแบบซาดิสมั้งนี่..เด่ะพี่จัดให้.++มันพูดยิ้ม
++เก่ง อย่าทำรายวินเลยน่ะ..++ผมอ้อนมันอย่างกลัวๆเผื่อมันได้ผล
++ไม่ทำไรหรอกน่านอนกอดเฉยๆ...++มันทำหน้าเจ้าเล่ห์...เชื่อตายล่ะเมิงให้ท่ากุซะขนาดนี้...
..ผมค่อยๆดึงผ้าห่มมาห่มตัวมันก็มานอนกอดมั๊บทันที....
มันแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มแล้ว....
++นอนเถอะดึกล่ะ...++แอบงุ๊บงิ๊บต่อ
.........................
...........
++ขนาดนี้แล้ววินนอนหลับได้อีกเล่อคาบ..++
++น้องเก่งมันนอนไม่หลับแล้วอ่ะ...ยังไงมันก็ไม่ยอมนอนด่วย++
มันกระซิบที่หูก่อนจะเริ่มไซ้ที่ซอกคอเบาๆ มันขึ้นคร่อมบนตัวผม....
++วินเป็นของพี่นะคาบ .++มันพูดเสียงสั่นระรั่ว
++เด๊ะ เด๋วววว..++ผมร้องออกมา
++อะไรอีกล่ะ..++มันชักหงุดหงิด
++คือวินนนน...++ผมกำลังจะพูดก็หมดโอกาสเปล่งเสียงออกมาแล้ว
..เมื่อมันสอดลิ้นมาในปากผมควานหาอะไรเหมือนตายอดตาย
เล่นเอาผมใจกระเจิงหมดสติล่ะ มันลูบไล้ตัวผมจับเสื้อถอด
ออกโยนกองทิ้งไว้ข้างเตียง......
....ผมพลักมันออกแล้วไปคร่อมบนตัวมันแทน..
++ทำรายน่ะ...++สีหน้ามันตกใจนิดนึง
++พี่ไม่ต้อง...น้องเอง..++ผมบอกมันก่อนจะก้มไปจูบปากแดงๆของมันต่อ
++เฮ้ยย เอาจริงเร่อะวิน..++มันเอายันหน้าผมไว้
++เพื่อนเล่นไง...++ผมปัดมือมันออก
++ทำเป็นเล่อคับ..++มันช่างถาม คิดว่าผมไร้เดียงสาม้างงง
........ผมปัดมือมันออก...........
ก่อนจะประกบปากมันไว้อีกทีก่อนจะไซ้ลงที่ซอกคอขาวๆ
ไล้ลงมาที่นมข้างซ้าย ใช้ลิ้นวนเวียนไปมา สลับกับด้านขวา
บางครั้งผมขบมันเบาๆ
++วินนน เสียวอ่ะ..++มันร้องออกมาแกมขำ
..ผมหันไปจ้องหน้ามันแล้วยิ้ม ดูหน้ามันตอนนี้ดิเซ็กซี่ฉิบหาย
ผมอยากกินมันลงไปทั้งตัวเลยล่ะ ไม่อยากให้ใครได้เห็น
..มันคว้ามือผมไปจับน้องมันที่ตอนนี่ไม่รู้ว่ามันถอดเกง
ออกตั้งแต่เมื่อไร....
++ชอบม่ะ..++มันถามอย่างได้อารมณ์
...ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่จะเอามือไล้ขนใต้สะดือเล่น
และเอาปากไปเลียวนที่สะดือมัน แค่ขนที่เรียงไล้ใต้สะดือ
ก็เล่นเอาผมอารมณ์ร้อนรุ่มไปหมด.......เมิงจะเซ็กซี่ไปถึงไหน
ว่ะไอ้เก่ง.
++ทะทำ ให้ พี่เถอะ วินน ไม่ไหวล่ะว่ะ ใจจะขาด..++
เสียงที่สั่นระรั่วของมันทำให้ผมต้องคว้าน้องมันเอาไว้ในปาก...
............................
........
....มันเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง....ดับวูบลงทันที
++อยากทำไรก็ทำน่ะ พี่ให้วันหนึ่ง...++มันพูดเสียงขาดๆหายๆ
++ต่อ ไป พี่ จะทำเอง.อ่ะ..++มันว่า
<<.การบรรยายก็ดับตามไฟเช่นกันเพราะว่ามองไม่เห็นแร่ะ>>
...........................
.......
++เก่งๆ ผมปลุกมัน...++เพราะว่านี่มัน 8 โมงกว่าแล้ว
++อา...รายคาบง่วงอ่ะ..++
++ดูนี่มันกี่โมงล่ะ...++
++แล้วมันกี่โมงแล้วอ่ะคับ..++มันพูดอย่างสะลืมสะลือ
++8 โมงจะครึ่งล่ะ...++ผมโวยวายใส่มัน
++ม่ายเป็นไรน่านอนต่อเถอะ พ่อกับแม่เค้ารู้น่าน่ะ...++
ดูมัน
...ผมไม่รอมันล่ะ ลุกขึ้นมาอาบน้ำเผื่อพ่อกับแม่จะรอกินข้าว...
ออกมามันก็ยังหลับตาอยู่อีก อดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไม่ได้
ไอ้เก่งเอ้ย เมิงนี่น่ารักจริงๆ ผมรักมันเหลือเกินอดไม่ได้ที่
จะนั่งจ้องหน้าใสๆ น่ารักๆ ของมัน ก่อนจะก้มไปจูบแก้มมันอีก
++จูบแก้มพี่ทำมาย..++มันว่า ผมอดที่จะอมยิ้มไม่ได้
++จะลักหลับพี่เร่อะ ยางงไม่หลับซักหนอย..++มันจ้อ
++ถามทามไมไม่ตอบ...++มันลืมตาขึ้นมองอย่างไม่เต็มตา
แล้วตามด้วยบิดขี้เกียจ...
++ได้พี่แล้วอย่าทิ้งพี่น่ะ ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่..++มันดึงผมไปจูบแก้ม
++พูดผิดป่ะนี่ กูเสียน่ะ..++ผมอดว่าคำพูดมันไม่ได้ พูดแต่ล่ะอย่างเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น
++ใครบอกพี่เสียน้ำไปตั้งเยอะ..++พูดจบมันก็หัวเราะ
แต่ผมอ่ะอายพูดไม่ถูก..ชกไปที่อกมันซะไปทีนึง
++เวลาวินอายนี่น่ารักดีน่ะ เอาอีกซักทีดีม่ะ...++มันว่า
++พอแล้วจะง่วนไปถึงไหนเนี่ยะ..++ผมว่ามัน.
++ก็มันอยากนี่หว่า..++มันมารวบตัวผมไปกอดทั้งที่ตอนนี้ตัวมันยังไม่มีเสื้อผ้าเลย
++อาบน้ำได้แล้ว พ่อกับแม่รออยู่..++
++วินคาบดูนี่ดิ...++มันเรียกให้ผมหันดูก่อนที่มันจะเปิดผ้าห่มออกมาให้ดูน้องชายที่กำลังตื่น..
...ผมพลักมันลงที่นอนก่อนจะวิ่งออกจากห้อง...
++ทำเองล่ะกัน วินไม่เอาแล้ว..++ผมแกล้งมันได้อีกครั้งล่ะสบายใจ
++ใจร้ายจังว่ะ...++มันว่าไล่หลัง
..เมื่อคืนไม่รู้ว่ากี่ครั้ง มันไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไปกันนักหนา
....สงสัยมันจะ........จัด คริคริคริ ชอบง่ะ...ผมคิดในใจ
ตกลงแล้วผมโรคจิตกว่ามันล่ะกัน...555..คิกคิกคิก
............................................................................
<<<<<<<<มีตอนเดียวนะ>>>>>>>>
***************************************
-
……………………………………………................
<<<<<ตอนที่ 19...ความรับผิดชอบ>>>>>
********************************
…………………
..........................
...........เช้าวันจันทร์..........
ผมเดินออกมาจากบ้านก็เห็นรถของตี้รออยู่ไม่ห่างจากบ้านผมเท่าไร ทำไมมันไม่จอดหน้าบ้านน่ะ.
++พี่ตี้อ่ะคับ...พี่วิน..+++น้องบีมหันหน้ามาบอกผม
++คับพี่เห็นล่ะ...++
...ตี้เดินตรงมาหาผมกับน้องบีม.......
++ไม่เจอตั้ง 2 วันคิดถึงจังเลยว่ะ..++
++คิดถึงใคร..++ผมหยอกมัน
++คิดถึงเมิงง่ะ ถามได้ไปไหนไม่ยอมบอกมั่ง..น้อยใจจริงๆ..++มันบ่น
++ก็บีมบอกแล้วไงอ่ะคับว่าพี่วินไปบ้านพี่เก่ง...++
..ว่าล่ะมันต้องรายงานไอ้ตี้ไปล่ะ...
++ไปธุระเรื่องของมันอ่ะน่ะ...++ผมพยามยามไม่พูดตรงๆ
++ขึ้นรถเถอะ...++มันชวน แต่สายตามองเข้าไปในบ้านเหมือนจะหาใคร
++อะไรเล่อ..++ผมถาม
++เปล่า...++มันตอบสั้นๆก่อนเดินขึ้นรถแล้วขับพาพวกผมออกไป.............
....ใจผมเริ่มคิดว่าผมจะทำอย่างไรกับเรื่องตี้ดีน่ะ
หากว่าผมบอกมันตรงๆมันจะรู้สึกอย่างไร แต่หากมองอีกแง่
มุมนึง ความรักของผมกะไอ้เก่ง มันจะยืนยาวไปได้แค่ไหน
อาจจะเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของผมกับมันตอนนี้ก็ได้
................................
.........
...ความรักยากที่จะอธิบายให้เป็นคำพูดได้จริงๆ..........
ผมกะไอ้เก่งเราก็ยังเด็กกันทั้งคู่ อนาคตเรายังมีอีกมาก
เส้นทางที่เราเดินคงต้องผ่านคนมากมาย ในเส้นทางนั้นคงมีใคร
ซักคนทำให้มันเปลี่ยนไปก็ได้ ผมคงไม่ใช่คนสุดท้ายที่มันจะรัก
ผมคงไม่สามารถที่จะยื้อให้มันอยู่กับผมได้ตลอดไป...
...........................
..........
ตี้จอดรถให้ผมลงกะน้องบีม ก่อนที่มันจะเอารถไปจอด
..................
++ไปเที่ยวบ้านเก่ามาไม่เห็นเล่าให้ฟังมั่งเลยว่าสนุกม่ะ..++
..ตี้เดินมาถึงก็ถามอีกรอบ..
++สนุกดิ๊ สุดยอดเลยล่ะ..++มันเป็นเสียงไอ้เก่งที่ตอบ ไม่รู้ว่ามันเดินมาหาผมตอนไหน
++ช่ะม่ะวิน...++มันหันมาถามหาพวก
ก่อนที่จะเดินมากอดคอผมอีกที....
++ดีคับพี่เก่ง...++น้องบีมทักมัน
++พี่เก่งก็มาเช้าเหมือนกันนาวันนี้...++
++คับก็กะมารอพี่วิน..แต่ก็ช้าไปนิด++มันยักคิ้วให้ตี้อย่างยิ้มเยาะ...
..ผมปัดมือมันออกเบาๆ ก่อนจะบอก
++เก่ง อย่าทำนิสัยเสียอย่างนี้ วินไม่ชอบ.เรียนห้องเดียวกันก็คบกันไว้เป็นเพื่อนซิ..++
++ก็แล้วแต่ใครมันจาคบกะกุม่ะ...++มันหันหน้าไปทางไอ้ตี้
++ขึ้นห้องกันเถอะนะ...จะได้เอาของไปเก็บ...++ผมตัดบทก่อนเดินนำหน้าไป ....
++งั้น บีมไปที่ห้องก่อนนะคับ เจอกันตอนที่เที่ยงนะคับพี่เก่ง
พี่ตี้ อย่าทะเลาะกันนะคับรักกันไว้ๆ...++มันบอกอย่างทะเล้นๆ
ก่อนวิ่งไปที่ตึกมันเรียนอยู่......
.......................
.............
...พอถึงห้องไอ้เก่งมันก็รีบมานั่งโต๊ะที่ข้างผมนั่งทันที......
++เฮ้ย เมิงนั่งที่ผิดป่ะนี่..++ไอ้ตี้ถาม
++ไม่ผิด ก็กุอยากนั่งตรงนี้..เมิงจะทำไมกุไอ้ตี้++ไอ้เก่งตอบแบบยียวนกวนตรีนของมัน
++สงสัยจะได้แดรกแกงเลือดแต่เช้าเลยว่ะ..++ไอ้ตี้สอดขึ้นมั่ง
..ก่อนที่มันจะกระชากคอเสื้อไอ้เก่งไป และกำหมัดรอ....
++ตี้......อย่า++ผมห้ามมันไว้กลัวไอ้คนนั่งข้างๆจะซัดมันซะหมอบ
ผมรู้จักความบ้ามันดี มันมีความกลัวที่ไหน ยังคงทำหน้าท้าไอ้ตี้ได้ตลอดเวลา
++เก่งไปนั่งที่เดิมได้ล่ะ ป่ะ..++ผมมองตาดุใส่มัน
++คาบบบ ผม..++มันหันมายิ้มให้ผมอย่างไม่สะท๊กสะท้านก่อนจะลุกขึ้น ผลักไอ้ตี้ที่ดึงคอเสื้อมันไว้เบาๆ
++ตรีนนน..จริงๆไอ้นี่..++ไอ้ตี้ด่า
++เมิงรู้จักกุน้อยไปไอ้ตี้...เด่ะเมิงได้เจอของจริง ไอ้สัสส++มันก็ยังหันมาต่อปากต่อคำไม่จบ
++เก่งเงียบเถอะน่า..++ผมตวาดใส่มัน...มันชักจะแสดงกิริยาถ่อยออกมาทุกที......
...ตี้ทำท่าจะเดินไปหามัน ผมเลยดึงแขนมันไว้ พอดีกับเพื่อนๆ
เริ่มทยอยกันเข้ามาในห้องกันแล้วตี้เลยหยุด ส่วนมันนั่งยิ้มเยาะ
หน้าทะเล้นอย่างที่มันชอบทำ แต่สีหน้าไอ้ตี้บอกว่ากำลัง
โมโหอย่างเห็นได้ชัด
......................
..........
++เฮ้ยย เก่งเย็นนี้ลงบาสนะโว้ย...++เล็กเดินเข้ามาพอดี
++ไม่มีปัญหาเพื่อน...++ไอ้เก่งตอบแต่สายตาจ้องอยู่ที่ผม
++ตี้เมิงด้วย...เย็นกุนัดพวกรุ่นพี่ม.6 มาลองแข่งกันดู..++ไอ้เล็กมองซ้ายมองขวาสลับกันเพราะว่าสีหน้ามัน
ทั้งคู่บอกแล้วว่าเข้ากันไม่ได้..
++ไงก็ได้อยู่แล้วเมิง...++ตี้ตอบแล้วนั่งลงข้างผมต่อ.....ผมเอามือตบที่ต้นขามันเบาๆ...
++เลิกแล้วเจอกันที่สนามเลยน่ะโว้ยย...วันนี้อย่าลืม..++ไอ้เล็กสั่งก่อนไปนั่งลงข้างไอ้เก่ง.....
..ตี้หันมามองผมเหมือนสงสัยอะไรบางอย่างแต่ว่ามันก็ไม่ถาม
..............................
.......จนพักเที่ยง...พวกเราก็ทยอยกันออกจากห้อง....
ไปถึงโรงอาหารไอ้เก่งก็ถามผมว่าจะกินอะไรมันจะไปซื้อเองให้ผมไปนั่งรอได้เลยกับน้องบีม....
++วันนี้พี่เก่งใจดีจัง...บีมเลยสบายเลยไม่ต้องไปเข้าแถวรอ..++น้องบีมพูดอย่างลันล๊า.กับความสบายที่มันได้รับ....
++เมื่อคืนทำไมพี่เก่งไม่นอนที่บ้านเราน๊า...++น้องบีมทำเสียงสงสัยตามประสาเด็ก(สอดรู้อยากเห็น)ของมัน
++ทำไมไม่ถามพี่ชายเราดูล่ะ..++ผมยกให้เป็นพี่เป็นน้องกันอีกรอบ
++ก็ถามพี่วินง่ะเผื่อพี่วินรู้..++
++ทำมายพี่จะต้องรู้อ่ะคับ...++
++ก็พี่เก่งกับพี่วินเป็นแฟนกันอ่ะ..++มันพูดเบาๆน่ะ ว่าแล้วมันก็ยกไอ้เก่งให้เป็นของผมมั่ง..ผมส่ายหัวไปมา
++พี่ไปซื้อน้ำก่อนน่ะ...++ผมตัดบทไปเลย ว่าแล้วมันจะต้องย้อน.....
.......................
..........ผมเดินกลับมาอาหารก็พร้อมทุกอย่างล่ะแต่..........
++เก่งค่ะ ขอบีกับเพื่อนนั่งด้วยคนซิค่ะหาที่นั่งย๊าก ยาก..++
สาวสองนางนั่งลงตรงหน้าไอ้เก่งโดยที่มันยังไม่ตอบ
++ตามสบายครับ ยินดีครับ...++นั่นคือเสียงที่มันตอบ
.....ผมวางขวดน้ำให้น้องบีม ยกไปให้มันแทนล่ะกัน
ไม่อยากขัดคอ น้องบีมมันก็มองหน้าผมเฉย
คงอยากให้ผมเอาไปให้เอง..............
++น้องบีมมมมม...++ผมขู่มันพร้อมกับมองที่ขวดน้ำแล้วโบ๊ยปากไปที่ไอ้เก่ง.....
++คาบบบบ บีมผิดอีกตามเคย...++มันบ่นพร้อมกับหยิบขวดน้ำอย่างเซงๆไปวางข้างๆไอ้เก่ง...
++ขอบใจคาบน้องบีม...++
++เก่งกินข้าวมันไก่ทอดเหร่อค่ะ เหมือนบีเลย..++เธอหัวเราะเสียงร่วน
++พี่วินต่างหากล่ะที่สั่งข้าวมันไก่ทอด..++น้องบีมมันแย้งเสียงดัง
บีมองหน้าน้องบีม คงทำให้เธอหัวหกคะเมนลงพื้นได้ไม่น้อย....
++เก่งก็อยากกินเลยซื้อ...++มันพูดแบบไม่หันมาดูผมเลย
...........................
....ผมได้แต่ยิ้ม จนไอ้ตี้มองจ้องหน้า ไอ้เล็กมันก็เพิ่งมาถึงวางจนลง........
++อะ แฮ้มม...ข้าวมื้อนี้ท่าจะหวีดหวานว่ะ...++ดูมันแซวเล่นเอาทุกคนต้องจ้องหน้ามัน....
++แฮ่ๆๆๆ กุพูดอะไรผิดป่ะคับ...++มันทำท่าเขินๆ
++พี่เล็กแซวอะไรไม่รู้ บีก็เขินเป็นเหมือนกันน่ะ..++
++วินวันนี้ลงบาสกันน่ะ..++ตี้ กับเล็กชวนพร้อมกัน
++เก่งลงบาสช่ะมั้ยค่ะวันนี้...++บีถามและนั่งจ้องหน้าเหมือนอยากกินมันก็ไม่ปาน
++คับ ไปเชียร์หน่อยนะคับ..++มันเหลือบตามามองผม
++อ๊ายยย...จริงเร่อะค่ะ...บีมจะพาเพื่อนไปเชียร์ค่ะ..++
++บีนึกว่าเก่งจะไม่ชวนซะแร่ะ...++บีหน้าบานแต่แอบงอนนิดๆ
++บีมอยากเล่นมั่งอ่ะ บีมให้พ่อซื้อลูกบาสมาแร่ะ..++มันรายงานอีกล่ะ แถมหันไปคุยกับไอ้เก่ง
++ใครชวนนนน..++ผมพูดกระแทกเสียงใส่ อยากแกล้งมัน
.....มันหน้างอ.....
......นั่งเงียบกริบ......
......ไม่พูดไม่จาล่ะ....ผมเห็นมันเงียบนานผิดปกติผมเลยหันไปดู มันลุกขึ้นเดินหนีผม.....
++น้องบีมมมมมม...++ผมเรียกมันไล่หลัง
...แต่มันกลับวิ่งหนี..และวิ่งออกจากโรงอาหารไปเลย
++เวรแร่ะ พ่อเมิงงอนแล้วว่ะวิน...++ไอ้ตี้ว่าเสียงดัง
...ผมรีบวางช้อนและตามออกมัน...อะไรว่ะปกติผมก็แกล้งมันประจำมาคราวนี้ทำไมมันขี้น้อยใจจัง.....
..................
.......มันวิ่งไปไหนของมันไวจิงๆว่ะ ผมพูดกับตัวเอง....
เมื่อกี้ก็เห็นอยู่ว่ามันวิ่งมาทางนี้.......
++เจอยังว่ะวิน...++ตี้ที่วิ่งตามผมมาอีกคน
++ไม่ว่ะ...ไวจริงๆ ไม่รู้ไปหลบตรงไหน..++ผมพูดอย่างกังวลใจ
++เจอม่ะวิน...++ไอ้เก่งวิ่งมาถามผมอีกคน
++ยังเลยเก่ง...วินไม่น่าปากเสียเลย ไม่คิดว่ามันจะน้อยใจ...++สีหน้าผมคงแย่มากๆ
...เก่งดึงผมไปกอดไว้..แต่คนที่ยืนตะลึงตอนนี้คือตี้ที่ผมเห็นมันยืนจ้องผมกับไอ้เก่งอยู่.......
...ผมพลักไอ้เก่งเบาๆ....
++อายทำไม...++มันพูดยิ้มใส่ผม...
++ที่นี่โรงเรียนนะ...++ผมบอกมัน
++เพื่อนกอดเพื่อนไม่ได้งัย..++ดูมันพูด
.......................
++.....พี่ๆ หาบีมหรือเปล่าคับ..++เสียงเด็กผู้ชายคนนึงร้องขึ้น
++ช่ายคับ.++
++ผมเห็นบีมวิ่งไปทางสนามบาสอ่ะคับ...++น้องชี้นิ้วให้
++ขอบใจมากน้อง..++ไอ้เก่งพูดแล้วมันก็วิ่งนำหน้าไปเลย
........................
.........
++น้องบีมคาบบบ น้องบีมม...++ไอ้เก่งตะโกนเรียกทันทีที่มาถึง
++น้องบีมอยู่ไหนอ่ะคับ....พี่ขอโทษ..++ผมตะโกนออกไป
++เจอแล้ววินนอยู่นี่..++เก่งมันเรียกผม
...ผมวิ่งไปถึงเห็นมันซุกตัวอยู่ตรงมุมกล่องไม้ต่างๆ เสียงที่ร้องให้กระซิกๆ
ของมันทำให้ผมเข่าอ่อน เพราะว่ามันไม่เคยเป็นอย่างนี้ปกติผมว่าอะไร
มันจะ..หัวเราะเล่นสุกสนานมากกว่า
++น้องบีมมม..++ผมคุกเข่าลงกะพื้นแล้วกอดมัน
++พี่ขอโทษนะครับ พี่วินไม่ได้ตั้งใจ...++
++บีม บีม เกลียดพี่วิน พะ พี่ วินใจร้ายกับบีมมม..++มันพลักผมออก
เบาๆ เสียงร้องไห้ร่ะล่ำร่ะลักเล่นเอาผมเจ็บจี๊ดที่หัวใจ
++พี่ขอโทษนะ ต่อไปพี่ไม่ว่าน้องบีมแล้วคาบ..++น้ำตาผมเริ่มซึมออก
เพราะว่ามันยังร้องไม่หยุด
++พี่วินไม่เคยรักบีมเลย บีมรู้.....ทุกวันนี้พี่วินรำคาญบีม ตะ ตลอด..++
++ฮือ ๆๆ ฮือ ๆๆ ฮือๆๆ..++มันปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
++ไม่จริงคาบ พี่วินรักน้องบีมที่สุดเลย...++น้ำตาไหลเอ่อล้นขอบตาลงมาผมกอดมันไว้อย่างแน่นอีกครั้ง
++ทำไมน้องบีมคิดว่าพี่รักอ่ะคับ..++ผมลูบหลังมันเบาๆ
++ฮือๆๆ ก็พี่วินไปบ้านพี่เก่งแต่ไม่ยอมให้บีมไปด้วยรู้มั้ยบีมน้อยใจแค่ไหน..ฮือๆๆๆ..++คำตอบมันทำเอาผมยิ้มที่มุมปาก
++เอาไว้คราวหน้าไปบ้านพี่แล้ว พี่จะให้บีมไปด้วยนะครับ..++เก่งพูดปลอบมัน
++แล้วพี่เก่งจะพาเที่ยวให้ทั่วแถวบ้านพี่เลยนะคับ..++
+ที่ผ่านมาพี่เก่งไปธุระกันไม่ได้ไปไหนเลยจริงๆคับ..++
++จิงอ่ะ...++มันหยุดร้องล่ะทำท่าลังเล
++จิงซิคับพี่เก่งโกหกไม่เป็นน่ะ..++ไอ้เก่งมันกอดทั้งน้องบีมและผมเอาไว้ที่อ้อมกอดมัน
++ดีใจจังคับ.....บีมอยากไปไวๆ...++มันเริ่มที่จะยิ้มออก
++ยิ้มได้แล้วซิน่ะ..++ผมว่ามันพร้อมกับขยี้หัว
++เป็นง่ะพ่อโอ๋เก่งม่ะ ลูกหยุดร้องล่ะ..++เก่งหันมายิ้มกะผมแต่น้องบีมทำหน้างงๆ ไม่หาย....ผมเลยหัวเราะ
เก่งมันก็ลูบหัวน้องบีมมั่ง..........
++น้องบีมรู้ม่า ว่าพี่วินรักบีมแค่ไหน...++มันหันมามองผม
....น้องบีมส่ายหัวไปมา....
++พี่วินเค้ารักน้องบีม มากกว่ารักพี่เก่งอีกนา..++
++ตอนอยู่ที่โน่นพี่วินบ่นคิดถึงน้องบีมตลอดเลยอ่ะคับ..++
++55555...++น้องบีมหัวเราะ ยิ้มอย่างพอใจ
.............................
