หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54

[flawless]

อ่านแล้วหวั่นใจเหลือเกินว่าตอนจบของเรื่องนี้ มันอาจจะออก
มาอย่างไม่สวยงามนัก เพราะอิสภาพที่คนคุกทั้งหลายโหยหานั้น
มันต้องแลกด้วยอะไรมากมาย เผลอๆ อาจจะแลกด้วยชีวิตของ
ตัวเอก ตัวใด ตัวหนึ่งเลยด้วยซ้ำ งืดดดดดดด เครียดนำไปก่อนเลย
ได้มั้ยจ้ะ คนเขียน...

[l2ockyou_l3ody!]

ดูหวานชื่นและมีความสุข มาก ๆ ฮ่ะ 

แต่ มองในอีกมุมนึง หนีออกข้างนอก มันไม่ได้ง่ายเหมือน กระโดดข้ามสิ่งกีดขวางนะย้ะ!!! 

หลบ ไปปวดตับ เบาๆ 


 

[kokikung]

+1ให้ตอนหวานๆๆแบบเน้เลยอ่า
แทบละลายไปกับ2คู่นี้ 
ไม่ไหวและ จะดราม่ายังไงก็แล้วแต่
ตอนจบขอแฮ๊ปปี้ก็พอ ขอแค่นี้จริงๆๆ 
รักพี่โตขึ้นเยอะเลยอ่า น่ารักโคตรๆๆๆๆๆๆๆตอนนี้
แต่อีกคู่ก็เหมือนกันอิพี่วิทย์ สุดยอดกล้าเกิ๊น ชวนหนีเข้าไปอีกอย่าไปเลยอันตรายเสี่ยงสุดๆๆ
กลัวตอนนี้กลัวสุดๆๆ กลัวจบแบบเศร้าๆๆ 

[saotome]

คนเขียนโปรดฟัง (นะคับ)
อย่าให้ใครต้องเป็นอะไรเลยนะคับ 
อย่าตัดพี่กันย์ออกไป อยากให้คู่กับวิทย์   
.....................คำขอร้องของผม ช่วยด้วยนะคับบบบบ 

[SenSei]

เจอโตเนมหวานแล้วเราใจละลายอ่ะ

น่ารักอ่ะ

รอคอยอยู่นะจ๊ะ

[Indigo]

ชอบพี่โตมากเลยค่ะ  ผู้ชายคนนี้ทำให้เราหลงรักจริงๆ
ตอนนี้เหมือนจะหวาน แต่ดูหม่นๆ  ยังกังวลกับอนาคตอยู่เลยค่ะ

รอตอนหน้านะคะ

[kun]

ประมาณหวานละมุนละไมเลย

[Ilesa]

โอ้ย รักพี่โต พี่โตหวานซะ

[Cacao]

หวานแบบมดไต่ระนาวจนไม่มีพื้นที่ว่างให้มันสามารถเดินกันได้อีกแล้วละ
แข่งกันหวานทั้งสองคู่ แต่คนละอารมณ์นะ  ปกติเราไม่เคยคิดว่า
วิทย์แมนเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ คือจะรู้สึกว่าเค้าจะเป็นผู้ชายที่... เรื่อยๆตลอด
มีตอนนี้ละ รู้สึกว่าวิทย์ดูเป็น เรียล แมน ดีชะมัด  เลิกเป็นสามผีสักทีก็ดี
คนอ่านลุ้นจนเหนื่อยแทน  ส่วนพี่โตที่แมนมาแต่ไหนแต่ไร
ตอนนี้มาฉีกบทบาทเป็นหนุ่มโรแมนซ์สะจนคนอ่านเขินแทนเนมแล้วเนี๊ย ฮ่าๆ
พยายามจะไม่คิดถึงฉากสารพัดดราม่าของเรื่องนี้นะ เพราะมันเป็นอะไรที่
หนักตลอดจริงๆอ่ะ  แต่ัมันก็ใกล้จะมาถึงแล้วละสิ....

[Pumpkin]

ใครๆก็ไม่รักพี่กันย์  ประโยคนี้มันอะไรกันน่ะ
ไม่มีที่ไหน อย่างน้อยก็เค้าคนนึงแหละรักปานจะกลืนกินเลย
ถึงแม้พี่แกจะ เลว โฉด ชั่ว สารเลวขนาดไหนก็ตามที
ไหนๆ มาจุ๊บทีดิ๊พี่กันย์ 


อ่านแล้วเครียด... ขมับมันเต้นตุบๆๆเลยล่ะพี่ปุ้ย


Ps.ถ้ามีไม่ครบ3คนน่ะ เขาไม่เรียกว่า3Pหรอกนะตัวเอง   

[ammer]

เอิ่ม...มีลางเศร้าๆชอบกล 

[ja ne]

วิทย์-ดูจะเป็นคนที่รู้และเข้าใจเหตุ-ผล ของการกระทำและสิ่งต่างๆ
ประมาณว่าเจอและเจ็บมาจนชน จนปลง ยอมรับ
เรียนรู้และนำมาปรับกับการใช้ชีวิตเพื่อให้มีความสุขกับปัจจุบันที่สุด

โต-ตอกย้ำคำว่า "รักแท้ แพ้ใกล้ชิด" นั้นเป็นเรื่องจริง
มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ที่มีความผูกพันและต่อยอดได้

เมฆ-บูชาและโหยหาความรักแท้ ที่ซื่อสัตย์ จริงใจ

เนม-แพะ

[afternoon]