..............
.....หันไปอีกทีเห็นตี้กำลังเดินออกไป เก่งมันก็ยิ้มเพราะว่ามันจะอยู่ฝั่งที่มองเห็นตี้พอดีแต่ผมหันหลังให้มัน....
++ตี้....++ผมเรียกแต่มันไม่หันกลับ
....ผมเดินตามตี้ไป.....
++ตี้...++ผมเรียกมันอีกครั้ง
....มันหยุดก้าวขาเดิน....
++เป็นอย่างที่กุคิดช่ายม่ะวิน...++มันพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้าผม....
++ตี้ กุก็ลำบากใจที่จะพูดเหมือนกัน เพราะกุก็พูดไม่ถูกว่ามันคืออะไร แต่เก่งคือคนที่กุรัก รักมานานแล้ว...++
++กุเข้าใจเมิงวิน เมิงไม่ต้องพูดอะไร...++
มันพูดแค่นั้นก่อนที่มันจะเดินจากไป........
....หลังจากที่เข้ามาเรียนผมก็ไม่เจอไอ้ตี้ ไม่รู้ว่ามันไปไหน
ตอนเลิกเรียนผมรีบวิ่งไปดูที่ลานจอดรถก็ไม่มีรถมัน...
มันคงกลับไปแล้วแม้แต่มือถือมันก็ปิดอีก.........
......ผมรู้สึกกังวลอย่างไรไม่รู้ ไม่รู้ว่าตัวเองจะผิดมั้ย....
......ผมนั่งดูพวกเพื่อนเล่นบาสอย่างเซ็งๆไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไร
.....เสียงกรี๊ดดดๆๆ ของสาวๆมาเชียร์พวกมันผมก็ไม่สนใจอยากทำไรก็ทำไปเลย...
++ท่าทางจะกังวลมากเลยน่ะ..++เสียงไอ้เก่งทักผมเหมือนไม่พอใจ...ขณะที่มันมานั่งพัก...
++น้ำค่ะเก่ง ผ้าเย็นด้วย...++บียืนส่งยิ้มให้มัน
++ขอบใจนะบี แต่ไม่ต้องดีกว่า...++สีหน้าไม่สบอารมณ์คงทำให้บีใจเสียบ้าง....
++เพราะว่ามันเป็นเพื่อนง่ะถึงห่วง..++ผมตอบ
++พี่ไม่ชอบ..++มันต่อว่าผม
++เก่งวินอยากให้ตี้กับเก่งเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันรู้ม่ะ..++
++ไม่รู้ดิ..++มันตอบสั้นตัดปัญหา
....ผมเลยตัดสินใจส่งข้อความให้มันแทน........
...เก่งก็มานั่งดูว่าผมพิมพ์อะไรส่งให้มันมั่ง....
...ส่วนน้องบีมก็ไปเล่นกับเล็กอยู่......
...............................................
..........................
<<<<<<DDDDDDDDDD>>>>>>>>
******************************
-
**********************************
........................................................
<<<<ตอนที่ 19 ..ความรับผิดชอบ(ต่อ)..>>>>
**********************************
.........................
....................
.นี่ก็เวลา 3ทุ่มกว่าแล้วตี้ก็ยังไม่เปิดมือถืออีก
++ยังเป็นห่วงมันอยู่อีกง่ะ ไม่ยอมนอน...++เก่งมันว่าผม
++พี่ตี้ไปไหนอ่ะคับ พี่วินบ้านก็ยังม่ะอยู่กับอ่ะคับ..++น้องบีมถาม......
++ไม่รู้ดิ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน..++
++ห่วงแมร่งเข้าไป...++
++ห่วงยิ่งกว่ากุอี๊ก...++มันบ่นไม่เลิก
++เก่ง วินขอได้มั้ยเลิกบ่นซักทีน่า...++
++คิดว่าพี่อยากบ่นไง เห็นแฟนตัวเองมานั่งคิดถึง
ห่วงใยคนอื่นอย่างนี้ พี่คงมีความสุขมากซิน่ะ..++มันกระแทกเสียงใส่ผม...
++วินเคยพูดงะว่าวินรักไอ้ตี้เห๊อะ..++ผมชักโมโหที่มันใส่อารมณ์กับผม...
++ไม่จำเป็นต้องพูดหรอกน่า เรื่องแบบนี้เค้าดูที่การกระทำ...++
++เก่ง วินขอร้องล่ะ วินเหนื่อยมากๆเลยนะวันนี้...++ผมไม่ทะเลาะกับมันล่ะ รู้สึกล้าจริงๆ
++กินน้ำส้มเย็นๆนะคับจะรู้สึกดีขึ้น...++น้องบีมรีบวิ่งออกจากห้องไป
กลับมาอีกทีพร้อมกับน้ำส้มเย็นเจี๊ยบ...
++ล้อพี่ป่ะนี่...เทให้พี่ด้วยดิ..++ผมอดหยอกมันไม่ได้
...หลังจากที่กินน้ำส้มที่น้องบีมเทให้เสจผมเอนตัวลงกับที่นอน ส่วนไอ้เก่งมันก็หันไปจ้องทีวีแบบเงียบๆ....
++เด่ะ บีมจะโทรไปที่บ้านพี่ตี้อีกทีน่ะคาบ...++
++ไม่ต้องแล้วคับ จะรบกวนที่บ้านเค้าเปล่าๆ...++
++บีมจะช่วยอะไรพี่วินได้มั่งน๊า..++มันพูดได้น่าเอ็นดุ..ผมยิ้มให้น้องบีมอย่างรักใคร่....
++ไม่ต้องหรอกครับ พี่วินม่ะได้เป็นอะไร ไปดูคนโน่นดีกว่าแต่ถ้าง่วงก็นอนเถอะ..++ผมบอกมัน
++พี่เก่งง่ะ...++มันเรียกไอ้เก่งพร้อมกับลุกไปลากแขนมันมา
++พี่เก่งนอนเถอะ...++มันเดินไปข้างหน้าไอ้เก่งหลังจากที่ลากไม่ไหว
++อันแน๊ะ พี่เก่งร้องไห้ดั๊ว...++มันเอานิ้วจิ้มไปที่แก้มไอ้เก่ง
...ผมรู้สึกสงสัยที่ได้ยินอย่างนั้นเลยลุกไปดู....
มันไม่ได้ร้องไห้หรอกแค่นั่งเงียบ..งอน..ผมอยู่....
++นอนเถอะ..++ผมลากแขนมันมั่ง
...ติ๊ดดดด ติ๊ดดด ....
...น้องบีมรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์...
++อาลโหลลลล หลายโหล พออ่ะยางง..++มันพูดเล่นจนไอ้เก่งขำ
++.................++
++พี่วิน...อยู่อ่ะคับ พี่เล็ก...++น้องบีมยื่นโทรศัพท์ให้ผม
++ดีเล็ก..โทรมาซะดึกเลย++
++เล็กจะโทรมาบอกเรื่องตี้...++ได้ยินชื่อก็เล่นเอาผมหูผึ่ง
++วินไม่ต้องเป็นห่วงมันนะ มันอยู่กะเล็ก เมานิดหน่อยเอ่อะ คงไม่หน่อย สภาพตอนนี้คงเรียกลุงตี๋ขี้เมาดีกว่าม้าง..++
เล็กบรรยายอย่างขำๆ
++แล้วอยู่ที่ไหนกัน...++
++มันไม่ให้บอกวินนน..เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้น่ะเจอกันส่วนมันไม่แน่ใจว่ะว่าจะไปโรงเรียนได้ม่ะ เอาไว้ไปเยี่ยมมันที่บ้านดีกว่าถ้ามันไม่ไปอ่ะน่ะ..++
++วินไม่ต้องห่วงนะ เชื่อเล็กดิ..++
++บอกตี้ด้วยล่ะกันว่าวินเป็นห่วง ดูแลตัวเองด้วย..++
++ด่ายๆๆ จะบอกให้ แค่นี้น่ะ..++เล็กตัดสายทิ้งไป
...ผมได้รู้ว่ามันอยูที่ไหนกับใคร ผมก็สบายใจล่ะ....
...แต่สายตาคนที่นอนรอบนเตียงทั้ง 2 คนเหมือนคำตอบ...
++มันอยู่กะไอ้เล็กเร่อะ..++เก่งถาม
..ผมพยักหน้าแทนคำตอบ...
++ดีล่ะพี่เล็กคงดูแลพี่ตี้ได้..++น้องบีมพูด
++นอนเถอะ ...++ผมเดินไปปิดไฟทุกดวงลง
..........................
.........
++เก่งรู้เรื่องที่อาวัฒน์จะพาไปดูงาน ศุกร์นี้ยัง..++
++รู้ล่ะ พ่อบอก..++มันดูอารมณ์ดีขึ้น
++เตรียมตัวไว้ล่ะกาน...++ผมบอกอย่างเป็นห่วง
...น้องบีมไปไปนอนก่ายไอ้เก่ง......
++ให้บีมป่ะด้วยนะบีมอยากไป..นะคาบพี่เก่งรูปหล่อ++ดูมันอ้อนอย่างสุดชีวิตจริงๆ
++คับผม...++ไอ้เก่งมันกอดน้องบีม
++กอดแฟนไม่ได้ก็กอดน้องมันแทนล่ะกัน...++มันว่าเสียดสีผม
++บีมเคยไปร้านที่นี่ยัง..++ผมถาม
++เคยไปคับ พ่อเคยพาไปกินข้าวหลายครั้งแล้ว...++
............................
..................................
............
...หลังจากที่เลิกเรียนเล็กก็พาพวกผมไปบ้านไอ้ตี้...
มันไม่มาโรงเรียนอย่างที่เล็กบอกจริงๆ
++วิน ไม่ต้องคิดมากหรอก..++
++ใหม่ๆมันก็อย่างนี้แหละ เดี๋ยวมันก็หาย..++
++คนเรามันอกหักอ่ะน่ะ เวลาผ่านไปเดี๋ยวคงดีขึ้น..++
++อกหักเป็นยังไงอ่ะครับ...++น้องบีมถาม
++อกหักเล่ออ มานก้ออออ...++เล็กกำลังอธิบายอย่างครุ่นคิดหาคำมาบอก
++ก็เหมือนเวลาที่น้องบีมอยากได้ของเล่น แต่พ่อวัฒน์ไม่ซื้อให้งัยคาบ...++เก่งตอบสวนมา
...ผมหัวเราะกับคำพูดมัน ช่างเปรียบเทียบดีน่ะ...
++อืมมม ช่างคิดได้น่ะ..++
...มันขยับมาหอมแก้มผมแล้วกอดคอ......
++เฮ้ยยย เก่งเมิงจะหวานไปถึงไหนว่ะ กุอิจฉานะโว้ย..++เล็กแซวผมกะมัน...น้องบีมหันมาดู
++แฟนกุน่ารักนี่หว่า...++มันยักคิ้วให้ผม
....ผมหยิกที่ต้นขามัน เมิงจะมาหวานอะไรตอนนี้กุอายนะ..
++เมื่อคืนพี่เก่งกะพี่วินยังเถียงกันอยู่เลย เมื่อเช้าก็ยางงอแงใส่กัน ตอนนี้รักกันอีกล่ะ...++
++บีมไม่เข้าใจเลยว่าคนโตเค้าคิดอะไรกันน่ะ..++มันคง
++เรานี่ช่างคิดน่ะ..++เล็กหันไปยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ
++นี่แหละเค้าเรียกว่าความรักล่ะคาบน้องบีม..++ไอ้เก่งมันตอบให้อีกอย่างมั่นใจ
................................
................
...หลังจากมาถึงบ้านของตี้เล็กก็จอดรถแล้วโทรหามันอีกที...
ก่อนจะมีคนมาเปิดประตูให้........
++โหหห นี่บ้านของพี่ตี้เล่อะคับ...++น้องบีมถาม
อย่าว่าแต่น้องบีมเลยผมเองก็ยังอึ้ง....เพราะว่าบ้านที่เพิ่งเหมือนสร้างเสจสวยมากและหลังใหญ่ด้วย ไม่แปลกที่
มันจะขับรถเก๋งไปโรงเรียน......
++.เชิญค่า คุณตี้บอกว่าให้น้องที่วินขึ้นไปหาที่ห้องนะค่ะเดี๋ยวพี่พาไป...++
++ขอผมไปด้วย...++ไอ้เก่งพูดดังๆ
++ไม่มีไรหรอกเก่งไม่ต้องเป็นห่วง กุรับรองได้..++
++ตี้มันคงมีอะไรอยากคุยกันวิน 2 คน ..++เล็กอธิบาย
++...เก่งรออยู่นี่แหละ ไม่มีอะไร..++ผมบอกให้มันสบายใจ
...มันชักสีหน้านิดนึงก่อนจะนั่งลง....
++เดี๋ยวพี่ไปส่งน้องก่อนแล้วจะเอาของว่างมาให้ทานเล่นนะค่ะ..++
............................
..........
..ผมเดินตามพี่เค้าขึ้นชั้น 2 พี่เค้าประตูแล้วพลักบอกให้ผมเดินเข้าไป
ผมเดินเข้าห้องที่ใหญ่กว่าห้องนอนผม 2 เท่า ของใช้ดูมีราคาไปหมด
เสียงน้ำที่ไหลจากฝักบัวทำให้ผมรู้ว่ามันคงอาบน้ำอยู่
ผมนั่งลงที่โซฟานุ่มๆให้ห้องมัน ..............
.....เสียงประตูห้องน้ำเปิดทำให้ผมต้องหันไปมองและลุกขึ้น...
..ผ้าเช็ดตัวที่พันกายอย่างหมิ่นเหม่ของมันทำรู้สึกอดที่จะสั่นไหวไม่ได้....
++ดีขึ้นยาง..++เพราะว่าไม่รู้ทักอะไรตอนนี้
.....มันหันมามองผมก่อนที่จะเดินตรงมา.....
++เป็นห่วงกุเร่อะ..++
++อืม ช่าย..++
++แต่ตี้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่ามั้ยจะได้ลงไปคุยกันข้างล่าง..++
++เมิงกลัวกุปล้ำเมิงง่ะ..++ไอ้ตี้มันว่า
++ไม่ใช่อย่างนั้น..++แต่ผมกลัวใจตัวเองมากกว่า
++เมิงรู้ใช่มั้ยว่ากุรักเมิง วิน..++มันเดินมากอดผม
..ผมไม่กล้าตอบ...เพราะผมมันรวบมากอดทั้งตัวล่ะ...ผมเงยมองมันหน้าเราแทบจะชนกันอยู่แล้ว
++ขอกุจูบเมิงทีเถอะว่ะวิน รับรองกุจะไม่ทำให้เมิงลำบากใจ...++
...ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรมันก็เอาริมฝีปากมันสัมผัสที่ปากผมจากเบาๆจนเริ่มหนักหน่วงขึ้นจนมันเริ่มสอดลิ้นเข้ามาผมพยายามพลักอกมันออก
++โทษว่ะวิน...++มันพูดไม่รู้ตั้งใจหรือเปล่า
++ไม่เป็นไร..++ผมก้มหน้าตอบ....จูบมันเล่นเอา
ใจหวิวเหมือนกัน...ผมเอาหลังมือปาดตรงริมฝีปาก...
++เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะแล้วเราไปคุยกันข้างล่าง...++ผมบอกมันแล้วเดินไปดึงประตู...
++เมิงกลัวใจตัวเองใช่ม่ะวิน..เมิงชอบกุ กุรู้..++ไอ้ตี้พุดแล้วหัวเราะ...
....ผมเดินออกจากห้องมาโดยที่ไม่พุดอะไรอีก.จนมาถึงห้องรับแขก.........
++พี่ตี้อ่ะคับ...++น้องบีมถาม
++เดี๋ยวลงมา...++ผมตอบแต่มองหน้าไอ้เก่ง
++เมื่อคืนนี้มันเมาซะ เล็กเซงเลยพูดไม่รู้เรื่องเลยว่ะ..++เล็กพูดติดตลก
++ตอนนี้ดูปกติดีแล้วนี่..++ผมหัวเราะเบาๆ
.....................
.........
++พี่ตี้ลงมาแล้ว...++น้องบีมวิ่งไปรับ
++โทดทีว่ะที่ทำให้เป็นห่วง..++ตี้มานั่งข้างเล็ก
++กินข้าวมากันยังว่ะ...++ตี้ถาม
++ยางคับบีมหิวข้าวล่ะ...++
++ขนมที่วางบนโต๊ะยังไม่พออีกเร่อะคับน้องบีม..++เล็กว่า
++ขนมก็ขนม ข้าวก็ข้าวอ่ะคับ..++
++พ่อกับแม่ตี้ไม่อยู่เล่อะ..++ผมถาม
++กลับ4- 5 ทุ่มแน่ะเวลาปกติของท่าน..++
++กุสั่งให้พี่เค้าทำอาหารไว้รอล่ะไปกินกันเถอะ
เดี๋ยวน้องบีมจะเป็นโรคกระเพาะ ...++มันหันไปแซวน้องบีม
++คืนนี้จะไปกินเหล้าอีกมั้ยว่ะ..++มันไปเหย่กับไอ้เล็กแล้วหัวเราะกัน...
++เมิงคนเดียวล่ะม้างที่ซด เมื่อคืนกุนั่งดูเมิงมากกว่า...++เล็กตอบมัน
++ป่ะกันเถอะ...++ตี้ลุกขึ้นเดินนำไปที่ห้องกินข้าว
ที่อยู่อีกฟากนึงของบ้าน
.................................................
.........................
..อาหารแม้จะน่ากินแต่บรรยากาศสำหรับผมแล้วมันอึมครึมไง
ไม่รู้ ตั้งแต่ตี้ลงมาเก่งไม่พูดอะไรซักคำ ผมพยามยามชวนคุยมันก็ไม่พูด แม้แต่อาหารมันก็ยังไม่อยากตักใส่ปากเลยส่วนตี้ก็ทำเหมือนไม่มีเก่งอยู่ด้วย.....
...ก่อนกลับผมดึงตี้ไปคุยห่างๆ แต่ว่าก็ยังอยู่ในสายตามัน...
++ตี้อย่าทำอย่างนี้เลยน่ะ วินลำบากใจ วินอยากให้เก่งกับตี้เป็นเพื่อนกัน...++ผมอ้อนวอนมัน
++มันอยากเป็นเพื่อนกะตี้ม่ะ ตี้ยังไม่เห็นมันเอ่ยพูดซักคำตั้งแต่เจอมัน...++
++เรื่องนั้นวินจะคุยกับเก่งเอง...++
++วินไม่ชอบอะไรแบบนี้...เราอยู่ห้องเดียวกันเรียนด้วยกัน ทำงานกลุ่มก็ต้องทำด้วยกัน...++
++วิน ตี้ไม่เท่าไรหรอก ไปคุยกับมันโน่นมันจ้องมายังไม่วางตาเลย มันจะลดองศาในตัวมันลงได้มั่งม่ะ..++
................................
………
........กลับมาถึงบ้านมันก็ยังไม่พูดจาอะไรกับผม......
++เก่ง เก่งเป็นอะไรไม่พูดซักคำหา...++ผมนั่งลงข้างๆแล้วกอดมันอย่างรักใคร่และหวงแหน
++วินน รักเก่งนะ รักเก่งคนเดียวจริงๆ แล้วรักมานานแล้วด้วย...++ผมซบที่ไหล่มัน
...มันค่อยๆกอดผมตอบหันมาจูบที่แก้มผม....
++จริงๆน่ะ แล้วไอ้ตี้ล่ะ...++มันเริ่มยิ้มออก
++ก็วินบอกล่ะงัยว่าเป็นเพื่อน วินให้ตี้ได้แค่เพื่อนที่ผ่านมาตี้ก็ดีกับวินมากๆ วินจึงอยากเป็นเพื่อนกับตี้
และก็อยากให้เก่งเป็นเพื่อนกับเค้าด้วย..++
++วินไม่ได้รักมันแน่น่ะ ก็มัน มันรวยซะขนาดนั้นแถมหน้าตามันก็ใช่ขี้ๆเมื่อไร...++
++กลัวเรื่องนี้เองเร่อะ..++ผมแกล้งหอมแก้มมันมั่ง
++กลัวดิ เก่งตอนนี้เป็นคนไม่มีอะไรอะไรด้วย..++
++โหคิดซะไปไกลเกินแล้ว...++
++ใครจะไม่คิดล่ะ คนอย่างพี่ พ่อก็ไม่รัก แม่อยู่ไกลพี่เหมือนตัวคนเดียวเลยน่ะ...++มันพูดยิ้มๆอ้อนๆ
++โอ น่าสงสารจูบทีดิ...++ผมพูด
...แต่กลับเป็นมันมากกว่าที่พลักผมลงบนเตียง...
++วินนอย่าพุดอย่างนี้รู้มั้ย ได้ยินแล้วของขึ้นเลยว่ะ...++มันหัวเราะ
++ดูดิ..++มันจับมือผมไปขยี้ตรงเป้ามัน...
++เด่ะน้องบีมก็มา ..++ผมดุมัน
++แป้บเดียวน่าน่ะ ทำไวๆ...++
++งั้นก็ไปที่ห้องน้ำ..++ผมบอก
...มันรีบถอดเสื้อผ้าออกย่างรวดเร็ววิ่งโทงๆไปที่ห้องน้ำ
++เข้ามาดิ..++มันเรียกผมขณะที่ผมตามเก็บเสื้อผ้ามันอยู่
++เด๋วเด่...++
++ไม่ต้องเก็บ เสจก่อนค่อยเก็บ...++มันอ้อนวอนล่ะ
...ผมเลยต้องตามใจมันมั่ง จริงๆผมตามใจตัวเองมากกว่า..55ก็มันน่ารักขนาดนนี้...นี่นา..
.................................................
...................
.....เย็นวันศุกร์ อาวัฒ์มารับที่โรงเรียน แล้วพาพวกเราไปที่
ร้านอาหารดั่งกล่าว เท่าที่ทราบเจ้าของร้านชื่อเพ็ญ น้าเพ็ญเป็นเคย
แฟนกับอาวัฒน์ตอนที่ยังหนุ่มสาว แต่สุดท้ายต่างคนก็ต่างแยกย้าย
กันไปมีครอบครัว แต่สิ่งที่ยังคงอยู่คือความเป็นเพื่อนที่มีให้กันมา
จนถึงทุกวันนี้........
....ผมอดคิดไม่ได้ว่าอนาคตแม้ว่าผมไม่มีไอ้เก่งอยู่ข้างกาย
แต่เราจะยังมีความเป็นเพื่อนเหลือให้กันอยู่มั้ย....มันหล่อ
เก่ง ทะลึ่ง ทะเล้น น่ารัก สำหรับผม ใครๆที่อยู่ใกล้มันคงอด
ที่จะหลงรักมันไม่ได้.......
..................
......ผม เก่ง น้องบีม ต่างยกมือไว้ น้าเพ็ญกันอย่างตื่นเต้น
แม้ว่าจะไม่ได้มาทำงานที่นี่แต่ก็อดตื่นเต้นมันไม่ได้....
++สวัสดีจ๊ะ นีเร่อะเก่ง...++น้าเพ็ญมองไปที่มัน
++หนุ่มหล่อเลยน่ะนี่ มีแฟนยัง...++น้าเพ็ญคงแกล้งมัน
++คับผม มีแฟนแล้วคับ...++มันมองมาที่ผม
++โหหเด็กยุคนี้ไวจริงๆ...++
++อยากทำงานแน่น่ะ..++น้าเพ็ญถามย้ำ
...ไอ้เก่งพยักหน้ารับ
++คาบ ผมอยากทำงานจริงๆคับ..++
++เหนื่อยน่ะ...++
++ผมยินดีครับผม...++
++ดีมากเลยจ๊ะ ตัวแค่นี้คิดกันได้ล่ะ แล้วเราล่ะ..++น้าเพ็ญหันมาถามผมมั่ง...
++โอ๊ะ รายนั้นคงมาทำไม่ได้หรอก พ่อกับแม่เค้าจะไล่ให้ไปเรียนพิเศษแล้วล่ะเพ็ญ..++อาวัฒน์
...ไอ้เก่งก็หันมามองหน้าผม....
++บีมอยากทำอะคับ จริงๆน๊า..++มันทำหน้าจริงจังใส่อาวัฒน์
++เฮ้ออ น้องบีมกินข้าวที่บ้านแล้วล้างจานให้สะอาดก่อนเถอะน่ะพ่อว่า..++ทุกคนพากันหัวเราะกันใหญ่
...แต่น้องบีมหลบไปทุบหลังพ่อตัวเอง..ได้อย่างน่าตี
++ดูดิ....เป็นเด็กไม่รู้จักโตอย่างงี้นี่จะทำงาน พ่อล่ะเหนื่อย...++
++ก็พ่อว่าบีม....ทามมายอ่ะคับ..++
++น้องบีมน่ารักได้ตลอดเลยนะวัฒน์ รอให้น้องบีมโตกว่านี้น่ะน้าจะไปตามมาทำงานเอง...++น้าเพ็ญพูดอย่างอารมร์ดี
........ผมมองเข้าไปในร้านอาหารก็มีคนมาใช้บริการเรื่อยๆ
ร้านอาหารก็ดูดีมีเพลงให้ฟัง รวมทั้งมีทีวีจอยักษ์ให้ดูด้วย
......มันจะเริ่มทำงานพรุ่งนี้แล้ว ต่อไปมันจะเป็นอย่างไงบ้างน่ะ
ผมก็อดห่วงไม่ได้.....
..........................................................
<<<<<ZZZZZZZZZ>>>>>
***********************************
-
*******************************
<<<<ตอนที่19 ความรับผิดชอบ(ต่อ)>>>>
...................................................
*******************************
....................................
.....เรื่องราวของเก่งกับตี้ดูดีขึ้น ผมเองก็รู้สึกสบายใจ
หลังจากที่มันเองยอมที่อ่อนให้ตี้บ้าง ไม่ค่อยต่อปากต่อคำ
ไม่แสดงกริยาเถื่อนๆให้ผมได้เห็นเวลาที่มันเจอตี้เหมือนก่อน..
........................
.......เวลาเริ่มผ่านไปอย่างรวดเร็ว เกินกว่าที่ผมต้องการ
เพราะผมต้องการให้มันหมุนอย่างช้าๆ เก็บทุกความรู้สึก
ทุกรายละเอียดของเรื่องราวความรักระหว่างมันกับผมเอาไว้ทุกนาที.....
.......................
........
++นั่งยิ้มอะไรคับ เบเบ่ะ..บ้าป่ะเนี๊ยะ++มันถามผมขณะที่มัน
เตรียมเก็บของใส่เป้มัน พลอยดึงเป้ของผมมาเก็บให้ด้วย…
++กุเก็บเองได้..++ผมบอกมัน
++พี่จะทำให้.++มันบอกเบาๆ
++จะไปทำงานแล้วเร่อะเก่ง...++เล็กถาม เมื่อเห็นว่ามันกำลังเก็บเป้เตรียมกลับล่ะ
++เอ่อว่ะ วันนี้กุต้องไปส่งวินไปเรียนก่อนด้วย.++มันหันไปคุยกับเล็ก
++ขี่รถดีๆล่ะเมิง...++
++ขอบใจ กุไม่ประมาทหรอก.++มันยิ้มให้เล็ก
++กุไปส่งไอ้วินให้ก็ได้เก่ง...++ไอ้ตี้บอก
++ขอบใจตี้ แต่เราจะไปกะเก่งดีกว่า..++ผมพูดให้มันสบายใจ
++ก็มันไปคนละทางนี่หว่า ไอ้เก่ง เมิงจะลำบากทำไม
ทำงานเมิงก็เหนื่อยอยู่แล้วยังต้องคอยรับคอยส่งไอ้วินอีก..++ตี้พูด ผมคิดว่ามันห่วงเก่งมากกว่า
++ไม่เป็นไร กุไหว ไอ้ตี้ ไม่ต้องห่วงกุร๊อก...++เก่งก็ตอบแบบเกรงใจ
++เด๋ว กุก็ไปลงเรียนกับมันมั่ง กุก็อยากเรียนเหมือนกันว่ะ..++ตี้บอกมันพูดขำๆมากกว่า
++จริงๆเก่งไม่ต้องส่งวินก็ได้ วินขึ้นรถเมล์ไปเองสะดวกกว่า..++
++คิดมากน่า..++ไอ้เก่งมันดุ..ก่อนเดินลากแขนผมออกมาจากห้อง........
++ไปไม่บอกเลยนะเมิงไอ้เก่ง..++เล็กตะโกนไล่หลัง
++กุต้องไปส่งลูกกลับบ้านก่อนว่ะ..++เก่งมันหัวเราะที่พูดถึงน้องบีม.....
..................................
..............
....ผมกะเก่งเดินไปส่งน้องบีมขึ้นรถเมล์เมื่อ
ไม่ได้กลับพร้อมมัน เพราะผมก็ห่วงมันเสมอ........
++ขอบีมไปกะพี่วินม่ะได้หรือคับ..++
++คอยไหวเล่อ 3 ชมน่ะ.++ผมก้มมาคุยกับมัน
++ไหวคาบบ บีมคอยได้..++
...ผมหัวเราะมันอย่างเอ็นดูก่อนจะพูดว่า
++การรอคอย มันไม่สนุกอย่างที่น้องบีมคิดหรอกคับ รู้ม่ะ มันน่าเบื่อสุดๆเลยล่ะ...++
++น้องบีมไปรอพี่เก่งกับพี่วินที่บ้านดีกว่าน่ะ..++ไอ้เก่งมันบอก
++ที่บ้านยังมีหนัง มีเกมส์ มีเพลงให้ฟัง.นะคับ..++
++แต่บีมไม่มีใครเล่นด้วยนี่นา..++มันทำหน้าน่าสงสาร
++ตอนนี้พี่เก่งก็มีงานต้องทำ พี่ก็ต้องมีเรียนอีกหน่อยพี่ว่า พ่อวัฒน์ก็ต้องส่งน้องบีมไปเรียน
เหมือนพี่เช่นกันแต่คงให้น้องบีมพร้อมกว่านี้..++
...มันเดินขึ้นรถเมล์อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ผมยกมือโบกให้มัน
มันก็ยกมือตอบ..แต่สีหน้ายังดูงอแงไม่หาย
++ลูกคนเดียวก็เลี้ยงยากจังแฮะ..++เก่งบ่นขำๆ
ผมก็พลอยยิ้มตามมัน
.................................
...............
......
.....ได้เวลาเลิกเรียนพิเศษ ผมกำลังเดินออกจากห้อง
หยิบโทรศัพท์จะโทหาไอ้เก่ง แต่ว่าก็ลืมไปว่าเป็นเวลาทำงาน
ของมันอยู่ สายตาก็เหลือบไปเห็น....เห็นตี้มานั่งรออยู่ล่ะ
ผมรู้สึกแปลกใจนิดนึงเพราะว่าตั้งแต่ที่ผมมาเรียนที่นี่
มันก็ไม่เคยมารับผมที่นี่เลย....
++ตี้...++ผมทักมัน
...มันหันมายิ้มให้...ก่อนเดินมาหาผม
++มาได้ไงอ่ะ...++ผมสงสัย
++กุเบื่อๆไม่รู้จะไปไหนเลยขับรถเล่นๆ เลยแวะมารับเมิงด้วย...++รอยยิ้มของมันทำให้ผมนึกถึงความห่วงใย
++ขอบใจน่ะ....วินกลับเองได้...++
++กุว่าง...++มันตอบอย่างเซงๆ
++ต้องไปหาไอ้เก่งอีกใช่ม่ะ..++
++อืมม..++ผมพยักหน้า
++กลับบ้านเลยไม่ได้เร่อะ มันก็ขี่รถกลับเองได้..++
++.........................++
++ไอ้นี่มันมีดีกว่ากุตรงไหนว่ะ..++มันถามผม
++มันคงยากที่วินจะอธิบายให้ตี้เข้าใจมันคงเป็นเรื่องโชคชะตาม้าง++
++ทำไมคนนั้นไม่เป็นกุว่ะวิน..กุสู้ไอ้เก่งไม่ได้ตรงไหน..++
++ความรักเป็นเรื่องของความรู้สึก ความเข้าใจไม่ใช่การแข่งขันตี้..++ผมลองอธิบายให้มันฟัง
...มันจ้องหน้าผมก่อนที่ดึงเป้ไปถือแล้วเอาใส่รถ...
++ขอเวลาคุยกับเมิงหน่อยได้ม่ะวิน..++
++อืมม...ได้ดิ..++ก่อนจะเดินขึ้นอย่างวาดหวังให้มันเข้าใจผมบ้าง
...................................
..............
....ตี้ขับรถมาจอดไม่ไกลจากที่บ้านผมอยู่เท่าไร...
++ตอนนี้เก่งคงเลิกงานล่ะ. วินโทรหาเก่งก่อนน่ะ..++ผมบอกมัน....แต่โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นมาก่อน...
++ว่าไงเก่ง..++
++อยู่ไหนล่ะ..++เสียงบอกว่าหงุดหงิดนิดๆ..
++เกือบถึงบ้านล่ะ..++ผมหัวเราะ
++แล้วทำไมไม่โทบอก..คนกะลังเดินหาอยู่หงุดหงิดรู้มั้ยที่ไม่เจอ++
++กะลังจะโทบอกง่ะ..โทดทีนะที่โทช้า.++ผมพยายามพูดเบาๆ
++ไปง่ะ..++
++นั่งรถเมล์กลับ...++ผมไม่อยากให้มันสบายใจ
++เด่ะเจอกันที่บ้านน่ะ.จะรอ.++ผมบอก
++ด่ายๆ...++ก่อนที่มันจะวางสาย
....ผมมองไปที่ตี้กำลังมองผมอยู่
............................
++เมิงรู้ใช่มั้ยว่ากุรักเมิง...วิน...++
++อย่าใช้คำว่ารักได้ม่ะตี้..++ผมรู้สึกผิดยังไงไม่รู้ไม่อยากให้มันรักผมมากว่าเพื่อน ผมไม่อยาก
เห็นมันเสียใจ
...................
.........
++.ตอนที่เจอเมิงครั้งแรกในห้องเรียนกุบอกตัวเองเลยว่าเมิงใช่เลยน่ะโว้ย กุอยากรู้จักเมิงทันที
..ยิ่งรู้จักเมิงกุก็ยิ่งชอบ.ยิ่งอยากรักเมิง.++
..มันพูดโดยที่ไม่มองหน้าผม.....
++ตอนที่ไอ้เก่งยังไม่มากุนึกว่าเมิงยังไม่มีใครเวลาที่อยู่กับเมิงกุมีความสุขโคตรๆเลยว่ะ...++
มันหันมาจับมือ.....
++กุรักเมิงนะวิน กุรักเมิงจริงๆ..++
++แต่กุรู้สึกทรมานว่ะ มันเจ็บจริงๆที่ทุกครั้งที่หันไปเห็นแต่ไอ้เก่งอยู่ข้างเมิง ทำไมคนๆนั้นไม่ใช่กุว่ะ..++
++ตี้เราก็ยังเป็นเพื่อนอยู่น่ะ..++
++กุไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับเมิง..++สีหน้ามันเศร้าจนผมไม่อยากมอง
++เมิงรู้สึกยังไงกะกุ..เมิงรักกุบ้างม่ะ++มันถามผม
...ผมไม่กล้าตอบคำถามมันเพราะไม่อยากให้มันไม่สบายใจ
++ยังไงตี้ก็เป็นเพื่อนที่ดีของวินน่ะ..++
++กุคงเป็นได้แค่นี้ช่ะมั้ย..++มันขยับมากอดผม..
++ตี้ พอเถอะ..++ผมปรามมัน
++วินขอให้ให้ตี้คิดกับวินแค่เพื่อนได้ม่ะ..++
++กุยังห้ามใจตัวเองไม่ได้เลยเมิงทั้งที่รู้ว่ามันเจ็บ...++
++จะให้ทำไง วินไม่อยากเห็นตี้เสียใจ...++ผมอดไม่ได้ที่ดึงมันมากอด......
.....นานเลยที่เราต่างคนต่างเงียบไปเพราะว่าผมเองก็ไม่รู้
จะพูดจะบอกมันอย่างไร เพราะหากว่ามันรักผม ผมก็คง
ไปห้ามความรู้สึกของมันไม่ได้.......
…………………
……..
........ผมเดินเข้าบ้านหลังที่ตี้จอดรถหันไปบอกลา
กับมันคำ 2 คำก่อนเดินเข้าบ้าน
พอเข้าไปก็เจอแม่นั่งดู ทีวี ทุกครั้งแม่จะมานั่งรอ
จนกว่าผมหรือเก่งจะกลับ....แม่ถึงจะขึ้นไปบนบ้าน...
++กลับมาแล้วคาบ++
++มาไงล่ะลูก...++
++พอดีตี้ไปรับบอกว่ามีธุระจะคุยด้วยเลยมากับเค้า..++
++โทบอกพ่อตัวดียัง...++
++โทล่ะคาบคับ..++
++น้องบีมนอนยังคับแม่..++
++มาตั้งแต่ 1ทุ่มล่ะ..มาถึงก็บ่นใหญ่..++
++บอกว่าไปขอพ่อวัฒน์เรียนพิเศษกับพี่วินพ่อวัฒน์ก็ยังไม่ให้ไป..++
++แม่ก็อดขำไม่ได้...แต่คงหลับล่ะน้องบีมกินง่ายนอนง่าย++แม่หัวเราะมัน
++เสียงรถมาแล้วนี่ เก่งคงมาล่ะลูก..++
...ผมรีบวิ่งไปที่หน้าบ้านเพื่อไปรับมัน...
++เป็นไงบ้าง..++พอมันจอดรถผมก็เข้าไปนวดไหล่ให้มัน
....มันคว้าผมไปกอด แถมจูบผมอีก...
++เก่งไม่เอา อย่าทำอย่างนี้วินอายแม่อ่ะ...++
++แม่ไม่ว่าหรอก...++มันจูบซ้ำที่แก้มอีกข้าง
....พอหันไปในบ้านก็เห็นแม่มองอยู่...มันเลยปล่อย..
เราเลยพากันเดินเข้าไปข้างใน....
++เป็นไงบ้างเก่งทำงานได้หลายอาทิตย์แล้วนี่ลูก..++
++สบายมากคับแม่...++
++ขึ้นไปอาบน้ำกันได้แล้วล่ะลูก++
++คับแม่..++
..เก่งดึงมือให้เดินตามมันขึ้นไปข้างบน....
..........................
……………………..
...ตอนนี้แม่ให้มันเอารถมาใช้ล่ะ เพื่อความสะดวกในการไปเรียน รวมทั้งทำงานด้วย มันขับมอไซเก่งกว่าผม
แม่เลยให้มันเอามาขับ จริงผมก็ขับได้แต่แม่บอกว่าแม่มั่นใจกว่าถ้าให้ไอ้เก่งขับ....ซะงั้นแม่ผมดูท่าจะ
ปลื้มลูกเขยมากๆกว่าลูกตัวเองอีก เซงแต่ผมว่าผมเห็นอนาคตมานล่ะ เห็นอยูไวๆเลยล่ะ...55555 ก็มาไซรับจ้างปากซอยบ้านผมง่ะ...คิกคิก แค่คิดผมก็แอบขำคนเดียวได้.......
..........................
...................................
...........................
....ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ เห็นน้องบีมนอนแล้ว
ผมจะทำอะไรก็ต้องเบาไปหมดไม่อยากให้มันตื่น
โชคดีอย่างน้องบีมมันเป็นคนขี้เซา.....
....ผมยืนมองน้องบีมนอนบนเตียงอย่างเอนดู
มันน่ารักจริงๆเลยเด็กคนนี้.....
++วินนนน...++มันเรียกผมเลยหันไปหา
แต่กลับได้จังหวะที่ให้มันประกบปากผม
ถอยไปหน่อยเดียวก็ติดกำแพงมันจูบปากผม
อย่างดูดดื่ม ก่อนที่ถอนริมฝีปากออกมา
++ฮ๊า...++ผมรีบปล่อยลมหายใจออกทันทีเพราะว่ารู้สึกหายใจไม่ทัน
++อยากจูบให้หายคิดถึงอ่ะ..ทั้งวันล่ะ++มันพูดข้างๆหูผม
+ตุ๊บ..++เสียงต่อยที่ท้องมันเบาๆ
++คิดว่าเจ็บเร่อะแค่นี้..++มันว่า
++จะยั่วพี่เร่อะคาบบบ..++
++เจ็บๆยิ่งชอบ...++ดูมันพูดสายตาก็เยิ้มป่นอ้อนวอน
......................
++ท๊ามรายกานอ่ะ...++เสียงน้องบีมตะโกนใส่ผมกับไอ้เก่งแล้วลุกขึ้นมานั่งดู
ผมพลักไอ้เก่งออกทันควัน....ก่อนจะหันไปบอก
++เปล่าๆๆๆ...ไม่มีอะไร++
++อะไรไม่รู้ติดแก้มพี่วินพี่เก่งเลยเช็ดออกให้คับ..++
++55555...โกหกอีกแล้ว ..++น้องบีมว่าและหัวเราะไม่หยุด...ไอ้เก่งเลยโดดไปปล้ำมันบนเตียงเล่น...
++น้องบีมเห็นอะไรอ่ะคับ..++เก่งถาม
++555 บีมเห็นพี่เก่งจูบปากพี่วิน..555+++
++แล้วก็เห็นพี่วินกอดพี่เก่งด้วย..++
...เวรแร่ะผมคิดในใจ ไม่น่าเลยไอ้เก่งเมิง น้องบีม
เห็นจนได้ เห็นมันนอนนิ่งๆนึกว่ามันหลับแล้ว...
ที่ไหนได้สงสัยมันคงแกล้ง..............
...................................
..................
......ผมซุกตัวใต้ผ้าห่มตามน้องบีมและขยับผ้าห่มให้มัน...
เก่งมันก็ทำมั่ง มันยกมือบ๊ายๆ ให้ผมก่อนหลับตาลง.....
....รู้สึกว่าชีวิตตัวเองมีความสุขจัง นี่แหละหนาความรัก
มิน่าทุกคนถึงได้เรียกร้องหามัน ความรักทำให้คนเราเป็น
ไปได้ทุกอย่างเลยน่ะนี่....
.....ขณะที่ผมกำลังหลับตา ก็มีจมูกมากดลงแก้มที่ผมอีก
++อะไร..++ผมลืมถาม
++ขอนอนข้างๆวินนะ..จะได้กอดวินด้วย..++
++ที่ว่างตั้งเยอะ..++ผมดุ
++นอนชิดๆกันนี่แหละอบอุ่น...++มันอ้อน
ว่าล่ะมันก็แทรกตัวมานอนติดกับผมใต้ผ้าห่ม
++นอนเฉยๆห้ามทามไรน่ะ..++ผมเอ็ดมันเบาๆ
++ห้ามได้ที่ไหนเรื่องอย่างนี้..++มันรวบตัวผมไปกอดติดมัน
....แต่มันก็นอนนิ่งไปเฉยๆจริงๆ มันคงเหนื่อย...ไม่นานก็ได้ยินเสียง
ลมหายใจที่สม่ำเสมอของมันบ่งบอกได้ว่าหลับไปแล้ว
.............................
............
.......................................
.............
<<<<<<<<< 3 เดือนผ่านไป>>>>>>>>
..............................
..........
..3 เดือนหลังจากที่เก่งไปทำงานที่ร้านอาหารนั้นได้......
พ่อก็บอกว่ามีเรื่องจะเซอไพร์ไอ้เก่ง.......แต่พ่อไม่ยอมบอก…
ผมกับน้องบีมยืนรอพ่อกับแม่ที่หน้าโรงเรียนตามที่พ่อสั่งไว้
++รถพ่อมาล่ะ..++ผมบอกน้องบีม
เราเลยพากันวิ่งแข่งกันไปรถพ่อ.......
++ดีๆลูกเดี๋ยวหัวจะได้ฟาดพิ้นกันพอดีเลย..++พ่อดุใส่
..แต่พวกเรายิ้มร่า ถ้าแม่มาด้วยอย่างนี้ต้องมีอะไรพิเศษ
อีกแน่เลยผมคิดในใจ.....
++เก่งออกไปนานยังลูก..++แม่ถาม
++ป่านี้คงจะถึงที่เก่งทำงานล่ะครับแม่..++
++มีอะไรกันเล่อครับทำไมไม่บอกผมมั่ง...++
++เด๋วก็รู้ลูกอีกอึดใจไม่นานอย่างที่ต้องรอคอยน่ะ..++
++พ่อกับแม่ทำให้ผมตื่นเต้น อยากรู้มากกว่าเดิมอีกอ่ะ..++
...แม่กับพ่อหัวเราะ...
++มีของกินม่ะคับ งานนี้..++เสียงน้องบีมเรียกร้องหาของกิน
++มีซิจ๊ะ..++แม่ตอบ
++5555..ดีจังบีมชอบ..+++
++ซะงั้น ถามหาแต่เรื่องกิน..++ผมว่า
++ก็มันอร่อยอ่ะ.. .........++น้องบีมขึ้นเสียง
++ขนาดยังไม่ได้กินยังจะว่าอร่อยอีก.............++
++ม่ะรู้อ่ะ อะไรกินได้มันต้องอร่อย..++มันพูดงอนๆ
++บรเพ็ด งัยกินได้...++ผมพูดขำๆทั้งที่ไม่เคยกินเลย
+เอี๋ยะ ม่ายอาวววว...ขม..++มันทำหน้าใส่อารมณ์
++พอแล้วลูก ..++พ่อกับแม่หัวเราะ
++เด่ะเราจะไปกินข้าวที่ร้านอาหารที่พี่เก่งทำงานอยู่งัยลูก..++
++ห๋า.....++ผมกับน้องบีมพูดพร้อมกัน
++จริงเร่อะคับแม่...++ผมพูดอย่างดีใจ
ก็ตั้งแต่มันมาทำงานที่นั่นว่าไป พวกเราก็ไม่เคยไปกินอาหาร
ร้านนี่เลยนี่หนา......
++ยิ้มไม่หุบ...++น้องบีมแซวผม
++ก็ดีใจง่ะ..++ผมตอบ
++ไม่ได้มีแค่เราน่ะลูก...++ผมทำหน้าสงสัย.....
++มีคายไปกับเราอีกอ่ะคับ...++น้องบีมถาม
++เด๋วได้เจอแน่จ๊ะ...++
++พ่อกับแม่จะทำให้ผมตื่นเต้นไปถึงไหน....++ผมบ่นกับตัวเอง
...............................
..............
....สักพักก็มีรถมาจอดข้างๆรถพ่อในที่จอดรถของร้านอาหาร...
พอผมเห็นรถผมก็จำได้เลยว่าเป็นรถของพ่อภู.....
++นั่นรถของพ่อภูนี่คับแม่...++ผมชี้ให้แม่ดู
++นั่นแหละพ่อกับแม่เค้าจะมาดูลูกเค้าทำงาน..++พ่อบอก
++จิงง่ะพ่อ..++
++ลงกันเถอะน่ะลูก...++
...............................
.............
++สวัสดีคับพ่อภู แม่แก้ว...++ผมรีบยกมือสวัสดีทักทายท่าน
ทั้ง 2 ตัวแสบมันตามผม.......แต่มันก็ไปยืนจ้องอีกต่างหาก
++มองไรลูก น้องบีม ..++แม่ผมดุมันเพราะผู้ใหญ่คงคิดว่าเป็น
การเสียมารยาท
++คุณพ่อก็เท่ห์ คุณแม่ก็สวย มิน่าพี่เก่งถึงได้หล่อจัง...++มันพูดอย่างรื่นหู
++โหห ยอผู้ใหญ่เป็นแต่เด็กเลยน่ะเรา...++พ่อภูจับมันขยี้หัว
++เข้าไปข้างในกันเถอะ ใครบางคนคงรออยู่..++พ่อผมพูด
++เก่งจะทำหน้างัยนา..++แม่ผมพูด
..ก่อนที่จะเดินกันตามเข้าไปไหนร้าน.....
..เนื่องจากร้านเนื้อที่ค่อนใหญ่พอสมควร พอเข้าไปผมก็ยังไม่เห็น
ไอ้เก่งมานไปไหนหว่า....ผมคิดในใจ...
....พ่อเลือกที่นั่งด้านนอกร้านใต้ร่มไม้ร่มรื่น ก่อนที่จะเรียก
เด็กเสิร์ฟมา.....
++สวัสดีค่ะ ยินต้อนรับค่ะ รับอะไรดีค่ะ...++สาวเสริฟมาถึงก็
รีบทักทายตามแบฉบับที่ว่างไว้…
++หนูๆ.......++แม่ผมเรียก
++เก่งอยู่มั้ยจ๊ะ...++
++อยู่ค่ะกำลังเข้าไปในครัว...++
++เรียกเก่งมารับออเดอร์น้าหน่อยได้ม่ะ...++แม่แก้วบอก
++ได้ค่ะ...++เธอเดินจากไป
...หลังจากนนั้นไม่นาน เก่งเดินออกมาหา
ผมยิ้มให้มันอย่างดีใจและตื่นเต้นแทน...
++พี่เก่ง คาบบบทางนี้...++น้องบีมวิ่งไปลากมันมา
++ดูซิว่าใครมาเอ่ย...++น้องบีมบอกมัน
..........................
.++พ่อ แม่...++ผมอ่านที่มันพูดจากริมฝีปากมัน
มันยืนตะลึงไปเลย......
++มัวแต่งงอยู่นั่นแหละ ไม่คิดจะสวัสดีพ่อกับแม่หรือไงลูก..++
...แม่ผมทัก..ก่อนที่แม่แก้วจะเดินไปหามัน
++เก่งลูกแม่เป็นไงมั่ง เหนื่อยมั้ยลูก..++ตอนนี้แม่แก้ว
จับมากอดอย่างคิดถึงแล้ว
++ผมสบาย ย ดี คาบแม่..++เก่งมันก็ยืนน้ำตาซึมแต่สายตามมันมองมาที่พ่อนั่งอยู่
++ไม่คิดจะทักพ่อมั่งไงลูก..++พ่อภูร้องทักมัน
++คับพ่อ สวัสดีคับพ่อ++ มันเดินไปหาพ่อพร้อมกับ
ยกมือไว้ที่อกท่าน..พ่อภูก็ลูบหัวมันไปมา
++เหนื่อยมั้ยลูก...++พ่อภูถาม
++ผมสบายดีคับ ...++มันตอบ
++มาให้พ่อกอดหน่อยซิลูก..++พ่อภูเรียกมันมาใกล้ๆ
...มันกอดและก็ซบที่อกพ่อ...
++ผมขอโทษคับพ่อ...++มันเอ่ยคำพูดออกมา
++เรื่องอะไรลูก..++
++เรื่องที่ผมทำให้พ่อไม่สบายใจทุกเรื่อง++
++ไม่มีแล้วลูก ไม่มี ลูกพ่อเก่งขนาดนี้พ่อจะโกรธลูกได้ไง..++ผมแอบน้ำตาซึม แล้วก็แอบเอากล้องถ่ายวีดีโอไว้ให้มันดูโดยที่ท่านคงไม่ได้สังเกต....คงมีแต่น้องบีมมองเห็น......
++วินไม่บอกผมซักคำเลยนะคับว่าพ่อกับแม่จะมา...++มันโทดผม
++วินก็เพิ่งรู้ตอนที่อยู่ที่ลานจอดนี่แล้ว..++แม่ผมบอก
.....ผมแอบเช็ดน้ำตาก่อนยิ้มให้มัน มันเป็นภาพที่ผมคงไม่ลืมวันนี้...
................................
++ว่าแต่พ่อกับแม่จะกินอะไรคับวันนี้ ผมบริการเต็มที่น่ะ..++
++งั้นบีมขอสั่ง ติม 1 ถ้วยนะพี่เก่ง..++
++ซะงั้น...++ผมบอกเก่งก็หัวเราะ.
++สวัสดีค่ะ คุณภู คุณแก้ว..++น้าเพ็ญเรียกท่านทั้ง2
++พ่อคับ แม่คับ นี่น้าเพ็ญเจ้าของร้านครับ..++
....พ่อกับแม่ก็ยกมือไหว้น้าเพ็ญเหมือนกัน....