รักพี่โต รักน้องเนม
รักพี่วิทย์ รักเมฆ
เกลียดไอ้พี่กันย์!!! จะสมคบคิดกันทำไรอีก

เมื่อทุกคนมีความฝันเดียวกัน
หวังว่าสิ่งที่ทำมันจะสำเร็จ แต่ก็อย่าลืมว่ายังไงสิ่งที่ทำมันก็เท่ากับเพิ่มความผิดให้กับตัวเอง
 

[BeeRY]

พี่โต น้องเนม หวานสุดจิต 
เริ่มเข้มขึ้นทุกตอนแล้วสิ ตอนนี้พี่โตตัดสินใจแล้วสิเนอะ
อนาคตที่มีด้วยกัน ทำให้สำเร็จนะ เอาใจช่วยคับ

[Lemon_Tea]

เรื่องมันหวานๆ ขุ่นๆ เครียดๆ
เฮ้อ ตอนจบไม่รุ้จะเป้นยังไงเลยเนอะ
เอะ แค่คนเขียนเขารู้นี่นา

[wordpdf]

เข้าข่ายฝันหวานกันทั้งสองผู้ยิ่งใหญ่
เหมือนสถานการณ์จะช่วยเป็นใจให้ตัดเหตุผล หิริ ความลังเลอีกด้านออกไป
เฮ้ออออออ ไม่อยากให้ป๋าก่อการสำเร็จ แต่ก็อยากให้พี่โตหนูเนม และสามผีรอดนะ

[crosa]

ตอนนี้หวานกันแบบแปลกๆแฮะ
แต่ก็ชอบ อิอิ
หวังว่าถ้าพี่โตทำจริงๆ
ก็ขอให้รอดนะ
สงสารนู๋เนมอะ
สู้ๆพี่โต เป็นกำลังใจให้สามผีหาทางออกได้เร็วๆด้วย หุหุ

[tengu3]

เข้ามาปูเสื่อนอนรออ่านซะทุกวัน

ไม่อยากให้จบเศร้าเลย

พอคิดว่าจะจบแบบเศร้าๆ ก็ปวดม้ามขึ้นมาเลย

ไรเตอร์คะ อย่าตัดใครออกไปเลยน้า พี่กัณก็ด้วย

ส่วนตัวชอบกัณ วิทย์น้า แค่คิดว่าแหกคุกก็เครียดแล้ว

สงสัยต้องเตรียมถังน้ำไว้รองน้ำตาซะแล้วมั้ง

[JipPy]

หายไปนาน ...


แต่กลับมา มีแต่ข้อสงสัย   คำถามหลายข้อจิงๆ

[whiteky]

อ่านแล้วแอบเครียด
แต่ก็ดีนะ เหมือนเป็นข้อคิดดีๆ

ให้คนไม่อยากทำความผิด

ถ้าเจอแบบนี้จริงๆ คงรับไม่ไหวแน่ๆเลย ><

[nemonoy]

อ่านแล้วหน่วงๆ สุขปนเศร้าไงไม่รู้ รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[LifeTime]

 
ถึงตอนนี้อยากให้พี่โตทำการสำเร็จ...แต่...
นักโทษที่แหกคุกออกไปจะใช้ชีวิตได้อย่างปกติเหรอ???? 

[bienoi69]

สะเทือนใจ  จบแบบสวยๆได้ไหมละเนี่ย????

[indy❣zaka]

ขอถามหน่อยได้มั๊ยว่า

ตอนจบของเรื่องนี้ มันแฮปปี้เอ็นด์ไหมคะ?   

เอาเฉพาะคู่โตเนมก็ได้ค่ะ 
คู่สามผีไม่ได้หวังแฮปปี้มาตั้งแต่แรกแล้วแหละ 

[MR29234]

หายไปใหนอะ

รออยู่นะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

 

[Alone Alone]

อยากได้หนังสือภาคหนึ่ง แต่หาซื้อที่ไหนไม่ได้แล้วอ่ะ T____T

[keinoo]

ทนไม่ไหวแว้ววว ขอเม้นก่อนอ่านทันเห้อ...

แบบว่าไม่ได้เข้าบอร์ดมาเป็นปี(ด้วยโคดยุ่ง) แต่เรื่องนี้จำได้ว่าอ่านค้างไว้ตอนที่ 10 ก่าๆมั้ง แล้วพอเข้ามาบอร์ดก้อรีบคุ้ยหาเรื่องนี้อย่างด่วน พึ่งอ่านถึง  Imprison 59:ยอมเข้าใจหรือยอมทำใจ ... เลยขออนุญาตคุณคนเขียน ขอคอมเม้นนีสสนะคะ

เรื่องนี้สนุกมากกก ชอบอ่านแนวนี้อ่ะ แต่แบบว่า เหมือนมันไม่มีไรสมเหตุสมผลซักอย่างเลย(รึคนเขียนตั้งใจคะ?) แล้วการพูดคุยของตัวละครก้อค่อนข้างจะงงๆ(แต่เค้าช๊อบบ ถึงแม้จะมีหลายช่วงที่งงมากไปนีสส) ไปแอบดูกระทู้หลังๆเหน มีภาค 2 ด้วย....ดีจายยย แต่ก้อแอบผิดหวัง(พอสมควร)ที่ยิ่งอ่านๆไปคุณพี่โตไม่ได้ "ร้าย" อย่างที่คิดไว้เลยอ่า ยิ่งอ่านยิ่งพระเอกเชียะ อย่างตอนที่พึ่งอ่านจบอ่ะ ขอบอกว่าสมเหตุสมผลที่สุดในเรื่องแล้ว (แถมยังแอบรุสึกว่าพี่โตเนี่ย ฉลาดสุดในเรื่องเลยทีเดียว) แล้วนางเอ๊ก นางเอกอย่างเนมอ่ะ มัน...เซ็งๆง่ะ มันไงดีหว่า...อารมณ์ประมาณ 'อยู่ในคุกเนี่ย เอ็งยังเรื่องเยอะอีกเรอะ? จะเอานู่น เอานี่ นี่คุกนะเว้ย'