++แวะมาเยี่ยมลูกชายเร่อะค่ะ..++
++คับ / ค่ะ..++พ่อภูกับแม่แก้วตอบ
++แวะมาชิมอาหารที่นี่ด้วยค่ะว่าเป็นไงบ้าง..++แม่ผมบอก
++งั้นสั่งตามสบายเลยนะค่ะ...++
++เก่งดูแลเต็มที่น่ะจ๊ะ..++
++คับผม..++มันเดินมาอยู่ข้างผม
....ผมหันมองหน้ามันสะกิดยิกๆ...แม่แก้วหันมาดูผมเลย
ทำนิ่งๆ
++เหนื่อยมั้ยวินต้องคอยดูลิงทะโมนของแม่อ่ะ..++
++โถ แม่คับเก่งโตแล้วน่ะ...++มันหัวเราะ
++ผมซิคับต้องดูแลวิน รวมทั้งพ่อกับแม่ด้วย..++มันตั้งใจพูด
.........................................
..................................................
<<<<<<<<<<5555>>>>>>>>
****************************** :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
*******************************
...................................................
<<<<<ตอนที่ 20..This Is Love>>>>>
*******************************
................................
.............
++แม่คับเย็นนี้จะทำไรบ้างอ่ะคับ...++
++อยากกินอะไรล่ะลูก..++
++เก่งอยากกินน้ำพริกกะปิกะปลาทูคับ..++
++บีมอยากกก...++มันกำลังพูดได้แค่นั้น
++เปลือกทุเรียน...++ผมตอบแทนมัน...
++555555...++เสียงพวกเราสามคนหัวเราะกันแต่มันหน้างอ
...เก่งเดินไปกอดมัน.....
++โอ๋ๆ พี่วินใจร้ายจังน่ะ ชอบใส่ความน้องบีม..++
++แต่พี่ว่า พี่วินอ่ะพูดผิดตรงไหนหว่า...++
++พี่เก่งอ๊า....++มันร้องเสียงดังและคว้าแขนไอ้เก่งไปกัดทันที
++อย่าน้องบีม พี่เจ็บอ่ะคับบบบ โอ้ยยย..++ไอ้เก่งร้องโอดคราญ
++เลิกเล่นกันได้แล้วจ๊ะ....++
++อยากกินอะไรอ่ะน่ะ ก็ต้องไปจ่ายตลาดเองเลย..++
++แม่จะรอทำให้น่ะ...++
..................
...
++วันนี้พ่อจะกลับบ้านม่ะคับแม่..++
++พ่อวัฒน์ด้วย...++
++อยากรู้ก็โทไปหาพ่อซิ...++
++อาทิตย์นี้โทไปหาพ่อกี่ครั้งล่ะ..++แม่ถามผม
...ผมยกนิ้วชี้ให้แม่ให้แม่ดู.....
++แค่กดเบอร์โทหาพ่อนี่ยากจังนะวิน...++
...ผมได้แต่ยิ้มแหย่ๆกับแม่
++เดี๋ยวไปตลาดกลับมา มาโทหาพ่อด้วยน่ะแม่จะรอฟังว่าพ่อจะมาม่ะ..++
++พ่อวัฒน์ล่ะคับ...++น้องบีมถาม
++ก็มารอฟังพร้อมกันไงล่ะลูก..++แม่ยิ้มให้มัน
++คับป้า...++น้องบีมบอก
.........................
.....................
....หลังจากที่ลิสรายการของที่ต้องซื้อให้แม่มาทำ
กับข้าวเสร็จพวกเรา 3 คนก็พากันไปที่ตลาด......
…………….
++ปิดเทอมแล้วดีจังน่ะ.สบายมากๆ.++น้องบีมว่า
++จริงด้วยผมบอก....++
++เห็นวินคุยกับแม่ว่าจะโทไปหาพ่อแล้วพี่ก้อคิดถึงบ้านขึ้นมาตะหงิดๆ...++มันระบายความรู้สึก
++เก่งก็กลับไปเยี่ยมท่านซิ...++
++กำลังคิดอยู่..++มันขยับคิ้วชนกัน
++บีมไปด้วยนะคาบ...++มันอีกล่ะ
++ดูก่อน..++ไอ้เก่งบอก..
++ไปเถอะ วินว่าดีน่ะ...เก่งไม่ได้กลับบ้านนานล่ะเผื่อทางเข้าบ้านจะตัดเข้าใหม่++ผมขำ
++วินไปด้วยม่ะ....++
++เห็นแม่บอกว่าให้วินทำอะไรไม่รู้ช่วงปิดเทอมอ่ะ..++ถ้าไงเก่งก็ไปคนเดียวก็ได้...ผมแกล้งกลบเกลื่อน
++เร่อะ..++มันทำหน้าเศร้าลง
++ไปแล้วเก่งอาจไม่อยากจะกลับมาก็ได้..++ผมแซว..
......................
..........
...อาหารเย็นที่พวกเราช่วยกันทำเย็นนี้ผมว่าต้องอร่อยน่าดู
นานๆทีที่ผมอยากช่วยแม่ทำกับข้าว แต่เวลาช่วยแม่ทีไร
ก็นึกหัวอกของแม่ว่า การทำกับข้าวที่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
น่ะกว่าจะได้แต่ล่ะอย่าง...ไหนต้องไปจ่ายตลาด
เอาของมาล้างมาหั่น แล้วมาปรุง จัดโต๊ะ
ตามด้วยเก็บถ้วย จานไปล้าง.....
++แม่เหนื่อยมั้ยคับ ที่ต้องดูแลผมกับพ่อ...++ผมถามแม่อย่างอยากรู้ความรู้สึก
++เหนื่อยซิจ๊ะ แต่เป็นการเหนื่อยที่มีสุข เพราะว่าเราได้ดูแลคนที่เรารัก....++แม่บอกผมอย่างจริงใจ
++แม่เคยท้อบ้างม่ะคับ....++
++ไม่หรอกลูก ....++
++วินก็ควรหัดทำกับข้าวไว้เยอะน่ะ...++เก่งบอก
++ไม่อ่ะ ...++ผมขอไม่เอาดีกว่า
++งั้น สงสัยผมต้องกินข้าวกะน้ำปลาล่ะคับแม่...++
มันหันไปอ้อนแม่ผม....
....แม่ก็ยิ้มกับมัน.....
……………..
.......................
...อาหารถูกนำมาตั้งที่โต๊ะอาหารโดยน้องบีมกะไอ้เก่ง
ที่ยกไปก็แอบหยิบกินไปจนแม่ต้องคอยห้าม เพราะว่า
กลัวจานจะร่วงลงพื้นซะก่อน........
++กินนะคับ...++น้องบีมพูดเสียงดังแล้วหันไปมองแม่ผม
++ไม่มีใครห้ามนี่นา..++ผมแอบว่าเบาๆมันหันมามอง
++แม่คับ เก่งว่าจะกลับบ้านซักอาทิตย์...++เก่งหันถามแม่
..ได้ยินแค่มันบอกว่าจะกลับบ้าน ผมก็รู้สึกใจหายขึ้นมาทัน
++ก็ดีนะจ๊ะแม่ว่า...คิดจะถามเก่งอยู่เรื่องนี้....++
++แล้วบอกที่ทำงานเค้าหรือยังล่ะ..++
++ผมบอกแม่ไว้ก่อนคับเดี๋ยววันจันทร์ ผมไปทำงานจะขอน้าเพ็ญอีกที...++
...ผมก้มหน้าก้มตากินข้าวโดยไม่พุดอะไรซักคำ......
++วินจะไปด้วยหรือเปล่าลูก...++
++.................++ผมไม่ได้ยิน
++วินนนนน...++แม่เรียกผมอีกครั้ง
++อ่ะ คะคับ...แม่เรียกผมหรือคับ...++
++ใจลอยไปถึงไหนล่ะลูก...++
++คับแม่มีอะไรหรือเปล่า...++
++แม่ถามว่า วินจะไปกะเก่งด้วยม่ะ...++
++ไม่คับวินมีงานต้องทำ....++
++ผมไปคนเดียวคับแม่...++มันตอบแม่อย่างฉาดฉาน
++พี่วินม่ะไป บีมก็ไปด้วยไม่ได้..++มันทำหน้าเสียดาย
++บีมก็ไปกะพี่เก่งดิ..++ผมบอก
++ม่ายดีกว่าคับ บีมกลัวพี่เก่งเอาบีมไปทิ้ง..++
++โถ น่าสงสารจัง...++แม่หัวเราะ
.............................
.............
.......................
++พรุ่งนี้พี่ต้องกลับบ้านแล้วนา..++เก่งมากระซิบที่หูและกอดผมบนที่นอน
++ก็กลับไปดิ๊...++ผมทำเป็นไม่สนใจ
++ไม่สนจิงอ่ะ...++มันต่อว่า
++...............++ผมไม่ตอบ
++รู้นะว่าวินต้องคิดถึงพี่ ถ้าพี่ไม่อยู่..++
++ทำเป็นรู้ดี...++ผมหัวเราะ
++กุจะไปเที่ยวกับตี้ เล็ก...++
++ตามใจอยากไปไหนกับมันก็ไป...++
++งั้นพี่ไปโน่นจะเที่ยวให้สนุกเลย...++
++อยู่ที่นี่ไม่ค่อยได้เที่ยว...++
++ใครเค้าห้าม...++ผมดุมัน
++อยากไปก็ไม่มีใครเค้าว่าอะไรหรอกถ้าเก่งอยากทำอะไรก็คงไม่มีใครเค้าว่า...++
++ตกลงนี่จะหวงพี่บ้างม่ะนี่...++มันก้มหน้ามองพื้น
++ทำทุกอย่างทุกวันนี้ก้อเพราะวินทั้งนั้นรู้ม่ะ..++
++เก่ง เก่งมีอิสระนะอยากทำอะไรเก่งก็ทำได้วินไม่เคยห้าม วินอยากให้เก่งมีความสุข...++
นั่นคือความรู้ที่ผมอยากบอก ไม่มีใครผูกหรือมัด
มันเอาไว้ แต่ใจผมกลับบอกว่า ผมไม่มีวันที่จะให้
มันรักใครมากกว่าผม แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด...
.................................
..........
*************************
........เป้ใบเล็กๆที่วางบนที่นอน มีเสื้อผ้าของมันไม่กี่ชิ้นที่ผม
เก็บให้ ใส่มันลงไป มันทำให้ผมรู้สึกกังวลและสับสนในหัวใจ ....
..เมื่อนึกถึงว่ามันต้องกลับบ้านทำไมผมใจหายจัง ใจมันหวิว
อย่างบอกไม่ถูก....ผมค่อยก้มหน้าลงที่อ่างล้างหน้าพร้อมกับวัก
น้ำมาล้างหน้าเหมือนอยากให้ตัวเองรู้สึกสบายใจขึ้น.....
++วินนนน..++เสียงเรียกพร้อมกับเคาะประตู
++วินนคับ ทำอะไรอยู่..เข้าไปนานแล้วน่ะ++เสียงเก่งเรียกผม
ทำให้ผมค่อยๆเปิดประตูแล้วเดินออกมานั่งดูทีวีข้างๆน้องบีม...
....มันเดินมาตามผมแล้วนั่งคุกเข่าตรงหน้าผม...
++อ่ะ ผ้าเช็ดหน้า...ล้างหน้าอะไรไม่เช็ดหน้าเลย..++
..มันยิ้มเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่.......
..ผมจะหยิบผ้าแต่มันกลับเอาผ้ามาซับที่หน้าผมแทน..
++โกรธพี่ป่ะนี่...++มันถามยิ้มๆ
++เปล่า...++ไม่รู้จะบอกอะไรได้มากกว่านี้
++แต่สีหน้ามันฟ้องว่าใช่...++
++พี่เก่งไม่กลับบ้านก็ได้....++มันก้มมากอดที่เอวผม
++วินอยากให้เก่งกลับ...++ปากผมบอก แต่ใจผมบอกว่า
ไม่อยากที่จะห่างมันเลย ทำไมมันต้องค้านกันตลอด......
++กลับไปแล้ว เก่งจะรีบกลับมาน่ะ..++มันพยายามทำให้ผมยิ้ม
++ เกี่ยวก้อยกันน่ะ...++มันว่า
..มันเอานิ้วก้อยมาเกี่ยว แล้วซบลงที่เอวผม..อีกครั้ง
++เก่งรักวินน่ะ..เหมือนที่วินเคยบอกรักเก่งงัย++
++พี่เก่งกลับบ้านกี่วันอ่ะคับ..++น้องบีมมันก็หันมากอดไอ้เก่งมั่ง
++บีมคงคิดถึงพี่เก่งน่าดูเลย...++
++ฮือๆ ฮือๆๆ...++มันแกล้งร้อง
..เก่งดีดหูมันเบาๆ...
++กลับมาไวๆน่ะคับ....++น้องบีมอ้อนมัน
...ก่อนที่จะเดินลงมาหาแม่ที่รออยู่เพื่อจะไปส่งมันที่ขนส่ง...
...........................
......รถที่เลื่อนออกไปเหมือนหัวใจผมได้หลุดลอยไปด้วย
ผมเป็นอะไรนี่ แค่มันกลับบ้านเท่านั้นเอง..แต่ผมกลัวอะไร
ผมยืนโบกมือส่งยิ้มแห้งให้มันจนรถหายวับไปจากสายตา
อีกราวๆ 5 ชม.มันก็คงถึงบ้านแล้ว......
....กลับมาไวๆนะเก่ง วินจะรอ...ผมบอกมันในใจ.....
............................
...............
.....เมื่อความเหงามาเยือนผมอีกครั้ง แต่ว่ายังดีที่มีลิง
อีกคนที่คอยส่งเสียง เล่นซุกซนข้างผมอยู่ตลอด
ปิดเทอมมันก็ไม่ไปไหน มาเล่นอยู่แต่ที่บ้านผม
พี่ต้นบอกว่าให้เฝ้าบ้านเพราะไม่มีใครอยู่ มันก็ต้องลากผมไปอยู่ด้วย
งั้นมันก็ไม่กลับ แต่บางครั้งไม่รู้จะไปไหนก็มาเล่นที่บ้าน
น้องบีมนี่แหละเพราะว่าที่บริเวณบ้านจะกว้างกว่าที่บ้านผม...
.......เวลาที่บ้านผมไม่มีมันอยู่รู้สึกว่ามันเหงาขึ้นเยอะเลย
++พี่เก่งไปล่ะเหงาจังเลยน่ะพี่วิน..++
...น้องบีมเดาะลูกบาสเล่นแก้เซงกับผมที่หลังบ้านมัน....
++อ่ะ ทามมัยวันนี้มาเล่นที่นี่ได้น่ะที่...++
++ก็เป็นหลังบ้านบีมนี่หน่า...++น่านมันเถียงพี่ต้น
++เก่งล่ะวิน...++พี่ต้นถาม
++กลับบ้านคับพี่..++
++เร่อะ มิน่าดูเหงาๆกันน่อ...++
++พี่ต้นเรียน.....มหาลัยแล้วสนุกม่ะ..++
++ก็ดี แต่ก้อจะต่างจากมัธยมหน่อย...++
++ในความคิดพี่อ่ะน่ะ...++
++ทำม่ะเบื่อมัธยมล่ะจะเรียนมหาลัยแทนล่ะ...++พี่แซว
++เปล่าก็หาข้อมูลง่ะ เผื่อจะเข้าคณะเดียวกะพี่งัย...++
++อย่างวินก็คงเรียนตามที่ลุงกับป้าต้องการมากกว่าม้าง..++
++จิงดั้ว ลุงกับป้าให้พี่วินเรียนอะไรคับ...++
++เปล่าเลยท่านยังไม่ได้บอก...++
++อ่ะแล้วเก่งกลับบ้านไปกี่วันล่ะนี่...++พี่ต้นถาม
++ 3 วัน++ ...ผมตอบ
++ 4 วัน นะบีมว่า...++มันนับนิ้วตัวเอง
++ไปหาเก่งกันม่ะ...++พี่ต้นพูดเล่นๆ
++จริงอ่ะ...++น้องบีมว่า
++เอาจิงเร่อะพี่...++ผมย้ำ
++เปล่าพี่พูดเล่น...++พี่ต้นหัวเราะ
++พี่ต้นไปหาพี่เก่งเถอะน่ะ บีมอยากไปเที่ยวบ้านพี่เก่งอ่ะ...++
....พี่ต้นหันมามองผม...ผมก็ได้แต่ยิ้มให้...
++แสดงว่าวินตกลงช่ะม่ะ ยิ้มอย่างนี้..++พี่ต้นแซว
++งั้นเราจะไปแกล้งเก่งกัน แต่คงต้องไปพรุ่งนี้นะ...++พี่ต้นบอก
++เอารถแม่ไปก็ได้..++ผมบอก
++ถ้าป้าไม่ให้อะคับ..++น้องบีมบอก
++ถ้าป้าไม่ให้ยืมรถไอ้อ๊อฟก็ได้..++พี่ต้นเปิดทางเลือกให้อีกที่
++งั้นวันนี้วินจะไปขอแม่น่ะ...++
..พี่ต้นพยักหน้า.....
..........................
...........
.......................
.....แม่มายืนส่งผมที่หน้าบ้านอย่างเป็นห่วง...
แต่ผมกลับรู้สึกดีใจที่จะได้เจอหน้ามันอีกครั้ง เหมือนดั่ง
หัวใจได้โบยบินสู่ฟากฟ้าอย่างอิสระ
++ไม่โทบอกพี่เก่งก่อนเร่อะคับพี่วิน...++
++ไม่คับ ไม่กี่ ชั่วโมงคงได้เจอล่ะ..++ผมพูดอย่างใจสุขเต็มเปี่ยม
++พี่ต้นขับรถดีๆน่ะ วินของีบก่อน...++ผมบอก
++ทำไมอย่างนนั้นล่ะคับ แทนที่จะเป็นเพื่อนคุยกับพี่...++
++น้องบีมไงอ่ะคับ...++
++เฮ้ออ น้องบีมเร่อะ อีก 5 นาทีก็คงหลับ เจอแอร์ในรถเย็นๆเข้าไป...++
++55555....++น้องบีมหัวเราะให้พี่ต้น
................................
.................
......พวกเรามาถึงบ้านไอ้เก่งตอน 10 กว่าๆ เพราะออกจากบ้าน
แต่เช้าไม่อยากเจอแดดร้อนๆ ผมบอกให้พี่ต้นจอดรถ
ที่หน้าบ้าน มองเข้าไปในบ้านก็เห็นแม่กำลังเดินดูต้นไม้ดอกไม้อยู่....
...ผมรีบพาพี่ต้นกับน้องบีมไปสวัสดีท่านทันที...
++สวัสดีคับแม่...++ผมทักแม่
++สวัสดีคาบบบ...++พี่ต้น/น้องบีม ยกมือไหว้ท่าน
..แม่มองผมอย่างตกใจก่อนที่จะยกมือมารับไหว้พวกเรา
++เก่งอยู่มั้ยคับแม่...++ผมถามอย่างเร่งเอาคำตอบกับคนที่ผมคิดถึงทุกลมหายใจ
++อยู่.....แต่..++ได้ยินแค่คำว่าอยู่ผมก็ดีใจเป็นลิงโลดไม่รอฟังอะไรอีกล่ะ....
++วินไปหาเก่งก่อนนะครับแม่เดี๋ยวมาคุยด้วย...++
++พี่ต้นคุยกับแม่ก่อนน่ะ...++ผมฝากพี่ต้นกับแม่ทั้งวิ่งเข้าไปในบ้าน
++บีมไปด้วยค้าบบบ พี่วิน...++เสียงน้องบีมวิ่งตามผมมา
++วินนน เดี๋ยวก่อนลูก...++นั่นคือเสียงแม่ที่ทักผม
อีกครั้งที่ผมได้ยินอย่างเบาๆหวิว
.......................
.........
++ก๊อก ก๊อก ก๊อก....++เสียงผมเคาะประตูอย่างตื่นเต้นพร้อมที่จะเซอร์ไพรมันกับน้องบีม
ผมกับน้องบีมหัวเราะกันคิกคักพยายามเอามือมาปิดปากไว้
ไม่ให้เสียงมันเล็ดลอดออกมา..กลัวมันได้ยิน...
...พักนึงก็ไม่มีใครมาเปิด...น้องบีมเลยเงื้อมือไปเคาะ
++ก๊อก ก๊อก ก๊อก.....++ประตูถูกเปิดก่อนที่น้องบีมจะเคาะลงอีกครั้ง
....มันโผล่หน้ามาเปิดประตูมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว...
ผมเพ้าดูยุ่งเหยิง
++แม่..มีอะ....++เสียงมันทักคงคิดว่าแม่มาเคาะเรียก
มันจ้องหน้าผมอย่างตกใจและตะลึง ผมคิดว่ามันคงดีใจที่ได้เจอผม ผมรีบโดดกอดคอมันอย่างดีใจ
เพราะผมก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน....
++พี่เก่งคาบบบ...++น้องบีมก็พลอยมากอดมันมั่งอย่างดีใจ
..ผมจูบมันที่แก้มอย่างคิดถึง
++คิดถึงเก่งจัง...++ผมพูดเหมือนไม่ได้เจอมัน
นานแสนนาน ทั้งที่ ไม่ได้เจอกันเพียง 4 วัน
++วินมาได้ไง...++มันทักผมหน้าซีดๆ เหมือนไม่ดีใจเจอผม
................................
++ใครมาค่ะเก่ง...++เสียงผู้หญิงคุ้นๆกำลังเดินออกมาจาก
ห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเหมือนกัน.....
..แค่มองแว้ปเดียวผมก็จำเธอได้...
++ฝนนนนน...++ผมพูดชื่อเธอเบาๆกับตัวเอง
++วิน...++เธอทักผมเสียงดัง
++สบายดีเร่อะ...++เธอยิ้มเหมือนเธอเป็นผู้ชนะ...
++เก่งงง...++ผมทักได้แค่นั้น ก่อนที่จะพลักมันออกไป
++พี่เก่ง ใครอ่ะ...++น้องบีมถาม
.............................
...........
...ผมยืนตะลึงตาเบิกโพลงพักนึงเพราะงงกับสิ่งที่เป็นอยู่.....
หลายวันที่มันไม่โทรหาผมเลย ทั้งที่ผมเฝ้ารอมันตลอด
นี่คงเป็นเหตุที่ชัดเจนสำหรับผมแล้วล่ะ.....
++ขะ ขะ ขอโทษน่ะที่มารบกวน...++ผมแทบจะพูดคำนี้แทบไม่ออก
..ก่อนที่จะดึงมือน้องบีมออกมา แล้วยิ้มให้มันอย่าง
ปรารถนาดี......คงทำอะไรได้ไม่มากไปกว่านี้และ
เมื่อเค้าทั้ง 2 เหมาะกันยิ่งกว่าอะไร ผมต่างหากที่ควรไป......
++ ป ป่ะกันเถอะน้องบีม...++เสียงผมสั่นไปหมด
ไม่รู้ว่าสติอยู่ที่ไหน ตอนนี้คิดได้แค่นี้ ความเจ็บปวด
ทุกข์ ทรมาน วิ่งเข้าชนหัวใจผมอย่างจัง....
ผมรีบดึงมือน้องบีมม และเดินออกจากตรงนั้น...
++วินนน...++เสียงมันทักผมเบาๆ...แต่เห็นฝนดึงมันไว้
++โชคดีนะเก่ง...++ผมกัดฟันพูดคำนี้....
พยายามกลั้นน้ำตาที่มันกำลังหาทางไหลออก
...ผมยังยิ้มให้มันไม่หุบ แต่ทำไมที่แก้มผมเหมือนมีอะไร
เปียกๆ ผมเอื้อมมือมาเช็ดดู...ห็นว่าเป็นน้ำใสๆ...
++ไอ้พี่เก่ง ไอ้คนเลว ทำให้พี่วินร้องไห้ อย่าให้บีมเจอที่
บ้านนะ รับรองศพไม่สวยแน่...++น้องบีมตะโกนโวยวายกับมัน...
...ผมลงมาเห็นแม่กับพี่ต้นยืนมองอยู่....
++เกิดอะไรขึ้น...++พี่ต้นทักผมอย่างตกใจเมื่อเห็นผมเช็ดน้ำตาทิ้ง
++พี่เก่งมีผู้หญิงอยู่ในห้องด้วยคับพี่ต้น..พี่ต้นไปเตะมันเลยคาบบีมเกลียดไอ้พี่เก่ง ไอ้คนชั่ว..++
..น้องบีมพูดอย่างโมโห...และออกอาการ
++แม่อยากบอกวินแต่ว่าแม่พูดไม่ออก...++แม่รวบตัวผมไปกอด
++วินไม่เป็นไรครับแม่วินดีใจมากกว่าที่เก่งกับฝนเป็นแฟนกัน...++
++วินกลับก่อนนะคับแม่...++ผมยกมือไหว้ลาท่านก่อนที่จะรีบเดิน
ออกจากบ้านหลังนี้...โดยไม่ฟังแม่พูดอะไรต่อ
...พี่ต้นเดินมากอดเพื่อปลอบผมอย่างห่วงใย
++ไม่เป็นไรแน่น่ะวิน...++
....................................
.........
.....พี่ต้นขับรถออกไปอย่างเงียบๆ โดยไม่พูอะไรซักคำ
แม้ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆแต่น้ำตาผมก็ไหลไม่หยุด
เหมือนมันไม่หมดซักที่....
++พี่วินอย่าร้องไห้น่ะ...++น้องบีมปลอบ
++ถึงพี่เก่งไม่รักวินแล้ว แต่พี่วินยังมีบีมน่ะ บีมรักพี่ที่สุดด...++
...ผมมองมันทั้งน้ำตาคว้าตัวน้องบีมมากอด
++ตัวแค่นี้ก็รู้จักปลอบคนอื่นล่ะ...++ผมพูด....น้ำตามันก็ยิ่งไหล
++วินทำใจให้สบายน่ะอย่าคิดมาก...++พี่ต้นพูด
ผมพยักหน้า....
++จะกลับบ้านหรือไปไหนต่อม่ะ..++
++แวะไปหาโอหน่อยนะพี่ผมคิดถึงมัน...++
++โอที่บ้านอยู่ใกล้ๆบ้านเก่าเราอ่ะน่ะ...++พี่ต้นถาม
++ช่ายคับพี่...++ผมตอบพลางเอามือเช็ดน้ำตาไป...บีมเช็ดให้คับ น้องบีมเอากระดาษทิชชู่ มาเช็ดที่ตาผม
++พี่ไม่เป็นไรหรอกน้องบีม เรื่องเล็กๆ...++ผมหลอกเด็กอย่างน้องบีมทั้งที่สีหน้ามันฟ้อง
........................