สรุปคือ อ่านไปแล้วขัดๆหลายอย่าง แต่ก้ออยากจะบอกคนเขียนว่า ชอบนิยายของคุณมากๆค่ะ ไม่ค่อยมีเวลา แต่ก้อจะตามอ่านให้ทันให้ด้ายยย

ปล.เม้นเยอะไปนีสส ขออภัยนะค้า

[Poseidon]

คิดถึงนู๋เนมกะพี่โตอ่า

[OCto]

ขอบคุณมากครับ

[Serin]

Improbable 24 : สวนทาง


    จ้องมองกระดาษปึกหนาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานที่ทำจากไม้อัดสีเข้มมันวับ  ไอเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกายให้เย็นสบายอย่างที่มวลอากาศร้อนระอุเบื้องนอกไม่มีวันทำได้ หน้าต่างติดกระจกใสอย่างหนาแปะคำเตือนไว้ว่ากันได้แม้กระทั่งกระสุนเด่นหรา  ผ้าม่านสีขาวครีมปิดบังแสงอาทิตย์ บอร์ดติดประกาศด้านหลังมีกระดาษเอกสารของราชการประดับตราคุรฑชัดเจน แฟ้มงานสีเข้มกองทับสุมกันเป็นจำนวนมากพอดู และเปิดไฟสว่างโร่แม้จะเป็นตอนกลางวัน  สถานที่นี้ถูกบันทึกไว้ในสมองผมอย่างไม่มีวันลืมแม้จะไม่เคยคิดอยากเข้ามาเหยียบอีกครั้ง แต่ก็นั่นล่ะ...อะไรๆมันก้ไม่แน่นอน และตอนนี้ผมก็ได้มาที่นี่แล้ว..

      จ้องมองสบตาชายหนุ่มหน้าตาดีในชุดสีกากีของข้าราชการ เขาก็กอดอก จ้องมองผมกลับด้วยแววตาสงบนิ่ง กระแสข่มขู่จางๆนั้นทำให้ผมขนลุกวาบขึ้นอีกครั้งอย่างไม่อาจจะระงับ

      ด้วยระยะเวลาเพียงหนึ่งอาทิตย์...นับแต่ผมได้ไปนอนห้องพยาบาลหลังจากการสอบสวนครั้งที่แล้ว ไอ้เนมก็ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้ง หลังจากพากันเบาใจและคิดว่าเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงด้วยอิทธิพลของป๋า..แต่ดีใจกันได้ไม่เท่าไหร่ ผมก็มีอันต้องถูกเรียกมาที่นี่อีกครั้ง..

       คงไม่ต้องบอกปฏิกริยาของพี่โตว่าจะอึ้ง...และเริ่มมีอาการหงุดหงิดฟาดงวงฟาดงาใส่ผู้คุมและพวกลุกน้องแค่ไหน ผมก็ได้แต่ถอนหายใจและเดินตามผู้คุมที่เดินมาเรียกอย่างเงื่องหงอย สมองกำลังใคร่ครวญถึงสิ่งที่จะเจอต่อจากนี้..

    " จะถามอีกกี่ครั้ง...ผมก็ไม่รู้ " ผมอ้าปากบอกอีกครั้ง..เมื่อพัศดีปรมัตถ์เงียบไปนานพอดู..ผู้ชายคนนั้นมองสบตาผมอีกครั้ง ก่อนจะหยิบกระดาษปึกนึงมาวางตรงหน้า..

      อะไรอีกล่ะ? ผมก้มมองมันงงๆ จะเป็นเอกสารพูดถึงกฏเกณฑ์ในคุก หรือเอกสารเรื่องโดนลงโทษอะไรอีกรึเปล่า ไอ้เนมก้มลงอ่านมันคร่าวๆหากก็ยิ่งแปลกใจ อ้าปากหวอ...

     นี่มัน...

    " เอ่อ....." ผมชะงัก. ..นิ่งไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย

    " มีอะไรล่ะ...ก็ไม่มีความผิด ฉันให้ลงชื่อในเอกสารนี่เพื่อยืนยันว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แปลกใจตรงไหน? " พัศดีปรมัตถ์บอกด้วยสีหน้าราบเรียบ

    " แต่....แล้ว...เรื่องโทรศัพท์ " ผมชะงัก..ทั้งงง ทั้งไม่เข้าใจ ก็เรื่องใหญ่ที่ถึงขนาดค้นห้องขังกันวุ่นวายและลากผมมาสอบสวนทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ จู่ๆจะมาเงียบหายไปและบอกว่าไม่เกี่ยวข้องง่ายๆได้หรือ ..รึนี่มันจะเป็นสิ่งที่แสดงถึงอิทธิพลของพวกป๋าว่ามีมากแค่ไหน จึงสามารถพลิกขาวเป็นดำ พลิกดำกลับเป็นขาวได้อย่างง่ายดาย

     "...หรืออยากจะถูกสอบต่อสักคืน ? " ท่าทางคนพูดจะไม่ได้อยู่ในอารมณ์ดีเท่าไหร่นัก พัสดีปรมัตถ์จ้องหน้าผมเขม็งด้วยท่าทีไม่พอใจครู่หนึ่งก่อนจะยื่นปากกามาวางไว้ตรงหน้า อาการค่อนข้างอารมณ์เสียของผู้ชายคนนี้คงบอกได้อย่างหนึ่งว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเท่าไหร่ แต่คงเพราะถูกบังคับไม่ก็ถูกกดดันจากคน"ข้างบน"เป็นแน่แท้

     จ้องมองพัศดีครู่หนึ่ง..ผมจึงค่อยหยิบปากกามากรอกข้อมูลและยอมเซ็นลงไปแต่โดยดี นึกเห็นใจอีกฝ่าย ที่เป็นเจ้าหน้าที่ ปฏิบัติหน้าที่ตามงานของตัวเอง แต่กลับต้องมาเจอแบบนี้ อยากจะให้กำลังใจ แต่คิดไปมันก็ไม่เข้าท่า เพราะดูท่าทางในความคิดเขา ผมจะยังเป็นเจ้าของไอ้อุปกรณ์สื่อสารนั้นอยู่ดี พูดไปจะหาว่าผมดูถูกเสียมากกว่า

     ถึงจะไม่พอใจที่ถูกลากมาสืบสวน กักขังและทำร้าย แต่ผมก็ต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่านี่คือหน้าที่ เป็นหน้าที่ของผู้คุมและเป็นหน้าที่ของพัศดี เมื่อตรวจค้นเจอของต้องสงสัยในเรือนจำ มันก็เป็นปกติที่ต้องทำการตรวจสอบ สอบสวนหาต้นตอนและผู้รับผิด ไม่ผิดที่เขาลากผมมาสืบสวน ไม่ผิดที่จะหงุดหงิดเมื่อเจอเรื่องนี้ ..และสำหรับผม ถึงแม้จะรู้ดีว่าตัวเองเป็นแพะ ...แต่ในสายตาของคนที่เจอ นี่ไม่ใช่การให้ร้ายผู้ไม่มีความผิด แต่เป็นการสอบสวนและขยายความผู้ต้องสงสัยที่ถูกต้องตามหลักการนั่นแหละ

     คิดจะทำตามหน้าที่ แต่ดันเจออิทธิพลเถื่อนแบบนี้ ก็สมควรที่เขาจะหงุดหงิด อารมณ์เสียที่ไม่อาจจะปฏิบัติหน้าที่ได้ดั่งใจ

      วางปากกาลงบนที่เสียบ และยื่นเอกสารทั้งหมดไปยังตรงหน้าพัศดีปรมัตถ์อีกครั้ง ผมมองเห็นเขาพ่นลมหายใจช้าๆหยิบมากวาดมองคร่าวๆเมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรผิดพลาดตรงไหนก็ถอนใจพรูและหยิบแฟ้มสีดำๆแฟ้มหนึ่งมาสอดมันเก็บไว้ด้านใน

      "...เอ่อ....." ผมอ้าปากอีกครั้ง เหลือบมองท่าทีของพัศดีไปด้วยอย่างใคร่ครวญ

      " ........" พัศดียังคงง่วนอยู่กับแฟ้มนั้น ไม่ยอมหันมาโดยง่าย ชวนให้นึกหงุดหงิดอยู่ในใจ คือถ้าผมเขียนเสร็จแล้วผมก็อยากจะไป หันหน้ามารับรู้สักหน่อยได้ไหม ถ้าผมหมดเรื่องแล้วจะนั่งทำเอกสารนั่นไปอีกสิบวันก็เรื่องของคุณเถอะ

     "...ออกไปได้รึยังครับ " ผมขยับตัวออกจากเก้าอี้ เอ่ยปากถามไปพลาง และทำท่าจะลุกไปพลางเพราะดูท่าทีมันคงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้ว

      " เดี๋ยว " พัศดีหันขวับส่ายหน้า  ละมือจากแฟ้มดำๆนั่นได้ในที่สุด ดวงตาคู่นั้นหันขวับมามองผม...จ้องมองนิ่งๆจนชวนให้นึกประหม่า พัศดีหยิบเอาแฟ้มดำมือนั่นมาเปิดอีกครั้ง เปิดไปก็ก้มอ่านสลับกับมองหน้าผมไปพักๆ ท่าทางคงมีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกันระหว่างไอ้เนมกับแฟ้มนั่นแหงๆ

       "....กันตธร จิรารักษ์...เกิด 6 มิถุนา 25XX อายุ ย่างเข้ายี่สิบสอง...รับโทษมาแล้วสามปีสี่เดือน..." ริมฝีปากนั้นเอ่ยข้อมูลของผมออกมาคล่องปาก พลางพลิกดูแฟ้มนั้นสลับกับมองพน้าผมไปด้วย คาดว่านี่คงเป็นแฟ้มประวัติส่วนบุคคลของตัวผมแหงๆ " นักโทษชั้น...อืม...ชั้นดี....เป็นนักดนตรีของเรือนจำ ที่ผ่านมาไม่เคยก่อเรื่องอะไร..ความประพฤติเรียบร้อย.."