.........
.......จากกันไม่กี่วันมันก็เป็นของคนอื่น นี่ล่ะมั้งความรัก
แต่มันกับฝนก็เป็นแฟนกันมาก่อน....
<<<<<<ก่อนที่เก่งจะกลับบ้านเพียง 2 วัน>>>>>>>
............................................
++วินนน ฝนเองน่ะ...++นั่นคือเสียงที่ฝนทักผม ไม่รู้ว่าเธอไปเอาเบอร์ผมมาจากไหน
++เก่งเป็นของฝน ฝนจะมาเอาเก่งคืน...++
++ฝน เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า...++ผมทักเธอ
++วินรู้ม่ะ ตอนที่เก่งกลับบ้านครานั้น เก่งหายไปกับฝนหลายชั่วโมง แล้วเก่งบอกวินว่ายังไง...++
++วินไม่ใส่ใจหรอกว่าเก่งจะไปไหน...++
++ฝนว่าแล้วว่าเก่งคงไม่ได้บอก..หรือวินไม่กล้าคิด++
++ฝนกับเก่งก็ไปรื้อฟื้นความหลังกันไง คงไม่ต้องให้อธิบายน่ะ++..แล้วเธอก็ตัดสายทิ้งไป....
<<<<<<<<<>>>>>>>>>>
.........แต่ผมไม่ได้ถามไม่บอกมัน เพราะผมก็ไม่เชื่อด้วยตอนนั้น
ไม่อยากใส่ใจคำพูดของฝน.....คิดว่าคงพูดไปอย่างนั้นเอง เพราะผม
เข้าใจความรู้สึกของเธอดีว่า ตอนที่เสียเก่งไปครานั้นหัวใจเธอ
คงเจ็บปวดมากๆ ผมถึงไม่มาบ้านมันตอนแรก ผมอยากปล่อย
ให้มันมาคนเดียว เผื่อบางทีจะรู้ความจริง......ตอนนี้ผมรู้แล้ว
ทั้งที่พยายามทำใจยอมรับแต่ผมกลับ รับมันไม่ไหว....
...ผมควรจะร้องไห้ให้มันม่ะ เมื่อรู้สึกว่ากำลังโดนหลอก
แล้วสิ่งที่ผ่านมาคืออะไรกันน....
...............................
..........
++เฮ้ยยยย วินมาได้ไง...++เสียงโอทักผมอย่างดีใจก่อนที่จะวิ่งมากอด
++คิดถึงจังเลยว่ะ...++มันรัดผมซะแน่น
++ทำไมตาแดงๆว่ะ...++
......ผมได้แต่ยิ้มให้มัน..กลัวน้ำตาจะไหลอีกรอบ
++สงสัยเมื่อคืนไม่ได้นอน...++ผมตอบ
++สวัสดีพี่ต้น น้องบีมด้วย...++มันหันไปทัก
++ไงมั้งโอ ไม่เจอนานมากเลยน่ะ...++พี่ต้นว่า
++สบายดีคับพี่ ปิดเทอมกำลังว่าจะไปหาวินอยู่...++
++ดีจัง งั้นไปด้วยกันซิคับ...++น้องบีมชวน
++วินว่าไง...++
++สบายอยู่แล้ว...++ผมตอบ
++ว่าแต่วินไปหาเก่งมายัง..++
...ผมตอบไม่ถูกได้แต่พยักหน้าแทน...
++เห็นโตบอกอยู่น่ะว่ามันกลับมาบ้านแต่โอยังไม่เจอมันเลย....++โอหัวเราะร่า
++แล้วมันอยู่ไหน...++ผมหันหน้ามองพี่ต้น
++อยู่ที่บ้านแหละ...++
++ทามไมมันไม่มาด้วย..++โอถามอย่างสงสัย
++มันคงไม่มาแล้วล่ะโอ...++ผมตอบมันอย่างหวาดกลัว
++ทามมัยวิน....++ผมเบือนหน้าหนีไม่อยากตอบ
คำถามนั้นๆ
++วินบอกโอมามันเกิดอะไรขึ้น...++
++พี่วินขึ้นไปหาพี่เก่งที่ห้องเจอพี่เก่งกับพี่ฝนอยู่
ด้วยกันคับพี่โอ..++น้องบีมตอบแทนผมหมด
++ไอ้เลวเอ้ยยย...++โอพูดออกมา
++โอจะไปหามัน...++
++ไปทำมาย ..++ผมถาม
++อยากเห็นหน้าคนที่บอกรักเมิงนักหนาไง..++
++พอเถอะโอ วินจะให้มันจบแค่นี้..++
...................................
.............
++วินนน วินจะฟังพี่บ้างมั้ยถ้าพี่จะบอกอะไรบ้าง...++พี่ต้นถาม
...ผมก็ได้แต่มองหน้าพี่ต้น...เพื่อรอฟัง...
++เก่งมันเป็นผู้ชาย เก่งมันก็เป็นคนหน้าตาดีอ่ะน่ะพูดกัน
ตรงๆไปเลย พี่ว่าคงมีคนมาชอบมันเยอะ มันคงหนีไม่พ้น
เรื่องแบบนี้หรอกแล้วผู้ชายมันก็ห่างเรื่องพวกนี้ไม่ได้ด่วย
หากวินจะรักใครซักคนจะให้เค้ามีอะไรกับเรา
แค่คนเดียวพี่ว่ามันยากนะ...ลองคิดให้ดีนะวิน
ทุกอย่างมี 2 ด้านเสมอ ยิ่งความรักแล้ว มันสามารถ
ที่จะสุขกับทุกข์ได้ในเวลาเดียวกันได้เลย.....++
...............................
.............
<<<<<<<<<<…>>>>>>>>>
**************************
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
*********************************
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เหนื่อยจริงๆ เนื่องจากบอร์ดเดิม จะแบนคำพูดไม่เพราะ หรือหยาบคาย เลยต้องแปลงจากคำเดิมให้มันใกล้เคียง
คำเดิมเพื่อให้ผ่านการเซนเซอร์ ที่สำคัญที่เห็นประโยคไม่ค่อยต่อเนื่อง ก็เพราะมีการจำกัดคำในการลงด้วย คือจะเขียนยาวๆเขาก็จะทำให้คำมันซ้ำแล้ววิ่งมาอีกบรรทัด
พรุ่งนี้จะมาลงให้จบน่ะ...วันนี้ไม่ไหวล่ะ ง่วงแล้วเหนื่อยด้วย บ๊ายๆน่ะ
.***********************************.. :t3:
-
ไปค่ายพึ่งกลับมา ได้อ่านต่อแบบรวดพรวดพราด สนุกมากๆๆๆๆแต่ ...... เศร้าจัง :m15:
แถมแอบเคืองเก่งด้วยแหละทำกันงี้ เชียร์ตี้ตอนนี้ทันไหมอ่ะ :fire: :m31: :m16:
-
***********************************
..........................................................
<<<<ตอนที่ 20..This Is Love ต่อ >>>>>>
***********************************
..........................................
..................
++แม่คับ วินนะคับ...++ผมโทไปหาแม่
ผมไม่อยากโทหาแม่เลย เพราะเวลาที่ผมมีความทุกข์ทีไร ได้ยินเสียงแม่แล้วผมจะร้องไห้ทุกที
เสียงแม่ที่บ่งบอกถึงความรัก ความอบอุ่น ความห่วงใยผมอย่างแท้จริง..
++เป็นไงลูกเจอเก่งยัง..++แม่ผมทักอย่างดีใจ
++เจอล่ะคับ..++ผมพยายามหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้าในใจ
++เก่งเป็นไงมั่ง...สบายดีมั้ยจ๊ะ..++
++คาบแม่ เก่งสบายดีคับ...++ผมเหวียงแขนที่ถือมือลง
เพื่อไม่ให้แม่ได้ยินเสียงร้องไห้ก่อนที่จะกัดฟันพูดกับแม่อีกครั้ง
++วะ วิน ขอ อยู่เที่ยวต่ออีก 2 วันนะคับแม่...++
++จ๊ะ จะไหนกัน...++
++ตอนนี้ยังไม่รู้อ่ะคับแม่..วินจะบอกแม่อีกทีน่ะ..++
++แค่นี้นะคับ...++ผมรีบบอกลาแม่เพื่อกลบเกลื่อนความทุกข์ที่เกิดขึ้นในใจมากมาย
++เที่ยวให้สนุกนะลูก ดูแลตัวเองด้วย .++แม่เตือน
++อย่าเที่ยวเพลินจนลืมกลับบ้านล่ะ...++แม่หัวเราะอย่างมีความสุข
++คะ คาบแม่...คาบบแม่...++เสียงผมเบาหวิวก่อนที่จะวางสายจากท่าน.......
...................................
...ไม่อยากให้แม่รู้ตอนนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น กลัวแม่เป็นทุกข์
มากกว่าผมอีก หากรู้แม่คงสั่งให้พี่ต้นกลับบ้านตอนนี้แน่
ผมปิดโทรศัพท์ลง เพราะไม่อยากที่จะรับรู้เรื่องใดๆอีก.....
................
**..นี่ใช่มั้ยความรักที่ผมเรียกร้องหา นี่เร่อะความรักที่
ที่ผมอยากได้จากมันมาตลอดเวลา ตอนนี้มันกำลังจะฆ่า
ผมให้ตายทั้งเป็นแล้ว.....ผมซบหน้าลงที่หัวเข่า ปล่อยให้
น้ำตาไหลออกมาโดยที่ผมจะไม่กลั้นมันไว้แล้ว....**
**....แต่อีกใจนึงของผม.. เก่งเมิงเป็นไงบ้าง
กุยังรอเมิงอยู่น่ะทำไมเมิงไม่โทหากุเลย
ตั้งแต่ที่กุเจอช่วงเช้านี่จะเย็นแล้วทำไมเมิง
ไม่โทหากุซักที กุคงไม่เคยมีความสำคัญกับเมิง
เลยใช่มั้ยไอ้เก่ง กุอยากฆ่าเมิงให้ตายไปต่อหน้าจริงๆ...
กุเกลียดเมิง กุไม่เคยเกลียดใครเท่าเมิงมาก่อนในชิวิต....
...ทำไมเมิงต้องโกหก หลอกหลวงกุด้วยว่ะไอ้เก่ง
เพื่ออะไร ทำไม หากกุย้อนเวลากลับไปได้
กุขอเลือกที่จะไม่เจอเมิง ไปตลอดชีวิตจะดีกว่า..
.เพราะรักของเมิงทำให้กูทรมานจนกุไม่อยากมีชิวิต
อยู่บนโลกใบนี้แล้ว เมิงรู้มั้ย**
.........................................
....................
++วินถ้า มันอึดอัดนักก็อย่าเก็บมันไว้เลย...++โอบอก
พร้อมเดินมานั่งใกล้ผมโอบตัวไว้เหมือนทุกครั้ง
ที่ผมเสียใจ มันไม่ลืมที่จะเป็นเพื่อนที่ดีของผมเสมอ
++ฮือๆ ฮือๆๆๆ..++ผมซบที่ไหล่โอปลดปล่อยน้ำตาที่มันค้างอยู่
++พี่วินอย่าร้องไห้นะคับ บีมจะร้องตาม...++
น้องบีมมาซบที่ไหล่และกอดอีกคน
++ถ้าน้องบีมเจอมัน..น้องบีมจะไม่ปล่อยมันไว้แน่คนโกหก
อย่างนั้น..บีมเกลียดไอ้พี่เก่งแล้ว...ไอ้คนใจร้าย บีมอยากเตะ
มันอย่างนี้ อย่างงี้....++มันพูดพร้อมกับวิ่งไปเตะต่อไม้เล็กๆที่อยู่ไม่ห่างออก.......
++โอ๊ยยยยย.....เจ็บอ่ะคับ...บีมเจ็บ++มันร้อง.ทำหน้าบูดเบี้ยว แล้วลากขาเดินกะเพลกมาหาผมกะโอ...
++555..++โออดขำมันไม่ได้
.....................
...ผมอดยิ้มกับความฮาของมันไม่ได้ ไอ้เด็กคนนี้
คนกำลังร้องไห้มันก็ทำให้ผมหัวเราะออกมาแทนจนได้
++หน๋าย.....พี่ดูขาซิโดนตรงไหน...++ผมเอามือไปลูบเบาๆข้างขวาที่มันบอกว่าเจ็บ......
หันไปข้างหลังก็เห็นพี่ต้นกัดฟัน กลั้นใจหัวเราะ น้องตัวเองไว้สุดชีวิต…
............
++ขำอาราย...เจ็บน๊ะ บีมเจ็บอ่ะคับพี่วิน..++มันดุพี่ชายมันเสียงดัง แต่มาอ้อนผมแทน....
++น้องบีม อยู่ตลกคณะไหนคับนี่ แม้แต่พี่วินนั่งร้องไห้
อยู่เมื่อกี้ยังหันมาขำแทน...55555++พี่ต้นปล่อยก๊ากกกออกมา
....ผมเห็นขามีรอยแดงนิดๆ จึงเอามือไปลูบดู.......
++เพี้ยงงงงงง....++ผมเป่าไปที่ขามัน
++เด่ะก็หายแร่ะ...++ผมยิ้มให้มัน
++อ๊ะ...พี่วินไม่ร้องไห้แล้ว...ดีใจจัง..++มันร้องออกมาดีใจ
..................................
................
ผมนั่งเอาปลายเท้าเตะตีน้ำไปมา นั่งดูโอกับน้องบีม
เล่นน้ำกันอย่างสนุกในอารมณ์...เสียงหัวเราะของพวกเค้า
มันช่วยกลบเกลื่อนเรื่องเศร้าๆไปได้มั่ง
พวกเรามาเช่าเรือนแพที่นี่นอน มันไม่ไกลจากบ้านเก่า
ผมเท่าไรแต่ว่าถ้าอยู่ที่นี่ผมรู้สึกสบายใจกว่าอยู่ที่บ้านโอ...
………..
……..
++ไม่ลงไปเล่นกับเค้าเร่อะวิน...++พี่ต้นนั่งลงข้างผม
++เล่นซิ.....น้ำจะทำให้เราสบายใจขึ้นน่ะ...++พี่ต้นบอก
++เหมือนที่เค้าว่า ใช้วารีบำบัดไง คับ...++พี่ต้นพยักหน้าดูเป็นวิชาการจริงๆ...
พี่ต้นถอดเสื้อโดดลงน้ำดังตู้มมมม...ไปอีกคน
.....น้องบีมว่ายมาดึงขาผมลงน้ำมั่ง...
++ลงมาดิพี่วิน หนุกน่ะ...++มันพ่นน้ำออกจากปากใส่ผม
++ฮ่าๆๆๆๆ...++ผมหัวเราะถอดเสื้อเหลือแต่เกงขาสั้นตัวเดียวลงน้ำมั่ง
แล้วโดดลงน้ำตามมันไป เล่นน้ำอย่างสนุกสนาน
นานแล้วที่พวกเราไม่ได้เจอบรรยากาศอย่างนี้กัน
....พวกเราว่ายน้ำกันไปมาเล่นกันเพลิน..
จนเหนื่อย หอบ เลยมานอนแผ่บนแพนั่น......
..............................
..............
....ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามสดใสมีเมฆลอยอยู่
อย่างประปราย เหมือนมันแกล้งผมหรือเปล่า...
...........
..แต่ถ้าผมมองว่ามันให้กำลังใจผมล่ะ ผมก็จะยิ้มได้
แต่ถ้าผมคิดว่ามันแกล้ง ก็คงเศร้าเหมือนที่จิตใจผมเป็น
...........
ผมหันหน้ามาทางขวา หน้าผมเกือบชนกับหน้าโอ
มันกำลังนอนมองผมอยู่....
...ผมค่อยๆยิ้มให้มัน.....
++คิดอะไรอยู่เร่อะ....++มันถามผม
++คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...++ผมตอบสั้นๆ
++มองโลกให้มันแง่ดีล่ะกาน...++ก่อนที่มันจะหันกลับ
++เมื่อไรเราจะจบ ม .6กันซักทีน๊า...++อยู่ๆมันก็บ่นขึ้นมา
++ทามไม...++ผมถาม
++เราจะได้ไปเรียนด้วยกันซักทีไงวิน...++เสียงมันเคร่งขรึม
++จิงซิน่ะ...++ผมเกือบลืมสัญญาที่เคยให้มัน
++โอ ย้ายไปก็ได้นิ๊...++ผมแกล้งพูดเล่นๆ
++แม่โอคงไม่ให้ไปหรอก โอเคยคุยแล้ว...++
++จริงเร่อะ...++ผมลุกขึ้นมานั่งมองมัน
++จริงๆ ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าวินจะไปล่ะ...++มันตอบโดยไม่มองหน้าผม
++โออ...++ผมเรียกชื่อมันเบาๆ
ทำให้มันหันกลับมามองผมอีกครั้ง....
.........................
.............
++บีมเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วคับ...พี่วิน พี่โอ ไปเปลี่ยนได้ล่ะ..++
++เปลี่ยนเส็จจะได้ออกไปหาไรกินกัน พี่ต้นหิวล่ะ...++
++บีมด้วยครับมันยกมือ...++
++ป่ะโอ...++ผมชวนมัน
++วินก็หิวเหมือนกัน..++
..................................
....................
.......บรรยายกาศที่นี่ตอนค่ำอากาศเริ่มเย็นๆอย่างได้ชัด
ผมเดินกอดอกเดินตามพี่ต้นกับน้องบีม ที่กำลังเดินซื้อ
อาหารเพื่อกินกันค่ำนี้....
++หนาวเร่อะวิน..++โอถาม เพราะมันรู้ว่าผมมักหนาวกว่าคน
อื่นถ้าอากาศเย็นๆอย่างนี้ มันเดินมากอดคอผม...
++ดีขึ้นยัง...++มันถามแล้วยิ้มให้
...แต่ผมมองหน้า...
++มองหน้าทำไมยังกะไม่เคยทำ...เมื่อก่อน...++มันบ่นออกมา
++อืมม ขอบใจนะโอ...++ผมยิ้มให้มันอย่างซึ้งใจ
++ช่วงเช้า...หมอกลงแล้วน่ะวิน นอนต้องใส่เสื้อให้อุ่นๆ...++
++พี่วินหนาวเร่อะคาบ...++น้องบีมหันมาถาม
++นิดหน่อยคับ...++
++ล่ะก็ไม่บอก...++มันเดินมากอดเอวผม
ส่งความอบอุ่นจากร่างอีกร่างนึงสู่ตัวผม...
++ขอบคุณนะคาบน้องบีม..++ผมล้อมัน
ผมบอกมันก่อนจะบีบแก้มใสๆของมันเล่น
++ตกลงจะได้ของกินม่ะนี่...++พี่ต้นแซว
++มัวแต่เดินกอดกันอยู่นั่นแหละ...++
พี่ต้นหัวเราะผม....โอเลยปล่อยและเดินไปหาพี่ต้น
..น้องบีมก็ก็หัวเราะต่อมั้ง
++กินที่นี่กันดีมั้ย...++โอถามทุกคน หลังจากที่เห็นขายอาหารตามสั่งเล็กๆแต่น่านั่ง
.........................
......
..........................................
++พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันดีล่ะวิน...++พี่ต้นถาม
...แต่ผมยังนึกอะไรไม่ออกเลย.หันมามองโอ...
++ไปเที่ยวน้ำตกกันไง...ที่..................++โอบอกผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้....
++เออ น่าไปน่ะ พ่อเคยพาวินไปบ่อยๆ++
++บีมอยากเล่นน้ำตกจังอ่ะคับ ไม่อยากเล่นที่แพล่ะ..++
++เบื่อง่ายๆจริงน่ะ แต่เวลาเล่นถ้าไม่เรียกก้อไม่ขึ้น...++
....พี่ต้นว่าจนต้องแอบขำกัน..........
.......................
.........
..................................
......................
.........................
หลังจากที่พี่ต้นจอดรถลงที่หน้าบ้าน ผมก็เดินไปเปิดประตู
เห็นรถพ่อจอดอยู่...พ่อกลับมาเมื่อไร..ผมเห็นพ่อเดินออกมา.....
..พ่อยืนยิ้มอ้าเขินอยู่ที่หน้าประตู..ผมวิ่งไปซบพ่อทันที....
++ดีคับพ่อ.....++ผมกอดรัดพ่ออย่างคิดถึง...
++เป็นไงบ้างลูกสนุกม่ะ...++พ่อลูบหัวผมแล้วหันไป
มองที่โอกับน้องบีมที่กำลังเดินมา
++สวัสดีคับพ่อ..++เสียงโอทัก
++สวัสดีคับลุง...++เสียงพี่ต้นกับน้องบีมทักตาม
++โอมาด้วยเล่อลูก เข้าบ้านๆ กันม่ะเหนื่อยๆกัน...
แม่ไปเอาน้ำเย็นมาให้กินล่ะ....++
++พ่อมาด้วยหรือเปล่าคับลุง...++น้องบีมถาม
++มาคับ...++
++ทำมายเมื่อกี้บีมมองไปในบ้านม่ะมีใครอยู่อ่ะคับ...++
มันทำหน้าสงสัยมายืนจ้องหน้าพ่อ
++พ่อคงไปทำธุระม้างคับน้องบีม...++พี่ต้นบอก
++ต้นไปหาพ่อก่อนนะคับลุง...++
++อยู่ก่อนกินขนมกันก่อนก็ได้ซิต้น ป้าทำไว้ให้...++
++อ้าวโอมาด้วยด้วยเร่อะลูก..++ แม่ผมทักโอ
หลังจากที่กำลังเดินออกมาจากครัว
++คับ….โออยากมาอยู่กับวินคับแม่...++
++ปิดเทอมหลายอาทิตย์ไม่รู้จะไปไหนอ่ะคับ..++
++เหงามากๆ วินไม่อยู่..++มันบ่นให้แม่ฟัง...
..แม่หันมองซ้ายมองขวาและมองไปรอบบ้าน.....
++เก่งล่ะลูก...++แม่หันมาถามหามัน
++เอ่ออ....++ผมไม่รู้จะตอบอย่างไร
++พี่เก่งคงไม่มาแล้วอ่ะคับ...++น้องบีมกำลังตอบ
++น้องบีมมมม...+++พี่ต้นรีบเอามือมาปิดปากมัน
++ทำไม....มีอะไรกัน..++แม่ทำหน้าสงสัย
++ป่ะ เปล่าคับ บีมล้อเล่น...++มันหัวเราะและขบนิ้วพี่ต้นเบาๆ.....
............................
............
++แม่คับวินรู้สึกง่วง ขอวินขึ้นนอนซักแป้ปนะคับ...++
++ผมด้วยคับ...++โอบอก
++อ่ะ อย่างนี้ขนมแม่ก็ขายไม่ออกอ่ะดิ..++
++เอาไว้ตอนเย็นล่ะกัน..++ผมบ่ายเบี่ยง
++งั้นต้นกับน้องบีมกลับบ้านไปพักก่อนน่ะคับ ถ้าไงเย็นๆจะแวะมา..++พี่ต้นลาพ่อกับแม่
++จ๊ะ...++
++ไปเถอะบีมไปหาพ่อกัน..++
++บีมไปล่ะคับพี่วิน ไปหาพ่อวัฒน์ก่อน ตอนเย็นบีม
จะรีบมากินข้าวกับลุงและป้าน่ะคาบบ..++มันอ้อนแม่ผม
.......................
...........
..............................
...ผมกับโอเผลอหลับลงไปอย่างอ่อนแรงจากการเดินทาง
ที่ใช้เวลาพอสมควรหลังจากที่เราไปเล่นน้ำตกกันมาด้วย....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
..............................
++วินนน มาเล่นดิ๊..++
จริงๆผมไม่ชอบเล่นน้ำเท่าไร แต่มันเป็นคนที่ชอบน้ำมาก.....
....ผมค่อยเดินลงแล้วว่ายไปหามัน มันก็ว่ายหนีผมไป
++เก่งไปไหน รอวินด้วยยย..++ผมตะโกนเรียกหา..
.เพื่อว่ายไปหา….มันก็ว่ายหนีทิ้งห่างออก
++ตามกุมาดิ๊ กุอยู่ทางนี้ วินน...++มันเรียกผมอีกทีก่อนที่จะตามมัน.....
++เก่งระวังข้างหน้ามันสุดทางแล้ว อย่าว่ายไป..++
ผมตะโกนสุดเสียงเพื่อบอกมันเพื่อให้มันระวัง
และว่ายกลับมาหาผม เพราะข้างหน้ามันจะเป็น
ทางที่น้ำจะตกสู่แอ่งที่อยู่ข้างล่าง...ลงไปลึกมาก....
ก่อนที่ผมจะว่ายไปหามันเต็มแรง เท่าที่ผมมีอยู่
เพราะกลัวว่ามันจะสู้กระแสน้ำที่ไหล
อย่างเชี่ยวกรากไม่ไหว และเพื่อไปช่วยมันกลับมา
++ตามมาดิ๊วินนนน...++มันยังคงเรียกผมให้ตามไป
++อออออย่า ป๊ายยยยยยย....ไอ้เก่งงงงงงงงงง..++ผมร้อง
สุดๆ แถมน้ำตาที่ไหลออกมาป่นกับสายน้ำรอบกาย...
กลัวมันจะว่ายจนตกลงไป.....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
………………..
................
...ผมสะดุ้งเฮือกลุกจากที่นอนขึ้นมาด้วยความกลัว
เสียงหัวใจเต้นแรง ถี่ๆ..เหมือนมันเกิดขึ้นจิงๆ
..รู้สึกว่ามีเหงื่อไหลซึมออกมาจากตัวเอง.......
........ผมฝันไปเร่อะนี่..ผมเอามือลูบแขนตัวเองไปมาๆ
ก่อนจะลุกออกจากเตียง ที่ตอนนี้โอยังหลับสนิทอยู่
คงเพลียเหมือนกัน.....
...........................