       นัยน์ตาคู่นั้นมองแฟ้ม พลิกกระดาษขาวในนั้นไปมา แว้บหนึ่งผมมองเห็นรูปถ่ายตัวเองในชัดนักโทษใบเล็กๆหนีบอยู่ตรงหัวกระดาษ พัศดีสบตาผมเชิงวิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่งสลับกับมองข้อมูลในกระดาษ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรล่ะครับ? ไม่เชื่อ ไม่พอใจ หรือต้องการอะไรเพิ่มเติมไปจากนั้น 

        "...เสียอย่างเดียวที่อยุ่แดนสิบสอง...." หา? ใจความนั้นทำให้ผมนึกงง แดนสิบสองแล้วไง หรือที่ว่าแดนสิบสองมันเป็นที่อยู่ของพวกเหลือเดน นักโทษร้ายๆ มีโทษหนักและค่อนข้างมีปัญหาในสายตาของคนภายนอก พัศดี ผู้คุมก็เลยมองแบบนี้ด้วย

        ".........."

        " ช่วงนี้มีข่าวอะไรไหม? "

        .....คือผมไม่ได้จะกั๊กหรือทำเป็นอมข่าวอมข้อมูลอะไรไว้ แต่ไม่รู้จริงๆ

        "....พูดตรงๆเลยนะ." ที่สุดพัศดีก็ถอนหายใจเฮือก เหมือนจะรำคาญความเยิ่นเย้อเสียเวลาของบทสนทนาที่ลากไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักจบ ร่างสูงเพรียวนั้นหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือซ้ายถือแฟ้มประวัติของผมไว้พลิกมันขึ้นๆลงๆสองสามหน้า มองมันอย่างใคร่ครวญก่อนจะเริ่มเดินว่อน...

          "  อย่างที่บอกไป ตอนสอบสวนคราวก่อน..." พัศดีปรมัตถ์กอดอก หลังพิงผนังมือซ้ายกำแฟ้มประวัติผมไว้แน่นหันกายมาจ้องมองหน้าผมแบบไม่หลบ " ...มีข่าวเล้ดรอดออกมา ว่าจะมีการก่อความวุ่นวาย...จลาจล...ของพวกนักโทษ จะแหกคุก จับผู้คุมเป็นตัวประกัน หรืออะไรทำนองนั้น..." ริมฝีปากของคนพุดบิดเป็นรอยยิ้มเครียดๆ...ปนเยาะหยัน

          " นี่จึงเป็นสาเหตุนึงที่ผมถูกส่งมาที่นี่..." เขาวางแฟ้มประวัติผมลงบนเก้าอี้ ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็ง " ไม่ปฏิเสธหรอกว่าการมาทำงานแบบนี้น่ะมันไผปขัดกขาใครเข้า แค่เรื่องที่จับคนทำผิดมาก็ยังบานปลายขนาดนี้ ..."

          " ........"ผมยังคงเงียบ นัยน์ตาจับจ้องไปยังบอรืดติดประกาศบนผนังเขม็ง

          "ถ้าเป็นแค่นักโทษคนอื่นก็คงไม่มีเรื่องนาดนี้...แต่เพราะเป็นคนที่..เป็น....ของพวกขาใหญ่ มันก็เลย " พัศดีเลือกเว้นวรรคการระบุบความทสัมพันธ์ของผมกับพี่โตที่นักโทษด้วยกันต่างก็รู้ หรือกระทั่งผู้คุมก็อาจจะรู้กันอย่แล้ว ด้วยอาการยักไหล่ ท่าทีชาเฉย..

          " พบของกลางอยู่ในกองสัมภาระของตัวเอง ถึงอาจจะบอกได้ว่ามีคนกลั่นแกล้ง...หรือว่าถูกไปซ่อนโดยเจ้าตัวไม่รู้ แต่ผู้สงสัยคือผู้สงสัย คนที่ต้องรับผิด..ก็คือคนผิดอยู่ดี " ฝ่ามือของพัสดีตะปบเข้าที่หลังแรงๆทำเอาผมสะดุ้งเฮือก " ในเมื่อบอกว่าตัวเองไม่ผิด...ในเมื่อออกไปได้ง่ายๆขนาดนี้ แค่ทำงานตอบแทนผมน่อยจะเป็นไรไป "

         " งาน? " ผมขมวดคิ้ว เหลือบตามองเสี้ยวหน้าของผู้คุมที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ลางสังหรณ์บางอย่างเริ่มเด่นชัด...
   หรือว่า...จะให้ผม...

         " ใช่...จากนี้ ถ้ามีข่าวอะไรน่าสงสัย ถ้ามีเรื่องอะไรแปลกๆให้แจ้งมาที่ผม "พัศดีปรมัตถ์เอ่ยปาก ละมือจากไหล่ผมก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง แล้วเปิดผ้าม่านแง้มดูความเคลื่อนไหวเบื้องนอกด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะหันมามองหน้าผม กอดอกแน่น และสบตาอีกครั้ง

          " ผมยังคิดว่าคุณเป็นคนน่าสงสัย..แต่...ไม่ว่าใครในแดนนั้นก็น่าสงสัยทั้งนั้น " นัยน์ตาสีเข้มนั้นจ้องหน้าผม มือที่กำแฟ้มประวัติของผมไว้หยิบมาเปิดดูข้อมูลอีกครั้ง " แต่ถ้าดูจากประวัติ คนที่พอจะคุยด้วยง่ายที่สุดก็น่าจะเป็นคุณ.."

           " ผมก็นักโทษ " ไอ้เนมยิ้มเครียดๆให้ผู้คุม หลังจากที่สันนิษฐานไว้ไม่ผิดไปจากที่คิด ผู้ชายคนนี้ตั้งใจจะให้ผมเป็นสายของทางเรือนจำ รายงานความผิดปกคติ และความเคลื่อนไหวต่างๆที่เกิดขึ้นจากในคุกและ..จากการการทำของกลุ่มพี่โต ที่ผมสังกัดอยู่ จากผู้ชายที่ออกปากว่ารักผมและผมก็รักเขาเช่นกัน..