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำวักน้ำมาลูบหน้าเพื่อคลายความ
ร้อนออก ก่อนจะนั่งลงบนขอบอ่าง กวาดสายตาไป
ไปรอบๆห้องน้ำก็เห็นมีของใชัที่เป็นของมันมากมาย
ผมรีบเก็บทุกอย่างออกมาแล้วใส่ถุงไว้ แม้แต่เสื้อผ้าของมัน
ผมก็รื้อออกมาจากตู้เสื้อผ้า ใส่กระเป๋าเก็บรอให้มันมาเอาคืน
ผมเดินค้นไปรอบๆห้องเผื่อมีอะไรที่ค้างอีก
ไม่อยากเห็นอะไรที่เป็นของมันหลงเหลืออยู่อีก
มันจะทำให้ผม แสลงใจเปล่าๆ.......
……………..
.............................
.....ผมดึงลิ้นชักออกมาแล้วรื้อของในนั้น พลันสายตาผมก็
สะดุดกับซองสีน้ำตาลที่มันเคยให้น้องบีมเอามาให้
ผมตอนนั้นผมจับมันด้วยมือสั่นๆเหมือนเพิ่งได้รับมา
ทั้งที่มันผ่านหลายเดือนแล้ว แต่ตอนนั้นที่ไม่ดู
เพราะว่ามันมาอยู่ข้างกายผมแล้ว จนลืมที่จะดูไปเลย....
....ผมแกะซองนั้นออกมาดูเห็นเป็น แผ่นซีดี บ่นแผ่น
เขียนไว้ว่า.....( ..พี่เก่ง..รัก..วินคาบ.).....
ผมแทบจะขว้างมันทิ้งออกไปตรงระเบียงหลังบ้าน
ผมเกลียดคำนี้ที่สุด เพราะคำๆนี้มันทำให้ผมเจ็บปวด
และทรมานอยู่อย่างนี้.......
.......ผมเปิดเครื่องคอมฯพร้อมกับใส่แผ่นลงไป......
ผมกับใส่หูฟัง ไม่อยากให้เสียงไปปลุกโอที่กำลังนอนอยู่อย่างมีความสุข....
..แม้ผมจะเกลียดมันแล้ว แต่ผมก็อยากรู้ว่าในแผ่นนั้นมันมีอะไร..........
....ทันทีที่แผ่นมันถูกเปิดมาออกกลับเป็นเสียงเพลง…
......................
แค่เสียงร้องที่เริ่มดังขึ้นมาเท่านั้นก็ทำ ให้ผมปล่อย
โฮออกมาเพราะผมรู้ซึ้งถึงความหมายทุกคำพูดในเนื้อเพลงนี้...
เพลงที่ผมเคยให้มันฟัง เป็นเพลงที่ผมบอกว่าผมชอบ
อยากให้ใครบางคนได้ฟังแล้วรู้สึกเหมือนผม……
(..I Swear ของ All 4 One..)
..............................
I swear by the moon and the stars in the sky
and I swear like the shadow that's by your side
I see the questions in your eyes
I know what's weighing on your mind
You can be sure I know my part
Cause I stand beside you through the years
You'll only cry those happy tears
And though I make mistakes
I'll never break your heart
Chorus
And I swear by the moon
And the stars in the sky I'll be there
I swear like the shadow that's by your side
I'll be there
For better or worse
Till death do us part
I'll love you with every beat of my heart
And I swear
I'll give you every thing I can
I'll build your dreams with these two hands
We'll hang some memories on the wall
And when (and when) just the two of us are there
You won't have to ask if I still care
Cause as the time turns the page
My love won't age at all
And I swear (I swear) by the moon
And the stars in the sky I'll be there (I'll be there)
I swear (and I swear) like the shadow
that's by your side
I'll be there (I'll be there)
For better or worse
Till death do us part
I'll love you with every beat of my heart
And I swear
And I swear (I swear) by the moon
And the stars in the sky I'll be there (I'll be there)
I swear (and I swear) like the shadow
that's by your side
I'll be there (I'll be there)
For better or worse (better or worse)
Till death do us part I'll love you
With every single beat of my heart
I swear I swear I swear
……………….
........................******.....................
..................................................................
....แม้เพลงจะจบไปแล้วแต่น้ำตาผมกลับไม่หยุดไหล
หัวใจผมยิ่งเรียกร้องหามันยิ่งกว่าเดิมมม....
..ตัดมาเป็นภาพมันนั่งอยู่บนที่นอน...
..มันยิ้มให้กับกล้อง พร้อมกับเอามือปาดน้ำตาทิ้ง...
……….
++ดีคับวิน อยากรู้จังว่าวินฟังเพลงนี้แล้ววินจะรู้สึกเหมือนพี่หรือเปล่า...++
++ฮืออ ๆๆ ฮือออๆ ..++เสียงมันร้องไห้ออกมาเบาๆพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาออกเรื่อยๆ
...ผมเองนั่งดูน้ำตาผมก็ไหลพราก ผมไม่อยากเห็นมัน
ร้องให้ ผมไม่อยากเห็นมันเสียใจ....ไม่อยากให้มันมีความทุกข์เลยซักนิด....
++วินเห็นนี่มั้ยคับ...++มันชี้ใส่เสื้อที่มันใส่อยู่
++เสื้อตัวนี้วินซื้อให้พี่เป็นของขวัญวันเกิดปีที่แล้ว..
พี่ไม่เคยเอามาใส่เลย รู้ม่ะทำไม เพราะวินเคยบอกว่า
วินชอบเวลาที่พี่ใส่เสื้อสีขาว เลยซื้อเสื้อสีขาวให้
...พี่ชอบมันมากเลยล่ะ ไม่กล้าใส่กลัวมันเก่าไง...++มันยิ้มได้แล้ว
....ผมยกมือซับน้ำตาที่ไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่าทิ้ง
++วินจำน้องหมีพูได้ม่ะ.....++มันคว้าตุ๊กกตาที่อยู่ข้างหลัง
มาให้ผมดู...อันนี้เมื่อปี 50 ไง พี่ตั้งไว้ที่หัวเตียงตลอดเลยน่ะ++
++ส่วนนี่เป็น VCD ที่วินให้พี่ก่อนปีหน้านั้น.....
วินบอกว่าชุดนี้วินเลือกเพลงเอง เพื่อมาเป็นวันเกิดของพี่
โดยเฉพาะนี่ เห็นม่ะ หน้าปก VCD มีรูปคนหล่ออยู่ด้วยน่ะ++
มันยิ้มให้กล้อง ก่อนจะยกแผ่นมาเทียบกับหน้ามัน...
คนในรูปคือ....มันเอง...
................................................
..................
++พี่รู้ว่าวินโกรธพี่เรื่อง ของฝน...++
++และวินคงรู้เรื่องที่พี่มีอะไรกับฝนแล้ว...++
++วันนั้นพี่เมาจริงๆ ทุกอย่างมันเป็นไปตามอารมณ์
ของความเมา....พี่รู้ว่ามันไม่ใช่คำแก้ตัว...++สีหน้ามันเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด.....
++วิน โอสงสารไอ้เก่งว่ะ..++โอไม่รู้ว่ามันตื่นแต่เมื่อไรมันทรุดเข่านั่งลงข้างผมและพลอยร้องไห้ตามผม..
………….
++เรากลับมาคืนดีกันได้ม่ะ....++
++พี่เสียใจที่ทำให้วินร้องไห้ เจ็บปวด เพราะว่าพี่เป็นต้นเหตุ
พี่รู้ว่าพี่มันเลว เป็นคนไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่องซักอย่างแต่พี่ก็รักวิน รักจากใจพี่นี่แหละ ..++
มันเอามือตบที่หน้าอกมัน 2-3 ที
++พี่จะรอ รอจนกว่าวินจะให้อภัยพี่น่ะคับ...++มันก้มเพื่อเช็ดน้ำตา
............................................
.......................****...................
++โอไม่คิดว่าจะได้ดู VCD นี้ ของมันนะวิน..++โอพูดทั้งน้ำตา……
++จากที่โอเคยรู้สึกเกลียดมัน พอดูอันนี้โอรู้สึกว่า มันพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว มันมีความรักให้วินจริงๆ...++
++วินก็เหมือนกันโอ วินไม่เสียใจแล้วถ้ามันจะมีคนอื่น
...แค่ครั้งหนึ่งมันเคยรักวินถึงขนาดนี้ วินก็ดีใจแล้ว...
วินไม่โกรธ ไม่เกลียด ตอนนี้วินมีแต่ความปรารถนา
ให้มันมีความสุข กับใครก็ได้ที่ทำให้มันมีความสุข
วินจะยินดีและดีใจกับมันนะโอ…++ผมยิ้มให้โอทั้งน้ำตา
++วินนนน...++โอเรียกผมแล้วร้องไห้
++วินจะไม่ร้องไห้แล้วโอ ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่วินจะร้องไห้เพราะมัน...++
…………………….
...........................
++วิน โอ ตื่นยังลูก เปิดประตูให้พ่อหน่อยคับ...++
เสียงพ่อเรียกทำให้ผมกับโอรีบเช็ดน้ำตาทิ้งเพื่อกลบเกลื่อนหลักฐานที่เกิดขึ้น...
++วินนน ตาวินแดงมากเลย...++โอทักผม แต่ผมก็ต้องไปเปิดประตูให้พ่อ....
++ก๊อกๆ ๆ ++ เสียงอีกทีพ่อคงเห็นว่านานแล้ว
++มาแล้วคับพ่อ..++ผมวิ่งไปเปิดประตูทันที
..........................
............................................
<<<<<<<.BBBBBBB>>>>>>>
-
.......................................................
<<<< ..ตอนที่ 20 This Is Love ต่อ..>>>
*********************************
..........................................
....................
....พอผมเปิดประตูออกมา ผมรู้สึกตกใจนิดนึง....คนที่ยืนอยู่ข้างหลังพ่อ....ก็คือตี้...ทำไมอยู่ๆมันมาได้ไง…
++ดีวินเป็นไงมั่งว่ะ...++ตี้ถาม
++ก็ดี สบายดีหรือเปล่า..++ผมถามมันกลับ
++ขอบคุณคับพ่อ...++ตี้หันไปบอกพ่อผม
++ทำไมตาแดงจังล่ะลูก..++พ่อทักผม
++จริงด้วย ร้องไห้มาป่ะนี่..++มันแซว...พ่อทำหน้าสงสัยใส่ผม
++ก็วินเพิ่งตื่นอ่ะพ่อ...++ผมโกหก...
++จิงอ่ะ...++พ่อยังสงสัยไม่หาย
เอาหน้ามือมาลูบที่ใบหน้าผม....ท่าทางจะไม่สบายน่ะนี่....
++ไม่เป็นไรจริงๆคาบบพ่อ..++ผมอ้อนล่ะ
..พ่อหัวเราะ
++พ่อจะมาบอกว่า..เย็นนี้ อาวัฒน์ชวนไปกินข้าวที่ร้านน้าเพ็ญ เด๋วหกโมงจะออกไปกันล่ะ..++
++คับพ่อ....++ผมตอบรับทั้งที่รู้ว่าที่นั่นเป็นที่ทำงานของมัน แต่ป่านนี้มันคงไม่อยู่หรอก
++พ่อคับกินข้าวเสร็จแล้ว ตี้ขอพาวินไปเที่ยวนะครับ..++ตี้บอกพ่อแถมหันมายักคิ้วให้..
...พ่อหันมามองหน้าผม...
..ผมพยักหน้าให้พ่อ...เพราะว่าจะได้พาโอไปเที่ยวด้วย
++พ่อห้ามก็คงไปมั้ง ยิ้มขนาดนนี้...++พ่อก็ช่างว่าผม
++งั้นพ่อลงไปล่ะ....++พ่อหัวเราะ
..พ่อหันเดินกลับลงไป...
++เข้าไปในห้องได้ม่ะ...++
++เข้ามาดิ...++ผมเรียกมัน
++นี่โอเพื่อนที่โรงเรียนเก่าเราตี้...++ผมแนะนำ
++ดี ที่รู้จักโอ..++มันทักโอที่กำลังนั่งอยู่ที่คอมฯ
++ตี้มีธุระอะไรกับวินหรือเปล่า...++
++กับเมิงไม่มีธุระกุก็อยากมาหา...++มันยิ้มให้
++นั่นกะเป๋าอะไร...++มันแหวกดูเพราะว่าอยู่ใกล้ตัวมัน
++อ๋อเปล่า...++
++นี่มันเสื้อผ้าไอ้เก่งนี่...++ตี้ทัก...มันยังจำได้
++จะไปไหนกัน...++มันทัก
++แล้วไอ้เก่งล่ะ...++มันถามหาอีก
...โอหันมามองหน้าผมคงอยากรู้ว่าผมจะตอบมันอย่างไร....
++โอลงไปหาพ่อกับแม่ก่อนนะวิน..++ก่อนที่มันจะเดินลงไปโดยที่ไม่หันมาดูอีก
.............................
..........
.....ทันทีที่ประตูปิด ตี้ก็ดึงตัวผมไปกอด..และจูบผมอีกที
++ร้องไห้จนตาปูดตาบวม แต่ก็ยังโกหกว่าตัวเองเพิ่งตื่นนอนอีก...++
....ผมพยายามพลักมันออกแต่มันกอดผมไว้แน่นผมจึงเบี่ยงหน้าหนี...
++ปล่อยกุดิ๊ไอ้ตี้ ไม่งั้นกุชกเมิงจริงๆด้วย..++ผมบอกมันอย่างอายๆ
...มันค่อยๆปล่อยตัวผมและหัวเราะในลำคอ...
++ขำอะไร...++ผมถามอย่างอดโมโหไม่ได้
++ขำคนโกหกอ่ะดิ...พูดมาได้ว่าเพิ่งตื่น..++
++กุพูดความจริงโว้ยย..++ผมชักโมโหที่มันขำไม่หยุด
++วิน เมิงนี่นาชอบทำให้กุรักเมิงจริงๆ..++
..มันขยับมากอดผมอีก...
++ไอ้บ้า กุไปทำตอนไหน..++อยู่ๆมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาได้
++เมิงไม่ต้องโกหกกุหรอกวิน..++มันพูดอย่างมีเลสนัย
++เรื่องอะไร..แล้วก็ปล่อยกุด้วย++ผมพยายามดิ้น
++กุกอดเมิงเบาๆเองวิน ถ้าเมิงดิ้นจริงๆเมิงก็หลุดได้..++ดูดิมันพูดเหมือนเยาะผม
...หน้าแตกเลย จิงอย่างที่มันพูด....
..ผมเอามือทุบที่อกมันเบาๆอย่างเขินๆ
++ทำไมเมิงไม่บอกกุแต่แรกว่ะ..++
++อายหน้าแดงเลยเมิง...++
++เวลาเมิงอายนี่น่ารักว่ะวิน...++
..ก่อนที่มันจะก้มมาจูบผมอย่างเต็มเหนี่ยว...
++ไอ้เก่งคงทำให้เมิงเจ็บมากซีวิน...++เสียงที่หนักดูจิงจังทำให้ผมถึงผมผงะกับคำพุดมัน จนสีหน้าเริ่มเปลี่ยน
++บ้าดิ เมิงพูดเรื่องอะไรไอ้ตี้..++ผมพยายามหลบหน้ามัน
...............................
++เมิงอย่าโกหกกุเลยวิน กุรู้ทุกอย่างแล้ว...++
++ตี้....++ผมพูดอะไรไม่ออก
++น้องบีมบอกกุหมดแล้วเรื่องไอ้เก่งมีใคร..++
++ไอ้ตัวแสบ...++ผมอุทานออกมา
++อย่าไปว่าน้องบีมเลย น้องบีมมันเป็นห่วงวินมากรู้มั้ย..++
++เหมือนที่กุเป็นอยู่ตอนนี้ไงวิน...++
++เมิงรู้มั้ยแค่รู้ว่าเมิงร้องไห้กุก็รู้สึกกังวลใจ..++
++ขอให้กุ....แทนที่ไอ้เก่งได้ม่ะ...++มันจ้องผมอย่างต้องการคำตอบ
++กุไม่อยากทำให้เมิงเสียใจว่ะตี้...++ผมตอบมันเบาๆ
++ถึงกุจะร้องไห้เพราะเก่ง แต่กุรักมัน...++
++ที่สำคัญก็ยังไม่คิดถึงเรื่องนี้อีก ตี้...++
ผมถอยออกจากมัน ก่อนไปนั่งลงที่โต๊ะคอมฯ
++นั่นอะไร...++มันถามที่เห็นแผ่นนั้น
++เพราะอันนี้เร่อะ...++มันกำลังหยิบดูแต่ผมดึงออกจากมือมัน
++กุขอโทษว่ะตี้ ที่กุให้เมิงดูไม่ได้...++
++จริงซิน่ะ...กุไม่เป็นคนกุมันก็แค่เพื่อน...++
++ตี้ คือวินไม่อยากคึดถึงเรื่องรักเท่าไรไม่ใช่ว่าวินเจ็บแล้วเลิกคิด แต่มันเป็นเพราะวิน
คิดว่ายังมีเวลาอีกมากที่จะคิดเรื่องนี้...++
++ที่เมิงพูดกูถูกวิน..++
++คนต่อไปถ้าเมิงคิดขอเป็นกุได้ม่ะ..++
สีหน้ามันจิงจังจนผมกลัว...........
++ตี้เมิงก็เหมือนไอ้เก่ง ที่กุอยากให้เมิงเจอใครๆที่เมิงรักจริงและมีครอบครัวที่สมบูรณ์ กุพูดจริงๆ..++
++เมิงคิดอะไรอยู่วิน...++
++ทำไม..++
++ทำไมเมิงต้องคิดเผื่อคนอื่นเสมอว่ะ...++
++ก็เพราะพวกเราเป็นเพื่อนกันไงตี้...++
..มันหันหน้าหนีผม...
++ใจกุอิสระ กุคิดเองได้วิน...++
++ที่เมิงพูดอย่างนี้เพราะว่าเมิงรักกุไม่ได้...++เสียงมันบ่นอย่างน้อยใจ....
++กุอาบน้ำก่อนน่ะเด่ะใกล้จะหกโมงแล้ว...++ผมบอกมันก่อนที่มันจะเดินไปนอนลงกับโซฟา........
...ผมรู้แต่ว่าผมไม่อยากให้มันมีความหวัง ไม่อยาก
ให้มันเป็นทุกข์ เรายังมีเวลาที่จะคุยกันอีกนาน
คงให้เราศึกษากันไปก่อนสำหรับเรื่องนี้...แม้ว่าในใจลึกๆ
ผมเองก็ยอมรับว่าคิดกับมันมากกว่าเพื่อน...แต่เมื่อนึกถึง
ไอ้เก่งแล้วทุกอย่างมันก็ตกไป......
......................................................
..........................
<<<<<<<<ที่ร้านอาหาร.>>>>>>>>
.....................................
++มากินข้าวที่นี่แล้วคิดถึงลูกเก่งน่ะพ่อ...++
..แม่ผมพูดก่อนที่ทุกคนจะนั่งลงกัน.....ตอนนี้ยังไม่มีคนเท่าไร....
++จริงด้วยกลับบ้านไปเป็นอาทิตย์ไม่รู้เป็นไงมั่ง..++พ่อผมต่อ
...ผม โอ และตี้ มองหน้ากันเลิ่กลั่ก...แต่ไม่กล้าพูดอะไร
..แม่มองซ้ายขวาก่อนที่จะนั่งลง เหมือนมองหามัน
..แต่ผมซิแค่คิดว่าที่เคยเป็นที่ทำงานมัน และผมเองก็เคย
มานั่งรอมันเลิกงาน ยิ่งทำให้จิตใจผมปั่นป่วน
++พี่เก่งคงไม่กลับมาแล้วอ่ะคับ...++น้องบีมพูดเสียงดังฟังชัดเล่นเอาผมซ็อก
..แม่กับพ่อจ้องสายตามาที่ผม......มันจะถามแต่ผมก็หลบสายตาท่าน
++ทำไมล่ะคับน้องบีม..++พ่อผมถาม
..ผมจ้องหน้าน้องบีมเชิงบอกว่าอย่าพูด ไม่งั้นโดนแน่...แต่มันสนใจที่ไหน...
++พี่เก่งอ่ะคับ พี่วินไปหา...++มันหันมามองผม
++พูดมาลูกไม่ต้องกลัวพี่วิน..++พ่อพูดเหมือนเค้นหาความจริง
++พี่เก่งอ่ะคับ พี่เก่งอยู่กับพี่ฝน อยู่ในห้องเดียวกัน พี่วินไปเจอ
ตอนที่เค้ากะลังอาบน้ำกัน...++มันมองหน้าผมอย่างหวาดๆ
................................
.....ผมทำอะไรไม่ถูกเลยรีบเดินออกจากตรงนั้นก่อนอยากจะร้องไห้จริงๆกับคำพูดน้องบีมมัน....
++ไปไหนวิน มานี่ก่อนลูก..++แม่เรียกผม
...ผมหันมายิ้มก่อนที่จะบอกว่าไปห้องน้ำแป้ปครับพ่อ...ก่อนที่จะวิ่งไป....
ผมเปิดประตูห้องน้ำได้ก็อดที่น้ำตาจะคลอๆไม่ได้...
โมโหน้องบีมจริงๆ เด็กหนาเด็กพูดอะไรไม่คิดมั่ง
ก็เข้าใจว่ามันห่วง แต่ผมก็ยังไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้
ว่ามันเกิดอะไรขึ้นและมันก็ไม่ผิดที่มันทำอย่างนั้น
.....................
++ป๊อกๆ ป๊อกๆ...++เสียงเคาะประตูที่ห้องน้ำที่ผมเข้า
++มีคนอยู่...++ผมตะโกนบอก
++ป๊อกๆ ป๊อก...++
++ก็บอกแล้วไงว่ามีคนอยู่..ใครว่ะ..++ผมโวยวายออกไป
++กุเอง..++เสียงแปลกๆ แต่ผมก็คิดว่า..
++ไอ้ตี้เร่อะ...เมิงจะเคาะทำเหรี้ยะไรว่ะ..++ผมด่า
++ป๊อก ๆๆ..++เสียงเคาะป่นเสียงหัวเราะล็อดลอดออกมา
++ไอ้บ้าตี้...เมิงจะเคาะทำส้นอะไรว่ะ..++ด้วยความรำคาญ
..ผมถอดกลอนกระชากประตูดึงเข้า.....
แต่กลับเป็นตัวผมที่โดนผลักเข้าไปในห้องน้ำแทน...
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นหน้าคนที่...ผลักผมเข้าไปพร้อมกับ
โอบรัดผมจนแน่น......
..................................
.............
++ไอ้เก่งง...++ผมเรียกชื่อมันอย่างตกใจ
++พี่ไม่อยู่แค่ไม่กี่วันเรียกแต่ชื่อชู้จนติดปากเลยเมิง..++
...ผมรีบดิ้น สะบัดตัวมันเพื่อให้ตัวเองหลุดจากอ้อมกอดมัน
...แต่แมร่งแรงเยอะเหลือกเกิน ผมสู้แรงมันไม่ไหว
มันไซร้ที่ซอกคอผมและพยายาม
ที่จะจูบปากผม...ผมเอาแขนทุบมันไม่ถนัดเลย
ก็มันเล่นรวบกอดทั้งแขนผมซะแน่น......
.................................
..............
++ปล่อยกุไอ้เก่งงง...++ผมเหนื่อย ดิ้นไม่ไหวเลยหยุดนิ่งเมิงทำอะไรก็ตามสบาย...ผมคิด
++พี่ล้อเล่นวิน พี่ล้อเล่น..++มันจูบปลอบผมทั่วใบหน้าตามด้วยเช็ดน้ำตาที่ไหลให้ผม....
++เมิงไปจากชิวิตกุเถอะ เก่ง กุขอร้อง...++ผมวิงวอนมัน
แค่เห็นหน้ามันใจผมมันก็อ่อนยวบไปหมดแล้ว......
++พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้นวิน ยกเว้นวินจะไม่รักพี่แล้ว...++
มันร้องไห้กระซิกๆเอาหัวผมซบไว้ที่บ่ามัน....
++เมิงยังจะมาพูดอีก...++
++พี่รู้ว่าวินโกรธพี่เรื่องอะไร พี่รู้ๆ พี่ขอโทษ..++
++วินเข้าใจพี่ผิดนะคับ...++เสียงมันอยากให้ผมเชื่อ
++เมิงไม่ต้องมาขอโทษกุ ไอ้เก่ง เมิงไม่ได้ทำอะไรผิด..++
++ปล่อยกุได้แล้ว..++ผมตะคอกใส่มันเสียงดัง
++พี่ไม่ปล่อยถ้าวินไม่ฟังพี่...++
...ผมกระทืบที่เท้ามันอย่างจังไป 2 ที...
++โอ้ยยย เล่นไรว่ะนี่เจ็บน่ะ..++มันปล่อยผมเป็นจังหวะ
ที่ผมออกจากห้องน้ำได้แต่..มาเจอน้องบีม....
++พี่วินเข้าห้องน้ำนานบีมมาตาม...++มันกะลังพูดแต่สายตามองไปที่ข้างหลัง
................................
++ไอ้พี่เก่ง...++มันร้องเสียงดังก่อนจะวิ่งไปหา
ซัดหมัดไปที่ท้องไอ้เก่งอย่างจัง...
++โอ้ยยยยย น้องบีม พี่เจ็บคับ..++มันทรุดตัวลงกับพื้น
..น้องบีมยกขาเตะซ้ำที่ตัวมันอย่างจัง...อีกที
ตามด้วยกระทืบเบาๆที่ขา....
++ไอ้คนเลว ทำให้พี่วินร้องไห้ทั้งวัน
บีมเกลียดไอ้พี่เก่ง...++ มันเตะเบาๆอีก
++น้องบีมอย่าทำอย่างนั้น..++ผมร้องห้ามมัน
ก่อนที่จะดึงมันออกมา...
++น้องบีมอย่าทำอย่างนี้ไม่ดีน่ะคับ..++แถมดุต่อแต่
..สะใจผมเหมือนกัน...
++วินคับ พี่ลุกไม่ไหวอ่ะคับ..++มันทำหน้าอ้อน
++เจ็บมากๆเลยคับ..++
..เห็นล่ะก็น่าสงสารอยู่....