          "...ใช่....." พัศดีปรมัตถ์พยักหน้ารับ ก้าวเท้าเข้ามานั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง พร้อมกับวางแฟ้มประวัติของตัวผมลงบนโต๊ะแล้วกางออกพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

          " หรือไม่อยากได้ระยะเวลาลดโทษ? "

          " เอ๋ ?" ข้อความนั้นทำผมชะงักค้าง เงยหน้าจ้องมองดูท่าทีของพัศดีที่ยิ้มมุมปาก

          " ...ตามกฏของเรือนจำ ...นักโทษที่ช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ของรัฐในการปฏิบัติหน้าที่ ก็สวควรจะได้วันลดโทษตามสมควรไม่ใช่หรือ? " พัศดีปรมัตถ์จ้องหน้าผม ปลายนิ้วเคาะลงไปยังกระดาษขาวที่เป็นประวัติและเอกสารส่วนตัวของผม ทั้งใบแจ้งคำพิพากษา ใบตรวจร่างกาย เอกสารการเรียน เอกสารเรื่องการลงโทษ ชั้นของนักโทษและอื่นๆ

           " นี่ไม่ใช่การยังคับ แต่นี่เป็นการขอความสมัครใจ " พัสดีปิดแฟ้ม ก่อนจะวางมันลงบนลิ้นชักใกล้ๆตัว " ถามคุณสั้นๆก็ได้ว่าจะทำไหม? ...จะให้ความร่วมมือกับทางเรือนจำ จะช่วยเหลือทางรัฐไหม? ...จะทำความ"ดี" เพื่อลดโทษ ลบล้างความผิดที่ตัวเองทำไปรึเปล่า? นี่เป็นทางเลือกที่ผมเสนอให้ และคุณคงรู้ดีว่าทำไมถึงได้รับเลือก "

     ....ข้อความนั้นทำให้ผมนิ่ง...ชะงักไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความรู้สึกต่างๆพร่างพรูออกมาทันควัน

      ช่วยเหลือเรือนจำ ? ช่วยงานราชการ ไม่ต่างกับที่พี่กันย์ได้งานเป็นผู้ช่วยผู้คุมและคอยดูแลนักโทษที่เจ็บป่วย ต่างกันก็ที่...กับผม มันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกสายลับที่เข้าไปสือบข่าวเรื่องราวและความเคลื่อนไหวต่างๆมารายงาน..

       เพื่อ....วันลดโทษที่จะได้ หรือกระทั่งทำ..เพื่อลบล้างความผิดของตนเองไป แม้สักน้อยนิด..

       ผมจ้องหน้าพัศดีคนใหม่ เขาดูจะมีท่าทีมั่นอกมั่นใจว่าผมต้องตอบรับ...ใช่  ตามปกติมันก็คงเป็นแบบนั้น ไม่มากนักหรอกที่นักโทษคนไหนจะได้รับโอกาสแบบนี้ นอกจากจะได้ทำความดีชกใช้แล้ว ยังได้วันลดโทษ ยังจะได้อภิสิทธิ์ภิเศษเหนือกว่าคนอื่น และอาจจะทำให้ออกจากเรือนจำแห่งนี้เป็นอิสระ...เร็วขึ้น อีกสักนิด..

        แม้มันจะน้อยนิด ก็ยังดีกว่าไม่มีและไม่ได้เลย ไม่ใช่หรือ?

      แต่....เรื่องที่ทำให้ผมลังเล...คือเรื่องของคนที่ผมจะต้องไปสืบต่างหาก

       "...สืบเรื่องของทุกคน...หรือว่า....." หรือว่าแค่แกงค์ของพี่โต ที่ผมอยู่..

       "....ยังไงก็ได้ ขอแค่ได้ข่าวมาก็พอแล้ว " พัศดียักไหล่ มองตาผม..

      ...จะได้วันลดโทษเพิ่มขึ้น ได้ออกคุกเร็วขึ้น ได้ทำความดี.. ที่เขาพูดมานั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องการทั้งหมด...ทั้งหมดจริงๆ แต่...แต่ว่า

     ถึงพัศดีจะไม่ได้เจาะจงว่าต้องไปสืบข่าวกับใคร ทางไหน จะปฏิเสธได้หรือว่าเขาไม่ได้ต้องการข่าวของพวกพี่โต เรื่องราวการกระทำของพี่โต กลุ่มนักโทษที่มีอิทธิพลในแดนสิบสอง กลุ่มคนที่พัศดีก็หมายตา...เอ่ยนับแต่วันแรกที่เข้ามาแล้ว ว่าจะจัดการไม่ให้เหิมเกริมก่อเรื่อง..

      ถ้าออกปากรับคำ ไม่เท่ากับต้องทำร้ายพี่โตหรือ?

      ยิ่งพรรคนี้มีเรื่องแปลกๆออกมามากมาย ทั้งการกระทำของพี่โต ทั้งความเคลื่อนไหวของเหล่านักโทษในเรือนจำ ทุกอย่างมันเริ่มชี้นำไปด้านความ"ผิดปกติ"ของเหล่านักโทษในแดนสิบสองทั้งนั้น..

    รายงานที่บอกว่าจะมีนักโทษก่อจลาจล ก่อความวุ่นวาย มันไม่ได้เกินจริงสักนิด..

         " มี....คนที่ทำแบบนี้อีกไหมครับ? " ผมเอ่ยปากถามด้วยความข้องใจ

         " หืม?....ฉันต้องบอกคนที่ไม่พูดว่าจะยอมทำรึเปล่าด้วยเหรอ? คุณอาจจะเอาเรื่องไปบอกพรรคพวกในเรืองจำก็ได้. " คำกล่าวนั้นไม่ต่างจากข้อเสนอที่ไม่อาจจะปฏิเสธ พูดออกมาทั้งๆที่รู้ รู้ว่าผมจะตอบว่ายังไง...

        " ผม....จะทำ "


          ใช่...ผมจะทำ...

       ต่อให้ไม่เกี่ยวกับเรื่องได้วันลดโทษรึเปล่า ได้ออกเรือนจำเร็วขึ้นไหม ต่อให้ไม่ได้รับการไหว้วานจากพัศดี ผมก็จะทำอยู่ดี

        อย่ามาพูดว่าผมเป็นพวกบ้าอุดมคติ หวังทำดีเป็นคนดีนักหนาทั้งที่อยู่ในที่แบบนี้ ผมรู้ว่าคนเราไม่ได้มีแค่ดีกับเลว ที่ผมอยู่ทุกวันนี้ ชีวิตต่างก็คลุกดินเปื้อนโคลนมาแล้วทั้งนั้น ผมเคยทำร้ายคนอื่น ผมเคยเมินเฉยเมื่อคนอื่นถูกทำร้าย ผมเคยส่งยา ผมเคยเห็นความตายของคนอื่น และผมก็"ฆ่า"พวกเขาทางอ้อมมากนักต่อนัก..

       ผมไม่ได้ลงมือเอง แต่การ"ให้ความร่วมมือ"ทางอ้อมด้วยการนิ่งเงียบ ไม่เอะอะโวยวายอะไร หรือทำเฉยไม่เห็นเสีย แค่นี้ก็ทำร้ายใครต่อใครได้มากพอกัน

       ผมยอมเฉยทำไม่เห็น ผมยอมนิ่งเหมือนไม่ใส่ใจ ทำได้...แต่ถ้ามากกว่านี้คงไม่ไหว

       การก่อความวุ่นวาย ก่อจลาจลหรือกระทั่งการแหกคุกนั้นมันเป็นคงวามคิดที่โง่เง่าสิ้นดี...

       นี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่การ์ตูน ไม่ใช่นิยายหรือภาพยนต์ที่จะออกไปได้ ไปใช้ชีวิตที่อื่นหรือหนีออกไปโดยไม่มีใครตามจับได้ นักโทษ จะอย่างไรก็คือผู้มีความผิด หนีออกไปที่ไหน อยู่ที่ไหนก็คือคนผิด เรื่องจะออกไป จะแหกคุกบุกทลายเรือนจำแห่งนี้ ทำไปก็ไม่ต่างกับการฆ่าตัวตายทางอ้อม ทำไปก็มีแต่เหลว หรือต่อให้แหกคุกได้ ไม่นานก็คงถูกจับกลับมาและต้องโทษหนักกว่าเดิม ..

      การจลาจลก่อความวุ่นวายก็ไม่ต่างกัน ต่อให้ทำเพื่อเรียกร้องหรือต้องการอะไรก็ช่างเถิด ทำไปแล้วอาจจะได้รับสิ่งที่ต้องการตามข้อเรียกร้องแต่หลังจากนั้นล่ะ หลังจากก่อความวุ่นวาย หลังจากทำเรื่องร้ายๆลงไป "ผลตอบแทน"ของมันที่จะไดรับจากนั้นเล่า..คิดว่าไม่มีหรือ? คิดว่าจะจบแบบอยู่อย่างเป็นสุขรึไง

        กฏก็บอกไว้แล้ว ขนาดนักโทษชกต่อยทะเลาะวิวาท ก่อเรื่องกันก็ยังเจอโทษคุมขังเพิ่ม ขังเดี่ยว ขังลืมอะไรมากมาย แล้วการทำแบบนั้น ...จลาจล ก่อความวุ่นวาย กระทั่งแหกคุก จะทำไปทำไม..?

       คนที่อยู่ในนี้ต่างก็มีความผิดติดตัว ไม่ใช่คนดีเลิศประเสิรฺฐศรีมาจากไหน ทางที่จะออกไปใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข คือการทำตามกฏ ทำตามเกณฑ์ที่กฏหมายวางไว้ ทำตามที่สังคมส่วนใหญาปราถนา..นั่นสิ ถึงจะเป็นการพ้นโทษที่แท้จริง

    กฏหมายเป็นกฏเกณฑ์ที่ต่ำสุดของสังคม หากทำตามกฏหมายไม่ได้..ก็ไม่อาจจะใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข

          " ดี...." ผู้คุมพยักหน้ารับช้าๆ...ท่าทีไม่ตกใจอะไร..เขาคาดไว้แล้วว่าผมจะต้องทำ เพราะข้อเสนอมันเย้ายวนจนใครต่างก็ไม่อาจะปฏิเสธ..

     ผมก็เช่นกัน..

     แต่นอกจากจะต้องการวันลดโทษหรือการได้ออกจากเรือนจำแห่งนี้เร็วขึ้น แรงบันดาลใจอีกอย่างที่ทำให้ผมรับปาก คือคำว่า"รัก"คำนั้น..

         เพราะผมรักพี่โตและพี่โตก็รักผม เพราะรัก...ถึงได้ทำ...ผมไม่อยกให้คนที่ผมรักต้องเป็นคนไม่ดี ทำเรื่องเลวร้ายมากไปกว่านี้...ไม่อยากให้ทำเรื่องไม่ดีมากขึ้นไปอีก..