++ไม่ต้องไปสนใจพี่วิน..กลับกันเถอะ..++น้องบีมสั่ง
++อะไรกันว่ะ ใจร้ายทั้งพี่ทั้งน้องเลยโว้ย..++มันเอามือกุมท้อง
สีหน้าบ่งบอกว่ามันเจ็บ...น้องบีมรีบดึงมือผมกลับ
แต่ผมลังเล....หันมาดูมันที่ตอนนี้ยังไม่ลุกจากพื้น
แถมเสื้อผ้ามันก็เลอะดินด้วย..เห็นแล้วสงสาร..
...................
...ผมเลยเดินไปประคองมันลุกขึ้น...
++ว่าแล้วพี่วินต้องใจอ่อน...++น้องบีมส่ายหัว
..ไอ้เก่งมันยิ้มให้ผม..
++ไอ้เก่งยอมให้วินรังแกได้คนเดียว แต่ตอนนี้สงสัยจะมีน้องมันอีกคน ขืนทำสงสัยพี่มันจะเอาตายแน่..++
..มันหมายถึงมันไม่กล้าทำร้ายน้องบีม
++ลองทำดิ...++ผมท้า
++ไม่กล้าหรอกคับ กลัวแล้วที่ร้าก...++มันกระซิบที่หูผม
.............................
................
++เก่งเป็นอะไรมั้ย...++มีพนักงานผู้ชายคนนึงวิ่งมาดู
++ไม่เป็นครับพี่ ผมสบายดี...++มันบอก
++แน่น่ะ...++
++คับพี่ผมไม่เป็นไร...++
...ผมให้มันนั่งลงแถวๆนั้น.......
...น้องบีมก็เดินมาปัดเศษดินออกจากตัวมัน ดูมันเองก็ห่วงไอ้เก่งไม่น้อย......
++น้องบีม บอกพ่อกับแม่เลยด้วยว่าให้กินข้าวไปก่อนน่ะ..++
++ไม่ต้องก็ได้วิน ป่านนี้ อาวัฒน์คงบอกไปแล้ว..++
++ทำไม..++ผมทำหน้าสงสัยอาวัฒน์รู้ได้ไง
++ไม่ต้องสงสัยหรอกวิน พี่ขอให้อาวัฒน์พาทุกคนมากินข้าวที่นี่เอง...++มันมองหน้าผม
++วันนี้เก่งไม่ทำงานเร่อะ...++
++ไม่คับพี่ไก่ วันนี้ผมขอน้าเพ็ญหยุดแล้วครับ...++
++เมื่อวานเห็นซึมอีก ชวนไปเที่ยวก็ไม่ไป....++
++เมื่อวานเก่งมาทำงานด้วยเร่อะพี่...++ผมถามพี่ผู้ชายคนนั้น
++เก่งมาทำงานได้ตั้ง 2 วันแล้วคับน้อง ก็เห็นว่าจะกลับบ้าน
อาทิตย์นึง แต่ทำไมกลับมาเร็วก็ไม่รู้ แถมบางทีพี่เห็นมันแอบ
นั่งร้องไห้คนเดียวด้วย...555++พี่เค้าพูดตลกๆ
...มันหันมามองผมแต่ไม่พูดอะไร...
++พี่เก่งเจ็บตรงไหนมั่งอ่ะคับ...++น้องบีมมันถาม
...เก่งก็เอามือลูบที่ท้อง...
++เตะพี่ตรงไหนมั่งอ่ะคับ พี่ก็เจ็บตรงนั้นอ่ะดิ..++
มันอ้อนบอกน้องบีมแต่สายตามองมาที่ผม...
++พี่ไปทำงานก่อนน่ะเก่ง...++พี่เค้าบอกลา ก่อนจะเดินไปที่หลังร้าน
....สายตาผมจ้องมันพร้อมกับคำถามที่เริ่มเกิดขึ้นมากมาย
++พี่เก่งกลับมาเมื่อไรอ่ะคับ..++น้องบีมถามมือก็คอยบีบเนื้อตัวให้มัน
++กลับมาตั้งแต่มีเรื่องวันนั้น ไปตามหาซะทั่วก็ไม่เจอโทรหาก็ไม่ติด พี่เลยกลับมารอที่นี ไม่กล้ารอที่บ้าน...++
พูดถึงตอนนี้มันไม่กล้าสบตาผม...
++พี่ฝนล่ะคับ....++นั่นน้องบีมคำถามที่ผมอยากรู้
++มันจบแล้วล่ะวิน มันจบแล้วจริงๆ..++มันหันมาบอกผม
++ไม่ต้องมาบอก เมิงจะทำอะไรก็เรื่องของเมิง..++
++หึงพี่อ่ะดิ๊...++มันหัวเราะ ดูมันพูดซิ ..ผมตีหลังมันดังป้าบบบบ...
++โอ้ยยยย ไรกันว่ะโหดทั้งพี่ทั้งน้องเลยวุ๊ย..++มันชักสีหน้า...
..เอามือลูบหลัง...แต่ไม่ถึงแถมทำหน้าหงิกงอ
..ผมหันหลังเดินกลับมาที่โต๊ะพ่ออยู่ ส่วนน้องบีมก็เดินมากับมัน........
++ไงวินเจอเก่งยังลูก...++อาวัฒน์ทักผมยิ้มๆ
++เจอแต่คนบ้า นั่นไงคับเดินมาล่ะ..++
พ่อกับแม่หัวเราะที่ได้ยินผมตอบอย่างนั้น....
..ผมนั่งลงข้างๆตี้กับโอ.....
.......................................
..............
++สงสัยจะโดนหนักว่ะ...++โอขำมัน
++ฝีมิอกับฝีเท้าน้องมันเอง..++ผมบอกขำๆ
++เฮ้ย...ไอ้เก่ง++โอร้องทัก
++เพิ่งรู้นะโว้ยว่านอกจากวินแล้ว ยังมีน้องบีมอีกคนเร่อะ
ที่เมิงยอมเจ็บตัวฟรีๆได้...++
++ไอ้ห่าเมิงก็แซวไม่ดูแลยนะเมิง ขืนกุทำน้อง พี่มัน
ก็เล่นกุตาย...ไม่ต้องเกิดพอดี..++มันทำหน้าไม่สบอารมณ์
...แต่ไอ้โอ ตี้ก็ขำมันกลิ้ง..ต่างเดินไปดูมัน
++น้องบีมทำไรพี่เก่งมั่งคับนี่...++โอแซว
++ยังไม่จบอีก...เวรของกุ...++เก่งว่า แล้วทำคอตก
++บีมก็ต่อยที่ท้องพี่เก่งจนจุก แล้วก็เตะที่ลำตัวพี่เก่ง
อีกที..แล้วก็ตื๊บๆลงไปยังงี้ๆ....555++มันหัวเราะมองหน้าไอ้เก่งเบาๆ
++สนุกกันเข้าไป..++พ่อผมดุ แล้วเดินไปดูมัน
++เป็นอะไรมากป่ะนี่ ...++ พ่อถาม..
++เล่นอะไรกันอย่างนี้เหอะ...++แม่ผมที่นั่งเงียบอยู่นานส่งเสียงดังขึ้น....
++เกิดไปโดนอะไรพิกงพิการขึ้นมาจะทำไงล่ะนี่..++
แม่ผมโวยวายเพราะห่วงไอ้เก่ง....
++แม่ก็ เรื่องเด็กๆน่า ตอนพ่อยังเด็กก็เป็น...++พ่อผมเถียง
++แม่คับผมไม่เป็นไรจริงๆแค่เจ็บๆคันๆนิดๆ...++ก่อนที่มัน
จะไปกระซิบบอกอะไรแม่ก็ไม่รู้.....
...จนทำให้แม่ผมยิ้มออกมาได้....
++เสื้อผ้าเลอะหมดเลยลูก...++แม่ผมปัดอีกที
ดูแม่ห่วงมันมากกว่าผมอีก มันทำให้ผมร้องไห้น่ะแม่
ผมฟ้องและโวยวายในใจ.......
......................................
............
...ไอ้ตี้ลากแขนให้มันลุกเดินตามออกไป...แต่ดูท่ามันจะขัดขืน.....
++เมิงมานี่เลยไอ้เก่ง...++ตี้ยังดึงมือมันอยู่..
++เมิงไม่ต้องลากกุหรอกไอ้ตี้ กุเดินเองได้...++มันลุกเดินตามไอ้ตี้ไป........
++ไปไหนลูก...++แม่ผมเรียกมันกลัวจะมีปัญหา
...น้องบีมวิ่งมากระซิบที่หูผม.....
++ท่าทางพ่อจะได้กินทีนอ่ะคับ...++มันหมายถึงไอ้เก่ง
แล้วก้อหัวเราะคิกคิกคิก....
.ผมรีบเดินตามไป โดยมีน้องบีมวิ่งตาม...
++น้องบีมอยากดูมวย ท่าจะทั้งมัน..ทั้งเผือกง่ะ.++
มันก็เล่นไม่จบคนจะฆ่ากันตายล่ะ
++น้องบีมมมมม..++ผมหันมาดุมัน...
++บีมล้อเล่นอ่ะคับ...++
++บีมเป็นห่วงพี่ตี้อ่ะคับ...++.
.................................
.............
++เมิงมีอะไรไอ้ตี้...++เก่งเดินตามไปจนสนามเด็กเล่น
เล็กๆที่ทางร้านจัดไว้ให้ลูกค้ามีลูกไว้เล่น โชคดีที่ตอนนี้
คนยังไม่ค่อยมี.....
++กุไม่ทำอะไรเมิงหรอกไอ้เก่ง...++ไอ้ตี้ว่าแล้วหัวเราะ
++ถ้ากุทำเมิงแล้วไอ้วินรักกุได้น่ะ กุจะทำ....++
ดูไอ้นี่ก็กวนไม่ใช่เล่น
++เมิงจะเอายังไงว่ามาไอ้ตี้ เรียกกุมาเสือกบอกไม่มีอะไร..++
ดูท่ามันคงอดทนน่าดูน่ะ ผมดูจากสีหน้าไอ้เกง....
++กุขอไอ้วินเถอะว่ะเก่ง..++มันพูด
++ตีนเถอะเมิง ไอ้สัสส..++มันถลาเข้าไปหาไอ้ตี้ทันที
..ส่วนไอ้ตี้มันก็ไม่ถอยยืนนิ่งที่เดิม....
++เพราะไอ้วินขอไว้นะเมิง ไม่งั้นเมิงเจอแน่..++
++กุรู้เมิงไม่กล้าทำกุต่อหน้าไอ้วินหรอก เมิงกลัวมันโกรธ..++
..ไอ้ตี้ยิ้มเย๊าะไอ้เก่ง....
++ไอ้สัส ฝันไปเถอะไอ้ตี้.....++มันเริ่มเงื้อมือจะเล็งไปที่ไอ้ตี้ล่ะ..
++อย่าเก่ง...++ผมไปดึงตี้ออก...
++พี่ก็ขู่มันไปงั้นล่ะ...++ไอ้เก่งว่า
++แต่ถ้าวินไม่อยู่อ่ะ ไม่แน่..++มันมองไอ้ตี้ตาขวาง
++พี่เก่งคับ ไปกินข้าวเถอะบีมหิว...++
++วินก็ไปกันเถอะ++ ตี้บอก.....
...ผมไปคว้ามือไอ้เก่งกับไอ้ตี้มาประกบกัน....
++เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันน่ะ..น่ะ ..น่ะ..++ผมอ้อนทั้งคู่
พักนึงตี้ก็เริ่มจับมือไอ้เก่ง จนไอ้เก่งก็กำมือมันไว้มั่ง
++กอดคอกันด้วยซิคาบบบ...พ่อเก่ง...++น้องบีมมันล้อ
++เวรแร่ะกุ มีลูกล่ะ...++ไอ้เก่งเริ่มหัวเราะกับคำที่มันเคย
เรียกน้องบีมว่าลูกไว้ ไม่คิดว่าน้องบีมจะมาย้อนเล่นตอนนี้
เล่นเอาผมก็อดขำตามไม่ได้.....
.....มันปล่อยมือไอ้ตี้ และเอื้อมไปกอดคอมันแทน....
++ขอโทษว่ะไอ้ตี้...++มันพูดน้ำเสียงจริงใจ
++กุก็เหมือนกัน กุอยากลองใจเมิงดูว่าเมิง
ยังรักไอ้วินอยู่มั้ย..++
++ตี้เมิงไม่ต้องคิดมาก ยังไงกุก็รักเมิง..++
ไอ้เก่งหันควับมามองหน้าผม........
++ก็เราเป็นเพื่อนกันง่ะ....++ผมขำ
++คนที่วินรักที่สุดอยู่นี่...++ผมดึงน้องบีมมาหอมแก้มแดงๆ
.....ไอ้เก่งจ้องน้องบีม น้องบีมก็จ้องหน้ามัน....
++น้องบีมมมมมม...++มันตะคอกเสียงดุใส่น้องบีม
++อย่ามีชีวิตอยู่เลย พี่จะฆ่าน้องบีมมมแล้ว..++
มันวิ่งตามน้องบีมที่วิ่งจู๊ดดด ไปก่อนหน้ามันไม่กี่ก้าว....
.....ผมหันมายิ้มให้ตี้.......
++เพราะว่ามันน่ารักอย่างนี้ใช่มั้ย วินถึงรักมัน...++
..ผมได้แต่พยักหน้า.....ก่อนที่จะหันไปมองไอ้เก่งจับตัว
น้องบีมได้มันก็กอดแล้วจี้เอวให้น้องบีมหัวเราะ
อย่างเอาเป็นเอาตาย........ใกล้ๆกับที่พ่อแม่นั่งกันอยู่......
...........................................
..............................................................
<<<<<<< ขอต่ออีกตอนน่ะ>>>>>>>
***************************************
-
ขอบคุณครับ สนุกมาก ๆ ครับ
จะต่ออีกกี่ตอนก็ได้ครับ อิอิ o13 o13 o13
-
....................................................
<<<<ตอนที่ 20 This Is Love..Last>>>
*******************************
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
...............................................
....................
++อาวัฒน์คับ เก่งขอบคุณอาวัฒน์มากๆนะคับสำหรับเรื่องวันนี้....++มันยกมือไหว้อาวัฒน์อย่างซึ้งใจ......
++ไม่เป็นไร.....เลี้ยงข้าวอามื้อนี้ก็พอ...++อาวัฒน์หัวเราะ
++โหหหห พ่ออ่ะใจร้ายกับพี่เก่งจังคับ...++
++พี่เก่งไม่มีตังง่ะ...++น้องบีมอ้อนพ่อแทนเก่ง
.....ผมได้แต่ยิ้ม มันเขินไงไม่รู้ที่ผู้ใหญ่ต้องมารับรู้เรื่องพวกเรา
.......................................
..............................
++พ่อคับแม่คับ วันนี้ผมขอพาวินไปเที่ยวกัน 2 คนซักวันนะคาบ...++
++ไม่ได้......++น้องบีมตอบแทนดังลั่น แล้วหันมองพ่อกับแม่ผม
++อุ่ยยยยยยยยย..++มันสะดุ้งนิดๆที่พ่อจ้องมันอยู่
++ตอบแทนลุงกะป้าอ่ะคับ..++ทำเอาพ่อกับแม่ขำขี้แตกขี้แตน
++ไปด้วยง่ะ อยากไป...++มันบอกไอ้เก่ง
++อืม..ทุกงานซะงั้น...++ผมบ่นเบาๆ แต่กลับทำให้อาวัฒน์กลั้นเสียงหัวเราะไว้
++เราก็ให้พี่เค้าอยู่กัน 2 คนมั่งดิ๊..++อาวัฒน์พูดแล้วก็มองหน้าพ่อกับแม่ผม...........
....แต่ผมเองก้อคิดว่า คงมีเรื่องที่ผมยังอยากรู้และอยากบอกมันอีกเสมอเช่น......
...................................
.....................
....หลังจากยืนส่งพ่อกับแม่เส็จ ผมก็นั่งมอไซไปกับมัน น้องบีมซิ...ทำหน้างอจะไม่ยอมกลับกับอาวัฒน์ จนต้องโดนดุ...ส่วนโอผมฝากตี้พาไปเที่ยวหน่อย ตี้เองก็ยินดีที่จะพามันไป...ขอโทษทีโอ...ที่กุทำอย่างนี้ ขอเวลาส่วนตัวจริงๆให้กุได้คุยกับเก่ง2คนมั่งเถอะ แล้วพรุ่งนี้ผมจะอยู่กับพวกเมิงทั้งวัน.....ผมคิดในใจ
...................................
..................
.....มันพาผมมานั่งอยู่ที่ริมแม่น้ำ ไกลออกมาจากที่ร้าน
อาหารพอสมควร ทั้งที่ผมเองมาอยู่ที่นี่ก่อนมันก็ยังไม่เคยมาเลย
ที่นี่ก็ยังมีคนมาเที่ยวยามค่ำคืนเหมือนกันเพราะอากาศค่อนข้างดีแต่.......
++หนาวม่ะ...++มันหันมาดูผม
++นิดหน่อย...++
++รอแป้บน่ะ...อย่าไปไหนน่ะ++วิ่งรีบเดินไปไหนไม่รู้ผมเองก็ไม่ได้มองตาม.............
..................................
++พี่ไปเอาเสื้อกันหนาวมาให้ ลืมไปว่าวิน...........++มันพูดแค่นั้นก่อนยื่นเสื้อให้ผม.....
++ใส่ดิ๊ เอามาให้ใส่ไม่ได้ให้เก็บ...++มันดุผม ที่วางเสื้อไว้ที่ตัก
++ไม่ใส่เสื้อพี่กอดนะโว้ยยย...++มันเล่นมุก...ผมเลยไม่อยากขัดใจมัน.......
....เรานั่งดูภาพคนที่เดินไปมา รวมทั้งดูสีสันของแม่น้ำแห่งนี้ในยามคืนค่ำอย่างเงียบๆ.....
..มันขยับมานั่งติดกับผม....แต่ผมไม่หันไปมอง
++คิดถึงบ้านเราจังน่ะ...++มันลอยๆออกมาเพราะว่าผมไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา.....
++เงียบอย่างนี้คิดอะไรอยู่วิน...++...มันก้มเอาปากมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ......
++คิดถึงตอนที่เราเล่นเคยเล่นน้ำกันตอนเป็นเด็กน่ะ..++มันหัวเราะฮึฮึๆ ในลำคอ....
++นึกว่าพี่จะพาคนใบ้มาเที่ยวด้วยล่ะ เห็นนั่งเงียบตั้งแต่มา...++
++เก่งเคยคิดบ้างมั้ยว่าทำไมจู่ๆ พวกเราถึงได้รู้จักกัน...++
++ไม่อ่ะ คิดแล้วปวดหัว...++
++แต่วินคิด....++มันฟังผมอย่างตั้ง
++คิดอะไร....++
++เยอะแยะไปหมด....++
............................................
...เสียงโทรศัพท์มันดัง...ผมเลยหันไปมอง.......
...........................
...ทันทีที่มันกดรับนั้น.....
++ฝนเร่อะคาบ...++มันพูดทักเสียงดังอย่างดีใจและก็เหมือนตั้งใจที่จะให้ผมได้ยินเพราะมันหัน
มามองผมแว้ปนึง...
....ผมรีบลุกเดินหนี แค่ได้ยินชื่อผมก็ใจเสียทันที....
อีกอย่างถ้ามันจะคุยอะไรกัน..ผมก็ไม่ยากรับรู้......
++จะไปไหนวิน....++มันร้องทักผม
...แต่ผมเดินลิ่วไม่สนใจคำพูดมัน...
++ไม่ต้องมาสนใจกุ...++ผมบอกมันแค่นั้นก่อนที่จะเดินออกมาไม่หยุด
++จะไปไหน....หา...++มันตวาดใส่ผมแล้ววิ่งดึงแขนให้ผมหยุด….
++ฝนจะคุยด้วย งอนไม่รู้เรื่อง..++มันดุผม
++กุไม่คุย เพราะกุไม่มีอะไรพูดจะไอ้เก่ง เมิงอยากคุยอะไรก็คุยไปเลยกุจะกลับ....++ผมโวยวาย
ทั้งที่ผมพยายามบอกตัวเองว่าจะไม่โวยวายใส่มันกับเรื่องแบบนี้
พอเอาเข้าจริงๆใจมันกลับเดือดเกินร้อยองศาไปแล้ว....
++แต่เมิงต้องคุย ไม่งั้นเมิงก็จะเป็นแต่ยังเงี๊ยะ...++ตามันขวางใส่
...ผมพลักมันออกไป....
++เก่งเราเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ ไม่จำเป็นต้องมีอะไรหรอก..++
ผมพูดกับมันดีๆ และปลอบใจตัวเองด้วย....
++พี่รู้น่ะว่าวินยังโกรธอยู่ แล้ววินก็ต้องฟังฝนพูดด้วยเก่งไม่อยากให้วินคิดมาก....++
++ไม่จำเป็น...++ผมตอบ
++จำเป็น....เร๊วววซิ..++มันตะคอกใส่จนผมกลัวๆ
...ผมเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์จากมันมา.....
...............................
......................
++พูดซิ...++มันมายืนกอดคอเพื่อจะฟัง
++ดีฝน...++ผมทักเธอเพราะว่าโดนมันบังคับ
ทั้งที่ไม่อยากจะได้ยินเสียงเธอเลยซักนิด....
++ดีจ๊ะวิน...เป็นไงมั่ง...++เธอทักผมอย่างไม่เคยมีอะไรระหว่างเรา 2 คน......
++ฝนมีอะไร...++ผมรีบเข้าเรื่องถ้าไม่มีอะไรผมจะได้เลิกคุย......
++วินฝนอยากบอกเรื่องวันนั้นที่วินเจอ...++
ผมหันไปมองหน้ามัน...เสือกยิ้มให้ผม ก็โทรศัพท์มันเปิดเสียงไว้ด้วย......
++เก่งบอกกับฝนว่าจะกลับบ้าน เพราะยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่ ก็ยังคงติดต่อกัน...
.คือเหตุการณ์วันนั้น..เราไปเที่ยวกัน มีโตกับวีก็ไปด้วย
...พวกเราออกไปเที่ยวกันดึกล่ะเลยกลับเกือบจนเกือบสว่าง ฝนเองก็เมามาก อ้วกไปตั้งหลายที
แล้วก็เหนื่อยด่วย เก่งจะไปส่งที่บ้านให้แต่ฝนไม่ไหวเลยขอนอนที่บ้านเก่งถึงเตียงฝนก็
เมาหลับไม่รู้เรื่องแล้ว....ฝนนอนในห้องเก่งจริงแต่พอฝนตื่นขึ้นมาก็เห็นเก่งไปนอนที่โซฟา..
..ฝนยอมรับน่ะว่าฝนยังรักเก่งไม่เคยเปลี่ยน เพราะเก่งเป็นรักแรกของฝน...++ถึงตรงนี้เสียงเธอเศร้าลง
อย่างชัดเจน.....
++วินจำได้ม่ะ ที่โรงเรียนเรามีคนมาชอบเก่งหลายคนแม้แต่เพื่อนของฝนเองก็มี แต่เก่งเคยสนใจใครที่ไหน..++
..ผมหันไปมองหน้ามัน......
++วันนั้นที่ฝนเมามาก เพราะฝนอยากให้เราคืนดีกันแต่เก่งบอกว่า เค้ารักวิน และเค้าคงรักฝนมากกว่า
เพื่อนไม่ได้..เพราะวินดีกับเค้าทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็แล้วแต่..++
++เก่งบอกว่า เคยทำให้วินเสียใจมาเยอะล่ะ ต่อไปไม่อยากทำให้วินร้องไห้อีก...++ แค่นี้ฝนก็รู้แล้วว่า
เก่งเหลือเพียงความเป็นเพิ่อนให้กับฝน…..
++ฝนทำใจได้แล้วล่ะ....อะไรก็ตามที่ฝนทำไม่ดีกับวินฝนขอโทษจริง.ๆ++
*************************************
++อีกอย่างตอนที่วินไปเรียก......ฝนกำลังอาบน้ำอยู่ แต่ได้ยินเสียงเรียกเคาะ....จึงตะโกนบอกให้เก่งมาเปิด++
...........................
++ส่วนพี่ไปโทรศัพท์กับไอ้โต..อยู่ที่ระเบียง...++มันกระซิบที่หูผม
++ก็ตั้งใจว่าอาบน้ำเสร็จ จะให้เก่งไปส่งที่บ้านไง ฝนก็ไม่คิดว่าเก่ง เค้าจะเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวเพื่อจะรอที่อาบน้ำแล้ว...++
++มันได้จังหวะง่ะ...++มันทำท่าล้อเลียนแล้วหัวเราะ
..ผมเตะขามันไปที คนกำลังตั้งใจฟังอยู่...
++โอ้ยยย....ดุว่ะ...++มันตะโกนใส่โทรศัพท์
………….
++ตอนนั้นฝนเองก็สับสนไม่รู้จะทำยังไง ทั้งตกใจ เสียใจทั้งดีใจได้เจอวิน...เก่งจะตามวินไปแต่เค้ามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียว..ฝนเลยดึงไว้...++
++เดี๋ยวกะเจี้ยวพี่โผล่ง่ะ..อาย..++มันพูดเล่นอยู่นั่นแหละ..จนผมต้องทำตาขวางใส่มัน
++เก่งเอง..บอกว่าวินมาเจออย่างนี้...คุยอะไรกันไปตอนนี้วินก็คงไม่ฟังแน่..เก่งนั่งเครียดเลยล่ะหลังจากที่ไปส่งฝน
ที่บ้านเก่งก็บอกว่าจะไปตามหาวิน...++
++ฝนขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุทำให้วินเข้าใจเก่งผิด..ฝนอยากให้วินรักดูแลเก่งมากๆ เค้าแคร์วินที่สุด
นั่นแหละ ว่าทำไมเค้าถึงตามวินมาเรียนที่นั่น....++
++วันไหนถ้าวินดูแลเก่งไม่ดี ฝนจะขอคืนจากวินล่ะกัน..++เสียงเธอหัวเราะทีเล่นทีจริง......