     ..ถ้าความเคลื่อนไหวที่ผมเจอ ถ้าเรื่องราวแปลกๆที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นเพราะการ"เตรียม"จะก่อความวุ่นวายขึ้นจริงๆ ผมนี่แหละ จะเป็นฝ่ายหยุดมันเอง..

       ผมจะไม่ยอมให้คนที่ผมรักต้องรับโทษหนักกว่านี้...ไม่ยอมให้ทำอะไร"ผิด"ไปมากกว่านี้...

       ..พี่โตปกป้องผมมามากแล้ว จะแปลกอะไรถ้าตอนนี้ผมจะกป้องเขาบ้าง..

       แม้การกระทำแบบนี้พี่โตอาจจะมองว่ามันโง่เง่าหรือมันผิด...ผมก็ไม่สนใจ ผมต้องการปกป้องและดูแลคนที่ผมรัก...คนเดียวเท่านั้น...

           " แต่ผมขออะไรได้ไหม? " ไอ้เนมหรี่ตาลงช้าๆมองหน้าพัศดีที่กำลังเขียนอะไรลงบนกระดาษ

           " อะไร? " พัสดีเงยหน้าขึ้นมามอง...เลิกคิ้วขึ้นช้าๆ

           "...ถ้ามีคนทำจริงๆ แล้วผมทำใหพวกเขาหยุดได้...จะไม่เพิ่มโทษให้ได้ไหม? " ผมเอ่ยปากต่อรองด้วยสีหน้ากึ่งอ้อนวอน มองเห็นพัศดีปรมัตถ์เลิกคิ้ว..สีหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา

          " ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฏ "

         " ถ้าผมทำให้เขาเลิกได้..และมาเป็นพวกเดียวกันล่ะ? "ผมเอ่ยปากต่อรอง ..นั่นทำให้พัศดีมีสีหน้าครุ่นคิด..

         " ถ้าเขาช่วยมากพอ ก็อาจจะได้..." คำพูดนั้นทำให้ผมมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้น พัศดีปรมัตถ์มองหน้าผมอย่างครุ่นคิด อยู่ครู่หนึ่ง ที่สุดจึงยิ้มออกมาบางๆ..

         "...มีคนของเรือนจำช่วยอยู่ในแดนนั้นสองสามคน...รู้แค่จำนวนก็พอ  อยากรู้ว่าเป็นใครก็สังเกตเอาเอง.." ร่างสูงเหยียดกายขึ้นอีกครั้ง หยิบแฟ้มประวัติผมไปเก็บในตู้  ก่อนจะเดินมาด้านหลัง วางมือลงบนไหล่ผมอีกครั้ง ก่อนจะบีบเบาๆ..

         " ระวังให้ดี....อย่าให้ใครจับได้..." คำพูดนั้นทำให้ผมพยักหน้ารับ เริ่มหนักใจขึ้นมากับเรื่องที่คิดจะทำ..ชั่วแว๊บหนึ่งเมื่อนึกถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นเมื่อความแตก ผมถึงกับอยากจะอ้าปากถอนตัวไปเสียดื้อๆด้วยซ้ำ..

       เรื่องนั้นผมรู้ดี...ว่าถ้าผมพลาด...จะเกิดอะไรขึ้น....ถ้าผมพลาด เรื่องที่ต้องเจอจะหนักหนาแค่ไหน..

       ไม่ต้องหวังพึ่งพวกพัศดีหรือผุ้คุมในการคุ้มกะลาหัว และแทบหวังพึ่งพี่โตไม่ได้ด้วยซ้ำ...หากคนๆนั้นไม่เอาด้วยและนึกโกรธเคืองผมที่ทำตัวแบบนี้...ต่อให้บอกว่ารัก แต่จะทำอย่างไรกับหนอนบ่อนไส้อย่างผมก็สุดจะรู้..

       แต่....ก็เพราะเขา...เพื่อเขานั่นแหละ...ผมถึงได้ตกลงจะทำ...

            " เอาล่ะ...เรียบร้อยแล้ว....คราวนี้ก็ไปได้..."  พัสดีพยักหน้าให้ รุนหลังผมให้ลุกขึ้นด้วยสีหน้าเเช่มชื่นขึ้น แต่ฝ่ามือที่วางลงบนไหล่ผมก็ยังไม่ยอมละมือลง

            "...ครับ..เอ้อ ขอบคุณ " ผมรับคำงึมงัม ประหลาดใจไม่น้อยเมื่อพัศดีเป็นฝ่ายเปิดประตูออกให้ 

            "...เดี๋ยวฉันไปส่ง " หา?....คำพูดนั้นทำเอาผมชะงัก...สีหน้าเหวอออกมาอย่างปิดไม่มี ทว่าก็ได้แต่เดินเคียงกันไปกับพัศดีปรมัตถ์ที่โอบไหล่ผมไว้ไม่ยอมปล่อย ทั้งที่เราเป็นนักโทษกับพัศดี แต่เขาก็ทำราวกับเป็นเพื่อนสนิท ไม่สนใจสีหน้ากระอักกระอ่อวนอึกอักของผมผ หรือท่าทีสงสัยของเหล่าผู้คุมที่เดินผ่านมาตามอาคารที่ทำการของพวกเจ้าหน้าที่สักนิด...

          ...ผมกลื่นน้ำลายลงคอช้าๆ รู้สึกหนาววูบขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำไมจู่ๆถึงนึกกลัวว่านี่อาจจะเป็นแผนการณ์สร้างความวุ่นวายของพัสดีเองก็ไม่รู้..