++ฝนนน...++
++อ้อลืม...เห็นเก่งเล่าให้ฟังว่า วินมีแฟนใหม่ที่นั่นเร่อะ..++
++ใคร..++ผมสงสัย
++ก็ตี้ไง...++ฝนตอบ
++เก่งเอารูปตี้มาถามฝนว่า ระหว่างเค้ากับตี้ใครหล่อกว่ากัน..++
++ฝนบอกว่าตี้หล่อกว่าเค้าอีก..รู้ม่ะเก่งเป็นไง..5555++
++เก่งอ่ะ..บ้าไปเลยล่ะ...++ฝนพูดต่อใหญ่
++ทั้งด่า ทั้งโมโหใส่ฝน เพราะเก่งบอกว่าวินชอบตี้..++
++ฝนนน...++ผมเองก็รู้สึกแปลกใจได้แต่เรียกชื่อเธอ
++วินน...ฝนเองก็สวยเลือกได้น่ะ วินไม่ต้องห่วงฝนหรอกฝนก็มีคนมาขายขนมจีบหลายคน เพียงแต่ยังไม่มีอะไรมากอยากดูให้ดีกว่านี้...++
++ขอบใจนะฝน..++ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
++คุยมั่งดิ..++เก่งบอก....แล้วดึงโทรศัพท์ไป....
..................................
*****************************
....................
++พอใจยัง...++เก่งหันมายักคิ้ว
และถามผมหลังจากที่วางสายไป
++ทำไมจะต้องพอใจ...++ผมว่ามัน…
++งอน ยังๆ งอนไม่เลิก...++มันดุใส่ผม
..แล้วดึงมือผมให้เดินตามมันไป....
++จะไปไหน...++ผมถาม
++กลับห้อง...++
++ไม่ไปจะเดินเที่ยวก่อน..++
++ไม่ต้องเดินล่ะ....อารมณ์เสีย...++มันโวยวาย
++อะไรว่ะ...++ผมตอบแต่ก็ต้องเดินตามมันไป...
..........................
...........
.....มันพาผมไปที่หอมันผมก็คิดได้เลยว่า เวรแร่ะคงหนีไม่พ้นแน่ มันยิ่งเจ้าเหล่อยู่ไอ้เก่งนี่........
++นอนลง...++พอประตูปิดมันก็สั่งผมซะ
....ผมก็ยืนลังเลก่อนทำตามอย่างที่มันพูด........
....มันก็มานอนลงข้างผม.....แล้วกอดผม
......................................
++ยังโกรธพี่อยู่อีกม่ะนี่....++มันจูบที่แก้มผมแล้วล้วงมือเข้าไปในเสื้อ....ลูบไล้ไปมาที่ท้องผม.....
++แล้วทำไมต้องลูบด้วยล่ะ...++ผมดุมัน
++โอกาสอย่างนี้หายากอ่ะ..ตั้งแต่เรามีอะไรกันครั้งแรกวินลองนับดูดิว่าเรามีอะไรกันจริงๆกี่ครั้งเอง..วินก็
ไม่ค่อยสนใจพี่เท่าไร.++มันทำเสียงน่าสงสารป่นอ้อนขอบวกกระซิบกระซาบเล่นเอาผมเสียวไส้
...ผมขัดขืนพยายามพลักมันออก เพราะมันเอาขามาก่ายลำตัวผมล่ะ....
++อ๋อ ขอดีๆไม่ชอบใช่มั้ย...++มันดุผมแล้วหัวเราะ
..แล้วพลิกมานอนทับตัวผม...
++ไม่ยอมปล้ำเอาก็ได้ว่ะ....++พูดจบปั้บมันก็ลงมาไซร้ที่คอผมเลย....
..............................
.............
**ติ๊ดดด ๆ ติ๊ดดดดด ๆ**
++ใครว่ะ...++มันพูดอย่างโมโหก่อนที่จะทำต่อ
++ไม่ต้องรับ...++มันบอก
++ที่บ้านโทรมา เผื่อแม่มีอะไร..++ก็มันเป็นเสียงเรียกที่บ้านที่ผมตั้งไว้จริงๆอ่ะ
...มันถอยไปถอดเสื้อผ้า.ออก...ผมก็มองดู เห็นเบบี๋มันชูร่าก็อดยิ้มม่ะได้....
++คับแม่ ว่าไงคับ...++กดรับปั้บผมก็รีบพูดทันทีเพราะว่ามันดังนานล่ะ.........
++พี่วินอยู่ไหนอ่ะคับ...++เสียงน้องบีมทักขึ้นเล่นเอาผมเสียเส้นไปนิดดดดดด
++เออ....++วุ๊ยยจะตอบมันไงดีว่ะ
++น้องบีมมีอะไรหรือเปล่า..++
.....................
++น้องบีมเองเร่อะ...++ไอ้เก่งมันถามเบาๆ
++พี่จะกลับบ้านกี่ทุ่มอ่ะคับ...++เสียงมันอ้อนไงไม่รู้ไอ้เก่งมันดึงโทรศัพท์ไปคุยอีกแร่ะ ไอ้นี่ไม่มีเลย
มารยาทผู้ดีเนี๊ยะ....
++ทามมายอ่ะคับ...++มันล้อเสียงที่น้องบีมชอบพูด
++บีมกัวผีอ่ะคาบบบ บีมนอนไม่หลับ...++
มันทำเสียงออดอ้อนน่าสงสารจริงๆไอ้เด็กคนนี้....
++เวรกรรม...ลูกกุกลัวผีไม่กล้านอนคนเดียว..++มันหัวเราะ
++แล้วพี่โอล่ะคาบ...++
++พี่โอยังไม่กลับมาเลยคาบ...++
++พี่กะพี่วินคงกลับพรุ่งนี้อ่ะคับ...++ไอ้เก่งมันตอบยิ้มๆ
++ไม่เอา อ่ะคับบีมไม่กล้านอนคนเดียว.กัว.++น้องบีมร้อง
++แต่คืนนี้พ่อจะเอาอ่ะคับ...++มันเล่นทะลึ่งกับน้องบีมล่ะ
....ผมยกแขนทุบที่อกมันดังตุ๊บบบ...เอานิ้วเขี่ยๆที่หัวนมมัน
ก็มันเขินสุดดๆๆพูดไปได้ไงกับน้องบีม.....
++เดี๋ยวน้องบีมเล่นเนทรอ....ไปก่อนน่ะ พี่เก่งจะโทรตามพี่โอให้..แค่นี้นะคับ..เบเบ่ะ..++มันรีบตัดสายทิ้ง
++เจี้ยวหด...หมดเลยกุ..++มันบ่นแล้วก้มดูน้องมัน
เล่นเอาผมขำกลิ้ง...ก่อนที่มันจะให้ผมกดเบอร์หาให้โอ....
..................................
...................
++โอเมิงอยู่ไหนว่ะ...++โอมันคงอึ้งไปเลยมั้งที่เจอมันแหกปากตะโกนใส่ขนาดนั้น
++ทำไมว่ะ..++โอตอบมา
++ลูกกุนอนไม่หลับ กลัวผีเมิงรีบกลับเด๋วนี้เลยน่ะเมิง++ดูมันสั่งเค้าไปทั่ว..
++อ้าววเวร...แล้วพวกเมิงล่ะ..++โอเถียง
++กุกะลังสอบอยู่โว้ย ไอ้สัสส...++นั่นมันขอร้องเค้า....ยังไปด่าแถมอีก นิสัยดี จริงๆ..
++สอบเหรี้ยอะไรว่ะ..++โอถามคงงงกับมุกที่มันยิง..
++ไอ้เหรี้ยแค่นี้เมิงก็งงอีก สอบและสวนโว้ยยย...เข้าใจม่ะ..++มันเริ่มตะโกนใส่...
++อ้าวววว...ไอ้เวรเก่ง ใครจะไปรู้เรื่องกับเมิงว่ะ เมิงจะล่อกันก็บอกมาเถอะไอ้สัสสส ไม่ต้องเล่นมุก...กุงง.
.กุไม่ใช่ไอ้วินน่ะที่ตามเมิงทัน...++
++เอ่อน่า...เมิงไม่ต้องพูดมากกลับเด๋วนี้เลยน่ะ ลูกกุรออยู่..++เสียงมันเริ่มอ่อนลง
++เอ่อไอ้เวร ขัดความสุขกุตลอดเลยน่ะเมิง..++โอด่า
++ขอบใจว่ะ...โทรไปบอกมันด้วยล่ะ++มันตัดสายทิ้ง
.......................
++ไอ้เหรี้ยโอเนี๊ยะ คุยกับเมิงทีไร.เจี้ยวกุแมร่ง...หดได้ตลอด..++มันบ่นงืมงำกะตัวเอง....
++นี่ก็อีกคนขำอะไรนักหนานี่...++
++มันหด หรือว่า มันเล็กว่ะเก่ง..++ผมปล่อยก๊ากกกออกมาเล่นเอามันหน้าเสียเลย......
++ใหญ่กว่านี้เมื่อไรจะร้องไม่ออกนะเมิง...++
++เห็นมันหด...แล้วอารมณ์ดีง่ะ...++ดูมันพาลไปใหญ่ล่ะ
..ก่อนที่มันหันไปปิดมือถือทั้งของผมกับของมันลงทั้ง 2 เครื่อง....
++นี่แหละกุจะได้มีความสุขซะที...555++
++ไอ้บ้า....++ผมว่ามันเบาๆ
++ก็พี่บ้างี้ไง...วินถึงได้รักพี่...++มันทำเป็นรู้ดี
++จริงหรือเปล่า...++ไม่พูดเปล่ามันยังมาลูบไล้เล้าโลมตามตัวผมอีก............
++ยังคุยกันไม่จบเลย...++ผมว่ามัน
++ไม่คงไม่คุยแล้วตอนนี้ ไม่มีอารมณ์..........จะแย่อยู่แร่ะ..++
++เวร...++ผมบอก
...ก่อนที่มันจะขยับมาจูบที่ปากผมอย่างหิวโหยย...
..ผมเอามือไปลูบที่น้องมันก็เริ่มเบ่งขยายขึ้นล่ะ..........
………………….
..................................
........ตื่นเช้ามา โหหห นี่มัน 10 โมงเช้ากว่าแล้วนี่นา ส่วนมันยังไม่ตื่นเลย.......
++เก่งตื่นได้แล้ว 10 โมงกว่าแล้วเมิง..++ผมเขย่ารั่วๆที่ตัวมัน
++10 กว่าแล้วเร่อะ...++มันทำท่าลุกลี้ลุกลน
++ป่านนี้พ่อกับแม่คงมาถึงล่ะ..++มันดีดตัวลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำ
++อะไรเก่ง...++ผมสงสัย
++ก็พ่อกับแม่จะมาหาเราที่บ้านวินวันนี้อ่ะ...++
++ป่านนี้คงมาถึงแล้วล่ะ....++
++อ้าวว...++ผมร้องได้แค่นั้น
++มัวแต่..งง มาอาบน้ำเรวเดี๋ยวท่านจะรอนาน...++มันเรียกผม
++งงอีกล่ะ ก็มาอาบด้วยกันนี่แหละ...ทำเป็นไม่เคย..++
.++เอ่อๆ...++ผมก็งงๆและเดินเข้าไปอาบกับมัน
..ก่อนจะรีบมาใส่เสื้อผ้ากลับบ้านกันเพราะเปิดมือถือขึ้นมาเจอแต่...เมส...ที่กำลังตามตัวผมกับมันอยู่.......
.....เก่งบอกว่าพ่อกับแม่จะมาคุยเรื่องพวกเรา 2 คนกันแต่เป็นเรื่องดี และท่านก็จะมาเที่ยวกันหลายวันอยู่ ...
ผมว่าก็ดีน่ะ จะได้ฝากโอกลับบ้านพร้อมท่านด้วย....
++เก่งโตขึ้นเก่งอยากเป็นอะไร....++ผมถามก่อนที่จะก้มไปกอดเอวและซบที่หลังมัน
++พ่อกับแม่เป็นพ่อค้า เก่งก็จะเป็นนักธุรกิจไง...++มันตอบและหัวเราะ
++วินล่ะอยากเป็นอะไร....อย่าบอกน่ะว่าอยากเป็นวิศกรอย่างพ่ออ่ะ...++
..มันตอบแทนผม ไปล่ะ
++ก็ไม่แน่หรอก ทำอะไรก็ได้ที่วินดูแลพ่อกับแม่ได้ด้วย..++
++อ่ะ แล้วพี่ล่ะ...++
++ไม่รู้ไม่สน...++ผมตอบขำๆ
++ทำไมพูดอย่างนี้อ่ะคับ...++มันว่า ก่อนที่จะกอดมันไว้แน่นและจูบที่ซอกคอมันด้านหลัง....
อย่างรักใครและหวงแหนที่สุด
**เก่ง...วินอยากให้เก่งรู้ว่า ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง เก่งจะรักใคร หรือเก่งจะเป็นของใคร
วินขอแค่ให้ได้รักเก่งก็พอแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่วินได้รับจากเก่งทุกวันนี้มันมากเกินกว่า
ที่วินหวังเอาไว้อีก.**
..ผมจูบมันที่ท้ายทอย ล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วก็กอดเอวมันไว้จนถึงบ้าน เมื่อมองเข้าไปก็เจอสายตาจำนวนหลายคู่ที่กำลังมองมาที่ผมทั้งคู่ น้องบีมกำลังวิ่งร่าเข้ามาหาผม เหมือนดีใจ
"พี่เก่ง พี่วิน ทำไมมาช้าจัง พ่อกับแม่มารอแต่เช้าแล้ว กำลังจะไปเที่ยวทะเลกันคับ พี่วี พี่โต ก็มาด้วย"
มันรีบมาดึงมือผมทั้งคนให้เดินเข้าไปในบ้าน...
…………………
***********************
<<<จบบริบูรณ์>>>
***********************
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
See You Next Time Babe
***************************
-
*****************************************************
จบแล้ว...ดีใจจังจบซักที..เพื่อนๆคงภาวนาว่าจบทีซะเถอะ อ่านแล้วเครียด...5555
ตอนหลังไม่ได้ปรับอะไรเลย มีเพียงนิดๆหน่อยเลยลงให้หมดทีเดียว....
เรื่องนี้ว่าจะเขียนภาค 2 ต่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าที่นี่จะเป็นอย่างไร ถ้ามีเสียงตอบรับดีก็อาจจะลง
ภาค 2 ที่นี่ด้วย แต่ว่ายังไม่ได้เริ่มเขียนอะไรเลยน่ะ..555
ขอบคุณเพื่อนๆที่ทนอ่านกันจนจบน่ะครับ แม้ว่าจะภาษาแปลกบ้างก็อยากนำเสนออะไรที่เป็นตัวเอง
ขอบคุณคำติชม หรือคำด่าที่มีให้กัน ผมไม่เคยถือโกรธใคร เพราะเป็นคนที่ไม่นำสิ่งเครียดๆมาใส่หัว
ชอบเป็นคนที่หัวเราะ ขำเล่นสนุกสนานกับเพื่อนได้ตลอดมากกว่า หากเรื่องนี้ได้ลงที่นี่อีกจะปรับ รายละเอียดเพิ่มขึ้นกว่านี้
เพราะฉบับเก่ามันเยอะจัดแก้ไม่ไหว ไม่เก่งเรื่องคอมด้วย ใช้อย่างเดียว....
พร่ำมากแล้วไปดีกว่า... :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
*********************************************
:z1:
-
เรื่องนี้เปนเรื่องที่ดีนะผมว่า อ่านแล้วก็เห็นภาพตามดี
ภาค 2 ต่อเลยคับ อยากรู้ว่าจาเปนไงด้วย
แบบเรื่องตอนเข้ามหาวิทยาลัยรึเปล่า โตขึ้นเจอคนเยอะขึ้นจามีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง
จารักกันมากขึ้นขนาดไหน อยากรู้เหมือนกันแฮะ
-
จบแล้วเหรอ
เสียดายจัง
ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ นะ
เป็นกำลังใจให้ :-)
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้นะค๊าบ ^^
ชอบมากมายเรย รอภาค2อยู่เน้อ~
-
และแล้วก็อ่านจนจบ (TT แต่รุ้สึกเหมือนตัดๆไปนะ แต่ก็สนุกดี :laugh:
ส่วนภาคต่อจะมีก็ดีไม่มีก็ไม่ว่ากัน ถ้ามีก็จะติดตามต่อไป แต่ถ้าคิดว่ามันจบบริบูรณ์
ในแบบของมันแล้วก็ไม่ควรต่อนะคับ ให้มันจบไว้อย่างสวยงามและลงตัวดีกว่า^U^
-
ลืมบอก 1 ข้อ ว่าฉาก Love Love ไม่ถนัดที่จะเขียนเท่าไร
ดังนั้นขอหลบที่จะเขียนดีกว่า..555 ขออภัยจริงๆ...
:bye2: :bye2:
-
อ๊า ยยยยยยยยยยยยยย
ทีระกะตกกะใจหมดเลยข๊ะ
เห้ออออ รอดดดดดดดด
ขอบคุณน่ะข๊ะ มีความสุขที่ได้อ่านตั้งแต่ต้นจนจบเลบข๊ะ (มีเสียน้ำตาด้วย)
จะรอภาค 2 น่ะข๊ะ o13
-
เฮ้อออออ!!!!!!!
เพิ่งหายใจได้ทั่วท้อง
ลุ้นจนระบบการหายใจปั่นป่วนไปหมด
ขอบคุณน๊าาาาาาาา
-
เข้ามาขอบคุณและติดตามภาค ต่อไป
เรื่องนี้น่าติดตามทีเดียว อ่านแล้วเห็นภาพได้
ถ้าเรื่องนี้เป็นการเริ่มต้น...ถือว่าผ่านนะ
มีอะไรติดขัดก็ค่อย ๆ แก้กันไป อีกหน่อยก็เจ๋งแล้วจ้า
โดยส่วนตัวชอบ น้องบีมที่สุดมีสีสัน อ่านแล้วอมยิ้ม
ในการเขียนตัวตนของน้องบีมน่ารักมากกก
ขอบคุณน๊า :pig4:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกเลยคับ
รอภาค 2 ด้วยคน
สมหวังกันซะทีนะฮับ ดีใจด้วยนะ
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
:L2: :L2:
-
****************************
ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันจนจบครับ ภาค 2
รอหน่อยน่ะครับ
+DexTunG
+chakung
+rero
+scouser
+faNg
+OitJi
+August_lovers
+Schizophrenia
+Khainoi
กด+ให้ทุกคนที่ให้กำลังใจในการเขียนเรื่องนี้
:bye2:............................. :bye2:
-
มารอภาคสองด้วยคนคร่า
ภาคนี้วินน่าสงสารจัง
ส่วนเก่งน่าเตะมากมาย
โฮะๆ :L2:
-
รออ่านอยู่นะ ไม่ค่อยได้เข้ามาที่นี่เลย ไม่มีเวลา :m15:
-
o13 ชอบมาก ขอบคุณมากนะคราบ
-
สุดยอดจริงๆ ขอบคุณครับผม........................ :pig4:
-
พึ่งอ่านแบบรวดเดียวจบ สนุกมากเลยคับ
o18 o18 o18
-
น่ารักจังครับ
อ่านตั้งนานกว่าจะจบ
-
น่าร้ากกจัง
อ่านจบแล้วค้าบบ
เป็นเรื่องที่ชอบมาก ๆ เลยย :impress2:
แต่ถ้ามีภาค 2 กลัวจะไม่ Happy Ending อ่ะภาคนี้ยังลุ้นเกือบตายย
แต่ถ้ามีภาค 2 ก้อดี แต่ขอให้ เก่ง กะ วิน คู่กันน้าาา
เป็นกำลังใจให้ writer เสมออ .. ขอบคุณค้าบบ :3123:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกดีค่า
แต่ขอสารภาพเลยว่า ชอบตี้กับวินมากมาย
อ่านไปก็เชียร์ตี้ไป อยากให้เป็นพระเอกคู่กับวินอ่า
ภาค 2 เปลี่ยนพระเอกได้มั้ย เอาตี้คู่กับวินดีกว่าน๊า 55555555555
รีบหนีออกจากกระทู้ก่อนดีกว่า กลัวคนเขียนฆ่าเอา คึคึ :laugh:
-
ชอบเรื่องนี้จังเลย +1 ให้คนแต่งคับ :กอด1:
-
:monkeysad:
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
อ่านไปสงสารวินไป
กลัวใจเก่งเหลือเกินว่าทำร้ายจิตใจวินอีก
ยังไงจะรอภาค 2 นะค่ะ :bye2: :bye2:
-
อุอุ หนุกดี ขอบคุณครับ = w =
-
o13 น่ารักมากอ่า อ่านรวดเดียวจบเลย
น้ำตาซึมไปหลายรอบเลยอ่ะ เรื่องนี้อ่ะ :monkeysad:
รักหลายเศร้ามากมาย :m15:
เป็นอีกเรื่องนึงที่ประทับใจมากเลย เข้าใจที่สุด ว่าการที่เรารักใคร แล้วบอกเค้าออกไปไม่ได้
มันทรมานขนาดไหน ยิ่งเป็นเพื่อนสนิทด้วยแล้ว :monkeysad: ยิ่งเจ็บปวด
ยิ่งเค้ามีแฟนอยู่แล้วยิ่งหนัก !!!!
แต่ก็ดีใจที่ตอนจบรักกันด้วยดี เเฮปปี้ๆ อ่ะ ไม่งั้นงอลเเน่ ฮ่าๆ
ขอบคุณที่เเต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านค๊าบ ^^
-
สนุกโคตร
ครบทุกอารมณ์
อยากให้มีภาคต่ออีกนะคะ
อยากสมหวังแบบนี้มั่งจัง
แอบรักมาหลายปีแล้ว
แต่ดันเปนญาติกัน
ทำไงได้
:เฮ้อ:
-
:o8: ขอบคุณน๊าาาา
-
เป็นเรื่องที่ดีนะครับ
แต่น้องบีมเนี่ย อิมเมจมันเด็กเกินไปอ่ะหยั่งกะเด็กไม่เกิน ป.3
ไม่เหมือนเด็ก ม.2 ความคิดน่าจะโตกว่านี้ซักหน่อยนะครับ
แต่โดยรวมก้อโอเคอยู่ครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดซะนาน มาอีกที เรื่องนี้จบซะล่ะ จะติดตามภาค 2 ครับ o13
-
เรื่องนี้ สนุกมากๆครับ
ลุ้นตลอดเลยๆๆ
เก่งกับ วิน
สงสารตี้อ่ะ คนดี ไม่มีที่อยู่อีกแล้ว
อิอิ..........
จะรอตาม ภาค2น่ะครับ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ :z2:
-
ตอนแรกที่อ่านก็อ่านลำบากค่ะ แยกไม่ค่อยออกว่าใครพูด พูดหรือคิด แต่ตอนหลังๆ ก็ค่อยอ่านรู้เรื่องขึ้น เนื้อเรื่องน่ารักใช้ได้ค่ะ เรื่องแรกก็คงเป็นยังงี้กัน แต่ก็อ่านได้เรื่อยๆนะคะ
-
อ่านจบแล้ว ^^
อ่านตอนแรกยังงงกับสัญลักษณ์นิดหน่อย
พออ่านตอนที่ 2 ก็เข้าใจดีแล้ว 55+
แต่คู่นี้เค้างอนง่ายหายเร็วจังเนอะ
ก็น่ารักไปอีกแบบ
เห็นบอกจะมีภาค 2 ยังไม่เห็นมีเลยอ่ะ
รอภาค 2 ด้วยคนละกันเน้อ ^^
-
อ่านรวดเดียวเลยครับ น่ารักดีครับ ลุ้นๆ ดีด้วยครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีนะครับผม
-
ลุ้นให้รักกันช่วงแรก....
ลุ้นให้ดีกันช่วงกลาง....
ลุ้นให้คืนดีกันช่วงท้าย....
อู๊ยย ลุ้นทั้งเรื่อง :-[ ขอบคุณนะคะ สนุกมากๆเลย
-
:o8: ชอบน้องบีมอ่าาาา ขอได้ป่ะ อิอิ
เขียนได้สนุกดีฮ๊าฟฟฟฟ ง้อกันไปง้อกันมาลูกดก 555+
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
อ่านเรื่องนี้กว่าจะจบ บอกเลยว่าเสียน้ำตาไปมากมายหลายตอนมากๆๆๆ T_T
ถ้าสมมุติว่านี่เป็นเรื่องจริง เรารู้สึกว่าเก่งมันต้องทำให้วินเสียใจอีกไงก็ไม่รู้
ไม่มีเหตุผลหรอก แค่รู้สึกน่ะ เฮ้อออ
ตอนนี้ยังปวดตาอยู่เลย กระซิกๆ
คนเขียนเขียนเก่งทีเดียวเลยนะ ขอบคุณนะ ^^
-
ชอบจางเยยยยยยยยยยยย :hao7:
-
อ่านจบแล้วค่ะ คือเราว่าตัวละครยังมีความสับสนทางด้านอารมณ์ค่อนข้างมาก อาจจะเพราะยังเด็กและพึ่งเริ่มมาความรู้สึกแบบนี้ก็เป็นได้ บางครั้งอ่านไปก็รู้สึกว่าวินเลิกรักเก่งไปเถอะเพราะเก่งไม่ชัดเจน ถึงปากก็บอกว่ารักวินแล้ว แต่การกระทำดูสวนทางจนทำให้เรื่องมันเลยเถิดก็มาก ส่วนวินเองก็ไม่ต่างกัน ตอนแรกก็สงสารแหละ การรักเขาข้างเดียวมันเจ็บอยู่แล้ว แต่วอนเองกลับไปใลงเอยกับตี้หรือเปล่าห้ความหวังตี้ จนอ่านไปบางครั้งก็คิดว่าวินอาจจะลงเอยกับตี้หรือเปล่า เพราะทั้งหวั่นไหว ใจสั่น อ้อออออ ลืมโอไปได้ไง นี่ก็เป็นอีกหนึ่งคนแต่คนนี้วินสรุปไปแล้วว่าได้แค่เพือนจริงๆ ในส่วนของพ่อแม่ก็ยังเหมือนไม่สุดเท่าไหร่นะ บทจะยากก็ดูจะยากมากๆ แต่จู่ๆ คดีพลิก เราว่าถ้าต่อเนื่องสักตอนนึงเต็มๆ คงได้ถึงอารมณ์กว่านี้ (ความเห็นส่วนตัวนะคะ #ชอบดราม่านิดๆ) ยังไงก็ต้องขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องนี้จนจบ (แอบค้าง) คงได้ติดตามภาคสองกันเนอะ
:bye2:
-
ชอบ